Movies Ltd

Πρωταγωνιστής είναι η ιστορία! O Mike Leigh φέρνει στη μεγάλη οθόνη την περιβόητη σφαγή του 1819 στο Σεντ Πίτερς Φιλντς του Μάντσεστερ όταν κατ’ εντολή των αρχών της πόλης η ειρηνική διαδήλωση χιλιάδων ανθρώπων διαλύθηκε με αιματηρό τρόπο. Σε σενάριο και σκηνοθεσία του υποψήφιου για 7 Όσκαρ Mike Leigh, το Peterloo είναι μια επική αναπαράσταση των γεγονότων που περιγράφουν την ιστορική σφαγή του Πίτερλου το 1819 που άλλαξε την εργατική τάξη της Αγγλίας. Η ειρηνική συγκέντρωση στην Πλατεία Σεντ Πίτερς στο Μάντσεστερ αιματοκυλίστηκε και έγινε ένα από το πιο σκοτεινά και περιβόητα επεισόδια στην ιστορία της Αγγλίας. Η βρετανική κυβέρνηση διέταξε την καταστολή της συγκέντρωσης των 80.000 ανθρώπων που ζητούσαν πολιτικές αλλαγές και μέτρα ενάντια στη συνεχώς αυξανόμενη φτώχεια με αποτέλεσμα πολλοί να χάσουν τη ζωή τους και εκατοντάδες να τραυματιστούν. Η άγρια αυτή καταστολή και τα δραματικά γεγονότα που ακολούθησαν προκάλεσαν οργή σε όλη τη χώρα και επέφεραν ακόμα μεγαλύτερη κρατική καταστολή. Η σφαγή του Πίτερλου αποτελεί μια ιστορική στιγμή για τη βρετανική δημοκρατία.

Τους βασικούς ρόλους της ταινίας μοιράζονται οι Rory Kinnear, David Bamber, Alastair Mackenzie, Maxine Peake, Pearce Quigley.

Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Νοεμβρίου 2018 από την Odeon!

Άσε τη Μητέρα να σε φροντίσει... Απέραντο σκοτάδι στροβιλίζεται στο κέντρο μιας σχολής χορού διεθνούς φήμης. Σκοτάδι μέσα στο οποίο θα βυθιστεί η καλλιτεχνική διευθύντρια της σχολής, μια φιλόδοξη νέα χορεύτρια κι ένας ψυχοθεραπευτής, που βρίσκεται σε πένθος. Κάποιοι θα υποταχθούν στον εφιάλτη. Άλλοι - επιτέλους - θα ξυπνήσουν. Βερολίνο, δεκαετία του ’70. Η νεαρή Αμερικανίδα χορεύτρια, Σούζι Μπάνον, πηγαίνει στη (διαιρεμένη) γερμανική πρωτεύουσα, προκειμένου να πάρει μέρος σε οντισιόν για την παγκοσμίου φήμης σχολή χορού «Helena Markos». Και κατορθώνει να εντυπωσιάσει την διάσημη χορογράφο της σχολής, τη Μαντάμ Μπανκ, με το ακατέργαστο ταλέντο της. Όταν η Σούζι κατορθώνει να αρπάξει το ρόλο της κορυφαίας χορεύτριας, η Όλγα, η προκάτοχός της, συνθλίβεται ψυχολογικά και κατηγορεί ως μάγισσες τις γυναίκες διευθύντριες της σχολής. Καθώς οι πρόβες γίνονται ολοένα και πιο απαιτητικές προκειμένου να δοθεί μια τελευταία παράσταση με τη χορογραφία που αποτελεί το σήμα κατατεθέν της σχολής, η Σούζι και η Μαντάμ Μπλανκ έρχονται υπερβολικά κοντά η μία στην άλλη. Η Σούζι δεν βρέθηκε στη σχολή απλώς για να χορέψει. Εν τω μεταξύ, ένας περίεργος ψυχοθεραπευτής ο οποίος προσπαθεί να αποκαλύψει τα σκοτεινά μυστικά της «Helena Markos», στρατολογεί μια άλλη χορεύτρια και χρησιμοποιεί τη βοήθειά της, προκειμένου να φτάσει στα βάθη των κρυφών υπόγειων θαλάμων της σχολής, όπου παραμονεύουν φρικιαστικές ανακαλύψεις. Ριμέικ της κλασικής ταινίας τρόμου του Dario Argento, Suspiria από τον σκηνοθέτη του «Να Με Φωνάζεις Με Τ’ Όνομά Σου» Luca Guadagnino. Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του πρόσφατου φεστιβάλ Βενετίας – Bραβεία καλύτερου τραγουδιού και ειδικών εφέ.

Τους βασικούς ρόλους της ταινίας μοιράζονται οι Tilda Swinton, Dakota Johnson και Chloe Grace Moretz.

Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Νοεμβρίου 2018 από την Seven Films!

Όλοι κρύβουμε κάτι! Ένα καθηλωτικό ψυχολογικό δράμα που ξετυλίγεται εν μέσω μιας συναρπαστικής δίκης είναι η δεύτερη ταινία μεγάλου μήκους του Αργεντίνου Gonzalo Tobal - που κέρδισε το διεθνές ενδιαφέρον το 2012 στο Φεστιβάλ Καννών με το ντεμπούτο του “Villegas”. Ο σκηνοθέτης χτίζει με σιγουριά μία ιστορία ανατροπών κεντρίζοντας το μυαλό του κοινού μέσα από τα μυστικά και τα κίνητρα των χαρακτήρων, που παραμένουν κρυφά μέχρι την τελευταία στιγμή. Η ταινία σχολιάζει την επίδραση των μέσων επικοινωνίας, όταν η αλήθεια μοιάζει πολλές φορές να είναι θέμα εντυπώσεων. Η Κατηγορούμενη (Acusada / The Accused) έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο Επίσημο Διαγωνιστικό Τμήμα του 75ου Φεστιβάλ Βενετίας. Η πολλά υποσχόμενη ζωή της όμορφης φοιτήτριας Ντολόρες ανατρέπεται, όταν η καλύτερη της φίλη δολοφονείται άγρια και οι υποψίες στρέφονται σε βάρος της. Η νεαρή κοπέλα βρίσκεται το μάτι του κυκλώνα και όλοι έχουν άποψη για το αν είναι ένοχη ή αθώα. Δύο χρόνια μετά τη δολοφονία, η Ντολόρες περνάει τις μέρες της προετοιμαζόμενη για τη δίκη, απομονωμένη στο σπίτι της, ενώ οι γονείς της κάνουν τα πάντα για να την υπερασπιστούν. Ο καλύτερος δικηγόρος δεν τους είναι αρκετός και οι γονείς της την ελέγχουν καταπιεστικά. Όσο η δίκη βρίσκεται σε εξέλιξη, υποψίες και ένοχα οικογενειακά μυστικά έρχονται στην επιφάνεια. Στο χείλος του γκρεμού, εκεί που κάθε λάθος μπορεί να αποβεί μοιραίο, η όλο και πιο απομονωμένη Ντολόρες θέτει τη στρατηγική υπεράσπισης σε κίνδυνο.

Η ταλαντούχα πρωταγωνίστρια Lali Esposito – διάσημη ποπ τραγουδίστρια της Λατινικής Αμερικής- ερμηνεύει αινιγματικά τον ρόλο της κατηγορούμενης για φόνο, ενώ ο Gael Garcia Bernal κάνει μία μικρή εμφάνιση έκπληξη.

Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Νοεμβρίου 2018 από την Tanweer!

Η ιστορία του είναι πιο δυνατή και από τη μουσική τους! To Bohemian Rhapsody που σκηνοθετεί ο Bryan Singer είναι μια ωδή στους Queen, τη μουσική τους και τον ξεχωριστό τραγουδιστή τους Φρέντι Μέρκιουρι. O Φρέντι αψήφησε τα στερεότυπα και τους συμβιβασμούς για να γίνει ένας από τους πιο αγαπητούς καλλιτέχνες του πλανήτη. Η ταινία ακολουθεί τη ραγδαία άνοδο της μπάντας μέσα από τα εμβληματικά τραγούδια και τον επαναστατικό τους ήχο. Γνωρίζουν απαράμιλλη επιτυχία αλλά σε μια απροσδόκητη τροπή ο Φρέντι, περιτριγυρισμένος από κακές επιρροές, παρατάει τους Queen για να κάνει σόλο καριέρα. Έχοντας υποφέρει πολύ χωρίς τους Queen, καταφέρνει να επανενωθεί μαζί τους λίγο πριν τη συναυλία «Live Aid». Ενώ έχει μόλις διαγνωσθεί ως φορέας του AIDS, ο Φρέντι οδηγεί με γενναιότητα την μπάντα σε μία από τις καλύτερες συναυλίες στην ιστορία της ροκ μουσικής. Οι Queen αφήνουν μια κληρονομιά που συνεχίζει να εμπνέει τους ασυμβίβαστους, τους ονειροπόλους και τους λάτρεις της μουσικής μέχρι και σήμερα.

O Rami Malek κουβάλησε το μεγάλο βάρος της μοναδικής προσωπικότητας του Φρέντι Μέρκιουρι. Το υπόλοιπο καστ συμπληρώνεται από επίσης ταλαντούχους ηθοποιούς. Η Lucy Boynton έχει τον ρόλο της Μαίρη Όστιν, του έρωτα της ζωής του Φρέντι Μέρκιουρι που παρέμεινε η καλύτερή του φίλη και μετά το τέλος της ερωτικής τους σχέσης. Ο Gwilym Lee υποδύεται το ιδρυτικό μέλος των Queen και κιθαρίστα Μπράιαν Μέι. Τον ρόλο του ντράμερ Ρότζερ Τέιλορ, ο Ben Hardy ενώ το τέταρτο μέλος της μπάντας, ο μπασίστας Τζον Ντίκον, έρχεται στη μεγάλη οθόνη από τον Joseph Mazzello. Ο Allen Leech ενσαρκώνει τον Πολ Πρέντερ, τον προσωπικό μάνατζερ του Φρέντι Μέρκιουρι που ξεγέλασε τα συναισθήματα του Φρέντι και τον πρόδωσε με τον πιο φρικτό τρόπο ενώ ακόμη εμφανίζονται και οι Aidan Gillen, Tom Hollander, Mike Myers.

Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Νοεμβρίου 2018 από την Odeon!

Πόσο εύκολο είναι να αλλάξεις τον τρόπο που βλέπεις;

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«I'm not going to spend my life being a color»...

Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Carlos López Estrada. Το σενάριο της ταινίας το υπογράφουν οι δύο πρωταγωνιστές της, οι Daveed Diggs και Rafael Casal, οι οποίοι είναι φίλοι και στην πραγματικότητα. Όταν ο συγγραφέας και ποιητής Rafael Casal συνάντησε τον Daveed Diggs, έναν Αφροαμερικανό ράπερ και ηθοποιό, ήξεραν αμέσως ότι το κοινό τους καλλιτεχνικό μέλλον θα είχε μια ξεκάθαρα πολιτική χροιά. Ακόμα κι αν απομακρύνθηκαν κατά τα χρόνια των σπουδών τους καθώς ακολούθησαν διαφορετικούς δρόμους - ο Diggs ως ράπερ και ο Casal ως ποιητής - όταν ξανασυναντήθηκαν είδαν γι’ ακόμη μια φορά πόσα κοινά τους ενώνουν. Έτσι προέκυψε το σενάριο. Όσο το σενάριο ολοκληρωνόταν αποφάσισαν να βρουν τον σκηνοθέτη που θα έδινε την αίσθηση που χρειάζεται αυτή η ταινία. Ο Carlos López Estrada είχε συνεργαστεί με το δημιουργικό δίδυμο σε κάποια μουσικά βίντεο. Μετά τη συνάντησή τους σε ένα καφέ, ο Estrada και ο Casal συμφώνησαν αμέσως χωρίς πολλή συζήτηση και ξεκίνησαν τη δουλειά. Ένα από τα χαρακτηριστικά που ενθουσίασαν τον Diggs και τον Casal είναι ότι ο Estrada δεν είναι αποκλειστικά κινηματογραφικός σκηνοθέτης κι έτσι εισήγαγε στην ταινία τεχνικές από τα μουσικά βίντεο και το θέατρο, ενώ ταυτόχρονα έχει μεγάλη φαντασία και τόλμη.

Η ταινία Τυφλό Σημείο (Blindspotting) έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περασμένο φεστιβάλ του Σάντανς. Ακολούθησε η προβολή της σε διάφορα άλλα φεστιβάλ από τα οποία μάζεψε διάφορα βραβεία: στη Ντοβίλ κέρδισε το βραβείο των κριτικών, στο Νάσβιλ κέρδισε το βραβείο καλύτερου τραγουδιού (για το «Talk to Me») και στο Παλμ Σπρινγκς το βραβείο καλύτερου πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη.

Η υπόθεση: Όουκλαντ, Καλιφόρνια. O Κόλιν είναι ένας νεαρός Αφροαμερικάνος, που αποφυλακίζεται, αφού έχει περάσει κάποιο διάστημα στη «στενή». Βρίσκεται υπό αστυνομική επιτήρηση, με πολύ συγκεκριμένους κανόνες. Πρέπει να βρει σταθερή εργασία, πρέπει να κινείται σε συγκεκριμένα μέρη μέσα στην πόλη, πρέπει να επιστρέφει πριν από κάποια συγκεκριμένη ώρα στο μέρος κατοικίας του. Και βεβαίως, δεν πρέπει να υποπέσει σε οποιαδήποτε ενέργεια, που θα τον οδηγήσει εκ νέου στη φυλακή. Ο Κόλιν τηρεί με ευλάβεια όλα όσα πρέπει να κάνει. Έχει βρει δουλειά σε εταιρία μεταφορών, ακολουθεί όλους τους κανόνες και του μένουν μόλις τρεις μέρες για να λήξει η αστυνομική επιτήρηση και να είναι και πάλι εντελώς ελεύθερος.

Στα γραφεία της δουλειάς βρίσκεται η πρώην κοπέλα του, την οποία δεν έχει ακόμα ξεπεράσει, ενώ στο φορτηγό δουλεύει μαζί με τον κολλητό του, τον Μάιλς, έναν λευκό, παντρεμένο με Αφροαμερικανή, τον οποίο γνωρίζει από παιδί. Ο Μάιλς, όμως, είναι πραγματικός μαγνήτης για μπελάδες. Κι όχι μόνον αυτό: ένα βράδυ ο Κόλιν βλέπει έναν αστυνομικό να δολοφονεί έναν άοπλο Αφροαμερικανό, τον οποίο καταδίωκε. Θα καταφέρει ο Κόλιν να τη βγάλει καθαρή; Θα αντέξει η σχέση του με τον Κόλιν τον οποιοδήποτε κλονισμό; Για ποιον λόγο μπήκε στη φυλακή; Και θα μπορέσει κάποια στιγμή να υπερνικήσει τους δαίμονές του;

Η άποψή μας: Μετά την Παρείσφρηση (BlacKkKlansman) του Spike Lee που είδαμε πριν λίγες βδομάδες στις ελληνικές αίθουσες (όσοι την είδαμε τελικά, παρά το γεγονός ότι εμείς τουλάχιστον από εδώ, την αποθεώσαμε) να που ξεπετάγεται άλλη μια ταινία, η οποία ασχολείται με όρους κατεπείγοντος με ένα καυτό θέμα για τις ΗΠΑ – αλλά (τσεκάροντάς το στο πλαίσιο μιας μεγαλύτερης εικόνας) και για ολόκληρο τον κόσμο. Αυτό της θέσης των Αφροαμερικανών στη σύγχρονη αμερικάνικη κοινωνία. Ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης χρησιμοποιεί εύστοχα ένα πολύ διαδεδομένο πείραμα ως μεταφορά. Ο Δανός ψυχολόγος Edgar Rubin παρουσίασε το 1915 μια σειρά από εικόνες δύο διαστάσεων, με βασικότερη εκείνη με το βάζο, που έγινε γνωστή ως «Rubin’s vase». Η πιο γνωστή εκδοχή λοιπόν είναι αυτή όπου βλέπουμε αποτυπωμένο είτε ένα (λευκό ή οποιουδήποτε άλλου χρώματος) βάζο είτε δύο ανθρώπινα πρόσωπα αντίκρυ το ένα με το άλλο.

Ο ανθρώπινος εγκέφαλος αδυνατεί να δει ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΥΟ ΕΙΚΟΝΕΣ ΜΑΖΙ. Βλέπει ή μόνο το βάζο ή μόνο τα πρόσωπα. Σαν να μας λέει λοιπόν ο σκηνοθέτης: οι άνθρωποι είτε θα δούμε έναν άλλο άνθρωπο ακριβώς έτσι όπως είναι ή θα τον «δούμε» μέσα από στερεότυπα. Στην «λευκή» Αμερική, όποιος λευκός βλέπει έναν Αφροαμερικάνο, βλέπει συνήθως μόνον έναν κλέφτη, έναν απατεωνίσκο, έναν τύπο που σίγουρα έχει παραβεί το νόμο. Και είναι πάρα πολύ δύσκολο να βγάλεις αυτήν την εικόνα από το μυαλό των ανθρώπων. Πόσο μάλλον όταν τα media παίζουν τα δικά τους επικοινωνιακά παιχνίδια. Ο ήρωάς μας βλέπει έναν Αφροαμερικάνο να δολοφονείται από έναν αστυνομικό. Ο Αφροαμερικάνος ήταν ξεκάθαρα άοπλος και τρομαγμένος. Και ο αστυνομικός τον δολοφόνησε μετά από κυνηγητό, εν ψυχρώ! Και πώς το παρουσίασαν όλο αυτό στις ειδήσεις;

Ο Αφροαμερικάνος – του οποίου η φωτογραφία την οποία δείχνουν στο δελτίο, είναι από εκείνες τις καθόλου κολακευτικές που τραβούν όσοι μπαίνουν στη φυλακή – παρουσιάζεται ως ένοπλος, ενώ ο αστυνομικός – του οποίου η φωτογραφία την οποία δείχνουν στο δελτίο, είναι από εκείνες τις γυαλισμένες από τη στρατιωτική του θητεία – παρουσιάζεται ως ήρωας (!!!) που απλά έκανε το καθήκον του. Στρεβλή πραγματικότητα. Που μια χαρά περνάει το μήνυμα. Και ο Κόλιν να προσπαθεί να το διαχειριστεί όλο αυτό. Να το παλέψει. Γιατί αποτελεί τον βασικό του φόβο. Η σκηνή της δολοφονίας έρχεται ξανά και ξανά στο μυαλό του. Κι όταν κάνει τζόκινγκ και είναι μόνος και παρά το γεγονός ότι είναι μέρα μεσημέρι, φοβάται. Κι όταν περπατάει μόνος στα σκοτεινά στενά μιας πόλης που δεν τον έχει αποδεχτεί ποτέ ως δικό της, τρέμει τη στιγμή που θα βρεθεί αντιμέτωπος με αστυνομικό περιπολικό. Φοβάται. Γιατί ξέρει πως η ζωή του μπορεί να τελειώσει μετά από ένα απλό... κακό συναπάντημα. Πως δεν έχει αξία. Πως δεν θα γνοιαστεί ο μπάτσος δεύτερη φορά πριν τον πυροβολήσει. Σκεφτείτε να ζείτε καθημερινά μέσα σε αυτόν τον φόβο. Πόσο επηρεάζει αυτό όχι μόνο σε συμπεριφορικό επίπεδο αλλά σε επίπεδο DNA!

O Κόλιν ακόμα κι εκτός φυλακής είναι φυλακισμένος. Εννοείται πως κάποια στιγμή, ξεσπάει. Ξεσπάει πριν «μπούμε» στον φιλμικό χρόνο της ταινίας: είναι ο λόγος που μπήκε στη φυλακή in the first place. Ποιος είναι αυτός; Θα το μάθουμε σε ένα απολαυστικό flashback προς το φινάλε του φιλμ (από τις πιο αστείες σκηνές της ταινίας). Και εννοείται ότι θα ξεσπάσει και στο συγκλονιστικό φινάλε. Όπου τα φέρνει έτσι η τύχη, η μοίρα, η συγκυρία, να έρθει ο Κόλιν αντιμέτωπος με τον δολοφόνο αστυνομικό. Το να έχεις όπλο δηλώνει ότι έχεις δύναμη απέναντι στον άοπλο. Το πως και το αν το χρησιμοποιείς δείχνει ότι έχεις αρχίδια και ότι δεν είσαι απλά ένας όρχης. Το παρασοβαρέψαμε όμως και η ταινία δεν είναι μόνο ένα καταγγελτικό δράμα. Επ' ουδενί. Ίσα ίσα, το γέλιο που προσφέρει σε πάρα πολλές στιγμές είναι απολαυστικό και απελευθερωτικό. Από την πρώτη σκηνή στο πιο παράξενο... uber στον κόσμο μέχρι την... κριτική στα new age ποτά και τα vegan τρόφιμα, που είναι καλά για την υγεία σου, η ταινία έχει έναν νεανικό παλμό, που σε παρασύρει.

Η αλήθεια είναι πως σε κάποιες στιγμές δεν αποφεύγει τον διδακτισμό. Ισχύει κι εδώ, όμως, ότι ισχύει και με την ταινία του Spike Lee: το μήνυμα είναι τόσο σπουδαίο που ο διδακτισμός είναι απλά ένα αδιάφορο side effect. Το πολύ ενδιαφέρον είναι πως παρουσιάζεται ο Μάιλς. Ο λευκός, που από επιλογή και από ανάγκη (καθ' ότι white trash) συμπεριφέρεται ως ένας ακόμα Αφροαμερικανός από το γκέτο. Είναι όντως ο κολλητός του Κόλιν. Είναι όμως και μπελάς. Είναι ένας προλετάριος που δεν έχει να περιμένει πολλά από τη ζωή και δεν θέλει με τίποτε να χάσει τα λίγα καλά που του έχει δώσει, ήτοι, την οικογένειά του. Και θα κάνει ότι περνάει από το χέρι του για να την προστατέψει. Ακόμα και να πάρει ένα όπλο. Προσέξτε: ένας λευκός αγοράζει όπλο για να προστατέψει την οικογένειά του από άλλους λευκούς που θα θέλουν να βλάψουν τη γυναίκα του και το παιδί του απλά και μόνον επειδή είναι μαύροι!

Η ποίηση και τα ραπ στιχάκια έχουν κι αυτά την τιμητική τους και η αντιπαράθεση με τον μπάτσο στο τέλος είναι «άβολη» ως σκηνή, αλλά αυτά που λέει είναι συγκλονιστικά. Μια πραγματικά σημαντική ταινία, την οποία πήγαν να δουν στη χώρα μας στο πρώτο τετραήμερο προβολής της μόλις 400 άνθρωποι! Και λογικά δεν θα προβάλλεται για δεύτερη βδομάδα στους κινηματογράφους. Κι αυτό είναι κρίμα...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Οκτωβρίου 2018 από την Odeon!

Βούλιαγμα...

του zerVo (@moviesltd)

Είδος που υπήρξε της μόδας, εκεί στο πρώτο περίπου μισό της δεκαετίας του 90, ήταν το περιπετειώδους δράσης και αγωνιώδους υποθαλάσσιας πλοκής, που εξελισσόταν εντός των θεόστενων διαδρόμων των πυρηνοκίνητων υποβρυχίων. Υποκινούσε άλλωστε και το απόγειο της ψυχροπολεμικής σχέσης ανάμεσα στις δύο υπερδυνάμεις για να γραφούν σενάρια ενδιαφέροντα, που βοήθησαν φιλμς όπως τα The Hunt For Red October, Crimson Tide, Hostile Waters, να καταγράψουν το καθένα από την μεριά του, την δική του επιτυχία. Και κάπως έτσι, ζηλεύοντας κομματάκι από την δόξα του παλιού καλού καιρού, επανέρχεται κατά κάποιο τρόπο στο ίδιο θέμα το φιλμ Hunter Killer, που όμως σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αγγίξει στοιχεία ποιότητας των προαναφερόμενων adventures.

Η μονομιάς εξαφάνιση από τα δίκτυα παρακολούθησης ενός ανιχνευτικού υποβρυχίου του Αμερικάνικου στόλου, στην θάλασσα του Μπάρεντς, ενόσω βρισκόταν στο κατόπι ενός Ρώσικου σκάφους, θα σημάνει συναγερμό στις τάξεις του Πενταγώνου, που άμεσα θα θελήσει να εξηγήσει το τι ακριβώς συνέβη στα παγωμένα νερά του Αρκτικού Κύκλου. Την αποστολή θα αναλάβει ο μπαρουτοκαπνισμένος σε επικίνδυνες αποστολές, έμπειρος από τέτοιου είδους μυστηριώδεις καταστάσεις, μα για πρώτη φορά καπετάνιος, Τζο Γκλας, που θα κληθεί να οδηγήσει το USS Αρκάνσας στην διακεκαυμένη ζώνη, εντοπίζοντας στοιχεία που θα βοηθήσουν στην επίλυση του γρίφου.

Σχεδόν ταυτόχρονα μια καλά οπλισμένη ομάδα κομάντο, καλούμενη να κατασκοπεύσει όλα όσα συμβαίνουν σε καίρια ναυτική βάση των Ρώσων, θα βρεθεί μπροστά σε μια τεράστια έκπληξη, καθώς οι πεζοναύτες θα αντιληφθούν πως βρίσκεται στα σκαριά πραξικόπημα των στρατιωτικών κατά του Προέδρου της χώρας Ζακάριν. Κίνημα που κάτω από τις εντολές του στασιαστή Ναυάρχου Ντμίτρι Ντουρόφ, στοχεύει στην κλιμάκωση της πολεμικής αντιπαλότητας με την Δύση, έχοντας ήδη προκαλέσει τεχνητή ρήξη με την βύθιση ενός δικού του υποβρυχίου. Του οποίου, τα σε άθλια κατάσταση μέλη του πληρώματος, θα διασωθούν από τους άντρες του Γκλας, δίχως να γνωρίζουν πως βρίσκονται στο μέσον μιας πολεμικής ίντριγκας που στόχο της έχει να οδηγήσει σε γενίκευση των εχθροπραξιών.

Τι σημαίνει δηλαδή αυτό? Ότι εχθρό δεν έχουμε - καλά σχεδόν ούτε και τότε, τις ημέρες της αφθονίας είχαμε, καθώς ο φημισμένος Cold War βάδιζε προς το οριστικό του φινάλε - και εχθρό επιβάλλεται να αποκτήσουμε. Και αφού οι άχρωμοι Ρώσοι, που στοχεύουν να πετύχουν νίκες μόνο στο διπλωματικό πεδίο, δεν πατούν το κουμπάκι, είναι υποχρεωτικό να φτιάξουμε παρανοϊκούς πολεμοχαρείς παραστρατιωτικούς, που μοιάζουν πανέτοιμοι να κηρύξουν τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, δια ασήμαντον αφορμήν. Για ψύλλου πήδημα δηλαδή, μιας και τίποτα το σοβαρό δεν επεξηγεί την αντίδραση τους στην πολιτική του Προέδρου του τόπου, που έχει πλέον αδρανοποιηθεί, όντας αιχμάλωτος σε βρωμερό κελί της παραθαλάσσιας βάσης. Όχι δηλαδή πως και οι απέναντι δεν έχουν τους δικούς τους στρατόκαβλους, ένας από δαύτους για παράδειγμα είναι ο υπερπαρασημοφορημένος Άντμιραλ Τσαρλς Ντόνεγκαν - κρίμα κι άδικο μίστερ Gary Oldman - που δεν ακούει καμία φωνή σύνεσης και λογικής και επιμένει να ισοπεδώσει το ναυτικό της Αστερόεσσας την μισή Ρωσία. Φυσικά εκεί εμφανίζεται το καλό το παλικάρι, που μπορεί να μην έχει σπουδάσει στην Σχολή Ναυτικών Δοκίμων, αλλά ξέρει πολύ καλά το πως να βρει το άλλο μονοπάτι...

Μπερδεμένο όμως είναι στην ουσία το σενάριο που παρακολουθούμε και καθώς κινείται σε δύο παράλληλες ράγες, με δυο ταυτόχρονες mission impossible, μια κάτω από το νερό και μια σιμά του, δυσκολεύει και τον θεατή του να κατανοήσει έστω τους βασικούς λόγους, που ενδεχόμενα θα οδηγούσαν στον όλεθρο. Ένθεν κακείθεν καρικατούρες βγαλμένες από τις χειρότερες ψυχροπολεμικές β' εθνικής βιντεοκασέτες των 80s, ορίζουν τους τάχαμου επαναστάτες, τους αόρατους κυβερνώντες, τους ηρωικούς ναύτες, τους εκ του ασφαλούς και μπροστά σε μια γιγάντια οθόνες εντολείς. Συνέπεια τούτου του πέρα δώθε, μέσα κι έξω από το μεταλλικό κονσερβοκούτι που κινείται στο βυθό του ωκεανού, είναι να χάνεται πλήρως και το όποιο κλειστοφοβικό κλίμα θα μπορούσε να κτίσει μια έστω αμυδρή υποψία κινηματογραφικού κουάλιτυ.

Κάτι που η έμπειρη ματιά του θεατή αντιλαμβάνεται από τα πρώτα κιόλας πλάνα του Hunter Killer, με τα ειδικά εφέ να μοιάζουν σαν να έχουν γεννηθεί σε κομπιούτερς φτωχών δυνατοτήτων, προδιαθέτοντας έτσι αρνητικά για μια συνέχεια που ουδέποτε καταφέρνει να μεταστρέψει το αρχικό φίλινγκ. Άλλωστε μιλάμε και για ένα πρότζεκτ φιλμαρισμένο πολύ καιρό πριν - χαρακτηριστικό είναι πως ο αξιόλογος Σκανδιναβός ηθοποιός Michael Nyqvist, που υποδύεται τον προβληματισμένο (καλό) Ρώσο αξιωματικό, έχει αποβιώσει εδώ και ενάμισι περίπου έτος - που παρέμενε ξεχασμένο στις αποθήκες των στούντιο, καρτερώντας κάποια στιγμή να αποφασιστεί το άδειασμα της σκαρταδούρας. Όπερ και εγένετο μέσα στον πιασάρικο Οκτώβρη μήνα, με αποτελέσματα κάκιστα βέβαια, αφού το έργο του άσημου σκηνοθέτη Donovan Marsh στο άνοιγμα του δεν επέστρεψε στην Millenium ούτε το ένα τέταρτο του κόστους των 40 εκατομμυρίων...

Σε γενικές γραμμές πάντως, γίνεται σαφές πως ο Gerard Butler, που πρωταγωνιστεί, χάνει ολοένα και περισσότερο έδαφος στην ανάδειξη του σε αστέρα κορυφαίου βεληνεκούς, καθώς από την τελευταία του επιτυχία Olympus Has Fallen, έχει διαβεί μια εξαετία, αλλά και μισή ντουζίνα όχι και τόσο αξέχαστων εμφανίσεων του (Den Of Thieves, A Family Man, London Has Fallen, Gods Of Egypt. Geostorm). Και καλώς η κακώς για τον ίδιο, η παρούσα, περιορισμένης διασκεδαστικής ικανότητας, περίπτωση δεν βάζει φρένο στην καθοδική πορεία του Λεωνίδα...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Οκτωβρίου 2018 από την Odeon!

Είναι αρρώστια λες?

του zerVo (@moviesltd)

Βασισμένο σε μια αληθινή ιστορία, που έλαβε χώρα μια δεκαετία περίπου πριν την επίσημη κυκλοφορία του στα βιβλιοπωλεία το 2012, την περιπέτεια του ανήλικου, με ομοφυλοφιλικές τάσεις Ζακ Σταρκ, είναι το μυθιστόρημα The Miseducation Of Cameron Post της συγγραφέως Emily M. Danford. Το οποίο μέσα από τις 460 σελίδες του, καυτηριάζει τις απαρχαιωμένες μεθόδους που χρησιμοποιούσε το ντι-γκέι και επαναφοράς στον ίσιο σεξουαλικά δρόμο ίδρυμα, Love In Action (μετέπειτα Restoration Path) που ιδρύθηκε στο Σαν Φρανσίσκο της Καλιφόρνια το 1973. Και η αλήθεια είναι πως μια τέτοια δυνατή δραματουργικά υπόθεση, θα μπορούσε να εμπνεύσει μια εξίσου σημαντική κινηματογραφική ταινία, ίσαμε το να εξελιχθεί στο Boys Don't Cry της δεκαετίας μας. Πράγμα που το ομώνυμο φιλμ, παρότι αξιοπρεπές στην υλοποίηση του, ουδέποτε καταφέρνει.

Διανύοντας το τελευταίο διάστημα της εφηβείας της, η τραυματισμένη ψυχικά από την απρόσμενη απώλεια των γονιών της σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα Κάμερον Ποστ, θα βρεθεί σε δεινη θέση από την στιγμή που θα αποκαλυφθεί στους κηδεμόνες της, η σεξουαλική της έφεση στα κορίτσια. Έχοντας μόλις συλληφθεί από τον πατριό της στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου, παρέα με την κολλητή - ερωμένη της, η 17χρονη θα οδηγηθεί προς θεραπεία στην χριστιανικής βάσης κοινότητα Η Υπόσχεση του Θεού, εκεί που ακολουθώντας εσώκλειστη το αυστηρά δογματικό πρόγραμμα, είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο πως θα αποτινάξει μέσα σε σύντομο χρονικό την ερωτική της έφεση προς τα κορίτσια.

Άλλωστε τα στατιστικά στοιχεία που κρατά η κοινότητα, μιλούν για πλήρη γιατρειά των νεαρών ασθενών από ομοφυλοφιλία και απειροελάχιστοι είναι εκείνοι που παρακολουθώντας συγκεντρωμένοι το πρόγραμμα, δεν έχουν επιστρέψει στα σπίτια τους υγιείς και απελευθερωμένοι από τις ανεπίδεκτες ορμές τους. Η Κάμερον από τον πρώτο κιόλας καιρό στην ακραία συντηρητικών αρχών κοινότητα, θα νιώσει άβολα, αιχμάλωτη των κανόνων μελέτης και συμπεριφοράς που πρέπει να ακολουθήσει. Και παρότι όλοι οι εσώκλειστοι συνομήλικοι της, με τα ίδια περίπου ζητήματα, δείχνουν σταδιακά ολοένα και πιο ευτυχισμένοι στο καμπ, η πραγματικότητα μέρα με την ημέρα θα δείχνει πως μέσα τους δεν έχουν αλλάξει και πολλά, αφού η ευδιαθεσία τους πιο πολύ προϊόν βάναυσης καταπίεσης μοιάζει.

Το βασικό ζήτημα όμως είναι πως μολονότι ο στενός της οικογενειακός (ας τον αποκαλέσουμε) περίγυρος, που ενδιαφέρεται για την ψυχική υγεία και την ομαλή αποκατάσταση της Κάμερον, μοιάζει να αδιαφορεί παντελώς για τα θέλω της, εκτιμώντας τα σαν μέρος της αρρώστιας που κουβαλά, εκείνη απόλυτα συνειδητοποιημένη, έχει αποφασίσει πως η μοίρα της έχει γραφεί και τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Οι κοπέλες θα την έλκουν ερωτικά αυτό είναι δεδομένο στο υποσυνείδητο της. Κι έτσι το στενών περιοριστικών γραμμών γκέτο ανηλίκων, μέρα με την ημέρα θα παίρνει την μορφή βασανιστικού κάτεργου, μιας φυλακής που οι τρόφιμοι της μοιάζουν σαν λοβοτομημένα, πειθήνια ρομπότ, που έχουν πειστεί από τους ύπουλα χαμογελαστούς θεραπευτές, πως είναι άλλο αυτό που φαίνεται και άλλο αυτό που στην παραποιημένη αλήθεια νιώθουν. Η ψυχολογική προπαγάνδα δηλαδή σε όλο της το μεγαλείο, αρκεί να πειστεί ο αυτής έστω της φυσιολογίας άνθρωπος, πως όποια σαχλαμάρα του μπολιάζουν το μυαλουδάκι είναι η σωστή. Και όχι η δική τους η ανάρμοστη και παθογόνος.

Άρα ο στόχος είναι μέσα από μια επαναλαμβανόμενη καθημερινή ρουτίνα, που περιέχει τραγούδι, χειρονακτικές εργασίες, ανάγνωση, γυμναστική και οικοκυρική, να διαλυθούν όσο ο καιρός περνά τα μικρόβια που δημιουργούν τις συνθήκες του γκεισμού. Της παλιαρρώστιας της καταστροφικής, που καταδυναστεύει τα παιδιά μας. Το βασικότερο θετικό στοιχείο της νέας, δεύτερης χρονικά, σκηνοθετικής απόπειρας της Ιρανικής καταγωγής, Αμερικανίδας Desiree Akhavan, είναι που πετυχαίνει να αναδείξει τον φονταμενταλιστικής βάσης μικρόκοσμο, μέσα από ένα αλληγορικό πρίσμα, σε όλο αυτό το διαρκούς πλυσίματος εγκεφάλου υπαρκτό γίγνεσθαι, που ισχύει - και παραισχύει - σε διάφορες μορφές και μεγέθη σχεδόν σε όλες τις δυτικές κοινωνίες. Να γίνεις πολίτης ενάρετος, σωστός, καλός κι αγαθός, αποστειρωμένος από σιχαμερούς ιούς σαν αυτόν της πουστείας. Στην θέση του ύστατου ορισμού, βάλε εσύ από μόνος σου, όποια άλλη τάση, περνιέται για αρνητική στις μοντέρνες, τάχαμου, σοσιετέ.

Η δημιουργός, ενδεχομένως χρησιμοποιώντας και προσωπικές εμπειρίες στην στον σχηματισμό του σεναρίου, τοποθετεί την δράση στην περιφέρεια της Μοντάνα,, του πατρικού τόπου που μεγάλωσε κι η ίδια και που γνωρίζει πολύ καλά τις σημαίνει για τον κονσερβαρισμένο περίγυρο μια τέτοιου είδους διαφορετικότητα. Κλειστοφοβική η ατμόσφαιρα, που φέρνει σε ουκ ολίγες στιγμές στον νου το απάνθρωπο περιβάλλον της ψυχιατρικής Φωλιάς του Κούκου, με κυρίαρχη την εικόνα της φυσικής σαδίστριας ηγέτιδας (μια εξαίρετη όπως πάντα Jennifer Ehle) που από τα χείλη της δεν απουσιάζει ποτέ το ντεμέκ καλοσυνάτο σμαιλάκι: Ότι πω εγώ θα γίνει! Θες δεν θες θα γιατρευτείς!

Εννοείται πως δεν πρόκειται για ασθένεια και μάλιστα θρησκευτικά αμαρτωλή και τιμωρήσιμη. Το φυσικό ριζικό του καθενός είναι που κάποια στιγμή θα οδηγήσει στο προσωπικό outing και στον λυτρωμό. Όμως, για να ανοίγω μια παρένθεση. Η αξιόλογη αυτή ταινία, με τις έντονα, έως και αχρείαστα πιπεράτες σεκάνς, The Miseducation Of Cameron Post, που τιμήθηκε με σημαντικούς επαίνους στην πρώτη της παρουσίαση στο ανεξάρτητης φιλμικής αρέσκειας Sundance, αποτέλεσε και μια από τις πιο ονομαστές α' προβολές του πρόσφατου Αθηναϊκού φεστιβάλ. Εκεί που η συντριπτική πλειοψηφία των ταινιών μιλούσαν σχεδόν για το ίδιο πράγμα, τον κοινωνικό εγκλωβισμό του υποκειμένου που δεν μπορεί να δημοσιοποιήσει την ξέχωρη (ας την πω, που εμένα δεν μου μοιάζει) ερωτική του προτίμηση. Όχι, δεν είναι τόσο μονοδιάστατο αυτό το ζόρι που απασχολεί τους νέους - μεσήλικες ή γέρους, σήμερα, όπως επιθυμεί να προτάξει ο αρτχάουζ σινεμάς. Και μάλιστα ο σημαιοφόρος του κινήματος, ο indie Αμερικάνικος. Και συνοψίζω.

Η Chloe Grace Moretz, με τα όμορφα χαρακτηριστικά προσώπου, είναι μια από εκείνες τις περιπτώσεις νεαρών πρωταγωνιστριών, που ποτέ δεν θα πάρουν την σφραγίδα της ενζενί. Κι ο λόγος είναι πως δεν δείχνει και πολύ να νοιάζεται για να φορέσει όμορφα φορεματάκια και στρασάτα κοστουμάκια παριστάνοντας την πριγκιπέσσα σε ρηχές rom com. Και αυτό είναι υπέρ της, αφού υποκριτικά έχει ωριμάσει σε μικρή ηλικία και παρότι δεν πιάνεται για πρώτο βιολί από τα στούντιο, καταφέρνει να σηκώσει στις νεαρές εκφραστικές της πλάτες, δύσκολες δραματικά ερμηνείες όπως ετούτη εδώ της Κάμερον Ποστ. Μιας ιστορίας που μέσα από την εξαναγκαστική της μελαγχολία, καταλήγει στο δεδομένο συμπέρασμα πως η νεανική καρδιά είναι οδοστρωτήρας και ουδείς μπορεί να την βάλει σε καλούπι. Και αυτό ισχύει για τα πάντα - άσχετα αν το σύνολο σχεδόν της κινηματογραφίας, έχει περιορίσει το ενδιαφέρον της, σχεδόν μόνο στο καταπιεσμένο homosexuality.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Οκτωβρίου 2018 από την Weird Wave!

Diamonds Are...Whatever!

του zerVo (@moviesltd)

Διόλου τυχαία πήρε τον τίτλο της μεγαλύτερης ληστείας στα χρονικά της Μεγάλης Βρετανίας. Ξημέρωμα ήταν της 7ης Απριλίου του 2015, όταν γινόταν αντιληπτή η καλοσχεδιασμένη κομπίνα αδειάσματος του υπόγειου θησαυροφυλακίου της Λονδρέζικης φίρμας Χάττον Γκάρντενς, που είχε σαν συνολική μπάζα για τους λωποδύτες, περισσότερα από 200 εκατομμύρια λίρες. Γεγονός που σήμανε συναγερμό στις τάξεις των αστυνομικών αρχών της πρωτεύουσας, ώστε μελετώντας τα πλάνα που είχε καταγράψει το κλειστό κύκλωμα ασφαλείας, να ονοματίσει στην υπόθεση εργασίας, τους έξι εμφανείς συμμετέχοντες ως Κύριο Τζίντζερ, Κύριο Στρονγκ, Κύριο Μοντάνα, Τζέντλεμαν, Ψηλό και Γέρο. Στην πραγματικότητα το τελευταίο παρατσούκλι ήταν κι αυτό που ανταποκρινόταν πιο πολύ στην αλήθεια, αφού η συντριπτική πλειοψηφία των κλεφτών δεν ήταν απλώς ηλικιωμένοι, μα είχαν διαβεί για τα καλά το κατώφλι των γηρατειών!

Έχοντας καταγράψει έναν τεράστιο ποινικό φάκελο στα αρχεία της Σκότλαντ Γιαρντ για περισσότερο από μισό αιώνα, θεωρούμενος ως ένας χαρισματικός Αρσέν Λουπέν, με περισσότερες από δυο ντουζίνες μεγάλες ληστείες καταχωρημένες στο ενεργητικό του, ο 76χρονος Μπράιαν Ρίντερ, έχει δώσει όρκο τιμής στην αγαπημένη του σύζυγο, να μην πέσει ποτέ πια στην παρανομία. Φεύγοντας εκείνη εντελώς αναπάντεχα από την ζωή, αφήνοντας τον πλέον μόνο κι έρημο, η πρόταση ενός πολύ νεότερου του λωποδυτάκου, να κοιτάξουν στα σοβαρά την περίπτωση των φημισμένα τιγκαρισμένων θυρίδων του πανάκριβου χρυσοχοείου στην αριστοκρατική γειτονιά του Χόλμπορν, του οποίου και τα αντικλείδια έχει στην κατοχή του, αλλά και τους κώδικες σίγασης του συναγερμού, θα σπείρει μέσα του ζιζάνια. Αυτή κι αν είναι η ευκαιρία για το μεγαλύτερο κόλπο της ζωής του!

Τα πόδια όμως δεν κρατούν για να το βάλει μπροστά το σχέδιο ολομόναχος. Αφού πραγματοποιήσει μυστική νυχτερινή αυτοψία στον χώρο για να σχηματίσει τις πιθανότητες εισβολής στο βολτ, θα πάρει την απόφαση πως το πλάνο είναι εφικτό και γι αυτό θα χρειαστεί να στήσει ένα τιμ πεπειραμένων στο γκρέμισμα των τοίχων θησαυροφυλακίου, κλεφτών. Μια ομάδα που θα συσταθεί σε χρόνο dt, με την συμμετοχή παλιών και άριστων στην πρακτική του ριφιφί συνεργατών, κοντινής ηλικίας, όπως ο αισιόδοξος Τέρι, ο ευέξαπτος αλλά και χιουμορίστας Ντάνι, ο συμπαθής Καρλ και ο ράθυμος Κέννυ, που ούτε καλά ακούει, ούτε μοιάζει να τα έχει τετρακόσια.

Και κάπως έτσι, η συμμορία των παππούδων, με μέσο όρο ηλικία τα 75 έτη, θα φανταστεί πως έχει πιάσει το τζακ ποτ, γνωρίζοντας καλά πως τα φυλασσόμενα στην υπόγα κουτιά, περιέχουν αμύθητους θησαυρούς, που με τρόπο εύκολο για τις ικανότητες τους, μπορούν να περιέλθουν στην κατοχή τους. Το μόνο που θα χρειαστεί θα είναι τα πάντα να σιγήσουν στην περιοχή και οι κάτοικοι της να ξεχυθούν στις εξοχές προκειμένου να γιορτάσουν το τριήμερο της Πασχαλιάς. Όσος χρόνος ακριβώς απαιτείται για να εισέλθουν πάνοπλοι εργαλείων στο κτίριο και να τρυπήσουν το μισού σιδερένιου μέτρου τοίχο που τους χωρίζει από το όνειρο. Αν όλα πάνε καλά, γιατί όπως λέει ο κανόνας, όλο και κάτι θα στραβώσει στην πορεία...

Είναι η δεύτερη φορά που η κινηματογραφία ασχολείται με την διαβόητη ληστεία μετά το περσινό, ελάχιστα διαφημισμένο The Hatton Garden Job με τον Matthew Goode στον πρωταγωνιστικό ρόλο, γεγονός που αποδεικνύει την δυναμική του πραγματικού στόρι, μολονότι το πολύ επίπεδο (γνωστό στους περισσότερους, αν όχι σε όλους) φινάλε της απόπειρας, μάλλον δεν ευνοεί και τόσο πολύ το στήσιμο μιας ολοκληρωμένης αγωνιώδους ίντριγκας. Και η αλήθεια είναι πως αντιλαμβανόμενος το μέγεθος της αξιόλογης made in England παραγωγής, αν μη τι άλλο, μια δυο παραμυθένιες δραματικές προσθήκες που θα εντείνουν το συνολικό σασπένς, τις καρτερείς με φανατισμό, περιμένοντας να δώσουν και το κάτι παραπάνω στο φλατ απλουστευμένο χρονικό της κλεψιάς που μας παρουσιάζει ο Κύριος James Marsh. Οσκαρούχος παρακαλώ για το συγκλονιστικό του ντοκιμαντέρ Man On Wire - πριν γίνει ευρέως γνωστός ως ο δημιουργός του biopic του Στίβεν Χόκινγκ, The Theory Of Everything.

Και πράγματι είναι γεγονός πως η καλύτερη στιγμή του φιλμ, είναι εκείνη η νοσταλγική, εν ώρα σύστασης της συμμορίας, όπου οι μουτσούνες των βετεράνων αστέρων σκάνε ως νεούδια σαν φλασμπάκ, σε ένα τύποις ντοκούδραμα με μουσική επένδυση χορδίσματα κιθάρας που φέρνουν στα μυθικά του John Barry. Μέχρις εκεί όμως, μιας και η αφήγηση, γέρνοντας αδικαιολόγητα πολύ προς το γλαφυρό, μάλλον οδηγεί το αποτέλεσμα να μοιάζει με γηριατρική κομεντί, παρά με ρυθμική heist movie, που από τα πλάνα της παρελαύνει ολάκερη η Εθνική Αγγλίας, αστέρων που έλαμψαν στο κινηματογραφικό τερέν καιρό πριν όμως.

Το περιβραχιόνιο του κάπτεν της ομάδας φορά ο μοναδικός Michael Caine, σαν σε επανάληψη του ρόλου του στο πολύ πρόσφατο Going In Style, με την διαφορά πως από εδώ απουσιάζει πλήρως ο κοινωνικός χαρακτήρας, με τα υπαρκτά ζόρια της τρίτης ηλικίας, που μελετούσε εκείνο το σενάριο. Παραστάτες του Προφέσορα, ο πάντα συγκινητικός Jim Broadbent, o μόνιμα αγριωπός Ray Winstone, ο άχρωμος Paul Whitehouse, αλλά και ο ποιοτικότερος ολάκερης της φράξιας, Tom Courtenay, που ενδεχόμενα είναι και ο μόνος που αντιλήφθηκε το πρότζεκτ στην πλήρη σοβαρότητα του. Πράγμα που αν έπρατταν όλοι οι συμμορίτες, όσο και ο άοσμος ερμηνευτικά καταλύτης της πλοκής Charlie Cox, ενδεχόμενα το King Of Thieves να είχε σίγουρη μια θέση στο πλάι όλων εκείνων των british στυλιζαρισμένων φιλμικών ληστειών, που έχουν αποτελέσει ένα ξεχωριστό genre από μόνες τους!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Οκτωβρίου 2018 από την Spentzos Films!

Ψυχεδελικές γούνες κι άλλα έπεα πτερόεντα

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ένα low budget έπος από την κόλαση – με έμφαση στην «κόλαση»

Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Panos Cosmatos, μετά το «Beyond the Black Rainbow» (2010). Είναι γιος του George P. Cosmatos, ενός από τους σημαντικότερους (και εμπορικότερους) ελληνικής καταγωγής σκηνοθέτες που δούλεψαν στο Χόλιγουντ, με ταινίες όπως «Το πέρασμα της Κασσάνδρας» (The Cassandra Crossing, 1976), «Κόμπρα» (Cobra, 1986) και «Λεβιάθαν» (Leviathan, 1989).

Το Mandy έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο φεστιβάλ του Σάντανς, πανευρωπαϊκή πρεμιέρα στο φεστιβάλ των Καννών (στο τμήμα «Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών») και πανελλήνια πρεμιέρα στο φεστιβάλ Αθηνών «Νύχτες Πρεμιέρας». Μεταξύ των παραγωγών της ταινίας βρίσκεται και ο Elija Wood. Και αρχικά ο Panos Cosmatos ήθελε τον Nicolas Cage να υποδυθεί τον «κακό» της ταινίας κι όχι τον Red. Εντέλει πείστηκε από τον ίδιο τον Cage και τον παραγωγό Wood...

Η υπόθεση: 1983, κάπου στην αμερικάνικη ενδοχώρα. Ο Ρεντ Μίλερ δουλεύει ως υλοτόμος και ζει μαζί με την αγαπημένη του σύζυγο, Μάντι, η οποία φοράει μπλουζάκια Black Sabbath και Motley Crew, ασχολείται πειστικά με το κόμικ και δουλεύει σε κάτι σαν ψιλικατζίδικο. Το σπίτι τους είναι απομονωμένο στη μέση του πουθενά. Είναι ερωτευμένοι, ακούνε ο ένας τον άλλο, υποστηρίζουν ο ένας τον άλλον, βλέπουν ταινίες στην τηλεόραση μαζί. Είναι πλήρεις. Μια μέρα, τυχαία, τη Μάντι θα δει ο Τζερεμάια Σαντ, ηγέτης μιας παραθρησκευτικής οργάνωσης, και θα θελήσει να την... κάνει δική του. Με τη βοήθεια της συμμορίας του, θα την απαγάγει.

Τα σχέδια συνεύρεσης μαζί της, όμως, δεν πηγαίνουν έτσι όπως υπολογίζει. Οπότε, ακυρωμένος ερωτικά, ο Τζερεμάια δολοφονεί με φρικτό τρόπο την Μάντι, μπροστά στα μάτια του Ρεντ, ενώ τον βασανίζει σαδιστικά, μέχρι θανάτου. Ο Ρεντ, όμως, δεν πεθαίνει. Και θέλει να πάρει εκδίκηση. Μαζί του έχει μια βαλλίστρα, ένα τσεκούρι αλλά θα χρησιμοποιήσει και οτιδήποτε του φανεί χρήσιμο για να φέρει εις πέρας το στόχο του: να σκοτώσει ένα – ένα, όλα τα μέλη της συμμορίας, με τον τρόπο που τα αξίζει...

Η άποψή μας: Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι: Εμένα η ταινία δεν μου άρεσε. Αλλού θα διαβάσετε διθυράμβους. Η τελική επιλογή είναι δική σας. Πάντως, το γεγονός ότι, όταν δημοσίευσα τούτη την (εντελώς... θαφτική, ας μη γελιόμαστε) κριτική της ταινίας στο fb μέσω της ανταπόκρισής μου από τις Κάννες όπου και την είδα, πήρα... Like από τον ίδιο τον δημιουργό της (τι σου κάνουν τα social media, ε;), μου δείχνει πως ο υιός Κοσμάτος είναι ακομπλεξάριστος. And that's a good thing! A damn good thing. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν το θάψιμο με τούτο το κείμενο, που αποτελεί την πιο πλήρη εκδοχή εκείνου που εστάλη πριν έξι μήνες από τις Κάννες... Αυτή είναι μια ενοχλητική ταινία. Όχι ενοχλητική όπως πχ ενοχλητική ταινία ήταν το «Funny Games» του Haneke. Εκείνη ήταν ενοχλητική και σπουδαία. Τούτη εδώ είναι ενοχλητική... σκέτο! Ενοχλητική για τον μέσο θεατή μιλάμε, έτσι; Και για τον μέσο κριτικό θα πω εγώ – οι haters ας μιλήσουν για μέτριο και βγάλε, τι α κανς, α κατς α μαλώσεις;

Οι λάτρεις της καλτίλας λοιπόν θα βρουν εδώ κάτι καινούριο για να προσκυνήσουν... Ξεκινάμε με την ηχητική μπάντα. Η μουσική του εκλιπόντος Jóhann Jóhannsson (αυτή είναι η τελευταία ταινία για την οποία έγραψε σάουντρακ) είναι πανταχού παρούσα, δεν λείπει ούτε από μισό πλάνο της ταινίας, δεν έχει καμία μελωδικότητα, είναι παραμορφωμένη και με πολύ αυξημένη ένταση, μονίμως στα κόκκινα, κι εντέλει σε αναγκάζει σε μια θέαση μιας ταινίας δύο ωρών ωσάν να τη συνοδεύει συνεχώς ο ήχος ενός γεωτρύπανου στο διπλανό σου κάθισμα! Πρώτο τσάκισμα νεύρων αυτό. Συνεχίζουμε με την οπτική... πανδαισία, που (θέλει να) είναι η ταινία. Ο Κοσμάτος χρησιμοποιεί τόσα φίλτρα, τόσο κόκκο, τόση παραμόρφωση (κι εδώ, όπως στον ήχο), που η ταινία υπάρχουν στιγμές που – κυριολεκτικά – δεν βλέπεται! Και καλά φόρος τιμής στο σινεμά του Argento. Ή στο σινεμά του Kubrick άμα λάχει να 'ουμ. Ή στο σινεμά άλλων μεγάλων μαστόρων του φανταστικού και του καλτ.

Παπαριές! Κόκκινο φίλτρο, παραισθητικά πλάνα, πολλές σεκάνς σαν να βρίσκεσαι σε αργή κίνηση, κάτι σαν το «Twin Peaks» on acid! Προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός ρε πατριώτη; Για να μην μιλήσουμε για το αρχετυπικό θέμα, αυτό της εκδίκησης, που πάντα είναι ένα θέμα δύσκολο στη διαχείρισή του. Εδώ, λοιπόν, η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο – το λέει και ο περισσότερο σεληνιασμένος από κάθε άλλη φορά Nicolas Cage, που ξεπερνάει την έννοια «ερμηνευτικό ντελίριο». Ε, σε ποια ταινία θα βλέπατε σκηνή, τουλάχιστον τρίλεπτης διάρκειας, όπου ο πρωταγωνιστής, αφού έχει δει τον έρωτα της ζωής του να σβήνει (αφού έχει καεί) κι έχει απελευθερωθεί από τα δεσμά του, να μπαίνει ματωμένος, λερός, με το σώβρακο στην τουαλέτα (εδώ εννοείται ο Κοσμάτος επιλέγει να έχει «κανονική» κινηματογράφηση για να απολαύσουμε το κιτς της διακόσμησης), να βρίσκει ένα μπουκάλι βότκα (κι εγώ κρύβω αλκοόλ στην τουαλέτα – not) και να βγάζει από τη μία βρυχηθμούς σαν ζώο και από την άλλη να πίνει σαν να μην υπάρχει αύριο; Βρυχηθμοί σας λέω, όχι μαλακίες!

Για λίγο, έχει πλάκα. Για πολύ, σου σπάει τα κάκαλα! Όπως όλη η ταινία! Και μετά αρχίζουν τα ξεκοιλιάσματα, οι αποκεφαλισμοί, η λόγχη στο στόμα κι άλλα τέτοια ωραία. Και ο Cage να βάζει έναν τόνο κόκα στη λεπίδα του ευμεγέθους μαχαιριού του και να την πασαλείβει στη μύτη του. Και γενικώς, να έχει τη μούρη του γεμάτη με ξεραμένο αίμα (από προηγούμενη, τρυφερή σκηνή) και να γουρλώνει τα μάτια του ωσάν τρελαμένος! Ή να παλεύει σε κάτι σαν ξιφομαχία με... αλυσοπρίονα! Και ο Τζερεμάια – ντάλε κουάλε ο Τσαρλς Μάνσον! Φορτώστε, δώστε καλτίλα στο λαό!

Είμαι σίγουρος πως η ταινία θα έχει επιτυχία σε ένα κοινό που διψάει για χίπστερ δημιουργίες, έτοιμο να ακολουθήσει μια ταινία με την προοπτική ή την φήμη του καλτ να την ακολουθεί. Μια ταινία που χρειάζεται ένα βιβλίο 100 σελίδων (και λίγες λέω) μόνο και μόνο για να απαριθμήσει κανείς τις αναφορές της. Παπαριές (ξανά). Ταινία – ορισμός του «πολύ κακό για το τίποτα», πραγματικά, που τα λίγα ψήγματα χιούμορ που διαθέτει, δεν τη σώζουν. Ούτε και οι πολιτικές αναφορές της. Και προφανώς ούτε οι κινηματογραφόφιλες αναφορές, καθώς ρε παιδί μου, αν τις βγάλεις όοοοοολες αυτές, υπάρχει κίνδυνος να μην μείνει καθόλου... τσιτσί από την ταινία. Και μην μου πει κανείς ότι η ταινία είναι μια ελεγεία για τον έρωτα και την απώλεια, δηλαδή, ήμαρτον!

Παρακολουθώντας την ταινία ένιωθα νοσταλγία για το «Neon Demon» (το οποίο το έκραξαν σχεδόν οι πάντες): τουλάχιστον εκεί ο ποπ εφιάλτης «ξεβόλευε» δικαιολογώντας το ξεβόλεμα. Εκεί ο δικός μας είχε κάτι να πει, είχε μια αισθητική, είχε μια φιλοσοφία, είχε έναν στόχο. Εδώ, ο πατριώτης απλά δεν είχε κάτι να δείξει – ήθελε να επιδείξει. Είθε το «Mandy 2» να γυριστεί στην Ελλάδα! Ρε «Gay Nazi Cyborg Zombies in Love» που σας (μας) χρειάζεται!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Οκτωβρίου 2018 από την Feelgood Ent.!

του zerVo (@moviesltd)

Βασικό σκέλος της συμφωνίας, που περιελάμβανε μια συμβολική πληρωμή με τον μήνα ή με το όποτε, ήταν κατόπιν προσωπικής απαίτησης, άκου να δεις, να μην απαγορεύεται η είσοδος μου σε καμία ταινία. Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων που το πινακιδάκι "Ακατάλληλο Δια Ανηλίκους" περιελάμβανε μπροστά του την λέξη "Αυστηρώς", οπότε και αναγκαζόμουν εκ των πραγμάτων να παραμένω στο κανονικό σπίτι. Γιατί το διπλανής πόρτας (γιγάντιο στα εφηβικά μου μάτια) σινεμά είχε μετατραπεί σε δεύτερη κατοικία, βγάζοντας και τους γονείς από την αγωνία για το που βρίσκεται όλη μέρα "αυτό το παιδί". Αρκούσε στα Rated R φιλμς να κάθομαι σε κρυφή καβατζοθέση και να μην αλωνίζω την πλατεία, μην και τύχει καμιά εισβολή (συνηθιζόταν) από τίποτα μπασκίνες. Και είχε την πλάκα του, τότε, να ακούς τους συνομήλικους δωδεκάχρονους να μιλούν αόριστα και ασαφή, αφού κόβονταν εύκολα από τον πορτιέρη, για τις φοβιστικές κινηματογραφικές μουτσούνες που κατατρόμαξαν ολάκερη την γενιά των 80s και ούτε καν γνώριζαν την μόστρα τους. Κι ο μάγκας να έχει συγγράψει ολάκερη πραγματεία για πάρτη τους, απολαμβάνοντας την δράση τους δις (5 με 7, 7 με 9, για να μην το παρατραβάμε κιόλας) ημερησίως. Χορό τρόμου και αγωνίας που πρώτος και καλύτερος άνοιξε στην χαραυγή της καλύτερης δεκαετίας της ζωής μας, ένας αδιόρατος παρανοϊκός μασκοφόρος, που με την καθοδήγηση ενός πραγματικού μάστορα μοίραζε μαχαιρωτικές ανατριχίλες στον αέρα, σε μέρες (ανεξήγητα για τους εκτός Υπερδυνάμεως κατοίκους) γιορτινές για τον τόπο του. Αλήθεια, εμείς για δεν έχουμε Χαλογουίν? Να τρώμε όλη μέρα κερασμένα γλυκά και να μασκαρευόμαστε χοροπηδώντας σαν φρίκουλα? Αυτή ήταν και η μόνη μου παιδιάστικη απορία, όλα τα άλλα μου έμοιαζαν κανονικά. Πως περνούν τα χρόνια ε? Τεσσαράκοντα πλιζ...

Τέσσερις γεμάτες δεκαετίες έχουν διαβεί από εκείνη την μοιραία νύχτα των φονικών στο φιλήσυχο έως τότε Χάντονφιλντ και οι μνήμες για όσους την βίωσαν, παραμένουν ακόμη ολοζώντανες. Ακόμη και αν ο δραπέτης αδελφοκτόνος, Μάικλ Μάγιερς, που μέσα στην παράνοια του σκόρπισε τον θάνατο σε όλα τα έφηβα κορίτσια της περιοχής, βρίσκεται εσώκλειστος στην υψίστης ασφαλείας ψυχιατρική κλινική των φυλακών και πλέον δεν μπορεί να απειλήσει κανέναν αλυσοδέσμιος, κάτω από την αυστηρή επίβλεψη του εκκεντρικού θεράποντα Δόκτορα Σαρταιν. Η απόφαση των υπευθύνων του ιδρύματος για μεταφορά μεγάλης μερίδας των τροφίμων, σε ακόμη πιο περιοριστικών όρων νοσηλευτικό κατάστημα, ακόμη κι αν υπέχει τεράστιου ρίσκο, πρέπει να πραγματοποιηθεί. Και κατά την διάρκεια της μεταγωγής οι φόβοι όλων θα γίνουν πραγματικότητα, καθώς το λεωφορείο που κουβαλάει τους άρρωστους ψυχικά βαρυποινίτες θα ανατραπεί, με αποτέλεσμα την αναπάντεχη απελευθέρωση τους.

Έστω κι αν γνωρίζει πως η Νέμεση της βρίσκεται πίσω από τα σίδερα της στενής, η μοναδική επιζήσασα της βραδιάς της σφαγής, Λόρι Στρόουντ, κοντά εξηντάχρονη πια, δεν έχει ξεπεράσει το ψυχολογικό τραύμα και σε όλη της την ζωή προετοιμάζεται για την πιθανή επιστροφή του κτήνους στα μέρη της. Αντίδραση διαρκούς τρέλας, που την έχει αποξενώσει πλήρως από την καλοβαλμένη θυγατέρα της, Κάρεν, όχι όμως και από την εγγονή της Άλλισον, που της συμπαραστέκεται αντιλαμβανόμενη το εσωτερικό της ζόρι. Το μαντάτο της απόδρασης του Μάγιερς θα σκάσει σαν κεραυνός στην κατακερματισμένη, πλην πανέτοιμη για όλα ματιά της ηλικιωμένης γυναίκας, ειδικά από την στιγμή που θα δημοσιοποιηθούν και τα πρώτα εγκλήματα που ελεύθερος και πάλι, ο Μάικλ θα διαπράξει. Και ξημερώνει η 31η Οκτωβρίου, ημέρα που όλοι θα ξεχυθούν στους δρόμους μασκαρεμένοι, για να γιορτάσουν το Χάλογουίν. Όπως τότε...

Όπως τότε ε? Η αλήθεια είναι πως μπορεί οι πρώτες φορές όλων των (αντι)ηρώων της φοβιστικής κινηματογραφίας, του Μάικλ, του Τζέισον, του Φρέντ, να είχαν να προτάξουν κάτι το διαφορετικό ως φόρμα, η τεράστια πληγή στο κύρος του καθενός είχε να κάνει με το ζήτημα του franchise που επακολούθησε, καθώς οι συνέχειες, πολύ μακρινές σε ποιότητα από το ορίτζιναλ, περισσότερο θυμηδία προκαλούσαν στο φανατικό του είδους, κοινό, παρά ικανοποίηση. Και ετούτη η φορά που στην μαρκίζα της ταινίας αναγράφεται η λέξη Halloween, μάλιστα, είναι η δέκατη, αφού την βασική πεντάδα του σίριαλ της πρώτης δεκαετίας, ακολούθησε ακόμη ένα καρέ αναγεννησιακού χαρακτήρα, με την παραγωγική σφραγίδα της Dimension και την ντιρεκτορική, ο Θεός να την κάνει, του Rob Zombie, οπότε εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς το κάκιστο quality, σε σχέση πάντοτε με τον αρχικό μύθο. Συνεπώς και αυτή την φορά, τα προαισθήματα παρέπεμπαν ξανά σε κράτημα μίνι καλαθιού. Ή μήπως όχι?

Η μεγάλη πλάκα είναι που το προμόσιον ενός τίτλου Halloween, για πρώτη φορά περιελάμβανε βολταρία από ουκ ολίγα φιλμικά πανηγύρια, προεξάρχοντος εκείνου του Τορόντο, όπου και πραγματοποίησε κάτω από φανφάρες και τυμπανοκρουσίες την παγκόσμια πρώτη του. Ο Shape στο κόκκινο χαλί των λαμπερών γκαλά? Μονομιάς, η πανέξυπνη αυτή τακτική της Universal, έστρεψε το βλέμμα του ευρύτερου - και όχι απλώς του οπαδικού - κοινού προς την ολοκαίνουργη Νύχτα με τις Μάσκες, που σύμφωνα με τους τυχεράκηδες previewers, δεν ήταν ακόμη ένα σκουριασμένο κρικάκι, στην μακρά ταλαίπωρη αλυσίδα. Και τότε τι θα μπορούσε να ήτανε, δηλαδή, όταν ο βασικός εμπνευστής και θεωρητικά ο μόνος που θα είχε την τόλμη να αναστήσει ένα πεθαμένο όνομα, έχει από καιρό διακηρύξει την ιδιώτευση του? Ο σινεμάς όπως και το ποδόσφαιρο, όσο πιο απλά παίζονται, τόσο πιο ελκυστικά στο μάτι γίνονται. Άρα δεν θα ήταν άσχημη η ιδέα της αναβίωσης, που θα κινηθεί πάνω στο βασικό πατρόν, με απόλυτο σέβας στο αξεπέραστο πρωτότυπο. Δυο σκελίδες έμπνευση, μια πρέζα φαντασία κι έναν καλό σκηνοθέτη επιθυμούσε το πράγμα. Πες το κι έγινε!

Η επιλογή του ονόματος του ταπεινού και ουδέποτε πομπώδη - μολονότι η indie σινεφίλ αμερικάνικη παροικία, σκίζει ρούχα για πάρτη του - David Gordon Green, για να καθίσει στην καρέκλα του δημιουργού, εξαρχής έμοιαζε με ρίσκο, που σταδιακά όμως αποκτούσε θετικό πρόσημο εξέλιξης, καθότι ο 46χρονος κινηματογραφιστής από το Λιτλ Ροκ, διαθέτει ένα σημαντικό προσόν: Είναι κανονικός σκηνοθέτης! Κι έτσι απλά, παίρνοντας την λιτή θεματική βάση αυτού του φρέσκου τσάπτερ, χωρίς να κάνει τίποτα μαγικά τρικ, ούτε να τιγκάρει το εκράν με όλα τα ρέζους της γης, θέτει τα ικανότατης φοβιστικής τσιμεντοκονίας θεμέλια, που πάνω τους θα στηριχθεί ένα Χάλογουίν για να κάνει ακόμη και τον Θεό Carpenter να χτυπήσει παλαμάκια. Αόριστη η μουτσούνα του φόβου στο ίντρο, σιγανό ψήσιμο των πρώτων χαρακτήρων που θα σταμπ-αριστούν από τον παλαβό σκασιάρχη, ζωγράφισμα στο φόντο του λαμπερού Γιάνκηκου Οκτόμπερφεστ, αλλά και το κυριότερο, επαναφορά στην σωστή και όχι για το Θεαθήναι δράση της μόνης που ξέφυγε της οργής του παρανόιντ! Και της φαμίλιας της για να το κάνουμε το πράγμα πιο ολοκληρωμένο...

Συνεπώς το Halloween 2018 από το πρώτο του δευτερόλεπτο δεν σταματά να διαλαλεί πως έχει φτιαχτεί - διαγράφοντας ολοκληρωτικά το όποιο ταίμλάιν επακολούθησε του H78 - για να οδηγήσει σταδιακά σε ένα από τα μεγαλύτερα duels στα χρονικά του σινεμά τρόμου. Ένα ραντεβού ανάμεσα στο εκ γενετής ανθρώπινο τέρας και στο ανάλογης, μα φτιαχτής από τα δεινά που έχει βιώσει, νοσηρής συλλογιστικής, αντίπαλον δέος, που δεν μπορεί κανείς ανθρώπινος νους, να φανταστεί πως καρτερά την στιγμή που θα νιώσει την καυτή του ανάσα σιμά. Η Λόρι, εξήντα χρονώ συν πλην, πέρασε μια ολόκληρη ζωή σαν μέσα σε ένα μανιακό ράλι καταδίωξης, μα τώρα ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, ο φταίχτης να τιμωρηθεί. Και τούτη την εκδίκηση, εκείνοι που την οραματίστηκαν και σωστά την έστησαν και πολύ όμορφα την υλοποίησαν.

Φροντίζοντας καλά να διαγράψουν την γνώριμη παθογένεια που χαρακτηρίζει την συντριπτική πλειοψηφία των φιλμς του genre, που χάνουν ολοκληρωτικά το διάβα τους καθώς το έργο μεσιάζει. Οι σεναριογράφοι, μέσα από ανατροπές που κόβουν την ανάσα και εκτοξεύουν τον υδράργυρο της αγωνίας, πέτυχαν ακριβώς το αντίθετο. Να σερβίρουν ένα δεύτερο ημίχρονο, με βατήρα ένα ανέλπιστο τουίστ, φρενήρους δράσης και σασπένς, που τσακίζει ολοκληρωτικά κάθε έννοια προβλέψιμου φινάλε. Οι πάντες είναι υποταγμένοι σε ότι έχει γράψει το ριζικό τους και οτιδήποτε και αν προκύψει στην εξέλιξη, σε καμία περίπτωση δεν θα πιαστεί ως χάπι έντ. Και τι δεν θα έδινα να έληγαν τα πάντα εδώ, να μην συνεχιστεί ποτέ πια το αιμοσταγές παραμύθι με τις κολοκύθες. Όπως του αξίζει, όπως το σεβάστηκε ο Gordon Green, ακούγοντας σε ολόκληρη την παραγωγική διαδικασία τον σφυγμό του μέντορα του.

Μετατρέποντας τον στην ίδιας μελωδίας με τότε μουσική επένδυση, στέλνοντας ακατάπαυστα μηνύματα φόρου τιμής ένθεν κακείθεν, αντικαθιστώντας ολόκληρους βασικούς χαρακτήρες του χθες, με ακριβώς ίδιους του σήμερα και ορίζοντας σαν ραχοκοκαλιά της πλοκής, το ανεξέλεγκτο πάθος για επικράτηση ανάμεσα στους δύο μνηστήρες της τελικής εξιλέωσης. Ευφυές! Ο Μάγιερς δεν παίζει μόνος στο ρινγκ, η Στρόουντ δεν είναι τρωτή! Εμφάνιση καταλύτης από την Jamie Lee (αυτό το Curtis μια ζωή φοβάμαι να το κοτσάρω, αφού κι εκείνη δεν φρόντισε να πάρει ούτε την ανάσα, ως εμφανισιακή κληρονομιά του μεγαλύτερου κούκλου που ανέδειξε ποτέ το Χόλιγουντ, μπαμπά, σε αντίθεση τα πάντα, που της φύσηξε η άσχημη Janet) ως η προσωπικότητα που μεταλλάχθηκε στο πέρασμα της 40ετίας, από εύθραυστο κοριτσόπουλο, σε φλογερό παραπλήρωμα του Μάικλ, που περιμένει πως και πως να σημάνει αυτή εδώ η ώρα. Καπέλο ψηλά! Άξιζε τον κόπο!

Η εκδίκηση θα είναι αιματηρή! Ο ελληνικής καταγωγής Panos Cosmatos (Beyond the Black Rainbow) καταθέτει, μόλις με τη δεύτερη ταινία του, Mandy, ένα αισθητικά συγκλονιστικό έργο με μοναδικό όραμα και αριστοτεχνική εκτέλεση που έκανε την πρεμιέρα του στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών στο 71ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καννών. Η ταινία έχει αποσπάσει διθυραμβικές κριτικές, έχει κλέψει τις καρδιές του κοινού και κατέχει ήδη τη θέση ενός cult αριστουργήματος με σκηνές που θα αφήσουν το σημάδι τους στο σινεμά. 1983. Ο Red και η Mandy, ένα περιθωριακό και αγαπημένο ζευγάρι, ζουν γαλήνια στο δάσος, μέχρι που το καταφύγιο τους δέχεται ανελέητη επίθεση από μία παρανοϊκή θρησκευτική σέκτα με επικεφαλής τον σαδιστή Jeremiah. Ο Red επιβιώνει και εξαπολύει ένα μανιασμένο ανθρωποκυνηγητό που κορυφώνεται σε αιματοκύλισμα.

Ο Nicolas Cage αναλαμβάνει πρωταγωνιστικό ρόλο σ΄ αυτό το αιματηρό, ψυχεδελικό, κολασμένο οδοιπορικό, ένα μακελειό αφιερωμένο στην τέχνη του φανταστικού και ντυμένο με τη μουσική του σπουδαίου Johann Johannsson. Μαζί του εμφανίζονται και οι Andrea Riseborough, Linus Roache, Olwen Fouéré, Richard Brake, Bill Duke.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Οκτωβρίου 2018 από την Feelgood Ent.!

Come As You Are! Έχοντας αποσπάσει το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής του Φεστιβάλ Σάντανς 2018 έρχεται το κοινωνικό δράμα Η Διαπαιδαγώγηση της Κάμερον Ποστ (The Miseducation of Cameron Post) που σκηνοθετικά υπογράφει η Desiree Akhavan. Tο ομώνυμο νεανικό μυθιστόρημα της Emily M. Danforth έφτασε στα χέρια της Akhavan το 2011. Είναι ένα βιβλίο 470 σελίδων που διαδραματίζεται στην Μοντάνα στις αρχές των '90s και εξιστορεί 8 χρόνια από την ζωή της ομώνυμης ηρωίδας. Η Κάμερον Ποστ είναι, φαινομενικά, το πρότυπο της μαθήτριας λυκείου. Αλλά, όταν την πιάνουν στα πράσα με μία συμμαθήτριά της στο πίσω κάθισμα ενός αυτοκινήτου τη βραδιά του σχολικού χορού, την στέλνουν σε ένα κέντρο επαναπροσδιορισμού & θεραπείας για έφηβους που «πάσχουν» από ερωτική έλξη για άτομα του ίδιου φύλου. Στο κέντρο, η Κάμερον υπόκειται σε εξωπραγματική πειθαρχία, αμφίβολες μεθόδους «απo-ομοφυλοποίησης» και τραγούδια Χριστιανικής Ροκ. Όμως, αυτό το παράδοξο μέρος της προσφέρει, ταυτόχρονα, τη δυνατότητα να συμμετέχει σε μια γκέι κοινότητα. Για πρώτη φορά, η Κάμερον έρχεται σε επαφή με άτομα που της μοιάζουν και καταφέρνει να βρει τη δική της θέση ανάμεσα σε άλλους «απόβλητους».

Την βασική ηρωίδα υποδύεται η ταλαντούχα Chloe Grace Moretz, έχοντας στο πλευρό της τους Sasha Lane, Forrest Goodluck και Jennifer Ehle.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Οκτωβρίου 2018 από την Weird Wave!