Ο Λυκάνθρωπος
του Joe Johnston. Με τους Benicio Del Toro, Emily Blunt, Anthony Hopkins
Στο στόμα του λύκου
του zerVo
Ευθύς εξαρχής είχα την περιέργεια, για τον λόγο ύπαρξης μιας ακόμη ταινίας με λυκάνθρωπους, εν έτι 2010. Εποχή που η τεχνολογία έχει βοηθήσει σε τέτοιο βαθμό, ώστε το περιπετειώδες σινεμά να κινείται διαπλανητικά, τρισδιάστατα και σε υβρίδια πραγματικότητα και animation, η επιστροφή στο ημιφωτισμένο Βικτοριανό Λονδίνο και τα περίχωρα του, μοιάζει με οπισθοδρόμηση. Για την περίπτωση του Wolfman, τα πρώτα φίδια με έζωσαν όταν η Universal, ανακοίνωσε (δις) την αναβολή της εξόδου της ταινίας στις αίθουσες. Όταν, δε, ξεκίνησε ο καταιγισμός των υποτιθέμενα διαφορετικών τρέιλερ και των καλλιτεχνικών αφισών, αντιλήφθηκα πως για να πέφτει τόσο προμόσιον, κάτι πραγματικά δεν πηγαίνει καλά. Και δυστυχώς εκ του αποτελέσματος, δεν είχα άδικο...
Μετά από χρόνια απουσία από την γενέτειρα του, εθελούσια εξαιτίας του αιφνίδιου θανάτου της μητέρας του, που του στοίχισε υπερβολικά, ο γοητευτικός Λονδρέζος επιχειρηματίας, επιστρέφει, προσκεκλημένος από την νύφη του, προκειμένου να ερευνήσει την μυστηριώδη εξαφάνιση του αγαπημένου του αδελφού. Τα υπόλοιπα λίγο έως πολύ γνωστά. Θα πληροφορηθεί για την αιώνια κατάρα, που κάθε φορά που φτάνει πανσέληνος, μετατρέπει ακόμη και τον πιο φιλήσυχο άνθρωπο σε πραγματικό κτήνος, μα το χειρότερο για εκείνον θα είναι όταν αντιληφθεί πως το Κακό, προέρχεται μέσα από την οικογένεια του. Όταν κι εκείνος γίνει θύμα της μοίρας, θα είναι πλέον πολύ αργά. Η ιστορία πασίγνωστη ακόμη και στον πλέον αδαή, τόσο από το τεράστιο χιτ του 1941, με τον Lone Chaney Jr στον ρόλο του Λυκάνθρωπου, που έβαλε την σφραγίδα της σε μια σαρωτική δεκαετία επιτυχίας του σινεμά τρόμου (Φρανκενστάιν, Δράκουλας, Αόρατος Άνθρωπος), όσο και από την πιο πρόσφατη και αρκούντως διασκεδαστική διασκευή του Mike Nichols, με Nicholson και Pfeiffer, να υποδύονται το λυκίσιο ζευγάρι του Wolf.
Αν περίμενες κάτι το ξεχωριστό από την εκδοχή του σήμερα, αυτό θα ήταν, αν όχι μια διαφορετικότητα στην απεικόνιση του βρετανικού τοπίου του περασμένου αιώνα, μια εντυπωσιακή αναπαραγωγή της εξέλιξης του Κτήνους, με την αρωγή των ειδικών εφέ. Τζίφος! Κίνηση και μεταμορφώσεις πρωτόγονης γενιάς και κακοστημένες πλαστικές αποκριάτικες μάσκες είναι αυτό που προσφέρει τεχνικά ο μοντέρνος Wolfman. Απογοήτευση που πάει πακέτο με την μετριότατη σκηνοθετική καθοδήγηση του Joe Johnston. Κι αν για τον δημιουργό, ουδέποτε είχα και την καλύτερη άποψη, αφού το παλμαρέ του από το τρίτο Jurassic έως και το άπνοο Hidalgo, δεν μου λέει και πολλά πράγματα, από το μαγικό χέρι του μέικ απ αρτίστα Rick Baker, περίμενα πολλά περισσότερα. Φαίνεται πως κι αυτός έπεσε θύμα της γενικότερης χαλαρότητας, επαναλαμβάνοντας στην ουσία τα επιτεύγματα του στο American Werewolf In London, τριάντα ολόκληρα χρόνια πριν!
Για πες: Παρόλα αυτά όταν μελετάς το καστ και υπάρχουν τέτοια τρανταχτά ονόματα, λες δεν μπορεί, όλο και κάποιο μαγικό χεράκι θα βοηθήσει μια τέτοια μαζική σταρική σύναξη. Ούτε η παρουσία τόσων πολλών ονομάτων βοήθησε. Αρχής γενομένης από τον Benicio Del Toro, που εδώ φορά και την μπέρτα του συμπαραγωγού, που μένει για μια ακόμη φορά μακρυά από τον καλό του εαυτό, υποδυόμενος τον μεγάλο γιο της οικογένειας Τάλμποτ, Λόρενς. Και δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για την αδρανή του ερμηνεία, όταν έχει στο πλευρό του, τόσο τον Sir Anthony Hopkins - στον πλέον άχρωμο ρόλο, μάλλον ολάκερης της καριέρας του - και την ανερχόμενη Emily Blunt, που σε αντίθεση με την Young Victoria, δεν δείχνει να βολεύεται μέσα στα κλασσικά φορέματα της εποχής. Όσο για τον παράξενο ντετέκτιβ της ιστορίας, που τον παίζει ο Hugo Weaving, εκεί μιλάμε για ολική καταστροφή, αφού οι αντιδράσεις του - υποτίθεται ως έμπειρου επιθεωρητή της Scotland Yard - παρατηρώντας το φαινόμενο της φονικής μεταμόρφωσης να εξελίσσεται, κρίνονται το λιγότερο αστείες. Συνεπώς όταν τα ατού σου δεν τραβάνε και απουσιάζει ολοκληρωτικά ο μαέστρος, είναι λογικότατο το φιλμ να κατευθυνθεί ολοταχώς προς το αδηφάγο στόμα του λύκου. Όπερ και εγένετο...
Μετά από χρόνια απουσία από την γενέτειρα του, εθελούσια εξαιτίας του αιφνίδιου θανάτου της μητέρας του, που του στοίχισε υπερβολικά, ο γοητευτικός Λονδρέζος επιχειρηματίας, επιστρέφει, προσκεκλημένος από την νύφη του, προκειμένου να ερευνήσει την μυστηριώδη εξαφάνιση του αγαπημένου του αδελφού. Τα υπόλοιπα λίγο έως πολύ γνωστά. Θα πληροφορηθεί για την αιώνια κατάρα, που κάθε φορά που φτάνει πανσέληνος, μετατρέπει ακόμη και τον πιο φιλήσυχο άνθρωπο σε πραγματικό κτήνος, μα το χειρότερο για εκείνον θα είναι όταν αντιληφθεί πως το Κακό, προέρχεται μέσα από την οικογένεια του. Όταν κι εκείνος γίνει θύμα της μοίρας, θα είναι πλέον πολύ αργά. Η ιστορία πασίγνωστη ακόμη και στον πλέον αδαή, τόσο από το τεράστιο χιτ του 1941, με τον Lone Chaney Jr στον ρόλο του Λυκάνθρωπου, που έβαλε την σφραγίδα της σε μια σαρωτική δεκαετία επιτυχίας του σινεμά τρόμου (Φρανκενστάιν, Δράκουλας, Αόρατος Άνθρωπος), όσο και από την πιο πρόσφατη και αρκούντως διασκεδαστική διασκευή του Mike Nichols, με Nicholson και Pfeiffer, να υποδύονται το λυκίσιο ζευγάρι του Wolf.
Αν περίμενες κάτι το ξεχωριστό από την εκδοχή του σήμερα, αυτό θα ήταν, αν όχι μια διαφορετικότητα στην απεικόνιση του βρετανικού τοπίου του περασμένου αιώνα, μια εντυπωσιακή αναπαραγωγή της εξέλιξης του Κτήνους, με την αρωγή των ειδικών εφέ. Τζίφος! Κίνηση και μεταμορφώσεις πρωτόγονης γενιάς και κακοστημένες πλαστικές αποκριάτικες μάσκες είναι αυτό που προσφέρει τεχνικά ο μοντέρνος Wolfman. Απογοήτευση που πάει πακέτο με την μετριότατη σκηνοθετική καθοδήγηση του Joe Johnston. Κι αν για τον δημιουργό, ουδέποτε είχα και την καλύτερη άποψη, αφού το παλμαρέ του από το τρίτο Jurassic έως και το άπνοο Hidalgo, δεν μου λέει και πολλά πράγματα, από το μαγικό χέρι του μέικ απ αρτίστα Rick Baker, περίμενα πολλά περισσότερα. Φαίνεται πως κι αυτός έπεσε θύμα της γενικότερης χαλαρότητας, επαναλαμβάνοντας στην ουσία τα επιτεύγματα του στο American Werewolf In London, τριάντα ολόκληρα χρόνια πριν!
Για πες: Παρόλα αυτά όταν μελετάς το καστ και υπάρχουν τέτοια τρανταχτά ονόματα, λες δεν μπορεί, όλο και κάποιο μαγικό χεράκι θα βοηθήσει μια τέτοια μαζική σταρική σύναξη. Ούτε η παρουσία τόσων πολλών ονομάτων βοήθησε. Αρχής γενομένης από τον Benicio Del Toro, που εδώ φορά και την μπέρτα του συμπαραγωγού, που μένει για μια ακόμη φορά μακρυά από τον καλό του εαυτό, υποδυόμενος τον μεγάλο γιο της οικογένειας Τάλμποτ, Λόρενς. Και δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για την αδρανή του ερμηνεία, όταν έχει στο πλευρό του, τόσο τον Sir Anthony Hopkins - στον πλέον άχρωμο ρόλο, μάλλον ολάκερης της καριέρας του - και την ανερχόμενη Emily Blunt, που σε αντίθεση με την Young Victoria, δεν δείχνει να βολεύεται μέσα στα κλασσικά φορέματα της εποχής. Όσο για τον παράξενο ντετέκτιβ της ιστορίας, που τον παίζει ο Hugo Weaving, εκεί μιλάμε για ολική καταστροφή, αφού οι αντιδράσεις του - υποτίθεται ως έμπειρου επιθεωρητή της Scotland Yard - παρατηρώντας το φαινόμενο της φονικής μεταμόρφωσης να εξελίσσεται, κρίνονται το λιγότερο αστείες. Συνεπώς όταν τα ατού σου δεν τραβάνε και απουσιάζει ολοκληρωτικά ο μαέστρος, είναι λογικότατο το φιλμ να κατευθυνθεί ολοταχώς προς το αδηφάγο στόμα του λύκου. Όπερ και εγένετο...
Στις αίθουσες 11 Φεβρουαρίου 2010 από την UIP
Rewind /// Trailer - The Wolfman
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική