Movies Ltd

Πολυτεχνίτες κι Ερημοσπίτηδες

του zerVo (@moviesltd)

Πριν από καμιά δεκαπενταριά, είκοσι χρόνια, η αλήθεια είναι πως με πείραζε. Μα ούτε μισό χαμόγελο ολόκληρη ταινία που προμοτάρεται και ως σπαρταριστή κωμωδία? Στο πέρασμα του καιρού άρχισα να συμβιβάζομαι με το γεγονός πως το συγκεκριμένο είδος παγκοσμίως περνά τεράστια κρίση και μάλλον το κόβω και αδύνατον να ανακάμψει σύντομα, αν κρίνω κιόλας από το γεγονός πως ούτε οι τυπικές αμερικάνικες με τα βαριά ονόματα, ούτε κυρίως οι ευρωπαϊκές που κατακλύζουν τα θερινά κάθε χρόνο, δίνουν τον παραμικρό κεφάτο τόνο, μπας και σκάσει κομματάκι το χειλάκι της πλατείας. Συνεπώς ούτε κρύο μου έκαμε, ούτε και καμία ζέστη η παρακολούθηση μιας ακόμη εγχώριας - πενιχρού μπάτζετ - παραγωγής σαν το Περιμένοντας την Νονά, που με έπεισε μετά από τα 90 λεπτά της διάρκειας της, πως οι μόνοι που πέρασαν φίνα μαζί της, ήσαν οι συντελεστές της, μιας και έκαναν ωραιότατες διακοπές σε ένα από τα πιο όμορφα νησιά του καταγάλανου πελάγους...

Φίλοι, τι φίλοι αδέρφια, είναι από τα μικράτα τους ο Αγησίλαος και ο Ηρακλής και μέσα σε όλες αυτές τις δεκαετίες που έχουν περάσει αντάμα, έχουν ζήσει μαζί σχεδόν τα πάντα. Και τώρα που έχουν ζυγώσει τα σαράντα τους, φαίνεται πως έχει αρχίσει να τους βαραίνει το γεγονός πως ποτέ τους δεν πήραν την απόφαση να νοικοκυρευτούν. Και κάπως έτσι έφτασαν μέσα στην ντάλα του καλοκαιριού, άστεγοι, πεινασμένοι και με μόλις 80 ευρώ στην κοινή τσέπη, να ψάχνουν που να γείρουν το κεφάλι τους, αφού όλες οι πόρτες που κτύπησαν είναι ερμητικά σφαλιστές. Και κάπου εκεί θα ακουστεί το κινητό τηλέφωνο...

...για να ενημερώσει τον μικρό το δέμας Ηρακλή, πως η υπερήλικας λατρεμένη του Νονά, που τον ανάθρεψε με όλη της την αγάπη, είναι βαρύτατα άρρωστη και ενδεχόμενα να περνά τις τελευταίες ημέρες της ζωής της, στο σπίτι της στην όμορφη Νάξο. Δίχως πολλή σκέψη, τα φιλαράκια θα σαλπάρουν με το Blue Star και μια και δυο θα φτάσουν στο διαμάντι των Κυκλάδων για να συμπαρασταθούν στην Νονά που περνά δύσκολες στιγμές. Και αφού δεν έχουν ούτε σέντσι στο παντελόνι, θα διαμείνουν για όσο καιρό επιθυμούν, στην καλοδιατηρημένη βιλίτσα της γιαγιάς, πλάι στο κύμα, επιβιώνοντας με τα πεσκέσια που θα τους κερνούν οι συγχωριανοί. Μα και συνάμα για να βγάλουν το χαρτζιλίκι τους, θα κάνουν ότι δουλειά περνά από το χέρι τους, μιας και ο καιρός περνά και η ασθενής ανάδοχος δείχνει να βάζει πλάτη τον Χάροντα...

Ακαμάτηδες δεν τους λες τους κομπανιέρους, ούτε τεμπέληδες, αφού δεν διστάζουν να κουβαλήσουν από μαρμαρόπετρες μέχρι πατάτες, να πιάσουν την μπαντανόβουρτσα, να αρμέξουν γελάδια, ακόμη ακόμη και να παίξουν τους βαστάζους του στεφανιού στις κηδείες των γειτόνων, που μακαβρίως ο ένας μετά τον άλλο αποχαιρετά τα εγκόσμια. Τους λες όμως επιπόλαιους και παλιμπαιδιστές, εφόσον ποτέ δεν κοίταξαν τον κόσμο με την στοιχειώδη σοβαρότητα, δεν έβαλαν ποτέ τους έναν κάποιο σκοπό για να αντιμετωπίσουν το αύριο και τώρα που οι αντιξοότητες βαρούν με ορμή το κατώφλι τους, βρίσκονται μπροστά στο αδιέξοδο. Ώσπου θα εμφανιστεί ο από μηχανής Θεός για να σώσει αυτά τα καλόκαρδα και πάντα γελαστά ανθρωπάκια από την ολοκληρωτική καταστροφή, δείχνοντας τους έναν καινούργιο, δύσκολο μεν, αλλά με γερές ανταμοιβές αν τον προχωρήσουν, δρόμο, μακρυά από την βουή της πρωτεύουσας.

Το βασικό στην οργάνωση μιας ταινίας που διαθέτει - και - κοινωνικό πρόσωπο, θα ήταν κάποιος να καθίσει καιρό πριν τα γυρίσματα, να συντάξει ένα υποτυπώδες σενάριο, που θα εντοπίσει πάνω στην ανθρώπινη απόγνωση του διδύμου, τα ανέκδοτα αυτά που θα του έδιναν την γλαφυρή όψη, πετώντας μακριά την μελαγχολία και αναδεικνύοντας την ελπίδα και την αισιοδοξία. Ανταυτού, μετά από μια απαράδεκτη εισαγωγή, ανάρμοστη για κινηματογραφιστή που κάνει καριέρα για τρεις και βάλε δεκαετίες, το όλο κόλπο ακολουθεί μια συνταγή κουτή, τύπου Dumb And Dumber, με εμβόλιμα σλάπστικ σκετσάκια, τα οποία εννοείται δεν γαργαλούν ούτε τον πιο θετικά προδιατεθειμένο θεατή, ούτε βέβαια σκιτσάρουν έναν σαφή ειρμό εξέλιξης της υπόθεσης. Που για να γίνει και ακόμη πιο ιντριγκαδόρικη, θερμαίνει και μια άψυχη παράλληλη υποιστορία, γύρω από την άφιξη ενός νεαρού ζευγαριού από την μακρινή Κολωνία στο νησί, ενός κρύου Γερμανού και μιας συνεσταλμένης κοπελίτσας, που στον ορισμό της υπερβολής, (δεν) θα δέσει (ποτέ) κατόπιν του κραυγαλέου τουίστ, με το γενικό σύνολο.

Κρατάμε τις αξιώτικες ομορφιές, που ο 74 y.o. Ζαπατίνας φιλμάρει με θέρμη τουριστική, όπως είχε κάμει άλλωστε και στο αναλόγως πενιχρού χιούμορ Φιλί της Ζωής με την Σίφνο, άντε κρατάμε και το κέφι του πρωταγωνιστικού ντουέτου, που φτιάχνει με την χημεία του μια δυάδα ρόλων στο εκράν, που κακή δεν την λες. Κακές όμως, κάκιστες, λες τις ατάκες τους, που από μηδενικές έως ανύπαρκτες, δεν εμφανίζουν την παραμικρή συγγραφική έμπνευση, με αποτέλεσμα τόσο ο μυστακιοφόρος εδώ Τσαλταμπάσης, όσο και ο πιο ευέλικτος Ελευθερίου, να αναγκάζονται να καταφεύγουν σε αυτοσχέδιες σαχλαμάρες, μπας και κλείσει η σεκάνς για να πάμε στα επόμενα. Κι έτσι η Νονά που αποδεικνύεται Λάζαρος, πλανάκι το πλανάκι, γεμίζει το παρατραβηγμένο χρονικό της όριο, βασισμένη στις ορέξεις των δύο συμπαθέστατων στο κοινό ερμηνευτών και μόνο, μιας και στον κοντινό περίγυρο τους - την φωτεινή ποπ σταρ Demy δηλαδή, τον άγνωστο Αλεμάνο και την πειραγμένη Παπουτσάκη, που για τις ανάγκες της πλοκής, μάλλον θα παντρεύτηκε στα...14 - ουδείς άλλος μπορεί να υποστηρίξει πως διαθέτει ταλέντο υποκριτικό.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 17 Ιανουαρίου 2019 από την Odeon!

GREEN ROMA STAR IS THE FAVOURITE

Αν υπήρχε μια χρονιά που θα με συνέφερε να κρυφτώ από τις οσκαρικές μαντεψιές ίσως να ήταν και η φετινή. Σε πρώτο επίπεδο ανάγνωσης αυτό θα σήμαινε ότι η κούρσα είναι αμφίρροπη, δυσπρόβλεπτη και βεβαίως τούτο θα έκαμνε υγεία για το Θεσμό, ναι; Αλλαχού όμως η αλήθεια φίλοι μου γκαρδιακοί: Μια Ακαδημία που παρακολουθώ στενός κορσές 30 χρόνια - τα σχεδόν 20 γραπτώς και (θέλω να πιστεύω) με εγκυρότητα, με έχει μεταβάλλει από αναπολογούμενα θιασώτη σε μίζερο αρνητή (κοντεύω). Πως το λένε, όσο τα σκαλίζεις τόσο σου βρωμάνε; Δαύτο. Προσοχή, δεν επιλέγω άκρο. Ούτε (σίγουρα) εκείνο του υμνητή των εξακισχιλίων πλας (γιατί στην καρατελική ψηφίζουν με βασικό κριτήριο αυτό που τους κάνει να αισθάνονται καλύτερα για τον εαυτό τους - εδώ βάζεις ίματζ, συμφέρον, έστω τη γκάβλα τους βρε αδερφέ). Μήτε αδράχνω μετερίζι των συνωμοσιολόγων που απορρίπτουν τα διασημότερα βραβεία του πλανήτη από ευκολία, πόζα, την ξερολία που είναι μακράν δηλητηριωδεστέρα της αγνοίας άμα λάχει ναούμ. Γιατί ο πρόλογας; Επειδή τώρα πια αδιαφορώ αν πέσω μέσα στα προγνωστικά (ούτως ή αλλιώς κυμαίνομαι πάνω από το 80% κάθε βολά), αν παίζεις οσκαρικό στοίχημα σου τάζω 100% επιτυχία στις 4/5 της κάθε πεντάδας ή 8/10 (ή στις εννιά) στην Καλύτερη Ταινία.

Κι αυτό γιατί μελετάω. Πολύ και καθημερινά. Παρακολουθώ τα ανεμοφυσήματα και τα διαβολοσκορπίσματα της κούρσας από το Σεπτέμβρη των φεστιβαλιώνε, τις ενώσεις των κριτκώνε, τις βραβεύσεις των συντεχνιώνε. Το ακριβές ποσοστό επηρεασμού των Χρυσών Σφαιρών, των βρετανικών BAFTAS, Ηθοποιών, Σκηνοθετών και (κυρίως, λόγω κοινού συστήματος διαβαθμισμένης προτίμησης στην ψηφοφορία) των Παραγωγών. Και έχω καταλήξει σε δυο ασφαλέστατα συμπεράσματα. Το ένα, πως το preferential ballot γεννήθηκε για να κάνει λιγότερο προβλέψιμη τη διαδικασία ανάδειξης Καλύτερης Ταινίας ή ορθότερα της επιλογής κοινού παρονομαστή, δηλαδή της λιγότερο διχαστικής ως αξιολόγηση/μήνυμα παραγωγής. Γεγονός το οποίο στην εποχή του #MeToo και της Woke ιδεολογικής πανώλης επεκτείνεται και στους δυνητικούς υποψηφίους. Το άλλο, ότι ένα μεγάλο μέρος του διαγωνισμού (και το λέω απαλά διότι πρόκειται περί σφαγής πίσω από τις κουίντες) είναι ένα τρελό πανηγύρι δια χειρών Awards Strategists.

Σύντομα και διαφωτιστικά λοιπόν για να μη κουράσω. Η Ακαδημία θέλει να αρέσει (ξανά). Τα ratings κάθε χρόνο βουτάνε στα βαθιά. Ηλεκτρική καρέκλα η θέση του παρουσιαστή. Βρέθηκε η λύση του Kevin Hart που σε δυο μερούλες το LGBTQQIP2SAAκίνημα τον καθάρισε σαν αυγό για ομοφοβικά αστεία/tweets. Ουδείς αντικαταστάτης. Κι από σάλους ένας σωρός ακόμη. To First Man εκράχθη γιατί δεν είχε αρκετά πλάνα με την αστερόεσσα στην κατάκτηση της Σελήνης. Το Green Book γιουχαϊστηκε για τη λέξη νέγρος που ξέφυγε στην παρουσίαση της ταινίας από τον Viggo Mortensen. To σενάριό του που παρουσιάζει τον καλό λευκό να σώζει το δύσμοιρο μαυρούκο. Τον σεναριογράφο του που είχε γράψει tweet που κατηγορούσε τους μουσουλμάνους για την 9/11. Για τον Φαρέλη που προ 20ετίας του άρεζε να δείχνει το πουλί του στο σετ.

Στην περσινή έρευνα του Hollywood Report μόλις το 20% δήλωσε ότι γνωρίζει ποια ταινία κέρδισε το μεγάλο όσκαρ. Έρχεται λοιπόν προ ολίγων μηνών η Ακαδημία (κι όπως ήρθε έστριψε μια προς τα οπίσω) και ανακοινώνει (δοκιμαστικά) τη νέα κατηγορία της Δημοφιλέστερης Ταινίας. Γιατί συνέβη αυτό; Ρίξε ένα μάτι στον παρακάτω πίνακα εισπράξεων που έκαμαν στον αιώνα μας οι νικήτριες ταινίες ανά έτος (πηγή Awardswatch):


Σου βγάνει μάτι ή όχι λοιπόν ότι την τελευταία 5ετία οι είσπραξες ταβανιάζουν στα $65M,περίπου στο 1/3 δηλαδή των προηγουμένων χρόνων; Τυχαίο; Ου νομίζω. Για τον ίδιο λόγο που φέτο θα δούμε μέσα για πρώτη φορά Marveloταινία (Black Panther, με το σπαθί του), ως το ερεβωδώς κάκιστο Bohemian Rhapsody που θα μείνει ως σημείο αναφοράς τύπου «το μεγαλύτερο κοπλιμάν που μπορώ να δώκω στο Glass του Σιάμαλαν είναι πως τουλάχιστον υπερέχει του Bohemian Rhapsody τόσο σκηνοθετικά όσο και ερμηνευτικά».Κι ας το παράτησε ο Singer ατέλειωτο που έχει φρουμάξει το σύμπαν με τα όργια μαζί με ανήλικα αγοράκια στη βίλα του. Δι’ αυτό μηδείς λόγος για σκηνοθεσία. Εκτός πεντάδας κι αυτός μαζί με το πουλί του Farrelly (ευελπιστώ).

Τρέχω στο παρασύνθημα αφού σου αποκλείσω αναγνώστα κάθε ελπίδα να εξηγήσω πως έφτασα στις τελικές μου επιλογές. Αυτά κατόπιν ανακοινώσεων με την ανάλυση των υποψηφιοτήτων. Προτιμώ να κλείσω προκαλώντας σε λίγο με το γνωστό στους παροικούντες οσκαρικό ονοματεπώνυμο: Lisa Taback. Το πουλέν του Harvey Weinstein (RIP) από τα παλιά της Miramax, που έχει επτά (7) άσσους στο μανίκιστα 25 συναπτά έτη στο κουρμπέτιον. Μετράς; English Patient (1996), Shakespeare In Love (1998), Chicago (2002), The King’s Speech (2010), The Artist (2011), Spotlight (2016) με αποθέωση το 2017 όπου ήταν πίσω από Moonlight ΚΑΙ La La Land! Ε, δε θέλεις να μάθεις ποιο φιλμ ζμπρώχνει δις γίαρ; Κάνε μια γκουγκλιά και θα λάβεις την απάντηση. Από την 1η Αυγούστου 2018 το Λιζάκι προσχώρησε με ολόκληρο το winning team στο NETFLIX του Ted Sarantos και μάλιστα κατά αποκλειστικότητα (από φέτος). Και ποιό (ποιό μωρό μου, ποιό;) είναι το πουλέν του στρημάδικου στην κούρσα; Ιδού λοιπόν η ROMA–ιδού και το πήδημα!

Την Τρίτη 22 Ιανουαρίου και ώρα τοπική χαράματα, οι υποψηφιότητες θα ανακοινωθούν σε δύο δόσεις, ΑΚΡΙΒΩΣ με αυτή τη σειρά ανά γκρουπ:



Μολών Λαβέ καρντάσιε τώρα δα μια ολιά και τις δικές μου μαντεψάδες. Δίπλα από κάθε υποψηφιότητα που επιλέγω, οι πιθανότητες συμμετοχής στην Απονομή της 24ης Φεβρουαρίου (σύμφωνα με την οσκαρική Βίβλο Gold Derby.) Το λοιπό: Ραντεβού στα Οσκαράδικα συντρόφια!

gaRis

Το Πείραμα της Φιλαδέλφεια

του zerVo (@moviesltd)

Να εξομολογηθώ κάτι. Δεν ανήκω σε εκείνο το συντριπτικό κομμάτι του σινεφίλ πληθυσμού, που τελειώνοντας μόλις ο Διχασμένος, ένιωσε ρίγη συγκίνησης, σύγκρυο, τα γόνατα του να λυγίζουν και την ραχοκοκαλιά του να τσακίζει, αντιλαμβανόμενος το ανατρεπτικό λινκ με τα από εικοσαετίας - σχεδόν - προηγούμενα. Προσωπικά δεν έβρισκα τον λόγο της διασύνδεσης ενός καλοστημένου ψυχολογικού θρίλερ, με το πιο φιλοσοφημένο πόνημα του ιδίου δημιουργού, που όντας απόλυτα πετυχημένο καλλιτεχνικά, ξεπέρασε το πανδύσκολο εμπόδιο του καμ μπακ μετά το τζακ ποτ της Έκτης Αισθήσεως. Διότι για εμέ ο Άφθαρτος τελείωσε εκεί ακριβώς που έπρεπε να τελειώσει και δεν είχε καμία ανάγκη επαναφοράς σε δεύτερο χρόνο. Πόσο μάλλον σε τρίτο, περιττοσύνη που όχι απλά τσαλαπατά την σταδιακά ανοδική (και πάλι) πορεία του Ινδού, αλλά μου μπέρδεψε όλα όσα είχα βάλει σε τάξη, παρακολουθώντας τον πραγματικά όμορφα δομημένο Unbreakable, εκεί στις παρυφές του μιλένιουμ.

Ελάχιστες ημέρες μετά την απαγωγή των τριών κοριτσιών, που είχε σαν τραγικό αποτέλεσμα την στυγερή δολοφονία των δύο και τον βαρύ τραυματισμό της μοναδικής που κατάφερε να διαφύγει από τον παλαβό απαγωγέα, μια νέα περίπτωση απασχολεί την κοινή γνώμη της Φιλαδέλφεια, καθώς όπως φαίνεται ο ψυχικά διαταραγμένος, υπάλληλος του ζωολογικού κήπου της πόλης, Κέβιν Γουέντελ Κραμπ, έχει αιχμαλωτίσει τέσσερις ακόμη κοπέλες. Αποφασισμένος να βρει την άκρη του νήματος που θα τον οδηγήσει μέχρι την στυγερή Ορδή, τις 24 διαφορετικές προσωπικότητες του Κραμπ, προλαβαίνοντας την ύστατη, κτηνώδη και φονική, ο υπεύθυνος συστημάτων ασφαλείας Ντέιβιντ Νταν, λειτουργώντας μυστικά ως ο διαβόητος τιμωρός Επιτηρητής, με την βοήθεια του γιου του θα αποκαλύψει το κρησφύγετο του, παραδίδοντας τον απειλητικό εγκληματία στις αρχές.

Έστω κι αν γι αυτό χρειάστηκε να αποκαλύψει και ο ίδιος την ταυτότητα του, στοιχείο που θα σημάνει αυτόματα την δική του σύλληψη και τον εγκλεισμό του στην ψυχιατρική μονάδα για περαιτέρω έλεγχο - και εξουδετέρωση - των υπερφυσικών του δυνάμεων. Τρόφιμος στην ίδια κλινική τόσο με τον πολυδιάστατο Κραμπ, όσο όμως και με τον επί δεκαετίες αντίπαλο του Ελάιτζα Πράις, τον φιλάσθενο έμπορο έργων τέχνης, που 19 χρόνια πριν είχε σχεδιάσει και προκαλέσει το πολύνεκρο δυστύχημα της αμαξοστοιχίας, από όπου μόνο εκείνος είχε βγει ζωντανός και κυρίως αβλαβής. Γεγονός που του είχε δώσει να καταλάβει πως η αιώνια αφθαρτοσύνη του δεν εξηγείται ορθολογικά και η συγκεκριμένη τεράστια ικανότητα, τον καθιστά σούπερ ήρωα...

Και κάπως έτσι η αναπάντεχη στροφή που κατάφερε ο πενηντάχρονος, πια, ντιρέκτορας, από το παραθαλάσσιο Πονττσέρι, στον Νότο της Ινδικής Χερσονήσου, στα τελευταία δευτερόλεπτα του Split, δίχως κανείς ομολογουμένως να το περιμένει, μπαίνει στην τελική της ευθεία καθώς οι τρεις βγαλμένοι από την έμπνευση του X-Men, καλούνται πλέον να ενώσουν τις μορφές τους σε εικόνα μία, σε μια κοινή ταινία που θα κλείσει το τρίπτυχο. Που βέβαια ποτέ του δεν συστάθηκε σαν κάτι τέτοιο, μα ενδεχόμενα στην πορεία ο Shyammi πέφτοντας από την μια λούμπα στην άλλη το σκαρφίστηκε σαν τρίκ, τόσο για να επανέλθει στην επικαιρότητα ως επιτυχημένος (ως αποτυχημένο και μάλιστα κραυγαλέα, επί σειρά ετών τον καμαρώσαμε άλλωστε) όσο και για να κεντρίσει το ενδιαφέρον του λαουτζίκου, ειδικά εκείνου που αρέσκεται στο να πληρώνει μπιλιέτο για να απολαύσει τις κομικένιες μεταφορές της Marvel ή της DC στο πανί. Κονκλούζιο? Ενενήντα (ΕΝΕΝΗΝΤΑ!!!!) εκατομμύρια δολάρια πετυχεσά στον παγκόσμιο μποξόφη, σε τρία μόνο μερόνυχτα, με κόστος μόνο ένα εικοσάρι. Δεν το λες και λίγο ε? Μόνο που όσοι βγήκαν από τον σινεμά έτρεχαν να προλάβουν να ενημερώσουν τους επόμενους, για να κρατήσουν το επτάευρω στην τσέπη, αφού το εργάκι ούτε Spider-man είναι, ούτε Hulk, ούτε κυρίως Avengers όπως διαλαλεί το προμόσιον του. Αλλά είναι τι εντέλει?

Καταρχήν είναι ένα ανακατωσούρικο πολυλογίδι στο πρώτο του μισό, όπου πρωταγωνιστές δεν είναι ούτε ο αγαπημένος Overseer, ούτε ο πολύπλοκος Μπιστ, ούτε καν ο τ. λοβοτομημένος Μίστερ Γκλας, που η μορφή του βαφτίζει άλλωστε και το part 3 της υπόθεσης. Αλλά μια ντοτορέσσα, που μονίμως σε πρώτο πλάνο, μιλώντας με όρους επιστημονικούς, ενίοτε και ακαταλαβίστικους, προσπαθεί να πείσει το Dynamic Trio πως άνετα μπορεί να πάρει θέση στο τιμ των Justice League (άντε και οι κακοί των αντιπάλων τους). Με μια φρενίτιδα περί των κόμιξ να πλανάται στον αγέρα διαρκώς, τεύχος εδώ, τεύχος εκεί, εκτός από τους τρεις τροφίμους του υπερσύγχρονου μουρλοκομείου, ασούμε ότι πείθεται και η πλατεία περί τούτου. Σε κομφούζιο όμως και το κοινό, αφού το εν τρίτο του έχει παραμείνει στα πεπραγμένα του yin και yang, Unbreakable, το έτερο μέρισμα στα ημιφωτισμένα δωμάτια φυλακές του Split και το ύστατο περιμένει να απολαύσει κάτι σαν Σούπερμαν εναντίον Άιρονμαν, μέσα σε συνεχόμενο χασμουρητό από το ακατάσχετο κουβεντολόι οδηγείται στο δεύτερο ημίχρονο που με τα χίλια βάσανα ο Glass, βάζει επιτέλους τελεία στην αόριστη φιλοδοξία του.

Μέσα σε έναν συρφετό φιλοσοφιών της αμπέλου για το ποιος είναι ο πραγματικός ήρωας την σήμερον ημέρα, για το πόσο εύκολα μπορεί κανείς να ολισθήσει από την αρετή στην κακία, για το κατόρθωμα των έξυπνων να βάλουν πλάτη τις κατά τόπους λέσχες Μπίλντενμπεργκ, ο M. Night τηρεί μόνο το ένα από τα τρία trade mark του ετούτη την φορά. Που είναι και το πιο ελάχιστης σημασίας δηλαδή, μιας και το καμέο του (και) εδώ είναι μια σαχλαμάρα και μισή. Ούτε σασπένς υπάρχει, αφού ουδείς νοιάζεται για το αν οι (δυο κακοί κι ο ένας καλός) superheroes διαθέτουν φτέρνες του Αχιλλέα, ούτε κυρίως τουίστ ικανό να μείνει στην μνήμη του θεατή ωσότου αποχωρήσει από την αίθουσα. Συνεπώς το μόνο που απομένει για να περισώσει κάπως το σύνολο είναι η εκρηκτική, ξανά, παρουσία του McAvoy, που σε αναγκάζει να φορέσεις μέχρι και 24 καπέλα για να τα βγάλεις ένα προς ένα για την χάρη του. Σε αντίθεση με τους άλλους δυο βαριά στημένους, που σε κάνουν να νιώθεις πως έχουν διαβεί πέντε αιώνες, από τον καιρό που πέταγαν σπίθες στον τρίτο Die Hard. Kαλά για τον Άφθαρτο δεν το συζητώ. Έτσι κι αλλιώς ο Shyamalan μια χαρά μου το τσαλάκωσε όλο εκείνο το όμορφο, που είχα σχηματίσει τότες, με αυτό το ματαιόδοξο σχέδιο του.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 17 Ιανουαρίου 2019 από την Feelgood Ent.!

Το δέντρο που πληγώνανε

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Κανείς δεν μπορεί να σταματήσει την ανθρώπινη βλακεία

Αυτή είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Ισλανδός Hafsteinn Gunnar Sigurðsson. Έχουν προηγηθεί οι ταινίες «Á annan veg» (Either Way, 2011) – ταινία που προβλήθηκε στη Θεσσαλονίκη εκείνη τη χρονιά, στο τμήμα «Ανοιχτοί Ορίζοντες» - και «París Norðursins» (Paris of the North, 2015). Να σημειώσουμε πως το «Either Way» μεταφέρθηκε αλά αμερικάνικα στο ριμέικ του David Gordon Green με τίτλο «Γελαστός πρίγκιπας» (Prince Avalanche, 2013), στο οποίο πρωταγωνιστούσαν οι Paul Rudd και Emile Hirsch.

Την παγκόσμια πρεμιέρα της η ταινία Κάτω από το Δέντρο (Undir Trénu / Under The Tree) την έκανε στο φεστιβάλ Βενετίας του 2017, στο παράλληλο διαγωνιστικό τμήμα «Ορίζοντες». Προβλήθηκε και στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, στο τμήμα «Ανοιχτοί Ορίζοντες» ενώ αποτέλεσε και την επίσημη πρόταση της Ισλανδίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ.

Η υπόθεση: Η Άγκνες διώχνει τον σύζυγό της, τον Άτλι, από το σπίτι τους, όταν τον τσακώνει στα πράσα να είναι έτοιμος να... αυνανιστεί, παρακολουθώντας μια home made τσόντα στην οποία πρωταγωνιστεί ο ίδιος! Ο Άτλι, προς μεγάλη του δυσαρέσκεια, καθώς του απαγορεύεται τίνι τρόπω να βλέπει την τετράχρονη κόρη του, αναγκάζεται να μετακομίσει στο πατρικό του σπίτι, ένα σπίτι το οποίο έχει βιώσει μια μεγάλη απώλεια. Οι γονείς του βρίσκονται σε διαμάχη με τους γείτονες. Αιτία: το τεράστιο δέντρο που κυριαρχεί στην αυλή τους και το οποίο ρίχνει μεγάλη σκιά στην αυλή των γειτόνων, μην αφήνοντας την κυρία του διπλανού σπιτιού να ευχαριστιέται την ηλιοθεραπεία της! Καθώς η ένταση κλιμακώνεται, περιουσίες καταστρέφονται, κατοικίδια εξαφανίζονται, κατοικίδια... βαλσαμώνονται. Το τι τους περιμένει όλους, όμως, κανείς δεν μπορεί να το φανταστεί...

Η άποψή μας: Τούτη η ταινία δεν είναι απλά μαύρη κωμωδία – είναι κατάμαυρη! Κατά μία έννοια, μου θύμισε τον «Πόλεμο των Ρόουζ» του Danny Devito. Εκείνη η ταινιάρα, βεβαίως, επικεντρωνόταν στο τι μπορεί να κάνουν δύο σύζυγοι, ο ένας στον άλλο, όταν η αγάπη στο γάμο τελειώνει. Θα μπορούσαν να χωρίσουν. Απλά. Και να ζήσουν. Πολιτισμένα. Αυτή είναι η κρίσιμη λέξη. Πολιτισμένα. Αμ δε... Στην ισλανδική ταινία ο... πολιτισμός πάει περίπατο. Και ο φίλος μας ο Ισλανδός μας δείχνει μέχρι πού μπορεί να φτάσει η ανθρώπινη βλακεία! Κατά μία άλλη έννοια, οι προβληματισμοί της ταινίας του εφάπτονται με εκείνους των αδελφών Coen στην ταινία «Fargo». Οι αστείοι ανταγωνισμοί, η επιδίωξη ζωτικού χώρου, η απλή και καθαρή ζήλια, οι ματαιώσεις, οι απώλειες, και εντέλει, η ανθρώπινη φύση.

Όχι, μας λέει ο σκηνοθέτης, οι άνθρωποι ως είδος δεν είναι σχεδιασμένοι για να ζήσουμε μαζί, με αρμονία, σε μικρές ή μεγαλύτερες κοινωνίες. Αργά ή γρήγορα θα ξεσπάσει πόλεμος! Και η κλιμάκωση μπορεί να φτάσει στο σημείο χωρίς επιστροφή όταν καλά καλά οι εμπλεκόμενοι δεν μπορούν να θυμηθούν πως ξεκίνησαν όλα αυτά! Δυσλειτουργικοί άνθρωποι σε κοινωνίες που αποδεικνύονται δυσλειτουργικές. Και πού συμβαίνουν όλα αυτά; Στα προάστια μιας μεγαλούπολης, αν έχετε το Θεό σας! Στα πιο βαρετά εξ ορισμού μέρη σε ολόκληρο τον πλανήτη! Η ταινία είναι γυρισμένη στην Ισλανδία, το μέρος όπου λαμβάνουν χώρα όλα τα γεγονότα, όμως, θα μπορούσαν να συμβούν οπουδήποτε στον κόσμο. Ναι, ναι, μπορούν να συμβούν και ανάμεσα σε δύο χώρες, μιας που, από ευτυχή συγκυρία, η ταινία βγαίνει στις αίθουσες σε μια φορτισμένη πολιτικά και ιστορικά στιγμή για τη χώρα μας.

Και μετά, είναι το δέντρο. Αχ, το δέντρο. Το δέντρο της... ζωής. Το δέντρο του... θανάτου. Απλά, φυτρώνει. Απλά, υπάρχει. Απλά, όταν πέφτει ο ήλιος επάνω του, αφήνει μια παχιά, μακριά σκιά. Δεν ξέρει τίποτε για φράχτες. Δεν γνωρίζει τίποτε για αντιπαλότητες. Δεν είναι «καλό» ή «κακό». Προσφέρει οξυγόνο, αγάπη, ομορφιά και... σκιά, αν τη θέλει κάποιος. Αν δεν τη θέλει, μπορεί απλά να την αποφύγει! Δεν χρειάζεται να κοπεί το δέντρο. Ίσως να χρειάζεται κλάδεμα, ποιος ξέρει, ίσως αν το κλάδευαν, τα πράγματα να ήταν καλύτερα. Όμως, το πού θα πέσει ένα δέντρο που κάποιος το κόβει και κάποιος το σπρώχνει δεν είναι ευθύνη του δέντρου! Και ποιος τα άρχισε όλα αυτά; Ποιος ξεκίνησε τον καβγά; Από πού άρχισαν όλα; Και οι κοινωνικοί δεσμοί να καταρρέουν με θόρυβο. Να λιώνουν, αδύναμοι να αντισταθούν, αδύναμοι να αντέξουν, αδύναμοι να σώσουν.

Και ο σκηνοθέτης δεν κωλώνει: τραβάει το πράγμα μέχρι το κατάμαυρο φινάλε του. Ή το κατακόκκινο αν προτιμάτε. Και όλα στο τελευταίο πλάνο καταλαβαίνουμε ότι έγιναν μάταια! Τόσοι άνθρωποι χάθηκαν από μια παρανόηση, από μια παρεξήγηση, από τη φυσική τάση των γάτων να εξαφανίζονται από καιρού εις καιρόν... Οι παραγωγοί του «Δεσμοί αίματος» (Rams, 2015) βρίσκονται και πίσω από τούτη την ταινία, - τις δύο ταινίες τις ενώνει κι ένας εκ των πρωταγωνιστών, ο Sigurður Sigurjónsson. Το καστ είναι εξαιρετικό με ερμηνείες που κινούνται στην κόψη του ξυραφιού, με τις πιο αστείες στιγμές να τις δίνει η άδεια από ζωή αλλά γεμάτη κυνισμό και ειρωνεία Ίνγκα της Edda Björgvinsdóttir. Η μητέρα του Άτλι στην ταινία, η οποία δεν χάνει την ευκαιρία να μειώνει τη νεώτερή της, «πλαστική», δεύτερη σύζυγο του γείτονά της. Απλώς, βιτριολική. Αλλά και... η πιο τραγική όλων!

Πολύ δυνατή ταινία, που βγάζει συχνά πυκνά γέλιο, στο φινάλε όμως κάνει το γέλιο των πάντων να παγώνει στα αποσβολωμένα τους πρόσωπα. Για μια... μαλακία καταστρέφεται ένας γάμος. Για ένα... pussy! Και για μια pussy-cat, καταστρέφονται πολλές, πολλές ζωές. Μπράβο και πάλι μπράβο στον σκηνοθέτη, που δεν λείανε τις γωνίες και μας ανάγκασε να πιούμε το πικρό ποτήριον μέχρι το τέλος. Να τη δείτε: δεν είναι για όλους, αλλά αν ψυλλιαστείτε τι πάτε να παρακολουθήσετε, θα την καταβρείτε! Θα γελάσετε. Και θα πάθετε κολούμπρα. Ταυτόχρονα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 17 Ιανουαρίου 2019 από την Neo Films!

Δίπλα σε στοιβαγμένα εμπορεύματα βρωμάει ζωή

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Για την Μάριον, από τα ζαχαρώδη...

Αυτή η ταινία, που έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της συμμετέχοντας στο διαγωνιστικό τμήμα της περσινής Berlinale, είναι η τρίτη μεγάλου μήκους που σκηνοθετεί ο γεννημένος το 1981, Thomas Stuber. Είχαν προηγηθεί οι ταινίες «Teenage Angst» (2008), που επίσης έλαβε μέρος στην Berlinale, και «Herbert» (2015), που ξεκίνησε την καριέρα της από το φεστιβάλ του Τορόντο εκείνης της χρονιάς, συμμετείχε όμως και στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης! Το «Στους διαδρόμους» τιμήθηκε με το Βραβείο της Οικουμενικής Επιτροπής στο Βερολίνο. Έλαβε μέρος, όμως, και στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Αθηνών «Νύχτες Πρεμιέρας», όπου τιμήθηκε με το βραβείο σεναρίου αλλά και με το βραβείο της ΠΕΚΚ, το πρώτο που έδωσε η Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου στο συγκεκριμένο φεστιβάλ.

Το σενάριο της ταινίας Στους Διαδρόμους (In Den Gängen / In The Aisles) βασίζεται στη συλλογή διηγημάτων του διακεκριμένου Γερμανού συγγραφέα Clemens Meyer με τίτλο «Die Nacht, die Lichter» (μετάφραση: Η νύχτα, τα φώτα). Συνυπέγραφε το σενάριο και στη δεύτερη ταινία του Stuber, το «Herbert» αλλά και σε μια μικρού μήκους του σκηνοθέτη. Σε τούτη την ταινία κρατάει ο ίδιος κι έναν μικρό αλλά πολύ χαρακτηριστικό ρόλο: αυτόν του συζύγου της Μάριον...

Η υπόθεση: Ο Κρίστιαν είναι ένας ντροπαλός και μοναχικός 30άρης, που πιάνει δουλειά σε ένα αχανές υπερμάρκετ, σε μια άχρωμη πόλη της Γερμανίας, εκείνης που λίγα χρόνια πριν ονομαζόταν «Ανατολική». Τοποθετείται στο τμήμα των ποτών και χρίζεται χειριστής περονοφόρου ανυψωτικού μηχανήματος. Κατευθείαν τον θέτει υπό την προστασία του ο Μπρούνο, παλαίουρας του τμήματος, που ακόμα θυμάται με γλυκές αναμνήσεις τις μέρες του ως οδηγός φορτηγού. Είναι εκείνος που θα μάθει στον Κρίστιαν πώς να χειρίζεται το μηχάνημα.

Ο Κρίστιαν προτιμά τις νυχτερινές βάρδιες, τότε που κλείνει το μαγαζί και δεν υπάρχουν πελάτες. Καλύπτει τα τατουάζ στα χέρια του με τη φόρμα εργασίας: δεν θέλει να δείχνει στους συναδέλφους του σημάδια από ένα παρελθόν το οποίο θέλει να ξεχάσει. Και στο τμήμα με τα ζαχαρώδη συναντά την Μάριον. Μια όμορφη, μεγαλύτερης ηλικίας από εκείνον συναδέλφισσά του. Δίνουν κάθε φορά ραντεβού πάνω από τη μηχανή του καφέ. Εκείνη, τον φλερτάρει φανερά. Εκείνος την ερωτεύεται αλλά φοβάται να αποκαλύψει τα συναισθήματά του. Εξάλλου, η Μάριον είναι παντρεμένη. Ναι, αλλά δεν περνάει καλά στο γάμο της. Μια μέρα, η Μάριον δεν πηγαίνει στη δουλειά. Μια άλλη μέρα, ο Κρίστιαν θα πάει στο σπίτι του Μπρούνο. Μια μέρα, όλα θα αλλάξουν...

Η άποψή μας: Όταν πήγαμε να δούμε τούτη την ταινία στη δημοσιογραφική προβολή της στο Βερολίνο, υπήρχε στην ατμόσφαιρα μια έντονη υποψία ότι θα βλέπαμε κάτι ανάλογο με το «Toni Erdmann». Σε αυτό συνετέλεσε τα μάλα το γεγονός ότι τον βασικό, πρωταγωνιστικό γυναικείο ρόλο, τον υποδύονταν η Sandra Hüller, πραγματική αποκάλυψη στην ταινία της Maren Ade, ενάμιση χρόνο πριν στις Κάννες. Ευτυχώς, διαψευστήκαμε! Γιατί αυτή η ταινία δεν είναι ετερόφωτη. Είναι μια αυτοφυής, χαμηλότονη, σπουδαία δημιουργία, που αδικείται με το να τη συγκρίνουμε με ένα άλλο έργο τέχνης. Αν ντε και καλά εγκλωβιστούμε σε μια διάθεση συγκρίσεων, πάντως, θα λέγαμε πως αν το «Toni Erdmann» επικεντρώνονταν στη σχέση μιας γυναίκας με τον πατέρα της, σε τούτη την ταινία βλέπουμε τη σχέση ενός νεαρού άνδρα με δύο συναδέλφους του: μία γυναίκα με την οποία θα ήθελε να συνδέεται ρομαντικά – σεξουαλικά κι έναν άντρα, που λειτουργεί ως πατρική φιγούρα. Αλλά είναι και μια ταινία για αυτό που λέμε «χώρος εργασίας».

Στο αχανές, απρόσωπο, γεμάτο ατελείωτους διαδρόμους και ράφια στοιβαγμένα με προϊόντα μέχρι το ταβάνι πολυκατάστημα, όχι mall, όχι ένα κέντρο καταναλωτισμού που σε προσελκύει όπως το φως τις πεταλούδες, αλλά ένα άσχημο, στεγνό, χωρίς ωραιοποιήσεις κτίριο, στο οποίο δεν μπαίνει φυσικό φως, στο οποίο το μόνο «φυσικό» είναι μια αφίσα ενός φοίνικα, ζουν και αναπνέουν και εργάζονται άνθρωποι, που κουβαλάνε τις δικές τους ιστορίες. Που δημιουργούν σχέσεις μεταξύ τους: τυπικές, φιλικές, ανταγωνιστικές, ερωτικές. Κάνουν γιορτές όλοι μαζί και ψήνουν λουκάνικα και πίνουν μπύρες. Μέσα σ' αυτήν τη μικροσκοπική (μέσα στο τεράστιο μέγεθός της) αφτιασίδωτη κουκκίδα του υπαρκτού καπιταλισμού, όπου θα περίμενε κανείς οι εργάτες να λειτουργούν ωσάν ρομπότ, κάθε άλλο παρά ως ρομπότ λειτουργούν. Πχ, κάνουν διάλειμμα για τσιγάρο στη ζούλα, μιας που δεν προβλέπεται από τον κανονισμό! Πού; Στη Γερμανία! Μιλούν, μοιράζονται, ζουν. Μπορεί να ασφυκτιούν σαν τα ψάρια μέσα στη γυάλα, για λίγο αέρα, αλλά ζουν.

Ναι ρε φίλε, αν το σκεφτεί κανείς, ακόμα και υπό τις χειρότερες συνθήκες, ζεις μια ολόκληρη ζωή, κανονικότητα, δίπλα και μαζί με τους συναδέλφους σου. Άλλους δεν τους χωνεύεις, για άλλους αδιαφορείς, υπάρχουν και οι άλλοι, που χαίρεσαι να τους βλέπεις κάθε μέρα. Που λαχταράς ακόμα ακόμα να τους δεις! Είναι η οικογένειά σου μακριά από την οικογένειά σου! Κι αυτό το άθλιο, πανάσχημο κτίριο, γίνεται στην ταινία ένας θόλος, που προστατεύει όσους είναι από κάτω του, από τον εχθρικό έξω κόσμο. Ο σκηνοθέτης παίρνει άριστα στη διαχείριση του υλικού του. Στον καταμερισμό του. Στους ρυθμούς: η ταινία είναι λίγο πάνω από δύο ώρες, είναι φεστιβαλική (με ότι συνεπάγεται αυτό), είναι χαμηλότονη κι όμως δεν βαριέσαι ούτε σε μισό λεπτό της. Κι ας μας δείχνει τη ρουτίνα, τη ρουτίνα ρε φίλε. Ο σκηνοθέτης με εξαιρετικό τρόπο μας λέει πως ακόμα και στο πιο στέρφο για την ανθρώπινη επικοινωνία υπέδαφος, θα ανθίσουν αισθήματα και συναισθήματα. Όχι πάντα ευχάριστα, όχι πάντα με ευτυχή κατάληξη.

Υπάρχουν σκηνές πάρα πολύ δυνατές, που όμως δεν τις λες συγκλονιστικές, ακριβώς επειδή ο σκηνοθέτης δεν θέλει να μεγεθύνει τα δεδομένα. Να τα δείξει έτσι όπως έχουν θέλει. Πχ η σκηνή που οι εργάτες, στη ζούλα και πάλι, καταβροχθίζουν μέσα από τους σκουπιδοτενεκέδες προϊόντα που πρέπει να αποσυρθούν επειδή έχουν λήξει, δεν υπάρχει στην ταινία για να συγκλονίσει. Σε πιάνει ένα σφίξιμο αλλά είναι η αλήθεια της σκηνής που σε παρασέρνει. Ακολουθεί μικρό σπόιλερ. Όταν ο Κρίστιαν πηγαίνει στο σπίτι της Μάριον για να μάθει για ποιον λόγο δεν πηγαίνει πλέον στη δουλειά, έχουμε μια σκηνή όπου θα μπορούσαμε να πούμε πως ο Κρίστιαν - τη δεδομένη στιγμή - λειτουργεί ως stalker. Κι όμως και πάλι με χαμηλούς τόνους ο σκηνοθέτης τη μοναξιά καταγράφει. Την ήσυχη απόγνωση. Για να μην μιλήσουμε για την κατάληξη της ιστορίας με τον Μπρούνο. Που αλλιώς είναι στη δουλειά και αλλιώς είναι στην πραγματικότητα. Το δημόσιο προφίλ μας και το ιδιωτικό.

Μοναξιά μου όλα. Πω πω πω. Κι έχεις την έκφραση «Καλώς ήρθατε στη νύχτα» να λειτουργεί ως ένα ιδιότυπο «άμπρακατάμπρα» κι όλα αλλάζουν μαγικά. Κι έχεις ένα συσκευασμένο κεκάκι με ένα κερί επάνω, να γίνονται ο καλύτερος εορτασμός γενεθλίων! Οι ερμηνείες είναι παραπάνω από σπουδαίες. Την Hüller την θέλαμε περισσότερη ώρα στην ταινία, να τα λέμε αυτά. Η παρουσία της και μόνο μαγνητίζει το κοινό. Τα φώτα, όμως, πέφτουν αναγκαστικά περισσότερο πάνω στον Franz Rogowski, που υποδύεται τον Κρίστιαν. Είναι ένας ηθοποιός που ως φιζίκ και με το λαγόχειλό του, παραπέμπει στον Joaquin Phoenix. Έχει μια πολύ περίεργη εκφορά στο λόγο, αλλά είναι σαφέστατα ταλαντούχος. Έπαιξε και στο «Transit» του Petzold (προβλήθηκε επίσης στο φεστιβάλ Βερολίνου, στο διαγωνιστικό, και ίσως το δούμε μέσα στην τρέχουσα σεζόν στη χώρα μας) ενώ ήρθε με φόρα με ρόλους στο «Victoria» του Sebastian Schipper αλλά και το «Happy End» του Michael Haneke.

Όλοι οι ηθοποιοί είναι τρομεροί, χωρίς να εκβιάζουν με φανταχτερές, εξωστρεφείς «κοίτα τι σπουδαία που παίζω» ερμηνείες. Υπηρετούν το σκηνοθετικό όραμα με τον καλύτερο τρόπο. Και δικαιώνονται όλοι, καθώς το τελικό αποτέλεσμα είναι μια πολύ όμορφη, πολύ γλυκιά ταινία. Και σε ένα πλάνο, όπου η κάμερα ανεβαίνει στους ουρανούς του υπερμάρκετ και βλέπει τον μικρόκοσμό του από ψηλά, ακόμα και οι άθεοι και οι αγνωστικιστές θα πάνε για λίγο πάσο: τα πάντα εν σοφία εποίησε. Σκατά είναι ο κόσμος μας, σκατά οι συνθήκες που ζούμε, μέσα από τον βούρκο, όμως, υπάρχουν κάποιοι που κοιτάνε τα άστρα. Και τα άστρα, είναι κάποιες φορές, που ανταποδίδουν το βλέμμα αυτό. Ναι, παραμύθα είναι, αλλά αυτό το φως το χρειαζόμαστε. Περισσότερο από ποτέ...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 17 Ιανουαρίου 2019 από τις Seven Films / Strada Films!

Η αθέατη πλευρά του Βαν Γκογκ! Ο καταξιωμένος σκηνοθέτης Julian Schnabel, υποψήφιος για Όσκαρ για την ταινία «Το Σκάφανδρο και η Πεταλούδα», μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη τη ζωή και το έργο του Βίνσεντ Βαν Γκογκ σε μια αριστουργηματική βιογραφία για τον ρόλο του δημιουργού και τη ζωγραφική τέχνη. Η ταινία Στην Πύλη της Αιωνιότητας (At Eternity's Gate) σκιαγραφεί τα χρόνια που ο κορυφαίος Ολλανδός ιμπρεσιονιστής Βίνσεντ Βαν Γκογκ έζησε στην Αρλ της Γαλλίας, τότε που μαγεμένος από το γαλλικό τοπίο και φως δημιούργησε μερικά από τα πιο εμβληματικά έργα του, όπως η «Έναστρη Νύχτα», το «Υπνοδωμάτιο στην Αρλ» και η σειρά «Ηλιοτρόπια», μεταξύ εκατοντάδων άλλων. Η ταινία δεν είναι μια κλασική βιογραφία αλλά πολλά παραπάνω. Είναι η ταινία ενός ζωγράφου που μας δίνει πρόσβαση σε όλη την καλλιτεχνική διαδικασία.

Στην ταινία πρωταγωνιστεί ο Willem Dafoe, σε έναν ρόλο που του απέφερε το Βραβείο Ερμηνείας στο 75ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας αλλά και υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα Α’ Ανδρικού Ρόλου σε Δράμα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 17 Ιανουαρίου 2019 από την Odeon!

Δυο οικογένειες, ένα δέντρο, ένα αιματηρό χάος! Το αγαπημένο θέμα της μυθοπλασίας της Βόρειας Ευρώπης – η αποσύνθεση των κοινωνικών δεσμών που κρύβεται πίσω από τους τοίχους των σπιτιών – αναδεικνύεται μέσα από μια περίτεχνη πολυφωνική σύνθεση που ανακαλύπτει την αρμονία μέσα στο χάος. Το Κάτω από το Δέντρο (Undir Trénu / Under The Tree) του Hafsteinn Gunnar Sigurdsson αποτέλεσε την επίσημη πρόταση της Ισλανδίας για τα Όσκαρ του 2018. Στα προάστια του Ρέικιαβικ η κόντρα δύο οικογενειών που μένουν σε διπλανά σπίτια, η οποία θα ξεκινήσει από ένα δέντρο που ρίχνει τη σκιά του στη διπλανή αυλή, θα οδηγήσει σε μια κωμικοτραγική κι εξωφρενική κατάσταση. O Άτλι, πατέρας μιας τετράχρονης, χωρίζει με τη σύντροφό του κι αναγκάζεται να επιστρέψει στο πατρικό του, όπου βυθίζεται στη διαμάχη που έχουν οι γονείς του με τους γείτονές λόγω της σκιάς του πανέμορφου γιγαντιαίου δέντρου τους, το οποίο «καταπατά» στην αυλή των γειτόνων. Η κλιμάκωση θα είναι ραγδαία, με συνέπεια, πολύ σύντομα, να χαθεί κάθε έλεγχος. Καταστρέφονται περιουσίες, κατοικίδια εξαφανίζονται και κυκλοφορεί η φήμη πως ο γείτονας εθεάθη με αλυσοπρίονο...

Πρωταγωνιστούν οι Steinþór Hróar Steinþórsson, Edda Björgvinsdóttir, Sigurður Sigurjónsson, Þorsteinn Bachmann, Lára Jóhanna Jónsdóttir, Selma Björnsdóttir.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 17 Ιανουαρίου 2019 από την Neo Films!

Για πραγματικούς φίλους! Η νέα ταινία του Νίκου Ζαπατίνα, Περιμένοντας τη Νονά, είναι γεγονός! Ο γνωστός σκηνοθέτης με τις μεγάλες κινηματογραφικές επιτυχίες (Ένας κι Ένας, Εφάπαξ, Μια φορά και ένα μωρό, Ο Ηλίας του 16ου, Το φιλί της ζωής κ.ά.) επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη με μια τρυφερή κωμωδία που βασικό της θέμα είναι η φιλία, σε μια παραγωγή της Red Line Productions και συμπαραγωγή Nova. Ηρακλής και Αγησίλαος, δύο επιστήθιοι φίλοι, εγκαταλείπουν την Αθήνα και ξεκινούν για τη Νάξο όταν μαθαίνουν ότι η πολυαγαπημένη νονά του Ηρακλή… μετράει ώρες. Ταυτόχρονα, η Φαίδρα που ζει μόνιμα στη Γερμανία ετοιμάζεται να περάσει το πρώτο καλοκαίρι της στην πατρίδα κι έτσι καταφθάνει στο νησί παρά τις έντονες αντιδράσεις της μητέρας της Ερμιόνης. Η συνάντηση όλων στο νησί θα γίνει αφορμή για μια σειρά από απίστευτες καταστάσεις ζωής... και θανάτου, σε μια αισιόδοξη και τρυφερή κωμωδία με απροσδόκητο φινάλε.

Το «Περιμένοντας τη Νονά» έρχεται με ένα καταξιωμένο, ταλαντούχο και φρέσκο καστ ηθοποιών που αποτελείται από τους Θανάση Τσαλταμπάση (Ι-4: Λούφα και Απαλλαγή, Ο Ηλίας του 16ου, Λάρισα Εμπιστευτικό), Λευτέρη Ελευθερίου (Bachelor, Daddy Cool), Κατερίνα Παπουτσάκη (Το Φιλί της Ζωής, I Love Καρδίτσα, Το Έτερον Ήμισυ, Λάρισα Εμπιστευτικό) και Demy, η οποία αν και έχει εμπειρία στα μιούζικαλ (Fame The Musical, Priscilla The Musical, Mamma Mia, Η Μελωδία της Ευτυχίας) κάνει την παρθενική της κινηματογραφική εμφάνιση και ντύνει με το τραγούδι της «Έλα» (κυκλοφορεί από την Panik Records) την ταινία συμπληρώνοντας εξαιρετικά την ατμόσφαιρα. Επιπλέον η ταινία πλαισιώνεται μουσικά από την μπαλάντα «Δίπλα μου» (κυκλοφορεί από την Panik Records) που αναφέρεται στη διαχρονική σχέση μητέρας και κόρης σε ένα μοναδικό ντουέτο από την Κατερίνα Παπουτσάκη και την Demy!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 17 Ιανουαρίου 2019 από την Odeon!

Ηλιοβασίλεμα στο τέλος του διαδρόμου! Μια τρυφερή ματιά στη ζωή, τον έρωτα, τη φιλιά και την απώλεια είναι η ταινία Στους Διαδρόμους (In Den Gängen / In The Aisles) του Thomas Stuber που εντυπωσίασε στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βερολίνου (Μπερλινάλε) 2018. Ο εσωστρεφής, ντροπαλός και απομονωμένος Christian ανακαλύπτει την αγάπη, τη φιλία και έναν ολοκαίνουργιο, μυστηριώδη κόσμο στους διαδρόμους του σούπερ μάρκετ όπου πιάνει δουλειά. Όταν ο ντροπαλός Christian χάνει τη δουλειά του, βρίσκει καινούργια δουλειά στο τοπικό σούπερμαρκετ. Ο Bruno υπεύθυνος στον διάδρομο των Ποτών τον παίρνει υπό την προστασία του και του δείχνει τα κόλπα της δουλειάς. Στους διαδρόμους ο Christian θα συναντήσει την Marion, υπεύθυνη του διαδρόμου των Γλυκών. Η μυστηριώδης αύρα της τον συνεπαίρνει και την ερωτεύεται στιγμιαία. Στη μηχανή του καφέ συναντιούνται καθημερινά κι εκεί αρχίζουν να γνωρίζουν ο ένας τον άλλον. Εκείνη όμως είναι παντρεμένη κι ο έρωτάς του δείχνει αδιέξοδος. Ώσπου μια μέρα η Marion δεν εμφανίζεται στη δουλειά της...

Πρωταγωνιστούν οι Franz Rogowski (Victoria, Happy End) και Sandra Hüller (Toni Erdmann).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 17 Ιανουαρίου 2019 από τις Seven Films / Strada Films!

Η επίθεση του Διαβολίξ! Οι θρυλικοί Γαλάτες επιστρέφουν σ’ αυτή τη διασκεδαστική ταινία κινουμένων σχεδίων μετά το επιτυχημένο και ευφυέστατο «Αστερίξ: Η Κατοικία των Θεών». Η νέα περιπέτεια, Αστερίξ: Τo Μυστικό του Μαγικού Ζωμού σφύζει από δράση, αστείες στιγμές, ατακαδόρικους διαλόγους και ποπ αναφορές καθώς ξετυλίγει μία πρωτότυπη ιστορία που παραμένει πιστή στο πνεύμα των θρυλικών κόμικς των Goscinny και Uderzo, και που υπόσχεται να προσφέρει απολαυστικό θέαμα στους νέους και τους παλιότερους φίλους του γαλατικού χωριού. Έπειτα από μια πτώση κατά τη συγκομιδή του γκι, ο δρυΐδης Πανοραμίξ αποφασίζει πως είναι καιρός να εξασφαλίσει το μέλλον του χωριού. Μαζί με τον Αστερίξ και τον Οβελίξ ξεκινά ένα ταξίδι στον γαλατικό κόσμο, αναζητώντας έναν νεαρό, ταλαντούχο δρυΐδη, για να του μεταδώσει το Μυστικό του Μαγικού Ζωμού.

Στην ελληνική μεταγλωττισμένη εκδοχή, τις φωνές τους δανείζουν η Τόνια Σωτηροπούλου στην πάντα φουριόζα και πανέμορφη σύζυγο του Μαθουσαλίξ και ο Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος στον επιβλητικό και πάντα ανήσυχο Ιούλιο Καίσαρα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 17 Ιανουαρίου 2019 από την Odeon!

Δεν μπορείς να περιορίσεις αυτό που είσαι! Ο εξαιρετικός M. Night Shyamalan (Η Έκτη Αίσθηση) υφαίνει τους αφηγηματικούς ιστούς δύο αξέχαστων ταινιών του,Άφθαρτος (Unbreakable) και Διχασμένος (Split), και δημιουργεί ένα νέο, εκρηκτικό μείγμα στο Glass, παρουσιάζοντας μία αναπάντεχη και ενδιαφέρουσα τριλογία σασπένς και ψυχολογικού τρόμου. Συνεχίζοντας από το φινάλε του Διχασμένου, το κλειστοφοβικό και άκρως απολαυστικό Glass συγκεντρώνει τους τρεις βασικούς χαρακτήρες σε μια εφιαλτική ψυχιατρική κλινική για μια ακόμη πιο εκκεντρικά δομημένη συνέχεια. Φιλόδοξη, πολλά υποσχόμενη και σίγουρα καθηλωτική, η καινούρια ταινία του Shyamalan κορυφώνει τη σκοτεινή ατμόσφαιρα, τις ανατροπές και τα υπαρξιακά ερωτήματα στα οποία μας έχει συστήσει το ιδιαίτερο έργο του μεγάλου αυτού δημιουργού.

O Bruce Willis επιστρέφει ως Ντέιβιντ Νταν (David Dunn) και ο Samuel L. Jackson ως Ελάιτζα Πράις (Elijah Price) ή αλλιώς Κύριος Γκλας σε μια μοιραία συνάντηση με τον James McAvoy ως Κέβιν Γουέντελ Κραμπ (Kevin Wendell Crumb), ο οποίος δεν έχει αποχωριστεί τις πολλαπλές προσωπικότητες του. Η Anya Taylor-Joy είναι η Κέισι Κουκ (Casey Cooke), η μοναδική που επιβίωσε από τα νύχια του Κραμπ. Ακολουθώντας το φινάλε του Διχασμένου, ο Κύριος Γκλας εντοπίζει τον Νταν να καταδιώκει το Κτήνος, την υπεράνθρωπη εκδοχή του Κραμπ, σε μια σειρά από συναντήσεις που κλιμακώνονται έκρυθμα, ενώ ο δαιμόνιος Πράις ενορχηστρώνει παρασκηνιακά την κατάσταση, κρύβοντας μυστικά από τους δύο άντρες.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 17 Ιανουαρίου 2019 από την Feelgood Ent.!

Είσαι ότι δηλώσεις...

του zerVo (@moviesltd)

Από τα χείλη του σπουδαίου καλλιτέχνη Γιάννη Τσαρούχη έγινε ευρέως γνωστή η φράση, που αναφερόταν κατά κύριο λόγο στον δίχως αρχή και τέλος τόπο μας, με αφορμή τους καιροσκόπους που αδίστακτα παρίσταναν τους καμπόσους, εκμεταλλευόμενοι την αφέλεια του περίγυρου τους. Κάποτε. Οι καιροί έχουν αλλάξει και μια τέτοιου είδους απάτη έχει ξεφτίσει σημαντικά, όχι γιατί ο Έλλην δεν επιδίδεται πλέον στο σπορ της κίβδηλης ταυτότητας, μα επειδή ο λαός μάλλον μπούκωσε στο παραμύθι και τα πάντα πλέον τα θωρεί με καχυποψία. Τι συμβαίνει όμως στις σοβαρότερες, τις άρχουσες κοινωνίες που όχι απλώς υπάρχουν βάσεις, κανόνες, ποινές, όπου τα πρωτόκολλα ακολουθούνται πιστά και οι κανάγιες αργά ή γρήγορα - μάλλον - θα πέσουν στην παγίδα? Μήπως, αντίθετα, εκεί το έδαφος είναι πιο πρόσφορο για να ευδοκιμήσει ο μασκαράς, που μέσα από το ψέμα θα εξελιχθεί σε κάποιον μεγάλο και τρανό και άπαντες θα υποταχθούν στην fake βαθμοφόρα υπόσταση του, συνεπώς και στις ενδεχόμενα σατανικές του ορέξεις? Μια όμορφη, διαχρονική αλληγορία σκιτσάρει μέσα από τις ασπρόμαυρες εικόνες της η δημιουργία Der Hauptmann, που λαμβάνει χώρα σε μια ιδανική περίοδο για να ευδοκιμήσει η ρήση του "είσαι ότι δηλώσεις"...

Χειμώνας του 1945, ύστατες ημέρες του δευτέρου μεγάλου πολέμου. Με την Σβάστικα από ώρα σε ώρα να αποδέχεται την ήττα της από τις συμμαχικές δυνάμεις, οι αβάστακτες συνθήκες που επικρατούν στο Γερμανικό στράτευμα, έχουν οδηγήσει μεγάλη μερίδα των ένστολων στην λιποταξία, απόφαση που υπέχει τεράστιου ρίσκο, καθώς πλέον θεωρούνται προδότες του έθνους και η άμεση τιμωρία τους είναι ο θάνατος. Στα παγωμένα εδάφη, πολύ κοντά στα ανατολικά σύνορα της χώρας, ο νεαρός φαντάρος Γουίλι Χέρολντ, έχοντας μόλις αυτομολήσει από την διμοιρία του, κυνηγημένος από τους πρώην συντρόφους του, ρακένδυτος και πεινασμένος, θα αναζητήσει διέξοδο μέσα στις άβατες δασώδεις εκτάσεις. Εκεί που προς μεγάλη του έκπληξη θα ανακαλύψει μέσα σε ένα εγκαταλελειμμένο τζιπ, την στολή ενός αξιωματικού της Βέρμαχτ, την οποία άμεσα θα αποφασίσει να την ντυθεί και να υποδυθεί τον φέρελπι και ακραίων ναζιστικών πεποιθήσεων αξιωματικό.

Συνοδευόμενος αρχικά από έναν χαμένο μέσα στην βαρυχειμωνιά, απελπισμένο όσο και αγαθό στρατιώτη, ο κάλπικος Λοχαγός, όσο βαδίζει στην ενδοχώρα μέσα στο στρατιωτικό του όχημα, θα συντάξει στο πλευρό του μια ομάδα εκκεντρικών οπλιτών, πείθοντας τους πως εκτελώντας εντολές του ίδιου του Φίρερ, πρέπει να αφανίσει από προσώπου γης, όλους τους τους λιποτάκτες, που έριψαν ασπίδες, μπροστά στο ενδεχόμενο της πολεμικής πανωλεθρίας. Και πραγματικά με την άφιξη του στο στρατόπεδο συγκέντρωσης που κρατούνται αιχμάλωτοι οι φυγάδες, ο Λοχαγός με την ισχύ που θα του δώσει η άτσαλα στρωμένη πάνω του γκρίζα φορεσιά με τα μετάλλια, θα δώσει σύνθημα εξόντωσης τους, χωρίς καν να προηγηθεί το στρατοδικείο, όπως ορίζουν οι κανόνες.

Δεν μου φάνηκε περίεργο καν το ότι η θεματική βάση του φιλμ, βασίζεται σε πραγματικά περιστατικά που συνέβησαν μέσα στο τιγκαρισμένο στην παράνοια περιβάλλον της εκπνοής της σύρραξης που συγκλόνισε τον κόσμο. Κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας ένας αδύναμος, ισχνός, μικρός το δέμας, κατατρομαγμένος φαντάρος, που νιώθει πως το τέλος πλησιάζει, ενόσω η επέλαση των πανίσχυρων αντιπάλων έχει κυκλώσει την χώρα του. Η αντίδραση του, αν και δειλή, μοιάζει ανθρώπινη, να πετάξει δηλαδή το χακί τζόκει και να τρέξει με όλη του την δύναμη όσο μακρύτερα γίνεται από το μπαρούτι, προτιμώντας το εξαθλιωτικό κρύο, από το να παραδοθεί (αν προλάβει) στον ρώσικο στρατό. Θήραμα που θα αποφύγει τους παλιούς του κομπανιέρους που τον αναζητούν μανιασμένα, για να πέσει πάνω στο θαύμα, που για εκείνον θα ορίσει και την κόκκινη γραμμή της μετάλλαξης του είναι του. Μια στολή και όχι κάποια τυχαία, αλλά ενός υψηλόβαθμου Κάπτεν.

Που μέσα της πλέει, κοντοπίθαρος και μαζεμένος, τα μπατζάκια τα πατά, αλλά αυτό δεν τον αποτρέπει από το να την φορέσει για να ενσαρκώσει μέσα στην ερημική μοναξιά του το φόβητρο, όχι κανέναν καραβανά, αλλά έναν ήρωα. Κι ο νάνος φοβιτσάρης που μέχρι πριν λίγων λεπτών αγωνιούσε για το πως θα σώσει το τομάρι του, μονομιάς μεταλλάσσεται σε γίγαντα με πηλήκιο και παράσημα, που φέρει μαντάτο από τον Χίτλερ αυτοπροσώπως για παραδειγματική τιμωρία όλων όσων απαρνήθηκαν το εθνόσημο. Μια στολή... Μια αλλαγή... Από χαμένος, στιγμιαίος θριαμβευτής. Και από μειράκιον παθιασμένος εκτελεστής με περίστροφο και πυγμή, που ξεπηδά από τις πιο διαβολικές, θαμμένες βαθιά, φιλοδοξίες του. Και οι προσταγές του, ξερνούν θάνατο, μέσα σε ένα σχιζοφρενικό πανηγύρι, που κανείς δεν γνωρίζει πραγματικά τους λόγους της φιέστας. Λίγο πριν πέσει η αυλαία. Ή μήπως όχι? Λες η στολή ετούτη να άλλαξε και το ριζικό ολάκερης της Γερμανίας? Της Γερμανίας...

Μετά από την βόλτα του στην Μέκκα του σινεμά, όπου ασχολήθηκε με πιο εμπορικές παραγωγές του τύπου The Time Travellers Wife, Red, αλλά και δύο μέλη της τριλογίας της Απόκλισης, Insurgent και Allegiant, ο Αλεμάνος σκηνοθέτης Robert Schwentke, επιστρέφει στα πάτρια εδάφη για να δράσει πιο δημιουργικά, σαφώς πιότερο καλλιτεχνικά, μέσα από ένα φιλμ που, αν το κοιτάξουμε πέραν της δραματικής του ιστορίας, βρίθει μεταφορών και μηνυμάτων. Η τάση του άλλωστε να μεταφέρει το ματωμένο, απεχθές και ενίοτε κωμικοτραγικό χθες, στο σήμερα, όπου σε ανάλογα μισότρελους αρκεί μια σπίθα (έστω και με κάποιο βαθμό ανεξήγητης ακρότητας είναι η αλήθεια) για να μετατραπούν σε εγκληματίες είναι πασιφανής και δεν χρειάζεται να φτάσουμε στον έγχρωμο επίλογο για να το διαπιστώσουμε. Εκπληκτική η υποβλητική φωτογραφία των ανατριχιαστικών τοπίων - τόσο των ημιφωτισμένων εσωτερικών, μα κυρίως του εξωτερικού του καμπ του θανάτου - δίνει κι εκείνη το σύνθημα στην ψυχή του ανισόρροπου ψεύτη για να οδηγηθεί στην φρικτή υπερβολή.

Να γίνει ο μιας πιθαμής άνανδρος και άτιμος μέσα από την φόρμα εργασίας ένας κέρβερος Θεόσταλτος από τον Αδόλφο που θα μοιράσει την φασιστική δικαιοσύνη. Κι οι από κάτω μολονότι νιώθουν την κοροϊδία τον ακολουθούν πιστά μέχρι τέλους, δειλιάζοντας κι οι ίδιοι να αντιδράσουν στις εντολές του. Τα μεγαλύτερα θύματα ίσως, μεγαλύτερα κι από τους ίδιους τους ομοεθνείς εκτελεσμένους στην τάφρο.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 10 Ιανουαρίου 2019 από την Weird Wave!