Πριν την έναρξη του φεστιβάλ της Βενετίας έπαιζε σαν το απόλυτο φαβορί. Οι στοιχηματισμοί υπέρ του στα διάφορα γραφεία μπουκμέικερς, που ασχολούνται ακόμη και με τον κινηματογραφικό θεσμό, το είχαν κάνει στην άκρη από καιρό, δίχως να δέχονται πονταρίσματα πάνω του. Τελικά τα προγνωστικά επιβεβαιώθηκαν και το Promises Written In The Water είναι και επίσημα το πρώτο φιλμ που σφυρίχτηκε τόσο έντονα στην πρεμιέρα του στο Λίντο. Ουδεμία έκπληξη φυσικά δεν προκάλεσε το γεγονός στους σινεφίλ, εφόσον γνώριζαν εκ των προτέρων πως παραγωγός, σεναριογράφος, σκηνοθέτης, μοντέρ, υπεύθυνος μουσικής επένδυσης και φυσικά πρωταγωνιστής της είναι ο Vincent Gallo. Στο επόμενο βήμα του μετά το Brown Bunny, που οι ιαχές εναντίον του δεν έχουν κοπάσει επτά χρόνια μετά στην Κρουαζέτ, χρησιμοποίησε την ασπρόμαυρη φωτογραφία για να τιμήσει το έργο του Warhol και του Cassavettes, μα περισσότερο την δική του ματαιοδοξία, προκαλώντας την εκκένωση της Sala Grande, αφού οι θεατές δεν άντεξαν ούτε τα λιγοστά 72 λεπτά της διάρκειας του. Γεγονός που δεν προκάλεσε ουδεμία θλίψη στον σύγχρονο Charles Chaplin, που ακύρωσε ετσιθελικά την συνέντευξη τύπου, παραμένοντας εσώκλειστος στο ξενοδοχείο του, να απολαμβάνει την - τριπλή παρακαλώ - υπόκλιση ολάκερης Μόστρα στο αλλεργικό πρόσωπο του...
