Δωρητής Σπέρματος
των Josh Gordon και Will Speck. Με τους Jason Bateman, Jennifer Aniston, Patrick WIlson, Jeff Goldblum, Juliette Lewis
Daddy Cool!
του zerVo
Δεν μπορώ να κατανοήσω τους λόγους που οι Αμερικάνοι δεν ακολουθούν την ευθεία οδό για να απλουστεύσουν την ζωή τους. Όπως στην παρούσα περίπτωση. Με λίγα λόγια και σταράτα, θα μπορούσε ο πρωταγωνιστής μας να εκφράσει ευθύς εξαρχής τα αισθήματα του στο πρόσωπο που για χρόνια έχει καταλύσει στην καρδιά του. Ανταυτού παραμένει απαθής και μοιρολάτρης, ακόμη και την ώρα που του δίνεται η τεράστια ευκαιρία να πει τον καημό του. Θα μου πεις σε αντίθετη περίπτωση δεν θα υπήρχε ταινία, μα τι να το κάνεις? Δεν θα έχανε κι η Βενετιά βελόνι αν είχαμε ένα rom-com - σαν το The Switch - λιγότερο...
Απογοητευμένη αισθηματικά μεγαλοκοπέλα, προκειμένου να μην χάσει την ευκαιρία να γίνει μάνα, θα επιχειρήσει εξωσωματική γονιμοποίηση, χρησιμοποιώντας το σπέρμα ενός πραγματικού Άδωνι. Βαρύς ο πόνος και βουβός για τον επί δεκαετίες κολλητό της, που νιώθει κάτι παραπάνω από φιλία για το πρόσωπο της, μα φοβάται να το ξεστομίσει. Το κακό για τον φουκαρά είναι που εκείνη, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια πιστή προσωποποίηση της τάχαμου γυναικείας χειραφέτησης και ανεξαρτησίας, που στο μυαλό της έχει εξισώσει την αντρική παρουσία με το μηδέν, αποφασίζοντας να φέρει στον κόσμο ένα παιδί, που θα μεγαλώσει ολομόναχη, δίχως την πατρική στοργή. Υπό άλλες συνθήκες και σε παλαιότερες εποχές, που οι κυρίες αποτελούσαν το ασθενές και κατά συνέπεια συμπαθές φύλο, ένα τέτοιο σενάριο θα ήταν βάση ενός δυνατού οικογενειακού δράματος. Σήμερα που η έννοια του πατέρα, περνά βαθύτατη κρίση, όμως όχι, αφού πολύ σύντομα στην εξέλιξη της υπόθεσης γίνεται αντιληπτό, πως ο εξάχρονος πιτσιρικάς δεν είναι δυνατόν να μεγαλώσει, έχοντας - λόγω ανωτέρας βίας - μόνο τον ένα του γονιό.
Και σε αυτό το σημείο ξεκινούν οι παρεξηγήσεις και οι ανατροπές, εφόσον το κεντρικό αρσενικό της ιστορίας μας, κρύβει μέσα του ένα ιδιαίτερο μυστικό, που για να απενοχοποιηθεί ρίχνει όλα τα βάρη στην βαριά μέθη, μα στην ουσία πρόκειται για μια πράξη πέρα ως πέρα εκούσια. Στο πάρτι γονιμοποίησης - να δω τι άλλο θα σκεφτούν οι Γιάνκηδες ως αφορμή πανήγυρης - ο καλός μας, αφού πιει δυο θάλασσες πιοτά, θα αντικαταστήσει το γεννητικό δείγμα του δότη, με το δικό του. Επτά χρόνια μετά κι ενώ όλα αυτά αποτελούν μακρινές αναμνήσεις, η φιλενάδα και το παιδί της (άρα και δικό του) θα επιστρέψουν στη ζωή του για να την αναστατώσουν και πάλι. Για να πω την αλήθεια, περισσότερο προς δραματικό, παρά προς κωμικό τείνει το θέμα του The Switch. Οι αφέλειες παίζουν σε πρώτο πλάνο διαρκώς, δίχως οι δύο (παρακαλώ) σκηνοθέτες να μπορούν να τις εξαλείψουν, στηριζόμενοι στο γεγονός πως αν ο θεατής πέσει στην λακκούβα του μελοδράματος, θα τις σβήσει μονάχος από την μνήμη.
Για πες: Η τύχη του φιλμ πάντως, ξεκινά από την στιγμή που η Jennifer Aniston, περνά στο περιθώριο αφήνοντας την υπόθεση να εξελιχθεί δίχως την κουτή παρουσία της. Το υποτιθέμενο ρομάντζο, αφού δεν υπάρχει ζευγαράκι, έξυπνα μετατρέπεται σε συγκινητική απεικόνιση της σχέσης πατέρα και γιου, πετώντας επιτέλους το μπαλάκι στον κεντρικό ήρωα, για να αναλάβει κάποια φορά τις ευθύνες του. Ο Jason Bateman, είναι ένας ερμηνευτής που μπορεί ο κόσμος να θυμάται ως κωμική φιγούρα του Hancock και του Couples Retreat, στην πραγματικότητα όμως είναι ένας ικανότατος ρολίστας, με αξιοπρεπείς δεύτερες παρουσίες σε πιο δραματικά φιλμς. Εδώ κρατώντας τον βασικό ρόλο του μπαμπά, που μόνο αυτός γνωρίζει την αλήθεια, ισορροπεί άξια ανάμεσα στα δύο ακραία συναισθήματα και ανεβάζοντας στροφές προς το Kramerικό φινάλε. Σώζοντας από την ολική καταστροφή μια ταινία που πάσχει από κρίση ρυθμού και ταυτότητας, που εντέλει θα ήταν πολύ καλύτερο να επενδύσει στο μελό, παρά στις ανασφάλειες της ατάλαντης κυρίας Ανιστόπουλος...
Απογοητευμένη αισθηματικά μεγαλοκοπέλα, προκειμένου να μην χάσει την ευκαιρία να γίνει μάνα, θα επιχειρήσει εξωσωματική γονιμοποίηση, χρησιμοποιώντας το σπέρμα ενός πραγματικού Άδωνι. Βαρύς ο πόνος και βουβός για τον επί δεκαετίες κολλητό της, που νιώθει κάτι παραπάνω από φιλία για το πρόσωπο της, μα φοβάται να το ξεστομίσει. Το κακό για τον φουκαρά είναι που εκείνη, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια πιστή προσωποποίηση της τάχαμου γυναικείας χειραφέτησης και ανεξαρτησίας, που στο μυαλό της έχει εξισώσει την αντρική παρουσία με το μηδέν, αποφασίζοντας να φέρει στον κόσμο ένα παιδί, που θα μεγαλώσει ολομόναχη, δίχως την πατρική στοργή. Υπό άλλες συνθήκες και σε παλαιότερες εποχές, που οι κυρίες αποτελούσαν το ασθενές και κατά συνέπεια συμπαθές φύλο, ένα τέτοιο σενάριο θα ήταν βάση ενός δυνατού οικογενειακού δράματος. Σήμερα που η έννοια του πατέρα, περνά βαθύτατη κρίση, όμως όχι, αφού πολύ σύντομα στην εξέλιξη της υπόθεσης γίνεται αντιληπτό, πως ο εξάχρονος πιτσιρικάς δεν είναι δυνατόν να μεγαλώσει, έχοντας - λόγω ανωτέρας βίας - μόνο τον ένα του γονιό.Και σε αυτό το σημείο ξεκινούν οι παρεξηγήσεις και οι ανατροπές, εφόσον το κεντρικό αρσενικό της ιστορίας μας, κρύβει μέσα του ένα ιδιαίτερο μυστικό, που για να απενοχοποιηθεί ρίχνει όλα τα βάρη στην βαριά μέθη, μα στην ουσία πρόκειται για μια πράξη πέρα ως πέρα εκούσια. Στο πάρτι γονιμοποίησης - να δω τι άλλο θα σκεφτούν οι Γιάνκηδες ως αφορμή πανήγυρης - ο καλός μας, αφού πιει δυο θάλασσες πιοτά, θα αντικαταστήσει το γεννητικό δείγμα του δότη, με το δικό του. Επτά χρόνια μετά κι ενώ όλα αυτά αποτελούν μακρινές αναμνήσεις, η φιλενάδα και το παιδί της (άρα και δικό του) θα επιστρέψουν στη ζωή του για να την αναστατώσουν και πάλι. Για να πω την αλήθεια, περισσότερο προς δραματικό, παρά προς κωμικό τείνει το θέμα του The Switch. Οι αφέλειες παίζουν σε πρώτο πλάνο διαρκώς, δίχως οι δύο (παρακαλώ) σκηνοθέτες να μπορούν να τις εξαλείψουν, στηριζόμενοι στο γεγονός πως αν ο θεατής πέσει στην λακκούβα του μελοδράματος, θα τις σβήσει μονάχος από την μνήμη.
Για πες: Η τύχη του φιλμ πάντως, ξεκινά από την στιγμή που η Jennifer Aniston, περνά στο περιθώριο αφήνοντας την υπόθεση να εξελιχθεί δίχως την κουτή παρουσία της. Το υποτιθέμενο ρομάντζο, αφού δεν υπάρχει ζευγαράκι, έξυπνα μετατρέπεται σε συγκινητική απεικόνιση της σχέσης πατέρα και γιου, πετώντας επιτέλους το μπαλάκι στον κεντρικό ήρωα, για να αναλάβει κάποια φορά τις ευθύνες του. Ο Jason Bateman, είναι ένας ερμηνευτής που μπορεί ο κόσμος να θυμάται ως κωμική φιγούρα του Hancock και του Couples Retreat, στην πραγματικότητα όμως είναι ένας ικανότατος ρολίστας, με αξιοπρεπείς δεύτερες παρουσίες σε πιο δραματικά φιλμς. Εδώ κρατώντας τον βασικό ρόλο του μπαμπά, που μόνο αυτός γνωρίζει την αλήθεια, ισορροπεί άξια ανάμεσα στα δύο ακραία συναισθήματα και ανεβάζοντας στροφές προς το Kramerικό φινάλε. Σώζοντας από την ολική καταστροφή μια ταινία που πάσχει από κρίση ρυθμού και ταυτότητας, που εντέλει θα ήταν πολύ καλύτερο να επενδύσει στο μελό, παρά στις ανασφάλειες της ατάλαντης κυρίας Ανιστόπουλος...
Στις δικές μας αίθουσες, 30 Σεπτεμβρίου 2010 από την Spentzos
Rewind /// Trailer - The Switch
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική