Μια Μέρα του Καλοκαιριού
του Hirokazu Koreeda. Με τους Hiroshi Abe, Yui Natsukawa, You
Μετάνοια...
του zerVo
Μια ζεστή μέρα του θέρους, πολυμελής φαμίλια, μαζεύεται κατά το συνήθειο, στην επέτειο του άδικου θανάτου, ενός από τα πιο αγαπημένα μέλη της. Είναι πάρα πολύ σημαντικό για μια χώρα να έχει δημιουργήσει την δική της κινηματογραφική ταυτότητα, που να διατηρείται αναλλοίωτη στο βάθος του χρόνου. Και που οι νεώτεροι δημιουργοί να συνεχίζουν, προσθέτοντας τις δικές τους πινελιές, πάνω στο πάνελ που έχουν ορίσει στο παρελθόν τόσο σημαντικά ονόματα όπως ο Όζου, ο Όσιμα, ο Κουροσάβα. Αυτό ακριβώς που επιτυγχάνει με σπαρακτικό τρόπο, στο Still Walking και ο αγαπημένος Κορίντα, τοποθετώντας την κάμερα του, μόνιμα ακίνητη, σχεδόν αναίσθητη, να ρουφά τις συμπεριφορές των μελών μιας οικογένειας κατά την διάρκεια μιας ολοήμερης συνεύρεσης.
Για πες: Ο χαμένος αδελφός, ο Τζουνπέι, μπορεί να λείπει από την ομήγυρη κι όμως η ψυχή του είναι παντού, πετυχαίνοντας να ενώσει πρόσωπα που θεωρούν αυτό το έθιμο σαν βαρετό και αχρείαστο. Άπαντες, τόσο στην λεπτομερέστατη προετοιμασία του τραπεζιού, όσο και στο κατοπινό μάζεμα, λίγο έως πολύ βγάζουν τις νευρώσεις τους, με προεξάρχοντα τον γηραιότερο της παρέας, με το πέρασμα του χρόνου όμως η νοσταλγία, η ελπίδα, η μνήμη, θα δείξουν τον δρόμο της αγάπης. Δεν θα ξεχάσω εύκολα την εικόνα της μάνας. Της γυναίκας εκείνης που σχεδόν αφιέρωσε την δημιουργία του ο Κορίντα, πιθανολογώ μετανιωμένος για τις ώρες που δεν ξόδεψε δίπλα στην δική του μητέρα. Κυρίαρχη σε κάθε πλάνο, υποβάλλοντας τον εαυτό της μόνιμα στην αρχή της γιαπωνέζικης κουλτούρας που την θέλει στο περιθώριο, να δικαιολογεί λάθη και παραλήψεις, με μοναδικό της στόχο την συνοχή. Το φιλμ - όχι άδικα - αγαπήθηκε ιδιαίτερα στο Τορόντο που πρωτοπροβλήθηκε, κυρίως γιατί ζεσταίνει την καρδιά του θεατή, όχι με φτηνούς μελοδραματισμούς, αλλά με έννοιες που μπορούν να οδηγήσουν στην επαναδιαπραγμάτευση της έννοιας της οικογένειας, που στην εποχή μας φαντάζει κατακερματισμένη.
Για πες: Ο χαμένος αδελφός, ο Τζουνπέι, μπορεί να λείπει από την ομήγυρη κι όμως η ψυχή του είναι παντού, πετυχαίνοντας να ενώσει πρόσωπα που θεωρούν αυτό το έθιμο σαν βαρετό και αχρείαστο. Άπαντες, τόσο στην λεπτομερέστατη προετοιμασία του τραπεζιού, όσο και στο κατοπινό μάζεμα, λίγο έως πολύ βγάζουν τις νευρώσεις τους, με προεξάρχοντα τον γηραιότερο της παρέας, με το πέρασμα του χρόνου όμως η νοσταλγία, η ελπίδα, η μνήμη, θα δείξουν τον δρόμο της αγάπης. Δεν θα ξεχάσω εύκολα την εικόνα της μάνας. Της γυναίκας εκείνης που σχεδόν αφιέρωσε την δημιουργία του ο Κορίντα, πιθανολογώ μετανιωμένος για τις ώρες που δεν ξόδεψε δίπλα στην δική του μητέρα. Κυρίαρχη σε κάθε πλάνο, υποβάλλοντας τον εαυτό της μόνιμα στην αρχή της γιαπωνέζικης κουλτούρας που την θέλει στο περιθώριο, να δικαιολογεί λάθη και παραλήψεις, με μοναδικό της στόχο την συνοχή. Το φιλμ - όχι άδικα - αγαπήθηκε ιδιαίτερα στο Τορόντο που πρωτοπροβλήθηκε, κυρίως γιατί ζεσταίνει την καρδιά του θεατή, όχι με φτηνούς μελοδραματισμούς, αλλά με έννοιες που μπορούν να οδηγήσουν στην επαναδιαπραγμάτευση της έννοιας της οικογένειας, που στην εποχή μας φαντάζει κατακερματισμένη.
Στις αίθουσες 24 Σεπτεμβρίου από την Odeon
