Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Και τι δεν έχει ειπωθεί, εβδομήντα και πλέον χρόνια μετά την οριστική κατάρρευση της Γερμανικής πολεμικής μηχανής και το πέρας του δευτέρου πολέμου, γι αυτόν τον περιβόητο θησαυρό των Ναζί. Όλων εκείνων των ανεκτίμητης αξίας έργων τέχνης δηλαδή, των ράβδων χρυσού και των μη προσδιορίσιμου αριθμού λιρών, που οι βάναυσοι κατακτητές απέσπασαν μετά μανίας από τις χώρες που βρίσκονταν κάτω από την κατοχή τους και που σύμφωνα με τον μύθο, εξαφανίστηκε μέσα σε μια νύχτα από προσώπου γης, με συνέπεια οι κάθε λογής τυχοδιώκτες να τον ζητούν από άκρου εις άκρο της υδρογείου. Οι πιο ονομαστές θεωρίες συνωμοσίες θέλουν το χαμένο χρυσάφι να βρίσκεται κάπου στην Ιβηρική (φίλια ζώνη του Χίτλερ τότε ελέω Φράνκο), ενδεχομένως να το έχει κρατήσει στα απόκρυφα υπόγεια του το Βατικανό ή ακόμη και να μην ξέφυγε ποτέ από τα περίχωρα του Βερολίνου. Στην παρούσα φάση, ο ευφάνταστος Luc Besson πάντως με την παρέα του, ξεπέρασε τα όρια της φαντασίας στην προσέγγιση του μύθου, παίρνοντας θέση μάλιστα, λανθασμένα εκτιμώ, πάνω σε μία παρελθούσα εμφύλια σύρραξη, που ούτε την χώρα του αφορά, ούτε τον ίδιο. Ούτε εμάς βεβαίως αφορά, αλλά επειδή έτσι μας αρέσει υποστηρίζουμε τους απέναντι (Σέρβους), που κατόπιν των εχθροπραξιών, πολλοί και διάφοροι λόγοι μας έφεραν κοντύτερα ως έθνη...

1944. Μετά από την επιτυχημένη συμμαχική απόβαση στις ακτές της βόρειας Γαλλίας, είναι πλέον προφανές ως η πλάστιγγα της τελικής έκβασης του WWII έχει γείρει για τα καλά στην δική τους μεριά. Έχοντας αντιληφθεί πως το τέλος πλησιάζει, οι Ναζί εκπονούν σχέδιο οπισθοχώρησης, το οποίο περιλαμβάνει και το κρύψιμο σε ασφαλές μέρος, όλων εκείνων των ανυπολόγιστου κόστους λάφυρων που απέσπασαν από τις υποταγμένες στην μπότα τους χώρες. Το κομβόι με τα καλούδια, πίνακες ζωγραφικής σπουδαίων ζωγράφων, γλυπτά ονομαστών καλλιτεχνών και φυσικά πλάκες χρυσαφένιες που γεμίζουν δυο καμιόνια, ταξιδεύοντας στην Βαλκανική, σε κάποιο χωριό της Γιουγκοσλαβίας, θα δεχτεί την επίθεση των παρτιζάνων. Μπουμ!

1993. Βοσνία. Με τον νοσηρό αδελφικό πόλεμο, να έχει φτάσει στην κορύφωση του, οι δυνάμεις των κυανόκρανων έχουν καταλύσει στην ερειπωμένη πόλη του Σεράγιεβο, έχοντας σαν βασικό σκοπό την διαφύλαξη της ασφάλειας των συμμάχων. Στο αμερικάνικο στρατόπεδο της ΝΑΤΟικής πλευράς, η καθημερινότητα κυλά με ήρεμους ρυθμούς, ρουτίνα που σπάζει ενίοτε από τις συναντήσεις των περιπόλων με τους πάνοπλους και έτοιμους να προκαλέσουν σαματά, Σέρβους, ανούσιες μάχες που ο διοικητής της στρατιάς έχει διατάξει την πλήρη αποφυγή τους. Περιορισμένοι στην δική τους όχθη οι γιάνκηδες κομάντο, ερχόμενοι σε επαφή με τους ντόπιους, θα πληροφορηθούν ένα απίστευτο μυστικό, που κρύβει τις ρίζες του μισό αιώνα πριν, στην νύχτα της ισοπέδωσης του γειτονικού χωριού από τους αντάρτες. Κι έχει να κάνει με τον χαμένο θησαυρό των Ναζί, που σύμφωνα με όσα προστάζει ο θρύλος, βρίσκεται αναπαυμένος στον πάτο της τεράστιας λίμνης, στο κέντρο ακριβώς της υπό διεκδίκηση δασώδους έκτασης.

Συνεπώς τα προβλήματα που καλούνται να επιλύσουν οι πεζοναύτες της ιστορίας μας δεν είναι και λίγα, αφού αρχικά θα πρέπει να διαπιστώσουν αν πραγματικά λέει αλήθεια η πιο καλή Μπόσνα γκαρσόνα, που εκμυστηρεύτηκε το οικογενειακό τοπ σίκρετ, στον φαντάρο αγαπητικό από το Τέξας, κατόπιν να εκπονήσουν πλάνο ανάσυρσης του μεταλλικού όγκου, όσο το δυνατόν πιο αθόρυβα και χωρίς να κινήσουν τις υποψίες των δικών τους και εννοείται τέλος να αποδράσουν από τις Σέρβικες διμοιρίες, που μονίμως βρίσκονται στο κατόπι τους. Τριακόσια εκατομμύρια δολάρια κοιμούνται κάτω από το νερό και η πεντάδα των ντυμένων στο χακί, ήδη ονειρεύεται την στιγμή της μοιρασιάς...

Για να πω την αλήθεια στο άκουσμα του τίτλου Renegades, που συμπληρώνεται από την εγχώρια μαρκίζα Ομάδα Υποβρύχιων Καταδρομών, κατά νου είχα μια περιπέτεια δράσης, τύπου straight to video με πρωταγωνιστή τον Dudikoff. Και αν σταθώ μόνο στο πρωταγωνιστικό σκέλος, το πράγμα δεν απέχει και πολύ, μιας και ο σωματώδης Sullivan Stapleton (που έχουμε ξανασυναντήσει στο 300 Rise Of The Empire) ο οποίος ηγείται του φιλόδοξου να πλουτίσει κουιντέτου προς τα εκεί φέρνει σε κοψιά. Εκείνο που αλλάζει ολοσχερώς είναι το βασικό θεμέλιο του στόρι, που κατάτι είναι πιο ψαγμένο από το άκρως επίπεδο "πάμε να σώσουμε τους κολλητούς μας από τα χέρια των οχτρών". Λογικό αν σκεφτεί κανείς πως πίσω από την ιδέα κρύβεται η άκρως πετυχημένη Europa Corp, που φυσικά της ανήκει το μεγαλύτερο μερίδιο της επιτυχίας, στο θέμα της νεκρανάστασης του παλιομοδίτικου action genre. Μόνο που εδώ οι χοντράδες, για να συμπληρωθεί το δίωρο, δίνουν και παίρνουν και δεν αρκούμαστε απλώς σε μια εναλλακτική περίπτωση Fool's Gold.

Προφανώς στην συλλογιστική του αμερικάνικου κοινού, οι Σέρβοι αποτελούν, ελλείψει άλλου, τον υπέρτατο εχθρό, σατανικότερο ίσως κι από τους Κορεάτες του Βορρά. Εμείς γνωρίζοντας πάρα πολύ καλά τον λαό αυτό, με όλα του τα θετικά, όπως και τα αρνητικά, είναι βέβαιο πως αισθανόμαστε την ενόχληση ενόσω στις πλάτες του πέφτει αδίκως ολάκερο το βάρος της θηριωδίας. Συνεπώς από ένα σημείο και μετά της αφήγησης, το συναίσθημα συμπάθειας προς το πόνημα του Steven Quale καταρρέει, χωρίς να φτάνει όμως στα τάρταρα του εξοργισμού, όπως μας είχε οδηγήσει κάποτε, με την ίδια συμπεριφορά το προπαγανδιστικό Behind Enemy Lines.

Ένα παραμυθάκι και μόνο πάνω σε έναν διαχρονικό urban legend είναι το φιλμάκι, που περιτυλίγεται για να ταιριάξει και στο πολεμικό είδος, με μια αερομαχία ελικοπτέρου με mig (μάντεψε ποιος κερδίζει) και μια πτώση τανκ στα νερά παραπόταμου του Δουνάβεως. Φτωχά πράγματα. Κρατάμε μόνο το στιγμιότυπο της υποβρύχιας λήψης (μιας από τις πολλές) της αποκάλυψης, όπου ο πανάκριβος πίνακας - αριστούργημα αποσυντίθεται μετά από τόσες δεκαετίες στον πυθμένα, ίσως και τις εμβόλιμες σκηνές με τον έξοχο ρολίστα J.K. Simmons, που μαζεύοντας κανά δολάριο για την σύνταξη του, υποδύεται εδώ τον κομάντερ - καρικατούρα της περσόνας του στον Σπαίντερμαν. Για δεύτερη φορά δε, μέσα σε μία μόλις ημέρα, απορρίπτουμε ερμηνευτικά την Ολλανδέζα Sylvia Hoeks, που ούτε εδώ λέει πολλά πράγματα ως σερβιτόρα - σκούμπα ντάιβερ, ούτε κυρίως στο καινούργιο Blade Runner, ως κακίστρω κόπια της Sean Young.

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	It	Tanweer	2	116	46.502	202.284
2	Blade Runner 2049	Feelgood ENt.	1	111	31.814	31.814
3	Despicable Me 3	UIP	6	65	11.058	265.599
4	Un beau soleil intérieur	Filmtrade	1	10	7.640	7.640
5	The Emoji Movie	Feelgood Ent.	3	76	7.059	36.233
6	My Little Pony	Spentzos Films	1	48	4.452	4.452
7	Renegades	Odeon	1	27	4.441	4.441
8	Annabelle: Creation	Tanweer	4	15	3.793	138.319
9	Kingsman: The Golden Circle	Odeon	3	21	3.542	48.440
10	American Assassin	Spentzos Films	2	18	2.942	14.802

Προηγούμενο ΤΟΠ - Επόμενο ΤΟΠ

Άσε μας κουκλίτσα μου!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Η Juliette Binoche λάμπει – κατά τα άλλα, συννεφιά!

13η (και τυχερή;) μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας είναι τούτη εδώ για την 71χρονη Γαλλίδα σκηνοθέτιδα Claire Denis, που κατά βάση το έργο της είναι αταξινόμητο. Είναι η πρώτη της ταινία που κερδίζει διανομή για τη χώρα μας, παρά το γεγονός ότι διάφορες ταινίες της έχουν προβληθεί σε κινηματογραφικά φεστιβάλ στην Ελλάδα! Μεταξύ μας κυκλοφορούν πολλοί φανατικοί οπαδοί της, που πίνουν νερό στο όνομά της. Δεν είμαι από αυτούς, ομολογώ πως έχω δει μόνο το «Ερωτική διαστροφή» (Trouble Every Day, 2001) από τα προηγούμενά της φιλμ, που ενδιαφέρουσα ταινία την λες εκείνη – και διαστροφική! – και διαθέτει κι ένα εξαιρετικό σάουντρακ από τους Tindersticks, από τα λίγα που έχω στη cd-θήκη μου (αλήθεια, τι έχει απογίνει ο Vincent Gallo;)!

Τούτη η ταινία φτιάχτηκε για να είναι η πιο εμπορική της. Κωμωδία (υποτίθεται πως) είναι, (υποτίθεται πως) βασίζεται στα «Αποσπάσματα ενός ερωτικού λόγου» του Ρολάν Μπαρτ, δυνατό καστ έχει (εντάξει, ο Depardieu λειτουργεί ως κράχτης παρά έχει κάποιον σοβαρό ρόλο, όπως επίσης και η Bruni-Tedeschi, που εμφανίζεται για ένα – δύο λεπτά), πήρε και πολύ καλές κριτικές στις Κάννες όπου προβλήθηκε στο τμήμα «Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών» κερδίζοντας εκεί και το βραβείο SACD εξ ημισείας με το «L'amant d'un jour» του Philippe Garrel. Η ταινία στην πρώτη βδομάδα προβολής της στη Γαλλία (βγήκε στις αίθουσες εκεί στις 27 Σεπτεμβρίου, πριν μια βδομάδα χοντρικά δηλαδή) έκοψε 130 χιλιάδες εισιτήρια. Για να δούμε τι θα κάνει στη χώρα μας...

Η υπόθεση: Η Ιζαμπέλ είναι μια Παριζιάνα καλλιτέχνις και χωρισμένη μητέρα, που δεν εγκαταλείπει την προσπάθεια να βρει τον αληθινό έρωτα. Παρ' όλο που το κενό μεταξύ αυτού που ψάχνει και των αντρών που παρουσιάζονται στην ζωή της μεγαλώνει συνεχώς, οι διαφορετικοί άντρες έχουν όλοι κάτι το μοναδικό, ακόμα κι αν δεν είναι αυτό που αναζητά. Η ελπίδα, οι προσδοκίες και η απογοήτευση κάνουν πολλούς κύκλους καθώς παρ’ όλες τις ατυχίες η προσπάθεια της Ιζαμπέλ συνεχίζεται…

Η άποψή μας: Εντάξει, πραγματικά αν δεν έπαιζε εδώ η Juliette Binoche, έτσι όπως παίζει και δεν υπήρχε η σκηνή με το «At Last» της Etta James, δεν θα υπήρχε κανένας λόγος να δει κανείς αυτήν την ταινία! Θαρρείς και δεν πρωταγωνιστούν ενήλικοι άνθρωποι εδώ αλλά 16χρονα! Θα μου πεις, εμείς οι μεσήλικες (ε, χμ) δεν έχουμε δικαίωμα να κάνουμε χαζομαρούλες στον έρωτα; Και να συμπεριφερόμαστε σαν ερωτευμένοι πιγκουίνοι, που λέει και το άσμα; Δεν αντιλέγω. Απλά, η λογική της Denis δεν (θα μπορούσε να) είναι εκείνη μιας ρομαντικής κομεντί τύπου Nancy Meyers, που επίσης έχει στο κάδρο ερωτικά πάθη ενηλίκων (και βάλε) αλλά τα παρατηρεί από την... αμερικάνικη πλευρά.

Η Denis πλησιάζει το θέμα της με τη λογική φεστιβαλικής ταινίας σε συνδυασμό με ρομαντική κομεντί γαλλικής κοπής. Το τελικό αποτέλεσμα δεν τη δικαιώνει. Γιατί υπάρχει μπόλικη επανάληψη. Και βαρεμάρα. Η Ιζαμπέλ γνωρίζει έναν άντρα. Συζητάει μαζί του. Τον... ερωτεύεται (;). Κάνουν έρωτα. Και χωρίζουν. Και πάλι από την αρχή. Τη μια είναι ένας ξεκάθαρος στα θέλω του τραπεζίτης. Την άλλη ένας μπερδεμένος και ανώριμος ηθοποιός. Την τρίτη ένας άγνωστος, με τον οποίο χορεύει σε μια εκδήλωση. Την άλλη ένας γκαλερίστας που τη γουστάρει. Την παράλλη ο πρώην σύζυγός της, με τον οποίο συνευρίσκονται κι ας έχουν χωρίσει. Ατελείωτο, ατέρμονο ερωτικό γαϊτανάκι, η δικιά μας να διεκδικεί τον έρωτα και ο έρωτας πουθενά! Και να κουβέντες με τη φίλη στις τουαλέτες: «με φτιάχνει ο τραπεζίτης γιατί τον φαντάζομαι ως άθλιο τύπο κι έτσι τελειώνω!». Όντως, βαθιά αποσπάσματα ερωτικού λόγου! Θα μου πεις, γιατί ντε και καλά πρέπει το όλον να είναι βαθύ; Όχι, δεν πρέπει. Αλλά εντέλει είναι τόσο ελαφρύ το όλον, και τόσο... κλασικά γαλλικά πολυλογάδικο, που δεν στέκει σε καμία κριτική αποτίμηση.

Όλη η ταινία θα μπορούσε να είναι η πρώτη ιστορία, με το σεξ με τον τραπεζίτη (η Binoche δεν κωλώνει να εμφανιστεί γυμνή). Όλα τα άλλα είναι επανάληψη της επανάληψης, ω επανάληψη! Σκετς ατάκτως ερριμμένα, που δεν βγάζουν πουθενά. Εντωμεταξύ, δεν υπάρχει καμία αναφορά στο κοινωνικό γίγνεσθαι – δεν την ενδιαφέρει την Denis αυτό. Αστοί και μεγαλοαστοί είναι οι ήρωές της, καλλιεργημένοι και κενοί κατά βάση, που έχουν λυμένο το οικονομικό τους οπότε έχουν την πολυτέλεια να γυρίζουν από κρεβάτι σε κρεβάτι. Ακόμα και την κόρη της Ιζαμπέλ την βλέπουμε ελάχιστα – γιατί υπάρχει στο σενάριο; Δεν βλέπουμε κάποιο ιδιαίτερο μητρικό φίλτρο. Μήπως απλώς αποτελεί μια αφορμή για να βρίσκεται και ερωτικά με τον πρώην σύζυγό της; Και αφού καταθάψαμε την ταινία, καθώς δεν έχει κάτι να μας πει και δεν διαθέτει και το απαραίτητο, λυτρωτικό χιούμορ για να μας το πει αυτό το τίποτα έστω, ερχόμαστε να αποθεώσουμε την Juliette. Τι ερμηνευτικός οδοστρωτήρας είναι η γυναίκα; Πόσο όμορφα έχει ωριμάσει; Την προτιμώ τώρα, έτσι όπως είναι, και ερμηνευτικά και εμφανισιακά, σε σχέση με το παρελθόν της. Πχ, εκείνο το «Μοιραίο πάθος», τι κακή ταινία και τι κακή που ήταν η ίδια σε αυτήν; Κι εκεί περί έρωτος το ανάγνωσμα, σε πιο... τρίγωνη κατάσταση, αλλά εκεί ο Louis Malle το είχε παρακάνει με το μελόδραμα. Εννοείται ότι προτιμάμε τούτη την ταινία συνολικά από εκείνη.

Εδώ, η Binoche πραγματικά λάμπει. Μια γκριμάτσα της, ένα μειδίαμα, και σε μαγεύει. Το κορμί της είναι σούπερ, κανένα σφίξιμο, καμία ανάγκη να προστατέψει το... image της, καμία ανασφάλεια ως ηθοποιός εν αντιθέσει με την ανασφάλεια του χαρακτήρα που ερμηνεύει. Είναι πραγματικά σπουδαία και λάμπει σε ένα φιλμ που δεν φτάνει στο ύψος της. Ούτε των περιστάσεων. Όσο δε (και κλείνουμε με αυτό) με το φινάλε, με την κουβέντα της Binoche με τον θεραπευτή-γκουρού-ψυχολόγο-σκιτζή που ερμηνεύει ο Depardieu, θα μπορούσε να πει κανείς πως είναι ο τρόπος της Denis να υπονομεύσει όλη της την ταινία. Εκείνος ολοφάνερα προσπαθεί να γίνει ο επόμενος άντρας στη σειρά που θα τη γευτεί κι εκείνη τον ακούει γοητευμένη, ενώ συνάμα πέφτουν οι τίτλοι τέλους! Εντάξει, σ' ωραία φίλτατη Denis μου, αλλά λίγο μας πούλησες φύκια για μεταξωτές κορδέλες, έτσι; Να τα λέμε αυτά...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Οκτωβρίου 2017 από την Filmtrade

του zerVo (@moviesltd)

Προσωπικά, τριάντα πέντε χρόνια τώρα, από εκείνη την στιγμή που έπεσε μια για πάντα πάνω στο The End το γνώριμο μουσικό μοτίβο του Παπαθανασίου, δεν υπήρξε ούτε μισή στιγμή που να αποζητήσω την συνέχεια του. Δεν την χρειάστηκα, δεν μου έκανε κανένα κέφι βρε αδελφέ να πληροφορηθώ αν συνέβη το παραμικρό στο κατόπι μιας ιστορίας, που έτσι κι αλλιώς για αυτοτελή την είχε σχεδιάσει ο μάστορης της. Κι αν καμιά βολά, συχνάκις, με έπιανε η νοσταλγική τάση να ξαναζήσω το αριστοτεχνικά δομημένο μεταμοντέρνο, νεο νουάρ ειδύλλιο του Blade Runner, ήξερα και με τυφλό σύστημα την διαδρομή μέχρι την βιντεοθήκη, όπου το κόσμημα του Scott ζει και αναπνέει ακόμη και στην πιο σπάνια εκδοχή του. Ποιοι τώρα, πείστηκαν και έπεισαν και άλλους, να στήσουν πάνω στο θρυλικό όνομα του αριστουργήματος, σίκουελ που δεν έχει το παραμικρό νόημα ύπαρξης, καρφί δεν μου καίγεται. Blade Runner στην δική μου συλλογιστική, υπάρχει μόνον ένα, εκείνο που λαμβάνει χώρα, εχμ, σε ενάμισι χρονάκο από σήμερα...

Γη, σωτήριον έτος 2049. Δεκαετίες έχουν περάσει από τα ολέθρια περιστατικά που άλλαξαν την μορφή του κόσμου όπως τον γνωρίζαμε - αόριστης υφής γεγονότα, που ο λαός αποκαλεί με μια λέξη, Μπλακάουτ. Οι κοινωνίες παλεύουν να ορθοποδήσουν και σε ένα σχετικό επίπεδο το έχουν καταφέρει, με πιο χαρακτηριστική περίπτωση εκείνη του πολυσυλλεκτικού Λος Άντζελες, που σε μεγάλο βαθμό έχει επανέλθει στην γνώριμη πολύβουη χάι τεκ καθημερινότητα του, καθώς στις διαρκώς φωτισμένες με νέον γειτονιές του συνυπάρχουν αρμονικά πια, άνθρωποι και ανθρωποειδή. Από κοινού κατόρθωμα της Αστυνομίας της μεγαλούπολης και του υπερβολικά φιλόδοξου γενετιστή Νιάντερ Γουάλας, η υψηλής τεχνολογίας μπράντα του οποίου, έχει ρίξει στην αγορά μια ρέπλικα εξελιγμένης γενιάς, που λειτουργεί άβουλα κάτω από τις ανθρώπινες εντολές, ως Μπλέιντ Ράννερ εξολοθρευτής όλων των εναπομείναντων, παλιοκαιρισμένων (και με τάσεις επαναστατικές) μοντέλων.

Μια τέτοια περίπτωση τεχνητού μπάτσου που με προθυμία αναζητά τους επικίνδυνους αποστάτες, είναι και ο μοναχικός Κ, ένα λιγομίλητο, απόμακρο, άφιλο αντίγραφο, που προτιμά να ξοδεύει τον ελεύθερο χρόνο του στο λιτό του διαμέρισμα σε μπλοκ του LA, συντροφιά με το ολογραφικό κορίτσι του, Τζόι. Η πιο πρόσφατη αποστολή που θα κληθεί να φέρει εις πέρας, θα είναι και εκείνη που θα ανατρέψει τα πάντα στο μπερδεμένο μέσα του, καθώς θα ανακαλύψει θαμμένα στην γη, απομεινάρια μιας θηλυκού φύλου ρέπλικας, που οδηγώντας τα στο εργαστήριο για περαιτέρω εξέταση, θα φέρουν στην επιφάνεια ένα αδιανόητο μυστικό. Που θα φέρει τα πάνω κάτω στους ισχύοντες σοσιολογικούς κανόνες και που αν δημοσιοποιηθεί, ενδεχόμενα θα προκαλέσει άμεση ρήξη στις οριακά ισορροπημένες σχέσεις των κανονικών πολιτών και των γενετικά φτιαχτών σιμά τους.

Μαθημένος να μην αντιδρά στις εντολές των ανωτέρων του ο Κ θα κρύψει την αρχική του ταραχή, όσο η έρευνα του όμως θα προχωρά και καινούργια στοιχεία θα προστίθενται στην ατζέντα του, τόσο θα αντιλαμβάνεται πως τα πάντα τριγύρω του έχουν στηθεί πάνω σε σαθρά θεμέλια και δίχως στέρεες βάσεις. Όταν, δε, συνειδητοποιήσει πως τα ευρήματα, έχουν άμεση σχέση και με τον ίδιο, μολονότι δεν μπορεί να επαναφέρει τίποτα στην μνήμη του, καθώς οι θύμησες στο κεφάλι του είναι φυτευτές, τότε θα πάρει την κατάσταση αποκλειστικά στα χέρια του για να μάθει την πλήρη αλήθεια. Ακόμη κι αν για να συμβεί αυτό, θα κηρύξει τον εαυτό του, εκτός νόμου.

Παρότι λοιπόν η ιστορία που ειπώθηκε, συγκλονίζοντας άπαντες τότε, ποτέ δεν στήθηκε για να τραβηχτεί περαιτέρω κάποια στιγμή, μισό κοντά αιώνα μετά, η αφηγηματική της γραμμή, κάποιοι εκεί στον πλανήτη Χόλιγουντ, φαντάστηκαν πως θα ήταν φρόνιμο να συμβεί κάτι τέτοιο κι έστυψαν μυαλά και εμπνεύσεις, προκειμένου να πετύχουν την όσο το δυνατόν πιο αρμονική διασύνδεση με το παρελθόν. Και για να είμαι δίκαιος, η αλυσίδα στήθηκε με γερά κρικάκια, που με μπόλικη καλή θέληση δεν φθάρηκαν ιδιαίτερα από τα ερωτηματικά που λογικά σχηματίστηκαν στην πορεία της θέασης. Υπάρχει εξέλιξη στην πλοκή, εμφανίζονται νέες περσόνες που εντείνουν την δραματουργία, την ίδια ώρα που ακολουθείται πιστά το μοτίβο που έχουν τεθεί στις πιο πρόσφατες δημιουργίες που φέρουν την υπογραφή Scott, εκείνο δηλαδή της φιλοσοφικής αναζήτησης και της επίλυσης στο εκράν, μέσα από φιλμικό κουβεντολόι, βασικών αποριών της ύπαρξης μας.

Αν κανείς από την παραγωγό Sony με ρωτούσε - λέμε τώρα - στο pre production, ποιον θα πρότεινα για να καθίσει στην σκηνοθετική καρέκλα του σίκουελ, ζυγίζοντας καριέρες νέων ντιρεκτόρων, χωρίς δεύτερη σκέψη θα υποδείκνυα τον Rian Johnson, που από τον καιρό του Looper τον έχω πολύ ψηλά σε εκτίμηση, για τέτοιου είδους sci fi αναζήτησης. Δεύτερο θα διάλεγα τον Alex Garland του Ex Machina, επίσης νέο καλλιτέχνη με φρέσκες ιδέες. Που θέλω να καταλήξω? Έναν δεν θα τον επέλεγα με την καμία! Τον Denis Villeneuve, τον Καναδό εκείνον από την γαλλόφωνη όχθη του ποταμού Σεντ Λόρενς, που χάρη στο δημιουργικό του πείσμα έχει αναδειχτεί στον κορυφαίο οτέρ της εποχής μας, με την κάθε νέα του ταινία, να προβάλλει και με την βούλα, καλύτερη της έτσι κι αλλιώς πολύ υψηλού λέβελ προηγούμενης. Μεγάλο κεφάλαιο για το παγκόσμιο σινεμά ο Κεμπεκουά. Αρκεί να μην επαναλαμβάνεται. Και σε ότι αφορά τα κουέσιον μαρκς, ποιοι είμαστε, από που προερχόμαστε, ποιοι μας έφτιαξαν και για ποιον λόγο, δεν έχει περάσει χρόνος που τα απάντησε σε μια πραγματικά σπουδαία του ταινία.

Οπότε ποιο ακριβώς είναι εδώ το ζητούμενο από τον Ντενί - Ντενί? Να ρίξει στο τραπέζι ξανά μανά τις ίδιες υπαρξιακές κουβέντες, κάτω από την ομπρέλα του παλαιόθεν ζητήματος για το αν ποτέ θα φτάσουμε ως κοινωνία, οι κατασκευασμένοι να υπερκεράσουν τους γεννημένους. Που αν, λέμε αν, δεν μας το απάντησε το Blade Runner 35 έτη πριν, ε, βρέθηκε ένας Cameron, όχι απλά να το εξαντλήσει το πράγμα στους Εξολοθρευτές του, αλλά να μην αφήσει το παραμικρό περιθώριο, να σηκώσει δάκτυλο θεατής για να ζητήσει το λόγο. Εννοείται πως εδώ, στο αναίτια μακροσκελές χρονικά Blade Runner 2049, από όπου απουσιάζουν σχεδόν ολοκληρωτικά στιγμές δράσης και εντυπωσιασμού, πέφτουν σχεδόν βροχή και έτερα ζητήματα, περί της θεοποίησης των παρανόιντ γενετιστών, περί της καταπάτησης των ηθικών κανόνων λειτουργίας και το κυριότερο περί της ισοπέδωσης της σπουδαιότερης στιγμής που μπορεί να προκύψει σε ανθρώπινο ον, που βεβαίως δεν είναι άλλη από την ώρα που θα φέρει στον κόσμο το τέκνο του. Χμ! Δεν ξέρω αν είμαι εγώ που μετά από τριψήφιο αριθμό θεάσεων κάτι δεν κατάλαβα καλά από το ορίτζιναλ, αλλά δεν είμαι και τόσο βέβαιος πως αυτός ήταν ο αρχικός σκοπός των δημιουργών τότε, ώστε να αποφασίσουν να τον κάνουν πράξη απόψε...

Θα έλεγα δε, πως κοινωνιολογικά, οι στιγμές του νέου τσάπτερ που με συγκίνησαν πιότερο, ήταν εκείνες της απομόνωσης του υποκειμένου (fake ή real είναι αδιάφορο, πρόκειται για παγκόσμιο φαινόμενο πια), του κλεισίματος στον εαυτό του, που δεν μοιάζει να εμπιστεύεται κανέναν για σύντροφο του, παρά μόνο κάποιον που ο ίδιος έχει γαλουχήσει κατά πως επιθυμεί. Για κάποιον εύκολα εξηγήσιμο λόγο (που ονομάζεται Ana De Armas, ένα εξαίσιο πλάσμα, που για πρώτη φορά δείχνει στοιχεία ερμηνευτικού τάλαντου) οι χαμηλότονες σεκάνς στην ημιφωτισμένη γκαρσονιέρα είναι και οι πιο ενδιαφέρουσες, καθώς φέρνουν στην επιφάνεια ένα από τα μεγαλύτερα μοντέρνα ζητήματα, της μοναξιάς και του καβουκισμού, της εθελούσιας στέρησης συντροφικότητας, αμά τη εμφανίσει της λυκορνίασης του περίγυρου. Ειδικά αν εκείνη η γειτονιά καταλάβει πως δεν είσαι κανονικός, αλλά διαφορετικός και σε πιάσει (και όχι μόνο) στο στόμα της.

Εννοείται πως ο Villeneuve στο κτίσιμο της ατμόσφαιρας δεν κάνει το σφάλμα να αλλάξει πολλά από το στυλ του πρωτότυπου, συνεπώς και εδώ υπάρχουν τα θεόρατα κτίρια, με τις γιγάντιες διαφημίσεις που ανάμεσα τους ταξιδεύουν τα εναέρια μέσα μεταφοράς. Κομπιουτεράιζ χαλί, μεταξύ των επιμέρους άριστα φωτογραφημένων από τον Roger - Οσκαρική πεντάδα βέβαιη - Deakins στουντιακών πλάνων, τονισμένων βεβαίως από το βούισμα του μουσικού θέματος, που επιμελείται ο Vangelis. (Τι εννοείς δεν το έχει γράψει ο Vangelis?) Παρόλο που τα συστατικά είναι έξοχα επιλεγμένα από το πάνω ράφι και έχει διαλεχτεί ο αστέρας εκείνος που με την παρουσία του και μόνο (στο 95 τοις εκατό του έργου) θα τα ενώσει σε σώμα ένα, εντούτοις η χημεία δεν δένει όπως θα καρτερούσε κανείς, από ένα πόνημα που φέρει τέτοια βαρύγδουπη μαρκίζα. Και όταν έρχεται η ώρα να μαζέψει τα γκέμια ο Villeneuve στην τρίτη πράξη, ρίχνοντας στην τσόχα το βαρύ χαρτί - ιδέα του (κορυφαίου του) Incedies, είναι πλέον αργά. Το αβάσταχτα χαμηλό τέμπο, είναι που μάλλον δίνει στον νου τον χρόνο να σκεφτεί καλύτερα και να απορρίψει μονομιάς άκυρες επιλογές, όπως φερειπείν του Leto, σε απόδοση μιας εικόνας που η Matrix τριλογία εξάντλησε μέχρι κεραίας ή της κακίστρως της πλοκής Λουβ (νάτες και οι βιβλικές αναφορές, για να δέσει το γλυκό) που σε κοψιά παλεύει και δεν καταφέρνει ποτέ, έστω να αγγίξει την απαράμιλλα μελετημένη μορφή της αφορμής για να ξαναδεί κανείς το Blade Runner 1982 και ακούει στο όνομα Sean Young. Εκτιμώ πως τα τριάντα δευτερόλεπτα που εδώ παίζει το CGI της, είναι απόλυτα ικανά να σε στείλουν στο βίντεο κλαμπ για να αναζητήσεις (φυσικά ξανά) το DVD...

Οπότε μένει σε εκκρεμότητα το καίριο ερώτημα. Για ποιον ακριβώς λόγο φτιάχτηκε το 2049, αν δεν υπάρχει ούτε ένα παλιός θεατής που να το απαίτησε, ενώ οι νέοι είναι σχεδόν αδύνατο να το παρακολουθήσουν δίχως να έχουν γνώση του παλιού? Που αν την αποκτήσουν σήμερα θα έχει λάθος λογική, μιας και σε καμία ορθολογική σκέψη το μελλοντολογικό παραμύθι του Blade Runner δεν μπορεί να στηθεί...του χρόνου? Για να εξετάσουμε φτου κι από την αρχή τα ίδια θεωρήματα ζωής on screen, καταλήγοντας λίγο πολύ σε πανομοιότυπα συμπεράσματα? Για να ανεβεί ακόμη παραπάνω το σταρικό επίπεδο του Gosling? Για να καταγραφεί μια εισπρακτική φλόπα - με στοίχημα - στο καρνέ της Columbia? Ή για να νιώσουμε ακόμη και οι πιο δύσπιστοι πως βαθιά μέσα στις ρέπλικες, υπάρχει πηγαίο φίλινγκ, πάθος, όνειρο, φιλοδοξία, ζωή, με μια λέξη η ψυχή, που δεν καταλαβαίνει από δέρματα, κορμιά και τομάρια? Ας είχε λίγη παραπάνω από δαύτη το άριστα στυλιζαρισμένο σίκουελ και θα το συζητούσαμε πιο διεξοδικά.

Αποδέξου με αν τολμάς!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Κοχόνες: ή έχεις ή δεν έχεις...

Με την προηγούμενη, την τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία της φιλμογραφίας του, την Gloria, ο Χιλιανός Sebastián Lelio συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα της Berlinale του 2013 και τιμήθηκε με τρία βραβεία με σημαντικότερα εκείνα καλύτερης γυναικείας ερμηνείας (για την Paulina García) και της Οικουμενικής Επιτροπής. Τέσσερα χρόνια μετά επέστρεψε στη γερμανική πρωτεύουσα με τη νέα του ταινία, αυτήν με την οποία ασχολούμαστε σε τούτο το κείμενο, συμμετείχε με αυτήν στο διαγωνιστικό τμήμα και τιμήθηκε με την Αργυρή Άρκτο καλύτερου σεναρίου, ενώ πήρε και το βραβείο της Οικουμενικής Επιτροπής (ξανά!). Μεταξύ των παραγωγών της ταινίας συναντάμε τα ονόματα των σκηνοθετών Pablo Larraín και Maren Ade. Και στο φεστιβάλ «Νύχτες Πρεμιέρας» στην Αθήνα, η ταινία προβλήθηκε παρουσία της πρωταγωνίστριας Daniela Vega!

Η ταινία αποτελεί την επίσημη πρόταση της Χιλής για το ξενόγλωσσο Όσκαρ στην ερχόμενη απονομή των περισπούδαστων βραβείων. Εντωμεταξύ, ο Lelio έχει ολοκληρώσει ήδη και την 6η μεγάλου μήκους ταινία του. Τίτλος της: «Disobedience». Είναι η πρώτη του αγγλόφωνη ταινία, προβλήθηκε ήδη στο φεστιβάλ του Τορόντο και πρωταγωνιστούν σε αυτήν οι Rachel McAdams, Rachel Weisz και Alessandro Nivola, με τις δύο Ρέιτσελ να κυριαρχούν σε μια ιδιαιτέρως καυτή ερωτική σκηνή μεταξύ τους, όπως λένε οι πληροφορίες μας!

Η υπόθεση: Η Μαρίνα και ο Ορλάντο είναι ένα ερωτευμένο ζευγάρι. Ζουν μαζί ευτυχισμένες στιγμές κι ας έχουν μεγάλη διαφορά ηλικίας: Ο Ορλάντο είναι 57 ετών και η Μαρίνα είναι καμιά 25αριά χρόνια νεώτερη. Ο Ορλάντο είναι επιχειρηματίας, χωρισμένος από τη γυναίκα του, με ενήλικο παιδί. Η Μαρίνα δουλεύει ως σερβιτόρα και της αρέσει πολύ να τραγουδά. Μια μέρα, μετά την επιστροφή τους από έξοδο όπου γιόρταζαν μαζί τα γενέθλια της Μαρίνας, ο Ορλάντο ξυπνάει χλωμός και με έντονη αδιαθεσία. Η Μαρίνα τον πηγαίνει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα στο νοσοκομείο, αλλά οι γιατροί το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να διαπιστώσουν το θάνατό του. Ο Ορλάντο πέθανε από ανεύρυσμα. Η Μαρίνα, πρώην άντρας και νυν γυναίκα μετά από επέμβαση αλλαγής φύλου, θα βρεθεί σε έναν κυκεώνα άσχημων καταστάσεων.

Η πρώην γυναίκα του Ορλάντο ζητάει να πάρει το αυτοκίνητό του από τη Μαρίνα και ο γιος τους θέλει να τη διώξει άμεσα από το διαμέρισμα του πατέρα του και να της πάρει και τον σκύλο. Κυρίως, όμως, η οικογένεια του θανόντος δεν θέλει να παραβρεθεί η Μαρίνα στην κηδεία του! Δεν της δίνουν το δικαίωμα να θρηνήσει τον αγαπημένο της. Παράλληλα, μια γυναίκα αστυνομικός πιέζει την Μαρίνα με μια σειρά από ερωτήσεις και δυσάρεστες διαδικασίες, καθώς διερευνά την πιθανότητα ο θάνατος του Ορλάντο να ήταν αποτέλεσμα εγκληματικής ενέργειας. Και η Μαρίνα, μόνη της ουσιαστικά, δεν μπορεί παρά να διεκδικήσει αυτό που της ανήκει...

Η άποψή μας: Όλα είναι timing ρε παιδιά. Δείτε εδώ περιπτωσάρα: τούτη η ταινία βγαίνει στις ελληνικές αίθουσες λίγες μόλις ημέρες μετά την ψήφιση του νόμου από την ελληνική βουλή, σχετικά με το δικαίωμα κάθε πολίτη της χώρας να αυτοπροσδιορίσει το φύλο του. Και μόλις μία μέρα μετά το χοντρό ατόπημα του πρώην ποδοσφαιριστή Βασίλη Τσιάρτα (που βαρούσε σπουδαία φάουλ – αλλά εδώ έκανε ο ίδιος μεγάλο φάουλ), ο οποίος σε ανάρτηση στο fb αρχικά μπέρδεψε το φύλο με το... φύλλο (!) και μετά χειροτέρεψε τα πράγματα συγκρίνοντας τον τρανσεξουαλισμό με την κολάσιμη νομικά παιδεραστία!!! Τι να πει κανείς και τι να τραγουδήσει...

Ο Lelio αποδεικνύεται μέγας σκηνοθέτης στη δημιουργία πολύ ενδιαφερόντων γυναικείων πορτρέτων. Γιατί πέρα από... τεχνικές λεπτομέρειες, η Μαρίνα είναι μια γυναίκα. Μια γυναίκα που η σεξουαλικότητά της και η διαδικασία με την οποία απέκτησε το φύλο της, προσλαμβάνονται ως απειλή από την κοινωνία. Ιδίως τα μέλη της οικογένειας του θανόντος, και κυρίως ο γιος του, δεν μπορούν να δεχτούν τη Μαρίνα με κανέναν τρόπο! Νιώθουν αμηχανία, νιώθουν ντροπή, νιώθουν μέχρι και αηδία! Δεν μπορούν να διαχειριστούν την κατάσταση, δεν μπορούν να δεχτούν τη Μαρίνα ως ανθρώπινο ον, δεν τη θεωρούν επ' ουδενί γυναίκα. Το μόνο μέλος της οικογένειας που βλέπει πέρα από τα προσχήματα και τις προκαταλήψεις είναι ο αδελφός του πεθαμένου, τον οποίο υποδύεται ο Luis Gnecco, ο άνθρωπος που υποδύθηκε τον Νερούδα στην ομώνυμη, υπέροχη ταινία ενός άλλου Χιλιανού σκηνοθέτη, του Pablo Larain!

Η Μαρίνα αποφασίζει να αντιμετωπίσει την όλη κατάσταση με περισσή στωικότητα. Δεν προκαλεί, δεν υστεριάζει, δεν απειλεί, δεν προσπαθεί να «κερδίσει» κάτι από την όλη κατάσταση. Το μόνο που θέλει είναι να αποχαιρετήσει τον αγαπημένο της. Όπως έχει το δικαίωμα. Και δεν πτοείται ακόμα κι όταν ο γιος του Ορλάντο μαζί με άλλους συγγενείς και φίλους, απαγάγουν κατά μία έννοια τη Μαρίνα, τη χώνουν σε ένα SUV και την κακομεταχειρίζονται, ασκώντας βία επάνω της. Όχι, η φανταστική αυτή γυναίκα δεν πτοείται ακόμα κι όταν τα στοιχεία της φύσης είναι εναντίον της: είναι εξαιρετική η σκηνή όπου η Μαρίνα περπατάει στο δρόμο, φυσάει δυνατός αέρας, πολύ δυνατός, τόσο δυνατός που θα μπορούσε να την παρασύρει, αλλά εκείνη εναντιώνεται, και ξέρει πως μπορεί να λυγίσει αλλά δεν σπάει. Και η ίδια εξαιτίας των κοινωνικών συμβάσεων με τις οποίες έχει μεγαλώσει, καλείται να λύσει μερικά θεματάκια, τα οποία κουβαλάει μέσα της.

Δηλαδή, τι άλλο μπορεί να σημαίνει το κοίταγμα κατάματα στον καθρέφτη, ο οποίος – βολικά – έχει τοποθετηθεί ανάμεσα στα πόδια, σκεπάζοντας το (όποιο) φύλο; Πώς με βλέπω εγώ; Πώς με βλέπουν οι άλλοι; Σίγουρα, πάντως, ο Almodovar θα ήταν περήφανος γι' αυτήν την ταινία – μην σας πω ότι ζηλεύει τρομερά που δεν την έχει γυρίσει ο ίδιος! Μικρή ταινία, τρυφερή, ευγενική, κατορθώνει όχι μόνο να μην «τρομάξει» τους πιο συντηρητικούς από τους θεατές αλλά εντέλει να κερδίσει την εύνοια όλων. Εντάξει, δεν είναι χωρίς προβλήματα η ταινία: η όλη φάση με το κλειδί από το φοριαμό στο χαμάμ είναι αδιέξοδη ενώ κατά μία έννοια έχουμε φινάλε πριν το φινάλε, πράγματα που πολύ εύκολα θα μπορούσε να τα αποφύγει ο σκηνοθέτης.

Έχοντας όμως ως σύμμαχο την πολύ καλή ερμηνεία της Daniela Vega, ενός πρώην άνδρα που έχει κάνει εγχείρηση αλλαγής φύλου στην πραγματικότητα, και τη δική του τρομερή ικανότητα να στήνει ονειρικές σκηνές, ο Lelio πετυχαίνει να παραδώσει μια ταινία, καλύτερη και από την Gloria.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Οκτωβρίου 2017 από την Strada Films

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ποντίκια – άγρια και ήμερα – στις φωλιές σας!

Τούτη η ταινία αποτελεί το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Josef Hader, ο οποίος συν της άλλης υπογράφει το σενάριο της ταινίας και είναι ο πρωταγωνιστής της. Με αυτήν την ταινία έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του περασμένου φεστιβάλ Βερολίνου. Ο Hader είναι ιδιαίτερα αγαπητός στην Αυστρία ως performer σε καμπαρέ.

Το «Wilde Maus» στα γερμανικά σημαίνει «Άγριο Ποντίκι». Έτσι όμως λέγεται κι ένα παρηκμασμένο λούνα παρκ στο κέντρο της Βιέννης, κοντά στο φημισμένο Prater. Τονίζουμε τη λέξη «παρηκμασμένο»: έχει μεγάλη σημασία...

Η υπόθεση: Ο Γκέοργκ είναι αναγνωρισμένος μουσικοκριτικός, που δουλεύει εδώ και 25 χρόνια στην εφημερίδα της Βιέννης «Express». Όμως, καθότι «ακριβός» σύμφωνα με την νέα ιδιοκτησία, απολύεται! Ο Γκέοργκ κρύβει την αλήθεια από τη σύζυγό του, τη Γιοχάνα, που βγάζει χρήματα ως ψυχολόγος και επιθυμεί απεγνωσμένα να αποκτήσουν ένα παιδί μαζί. Κι ας είναι αρκετά νεώτερή του. Το μόνο που σκέφτεται ο Γκέοργκ πλέον είναι πώς θα πάρει εκδίκηση. Χαράζει το αυτοκίνητο του αφεντικού, σπάζει τις κάμερές του, «υπονομεύει» την πισίνα του. Ο Γκέοργκ βρίσκει σύμμαχο στις μικρές ατιμίες του στο πρόσωπο ενός παλιού συμμαθητή του, του Έριχ.

Του Έριχ, από τον οποίο, όταν ήταν παιδιά, έτρωγε ξύλο και έπεφτε θύμα μπούλινγκ! Μαζί οργανώνουν τα σχέδια για το πως θα δοθεί το τελικό χτύπημα στο πρώην αφεντικό του Γκέοργκ. Παράλληλα, ο Γκέοργκ βοηθάει τον Έριχ να «ζωντανέψει» εκ νέου ένα ρόλερκοστερ στις παρυφές του Πράτερ, το περίφημο «Die Wilde Maus», ήτοι, «Το Άγριο Ποντίκι». Εκτός, όμως, από το πρώην αφεντικό του, ο Γκέοργκ έχει να αντιμετωπίσει και τη γυναίκα του, η οποία είναι έξω φρενών από τη συμπεριφορά του...

Η άποψή μας: Ήταν αρκετοί εκείνοι που ήλπιζαν πως ετούτη η ταινία θα μας προέκυπτε κάτι σαν νέο «Toni Erdmann». Η αλήθεια είναι πως θα υπάρξει... αμερικάνικο ριμέικ (με τον Jack Nicholson και την Kristen Wiig) αλλά αυτή η ταινία δεν είναι ο νέος «Toni Erdmann». Ευτυχώς δηλαδή, γιατί κάτι τόσο καλό θα ξέπεφτε σε επίπεδο μανιέρας τόσο γρήγορα. Όχι. Το «Άγριο Ποντίκι» είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία, μια αιχμηρή σάτιρα, μια μαύρη κωμωδία, που προς το φινάλε χάνει το δρόμο της, έχοντας χαρίσει όμως στους θεατές της πριν, μπόλικο γέλιο. Η απόλυση και το κρύψιμό της παραπέμπουν στο «Ελεύθερος ωραρίου». Όμως, ο δημιουργός εδώ δεν ενδιαφέρεται τόσο να μας δείξει το φαινόμενο της ανεργίας και το τι επιφέρει στον άνθρωπο και τις ανθρώπινες σχέσεις το χάσιμο της δουλειάς του. Όχι. Πιο πολύ τον νοιάζει να παίξει με τους φόβους της μπουρζουαζίας. Το «χάσιμο» του ρόλου. Την αποτυχία σε σχέση με τους υπόλοιπους μπουρζουάδες.

Ο Γκέοργκ ξέρει μουσική (πολύ αστεία η αντιπαράθεση με τη νεαρή συνάδελφό του που εντέλει, μετά την απόλυσή του, παίρνει τη θέση του). Και τα γραπτά του είναι τόσο καλύτερα όσο χειρότερη κριτική γράφει (χμ, κάτι μου θυμίζει αυτό – μουάχαχαχαχαχα – ναι, συμβαίνει και σε πολλούς συναδέλφους κριτικούς κινηματογράφου, κι ας μην βγάλουμε τον εαυτό μας από τη λίστα). Ξέρει τη δουλειά του αλλά έχει συμβιβαστεί, έχει βαλτώσει, δεν θέλει να αλλάξει το στάτους κουό του, κάτι ας πούμε που θέλει η γυναίκα του: θέλει ένα παιδί. Όταν λοιπόν η κατάστασή του αλλάζει βίαια – κι αφού δεν ζει στην Ελλάδα για να διαβάσει ή έστω να έχει ακούσει τον τίτλο του βιβλίου του Μπογιόπουλου – δεν καταλαβαίνει πως... «Είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε», αλλά προσωποποιεί τον «εχθρό» στο πρόσωπο του αφεντικού του. Που τυγχάνει να είναι Γερμανός! Όντας ο ίδιος Αυστριακός! Έτσι νιώθει καλύτερα. Έτσι νομίζει πως έχει να τα βάλει με έναν και μοναδικό άνθρωπο, κι όχι με ένα ολόκληρο σύστημα.

Κι είναι σε αυτό το σημείο όπου χάνει το κοινωνικό της έρεισμα η ταινία αλλά κερδίζει σε χιούμορ. Γιατί αυτά που σκαρφίζεται ο Γκέοργκ για να εκδικηθεί το αφεντικό του έχουν πολύ πλάκα. Βέβαια, και το αφεντικό δεν θα μείνει με σταυρωμένα χέρια. Θα προσπαθήσει και θα καταφέρει να πονέσει ακόμα περισσότερο τον Γκέοργκ. Που θα φτάσει στο σημείο να χάσει τον μόνο άνθρωπο που τον αγαπά πραγματικά: τη γυναίκα του. Ωραία ξεκινάει η ταινία: με αναφορά στους White Stripes και το γεγονός ότι το μοτίβο που δανείστηκαν από την κλασική μουσική στο «Seven Nation Army» έγινε βασικό μοτίβο συνθημάτων που ακούγεται σε διάφορα ποδοσφαιρικά γήπεδα ανά τον κόσμο. Συνεχίζει ωραία: ο Γκέοργκ μένει ενεός μπροστά στη βλακεία και την έλλειψη καλλιέργειας στον κόσμο.

Η ταινία είναι γεμάτη έξυπνες και αστείες σκηνές και μία τουλάχιστον υπέροχη γυναίκα, την πανέμορφη Crina Semciuc, που υποδύεται την Ρουμάνα κοπέλα του νέου φίλου (από τα παλιά) του Γκέοργκ. Ο Hader ξέρει να εκμεταλλεύεται άριστα τόσο τη μουσική υπόκρουση όσο και τα σκηνικά: οι σκηνές που λαμβάνουν χώρα στο χιόνι είναι απίστευτες – και όμορφες και αστείες. Από κάποια στιγμή και μετά, όμως, επαναλαμβάνεται και η αλήθεια είναι πως θα θέλαμε ένα πιο δυνατό φινάλε, που να μην έχει σχέση με την επιβεβαίωση της συζυγικής ευτυχίας.

Κι έτσι όμως, μια χαρά ταινία μας προέκυψε!

Είναι ανάγκη να μάθω τι κρύβεται εκεί μέσα! Βασισμένο στην ομώνυμη μπεστ σέλλερ νουβέλα, μέρους της τριλογίας Souther Reach, του συγγραφέα Jeff Vandermeer, είναι το καινούργιο πόνημα του Alex Garland, σκηνοθέτη του φιλμ έκπληξη Ex Machina, που φέρει τον τίτλο Annihilation. Η ταινία που μοιάζει να αποτελεί ένα από τα δυνατά χαρτιά της Paramount για τον φετινό χειμώνα, κινείται και αυτή στα χνάρια της περιπέτειας επιστημονικής φαντασίας, καθώς περιγράφει τις αγωνιώδεις στιγμές που βιώνει μια βιολόγος, αρχηγός εξερευνητικής επιστημονικής αποστολής στην απαγορευμένη Περιοχή Χ, όπου κατά έναν ανεξήγητο και μυστηριώδη τρόπο, οι νόμοι και οι κανόνες της φύσης δεν υφίστανται. Πολύ περίεργα, βασισμένα φυσικά στις δυνατότητες των ειδικών εφέ, είναι τα περιστατικά που καλούνται να μελετήσουν οι απεσταλμένοι των αρχών, έχοντας και την ακόμη πιο δύσκολη δουλειά να εξηγήσουν με σαφήνεια περί τίνος πρόκειται. Την απάντηση αναμένεται να πάρουμε στις μεγάλες μας οθόνες, γύρω στις 23 Φεβρουαρίου 2018 όταν και το φιλμ θα πραγματοποιήσει την παγκόσμια πρεμιέρα του.

Εξαιρετικά προσεγμένη παραγωγή, όπως αποκαλύπτει και το όμορφα δομημένο προωθητικό τρέιλερ από το οποίο παρελαύνουν όλοι οι σημαντικοί αστέρες που συνθέτουν το δυναμικό καστ. Αρχής γενομένης από την Οσκαρικά εστεμμένη Natalie Portman, που κρατά όπως είναι φυσικό τον βασικό ρόλο της βιολόγου, έχοντας στο πλευρό της μια επιλεγμένη ομάδα ερμηνευτών του επιπέδου των Oscar Isaac, Jennifer Jason Leigh, Tessa Thompson, Tuva Novotny, Gina Rodriguez.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί!

Το απόλυτο τεστ πατρότητας! Κωμωδία καθαρόαιμου αμερικάνικου τύπου είναι η περίπτωση που λανσάρει στο πρόγραμμα της η Warner Bros, φέρει τον τίτλο Father Figures, που μόλις αντικατέστησε τον, όπως και να το κάνουμε όχι και τόσο κομψό, Bastards και φέρει την σκηνοθετική υπογραφή του Lawrence Sher, μέχρι πρότινος διευθυντή φωτογραφίας που εδώ πραγματοποιεί το δημιουργικό του ντεμπούτο. Καθώς θα πληροφορηθούν, έχοντας αμφότεροι συμπληρώσει τέσσερις και πλέον δεκαετίες ζωής, από την μητέρα που τους έφερε στον κόσμο, πως ο πατέρας τους δεν χάθηκε σε κάποια φυσική καταστροφή, όπως ψευδώς τους είχε πληροφορήσει, οι δίδυμοι αδελφοί θα κινήσουν γη και ουρανό, για να εντοπίσουν τον αληθινό τους πρόγονο, που σύμφωνα με όλες τις πληροφορίες βρίσκεται ακόμη στην ζωή. Κομματάκι δύσκολο, ίσαμε απίθανο θα λέγαμε, αν αναλογιστούμε πως η μαμά τους, δεν ήταν και το πιο καλό και ήσυχο κορίτσι στα νιάτα της. Το red band τρέιλερ του φιλμ, εμφανίζει αρκετό χιουμοριστικό ενδιαφέρον, αν και συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, τα ανέκδοτα εξαντλούνται σχεδόν όλα στο δίλεπτο που διαρκεί. Πρεμιέρα στις 22 Δεκεμβρίου 2017, καταμεσίς των χριστουγεννιάτικων γιορτών, για μια ταινία που δείχνει ικανή να κάνει την εισπρακτική έκπληξη.

Άλλωστε και οι δύο πρωταγωνιστές του, που υποδύονται τους μεσήλικες διδύμους σε συναγερμό, είναι αγαπητοί αστέρες του αμερικάνικου κοινού, κάτι που ισχύει τόσο για τον Owen Wilson που ως συνήθως υποδύεται τον πιο δυναμικό της δυάδας, όσο και για τον Ed Helms που εδώ αποτυπώνει για μια ακόμη φορά τον φουκαρά της παρέας. Υψηλού επιπέδου το υποστηρικτικό καστ που αποτελούν οι Glenn Close, J.K. Simmons, Terry Bradshaw, Ving Rhames, Ryan Cartwright, Katie Aselton και Bill Irwin.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί!

Πίσω από κάθε αριστούργημα κρύβεται μια ιστορία! Ο κόσμος του θρυλικού συγγραφέα Τζ. Ντ. Σάλιντζερ μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη, σε αυτήν την αποκαλυπτική ματιά στις εμπειρίες που διαμόρφωσαν έναν από τους πιο αναγνωρίσιμους, αμφιλεγόμενους και αινιγματικούς συγγραφείς των καιρών μας. Τοποθετημένο χρονικά στο πολύχρωμο κάδρο της Νέας Υόρκης στα μέσα του 20ου αιώνα, το Επαναστάτης στη Σίκαλη (Rebel In The Rye) ακολουθεί τον νεαρό Σάλιντζερ, ενόσω αυτός προσπαθεί να βρει τη «φωνή» του, φλερτάρει με τη διάσημη κοσμική Ούνα Ο’Νιλ και πολεμά στις πρώτες γραμμές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αυτές είναι οι εμπειρίες που θα κυοφορήσουν τη δημιουργία του αριστουργήματός του «Ο Φύλακας στη Σίκαλη», θα τον κάνουν διάσημο - αλλά και διαβόητο - εν μία νυκτί και, τελικά, θα οδηγήσουν στην απόσυρσή του από τα φώτα της δημοσιότητας για όλη την υπόλοιπη ζωή του. Η σκηνοθεσία του έργου ανήκει στον Danny Strong, ηθοποιό της μικρής και της μεγάλης οθόνης μέχρι τώρα, που εδώ πραγματοποιεί το δημιουργικό του ντεμπούτο σε σενάριο δικό του.

Τον βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο της ταινίας, εκείνον του συγγραφέα κρατά ο ταλαντούχος Nicholas Hoult, έχοντας πλάι του για υποστήριξη, τον ιδανικότερο συμπαίκτη, τον πολυβραβευμένο Kevin Spacey. Το καστ ολοκληρώνουν και οι Zoey Deutch, Sarah Paulson, Lucy Boynton, Hope Davis.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Οκτωβρίου 2017 από την Neo Films!

Βγήκα στη σκηνή και δεν θυμόμουνα τίποτα από τα λόγια! Το ντοκιμαντέρ Στο Κέντρο του Κύκλου βιντεοσκοπήθηκε μέσα σε μια περίοδο επτά ετών ξεκινώντας τον Σεπτέμβριο του 2007 έως τον Οκτώβριο του 2015. Μέσα σε αυτήν την περίοδο της κρίσης ο σκηνοθέτης Ορφέας Περετζής ακολούθησε με την κάμερά του τα 35 μέλη της θεατρικής ομάδας ΡΟΔΑ, στα παρασκήνια κατά τη διάρκεια καλοκαιρινών παραστάσεων σε ανοικτά θέατρα, αλλά και προσωπικές στιγμές των μελών εκτός θεάτρου. Αξίζει να αναφέρουμε ότι κανένα από τα μέλη της ομάδας δεν είναι επαγγελματίες ηθοποιοί και το θέατρο αποτελεί για τους περισσότερους ένας τρόπος να φτάσουν τα όριά τους σαν χαρακτήρες. Όπως αναφέρει και ο σκηνοθέτης στην προβολή του ντοκιμαντέρ στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ήθελε να καταγράψει αυτό που βίωσε μέσα στην ομάδα αυτά τα χρόνια. Το επίκεντρο είναι η εσωτερική αναζήτηση των μελών της ΡΟΔΑ μέσα από το θέατρο και την έκσταση που δημιουργείται στα παρασκήνια και στη σκηνή σε κάθε παράσταση. Το ντοκιμαντέρ σίγουρα λόγω του θέματος απευθύνεται σε ένα κοινό που αγαπάει το θέατρο, είτε από την πλευρά του ηθοποιού είτε του σκηνοθέτη.

Είναι ένας φόρος τιμής στη δύναμη του θεάτρου και την επιρροή στον άνθρωπο που μέσα από την τέχνη ελπίζει να έρθει πιο κοντά σε κάτι ανώτερο. Ταυτόχρονα οι γραπτές μαρτυρίες των μελών της ομάδας που παρουσιάζονται στο ντοκιμαντέρ αποτελούν μια σπάνια καταγραφή πνευματικής αναζήτησης με πρακτικούς όρους, ανοίγοντας διάλογο με τη φιλοσοφἰα, την ψυχολογία και τον εσωτερισμό.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Οκτωβρίου 2017 από την Neo Films!

Άγριος ποντικός! Ο πολυτάλαντος Αυστριακός ηθοποιός Josef Hader, ιδιαίτερα δημοφιλής στη χώρα του για τη δουλειά του στο θέατρο, γράφει το σενάριο, σκηνοθετεί για πρώτη φορά και πρωταγωνιστεί σε μια διασκεδαστική και αιχμηρή κωμωδία που σατιρίζει τα προβλήματα της σύγχρονης αστικής τάξης. Ο ήρωας της ταινίας Wild Mouse (Wilde Mouse) ενσαρκώνεται ιδανικά από τον Hader σε μία απολαυστική και καλοζυγισμένη ερμηνεία ανάμεσα στην ευαισθησία και σε ένα αυτοκαταστροφικό πάθος για εκδίκηση. Με γερές δόσεις μαύρου χιούμορ, η ταινία ισορροπεί αριστοτεχνικά ανάμεσα στο κωμικό και το δραματικό, ενώ ο πρωταγωνιστής περιφέρεται στη φωτογενή Βιέννη, αλλά και στα χιονισμένα τοπία της Αυστρίας. Στους βασιλιάδες φερόμαστε με ευγένεια! Αυτό πρεσβεύει ο καταξιωμένος μουσικοκριτικός Georg, αλλά ο ίδιος μετρά κέρματα αφού απολύθηκε από την εφημερίδα όπου έγραφε για δεκαετίες. Ενώ κρύβει την απόλυση από τη σύζυγο του, η οποία ασχολείται αποκλειστικά με το πώς θα μείνει έγκυος, ο Georg καταστρώνει την εκδίκηση του. Στα καταχθόνια σχέδιά του τον βοηθά ένας συμμαθητής του, ο Erich. Σύντομα, η πρώην ήρεμη και τακτοποιημένη ζωή του Georg εκτροχιάζεται.

Εκτός από τον Hader που κρατάει για τον εαυτό του τον βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο, από τις εικόνες του έργου παρελαύνουν επίσης και οι Pia Hierzegger, Jorg Hartmann, Georg Friedrich, Denis Moschitto, Crina Semciuc, Nora Waldstatten.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Οκτωβρίου 2017 από την Feelgood Ent.!

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	It	Tanweer	1	168	101.387	101.387
2	Despicable Me 3	UIP	5	83	15.383	252.842
3	The Emoji Movie	Feelgood Ent.	2	97	11.945	28.146
4	Kingsman: The Golden Circle	Odeon	2	54	9.206	39.319
5	Annabelle: Creation	Tanweer	3	35	9.150	127.938
6	American Assassin	Spentzos Films	1	27	7.184	7.184
7	120 battements par minute	Weird Wave	1	9	3.367	3.367
8	American Made	UIP	4	13	2.920	62.226
9	The Son Of Bigfoot	Odeon	7	27	2.532	38.663
10	Dunkirk	Tanweer	6	18	2.405	196.676

Προηγούμενο ΤΟΠ - Επόμενο ΤΟΠ