Movies Ltd

του gaRis (@takisgaris)

Η αγαπημένη μου ταινία του μαγίστρου Cronenberg είναι το Dead Ringers (1988). Οι δίδυμοι γυναικολόγοι Elliot και Beverly (ανεπανάληπτος Jeremy Irons), μοιράζονται έναν ομφάλιο λώρο που βιαίως θα κατακερματισθεί στο βωμό της κοινής ασθενούς / ερωμένης Claire (η femme fatale Geneviève Bujold). Πριχού λοιπόν συλλαβίσω το αίσθημα που μου προκάλεσε η νιοστή μεταφορά / διασκευή (Από Όρσονα μέχρι Ρομάν) του Σεξπηρικού Μακμπέθ, άσε με λιγουλάκι να σταθώ στο κλου της ιστορίας εδωδά: Πάπαλα οι αφοί Coen. Ο διαβολάκος (νιότερος), ο Ethan, το αλατοπίπερο του νιχιλιστικού, χιλιμπιλιασμένου, εμμονικά βουτηγμένου στην πατριωτική ιδιωτεία σύμπαντος, έχει βιαίως αποκολληθεί. Ακόμη κι ο φανταστικός μοντεράς Roderick Janes αλλάζει στο The Tragedy of Macbeth σε Reginald Janes. Οπότανες, εν το κρατούμενο: Η ταινία δεν ανήκει στον κανόνα των Coen bros. Για τους αμύητους, σιγά και τι έγινε ρε φίλος. Για τσι άλλοι όμως, αυτό είναι όλη η ουσία (και ο μπακλαβάς γωνία) ναούμ.

Σερσέ λα φαμ. Η τριπλο - οσκαρούχα κυρά του Joel, Frances McDormand, έπαιξε τη Lady Macbeth προ 5ετίας στο θέατρο (με τον Conleth Hill ως Macbeth, σκηνοθετημένη από τον Daniel J. Sullivan). Θυμάσαι τις προάλλες που έλεγε κάτι ακατάληπτα στο acceptance speech του Nomadland? Ατάκα από το ρόλο ήτανε γιατί τον είχε φρέσκο από τα γυρίσματα (σκάρτες 36 ημέρες) με τον αντρούλη Joel. Και φυσικά αντάμα με τον πιο φορμαρισμένο πλανητικά κινηματογραφικό ηθοποιό της τελευταίας 5ετίας και GOAT μαύρο πάνθηρα της υποκριτικής Denzel Washington ως Macbeth. 

H (όχι της αρεσκείας μου) κλασική ιστορία δολοφονικής ίντριγκας επί του Θρόνου των Σκώτων, μια πορεία επί πτωμάτων, μέχρις ότου ο ταλανισμένος βίος των συνωμοτών να κλείσει τον κύκλο του αίματος, δίνοντας τέρμα στην ακόρεστη ανασφάλεια και την επιβολή του τρόμου. Ο στρατηγός Macbeth θα μάθει από ένα τρίο μαγισσών (ανατριχιαστική η τριπλή παρουσία της Kathryn Hunter - το γένος Χατζηπατέρα) ότι μέλλεται να βασιλέψει. Θα καθαρίσει αδίστακτα τον νυν εστεμμένο Duncan (Brendan Gleeson), για να συνειδητοποιήσει γρήγορα πως η Ιστορία κύκλους κάνει κι ό,τι ανεβαίνει...κατεβαίνει. 

Ο Joel, πέρα από τη λόξα της κυράς, γουλάρει τον Bard of Avon, αποδίδει πιστά το κείμενο, κατιτίς το οποίο μπορεί να ενθουσιάσει τους φανς του Κύκνου του Stratford, όμως αυτόματα να αποθαρρύνει τους λοιπούς μη εντρυφήσαντες. Από την άλλη, το soundstage στήσιμο, το α λα Μπέργκμαν και Ντράγιερ φωτισμένο κιαροσκούρο (ο Bruno Delbonnel στήνει φωτογραφικά τα πλάνα) και ο μεστός, καβουρδιστός μαγνητισμός του Denzel είναι εχέγγυα που σε κρατούν ξύπνιο από τη θεατρίλα του εγχειρήματος, συγχωρώντας ακόμη και το ματερναλιστικό παίξιμο της McDormand. 

Ο νους ταξιδεύει στο μακρινό 1976 και τη θρυλική παράσταση του Trevor Nunn με Sir Ian McKellen και Dame Judy Dench (που κέρδισε το Lawrence Olivier Award στα 1977) από τη Royal Shakespeare Company για να βρει το ιδανικό ερμηνευτικό ζευγάρι. Δεν είναι πάντως το καστάρισμα η αχίλλειος πτέρνα του έργου. Ψάξε αλλού – και θα το βρεις. Λείπει ο Ethan. Μα θα αντιρρηθείς, δεν έλειπε ούτως ή άλλως από τα σκηνοθετικά κρέντιτς του αδελφάτου μέχρι το 2004; Δεν είναι θέμα μαρκίζας κύριος. Ζήτημα αισθητικής και κινηματογραφικής πρότασης είναι. 

Όσο κι αν ο Joel θέλει να κοιλοπονά δημιουργικά με τα κτηνώδη και το έρεβος (ποιός ήρθε;), λείπει η σκανταλιά, η ανορθογραφία, ο τσαχπίνικος μισανθρωπισμός της επιρροής του ομογάλακτου μπρο. Το The Tragedy of Macbeth έχει άριστα δημιουργικά μέσα αλλά παράγει ένα σχεδόν αδιάφορο για τους αμύητους αποτέλεσμα, κατορθώνοντας να κουράσει παρά τα μόλις καμιά κατοσταριά λεπτά της διάρκειάς του. Παραγωγή A24, τη στρημάρεις από AppleTV, θα τη δεις και στα όσκαρ, λόγω ονομάτων και ρεσιτάλ Denzel.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί!

Ζωή σε άσπρο μαύρο

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Σαν τον Σαμουήλ στο Κούγκι;

Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο 50χρονος Ιρανός σκηνοθέτης. Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ Βενετίας του 2020, όπου συμμετείχε στο παράλληλο του επίσημου διαγωνιστικού προγράμματος τμήμα «Orizzonti». Στη Βενετία η ταινία τιμήθηκε ως η καλύτερη του «Orizzonti», ενώ βραβεύτηκε και ως καλύτερη όλων των παράλληλων τμημάτων του φεστιβάλ από την FIPRESCI.

Επίσης, απέσπασε τα βραβεία καλύτερης ταινίας και καλύτερης ανδρικής ερμηνείας στο φεστιβάλ του Χονγκ Κονγκ καθώς και το βραβείο κοινού στο φεστιβάλ της Μπογκοτά. Συνολικά, η ταινία έχει πραγματοποιήσει μια σημαντική πορεία σε εκλεκτά διεθνή φεστιβάλ κινηματογράφου όπως στο Βαγιαδολίδ, στη Στοκχόλμη (Int’l Critics Competition), στη Σιγκαπούρη (Asian Feature Competition), στο Τόκιο (World Focus), στο Ταλίν (Current Waves), στην Πολωνία στο Φεστιβάλ New Horizons, αλλά και στη Μελβούρνη.

Η υπόθεση: Σε ένα απομακρυσμένο, παραδοσιακό εργοστάσιο παραγωγής τούβλων στην ιρανική ενδοχώρα, ο επιστάτης Λοτφολά αποτελεί για χρόνια τον επιτυχημένο ενδιάμεσο ανάμεσα στον ιδιοκτήτη του και τους εργάτες, ένα πειθήνιο όργανο έτοιμο να κατευνάσει οποιαδήποτε αντίδραση. Ο Λοτφολά είναι 40 χρονών πια, έχει γεννηθεί εκεί, δεν έχει γνωρίσει κάτι άλλο από αυτό. Όταν ο ιδιοκτήτης του εργοστασίου ανακοινώνει στους εργάτες πως σκοπεύει να το κλείσει, μιας που είναι πλέον οικονομικά μη βιώσιμο, ο Λοτφολά θα προσπαθήσει για πρώτη φορά στη ζωή του, να πάρει μια διαφορετική θέση για να προστατέψει τη γυναίκα με την οποία είναι κρυφά ερωτευμένος, την Σαρβάρ. Η Σαρβάρ, όμως, κρύβει ένα μυστικό.

Η άποψή μας: Πιστεύω πολύ στον συντονισμό ταινίας – θεατή. Πιστεύω πως για να μπορέσει ένας θεατής να απολαύσει μια ταινία, θα πρέπει να έχουν την ίδια ιδιοσυχνότητα. Πιστεύω πως αυτός ο συντονισμός πολλές φορές είναι πολύ πιο σημαντικός από την ποιότητα της ταινίας. Έτσι κι αλλιώς η ποιότητα είναι ένα μη μετρήσιμο μέγεθος. Και η συνδιαλλαγή σου με μια ταινία είναι κάτι το εντελώς υποκειμενικό, που επηρεάζεται και από διάφορους παράγοντες. 

Πχ, ο David Cronenberg είναι ένας από τους πιο αγαπημένους μου σκηνοθέτες. Ε, εκείνο το «Spider» (2002) μου έχει μείνει απωθημένο. Την πρώτη φορά που πήγα να το δω στο σινεμά... κοιμήθηκα. Ναι, συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες αυτό. Θεώρησα πως έφταιγε η κούραση. Επειδή ήταν ταινία του Cronenberg είπα να της δώσω και δεύτερη ευκαιρία (δεν το κάνω σχεδόν ποτέ – ανένδοτος σε λέω). Και πάλι πήγα σινεμά, ξεκούραστος. Και πάλι... κοιμήθηκα! Και μια φορά που την πέτυχα στην τηλεόραση, πάλι δεν κατάφερα να την παρακολουθήσω. Ύμνοι οι πάντες για την ταινία – ο Τεό τσουκ. Δεν μπορώ λοιπόν να πω πως είναι μια ταινία που δεν μου άρεσε: αφού δεν την είδα ποτέ ολόκληρη! 

Τα ίδια έπαθα και με το... «The Tragedy of Macbeth» του Joel Coen (χα, σας την έσκασα)! Στην περίπτωση αυτή, το φιλμ μπορούσα να το παρακολουθήσω μόνο μέσω της Apple Tv (που όσο να 'ναι, σου μειώνει τις πιθανότητες απόλαυσης, που το σινεμά, η αίθουσα, σίγουρα προσφέρει). 85 φορές ως τώρα προσπαθώ να την ολοκληρώσω αλλά δεν... Τι υπέροχη ασπρόμαυρη φωτογραφία, τι εξαιρετική καλλιτεχνική διεύθυνση, τι... βαρεμάρα, θε μου σχώραμε. Και φτάσαμε στο ιρανικό μας φιλμ (μουάχαχαχαχα) δια της πλαγίας οδού. Κατά μία έννοια, έχει αρκετά κοινά στοιχεία με το «The Tragedy of Macbeth»: και ασπρόμαυρη είναι και τετράγωνο κάδρο έχει. Και ναι, σε ότι αφορά την αφήγηση, παραπέμπει στο «Ρασομόν» και ναι, σε ότι αφορά τον ρυθμό, παραπέμπει στο σινεμά του Θόδωρου Αγγελόπουλου και του Béla Tarr. 

Αλλά, ρε παιδί μου, ας πάρουμε την τελευταία ταινία που γύρισε ο Ούγγρος μάστερ, το «Άλογο του Τορίνο». Ασπρόμαυρη. Μονοτονία: δεν γίνεται κάτι. Ελάχιστος λόγος. Επανάληψη. Κι όμως, πρόκειται για συγκλονιστικό αριστούργημα – και για τους haters, ξυδάκι! Αυτό: συντονισμός. Με το συγκεκριμένο ιρανικό φιλμ δεν συντονίστηκα. Κι ας είχε όλα τα κουτάκια που με εμπνέουν τσεκαρισμένα. Πολιτικότατο φιλμ, ναι. Μαρξιστικό. Ποιητικότατο φιλμ, ναι. Με σπουδαίες ιδέες, τόσο αισθητικά όσο και ουσιαστικά. 

Όπως: η ανακοίνωση του κλεισίματος του εργοστασίου από το αφεντικό, που «πασάρει» την έναρξη της κάθε επιμέρους ιστορίας, ανακοίνωση που παρουσιάζεται ξανά, από την αρχή, υπό διαφορετική γωνία λήψης και με επικέντρωση κάθε φορά σε διαφορετικό εργάτη. Όπως: με το πέρας της κάθε ιστορίας, ο κάθε εργάτης – πρωταγωνιστής, ξαπλώνει, τραβάει ένα λευκό σεντόνι πάνω του και σκεπάζει όλο το κορμί του και το πρόσωπο, ωσάν νεκρός. Όπως: ο πάγος. Ο πάγος, ως σύμβολο... ζωής! Κάτι που σπάει την μονοτονία: ζέστη, ξεραϊλα, πηλός, ψήσιμο στους φούρνους. Όπως: η διαστρωμάτωση των εργατών: ο Κούρδος, οι μετανάστες, ο γεννημένος εκεί Λοτφολά. 

Μια μικρογραφία του Ιράν, σωστά; Το αφεντικό, που ψεύδεται χωρίς αιδώ και σε όλους τους εργάτες μαζί αλλά και στον καθέναν από αυτούς ξεχωριστά. Που τους χρωστάει λεφτά, που τους μοιράζει υποσχέσεις, που τους ταΐζει αυτό που θέλουν να ακούσουν, χωρίς θεατρινισμούς, με απόλυτο poker face. Έριδες μεταξύ των εργατών αντί ενωμένοι όλοι εναντίον του αφεντικού. Όπως το φινάλε: όπου η αντίδραση δεν γίνεται προς τα έξω, ως οφείλει, αλλά προς τα μέσα. Αυτοπαγίδευση. Τα τούβλα και η λάσπη είναι πασέ: ζήτω το τσιμέντο. Τα τούβλα, το μέσον για στοιχειώδη επιβίωση των σύγχρονων σκλάβων, γίνονται η φυλακή τους. Εθελούσιος εγκλεισμός. 

Πολύ ωραία όλα αυτά και ολοφάνερα, αλλά είπαμε: κανένας συντονισμός. Ταινία, που απευθύνεται σε απαιτητικούς θεατές, οι οποίο γνωρίζουν (και αναγνωρίζουν) τα ρίσκα των φεστιβαλικών ταινιών.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Ιανουαρίου 2022 από την One From The Heart!

Τσιρκολάνοι και Τρωγλοδύτες

του gaRis (@takisgaris)

Θυμάμαι όταν πρωτόδα το Pan’s Labyrinth του Γουλιέλμου του Ταύρου, σκέφτηκα απομέσα μου πως αυτός είναι ο κολοφώνας, δε χρειάζεται άλλη φιλμική παρακαταθήκη ο εκ των τριών οσκαροστεφανωμένων αμίγκος: Κάτθανε Διαγόρα και τέλος ναούμ. Ύστερα από 2-3 αδιάφορα και εν πολλοίς ακατανόμαστα, ο ευφάνταστος τερατοπλάστης παρέδωσε το Shape of Water, ολοκληρώνοντας τη διαδρομή που διέγραψε απαρέγκλιτα στον καλλιτεχνικό του βίο. Γοτθικός τρόμος χουχουλιάρης σε τρυφερή καρδιά αθώων και παραπεταμένων υπάρξεων. Ο ευτραφής διοπτροφόρος Guillermo έφκιασε ένα στιλπνό παραμύθι, μια πολιτική αλληγορία αμπαλαρισμένη σε αρχοντικά προντάξιον βάλιους και φυσικά η Ακαδημία υποκλίθηκε μονομιάς. Πάλι ψιθύρισα, παρακολουθώντας την ταινία σε ένα ακόμη φεστιβάλ του Τορόντο πως εδώ πιάσαμε ταβάνι κύριε Del Toro, περιμένοντας κρυφίως συνάμα να επαναδιαψευστώ.

Μέσα στον κόβιντα, στο μεταξύ λοκντάουνς, Παρασκευή 17 Δεκέμβρη, 2021, ολομόναχος στην απογευματινή παράστα του Nightmare Alley, στο αγαπημένο μου Cineplex στο Courtney Park. Να το απολαύσω ή να αρχίσουν να με ζώνουνε τα φίδια κατάστα. Με 8 οσκαρικά, μαρκιζάτα ονόματα η διασκευή του ομώνυμου με υπογραφή William Lindsay Gresham, αλλά ουχί ρημέικ της νουάρ ταινίας του 1947. Η νέα πλοκή από τα χεράκια της Kim Morgan, φρέσκιας κας Del Toro. 2 ½ ώρες η διάρκεια, όπου αρχινάς να ουριαίνεις μετά τη μιάμιση ώρα, κι ας κινά κάπου κειδά το καλύτερο κομμάτι της ιστορίας. 

Ο Bradley Cooper (ο οποίος ανέλαβε να αντικαταστήσει το Leo Di Caprio εδώ αλλά και στο Licorice Pizza όπου κλέβει την παράσταση με ένα τρίλεπτο πέρασμα) υποδύεται τον γυρολόγο οπορτουνίστα που κατέχει το μπλα - μπλα και το σπρέχεν και το γοητιλίκι, ώστε να κυνηγήσει την τύχη του με κάτι τσιρκολάνους και τρωγλοδύτες (Rooney Mara, Willem Dafoe, Toni Collette, David Strathairn), ώσπου να πουλήσει βιογραφικό δήθεν μέντιουμ στην υψηλή κενωνία (Richard Jenkins), με συνεργό την ύπουλη γόησα ψυχολόγα Cate Blanchett, ώστε να πιάσει την καλή, να ανεβεί κατηγορία. 

Ο Μπράντλης όμως έχει παρελθόν, βίαιο κι εξαρτημένο. Πουλά τον έρωτα της Rooney για τα πλάνα μάτια της Καίτης – ποιός θα τον παρεξηγούσε άλλωστε. Όμως τα δόντια του δε φτουράνε να μασήσουν τόσο μεγάλη μπουκιά και η πτώση θα είναι μοιραία κι αναπόφευκτη. Ο Guillermo έχει κατακτήσει το να θεωρείται μια κατηγορία μόνος του. Στα δωνα τα μέρη (Τορόντο) όπου αενάως επανέρχεται, γυρίζοντας και το Nightmare Alley, τον έχουμε τιμή μας και καμάρι μας. Γνώστης του σινεμά από τους ολίγιστους. Θεωρία τε και πράξη, βάνει τον πήχη αψηλά. Διαπρέπει στο συγκεκριμένο genre που έχει μια βίντατζ αισθητική που εξέλιπεν στις φαστφουντάδικες εποχές που εγκαταβιώνουμε ναούμ. 

Και νάσου τα ντεκόρια, τα gore στιγμιότυπα, τα παχιά σκοτάδια και τα πέπλα υπερ-φυσικού. Κι ας γκώσαμε, κι ας ήπρεπε να ήτο ίσα με μια ώρα πιο μαζεμένη η αφήγηση. Πήγε στο τσίρκο και ξεχάστηκε ο auteur. Φωτογραφία, ήχος, κοστούμια, σκηνικά, ποιότητα Α’. Αλλά να, ενώ οι αυτοτελείς σκηνές λάμπουν, στο άθροισμα βγαίνουν λιποβαρείς. Κι αυτό το τελευταίο 40λεπτο αργεί πολύ, εκεί που επιτέλους το πράμα ανοίγει φτερά κι αγωνιάς για τον Cooper που πεντακάθαρα βυθίζεται στο ρόλο, με κορύφωση το τελευταίο πλάνο όπου κάνει κάτι εφάμιλλο με εκείνο του Tom Hanks στο Captain Phillips και σου κατακαίει την καρδιά. 

Το Nightmare Alley είναι στυλιστικά άρτιο μα φιλοσοφικά κενό και έρημο ωσάν την καρδιά του πρωταγωνιστή του. Ο Guillermo Del Toro παρασύρεται από τα καλλιτεχνικά του πάθη εις βάρος της αφηγηματικής οικονομίας του. Με τεχνικές κατηγορίες για βράβευση και μια ακόμη grande dame παιξιά από τη Blanchett, μόνο οι ορκισμένοι πιστοί του Del Toro θα το εκτιμήσουν ιδιαιτέρως (μόλις $10Μ οι παγκόσμιες εισπράξεις στο boxoffice) αν και αληθινά αξίζει μια θέαση κι από τους αποδέλοιπους.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Ιανουαρίου 2022 από την Feelgood Ent.!

Αγάπη ενάντια σε κάθε μορφής καταπίεση

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ό,τι κρατάει ο καθένας, βοήθειά του

Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετούν τα δίδυμα αδέλφια Nasser, Παλαιστίνιοι γεννημένοι στη Γάζα. Και ναι, τον έναν, στο μικρό του όνομα, τον λένε... Ταρζάν! Η πρώτη τους μεγάλου μήκους ταινία ήταν το «Dégradé» (2015), που είχε κάνει την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ των Καννών, συμμετέχοντας στο πρόγραμμα για την «Εβδομάδα της Κριτικής».

Η παγκόσμια πρεμιέρα της δεύτερης ταινίας τους έγινε στο φεστιβάλ Βενετίας του 2020, όπου συμμετείχε στο τμήμα «Ορίζοντες». Την πανελλήνια πρεμιέρα της η ταινία την έκανε στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης του 2020, όπου συμμετείχε στο Διεθνές Διαγωνιστικό τμήμα. Και η ταινία αποτέλεσε την επίσημη πρόταση της Παλαιστίνης για το ξενόγλωσσο Όσκαρ.

Η υπόθεση: Ο Ίσα είναι ένας 65άρης Παλαιστίνιος ψαράς, ένα γεροντοπαλίκαρο, που ζει στη Γάζα και πάνω από όλα θέλει την ησυχία του. Μια μέρα, θα δει στην αγορά της πόλης την Σιχάμ, μια συνομήλική του (εντάξει, λίγο μικρότερη σε ηλικία) γυναίκα, χήρα, η οποία διατηρεί μαζί με την ενήλικη κόρη της ένα ραφτάδικο εκεί. Ίσως για πρώτη μα σίγουρα για τελευταία φορά στη ζωή του, ο Ίσα θα ερωτευθεί. Όμως, δεν βρίσκει το θάρρος να εξομολογηθεί τα αισθήματά του στην Σιχάμ. 

Μια νύχτα που πηγαίνει για ψάρεμα, βρίσκει στα δίχτυα του ένα φαλλικό άγαλμα του θεού Απόλλωνα. Μάλιστα, από λάθος... χειρισμό, του μένει του Ίσα ο φαλλός (του αγάλματος) στο χέρι! Ο Ίσα σκέφτεται να κρύψει το άγαλμα. Εκείνο, όμως, θα τον βάλει σε μπελάδες: η Χαμάς, μαθαίνοντας την ύπαρξή του, επιθυμεί να το αποκτήσει οπωσδήποτε κι επειδή ο Ίσα δεν ενδίδει σε κανενός είδους πίεση, από όπου κι αν προέρχεται, θα μπει φυλακή! Όμως, ο θεός Απόλλωνας θα τον βοηθήσει κιόλας, καθώς φαίνεται να του δίνει το απαραίτητο κουράγιο για να ζητήσει την Σιχάμ σε γάμο...

Η άποψή μας: Κουλό σενάριο, έτσι; Και να σκεφτεί κανείς πως η υπόθεση είναι εμπνευσμένη από πραγματική ιστορία που έλαβε χώρα τον Αύγουστο του 2013. Τότε, ένας νεαρός ψαράς, ο Abu Ghurab «ψάρεψε», ένα άγαλμα του θεού Απόλλωνα από τη θάλασσα κοντά στα σύνορα με την Αίγυπτο. Απλά, οι δημιουργοί της ταινίας αποφάσισαν στη θέση του νεαρού ψαρά να βάλουν έναν κάθε άλλο παρά νεαρό Ίσα. 

Συμπαθέστατη, μικρό το δέμας, κομεντί θα μπορούσε να χαρακτηριστεί τούτη η ταινία, που δεν «παίζει» σχεδόν καθόλου με την πολιτική και την ισραηλινή κατοχή – μόνο νύξεις κάνει και στο τέλος βγάζει κι έναν κυνισμό και μια πίκρα: «πωπω, έχουμε τον δικό μας μοναδικό πύραυλο»! Τι να σου κάνει ένας πύραυλος αδελφέ; Κι άλλες αιχμές: τα μόνο τρία μίλια θάλασσας στα οποία μπορούν να ψαρέψουν οι Παλαιστίνιοι, η ατελείωτη γραφειοκρατία, η αδυναμία να συντηρήσεις μια δική σου επιχείρηση, η αναγκαστική φυγή στο εξωτερικό... 

Οι δύο σκηνοθέτες καταφέρνουν να παρουσιάσουν φέτες ζωής και να αποτυπώσουν ακριβώς το τι σημαίνει να είσαι Παλαιστίνιος και να ζεις την σήμερον ημέρα στην πολύπαθη Γάζα. Απλά, ίσως θα έπρεπε να προσέξουν λίγο περισσότερο το πού θέτουν το κέντρο βάρους της ταινίας: είναι η αισθηματική ιστορία μέσα στην γκρίζα πραγματικότητα ή είναι η γκρίζα πραγματικότητα μέσα στην οποία μπορεί να προκύψει μια αισθηματική ιστορία εκεί που δεν το περιμένεις; 

Οι πιο αστείες σκηνές είναι εκείνες με τον ανακριτή, αλλά κι εκείνες με τον Ίσα να προσπαθεί να προσεγγίσει την Σιχάμ κι όλο να της πηγαίνει ρούχα για επιδιόρθωση, αλλά κι εκείνες των προξενιών, από τη μικρότερη αδελφή του Ίσα, που προσπαθεί να τον... αποκαταστήσει. Γενικώς, η ταινία είναι χαλαρή στους ρυθμούς της – ίσως περισσότερο χαλαρή από όσο θα χρειαζόταν. Λίγο ιταλικός νεορεαλισμός εδώ, λίγος Elia Suleiman εκεί και η ταινία σε κάνει να τη βλέπεις, να περνάς καλά αλλά όχι κάτι παραπάνω. 

Η Hiam Abbass είναι πάντα ένας καλός λόγος για να δεις μια ταινία – εσείς οι σειράκηδες θα την έχετε γνωρίσει πια από την έντονη παρουσία της στο υπέροχο «Succession» (παίζει κυρίως στην πρώτη σεζόν). Εδώ, είναι σταθερά καλή. Εκείνος, όμως, που κλέβει την παράσταση είναι ο Salim Dau, ο οποίος είχε κι έναν βασικό ρόλο στο (κατά τη γνώμη μας, πιο απολαυστικό και καίριο) «Το σενάριο που άναψε φωτιές». Ως Ίσα δεν μπορείς να του αντισταθείς. Κι ας βάζει ένα κιλό άρωμα στην καθισιά του. Το φινάλε μας τονίζει για πολλοστή φορά πως «έρως ανίκατε μάχαν». Και πως στον έρωτα δεν υπάρχουν όρια. Ούτε περιορισμοί 3, 10 ή χιλίων μιλίων...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Ιανουαρίου 2022 από την Cinobo!

Δύσκολοι αποχαιρετισμοί...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ο μπαμπάς θα λείψει σε ταξίδι για δουλειές

Ο Uberto Pasolini γεννήθηκε την Πρωτομαγιά του 1957 στη Ρώμη. Παρά το γεγονός ότι το επίθετό του παραπέμπει στον διάσημο συμπατριώτη του σκηνοθέτη Pier Paolo Pasolini, δεν έχει κάποια συγγενική σχέση μαζί του. Αντιθέτως, είναι ανιψιός ενός άλλου τεράστιου Ιταλού σκηνοθέτη: του Luchino Visconti. Είναι παντρεμένος με την Rachel Portman, την πρώτη γυναίκα που κέρδισε βραβείο Όσκαρ για τη σύνθεση μουσικής σε ταινία! Και είναι περισσότερο γνωστός ως ένας από τους παραγωγούς μιας από τις πιο σημαντικές βρετανικές ταινίες όλων των εποχών: του «Άντρες με τα όλα τους» (The Full Monty, 1997).!

Το Για πάντα κοντά σου είναι μόλις η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Pasolini. Έχουν προηγηθεί οι ταινίες «Machan» (2008) και «Ξεχασμένες ζωές» (Still Life, 2013), η οποία είχε διανομή στην Ελλάδα. Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ Βενετίας του 2020, όπου είχε λάβει μέρος στο παράλληλο του επίσημου διαγωνιστικού τμήματος, επίσης διαγωνιστικό τμήμα, «Orizzonti».

Η υπόθεση: Ο Τζον είναι ένας 35χρονος άνδρας, που ζει στο Μπέλφαστ κι εργάζεται ως καθαριστής τζαμιών. Από τη στιγμή που η σύντροφός του τον εγκατέλειψε κι επέστρεψε πίσω στην πατρίδα της, τη Ρωσία, ο Τζον μεγαλώνει μόνος του τον γιο του(ς), τον Μάικλ, που είναι μόλις τεσσάρων ετών. Όταν ο Τζον διαγιγνώσκεται με μια ανίατη αρρώστια, που του αφήνει μονάχα λίγους μήνες ζωής, προσπαθεί να βρει μια καινούργια, τέλεια οικογένεια για τον Μάικλ, αποφασισμένος να τον προστατεύσει από την φριχτή πραγματικότητα, όταν ο ίδιος θα έχει πια «φύγει». 

Παρά την αρχική του σιγουριά, ο Τζον αρχίζει να έχει ολοένα και μεγαλύτερες αμφιβολίες σχετικά με το τι ψάχνει σε μια τέλεια οικογένεια. Πώς μπορεί να κρίνει ποια είναι η ιδανική οικογένεια για τον γιο του μετά από μόλις μια σύντομη συνάντηση; Ξέρει αρκετά καλά το παιδί του, ώστε να κάνει μια τέτοια επιλογή γι’ αυτόν; Καθώς ο Τζον αγωνίζεται να βρει την πιο σωστή απάντηση, φτάνει στο σημείο να εξετάσει επιλογές που αρχικά του φαινόταν εντελώς ακατάλληλες.

Η άποψή μας: «Where you headed cowboy?». «Nowhere special». «Nowhere special. I always wanted to go there». Ο παραπάνω διάλογος ακούγεται στο φινάλε της σπουδαίας ταινίας του Mel Brooks «Μπότες, σπιρούνια και καυτές σέλες» (Blazing saddles) από το πολύ πολύ μακρινό 1974! Δεν ξέρω αν ο σκηνοθέτης, με τον πρωτότυπο τίτλο της ταινίας, επιθυμεί να κάνει μια αναφορά σε εκείνη την ξεκαρδιστική κωμωδία, αλλά έχει ενδιαφέρον αν μη τι άλλο να επιχειρήσει κανείς την αποκρυπτογράφηση του συγκεκριμένου τίτλου. Nowhere special. Είναι το... επέκεινα στο οποίο οδηγείται ο Τζον; Είναι η ζωή την οποία ζει; Είναι αυτό που επιθυμεί για τον γιο του; 

Το Nowhere Special υποδηλώνει μια ελαφρότητα στην αντιμετώπιση των πραγμάτων, η οποία η αλήθεια είναι απαραίτητη στην περίπτωση τούτης της ταινίας, μιας που το θέμα της αν μη τι άλλο είναι «βαρύ». Να γνωρίζεις ότι πεθαίνεις, να τα έχεις βρει με την ιδέα αλλά και με τον εαυτό σου, και το μόνο που πραγματικά σε νοιάζει να είναι η εξασφάλιση ενός όσο το δυνατόν καλύτερου μέλλοντος για το παιδί σου, που δεν θα έχει κανέναν πια στον κόσμο μετά την απουσία σου. Στενάχωρο θέμα, όπως και να το πιάσει κανείς. Ευτυχώς, ο δημιουργός της ταινίας φροντίζει να μην αρμέξει τους δακρυϊκούς μας αδένες. 

Επίσης, αφήνει τα σχετικά με την αρρώστια στα απολύτως απαραίτητα. Καλά καλά δεν γνωρίζουμε από τι πεθαίνει ο ήρωάς μας. Οπότε ούτε δύσκολες σκηνές σε νοσοκομεία, με γιατρούς, με κρίσεις πόνου, με όλα όσα μπορούν να κάνουν hook στους θεατές και να τους τσιγκλίσουν συναισθηματικά. Και ο βασικός πρωταγωνιστής, ο James Norton, με μια υποδειγματική, εσωτερική ερμηνεία, δεν «κραυγάζει» τον πόνο του, δεν υπερβάλλει, δεν εκβιάζει. Είναι αγχωμένος, συγχυσμένος, νευριασμένος (γι' αυτό και η σκηνή με τον μαλάκα πελάτη, που συνέχεια τον κρίνει, στον οποίο εντέλει αντιδράει, ακριβώς για να εκτονώσει μέρος της συσσωρευμένης πίεσης) αλλά αντιμετωπίζει την κατάσταση με αξιοπρέπεια και με αληθινή αγωνία για την τύχη του γιου του. Παιδί που μεγάλωσε με ανάδοχες οικογένειες και ο ίδιος, νομίζει πως θα είναι εύκολη η επιλογή της κατάλληλης οικογένειας για τον Μάικλ. 

Αμ δε. Στις πολλές επισκέψεις στις διάφορες υποψήφιες οικογένειες (οι σκηνές αυτές έχουν κάτι το τόσο αληθινό, σαν να είναι βγαλμένες από ντοκιμαντέρ) ο Τζον βλέπει παντού καλές προθέσεις (ή σχεδόν παντού – υπάρχει και η περίπτωση της νευρωτικής τύπισσας, που αναγκάζει τον σύζυγό της να ζητήσει πίσω από τον πιτσιρίκο το λούτρινο κουνελάκι, δηλαδή, ήμαρτον), κάτι που δυσκολεύει την επιλογή του. Θέλει τόσα πολλά να πει στον πιτσιρίκο, τόσα πολλά να του μάθει. Γυρνάει ψόφιος από τη δουλειά αλλά πάντα διαθέτει χρόνο και μια αγκαλιά για τον Μάικλ. Και είναι αυτά τα μικρά, τα σχεδόν μη ανιχνεύσιμα στοιχεία, όπως το πως πατάμε το φανάρι για να περάσουμε μια διάβαση, που έχουν τόσο μεγάλη σημασία. 

Εντωμεταξύ, ο πιτσιρίκος που ερμηνεύει τον Μάικλ, ο Daniel Lamont, είναι τρομερός. Τα τεράστια, εκφραστικά του μάτια, συμπυκνώνουν στο βλέμμα τους όλα όσα εκατομμύρια λέξεις αδυνατούν να εκφράσουν. Τον πόνο, την απελπισία, αλλά και την απέραντη αγάπη για τον πατέρα του. Δείτε τη σκηνή όπου ο μικρός, με έναν μαρκαδόρο, προσπαθεί να μαρκάρει στο χέρι του και να αντιγράψει το τατουάζ που έχει ο πατέρας του. Μια τόσο δα μικρή σκηνή, τόσο γεμάτη με συναίσθημα. Ναι, λοιπόν, η εργατική τάξη πάει στον παράδεισο. Και μπορεί ο θάνατος ενός νέου ανθρώπου να μην είναι something special στην τελική, τις πολύ special απαντήσεις πάντως τις δίνει πάντοτε η ίδια η ζωή. 

Το σενάριο της ταινίας, να το σημειώσουμε κι αυτό, βασίζεται σε ένα άρθρο εφημερίδας, που διάβασε ο σκηνοθέτης, κι αφορούσε έναν νεαρό άνδρα, ο οποίος terminally ill που λένε στην Ιγκλετέρα, επισκέπτονταν πιθανές ανάδοχες οικογένειες για τον πιτσιρίκο υιό του.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Ιανουαρίου 2022 από την Danaos Films!

Ο Όμιλος των Όπλων! Έχοντας πάρει Επίσημη Συμμετοχή στα Φεστιβάλ Βερολίνου, Σαν Σεμπαστιάν και Λονδίνου 2021, έρχεται το θρίλερ Αζόρ: Ο Κώδικας του Τραπεζίτη (Azor) που γυρισμένο με αξιοζήλευτη αυτοπεποίθηση, ορίζει ένα εκπληκτικό σκηνοθετικό ντεμπούτο για το σκοτεινό ταξίδι προς τη διαφθορά. Το φιλμ αποτελεί την πρώτη δημιουργική απόπειρα του νέου και ταλαντούχου Ελβετού κινηματογραφιστή Andreas Fontana. Στην υπό δικτατορία Αργεντινή του 1980, ένας Ελβετός τραπεζικός εξαφανίζεται κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Όταν ο αντικαταστάτης του αναλαμβάνει να διερευνήσει ο ίδιος την υπόθεση, βυθίζεται σε ένα μυστήριο που εκτυλίσσεται πίσω από τις βαριές πόρτες μεγαλοαστικών γραφείων και τους πυκνούς κήπους των νεόπλουτων ευνοούμενων του καθεστώτος.

Πρωταγωνιστούν οι Fabrizio Rongione, Stephanie Cléau, Elli Medeiros, Alexandre Trocki, Gilles Privat, Juan Pablo Geretto, Carmen Iriondo.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 27 Ιανουαρίου από την Cinobo!

Όσο μακριά κι αν πας, ποτέ δεν ξεχνάς από που ξεκίνησες! Το Belfast είναι μια τρυφερή, ενίοτε χιουμοριστική, μα βαθιά βιωματική ταινία σχετικά με την παιδική ηλικία ενός αγοριού στα ταραγμένα χρόνια στα τέλη της δεκαετίας του ‘60, στη γενέτειρα πόλη του Kenneth Branagh. Βρισκόμαστε στην καρδιά του καλοκαιριού του 1969 στο νότιο Μπέλφαστ. Καθώς η δεκαετία του 1960 πλησιάζει προς το τέλος της, ακόμα και όταν ο άνθρωπος έχει φτάσει μέχρι το φεγγάρι, οι σκληρές μέρες εκείνου του Αυγούστου θα μετατρέψουν τα παιδικά όνειρα του ήρωα σε εφιάλτη. Η κοινότητα στην οποία ανήκει ο εννιάχρονος ήρωας δείχνει να ζει σχεδόν αρμονικά, παρά τα προβλήματα της καθημερινότητας. Οι κινηματογραφικές ταινίες από το Χόλιγουντ εξάπτουν τη φαντασία του μικρού, ο οποίος μαγεύεται από την οθόνη. Η κοινωνική δυσαρέσκεια που σιγοβράζει ξαφνικά εκρήγνυται στη γειτονιά του και κλιμακώνεται γρήγορα. Πρώτα μια επίθεση με κουκουλοφόρους, μετά μια ταραχή και, τέλος, μια σύγκρουση σε όλη την πόλη, με τη θρησκεία να πυροδοτεί το μίσος. Καθολικοί εναντίον Προτεσταντών, σε μια χώρα που όλοι έγιναν θανάσιμοι εχθροί μεταξύ τους.

Ανάμεσα στους ηθοποιούς της ταινίας συναντάμε την Caitríona Balfe, την βραβευμένη με Όσκαρ, Judi Dench, τον Jamie Dornan, τον Ciarán Hinds, τον Colin Morgan και φυσικά τον πρωτοεμφανιζόμενο Jude Hill στο ρόλο του μικρού ήρωα που καθοδηγεί τη νοσταλγική αφήγηση.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 27 Ιανουαρίου από την Tulip Ent.!

Κατάκτησε τη μοίρα σου! Με μια επική περιπέτεια επιστρέφει στην δημιουργική δράση ο αξιόλογος σκηνοθέτης των ταινιών The Witch και The Lighthouse, Robert Eggers, που φέρει τον τίτλο Ο Άνθρωπος απ' τον Βορρά (The Northman). Πρόκειται για μια ιστορικής βάσης δημιουργία, που το σενάριο της συνυπόγραψε ο σκηνοθέτης μαζί με τον Ισλανδό ποιητή Sjón. Η υπόθεση είναι τοποθετημένη χρονικά στον 10ο αιώνα και έχει την βάση της στην νησιωτική χώα του ευρωπαϊκού βορρά, εκεί όπου ένας Βίκινγκ πρίγκηπας, θα αναζητήσει πάση θυσία εκδίκηση για την στυγερή δολοφονία του πατρός του. Τα γυρίσματα του φιλμ έλαβαν χώρα στο απομονωμένο Τορ Χεντ της Βόρειας Ιρλανδίας, σε μια παραγωγή που συνυπογράφουν οι Mark Huffam, Lars Knudsen και Arnon Milchan. Το έργο δεν έχει ακόμη προβληθεί, ούτε και έχει προγραμματιστεί να κάνει πρεμιέρα σε κάποιο από τα μεγάλα διεθνή φεστιβάλ.

Τον κεντρικό πρωταγωνιστικό ρόλο κρατά ο Alexander Skarsgård ως ο δυναμικός πρίγκηπας Άμλεθ, έχοντας πλάι του ένα εντυπωσιακό καστ που ορίζουν οι Nicole Kidman, Anya Taylor-Joy, Björk, Ralph Ineson, Ethan Hawke και Willem Dafoe.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Απριλίου 2022 από την Tulip Ent.!