Movies Ltd

Ένα αστέρι πέφτει, δεν πέφτει...

του zerVo (@moviesltd)

Φλασιά νοσταλγική μου ήλθε από τα τέλη των 90s, τότε που η Κηφισίας είχε γεμίσει πέτρες διαστημικές, ίσαμε το ύψος του νεότευκτου Βίλατζ στο Μαρούσι, διαλαλώντας το φοβερό και τρομερό, καταστροφολογικό  Armageddon, μια εποχή που τα λεφτά για προμόσιον έτρεχαν από τα μπατζάκια των εταιρειών διανομής. Είκοσι πλας χρόνια μετά, τίποτα δεν είναι ίδιο, για την ακρίβεια τίποτα δεν έχει μείνει στην θέση του. Προώθηση καινούργιων ταινιών ως έννοια δεν υφίσταται, το πρώτο εκείνο μούλτιπλεξ έχει ξεριζωθεί από βάθρου, ενώ η disaster movie της τωρινής σεζόν, με τον τίτλο Greenland, το μόνο που κατέστρεψε, ήταν το δίωρο που του αφιέρωσα για να το παρακολουθήσω...

Το κακό μαντάτο από την επιστημονική κοινότητα, πως ο κομήτης Κλαρκ, που αποσπάστηκε από ένα αχαρτογράφητο ηλιακό σύστημα, όχι μόνο πλησιάζει την Γη, αλλά θα συγκρουστεί στο έδαφος της, προκαλώντας την μεγαλύτερη φυσική καταστροφή από την εποχή των δεινοσαύρων, θα σημάνει συναγερμό στην ανθρωπότητα, που θα νιώσει πως το τέλος πλησιάζει. Με τις ελπίδες για την επιβίωση να λιγοστεύουν, η κυβέρνηση θα πάρει την απόφαση της μεταφοράς μιας μικρής ομάδας ανθρώπων σε μυστική, ασφαλή περιοχή, που σύμφωνα με τις μελέτες θα κτυπηθεί λιγότερο από την ορμή του αστεροειδή.

Ανάμεσα στους κληρωτούς που θα σταθούν τυχεροί, θα είναι η τριμελής οικογένεια του εργολάβου Τζον Γκάριτυ, που θα κληθεί σε ελάχιστο χρόνο, παίρνοντας μαζί μόνο τα απαραίτητα, να ταξιδέψει μαζί με την (εν διαστάσει) σύζυγο του, Άλισον και το ανήλικο αγοράκι τους, Νέιθαν, στο στρατόπεδο συγκέντρωσης των, κατά τύχη, επιλεγμένων να σωθούν από την καταστροφή. Μόνο που στην διαδρομή προς το κρησφύγετο ασφαλείας, η μοίρα θα παίξει ένα άδικο παιχνίδι στην οικογένεια, που ήδη έχει να αντιμετωπίσει τα προβλήματα υγείας του φοβισμένου πιτσιρίκου.

Τι μπορεί λοιπόν να περιμένει κανείς από ένα φιλμ που υπόσχεται εκρήξεις αδρεναλίνης, σκηνοθετημένο από τον υπεύθυνο για την αξιοπρεπή συνέχεια του Angel Has Fallen, πρώην στάντμαν Ric Roman Waugh και με πρωταγωνιστή έναν από τους δημοφιλέστερους action αστέρες σήμερα? Αγωνία, σασπένς, χαμό επί της οθόνης, αντίστροφες μετρήσεις κι έντονες συγκινήσεις, εννοείται αριστοτεχνικά ειδικά εφέ, πάνω στο πατρόν Emmerich, με δυο κουβέντες ο θεατής περιμένει να την βγάλει στην τσίτα στο άκρον του καθίσματος. Ε, τίποτα από όλα αυτά! Νάδα! Ούτε ένα ολοκληρωμένο τσεκ, δίπλα σε κάθε οψιόν.

Συνεπώς τι έπαιξε και αυτό το φιλμάκι, που το θέμα του μοιάζει ως εικόνα και ομοίωση του εξαιρετικά αγωνιώδους Deep Impact και στην πορεία τα σχέδια λοξοδρόμησαν? Τα πάντα φάνηκε πως πήραν τον λάθος δρόμο, από την στιγμή της επιλογής των τυχεράκηδων και ιδίως από την ώρα που η ταυτότητα τους γνωστοποιήθηκε στην υπόλοιπη κοινωνία των καταδικασμένων. Μια υπερβολικά φωνακλάδικη αντιπαραβολή μεταξύ πιθανών επιζώντων και μελλοθάνατων που χαιρετούν, του τύπου "γιατί εσείς και όχι εμείς" με μια κυνική απόληξη that's life, η κάμερα ξέρουμε καλά ποιον θα ακολουθήσει. Κι εκεί κατάλαβα πως η συνέχεια θα είναι κάπως ανάλογη.

Αφού εκτός από τα εμπόδια που θα στήνονται το ένα μετά το άλλο στην διαδρομή των μέχρι τα χθες διασπασμένων, μα ενωμένων πλέον για το κοινό καλό της τριάδας, Γκάριτυ, η παράνοια του ο σώζων εαυτόν σωθήτο, κρατάει για όλη την υπόλοιπη χρονική διάρκεια της Γροιλανδίας - που, τι έκπληξη, εκεί βρίσκεται το μπάνκερ, ευτυχώς γιατί δεν το αποκαλύπτει ο τίτλος! Για ένα δράμα συγκινητικό, που τα τρία μέλη της προς παρακολούθηση φαμίλιας του μονοδιάστατου στόρι, χωρίζονται στα τρία αντίστοιχα σημεία του ορίζοντα, ωσότου, φυσικά, ξαναβρεθούν στο φινάλε, το εργάκι δεν ορίζει και κάτι το πρωτότυπο. Ακόμη και ξεχωριστό να ήταν πάντως, εμένα κάτι άλλο μου έταξε το τρέιλερ και άλλο εντέλει μου σερβιρίστηκε για γεύμα.

Αφού αδέσποτος κομήτης δεν υπάρχει ή μάλλον για την ακρίβεια δεν τον βλέπουμε (σχεδόν) ποτέ στο εκράν, η μοναδική σεκάνς καταστροφής έχει να κάνει με κάτι φλεγόμενα πετραδάκια που και βέβαια πέφτουν στα κεφάλια όλων, εκτός από των πρωταγωνιστών. (Τα πιο) Πολλά από τα τεκταινόμενα ισοπέδωσης του πλανήτη, αφήνονται στην φαντασία του θεατή, στοιχείο που ούτε δίκαιο είναι για φιλμ κατηγορίας δράσης, ούτε διαχειρίσιμο σωστά από τον ντιρέκτορα και το μελό σενάριο που έχει στα χέρια του. Οι ερμηνείες δε, σωστά υπερτονισμένες από το ανδρόγυνο Butler και Baccarin - το παιδάκι είναι επιεικώς αρνητικό, ακολουθούν την συλλογιστική ενός καινούργιου Αρμαγεδδόνα, με αποτέλεσμα να τσακίζονται άδοξα από το μέτριο τέμπο μιας βαρετής περιπέτειας, εντέλει, δίχως ταυτότητα και σκοπό. Θα προτιμήσω για χιλιοστή φορά βίντεο, Willis, Bob Thornton και i don't wanna miss a thing...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 17 Σεπτεμβρίου 2020 από την Spentzos Films!

Οι Δρόμοι του Πουθενά

του gaRis (@takisgaris)

Η Sally Potter, περιδιαβαίνουσα την 7η δεκαετία της ζωής της, έχει να δείξει αξιόλογο έργο με κολοφώνα της δόξης το αξιοθαύμαστο Orlando (1992) με τα εκθαμβωτικά κοστούμια και την καθηλωτική ανδρόγυνη παρουσία της Tilda Swinton. Ή ακόμη το Yes (2004) όπου βάζει τους ήρωες να εκφέρουν λόγο σε σεξπηρικά ιαμβικά πεντάμετρα. Θέλω ειπείν η κυρία διαθέτει τόλμη και καμπόση γοητεία. Στα 2010 ο αδερφός της, αρτίστας και μουσικός Nic Potter αρρωσταίνει από άνοια και μέσα σε δυο χρόνια φεύγει από τη ζωή, αφήνοντάς της ψυχικές πληγές και ανοιχτούς καλλιτεχνικούς λογαριασμούς. Το The Roads Not Taken είναι μια αυτο-λυτρωτική άσκηση ύφους, μια γυροβολιά σπειροειδούς σπαραγμού του ακροτελεύτιου μιας καταδικασμένης ύπαρξης στο αέναο σταυροδρόμι αναμεσό λήθης και πλησμονής. Στους θιασώτες του ευρωπαϊκού σινεμά το λες και ελεγεία. Στα βορειοαμερικανικά τα μέρη το φωνάζουν downer.

O Λήο (Javier Bardem) είναι συγγραφέας στα γκρέμια της τσακισμένης από την προχωρημένη άνοια ζήσης του. Βολοδέρνεται στα βράχια ενός θολωμένου νοός που σαν εκκρεμές διασχίζει καθημερινά κι ασταμάτητα τη διαδρομή προ 30ετίας προσωπικών του επιλογών, όταν εγκατέλειψε το Μέχικο και την Ντολόρες (Salma Hayek) για να ξεβραστεί στη Νέα Υόρκη και την αγκαλιά της Ρίτα (Laura Linney) με την οποία δένει καρπό την στον παρόντα χρόνο δημοσιογράφο Μόλυ (Elle Fanning). Το The Roads Not Taken είναι η απεικόνιση ενός 24ώρου του Λήο με τη Μόλυ, από την οδοντίατρο στον οφθαλμίατρο, στο σούπερ μάρκετ και ύστερις στους πέντε δρόμοι, όταν αυτός μόνος,ξυπόλητος, αλύτρωτος, αναμετράται με τα φαντάσματα του παρελθόντος και ένα ταξ(ε)ίδι στην Ελλάδα για τη συγγραφή ενός βιβλίου που τελειώνει με τον ήρωα να επιστρέφει σπίτι, χωρίς κανείς να τον θυμάται πια. Τυχαίο;

Είμαι δηλωμένος πεθαμενατζής, από τους ελαχίστους που θάμαξαν το Biutiful του αγαπημένου Ινιαρίτου. Ο Bardem, αρχιπανεύκολα ο κορυφαίος λατίνος ηθοποιός του πλανήτη, παίζει τέτοιους ρόλους (βλέπε επίσης Η Θάλασσα Εντός μου) στο μπεγλέρι. Κι αν η Salma(ρα) το δυναμώνει, η Linney παραμένει αναξιοποίητη, ενώ η μελιστάλαχτη (με την καλή έννοια) Elle Fanning το παίρνει όλο πάνω της και ακριβώς δωνά έγκειται ο μέγας προβληματισμός για το όλο εγχείρημα: Ως χαρακτήρας η Μόλυ υποφέρει και πασχίζει ώστε να επαναφέρει τον πατέρα της στον ενεστώτα χρόνο, όμως ως θεατές δεν μας έχει δοθεί από την Potter ούτε μισή ευκαιρία να τον γνωρίσουμε αληθινά, να σκιαγραφηθεί έστω στιγμιαία στο πανί χωρίς τη θολούρα και την αρρώστια που του κλέβει την ταυτότητα. Και σούρχεται στο μυαλό το Le Pere του Florian Zeller το οποίο θα πρωταγωνιστήσει φέτο στη μεγάλη οθόνη με την τιτάνια παρουσία του Anthony Hopkins που χτυπά στο κλειδοκύμβαλο της καρδιάς όλες τις σωστές νότες αυτού του μάταιου αγώνα ενάντια στο αναπόφευκτο.

Το The Roads Not Taken, παραγωγής BFI και διανομής Bleeker Street, είναι το λυπητερό, φανερά προσωπικό φιλμ της Sally Potter που, παρά το αξιόμαχο κάστ, δεν καταφέρνει να μας εντάξει συναισθηματικά στη δραματουργία του, με την απουσία σεναριακού ψαχνού και τα πλαδαρώς μονταρισμένα πισογυρίσματά του. Καθόλου έξαφνη η απουσία του από το μπόξ όφις, ενώ αν το δεις υπό το πρίσμα, “τι να δω εν μέσω κοροναϊού για να ξεσκάσω” είναι φάση καλύτερα στο σπίτι να τσεκάρω κάνα δελτίο ειδήσεων μπας και ανέβουμε (sic) λιγάκι.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 17 Σεπτεμβρίου 2020 από την Odeon!

Cineχίζοντας το σερί των απραγματοποίητων επιθυμιών (μετά τα The Father και Ammonite όμως κάποιος να με σταματήσει να το επαναλαμβάνω παρακαλώ), καθότι ανακάλυψα ότι το Bruised της σκηνοθέτου Halle Berry είναι όνειρο απατηλό. Προβλήθηκε στο τσάκα-τσάκα για κοινό και industry insiders ως work-in-progress και προτού αλέκτωρ λαλήσει μοσχοπουλήθηκε στη Netflix για $20Μ. Αυτά κι άλλα γλυκά κι όμορφα έμαθα από τη συμπαθεστάτη Χάλι σε ένα In Conversations With:  Halle Berry, στα πλαίσια της ενότητας #ShareHerJourney, δηλαδή της προσπάθειας του TIFF45 (διόλου ευκαταφρόνητο το ρεκόρ του 45% ταινιών γυρισμένων από γυναίκες εφέτος) να προωθήσει τη γυναικεία συμμετοχή στην κινηματογραφική βιομηχανία. Η κα Μπέρι ξεκίνησε από το διαγωνισμό Μις Υφήλιος στα 1986 ως αναπληρωματική Μις USA για να διαγράψει μια υπέρλαμπρη τροχιά στο Χόλιγουντ με κολοφώνα την πρωτιά μαύρης νικήτριας ως Lead Actress στα όσκαρς 2001 για το Monsters Ball. Μπράβο σου κοριτσάρα μας.

Πέρα από το φόβο, το πεπρωμένο περιμένει! Βασισμένο στην κλασική νουβέλα επιστημονικής φαντασίας του Frank Herbert από το 1965, είναι η καινούργια διασκευή του φημισμένου τίτλου Dune, αυτή την φορά δια χειρός ενός από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες της εποχής μας, του Denis Villeneuve (Maelstrom, Polytechnique, Incendies, Prisoners, Enemy, Sicario, Arrival, Blade Runner 2049). Τοποθετημένο χρονικά σε ένα μακρινό μέλλον το φιλμ ακολουθεί την ηρωική διαδρομή του νεαρού γόνου μιας αριστοκρατικής οικογένειας, που έχει επιφορτιστεί με την αποστολή της προστασίας του πιο πολύτιμου περιουσιακού στοιχείου του γαλαξία, του ερειπωμένου και επικίνδυνου πλανήτη Αράκι. Εκεί που είναι ο μοναδικός τόπος όπου μπορεί να βρεθεί και να συλλεχθεί το βασικότερο συστατικό ύπαρξης, το μπαχαρικό, υλικό που μπορεί να παρατείνει την ανθρώπινη ζωή. Για πρώτη φορά η μαρκίζα έγινε ταινία από τον David Lynch to 1984, για να ακολουθήσει η μίνι τηλεοπτική σειρά το 2000. Το σενάριο υπογράφουν οι Jon Spaihts, Eric Roth και Denis Villeneuve, την μουσική ο Hans Zimmer ενώ την κινηματογράφηση έχει αναλάβει ο Greig Fraser. Η Warner Bros θα κυκλοφορήσει παγκοσμίως την ταινία στις 18 Δεκεμβρίου 2020.

Τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Πολ κρατά ο ταλαντούχος Timothée Chalamet, έχοντας πλάι του πλειάδα σημαντικών αστέρων όπως οι Rebecca Ferguson, Oscar Isaac, Josh Brolin, Zendaya, Stellan Skarsgård, Dave Bautista, Stephen McKinley Henderson, David Dastmalchian, Chang Chen, Sharon Duncan-Brewster, Charlotte Rampling, Jason Momoa και Javier Bardem.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί!

Πίσω από κάθε σπουδαίο υποψήφιο, κρύβεται ένας ακόμη μεγαλύτερος ψεύτης! Ο χαρισματικός κωμικός και παρουσιαστής Jon Stewart έχει σφραγίσει τη γενιά του χάρη στην οξύτατη ματιά του στην πολιτική επικαιρότητα, μέσα από τη σατυρική, πολυβραβευμένη εκπομπή «The Daily Show», η οποία για πολλά χρόνια ήταν ο «εφιάλτης» των ρεπουμπλικάνων στις ΗΠΑ. Αφότου ο ίδιος κατέβηκε οικειοθελώς από τη θέση του κορυφαίου πολιτικού σχολιαστή (λίγο πριν ο Ντόναλντ Τραμπ ανέβει στην εξουσία), αποφάσισε να ασχοληθεί με τον κινηματογράφο. Η ταινία Ακαταμάχητος (Irresistible) είναι η δεύτερη σκηνοθετική του δουλειά. Πρόκειται για μια κωμωδία απίθανων καταστάσεων σχετικά με την παράνοια των αμερικάνικων εκλογών και τις καμπάνιες που στήνονται για να προσελκύσουν την ψήφο των απλών ανθρώπων. Στο στόχαστρο του σεναρίου βρίσκεται ο ναρκισσισμός των ανθρώπων εξουσίας, ο αμοραλισμός της πολιτικής και οι καριερίστες που έχουν ξεχάσει ότι οφείλουν να εργάζονται για το «γενικότερο καλό».

Ο Steve Carell υποδύεται έναν φιλόδοξο ήρωα που οργανώνει τη στρατηγική επικοινωνίας για το στρατόπεδο των Δημοκρατικών. Στα κεντρικά του αμερικάνικου φιλελεύθερου κόμματος αντιλαμβάνονται ότι οι θέσεις τους βρίσκουν αντίκρισμα μόνο στην αστική ιντελιγκέντσια και στη λεγόμενη ελίτ. Προσπαθούν επομένως να απευθυνθούν στον απλό επαρχιώτη και στον καθημερινό άνθρωπο του μόχθου.Ο πρωταγωνιστής θα ανακαλύψει έναν εκκολαπτόμενο λαϊκό ήρωα, στο πρόσωπο ενός απολιτίκ πρώην πεζοναύτη, τον οποίον θα αναλάβει να στρατολογήσει ώστε να κατέβει υποψήφιος στις εκλογές και να «πιάσει» επικοινωνιακά τα λαϊκά στρώματα εκ των έσω. Στο επιτελείο του φιλόδοξου πρωταγωνιστή θα βρεθεί η κόρη του αγνού επαρχιώτη ήρωα και πολλοί εθελοντές που νοιάζονται για το μέλλον της μικρής κοινότητας. Στην πορεία βέβαια, όλα θα κυλήσουν απρόβλεπτα και οι εκπλήξεις θα είναι πολύ περισσότερες από ένα εκλογικό αποτέλεσμα. Συμπρωταγωνιστούν και οι Rose Byrne, Chris Cooper, Mackenzie Davis.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 17 Σεπτεμβρίου 2020 από την Tulip Ent.!

Μια κομψή, μητρική παρουσία, παρόλο που δεν είναι μητέρα! O Anthony Chen, με καταγωγή από τη Σιγκαπούρη, κέρδισε με την πρώτη του ταινία Ilo Ilo το 2013 τη Χρυσή Κάμερα του Φεστιβάλ Καννών (συμμετοχή στην Εβδομάδα Κριτικής) με πρόεδρο της επιτροπής την μεγάλη Ανιές Βαρντά, ενώ στη συνέχεια βρέθηκε ανάμεσα στους 10 καλύτερους ανερχόμενους σκηνοθέτες σύμφωνα με το Variety. Αφού εργάστηκε ως παραγωγός για αρκετά χρόνια επέστρεψε το 2019 με τη δεύτερη ταινία του Η Εποχή της Βροχής (Wet Season) που έκανε πρεμιέρα στο Διαγωνιστικό Τμήμα Platform του Φεστιβάλ Τορόντο. Στη συνέχεια κέρδισε το Βραβείο Σεναρίου στο Φεστιβάλ του Τορίνο, έκανε πρεμιέρα στην Ελλάδα στο Επίσημο Διαγωνιστικό του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και προβλήθηκε επίσης στα Φεστιβάλ Λονδίνου, Βανκούβερ, Γκέτεμποργκ, Μακάο (2 Βραβεία) ενώ η πρωταγωνίστρια κέρδισε το Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας στα πολύ σημαντικά βραβεία για ταινίες από όλη την Ασία, Golden Horse Awards. Η Εποχή της Βροχής αφηγείται την ιστορία μιας σαραντάρας καθηγήτριας κινέζικης γλώσσας που μετά από χρόνια γάμου αδυνατεί να μείνει έγκυος με τον απορροφημένο από τις δουλειές σύζυγό της, ενώ ταυτόχρονα φροντίζει τον ανήμπορο πεθερό της. Μέσα σε αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο η σχέση που θα αναπτύξει με έναν από τους νεαρούς μαθητές της θα την οδηγήσει σε πρωτόγνωρα μονοπάτια.

Πρωταγωνιστούν οι Jia Ler Koh, Christopher Ming-Shun Lee, Shi Bin Yang.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Σεπτεμβρίου 2020 από την One From The Heart!

Το μυστήριο θέλει την παρέα του! Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία κινουμένων σχεδίων Scooby-Doo, είναι έτοιμη να βγει στη μεγάλη οθόνη για να μας αφηγηθεί την προέλευση του Scooby-Doo και να εξιστορήσει το μεγαλύτερο μυστήριο στην ιστορία των Mystery Inc. H ταινία Scooby Doo! αποκαλύπτει πως συναντήθηκαν για πρώτη φορά ο αχώριστοι φίλοι Σκούμπι και Σάγκι και πώς συνεργάστηκαν με τους νεαρούς ντετέκτιβ Φρεντ, Βίλμα και Δάφνη για να φτιάξουν τους διάσημους MysteryInc. Έχοντας στο ενεργητικό τους εκατοντάδες λυμένα μυστήρια, ο Σκούμπι και η παρέα του έρχονται τώρα αντιμέτωποι με το πιο δύσκολο στην καριέρα τους: την απελευθέρωση του σκύλου φάντασμα Κέρβερους. Καθώς παλεύουν για να σταματήσουν μία παγκόσμια «σκυλοαποκάλυψη», ανακαλύπτουν τη μυστική «κληρονομιά» και τον προορισμό του Σκούμπι, που είναι πολύ μεγαλύτερος από όσο κανείς τους μπορούσε ποτέ να φανταστεί…

Για την ταινία Scooby Doo! δανείζουν τις φωνές τους οι Kiersey Clemons (“Neighbors 2: Sorority Rising,” TV - “Angie Tribeca”) ως Ντι Ντι, Zac Efron (“The Greatest Showman,” “Neighbors”) ως Φρεντ, Will Forte (“Booksmart,” TV - “The Last Man on Earth”) ως Σάγκι (ο κολλητός του Σκούμπι Ντου), Jason Isaacs (ταινίες “Harry Potter”, TV - “The OA”) ως ο κακός Ντικ Ντάσταρντλι, Ken Jeong (“Crazy Rich Asians,” τριλογία “The Hangover”) ως Ντάινομουτ, Tracy Morgan (“What Men Want,” TV - “30 Rock”) ως Κάπτεν Κέιβμαν, Gina Rodriguez (“Deepwater Horizon,” TV - “Jane the Virgin”) ως Βίλμα, Amanda Seyfried (ταινίες “Mamma Mia!”, “Ted 2”) ως Δάφνη, ο δύο φορές υποψήφιος για Όσκαρ Mark Wahlberg (“The Fighter,” “The Departed”) ως Μπλου Φάλκον και ο Frank Welker (“Transformers”) ως Σκούμπι Ντου. Σκηνοθέτης της ταινίας Scooby Doo! είναι ο Tony Cervone, υποψήφιος για βραβείο Annie με την ταινία “Space Jam” και δύο φορές υποψήφιος για Emmy για το “Duck Dodgers”.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 17 Σεπτεμβρίου 2020 από την Tanweer!

Μήλα φίλος. Πως το λένε, Apples, του Χρήστου Νίκου η ελληνική παρουσία στο φετινό πρόγραμμα. Πολλές οι προσδοκίες μου, να ξεκινήσω δυνατά μετά από την τσαντίλα που ένοιωσα όταν οι ιθύνοντες μου απάντησαν αρνητικά στο αίτημα θέασης των δύο δυνατότερων οσκαρικώς χαρτιών στο φεστιβάλ. Νο press & industry στρήμινγκ εύκαιρο, μόνο περιορισμένες παραστάσεις για κοινό με social distancing (Bell Lightbox) και drive in παρακαλώ (Ontario Place). Οπόταν, ξεχνώ The Father με Anthony Hopkins και το Ammonite με Kate Winslet – Saoirse Ronan, είναι-αυτό-που-είναι και πάμε παρακάτω. Αλλά, να, κρίμας δηλαδή όμως σταλήθεια τα Μήλα μου βγήκανε ξινά, φτωχά, αβιταμίνωτα. Έξυπνη και επίκαιρη η ιδέα της πανδημικής αμνησίας, της ασυλοποίησης των ασθενών – περιθωριοποιημένων χωρίς ιατρικό ή έτερο αντίδοτο μολαταύτα η εκτέλεση μοιάζει με μισοψημένη αναφορά στο Memento και absurdist άσκηση ύφους από τον β' βοηθό σκηνοθέτη του κομβικού για την εθνική μας κινηματογραφία Dogtooth. O Άρης Σερβετάλης, παραμένει μορφή, μεστός ευγένειας και εσωτερικευμένου πόνου αλλά το σενάριο γυροφέρνει χωρίς να βρίσκει στόχο.

The Comet is Back! Από τους παραγωγούς του franchise του John Wick και των ταινιών The Town και Clash Of The Titans, έρχεται μια ταινία καταστροφής, που βαδίζει στα πρότυπα της προ 25ετίας επιτυχίας Deep Impact. Πρόκειται για την περιπέτεια Greenland, που υπογράφει ο Ric Roman Waugh, πρώην στάντμαν και νυν σκηνοθέτης (Shot Caller, Angel Has Fallen) που υπόσχεται να παρουσιάσει στην μεγάλη οθόνη μια ακόμη περίπτωση Αποκάλυψης. Ένας κομήτης του διαστήματος που πλησιάζει με καταστροφικές διαθέσεις την Γη, έχοντας διαλυθεί σε αμέτρητα κομμάτια, απειλεί να αφανίσει ολόκληρη την ανθρωπότητα. Ένα αντρόγυνο μαζί με τον ανήλικο γιο τους, έχουν επιλεγεί από το σχέδιο διάσωσης μαζί με χιλιάδες ακόμη πολίτες, να κρυφτούν σε υπόγειο καταφύγιο για να σωθούν από την ολοκληρωτική καταστροφή, έχοντας περιθώριο μόλις 48 ώρες.

Τον δυναμικό οικογενειάρχη που θα παλέψει να σώσει την φαμίλια του από τον αφανισμό υποδύεται ο ιδανικός για τέτοιους ρόλους Gerard Butler, ενώ το υπόλοιπο καστ συμπληρώνουν οι Morena Baccarin, Scott Glenn, Andrew Bachelor και David Denman.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 17 Σεπτεμβρίου 2020 από την Spentzos Films!

Σαν «Suntan» και «Σκοτεινό χωριό». Λέμε τώρα...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«Άλυτη» μ' είπες μια βραδιά, χωρίς καμιάν αιτία...

Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Μίνως Νικολακάκης. Συνυπογράφει και το σενάριο με τον John De Holland, ο οποίος με τη σειρά του κρατάει έναν μικρό ρόλο στην ταινία, αυτόν του ετεροθαλή αδελφού του Πάνου (Προµηθέα Αλειφερόπουλου). Η ταινία γυρίστηκε στο μεγαλύτερο μέρος της σε ένα καστανοδάσος στην καρδιά του Πάρνωνα.

Μετά την παγκόσμια πρεμιέρα της στο 44ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηµατογράφου του Τορόντο (TIFF) και την προβολή της στο 35ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηµατογράφου της Βαρσοβίας και στο 60ο Φεστιβάλ Κινηµατογράφου Θεσσαλονίκης (στο οποίο τιμήθηκε με το βραβείο «Best Location»), η Άλυτη προβλήθηκε στο 50ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηµατογράφου Γκόα (Ινδία), το 24ο Bucheon Φεστιβάλ Φανταστικού Κινηματογράφου (Κορέα), και το 39ο Διεθνές Φεστιβάλ Κωσταντινούπολης (Τουρκία).

Η υπόθεση: Ο Πάνος είναι ένας 35χρονος γιατρός. Μετά την κηδεία του πατέρα του κι αφού έχει ακόμα μία κόντρα με τον μεγαλύτερο – ετεροθαλή – αδελφό του, ο Πάνος αποφασίζει να πάει στο χωριό Άλυτη, μέσα στα δάση του Πάρνωνα στην Πελοπόννησο, προκειμένου να κάνει το αγροτικό του. Στο δρόμο χτυπάει με το αυτοκίνητό του μια νεαρή κοπέλα, η οποία εξαφανίζεται πριν εκείνος προλάβει να τη βοηθήσει. Στο χωριό τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως τα περιμένει ο Πάνος. Οι κάτοικοι είναι κατά βάση ηλικιωμένοι, κανείς δεν τον επισκέπτεται και ο Πάνος βαριέται.

Αποφασίζει να εξερευνήσει το δάσος. Και συναντά την κοπέλα που χτύπησε με το αυτοκίνητο. Είναι η Δανάη, η οποία ζει μαζί με έναν γηραιό κύριο σε μια καλύβα μέσα στο δάσος. Ισχυρίζεται πως ο γηραιός κύριος είναι ο πατέρας της. Είναι αλήθεια αυτό; Γιατί δεν αφήνει ποτέ να σβήσει η φωτιά που καίει στο τζάκι; Και ποια ασθένεια κάνει το δέρμα της σε συγκεκριμένα σημεία να μοιάζει με φλοιό δέντρου; Ο Πάνος, ολοφάνερα σαγηνευμένος από τη Δανάη, θα προσπαθήσει να μάθει την αλήθεια. Στην προσπάθειά του αυτή ο ορθολογισμός του θα δεχτεί απανωτά χτυπήματα. Τι συμβαίνει στην πραγματικότητα;

Η άποψή μας: Να τώρα, προσπαθούσα να βρω το αντίθετο του ορθολογισμού. Βασανίστηκα. Είναι ο παρα-λογισμός; Μήπως ο αντι-λογισμός; Ίσως ο μη-λογισμός; Ή εντέλει ο α-λογισμός; Το «Πράσσειν άλογα» δεν είναι το αντίθετο του «πράσσειν λογικά»; (Παρένθεση: αν έκανα κάποιο χοντρό εκφραστικό, γραμματικό ή συντακτικό λάθος με τα αρχαία, συγχωρέστε με, ποτέ δεν ήταν το δυνατό μου σημείο). Α, και τώρα που είπα «άλογα», θυμήθηκα κι ένα ανέκδοτο: μπαίνει ένα άλογο σε ένα μπαρ. Παραγγέλνει ποτό και αρχίζει στα ξεκούδουνα να βρίζει τα άλογα! «Και τι άθλια ζώα είναι τα άλογα» και «Πόσο ηλίθια τα άλογα» και «Μωρέ μόνο σανό τρώνε τα άλογα» και άλλα τέτοια και χειρότερα που η αστική μου ευγένεια δεν μου επιτρέπει να αναπαράγω εδώ. Ο μπάρμαν, τρελαμένος, το ρωτάει: «Καλά ρε μαν μου, είσαι τόση ώρα εδώ και βρίζεις τα άλογα. Εσύ άλογο δεν είσαι». Και απαντάει το άλογο «Άλλο 'γω». Μουάχαχαχαχαχαχαχα.

Ναι. Έτσι που λέτε. Άντε, ας οριοθετήσουμε το τερέν και τις ομάδες που αντιπαλεύουν η μία την άλλη: ορθή λογική εναντίον μεταφυσικής. Αν ήταν στο χέρι μου το ματς θα έληγε άνευ αγώνος με 100 – 0 υπέρ της ορθής λογικής, μιας που η μεταφυσική δεν θα είχε καμία θέση. Μεταφυσική είναι όλα όσα ο ανθρώπινος νους δεν έχει καταφέρει ακόμα να εξηγήσει. Το δυστύχημα είναι πως – ακόμα – είναι πάρα πολλά τα ανεξήγητα. Άσε που ισχύει πως όταν ο Θεός (ε, χμ) μοίραζε μυαλά κάποιοι κρατούσαν ομπρέλες... Όπως «με ιστορίες αλλόκοτες ο θρύλος το 'χει ζώσει» (ετούτο το μαχαίρι, εδώ, που θέλεις ν' αγοράσεις) έτσι και με το Δάσος, τη Δανάη, το Διηνεκές της φωτιάς.

Γιατί μιλάει έτσι παράξενα η Δανάη; Ελληνικά είναι, ναι, το αναγνωρίζουμε όλοι, αλλά έρχονται θαρρείς από άλλες εποχές, έχουν μια ποιητικότητα, μιαν σοβαρότητα που αντηχεί στον χρόνο. Γιατί είναι σαν ξωτικό η Δανάη; Γιατί φοράει πάντα το ίδιο λευκό φόρεμα; Και ο γέρος, που η Δανάη ισχυρίζεται πως είναι πατέρας της; Τι σχέση έχει με μιαν εξαφάνιση, λίγο καιρό πριν; Γιατί ο γιατρός δεν μπορεί να βγει από το δάσος, λες και είναι ένας από τους καλεσμένους στο σπίτι, στον «Εξολοθρευτή άγγελο» του Μπουνιουέλ; Ποια είναι εκείνη η δύναμη που τον «περιτυλίγει» (Entwined είναι ο αγγλικός τίτλος της ταινίας, μιας που μιλάμε για μια ελληνοβρετανική παραγωγή) θαρρείς και είναι ένα από τα θύματα που «βιάζει» το δάσος όπως στο «Evil Dead» - το πρώτο, το οριγκινάλε;

Στην πρώτη του προσπάθεια ο σκηνοθέτης δείχνει πως «το έχει»: η αφήγηση είναι στρωτή, οι εικόνες δυνατές, η επιλογή των χώρων γυρισμάτων η κατάλληλη. Και τα ερωτήματα που θέτει είναι ενδιαφέροντα. Και το πάντρεμα των κινηματογραφικών ειδών αν μη τι άλλο, δηλώνει τόλμη: και ταινία τρόμου και ερωτικό δράμα και θρίλερ φαντασίας και φολκλορική παραμυθία. Μόνο που οι αναφορές από ένα σημείο και μετά υπερισχύουν της όποιας ουσίας της ταινίας. Και το σενάριο, αχ αυτό το καταραμένο, προβληματικό σενάριο. Εντάξει, και το μπάτζετ είναι λειψό, κάτι που φαίνεται – πολύ όμως – στο aging κάποιων από τους πρωταγωνιστές (πάντως, από τον σκορτσεζικό «Ιρλανδό», εδώ τα πράγματα είναι καλύτερα!). Και οι ερμηνείες, ε, δεν τις λες και κορυφαίες. Και ο αδελφός τρεις και λίγο να τηλεφωνεί – εντάξει, βοηθάει στη λύση του φινάλε αλλά πολύ αδύναμος κρίκος. Φιλότιμη πρώτη, πάμε για βελτιωμένη δεύτερη προσπάθεια.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 10 Σεπτεμβρίου 2020 από την Neo Films!

Sono un Siciliano, un Siciliano vero!

του zerVo (@moviesltd)

Μαφία: Έννοια συνυφασμένη με τον υπόκοσμο, την διαφθορά, το οργανωμένο έγκλημα, το παράνομο, βρώμικο κέρδος. Κι όμως ακόμη και σε αυτό το σαθρό περιβάλλον, υπάρχουν κανόνες, ισχύουν ηθικές αρχές, που η σωστή τους τήρηση υπόσχεται να διατηρήσει ζωντανό και αναλλοίωτο, ακόμη και αυτό τον, θεωρητικά υπεράνω αξιών, οργανισμό. Σε αντίθετη περίπτωση, θα υποκινηθεί διαδικασία τσακίσματος των κανόνων, γεγονός που στοιχειοθετεί καταδοσία μεταξύ των μελών της συμμορίας. Επί της βάσης. Συνεπώς ο μοναδικός που δεν θα έπρεπε να θεωρείται προδότης, είναι εκείνος που ενδεχόμενα θα δημοσιοποιούσε (ακόμη και για ίδιον όφελος) τα μυστικά της οργάνωσης, την ιεραρχία, τα μέλη και τις κολάσιμες πράξεις που επιδόθηκαν. Δεν γίνεται να θεωρηθείς καταπατητής σε κάτι που έχει πεθάνει. Il Traditore...

Αρχές της δεκαετίας του 80, το μεθοδευμένο παράνομο κύκλωμα της Σικελίας, η Κόζα Νόστρα, δεν διάγει και τις καλύτερες ημέρες του, καθώς οι παδρόνε, συνεπαρμένοι από τα θεόρατα κέρδη του λαθρεμπορίου ναρκωτικών, θα επιδείξουν τάσεις πλεονεξίας που θα οδηγήσει σταδιακά στην ανατροπή των ισορροπιών ανάμεσα στις κυρίαρχες φαμίλιες. Αλλά και στον μηδενισμό των νόμων λειτουργίας του οργανισμού, κυρίως του σεβασμού των οικογενειών, συζύγων και παιδιών των αντιπάλων τάξεων, μια κατάσταση που δεν θα αργήσει να επιφέρει τον πόλεμο ανάμεσα στις φατρίες του Παλέρμο.

Αντιλαμβανόμενος τον κίνδυνο που τον περιβάλλει, ο γεννημένος στρατιώτης υπέρ των συμφερόντων της Μαφίας, Τομάζο Μπουσέτα, θα πάρει το ρίσκο να εγκαταλείψει το φλεγόμενο νησί, για να εγκατασταθεί κάτω από καινούργια ταυτότητα, μαζί με την οικογένεια του, στο φαινομενικά ασφαλέστερο Ρίο Ντε Τζανέιρο. Τα διαδοχικά φονικά και οι εν ψυχρώ εκτελέσεις συγγενών των συμμοριτών, ανάμεσα τους και των δύο μεγαλύτερων γιων του Μαζίνο, θα οδηγήσουν τις σχέσεις των Ντον στα άκρα.

Ταυτόχρονα η εισαγγελική έρευνα που θα ξεκινήσει η Ιταλική Κυβέρνηση, με μπροστάρη τον άτεγκτο δικαστικό Τζοβάνι Φαλκόνε, θα αναζητήσει τις πληροφορίες εκείνες, που ενδεχόμενα θα παγιδεύσουν τα μεγάλα αφεντικά. Και ο χαροκαμένος Μπουσέτα, που έχει αηδιάσει από την λάθος τροπή που έχει πάρει η υπέρτατη έννοια της Κόζα Νόστρα στο μυαλό του, φαντάζει ως ο ιδανικός που θα μπορούσε να σπάσει την ομερτά. Η σύλληψη του στην Βραζιλία και η έκδοση του στην Ρώμη, θα σημάνει την απαρχή της διαρροής όλων όσων γνωρίζει, επί σαράντα και πλέον έτη, που αποτελεί ένα από τα πλέον διακεκριμένα στελέχη του αιμοσταγούς συνδικάτου.

Πεντακόσιες ολόκληρες σελίδες, με καρφώματα κατά πρώην συνεργατών και κομπανιέρων, έχοντας το συναίσθημα πως εκείνοι τον πρόδωσαν πρώτοι, συνεπώς δεν είναι εκείνος που εκκίνησε τις εχθροπραξίες, ορίζουν τον φάκελο που συγκέντρωσε στις κατ ιδίαν συζητήσεις με τον Μπουσέτα, ο αδιάφθορος Φαλκόνε. Υλικό αρκετό για να δέσει χειροπόδαρα, οδηγώντας ισόβια πίσω από τα κάγκελα, κουμάσια σαν τους Πίππο Καλό και Τοτό Ριίνα, τους ανωτέρους της σχετικής μαφιόζικης πυραμίδας. Κι αν χρειαστεί, καλώς εχόντων των πραγμάτων, να φτάσει μέχρι και τα διαβρωμένα πολιτικά κλιμάκια, που με τις κυβερνητικές αποφάσεις τους καλύπτουν τις ακαθαρσίες των σιχαμάτων.

Η θεματική βάση εξ ορισμού είναι συγκλονιστική. Εκτός από πραγματική, αφού ότι εξιστορείται, πέραν των ελάχιστων μυθοπλαστικών παρεμβάσεων, ανήκει στην αλυσίδα εκείνων των γεγονότων που συγκλόνισαν την γείτονα χώρα, λίγο πριν την εκπνοή του περασμένου αιώνα. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν εμπειρία και σύνεση στον σχεδιασμό της παραγωγής του φιλμ, ώστε αυτά τα αληθινά περιστατικά να περάσουν μεθοδικά από τις σελίδες της ιστορίας, στην μεγάλη οθόνη. Και πόσο πιο πεπειραμένο μάτι μπορεί να βρεθεί, από εκείνο ενός σιμά ογδοντάχρονου κινηματογραφιστή, με τεράστιο παρελθόν στα φιλμικά δρώμενα της Ατζούρας? Το καίριο ερώτημα θα ήταν αν όλη αυτή η βετεράνα άποψη, πετύχαινε να συνδυαστεί με μια πιο μοντέρνα αισθητική και με πιο φρέσκες ιδέες. Και εκεί ακριβώς κρύβεται ο θρίαμβος του Il Traditore.

Στηριγμένος πάνω στον άξονα της προσωπικότητας του Μπουσέτα, του Βασιλιά των Δύο Κόσμων, αν και ποτέ του δεν υπήρξε αρχηγός κάποιας από τις σιτσιλιάνικες φατρίες, ενός αγράμματου, πλην ενταγμένου στο μαφιόζικο κίνημα από μικρό παιδί, ενός νάρκισσου, πολυλογά έως και φαντασμένου γυναικά μπον βιβέρ, που όμως το συνδικάτο είναι ο υπέρτατος έρωτας, η φαμίλια του, το είναι του, ο Bellocchio, σερβίρει ένα ακόμη υψηλής ποιότητας μάθημα σινεμά. Πάνω στην ηθικών (όσο κι αν ακούγεται παράταιρη η φράση) αξιών βάση, το οικοδόμημα του ρετζίστα, τοποθετεί τουβλάκι τουβλάκι, ένα υποδειγματικό σενάριο, που αυξομειώνει εντάσεις και παλμούς, ενόσω η δράση μεταφέρεται εντός κι εκτός των δικαστικών αιθουσών. Ένα εξουθενωτικής αναπαράστασης πινγκ πονγκ, ανάμεσα στις αιμοσταγείς εξοντώσεις και τις δικανικές ρητορείες. Τους λυγμούς από τις απώλειες της εμφύλιας αναμέτρησης μέχρι τις ανήκουστες ύβρεις ενώπιον των μπερδεμένων αεροπαγιτών. Τα πισώπλατα μαχαιρώματα των καμουφλαρισμένα τάχαμου φιλαράκων μέχρι την πρόταξη της ατέρμονης ματαιοδοξίας για κέρδος, δύναμη, επιβάλλον.

Η αφήγηση, μη ακολουθώντας έστω έναν γραμμικό κανόνα, καθηλώνει τον (ακόμη και γνώστη του θέματος) θεατή προσφέροντας του επιπλέον ίνφος για το ποιο είναι στα αλήθεια το πρόσωπο της Μαφίας και το κυριότερο, πόσο έχει διεισδύσει στην συνείδηση του απλού φτωχού κοσμάκη ως η σανίδα σωτηρίας που έχει ανάγκη για να κρατηθεί σε αυτή την μίζερη ζωή. Δεν χρειάζεται να σκεφτεί κανείς και πολύ, για να αντιπαραβάλλει αυτή την εικόνα των υποκοσμικών σιτσιλιάνων, που πήραν ετσιθελικά τα ηνία μιας ολόκληρης χώρας στα χέρια τους, με το τι επακολούθησε, εκλεγμένα αυτή την φορά, στον ιταλιάνικο πρωθυπουργικό θώκο, με διοικήσεις ζάπλουτων καπιταλιστών, που μεγέθυναν ακόμη πιότερο τις κοινωνικές αντιθέσεις του τόπου. Ανοίγοντας διάπλατα την ψαλίδα πλούτου - εξαθλίωσης, μεταξύ τους βιομηχανικά αναπτυγμένου Βορρά και του κατακερματισμένου αναλφάβητου Νότου.

Όπλα του Ντον Marco, εκτός από το σκριπτ που τσακίζει κόκαλα, κρατώντας το ενδιαφέρον σε πανύψηλες στάθμες, σε σημείο που το δυομισάωρο να τσουλήσει νεράκι, η υπέροχη ντίτζιταλ φωτογραφία των εσωτερικών λήψεων, που δίνει αμέτρητους τόνους ρεαλισμού στο σύνολο, οι κλασικές συγχορδίες που ανατριχιαστικά συνοδεύουν τις σεκάνς θρίλερ, το υποβόσκων χιούμορ, που σφυρηλατεί την γενικότερη αντίληψη του "κοίτα ρε φίλε, κάτι τιποτένιοι που την είδαν μεγάλοι και τρανοί". Τα είκοσι αναπάντεχα δευτερόλεπτα, δε, της στυγνής ενέδρας κατά Φαλκόνε, ορίζουν μια από τις σπουδαιότερες σκηνές ανθολογίας, της ένθεν μιλένιουμ κινηματογραφικής εποχής.

Αφήνω τελευταίο, για να αποσπάσει και το πιο πολύ χειροκρότημα όπως του αξίζει, τον στέρεο πυλώνα της καλλιτεχνικής επιτυχίας του Προδότη, που πάνω του δομήθηκε ολάκερο το φιλμ, καθώς η μορφή του δεν απουσιάζει ποτέ από το εκράν. Τον είχα αδικήσει κατάφωρα στο παρελθόν τον Pierfrancesco Favino, έναν σούπερ αστέρα στην πατρίδα του, αλλά και καρατερίστα σε ουκ ολίγες ιντερνάσιοναλ και μάλιστα ακριβές παραγωγές. Εκτιμώντας τον σαν μόστρα φωτονοβέλας, αδύναμο υποκριτικά και όχι ιδιαίτερα ικανό να σηκώσει στις ράχες του μια ερμηνεία τόσο απαιτητική σαν του αποφασισμένου να πάει μέχρι τέλους Τομαζίνο. Φάουλ μου και το παραδέχομαι.

Θυελλώδης και σαρωτικός ο 52χρονος Ρωμάνος, αγκάλιασε τον ρόλο του, λες και δεν υπήρχε αύριο για την καριέρα του και αποδείχθηκε επιλογή ιδανική και καταλυτική για το πρότζεκτ, που ζητούσε πρόσωπο ευμετάβλητης κοψιάς, για να παίξει χαρακτήρα χρονικού εύρους μισού αιώνα. Το κυριότερο, πέτυχε να συνδυάσει άψογα ακραία συναισθήματα, νίκης, τρόμου, ευτυχίας, θλίψης, ικανοποίησης, ανασφάλειας, κυριαρχίας, πόνου, άνεσης και σπαραγμού, όπως δεν το πράττουν ονομαστότεροι συνάδελφοι του. Donatello Award, εννοείται, στο τσεπάκι του πανάκριβου κοστουμιού του, ένα από τα έξι που καρπώθηκε η ταινία, μακράν η ποιοτικότερη ιταλιάνα της σεζόν και βάθρο των ευρωπαϊκών της ίδιας περιόδου.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 10 Σεπτεμβρίου 2020 από την Rosebud 21!

Loyal, Brave, True.

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Τίγρης και Δράκος. Και Φοίνικας!

Η Nikola Jean Caro γεννήθηκε στις 20 Σεπτεμβρίου του 1966 στην πόλη Γουέλινγκτον της Νέας Ζηλανδίας. Αυτή είναι η έβδομη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί. Έχουν προηγηθεί οι ταινίες: «Memory & Desire» (1998), «Το σημάδι της φάλαινας» (Whale Rider, 2002), «Άνιση μάχη» (North Country, 2005), «The Vintner's Luck» (2009), «Πρωταθλητές με ψυχή» (McFarland, USA, 2015) και Η γυναίκα του ζωολογικού κήπου (The Zookeeper's Wife, 2017). Επόμενή της ταινία θα είναι η κινηματογραφική απόδοση του μπεστ σέλερ του Jess Walter «Beautiful Ruins», που ουσιαστικά αναφέρεται στο παρασκήνιο της σχέσης της Elizabeth Taylor με τον Richard Burton κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της «Κλεοπάτρας».

Το μπάτζετ της Μουλάν εκτιμάται ότι κινείται στα 200 εκατομμύρια δολάρια περίπου! Έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο Λος Άντζελες στις 9 Μαρτίου. Η πανδημία του κορωναϊού οδήγησε την Disney (παραγωγό εταιρία) να αναβάλλει αρκετές φορές την έξοδό της στις αίθουσες. Τελικά, αποφάσισε να την βγάλει στην τηλεοπτική της πλατφόρμα, το Disney+, με τιμή «εισιτηρίου» τα 29.99 δολάρια στις 4 Σεπτεμβρίου. Η Ελλάδα είναι μία από τις ελάχιστες χώρες όπου η ταινία βγαίνει στις κινηματογραφικές αίθουσες, όπως της αξίζει. Από τις μεγάλες κινηματογραφικές αγορές, στις οποίες δεν υπάρχει ακόμα το Disney+, η ταινία θα προβληθεί στους κινηματογράφους στην Κίνα και την Ρωσία.

Η υπόθεση: Ο Μπόρι Χαν είναι ηγέτης της νομαδικής φυλής των Ρουράν. Θέλοντας να πάρει εκδίκηση για τον θάνατο του πατέρα του, έχει βάλει ως στόχο να φτάσει στην Αυτοκρατορική Πόλη, την πρωτεύουσα της Κίνας, και να σκοτώσει τον Αυτοκράτορα. Σύμμαχός του σε αυτήν την προσπάθεια είναι η Ξιανιάνγκ, μια γυναίκα με μαγικές δυνάμεις, που θέλει να κερδίσει τη θέση της στον κόσμο, έναν κόσμο που της έχει φερθεί σκληρά. Μετά τις πρώτες επιτυχημένες επιθέσεις των Ρουράν, ο Αυτοκράτορας θορυβημένος εκδίδει διάταγμα να επιστρατεύεται ένας άντρας ανά οικογένεια στις υπηρεσίες του Αυτοκρατορικού Στρατού προς υπεράσπιση της χώρας από τους εισβολείς. Η Χουά Μουλάν είναι η μεγαλύτερη από τις δύο κόρες ενός σπουδαίου στρατιώτη.

Η Μουλάν δεν αποδέχεται την προκαθορισμένη πορεία της ως γυναίκα, που τη θέλει να παντρεύεται και να ζει απλώς μια ζωή στο πλευρό του άντρα της. Ξέρει άριστα πολεμικές τέχνες και της αρέσει να αγωνίζεται και να παλεύει. Όταν φτάνει και στο χωριό της η αντιπροσωπεία του Αυτοκράτορα που ζητά την παρουσία ενός άνδρα ανά οικογένεια, η Μουλάν δεν μπορεί να αφήσει τον άρρωστο πατέρα της να πάει στη μάχη και παίρνει τη θέση του. Μεταμφιέζεται σε άνδρα, «βαφτίζεται» Χουά Ζουν και εκπαιδεύεται με εκατοντάδες άλλους νεαρούς άνδρες προκειμένου να είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν τους Ρουράν. Θα μπορέσει να κρατήσει το μυστικό της; Θα βρει τη δύναμη μέσα της για να φτάσει στο αποκορύφωμα των δυνατοτήτων της; Θα βοηθήσει εντέλει τον Αυτοκράτορα;

Η άποψή μας: 22 χρόνια πριν, στις 19 Ιουνίου του 1998 συγκεκριμένα, βγήκε στις αμερικάνικες κινηματογραφικές αίθουσες μια ταινία κινουμένων σχεδίων με τίτλο Μουλάν, από το όνομα της κεντρικής ηρωίδας της. Η ταινία εκείνη είχε μπάτζετ 90 εκατομμύρια δολάρια και έκανε εισπράξεις πάνω από 300 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως! Κι όλα ξεκίνησαν από ένα... ποίημα. Από έναν μύθο, που αποτελεί μέρος της παράδοσης της Κίνας. Στο πλαίσιο των live action μεταφορών πολλών ταινιών της (με πιο πρόσφατο προηγούμενο παράδειγμα το Ο βασιλιάς των λιονταριών) η Ντίσνεϊ δεν λογάριασε έξοδα για να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη ένα υπέροχο, λυρικό έπος.

Όμως, η πανδημία είχε άλλα σχέδια. Κι έτσι, στη συντριπτική πλειοψηφία του δυτικού κόσμου, τούτη η ταινία που ολοφάνερα γυρίστηκε για τη μεγάλη οθόνη, που πλάστηκε για να προβληθεί στα σινεμά, που το μέγεθός της ασφυκτιά ακόμα και στο πανί του πιο τεράστιου κινηματογράφου, θα «καταναλωθεί» μέσα από τηλεοπτικές οθόνες, μη σου πω και οθόνες λάπτοπ, τάμπλετ ή – δυστυχώς – κινητών. Με πολύ ακριβό αντίτιμο – αν ακολουθήσει κανείς τη νόμιμη οδό... Το τελικό αποτέλεσμα, πάντως, είναι εντυπωσιακό.

Ναι, μιλάμε για μια ακαδημαϊκή, ντισνεϊκή ταινία, με το μεγάλο θέαμα για τον πολύ κόσμο να συνοδεύεται με μερικά κλασικά, συντηρητικά (εντός ή εκτός εισαγωγικών), ηθικά διδάγματα. Προσεγμένη στην παραμικρή της λεπτομέρεια, αυτή είναι μια ταινία ξεκάθαρα εμπορική. Ας μην ποινικοποιήσουμε όμως τη λέξη. Χρειάζονται αυτές οι ταινίες. Ιδίως τώρα. Χρειάζονται ταινίες, που θα οδηγήσουν τον κόσμο (με την λήψη όλων των απαραίτητων μέτρων προστασίας) στο σινεμά – ή έστω, θα τον κάνουν να εκτιμήσει το μεγάλο θέαμα ακόμα και μέσα από μικρές οθόνες. Το τελευταίο – το τονίζουμε για πολλοστή φορά – δεν είναι και ότι καλύτερο. Από το ολότελα...

Προχωράμε στο παρασύνθημα. Σε σχέση με την ταινία κινουμένων σχεδίων, αυτό(ς) που λείπει είναι ο Μούσου. Ο μικρούλης δράκος με τη φωνή του Eddie Murphy στο πρωτότυπο και του Πέτρου Φιλιππίδη στη μεταγλωττισμένη εκδοχή, αποτελούσε το comic relief σε εκείνη την ταινία. Στην live action ταινία οι σεναριογράφοι θέλησαν να μείνουν όσο το δυνατόν πιο πιστοί στο πρωτότυπο, στο ποίημα δηλαδή. Αυτό δεν τους εμπόδισε, ενώ από τη μια «απαλλάχθηκαν» από τον Μούσου, να προσθέσουν έναν μυθικό Φοίνικα – ως σύμβολο περισσότερο – και μια... μάγισσα, που φέρνει σε γεράκι (στο ρόλο, η Gong Li).

Οι σκηνές μάχης είναι εντυπωσιακές, η χορογραφία των σκηνών με μεγάλα πλήθη είναι υπέροχη, η επίδειξη των ικανοτήτων στις πολεμικές τέχνες σου κόβει την ανάσα και κάποιες σκηνές αγγίζουν την ποίηση. Και το κωμικό στοιχείο υπάρχει (ιδίως στα προξενητέματα της Μουλάν), μοντάζ, διεύθυνση φωτογραφίας, μουσική πιάνουν μεγάλες επιδόσεις και η «μεταμφίεση» της Μουλάν σε αγόρι δεν παραπέμπει (ευτυχώς) στον αλήστου μνήμης «Πίπη» της Αλίκης Βουγιουκλάκη. Οπότε, no camp here. Κάθεσαι, βλέπεις την ταινία, και περνάς καλά. Και έπραξαν εξαιρετικά οι άνθρωποι της εγχώριας εταιρίας διανομής (προφανώς με τις ευλογίες της Ντίσνεϊ) που βγάζουν την ταινία και με υποτίτλους αλλά και μεταγλωττισμένη στα ελληνικά. Έτσι, δεν αποδιώχνουν ένα βασικό τμήμα του τάργκετ γκρουπ της ταινίας: τα παιδιά.

Τα παιδιά είναι το κύριο τάργκετ γκρουπ – και θα ευχαριστηθούν κάθε δευτερόλεπτο της ταινίας, όπως και οι ενήλικες συνοδοί τους. Πάμε τώρα στο tricky κομμάτι, αυτό των νοημάτων. Όπως λέει και το tagline της ταινίας κι όπως επαναλαμβάνεται αρκετές φορές κατά τη διάρκειά της, αυτά που έχουν σημασία είναι: το να είσαι πιστός (Loyal) σε μια ανώτερη αρχή (εδώ, ο Αυτοκράτορας, αλλά και οι σύντροφοί σου στον αγώνα για διαφύλαξη των ιδανικών σου), να είσαι γενναίος (Brave) σε κάθε έκφανση της ζωής σου, σπάζοντας στεγανά, τολμώντας πράγματα που φαίνονται αρχικά απαγορευμένα και να είσαι αληθινός (True) αυθεντικός, γνήσιος, όχι υποκριτής, ψεύτης, μίζερο σκουλήκι.

Όλα αυτά μέσα στο πλαίσιο μιας ταινίας που υπερτονίζει και τη σημασία της Οικογένειας (στην εξιδανικευμένη της μορφή) και τη σημασία της – ναι, κατά μία έννοια, τυφλής – υποταγής στον Αυτοκράτορα είναι κάπως... σόνικα. Αυτό που σώζει την ταινία από το να χαρακτηριστεί στρατόκαβλη και υπερσυντηριτική είναι από τη μια η παραμυθένια της προέλευση – προσέγγιση (διαφορετικά, θα πρέπει να απορρίψουμε ως μιαρή ακόμα και την ομηρική «Ιλιάδα») και από την άλλη, το θέμα της γυναικείας ενδυνάμωσης. Η Μουλάν σπάει πολλά ταμπού και αποδεικνύει το καταφανέστατο πως οι γυναίκες μπορούν να κάνουν όλα αυτά που οι πατριαρχικές κοινωνίες τις τα έχουν αρνηθεί. Όσο να πεις είναι ένα πολύ πιο ελπιδοφόρο, πιο χρήσιμο, πιο ουσιαστικό, πιο ευγενές μήνυμα από το «μήνυμα» που ξεχύνεται ως οχετός από ριάλιτι τύπου «Big Brother» και από το προμόσιον εν είδει μαγκιάς – κλανιάς, της κουλτούρας του βιασμού. Θέλω να πω, θα χαρώ πολύ που θα δει την ταινία η 9χρονη κόρη μου, θα περάσει καλά και θα πιστέψει ακόμα περισσότερο στον εαυτό της. Δεν είναι λίγο αυτό, ε;

Σε ότι αφορά τους ηθοποιούς, η 33χρονη Yifei Liu είναι άψογη στον πρωταγωνιστικό ρόλο, χαρισματική και υπέροχη. Γενικά, το να βλέπεις τιτάνες όπως ο Donnie Yen, ο Tzi Ma και ο Jet Li (αγνώριστος στο ρόλο του Αυτοκράτορα) προκαλεί συγκίνηση και ενθουσιασμό στους επαΐοντες, η Gong Li είναι πάντα θεσπέσια και ο Jason Scott Lee, προσπαθεί να είναι όσο το δυνατόν πιο πειστικός στο ρόλο του κακού – και τα καταφέρνει. Όπως και η ταινία. Δεν θα εκπλαγώ αν το φιλμ παίξει σε πολλές οσκαρικές κατηγορίες – covid επιτρέποντος...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 10 Σεπτεμβρίου 2020 από την Feelgood Ent.!