Καράτε Κιντ

του Harald Zwart. Με τους Jaden Smith, Jackie Chan, Taraji P. Henson

Jacket On, Jacket Off
του zerVo
Στύβω το μυαλό μου για να θυμηθώ ακόμη μια περίπτωση ριμέικ, που είχε τόσο δύσκολο έργο στην λογική κόντρα του με το πρωτότυπο. Ουδεμιά! Και φυσικά ούτε λόγος να γίνεται για τα δεκάδες horror που κατά ριπάς αντιγράφουν τα προ αιώνων ορίτζιναλ ή τις υποθέσεις τεράστιων επιτυχιών του παρελθόντος - Ψυχώ, The Planet Of The Apes - που απλώς τα στούντιο εκμεταλλεύτηκαν την πιασάρικη μαρκίζα τους, για να πετύχουν ένα πρόσκαιρο εμπορικό χιτ. Το Karate Kid είναι ένα εντελώς διαφορετικό ζήτημα. Μπορεί σε όσους νεότερους γνωρίστηκαν μαζί του, δια μέσου των αμέτρητων τηλεοπτικών επαναλήψεων, να μην λέει και πολλά πράγματα, κυρίως αισθητικά, όμως η ταινία του 1984, με πρωταγωνιστή το νεαρό αγόρι, που φορώντας στο κεφάλι την μπαντάνα του σαμουράι, παίρνει την τύχη στα χέρια του, στιγμάτισε μια ολόκληρη γενιά. Το πρώτο Καράτε Κιντ, μεταλλάχθηκε στην σκέψη των εφήβων των 80s σε σημαία αντίδρασης: Αφού τα κατάφερε ο μπακανιάρης Ιταλιάνος Λορούσο, σίγουρα μπορώ κι εγώ! Όπως καταλαβαίνεις, για τον σημερινό σαραντάρη, που μετρά - δεδομένα κι αν πει όχι, είναι ένας τεράστιος ψεύτης - διψήφιο αριθμό θέασης του αρχικού, φαντάζει κάπως παράξενη μια ενδεχόμενη διασκευή του. Ευτυχώς η μοντέρνα βερσιόν, αν και βαδίζει πιστά πάνω στη ράγα του γνώριμου θέματος, μέσω σημαντικών διαφοροποιήσεων, δεν στέκεται απλώς σαν μια τυπική κόπια, αλλά προσπαθεί να σταθεί σαν μια ξεχωριστή οντότητα. Και μάλλον τα καταφέρνει...

Η καινούργια δουλειά της μαμάς, προστάζει ξεριζωμό στην άλλη άκρη του κόσμου, το πολυπληθές Πεκίνο για τον δωδεκάχρονο Ντρι Πάρκερ. Τα άλλα ήθη κι οι διαφορετικές συνήθειες, θα κάνουν τον πιτσιρικά να νιώσει περιθωριοποιημένος και μόνος. Μια κατάσταση που θα χειροτερέψει πολύ περισσότερο, όταν μια τοπική νεανική συμμορία, θα τον στοχοποιήσει σαν εχθρό της. Αδύναμος και δίχως το παραμικρό στήριγμα, ο φουκαράς μαυράκος, βρίσκεται διαρκώς στο καλντερίμι, με μαυρισμένα μάτια και μελανιές σε όλο του το σώμα, χωρίς την δυνατότητα αντίδρασης. Από το πουθενά, σαν από μηχανής θεός, θα κάνει την εμφάνιση του ο μοναχικός επιστάτης της πολυκατοικίας που διαμένει, ονόματι Χαν, για να βάλει τα πράγματα σε μια τάξη. Και να τον μυήσει στην πολεμική τέχνη του κουνγκ φου, προκειμένου να λάβει μέρος στο ανοικτό τουρνουά της πόλης και να υπερασπιστεί την τιμή του!

Πρώτη και κύρια τροποποίηση στην ιστορία το φόντο. Λέμε αντίο στην ηλιόλουστη Καλιφόρνια και νιχάο στην αχανή Κίνα, που φιλική, ζεστή και ανθρώπινη - ανεξαρτήτως ιδιομορφιών - δείχνει πανέτοιμη να εντάξει έναν δυτικό στην καθημερινότητα της. Το ζήτημα που τίθεται, αφορά στα οικονομικά ζόρια που αντιμετωπίζουν διαχρονικά οι Αμερικάνοι αστοί, που κάποτε τους ανάγκαζαν να μετακομίσουν από την μια ακτή της χώρας στην άλλη, μα τώρα τους υποχρεώνουν να αλλάξουν όχι μόνο χώρα, αλλά και ήπειρο. Συγκλονιστική διαπίστωση για το μοντέλο του έκπτωτου american dream. Η δεύτερη εναλλαγή, παρατηρείται στην ηλικία του βασικού ήρωα, που εδώ δεν παρουσιάζεται ως ένας δεκαεφτάρης, που το μυαλό του περιστρέφεται διαρκώς γύρω από το πως θα προσεγγίσει τα όμορφα κοριτσάκια, αλλά σαν ένα πραγματικό kid, που ακόμη στο νου του δεν έχει αντιληφθείτον διαχωρισμό των φύλων και το μόνο που αποζητά είναι η αγνή φιλία και το παιχνίδι. Η αλληγορία σαφής και απόλυτα κατανοητή. Ακόμη κι αν το περιβάλλον είναι πολιτισμένο, οι μοντέρνες συνήθειες των νέων έχουν τόσο πολύπλοκους διόδους επικοινωνίας, λες και παλεύουν να έλθουν σε επαφή δύο ξέχωροι κόσμοι. Θέλει προσπάθεια για να επιτευχθεί σύζευξη, τα αθώα μάτια των παιδιών, όμως, μπορούν να δείξουν εύκολα τον σωστό δρόμο. Διαφορά τρίτη και σεναριακά επιβεβλημένη. Πέριξ του Σινικού Τείχους δεν διδάσκεται καράτε, μα η τέχνη ονομάζεται κουνγκ φου. Εδώ μπορείς αν είσαι τελειομανής να διαμαρτυρηθείς για τον άνισο τίτλο, αλλά και να προβληματιστείς για την σημασία του. Η Αμερική φοβάται - τρέμει -τον κίτρινο γίγαντα, που μέρα με την μέρα θεριεύει όλο και περισσότερο. Εμπορικά, οικονομικά, στρατηγικά. Η μέθοδος γνώριμη και τυπικά Πενταγωνική. Θα προσεγγίσουμε την Κίνα με την εικόνα του άμαθου φοβητσιάρη, θα της στείλουμε αγαθό friend request, θα πάρουμε τα ταλέντα της, θα βγούμε νικητές από την multilevel μάχη, χρησιμοποιώντας τα δικά της γνωρίσματα. That's the way it is!

Αν το δεις το θέμα με επίπεδη λογική, τότε πρόκειται για ένα παραμυθάκι, που περιέχει όλα εκείνα τα ικανά στοιχεία να συγκινήσουν τον ευαίσθητο θεατή. Παιδάκι, μόνο κι ορφανό, ψάχνει χιλιάδες μίλια μακρυά από το σπίτι του μια ποιοτικότερη ζωή. Σε αντιστοίχιση, μεσήλικας, ταλαιπωρημένος από τη μοίρα, αναζητά την άσπιλη ψυχή για να μοιραστεί την μοναξιά του. Το δέσιμο τους γνώριμο, με τους δύο χαρακτήρες να ανταλλάσσουν εμπειρίες συμπληρωματικά ο ένας προς τον άλλο, όπως ακριβώς συνέβη εικοσιπέντε χρόνια πριν, κάτω από διαφορετικές όμως συνθήκες και καταστάσεις. Είναι εντελώς διαφορετικό, βλέπεις, το κλίμα της αμερικάνικης δύσης, από εκείνο της όμορφης, πολύχρωμης, παραδοσιακής αλλά και περιοριστικής Κίνας.

Για πες: Ο Ολλανδός σκηνοθέτης Harald Zwart, σεβάστηκε αρκετά το αρχέτυπο, κρατώντας πάμπολλα χαρακτηριστικά σημάδια του και στην δική του εκδοχή. Στο πιο διασκεδαστικό κομμάτι του στορί, εκείνο της εκπαίδευσης του άμαθου καρατέκα, αντικατέστησε ορόσημα σαν το κέρωμα, το βάψιμο, το γυάλισμα, με ιδέες που δεν μπορώ να τις πω εμπνευσμένες. Αντίθετα συμπλήρωσε την χρονική διάρκεια με όχι λίγες φωτογραφίες γεμάτες φολκλορική διάθεση από την αχανή χώρα, φτάνοντας κοντά στις δυόμισι ώρες ταινία, με λογική συνέπεια κάπου στο μέσον να παρατηρούνται κοιλιές. Το δυνατό στοιχείο του νέου Karate Kid, αποτελεί η σχέση παιδιού και γέρου, που προσφέρει πολλές δραματικές εικόνες στην εξέλιξη της. Ο χαρισματικός μπόμπιρας Jaden Smith, που δοκιμάστηκε στο δακρύβρεχτο Pursuit Of Happyness, είναι ταλεντάρα σε αυτό που κάνει για 12 ετών μωρό, προβλέπω όμως πως δύσκολα θα πετύχει κάτι περισσότερο όσο βαδίζει στα χρόνια της ενηλικίωσης. Αντίθετα ο γιγαντιαίος θρύλος της ασιατικής κινηματογραφίας Jackie Chan, δίχως να φτάνει σε επίπεδα Pat Morita, κάνει υποδυόμενος τον αποξενωμένο Κύριο Χαν, την καλύτερη χολιγουντιανή του εμφάνιση, εφάμιλλη με αρκετές από αυτές που έχουν θαυμάσει οι φανατικοί οπαδοί του, στο made in Hong Kong κομμάτι της καριέρας του. Πετυχαίνοντας παρέα, να περιτυλίξουν το νικητήριο πνεύμα που πηγάζει από την πολυιδωμένη ίντριγκα, με όμορφο τρόπο, προσφέροντας ένα ριμέικ αξιοπρεπές μεν, που θα ξυπνήσει νοσταλγικές θύμησες στους παλιούς, μα σε τελική σύγκριση, κατώτερο του λατρεμένου, του Avildsen.




Στις δικές μας αίθουσες, 9 Σεπτεμβρίου 2010 από την Audiovisual


0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η δική σου κριτική