Movies Ltd

Ο σύζυγος, η σύζυγος και η άλλη γυναίκα! Το Για Όλα Φταίει το Γκαζόν (Gazon Maudit) της Josiane Balasko είναι η ταινία που ανανέωσε τη γαλλική κωμωδία, καταλύοντας «ταμπού» δεκαετιών, έχοντας υπάρξει και Υποψήφια για 5 βραβεία Σεζάρ, αλλά και Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας. Η Λολί είναι η γλυκιά και όμορφη μητέρα δύο παιδιών, παντρεμένη με τον Λοράν... ένα σωβινιστικό γουρούνι που την απατά με την παραμικρή ευκαιρία! Όταν στη ζωή (άλλα και το σπίτι) του ζευγαριού εισβάλει η αποφασιστική Μαριχό, η ερωτική έλξη ανάμεσα στις δύο γυναίκες είναι άμεση, εκρηκτική και τελείως αναπάντεχη για τον μπερδεμένο Λοράν. Η Λολί όμως έχει βρει την απόλυτη ευτυχία: τρεις νύχτες στο ίδιο κρεβάτι με τον άντρα της, τρεις με την αγαπημένη της -και την Κυριακή ρεπό!

Πρωταγωνιστούν οι Victoria Abril, Josiane Balasko, Alain Chabat, Ticky Holgado, Catherine Hiegel.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Ιουνίου 2020 από την Rosebud 21!

Luis Bunuel's Masterpiece! Ελεύθερα μεταφέροντας το μυθιστόρημα του Pierre Louÿs Η Γυναίκα Και Το Νευρόσπαστο (1898), ο μεγάλος Ισπανός σουρεαλιστής Luis Buñuel, στα 77 του χρόνια, αποδεικνύει για πολλοστή και έσχατη φορά την τρομακτική του φρεσκάδα, την ακούραστη εικονοκλαστική του έκφραση και το μοναδικό του χιούμορ. Το πανέμορφο απόσταγμα όλης της ζωής και της πορείας του, όπως πάντα χλευάζει τη Λογική, λατρεύει τα όνειρα και περιφρονεί αστικούς τρόπους και σύμβολα. Το “αντικείμενο του πόθου” διχάζεται, γίνεται Γαλλίδα και Ισπανίδα γυναίκα, σαν δηλαδή τις δυο πατρίδες του Buñuel, αφήνοντας τον μεσήλικο ήρωα της Βιριδιάνας (1961) και της Τριστάνας (1970) μετέωρο με ένα ακόμα μυστήριο. Ο σκηνοθέτης του Ανδαλουσιανού Σκύλου, μετά από πενήντα χρόνια κινηματογραφικής περιπλάνησης, μας αποχαιρετά με ένα ματωμένο νυχτικό και μια έκρηξη βόμβας τρομοκρατών. Η ταινία Το Σκοτεινό Αντικείμενο του Πόθου (Cet obscur objet du désir) προτάθηκε το 1978 για τα Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης δημιουργίας και διασκευασμένου σεναρίου , ενώ το 1977 απέσπασε το βραβείο της Εθνικής Εταιρείας Κριτικών Κινηματογράφου των Η.Π.Α.

Πρωταγωνιστούν οι Fernando Rey, Carole Bouquet, Ángela Molina.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Ιουνίου 2020 από την Bibliotheque Open!

Η αγαπημένη ιστορία ζωντανεύει! Το αριστουργηματικό παραμύθι της ιταλικής λογοτεχνίας Πινόκιο (Pinocchio), στα χέρια του δεξιοτέχνη σκηνοθέτη Matteo Garrone μεταμορφώνεται σε ένα αισθητικά πανέμορφο και μαγικό κινηματογραφικό ταξίδι. Ο Πινόκιο, μια μαριονέτα, αρχίζει να μιλάει και να συμπεριφέρεται σαν άνθρωπος. Ο δημιουργός του, ο Τζεπέτο, τον έχει σαν γιο του. Όταν ο Πινόκιο περιπλανηθεί και χάσει το δρόμο του, θα του τύχουν έναν σωρό μπελάδες. Στο ταξίδι της αναζήτησης του εαυτού του θα έχει για μοναδικό του σύμμαχο μια νεράιδα. Η επιθυμία του Πινόκιο, όμως, να μοιάσει στα υπόλοιπα αγόρια παραμένει…

Πρωταγωνιστεί ο βραβευμένος με Όσκαρ Roberto Benigni στο ρόλο του Τζεπέτο. Μαζί του συμμετέχουν και οι Federico Ielapi, Rocco Papaleo, Massimo Ceccherini, Marine Vacht, Gigi Proietti.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Ιουνίου 2020 από την Odeon!

Ήρωες ή προδότες? Έχοντας αποτελέσει μέρος του Επίσημου προγράμματος του περασμένου Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας (αλλά και του Τορόντο), κυκλοφορεί η δραματική περιπέτεια, παραγωγής Γαλλίας, Βραζιλίας, Ισπανίας και Βελγίου, Αβάνα Η Πόλη των Κατασκόπων (Wasp Network), που σκηνοθετεί ο Γάλλος Olivier Assayas. Αβάνα, αρχές της δεκαετίας του 1990. Ο κουβανός πιλότος Ρενέ Γκονζάλες, κλέβει ένα αεροπλάνο και εγκαταλείπει την Κούβα αφήνοντας πίσω την αγαπημένη του σύζυγο και την κόρη του. Ξεκινάει μια νέα ζωή στο Μαϊάμι και σύντομα και άλλοι Κουβανοί τον ακολουθούν. Όλοι μαζί συστήνουν ένα δίκτυο κατασκόπων με αποστολή να διεισδύσουν σε τρομοκρατικές οργανώσεις, υπεύθυνες για φονικά χτυπήματα στην Κούβα.

Πλειάδα διάσημων αστέρων δηλώνει το παρόν στο φιλμ, μεγέθους των Penélope Cruz, Édgar Ramírez, Gael García Bernal, Ana de Armas, Leonardo Sbaraglia και Wagner Moura.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Ιουνίου 2020 από την Spentzos Films!

Joyeux Anniversaire! Μια Γαλλοβελγική παραγωγή, είναι η κομεντί Μάντεψε Ποιος Ήρθε για τα Γενέθλια σου (Fête De Famille), που σκηνοθετικά υπογράφει ο Cédric Kahn (Une Vie Mellieure). Μια μεγάλη οικογένεια συγκεντρώνεται στο σπίτι της στην νότια Γαλλία για να γιορτάσει τα γενέθλια της μητέρας που γίνεται 70 χρονών. Είναι όλοι εκεί: η μητέρα, ο πατέρας καθώς και οι δυο γιοι τους: ο ένας με την γυναίκα του και τα δύο του παιδιά και ο άλλος με την καινούργια του φίλη από την Αργεντινή, οι οποίοι έχουν φέρει μαζί και μια κάμερα για να καταγράψουν τις όμορφες οικογενειακές στιγμές. Όλα μοιάζουν να πηγαίνουν μια χαρά, μέχρι που χτυπάει το τηλέφωνο και εμφανίζεται η μικρότερη κόρη της οικογένειας, που όλοι έχουν πολύ καιρό να δουν...

Καταπληκτικές ερμηνείες, από ένα καστ που αποτελούν εξαιρετικοί ηθοποιοί όπως η Catherine Deneuve, η Emmanuelle Bercot, ο ίδιος ο Cédric Kahn και ο ξεκαρδιστικός Vincent Macaigne.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Ιουνίου 2020 από την Tanweer!

Είναι υπερήρωας. Κυλάει στο αίμα του! Μια ενδιαφέρουσα κινηματογραφική μεταφορά από τα κόμικ στο πανί, είναι η περίπτωση του Bloodshot, που υπογράφουν οι ταλαντούχοι σεναριογράφοι Jeff Wadlow (Kick Ass 2) και Eric Heisserer (Arrival) και ο σκηνοθέτης David S. F. Wilson. Ο Ray Garrison είναι ένας στρατιώτης που σκοτώθηκε εν ώρα υπηρεσίας και επέστρεψε στη ζωή ως σούπερ ήρωας Bloodshot από μία εταιρεία με σκοτεινά κίνητρο. Με έναν στρατό νανοτεχνολογίας να ρέει στις φλέβες του, ο Bloodshot έχει μεταλλαχθεί σε μία ασταμάτητη δύναμη, είναι μάλιστα ικανός να επουλώνεται ακαριαία. Δυστυχώς, αυτή η αναβάθμιση έχει αλλοιώσει το μυαλό και τις αναμνήσεις του.Καθώς ο Ray αρχίζει να θυμάται θραύσματα από την προηγούμενη ζωή του, συνειδητοποιεί ότι δεν μπορεί να ξέρει τι είναι αληθινό και τι όχι. Είναι, όμως, αποφασισμένος να πάρει ξανά τον έλεγχο της ζωής και του μυαλού του.

Ο Vin Diesel (Fast and Furious, xXx: ο απόλυτος πράκτορας) ενσαρκώνει ιδανικά στη μεγάλη οθόνη έναν ακατανίκητο κόμικ υπερήρωα σε μία καταιγιστική περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας. Δίπλα στον πρώην απλό στρατιώτη και νυν αήττητο υπερμαχητή Bloodshot, που επανήλθε στη ζωή χάρη στην προηγμένη και εφιαλτική τεχνολογία μιας διφορούμενης οργάνωσης, εμφανίζονται οι Guy Pearce (Memento), Eiza Gonzalez (Baby Driver) και Sam Heughan (Outlander).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Ιουνίου 2020 από την Feelgood Ent.!

Είναι η αγάπη αρκετή? Η πολυβραβευμένη ρομαντική ταινία από την Ινδία, Μη Με Λες Κύριο (Sir), που αγαπήθηκε από κοινό και κριτικούς σε διεθνή φεστιβάλ, ξετυλίγει μία ευαίσθητη και αξέχαστη ιστορία απαγορευμένης αγάπης. Η ταλαντούχα δημιουργός Rohena Gera (What’s Love Got to Do With It?) διηγείται μία αναπάντεχη ερωτική ιστορία με φόντο τα στερεότυπα και τον έντονο κοινωνικό διαχωρισμό που επικρατεί στην Ινδία. Οι δυνατές ερμηνείες των πρωταγωνιστών αποδίδουν με λεπτότητα και βάθος τις συναισθηματικές διακυμάνσεις και τα διλήμματα που αντιμετωπίζουν δύο νέοι στην αυστηρή και καταπιεστική ινδική κοινωνία. Η Ratna εργάζεται ως οικιακή βοηθός στο σπίτι του Ashwin, γόνου πλούσιας οικογένειας. Παρόλο ου ο Ashwin μοιάζει να έχει τα πάντα, η Ratna νιώθει ότι έχει παραιτηθεί από τα όνειρα του και ότι είναι κάπως χαμένος… Από την άλλη, η Ratna, η οποία φαινομενικά δεν έχει τίποτα, είναι γεμάτη ελπίδα και κάνει ό,τι μπορεί για να πραγματοποιήσει το όνειρο της. Καθώς οι κόσμοι τους συγκρούονται και οι δυο τους συνδέονται, τα εμπόδια ανάμεσα τους μοιάζουν όλο και πιο απροσπέραστα.

Πρωταγωνιστούν οι Tillotama Shome, Vivek Gomber, Geetanjati Kulkarni, Rahul Vohra, Divya Seth Shah, Chandrachoor Rai.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Ιουνίου 2020 από την Feelgood Ent.!

E-book

του zerVo (@moviesltd)

Όλα βορά στο μίξερ αυτού του ρημαδιασμένου χαρτοφύλακα, που ανοιγοκλείνει έχοντας στην μια του πλευρά την οθόνη και στην άλλη τα κουμπάκια ελέγχου. Προσωπικός ηλεκτρονικός υπολογιστής, με ταχύτητα σκέψης αφάνταστη, ταχύτητα λήψης πληροφοριών διαστημική και χωρητικότητα δεδομένων γιγάντια. Και δεν κατάλαβα. Τέχνη ήταν οι μουσικές και τα τραγούδια, πριν τα νάπστερ κονιορτοποιήσουν κάθε δισκογραφική έννοια, τέχνη ήταν και οι κινούμενες μεγάλων ιντσών εικόνες, πριν τα τόρεντ και οι νέτφλιξ φροντίσουν να τις διανείμουν στις ελάχιστες μονοψήφιες. Θα γλίτωναν από την ντίτζιταλ ισοπέδωση τα βιβλία, που σε τελική ανάλυση στο τάμπλετ δεν κοστίζουν ούτε το ένα όγδοο, από το να τα τσακώσεις χάρτινα από το ράφι. Κύκλος είναι όμως, θα γυρίσει το αναλογικό / χειροπιαστό / φυσικό, για μια και καλή και τότε θα τα ξαναπούμε...

Το επαγγελματικό ραντεβού ανάμεσα στον αυτάρεσκο, ιδιαίτερα εμπορικό και με απήχηση στο Παριζιάνικο κοινό, συγγραφέα, Λεονάρντ Σπιγκέλ και τον μεγαλοσχήμονα εκδότη του, Αλέν Ντανιελσόν, θα έχει άσχημη κατάληξη, καθώς ο τελευταίος, δείχνοντας παράξενο αρνητισμό, δεν θα δεχτεί να ανανεώσει την συνεργασία τους και για το επόμενο βιβλίο, που ήδη ο λογοτέχνης έχει ολοκληρώσει. Αντίδραση παράξενη και ακραία, που φαινομενικά έχει να κάνει με την στρατηγική απόφαση στροφής του εκδοτικού οίκου, προς την διανομή λογοτεχνικών έργων μέσω ίντερνετ, ιδέα που στο μεσήλικο μυαλό του Αλέν, έχει σχηματιστεί από την επιμονή της κατά πολύ νεώτερης ηλικιακά συνεργάτιδας, Λορ, που έχει βολιδοσκοπήσει στις απαιτήσεις της μοντέρνας αγοράς. Και τυγχάνει και ερωμένη του...

Σχέση που ο βιβλιάς κρατά μυστική από την επί δύο και πλέον δεκαετίες σύζυγό του, Σελίνα, κάποτε αστέρι του σινεμά, που πλέον βγάζει τα μπόλικα προς το ζην, πρωταγωνιστώντας σε μια δημοφιλέστατη αστυνομική τηλεοπτική σειρά, αμέτρητων κύκλων και επεισοδίων. Μακρινάρι σύνηθες της μικρής οθόνης, που έχει αρχίσει να βαραίνει την αλλιώτικα συνηθισμένη ηθοποιό, προκαλώντας της ανασφάλεια και ανησυχία, συναισθήματα που έρχονται να προστεθούν στις ήδη υπάρχουσες φοβίες πως ο καλός της, τής τα φορά. Κι ακολουθώντας την εκδικητική λογική του "μία σου και μία μου", διατηρεί κι εκείνη τον μυστικό της παράνομο δεσμό, με το πρώην πουλέν του αντρός της, τον Λεονάρντ!!!

Ο οποίος βέβαια δεν είναι κανένας μπάτσελορ, αλλά έχει κι εκείνος μακρά σχέση με την πολυάσχολη Βαλερί, στέλεχος πολιτικού κόμματος της αριστεράς και δεξί χέρι του ηγέτη του, που δεν δείχνει να πολυνοιάζεται για την καριέρα του μνηστήρα της. Κύκλος ο μικρόκοσμος. Πέντε, βασικά, ατόμων, που ο καθείς σχετίζεται με τον άλλο, είτε ως απλή γνωριμία, είτε ως φιλία, είτε ως κολεγιά, υποτίθεται κρύβοντας ο ένας από τον άλλο μυστικά και αμολώντας ψέματα τέτοιας ακρότητας, που δεν γίνεται να μπαλωθούν από αυτό που θα ακολουθήσει. Και τριγύρω τους ο κόσμος αλλάζει.

Στην καθημερινότητα του εκδότη θα εισβάλλει η λογική των ανέξοδων e-books με τα τεράστια κέρδη, σε αυτή της αναγνωρίσιμης σταρ, αντίστοιχα η μανία για την ολοκλήρωση του βδομαδιάτικου τσάπτερ του σίριαλ, στης πιτσιρίκας πεταλούδας η φιλοδοξία πως μπορεί μόνο με τον αέρα των νιάτων της να καταφέρει τα πάντα, σε εκείνη της πολιτικής συμβουλάτορος, ο τρόμος πως όλα γύρω από το κίνημα και τον αρχηγό του, παρακολουθούνται από τα μίντια και στην σκέψη του απορριπτέου συγγραφέα, πως υπάρχει το ενδεχόμενο να μην εκδοθεί στο μέλλον άλλο έργο του. Κι όχι τίποτα άλλο, αλλά αυτός είναι στην ουσία, που μέσα από τα αυτοβιογραφικής χροιάς γραπτά του, κινεί τα νήματα όλους ετούτου του θεάτρου του παραλόγου.

Με βατήρα την εκτίμηση πως η μαζική ψηφιοποίηση, σταδιακά θα οδηγήσει και στον κατακερματισμό των ανθρώπινων συντροφικών αξιών, της πίστης, της αλληλεγγύης, του σεβασμού και ιδίως της αγάπης, ο Olivier Assayas επιχειρεί να διεισδύσει όσο βαθύτερα γίνεται στον πυρήνα μια ιντελεκτουέλ φράξιας που εδρεύει στην εσαεί προοδευτικά σκεπτόμενη Πόλη του Φωτός. Δυόμισι δεκαετίες μετά την Irma Vep, μια από τις καλύτερες δημιουργικές του στιγμές, όπου καυτηρίασε έξυπνα τα κακώς κείμενα του σύγχρονου σινεμά, ο πολυβραβευμένος Γάλλος σκηνοθέτης, αλλάζει στην ουσία το μετερίζι του, μεταθέτοντας το ζόρι της σκεπτικής του στον πιο διανοούμενο κόσμο του βιβλίου.

Είναι φυσικό, οι μακροσκελείς διάλογοι ανάμεσα σε πρόσωπα που γνωρίζουν να χρησιμοποιούν την γλώσσα, να είναι ευθύβολοι και εύστοχοι, πετυχαίνοντας να προβάλλουν την αγωνία, για το που μπορεί να βαδίζει μια σοσιετέ ουδέτερη και χωρίς αρχές. Ανακατεύει όμως αμέτρητα υλικά στο μίξερ του ο Assayas - ιδίωμα του άλλωστε - σε βαθμό που η μεταπήδηση από την μια ρουμπρίκα στην άλλη, να μην κουμπώνει σωστά και εντέλει να αναγκάζεται να μοιράσει άνισα τον φιλμικό του καιρό σε κάθε ζήτημα. Με διάθεση σκωπτική, ίσαμε να αγγίζει μέχρι και την ενοχλητική ειρωνεία - η επιλογή της Λευκής Κορδέλας σε πόιντ κλειδί του γλαφυρού σεναρίου, είναι ατυχής ή τουλάχιστον άδοξα μηδενίζει την εικόνα ενός ανθρώπου του πνεύματος - μπολιάζει τις εικόνες του με συνεχείς πληροφορίες, οδηγώντας το αποτέλεσμα σε μια δαιδαλώδη ίντριγκα.

Που κανείς θεατής μπορεί να βρει πολύ ενδιαφέρουσα, αν με αέρινο νου αφομοιώσει και την παραμικρή ίνφο που του παρέχεται, το πιο λογικό όμως είναι να κουραστεί τόσο, ώστε να καρτερεί υπομονετικά το επόμενο σκετσάκι του σπονδύλου, που ενδεχόμενα τον νοιάζει περισσότερο. Και πιθανότατα σε αυτό θα παρελαύνει η τόσο γοητευτική, στα 55 της παρακαλώ, Binoche ή σε πολύ λιγότερα πλάνα, η συριακής ομορφάδας Nora Hamzawi, που κλέβει την παράσταση, ορίζοντας δε και τον ελπιδοφόρο φορέα της αισιοδοξίας του φινάλε.

Οι αντρικοί ρόλοι, μοιρασμένοι στον Canet, που δεν κεφάρεται σε έργα δίχως περιπετειώδη ορμή και τον, όχι ιδιαίτερα χωστό μα πολύ εκφραστικό, Vincent Macaigne, είναι πολύ πιο επίπεδοι και μονοδιάστατοι, εξαντλούνται ουσιαστικά στα πάθη της καριέρας, του συμφέροντος και του παρτακισμού και βεβαίως καταλήγουν ως λιγότερο συμπαθείς στα μάτια της πλατείας. Κοινού που αν καταφέρει να διαβάσει το σύνολο των παραβολών, πίσω από τις γραμμές, θα ενθουσιαστεί, αν και η πρόβλεψη μου είναι πως δεν θα ασχοληθεί, ούτε με τα μισά από τα θέματα, που θέτει προς κουβεντολόι ο οτέρ, στο γεμάτο δίωρο του Doubles Vies.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Ιουνίου 2020 από την Weird Wave!

Ποιος είναι ο δολοφόνος;

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Με κομμένη την ανάσα

Ο Bong Joon Ho ήταν ο θριαμβευτής των περασμένων Όσκαρ, μιας που η τελευταία του ταινία, τα υπέροχα «Παράσιτα», έγιναν το πρώτο φιλμ από τη Νότια Κορέα που τιμήθηκε με το μεγαλύτερο βραβείο του συγκεκριμένου θεσμού, γράφοντας ιστορία. Ο 50χρονος σκηνοθέτης γύρισε την πρώτη του ταινία το 2000. Ήταν το «Σκυλί που δαγκώνει» (Flandersui gae/ Barking Dogs Never Bite). Σε 19 χρόνια καριέρας θα έλεγε κανείς πως δεν είναι ιδιαίτερα παραγωγικός, μιας που έχει γυρίσει συνολικά μόλις επτά μεγάλου μήκους ταινίες. Η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του ήταν το «Μνήμες φόνων». Την ταινία την γύρισε το 2003. Και για τον υπογράφοντα, αυτή είναι η δεύτερη καλύτερη ταινία του μετά τα «Παράσιτα». Και το παράδοξο είναι πως βγαίνει τώρα για πρώτη φορά εμπορικά στη χώρα μας. Κάλλιο αργά παρά ποτέ...

Το σενάριο της ταινίας βασίζεται στο θεατρικό «Come and See» του Kim Gwang-rim. Ο συγγραφέας του θεατρικού δραματοποίησε την υπόθεση του πρώτου κατά συρροή δολοφόνου στην ιστορία της Νότιας Κορέας. Ο Bong Joon Ho δήλωσε πως χωρίς το θεατρικό, που του έδωσε τον μπούσουλα για τη δομή του σεναρίου του, η ταινία δεν θα μπορούσε να γυριστεί. Επίσης, ο σκηνοθέτης (και συνσεναριογράφος) δήλωσε πως τον επηρέασε και το graphic comic του Alan Moore «From Hell», το οποίο καταπιάνονταν με τη δράση του Τζακ του Αντεροβγάλτη. Το «From Hell» έγινε ταινία το 2001 από τους αδελφούς Hughes με πρωταγωνιστή τον Johnny Depp, ο Bong Joon Ho όμως δήλωσε απογοητευμένος από τη συγκεκριμένη κινηματογραφική μεταφορά.

Η υπόθεση: 1986. Στη Νότια Κορέα γίνονται καθημερινά διαδηλώσεις εναντίον της στρατιωτικής χούντας που κυβερνά βίαια την χώρα. Στην πόλη Hwaeseong της επαρχίας Gyunggi βρίσκεται δολοφονημένη μια όμορφη, νεαρή γυναίκα, μέσα σε ένα χαντάκι. Είναι η δεύτερη γυναίκα που βρίσκεται δολοφονημένη στην περιοχή και μάλιστα με τον ίδιο τρόπο: βιασμένη, με δεμένα τα χέρια και με το εσώρουχό της χωμένο στο στόμα της. Την υπόθεση αναλαμβάνουν δύο αδαείς και αγροίκοι αστυνομικοί του τοπικού τμήματος, οι οποίοι δεν διστάζουν να χρησιμοποιούν ανήθικες μεθόδους προκειμένου να πετύχουν αυτό που θέλουν. Δέρνουν και βασανίζουν υπόπτους και προσπαθούν με κάθε τρόπο να παίρνουν ψεύτικες ομολογίες, χωρίς να νοιάζονται ιδιαίτερα για το αν αυτός που βασανίζουν είναι ο πραγματικός ένοχος.

Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, η... τεχνική τους δεν φέρνει κανένα αποτέλεσμα. Αποτυγχάνουν διαρκώς. Όταν καταφθάνει από τη Σεούλ ένας άλλος αστυνομικός, σαφώς πιο καταρτισμένος, σαφώς πιο έμπειρος, που ξέρει τι του γίνεται, αντιλαμβάνεται κάτι που είχε ξεφύγει από τα δύο λαμόγια – συναδέλφους του: πως τις δύο δολοφονίες διέπραξε το ίδιο άτομο, πως έχουν να αντιμετωπίσουν έναν serial killer και πως οπωσδήποτε οι δολοφονίες δεν θα σταματήσουν αν δεν γίνουν μεθοδικοί κι αν δεν σοβαρευτούν. Και βγαίνει αληθινός. Καθώς ο αριθμός των θυμάτων αυξάνεται, οι αστυνομικοί προσπαθούν να βρουν την άκρη αλλά δεν τα καταφέρνουν. Μια σειρά από μοτίβα τους φέρνουν πολύ κοντά στο να αποκαλύψουν την αλήθεια. Θα τα καταφέρουν;

Η άποψή μας: To 2019 ήταν η χρονιά του Bong Joon Ho. Τα πήρε όλα κι έφυγε! Και Όσκαρ και Χρυσό Φοίνικα! Και τα «Παράσιτα» αναγνωρίστηκαν ως η πιο σπουδαία ταινία της περασμένης χρονιάς. Υπήρξαν αντιρρήσεις – θα συνεχίσουν να υπάρχουν – ας μην... κολλήσουμε τώρα σ' αυτό. Μέσα από τα «Παράσιτα», πάντως, ο απίστευτος αυτός δημιουργός από την Νότια Κορέα, έγινε γνωστός (ή έστω, ακούστηκε το όνομά του) ακόμα και σε ανθρώπους που βλέπουν ελάχιστες ταινίες: δεν έχουν τον κινηματογράφο στη ζωή τους σε υψηλή θέση - μόνο για τα βασικά. Ο Bong Joon Ho δεν έχει καμιά τεράστια σε αριθμό ταινιών φιλμογραφία. Κι αν εξαιρέσει κανείς το «Όκτζα» (τρομερή αποτυχία – μπορείτε να τη δείτε στο Netflix – μια εντελώς ανεκδιήγητη, στρατευμένη ταινία υπέρ του βιγκανισμού) κι άντε και την πρώτη του, όλες οι υπόλοιπες ταινίες του μπορούν να χαρακτηριστούν με χρήση του επιθέτου «γαμάτη» σε διάφορους βαθμούς – και ιδίως τον υπερθετικό: υπεργαμάτη!

Το «Μνήμες φόνων» είναι μια ταινία φα-ντα-στι-κή! Ξεκινάει ως ένα – ακόμα – αστυνομικό θρίλερ, με μπόλικα κωμικά στοιχεία μιας buddy movie, για να καταλήξει σε μια θεοσκότεινη αλληγορία για τη φύση του κακού και για το ότι δεν υπάρχει ελπίδα. Ο σκηνοθέτης πετυχαίνει άριστες επιδόσεις σε πολλαπλούς τομείς. Αρχικά, κατορθώνει να δημιουργήσει απίστευτο σασπένς σε μια ταινία όπου το φινάλε το γνωρίζεις εκ των προτέρων! Κάτι ανάλογο είχε καταφέρει μόνον ο David Fincher με το «Zodiac». Και στις δύο ταινίες οι σκηνοθέτες «φωτογραφίζουν» τον ένοχο, χωρίς όμως – όπως οι αστυνομικοί που προσπαθούν να εξιχνιάσουν τα εγκλήματα – να μπορούν να είναι σίγουροι γι' αυτό. Η διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι ο Fincher είναι πιο αυστηρός και ιστορικά ακριβής σε αντίθεση με τον εκ Κορέας συνάδελφό του, που ενδιαφέρεται περισσότερο για άλλα πράγματα.

Το εκπληκτικό είναι πως ο υπαίτιος των δολοφονιών στην Νότια Κορέα συνελήφθη το... 2019!!! Πέρσι! Την χρονιά που έτσι κι αλλιώς ανήκει στον Bong Joon Ho! Ταυτοποιήθηκε το DNA του! Όταν γυριζόταν η ταινία, όμως, οι έρευνες της αστυνομίας συνεχίζονταν και η ταυτότητα του serial killer δεν είχε αποκαλυφθεί. Σασπένς λοιπόν. Ένα το κρατούμενο. Δύο: παρά το γεγονός ότι μιλάει για ειδεχθή εγκλήματα ο σκηνοθέτης μειώνει το αίμα, τη βία, το στοιχείο σοκ, στο ελάχιστο. Δεν τον ενδιαφέρει να κερδίσει τον θεατή πρόσκαιρα, να τον εντυπωσιάσει και να τον «ουδετεροποιήσει». Όχι, θέλει τον θεατή ενεργό. Θέλει τον θεατή να συμμετέχει στην έρευνα. Τον θέλει στην τσίτα, με το μυαλό εν εγρηγόρσει, με τις αισθήσεις τεταμένες. Τον θέλει από τη μια να μεγεθύνει κάθε λεπτομέρεια με την επιμέλεια ενός εντομολόγου και από την άλλη να μην χάνει τη μεγάλη εικόνα. Να ζουμάρει στο ελάχιστο και να χρησιμοποιεί ευρυγώνιο για το μέγιστο.

Τρίτο και βασικότερο: η ταύτιση με τους ήρωες – αντιήρωες. Το βασικό δίπολο είναι ο ένας από τους δύο τοπικούς μπάτσους, ο επαρχιώτης και ο άλλος μπάτσος που έρχεται από τη Σεούλ. Ο πρώτος, ο εξαιρετικός όπου κι αν τον έχω πετύχει Song Kang-ho (ο πατέρας στα «Παράσιτα») είναι η αποθέωση του γεμάτου ελαττώματα αστυνομικού. Βίαιος, μαλαγάνας, καταπιεστικός, χρησιμοποιεί κάθε μέσο προκειμένου να έχει το επιθυμητό για εκείνον αποτέλεσμα. Δεν τον ενδιαφέρει ο τρόπος: μόνον το αποτέλεσμα. Παρορμητικός, με το αίμα του να βράζει, έχει το μυαλό αλλά προτιμάει τον εύκολο δρόμο. Η αλήθεια δεν έχει σημασία. Παραποιεί στοιχεία, πιέζει «αγαθούς» υπόπτους, σπρώχνει και σπρώχνεται στα άκρα. Γιατί δεν είναι κάργα ανήθικος; Μα γιατί θέλει να βρει τον δολοφόνο. Κι ας πηγαίνει ακόμα και σε... μάγισσες και χαρτορίχτρες!

Από την άλλη, ο αστός αστυνομικός είναι ορθολογιστής. Εξετάζει στοιχεία, δεν τα κατασκευάζει. Κινείται μεθοδικά, όχι παρορμητικά. Τον ενδιαφέρει η συνεργασία, όχι ο ανταγωνισμός. Όσο όμως κυλάει ο καιρός και οι έρευνες δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα επέρχεται μια άκρως ενδιαφέρουσα αντιστροφή: οι χαρακτήρες εξελίσσονται. Και ο άξεστος αστυνομικός είναι αυτός που τελικά κρατάει τα γκέμια την ίδια στιγμή που η αδυναμία και τα αδιέξοδα οδηγούν τον ορθολογιστή αστυνομικό στα όρια του παροξυσμού! Δεν μου έρχεται στο μυαλό αυτήν τη στιγμή κάποια άλλη αστυνομική (εντός ή εκτός εισαγωγικών) ταινία, στην οποία γίνεται τόσο σπουδαία δουλειά στην παρουσίαση τρισδιάστατων χαρακτήρων, ανθρώπων με σάρκα και οστά, με ελαττώματα και προτερήματα, όχι κάποια προκάτ κατασκευάσματα.

Και είναι πολύ μεγάλη η συμβολή αυτής της παρουσίασης τρισδιάστατων χαρακτήρων στην επιτυχία της ταινίας. Κι αυτό επειδή ο θεατής ταυτίζεται μαζί τους. Δεν θέλει να τους μοιάσει, δεν τους κοιτάζει σαν θεούς, σαν κάποιους άριστους υπερήρωες, αλλά σαν τον εαυτό του, με τα καλά του και τα κακά του. Και τους καταλαβαίνει και τους νιώθει. Κι όταν οι δύο αστυνομικοί φτάνουν τόσο κοντά κι όμως τόσο μακριά, νιώθει την ήττα τους, τη συντριβή τους, την κατάπτωσή τους. Δεν υπάρχει καμία λύτρωση για τους απελπισμένους... Μετά το αδιέξοδο των ερευνών των αστυνομικών, η ταινία μας μεταφέρει στο παρόν της, στο έτος όπου γυρίστηκε, στο 2003. Ο επαρχιώτης αστυνομικός έχει αλλάξει επαγγελματικό προσανατολισμό, έχει αστικοποιηθεί, φοράει κοστούμι. Μια μέρα, στο πλαίσιο ενός επαγγελματικού ταξιδιού, επιστρέφει στον τόπο των εγκλημάτων.

Αποφασίζει να κατεβεί από το αυτοκίνητο και να επισκεφτεί το χαντάκι, εκεί όπου βρέθηκε το πρώτο πτώμα. Στην απέραντη πεδιάδα, ένα περαστικό κοριτσάκι που γυρίζει από το σχολείο, θα τον δει και θα τον ρωτήσει τι κάνει εκεί. Θα ακολουθήσει διάλογος ανάμεσα στους δυο. Και κάποια στιγμή ο πρώην αστυνομικός θα ακούσει εμβρόντητος το κοριτσάκι να λέει πως πριν κάποιες μέρες ένας άλλος άνδρας (ο ένοχος;) είχε σταθεί στο ίδιο ακριβώς σημείο και της είχε πει πως το επισκέφθηκε επειδή κάποια χρόνια πριν είχε κάνει κάτι εκεί. Κι όταν ρωτάει το κοριτσάκι «πώς έμοιαζε ο άντρας αυτός;» το κοριτσάκι, εντελώς φυσικά, απαντάει «να, ξέρεις, συνηθισμένος». Ναι, δεν έχουν κέρατα οι κακοί, οι δολοφόνοι, οι βιαστές. Ζουν ανάμεσά μας. Μπορούν μάλιστα – πέρα από τα παραμυθένια στερεότυπα – να έχουν μαλακά χέρια και αγγελικό πρόσωπο. Και ο πρώην αστυνομικός βιώνει ξανά την ήττα. Αλλά αυτήν τη φορά σπάει τον τέταρτο τοίχο. Και κοιτάζει κατευθείαν την κάμερα. Δηλαδή, το κοινό. Δηλαδή, εμάς.

Κι εδώ παίζεται ένα εύστοχο ακόμα παιχνίδι. Γιατί ο συγκεκριμένος αστυνομικός είχε δηλώσει γεμάτος έπαρση, πως μπορεί να καταλάβει έναν ένοχο, απλά κοιτώντας τον στα μάτια. Όπως αποκάλυψε ο σκηνοθέτης, λοιπόν, το σπάσιμο του τέταρτου τοίχου έγινε επειδή πίστευε πως την ταινία θα την έβλεπε και ο πραγματικός ένοχος, το βλέμμα του αστυνομικού θα έπεφτε επάνω του και ίσως οι ενοχές θα τον οδηγούσαν στο να παραδοθεί... Είναι πραγματικά απορίας άξιον το γεγονός πως αυτή η ταινία, που πέρα όλων των άλλων, κάνει κριτική και για την τότε πολιτική κατάσταση στην Νότια Κορέα (ο σκηνοθέτης είναι καταφανέστατα αριστερός και το έχει αποδείξει πολλάκις, πάρτε πχ και δείτε το «Snowpiercer») με την δικτατορία να επιβάλλει τον τρόμο, με μόνιμες διαδηλώσεις αλλά και με ένταση στις σχέσεις με τους βόρειους γείτονες, δεν προβλήθηκε ποτέ στην Ελλάδα εμπορικά και δεν κυκλοφόρησε ούτε καν σε dvd!

Δεν χάνεται με τίποτε! Κι εννοείται, όλα είναι πιο ωραία στη μεγάλη οθόνη!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Ιουνίου 2020, για πρώτη φορά, σε επιλεγμένους κινηματογράφους και στο Cinobo!

Die Dumb

του zerVo (@moviesltd)

Επειδή πολλοί πιστεύουν πως οι εξυπνάδες των εταιριών διανομής, να μην προβάλλουν δημοσιογραφικά, πριν την επίσημη έξοδο τους στις αίθουσες, προς αποφυγή θαφτηριού τους, ταινίες που είναι μεν φιλόδοξες εμπορικά, αλλά πιθανότατα κάποιο λάκκο έχει η φάβα της παραγωγικής τους εξέλιξης, είναι αμιγές ελληνικό φαινόμενο, να πω πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Στην περίπτωση του Le Lion, που η οργάνωση του έριξε στο τραπέζι για να φτιαχτεί, ούτε λίγο, ούτε πολύ 14 εκατομμυριάκια, αυτή ακριβώς την μέθοδο ακολούθησε η φραντσέζα ντιστριμπιτέρ και το εργάκι κυκλοφόρησε χωρίς να γνωρίζει κανείς (υποψήφιος θεατής) το παραμικρό για το ποιόν του. Κι επειδή το από στόμα σε στόμα, είναι πάντοτε ο καλύτερος κριτής, η κωμωδιούλα πάτωσε, κυριολεκτικά, στα ταμεία, αποτελώντας μια από τις μεγαλύτερες τρικολόρ εισπρακτικές φλόπες, της έτσι κι αλλιώς, ιδιόμορφης χρονιάς, 2020.

Έχοντας εντοπιστεί σε πολύ άσχημη κατάσταση, στα δασώδη περίχωρα του Παρισιού, ο Λέο Μιλάν, αφού δεχτεί την ιατρική βοήθεια που θα του σώσει την ζωή, κατόπιν θα οδηγηθεί στο κελί της ψυχιατρικής κλινικής, προκειμένου να θεραπευτεί από τις εμμονές του μυαλού του, που τον οδηγούν σε παραληρήματα παλαβομάρας. Αφού δεν περνάει ούτε λεπτό που να μην υποστηρίξει πως δεν είναι κάποιος τυχαίος, αλλά ο φοβερός και τρομερός, μυστικός πράκτορας με την κωδική ονομασία Λιοντάρι, που έχει φέρει εις πέρας αμέτρητες, επικίνδυνες αποστολές, σε όλο τον κόσμο. Εννοείται πως κανείς στο νοσοκομείο δεν παίρνει τα λόγια του στα σοβαρά, αντιμετωπίζοντας κάθε παραμυθένια του αφήγηση με θυμηδία.

Εκτός, ίσως, από έναν, τον θεράποντα ιατρό του, Δόκτορα Ρομέν, που κρατά και μια πισινή, μην τυχόν και ο ασθενής του, δεν είναι τόσο παρανοϊκός, όσο φαίνεται. Και πραγματικά, όταν η αγαπημένη του σύντροφος, πέσει αναίτια, απροσδόκητα και ανεξήγητα, θύμα μυστηριώδους απαγωγής, η μοναδική του ελπίδα για να εντοπίσει τα ίχνη της, δεν είναι παρά να απευθυνθεί σε εκείνον που ενδεχόμενα θα την εντοπίσει. Τον πανίσχυρο υπερκατάσκοπο, που είναι κλεισμένος σαν το θηρίο στο κλουβί του, επιθυμώντας όσο τίποτα άλλο να ελευθερωθεί για να αποδείξει πως λέει αλήθειες.

Και θα το πράξει, πέραν του πρωτοκόλλου, ο Ντοτόρος! Θα τις ανοίξει τις πόρτες, για να τον βγάλει από το ίδρυμα τον φυλακισμένο και κάτω από την επήρεια φαρμάκων ντετέκτιβ, μπας και του δώσει ένα χεράκι, για να ανακαλύψει τι τρέχει με την καλή του. Δεν έχει άλλωστε και τίποτα να χάσει πια, συνεπώς, έφτασε η στιγμή να μάθει από πρώτο χέρι, αν όλα όσα ηρωικά, του έχει αφηγηθεί τόσο καιρό ο παρανόιντ, ανταποκρίνονται έστω και στο ελάχιστο στην πραγματικότητα.

Η βασική θεματική ιδέα δεν είναι κακή. Ούτε και πρωτότυπη βέβαια, αφού εκατοντάδες φορές στο παρελθόν, μια τέτοια ακρότητα έχει στηρίξει την βάση της δημιουργίας του ετερόκλητου ντουέτου των Αταίριαστων. Και για να το δούμε το περιτύλιγμα του πακετακίου ακόμη πιο σωστά, η εισαγωγική καταιγιστική σκηνή, παρμένη από τις καλύτερες σελίδες των Mission Impossible, παιγμένη στον κοσμοπολίτικο πύργο των Εμιράτων, ανοίγει την όρεξη, πως κάτι ανάλογο τύπου Johnny English μαγειρεύεται στο εκράν. Τζίφος! Με το που φεύγει ο ζουρλομανδύας πάνω από τον Λεό, νομίζεις πως έσβησαν τα φώτα της έμπνευσης, σε όποιον στρώθηκε να συγγράψει το σενάριο.

Κι έτσι κατόπιν του 15λεπτου πληροφοριακού ίντρο στην πλοκή, πέφτουμε στην παγίδα ενός προχειροφτιαγμένου buddy movie, που δεν έχει και πολλά να προσφέρει, ούτε σαν κωμωδία, ούτε σαν περιπέτεια. Με παντελώς ανακόλουθο και βίαιο τρόπο, στην ίντριγκα προστίθεται η μεγάλη ληστεία της Τραπέζης της Γαλλίας, όπως την έχει οργανώσει συμμορία κακών της συμφοράς και πλέον το θέμα βρίσκεται μπροστά στο δίλημμα, ποια ακριβώς ρότα να τραβήξει. Του αγωνιώδους Die Hard ή του σατιρικού Dumb And Dumber? Και εκεί κάπου, χωρίς ίχνος σκηνοθετικής εμπειρίας από κάποιον Ludovic Colbeau-Justin, που αδέξια τζιφράρει το επεισόδιο, το πράγμα μπουρδουκλώνεται μεταξύ δράματος και σλάπστικ, με αποτέλεσμα να καταντά τάχιστα βαρετό και υπνωτικό.

Οι κεφάτες ιδέες έχουν πάει από νωρίς περίπατο, τα ανέκδοτα με τις τάχαμου αστείες κωλοτούμπες των ηρώων και το αμάξι που παρκάρει με κωλιά, επαναλαμβάνονται ανά πεντάλεπτο και άρα δεν νοιάζει και κανέναν εντέλει, να μάθει αν ο Λεό, είναι ή δεν είναι ο Τζέιμς Μποντ που διατείνεται. Κι αν θα σώσει βέβαια το κορίτσι του κατά συνθήκη φίλου του, από τα χέρια των στυγερών απαγωγέων.

Θα το δεχτούμε λοιπόν πως το ρίσκαρε ο πρωταγωνιστής και σούπερ αστέρας εντός των συνόρων της πατρίδας του, Dany Boon, να ξεφύγει κομματάκι από την κωμική μανιέρα, για να αποδώσει ρόλο, που απαιτεί κάπως περισσότερο ύφος, από το απλά διασκεδαστικό. Απέτυχε! Το σκριπτ δεν τον βοηθά ποτέ, ούτε αυτόν, ούτε τον κομπανιέρο του τρελογιατρό και ιδανικό υποστηρικτικά στα χαρτιά (τσίμπησε πρόσφατα και Cesar για κάτι τέτοιο) Philippe Katerine, να στήσουν δίδυμο της προκοπής, που πάνω του θα ρολάρει το πειραγμένο action comedy. Το οποίο εντέλει πνίγεται στην ακριβή του ματαιοδοξία και καταλήγει σαν μεθυσμένο κακέκτυπο των παλιών, καλών ημερών του μετρ του είδους Francis Veber.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Ιουνίου 2020 από την Spentzos Films!

Υπό κανονικές συνθήκες ήδη θα ήταν γνωστός ο διάδοχος του περσινού θριαμβευτή του θεσμού, της ταινίας του Bong Joon Ho, Parasite, ως ο μεγάλος κάτοχος του κορυφαίου τροπαίου, του Χρυσού Φοίνικα. Το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών άλλωστε, είχε προγραμματιστεί να διαρκέσει από 12 έως τις 23 του περασμένου Μάη, μήνα που το φιλοξενεί όπως πάντα, κάθε χρόνο. Όπως συνέβη σχεδόν με τα πάντα γύρω μας αυτή την Άνοιξη, λόγω της φονικής πανδημίας, έτσι και με την μεγάλη γιορτή της Κρουαζέτ, η ματαίωση ήταν η μοναδική λύση, οδηγώντας το σε μια πιο αφανή, χωρίς φυσική εξέλιξη, βερσιόν για το 2020. Ο πρόεδρος του φεστιβάλ Pierre Lescure μαζί με τον καλλιτεχνικό διευθυντή Thierry Frémaux έδωσαν στην δημοσιότητα τις 56 ταινίες που θα αποτελέσουν την Επίσημη Επιλογή των φετινών, ιδιόμορφων στην πράξη τους, Καννών, φιλμς που θα φέρουν την σφραγίδα του Selection Officiel μέχρι και την επίσημη έξοδο τους στις αίθουσες.

Το Επίσημο Πρόγραμμα του Φεστιβάλ συνήθως χωρίζεται σε τμήματα, δηλαδή το Διαγωνιστικό, το Εκτός Συναγωνισμού, το Ένα Κάποιο Βλέμμα, τις Ειδικές Προβολές και τις Μεταμεσονύκτιες, κάτι που δεν ισχύει στην παρούσα περίπτωση, όπου δεν θα λάβουν χώρα οι προβολές κανονικά. Σε συνέχεια μιας χρονιάς όπως αυτή του 2019, πάρα πολύ δυνατής και ποιοτικής, όπου συμμετείχαν σπουδαία έργα όπως τα Pain and Glory του Almodovar και το Portrait of a Lady on Fire της Celine Sciamma, αλλά κυρίως το κορυφαίο όλων Parasite, που όχι μόνο απέσπασε τον Palme D'Or αλλά έφτασε μέχρι και την κατάκτηση του σημαντικότερου Οσκαρικού τίτλου, αυτόν του Best Film. Κάτι που στις Κάννες είχε να συμβεί από το 1955 και την ταινία Marty, που επίσης κυριάρχησε των δύο θεσμών.

Την φετινή σεζόν, 2.067 ταινίες εστάλησαν υπόψιν του Φεστιβάλ προς συμμετοχή, νούμερο υπερβολικά μεγαλύτερο της περσινής εκδοχής όπου συμμετείχαν 1.845 φιλμς. Στις 56 επιλεγμένες των Καννών υπάρχουν 15 που αποτελούν σκηνοθετικό ντεμπούτο, αλλά και 16 που στην καρέκλα του ντιρέκτορα κάθεται γυναίκα, δύο περισσότερες από πέρσι. Συνολικά 532 ταινίες γυναικείας υπογραφής μπήκαν στο Consideration, κατάτι λιγότερες από τις 575 περσινές.

Τα φιλμς που θα αποσπάσουν την χρυσή σφραγίδα των Καννών, κατοπινά θα ταξιδέψουν για να προβληθούν σε άλλα μεγάλα ραντεβού ανά την υφήλιο, όπως του Λοκάρνο, του Τέλουράιντ, της Πουσάν, του Σαν Σεμπάστιαν, του Τορόντο, της Ντοβίλ, της Νέας Υόρκης, της Ρώμης, του Σάντανς. Μια φετινή καινοτομία είναι πως φιλμς του Επίσημου προγράμματος, κατόπιν συμφωνίας με τους επιμέρους διοργανωτές, θα συμμετάσχουν και στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ της πρωτεύουσας της χώρας των Βάσκων. Κάτι που ενδεχόμενα μπορεί να συμβεί και για την περίπτωση της Μόστρας, καθώς υπάρχει πιθανότητα η Βενετία να εξελιχθεί κανονικά, αναλόγως των συνθηκών.

Από το πρόγραμμα ξεχωρίζουν για φέτος οι παρουσίες των Wes Anderson, François Ozon, Naomi Kawase, Pete Docter, Francis Lee, ενώ στην Γαλλική Ριβιέρα αναμένονται αστέρες του μεγέθους των Timothee Chalamet, Saoirse Ronan, Viggo Mortensen, Mads Mikkelsen, Tilda Swinton, Kate Winslet. Ιδιαίτερη μνεία αξίζουν οι προσθήκες των φιλμς Aya and the Witch, που αποτελεί το πρώτο CG animation του φημισμένου στούντιο Ghibli, το Peninsula που αποτελεί την φυσική συνέχεια του Train To Busan από τον σημαντικό σκηνοθέτη Sang-ho Yeon αλλά και τα δύο επεισόδια της τηλεοπτικής σειράς, Small Axe που σκηνοθετεί ο Steve McQueen.

Οι ταινίες του Επίσημου Προγράμματος του 73ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών 2020 είναι οι εξής:

Οι Πιστοί

THE FRENCH DISPATCH, Wes Anderson (ΗΠΑ)
SUMMER 85, François Ozon (Γαλλία)
ASA GA KURU (True Mothers), Naomi Kawase (Ιαπωνία)
LOVERS ROCK, Steve McQueen (Αγγλία)
MANGROVE, Steve McQueen (Αγγλία)
DRUK (Another Round), Thomas Vinterberg (Δανία)
DNA, Maïwenn (Αλγερία / Γαλλία)
LAST WORDS, Jonathan Nossiter (ΗΠΑ)
HEAVEN: TO THE LAND OF HAPPINESS, IM Sang-Soo (Κορέα)
EL OLVIDO QUE SEREMOS (Forgotten we’ll be), Fernando Trueba (Ισπανία)
PENINSULA, YEON Sang-Ho (Κορέα)
IN THE DUSK (At dusk), Sharunas BARTAS (Λιθουανία)
DES HOMMES (Home Front), Lucas BELVAUX (Βέλγιο)
THE REAL THING, Kôji Fukada (Ιαπωνία)

Οι Πρωτάρηδες

PASSION SIMPLE, Danielle Arbid (Λίβανος)
A GOOD MAN, Marie Castille Mention-Schaar (Γαλλία)
THE THINGS YOU SAY, THE THINGS YOU DO, Emmanuel Mouret (Γαλλία)
SOUAD, Ayten Amin (Αίγυπτος)
LIMBO, Ben Sharrock (Αγγλία)
ROUGE (Red Soil), Farid Bentoumi (Γαλλία)
SWEAT, Magnus Von Horn (Σουηδία)
TEDDY, Ludovic and Zoran Boukherma (Γαλλία)
FEBRUARY (February), Kamen Kalev (Βουλγαρία)
AMMONITE, Francis Lee (Αγγλία)
A NIGHT DOCTOR, Elie Wajeman (Γαλλία)
ENFANT TERRIBLE, Oskar Roehler (Γερμανία)
NADIA, BUTTERFLY, Pascal Plante (Καναδάς)
HERE WE ARE, Nir Bergman (Ισραήλ)

Η Σπονδυλωτή

SEPTET: THE STORY OF HONG KONG, Ann Hui, Johnnie TO, Tsui Hark, Sammo Hung, Yuen Woo-Ping and Patrick Tam (Χονγκ Κονγκ)

Τα Ντεμπούτα

FALLING, Viggo Mortensen (ΗΠΑ)
PLEASURE, Ninja Thyberg (Σουηδία)
SLALOM, Charlène Favier (Γαλλία)
CASA DE ANTIGUIDADES (Memory House), Joao Paulo Miranda Maria (Βραζιλία)
BROKEN KEYS (False note), Jimmy Keyrouz (Λίβανος)
IBRAHIM, Samir Guesmi (Γαλλία)
BEGINNING (In the beginning), Déa Kulumbegashvili (Γεωργία)
GAGARINE, Fanny Liatard και Jérémy Trouilh (Γαλλία)
16 SPRING, Suzanne Lindon (Γαλλία)
VAURIEN, Peter Dourountzis (Γαλλία)
GARÇON CHIFFON, Nicolas Maury (Γαλλία)
SI LE VENT TOMBE ( Should the Wind Fall ), Nora Martirosyan (Αρμενία)
JOHN AND THE HOLE, Pascual Sisto (ΗΠΑ)
INTO THE WIND ( Running with the wind ),  Shujun WEI (Κίνα)
THE DEATH OF CINEMA AND MY FATHER TOO, Dani Rosenberg (Ισραήλ)

Τα Ντοκιμαντέρ

ON THE ROUTE FOR THE BILLION, Dieudo Hamadi (Λαϊκή Δημοκρατία του Κογκό)
THE TRUFFLE HUNTERS, Michael Dweck and Gregory Kershaw (ΗΠΑ)
9 DAYS AT RAQQA, Xavier de Lauzanne (Γαλλία)

Οι Κομεντί

ANTOINETTE IN THE CÉVÈNNES, Caroline Vignal (Γαλλία)
LES DEUX ALFRED, Bruno Podalydès (Γαλλία)
UN TRIOMPHE ( The big hit ), Emmanuel Courcol (Γαλλία)
THE ORIGIN OF THE WORLD, Laurent Lafitte (Γαλλία)
THE SPEECH, Laurent Tirard (Γαλλία)

Τα Ανιμέισον

AYA TO MAJO (Earwig and the Witch), Gorô Miyazaki (Ιαπωνία)
FLEE, Jonas Poher Rasmussen (Δανία)
JOSEP, Aurel (Γαλλία)
SOUL, Pete Docter (ΗΠΑ)

Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στον λόφο. Το Cinema Alive παρουσιάζει το City Drive-in σε ένα από τα εμβληματικότερα σημεία της Αθήνας, στο λόφο του Λυκαβηττού. Από τις 5 Ιουνίου και για ολόκληρο το μήνα, ο λόφος του Λυκαβηττού μετατρέπεται στο ομορφότερο drive-in της Αθήνας, ένα σημείο συνάντησης για σινεφίλ, μουσικόφιλους, παρέες και οικογένειες. Ο πολυχώρος του City Drive-in θα λειτουργεί καθημερινά από τις 19:00 το απόγευμα. Τα δρώμενα ξεκινούν με Full Moon Fiesta στις 5 Ιουνίου σε συνεργασία με τα Hideout Events, από το ηλιοβασίλεμα στην πανσέληνο με θέα όλη την Αθήνα και συνεχίζονται δυνατά με κινηματογραφικές προβολές, stand up comedy shows, συναυλίες, μέσα από την ασφάλεια του αυτοκινήτου, απολαμβάνοντας παγωμένα cocktails, ζεστό ποπκόρν, νάτσος, πεντανόστιμα burger και γλυκά από το food court. Το πρόγραμμα συνεχίζεται το Σαββατοκύριακο, 6/6 & 7/6 με διπλή προβολή σημαντικών φιλμς: 20:30 Grease 23:00 Τα Παράσιτα Το αναλυτικό πρόγραμμα εκδηλώσεων του City Drive-in θα ανακοινωθεί στα socialmedia (facebook - instagram) και στην ιστοσελίδα www.driveincinema.gr

Το City Drive-in έχει συμμορφωθεί πλήρως με τα μέτρα κατά της μετάδοσης του Covid-19.