Ευτυχώς Που Είμαι Γυναίκα
του Miguel Albaladejo. Με τους Mariola Fuentes, Adriana Ozores, Petra Martinez
Δούλα και Κυρά
του zerVo
Ηλικιωμένη κυρία μετά την απώλεια της αγαπημένης της αδελφής, αρνείται πεισματικά να περάσει το υπόλοιπο της ζωής της στο γηροκομείο και παίρνει την ανατρεπτική απόφαση, να παντρευτεί την συνεσταλμένη οικιακή της βοηθό, με την ελπίδα πως θα την υπηρετήσει μέχρι την στιγμή που θα κλείσει τα μάτια της. Κι έτσι η κοινωνία του μικρού ισπανικού χωριού θα αναστατωθεί πλήρως στο μαντάτο της παράξενης συζυγίας. Μα είναι δυνατόν να συμβαίνει κάτι τέτοιο στην Κυρά Φλόρα? Πάει τα έχασε, σχολιάζουν οι κουτσομπόληδες γειτόνοι στο τοπικό μπακάλικο, οι θερμόαιμοι χριστιανοί πλάι στην εκκλησιά και οι εκνευριστικές ανιψιές, που έχουν βάλει στο μάτι το ηλιόλουστο αγρόκτημα της θείας. Μια ματιά αν ρίξεις στο παρελθόν της θα καταλάβεις πως η αντίδραση της είναι πέρα για πέρα δικαιολογημένη. Μαθημένη να υπηρετεί για 75 χρόνια τον οικογενειακό της περίγυρο, όταν εκείνος ζητούσε την βοήθεια της, τώρα έφτασε η στιγμή της δικής της επανάστασης ώστε να απαιτήσει μια μικρή ανταπόδοση για την ανιδιοτελή προσφορά της. Κι επειδή κανείς δεν δείχνει διατεθειμένος να της σταθεί, θα συμπράξει με την - άτσαλη - δούλα, κληροδοτώντας της την περιουσία της, με τον πιο επίσημο τρόπο. Υπογράφοντας συζυγικό συμβόλαιο μαζί της, με την υπογραφή του δημάρχου και την ευχή της πανταχού παρούσας (δικής μας...) Ρέινας Σοφίας.
Για πες: Η ηθογραφία του Albaladejo, ξεκινά δίνοντας σου την εντύπωση πως θα ακολουθήσει τον ξέφρενο ρυθμό του Mujeres al borde de un ataque de nervios, μα στην εξέλιξη της η σάτιρα δίνει γρήγορα την σκυτάλη στο πικρό δράμα και στην διαπίστωση της εγκατάλειψης που νιώθει, το σύνολο εκείνων που έχουν διαβεί το κατώφλι της τρίτης ηλικίας. Εκτιμώ πως λανθασμένα εστιάζει περισσότερο στην ιδιαιτερότητα του ζευγαριού και στις αντιδράσεις μιας παρωπιδάτης καθολικής κοινωνίας, ενώ αυτό που θέλει να πει ίσως να αποδιδόταν σωστότερα αν στην θέση της παραδουλεύτρας υπήρχε ένας ιδίας ηλικίας κηπουρός, φερειπείν. Οι αξιομνημόνευτες ερμηνείες, ιδίως από την εκφραστική Martinez και η λαμπερή φωτογραφία του μεσογειακού τοπίου, είναι τα στοιχεία που κρατώ από το Nacidas Para Sufrir, που έκανε την πρεμιέρα του στο Πανόραμα της Μπερλινάλε, αφήνοντας καλές εντυπώσεις, παρόλη την άνιση μελέτη των χαρακτήρων του.
Για πες: Η ηθογραφία του Albaladejo, ξεκινά δίνοντας σου την εντύπωση πως θα ακολουθήσει τον ξέφρενο ρυθμό του Mujeres al borde de un ataque de nervios, μα στην εξέλιξη της η σάτιρα δίνει γρήγορα την σκυτάλη στο πικρό δράμα και στην διαπίστωση της εγκατάλειψης που νιώθει, το σύνολο εκείνων που έχουν διαβεί το κατώφλι της τρίτης ηλικίας. Εκτιμώ πως λανθασμένα εστιάζει περισσότερο στην ιδιαιτερότητα του ζευγαριού και στις αντιδράσεις μιας παρωπιδάτης καθολικής κοινωνίας, ενώ αυτό που θέλει να πει ίσως να αποδιδόταν σωστότερα αν στην θέση της παραδουλεύτρας υπήρχε ένας ιδίας ηλικίας κηπουρός, φερειπείν. Οι αξιομνημόνευτες ερμηνείες, ιδίως από την εκφραστική Martinez και η λαμπερή φωτογραφία του μεσογειακού τοπίου, είναι τα στοιχεία που κρατώ από το Nacidas Para Sufrir, που έκανε την πρεμιέρα του στο Πανόραμα της Μπερλινάλε, αφήνοντας καλές εντυπώσεις, παρόλη την άνιση μελέτη των χαρακτήρων του.
Στις δικές μας αίθουσες, 26 Αυγούστου 2010 από την Clipart
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική