Η Ενσάρκωση του Κακού (Malignant) - Trailer / Τρέιλερ Poster Η νέα εικόνα του τρόμου! Κάθε φόνος τον φέρνει πιο κοντά σ' εσένα: αυτό το σύνθημα συμπυκνώνει τη νέα συνταρακτική προσθήκη στο σύμπαν του Conjuring που φέρει τη σκηνοθετική υπογραφή του αριστοτέχνη και πολυσχιδή James Wan ('Σε Βλέπω', 'Παγιδευμένη Ψυχή' , 'Το Κάλεσμα΄) και υπόσχεται με το φιλμ Η Ενσάρκωση του Κακού (Malignant), μία αξέχαστη ιστορία τρόμου και ανατριχίλας, μία πρωτότυπη προσέγγιση στο σινεμά που βομβαρδίζει τον θεατή με τρομαχτικές σκηνές. Η Μάντισον παραλύει όταν αρχίζει να βλέπει σοκαριστικά οράματα με φρικτές δολοφονίες. Το μαρτύριό της κλιμακώνεται όταν ανακαλύπτει ότι οι εφιάλτες της δεν είναι παρά τρομακτικές αλήθειες.

Η Ενσάρκωση του Κακού (Malignant) - Trailer / Τρέιλερ Movie

Στο φιλόδοξο θρίλερ που αναμειγνύει διαφορετικά είδη μυστηρίου και αγωνίας πρωταγωνιστεί η Annabelle Wallis (Annabelle).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Σεπτεμβρίου 2021 από την Tanweer!

Περισσότερα... »

Ταξίδι Μέσα Από Τη Μνήμη (Reminiscence) PosterΤαξίδι Μέσα Από Τη Μνήμη
της Lisa Joy. Με τους Hugh Jackman, Rebecca Ferguson, Thandiwe Newton, Cliff Curtis, Marina de Tavira, Daniel Wu.

Ιερό και Μέκκα το χθες που κρύβει μια γυναίκα
του zerVo (@moviesltd)

Πάντοτε οι ταινίες αυτού του κινηματογραφικού υποείδους, με τα ταξίδια στον χρόνο, εντός των πλαισίων της της επιστημονικής φαντασίας, δημιουργούν μια έντονη προσδοκία στην εκκίνηση της ανάγνωσης τους. Χάρη στις πάμπολλες συνθήκες που αναγκάζεται να υποκύψει ο θεατής, στην πορεία, το πράγμα περιπλέκεται σημαντικά, όμως εκεί είναι που χρειάζεται η δεξιοτεχνία του ντιρέκτορα, προκειμένου το πόνημα του να μην ξωκείλει. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που τα χρειάστηκαν, ακόμη και οι πιο μπαρουτοκαπνισμένοι κινηματογραφιστές - Spielberg παρόντος, με το Minority Report, δεν χρειάζεται να αναφερθώ σε δεύτερο - πόσο μάλλον οι πρωτάρηδες πίσω από την κάμερα, όπως συνέβη στην παρούσα περίπτωση του Reminiscence.

Ταξίδι Μέσα Από Τη Μνήμη (Reminiscence) Quad Poster
Μέλλον. Η ραγδαία αύξηση της στάθμης των ωκεανών, έχει βυθίσει σημαντικά τμήματα των παράκτιων μεγαλουπόλεων, όπως του Μαϊάμι, που το συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι του έχει βουλιάξει κάτω από την επιφάνεια του νερού. Μια αρνητική συνθήκη διαβίωσης, που μαστίζει κατά κύριο λόγο, τα χαμηλότερα, φτωχότερα και πιο αδύναμα κοινωνικά στρώματα, αφού οι πλούσιοι, έχουν την οικονομική δυνατότητα, να ζήσουν σε τεχνητά δημιουργημένες στεριές, μακριά από την πλημμύρα, την αφόρητη ζέστη και την υγρασία.

Κομμάτι αυτού του υδάτινου κόσμου, είναι ο Νικ Μπάνιστερ, βετεράνος πεζοναύτης με συμμετοχή σε ουκ ολίγους πολέμους που κήρυξε η Υπερδύναμη, που διατηρεί μαζί με την στενή συνεργάτιδα του, Γουότς, επιχείρηση αναβίωσης των ανθρώπινων αναμνήσεων, δια μέσου μιας καινοτόμου τεράστιας μηχανής, που λειτουργεί με φωνητικές εντολές. Την θαυματουργή μπανιέρα, επισκέπτονται όλων των λογιών οι πολίτες, προκειμένου να επαναφέρουν έστω και στιγμιαία εμπρός τους, την θύμηση ενός προσώπου που έχουν απωλέσει.

Μια τέτοια περίπτωση είναι και η Μέι, μια εντυπωσιακής θωριάς, πρωτοφανέρωτη στον ιδιόμορφο χώρο του Μπάνιστερ, γυναίκα, που μονομιάς θα ξυπνήσει εντός του το ερωτικό ενδιαφέρον. Στην αναζήτηση του για να εντοπίσει όμως, περισσότερες πληροφορίες για την αληθινή ταυτότητα της, θα μπλέξει σε ένα δαιδαλώδες και γεμάτο παγίδες παιχνίδι, αφού η μόνιμα μελαγχολικής όψης καλλονή, δεν υπήρξε στην πορεία της και το καλύτερο κορίτσι.

Ιερό και Μέκκα το χθες που κρύβει μια γυναίκα, αξίωμα που δεν μοιάζει να συμμερίζεται ο ήρωας της ιστορίας μας, αφού κατόπιν μιας θυελλώδους περιόδου γεμάτης πάθος, η εξαφάνιση της πρόσκαιρης καλής του, θα τον ωθήσει μετά μανίας να μάθει τα πάντα για το ποιόν της. Ένα υποκοσμικό διάβα, που θα τον οδηγήσει μέχρι τα πιο σιχαμερά καταγώγια της Νέας Ορλεάνης, συστήνοντας τον με μια σειρά από γκάνγκστερς και μαστροπούς, που την είχαν μια φορά κι έναν καιρό για παρέα. Είναι δυνατόν όμως αυτή η γεμάτη μυστήριο, σαγηνευτική οπτασία, να είχε τέτοιου είδους παρτίδες με μαφιόζους, εγκληματίες και προαγωγούς? Η αλήθεια όσο θα ξετυλίγει το κουβάρι της, μπερδεμένος και συγχυσμένος πνευματικά, θα είναι πολύ πιο οδυνηρή από ότι αρχικά μπορεί να φανταζόταν...

Το πρόβλημα λοιπόν της ταινίας, που και βέβαια είναι υπαρκτό, δεν είναι το τι μας περιγράφει, αφού δεν πρόκειται για κάτι περισσότερο από μια νεο νουάρ διαδρομή, ενός προβληματισμένου μεσήλικα, σε έναν κόσμο που καταρρέει, αλλά ποια ακριβώς είναι η αλλόκοτη μέθοδος που χρησιμοποιεί, για να συνθέσει την πλοκή της. Καθώς οι υποχωρήσεις που καλείται να πράξει ο θεατής, ώστε να καλύψει τα σεναριακά κενά που σκάζουν ανά λεπτό κι από παντού, είναι υπερβολικά πολλές. Αποδέχεται τον συμβιβασμό το μάτι? Έχει καλώς. Δεν λέει πάντα ναι, σε ότι του σερβίρει το Reminiscence? Δεν θα προχωρήσει πέραν της τρίτης, τέταρτης σκηνής, αφού θα χάσει και τα αβγά και τα πασχάλια.

Βασικό ζόρι του σεναρίου, είναι που ρίχνει μέσα στο πυρίμαχο σκεύος, μπόλικα ιδεολογικά συστατικά, που τσαλαπατάνε ανά σεκάνς, την απροσδιόριστη ταυτότητα του έργου. Εκεί που την μια στιγμή παρακολουθούμε ένα ρομαντικό δράμα, σε δευτερόλεπτα γίνονται τα πάντα γης μαδιάμ, από τους πυροβολισμούς και τις εκρήξεις. Εκεί που ξύνουμε τον νου για να υποστηρίξουμε την ύπαρξη του Total Recall μηχανήματος, μονομιάς το κάδρο λαμβάνει ένα απρόσμενο σχήμα κοινωνικής μελέτης και προβληματισμού, γύρω από την κλιματική αλλαγή, τις ταξικές ανισότητες, τον ρατσισμό. Κι σε αυτό το σημείο ο χυλός φουσκώνει τόσο, ώστε να χυθεί έξω από το μπολ, λερώνοντας το έτσι κι αλλιώς ανορθολογικό εκράν.

Υπάρχει διάθεση για σκηνοθετικές παρεμβάσεις, από την έμπειρη στα ακριβά τηλεοπτικά σήριαλς σκηνοθέτιδα, Lisa Joy, ειδικά στα πιο σουρουπώδη πλάνα που φέρνουν κάπως σε Blade Runner. Ως εδώ και μη παρέκει όμως. Με σχεδόν δύο ώρες διάρκεια, ένεκα του χελωνίσιου τέμπο της κάμερας, που διασχίζει σοκάκια και παραδρομάκια άσχετα πολλές φορές μεταξύ τους, νιώθεις πως έχει περάσει μισή ημέρα στο κάθισμα, με μυαλό εξαντλημένο τόσο από την συλλογή πληροφοριών, όσο όμως κυρίως από την εξουθενωτική απόπειρα να μπουν σε μια κάποια τάξη.

Συνεπώς το Ταξίδι Μέσα από τη Μνήμη, ναι μεν στυλιζαρισμένο, με αξιόλογα γραφικά και όμορφα μισοσκοτεινιασμένη ατμόσφαιρα, μα αργόσυρτο, εκκεντρικό και ανάκατο στην εκκεντρική του δομή, δεν κερδίζει το στοίχημα, να καταταχθεί στη μεριά, με τις λίγες, πολύ λίγες, αξιόλογες στιγμές του ιδιόμορφου κινηματογραφικού genre. Πολύ εντυπωσιακή η Σουηδέζα Τζέσικα Ράμπιτ, Rebecca Ferguson, η οποία αντάμα με την (Mission Impossible εκλεκτικής συγγένειας) Thandie Newton, συνθέτει το γυναικείο δίδυμο, που παραπληρωματικά κινεί τα νήματα της ύπαρξης του πρωταγωνιστή Hugh Jackman. Ενδεχόμενα στην πιο αδύναμη ερμηνευτική του στιγμή, από τον προ εικοσαετίας καιρό που μας συστήθηκε ως μεταλλαγμένος Λόγκαν...

Ταξίδι Μέσα Από Τη Μνήμη (Reminiscence) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Αυγούστου 2021 από την Tanweer!
Περισσότερα... »

Candyman PosterCandyman
της Nia DaCosta. Με τους Yahya Abdul-Mateen II, Tony Todd, Teyonah Parris, Hannah Love Jones, Nathan Stewart-Jarrett, Colman Domingo, Kyle Kaminsky, Vanessa Williams.

I'm starting with the man in the mirror
του zerVo (@moviesltd)

Ίσως και να αναφερόμαστε στον κινηματογραφικό τίτλο, εκείνο, που του έκανε το μεγαλύτερο καλό η άνθηση του φαινομένου της βίντεο κασέτας. Η πρώτη ταινία Candyman, που κυκλοφόρησε κοντά τρεις δεκαετίες πριν, ως ασήμαντη, τόσο σαν ακριβό πρότζεκτ, όσο και σαν τίτλος, ουδέποτε πήρε διανομή στις αίθουσες, στα μέρη μας. Χάρη στην επιμονή των ιδιοκτητών των βίντεο κλαμπς, βοηθούμενης στην πορεία και από τον κουρνιαχτό που σήκωνε η μαρκίζα στην άλλη μεριά του Ατλαντικού, το καταβουτηγμένο στο αίμα φιλμ τρόμου, εξελίχθηκε σε νούμερο ένα επιτυχία των πρωτόγονων οικιακών σινεμά, με συνεχείς ενοικιάσεις που κράτησαν μέχρι και τους επόμενους δώδεκα μήνες! Το εξελισσόμενο μέγκα χιτ, την εποχή εκείνη απέκτησε δύο σίκουελ, πανομοιότυπης πλοκής αλλά και ιδίας αγοραστικής συμπεριφοράς, για να επανέλθει εν έτι 2021 στην επικαιρότητα, πέφτοντας στην αντίληψη του αναγνωρισμένου Jordan Peele, που θέλησε να το αναγεννήσει, δίνοντας του όμως, μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση στον συλλογισμό του.

Candyman Quad Poster
Έχουν περάσει τριάντα σχεδόν χρόνια, από τα μοιραία περιστατικά που συγκλόνισαν την μικρή κοινωνία της πρώην εργατικής, μα τώρα πολυτελούς, γειτονιάς του Καμπρίνι Γκριν και σχεδόν κανείς από τους κατοίκους δεν τα έχει λησμονήσει. Άλλωστε η πτώση στην πυρά της νεαρής φοιτήτριας Χέλεν Λάιλ, ελάχιστες στιγμές μετά την απόπειρα της να ρίξει στις φλόγες ένα νεογέννητο μωρό, ακόμη δεν έχει εξηγηθεί από κανέναν, ούτε για το κίνητρο, ούτε για τις αιτίες που την ώθησαν στην αυτοθυσία. Λίγοι γνωρίζουν τι πραγματικά συνέβη εκείνο το τρομερό βράδι στα περίχωρα του Σικάγο και κάθε ένας που τα πληροφορείται, δεν κρύβει το σοκ που του προκαλεί το νοσηρό αυτό φονικό.

Αντίδραση έκπληξης που θα νιώσει και ο ιδιαίτερα ταλαντούχος εικαστικός καλλιτέχνης Άντονι ΜακΚόι, μαθαίνοντας πως πίσω από το τραγικό συμβάν, συντηρείται ο αστικός μύθος του Κάντιμαν, ενός στυγερού δολοφόνου που εμφανίζεται αν κανείς φωνάξει το όνομα του, μπροστά στον καθρέφτη για πέντε συνεχόμενες φορές. Ο θάνατος για όποιον τολμήσει την πρόκληση θα είναι ακαριαίος, από το αόρατο μοχθηρό στοιχειό, που η φήμη λέει πως πρόκειται για το εκδικητικό πνεύμα ενός έγχρωμου άντρα, που χτυπήθηκε βάναυσα μέχρι θανάτου από τους αστυνομικούς, κατηγορούμενος άδικα για παραβατική συμπεριφορά.

Εντυπωσιασμένος από την ιστορία του Κάντιμαν, ο ανερχόμενος καλλιτέχνης θα συμπεριλάβει την θολή εικόνα του στο περιεχόμενο της δημόσιας έκθεσης, που θα πραγματοποιήσει στην γκαλερί της μνηστής του. Από την στιγμή όμως που θα αρχίσουν να εμφανίζονται το ένα μετά το άλλο, θύματα σφαγιαστικής επίθεσης από άγνωστο δολοφόνο στην περιοχή, όλοι θα αντιληφθούν πως ο εγκληματίας που ξεπηδά μέσα από το είδωλο έχει επιστρέψει για τα καλά. Δείχνοντας μέσα από σημάδια και οιωνούς πως μια ιδιαίτερη σχέση τον συνδέει με τον χαρισματικό βιντεογράφο.

Ένα από αυτά τα αποκαλούμενα φοβιστικά παραμύθια με μπαμπούλες, όπως ξεπήδησε μέσα από την έμπνευση του φοβερού και τρομερού Clive Barker σε μια από τις ολιγοσέλιδες νουβέλες του, στηρίζει την ύπαρξη του το ισάξια ριμπούτ και συνέχεια του θρυλικού τίτλου της δεκαετίας του 80. Με φόντο δράσης ένα σκηνικό, που μέσα στο πέρασμα του καιρού άλλαξε ολοσχερώς, αφού τα μπλοκ στέγασης εκατοντάδων πολιτών, έχουν δώσει πλέον την θέση τους σε διαμερίσματα πανάκριβα, που φιλοξενούν την πιο εύπορη τάξη της μεγαλούπολης. Με το γκρέμισμα εκείνης της φτωχογειτονιάς, οι παλιότεροι θα υπολογίσουν πως έχουν παρασυρθεί και τα υπαρκτά φαντάσματα του χθες, νομίζοντας τα πλέον σαν κοινούς urban legends. Η σφαγιαστική πραγματικότητα του σήμερα θα τους διαψεύσει.

Είναι όμως το χρώμα του δέρματος του τιμωρού, εκείνο που ανοίγει έναν παράλληλο δρόμο στην εξιστόρηση, προκειμένου να ιδωθεί το έργο και από μια επιπλέον σκοπιά, κοινωνική και φυλετική. Ο Κάντιμαν είναι μαύρος, όχι λευκός όπως ο Μάικ Μάιερς ή ο Φρέντι Κρούγκερ κι αυτό το δεδομένο από μόνο του στήνει έναν επιπλέον βατήρα μελέτης των συμβάντων, μέσα από ένα εναλλακτικό πρίσμα, για τον δημιουργό του (υπερεκτιμημένου) Get Out και του (συγκλονιστικού) Us. Ο Peele από το πόστο του σχεδιαστή, οργανωτή, σεναριογράφου και φυσικά παραγωγού εδώ, παίρνει από το χέρι το πουλέν του Nia DaCosta, οδηγώντας την να (επανα)σκιτσάρει με γνώμονα την κοινωνική εξέλιξη της αφροαμερικάνικης ράτσας τους ανά τις δεκαετίες, μια θρυλική, εξίσου με φονική, κινηματογραφική περσόνα.

Η προσέγγιση της σκηνοθέτιδας, είναι υπερβολικά ενδιαφέρουσα στην μέθοδο που κτίζει την μορφή του νέου Κάντιμαν. Καινούργιο σκηνικό, μοντέρνο, νέες αντιλήψεις, καινοτόμες, που χωράνε και τους μαύρους σε δράσεις μέχρι πρόσφατα αποκλειστικά για λευκούς, άλλος αέρας, φρέσκος, τάχαμου, που δεν δίνει χώρο σε παλιακές προκαταλήψεις και δεισιδαιμονίες. Όλα αυτά στην λαμπερή βιτρίνα, διότι πίσω της, ο ρατσισμός είναι υπαρκτός, ζωντανός και διαιωνίζεται από παράγοντες αναλλοίωτους στο χρόνο, θεσμικούς, ιδεολογικούς, διαπροσωπικούς. Εντέλει όμως και εσωτερικούς της μαύρης κοινότητας, καθώς πλέον έγχρωμους δεν συναντάς πια μόνο στον πάτο, αλλά θα βρεις και προύχοντες, αξιωματούχους, προνομιούχους που δεν διστάζουν να κρεμάσουν το αδέρφι τους, για κέρδους πήδημα.

Υπέροχες γωνίες λήψεις, έξοχες προοπτικές ιδέες, που εκρήγνυνται ενόσω λαμβάνουν χώρα τα φονικά - η ζουμ άουτ σεκάνς της πολυκατοικίας, είναι ανθολογική - ευρηματικά πρόσθετα τύπου ανατριχιαστικά φοβιστικού θεάτρου των σκιών, ορίζουν ένα ντιρεκτορικό πακέτο, που προσθέτει το απαιτούμενο κάτι παραπάνω, στο γνωστό τοις πάσι (φαντάζομαι) κεντρικό θέμα. Το ήξεις - αφίξεις, για ακόμη μια φορά σε ταινία του Peele, φινάλε, που σε εγκαταλείπει έρμαιο του ότι κατάλαβες κατάλαβες, εννοείται πως κάνει την εμφάνιση του και τσαλακώνει αισθητά τις καλές εντυπώσεις. Με έναν πειστικότερο αστέρα στον κεντρικό ρόλο, που μοιάζει μεν ικανός, όχι τόσο όμως ώστε να χωρέσει στα παπούτσια του τυποποιημένου Tony Todd, το καινούργιο Candyman θα είχε εκτοξευτεί σε άλλα επίπεδα ποιότητας. Το βέβαιο είναι πως, σεβόμενο το ορίτζιναλ, βάστηξε alive and kicking την μορφή του κολασμένου βιτζιλάντε με το χέρι γάντζο, ανοίγοντας φτερά για πιθανές συνέχειες. Εννοείται πάντως, πως ακόμη δεν παίζει από μένα, πενταπλή εκφώνηση του ονόματος του, μπροστά σε κάτοπτρο, ούτε γι αστείο...

Candyman Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Αυγούστου 2021 από την Tulip Ent.!
Περισσότερα... »

Ο Άνθρωπος του Θεού (Man Of God) PosterΟ Άνθρωπος του Θεού
της Yelena Popovic. Με τους Άρη Σερβετάλη, Alexander Petrov, Mickey Rourke, Χρήστο Λούλη, Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Νικήτα Τσακίρογλου, Γιάννη Στάνκογλου, Τάνια Τρύπη, Μαρθίλια Σβάρνα, Ιερώνυμο Καλετσάνο, Γιάννη Αναστασάκη, Γεράσιμο Σκιαδαρέση, Βασίλη Κουκαλάνι, Αλέξανδρο Μυλωνά, Μιχάλη Μητρούση, Μιχάλη Οικονόμου, Τόνια Σωτηροπούλου, Κορίνα-Άννα Γκούγκουλη, Μάνο Γαβρά, Σαράντο Γεωγλερή, Παναγιώτη Μαρίνο.

Κύριε Ελέησον!
του zerVo (@moviesltd)

Η αλήθεια είναι πως με τόσους υπαρκτούς βίους Αγίων στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας, οι περισσότεροι εξ αυτών ιδιαίτερου ενδιαφέροντος, θα μπορούσαν να τροφοδοτηθούν όχι και λίγα σενάρια made in Greece κινηματογραφικών παραγωγών. Θέλεις κάτι η λιγοστή χημεία του εκράν με το ράσο, κάτι η εύθραυστη ισορροπία σε ζητήματα Πίστης και Θρησκείας, που δεν μπορούν να αναλυθούν εύκολα στα στενά χρονικά όρια της φιλμικής αφήγησης, η προσέγγιση του σινεμά στις βιογραφίες των μεγάλων προσωπικοτήτων όπως έχουν καταχωρηθεί στα συναξάρια είναι σχεδόν μηδενική. Για να λέμε του στραβού το δίκαιο, αν έχουμε να κάνουμε με περιπτώσεις όπως ετούτη του Man Of God, καλύτερα ο αριθμός αυτός να παραμείνει στάσιμος.

Ο Άνθρωπος του Θεού (Man Of God)) Quad Poster
Αίγυπτος, τέλη του 19ου αιώνα. Οι διαδικασίες διαδοχής του ιερατικού θρόνου έχουν ήδη εκκινήσει, καθώς ο Πατριάρχης Σωφρόνιος, διανύοντας το 90ο έτος της ηλικίας του, πρόκειται πολύ σύντομα να παραδώσει τα σκήπτρα στον επίσκοπο που θα τον αντικαταστήσει. Πρώτη επιλογή, τόσο του γέροντα ιεράρχη, όσο και του ποιμνίου που έχει ευεργετηθεί από τις πράξεις του, ορίζει ο δημοφιλής Μητροπολίτης Πενταπόλεως Λιβύης, Νεκτάριος. Ένας ταχύτατα αναρριχώμενος στην επετηρίδα, κληρικός, χάρη κυρίως στο πλούσιο συγγραφικό του έργο και τις αντιαιρετικές μελέτες του, όσο και στην φιλανθρωπική και ποιμαντική του δράση.

Με ταχύτατες κινήσεις κάτω από το τραπέζι, οι αντίπαλοι του στην διαδοχή, θα επιχειρήσουν μέσα από ψεύδη και συκοφαντίες περί αήθους βίου, να μικρύνουν την εικόνα του Νεκταρίου στα μάτια του Σωφρόνιου. Γεγονός που θα έχει σαν συνέπεια την αποπομπή του Μητροπολίτη από την έδρα και την αυτοεξορία του στην Αθήνα, προκειμένου να μην έλθει σε ρήξη με την Εκκλησία. Εκεί που όμως θεωρούμενος ως μη Έλλην, έχοντας και τις δυσμενείς φήμες από την Αλεξάνδρεια να τον ακολουθούν, επίσης δεν θα καταφέρει να αποσπάσει μια θέση αντάξια των ικανοτήτων του, γεγονός που θα τον στρέψει να αναλάβει χρέη διευθυντή στην Ριζάρειο Σχολή. Ελπίζοντας πως μέσα από την ριζοσπαστική και καινοτόμα μέθοδο διαπαιδαγώγησης των σπουδαστών, θα αποκαταστήσει το τσακισμένο, από την μανιώδη επιμονή των ορκισμένων εχθρών, όνομα του.

Εκατό χρόνια έκλεισαν πέρσι από τον θάνατο, σε ηλικία 74 ετών, του θαυματουργού Αγίου και αυτό το γεγονός από μόνο του, όρισε μια πρώτης τάξης ευκαιρία για να μεταφερθεί ο βίος του στην μεγάλη οθόνη, σε μια ακριβή, για τα εγχώρια δεδομένα παραγωγή. Η πορεία άλλωστε του Αναστασίου Κεφαλά, όπως ήταν το όνομα του, προτού ασπαστεί τον κλήρο, διέθετε όλη την δυναμική εκείνη για την συγγραφή ενός σπουδαίου σεναρίου, που υπό προϋποθέσεις θα μπορούσε να αποτελέσει μέχρι και αγωνιώδες, γεμάτο σασπένς, θρίλερ. Και οι νεότεροι να μάθουν και οι παλαιότεροι να ξαναθυμηθούν. Τίποτα από όλα αυτά δεν συνέβη. Απολύτως όμως.

Για να πάρουμε τα πράγματα εξαρχής, το παιχνίδι για την ταινία που υπογράφει η, υπέρ το δέον φιλόδοξη, Σέρβα σκηνοθέτις Υelena Popovic, χάθηκε μονομιάς, με την αναπάντεχη απόφαση (της?) να αποδοθούν οι διάλογοι στην αγγλική γλώσσα. Προφανώς για εμπορική εκμετάλλευση του φιλμ στις διεθνείς αγορές. Συνέπεια τούτου είναι το πόνημα, όχι απλά να απωλέσει το δυναμικό χαρακτηριστικό της ντόπιας λαλιάς του κεντρικού ήρωα και των συν αυτώ, αλλά να καταλήξει εντέλει ως ένας αστείος συναγωνισμός, για την ανάδειξη της χειρότερης προφοράς, στα χρονικά του αγγλόφωνου κινηματογράφου. Ο θεατής δεν καταφέρνει να ολοκληρώσει, ούτε μισό πλάνο παρακολούθησης δείχνοντας την πρέπουσα σοβαρότητα, σε ένα θέμα που κυριολεκτικά την αποζητάει, αφού οι διάλογοι λειτουργούν, με όση επιείκεια μπορώ να φανταστώ, καταστροφικά! Είναι πραγματικά ανεκδιήγητη, απερίγραπτη, έως και εξωφρενική η αλλαγή της ομιλίας του σεναρίου σε κάτι άλλο πέραν της ελληνικής. Κατάσταση που καταντάει βεβαίως ως κωμικοτραγική, τόσο στην θωριά ηθοποιών που γνωρίζουν καλά τα ξενικά - ο Λούλης ας πούμε ή ο Γαβράς - και νομίζουν πως παίζουν Σέξπιρ, δημιουργώντας ανάλογο ανεκδοτικό κοντράστ, όσο όμως κυρίως στις πολυπληθείς μοναστηριακές σεκάνς, όπου αντί να ακούσεις, φερειπείν, από την τσεμπεροφορούσα οξύθυμη χωριάτισσα Καραμπέτη ένα βροντικό "άσε κάτω την κόρη μου ρε τραγόπαπα", σου σκάζει ένα ασύνταχτο κάτι, για μια ντότερ κι έναν πέρβερτ πριστ, που δύσκολα δεν θα σου βγάλει γέλιο.

Ξεπερνώντας - στην θεωρία και μόνο, στην πράξη είναι αδύνατον - τον γλωσσικό όλεθρο, θα πρέπει να ομολογήσω πως ούτε αφηγηματικά, στέκει σαν μια ολοκληρωμένη πρόταση Ο Άνθρωπος του Θεού. Ο ρυθμός είναι νηνεμικός, αφού ακόμη και μια ώρα μετά την έναρξη του, ελάχιστα έχει προχωρήσει η δράση, το κυριότερο όμως, η πλοκή, αντί να σταχυολογήσει, έστω σε βινιέτες, κάποιες από τις σημαντικότερες στιγμές της διαδρομής του Αγίου, αναλώνεται στο δεκάκις επαναλαμβανόμενο γύρισμα και της έτερης σιαγόνας του, όταν τα ραπίσματα και οι εξευτελισμοί που δέχεται είναι συνεχή. 

Biopic, πάνω σε μια οποιαδήποτε προσωπικότητα, του πολιτικού, του καλλιτεχνικού, ακόμη και του αδόκιμου θρησκευτικού χώρου, δεν σημαίνει κατ ανάγκη δίωρο λιβάνισμα του για να εμπεδώσουμε καλά και σώνει την αγιοσύνη του. Αυτό κανείς μπορεί να το πληροφορηθεί διαβάζοντας τις γραφές, παίρνοντας πληροφορίες από έναν σεβάσμιο γέροντα, αναζητώντας βρε αδελφέ στην ατελείωτη δικτυακή χοάνη, ότι μπορεί να τον νοιάξει. Αυτό που καταφέρνει η Popovic, με το ανάξιο ψαλίδι μεταξύ των σκηνών της, είναι να προκαλέσει την αποστροφή της πλατείας για ότι σερβίρει. Άδικο για όλους, ιδίως για το τιμώμενο πρόσωπο, που εδώ είναι μια από τις λαμπρότερες, αν και ουδέποτε στην ζωή του επιζήτησε τιμές και μεγαλεία, μορφές της Ελληνοορθόδοξης Εκκλησίας. Δεν τολμώ να το αποκαλέσω ασέβεια, κανείς δεν μου δίνει αυτό το δικαίωμα, οι προθέσεις άλλωστε της παραγωγής, παρόλο το δεδομένο δυστύχημα, δεν είναι ανήθικες.

Απούσης στο σκριπτ της πραγματικά σπουδαίας ιστορίας, δίχως ποτέ η κάμερα να εστιάζει βαθιά μέσα στην ψυχή του Αγίου, ώστε να αναδείξει το μεγαλείο της Πίστης και της Ευλάβειας, αντιμετωπίζοντας επιδερμικά τα εκκλησιαστικά παρατράγουδα του ματαιόδοξου ιερατείου, για ένα καλύτερο πόστο στην σχετική βαθμίδα, το (Θεέ μου, κάνε το) έργο, αποτυγχάνει παταγωδώς σε οποιοδήποτε τομέα κι αν επιχείρησε. Καταιγίδα που παρασέρνει και τον πρωταγωνιστή Σερβετάλη, που προς τιμήν του, ακόμη και κάτω από αυτές τις αβάσταχτες για έναν ηθοποιό συνθήκες, έκανε τα πάντα για να δώσει όσο το δυνατόν ρεαλιστικότερη υπόσταση στον ασκητικής φιλοσοφίας ιερωμένο. Οι προσδοκίες μου δεν πετούσαν στα ουράνια βέβαια, για να καρτερώ τίποτα αριστούργημα Gandhi ή Lawrence, αλλά δεν περίμενα ούτε και αυτή την συμφορά, που ειλικρινά η παρακολούθηση της με έθλιψε αφάνταστα.

Ο Άνθρωπος του Θεού (Man Of God) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Αυγούστου 2021 από την Feelgood Ent.!
Περισσότερα... »

Τρυφερέ μου Ταυρομάχε  (Tengo Miedo Torero / My Tender Matador) - Trailer / Τρέιλερ Poster I have no friends darling, i have only lovers! Το μελαγχολικό πορτρέτο δύο ανθρώπων οι οποίοι πασχίζουν να αντισταθούν στη σκληρότητα της πραγματικότητας, βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του σπουδαίου συγγραφέα και εικαστικού Pedro Lemebel, παρουσιάζεται στην ταινία Τρυφερέ μου Ταυρομάχε (Tengo Miedo Torero / My Tender Matador), που σκηνοθετεί ο Rodrigo Sepúlveda. Στα τέλη της δεκαετίας του ’80, στη Χιλή της δικτατορίας του Πινοσέτ, μέσα σε ένα κλίμα πολιτικού αναβρασμού, μια φτωχή γερασμένη τρανς γυναίκα, η Loca del Frente συναντά τον Κάρλος, έναν νεαρό Μεξικανό επαναστάτη. Ένα βράδυ, ο νεαρός αντάρτης σώζει τη Loca del Frente από την αστυνομία κι έτσι γεννιέται μια ξεχωριστή σχέση γεμάτη έρωτα, πόνο, δικαιοσύνη και μπολερό. Ο Κάρλος της ζητά αν μπορεί να φυλάξει κάποια κουτιά στο σπίτι της. Τα κουτιά υποτίθεται ότι περιέχουν «απαγορευμένα βιβλία». Στην πραγματικότητα όμως περιέχουν όπλα για τη δολοφονία του δικτάτορα Αουγούστο Πινοσέτ.

Τρυφερέ μου Ταυρομάχε  (Tengo Miedo Torero / My Tender Matador) - Trailer / Τρέιλερ Movie

Πρωταγωνιστούν οι Alfredo Castro, Leonardo Ortizgris, Julieta Zylberberg.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Σεπτεμβρίου 2021 από την Cinobo!

Περισσότερα... »

After: Μετά την πτώση (After We Fell) - Trailer / Τρέιλερ Poster Αναμνήσεις και Τύψεις! Το τρίτο μέρος του franchise με τον τίτλο After We Fell, που σκηνοθετεί η Castille Landon, βρίσκει την Τέσα να ξεκινά ένα νέο συναρπαστικό κεφάλαιο στη ζωή της. Όμως καθώς ετοιμάζεται να μετακομίσει στο Σιάτλ για την δουλειά των ονείρων της, η απρόβλεπτη και γεμάτη ζήλεια συμπεριφορά του Χάρντιν φτάνει σε επικίνδυνα επίπεδα την ήδη έντονη σχέση τους, Η κατάσταση γίνεται ακόμα πιο μπερδεμένη όταν ο πατέρας της Τέσα εμφανίζεται και σοκαριστικές αποκαλύψεις για την οικογένεια του Χάρντιν έρχονται στο φως. Τελικά η Τέσα και ο Χάρντιν πρέπει να αποφασίσουν αν αξίζει να αγωνιστούν για την αγάπη τους ή θα πρέπει να τραβήξει ο καθένας το δρόμο του.

After: Μετά την πτώση (After We Fell) - Trailer / Τρέιλερ Movie

Το πρωταγωνιστικό ζευγάρι συνθέτουν οι Hero Fiennes Tiffin και Josephine Langford.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Σεπτεμβρίου 2021 από την Spentzos Films!

Περισσότερα... »

Η Ξηρασία (The Dry) - Trailer / Τρέιλερ Poster Εκεί που βρίσκεται η αλήθεια! Βασισμένη στην ομώνυμη νουβέλα της Jane Harper είναι η αστυνομική ταινία μυστηρίου Η Ξηρασία (The Dry) που σκηνοθετεί ο Robert Connolly. Η Αυστραλία βιώνει τη χειρότερη ξηρασία εδώ κι έναν αιώνα, και στη μικρή πόλη της Κιβάρα έχει να βρέξει δύο ολόκληρα χρόνια. Ο αστυνομικός Άρον Φαλκ επιστρέφει στη γενέτειρά του για την κηδεία του καλύτερου φίλου των παιδικών του χρόνων και, παρά τη θέλησή του, αναγκάζεται να συμμετάσχει στην έρευνα για τα αίτια θανάτου του. Καθώς τα ερωτήματα πολλαπλασιάζονται, ο Φαλκ υποχρεώνεται να έρθει αντιμέτωπος με μυστικά από το δικό του παρελθόν.

Η Ξηρασία (The Dry) - Trailer / Τρέιλερ Movie

Με τους: Eric Bana, Genevieve O'Reilly, Keir O'Donnell, John Polson.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Σεπτεμβρίου 2021 από την Spentzos Films!

Περισσότερα... »

Annette - Trailer / Τρέιλερ Poster Sleep baby, sleep! Στο Annette, ο Leos Carax, δημιουργεί ένα παραμυθένιο σύμπαν ρομαντικών παθών. Ένας αντισυμβατικός και αυτοκαταστροφικός stand-up κωμικός και μια διεθνούς φήμης σοπράνο ζουν έναν παθιασμένο έρωτα, αποκτούν ένα μυστηριώδες κοριτσάκι μ' ένα ξεχωριστό πεπρωμένο, την Ανέτ, αλλά η σχέση τους αρχίζει να καταρρέει όταν η καριέρα του πρώτου παίρνει την κάτω βόλτα. Την μουσική της ταινίας υπογράφουν οι Sparks. Tρυφερό και παθιασμένο, σέξι και σπαρακτικό, ένα love story που εγγράφεται στο νου, επενδυμένο με μια συγκλονιστική μουσική που εντυπώνεται στην καρδιά, το Annette θα συναρπάσει με τον ρομαντισμό και το αίσθημα του. Αξίζει να αναφέρουμε πως το Annette είναι η πρώτη αγγλόφωνη ταινία του Carax, βασισμένη σε μια ιστορία γραμμένη από τους Sparks. Η ταινία είναι αφιερωμένη στην κόρη του σκηνοθέτη, η οποία εμφανίζεται στο πλευρό του στην αρχή της ταινίας, στο στούντιο: στη συνέχεια, όλοι μαζί, παρέα με τους πρωταγωνιστές και το δίδυμο των Sparks (τα αδέλφια Ράσελ και Ρον Μάελ), ξεχύνονται στους δρόμους του Λος Άντζελες, τραγουδώντας, εισάγοντάς μας στο κλίμα της ταινίας.

Annette - Trailer / Τρέιλερ Movie

Πρωταγωνιστεί ο Adam Driver, σε έναν απρόσμενο ρόλο που απογειώνει το εκρηκτικό ταλέντο του, μαζί με την Marion Cotillard και τον Simon Helberg.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Σεπτεμβρίου 2021 από την Weird Wave!

Περισσότερα... »

Bacurau - Trailer / Τρέιλερ Poster Σημαίνει η τελευταία ευκαιρία να γυρίσεις σπίτι! Έχοντας αποσπάσει Βραβείο της Επιτροπής του Φεστιβάλ Καννών 2019, αλλά και Επίσημη Συμμετοχή στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Τορόντο 2019 και στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Νύχτες Πρεμιέρας 2019, έρχεται το δραματικό φιλμ από την Βραζιλία, Bacurau, του οποίου το σενάριο και την σκηνοθεσία υπογράφουν οι Kleber Mendonça Filho και Juliano Dornelles. Μερικά χρόνια από σήμερα. Το Μπακουράου, ένα μικρό χωριό στη φτωχή επαρχία της Βραζιλίας, θρηνεί τον χαμό της μητριάρχη του, της Καρμελίτα, η οποία έφυγε πλήρης ημερών στα 94 της χρόνια. Μέρες μετά, οι κάτοικοι συνειδητοποιούν ότι η κοινότητά τους έχει εξαφανιστεί από τους περισσότερους χάρτες. Το σήμα χάνεται από τα κινητά τηλέφωνα, παράξενοι επισκέπτες κάνουν την εμφάνισή τους και ένας αδιόρατος κίνδυνος καραδοκεί όχι πολύ μακριά.

Bacurau - Trailer / Τρέιλερ Movie

Πρωταγωνιστούν οι Sônia Braga, Udo Kier, Bárbara Colen, Thomás Aquino as Pacote, Silvero Pereira, Thardelly Lima, Rubens Santos, Wilson Rabelo, Carlos Francisco, Luciana Souza, Karine Teles, Julia Marie Peterson.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Αυγούστου 2021 από την Cinobo!

Περισσότερα... »

Ζήτημα Χρόνου (Stillwater) PosterΖήτημα Χρόνου
του Tom McCarthy. Με τους Matt Damon, Abigail Breslin, Camille Cottin, Lilou Siauvaud, Deanna Dunagan, William Nadylam, Idir Azougli, Anna Le Ny.

Μια δεύτερη ευκαιρία
του zerVo (@moviesltd)

Από τις διασημότερες περιπτώσεις δικαστικής πλάνης (?) των πρόσφατων δεκαετιών, υπήρξε η υπόθεση της Αμάντα Νοξ, της Αμερικανίδας συγγραφέως, ακτιβίστριας και δημοσιογράφου, που το 2007 καταδικάστηκε σε κάθειρξη 27 ετών από τα αρμόδια Ιταλικά δικαστήρια, κρινόμενη ως ένοχη για την ανθρωποκτονία της Βρετανίδας φοιτήτριας και συγκατοίκου της στο διαμέρισμα της Περούτζια, Μέρεντιθ Κέρτσερ. Με την προσθήκη καινούργιων στοιχείων στην έρευνα, το 2015, που αποδείκνυαν πως δεν είχε σχέση με την φόνο, η Νόξ, αθωώθηκε οριστικά από την σχετική ακυρωτική αρχή και ελεύθερη πλέον επέστρεψε στην πατρίδα της, στο Σιάτλ. Τα απομνημονεύματα της από το μοιραίο για εκείνη συμβάν, μονομιάς έγιναν μπεστ σέλλερ, ενώ η ταινία Stillwater, επιχειρεί να προσεγγίσει, ανεπίσημα, την ιστορία, μέσα από μια πιο ανθρώπινη ματιά.

Ζήτημα Χρόνου (Stillwater) Quad Poster
Έχοντας αφήσει από καιρό την εργασία του ως εργολάβος στις πετρελαιοπηγές της Οκλαχόμα, ο μοναχικός και απόμακρος Μπιλ Μπέικερ, αναλαμβάνει πλέον μικρότερης απαίτησης χειρωνακτικές δουλειές, που δεν θα του αποσπούν πολύ από τον πολύτιμο χρόνο του. Κενά επαγγελματικά διαστήματα που αναζητά διαρκώς, προκειμένου να ταξιδεύει, από την λιγοστών κατοίκων κωμόπολη του Στιλγουότερ, στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, στην μεσογειακή Μασσαλία, για να συναντήσει την κόρη του, Άλισον. Που από τετραετίας, άδικα όπως εκείνη υποστηρίζει, βρίσκεται εσώκλειστη στο σωφρονιστικό ίδρυμα της Γαλλικής μεγαλούπολης, ως η υπαίτια της δολοφονίας της συνομήλικης ερωμένης της Λίνα.

Η αποστολή, αυτή τη φορά, του ταλαιπωρημένου μεσήλικα, που εδώ και καιρό έχει καταφέρει να αφήσει πίσω του τις καταστροφικές καταχρήσεις, είναι να προσεγγίσει την δικηγόρο της θυγατέρας του, ζητώντας αναψηλάφηση της δίκης. Η άρνηση της συνηγόρου, θα οδηγήσει τον συντηρητικό Μπιλ, χωρίς την παραμικρή βοήθεια, να αναζητήσει τα αποδεικτικά στοιχεία που θα αθωώσουν το παιδί του, στις κακόφημες γειτονιές της πόλης, απέναντι στις σιωπηλές και πάνοπλες συμμορίες, θέτοντας σε κίνδυνο την ίδια του την ζωή.

Μοναδικό κέρδος από αυτή του την περιπλάνηση στα σκοτεινά σοκάκια της Μαρσίλιας, εκεί που βασιλεύει η εγκληματικότητα και το μίσος, χωρίς να γνωρίζει ούτε μισή λέξη από την γλώσσα, δίχως να μπορεί να προβλέψει ποια αντιξοότητα τον καρτερεί στο επόμενο στενό, θα είναι η γνωριμία του με την Βιρζινί. Την ηθοποιό σε μικρούς περιφερειακούς θιάσους, μοναχική μητέρα ενός μικρού κοριτσιού, της Μάγια, που θα προσφέρει στον Μπιλ, τουλάχιστον την στέγη που αναζητά, στο μικρό φτωχικό διαμέρισμα της, χωρίς σημαντικά ανταλλάγματα.

Βασική εναλλαγή λοιπόν, που διαχωρίζει το φιλμ από ένα απλό χρονικό, έστω και με αλλαγμένα ονόματα, της Υπόθεσης Νοξ, είναι πως το κεντρικό πρόσωπο της αφήγησης δεν αφορά στην φυλακισμένη νεαρή, αλλά στον πατέρα της. Έναν πρώην αλκοολικό Γιάνκη, που έχασε νωρίς την γυναίκα του και απέμεινε μόνος να φροντίσει την Άλισον, μη δείχνοντας ποτέ του το μέγεθος της ευθύνης που όφειλε ως γονιός. Η αποξένωση της θυγατέρας και κυρίως η μαύρη πέτρα που του έριξε φεύγοντας για τα ξένα, θα γίνουν οι μοχλοί πίεσης, της πλήρους εναλλαγής της προσωπικότητας του, σε κάποιον που θα έκανε τα πάντα για να βρεθεί μισή στιγμή κοντά της. Έστω κι αν ζει πια, χιλιάδες μίλια μακριά από το φιλήσυχο Στιλγουότερ, ακόμη κι αν δεδομένα τους χωρίζει ο μαντρότοιχος της στενής.

Η βασική και μοναδική έγνοια του μαραζωμένου πατέρα, είναι να ψάξει όσο βαθύτερα γίνεται στον υπόκοσμο για να βρει την αλήθεια. Με οποιοδήποτε κόστος. Πάλεμα που στην ψυχή του ισοδυναμεί με λυτρωμό, για όλα όσα δεν έκανε για το παιδί του, οδηγώντας το, κατά δική του αποκλειστικότητα και μόνο, όπως νιώθει, πίσω από τα κάγκελα. Η παράλληλη διαδρομή, της σχέσης λατρείας με την δεκάχρονη παιδούλα, που τον νιώθει πιο πατέρα από οποιονδήποτε άλλο, προβάλλει ουσιαστικά την κεντρική ιδέα του φιλμ: εκείνη την ριμάδα δεύτερη ευκαιρία που επιζητά ο καθένας, όταν το παρελθόν του δεν έχει υπάρξει ηθικό κι αγαθό, μα που πιστεύει πως την δικαιούται, για να αποδείξει στην κοινωνία πως τιμωρήθηκε σκληρά, αλλά σωφρονίστηκε.

Βραδυφλεγής η εξιστόρηση του, πολυβραβευμένου για το Οσκαρικό Spotlight του, σκηνοθέτη Tom McCarthy, που κάτω από τον μόνιμα γαλανό ουρανό της παραθαλάσσιας Φώκαιας, στήνει προσεχτικά ένα συγκινητικό ανθρώπινο δράμα, χωρίς να του υπολείπονται οι θρίλερ πινελιές. Μακροσκελές αναμφίβολα, καθώς ένα πιο ικανό ψαλίδι θα μπορούσε να το έχει περιορίσει πολύ κάτω από το δίωρο, το Stillwater, αποφεύγει τις λακκούβες των κλισέ στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής του, ταιριάζοντας χνώτα με πάμπολλα φιλμικά είδη. Η εξόδιος πράξη, που βουτάει πιότερο στο αστυνομικό πεδίο, δανειζόμενη μπόλικα στοιχεία από το ευφυές Prisoners, φαντάζει κάπως αταίριαστη με την πρότερα εφαρμοσμένη μελέτη χαρακτήρων, τονίζει όμως με ρεαλισμό την σκληράδα της ίδιας της ζωής, προς όσους επιδιώξουν να κάνουν το προσωπικό τους ριστάρτ, αναρριχώμενοι παντί τρόπω, από τον βρωμερό πάτο του βαρελιού.

Έξοχος ξανά ο Matt Damon, δίνει μια υπέροχη ερμηνεία ως ο εύσωμος εργολάβος με το τζόκει, δείγμα τυπικό Αμερικάνου επαρχιώτη που δεν θα έβγαινε ποτέ, ψυχή είτε σώμα, από τα στενά όρια της ολιγομελούς γενέτειρας του, αν δεν τον έβρισκε τέτοια συμφορά. Φειδωλός σε εκφράσεις και μορφασμούς, με όλο τον υπόλοιπο κόσμο, πλην του νηπίου που ορίζει την καρδιά της πλοκής, ο γήινος, φθαρτός και χωρίς υπερφυσικές ικανότητες, εδώ, Μπορν, στήνει με άνεση τον πυλώνα που γύρω του περιστρέφεται ο θολής λογικής μικρόκοσμος των συμμετεχόντων σε μια δολοφονία, που ίσως θα ήταν προτιμότερο για εκείνον, να μην είχε διαλευκανθεί ποτέ. Μια θυσία, που πλέον θα θαφτεί βαθιά, μια για πάντα, στο ξηρό κοκκινόχωμα του Στιλγουότερ...

Ζήτημα Χρόνου (Stillwater) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Αυγούστου 2021 από την Spentzos Films!
Περισσότερα... »

The Suicide Squad PosterThe Suicide Squad
του James Gunn. Με τους Margot Robbie, Idris Elba, John Cena, Joel Kinnaman, Sylvester Stallone, Viola Davis, David Dastmalchian, Daniela Melchior, Michael Rooker, Jai Courtney, Peter Capaldi, Alice Braga, Pete Davidson.

Αρουραίοι όλου του κόσμου ενωθείτε!
του zerVo (@moviesltd)

Στ' αλήθεια, καθήμενος να παρακολουθήσω αυτή την νέα εκδοχή του The Suicide Squad, που κανένα του προμόσιον δεν το είχε διαλαλήσει ούτε σαν συνέχεια, ούτε σαν προπομπό, ούτε καν σαν ριμπούτ, αφήνοντας την ταυτότητα του έκθετη στο τι μπορεί να μου προκύψει, το κέφι δεν κτυπούσε και τίποτα κόκκινα από μεριάς μου. Βλέπεις ήταν κι εκείνη η προϊστορία του μέτριου πρώτου μέρους, που δεν με συγκίνησε στιγμή, ακολούθησαν και ξέρω γω πόσα directors cut, για να το στιγματίσουν ακόμη πιο πολύ, οπότε η προδιάθεση για το παρόν, ταλαντευόταν προς την άρνηση. Τρία στοιχεία κράτησαν ζωντανό το υποσυνείδητο, ώστε να επιμείνει την θέαση και εντέλει να δικαιωθεί πανηγυρικά: Η Margot, χωρίς περαιτέρω επεξηγήσεις, η πολύ θετική μου άποψη για το σπιν οφ των Αρπαχτικών Πτηνών και τέλος, η απορία του τι μπορεί να προκύψει, αν σε ένα καλόπαιδο με θητεία στην Troma, δώσεις όλους τους παράδες της Warner, αφήνοντας τον συνάμα λεύτερο να καταπατήσει όλα τα οικόπεδα του R-Rating. Παρανάλωμα!

The Suicide Squad Quad Poster
Ελάχιστοι βαρυποινίτες καταφέρνουν να την βγάλουν καθαρή κάτω από τις αβάσταχτες συνθήκες διαβίωσης που επικρατούν στο υψίστης ασφαλείας σωφρονιστικό ίδρυμα του Μπελ Ρεβ. Και όσοι το κατορθώνουν, φτάνουν μέχρι του σημείου να ανταλλάσσουν την εξοντωτική κάθειρξη τους, με ελάχιστες στιγμές ελευθερίας, ακόμη κι αν χρειαστεί να χρησιμοποιηθούν από το κράτος ως αναλώσιμοι σε αποστολές αυτοκτονίας. Γεγονός που γνωρίζει καλά η αμείλικτη αξιωματούχος της Υπηρεσίας Πληροφοριών Αμάντα Γουόλερ, που έχει εντοπίσει στα βρωμερά μπουντρούμια, μια πρώτης τάξης πηγή παροχής καθαρμάτων, για να συνθέσουν τις τοπ σικρετ ομάδες κρούσης.

Η πολιτική αναστάτωση που επικρατεί στην μικρή νησιωτική χώρα της Νοτίου Αμερικής, Κόρτο Μαλτέζε, όπου η αυταρχική διοίκηση του δικτάτορα έχει προκαλέσει εμφύλιο πόλεμο, άρα και κίνδυνο για τα συμφέροντα της Υπερδύναμης, θα ωθήσει τα Γεράκια να αποφασίσουν την άμεση ένοπλη επέμβαση, προς αποκατάσταση της τάξης. Η αλήθεια όμως είναι πολύ βαθύτερη, αφού ο κύριος σκοπός είναι να εξοντωθεί το μυστικό ναζιστικό εργαστήριο Γιοτουνχάιμ, που η Χούντα συντηρεί για δεκαετίες ανοιχτό, εκεί που έχει αναπτυχθεί το πείραμα Στάρφις, προς δημιουργία ενός πανίσχυρου τέρατος που θα αφανίσει ολόκληρο τον πλανήτη.

Λεπτομέρειες που ούτε καν γνωρίζουν οι δυο διμοιρίες των πρώην φυλακισμένων αποβρασμάτων, που θα αποβιβαστούν στην ατόλη, εκτιμώντας πως το έργο τους θα είναι piece of cake. Σφάλμα τεράστιο, καθώς η απόβαση θα πνιγεί στο αίμα, εξοντώνοντας το σύνολο σχεδόν της πρώτης ομάδας δράσης. Διαμελισμένοι στην βουτηγμένη στο αίμα παραλία, θα εντοπιστούν από τους δορυφόρους ο βετεράνος Σάβαντ, ο δυναμικός Μπουμερανγκ, ο συναρμολογούμενος TDK, ο πανέξυπνος Τζάβελιν, η πανούργα νυφίτσα Γουίζελ. Μόνο ο ατρόμητος, μοναδικός στρατιωτικός, Συνταγματάρχης Φλαγκ και η ευφυής Χάρλι Κουίν θα γλυτώσουν της σφαγής, χάρη στην ανδρεία που θα επιδείξουν, με την τελευταία να πέφτει αιχμάλωτη στα χέρια των παρακρατικών. Αποτυχία πλήρης! Το αρχικό πλάνο δεν βαδίζει όπως θα περίμενε η άτεγκτη επόπτρια του ερευνητικού σχεδίου A.R.G.U.S.

Ο δεύτερος ουλαμός όμως δεν θα συναντήσει την παραμικρή αντίσταση και ερχόμενος σε επαφή με τους σαντινίστας, θα διεισδύσει στην ζούγκλα, ψάχνοντας το μονοπάτι που θα οδηγήσει τα μέλη του στο πάνοπλα φυλασσόμενο Προεδρικό Μέγαρο. Πορεία που σε κάθε της βήμα κρύβει κινδύνους θανάσιμους για τον μισθοφόρο, παρολίγο δολοφόνο του Σούπερμαν, Μπλάντσπορτ, τον αδίστακτο δολοφόνο Ειρηνοποιό, το ανθρωποφάγο υβρίδιο με μορφή καρχαρία Νανάουε, την Κλέο που μπορεί να ελέγχει με το μυαλό της τα τρωκτικά και τον χαμηλών τόνων Πόλκα Ντοτ Μαν, ένα προϊόν εργαστηριακής μελέτης, που πήγε εντελώς λάθος.

Το πρώτο σοκ, δεν έχει να κάνει με το πως η πρώτη αποβατική ομάδα εξοντώθηκε ολοσχερώς, σε ένα ρεπρίζ του ίντρο του Saving Private Ryan, από την άμυνα του νησιού, αλλά με το πόσο χρόνο χρειάστηκε να συνταχθεί επί σκηνής. Συνήθως σε τέτοιου είδους φιλμς, απαιτείται μπόλικο διάστημα στην εισαγωγή, για να συνέλθει σε σώμα η ετερόκλητη φράξια. Εδώ χρειάστηκαν μόλις λίγα δευτερόλεπτα για να συσταθεί το τιμ, από κάποιους κακοποιούς που την σκαπούλαραν την πρώτη φορά (συνεπώς εκ των πραγμάτων μιλάμε για σίκουελ) και από μερικούς πρωτοεμφανιζόμενους. Για όλους, πλην της Αρλεκίνας, ο χαρακτηρισμός Deceased θα μπει στο πλάι της φωτογραφίας τους, στην οθόνη του υπολογιστή που τους παρακολουθεί, οπότε η απορία για το τι παρακολουθούμε εκτοξεύεται στα ουράνια. Για ελάχιστες στιγμές και μόνο, αφού το ραντάρ θα καρφωθεί πάνω στα στίγματα εκείνων που ορίζουν την έτερη δύναμη, που μόλις πάτησε στην αντίπερα όχθη του Κόρτο. Και με αυτό το περίτεχνο σκηνοθετικό πέρασμα από τον στενόχωρο μονομιάς χαμό των αντι-ηρώων που μας συστήθηκαν στην πρώτη ταινία, την ελπιδοφόρα σκυτάλη παίρνουν οι καινούργιοι, για να βάλουν μπροστά το μεγάλο διπλό κόλπο. Από την μια του γκρεμίσματος των σιχαμερών Δικτατόρων, από την άλλη της εξουδετέρωσης του θηριώδη Αστερία, που γεννώντας μυριάδες ομοίους του μίνι ξενιστές, καταλαμβάνει μονομιάς το σώμα των εμβρόντητων πολιτών.

Είναι όμως αρκετοί, αυτοί οι έμπειροι, λίγο έως πάρα πολύ, από μάχη, μα σαφώς περιορισμένης χημείας μεταξύ τους κανάγιες, να φέρουν εις πέρας την mission impossible που τους ανέθεσε η Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών, με αντάλλαγμα τις ποιοτικότερες στο εφεξής συνθήκες κράτησης τους. Εκ πρώτης όψης το πράγμα τείνει προς την άρνηση, αφού το δέσιμο των απροσάρμοστων, ασύνταχτων και ντε φάκτο απείθαρχων χαρακτήρων, προϋποθέτει πως μόνο σε εις σώμα ένα δεν θα ενωθούν ποτέ. Ευτυχώς για όλους μας, η απάντηση για την μάχιμη αξία της καινούργιας Suicide Squad, δίνεται πολύ γρήγορα, μέσα από μια απίθανης χορογραφικής σύστασης σεκάνς, που τα πάντα για τους εφοδεύοντες πηγαίνουν κατ ευχήν, εκτός από την γνώση του αν πραγματοποιούν επίθεση σε friends or enemies. Τα σοκ είναι διαδοχικά και το λιγότερο εξ αυτών είναι η σκληρή μέχρι εξαντλήσεως, απεικόνιση των φονικών.

Μια συνέπεια της κεντρικής απόφασης που πήρε η διοργανώτρια των πάντων Detective, αναθέτοντας το πρότζεκτ εν λευκώ στον προερχόμενο από την διπλή επιτυχία των Guardians Of The Galaxy, σκηνοθέτη, που πραγματοποιήθηκαν υπό την στέγη του αιώνιου αντιπάλου δέους της Marvel. Ο James Gunn, προφανέστατα απελευθερωμένος από τα δεσμά που του επέβαλλε στο σύμπαν της η Disney, προκειμένου να πάρει μια πιο χαλαρή βαθμονόμηση στο Restricted, βρίσκει την ευκαιρία που πάντα έψαχνε για να στήσει μια graphic σφαγή, τέτοιας αγριότητας και δολοφονικής μανίας, που ισοδυναμεί με το απόλυτα βίαιο χάος. Μυαλά στον αέρα, ανθρώπινα μέλη εκτοξευμένοι ένθεν κακείθεν, σκοτωμοί ευρηματικοί, αποτέλεσμα της χρήσης των προηγμένων υπερόπλων. Αχρείαστα λες? Ε, όχι δα, όταν λέμε θα δείξουμε πως είναι ο αληθινά φονικός πόλεμος στην μεγάλη οθόνη, αυτό ακριβώς καρτερούμε, ώστε να δημιουργηθεί εντός μας ο αποτροπιασμός για την ύπαρξη του. Με την λειτουργία του gore να κτυπάει κόκκινο και τις σταγόνες από το αίμα των πολεμιστών να λερώνουν τα πάντα τριγύρω του, ο θεατής γίνεται μέρος του σφαγιαστικού σκηνικού, μένοντας κοκκαλωμένος και παντελώς αδύναμος να βρει διέξοδο.

Εννοείται πως αμέσως μετά από κάθε φονικό - όχι κατ ανάγκη δευτεραγωνιστή ή κομπάρσου, στο κόλπο ως αναλώσιμοι είναι ενταγμένοι και οι πρωταγωνιστικότεροι στην βαθμίδα σύμμαχοι - αυτοστιγμεί ο έξυπνος ντιρέκτορας, μαλακώνει το τοπίο, είτε μέσω ένεσης μαύρου χιούμορ στα ευθύβολα γκαγκς του σεναρίου, είτε με την χρήση γνώριμων μελωδιών στην μουσική επένδυση, προσαρτημένων με μπόλικη ειρωνεία στο σύνολο. Με τις φωνές των Johnny Cash, Louis Prima, Pixies, Kansas και πόσων ακόμη, ότι νάναι σαν overall είδος, καλλιτεχνών. Και πάνω σε αυτό τον πιασάρικο, πολύχρωμο και εννοείται μακελάρικο καμβά, ο Gunn δεν δημιουργεί τίποτα περισσότερο από μια σατιρική ελεγεία της καννιβαλιστικής σύγχρονης κοινωνίας, τοποθετώντας στο επίκεντρο της αφήγησης του, όχι αυτόν που έχει το πάνω χέρι, αλλά εκείνον που θα μπορούσε υπό συνθήκη να το διαθέτει.

Οι περσόνοι του, από μόνος του ο καθείς, προτού περάσει την λεπτή κόκκινη γραμμή της παραβατικότητας, είχαν την ευκαιρία να μοιάσουν με σούπερ ήρωες, έκαστος στο είδος του. Η αφετηρία, τους ορίζει σαν κατακάθια, σαν μηδενικά, σαν τιποτένιους φονιάδες χωρίς ίχνος ενσυναίσθησης ή μεταμέλειας. Συνεπώς και η Ομάδα Αυτοκτονίας που απαρτίζουν, δεν είναι κάτι περισσότερο από ένας σαθρός όμιλο καθαρμάτων. Κι όμως, αυτοί θα βγάλουν εντέλει το φίδι από την τρύπα, αυτοί με ευρηματική λειτουργία θα τσακίσουν τον, διαφαινόμενα ανίκητο, αντίπαλο, αυτοί θα ξεσκεπάσουν την ραδιουργία του ίδιου του συστήματος, που τους συστήνεται με την μορφή της πειστικής όπως πάντα Viola Davis ως φιλικό, προσήνες, αλληλέγγυο, υποστηρικτικό έστω και κατά συνθήκη. Idris Elba, Joel Kinnaman, John Cena, Daniela Melchior, ο Sly έστω και μόνο φωνητικά, είναι τα πρώτα βιολιά, η - δεν θα πεθάνει ποτέ όσο διαρκή το franchise - Margot Robbie είναι, έστω και σε περιορισμένη έκδοση, η σολίστ της πειραγμένης συμφωνικής ορχήστρας. Διάνα σε όλους τους, πέτυχε το κάστινγκ...

Η χρονική κυκλοφορία του φιλμ, κατά διαβολική σύμπτωση, αφού μάλλον κανείς κινηματογραφικός νοστράδαμος δεν θα μπορούσε να προβλέψει, συνέπεσε με την παρέλαση των στρατευμάτων των φανατικών φονταμενταλιστών, σε έναν τόπο που μέχρι προχθές και για δύο γεμάτες δεκαετίες, βρισκόταν υπό την κατοχή των πάνοπλων Ράμπο του Πενταγώνου. Οι συνειρμοί στο μυαλό και οι συγκρίσεις της πραγματικότητας με την μυθοπλασία που την αντιγράφει, ενόσω η πλοκή ξετύλιγε το κουβάρι της, με καθήλωσαν, αδύναμο ον, να πιστέψω την ακρίβεια που το υπαρκτό, ζωγράφιζε το κόμικ στην μεγάλη οθόνη. Μια αντιπαραβολή, που μόνο αν επιχειρήσει κανείς να ενώσει τις τελείες μία προς μία, του κρεματορίου, της προδοσίας, των μηχανορραφιών και της αλληγορίας του Gunn, με τα όσα νοσηρά συμβαίνουν δεκάδες χιλιάδες μίλια μακριά από την έδρα του παγκόσμιου σερίφη, θα πάρει σερβιρισμένη στο πιάτο την αλήθεια. Σε κάθεμια των περιπτώσεων οι σιχαμεροί αρουραίοι είναι πάντα εκεί. Κρυμμένοι, εκατομμύρια, φοβισμένοι, τρομοκρατημένοι, χωμένοι στις τρύπες τους. Το Χόλιγουντ, κατά την κρίση του, τους αναδεικνύει θριαμβευτές. Ο ρεαλισμός είναι συνήθως, πολύ σκληρότερος...

The Suicide Squad Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Αυγούστου 2021 από την Tanweer!
Περισσότερα... »

Το ξαδελφάκι μου (Mon Cousin) PosterΤο ξαδελφάκι μου
του Jan Kounen. Με τους Vincent Lindon, François Damiens, Pascale Arbillot, Alix Poisson.

Το Σύνδρομο του Ποπκόρν
του zerVo (@moviesltd)

Που τους βρίσκεις που τους χάνεις αυτούς τους δόκτορες, όλο στο μασούλημα είναι ο νους τους, χρησιμοποιώντας κάθε λογής φαγώσιμο, για να ορίσουν με απλοϊκό τρόπο τις παθήσεις που ενδεχόμενα απασχολούν τον ασθενή. Όπως συνέβη με την πρωτάκουστή μου και μάλλον μπακαλίστική διάγνωση του Συνδρόμου του Ποπκόρν, όπως την διατύπωσε ο ψυχίατρος, κατά το οποίο ο παθών, μπορεί να συμπεριφέρεται λογικά και αρμονικά, όσο μοιάζει με ένα ανέγγιχτο μπιζελάκι από καλαμπόκι. Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί την αντίδραση του, όμως, όταν θα έλθει σε επαφή με το καυτό λάδι, όπου μονομιάς θα εκραγεί, με μη προβλέψιμες συνέπειες για τον περίγυρο. Μάλλον αυτό είναι και το μοναδικό (μαθησιακό) μου κέρδος, από την παρακολούθηση της φραντσέζικης ντραμεντί Mon Cousin, που μάλλον μου άφησε μια περίεργη γεύση, σαν κι εκείνης όταν αρπάζει το ποπ κορν στην κατσαρόλα.

Το ξαδελφάκι μου (Mon Cousin) Quad Poster
Με κόπους, θυσίες, μόχθο προσωπικό και στερήσεις οικογενειακής ευτυχίας, έχει κατορθώσει ο εργασιομανής Πιερ Παστιέ να οδηγήσει την φίρμα της οινοποιίας που ηγείται, σε μια από τις πλέον αναγνωρίσιμες σε ολόκληρη την Γαλλία. Με οδηγό του το σύνθημα "η γεύση της γεύσης" τα εξαιρετικής κρασιά που προσφέρει, έχουν αποφέρει τεράστια κέρδη τόσο στην επιχείρηση όσο και στον ίδιο, ώστε να διαβιώνει πλούσια στην ακριβή έπαυλη, μαζί με την τριμελή του φαμίλια. Μοναδικό αγκάθι για την εύρυθμη λειτουργεία της εταιρίας, η ανά πενταετία ανανέωση της σύμβασης, με τον κατέχοντα τις μισές από τις μετοχές του ομίλου, εξάδελφο του, Αντριέν, μια συνήθως τυπική συμβολαιογραφική διαδικασία, που απλά αποσπά τον πολυάσχολο Πιερ, από τα ολοήμερα μίτινγκ με τους συνεργάτες του.

Αυτή την φορά η άφιξη του εξαδέλφου, όμως, θα εξελιχθεί σε κάπως πιο πολύπλοκη και ανατρεπτική, καθώς ο αγαθός, αγαπησιάρης, καλόκαρδος αλλά και στενός κορσές Αντριέν, επιθυμώντας να περάσει λίγο χρόνο παραπάνω μαζί με το αίμα του, θα καθυστερήσει επίτηδες την υπογραφή των ντοκουμέντων. Γεγονός που θα εκνευρίσει αφάνταστα τον, έτσι κι αλλιώς κατσούφη, CEO, που βρίσκεται στο μέσον του κλεισίματος μιας σπουδαίας επιχειρηματικής κίνησης. Πόσο μάλλον από την στιγμή που θα πληροφορηθεί, πως το ξαδελφάκι του μπαινοβγαίνει στις κλινικές, προκειμένου να ρυθμίσει την άκρατη υπερκινητικότητα στην συμπεριφορά του.

Καλυπτόμενος μάλιστα από το δικαίωμα που του χαρίζει ο νόμος, ως ο ένας εκ των δύο κληρονόμων της περιουσίας του παππού που ίδρυσε την κρασοποιία, ο αφανής άλλες φορές, μα τωρινός τσίμπουρας επισκέπτης, θα επιθυμήσει να εισέλθει ενεργότερα στις διαδικασίες της επιχείρησης. Πράξη που δεν έχει κάποιο κίνητρο φθόνου ή πλεονεξίας για περισσότερα οικονομικά οφέλη, παρά μόνο εκδηλώνεται από την αγάπη που θρέφει για τον λατρεμένο του εξάδελφο, νιώθοντας τον υποδουλωμένο στο στρες που του προκαλεί η ασίγαστη δίψα για επαγγελματική επικράτηση. Άντε τώρα να έχεις δέκα χιλιάδες υπαλλήλους να διοικήσεις, πόσους τόνους σταφύλι να επιλέξεις και να πρέπει να νταντέψεις τον εκκεντρικό συγγενή που έσκασε σαν αλεξιπτωτιστής, σχεδόν από το πουθενά.

Έτσι είναι όμως, το σόι δεν το επιλέγουμε, είμαστε υποχρεωμένοι να το ανεχθούμε, οποιαδήποτε κι αν είναι η στάση του. Ειδικά δε όταν στην προκειμένη περίπτωση, τα πάντα έχουν σαν βατήρα την λατρεία του ενός, για τον άνθρωπο που μια φορά κι έναν καιρό, με κοντά παντελονάκια ως παιδιά, έπαιζαν αθώα στις παραλίες και στις εξοχές, σιμά στην φάρμα του παππού. Κάτι που ο ακριβώς αντίθετης ψυχοσύνθεσης, διαρκώς αγέλαστος Πιερό έχει λησμονήσει μέσα στην ακατάπαυστη μανία του για το κέρδος, δημιουργώντας έτσι το κατράμι γιν δίπλα στο ολόλευκα αθώο γιανγκ της πλοκής. Που ανίσως σκαμπανεβαίνει κατά διαστήματα, από το ένα άκρο της κομεντί, στο ακριβώς απέναντι της στενοχώριας, ενόσω τα προτερήματα και τα ελαττώματα του διδύμου, αλληλοσυμπληρώνουν τον κύκλο.

Δεν είναι και τόσο δοκιμασμένος στο genre o Ολλανδός σκηνοθέτης Jan Kounen, που στην δημιουργική προϊστορία του είχε αφήσει εξαιρετικά δείγματα γραφής, τόσο στο βίντεο κλιπ που υπηρέτησε, όσο και στην μυθοπλασία, μέσα από ριζοσπαστικές (για το είδος τους) ταινίες, όπως το πολυβολικά γκανγκστερικό Dobermann και το πειραγμένο γουέστερν Blueberry. Κι αυτό διακρίνεται και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό, στις ανισορροπίες της αφήγησης του, στην εύκολη λύση που αναζητά συχνά στους σεναριακούς εφιάλτες, στην υπερβολική μέθοδο που αποφάσισε να χειριστεί τους πέντε παράδες παραπάνω του μπάτζετ, αφού μέχρι και πτώση φλεγόμενου λίαρ τζετ συμπεριλαμβάνει - τάχαμου για να γελάσουμε - το στόρι. Στην πιο ανούσια και μάλλον καταστροφική για την συνέχεια, σεκάνς του έργου.

Το γαλλικό σινεμά αρέσκεται στο να δημιουργεί αστείες καταστάσεις, με την παρουσία αντιθέτων χαρακτήρων στις ιστορίες του. Θεωρώ πως κάποτε, πίσω αρκετά στον χρόνο, με πολύ λιγότερους παράδες αλλά μπολικότερο κέφι κι έμπνευση, μια παρόμοια υπόθεση δια χειρός Gerard Oury, θα είχε προκαλέσει σεισμό από τα γέλια στην πλατεία, που θα θωρούσε στο εκράν τον μουρτζούφλη De Funes να φτάνει στα όρια του, από τα καμώματα του αφελή γίγαντα Bourville. Απογοητευτικά εδώ, πηγαίνουν στράφι και οι (πάντα ζεστές κι ανθρώπινες) ερμηνείες του ντουέτου Vincent Lindon και François Damiens, πέφτοντας θύματα κι αυτές της ανώφελης ματαιοδοξίας που έκρυβε μέσα του Το Ξαδελφάκι Μου για το κάτι παραπάνω.

Το ξαδελφάκι μου (Mon Cousin) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Αυγούστου 2021 από την Weird Wave!
Περισσότερα... »