Movies Ltd

Διάλεξε προσεχτικά τους εχθρούς σου! Βασισμένο στη νουβέλα “The Informer” των Anders Roslund και Börge Hellström είναι το σενάριο της Βρετανικής περιπετειώδους ταινίας 3 Δευτερόλεπτα (The Informer) που σκηνοθετεί ο Andrea Di Stefano. Ο Pete, πρώην παρασημοφορημένος πεζοναύτης των Ειδικών Δυνάμεων βλέπει τον κόσμο του να ανατρέπεται όταν φυλακίζεται ύστερα από ένα καβγά προκειμένου να προστατέψει την γυναίκα του. Του δίνεται η ευκαιρία να αποφυλακιστεί άμεσα αν εκτελέσει χρέη πληροφοριοδότη για το FBI και χρησιμοποιήσει τις ικανότητες του για να αποκαλύψει τον πιο ισχυρό εγκληματία της Νέας Υόρκης. Αλλά όταν η επιχείρηση του FBI καταλήγει με ένα νεκρό μυστικό αστυνομικό, ο Pete αντί να αποφυλακιστεί, βρίσκεται εγκλωβισμένος ανάμεσα στα πυρά του FBI και της μαφίας.

Πρωταγωνιστούν οι Joel Kinnaman, Rosamund Pike, Clive Owen, Common, Ana de Armas.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Οκτωβρίου 2019 από την Spentzos Films!

Ο Θρύλος πίσω από το ουράνιο τόξο! Χειμώνας 1968: Ο μύθος της Showbiz Τζούντι Γκάρλαντ φθάνει στο Λονδίνο για μία σειρά sold out εμφανίσεων στο διάσημο κέντρο διασκέδασης “The Talk of the Town”. Έχουν περάσει 30 χρόνια από την ταινία «Ο Μάγος του Οζ» που της χάρισε παγκόσμια καταξίωση, και ενώ η φωνή της έχει αποδυναμωθεί, το ερμηνευτικό της ταλέντο έχει ωριμάσει και εξελιχθεί. Καθώς ετοιμάζεται για την παράσταση, συνδιαλέγεται με την διεύθυνσή του κέντρου, κάνει πρόβες με τους μουσικούς, έρχεται σε επαφή με φίλους και θαυμαστές , το σπινθηροβόλο πνεύμα και η λάμψη της εκπέμπουν αβίαστα. Ακόμα και τα όνειρά της για έρωτα και συντροφικότητα παραμένουν ζωντανά καθώς ετοιμάζεται να προχωρήσει σε γάμο με τον Μίκι Ντιν, τον πέμπτο σύζυγο της ζωής της. Κι όμως η Τζούντι είναι εύθραυστη. Δουλεύοντας 45 από τα 47 χρόνια της ζωής της νιώθει πια εξαντλημένη. Καταδιώκεται από τις παιδικές της αναμνήσεις στο Χόλιγουντ και θέλει απεγνωσμένα να γυρίσει πίσω σπίτι, στα παιδιά της. Έχει την δύναμη να προχωρήσει; Παρουσιάζοντας κάποια από τα πιο διάσημα τραγούδια της, συμπεριλαμβανομένου του διαχρονικά κλασσικού “Over the Rainbow”, η ταινία Τζούντι (Judy) του Rupert Goold, τιμά την φωνή, την δύναμη της αγάπης και την ντελικάτη λάμψη της «σπουδαιότερης διασκεδάστριας του κόσμου».

Πανέτοιμη για το πρώτο Όσκαρ α' γυναικείου ρόλου (μετά τον υποστηρικτικό του Cold Mountain) δηλώνει η ‎Renée Zellweger που με καθηλωτικό τρόπο υποδύεται την σταρ. μαζί της συμμετέχουν στην βιογραφική ταινία και οι Finn Wittrock, Jessie Buckley, Rufus Sewell, Michael Gambon.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Οκτωβρίου 2019 από την Spentzos Films!

Στην Ιαπωνία μπορείς να νοικιάσεις έναν πατέρα! Ο πρωτοπόρος, υπερδραστήριος σκηνοθέτης Werner Herzog συνεχίζει να εργάζεται ακούραστος. Γοητευμένος από την Ιαπωνία της τεχνολογίας αλλά και της παράδοσης, σκηνοθετεί μια ταινία μυθοπλασίας για ένα υπαρκτό γιαπωνέζικο φαινόμενο. Η εταιρεία Οικογενειακή Ευτυχία Α. Ε. (Family Romance, LLC) μισθώνει ηθοποιούς που αναπληρώνουν συγγενείς, φίλους ή αγαπημένα πρόσωπα για λογαριασμό των πελατών της, ώστε να εξασφαλίζεται αυτό ακριβώς που δηλώνει η επωνυμία της: η οικογενειακή ευτυχία. Οι υπάλληλοι της εταιρείας συμπαρίστανται στους πελάτες αναλαμβάνοντας ρόλους σε πάρτι, γάμους, κηδείες ακόμη και σε ιδιαίτερα προσωπικές στιγμές. Είναι ένας κόσμος εικονικός, άλλες φορές κωμικός, συχνά τραγικός και ιδιαιτέρως παράξενος. Οι ανθρώπινοι δεσμοί μοιάζουν εύθραυστοι και προκατασκευασμένοι: Πόσους ρόλους υποδύονται στην πραγματικότητα οι άνθρωποι στις σχέσεις τους; Ποια είναι τα όρια της ευτυχίας και ποια αυτά της απεικόνισής της;

Ο Herzog πάντα περιπετειώδης διεισδύει στα έγκατα της Ιαπωνικής κοινωνίας και μας δίνει την ευκαιρία να στοχαστούμε γύρω από τις δικές μας ζωές.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Οκτωβρίου 2019 από την Filmtrade!

Κάλλιο να σου βγει το μάτι...

του zerVo (@moviesltd)

Με την ταινία Maleficent, περίπου μια πενταετία πριν, το στούντιο της Disney εδραίωσε την απόφαση της να επαναφέρει σε live action τους λατρεμένους τίτλους της κινουμένων σχεδίων αρχειοθήκης της. Σε συνέχεια του Alice In Wonderland που άτυπα εκκίνησε αυτή την διαδικασία, η διασκευή της Ωραίας Κοιμωμένης μπορεί κανείς να πει πως τα πήγε καλά μόνο στο εμπορικό τομέα, καθώς ποιοτικά υστέρησε και μάλιστα σημαντικά. Αφού μπορεί να πέτυχε ένα ρεκόρ της τάξης των 800 εκ δολαρίων στο box office - χωρίς να ξεχνάμε όμως πως κόστισε μαζί με το πρόμο κοντά στα 270 εκ - ούτε η ιστορία όμως, ούτε η σκηνοθετική προσέγγιση ήταν αντάξια του τίτλου, στοιχείο που αποδείχθηκε ολοκληρωτικά στο επόμενο βήμα της φίρμας, με την Cinderella, που πραγματικά έσκισε. Η αλήθεια είναι πως συνέχεια δεν περίμενα, μα εισπρακτική αδεία προέκυψε. Το άσχημο είναι πως το δεύτερο ετούτο μέρος, είναι ακόμη υποδεέστερο του πρότερου...

Πέντε χρόνια κατόπιν του θανάτου του πατέρα της, Ηγεμόνα Στέφαν, η όμορφη Πριγκίπισσα Ορόρα, έχει καταφέρει μια ευαίσθητη ειρηνική ισορροπία στο βασίλειο, με τις νεράιδες, τα τελώνια και τα στοιχειά του δάσους να συνυπάρχουν σε πλήρη αρμονία με τους κανονικούς ανθρώπους. Βοηθά σε αυτή την κατάσταση ηρεμίας άλλωστε και η στάση της αναδόχου της ξανθομαλλούσας Πρινσές, της πανίσχυρης Μαλέφισεντ, της ισχυρότερης των μαγισσών, μολονότι τα κίνητρα της θεωρούνται από όλους στην επικράτεια, ως δαιμονικά. Η είδηση του λογοδοσίματος της βαφτισιμιάς της με τον Πρίγκιπα Φίλιπ, διάδοχο του θρόνου του Ούλστεντ, δεν θα ιδωθεί με καλό μάτι από την σκοτεινή ιέρεια, καθώς θα εκτιμήσει πως κάτι τέτοιο ενδέχεται να ανατρέψει τα φιλήσυχα δεδομένα στον παραμυθένιο τόπο.

Προαίσθημα που θα αποδειχθεί αληθινό κατά την διάρκεια των επίσημων αρραβώνων, εκεί που όλοι θα πιστέψουν πως επιτέθηκε ύπουλα στον Βασιλιά Τζον, πατέρα του γαμπρού, δολοφονώντας τον, σύμφωνα με τις ενδείξεις, μπροστά στα μάτια της συζύγου του Ίνγκριθ. Ένα φονικό που θα μετατρέψει την κατάσταση σε χάος, ξεκινώντας και επίσημα την διαμάχη humans vs fairies, με την Μαλέφισεντ να καταφέρνει να αποδράσει τελευταία στιγμή από το παλάτι, έστω και βαρύτατα τραυματισμένη από τους βασιλικούς φρουρούς. Αποκαμωμένη και με τις πληγές να μην τις επιτρέπουν να αναπτύξει ολάκερο το εύρος των ικανοτήτων της, η μαυροντυμένη κίρκη πρέπει να αναστηθεί μέσα από τις στάχτες της, σαν φοίνικας, προκειμένου να αποδείξει πως δεν είναι εκείνη η υπαίτια της τραγωδίας.

Κάλλιο να σου βγει το μάτι όμως, αφού όπως λέει το λαϊκό γνωμικό, ουδείς δίνει δίκαιο στην δεδηλωμένη κακίστρω, δεν γίνεται άλλωστε να εξηγηθεί με κανέναν άλλο τρόπο το πως ολάκερος γαλαζοαίματος, έπεσε νεκρός, παρουσία μόνο προσώπων που τον αγαπούν και τον εκτιμούν, κατά την διάρκεια των αμήχανων, όπως εξελίχθηκαν, αρραβώνων. Κι έτσι η καλή μας η Νονά, που ήδη με μια ταινία έχουμε πάρει μια ιδέα για το ποιόν της, πλάνο με το πλάνο μεταβάλλεται από αγαθή και πανούργα και από δόλια σε συνετή, αλλάζοντας μουτσούνες στο δευτερόλεπτο, μπερδεύοντας όχι απλά τον θεατή του φιλμ, αλλά μάλλον και τους ίδιους τους πρωταγωνιστές, που μετατρέπουν την συμπεριφορά τους κατά το δοκούν.

Εκτός ίσως από την παντελώς άβουλη πιτσιρίκα - βαφτιστήρα - Elle Fanning, που από την ώρα των γλυκών ματιών του πανέμορφου και πολυυπέροχου αρραβωνιάρη, πετάει στα ουράνια και ούτε καν καταλαβαίνει σχεδόν, τι τρέχει τριγύρω της. Ακόμη κι αν ισοπεδώνονται ολόκληρα κάστρα, έστω κι αν οι καλοί της οι φίλοι, χάρη στο κατασκευασμένο στα εργαστήρια ξόρκι, παίρνουν την μορφή λουλουδιού, χάνοντας για πάντα την νεραιδένια οντότητα τους. Δεν είναι και τόσο σοβαρά πράγματα αυτά που μας σερβίρει, κατά κάποιο τρόπο, η δεύτερη αυτή Maleficent δηλαδή, αφού δεν μπορούν να γίνουν αποδεκτά από κανέναν, ούτε καν γνωρίζοντας πως πρόκειται για παραμύθι ακραίας φαντασίας. Η Disney καλώς ή κακώς (κακώς και μόνον δηλαδή) μοιάζει να μην ενδιαφέρεται για το αν το φέριτέιλ είναι αντάξιο της μαρκίζας της, αφού της είναι αρκετό το εφετζίδικο και φασαριόζικο πανηγύρι που λαμβάνει χώρα μπροστά στο CGI ζωγραφισμένο πάνελ, για να δικαιολογήσει μια δημιουργία υπογραφής της, ως ολοκληρωμένη. Ούτε καν πλησιάζει!

Το τελικό αποτέλεσμα, βάσει προσδοκιών, είναι απόλυτα απογοητευτικό. Η κεντρική περσόνα της ίντριγκας, η μίστρες με την μορφή της Jolie που χρόνο με τον χρόνο ασχημαίνει σε βαθμό τρομάγματος δίχως προσθήκες μακιγιάζ, αλλάζει φόρμες σε βαθμό κομφουζιώδη, με κουτά προβλεπτή την τελική της, η οποία προσγειώνεται στο εκράν σαν από μηχανής Θεός, τάχαμου για να βάλει μια τάξη στα πάντα, στην ουσία όμως, για να λυτρώσει όλους τους συμμετέχοντες από την ερμηνευτική τους μπερδεψούρα. Οι περισσότεροι αστέρες της πρώτης φοράς ξαναγυρνούν στους περιφερειακούς τους ρόλους - ο Riley που μάλλον η καριέρα του τελείωσε στο Control, η Temple που μάλλον το διάβα της σώθηκε στην Juno, η Manville, η Staunton. Οι προσθήκες δεν δίνουν την απαιτούμενη βαρύτητα στο όλον, αφού η Pfeiffer, σαν να έχει περάσει από απρόσεκτο Photo shop, μοιάζει εκτός υδάτων, ενώ τον Ejiofor τον είχα για πιο σπουδαία πράγματα, από το να αποδίδει ρολάκια εκτός βασικής δωδεκάδας.

Περιπετειούλα πολύχρωμη, που σε καμία περίπτωση δεν ανταποκρίνεται στο σπουδαίο όνομα της φίρμα του Θείου Ουόλτ. Μάλλον μια πανάκριβη αρπαχτή, που δεν θα ικανοποιήσει το απαιτητικό κοινό του καλού adventure, προκαλώντας συνάμα πολλές απορίες για το μέλλον της Angelina, που με αυτή την αποδιωκτική μόστρα, αν δεν πετυχαίνει να ποζάρει και ως αφέντρα, ενδεχόμενα να μην της ταιριάζει καμία άλλη προσωπικότητα να αποδώσει στο εξής.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 17 Οκτωβρίου 2019 από την Feelgood Ent.!

Αν μπορούσες να μάθεις ακριβώς πότε θα πεθάνεις... Θα ήθελες να ξέρεις? Αν υπήρχε μία εφαρμογή που θα σου έλεγε πότε θα πεθάνεις… θα την κατέβαζες; Όταν μια νοσοκόμα κατεβάζει μια εφαρμογή στο κινητό της που ισχυρίζεται πως μπορεί να προβλέψει πότε θα πεθάνει ένας άνθρωπος, η εφαρμογή της την προειδοποιεί πως της απομένουν μονάχα τρεις μέρες ακόμα. Καθώς ο χρόνος κυλάει και ο θάνατος πλησιάζει, πρέπει να βρει ένα τρόπο να σώσει την ζωή της πριν να είναι πολύ αργά. Όλα αυτά τα φανταστικά όσο και περιπετειώδη, συμβαίνουν στην γεμάτη σασπένς ταινία τρόμου Αντίστροφη Μέτρηση (Countdown) που σκηνοθετεί ο Justin Dec και αποτελεί μια παραγωγή της STX Entertainment.

Η πρωταγωνίστρια της σειράς «You» Elizabeth Lail σε ένα θρίλερ άνευ προηγουμένου. Μαζί της και οι Jordan Calloway, Talitha Bateman, Tichina Arnold, P.J. Byrne, Peter Facinelli, Anne Winters, Tom Segura.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Οκτωβρίου 2019 από την Odeon!

Ένα μαγικό ταξίδι! Η μεγάλη συμπαραγωγή των στούντιο της Dreamworks και των Pearl Studio, με τίτλο Γέτι: ο Χιονάνθρωπος των Ιμαλαΐων (Abominable) θα ταξιδέψει τους θεατές σε μια επική περιπέτεια, που ξεκινάει από τους δρόμους της Σαγκάης και φτάνει μέχρι τις φανταστικές χιονισμένες κορυφές των Ιμαλαΐων! Όταν η έφηβη Γι συναντάει ένα νεαρό Γέτι στην ταράτσα τους διαμερίσματός της στη Σαγκάη, μια σπάνια και ξεχωριστή φιλία ξεκινάει. Μαζί με τους ατίθασους και άτακτους φίλους της, Γιν και Πενγκ, αποφασίζουν να το ονομάσουν «Έβερεστ». Όλοι μαζί θα ξεκινήσουν μαζί του ένα μαγευτικό ταξίδι για την αναζήτηση της οικογένειάς του, στο πιο ψηλό σημείο της Γης. Προκειμένου η ομάδα των τριών φίλων να καταφέρει να φτάσει στο σπίτι του Γέτι, πρέπει πρώτα να καταφέρει να ξεφύγει από τον Μπέρνις, έναν εύπορο άντρα που θέλει να αιχμαλωτίσει το Γέτι, αλλά και την επιστήμονα ζωολόγο, Ζάρα.

Με τις φωνές των Μαίρης Συνατσάκη, Ίαν Στρατή, Γιώργου Κωνσταντίνου. Μαζί τους ο Δημήτρης Ουγγαρέζος

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Οκτωβρίου 2019 από την Tulip Ent.!

We can be heroes just for one day! Ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης Taika Waititi (THOR: RAGNAROK, ΚΥΝΗΓΙ ΑΝΘΡΩΠΩΝ), φέρνει με τη μοναδική αίσθηση του χιούμορ και πάθους την τελευταία του ταινία, Τζότζο (Jojo Rabbit), μία σάτιρα του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου με πρωταγωνιστή ένα μοναχικό αγόρι από τη Γερμανία του οποίου η ιδέα για τον κόσμο αντιστρέφεται, όταν ανακαλύπτει ότι η διαζευγμένη μητέρα του κρύβει ένα νεαρό Εβραίο κορίτσι στη σοφίτα τους. Με μοναδική βοήθεια από τον χαζούλη φανταστικό του φίλο, Αδόλφο Χίτλερ, ο Τζότζο θα πρέπει να αντιμετωπίσει τον τυφλό φανατισμό του. Η ταινία απέσπασε το βαρύτιμο Βραβείο Κοινού στο πιο πρόσφατο διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου του Τορόντο.

Το καστ του φιλμ αποτελούν οι Roman Griffin Davis, Thomasin McKenzie, Taika Waititi, Rebel Wilson, Stephen Merchant, Alfie Allen, Sam Rockwell και Scarlett Johansson.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Ιανουαρίου 2020 από την Odeon!

Η αλήθεια είναι πάντα παράπλευρη απώλεια του πολέμου! Η συναρπαστική υπόθεση της πρόσφατης ιστορίας - το σκάνδαλο ξέσπασε το 2003 - μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη από τον σκηνοθέτη και συν-σεναριογράφο Gavin Hood (Tsotsi, Αόρατος Εχθρός) στο φιλμ Κρατικά Μυστικά (Official Secrets). 2003. Η μεταφράστρια του Αρχηγείου Επικοινωνιών της βρετανικής Κυβέρνησης Κάθριν Γκαν διαρρέει ένα άκρως απόρρητο e-mail των αμερικανικών αρχών που ζητούσε από τις βρετανικές υπηρεσίες να κατασκοπεύσουν άλλα κράτη μέλη του ΟΗΕ με σκοπό να εκβιάσουν μία θετική ψήφο από τις χώρες αυτές για την εισβολή στο Ιράκ. Όταν ασκείται ποινική δίωξη σε βάρος της με βάση τον νόμο περί κρατικών μυστικών, η Γκαν και οι δικηγόροι της κάνουν ό,τι μπορούν για να υπερασπιστούν τις πράξεις της. Καθώς η ζωή, η ελευθερία και ο γάμος της απειλούνται, καλείται να υπερασπιστεί τα πιστεύω της…

Η δύο φορές υποψήφια για Όσκαρ Keira Knightley (Περηφάνια και Προκατάληψη) πρωταγωνιστεί σε ένα κλασικό κατασκοπικό θρίλερ βασισμένο στην αληθινή ιστορία της Κάθριν Γκαν, υπαλλήλου της βρετανικής κυβέρνησης που είχε το θάρρος να διαρρεύσει ένα υπόμνημα που αποκαλύπτει μια εξοργιστική διακυβερνητική απάτη. το καστ συμπληρώνουν οι Matt Smith (The Crown) και Ralph Fiennes (Η Λίστα του Σίντλερ). Μία ταινία για την ατομική ευθύνη, το θάρρος και το τίμημα που πληρώνουν οι απλοί άνθρωποι, όταν αντιστέκονται στο καθεστώς.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Οκτωβρίου 2019 από την Tanweer!

Ένας Εθισμός! Ο Pedro Almodovar επιστρέφει με την πιο προσωπική του ταινία, που διηγείται μια σειρά από συναντήσεις που πραγματοποίησε ο Σαλβαδόρ Μάγιο, ένας σκηνοθέτης του κινηματογράφου που είναι πλέον στην παρακμή του. Κάποιες διαδραματίζονται στο παρόν, άλλες τις θυμάται: την παιδική του ηλικία στη δεκαετία του ’60, τη στιγμή που μετανάστευσε μαζί με τους γονείς του σε ένα χωριό στη Βαλένθια αναζητώντας μια καλύτερη ζωή, την πρώτη του ερωτική επιθυμία, τον πρώτο του έρωτα στη Μαδρίτη τη δεκαετία του ’80, τον πόνο αυτού του χωρισμού ενώ ο έρωτας ήταν ακόμα έντονος, τη συγγραφή ως τη μόνη θεραπεία να ξεχνάς ό,τι δεν ξεχνιέται, την πρώτη επαφή με το σινεμά, και το απέραντο κενό που δημιουργεί η αδυναμία να συνεχίζεις να κάνεις ταινίες. Το Πόνος και Δόξα (Dolor Y Gloria) μιλάει για τη δημιουργία, για την δυσκολία να την διαχωρίζεις από τη ίδια τη ζωή και για τα πάθη που της δίνουν νόημα και ελπίδα. Εξερευνώντας το παρελθόν του, ο Σαλβαδόρ ανακαλύπτει την άμεση ανάγκη να το διηγηθεί λεπτομερώς, και μέσα από αυτό βρίσκει τη σωτηρία του.

Ο Antonio Banderas στην ωραιότερη ερμηνεία της καριέρας του, που του χάρισε το Βραβείο Ερμηνείας στο φετινό Φεστιβάλ Καννών, υποδύεται τον πληγωμένο και απομονωμένο Σαλβαδόρ Μάγιο. Η Penelope Cruz υποδύεται τη μητέρα του στη δεκαετία του ’60 όταν ο ήρωας μας είναι στην παιδική του ηλικία. Την ηλικιωμένη μητέρα του ήρωα υποδύεται η Julieta Serrano, ενώ ακόμη συμμετέχουν και οι Asier Etxeandia, Leonardo Sbaraglia, Nora Navas.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Οκτωβρίου 2019 από την Odeon!

Τα ετερώνυμα έλκονται! Άσχετο;

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Εγώ βάζω τη λέξη δηθενιά, εσείς βρείτε τα συνώνυμα...

Αυτή είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετεί ο γεννημένος το 1975 στην Τελ Αβίβ Ισραηλινός σκηνοθέτης. Έχει γυρίσει και αρκετές μικρού και μεσαίου μήκους ταινίας αλλά και ντοκιμαντέρ. Οι προηγούμενες δύο μεγάλου μήκους ταινίες μυθοπλασίας του ήταν οι εξής: Ο αστυνόμος (Ha-shoter / Policeman, 2011) και Haganenet (The Kindergarten Teacher, 2014), ταινία που έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ των Καννών, ενώ το αμερικάνικο ριμέικ της, που είδαμε πέρσι εμπορικά στη χώρα μας, σε σκηνοθεσία Sara Colangelo και πρωταγωνίστρια την Maggie Gyllenhaal, ήταν μία από τις καλύτερες ταινίες της σεζόν.

Η ταινία Συνώνυμα (Synonymes / Synonyms) τιμήθηκε με την Χρυσή Άρκτο στο περασμένο φεστιβάλ του Βερολίνου, ενώ πήρε και το βραβείο των κριτικών της FIPRESCI ως η καλύτερη ταινία του διαγωνιστικού τμήματος.

Η υπόθεση: Ο Γιοάβ είναι ένας νεαρός Ισραηλινός. Απηυδισμένος από την στρατοκρατία στη χώρα του, πηγαίνει στη Γαλλία και συγκεκριμένα στο Παρίσι έχοντας ενδόμυχα ως στόχο να απαρνηθεί εμπράκτως και εκουσίως την εθνική του ταυτότητα και να γίνει Γάλλος υπήκοος. Τα πράγματα δεν ξεκινάνε καλά: ενώ κάνει ντουζ στο διαμέρισμα που νοικιάζει (;), τον κλέβουν. Και θα κινδύνευε να πεθάνει από το κρύο αν ένα νεαρό, εντελώς ευκατάστατο ζευγάρι από ένα διαμέρισμα, έναν όροφο πάνω από το δικό του, δεν του έσωζε τη ζωή. Ο Γιοάβ προσπαθεί να μάθει γαλλικά και κάνει ότι μπορεί για να τα βελτιώσει, ενώ αρνείται να μιλήσει εβραϊκά. Κυκλοφορεί συνεχώς με ένα λεξικό επάνω του.

Φορώντας ένα εντυπωσιακό καφεκίτρινο παλτό ο Γιοάβ θα βυθιστεί σε μια σχεδόν σουρεαλιστική εκδοχή της ζωής στο Παρίσι, αρνούμενος να τη δει με τα μάτια ενός τουρίστα. Θέλει να επινοήσει μια νέα ταυτότητα για τον εαυτό του. Καταλαβαίνει, όμως, πως δεν μπορεί να αφήσει τόσο εύκολα πίσω του τη χώρα του, αφού ακόμα και για δουλειά, θα εργαστεί ως σεκιούριτι στο ισραηλινό προξενείο...

Η άποψή μας: Τσέκαρα από επαγγελματική (κι όχι μόνο) διαστροφή τις Χρυσές Άρκτους από το 2000 και μετά. Το 2000 καλύτερη ταινία στο Βερολίνο αναδείχθηκε η Magnolia του Paul Thomas Anderson – ταινιάρα, κι αν με ρωτάτε, για μένα η καλύτερη ταινία του. Το 2004 έλαμψε το αστέρι του Fatih Akin με το Μαζί, ποτέ (Gegen die Wand). Το 2011 ο Asghar Farhadi θριάμβευσε με το Ένας χωρισμός (Jodaeiye Nader az Simin). Και η τελευταία Χρυσή Άρκτος που λες, «ναι ρε φίλε, σπουδαία ταινία» ήταν Η ψυχή και το σώμα (Teströl és lélekröl) της Ildikó Enyedi από το 2017. Σε 19 χρόνια να θυμάσαι και να αναγνωρίζεις τη σπουδαιότητα τεσσάρων βραβευμένων ταινιών, δεν το λες και μεγάλη επιτυχία.

Κι ενώ πίστευα πως μετά το περσινό φιάσκο, όπου βραβεύτηκε το υστερικό Touch Me Not της εντελώς ψωνάρας Adina Pintilie (στην Ελλάδα το είδαν – και χαρά στο κουράγιο τους – λιγότεροι από 1000 άνθρωποι), ήρθε η φετινή Χρυσή Άρκτος να επιβεβαιώσει την κρίσιμη καμπή ενός σπουδαίου φεστιβάλ. Γιατί, το Synonymes δεν είναι Touch Me Not (ευτυχώς!) αλλά, ρε παιδί, είναι παράξενο και δύσπεπτο «φρούτο». Ελπίζω με την αλλαγή του γηραιού όσο να πεις πχια, Dieter Kosslick, από τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή του φεστιβάλ, τα πράγματα να βελτιωθούν. Αυτό θα φανεί του χρόνου πλέον.

Αλλά ας γυρίσουμε στο αντικείμενο της συζήτησής μας: αυτήν την παράξενη ταινία από το Ισραήλ. Μια ταινία, που και καλά φλερτάρει με την νουβέλ βαγκ τον 21ο αιώνα; Τι να το κάνεις; Κάποτε, η νουβέλ βαγκ ήταν πρωτοπορία. Τώρα, ιδίως σε αυτήν την ταινία, δηλώνει απλώς πολύ μεγάλη προσπάθεια για εντυπωσιασμό. Και να πουλήσει ο σκηνοθέτης φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Η ταινία είναι αμετροεπείς, μπερδεμένη, ασαφής, άνιση, χωρίς κέντρο βάρους, χωρίς αφηγηματική συνέπεια, χωρίς ίντριγκα, χωρίς να παρέχει στον θεατή τη δυνατότητα να «συμμετέχει» ή να ταυτιστεί. Φεστιβαλική ταινία με την κακή έννοια – από αυτές που έχουν δώσει κακό όνομα σε ταινίες βραβευμένες σε φεστιβάλ: υπάρχουν θεατές που δηλώνουν ευθαρσώς πως αν δουν ότι μια ταινία έχει πάρει βραβείο σε φεστιβάλ, απλά δεν πηγαίνουν να τη δουν! Ταινίες σαν τα «Συνώνυμα» φταίνε γι' αυτό.

Η παρουσία της σε μπόλικα κινηματογραφικά φεστιβάλ είναι εξασφαλισμένη, όμως ακόμα και οι εξοικειωμένοι θεατές των φεστιβάλ (ναι, υπάρχουν και τέτοιοι, εμφανίζονται στα φεστιβάλ, και μετά εξαφανίζονται από τις κινηματογραφικές αίθουσες) που θα επιλέξουν να τη δουν, θα... ζοριστούν! Ο πρωτοεμφανιζόμενος πρωταγωνιστής είναι σαφέστατα πολύ... μεγάλο ταλέντο: γυμνασμένος, θεογκόμενος που λένε, με τρομερή ενεργητικότητα και μια τόσο σωματική ερμηνεία και τόσο ατρόμητη αντιμετώπιση των πραγμάτων, που σίγουρα είναι άξιος συγχαρητηρίων. Αλλά πόσο περισσότερο γελοία θα μπορούσε κάποιος άλλος δημιουργός να γυρίσει τη σκηνή, με τον γλοιώδη καλλιτέχνη, που βάζει το παλικάρι μας, γυμνό, να βάζει δάχτυλο στον κώλο του και να φωνάζει τα ακατάληπτα;

Αυτό με τον Έκτορα και τον Αχιλλέα έχει κάποιο ελληνικό ενδιαφέρον – και επανέρχεται ως μοτίβο συχνά μέσα στην ταινία. Και το... παλτό είναι εντυπωσιακό. Όλα τα υπόλοιπα, όμως, είναι λάθος – ή έτσι μου φάνηκαν εμένα τουλάχιστον. Και δεν σώζονται ούτε με σκηνές χορού με το «Pump up the jam», ούτε με σκηνές σουρεάλ με πυροβολισμούς υπό τους ήχους του «Je ne veux pas travailler», ούτε με σκηνές με φώτα που αναβοσβήνουν, ούτε με σκηνές βροχής και «τουριστικά» πλάνα μπροστά στην Παναγία των Παρισίων. Στο φινάλε (γιατί εγώ την είδα ΟΛΗ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ, δεν τα παράτησα κύριοι, το ήπια το πικρό ποτήρι μέχρι τέλους) κάτι γίνεται. Να τα λέμε κι αυτά.

Το μάθημα των γαλλικών, με τη δασκάλα να λέει πως δεν υπάρχει θεός και θέτει διάφορες προτάσεις στο ακροατήριό της, ζητώντας από τους μαθητές της να απαντήσουν με ένα «σωστό» ή «λάθος», θα μπορούσε να ανήκει σε μια πολύ πολύ πιο ενδιαφέρουσα ταινία απ' αυτή. Εδώ απλά χαραμίζεται – είναι μια σκηνή που πάει στράφι. Πέρα όλων των άλλων, γιατί να ενδιαφέρει τον Έλληνα μια τόσο Ισραηλινή ταινία; Δεν μπορεί να τον αγγίξει σε κανένα επίπεδο. Κρίμα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 17 Οκτωβρίου 2019 από την Weird Wave!

«Εσύ με βλέπεις σαν τα μικρόβια»...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Κλέφτες... αναστημάτων!

Αυτή είναι η 7η μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος στις 14 Σεπτεμβρίου του 1969 στην πόλη Νταεγού της Νότιας Κορέας δημιουργός – και η 4η στην οποία πρωταγωνιστεί σε δημιουργία του ο Song Kang-ho (εδώ, υποδύεται τον πάτερ – φαμίλια της φτωχής οικογένειας). Και στις 7 ταινίες του ο σκηνοθέτης διατηρεί και credit συνσεναριογράφου. Η φιλμογραφία του έχει ως εξής αναλυτικά: «Flandersui gae» (Barking Dogs Never Bite, 2000), «Μνήμες εγκλήματος» (Salinui chueok / Memories of Murder, 2003 – πρώτη του παρουσία στο φεστιβάλ των Καννών /// προβολή στην Ελλάδα στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης!), «Ο επισκέπτης» (Gwoemul / The Host, 2006 – δεύτερη παρουσία στο φεστιβάλ των Καννών /// προβολή στην Ελλάδα στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης /// πρώτη του ταινία που προβλήθηκε και εμπορικά στην Ελλάδα), «Μητέρα» (Madeo / Mother, 2009 – τρίτη του παρουσία στο φεστιβάλ των Καννών, συγκεκριμένα στο τμήμα «Ένα κάποιο βλέμμα»/// προβολή στην Ελλάδα στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης), «Snowpiercer» (2013 – η πρώτη του αγγλόφωνη ταινία /// δεν προβλήθηκε ούτε στο φεστιβάλ των Καννών ούτε στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης!!! /// δεύτερή του ταινία που προβλήθηκε και εμπορικά στην Ελλάδα), «Όκτζα» (Okja, 2017 – τέταρτη παρουσία του στο φεστιβάλ των Καννών, για πρώτη φορά μάλιστα στο διαγωνιστικό τμήμα /// ήταν η χρονιά που προέκυψε το θέμα των σχέσεων του φεστιβάλ με το Netflix, μιας που η ταινία είναι παραγωγή του Netflix – μετά από εκείνη τη χρονιά και για δύο χρόνια, καμία ταινία του Netflix δεν προβάλλεται στις Κάννες!/// η ταινία δεν προβλήθηκε εμπορικά στην Ελλάδα).

Τα Παράσιτα (Parasite / Gisaengchung) συμμετείχαν στο διαγωνιστικό τμήμα του περασμένου φεστιβάλ των Καννών, όπου και τιμήθηκαν με τον Χρυσό Φοίνικα καλύτερης ταινίας. Κι αυτή είναι η πρώτη ταινία από την Κορέα που κατάφερε κάτι τέτοιο! Και είναι η ταινία που υπέβαλλε η Νότια Κορέα ως υποψήφια για να διεκδικήσει μία θέση στην πεντάδα για το ξενόγλωσσο Όσκαρ.

Η υπόθεση: Οικογένεια Κιμ. Τέσσερα μέλη: πατέρας, μητέρα, γιος, κόρη. Φτωχοί. Και άνεργοι. Ζουν σε ημιυπόγειο. Κάθε μεθυσμένος περαστικός μπορεί να... κατουρήσει μέσα στο σπίτι τους. Κι όταν ο δήμος κάνει απεντόμωση στην πόλη, και οι ίδιοι «λούζονται» με το βρωμερό παρασιτοκτόνο. Για να «κλέψουν» wi-fi πρέπει να έχουν τα κινητά τους ψηλά, πχ πάνω από τη λεκάνη της υπερυψωμένης (!!!) τουαλέτας τους. Τη βγάζουν με δουλειές του ποδαριού, όπως πχ, φτιάχνοντας κουτιά για πίτσες... Οικογένεια Παρκ. Τέσσερα μέλη: πατέρας, μητέρα, γιος, κόρη. Πλούσιοι. Κι ένα... τσικ τουλάχιστον όλοι τους πιο νέοι σε σχέση με τους Κιμ. Το σπίτι τους, ένα αριστούργημα αρχιτεκτονικής. Αστραφτερό. Κλασάτο. Εντυπωσιακό. Η ζωή τους, ονειρεμένη. Ό,τι θέλουν το έχουν όποτε το θέλουν. Όταν ο γιος της οικογένειας Κιμ δέχεται να βοηθήσει έναν φίλο του και να αναλάβει τα μαθήματα αγγλικών της κόρης της οικογένειας Παρκ (μιας που ο ίδιος, όντας και ερωτευμένος μαζί της, πρέπει να απουσιάσει για κάποιο διάστημα), οι δύο αυτοί εντελώς αντίθετοι κόσμοι, θα συναντηθούν!

Αργά, αλλά σταθερά, με κάθε δοθείσα ευκαιρία αλλά και με όχι και τόσο... τίμιους τρόπους, ένα – ένα τα μέλη της οικογένειας Κιμ θα πιάσουν δουλειά στις υπηρεσίες της οικογένειας Παρκ, χωρίς να αποκαλύπτουν τη συγγενική σχέση μεταξύ τους. Η κόρη θα γίνει «καλλιτεχνική ψυχοθεραπεύτρια» για τον πιτσιρικά γιο των Παρκ, ο πατέρας θα γίνει σοφέρ των Παρκ και η μητέρα θα γίνει γκουβερνάντα τους. Όλα πάνε καλά για τους Κιμ, που ξαφνικά αποκτούν χρήματα και την ευκαιρία να γνωρίσουν από κοντά το πως ζουν οι πολύ προνομιούχοι συμπατριώτες τους. Και οι Παρκ δεν περνάνε άσχημα με τους Κιμ. Μόνο που η ευτυχία των Κιμ δεν θα κρατήσει για πολύ. Κάτι που δεν μπορούν να φανταστούν, την απειλεί. Κάτι καλά κρυμμένο, που δεν θα αργήσει να βγει στην επιφάνεια...

Η άποψή μας: Στο σκηνοθετικό του σημείωμα, ο Bong Joon-ho παρακαλεί πρωτίστως τους κριτικούς κινηματογράφου να μην κάνουν σπόιλερ σχετικά με την ταινία και μια μεγάλη ανατροπή που έρχεται στο δεύτερο μισό... υπογείως! Δυσκολεύομαι πάρα πολύ να σταθώ άξιος της εμπιστοσύνης του σκηνοθέτη – αν και δεν νομίζω πως η αποκάλυψη της ανατροπής μπορεί να χαλάσει την απόλαυση της παρακολούθησης του φιλμ από τους θεατές – δεν είναι δα και αποκάλυψη τύπου «ο Bruce Willis είναι φάντασμα (#diplhs) στην ''Έκτη αίσθηση''» - κι εγώ είμαι και μέγας σποϊλεράς να πούμε - αλλά θα συγκρατηθώ! Είναι κάτι που με ξεπερνάει, αλλά ντεφ' να γίνει! Λοιπόν, τι έχουμε εδώ; Μμμ, τίποτα λιγότερο από ένα εξαίσιο δείγμα σπουδαίου σινεμά! Έτσι, για να μην κλαίνε οι γεροντοκόρες ότι δεν βλέπουμε πλέον μεγάλες ταινίες τη σήμερον ημέρα. Τι λες τώρα; Μπροστά στα μάτια σου είναι όλα – δεν έχεις παρά να μπεις σε μιαν αίθουσα και να απολαύσεις!

Το πρόβλημα της εποχής μας είναι ότι παράγονται πολλές περισσότερες ταινίες από παλιότερα, με αποτέλεσμα να ρίχνουν το μέσο όρο της ποιότητας, κι ότι επίσης υπάρχει πάρα πολύ πληροφόρηση, που δεν διευκολύνει τη δημιουργία κινηματογραφικών μύθων, καθώς κυριαρχεί αναγκαστικά και ντετερμινικά η απαξίωση και η... απομυθοποίηση. Να όμως που πριν λίγο καιρό βγήκε ο «Joker», που γάμησε, να που βγαίνει και τούτο το έξοχο φιλμ για να αποδείξει ότι ναι, εν έτει 2019, συνεχίζουν να γυρίζονται ταινιάρες! Και μιλάμε για τον Χρυσό Λέοντα του περασμένου φεστιβάλ Βενετίας και τον Χρυσό Φοίνικα του περασμένου φεστιβάλ των Καννών. Για τη Χρυσή Άρκτο του περασμένου φεστιβάλ Βερολίνου, ας μην μιλήσω εδώ. Έχω να... σούρω πολλά στην κριτική για τα «Συνώνυμα» και για την τάση του γερμανικού φεστιβάλ να βραβεύει τις πιο «γεια σου» (με την κακή έννοια) δημιουργίες τα τελευταία πολλά χρόνια.

Αλλά ας επανέλθουμε στα δικά μας. Λοιπόν, ο Bong Joon-ho είναι σκηνοθετάρα ολκής! Κάθε του μα κάθε του ταινία θαρρείς και αντιπαλεύει τη λογική να ακολουθήσει νόρμες και κανόνες. Μπλέκει τα κινηματογραφικά είδη χωρίς αιδώ και με περισσή τόλμη, στα όρια του θράσους! Πχ, τι «ταμπέλα» θα μπορούσε να βάλει κανείς σε τούτη την ταινία; Ναι, είναι κατάμαυρη κωμωδία. Αλλά είναι και κοινωνικό δράμα. Είναι και θρίλερ. Είναι και σάτιρα. Προσεγγίζει τη φάρσα. Αλλά είναι και... weird! Είναι και αλληγορία. Φτάνει στις παρυφές της ταινίας τρόμου! Όλα αυτά μαζί και το σύμπαν που δημιουργείται είναι εντελώς πρωτότυπο! Κι ας υπάρχουν αντιδάνεια – άλλα φανερά κι άλλα όχι και τόσο – με άλλες ταινίες. Πχ, η ταινία του Κορεάτη θαρρείς και ξεκινά από εκεί που είχε τελειώσει η ταινία του Ιάπωνα που κέρδισε πέρσι τον Χρυσό Φοίνικα! Κι αν το σπίτι των πλουσίων, το γρασίδι, η αίσθηση εγκλωβισμού και το weirdness κάποιων σκηνών δεν σας θυμίσουν τον λανθιμικό «Κυνόδοντα», ε, τι να σας πω!

Και ο «Joker» ως κατάσταση, ως επανάσταση, ως άμορφη πάλη των τάξεων είναι εδώ – διάολε, ο γιος των φτωχών γελάει... ανεξέλεγκτα στο τελευταίο τρίτο της ταινίας (say no more)! Μην το χοντρύνω αλλά, θυμάστε τον Χάρρυ Κλυνν στο «Γάμος αλά ελληνικά»; Ε, μέχρι ΚΑΙ αυτό μου θύμισε η ταινία. Κι όμως, όλες αυτές οι αναφορές (που εννοείται οι περισσότερες υπάρχουν ΜΟΝΟ στο κεφάλι μου – αποκλείεται ο Κορεάτης να είδε την ταινία του Βασίλη Γεωργιάδη, και ο «Joker» εμφανίστηκε στο φεστιβάλ Βενετίας τέσσερις μήνες μετά τον θρίαμβο των «Παράσιτων» στις Κάννες) δεν αποτελούν παρά μικρά κομματάκια στο τεράστιο, αριστουργηματικά δομημένο κι εντελώς πρωτότυπο σύμπαν της ταινίας. Δυο οικογένειες, δυο διαφορετικές αντανακλάσεις μέσα από τον παραμορφωτικό καθρέφτη της σύγχρονης κοινωνίας κι ένα... μπαλαντέρ - καταλύτης! Μιλάμε για ταινία, που μπορεί ταυτόχρονα να είναι απόλυτα διασκεδαστική και προσβάσιμη στις μάζες και να έχεις τους κοχόνες να είναι βαθιά πολιτική, χωρίς κατ' ανάγκην να είναι στρατευμένη, έτσι;

Αλλά όλο αυτό το οργανικό που δίνει στη φτώχεια, τι φανταστικό! Η φτώχεια έρχεται και ποτίζει όλο σου το είναι, την κουβαλάς στο δέρμα σου, στην ανάσα σου, στη μυρωδιά σου. Στη μυρωδιά σου ρε φίλε. Αυτή η άσχημη μυρωδιά, η βρώμα της φτώχειας, δεν μπορεί να καλυφθεί. Η όσφρηση είναι η πλέον αρχέγονη από τις αισθήσεις μας. Είναι αυτή που ερεθίζεται πιο εύκολα και άμεσα αλλά και αυτή που συνηθίζει πολύ εύκολα και εξοικειώνεται με το οσφρητικό ερέθισμα, ουδετεροποιώντας το. Οι φτωχοί δεν μπορούν να μυρίσουν τη φτώχεια τους. Την έχουν συνηθίσει. Οι πλούσιοι όμως... Κι άλλο σύμβολο: η φτώχεια είναι σαν μια πολύ, πολύ βαριά πέτρα, την οποία κουβαλάς παντού μαζί σου. Ακόμα κι αν προσωρινά σου... φύγει από τα χέρια, θα βρει τον τρόπο να γυρίσει κοντά σου. Και να σε πλακώσει.

Θέλω να πω τόσα πολλά πράγματα ακόμα για την ταινία. Για τη χρησιμότητα του να έχεις ένα κάποιο σχέδιο. Ή να μην έχεις. Για τα σήματα μορς, που στέλνουμε αλλά πρέπει να γνωρίζει ο άλλος τη γλώσσα για να τα αποκωδικοποιήσει και να λάβει το μήνυμα της απόγνωσής μας. Τον εκούσιο εγκλεισμό – εγκλωβισμό στις συμβάσεις μας, που τον συνηθίζουμε σαν αγαπημένο ρούχο είτε ανήκουμε στους προνομιούχους είτε στους μη προνομιούχους αυτού του κόσμου. Για το βόλεμα. Και πόσο πολύ μας χαλάει όλους το ξεβόλεμα. Για το άγγιγμα, που τόσο λείπει και τόσο αιφνιδιάζει, σε σημείο ερωτικής τρέλας. Και οι σφυγμοί στον καρπό... καλπάζουν. Για τον τρόπο που πολλές φορές αναγκαζόμαστε να κρυφτούμε σε κοινή θέα. Κάτω από ένα τεράστιο τραπέζι. Για τους... Γερμανούς: ευτυχώς δεν πίνουν μόνο μπύρα και δεν τρώνε μόνο λουκάνικα. Για την έκφραση: «μια βροχή θα μας σώσει». Όχι. Σε τούτη την ταινία, η μια βροχή και η μια πλημμύρα αποκαλύπτουν σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια τη φενάκη.

Και για το φινάλε. Το σπουδαίο φινάλε. Μια φαντασίωση. Ένα ψέμα ακόμα. Μια ελπίδα. Σαν το φινάλε της «25ης ώρας», που σε ανεβάζει πριν σε γειώσει. Γιατί χωρίς ελπίδα, πώς να συνεχίσει κάποιος να ζει; Κάντε μια τεράστια χάρη στον εαυτό σας κι αφού δείτε για όγδοη φορά τον «Joker», δείτε και τούτη την ταινία. Είναι σίγουρο ότι θα ερεθίσει το μυαλό σας και θα λειτουργήσει ως σημείο αναφοράς για πολλές ενδιαφέρουσες συζητήσεις. Α, ναι, δεν είπαμε τίποτα και για τον τίτλο: «Παράσιτα». Με πρωτότυπο τίτλο, στον ενικό: «Parasite». Τι να θέλει να πει ο ποιητής άραγε; Χμ...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 17 Οκτωβρίου 2019 από την Seven Films!

του zerVo (@moviesltd)

Ομολογία. Δύο τόπους διασκέδασης (?) σιχαίνομαι όσο τίποτα στον κόσμο και το κατώφλι τους ποτέ να μην διαβώ, δεν θα με νοιάξει πόντο. Τα καζίνο και τα στριπτιζάδικα, πράγμα που σημαίνει πως δεν είμαι ο τύπος που θα την καταβρεί στο Λας Βέγκας. Δίχως να επικρίνω, δεν έχω το δικαίωμα άλλωστε, τον κοσμάκη που περνάει υπέροχα πίσω από τις πόρτες των κατάφωτων κτιρίων τους, ειλικρινά δεν μπορώ να βρω ούτε μισό δράμι ενδιαφέροντος, που ενδεχόμενα μπορεί να προσφέρει μια βόλτα σε αυτού του τύπου τα νάιτ κλαμπ. Για την σχεδόν σίγουρη οικονομική καταστροφή των συχνών επισκεπτών στους ναούς του τζόγου, δεν κάνω λόγο βέβαια. Η ταινία Επικίνδυνες Κυρίες (Hustlers) - τι ηλίθια η εγχώρια μαρκίζα - μας αφηγείται το πως μπορεί κανείς να βρει το πορτοφόλι του αδειανό, αν φανεί αδαής στις ορμές των κοριτσιών που υπηρετούν τα έτερα μυστήρια, εκείνα του αισθησιακού έρωτα...

Ψαρωμένη και ελαφρώς μπερδεμένη, πραγματοποιώντας τα πρώτα της βήματα ως χορεύτρια στο φημισμένο στριπ κλαμπ της Νέας Υόρκης, Μουβς, η Ντέστινυ (που το πραγματικό της όνομα είναι Ντόροθι) μοιάζει να θέλει να πιάσει την ευκαιρία που της δίνεται από τα μαλλιά, προκειμένου να βγάλει τα βασικά χρήματα για να επιβιώσει. Τα ελάχιστα τιπς από τους απρόθυμους πελάτες, αρχικά θα την απογοητεύσουν, αφού αλλιώς είχε φανταστεί τα κέρδη, εκθέτοντας σε κοινή θέα το κορμί της. Η γνωριμία της με την παλιά καραβάνα και πραγματική αρτίστα του πόουλ ντάνσινγκ, Ραμόνα Βέγκα, θα την βοηθήσουν να δει το νέο της, ξεχωριστό, επάγγελμα με έναν διαφορετικό αέρα, καθώς οι στοίβες από τα δολάρια θα αρχίσουν να τιγκάρουν τις κρυψώνες της.

Όλα αυτά μέχρι το μοιραίο ξημέρωμα του Σεπτέμβρη του 2008, όταν το οικονομικό κραχ θα σαρώσει το Χρηματιστήριο της μεγαλούπολης, προκαλώντας αλυσιδωτή καταστροφή στους λογαριασμούς των βασικών πελατών των εντυπωσιακών κοριτσιών. Με τις καρέκλες των λαμπερών μαγαζιών να αδειάζουν από κόσμο, ελλείψει χρημάτων, οι στρίπερς θα αναγκαστούν να στραφούν στην καταναγκαστική πορνεία. Ακόμη και σε αυτή την κρίσιμη καμπή, η εύστροφη Ραμόνα θα βρει την λύση. Στοχοποιώντας τους μεγαλοκαρχαρίες της Γουόλ Στριτ, που τα κονόμησαν χοντρά στην ανακατωσούρα, θα στήσει το μεγαλεπήβολο κόλπο της, δημιουργώντας μια ομάδα από πανέτοιμες για τα πάντα, σέξι κοπελιές, που με επιθετική κονσομασιόν, θα τους ναρκώσουν και θα τους φουσκώσουν τις πιστωτικές, προς ίδιον, φυσικά, όφελος!

Και να τα πανάκριβα περιδέραια και να οι τσιντσιλά και να οι πολυτελείς κούρσες, στην υγειά των κορόιδων, που νομίζουν πως τα έριξαν με την αξία τους τα (σιτεμένα) γκομενάκια, στην πραγματικότητα όμως έχουν πέσει θύματα της ίδιας τους της ματαιοδοξίας. Μια του κλέφτη όμως, δυο του κλέφτη, οι αρχές δεν θα αργήσουν να το πάρουν χαμπάρι το κόλπο και κάπως έτσι η κομπανία θα πάρει την άγουσα για το δικαστήριο και κατόπιν για την στενή. Πραγματική η ιστορία που αφηγείται το έργο λοιπόν, βασισμένη στο βιβλίο της Jessica Pressler, The Hustlers At Scores. Δεινής ρεπόρτερ, που κρατά έναν ρόλο συνδετικό στο σενάριο, καθώς υποτίθεται πως τα πάντα αποτελούν αφηγήσεις της Ντέστινυ προς εκείνη, μια δεκαετία μετά το βάπτισμα του πυρός στον μαγικό κόσμο του στριπ τιζ.

Να ξεκαθαρίσω ευθύς, πως η ταινία δεν είναι καθόλου κακή, αντίθετα διαθέτει ένα σαγηνευτικό τέμπο που κρατά τον θεατή της σε ενδιαφέρον μέχρι τέλους. Είναι όμως υπερβολικά φιλόδοξη για την πραγματική της αξία. Στην πραγματικότητα το φιλμ χωρίζεται σε δύο πράξεις, στην εισαγωγική που αναλύεται διεξοδικά το τι τρέχει πίσω από τις γκλιτεράτες μαρκίζες των ανά την υφήλιο Alcatraz και στην κατοπινή της, όπου παίρνει μπροστά το μεγάλο τρικ των γυναικών, που εκμεταλλεύονται όσο το δυνατόν πιο πολύ το προκλητικό χάρισμα που τους προίκισε η φύση. Εκτιμώ πως όσο η κάμερα εισέρχεται στα άδυτα του στριπ κλαμπ, βουτώντας ανάμεσα στα χύμα μεμέ, στους γλουτούς για κάθε γούστο και στα ακόμη πιο απόκρυφα (για όλους τους άλλους ε? τα spice girls μας δεν έχουν τέτοια ταμπού) φτιάχνεται ένα κάποιο κλίμα, τύπου ντοκιμαντέρ στο εκράν, που κτίζει την βάση για την ίντριγκα που θα επακολουθήσει. Βέβαια μετά από ένα δεκάλεπτο καταιγισμού στρινγκ, στρας, χρυσών μποτικών και μπραζίλιαν, ο κορεσμός επέρχεται πανεύκολα και το ημίγυμνο χάνει τον αρχικό του εντυπωσιασμό.

Με μια επίπεδη ευκολία στην αφήγηση - η συνεσταλμένη κεντρική μας ηρωίδα, έφτασε στον πάτο του βαρελιού πραγματοποιώντας bjs στα κρυφά καμαράκια, ενώ μέχρι τότε την είχαμε περάσει για κοπελούδα του κατηχητικού... - περνάμε στην επανάληψη όπου εκεί ενδεχόμενα χάνεται το μέτρο, ενόσω κόκες, βότκες και βαρβιτουρικά, παίζουν τον ρόλο του φονικού όπλου. Η πρώτη φορά που καταφθάνουν οι sisters κάνει θραύση, τιγκάροντας την οθόνη με wonder bra, η πέμπτη, έκτη, ένατη, οδηγούν το διάβα προς την βαριεστημάρα, αρκούσε έστω και η μία για να αντιληφθούμε την παρανομία. Που οι ζουρλές με τις γούνες, ούτε καν φαντάζονται το έγκλημα που διαπράττουν, κολυμπώντας στα κατοσταδόλαρα, πανεύκολα και χωρίς (λέει το παραμύθι) να ενδώσουν στις ορμές των πλουσίων κυριών. Που το σκριπτ μάλλον τους προμοτάρει ως τους εκμεταλλευτές, τους ζάπλουτους κατέχοντες, που τα θέλει ο πωπός τους, στέλνοντας σιμά τα αρπαχτικά να τους τσακίσουν.

Χάρη στο ταχύτατο και κοφτό μοντάζ, το δίωρο πόνημα της Lorene Scafaria τσουλάει ανεκτά, βοηθά σε αυτό (το σερνικό κυρίως μάτι) το συνεχές γδύσιμο των μελών του αμιγώς θηλυκού καστ. Φάουλ νομίζω πως είναι η επιλογή μιας άσημης στάρλετ όπως η Constance Wu, που δεν πετυχαίνει να σηκώσει ποτέ το ειδικό βάρος του αβανταδόρικου ρόλου της Ντέστινυ. Καλά, για νέα Lucy Liu όπως την προτάσσουν κάποιες σκόρπιες ατάκες, ούτε καν. Αντίθετα η JLO, στην υποστήριξη, ορίζει ακριβώς εκείνο το καθηλωτικό που μας είχε υποσχεθεί εδώ και καμιά δεκαριά χρόνια, που έχει αρχίσει να πετά σκόρπια τα ρουχαλάκια της πέρα δώθε. Να της το πούμε ακόμη μια να της φύγει η ανασφάλεια? Μπράβο Τζενάκι από το Μπλοκ, για τα πενήντα σου τα έτη, μια χαρά κορμάρα διαθέτεις, σκίζεις. Το κακό είναι πως, τουλάχιστον ως σόου γούμαν, το ταλέντο της Λατίνας είναι αδιαμφισβήτητο. Δεν είναι κρίμα να το ξοδεύει ερχόμενη σε ρήξη με τις νεότερες της αρτίστες, επιδιδόμενη σε μια κόντρα ξεκωλέ κι όπου μας βγάλει? Φυσικά και είναι.

Τουλάχιστον εδώ η Lopez κάνει το κομμάτι της - νομίζω πως δεν πηγαίνει παραπέρα, τι άλλο να αφαιρέσει πια? - δημιουργώντας μια συμμορία αλαφροντυμένων μεγαλοκοπέλων που πραγματοποιούν, αγνοία κινδύνου, το heist της ζωής τους. Πόσο γρήγορα θα ξεχαστεί? Όσο ταχύτατα λησμονήθηκε και το προ Χριστού Striptease της Demi, που το λιγουρευόμασταν πριν την κυκλοφορία του επί πολλούς, πολλούς μήνες. Καλή ώρα...