22 Σφαίρες

του Richard Berry. Με τους Jean Reno, Kad Merad, Jean Pierre Daroussin and Marina Foïs

Στης Μασαλίας τις ανηφοριές...
του zerVo
Άπαξ και διαβείς το κατώφλι του υποκόσμου, οι πιθανότητες να καταφέρεις κάποια στιγμή να αποδράσεις από τα τεράστια πλοκάμια του είναι μηδαμινές, ανύπαρκτες. Το πιθανότερο είναι κάποια στιγμή να σε βρουν σε κάποιο ερημικό σοκάκι με τα μάτια ορθάνοιχτα και μια βούλα από κάψιμο στο μέτωπο και αν εντέλει επιβιώσεις τα σημάδια από τις απώλειες αγαπημένων προσώπων, προς τέρψη της αιμοσταγούς βεντέτας, θα είναι χαραγμένα με ανεξίτηλη κατακόκκινη μελάνη στην ψυχή. Όση από δαύτη διαθέτεις δηλαδή, αν έχεις περάσει ζωή ολάκερη βουτηγμένος στην παρανομία και έχεις αναρριχηθεί σκαλοπάτι σκαλοπάτι στην στην ιεραρχία της piovra. Πως το λέει άλλωστε ο ήρωας μας? Ο ισχυρός είναι ο ασθενής, αναπαράγοντας το γνωμικό. Και κάπως έτσι πρέπει να είναι στ αλήθεια...


22 Σφαίρες διαπέρασαν το κορμί του Τσάρλι Ματέι, διακεκριμένου στελέχους της Μαρσεγιέζικης μαφίας, που τα τελευταία χρόνια είχε αποσυρθεί από την ενεργό δράση, για να αφιερωθεί στην οικογένεια του, στην ενέδρα θανάτου που του είχαν στήσει οι ορκισμένοι εχθροί του. Όμως επέζησε και τώρα οπλισμένος με ασίγαστο θυμό θα αναζητήσει εκδίκηση. Στο άκουσμα και μόνο του ονόματος της Europacorp, που υπογράφει την παραγωγή του φιλμ, στο υποσυνείδητο του ο θεατής καταλαβαίνει πως δεν μπορέσει να διαφύγει από κάποια δεδομένα κλισέ - γνωρίσματα της τεχνικής του Γαλλικού στούντιο. Στο φόντο η ηλιόλουστη Ριβιέρα, στο επίκεντρο του στόρι ένας διεφθαρμένος χαρακτήρας, που έχει όμως ιδανικά και προστατευτικές τάσεις και μια πολυπληθή σέχτα οπλισμένων σαν αστακών εγκληματιών - συνήθως πρώην συνεργατών του - που θα κάνουν ότι περνά από το χέρι τους για να τον βγάλουν από τη μέση. Στο μπουκέτο ντε φάκτο συνυπάρχουν ευρηματικές στιγμές δολοφονιών και απίθανες καταδιώξεις, στα ανηφορικά S των λόφων της όμορφης μεσογειακής πόλης.

Και πραγματικά ο Besson δεν παρεκκλίνει ούτε πόντο από τα ιδανικά που καθόρισε σε γκαγκστερικές δημιουργίες του σαν τον Leon, το Kiss Of The Dragon και το Wasabi. Το επίτευγμα έχει να κάνει με τον τρόπο που πλασάρει την φιγούρα ενός βαρόνου του εγκλήματος, μετατρέποντας την σχεδόν σε Αγία, προκειμένου να γίνει αγαπητή από τον μέσο θεατή. Παλιά καλή συνταγή άλλωστε του γαλλόφωνου νουάρ, άσχετα αν η αντίφαση σκοτώνει: Ο αντι-ήρωας μας αμολάει αϊτό στην παραλία, συνοδεία της φαμίλιας του, που έχει προστατέψει μέχρι ώρας με οποιοδήποτε τίμημα. Το ότι σε όλη την διάρκεια του φιλμ, το περίστροφο του έχει αφήσει καμιά τριανταριά ορφανά και έχει μαυροντύσει άλλες τόσες χήρες, περνά σε δεύτερη μοίρα. Ίσως όμως αυτό να είναι και το τελικό συμπέρασμα της υπόθεσης. Ζήσε κι άσε τους άλλους να πεθάνουν. Άσε κι ένα μικρό παραθυράκι ενάρετης και συμφιλιωτικής σκεπτικής για το φινάλε. Θα σου χρειαστεί...

Για πες: Όταν στο μυαλό όλων ο Jean Reno έχει αποτυπωθεί σαν μια από τις χαρισματικότερες μορφές επαγγελματία εκτελεστή, τότε η επιλογή του για να παίξει τον εκδικητή σούτερ, μοιάζει ιδανική. Βεβαίως τα χρόνια έχουν βαρύνει αρκετά στην πλάτη του γεννημένου στην Καζαμπλάνκα ηθοποιού - αισίως 62 Μαΐων - και το να παριστάνει τον καμικάζι στους γκρεμούς πάνω από την Κυανή Ακτή, είναι κομματάκι τραβηγμένο. Δύσκολα θα μπορούσα να φανταστώ το L'Immortal δίχως την δική του εικόνα στο πόστερ του. Όσο για βοήθειες που αποσπά από τον περίγυρο του είναι δισυπόστατες, αφού ναι μεν ο Daroussin είναι ικανός (έστω και μονοδιάστατος) ρολίστας και η Fois μια πραγματική έκπληξη ως το τραγικά μπερδεμένο πρόσωπο της ίντριγκας, όμως ο Kad Merad, παρότι ως κωμικός είναι πανάξιος, εδώ αγγίζει την γελοιότητα με τα κεκεδίσματα του, υποδυόμενος τον Αρχι-Νονό και άσπονδο φίλο του Μάτέι. Λάθος κάστινγκ, λάθος επιμονή και του σκηνοθέτη - ο πολυτάλαντος καρατερίστας Richard Berry - να βγάλει αστεία στοιχεία, από έναν ρόλο που θα έπρεπε αποκλειστικά και μόνο να είναι στυγνός και τρομακτικός. Με τον ένα πόλο της δράσης να κινείται στην μετριότητα - πόσο νοστάλγησα τον παρανοϊκό κακό του Oldman - είναι λογικό το θεματικό βάρος να πέφτει μόνο στην πλάτη του Reno και να προκαλούνται ανισότητες στην εξέλιξη, με συνέπεια το 22 Bullets, εντέλει να μην είναι στην πραγματικότητα, το αστυνομικό θρίλερ που ο αγαπημένος Besson είχε υποσχεθεί...




Στις δικές μας αίθουσες 29 Ιουλίου 2010 από την Nutopia


1 σχόλια:

Nikos είπε...

O Zan Reno μου αρέσει πολύ! Φοβερός ηθοποιός! Σήμερα θα πάω να δω το 22 Σφαίρες ;-)

Δημοσίευση σχολίου

Η δική σου κριτική