Με την τρίτη επίσκεψη του στο φεστιβάλ της Βενετίας, κατόπιν του The Fountain, που πριν μια τετραετία είχε αποδοκιμαστεί από μεγάλη μερίδα των παρευρισκομένων και του The Wrestler, που υπήρξε και ο τελικός θριαμβευτής της χρονιάς 2008, ο Darren Aronofsky, ένας εκ των σημαντικότερων δημιουργών της γενιάς του, αποδεικνύει έμπρακτα την εκτίμηση που τρέφει για τον κορυφαίο ευρωπαϊκό κινηματογραφικό θεσμό. Μια σχέση αγάπης αμφίδρομη, όπως φαίνεται, από την στιγμή που ο καλλιτεχνικός διευθυντής της Μόστρα, όρισε το Black Swan, στην τιμητική θέση εκείνου που θα δώσει το εναρκτήριο λάκτισμα των φετινών εκδηλώσεων. Και αν κρίνω από τις αντιδράσεις όσων το παρακολούθησαν, τότε οι συνδιεκδικητές του Χρυσού Λέοντα για το 2010, μάλλον πρέπει να ιδρώσουν για να ξεπεράσουν τον πήχη που όρισε ο Νεοϋορκέζος, με ένα ψυχολογικό θρίλερ, που έχει σαν φόντο του, τον κόσμο του κλασσικού χορού: "Από την πρώτη στιγμή που μελετούσα τους χορευτές του μπαλέτου, αντιλήφθηκα πως οι διαφορές με τους παλαιστές είναι ελάχιστες. Αμφότεροι καλούνται να χρησιμοποιήσουν το κορμί τους σε εξαιρετικά ακραίες συνθήκες προκειμένου να επιτύχουν τον σκοπό τους", τονίζει με στόμφο ο 41χρονος Darren για να αναδείξει τα κοινά στοιχεία των ιδιοτήτων των βασικών χαρακτήρων, στις δύο τελευταίες του ταινίες. Μπαλαρίνα είναι η ηρωίδα του Black Swan, άριστη και συνεπής στο πρόγραμμα της από τα πολύ νεαρά της χρόνια, κάτι που οφείλεται και στην έντονη επίδραση της τελειομανούς μητέρας της, στον τρόπο λειτουργίας και μελέτης. Ισορροπία που θα διαταραχτεί ανάμεσα σε μάνα και κόρη, όταν η δεύτερη θα κερδίσει με το σπαθί της τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην παράσταση Η Λίμνη των Κύκνων, επιτυχία που θα προκαλέσει ζήλια στην πάλαι ποτέ χορεύτρια, που ουδέποτε εξελίχθηκε σε πριμαντόνα. Η Natalie Portman, χρειάστηκε έναν ολόκληρο χρόνο σκληρής επανάληψης των όσων είχε μάθει σε μικρή ηλικία στην σχολή χορού, για να μπορέσει να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις του ρόλου της προβληματισμένης Νίνα. "Έξι μήνες πριν από την έναρξη των γυρισμάτων ξόδευα έξι ώρες την ημέρα σε εξάσκηση μπαλέτου και άλλες τόσες στο κολυμβητήριο για να αποκτήσω την κατάλληλη φυσική κατάσταση. Όταν μάλιστα ξεκίνησε η εκμάθηση της δύσκολης χορογραφίας, η κατάσταση ξέφυγε εντελώς εκτός ελέγχου" υποστηρίζει η Portman, σαφώς ικανοποιημένη από το τελικό αποτέλεσμα.
To ύφος που χρησιμοποιεί στην αφήγηση του ο Aronofsky είναι ξανά το γνώριμο ρεαλιστικό, με τους ήρωες του να μην είναι άτρωτοι στις δυσκολίες και στον πόνο, που για τονίσει την αληθοφάνεια του, μεγεθύνει αρκετά τον κόκκο του φιλμ, όπως συμβαίνει στα ντοκιμαντέρ. "Το δυσκολότερο όλων ήταν να καταφέρω να πείσω κάποιους επαγγελματίες χορευτές να με βοηθήσουν στο να κάνω πραγματικότητα αυτό που είχα στο μυαλό μου. Όποια πόρτα κι αν χτύπησα την βρήκα κλειστή. Ευτυχώς με την αρωγή του Benjamin Millepied, που ανέλαβε το στήσιμο και την οργάνωση των χορευτικών σκηνών, αλλά και των έξοχων μελών της ομάδας του, πετύχαμε να αποδώσουμε όσο το δυνατόν καλύτερα, την ένταση που νιώθουν οι καλλιτέχνες επί σκηνής. Δεν ξέρω τι θα συνέβαινε στην περίπτωση αποτυχίας μας πάντως, αφού σας διαβεβαιώνω πως αυτοί οι χορευτές είναι πραγματικά επικίνδυνοι" συμπλήρωσε ο σκηνοθέτης, που φέτος κλείνει μια δωδεκαετία από τότε που μας συστήθηκε με το Pi και έκτοτε ουδέποτε πρόδωσε μέσω των δημιουργιών του, τις φιλμικές του αρχές.
To ύφος που χρησιμοποιεί στην αφήγηση του ο Aronofsky είναι ξανά το γνώριμο ρεαλιστικό, με τους ήρωες του να μην είναι άτρωτοι στις δυσκολίες και στον πόνο, που για τονίσει την αληθοφάνεια του, μεγεθύνει αρκετά τον κόκκο του φιλμ, όπως συμβαίνει στα ντοκιμαντέρ. "Το δυσκολότερο όλων ήταν να καταφέρω να πείσω κάποιους επαγγελματίες χορευτές να με βοηθήσουν στο να κάνω πραγματικότητα αυτό που είχα στο μυαλό μου. Όποια πόρτα κι αν χτύπησα την βρήκα κλειστή. Ευτυχώς με την αρωγή του Benjamin Millepied, που ανέλαβε το στήσιμο και την οργάνωση των χορευτικών σκηνών, αλλά και των έξοχων μελών της ομάδας του, πετύχαμε να αποδώσουμε όσο το δυνατόν καλύτερα, την ένταση που νιώθουν οι καλλιτέχνες επί σκηνής. Δεν ξέρω τι θα συνέβαινε στην περίπτωση αποτυχίας μας πάντως, αφού σας διαβεβαιώνω πως αυτοί οι χορευτές είναι πραγματικά επικίνδυνοι" συμπλήρωσε ο σκηνοθέτης, που φέτος κλείνει μια δωδεκαετία από τότε που μας συστήθηκε με το Pi και έκτοτε ουδέποτε πρόδωσε μέσω των δημιουργιών του, τις φιλμικές του αρχές.
