Η Τελευταία Σημαία
του Richard Linklater. Με τους Steve Carell, Bryan Cranston, Laurence Fishburne, J. Quinton Johnson, Richard Robichaux, Lee Harrington, Cicely Tyson
Never Ending (War) Story
του zerVo (@moviesltd) 
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του Πενταγώνου, από το 1775 μέχρι το 1991 (για τις πιο κοντινές στο σήμερα δεκαετίες τα data δεν έχουν επακριβώς βεβαιωθεί) που η Υπερδύναμη βρίσκεται εμπλεκόμενη σε έναν μόνιμο πόλεμο, έχουν συμμετάσχει στις μάχες 41.892.128 στρατιώτες. Λιανά δηλαδή, κοντά σαράντα δύο εκατομμύρια φαντάροι. Εξ αυτών οι 651.031 χάθηκαν στο πεδίο της μάχης, ενώ 539.054 εξέπνευσαν κατοπινά, υποκύπτοντας στα τραύματα τους. Οι τραυματίες που επιβίωσαν, δε, αριθμούν περί το 1.430.290. Τέλος οι ζώντες βετεράνοι, οποιουδήποτε πολέμου έχουν εμπλακεί οι States μέσα στον εικοστό αιώνα, αυτή την στιγμή μετριούνται στους 4.444.533. Οι αριθμοί και μόνο προκαλούν σοκ και δέος! Αυτή η κινηματογρφική ιστορία του Last Flag Flying, αφορά τρεις από εκείνους που επέζησαν στις αιματοβαμμένες εξορμήσεις των παγκόσμιων σερίφηδων...
Έχοντας υπηρετήσει τις ένοπλες δυνάμεις της πατρίδας του, τρεις δεκαετίες πριν, από το πόστο του γιατρού, θητεία που του αμαύρωσε το ποινικό μητρώο, λόγω της δίχως μέτρο παροχής προς τους συμπολεμιστές του πανίσχυρων παυσίπονων, που οδήγησαν στον απρόσμενο θάνατο ενός εξ αυτών, ο Λάρι Ντοκ Σέπερντ, μια κρύα χειμωνιάτικη βραδιά θα διαβεί το κατώφλι του μπαρ, που ανήκει στον παλιό του σύντροφο από τις ημέρες του Βιετνάμ, Σαλ Νίλον. Ενός φασαριόζου πολυλογά, που ακόμη τα τραύματα είναι χαραγμένα βαθιά στην μνήμη του, με αποτέλεσμα να τα πνίγει κάθε βράδυ στο πιοτό. Για την συνάντηση αυτή, ο Ντοκ, ταξίδεψε από την άλλη άκρη της χώρας, επιθυμώντας να συναντήσει και πάλι τόσο τον Σαλ, όσο και τον επίσης πεζοναύτη την δύσκολη εκείνη περίοδο, Ρίτσαρντ Μούλερ, ο οποίος αφού έζησε μια εκρηκτική νεανική ζωή, αποφάσισε μεσήλικας πλέον, να ντυθεί το ράσο του ιερέα.
Μια επανένωση των παλιών κομπανιέρων, που γνώρισαν τον όλεθρο του πολέμου στα Ασιατικά εδάφη, που για τον μοναχικό και προσφάτως χήρο γιατρό έχει ιδιαίτερη σημασία. Καθώς θα ζητήσει από τους δύο παλιόφιλους, να τον συνοδεύσουν στην τελετή της ταφής του μοναχογιού του, που ελάχιστες ημέρες πριν έχασε την ζωή του στο Ιράκ, κατά την διάρκεια της στρατιωτικής επέμβασης του αμερικάνικου στρατού. Μια αναπάντεχη πληροφορία, λίγο πριν την ταφή με τιμές ήρωα στο κοιμητήριο πεσόντων του Άρλινγκτον, θα αλλάξει μονομιάς την γνώμη του χαροκαμένου πατέρα, που θα πάρει την προσωπική απόφαση να ταξιδέψει το φέρετρο με το άψυχο σώμα του παιδιού του, στην γενέτειρα του, στο Πόρτσμουθ του Νιου Χαμσάιρ, ώστε να ταφεί με πολιτική και όχι στρατιωτική κηδεία, δίπλα στο μνήμη της μητέρας του.
Χρονικά η ιστορία μας τοποθετείται στα 2003, Δεκέμβρη μήνα και ελάχιστες στιγμές μετά την σύλληψη από τους καλά εκπαιδευμένους μαρίνς του δικτάτορα και νούμερο ένα εχθρού των ΗΠΑ Σαντάμ Χουσείν. Μέσα σε αυτό το θριαμβευτικό υπό άλλες συνθήκες περιβάλλον, στήνεται ένα ανθρώπινο δράμα, που στο επίκεντρο του βρίσκεται η μορφή ενός τραγικού γονιού, που έχει δώσει τα πάντα στον τόπο του, ακόμη κι εκείνη την αξιοπρέπεια του, αναγκασμένος να εκτίσει ποινή φυλάκισης, αναλαμβάνοντας την ευθύνη των καταπραυντικών δόσεων που μοίραζε αφειδώς στους συμπαίκτες του στο Βίετ φάκιν Ναμ. Γύρω από την κατακερματισμένη μορφή του φουκαρά, που δεν γνωρίζει το πως και το γιατί χάθηκε το μοναχοπαίδι του, την ίδια στιγμή που οι επιτελάρχες του τον στολίζουν με συνθήματα ανείπωτης ανδρείας, τοποθετούνται παραστάτες δύο ακόμη μορφές δείγμα τυπικό της Βιετναμέζικης βετερανιάς, που ο καθένας τους πλήρωσε με τον δικό του τρόπο, εκείνη την βαριά, πολύ βαριά για τα μέτρα της γιάνκικης υπερηφάνειας, ήττα.
Η σεναριακή ιδέα είναι έξοχη και αυτό που καρτερείς είναι η απόσταση των τόσων χιλιάδων χιλιομέτρων σε αυτό το road trip της ανδρικής τρόικας, από το ένα νεκροταφείο στο άλλο, μέσα σε τρένα, λεωφορεία και φορτηγά, να γεμίσει με μηνύματα ενάντια στο κακό που σπέρνει ο πολεμοχαρής ετούτος τόπος κάθε τρεις και λίγο. Στην πραγματικότητα κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει όμως, αφού το πράγμα ξεφεύγει από το φανταρίστικο reunion και οδηγείται περισσότερο σε μια σύναξη γνώριμων από το μακρινό παρελθόν, που βλέπουν πια τους εαυτούς τους γηρασμένους και αναπολούν εκείνες τις ημέρες της νιότης που χάθηκαν στα ορύγματα της Σαϊγκόν. Δεδομένα υπάρχει πικρό χιούμορ, κυνισμός και σατιρικό στοιχείο, στους μακροσκελείς διαλόγους που ανακατεύονται οι τρεις ετερόκλητοι χαρακτήρες. Δείγμα τυπικό της γραφής άλλωστε ενός σκηνοθέτη που έκτισε καριέρα ολόκληρη πάνω στο κινηματογραφικό κουβεντολόι. Όμως...
Για δεύτερη συνεχόμενη φορά - μετά το αναιμικό Everybody Wants Some - ο αγαπημένος Richard Linklater, δείχνει τάσεις εσωστρέφειας και μοιραίας λύπησης προς τους ήρωες του, στερώντας τους την δυνατότητα να αναδείξουν με τις ατάκες τους ένα καυστικό χιούμορ που θα πετούσε ευθείες βολές προς τους συμπατριώτες υπεύθυνους των παγκόσμιων σφαγών που έχουν διοργανώσει. Αδιάφορες σε περιεχόμενο οι πιο πολλές ατέρμονες συζητήσεις της τριάδας, που ορίζουν τρεις πολύ σπουδαίοι είναι η αλήθεια ερμηνευτές, χωρίς την απαιτούμενη έκρηξη που θα οδηγήσει στην ζητούμενα διδακτική κεντρική ιδέα, καθιστούν το τύποις σίκουελ εκείνου του ανατρεπτικού, παρόμοιας κοψιάς σχεδιασμού, από τον ίδιο γραφιά Darryl Pinicsan, The Last Detail του Hal Ashby, ως μια ευκαιρία για μια βροντερή πολιτική διαμαρτυρία, που δυστυχώς πήγε μισοστράφι.
Μια επανένωση των παλιών κομπανιέρων, που γνώρισαν τον όλεθρο του πολέμου στα Ασιατικά εδάφη, που για τον μοναχικό και προσφάτως χήρο γιατρό έχει ιδιαίτερη σημασία. Καθώς θα ζητήσει από τους δύο παλιόφιλους, να τον συνοδεύσουν στην τελετή της ταφής του μοναχογιού του, που ελάχιστες ημέρες πριν έχασε την ζωή του στο Ιράκ, κατά την διάρκεια της στρατιωτικής επέμβασης του αμερικάνικου στρατού. Μια αναπάντεχη πληροφορία, λίγο πριν την ταφή με τιμές ήρωα στο κοιμητήριο πεσόντων του Άρλινγκτον, θα αλλάξει μονομιάς την γνώμη του χαροκαμένου πατέρα, που θα πάρει την προσωπική απόφαση να ταξιδέψει το φέρετρο με το άψυχο σώμα του παιδιού του, στην γενέτειρα του, στο Πόρτσμουθ του Νιου Χαμσάιρ, ώστε να ταφεί με πολιτική και όχι στρατιωτική κηδεία, δίπλα στο μνήμη της μητέρας του.
Χρονικά η ιστορία μας τοποθετείται στα 2003, Δεκέμβρη μήνα και ελάχιστες στιγμές μετά την σύλληψη από τους καλά εκπαιδευμένους μαρίνς του δικτάτορα και νούμερο ένα εχθρού των ΗΠΑ Σαντάμ Χουσείν. Μέσα σε αυτό το θριαμβευτικό υπό άλλες συνθήκες περιβάλλον, στήνεται ένα ανθρώπινο δράμα, που στο επίκεντρο του βρίσκεται η μορφή ενός τραγικού γονιού, που έχει δώσει τα πάντα στον τόπο του, ακόμη κι εκείνη την αξιοπρέπεια του, αναγκασμένος να εκτίσει ποινή φυλάκισης, αναλαμβάνοντας την ευθύνη των καταπραυντικών δόσεων που μοίραζε αφειδώς στους συμπαίκτες του στο Βίετ φάκιν Ναμ. Γύρω από την κατακερματισμένη μορφή του φουκαρά, που δεν γνωρίζει το πως και το γιατί χάθηκε το μοναχοπαίδι του, την ίδια στιγμή που οι επιτελάρχες του τον στολίζουν με συνθήματα ανείπωτης ανδρείας, τοποθετούνται παραστάτες δύο ακόμη μορφές δείγμα τυπικό της Βιετναμέζικης βετερανιάς, που ο καθένας τους πλήρωσε με τον δικό του τρόπο, εκείνη την βαριά, πολύ βαριά για τα μέτρα της γιάνκικης υπερηφάνειας, ήττα.
Η σεναριακή ιδέα είναι έξοχη και αυτό που καρτερείς είναι η απόσταση των τόσων χιλιάδων χιλιομέτρων σε αυτό το road trip της ανδρικής τρόικας, από το ένα νεκροταφείο στο άλλο, μέσα σε τρένα, λεωφορεία και φορτηγά, να γεμίσει με μηνύματα ενάντια στο κακό που σπέρνει ο πολεμοχαρής ετούτος τόπος κάθε τρεις και λίγο. Στην πραγματικότητα κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει όμως, αφού το πράγμα ξεφεύγει από το φανταρίστικο reunion και οδηγείται περισσότερο σε μια σύναξη γνώριμων από το μακρινό παρελθόν, που βλέπουν πια τους εαυτούς τους γηρασμένους και αναπολούν εκείνες τις ημέρες της νιότης που χάθηκαν στα ορύγματα της Σαϊγκόν. Δεδομένα υπάρχει πικρό χιούμορ, κυνισμός και σατιρικό στοιχείο, στους μακροσκελείς διαλόγους που ανακατεύονται οι τρεις ετερόκλητοι χαρακτήρες. Δείγμα τυπικό της γραφής άλλωστε ενός σκηνοθέτη που έκτισε καριέρα ολόκληρη πάνω στο κινηματογραφικό κουβεντολόι. Όμως...
Για δεύτερη συνεχόμενη φορά - μετά το αναιμικό Everybody Wants Some - ο αγαπημένος Richard Linklater, δείχνει τάσεις εσωστρέφειας και μοιραίας λύπησης προς τους ήρωες του, στερώντας τους την δυνατότητα να αναδείξουν με τις ατάκες τους ένα καυστικό χιούμορ που θα πετούσε ευθείες βολές προς τους συμπατριώτες υπεύθυνους των παγκόσμιων σφαγών που έχουν διοργανώσει. Αδιάφορες σε περιεχόμενο οι πιο πολλές ατέρμονες συζητήσεις της τριάδας, που ορίζουν τρεις πολύ σπουδαίοι είναι η αλήθεια ερμηνευτές, χωρίς την απαιτούμενη έκρηξη που θα οδηγήσει στην ζητούμενα διδακτική κεντρική ιδέα, καθιστούν το τύποις σίκουελ εκείνου του ανατρεπτικού, παρόμοιας κοψιάς σχεδιασμού, από τον ίδιο γραφιά Darryl Pinicsan, The Last Detail του Hal Ashby, ως μια ευκαιρία για μια βροντερή πολιτική διαμαρτυρία, που δυστυχώς πήγε μισοστράφι.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 17 Μαΐου 2018 από την Seven Films!
