Τα Τελευταία 8 Λεπτά

του Duncan Jones. Με τους Jake Gyllenhaal, Michelle Monaghan, Vera Farmiga, Jeffrey Wright


Ζημιά στο παρατσάκ...
του zerVo
Συνήθως τα ζόρια που αντιμετωπίζω με τέτοιου είδους φιλμάκια, που παιχνιδίζουν με τον χωροχρόνο, κάνουν την εμφάνιση τους πολύ νωρίς στην εξέλιξη της υπόθεσης, την στιγμή που το σενάριο σου σερβίρει το ταξίδι, δίχως μια έστω απόπειρα εξήγησης για τα όσα φανταστικά παρακολουθείς. Επί του παρόντος πρέπει να παραδεχτώ, πως αυτό το σκοπελάκι το ξεπέρασα σχετικά εύκολα, επιθυμώντας περισσότερο να εντοπίσω το προς τα που το πηγαίνει ο ποιητής και τι έκπληξη μου επιφυλάσσει για το φινάλε. Κι ενώ οι προσδοκίες μου υπερκαλύφθηκαν με την έμπνευση της τελικής αποκάλυψης, αυτά τα λίγα αχρείαστα λεπτά λίγο πριν πέσουν τα κρέντιτς, εκτιμώ πως λειτούργησαν καταστροφικά στην τελική μου άποψη. Αγαπητέ Zowie, μάλλον πρέπει να βρεις τον Source Code αυτού που τα σκηνοθέτησε και που αποκλείεται να ήσουν εσύ και να επιστρέψεις για να τα διορθώσεις. Ή και ακόμη καλύτερα να τα διαγράψεις...

Το μόνο που έχει αρχικά κατανοήσει ο δυναμικός πεζοναύτης Λοχαγός Κόλτερ Στίβενς, είναι πως βρίσκεται εγκλωβισμένος στο σώμα ενός αγνώστου και ταξιδεύει πάνω σε ένα τρένο με προορισμό του Σικάγο και σε λίγα λεπτά, ο πανίσχυρος ωρολογιακός μηχανισμός που μεταφέρει θα εκραγεί, σκορπώντας τον θάνατο σε όλους τους επιβάτες του. Επανερχόμενος στην πραγματικότητα, κατόπιν της έκρηξης, θα του καταστεί σαφές, πως αποτελεί μέρος ενός ιδιόμορφου επιστημονικού προγράμματος και η αποστολή που καλείται να φέρει εις πέρας, είναι ιδιαίτερα ριψοκίνδυνη: Να εντοπίσει τον βομβιστή τρομοκράτη, να αποκαλύψει τα ίχνη του και να γλυτώσει την μεγαλούπολη από μια ακόμη μεγαλύτερη επίθεση που σχεδιάζει.

Το εξπλανέισον που δίνεται από τους εκπονητές του άκρως απόρρητου - φυσικά - πλάνου, αφορά στα τελευταία οκτώ λεπτά, που παραμένουν ζωντανά στον εγκέφαλο ενός προσφάτως νεκρού από δυστύχημα, που με μια κάποια αδιευκρίνιστη μέθοδο, δύνανται οι ευφυείς υπολογιστές να τα αποκωδικοποιήσουν και να στείλουν κάποιον ικανό, να προλάβει το μοιραίο. Ακόμη κι αν η βάση του θεωρούμενου sci-fi - εφόσον οποιαδήποτε σχέση με science πολύ νωρίς πηγαίνει περίπατο - δεν με καλύπτει στο ελάχιστο, δεν χαλάστηκα από την πορεία της ίντριγκας, για δύο λόγους που με κρατούσαν στο κάθισμα σοβαρό και όχι με το χαμόγελο της λοιδορίας ζωγραφισμένο στα χείλη. Ο πρώτος ήταν πως το ένιωθα μέσα μου πως πέρα από την τρυπάρα του ταξιδέματος, στην πορεία θα εμφανιστεί ένα ικανό μπάλωμα που θα καλύψει το κενό και δεν θα με αφήσει σε εκκρεμότητα. Αρκεί να δείξω κι εγώ την απαιτούμενη θέληση, να πιστέψω πως τέτοια κινηματογραφικά παραμύθια, μπορούν μια φορά κι έναν καιρό στο μέλλον, να συμβούν στα αλήθεια...

Ο δεύτερος έχει να κάνει με τον σκηνοθέτη, ο οποίος παρότι έχει μόλις ένα και μοναδικό πόνημα να επιδείξει στην σύντομη καριέρα του, μου είχε αφήσει τόσο καλή εντύπωση με το Moon, που έδειξα εμπιστοσύνη στις νεανικές ικανότητες του, για να προσπεράσει τις εμφανείς αντιξοότητες και να προσφέρει εντέλει ένα βιντεοκλιπίστικο θρίλερ της προκοπής. Και δεν είχα το παραμικρό άδικο ποντάροντας στις δεξιότητες του Duncan Jones, αφού κάτι με την διαρκώς βελτιωμένη ανακύκλωση του οκταλέπτου, εν είδει Groundhog Day, κάτι με τις δευτερεύουσες υποιστορίες που τροφοδοτούσαν με ενδιαφέρον την βασική Back To The Future ιδέα ώστε να μην εξατμιστεί, κάτι με τον έντονο φαντασιόπληκτο παλμό του παράλληλου σύμπαντος (όπως Inception) που δεν σου άφησε εκείνο το δευτερόλεπτο για να σκεφτείς πως παρακολουθείς μια πατάτα, μια χαρά πήγα, μέχρι να δείξει το ρολόι 80 minutes παιχνιδιού. Κι ενώ όλα έχουν όμορφα κι ωραία πάρει το δρόμο τους και οι χρόνοι ταιριάζουν, δίχως να προκαλούν το φαινόμενο των ασυμβίβαστων παζλ, έρχεται ο σκαληνός επίλογος, για να βροντοφωνάξει μέσα στο αυτί μου, πως δεν μπορεί να κουμπώσει με τα υπόλοιπα, με καμία λογική. Μόνο με την χολιγουντιανή, που θα ήταν και η τελευταία που θα επιθυμούσα να συναντήσω στη βόλτα μου με το Source Code...

Για πες: O Jones ότι έχει πολύ μέλλον, πάνω σε αυτού του είδους τις φιλμικές εξερευνήσεις που σκοινοβατούν ανάμεσα στην φαντασία και το παράλογο, είναι δεδομένο. Το απέδειξε με το χαμηλό κόστους προϊόν στο Φεγγάρι, το πάλεψε πολύ περισσότερο από ότι περίμενα, έχοντας να διαχειριστεί πολλαπλάσιο μπάτζετ και αστέρες σαν τον Gyllenhaal και την Farmiga στο καστ του. Εκτιμώ πως την επόμενη φορά, που δεν θα επηρεαστεί από την απαίτηση του χρηματοδότη για χάπι εντ της αμερικανιάς, το έργο του θα αγγίξει και πάλι τα πανύψηλα στάνταρντς του ντεμπούτου του.






Στις δικές μας αίθουσες, 24 Απριλίου 2011 από την Odeon


0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η δική σου κριτική