Movies Ltd

Σκέφτομαι (και ανατριχιάζω) μια τέτοια μετροπειρατεία να είχε συμβεί στην πρωτεύουσα. Θα απογράφαμε καμιά πενηνταριά θύματα, πριν καν πέσει η πρώτη πιστολιά, τα κανάλια σε επίδειξη εντυπωσιασμού θα τα είχαν τριπλασιάσει, οι αρχές θα αδυνατούσαν να παρέμβουν και οι κακοποιοί θα αποχωρούσαν σαν κύριοι με το ποσό στις βαλίτσες, με τίποτα ελικόπτερα που θάχαν άγνωστη μακρινή κατεύθυνση. Δεν το γύριζε καλύτερα στα μέρη μας το ριμέικ ο χριστιανός ο Tony, που θα είχε και πιο πρόσφορο έδαφος ίντριγκας, δράσης και τελικής κατάληξης, που πήγε και (ξανά) διάλεξε την Νέα Υόρκη, για ντεκόρ του The Taking Of Pelham 123, ενώ γνώριζε από πριν πως τα περιθώρια για αποκλίσεις είναι υπερβολικά στενά? Μια ιδέα, λέω εγώ τώρα...


Καλά οργανωμένη ομάδα ληστών, καταλαμβάνει συρμό του υπόγειου σιδηρόδρομου και απαιτεί σε μια ώρα να λάβει το ποσό των δέκα εκατομμυρίων δολαρίων. Ειδάλλως οι όμηροι θα εκτελούνται ένας προς έναν, για κάθε χαμένο λεπτό που περνά. Η βασική σεναριακή ιδέα της κατάληψης του τρένου, όταν πρωτοπαρουσιάστηκε από τον Joseph Sargent 35 χρόνια πριν, είχε κριθεί ως υπερβολικά ακραία και το φιλμ είχε σκορπίσει ρίγη τρόμου, ειδικά σε όσους χρησιμοποιούσαν το συγκεκριμένο μέσο μεταφοράς. Σήμερα βέβαια, που στην πόλη που λαμβάνει χώρα η ιστορία, έχουν συμβεί τα ανείπωτα από τρομοκρατικές επιθέσεις, η ίδια βάση φαντάζει κάπως ξεπερασμένη θα έλεγα. Αν είχα πάντως την επιλογή για το ποιος θα ήθελα να φτιάξει το ριμέικ της σημαντικής επιτυχίας στην εποχή της, θα διάλεγα με ευκολία τον Scott, γνωρίζοντας πως θα αναζητούσε μεθόδους να αντιμετωπίσει την ντεμοντερνίλα του συγκεκριμένου hijacking. Εντέλει ο Βρετανός πέρασε στα πλάνα του προσαρμοσμένου στο σήμερα από τον σεναριογράφο David Koepp θρίλερ, την απαιτούμενη ένταση και τον παλμό με τις τεχνικές χρήσης κινούμενης κάμερας που διαθέτει. Όμως εκτιμώ πως περιόρισε τόσο πολύ την κόντρα ανάμεσα στους δύο αντιπάλους που γέννησε το στόρι, ώστε ένιωσα σαν να έβλεπα ένα ξαναζεσταμένο κυνηγητό από το Heat, με αξιόλογους ερμηνευτές όπως και τότε...

Για πες: Στην πλευρά των Κακών - αδιάφορος ο πληθυσμός τους, μιας και άπαντες πλην ενός είναι αναλώσιμοι - κυριαρχεί η φιγούρα του Travolta. Σωστά μακιγιαρισμένος και τροποποιημένος εμφανισιακά ο αγαπημένος John παίζει το βρώμικο παχνίδι που του αρέσει, αυτό του συνειδητοποιημένου εγκληματία και σ' αυτό είναι και δοκιμασμένος και επιτυχημένος. Από την απέναντι μεριά, οι Καλοί δεν εκπροσωπούνται ούτε από τον μπάμια αστυνόμο, ούτε από τον χαλβά Δήμαρχο, αλλά από έναν μετριοπαθή σταθμάρχη, έναν οικογενειάρχη με την φιγούρα του Denzel, που έχει δώσει και την ψυχή του για την υπηρεσία. Κι όμως ακόμη και αυτού η εντιμότητα αμφισβητείται εφόσον είναι κατηγορούμενος για μίζες... Το νόημα που πηγάζει από την συνύπαρξη στο πανί των δύο αντρών, είναι πως κανείς τους δεν θέλει να παρανομήσει, μα αυτή η άδικη κοινωνία είναι που σπρώχνει το χέρι στην αμαρτία. Το βασικότερο επίτευγμα του Scott, είναι που αφήνει τον αυτοσχεδιασμό των έμπειρων σταρ ελεύθερο να δράσει και έτσι όταν οι ματιές τους συναντιούνται, αντιλαμβάνεσαι πως κακός στην ψυχή δεν είναι κανείς από τους δύο. Η διαβολή αναπνέει στο γενικότερο περιβάλλον τους, αυτό που δυναμικά κτίζει ο Tony ανάμεσα στις στριγκλιές των βαγονιών, τις σειρήνες των περιπολικών και τα κροταλίσματα των αυτομάτων. Το νέο Pelham σίγουρα δεν θα γίνει κλασσικό όπως ο προκάτοχος του, αλλά μόνο και μόνο για το ερμηνευτικό πινγκ πονγκ δύο τόσο σπουδαίων πρωταγωνιστών, αξίζει να ταξιδέψεις μαζί του...