Αγάπη σαν Ναρκωτικό

του Edward Zwick. Με τους Jake Gyllenhaal, Anne Hathaway, Oliver Platt


Άντε, μισογεμάτο...
του zerVo
Εξαρτάται πως βλέπεις το ποτήρι, μισοάδειο ή μισογεμάτο. Στην πρώτη περίπτωση αντιλαμβάνεσαι το κομεντάκι σαν μια πραγματική καταστροφή, που δεν περπάτησε βήμα, εκεί που είχε σπείρει αμέτρητες ελπίδες, πως θα αποτελέσει μια ξεχωριστή περίπτωση σινερομάντζου. Υπάρχει όμως και η άλλη, η πιο αισιόδοξη ματιά, που υποθέτει πως όσα μας προσέφερε το Love And Other Drugs και υπεραρκετά είναι, αφού πανεύκολα η κατάσταση θα μπορούσε να ήταν πολύ χειρότερη. Και κάπως έτσι πρέπει να είναι η αλήθεια, αφού στην σκέψη και μόνο πως στην θέση των ικανών πρωταγωνιστών του, στο κάστινγκ είχε επιλεγεί κανένα ντουέτο Sandler - Barrymore ή ακόμη χειρότερα McConaughey - Aniston, με πιάνει πραγματικό σύγκρυο...

Είδε κι έπαθε ο χαρισματικός, πειθήνιος και ευφραδής - ιδίως με το ωραίο φύλο - Τζέιμι να βρει την εργασία που πραγματικά του ταιριάζει. Τώρα όμως από το πόστο του περιπλανώμενου ιατρικού επισκέπτη, νιώθει πως παίζει ολόκληρο τον κόσμο στα δάκτυλα του, σουλατσάροντας στα γραφεία των γραμματέων των κλινικών, με εντολή να προωθήσει τα σκευάσματα της πολυεθνικής που υπηρετεί. Και κάπου εκεί που δεν το περιμένει, κατά την διάρκεια μιας τυπικής εξέτασης ομορφούλας ασθενούς - υποδυόμενος ο ίδιος τον γιατρό - ο Θεός έρωτας θα ρίξει πάνω τα βέλη πάνω του, αφού άμεσα ο πλασιέ, θα νιώσει κάτι περισσότερο από συμπάθεια για εκείνη. Ευτυχώς γι αυτόν, η Μάγκι είναι μια πραγματική κούκλα, απελευθερωμένη, δίχως ταμπού και πανέτοιμη για όλα, δίχως να τρέφει όνειρα για κάτι πιο επίσημο, που πιθανόν να περιόριζε τον ατίθασο χαρακτήρα του. Ατυχώς, από την άλλη, η νεαρή γυναίκα είναι κτυπημένη από ανίατη νευρολογική πάθηση, σε πρώιμο στάδιο και το μέλλον της δεν διαγράφεται ιδιαίτερα ευχάριστο...

Σκωτσέζικο ντους! Εκεί που ο υπερόπτης γόητας νιώθει την καρδιά του να κτυπάει για πρώτη φορά τόσο δυνατά για γυναίκα, θα κατανοήσει πως το Πάρκινσον δεν είναι αστεία περίπτωση και οι πιθανότητες σε λίγα χρόνια να εξελιχθεί σε νοσοκόμο εκείνης που αγαπά, μάλλον είναι πάρα πολλές. Σκεπτική που με τον καιρό θα αρχίσει να επιβεβαιώνει και η ίδια, πιστεύοντας πως μαζί της ο λατρεμένος της, θα καταστρέψει όλα του τα δημιουργικά όνειρα. Παρόμοια με την ψυχοσύνθεση των δύο ηρώων που συμβαδίζουν επί σκηνής και εκείνη του θεατή λοιπόν. Χαμογελάκια στην αρχή της σχέσης, ανατριχίλες την ώρα του μακρόσυρτου οργασμού, ελπίδες για ένα όμορφο φινάλε όταν το αγκάλιασμα γίνεται θερμότερο, μέχρι την στιγμή που το τρέμουλο στα χέρια και η αστάθεια στη βάδιση διαλύσουν το όποιο θετικό κλίμα, είχε μέχρι τότε φτιάξει η κομεντί. Τι ακριβώς είχε κατά νου ο Zwick, πιστεύοντας πως θα παρουσιάσει μια εναλλακτική άποψη, πάνω στο βαρετό, επαναλαμβανόμενο και κοινότυπο genre? Μια φιλελεύθερη χαριτωμενιά ή την μοντέρνα εκδοχή του δακρύβρεχτου Love Story? Ακροβατώντας πάνω στο σκοινί για τουλάχιστον μισή ταινία, ο έμπειρος δημιουργός, μπορεί να μην πέφτει σε καμία από τις δύο πλευρές, αυτό όμως επ ουδενί δεν το οφείλει στην δίχως μέτρο πολυλογία του, μα στην ικανότητα του πρωταγωνιστικού του ντουέτου, που πραγματικά λάμπει σαν χρυσάφι...

Για πες: Έχοντας συνυπάρξει για ακόμη μια φορά στο πανί σαν αντρόγυνο - σε ταινία που έλκονταν τα ομώνυμα όμως, ώστε το δέσιμο τους να περάσει απαρατήρητο - ο Gyllenhaal και η Hathaway, δεν χρειάζονται ιδιαίτερο χρόνο για να γίνουν ένα, όπως απαιτεί το αυξομειούμενου τέμπο σενάριο. Ο ζεν πρεμιέ, ως νεότερη εκδοχή του αεράτου Clloney στο Up In The Air, η ενζενί, τόσο αστραφτερή που αδυνατείς να πιστέψεις την τραγωδία που κρύβει μέσα της, αποδίδουν την απόλυτη χημεία, χάρη στην άνεση που δείχνουν αμφότεροι στην διαχείριση των ρόλων τους. Και που ευτυχώς όσο τα λεπτά κυλούν, δεν παρασύρονται από τις ευκολίες που το Love ανεβάζει την συγκινησιακή φόρτιση, δεν ταράζονται από την κοινωνική στροφή που επιχειρείται με τον κουτό σχολιασμό δράσης της σύγχρονης φαρμακοβιομηχανίας, ούτε πέφτουν στην παγίδα του διδάγματος περί της ηθικής αντιμετώπισης του φουκαρά αρρώστου και συνεχίζουν στον δικό τους ανέμελο σκοπό, να υποδύονται τον Cary και την Audrey. Αφήνοντας σου εντέλει την γλυκύτατη γεύση του ταιριάσματος τους και όχι την μίζερη και θλιβερή, που άγνωστο γιατί, επιχείρησε να τους αποδώσει η πραγματικά στενόχωρη παράμετρος του στόρι...






Στις δικές μας αίθουσες, 6 Ιανουαρίου 2011 από την Odeon


0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η δική σου κριτική