StreetDance 3D
των Max Giwa και Dania Pasquini. Με τους Charlotte Rampling, Nichola Burley, Flawless,
Britain's Got Talent!
του zerVo
Είναι ίσως ένα από τα τελευταία πράγματα που περίμενα να δω. Μουσικοχορευτικό σόου, με ταλαντούχα πιτσιρίκια να διεκδικούν μια θέση στον ήλιο, δίχως χολιγουντιανή - όμως - υπογραφή. Μου μοιάζει αδιανόητο, οι Αμερικάνοι, που όρισαν την έννοια του συγκεκριμένου είδους, τόσο στην μικρή όσο και στη μεγάλη οθόνη με Fame, Flashdance και πιο πρόσφατα με Save The Last Dance και δύο Step Up, να αφήνουν τα βρετανικά ξαδελφάκια τους να παίζουν με τα ολόδικα τους παιχνίδια. Και νάταν μονάχα αυτό? Με μια εντυπωσιακά ταχύτατη κίνηση, η παραγωγός Vertigo απέσπασε και τον άτυπο τίτλο του πρώτου νεανικού μιούζικαλ, που γυρίστηκε σε καθαρόαιμη τρισδιάστατη κοψιά, για να μαχαιρώσει για δεύτερη φορά την Μέκκα, που το είχε υποσχεθεί από καιρό, μα δεν το υλοποιούσε. Για να ρίξουμε και μια ματιά στο ψητό, πέραν των ανούσιων στον θεατή πρωτείων, το StreetDance 3D, κάνει και τίποτα σοβαρότερο εκτός από το να απεικονίζει εφήβους να χτυπιούνται πάνω στα παρκέ, για μια θέση στον ήλιο? Χμμ, αν και δεν του φαίνεται εξ όψεως, κάτι κάνει...
Φτωχούλα κοπελίτσα, άρτι εγκαταλελειμμένη από τον αγαπημένο της, προσπαθεί να μαζέψει τα συντρίμμια της ψυχής της, αλλά και της ομάδας χορού, που συμμετέχει ενόψει του επερχόμενου πρωταθλήματος στρίτντανς. Η πρόταση της διευθύντριας μιας αναγνωρισμένης σχολής μπαλέτου, να εντάξει στο γκρουπ, μαθητές της, που ξέρουν άριστα τις πιρουέτες, αλλά όχι και τις κολοτούμπες, θα την ζορίσει αρχικά, αλλά θα την προκαλέσει να μετρήσει τις δυνάμεις της. Αν το πρώτο σου ερώτημα, αφορά στην εξέλιξη του διαγωνιστικού τμήματος της υπόθεσης, μην περιμένεις εκπλήξεις. Αρκεί μία ταινία με περιεχόμενο contest να έχεις παρακολουθήσει και εδώ δεν θα χάσεις ούτε μισό κλισέ της. Το καινοτόμο στοιχείο του Streetdance όμως έχει να κάνει με την συνύπαρξη δύο διαφορετικών καλλιτεχνικών τεχνοτροπιών κίνησης. Εκείνης που διδάσκεται κάτω από απόλυτη πειθαρχία στις καλογυαλισμένες αίθουσες, σε σπουδαστές με πουέντ και κολάν και σε αυτή που μαθαίνεται πάνω στα καλντερίμια του δρόμου, κάτω από μπιτάτους ρυθμούς, αφήνοντας απόλυτα ελεύθερη την φαντασία των μπρεικντάνσερς για νέες φιγούρες. Έχει όμως και μια βαθύτερη προσέγγιση το ζήτημα. Από την μια μεριά της μπάρας, τα πλουσιόπαιδα, οι ΒΠ του Λονδίνου, με κλασσική παιδεία και ντυμένοι στην τρίχα και από την άλλη τα μπατίρια, με τα σνίκερς και τα χιλιοφορεμένα μπουφάν, που εκτονώνουν τα ζόρια τους χοροπηδώντας σε ρυθμούς χιπ χοπ. Με την πρώτη ματιά η συνύπαρξη τους φαντάζει γελοία, κωμική. Ειδικά για εκείνους που μαθημένοι να κινούνται πάνω στις νότες του Τσαϊκόφσκι, τώρα πρέπει να επιταχύνουν το τέμπο και να αποκτήσουν πιο αλήτικη πόζα. Στην πορεία όμως και όσο οι μέρες για το μεγάλο event πλησιάζουν, εκείνων η γνώση είναι που θα δώσει το κάτι ξεχωριστό στην τελική χορογραφία και φυσικά θα κάνει την διαφορά. Πατρίκιοι και πληβείοι together, χέρι χέρι, για τον κοινό στόχο. Στις δύσκολες οικονομικο-κοινωνικά ημέρες που περνά η Βρετανία, ένα τέτοιο μήνυμα ενότητας δεν περνά εύκολα απαρατήρητο...
Για πες: Κατά τα άλλα μην περιμένεις και πολλές στιγμές διαλόγων και πρόζας, αφού το βιντεοκλιπίστικο ύφος, όπως είναι πολύ φυσικό, κυριαρχεί στην αισθητική των σκηνοθετών Giwa και Pasquini. Γνώριμα μπιτάκια, κατευθείαν από το Τοπ 20 και ακροβατικά που κόβουν την ανάσα από τους θριαμβευτές του σόου Βρετανία Έχεις Ταλέντο, λειτουργούν σαν μικρά μικρά chapters προκειμένου να προχωρήσει το στόρι στο αναμενόμενο φινάλε. Βεβαίως σε ένα σημείο ο έρωτας θα κάνει την εμφάνιση του, μα δεν θα κυριαρχήσει του γενικότερου συνόλου, στο κομμάτι του φιλμ που θα φανούν οι έντονες αδυναμίες του μετριότατου υποκριτικά καστ, πλην της γιγάντιας Charlotte Rampling, που συγκρατεί κάπως την πιτσιρικαρία σε ανεκτά επίπεδα. Όσο για το αν μου έλειψε από το φόντο το αρτιστίκ κλίμα της Νέας Υόρκης? Δεν το νομίζω, αντίθετα αυτή η πολυχρωμία της Λόντρας, μου έφτιαξε ακόμη περισσότερο την διάθεση, στοιχείο που αποτελεί τον βασικό στόχο ενός μιούζικαλ, που λειτουργεί άριστα σαν ορεκτικό μιας δυνατής βραδιάς στην ντίσκο. Που να ήμουν και είκοσι χρονών δηλαδή φαντάσου τι θα λεγα...
Φτωχούλα κοπελίτσα, άρτι εγκαταλελειμμένη από τον αγαπημένο της, προσπαθεί να μαζέψει τα συντρίμμια της ψυχής της, αλλά και της ομάδας χορού, που συμμετέχει ενόψει του επερχόμενου πρωταθλήματος στρίτντανς. Η πρόταση της διευθύντριας μιας αναγνωρισμένης σχολής μπαλέτου, να εντάξει στο γκρουπ, μαθητές της, που ξέρουν άριστα τις πιρουέτες, αλλά όχι και τις κολοτούμπες, θα την ζορίσει αρχικά, αλλά θα την προκαλέσει να μετρήσει τις δυνάμεις της. Αν το πρώτο σου ερώτημα, αφορά στην εξέλιξη του διαγωνιστικού τμήματος της υπόθεσης, μην περιμένεις εκπλήξεις. Αρκεί μία ταινία με περιεχόμενο contest να έχεις παρακολουθήσει και εδώ δεν θα χάσεις ούτε μισό κλισέ της. Το καινοτόμο στοιχείο του Streetdance όμως έχει να κάνει με την συνύπαρξη δύο διαφορετικών καλλιτεχνικών τεχνοτροπιών κίνησης. Εκείνης που διδάσκεται κάτω από απόλυτη πειθαρχία στις καλογυαλισμένες αίθουσες, σε σπουδαστές με πουέντ και κολάν και σε αυτή που μαθαίνεται πάνω στα καλντερίμια του δρόμου, κάτω από μπιτάτους ρυθμούς, αφήνοντας απόλυτα ελεύθερη την φαντασία των μπρεικντάνσερς για νέες φιγούρες. Έχει όμως και μια βαθύτερη προσέγγιση το ζήτημα. Από την μια μεριά της μπάρας, τα πλουσιόπαιδα, οι ΒΠ του Λονδίνου, με κλασσική παιδεία και ντυμένοι στην τρίχα και από την άλλη τα μπατίρια, με τα σνίκερς και τα χιλιοφορεμένα μπουφάν, που εκτονώνουν τα ζόρια τους χοροπηδώντας σε ρυθμούς χιπ χοπ. Με την πρώτη ματιά η συνύπαρξη τους φαντάζει γελοία, κωμική. Ειδικά για εκείνους που μαθημένοι να κινούνται πάνω στις νότες του Τσαϊκόφσκι, τώρα πρέπει να επιταχύνουν το τέμπο και να αποκτήσουν πιο αλήτικη πόζα. Στην πορεία όμως και όσο οι μέρες για το μεγάλο event πλησιάζουν, εκείνων η γνώση είναι που θα δώσει το κάτι ξεχωριστό στην τελική χορογραφία και φυσικά θα κάνει την διαφορά. Πατρίκιοι και πληβείοι together, χέρι χέρι, για τον κοινό στόχο. Στις δύσκολες οικονομικο-κοινωνικά ημέρες που περνά η Βρετανία, ένα τέτοιο μήνυμα ενότητας δεν περνά εύκολα απαρατήρητο...Για πες: Κατά τα άλλα μην περιμένεις και πολλές στιγμές διαλόγων και πρόζας, αφού το βιντεοκλιπίστικο ύφος, όπως είναι πολύ φυσικό, κυριαρχεί στην αισθητική των σκηνοθετών Giwa και Pasquini. Γνώριμα μπιτάκια, κατευθείαν από το Τοπ 20 και ακροβατικά που κόβουν την ανάσα από τους θριαμβευτές του σόου Βρετανία Έχεις Ταλέντο, λειτουργούν σαν μικρά μικρά chapters προκειμένου να προχωρήσει το στόρι στο αναμενόμενο φινάλε. Βεβαίως σε ένα σημείο ο έρωτας θα κάνει την εμφάνιση του, μα δεν θα κυριαρχήσει του γενικότερου συνόλου, στο κομμάτι του φιλμ που θα φανούν οι έντονες αδυναμίες του μετριότατου υποκριτικά καστ, πλην της γιγάντιας Charlotte Rampling, που συγκρατεί κάπως την πιτσιρικαρία σε ανεκτά επίπεδα. Όσο για το αν μου έλειψε από το φόντο το αρτιστίκ κλίμα της Νέας Υόρκης? Δεν το νομίζω, αντίθετα αυτή η πολυχρωμία της Λόντρας, μου έφτιαξε ακόμη περισσότερο την διάθεση, στοιχείο που αποτελεί τον βασικό στόχο ενός μιούζικαλ, που λειτουργεί άριστα σαν ορεκτικό μιας δυνατής βραδιάς στην ντίσκο. Που να ήμουν και είκοσι χρονών δηλαδή φαντάσου τι θα λεγα...
Στις δικές μας αίθουσες 9 Ιουνίου, από την Hollywood
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική