Movies Ltd

Το θέμα είναι να μην τα παρατάς

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ένα συνεχόμενο πεδίο μαχών η ζωή μας

Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Βέλγος Guillaume Senez. Η πρώτη του ήταν το «Keeper» (2015). Όταν γύριζε την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, η σύζυγός του τον εγκατέλειψε. Έτσι, εν πολλοίς, βασίστηκε σε δικές του εμπειρίες για το σενάριο της δεύτερης μεγάλου μήκους ταινίας του.

H ταινία Οι Αγώνες μας (Nos Batailles) έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της ως Ειδική Προβολή στο τμήμα «Εβδομάδα της Κριτικής» του περασμένου φεστιβάλ των Καννών. Στο φεστιβάλ του Τορίνο κέρδισε τρία βραβεία, ανάμεσα στα οποία και το βραβείο Κοινού, απέσπασε 5 βραβεία Magritte (τα βελγικά Όσκαρ) από τη Βελγική Ακαδημία Κινηματογράφου, ανάμεσά τους το βραβείο Καλύτερης Ταινίας και το βραβείο Σκηνοθεσίας, ενώ ήταν υποψήφια για βραβείο Cesar Καλύτερης Ξένης Ταινίας και βραβείο Cesar Καλύτερου Ηθοποιού για τον Romain Duris.

Η υπόθεση: Ο Ολιβιέ είναι ένας σαραντάρης εργαζόμενος στην τεράστια κεντρική αποθήκη μιας εταιρίας online πωλήσεων. Συνδικαλιστής και αρχηγός ομάδας στη δουλειά του, αγωνίζεται πάντοτε για το συμφέρον των εργατών. Η αυτοκτονία ενός συναδέλφου του μετά την απόλυσή του, τον ταρακουνάει για τα καλά. Η (χωρίς καμία εξήγηση) εγκατάλειψη της συζυγικής στέγης από τη γυναίκα του, τη Λορά, χειροτερεύει κατά πολύ την κατάσταση για εκείνον. Ο Ολιβιέ, πέρα από τις ενοχές του, έχει να αντιμετωπίσει πλέον και τις αυξημένες του ευθύνες σε ότι αφορά την ανατροφή των δύο ανήλικων παιδιών του, του 8χρονου Έλιοτ και της πιτσιρίκας Ρόουζ. Ο Ολιβιέ καλείται λοιπόν να τζογκλάρει πολλά μπαλάκια πεταμένα στον αέρα: στο σπίτι τα παιδιά του, απαιτούν να τους παρέχει περισσότερο χρόνο, στη δουλειά, η κατάσταση μυρίζει μπαρούτι, τα οικονομικά γίνονται πιο στριμόκωλα αφού πλέον στον οικογενειακό κορβανά μπαίνει ένας μισθός κι όχι δύο και οι προσπάθειες για εντοπισμό της Λορά είναι αδιέξοδες: η γυναίκα του απλά δεν θέλει να βρεθεί. Θα καταφέρει ο Ολιβιέ να βρει τις ισορροπίες του;

Η άποψή μας: Στην τέχνη, όπως και στη ζωή, είναι πάρα πολύ σημαντικό να ξέρεις τι θέλεις να πεις και να ξέρεις και πως να το πεις. Ο Guillaume Senez ξέρει. Και με την πολύ όμορφη τούτη ταινία του πετυχαίνει έναν μικρό άθλο: να γυρίσει ένα οικογενειακό δράμα με το βλέμμα στραμμένο στην κοινωνία, με ξεκάθαρη ματιά και πολιτική ταυτότητα. Μακριά από επιτηδευμένους μελοδραματισμούς και από προκάτ, ξύλινη γλώσσα. Στο τμήμα εκείνο της ταινίας που δείχνει τις καθημερινές μάχες (πιο κοντά στον αυθεντικό τίτλο του φιλμ) του Ολιβιέ να αντεπεξέλθει ως περισσότερο ενεργός πατέρας, ε, ναι λοιπόν, θυμίζει κάπως το «Κράμερ εναντίον Κράμερ». Και σας παρακαλώ, μην μπούμε τώρα σε λογικές του τύπου «η ματιά του σκηνοθέτη είναι σοβινιστική/// γιατί δεν ασχολούνταν ο Ολιβιέ με τα παιδιά του όσο η Λορά ήταν στο σπίτι;/// γιατί δεν ξέρει τι ρούχα να τα φορέσει;/// γιατί τα ταΐζει μοναχά δημητριακά;/// γιατί δεν ήταν πιο ενεργός γονιός πριν την εγκατάλειψη;».

Ο σκηνοθέτης το βίωσε όλο αυτό στην προσωπική του ζωή. Και ναι, μέχρι νεωτέρας, είναι πιο συνηθισμένο ένας πατέρας να εγκαταλείπει την οικογένειά του παρά μια μητέρα. Προσέξτε, δεν λέω ότι αυτό είναι πιο δικαιολογημένο – λέω πως είναι πιο συνηθισμένο. Μην τον πνίξουμε μέσα στην πολιτική ορθότητα όλο αυτό ρε παιδιά. Ναι, η Λορά φεύγει. Και ο σκηνοθέτης, χωρίς να τα κάνει νιανιά, αφήνει να εννοηθούν κάποιοι λόγοι. Η Λορά τραβάει ζόρι ψυχολογικά. Η σκηνή της κατάρρευσής της στο μαγαζί όπου εργάζεται όταν μια πελάτισσα ξεσπάει σε κλάματα επειδή δεν έχει να πληρώσει το ρούχο που θέλει, είναι από τις πιο δυνατές της ταινίας. Και φαίνεται πως κάτι δεν πάει καλά μαζί της, με την έναρξη της ταινίας και το θέμα του τραυματισμού του Έλιοτ – ακούσιου; εκούσιου; Ίσως δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία. Στο τμήμα εκείνο της ταινίας που μιλάει για τα εργασιακά δικαιώματα, για την υπέροχη πραγματικότητα του σύγχρονου νεοφιλελευθερισμού, που ως λαίλαπα διαλύει τα πάντα και για το πως ένας ενσυνείδητος άνθρωπος μπορεί να κινείται και να μάχεται με όποιον τρόπο μπορεί, το όλον θυμίζει καλές στιγμές του σινεμά του Ken Loach. Ή πώς θα έμοιαζε το σινεμά των αδελφών Dardenne αν ήταν λίιιιιιιγο πιο εμπορικός, με την καλή έννοια.

Κατά πως φαίνεται, οι Βέλγοι κάνουν... γαλλικό σινεμά, καλύτερα από τους Γάλλους! Λιγότερο φλύαρο, λιγότερο φανφαρόνικο, περισσότερο ανθρώπινο, περισσότερο ουσιαστικό. Ο συνδυασμός των δύο διαφορετικών «τμημάτων» δεν φαίνεται μηχανικός και ψεύτικος. Ίσα ίσα. Η ταινία λειτουργεί ακριβώς επειδή κατορθώνει να είναι εντελώς φυσική. Πάρτε για παράδειγμα και το φλερτ του Ολιβιέ με τη μαχητική συναδέλφισσά του, που τον θέλει σαν τρελή. Δεν είναι «ονειρικό» όλο αυτό, δεν είναι ρομαντικό, δεν είναι ιδανικό. Χτυπάνε τα πρόσωπά τους, το φιλί τους μοιάζει άτσαλο, η αγκαλιά τους δεν θα έμπαινε σε εξώφυλλο χιπστεράδικου περιοδικού. Το όλον είναι αληθινό. Και στην αλήθεια της ταινίας συμβάλλουν τα μάλα οι ερμηνείες των ηθοποιών. Μετά από καιρό βλέπουμε (στον πρωταγωνιστικό ρόλο μάλιστα) έναν Romain Duris σε εξαιρετική φόρμα. Του ταιριάζουν τέτοιου είδους ρόλοι. Φοβερή και τρομερή στον ολιγόλεπτο ρόλο της αδελφής του είναι αυτή η ταλεντάρα, η Laetitia Dosch, την οποία είχαμε θαυμάσει στο επίσης πολύ ενδιαφέρον «Μια νέα γυναίκα». Και τα δύο πιτσιρίκια βγάζουν το ζητούμενο σε τέτοιου είδους ταινίες: αυθορμητισμό και φυσικότητα.

Ο σκηνοθέτης και συνσεριογράφος επιλέγει μια φόρμα χαμηλότονη. Δεν ουρλιάζει την αλήθεια που κομίζει. Επιλέγει έναν πιο ήσυχο τόνο, μια πιο γλυκιά προσέγγιση, μια πιο ήρεμη αντιπαράθεση. Και κερδίζει από αυτό. Κυρίως επειδή δεν «πετάει έξω» από την ταινία ανθρώπους που – ιδεολογικά – δεν ενδιαφέρονται να δουν μια πολιτική ταινία. Κι έχει μεγάλη σημασία αυτό. Έχει μεγάλη σημασία να λες κομψά μεγάλες αλήθειες που πολλοί είναι εκείνοι που αρνούνται να τις ακούσουν. Έχει μεγάλη σημασία που ακούγονται τόσο όμορφα ενσωματωμένες στο σενάριο φράσεις όπως «κάθε είδους εργασία πρέπει να πληρώνεται» ή «η δημοκρατία είναι η διαδικασία εκείνη κατά την οποία έχουμε τους λιγότερους δυσαρεστημένους». Χωρίς να ακούγονται ως τσιτάτα. Χωρίς να φαίνεται ότι λέγονται καθέδρας. Δεν βυθίζεται στη μαύρη απελπισία η ταινία. Διαθέτει και απαραίτητες ανάσες διακριτικού χιούμορ. Και το φινάλε, πόσο όμορφο. Πόσο απλό, πόσο λογικό, πόσο λειτουργικό, πόσο έξυπνο. Ελευθερία. Ήτοι «Έλα Καλό Καλοκαίρι». Αυτό σημαίνει Ελευθερία. Θα σε περιμένουμε. Κι ελπίζουμε να έρθεις...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Μαρτίου 2019 από την One From The Heart!

Η επιβίωση είναι η μόνη επιλογή! Μετά την προβολή της στο Εκτός Συναγωνισμού τμήμα του Φεστιβάλ Καννών η ταινία Arctic του σκηνοθέτη Joe Penna απέδειξε πως είναι μια καθηλωτική περιπέτεια επιβίωσης που θα ικανοποιήσει το κοινό που επιθυμεί μια μεστή περιπέτεια και έναν ερμηνευτικό άθλο. Ένας άνδρας παγιδεύεται στην καρδιά της Αρκτικής μετά την πτώση του αεροπλάνου του. Προσπαθεί να επιβιώσει κατασκευάζοντας το δικό του καταφύγιο, κάνει τα αδύνατα δυνατά προκειμένου να βρει τροφή, αλλά και να αποφύγει τους κινδύνους που προκύπτουν, ενώ την ίδια στιγμή δεν παραλείπει να στέλνει σήματα SOS, ελπίζοντας σε διάσωση. Ο ήρωάς μας πρέπει να αποφασίσει αν θα παραμείνει στην ασφάλεια του καταφυγίου του ή αν θα αναζητήσει ενδεχόμενη σωτηρία στο άγνωστο και εξαιρετικά αντίξοο περιβάλλον της Αρκτικής.

Ο Mads Mikkelsen στην πιο απαιτητική ερμηνεία της καριέρας του, απογειώνει την ταινία.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Μαρτίου 2019 από την Weird Wave!

Μην τσιμπήσεις το δόλωμα! Ο βραβευμένος με Όσκαρ Neil Jordan (The Crying Game) επιστρέφει - έξι χρόνια μετά το Byzantium - με το σύγχρονο, αγωνιώδες ψυχολογικό θρίλερ Η Χήρα (Greta). Σε σενάριο των Neil Jordan και Ray Wright (The Crazies) η ταινία δεν χάνει καθόλου χρόνο και παρασέρνει το κοινό σε έναν ανεμοστρόβιλο εμμονής και παράνοιας, αποκαλύπτοντας σιγά σιγά την πραγματική φύση των χαρακτήρων χάρη στην καθηλωτική αφήγηση του Jordan και τις εξαιρετικές ερμηνείες των ηθοποιών. Η Φράνσις, μία νεαρή γυναίκα που πενθεί τον θάνατο της μητέρας της, ανακαλύπτει μία χαμένη τσάντα στο μετρό της Νέας Υόρκης και αποφασίζει να την επιστρέψει στην κάτοχο της. Αυτή είναι η αρχή μίας ασυνήθιστης φιλίας με την αινιγματική χήρα Γκρέτα, παρά τη δυσαρέσκεια της καλύτερης της φίλης Έρικα που κατά τα άλλα βοηθάει την Γκρέις να εγκλιματιστεί στη μεγάλη πόλη. Η Φράνσις αγνοεί τις ανησυχίες της φίλης της, όμως τα κίνητρα της Γκρέτα είναι πιο νοσηρά από αυτό που φαντάζεται.

Σε αυτή την ανατριχιαστική και έκρυθμη ιστορία πρωταγωνιστούν η σπουδαία Isabelle Huppert (Elle) μαζί με την ταλαντούχα Chloë Grace Moretz (Carrie).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Μαρτίου 2019 από την Tanweer!

Yin και Yang! Ο σκηνοθέτης Zhang Yimou επανερμηνεύει την ιστορία των Τριών Βασιλείων της Κίνας στην επική περιπέτεια Σκιά (Shadow) που περιγράφει την ιστορία ενός ισχυρού Βασιλιά και του λαού του που έχουν εκδιωχθεί από την πατρίδα τους και επιθυμούν να την πάρουν πίσω. Ο Βασιλιάς είναι άγριος και φιλόδοξος αλλά τα κίνητρα και οι μέθοδοί του είναι άγνωστα και μυστήρια. Ο αρχιστράτηγός του είναι ένας οραματιστής που επιθυμεί διακαώς να κερδίσει τη μάχη αλλά χρειάζεται να αναπτύξει το σχέδιό του με απόλυτη μυστικότητα. Οι γυναίκες του παλατιού αγωνίζονται να βρουν τη θέση τους σε έναν κόσμο που δεν έχει χώρο για εκείνες. Και υπάρχει και ένας κοινός θνητός γύρω από τον οποίο στροβιλίζονται οι αδυσώπητες δυνάμεις της ιστορίας, έτοιμες να τον κατασπαράξουν. Ο τίτλος της ταινίας αναφέρεται στους σωσίες, των οποίων η ύπαρξη χρονολογείται από τα αρχαία χρόνια. Ο σωσίας αποκαλούνταν «σκιά» και έπρεπε να είναι έτοιμος να αναλάβει δράση μόλις ο «αφέντης» (βασιλιάς ή ευγενής) του βρισκόταν σε κίνδυνο. Η ομοιότητα έπρεπε να είναι ικανή να μπερδέψει την αλήθεια με το ψέμα ώστε κανείς να μην μπορεί να καταλάβει ποιον έχει μπροστά του. Το θέμα της σκιάς απασχολούσε τον καταξιωμένο σκηνοθέτη των επικών κινέζικων ταινιών (Σήκωσε τα Κόκκινα Φανάρια, Ιπτάμενα Στιλέτα, κ.ά.) Zhang Yimou εδώ και καιρό και όταν συνειδητοποίησε ότι παρά τις πολυάριθμες ιστορικές ταινίες της Κίνας καμία δεν είχε ασχοληθεί με το συγκεκριμένο θέμα, αποφάσισε να κάνει πραγματικότητα την ιδέα του.

Πρωταγωνιστούν οι Deng Chao, Sun Li, Zheng Kai, Wang Qianyuan, Hu Jun, Guan Xiaotong, Leo Wu, Wang Jingchun.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Μαρτίου 2019 από την Odeon και την Audiovisual!

Ετοιμάσου για ξέφρενες βόλτες! Οι Josh Appelbaum και André Nemec ξεκίνησαν να συνεργάζονται το 1998 σε τηλεοπτικές παραγωγές, ενώ πιο πρόσφατα βρέθηκαν πίσω από την παραγωγή της ταινίας «Επικίνδυνη Αποστολή - Πρωτόκολλο: Φάντασμα». Το Πάρκο των Θαυμάτων (Wonder Park) είναι η πρώτη τους ταινία κινουμένων σχεδίων, στην οποία υπογράφουν και το σενάριο. Το δημιουργικό δίδυμο μπαίνει στο μυαλό της Τζουν, ενός 8χρονου κοριτσιού με φοβερή φαντασία που θα κάνει τα πάντα για να σώσει το μεγαλύτερο κατόρθωμά της, ένα επικό λούνα παρκ που «δημιούργησε» με τη μητέρα της και το οποίο πήρε ζωή μέσα από τη φαντασία της. Συνδυάζοντας εξαιρετική αφήγηση, συναρπαστικούς χαρακτήρες και απίθανες σκηνές δράσης με υπέροχα CG animation το αποτέλεσμα είναι μοναδικό και η ηρωίδα θα μας μείνει αξέχαστη. Μια 8χρονη με ταλέντο στις μηχανολογικές εφευρέσεις δημιουργεί με τη φαντασία της ένα εντυπωσιακό λούνα παρκ που όμως, όπως ανακαλύπτει, ζωντανεύει. Όταν το αγαπημένο της πάρκο κινδυνεύσει, μόνο εκείνη μπορεί να σώσει τη δημιουργία της με τη βοήθεια της ασταμάτητης φαντασίας της και των πολύ ξεχωριστών φίλων της.

Ακούγονται οι φωνές των Brianna Denski, Kenan Thompson, Ken Jeong, Mila Kunis, John Oliver, Jennifer Garner και Matthew Broderick.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Μαρτίου 2019 από την Odeon!

Σας παράτησε! H δεύτερη ταινία του διαρκώς ανερχόμενου σκηνοθέτη από το Βέλγιο Guillaume Senez έκανε πρεμιέρα ως Special Screening στο τμήμα Semaine de la Critique του Φεστιβάλ Καννών. Στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορίνο κέρδισε 3 βραβεία, ανάμεσα τους το Βραβείο Κοινού, απέσπασε 5 βραβεία Magritte από τη Βελγική Ακαδημία Κινηματογράφου, ανάμεσα τους το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας και το Βραβείο Σκηνοθεσίας, ενώ ήταν υποψήφια για Βραβείο CÉZAR Καλύτερης Ξένης Ταινίας και Βραβείο CÉZAR Καλύτερου Ηθοποιού. Ο Ολιβιέ κάνει ό,τι μπορεί για να αντιμετωπίσει καθημερινά τις αδικίες ενάντια στους υπαλλήλους στο εργοστάσιο όπου εργάζεται. Αλλά από τη μια μέρα στην άλλη, όταν η σύζυγός του εγκαταλείπει ξαφνικά την οικογένεια τους, μένει μόνος του να τα βγάλει πέρα με τις ανάγκες των παιδιών, τις προκλήσεις της καθημερινότητας και τη δουλειά του. Αντιμέτωπος με αυτές τις νέες ευθύνες, αγωνίζεται να βρει μια ισορροπία. Γιατί η Λώρα δεν θα επιστρέψει.

Πρωταγωνιστούν οι Romain Duris, Laetitia Dosch, Lucie Debay.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Μαρτίου 2019 από την One From The Heart!

Αδέλφια στο αίμα, αδελφές στο όνομα! Βασισμένη στη νουβέλα του Patrick Dewitt είναι η κωμική περιπέτεια Οι Αδελφοί Σίστερς (The Sisters Brothers) που σκηνοθετεί ο σπουδαίος Γάλλος δημιουργός Jacques Audiard, πάνω σε σενάριο δικό του, σε συνεργασία με τον Thomas Bidegain. Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο πρόσφατο φεστιβάλ Βενετίας αποσπώντας το βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας, ενώ στην συλλογή του πρόσθεσε και τέσσερα βραβεία Γαλλικής Ακαδημίας Κινηματογράφου Cesar - Φωτογραφίας, καλλιτεχνικής Διεύθυνσης, Σκηνοθεσίας και Ήχου - από τα εννιά συνολικά που υπήρξε υποψήφια. Δύο αδέλφια ο Έλι και ο Τσάρλι Σίστερς προσλαμβάνονται για να σκοτώσουν έναν χρυσοθήρα που έκλεψε από το αφεντικό τους. Καθώς ακολουθούν τα χνάρια του χρυσοθήρα στην Άγρια Δύση, μπλέκονται σε επικίνδυνες περιπέτειες και ανακαλύπτουν νέες πτυχές των χαρακτήρων τους. Την μουσική υπογράφει ο αναγνωρισμένος διεθνώς συνθέτης Alexandre Desplat.

Πρωταγωνιστούν οι John C. Reilly, Joaquin Phoenix, Jake Gyllenhaal και Riz Ahmed.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Μαρτίου 2019 από την Spentzos Films!

Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς!

του zerVo (@moviesltd)

Κι όμως την πρώτη του εμφάνιση το δυναμικό κορίτσι δεν την έκανε στα κιτάπια της κυρίαρχης ερυθρόλευκης μπράντας, αφού αρχικώς σκιτσαρίστηκε στις σελίδες των περιοδικών της Fawcett, η οποία κατηγορήθηκε ανοικτά από την DC για πασιφανές κοπιάρισμα της στολής του Σούπερμαν, σε γυναικεία φόρμα. Στα τέλη της δεκαετίας του 60, συγκεκριμένα τον Δεκέμβρη του 67, ήταν που πέρασε στα χέρια της φίρμας του Stan Lee, παρουσιασμένη μάλιστα σε ένα στόρι γραμμένο από τα ίδια του τα χέρια στο 12ο τεύχος της επιθεώρησης των Super-Heroes. Το πρώτο, αμιγώς αφιερωμένο σε εκείνη, τεύχος κυκλοφόρησε τον (κόκκινο...) Μάη του 68, καταγράφοντας έκτοτε στο ενεργητικό της περισσότερες από διακόσιες υπερηρωικές περιπέτειες. Σε αυτό το πιο πρόσφατο κύμα των μεταφορών των τίτλων της Marvel από το έντυπο στο εκράν, η Captain Marvel κατέχει περίοπτη θέση, καθώς είναι αυτή - στο ντεμπούτο τίτλου, θηλυκού χαρακτήρα - που σέρνει τον χορό για την, όπως ελπίζει το στούντιο, εξίσου πετυχημένη, χρονιά του 2019.

Έχοντας να αντιμετωπίσει τους συνεχόμενους εφιάλτες, που καταλήγουν πάντοτε στο ίδιο στιγμιότυπο, της πτώσης του μαχητικού αεροσκάφους που πιλοτάρει, αλλά και την μόνιμη απώλεια μνήμης, για το ποια υπήρξε στην πραγματικότητα στο παρελθόν της, η ιδιαιτέρων ικανοτήτων στην μάχη, Βερς, στέκεται στο πλευρό των Κρι και του μέντορα της Γιον-Ρογκ στον πολυετή και μέχρι τέλους πόλεμο, ενάντια στους τρομακτικούς, όσο και πολυμορφικούς, Σκραλς. Η αποτυχημένη αποστολή της συμμαχικής στην Σταρφόρς ομάδας, θα οδηγήσει στην σύλληψη της δυναμικής γυναίκας από τις δυνάμεις των Κρι, που άμεσα θα θελήσουν να αποκωδικοποιήσουν τις αναμνήσεις της, για να εντοπίσουν σημαντικά για την εξέλιξη του πολέμου, απόρρητα δεδομένα.

Κατορθώνοντας να αποδράσει από τα δεσμά των εξωγήινων τεράτων, το κορίτσι με τις ατσάλινης ισχύος γροθιές, θα βρεθεί σε έναν πλανήτη πολλές χιλιάδες έτη φωτός μακριά, στην Γη, όπου θα βρεθεί στο στόχαστρο των μυστικών πρακτόρων της οργάνωσης SHIELD. Και που η επαφή μαζί τους, θα ξετυλίξει ένα κουβάρι αποκαλύψεων για την αληθινή της ταυτότητα, που θα μεταλλάξει ολοκληρωτικά όλα όσα γνωρίζει για τον εαυτό της, για τους συνεργάτες και για τους συμμάχους της.

Ταυτόχρονα παίρνοντας απαντήσεις στα φλέγοντα ερωτηματικά που την καίνε: Σε ποιον στρατό ανήκει το αεροπλάνο του φοβιστικού της ονείρου? Ποια είναι η γυναίκα που την συνοδεύει στον αέρα? Ποια είναι η έτερη γυναίκα που μαζί της συνθέτει το σμήνος? Ποιος είναι ο μυστηριώδης άντρας που πλησιάζει προς το μέρος της κρατώντας στο χέρι του απειλητικά το όπλο? Και επιτέλους τι είναι όλες εκείνες οι τραυματικές εικόνες που στοιχειώνουν την συνείδηση της και κρατούν από τα πολύ νεανικά της χρόνια? Σε αντίθετη χρονολογική σειρά από εκείνη που μας έχει συνηθίσει η παραγωγή στην παρουσίαση των καινούργιων της πουλέν, εδώ η σύνθεση του χαρακτήρα της πιλότου με τις αστείρευτες δυνάμεις Κάρολ Ντάνβερς σχηματίζεται σαν σε παζλ, με τα κομματάκια να δίνονται στο κοινό με φειδώ, ένα ένα, μέσα από φλασμπάκ του παρελθόντος της. Ορίζοντας ταυτόχρονα την σεναριακή ανατροπή, που το Captain Marvel υποστηρίζει ως το δυνατότερο του στοιχείο.

Η γήινη χρονιά που εκτυλίσσεται η πλοκή, μας γυρίζει πίσω στα 1995, όταν πολλά από όσα έχουμε παρακολουθήσει στα συνεχόμενα Marelικά κύματα δεν έχουν καν πραγματοποιηθεί, με το κυριότερο την σύνταξη της ομάδας των Avengers από τον εμπνευστή Νικ Φιούρυ, που εδώ μοστράρεται ως (σχεδόν) ψάρακας agent, ενώ διαθέτει σώους και αβλαβείς και τους δύο του οφθαλμούς. Συνεπώς γίνεται αυτόματα σαφής ο βασικός σκοπός των διοργανωτών αυτού του τόσο κερδοφόρου κομικένιου πλάνου, να κτιστεί από το μηδέν - κυριολεκτικά - η περσόνα εκείνη που πάνω της θα στηριχτεί το επόμενο wave των Εκδικητών, αφού είναι προφανές πως δεν γίνεται να συμβεί κάτι τέτοιο με παγκίτες όπως ο Ant-Man ή ο υπέρ το δέον εκτιμημένος Black Panther. Κι εκεί είναι το σημείο που το πρότζεκτ συνολικά χωλαίνει, αφού τα εκρηκτικά ειδικά εφέ και το (όχι και τόσο) ευρηματικό τουίστ, δεν είναι ικανά να κρύψουν τις αδυναμίες της προβληματισμένης ηρωίδας.

Που στην εισαγωγή μοστράρεται από τον Yodaικού τύπου δάσκαλο της Γιον-Ρογκ - ο Jude law είναι αυτός, που ακόμη πληρώνει σταρικά, εκείνη την άρνηση του 007 ρόλου - παντελώς διαφορετική σε συναισθήματα, ακμαίο ηθικό και ψυχισμό από εκείνη που εντέλει ισχύει μετά το πέρας της ανατροπής. Διόλου τυχαία δε, περιφερειακοί χαρακτήρες σαν του Φιούρυ ή του μυστηριώδη και πανάσχημου Τάλος, αποδιδόμενοι από τους στάνταρ αξιόλογους Sam Jackson και Ben Mendelsohn, μοιάζουν σαν να συγκρατούνται από την ίντριγκα, προκειμένου να αναδειχθεί η μορφή της Κάρολ, πάσι θυσία. Αυτοσκοπός που δεν πετυχαίνει απόλυτα, όποιο μονοπάτι κι αν ακολουθεί η σκηνοθετική μέθοδος της δυάδας Boden / Fleck, είτε το ορθολογικό, είτε το λαϊκοπόπ μέσα από αναφορές σε δημοφιλή ιδεολογικά στοιχεία της εποχής που εκτυλίσσεται η δράση (οι νότες του Come As You Are ασούμε ή η κονιορτοποίηση του True Lies Schwartz πόστερ) είτε το εκτενώς υπερβολικό που υπερισχύει στην τελική, τρίτη πράξη. Και αυτού του αμφίβολου, ακόμη και για τους πιο φανατικούς Μαρβελιστές, αποτελέσματος, αμέτοχη δεν είναι, η οσκαρικά τιμημένη πρωταγωνίστρια.

Ειλικρινά δεν μπορώ να προβλέψω, αν πέραν του οικονομικού οφέλους και της εκτόξευσης της αναγνωρισιμότητας, υπάρχει κέρδος καλλιτεχνικής φύσης για τους ερμηνευτές που διαθέτουν υψηλότερο υποκριτικό ταλέντο από του μέσου όρου, μετά την συμμετοχή τους στο πολύχρωμο σινεσκίτσο. Χρειάζεται να αναρωτηθούμε δηλαδή αν ανέβασε επίπεδο την ποιότητα του Cumberbatch, το ντύσιμο της μπέρτας του Doctor Strange την τελευταία πενταετία? Η Brie Larson, ομοίως από την μεριά της, ανέβασε πολύ τον πήχη των απαιτήσεων των σινεφίλ, ως μια ηθοποιός που μπορεί να ακολουθήσει καριέρα πολύ σημαντική, έχοντας σαν βατήρα της το χρυσό αγαλματίδιο του Room. Εμφανώς μακρυά από τα νερά της εδώ, δεν δείχνει η ιδανική επιλογή για να παίξει την Καπετάνισσα, αυτό όμως σε μια, άντε το πολύ δυο αβεντζερικές ταινίες θα έχει διορθωθεί. Η επαναφορά της στην κανονικότητα, δεν είμαι βέβαιος πως θα επιτευχθεί ποτέ. Και αυτό δεν πρόκειται να το αλλάξουν όλου του κόσμου οι μποξοφικές πρωτιές.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Μαρτίου 2019 από την Feelgood Ent.!

No News Are Good News. And How About… Fake News?

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Καιρός να σταματήσουμε να καταπίνουμε αμάσητα ότι μας ταΐζουν…

Το σενάριο και τη σκηνοθεσία αυτού του ντοκιμαντέρ, που έκανε την πανελλήνια πρεμιέρα του στο πρόσφατο φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, υπογράφει ο Άρης Χατζηστεφάνου και το μοντάζ ο Άρης Τριανταφύλλου. Το post production έκανε ο Θάνος Τσάντας, ενώ μουσική για το ντοκιμαντέρ έγραψε ο Ερμής Γεωργιάδης. Το Make the economy scream, όπως και τα τέσσερα προηγούμενα ντοκιμαντέρ της Moviementa Productions, χρηματοδοτείται αποκλειστικά από τους θεατές του. Να θυμίσουμε εδώ τις προηγούμενες τέσσερις ταινίες: «Debtocracy», «Catastroika», «Fascism Inc» και «This Is Not A Coup».

Εδώ παραθέτουμε και το σημείωμα των δημιουργών: «Το χαρτί υγείας μιας χώρας, η οποία απέχει 9.415 χιλιόμετρα, προκαλεί θυελλώδεις αντιδράσεις στο ελληνικό κοινοβούλιο. Η Ουάσινγκτον θεωρεί ότι ένα κράτος στα πρόθυρα της οικονομικής κατάρρευσης αποτελεί μέγιστη απειλή για την εθνική της ασφάλεια. Διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία ψεύδονται συγκρίνοντας τη μεταναστευτική κρίση στη Βενεζουέλα με αυτή των Ροχίνγκια στη Μιανμάρ. Ένα ντοκιμαντέρ για τη Βενεζουέλα δεν αφορά μόνο τη Βενεζουέλα. Ένα ντοκιμαντέρ για τη Βενεζουέλα αποτελεί μια μελέτη στις σύγχρονες (και λιγότερο σύγχρονες) μορφές προπαγάνδας και ανατροπής καθεστώτων, από τη Λατινική Αμερική μέχρι την καρδιά της Ευρώπης. Είναι όμως και ένα ψυχογράφημα όσων τρέμουν κάθε οικονομικό μοντέλο που αμφισβητεί την οικονομική ορθοδοξία τους. Είναι μια αφορμή για να μετρήσεις τη δημοκρατία στην Καταλονία των πολιτικών κρατουμένων και στη Γαλλία της διαρκούς κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Είναι μια ευκαιρία να σκεφτείς γιατί δεν υπάρχουν αρκετά φάρμακα στο Καράκας, αλλά και γιατί κάποιοι έχουν σάπια δόντια στο Λος Άντζελες. Κάθε βήμα αυτού του ταξιδιού αποτελεί και μία αυτοτελή δημοσιογραφική αποστολή. Και όπως πάντα ένα τέτοιο ντοκιμαντέρ, που ασκεί κριτική στην κυρίαρχη αφήγηση, διατηρεί την ανεξαρτησία του στηριζόμενο οικονομικά μόνο από τους θεατές του».

Η υπόθεση: Το ντοκιμαντέρ καταγράφει μια προσωπική περιπλάνηση από τις παραγκουπόλεις του Καράκας μέχρι τα σύνορα της Κολομβίας, μέσω της οποίας ο δημιουργός του αναζητά τις πραγματικές αιτίες της οικονομικής κατάρρευσης της Βενεζουέλας. Ευθύνεται για όλα ο αμερικανικός οικονομικός αποκλεισμός, όπως υποστηρίζει ο Νικολάς Μαδούρο ή ο «σοσιαλισμός», όπως υποστηρίζει ο Ντόναλντ Τραμπ; Μπορεί η hip hop σκηνή του Καράκας να εξηγήσει όσα πραγματικά συνέβησαν τα τελευταία 20 χρόνια στη Βενεζουέλα; Και πώς πρέπει να απαντάς σε κάποιον στο twitter όταν ζητά να βομβαρδίσουν την ίδια του τη χώρα; Γνωστοί αναλυτές, όπως ο πρώην διευθυντής της Monde Diplomatique, Ιγνάσιο Ραμονέ, ο πρώην εμπειρογνώμονας του ΟΗΕ, Άλφρεντ Ντεζάγιας, και αρκετοί ακόμη δημοσιογράφοι και πανεπιστημιακοί, αναλύουν και εξηγούν με τον δικό τους τρόπο τις εμπειρίες που καταγράφει η κάμερα των δημιουργών. Το ντοκιμαντέρ έχει ως αφετηρία τη φράση «Make the economy scream», με την οποία ο Ρίτσαρντ Νίξον έδωσε εντολή στη CIA να διαλύσει την οικονομία της Χιλής πριν από το πραξικόπημα του Πινοσέτ, και φτάνει μέχρι τις σημερινές εξελίξεις και την προσπάθεια του Χουάν Γκουαϊδό και των ΗΠΑ να ανατρέψουν την κυβέρνηση της Βενεζουέλας.

Η άποψή μας: Ο Άρης Χατζηστεφάνου και η ομάδα του έχουν αποδείξει πολλάκις πως κατέχουν την τέχνη του πολιτικού ντοκιμαντέρ. Του ντοκιμαντέρ, που πιάνεται από ζητήματα του σήμερα και αναδεικνύει τις πλευρές εκείνες κάποιων γεγονότων και καταστάσεων, οι οποίες επιμελώς βρίσκονται στη… σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Δεν μπαίνω στη λογική του να μιλήσω για τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ – θα ήταν φάουλ. Αλλά Χατζηστεφάνου, Αυγερόπουλος και Κούλογλου έχουν τολμήσει, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, να πουν τα αντίθετα από αυτά που μας ταΐζουν τα συστημικά media. Ή καλύτερα, να μας πουν αυτά που δεν θέλουν τα συστημικά media να γνωρίζουμε. Και εν πολλοίς, το πράττουν με μια πολύ ενδιαφέρουσα κινηματογραφική γλώσσα. Βατή, εύληπτη και μη στερούμενη αρετών.

Το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ είναι απίστευτα επίκαιρο. Όσοι παρακολουθούν ειδήσεις σε κανάλια που έχουν χάσει κάθε επαφή με την αλήθεια και την πραγματικότητα και απλά προπαγανδίζουν ανάλογα με τα συμφέροντα των αφεντικών τους και των αφεντικών των αφεντικών τους, θα έχουν διαμορφώσει μια πολύ συγκεκριμένη εικόνα για το τι συμβαίνει στην Βενεζουέλα σήμερα. Ο Μαδούρο είναι δικτάτορας. Ο λαός πεινάει. Τα σούπερ μάρκετ είναι άδεια. Η χώρα αποτελεί απειλή για την παγκόσμια ειρήνη!!! Μάλιστα. Τι ακριβώς όμως πραγματικά ισχύει; Ο Μαδούρο είναι εκλεγμένος ηγέτης και στη χώρα έχουν γίνει και συνεχίζουν να γίνονται συνεχώς εκλογικές διαδικασίες, τις οποίες η αντιπολίτευση στη χώρα τις σαμποτάρει. Η αντιπολίτευση δεν θέλει να βρίσκονται διεθνείς παρατηρητές σε εκλογές στη χώρα!

Έτσι, το αφήγημά τους ότι οι εκλογές είναι παράνομες και διαβλητές, δεν θα υπήρχε μια ανεξάρτητη αρχή να το διαψεύσει. Και οι διεθνείς παρατηρητές (από οργανισμούς, όπως εκείνον του Τζίμι Κάρτερ, πρώην Προέδρου των ΗΠΑ, μην τα ξεχνάμε αυτά) που παρακολουθούν τις εκλογές παρ’ όλα αυτά, δηλώνουν πως αυτές είναι οι πλέον αδιάβλητες παγκοσμίως! Εντάξει, στη Βενεζουέλα λοιπόν, δεν ψηφίζουν τα δέντρα (κρύβε λόγια). Τα σούπερ μάρκετ δεν είναι άδεια. Σαφέστατα υπάρχουν ελλείψεις τόσο σε τρόφιμα όσο κυρίως σε φάρμακα. Γιατί; Φταίει ο Μαδούρο; Όχι βέβαια. Φταίνε οι κυρώσεις των ΗΠΑ και άλλων «δημοκρατικών δυνάμεων», που έχουν επιβάλλει εμπάργκο στη Βενεζουέλα και επιχειρούν τον οικονομικό στραγγαλισμό της! Ο τίτλος της ταινίας είναι δανεισμένος από το δόγμα που κατέστρωσαν από κοινού Χένρι Κίσινγκερ και Ρίτσαρντ Νίξον. Ένα δόγμα πολύ απλό: αν κάποιες χώρες δεν σκύβουν το κεφάλι και το παίζουν ανεξάρτητες, προκαλείς μια τεχνητή φτωχοποίηση, εξαθλιώνεται ο λαός, και εξεγείρεται εναντίον δικαίων και αδίκων.

Οπότε, πουφ, πάει το πρόβλημα. Και μάλιστα, αντιμετωπίζεται εκ των έσω! Έτσι προκύπτουν μαριονέτες τύπου Γκουαϊδό, που αυτoανακηρύσσεται (!!!) πρόεδρος της χώρας του, χωρίς εκλογές! Κι άντε, αυτός είναι τρελός και… αυτoανακηρύσσεται. Ναι, αλλά ΗΠΑ και λοιποί παρατρεχάμενοι, τον αναγνωρίζουν!!!!!!! Κι όχι μόνον αυτό. Αλλά επειδή είναι ψυχοπονιάρες, μωρέ, στέλνουν τρόφιμα για να αντιμετωπίσουν την… ανθρωπιστική κρίση! Σε μια άλλη κυρίαρχη χώρα! Την οποία οι ίδιοι εν πολλοίς προκάλεσαν! Κι ας υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι στις ΗΠΑ που ζουν κάτω από άθλιες συνθήκες, κάτω από το επίπεδο της φτώχειας! Εκεί, όμως, δεν υπάρχει ανθρωπιστική κρίση. Όχι. Εκεί απλώς είναι… Τετάρτη. Μια συνηθισμένη μέρα. Το ντοκιμαντέρ του Χατζηστεφάνου δεν είναι συνηθισμένο. Είναι καίριο, ουσιαστικό και αποκαλυπτικό. Και εν πάση περιπτώσει, αν ψάχνεστε λίγο, κοιτάξτε και κάτι πέρα από τα προφανή.

Τα ταξίδια ανοίγουν το μυαλό. Και τα ντοκιμαντέρ, όπως τούτο εδώ, πετυχαίνουν ακριβώς το ίδιο. Και γιατί γίνονται όλα αυτά; Μα επειδή η Βενεζουέλα διαθέτει πετρέλαιο. Και αρχικά ο Τσάβεζ και μετά ο Μαδούρο έχουν κρατικοποιήσει τις εταιρίες που διαχειρίζονται τον ορυκτό πλούτο της χώρας του. Οπότε, οι μεγάλες εταιρίες έχουν χάσει την ευκαιρία να προσθέσουν μερικά δισεκατομμύρια δολάρια στους λογαριασμούς τους. Χμ, κράτα καλά Μαδούρο. Ο Σαντάμ στο Ιράν και ο Καντάφι στη Λιβύη την πάτησαν μεγαλοπρεπώς. Και οι φιλάνθρωποι Αμερικάνοι και οι εταιρίες τους, έχουν αφήσει πίσω τους καμμένη γη. Μόνο. Α, και αυξήσανε και τα κέρδη τους...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Μαρτίου 2019 από την Trianon Filmcenter!

Η προκλητική γοητεία της γυναικείας ματιάς

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Προσοχή στην εμμηνό-παυση

Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί η Τώνια Μισιαλή, μετά από δύο μικρού μήκους. Το βιογραφικό της σημείωμα στον κατάλογο του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης έχει πλάκα, όντας λιτό και ιδιαίτερο. Συγκεκριμένα, αναφέρει: «Για την Τώνια, το να κάνεις ταινίες είναι μια μορφή αυτοθεραπείας. Έχοντας εμμονή με το σινεμά από μικρή, σήμερα αισθάνεται περήφανη που αποκαλεί τον εαυτό της σκηνοθέτιδα: απένταρη μεν, ευτυχισμένη δε».

Η ταινία Παύση (Pause) έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι, τον Ιούλιο του 2018, όπου συμμετείχε στο τμήμα «East of West» Από εκεί και πέρα η ταινία συμμετείχε σε πάνω από 20 διεθνή φεστιβάλ και τιμήθηκε με μια σειρά από βραβεία, μεταξύ των οποίων, βραβείο FIPRESCI καλύτερης ελληνικής ταινίας και βραβείο της ΕΡΤ στο περασμένο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, βραβείο της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου στο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου στην Αθήνα και το βραβείο Emerging Filmmakers στο HellasFilmBox στο Βερολίνο.

Η υπόθεση: Λευκωσία, σήμερα. Η Ελπίδα είναι μια μεσήλικη γυναίκα, που μπαίνει στην εμμηνόπαυση. Δεν έχει δουλειά, η κόρη της με την εγγονή της ζουν αλλού και η Ελπίδα ζει μαζί με τον σύζυγό της, με τον οποίο έχουν εντελώς τυπικές σχέσεις. Εκείνος της δίνει χρήματα για οτιδήποτε χρειάζεται – κυρίως φαγητό. Οι μόνες στιγμές που περνάει καλά είναι όταν βλέπει βίαιες ταινίες φορώντας τα ακουστικά της (ο σύζυγος βλέπει κυρίως ποδόσφαιρο), όταν μιλάει στο skype με κόρη και εγγονή κι όταν πηγαίνει στα μαθήματα ζωγραφικής που παρακολουθεί, με το σαραβαλάκι της. Η Ελπίδα είναι μια στερημένη γυναίκα. Και η εμμηνόπαυση κάνει την κατάσταση ακόμα πιο δύσκολη. Και μιας που η πραγματικότητα δεν της φέρεται καλά, βρίσκει διαφυγή στη φαντασία. Στη φαντασία της ελευθερώνεται, ερωτεύεται, φέρεται βίαια στο σύζυγό της. Κάποια στιγμή, πραγματικότητα και φαντασία μπλέκονται. Επικίνδυνα...

Η άποψή μας: Τι έπαθα με αυτήν την ταινία. Ξεκίνησε εκπληκτικά, ένιωθα ενθουσιασμένος, γούσταρα τρελά αυτό που έβλεπα, μα όσο περνούσε η ώρα ο ενθουσιασμός ξεθύμαινε και τη θέση του έπαιρνε η... βαρεμάρα. Η σκηνοθέτιδα έκανε πάρα πολύ καλή δουλειά σε ότι αφορά τη μία από τις δύο ιδιότητες που κρατάει σε τούτη την ταινία, αλλά ουσιαστικά πήρε ένα θέμα το οποίο σεναριακά θα μπορούσε να χωρέσει σε μια μικρού μήκους ταινία και το «ξεχείλωσε» σε μεγάλου μήκους. Ή αυτό προκύπτει ως ετυμηγορία μετά από συγκεκριμένους σεναριακούς χειρισμούς. Θέλω να πω, το θέμα ως θέμα είναι εξαιρετικό, δεν κινηματογραφείται συχνά και θα μπορούσε να δώσει υπέροχες ιστορίες. Μια γυναίκα που μπαίνει στην εμμηνόπαυση. Πρέπει λογικά το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα να είναι το πιο βίαιο ψυχολογικά που βιώνει κάποιος άνθρωπος εξαιτίας των ορμονών του, μετά την εφηβεία!

Όμως, το συγκεκριμένο σενάριο, δυστυχώς, δεν το αναδεικνύει κατά πως πρέπει. Και δείχνει φτωχό. Σαν μια χαμένη ευκαιρία. Η Ελπίδα δεν έχει καμία... ελπίδα (εύκολο αλλά εύστοχο εύρημα το όνομα της ηρωίδας). Έτσι κι αλλιώς περνούσε χάλια στο γάμο της, στο σώμα της, στη ζωή της. Είχε φύγει μικρή από το σπίτι της για να ξεφύγει από τον πατέρα – δυνάστη κι έπεσε στον σύζυγο – δυνάστη. Νιώθει 800 χιλιάδες πράγματα το δευτερόλεπτο και δεν μπορεί να τα εξωτερικεύσει. Δεν μπορεί να μιλήσει, να πει αυτά που θέλει, αυτά που σκέφτεται, αυτά που φοβάται, αυτά που λαχταράει. Από έλλειψη επικοινωνίας πάσχει. Κι έρχεται και η εμμηνόπαυση για να μπει σε φάση ακόμη μεγαλύτερης εσωστρέφειας εξ ορισμού! Θα μπορούσε άνετα η ταινία να γίνει η κυπριακή «Αποστροφή»! Όμως, από κάποια στιγμή και μετά το μόνο που βλέπεις είναι παραλλαγές στο ίδιο θέμα. Πρωί και μεσημέρι: φαγητό, χάπια, βίαια φαντασίωση. Βράδυ: αθλητικά, βίαιες ταινίες, βίαιη φαντασίωση. Με σποραδικές διαφοροποιήσεις: ο τεκνός αλλοδαπός βαφέας, το ερωτευμένο ζευγάρι στην ίδια πολυκατοικία που γαμιέται «σαν τα κουνέλια», ο παπαγάλος κι ότι μπορεί να συμβολίζει σχετικά με την ελευθερία, η φίλη που είναι και πιο χειραφετημένη και πιο Κατίνα ταυτόχρονα...

Ωραία η σκηνή του καραόκε με το «Στην ντισκοτέκ», εξαιρετική η σκηνή με τον γυναικολόγο στην αρχή (εντελώς καλτ φιγούρα του κυπριακού κινηματογράφου ο Μάριος Ιωάννου), η πρωταγωνίστρια θυμίζει κάτι μεταξύ Frances McDormand και Θέμιδας Μπαζάκα, έχει πράγματα να πει η ταινία αλλά εντέλει... κουράζει. Καλοδεχούμενος και ο φεμινισμός για τα αυτονόητα, τι να λέμε τώρα, αλλά κι αυτή η αποτύπωση των ανδρών στην ταινία, πολύ κλισέ ρε παιδί μου. Πολύ γουρούνι ο σύζυγος κι έτσι. Επίσης, εν έτει 2019 πια, υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι για να απελευθερωθείς από έναν γάμο όπου δεν περνάς καλά, σωστά; Ο πιο κοινός λέγεται διαζύγιο. Εκτός κι αν πρέπει να ακολουθούμε κατά λέξη την επιταγή στο μυστήριο του γάμου που λέει «'Till death do as apart»... Παλιακό μωρέ. Και στερεότυπο.

Και σε μια ταινία με φρέσκια, μοντέρνα σκηνοθετική γραφή, όλο αυτό χτυπάει άσχημα. Θα μου πεις, ναι, ακόμα και σήμερα, η ενδοοικογενειακή βία ζει και βασιλεύει. Και πολλοί άνδρες δολοφονούν τις γυναίκες του επειδή... θολώνουν. Αν και στην ταινία η βία δεν εκφράζεται (σχεδόν) ποτέ σωματικά από τη μεριά του άντρα προς τη γυναίκα, αλλά ελλοχεύει μονίμως ως απειλή κι ως ψυχολογικός πόλεμος. Τι να πεις; Το σίγουρο είναι πως περιμένουμε στην επόμενη ταινία της τη Μισιαλή να διαθέτει πιο καλά γραμμένο σενάριο και να μας πάρει τα... σώβρακα! Εδώ μένουμε με το «ναι μεν, αλλά»... Μα να πουλήσει ο αλήτης το αυτοκίνητο με το οποίο εκείνη εξυπηρετούνταν, για μια χούφτα ευρώ; Το μόνο πράγμα στο οποίο εκείνη είχε τον έλεγχο; Το (φαλλικό!) αντικείμενο του οποίου κρατούσε το τιμόνι; Κρίμα κι άδικο...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Μαρτίου 2019 στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος!

Όταν βλέπουμε το δάσος και χάνουμε το δέντρο

του zerVo (@moviesltd)

Ένα θέμα με τα δάση το έχουν οι φίλοι μας οι Ιάπωνες και δεν διστάζουν να το εντάξουν στις κινηματογραφικές τους θεματολογίες, εκτιμώντας πως η μεταφυσικότητα που κρύβει η χλωρίδα τους, μπορεί να προκαλέσει το ενδιαφέρον και των οβερσίς θεατών. Κάπως έτσι είχαμε πληροφορηθεί για την ύπαρξη του μακάβριου Αοκιγκαχάρα, του καταπράσινου τόπου όπου οι (δεν τους λες και με τα λογικά τους) πολίτες αποτραβιούνται για να προβούν στο απονενοημένο διάβημα, μέσα από φιλμς όπως τα The Forest και The Sea Of Trees. Μια εξίσου αποκρυφιστική περίπτωση ορίζει και το καθαρόαιμα φεστιβαλικού ύφους Vision, που και πάλι μας ταξιδεύει στα ενδότερα της τιγκάτης στις παραδόσεις νησιωτικής χώρας. Μόνο που εδώ απαιτείται μεγάλο  σθένος και προσπάθεια για να ερμηνευθούν με βάση την λογική, όσα επιθυμεί η, αναγνωρισμένη στην διεθνή σινεφίλ κοινότητα, σκηνοθέτιδα να παρουσιάσει.

Αποφασισμένη να εντοπίσει το μαγικό βότανο, το φημισμένο Βίζιον, που οι θρύλοι αναφέρουν πως εμφανίζεται μια φορά κάθε 997 χρόνια και σαν ιδίωμα του έχει την ικανότητα να γιατρεύει κάθε ψυχικό ανθρώπινο πόνο, η Γαλλίδα δημοσιογράφος Ζαν, θα εγκαταλείψει την πατρίδα της, προκειμένου να ταξιδέψει στην μακρινή Ιαπωνία για να το αναζητήσει. Ο δρόμος της θα την βγάλει, συνοδεία μιας νεαρότερης κοπέλας ως οδηγού - διερμηνέως, μέχρι την δασώδη πλαγιά του Όρους Γιοσίνο, όπου σύμφωνα με τις γραφές φυτρώνει το μαγικό λουλούδι. Εκεί που θα συναντήσει τον - επίσης μοναχικό - συνομήλικο της Σατόσι, έναν ντόπιο ρέιντζερ που έχει αποτραβηχτεί από τον πολιτισμό, απολαμβάνοντας την αρμονία της φύσης, συντροφιά με το λατρεμένο του τετράποδο και μια πάνσοφη τυφλή γιαγιά, την Άκι, που υποστηρίζει πως έχει κλείσει μια ολόκληρη χιλιετία ζωής.

Και παρότι ο βασικός στόχος της προβληματισμένης από μια ανεξήγητη αιτία που έχει συμβεί στο ανείπωτο - τουλάχιστον οπτικά - παρελθόν της, γυναίκας, είναι απλά και μόνο να ανακαλύψει το Λουλούδι - Όραμα, πολύ σύντομα εκείνη και ο έτερος εκκεντρικός χαρακτήρας μαζί, θα αποτινάξουν τον μανδύα της απομόνωσης και θα έρθουν πολύ κοντά, αναπτύσσοντας μια ιδιόμορφη και παθιασμένη  ερωτική σχέση. Ακόμη κι αν η γλώσσα δεν ευνοεί την αμεσότητα της επικοινωνίας τους, εντούτοις οι καρδιές τους θα ταιριάξουν τόσο, ώστε τα εσπεράντο λόγια να αποδειχτούν, τουλάχιστον, περιττά.

Ρομάντζο σιτεμένης ηλικιακής περιόδου φαντάζεσαι? Μακάρι να ήταν ακριβώς έτσι ώστε να παρακολουθούσαμε έστω στο εκράν ένα τυποποιημένο Αρλεκινάκι τύπου Νίκολας Σπαρκς, στημένο ακριβώς στο κέντρο της υπαίθρου της όμορφης, είναι η αλήθεια, Χώρας του Ανατέλλοντος Ήλιου, Να θυμίσουμε τώρα πως το φιλμ υπογράφει η πενηντάχρονη Naomi Kawase, λατρεμένο παιδί των απανταχού ιντερνάσιοναλ φιλμικών πανηγύρεων? Όπερ σημαίνει πως και σε αυτή, την δέκατη μεγάλου μήκους προσπάθεια της - άπασες, πλην ετούτης (!) έχουν διαβεί την κόκκινη μοκέτα των Καννών, είτε στο Κύριο Διαγωνιστικό είτε στα περιφερειακά προγράμματα - δεν το κουνάει ρούπι από το γνώριμα εκκεντρικό της ύφος, που χαρακτηρίζουν η ποιητικότητα των εικόνων και οι εξαντλητικά αργοί παλμοί. Οι φεστιβαλιστές, εδώ λοιπόν, μπορούν να σηκώσουν λάβαρα, κασκόλ και ότι παντιέρα επιθυμούν, αλλά εμένα να με συμπαθάτε το ρολόι μου πρέπει να το τσέκαρα ίσαμε εξήντα φορές, μέχρι να βρω τον μίτο που θα με βγάλει όξω από αυτό εδώ το μαγεμένο δάσος.

Να το δούμε και στην πράξη όμως: Το φιλμ είναι απύθμενα άνισο. Το πρώτο μέρος ορίζει έναν φωτογραφικό παράδεισο για τους οπαδούς της National Geographic αισθητικής, αφού η κάμερα με ξεχωριστό χάρισμα, καταγράφει τις πενήντα διαφορετικές αποχρώσεις του πρασίνου, που συνδυασμένο με το βαθύ γαλανό του ουρανού, μπορεί κανείς να συναντήσει στα ενδότερα του γιαπωνέζικου πευκιά. Η μουντάδα της υγρασίας δε, δύσκολα καταγράψιμη στον φακό, εδώ περνά διάχυτα σε κάθε πλάνο, προκαλώντας με φυσικό τρόπο στον θεατή μια ψυχρή ανατριχίλα. Σε αυτό το μοτίβο και για όσο διαρκεί το πρώτο μέρος, εξελίσσεται ένα μυστηριώδους πρωτόγονου ρομαντισμού λαβ στόρι, ανάμεσα στην ξενιτεμένη ρεπόρτερ και τον αγέλαστο ερημίτη. Όχι εύκολα εξηγήσιμο ως χημεία, αλλά άντε, με γνώμονα τις υπέροχες δασικές εικόνες, οι θερμές αγκάλες των ζορισμένων μεσήλικων, καταπίνονται. Και κάπου εκεί, αναγγέλλεται η έναρξη της επανάληψης, οπότε επέρχεται και ο σχετικός όλεθρος.

Η άφιξη μιας αναπληρωματικής καινούργιας περσόνας στο σενάριο, συνδυασμένη με το αλλοπρόσαλλο χρονοδιάγραμμα της αφήγησης, που ασύνταχτα ταξιδεύει από το σήμερα στο απροσδιόριστο κάποτε, πετυχαίνει να καταστρέψει την (ας πούμε) μέχρι ώρας γλυκιά γεύση. Είναι δε η στιγμή που σαν ασυγκράτητο τεθωρακισμένο στο κόλπο εισβάλλει η (καλλιτεχνική...) ποίηση, μεταβάλλοντας τα πάντα σε ένα γαιτανάκι τόσο σουρεαλιστικό, που εξαντλείσαι ολοκληρωτικά στην υπερπροσπάθεια σου να βάλεις σε μια τάξη νοήματα και αλληγορίες. Φλόγες, εναλλακτικές όψεις των προσώπων, νέοι, γέροι, μωρά, μάγοι, σαμάνοι, δέντρα, ζωντανοί, νεκροί, γυναίκες, άντρες, όλα ένα, τυλιγμένα με την υγρή πρασινάδα και σερβιρισμένα άγαρμπα από την Γιαπωνέζα, σε βαθμό που να χάνεται πλήρως η διάθεση, ακόμη και από τον πιο επιεική παρατηρητή.

Αξιόλογες φυσικά οι ερμηνείες, ειδικά από την Binoche που δίχως να είναι εντυπωσιακά όμορφη, σου δίνει την εντύπωση πως έχει βρει το βοτάνι, που την διατηρεί ίδια και απαράλλαχτη από τον καιρό του προσωπικού της μπεστ οφ, 22 χρόνια πριν στον Άγγλο Ασθενή. Αταίριαστα ταιριαστός ο Masatoshi Nagase ως ο πέτρινος φόρεστ-μαν, στέκεται επάξια στο πλευρό της, επιθυμώντας κι εκείνος με την σειρά του να πάρει από την πλοκή την ώθηση για να ολοκληρώσει, με τρόπο ορθολογικό την παρουσία του, ως το μισό συνθετικό του ντουέτου. Είναι όμως τόσο αποτρεπτική στο αγκαζάρισμα της πλατείας, αυτή η επιδεικτική δημιουργική τάση της Nagase, που αποφεύγει να εστιάσει στο θέμα της και να το ξεκαθαρίσει ως οφείλει, αποκαλύπτοντας μας το δέντρο, αφού παλεύει διαρκώς και εμμονικά να φωτογραφίζει το δάσος. Και κερδισμένη βγαίνει μονάχα η ματαιοδοξία της.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Μαρτίου 2019 από την Tanweer!

του zerVo (@moviesltd)

Πως το λέει η χαροκαμένη μάνα στο επιμύθιο, υποστηρίζοντας με θέρμη πως τώρα που το παιδί έφυγε για πάντα, αισθάνεται καλύτερα? Όσο εκείνο ζούσε, βρισκόταν παγιδευμένη σε έναν διαρκή τρόμο, πενθούσε ήδη έναν ζωντανό, ένα ράκος, ένα ψυχικό μηδενικό, που αργά ή γρήγορα ήξερε πως θα το έβρισκε, χωρίς σφυγμό, γονατισμένο μέσα στην βρωμιά, με μια πλαστική χιλιοχρησιμοποιημένη σύριγγα καρφωμένη στο μπράτσο. Και τώρα πενθεί, αλλά συνάμα αισιοδοξεί πως το καμάρι της, απελευθερωμένο πια από τον εφιάλτη, ενδεχόμενα να νιώθει πιο ευτυχισμένο, εκεί που, καλή του ώρα, βρίσκεται.

Τα όνειρα που σχημάτισε για εκείνον, ο διακεκριμένος δημοσιογράφος των Νιου Γιορκ Τάιμς, Ντέιβιντ Σεφ, βλέποντας τον, χαρισματικό και ταλαντούχο να μεγαλώνει δίπλα του, χίλια. Πάντα τον ένιωθε ξεχωριστό, διαφορετικό, ικανό να κατορθώσει με την αξία του, όλα όσα εκείνος δεν πέτυχε, να τον ξεπεράσει. Τώρα που ο γιος του Νίκολας - από τον πρώτο, όχι επιτυχημένο του γάμο - διαβαίνει το κατώφλι των είκοσι του χρόνων, θα τον φέρει μπροστά στον μεγαλύτερο γονεϊκό τρόμο, καθώς θα πληροφορηθεί πως είναι συστηματικός χρήστης ναρκωτικών ουσιών. Και όχι τίποτα ελαφριών, που ενδεχόμενα με μια φαρμακευτική αγωγή θα καταφέρει να ξεπεράσει τον εθισμό τους, αλλά έχοντας περάσει από όλα τα στάδια, της κοκαΐνης, της ηρωίνης, του LSD, πλέον κάνει χρήση της κρυσταλλικής μεθαμφεταμίνης, που τα ποσοστά γιατρειάς και επαναφοράς στην κανονικότητα από τον δηλητηριασμό που προκαλεί, είναι μονοψήφια.

Το αρχικό σοκ, που θα προκαλέσει το αναπάντεχο μαντάτο θα διαδεχτεί η απόγνωση, καθώς σε κάθε μη ελεγχόμενο βήμα του νεαρού, η σκέψη του τραγικού πατέρα θα ταξιδεύει στο χειρότερο, προετοιμάζοντας τον για το σκληρό και οδυνηρό τέλος. Κι όμως παρότι οι ελπίδες δεν είναι υπέρ του, ο μαχητικός ρεπόρτερ, θα κάνει οτιδήποτε περνάει από το χέρι του, προκειμένου ο Νικ να βγει από το σκοτεινό αδιέξοδο, να καθαρίσει, να αναδειχθεί νικητής στην άνιση κόντρα του με το θηρίο. Σταδιακά κι ενόσω βλέπει τις προσπάθειες του να πέφτουν στο κενό, καθώς το τέρας του εθισμού φαντάζει απροσπέλαστο κι εκείνος θα νιώσει πως τον εγκαταλείπουν οι δυνάμεις του και πλέον κανείς δεν μπορεί να βοηθήσει το παλικάρι του, παρά μόνον ο Θεός.

Τραγικό! Το πρόσωπο που με βεβαιότητα αγαπάς περισσότερο από οτιδήποτε άλλο στον κόσμο, που δίνει μέχρι στιγμής ξεχωριστό νόημα και στην δική σου ύπαρξη, να έχει εξελιχθεί σε ένα φάντασμα, σε μια σκιά, άβουλη και κατευθυνόμενη από τα χημικά που έχουν γαζώσει τις φλέβες του. Και - το χειρότερο - να μην υπάρχει η παραμικρή ηλιαχτίδα στο βάθος, ένας αισιόδοξος μπούσουλας που να σου δώσει κουράγιο και ιδέες για το πως να το βοηθήσεις, να αλλάξει ρότα από το καταστροφικό μονοπάτι που έχει πάρει και που με σιγουριά οδηγεί στον γκρεμό. Αντιθέτως, κάθε προστατευτική ενέργεια, πέφτει με κρότο στο κενό, επιφέρει τα αντίθετα αποτελέσματα από το προσδόκιμο, στην ουσία απομακρύνει ακόμη πιο πολύ τον ασθενή από εκείνον που τον λατρεύει, τον μετατρέπει μέσα στον θολό παραλογισμό της crystal meth σε εχθρό, σε αντίπαλο, ίσως σε αυτόν που θέλει πιο πολύ το κακό του.

Είναι η πολλοστή φορά που αυτό το δύσκολο θέμα μεταφέρεται στην μεγάλη οθόνη, αυτή την φορά στηριζόμενο στα πραγματικά περιστατικά που πηγάζουν από τα απομνημονεύματα του Αμερικανοεβραίου συγγραφέα David Sheff, γύρω από την περιπέτεια που πέρασε το βλαστάρι του, πέφτοντας στον λήθαργο των ναρκωτικών. Και παρότι κάθε καινούργια αφήγηση της συνολικής οικογενειακής τραγωδίας μοιάζει με συνεχιζόμενη γροθιά στο στομάχι, εντούτοις το Beautiful Boy δεν έχει να προσφέρει κάτι περισσότερο, κάτι καινοτόμο που δεν έχει ειπωθεί ξανά στο παρελθόν, επαναλαμβάνοντας το σύνηθες και βασανιστικό μοιρολόι, μπροστά στο πικρό φινάλε που ολοένα και πλησιάζει. Η αφήγηση των περιστατικών, δοσμένη με αρκετά φλάσμπακ που σπάνε την γραμμή, από τον Βέλγο Felix Van Groeningen (στην πρώτη αγγλόφωνη προσπάθεια του, μετά τα Belgica και The Broken Circle Breakdown) στην ουσία προσπαθεί να εντοπίσει την ρίζα του κακού, καταδεικνύοντας ως βασικό φταίχτη, τον κατακερματισμό των ηθικών αξιών στις σύγχρονες δυτικές φαμίλιες.

Αν και δεν μιλάμε στην πραγματικότητα για την πιο ακραία και διαλυμένη εξ αυτών, αφού η σχέση πατρός και υιού δεν δείχνει τσακισμένη, ακόνη και μετά τον χωρισμό της στα δύο. Δυνατές οι πρωταγωνιστικές ερμηνείες, βοηθούν την δραματουργία να ανεβάσει εντάσεις, από τον Steve Carell ως ανήμπορου να αντιδράσει γονιού και τον πιτσιρικά έκπληξη Timothée Chalamet, που ως ο εγκλωβισμένος στο αξεπέραστο πάθος του εικοσάχρονος, διαθέτει μερικές πολύ ρεαλιστικά αποδιδόμενες στιγμές. Ελλείψει πρωτοτυπίας στην θεματική της όμως η ταινία, παρότι μετά ευκολίας σοκάρει το κοινό, δεν δείχνει ικανή να μην αποφύγει την λακκούβα της επαναλήψιμης λούπας, ίσαμε να φτάσει στην έξοδο της, που μοιάζει λυτρωτική για όλους. Και για εκείνους, τους πολλούς, που ακόμη πενθούν, αλλά και για τους μετρημένους στα δάχτυλα, που πέτυχαν το θαύμα.