10/4/11

Neds - Review

Ασυμβίβαστη Γενιά

του Peter Mullan. Με τους Conor McCarron, Gary Milligan, Louise Goodall


British History X
του zerVo
Αρχικά είναι, τριών λέξεων, Non Educated Delinquents, που μεταφράζονται σε Αμόρφωτοι Παραβάτες. Ο όρος ανακαλύφθηκε και χρησιμοποιήθηκε ευρύτατα, τέσσερις δεκαετίες πριν, στην Σκοτία, το επίκεντρο της εξτρεμιστικής συμπεριφοράς των ανήλικων χούλιγκανς, που εγκατέλειπαν την υποχρεωτική εκπαίδευση, για να αλητέψουν και να λάβουν μέρος στις αυτοσχέδιες μάχες των δρόμων. Φαινόμενο που σε βάθος χρόνου μελετήθηκε και αντιμετωπίστηκε με ιδιαίτερες μεθόδους από όλες τις κυβερνήσεις, τόσο του μεγάλου νησιού, όσο και της υπόλοιπης Ευρώπης, που γρήγορα διαδόθηκε, με διαφορετικά αποτελέσματα κατά περίπτωση. Το σίγουρο είναι πως ουδέποτε εξαλείφτηκε, εκμηδενίστηκε, αντιθέτως παραμένει ζωντανό, πανέτοιμο να εμφανίσει καινούργιες εκρήξεις βίας. Ειδικά στα μέρη μας...

Με τις καλύτερες προοπτικές ξεκινά την γυμνασιακή του σταδιοδρομία ο 13χρονος Τζον, παιδί των φτωχικών οικογενειών των προαστίων της Γλασκόβης. Πανέξυπνος, αυτό που αποκαλούμε διάνοια, έχει αναγνωριστεί ως χρυσή ελπίδα από όλους τους δασκάλους του και το μέλλον του προδιαγράφεται λαμπρό. Το ακριβώς αντίθετο δηλαδή με εκείνο του αλητάμπουρα μεγάλου του αδελφού, που πρωτοστατεί στους πολέμους των συμμοριών, έχοντας κτίσει ένα σεβάσμιο όνομα στους κύκλους των άμυαλων πάνκηδων. Αποτελώντας συνάμα είδωλο για τον μικρό Τζον, που μέρα με την ημέρα δείχνει να αμελεί τα μαθήματα του, περνώντας ολοένα και περισσότερες ώρες με τους Neds, με συνέπεια από επιμελής μαθητής, να μεταλλάσσεται με γοργούς ρυθμούς σε παραβατικό έφηβο.

Κοντά δέκα χρόνια μετά τις καθηλωτικές του Μαγδαληνές, ο πολυσύνθετος Peter Mullan, επιστρέφει στην σκηνοθετική καρέκλα, για να ασχοληθεί και πάλι με το αγαπημένο του κοινωνικό ζήτημα, την κακή εκπαίδευση, που είναι και η βασικότερη αιτία της εξέλιξης των πολιτών σε άρρωστα επιθετικά ζώα. Εκπαίδευση που διδάσκει την βία σε όλες της τις όψεις, αρχίζοντας από το το σπίτι - με επίκεντρο τον μέθυσο πατέρα, σύμβολο σχεδόν κάθε εγγλέζικης φαμίλιας - συνεχίζοντας στο σχολειό - η βίτσα, η ζωστήρα, το τράβηγμα της φαβορίτας, μνήμες αξέχαστες ενός άρρωστου εκπαιδευτικού συστήματος - και ολοκληρώνοντας στην πλατεία, με την παρέα, που μια ζαριά μόνο μπορεί να απαντήσει, αν θα φορά γραβατίτσα και σακάκι κολεγίου ή στενό τζιν, με γυρισμένα ρεβέρ και φανταρικό άρβυλο.

Δυνατό στοιχείο του φιλμ, η ρεαλιστική απεικόνιση των Clockwork Orange 70s, εποχής γέννησης της νεανικής αμφισβήτησης και της κόντρας με το κατεστημένο, μέσω γνώριμων εικόνων της πρώτης πανκ περιόδου και ήχων συνδέθηκαν άρρηκτα με αυτή. Δραματικά η σύγκριση με τις Magdalene Sisters, που επικέντρωναν σε έναν ακόμη παράγοντα, άφαντο εδώ, την θρησκεία, είναι εις βάρος των Neds, που δεν απογειώνονται όσο θα περίμενα από την καυστική ματιά του Mullan, ειδικότερα σε ότι αφορά στην σχέση του μικρού με τον γονιό του. Η αλλαγή στην ψυχοσύνθεση του φοβισμένου μπουλούκου μπόμπιρα σε στέλεχος της μαφίας της γειτονιάς, γίνεται με τρόπο που δεν κρύβει εκπλήξεις, ενώ δεν είναι λίγα τα πρόσωπα της ιστορίας, που δεν εκμεταλλεύεται το σενάριο, ώστε να αναδείξει την σχέση τους με τις 180 μοίρες μεταστροφής από καλόπαιδο σε αλητάκι.

Για πες: Αναμφισβήτητο κέρδος του έργου, το αστεράκι από την Βρετανία, με το όνομα Connor McCarron, που δεδομένα θα μας απασχολήσει στο μέλλον, χάρη στην ικανότητα του να χειριστεί έναν όχι εύκολο ρόλο. Καταφέρνοντας μέσα από την μελαγχολία, τον φόβο και την αβεβαιότητα της ματιάς του μικρού Τζόνι, να αναδείξει τους βασικούς λόγους που οδηγούν τους νέους στην εξτρεμιστική αντίδραση.





Στις δικές μας αίθουσες, 14 Απριλίου 2011 από την Spentzos

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η δική σου κριτική