Movies Ltd

Hail Quentin

του gaRis (@takisgaris)

Πήρα τη φαμελιά εψές το πουρνό και μετά από 3 ώρες περιπλάνηση σε ατέλειωτα βοσκοτόπια με βουστάσια μέχρι αλόγατα και αιγοπρόβατα φτάσαμε στη Sauble Beach, εκεί που το Ontario ακροθιγώς χαϊδεύει το υπογάστριο της λίμνης Huron. Πριχού αφιχθούμε κανα μισάωρο, σταθμεύσαμε για το πατροπαράδοτο μπρέκφαστ στο Elsie’s Diner, όπου όλα ήταν 50s themed, με τη Μέριλυν και τον Έλβις να δεσπόζουν στο συνυφασμένο cineιρμικά στο μυαλό μου Pulp Fiction σύμπαν. Το αβγό και το μπέικο να χλιμιντρίζουν στα tastebuds, πιστοποιώντας το ισχυρό κουλέρ - λοκάλ κι εγώ να σκέφτομαι ότι έχουν περάσει 25 χρόνια από την πλημμυρίδα που σάρωσε την Κρουαζέτα στα 1994, με τον μετα - Νουβέλ Βάγκ αποχυμωτή του (εμμ...) pulp Quentin Tarantino να περνά από το μπλέντερ απαξύμπασα την μπασκλασαρία της χολυγουντιανής ανθεποποιίας.

Εννιά ταινίες μετά από το Reservoir Dogs (προσμετρώντας φυσικά το Kill Bill ως δυο τεμάχια), το Κάποτε στο...Χόλιγουντ (Once Upon A Time In...Hollywood) θα μπορούσε - κατά δήλωση - να είναι η 10η και τελευταία δημιουργία του βιντεοκλαμπίστα - μέσα στον - καλλιτέχνη Quentin. Ευτυχώς που αυτοπροσδιορίζεται ως μόλις η 9η.

Πέντε χρόνια στη συγγραφή, το project πέρασε εξυπαρχής στα κινηματογραφικά πρωτοσέλιδα ως the Manson family murders, με κομβική ημερομηνία την 9η Αυγούστου 1969 όταν η 8 μηνών έγκυος φέρελπις ενζενί Sharon Tate, σύζυγος του Roman Polanski, σφαγιάστηκε μεταξύ άλλων στη βίλα της στο 10050 Cielo Drive. Ώδινεν όρος η ιδέα, όμως αυτό που για 2 ώρες και ¾ οράται επί της οθόνης είναι μια Margot Robbie / Τέιτ να περιφέρεται αγγελική και αιθέρια με 12 γραμμές διάλογο, καθώς το επίκεντρο μοιράζεται το εκτυφλωτικής λάμψης bromance ντουέτο Leonardo DiCaprio - Brad Pitt, τουτέστιν ο σε αποδρομή γουεστερνάς τηλεοπτικός αστήρ με τον stuntman / σωφέρ / νταραβεριτζή του, σε σκετσάκια inside (εμμ...) Hollywood νευρωσικής υπαξιακής κρίσης, μπολιασμένης με την καρυκευματικής γελωτοπλασίας ικανότητα του Tarantino, να καθηλώνει αισθησιαρχικά με το σχεδόν τίποτα ουσιαστικώς.

Ο νιόπαντρος σκηνοθέτης του Inglourious Basterds όπου ξανάγραψε την ιστορία του τέλους του ναζισμού, επαναεπιχειρεί μια ποιητική τη αδεία ιστορική παραχάραξη με ένα αμφιλεγόμενο αιμοσταγές τέλος - παραπομπή στο (χειρότερό του) grindhouse flick Death Proof, ενώ στην πορεία θα ξεφτιλίσει το είδωλο Bruce Lee και θα γεμώσει την οθόνη άπλυτες γυναικείες πατούσες, ικανοποιώντας το πασίγνωστο φετίχ του.

Μη μπερδεύεσαι, αυτή δεν είναι καν μια προσπάθεια κατεδάφισης του δημιουργού που έμαθε σινεμά στη νέα γενιά κριτικών κινηματογράφου, με τις αναφορές και εδώ σε ένα μάτσο ξεχασμένους πιονέρους της b μουβιόλας μέχρι τον Claude Lelouch. Στις δικές μου αντένες, ο τυπάς είπε να κάνει το δικό του Roma, φθονώντας (αποδεδειγμένα) το Boogie Nights, για να καταλήξει σε κάτι σαν το Hail, Caesar! των Coen Bros: Υποδειγματικά χρωματισμένο (Richardson είναι αυτός), σαρδόνια γραμμένο για να καυτηριάσει την αμετροεπή κενότητα της ζωής μέσα στα studios αλλά και μηδενική αντίσταση στη φλύαρη και εντέλει άνευ στιβαρής ουσίας παράδοση, στη μόνιμη και αξεχώριστα ευχή / κατάρα που τον κρατά σε Peter Pan επίπεδο καλλιτεχνικής ωριμότητας, σε αυτό που λέμε self-indulgence.

Αυτό που ο geek νικά τον ολοκληρωμένο καλλιτέχνη κάθε φορά στα σημεία. Το επίπεδο παραγωγής κοντά στα $100 μύρια, χορταίνει ντηζάιν ο αμφιβληστροειδής. Ένα τσούρμο κάμεος από Bruce Dern, Michael Madsen, Kurt Russell, Al Pacino καθώς και ρολάκια στα παιδιά των Bruce Willis, Uma Thurman, Kevin Smith.

Κι εδώ τραβάς τη γραμμή, κρατώντας τον ένα και μοναδικό λόγο που καθιστά το Once Upon A Time…In Hollywood πλέον αξιοθέατο. Και να αποδώσεις τα ανήκοντα εύσημα στον Tarantino δικαιώνοντας τη ρήση του ότι το ζευγάρωμα DiCaprio - Pitt είναι αντίστοιχης σάρωσης με εκείνο των Newman - Redford στο Butch Cassidy and the Sundance Kid (σύμπτωση; γυρισμένου στα 1969). Αυτοκαταστροφικά ανασφαλής με σπαραχτικές εκρήξεις κόβει ο ένας - μειλίχια προστατευτικός με θανατηφόρα ένστικτα όταν προκληθεί (και απίστευτους κοιλιακούς στα 55 του, να τα λέμε αυτά) ράβει ο άλλος. Οσκαρικά στριφογυριστές ερμηνείες, πρώτη εμφάνιση του Leo, τέσσερα χρόνια μετά το στεφάνωμά του στο The Revenant. Πανέξυπνη η προσέγγιση του Brad να παίζει δυο σκάλες κάτω, σεγκοντάροντας συμπληρωματικά τα ξεσπάσματα του παρτενέρ του.

Η δε τελική καθαρτήρια σκηνή αφαιρεί κάθε φενάκη ότι η ταινία υφίσταται εν πολλοίς για περισσότερους λόγους από ότι ως ωδή στην ανδρική φιλία τους (καθώς άπαντες οι γυναικείοι ρόλοι υπάρχουν κυρίως για να υποφέρουν, όπως σε κάθε ταινία του Tarantino) και ως ερωτικό γράμμα στο Χόλυγουντ, όχι τόσο όπως αυτό υπήρξε πραγματικά, αλλά όπως μάλλον το φαντασιώθηκε ο δημιουργός της. Να στο σουμάρω το λοιπόν: Τα νερά στη Sauble Beach καθάρια και η άμμος γκριζαριστή μους. Βαθιά άντε μέχρι τη μέση. Καλή μεν, αλλά σα τη Χαλκιδική δεν έχει.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Αυγούστου 2019 από την Feelgood Ent.!

Χωρισμός α λα Occult

του gaRis (@takisgaris)

Στα 2011 υπάρχει ένα ταγάρι από το Essex, σκατίγουστας b’ μουβάς ονόματι Ben Wheatley που μας πετά κατάμουτρα ίσως το δυνατότερο occult δυναμίτη από καταβολής Wicker Man (1973). Σου μιλώ για το Kill List το οποίο μόλις στο έκανα spoil αλλά δέστο και θα μου το συχωρέσεις. Την ίδια χρονιά το εβραιόπουλο ο Ari Aster έχει μόλις τελειώσει το American Film Institute (AFI) και γυρίζει ένα μικράκι (29’) με τον παιγνιώδη τίτλο The Strange Thing About the Johnsons (2011). Πάτα το λινκ στο όνομα να το παρακολουθήσεις δωρεάν (και νόμιμα) στο Vimeo. Θα σου λυθούν πολλές από τις απορίες περί του τυπάκου που στα τριανταδυό (32), έχει στο ζωνάρι του ήδη το περσινό Η Διαδοχή (Hereditary) περί του οποίου όλοι μίλησαν για το scariest movie από τον καιρό του Εξορκιστή (1973, ξανά) αλλά μάλλον δεν έχουν δει το Οι Σελίδες του Τρόμου (The Babadook) (2014) με έγκριση William Friedkin αυτού του ιδίου.

Όσοι ψάχνουμε ωσάν το Διογένη με το φανάρι πρωτότυπες φωνές α’ διαλογής στο suspense / supernatural / horror μετά την δίχως επιστροφή πτώση του Shyamalan και τη φετινή ημιαπογοήτευση του Jordan Peele (Us), καθώς ο Wheatley είναι στο παπανταλού γυρίζοντας το remake της θρυλικότατης Rebecca (1940), έχουμε φέτο δυο ευκαιρίες να γιορτάσουμε γκοθικά με ξωτικά κι άλλα στυλ New England μαγικά τερτίπια: Η μια, που αναστάτωσε τις Cannes, είναι το φόλοου απ του θαυμαστού Η Μάγισσα (The Witch) (2015), το υπεραναμενόμενο The Lighthouse του Robert Eggers (οσκαρίλα αλέρτ). Η έτερη είναι η σοφομόρικη δουλειά του Aster, το σκανδιναβικό freaky trip Midsommar.

Για τους βιαστικούς θα το ξεδιαλύνω εξαρχής. Το Hereditary είναι η συμπαγέστερη, αρτιότερη συνεκτικά και πιο ευθύβολη στα ζητούμενά της ταινία. Η ερμηνεία επίσης της Toni Collette αυτονόητα δυο σκάλες παραπάνω από τη φιλότιμη προσπάθεια της Florence Pugh (Λαίδη Μάκμπεθ (Lady Macbeth)) που δηλώνει όμως ικανό παρών και έχει ευδιάκριτο μέλλον (Little Women αλλά και Black Widow, χαχα). Ο συμπρωταγωνιστής της Jack Reynor (Sing Street και στο Free Fire του Wheatley), τόσο στερεοτυπικά bad boyfriend που αδυνατείς να μη τον δεις ως κακέκτυπο του Chris Pratt (συγνώμη έβρισα). Κι αν το Hereditary χτυπά στο λαρύγγι το κόνσεπτ «κάνε οικογένεια να δεις καλό», το Midsommar, με τις εμφανείς του βουκολικές αναφορές στα Black Narcissus (1947) και Tess (1979), επιχειρεί μια διασταύρωση break up story και σωματικού horror και περιβάλλοντος παραθρησκευτικής σέχτας.

Η Κόνι με τον Κρίστιαν είναι μαζί μια τετραετία κι εκεί που αυτός θέλει να την κάνει, με αφορμή ένα καλοκαιρινό ταξίδι με τη φοιτητοπαρέα του στη Σουηδία, ένα αποτρόπαια τραγικό συμβάν στην οικογενειακή ζωή της, τον αναγκάζει από λύπηση να την πάρει μαζί του. Κάπου στας απομακρυσμένας εξοχάς, η ομάδα ανταμώνει με μια περίκλειστη κοινότητα που αναβιώνει παγανιστικές παραδόσεις και γρήγορα οι επισκέπτες θα γενούν, εκόντες - άκοντες, μέλη της μιας τρελής - τρελής οικογένειας των occult-ιστών. Με τίμημα τη ζωή τους;

Ρωτώ έτσι για το suspense αν και είμαι σίγουρος πως ο Ari δεν ψοφά για μυστήριο. Η δράση είναι νωχελική έως νυσταλέα (κοντά 2 ½ ώρες η διάρκεια) για να βυθιστούμε σε μια παραισθησιογόνο α λα μαγικό μανιτάρι (στην κυριολεξία) διάσταση που η ωμότητα, θνησιγόνος διαστροφή, η αηδιαστική παράνοια ωχριούν εμπρός στην ανηλεή προδοσία, απιστία μεταξύ του ζευγαριού και κάπου κείθε ελλοχεύει η βαθύτερη φρίκη των ανθρώπινων σχέσεων, με λαμβάνεις; Ο Ariς είναι Asterάτος στην κίνηση της κάμερας, παντοδύναμος στο production design, που μαζί με τα κοστούμια αποζημιώνουν για τη φλυαρία και την τελική αδιαφορία να δοθεί κάθαρση στο θεατή, εκτός αν το ζητούμενο είναι απλά να την πληρώσει το φαλλοκρατικό γουρούνι (ή καλύτερα... αρκούδα) με κάθε εφιαλτικό μέσο.

Το Midsommar έχει σκηνές που παραπέμπουν ως αίσθηση σε κρυφή κινηματογράφηση ακατανόμαστων οργίων από κάμερα του Μάκη του Ζούγκλα ενώ εδραιώνει την πεποίθηση ότι ο δημιουργός του δεν αποσκοπεί στο φόβο τύπου μπρούχαχα αλλά στο να μουδιάσει τις αισθήσεις από το σοκ του αποτρόπαιου ως θέαμα αλλά κι σαν ιδέα. Τα ρίσκα και η καλλιτεχνική φιλοδοξία εμπεριέχονται σε τρεις - τέσσερις σκηνές ανθολογίας, με κορυφαίο το ακραίο φινάλε που κάνει εκείνο του Hereditary να μοιάζει με απλή εισαγωγή στη σύγκριση μαζί του. Σινεμά όχι για όλα τα γούστα (και στομάχια), ταγμένο όμως στο πάγιο στοίχημα των θιασωτών του horror genre να κοιτάξει κατάματα το arthouse και να δίνει βάσιμες ελπίδες για ακόμη μεγαλύτερα πράματα από τον Arούλη μας.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Αυγούστου 2019 από την Tanweer!

Με μια επίσημη ανακοίνωση, το στούντιο της Universal, όρισε την έναρξη των γυρισμάτων της all star καστ κατασκοπικής περιπέτειας, 355, δίνοντας ταυτόχρονα την ημερομηνία της παγκόσμιας κυκλοφορίας της στους κινηματογράφους, την 15η Ιανουαρίου 2021. Στο φιλμ, που για πρώτη φορά δημοσιοποιήθηκε η ύπαρξη του στο τελευταίο φεστιβάλ Καννών, πρωταγωνιστεί η κοκκινομάλλα σταρ Jessica Chastain, έχοντας στο πλευρό της μια πολυσυλλεκτική ομάδα σημαντικών ερμηνευτριών, όπως η Penelope Cruz, η Diane Kruger, η Fan Bingbing και η Lupita Nyong'o, μαζί με τους Sebastian Stan και Edgar Ramirez. Το 355, σύμφωνα με τον σκηνοθέτη που έχει αναλάβει την διεύθυνση του, Simon Kinberg, θα είναι μια τυπική ιστορία μάζωξης πρακτόρων από όλο των κόσμο, η καθεμιά με τις δικές της ξεχωριστές ικανότητες και επιδεξιότητες, που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν μια θανάσιμη τρομοκρατική πρόκληση, που απειλεί την ασφάλεια του πλανήτη.

Για τον δημιουργό του Dark Phoenix, το πρότζεκτ αποτελεί μια σημαντική πρόκληση, καθώς πολλοί μιλούν στο ενδεχόμενο μιας μεγάλης εμπορικής του επιτυχίας, για franchise συνεχειών, στα μέτρα των Mission Impossible. Δεν είναι τυχαίο που και αυτός στην τελευταία του αναφορά στο σενάριο, μίλησε για μια περιπέτεια που φέρνει πολύ περισσότερο στο στυλ του 007. Άλλωστε στην κατασκοπική ορολογία, ο κωδικός 355 αναφέρεται σε θηλυκού γένους agents, που εργάζονται είτε στην CIA είτε σε παρεμφερείς οργανισμούς. Με δυο λόγια πρόκειται για γυναίκες αόρατες, με ανοιχτή εντολή να δρουν, όταν το κρίνουν απαραίτητο, που ουδέποτε αποκαλύπτεται η πραγματική τους ταυτότητα. 

Η αναμονή έλαβε τέλος και μετά από μήνες ερωτηματικών, για το πως θα ονομαστεί η 25η περιπέτεια με πρωταγωνιστή τον πιο επιτυχημένο ήρωα συνεχειών στα χρονικά του σινεμά, την απάντηση την έδωσε το ίδιο το στούντιο, μέσω ενός καλοφτιαγμένου τίζερ. No Time To Die, λοιπόν η πομπώδης και άκρως Τζειμσμποντική μαρκίζα, που θα αποτελέσει την τελευταία παράσταση στον ρόλο, του άκρως επιτυχημένου ως 007 Daniel Craig. Αυτή την φορά ο Μποντ, έχει εγκαταλείψει προσωρινά την συνεργασία του με τις μυστικές υπηρεσίες, προκειμένου να αναζητήσει τα ίχνη ενός διακεκριμένου επιστήμονα, βοηθώντας τον καλό του φίλο, Φίλιξ Λέιτερ. Όταν θα διαπιστωθεί πως ο ερευνητής έχει απαχθεί από τρομοκρατική οργάνωση, ο Τζειμς θα καταλάβει πως ο κόσμος όλος βρίσκεται κάτω από κατάσταση ακραίου κινδύνου. Τον ανταγωνιστή του μοναδικού πράκτορα και άριστου γνώστη όλων των μοντέρων τεχνολογιών, θα υποδυθεί ο Rami Malek, ενώ φήμες μιλούν για επιστροφή και του Christophe Waltz στον ρόλο του μοχθηρού Μπλόφελντ. Πάντως ήδη έχει ανακοινωθεί η παρουσία στο καστ της Lashana Lynch, που θα παίξει την περσόνα που έχει διαδεχθεί τον Μποντ, στο πόστο του 007...

Το Δεν Έχω Χρόνο να Πεθάνω, υπογράφει σκηνοθετικά ένα εξαιρετικό δημιουργικό ταλέντο, ο Cari Joji Fukunaga, που καλείται να οδηγήσει στο απόγειο του, τον Craig ως κατάσκοπο, στην ύστατη εμφάνιση του. Συμπρωταγωνιστούν οι Ralph Fiennes, Naomie Harris, Rami Malek, Léa Seydoux, Ben Whishaw, Lashana Lynch, Ana de Armas, Jeffrey Wright, ενώ επίσημα η ταινία θα κυκλοφορήσει στις αίθουσες στις 8 Απριλίου του 2020.

Ε, πλέον δεν είναι μόνο φήμη. Η βόμβα που για περισσότερο από μια δεκαετία, ψιθυριζόταν στα χολιγουντιανά στέκια, έσκασε και ο Neo ετοιμάζεται να φορέσει και πάλι τα καλά του για να ανέβει και πάλι στον κυβερνοχώρο. Με μια λιτή ανακοίνωση της Warner Bros, δόθηκε και επίσημα η πληροφορία πως ο Matrix 4 βρίσκεται στα σκαριά, καθώς το ένα δεύτερο του ντουέτου που τον δημιούργησε, η Lana (πλέον) Wachowski, έχει αναλάβει την συγγραφή του σεναρίου της τέταρτης συνέχειας της θρυλικής σειράς, ενώ θα καθίσει και στο σκηνοθετικό τιμόνι, όπως συνέβη άλλωστε και στις τρεις προηγούμενες. Ταυτόχρονα επισημοποιήθηκε η, δεν θα μπορούσε να γίνει κι αλλιώς, επιστροφή του, σε διαρκή άνοδο του σταρμίτερ του, Keanu Reeves, που θα συναντήσει για ακόμη μια φορά στο εκράν την αγαπημένη Τρίνιτυ, την οποία θα υποδυθεί και πάλι η Carrie-Anne Moss. Την παραγωγή έχει αναλάβει από κοινού η WB Μαζί με την Village Roadshow, που θα κανονίσουν και την παγκόσμια διανομή του έργου, όπως γεμάτος χαρά κοινοποίησε ο Πρόεδρος της πρώτης, Toby Emmerich: "Δεν θα γινόταν να είμαστε περισσότερο χαρούμενοι, αφού μπαίνουμε και πάλι στον κόσμο του Μάτριξ, παρέα με την Lana. Η Lana είναι πραγματικά πρωτοπόρος με ότι κι αν έχει καταπιαστεί και είμαστε κατενθουσιασμένοι που θα είναι μαζί μας, ως σκηνοθέτης, σεναριογράφος και παραγωγός του νέου τεύχους του Matrix Universe."

Στην συγγραφή του σκριπτ επίσης θα συμβάλλουν και οι Aleksandar Hemon και David Mitchell, ενώ στην παραγωγή πόστο παίρνει και ο Grant Hill. Οι πρώτες πληροφορίες αναφέρουν δε, πως η παραγωγική διαδικασία θα εκκινήσει στις αρχές του 2020. Άγνωστο παραμένει πάντως αν θα υπάρξει θέση στο συνεργείο και για την έτερη αδελφή Wachowski, Lilly, αν και το τοπίο δεν ξεκαθάρισε οι Lana στις πρώτες της δηλώσεις: "Είναι καταπληκτικό που κάποιες καινοτόμες ιδέες που είχαμε με την αδελφή μου είκοσι χρόνια πριν, να βρίσκονται σε πλήρη εφαρμογή στον πραγματικό κόσμο στις μέρες μας. Είμαι ευγνώμων που μου δίνεται η δυνατότητα, να τις προχωρήσω μαζί με τους χαρακτήρες της ιστορίας, μερικά βήματα παραπέρα, έχοντας την πλήρη υποστήριξη καλών φίλων και συνεργατών." Η μέχρι τώρα τριλογία, δηλαδή οι ταινίες Matrix, Matrix Reloaded και Matrix Revolutions, έχουν συνολικά ξεπεράσει το 1.6 δις δολάρια σε εισπράξεις παγκοσμίως, γεγονός που δεν θα μπορούσε να αφήσει κανέναν ασυγκίνητο, στο να πάρει την οριστική απόφαση της επαναφοράς ενός τόσο επικερδούς τίτλου.

Απίστευτο μοιάζει κι όμως είναι γεγονός, καθώς 32 ολόκληρα χρόνια μετά την κυκλοφορία, τς πλέον ιδωμένης κωμωδίας του Eddie Murphy, έρχεται η αναπάντεχη συνέχεια της. Ο λόγος για το σίκουελ Coming 2 America, που αναμένεται να ξαναφέρει τον Πρίγκιπα της Ζαμούντα στις φτωχογειτονιές του Μεγάλου Μήλου, για να πάρει μέρος σε καινούργιες διασκεδαστικές περιπέτειες. Το στόρι απλό και αναμενόμενο: Ο Πρινς Χακίμ, ελάχιστες στιγμές πριν αναλάβει την διακυβέρνηση του βασιλείου του, θα πάρει εντολή από τον πατέρα του Μονάρχη Τζάφε Τζόφερ (φυσικά επανέρχεται στον ρόλο ο James Earl Jones) λίγο πριν εγκαταλείψει τα εγκόσμια, να ταξιδέψει μέχρι την Νέα Υόρκη, για να εντοπίσει τον χαμένο - και άγνωστο μέχρι πριν λίγων στιγμών - γιο του. Ο Χακίμ, συντροφιά με τον πολυαγαπημένο του φίλο και ακόλουθο παντού Σέμι (εννοείται αυτός είναι ξανά ο Arsenio Hall) θα φτάσουν πάλι στο Κουίνς, εκεί που τους περιμένουν ξανά, αμέτρητες εκπλήξεις.

Οι πρωταγωνιστές που θα επιστρέψουν στο νέο τσάπτερ, θα είναι ο Paul Bates, ως ο υπηρέτης του Πρίγκιπα, ο Josh Amos ως ο φαφλατάς πεθερός Μακ Ντάουελ, η Shari Headley ως πριγκίπισσα Λίζα και ο Louie Anderson, στον ρόλο του υπαλλήλου του οικογενειακού φαστ φουντ. Πληροφορίες αναφέρουν πως στο καστ θα προστεθούν ακόμη ο Wesley Snipes, ως ο εχθρός μνηστήρας του θρόνου, η Kiki Layne ως η κόρη του Χακίμ, η τραγουδίστρια Teyana Taylor, ο ράπερ Rick Ross και ο κωμικός Michael Blackson. Τον ρόλο του άγνωστου υιού Λαβέλ κρατά ο Jermaine Fowler και της μητέρας του - που επιμένει πως συναντήθηκε με τον Χακίμ σε one night stand, αν και την λαδιά μάλλον έχει κάνει ο Σέμι - η Leslie Jones. Εννοείται βέβαια, πως ο βετεράνος πλέον Murphy, θα παρελάσει στην σκηνή σε πολλαπλούς ρόλους, μεταμορφωμένος, όπως το συνηθίζει. Το Coming 2 America σκηνοθετεί ο Craig Brewer ενώ η επίσημη ημερομηνία εξόδου του στις αίθουσες είναι η 18η Δεκεμβρίου του 2020.

Δείξε μου το φίλο σου...

του zerVo (@moviesltd)

Η σχέση μου με τα αυτοκίνητα, ειδικά με τα ακριβά πολυτελή, είναι μηδενική. Συνεπώς πέρα από το να οδηγώ το, επί είκοσι ήδη έτη και για ακόμη άλλα τόσα προβλέπω,  δικό μου, έχω πλήρη άγνοια για το ποια φίρμα είναι σπουδαία και τα αμάξια της καταφέρνουν τις κορυφαίες επιδόσεις. Την φίρμα De Lorean δε, που θεωρείται τόσο σπουδαία και θρυλική, ούτε καν θα την είχα ακουστά, αν δεν είχε υπάρξει το μυθικό Back To The Future του Zemeckis. Που στήριζε όλη του την σεναριακή ύπαρξη στην εντυπωσιακής όψης κατακόκκινη σπορ κούρσα, άσχετα αν στην ματιά του αδαή, η μάρκα της δεν έπαιζε και τον μεγαλύτερο ρόλο. Μια μάρκα που έχει γράψει ιστορία στα χρονικά της αμερικάνικης μηχανοκίνησης, όπως όμως και τα παραβατικά πεπραγμένα του δημιουργού της, που την ιστορία του μαθαίνουμε μέσα από τα καρέ της ταχύτατης περιπέτειας Driven.

1977. Έχοντας μόλις συλληφθεί από τους Ομοσπονδιακούς, συν γυναιξί και τέκνοις, σε μικρό περιφερειακό αεροδρόμιο της χώρας, με ένα ολόκληρο φορτίο κοκαΐνης κρυμμένο στα φτερά του δικινητήριου Τσέσνα, ο πιλότος και διακινητής ναρκωτικών από τις χώρες της Λατινικής Αμερικής, Τζιμ Χόφμαν, θα βρεθεί μπροστά σε ένα τεράστιο δίλημμα. Ή να συνεχίσει το υπόλοιπο της ζωής του πίσω από τα κάγκελα ή να λειτουργήσει ως πληροφοριοδότης του FBI, κερδίζοντας κατά αυτό τον τρόπο την ελευθερία του. Αποφασίζοντας - πανεύκολα - την δεύτερη επιλογή, θα μετακομίσει με την οικογένεια του, κάτω από από την προστασία των feds, σε πανάκριβο προάστιο της Νότιας Καλιφόρνια, έχοντας λάβει την εντολή να παγιδεύσει τον πρώην συνεργάτη και βαρόνο του καρτέλ, Χέτρικ.

Εκεί που προς τεράστια έκπληξη του, θα γνωρίσει ως τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας, τον λαμπερό δισεκατομμυριούχο Τζον Ντελόριαν, κορυφαίο μηχανικό και ιδρυτή της περιβόητης φίρμας αυτοκινήτων, αναπτύσσοντας μαζί του μια σχέση, παραπάνω από την απλή γειτονική. Αφού ο Τζιμ θα μαγευτεί από τον χλιδάτο τρόπο ζωής αλλά και την ευστροφία στην μέθοδο της σκέψης του καινούργιου του φίλου, την ίδια στιγμή που ο Τζον, θα γοητευτεί από την ανθρώπινη ειλικρίνεια του χαρακτήρα του (στα χαρτιά και μόνο) αερομεταφορέα. Κι έχοντας βάλει σκοπό, να δημιουργήσει το απόλυτο αυτοκίνητο, κατά πως το έχει ζωγραφίσει στο μυαλό του, στην αναζήτηση του απαιτούμενου κεφαλαίου, δεν θα διστάσει να διαβεί την κόκκινη γραμμή της παρανομίας. Εκεί που χωρίς να το περιμένει, στο πρόσωπο του πολυλογά Χόφμαν, θα βρει έναν ανέλπιστο σύμμαχο.

Ωπ! Με ένα σμπάρο δηλαδή, δύο τρυγόνια για την Δίωξη, που εκτός από τον πρώτο και βασικό ύποπτο, έχει μπροστά της να αποκαλύψει ένα λαβράκι και μάλιστα τόσο ονομαστό. Το μόνο που απομένει είναι το καλωδιωμένο καρφί, να εξαργυρώσει τα οφέλη που του πρόσφεραν οι αστυνομικές αρχές, στέλνοντας πακέτο και τον όλο και πιο στενότατο, κάθε μέρα που περνά, νέο κολλητό του. Το ζήτημα είναι αν θα υπερισχύσει στις επιλογές του προβληματισμένου, ακόμη κι αν δεν το δείχνει, informer, το συναίσθημα της αλληλεγγύης προς το πρόσωπο του Ντελόριαν ή αυτό της ανάγκης, να παραμείνει εκείνος και τα αγαπημένα του πρόσωπα έξω από την φυλακή.

Δεν την γνώριζα καν την ταλαιπωρία του με τον Νόμο του φημισμένου σχεδιαστή, δεδηλωμένου κοσμοπολίτη και πάμπλουτου καλοπερασάκια, αν και με δυο, τρία χτυπήματα στο google, μπορεί ο καθένας πλέον να πάρει την πληροφορία που του λείπει. Με αφορμή λοιπόν αυτή την δικαστική Υπόθεση Ντελόριαν, ο αξιόλογος αν και όχι τόσο αναγνωρισμένος διεθνώς σκηνοθέτης, Nick Hamm - στην χώρα μας έχει προβληθεί, μόνο φεστιβαλικά εξ όσων θυμάμαι, το Killing Bono - στήνει ένα φιλμ που απορροφά δεδομένα από την πραγματικότητα, διανθίζοντας το με στοιχεία δραματουργικά, έχοντας σαν πυξίδα του, περιέργως, το κέφι. Ούτε αγωνιώδες θρίλερ να του βγει το μαγείρεμα, ούτε τίποτα δακρύβρεχτη μιζέρια, κλειστοφοβική, κινούμενη στους τέσσερις τοίχους του κορτ.

Με σενάριο που επιθυμεί να μοιάσει όσο το δυνατόν περισσότερο στο (ιδίου ύφους, μα το κυριότερο πανομοιότυπης, ηλιόλουστης απεικονιστικής χροιάς) πολύ καλό American Made, το Driven, με κέφι και ευθυμία, επιχειρεί να σχεδιάσει τους δύο, εκ διαμέτρου αντίθετους στα πάντα, χαρακτήρες της πλοκής, προβάλλοντας τους μέσα από τα μάτια του κανάγια της ιστορίας. Που εκ πρώτης όψης δείχνει αδίστακτος, δεν λογίζει οικογένεια μπροστά στο κέρδος, δεν καταλαβαίνει από δεσμούς φιλίας προκειμένου να επιβιώσει και όμως, σταθερά μοιάζει συμπαθής προς όλους, νομίμους και παρανόμους.

Το πρόβλημα είναι πως όλο αυτό το πολύχρωμο και disco μπιτάτο πανηγύρι, δεν καταφέρνει εντέλει να πείσει για τον ρεαλισμό των περσόνων του, αφού ουδείς τους - εκτός ίσως από την σύζυγο του πιλότου, που αποδίδει η πάντα έξοχη ρολίστα Judy Greer, έχοντας σαν θηλυκό αντίπαλον δέος την μαντάμ πλούσια, γουάου Ρικάνα Isabel Arraiza - μπορεί να σταθεί ως μη παρατραβηγμένος. Με αποτέλεσμα να μην γίνεται κάποιος να πιστέψει πως εισέβαλε τόσο άνετα στην καθημερινότητα ενός μεγαλοφυή Κροίσου - άνετος και αριστοκρατικός ο Lee Pace - ένας πονηρός, πανούργος, διπρόσωπος παπατζής, που τον ερμηνεύει με το γνώριμα κωμικό του χαμογελάκι ο αξιοπρεπής Jason Sudeikis. Βγάζοντας μέσα από τον ρόλο του con artist, την απαιτούμενη ευφορία που επιζητά ο τελειομανής πλούσιος, ψάχνοντας ένα στήριγμα, που στην θεωρία δεν τον κοιτάζει μόνο στην τσέπη. Υπερβολικό, ακραίο, αλλά βλέπεται πολύ ευχάριστα ως κομψή αναπαράσταση της εποχής και μονορούφι. Και παρά τον παραπλανητικό τίτλο της εγχώριας διανομής, που μάλλον κανείς τους δεν το παρακολούθησε πριν τον αποφασίσει...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Αυγούστου 2019 από την Spentzos Films!

Αναμφίβολα ένα τέτοιο επώνυμο, σου δίνει τεράστια ώθηση, σου ανοίγει πόρτες, σε βοηθά σε συνθήκες απρόβλεπτα δύσκολες, εκεί που άλλοι, λιγότερο έως ελάχιστα ονομαστοί απόγονοι, τα παρατούν, μπροστά στα σκούρα. Η περίπτωση του Peter Fonda, είναι κομματάκι διαφορετική από όλες εκείνες των τέκνων φημισμένων αστέρων / γονιών. Αφού του ήταν αρκετή, μια και μόνο κινηματογραφική στιγμή, για τον κανακάρη τους τρεις φορές υποψήφιου για όσκαρ ερμηνείας, μία κατόχου συν ακόμη μία τιμητικά, θρυλικού Henry, για να τον τοποθετήσει στο πιο πάνω ράφι της ποπ κουλτούρας, μιας ολάκερης εποχής.

Αποξαρχής άλλωστε ο Pete έδειξε πως δεν θα ακολουθούσε τα σταρικά βήματα του πατρός του, όπως έπραξε κατά κάποιο τρόπο η πολύ πιο ιλουστρασιόν και σοουμπιζάτη αδελφή του, Jane. Η καριέρα του εκκίνησε στις αρχές των 60s, μέσα από εμφανίσεις σε μίνι τηλεοπτικές σειρές, όπως οι Naked City, The New Breed, Wagon Train, The Defenders, Channing, Arrest and Trial, The Alfred Hitchcock Hour, 12 O’Clock High, για να πάρει τους πρώτους του περιφερειακούς κινηματογραφικούς ρόλους στην κομεντί Tammy and the Doctor (Harry Keller, 1963), στο πολεμικό δράμα The Victors (Οι Νικηταί, Carl Foreman, 1963) και στην Lilith (Παράξενο Ρομάντζο, Robert Rossen, 1964). Στην ουσία πρωταγωνιστής έγινε μέσα από την ταινία The Young Lovers (Ελεύθεροι Έρωτες, Samuel Goldwyn Jr., 1965), αν και πολύ σύντομα ο τρόπος ζωής του έδειξε πως δεν τον συγκινούσε το σταριλίκι. Είναι η περίοδος των συνεχόμενων επαναστατικών φιλειρηνικών κινημάτων της νεολαίας, εντός κι εκτός κυρίως Αμερικής, κύμα που ο Peter φαίνεται να ακολουθεί με θέρμη. Αντισυμβατική συμπεριφορά, μακρύ μαλλί και ντύσιμο απεριποίητο, μα το κυριότερο δημοσιοποίηση της σχέσης του με τις μοντέρνες ναρκωτικές ουσίες της εποχής όπως το LSD. Εικόνα που πολύ γρήγορα πέρασε και στο εκράν, κτίζοντας με σταθερούς ρυθμούς μια ξεχωριστή, αρεστή σε μεγάλη μερίδα του κοινού, μορφή.

Το The Wild Angels (Κολασμένοι άγγελοι της ασφάλτου, 1966) και ακολούθως το The Trip (Αμαρτωλό Ταξίδι, 1967), του αιώνιου μπιμουβά Roger Corman έβαλαν τις πρώτες πινελιές στην φόρμα του επαναστάτη που ντύθηκε, με το δεύτερο να βάσει και τις γερές βάσεις στην φιλία του με τον Jack Nicholson, καθώς παρέα συνέγραψαν το σενάριο της. Το ημερολόγιο δείχνει 1969 και έχει φτάσει η στιγμή για τον Fonda τον νεότερο να πραγματοποιήσει το μεγαλύτερο βήμα της πορεία του. Καθώς θα είναι ο σεναριογράφος, συμπαραγωγός και κύριος πρωταγωνιστής του Easy Rider (Ξένοιαστος καβαλάρης, 1969), φιλμ που την σκηνοθεσία του υπογράφει ο συμπρωταγωνιστής του και ιδεολογικός σύντροφος Dennis Hopper. Η πενιχρού κόστους ταινία, ακολουθεί την πορεία δύο ασυμβίβαστων μηχανόβιων στον Νότο της αμερικάνικης επικράτειας, μέσα από ένα πρίσμα ανήσυχο και ριζοσπαστικό, προβάλλοντας έναν ανεξάρτητο, χίπικο τρόπο ζωής, περιβαλλόμενο από τα έντονα σοσιολογικά ζητήματα που καλούνταν να επιλύσει τω καιρώ εκείνω η Υπερδύναμη. Ο ρεαλιστικός τρόπος δε της παρουσίασης της χρήσης ναρκωτικών ουσιών, σε πολλές αν όχι σε όλες τις σκηνές αληθινός, σόκαρε την κοινή γνώμη μιας χώρα που βρισκόταν στο μεταίχμιο σημαντικών αλλαγών στον κονσερβοποιημένο τρόπο σκέψης της. Το φιλμ προτάθηκε από την συντηρητική Ακαδημία τεχνών για όσκαρ σεναρίου και παρότι ενάντιο στον ακαδημαϊκό τρόπο γραφής θεωρήθηκε από την Εθνική Κινηματογραφική Επιτροπή ως πολιτισμικά σημαντικό.

Η φήμη του Fonda έχει πάρει ήδη την ανιούσα και αυτό το εξαργυρώνει μέσα από ταινίες παρόμοιας αισθητικής με τον Rider. Θα ακολουθήσουν οι δικές του σκηνοθετικές απόπειρες, το γουέστερν The Hired Hand (Πληρωμένος Φονιάς, 1971), το καλτ επιστημονικής φαντασίας Idaho Transfer (1973), αλλά και οι επιτυχημένες περιπέτειες Dirty Mary, Crazy Larry (John Hough, 1974), Open Season (Peter Collinson, 1974), Race with the Devil (Jack Starrett, 1975), Futureworld (Απειλή από το μέλλον, Richard T. Heffron, 1976), Fighting Mad (Jonathan Demme, 1976) και High-Ballin’ (Peter Carter, 1978). Η δεκαετία του 80 θα τον βρει να συμμετέχει σε ταινίες που έκαναν αίσθηση, όπως τα The Cannonball Run (Hal Needham, 1981), που φυσικά περιελάμβανε αναφορά στον Easy Rider, Split Image (Ted Kotcheff, 1982), Certain Fury (Stephen Gyllenhaal, 1985), Mercenary Fighters (Riki Shelach Nissimoff, 1988) και The Rose Garden (Fons Rademakers, 1989), ενώ στα 90s οι εμφανίσεις του θα περιοριστούν σε φιλμς όπως τα Escape from LA (Απόδραση από το Λος Άντζελες, John Carpenter, 1996), Don’t Look Back (Geoff Murphy, 1996), αλλά και Ulee’s Gold (Victor Nunez, 1997) όπου πραγματοποίησε μια από τις πιο ποιοτικές στιγμές του στην μεγάλη οθόνη, λαμβάνοντας ως ανταμοιβή μια υποψηφιότητα α ανδρικού ρόλου από την AMPAS (για την ιστορία νικητής την χρονιά εκείνη αναδείχθηκε ο φίλος του Jack Nicholson για το As Good As It Gets). Την νέα χιλιετία χιλιετία τον είδαμε σε αρκετά φιλμς περιπετειώδους κυρίως ύφους όπως τα Ghost Rider (Mark Steven Johnson, 2007), Wild Hogs (Οι χαρλεάδες, Walt Becker, 2007), 3:10 to Yuma (Το τελευταίο τρένο για τη Γιούμα, James Mangold, 2007) και The Boondock Saints II: All Saints Day (Troy Duffy, 2009), ενώ υπάρχουν ακόμη τρία που ακόμη δεν έχουν κυκλοφορήσει στις αίθουσες, τα The Magic Hours, The Last Full Measure και Skate God.

Ο Peter Fonda έφυγε σήμερα από την ζωή σε ηλικία 79 ετών, έχοντας πρωτίστως καταφέρει με αξιοπρέπεια να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του βαρύτατου ονόματος του, μα το κυριότερο να υπάρξει ένας από τους πιονιέρους που άλλαξαν το ύφος του αμερικάνικου σινεμά της ιδιαίτερης δεκαετίας του 60.

RIP Γουάιατ. Καλό μακρύ και ταξιδιάρικο δρόμο.

Καπιταλιστική ματαιοδοξία

του zerVo (@moviesltd)

Η Emmaus είναι μια διεθνής φιλανθρωπική οργάνωση, που δραστηριοποιείται από το 1949, χρονιά ίδρυσης της από έναν Καθολικό ιερέα, προστατεύοντας ανθρώπους άτυχους, φτωχούς και άστεγους. Το όνομα της, συμβολικά, δανείστηκε από την (απροσδιόριστης γεωγραφικής θέσης) πόλη Εμμαούς, που αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη (κατά Λουκάν), ως ο τόπος που εμφανίστηκε για πρώτη φορά μπροστά σε δύο μαθητές του ο Ιησούς μετά την Ανάσταση. Αυτή την στιγμή, τα αυτόνομα μπράντς του οργανισμού, μετρούν τον αριθμό των 350 σε 37 διαφορετικές χώρες. Ένα από αυτά ορίζει και το πεδίο που εκτυλίσσεται η υπόθεση του φιλμ I Feel Good, που εντέλει έμεινε πολύ μακριά από τις προσδοκίες που είχε κτίσει.

Αφιερωμένη στην σωστή λειτουργία του πρότυπου ξενώνα αστέγων της Εμμαούς, στην Γαλλική περιφέρεια, όπου άνθρωποι χωρίς δουλειά και σπίτι, απασχολούνται δίνοντας δεύτερη ευκαιρία σε υλικά παρμένα από απορρίμματα, πουλώντας τα σε τιμές χαμηλές για να βγουν τα κόστη του καταλύματος, είναι η πολυάσχολη Μονίκ Πορά. Που εντελώς αναπάντεχα θα δει να εμφανίζεται μπροστά της ο εξαφανισμένος επί χρόνια αδελφός της, Ζακ, ένας μεγαλομανής φαφλατάς, υπαίτιος για την κατασπατάληση της οικογενειακής τους περιουσίας.

Που δίχως να έχει πάρει το παραμικρό μάθημα, από τα μεγαλεπήβολα επιχειρηματικά σχέδια που οδήγησαν στην καταστροφή την εταιρία που το κληροδότησε ο πατέρας του, έχει βάλει σαν σκοπό της ζωής του, πάση θυσία να πλουτίσει. Και για να το επιτύχει, θα κάνει τα πάντα να βάλει μπροστά την κλεμμένη ιδέα, της δημιουργίας σπα αισθητικής και βελτιωτικής χειρουργικής, χαμηλού κόστους, προσιτού σε όλους, κάπου στα βάθη της Βαλκανικής. Χέρια θα χρειαστεί μονάχα, αλλά από αυτά θα βρει μπόλικα στην συντεχνία της ανακύκλωσης.

Άλλωστε αν διαθέτει ένα όπλο ο ονειροπαρμένος Ζακ, αυτό είναι η ικανότητα του στο παπατζιλίκι και το να δημιουργεί μπίζνες πλαν από το μηδέν, προκειμένου να πείσει για τις φιλόδοξες προθέσεις του. Που σε όλους τους φουκαράδες, απεριποίητους και ατημέλητους τους περισσότερους, που δεν έχουν βγει ποτέ από τα στενά όρια του επαρχιακού Πο Ακιτέν, σιμά στα Πυρηναία, μοιάζουν με λόγια παραδεισένια, όχι όμως και στο μπαρουτοκαπνισμένο αδελφάκι του, που δεν βλέπει με τόσο καλό μάτι τις συνήθως καταστροφικής κατάληξης ορέξεις του.

Ρεαλιστικής υφής και πάλι η ματιά του διδύμου των Delépine και de Kervern, δημιουργικού ντουέτου από τα πλέον αναγνωρισμένα στα μεγάλα κινηματογραφικά φεστιβάλς της Ευρώπης, που μια ακόμη από τις οκτώ μέχρι ώρας ταινίες τους, το Mammuth με τον Depardieu έχει διανεμηθεί στο παρελθόν και στην χώρα μας. Αληθινότητα στην όψη, της Γαλλο-καναδό-βελγικής παραγωγής που οφείλεται κατά κύριο λόγο στην συνύπαρξη ερασιτεχνών ηθοποιών, πραγματικών ενοίκων της Εμμαούς, μεταξύ των μελών του καστ.

Του οποίου ηγούνται η Yolande Moreau, υποδυόμενη για μια ακόμη φορά, με αξιοπρέπεια, ρόλο πανομοιότυπο με αυτούς που την έχουν κάνει διάσημη και πέραν των πάτριων Βρυξελλών, αλλά και ο Οσκαρούχος Jean Dujardin, που μάλλον αποτελεί λανθασμένη επιλογή για να αποδώσει τον αλαφροΐσκιωτο wanabe εκατομμυριούχο. Μια περσόνα μπερδεμένη στο έπακρο, διπολικής υφής, που έως τώρα η δράση του έχει λειτουργήσει ισοπεδωτικά, κάτι που δεν φαίνεται να αλλάζει στο προσεχές μέλλον, με όλα αυτά τα σαχλαμαρίστικα που έχει βάλει στο fuzzy παραλογισμού μυαλό του. Το στραβό και αφ υψηλού χαμόγελο του Αρτίστα, μπορεί να πείθει για τις προθέσεις του τους πιο αγαθούς στην κολλεκτίβα, ουδέποτε πάντως και το σινεφίλ κοινό, που θα επιθυμούσε να τον δει σε πιο ολοκληρωμένες ερμηνευτικά δουλειές.

Γιατί ακόμη και σε αυτή την περίπτωση του I Feel Good, που εκ πρώτης όψης φαίνεται να επιθυμεί να ευθυμήσει ζόρια κοινωνικά και υπαρκτά, είναι σαφής η έλλειψη της ιδέας που θα το περιβάλλει με τις προτεινόμενες λύσεις, για ένα ποιοτικότερο αύριο. Η αλληγορική αντιδιαστολή της καπιταλιστικής αρχής, κόντρα στην διαρκή μάχη των εργατικών μαζών, δεν βγάζει μαχητική φλόγα, συνεπώς αν για κάποιο λόγο αξίζει να παρακολουθήσουμε την πειραγμένη ετούτη κομεντί, είναι για να πληροφορηθούμε την ύπαρξη της Εμμαούς, που ενδεχόμενα θα βοηθούσε σημαντικά, κάποιους καταφρονεμένους πολίτες και στον τόπο μας. Α, και για το κουίζ που μου έθεσε για να εντοπίσω που στην ευχή του Θεού βρίσκεται, αυτό το εγκαταλειμμένο από τους πάντες μνημείο, που θα λειτουργούσε ως η έδρα της ιδιόμορφης καλλωπιστικής κλινικής (Μπουζλούτζα, Στάρα Πλάνινα, πραγματικά εντυπωσιακό).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Αυγούστου 2019 από την Spentzos Films!

του zerVo (@moviesltd)

Ντάμα, είναι ένας ξεχωριστός, θηλυκού φύλου, τίτλος τιμής, που ισχύει στο Ηνωμένο Βασίλειο και γενικότερα σε όλο το εύρος της Κοινοπολιτείας, ισάξιος σε μέγεθος με εκείνον του αρσενικού Σερ. Ο όρος αποτελεί μετάλλαξη του αντίστοιχου της Λαίδης (ή του Ιππότη, αν αναφερόμαστε σε άντρες) που ίσχυε την εποχή του Μεσαίωνα. Αποδίδεται από τον ύψιστο της μοναρχικής ιεραρχίας, δηλαδή την Βασίλισσα (ή το λιγότερο τον διάδοχο της), σε εξέχουσες προσωπικότητες από τον χώρο της επιστήμης, της πολιτικής, της βιομηχανίας, της θρησκείας και των τεχνών και είναι υποχρεωτικός ως προσφώνηση, εντός των ορίων της Γηραιάς Αλβιόνας. Εκτός αυτών, δεν είναι και πολλοί εκείνοι που θα υποχρεούνταν να τον γνωρίζουν δηλαδή. Μολονότι αποτελεί κορυφαία στιγμή υπερηφάνειας για κάθε Βρετανό, να ακουμπηθεί με το Σπαθί στον ώμο από την God Save the Queen, εντούτοις έχουν υπάρξει πρόσωπα που δεν έχουν αποδεχθεί την τιμή, όπως ας πούμε η αιώνια ακτιβίστρια Vanessa Redgrave. Που σε αντίθετη περίπτωση είναι βέβαιο πως θα βρισκόταν απόψε στο Τσάι με τις Κυρίες, ως η πιο ονομαστή και ταλαντούχα όλων τους. Όχι πως το όνομα της δεν αναφέρεται σε πόσες περιπτώσεις από την κορυφαία υποκριτική αυτή τετράδα του θεάτρου, πως θα γινόταν δηλαδή και διαφορετικά?

Από καιρού εις καιρόν, οι ηλικιωμένες μαντάμες στο Μεγάλο Νησί, συναντούνται για να τα πουν, να θυμηθούν, να κουτσομπολέψουν, να γελάσουν, με την αφορμή της πιο διάσημης βρετανικής συνήθειας, της τεϊοποσίας. Ε, αυτή την φορά, τέσσερις οι πιο διακεκριμένες στον τομέα του, άφησαν τις κάμερες ορθάνοιχτες τριγύρω τους, να καταγράφουν αυτό το σουαρέ, αλλά και τις ανεξάντλητες θύμησες τους, που κρατούν ακόμη και έξι ολόκληρες δεκαετίες πριν. Από εκεί, τις αρχές του 60, όταν στα είκοσι-κάτι τους, ξεκινούσαν άμαθες δεσπινοιδούλες να παίρνουν τους πρώτους περιφερειακούς ρολάκους, στο Εθνικό Θέατρο ή στην Βασιλική Σεξπιρική Σκηνή, οι Eileen Atkins, Judi Dench, Joan Plowright και Maggie Smith. Ονόματα θρύλοι του σανιδιού της UK, με καριέρες τεράστιες, πολυβραβευμένες, μυθικές!

Κοινό στοιχείο και των τεσσάρων, πέρα του ότι τις συνδέει πέρα από επαγγελματική, στενότατη προσωπική φιλία, είναι πως άπασες έχουν τιμηθεί με την διάκριση της Ντάμας. Κι όσο κι αν μοιάζει απίθανο, δεν τις ενώνει η κοινή τους παρουσία κάτω από την στέγη του πλατώ μιας ίδιας κινηματογραφικής παραγωγής, πράγμα που στο Tea with the Dames συμβαίνει για πρώτη φορά. Έφτασαν η αλήθεια πολύ κοντά στο να επιτύχουν το κουαρτέτο στο ίδιο φιλμ, αλλά εκεί βρέθηκαν μόνο οι τρεις, εκτός της Atkins. Και αναφέρομαι στο Τσάι με τον Μουσολίνι του 1999, που το ήπιαν οι υπόλοιπες αντάμα με την Cher, κάτω από την επίβλεψη του Zeffirelli. Ετούτη την φορά, η πρόσκληση στην πανέμορφη έπαυλη της Κυρίας Plowright, εκεί που έζησε τα καλύτερα χρόνια της ζωής της μαζί με τον Sir Lawrence Olivier, θα τις φέρει κοντά, πολύ κοντά. Έστω κι αν όλες τους έχουν περάσει για τα καλά τα ογδόντα τους έτη ζωής και τα προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζουν δεν είναι και λίγα.

Στα 84 οι νεότερες Dench και Smith (που φορά βοηθητικό ακουστικό στο αυτί), στα 85 η Atkins, στα 88 η Lady Joan που εδώ και καιρό έχει απολέσει την όραση της. Στην πραγματικότητα ο δημιουργός Roger Michell, έχοντας μόλις ένα περιθώριο δώδεκα ωρών για το γύρισμα, άφησε τα πράγματα να εξελιχθούν φυσικά, αυθόρμητα, χωρίς συγκεκριμένο πλάνο και σενάριο. Οι τέσσερις κυρίες να εκκινήσουν μονάχες το κουβεντολόι, στο φιλόξενο γκαζόν του κήπου και όπου τις οδηγήσουν οι συνειρμοί. Και πραγματικά, με έντονα κεφάτη διάθεση, οι Ντάμες θα ξεφυλλίσουν το άλμπουμ των αναμνήσεων, παίρνοντας τα πράγματα με την σειρά. Από την εποχή των πρώτων βημάτων τους στην υποκριτική, όταν άμαθες και άπειρες καλούνταν να σταθούν δίπλα σε ιερά τοτέμ της εποχής, στις κατοπινές μεγάλες στιγμές της κορυφαίας τους πορείας, με κοινή κατάληξη την ώρα της στέψης τους, είτε από την Ελίζαμπεθ, είτε από τον Κάρολο, στο χρυσοποίκιλτο ανάκτορο του Μπάκιγχαμ.

Στην αφήγηση παρεμβάλλονται διαρκώς πλάνα με τις τέσσερις πρωταγωνίστριες, τόσο από τις θεατρικές παραστάσεις, όσο και από τις ταινίες που πρωταγωνίστησαν, ανακατεμένα με ντοκουμέντα της εποχής, προκειμένου να στηθεί σωστά το κοινωνικό πλαίσιο της εκάστοτε περιόδου. Η συγκίνηση δεδομένα παίρνει την σκυτάλη από την ευθυμία, όσο το ενδιαφέρον αυτό ντοκιμαντέρ πλησιάζει στην ολοκλήρωση του, καθώς φτάνει η ώρα που όλες τους καταλαβαίνουν πως η καριέρα τους, αν δεν έχει τερματίσει, σαφώς και πλησιάζει στο τέλος της. Ακόμη κι εκεί το Βρετανικό φλέγμα δεν απουσιάζει όμως, ούτε και η αθυροστομία της Judi, που είναι κι η πιο ενεργή από όλες στα πρόσφατα κινηματογραφικά δρώμενα.

Συνοπτικά πρόκειται για ένα ριγιούνιον, που εξελίσσεται όπως ακριβώς το περιμέναμε. Η τεράστια τετράδα συμπεριφέρεται ανθρώπινα και χωρίς το παραμικρό ίχνος βεντετισμού, ξεδιπλώνοντας αναμνήσεις κοινές ή προσωπικές, με τον απόλυτο σεβασμό, αλλά και τα χρειαζούμενα πειράγματα της καθεμιάς προς τις άλλες. Φόρος τιμής που απέθεσε στις Dames ο σκηνοθέτης του Notting Hill, όταν ακριβώς τους έπρεπε. Εν ζωή και ακόμη χαμογελαστές, όρθιες και σε πλήρη διαύγεια.

Man i feel like a woman...

του zerVo (@moviesltd)

Αναμενόμενο πλήρως, κάθε φορά που στο πανί εμφανίζεται ρόλος γυναικείας παρενδυσίας, ο νους να ταξιδεύει στις δύο διασημότερες, τέτοιες φιλμικές στιγμές των πρόσφατων δεκαετιών - για να μην ταξιδέψουμε ακόμη παλαιότερα - την Tootsie και την Mrs Doubtfire, φιλμς που φυσικά εκμεταλλεύεται η παρούσα περίπτωση, για την διαφημιστική της προώθηση. Εξ όσων θυμάμαι πάντως, τόσο στην περίπτωση του Dustin Hoffman πρωτίστως (υποψηφιότητα για Όσκαρ ανδρικής ερμηνείας, 1983, με νικητή τον Ben "Ghandi" Kingsley) όσο και του late Robin Williams ακολούθως (Όσκαρ μακιγιάζ, 1994), ο βατήρας της τρανσβεστοποίησης ήταν άκρως κοινωνικός και μάλιστα ιδιαίτερα υπαρκτός στις δυτικές κοινωνίες. Η ανεργία, ενός άντρα ηθοποιού, που αναγκάζεται να ντυθεί τα φορέματα μπας και πάρει ένα ρολάκι στην καριέρα του και η ανάγκη ενός χωρισμένου δυστυχή να βλέπει από κοντά τα παιδιά του, με συνέπεια να βάλει φούστα, για να υποκριθεί την χαρισματική γκουβερνάντα. Στην γαλλική - έ, όχι δα - κομεντί, Η Γειτόνισσα, δεν υπάρχει πουθενά τέτοιος σοσιολογικός λόγος. Για την ακρίβεια, παρότι το έψαξα ενδελεχώς, δεν υπάρχει κανένας - σοβαρός - λόγος, που να δικαιολογεί την πρόσκαιρη, αλλαγή φύλου του βασικού ήρωα της ιστορίας.

Ιδιαίτερα προβληματισμένη είναι η εργασιομανής, μοναχική και συγκεντρωτική μεγαλοκοπέλα Ελέν Μερσιέ, από την τροπή που έχει πάρει η υπόθεση της μεταβίβασης του εκδοτικού οίκου της, σε ένα αδηφάγο τραστ αμερικάνικων συμφερόντων, που έχει αποκτήσει το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών. Παρότι δεν θα ήθελε με κανέναν τρόπο να χάσει την εταιρία που με τόσο κόπο εκείνη δημιούργησε, τα χρέη είναι τόσο δυσβάσταχτα, που αναγκαστικά, δρα πλέον κατόπιν εξ Αμερικής εντολών, μέχρι την στιγμή που θα αποσυρθεί οριστικά από την μέση. Και σαν να μην έφταναν όλα της τα ζόρια, έχει να προσέχει και την ηλικιωμένη Μαντάμ Μιλλς, μια φανατική αναγνώστρια των Άρλεκιν που η φίρμα της εκδίδει, που μόλις έχει μετακομίσει στο διπλανό της διαμέρισμα, στο κέντρο του Παρισιού.

Εκείνο που ούτε καν φαντάζεται η ανήσυχη εκδότης, είναι πως η νέα της φιλενάδα, η Σκάρλετ, δεν είναι παρά ένας μεταμφιεσμένος κανάγιας, που έχει βάλει στο μάτι ένα πανάκριβο αξεσουάρ στην τουαλέτα της, του οποίου την πραγματική εμπορική αξία αγνοεί πλήρως. Καθώς οι δύο γυναίκες θα αναπτύξουν μια ανθρώπινη, γειτονική φιλία, από τον νου της ταλαντούχας επιχειρηματία, θα περάσει η ιδέα να χρησιμοποιήσει την Κυρία Μιλλς, ως το ιδεατό μοντέλο γυναίκας που διαβάζει με όρεξη τα αισθηματικά βίπερ, στα πλαίσια της καινούργιας διαφημιστικής καμπάνιας της μπράντας. Μια ιδέα που θα εξελιχθεί σε τζακ ποτ, καθώς όχι μόνο οι πωλήσεις των βιβλίων θα εκτοξευτούν, αλλά η ίδια η Σκάρλετ θα αναδεχθεί σε ένα αναπάντεχο λαϊκό είδωλο!

Και άντε τώρα, με όλο αυτό τα φώτα της δημοσιότητας που σε έχουν τυλίξει, να καταφέρεις να σουφρώσεις το κειμήλιο, όπως απαιτεί ο αυστηρός απωανατολίτης χρηματοδότης σου. Αν κατορθώσεις να κρατήσεις την αληθινή ταυτότητα σου κρυφή, από την νέα σου κολλητούλα, που δεν κάνει στιγμή δίχως εσένα, βλέποντας σε σαν το σωσίβιο που της έριξε από το πουθενά ο Θεός, για να μην ναυαγήσει η επιχείρηση. Όλα αυτά τα φαρσικά, λαμβάνουν χώρα στο πρώτο ημίχρονο του έργου, που είναι και το πιο Shania Twain τεμποράτο, πριν περάσουμε στην επανάληψη, που κατόπιν της αναμενόμενης αποκάλυψης, τα πάντα στο σενάριο παίρνουν μια τύπου μυστηριώδους σασπένς τροπή. Ενός κομφούζιο για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, που ανακατώνονται προγόνοι, κληρονόμοι, διεκδικητές θησαυρών, καρχαρίες χρηματοοικονομικοί, απατεώνες, μαφιόζοι και το κακό συναπάντημα.

Πάμε από την αρχή, πίσω ξανά στην δεκαετία του 80. Για κάθε σερνικό σινεφίλ, εφηβάκι στα τότενες, η Sophie Marceau ορίζει το όνειρο του, το ίνδαλμα του, την πριγκίπισσα που εισέβαλε μονομιάς στα ερωτικά του όνειρα, αντάμα με τις νότες του Dreams are my reality. Και αν ρίξει κανείς μια ματιά στην αγγελική εξωτερική εμφάνιση της 53χρονης Παριζιάνας σούπερ σταρ, είναι πολύ πιθανό να εντοπίσει σημαντικές διαφορές από τον καιρό του Braveheart, σχεδόν ένα τέταρτο του αιώνα πριν! Το νερό της αιώνιας νιότης και ομορφάδας που λέμε. Ωπ! Έτερον εκάτερον. Εδώ το λατρεμένο μας Sophάκι δεν κρίνεται για το πόσο έχει αντέξει το βελούδινο, κατόρθωμα και της Guerlain, προσωπάκι της, αλλά για το τι ακριβώς μας σέρβιρε καλοκαιριάτικα, με ένα ταινιάκι που δεν αξίζει να παρακολουθήσει κανείς, ούτε δωρεάν.

Στο τρίτο σκηνοθετικό της βήμα, η Βικ, μετά από τα εξίσου μετριότατα Parlez-moi d'amour και La Disparue de Deauville, δείχνει πως η ικανότητα της πίσω από την κάμερα είναι περιορισμένη. Και το γεγονός αυτό τονίζει ακόμη περισσότερο η αγωνία της να μπολιάσει το σκριπτ, με πράγματα ασύναχτα, ανούσια και μηδενικώς ενδιαφέροντα, όπως ας πούμε τα αισθηματικά deja vu, μιας ανέραστης πενηντάρας, όπως ο χαρακτήρας που χωρίς να πείθει ερμηνεύει. Δίχως άντρα στο πλευρό της αυτή η Marceau, έλεος! Συνεπώς παρέα πηγαίνει περίπατο και ο αλλοπρόσαλλος τρανς ρόλος που δίνει το όνομα του στην ταινία, υποδυόμενος από έναν πάλαι ποτέ εμπορικότατο φραντσέζο ηθοποιό, όπως ο Pierre Richard, με επίπεδο τρόπο στην αρχή και υπερβολικά ανακατωσούρικο στην εξέλιξη. Οδηγώντας τον θεατή σύντομα να σηκώσει επιδεικτικά τους ώμους του, δείγμα πως δεν τον νοιάζει καν τι θα απογίνει το "θηλυκό" διδυμάκι του εκράν, που έτσι κι αλλιώς δεν φρόντισε ούτε για μια στιγμούλα να τον κάνει να χαμογελάσει.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Αυγούστου 2019 από την Weird Wave!

Η σοφία των παιδιών και η ανοησία των ενηλίκων! To Πολύ αργά για να πεθάνουν νέοι (Tarde Para Morir Joven), που σκηνοθετεί η βραβευμένη σε διεθνή φεστιβάλς Dominga Sotomayor, είναι μια ταινία που αφορά την ενηλικίωση σε μια περίοδο μαζικών αλλαγών. Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού του 1990 στη Χιλή, μια μικρή ομάδα οικογενειών ζει σε μια απομονωμένη κοινότητα ακριβώς κάτω από τις Άνδεις, χτίζοντας έναν καινούργιο κόσμο μακριά από τις υπερβολές της αστικής ζωής, εκμεταλλευόμενοι την ελευθερία που ανέτειλε μετά το πρόσφατο τέλος της δικτατορίας. Σε αυτή την εποχή της αλλαγής και της κρίσης, η δεκαεξάχρονη Σοφία και ο συνομήλικός της Λούκας, μαζί με τη δεκάχρονη Κλάρα, γείτονες σε αυτό το άγριο τοπίο, αγωνίζονται για να τα βγάλουν πέρα με τους γονείς τους, αντιμετωπίζουν τα πρώτα καρδιοχτύπια και τους φόβους τους, καθώς όλοι προετοιμάζονται για το μεγάλο πάρτι την Παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Μπορεί να ζουν μακριά από τους κινδύνους της πόλης, αλλά δεν ζουν μακριά από εκείνους της φύσης.

Πρωταγωνιστούν οι Demian Hernández, Antar Machado, Magdalena Tótoro, Matías Oviedo, Andrés Aliaga, Antonia Zegers, Alejandro Goic.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Αυγούστου 2019 από την Neo Films!