Movies Ltd

Ως εδώ, όλα καλά!

του zerVo (@moviesltd)

Μιλάμε ίσως για την πιο φημισμένη ατάκα, που ακούστηκε στο φιλμ, που στην ουσία οριοθέτησε κινηματογραφικά, την έννοια των περιθωριοποιημένων προαστίων της μεγαλούπολης, κοντά μάλιστα, δυόμισι δεκαετίες πριν. Η φράση Jusqu'ici Tout Va Bien, έπαιζε ψιθυριστά στις στιγμές ακραίας έντασης του αξεπέραστου L' Haine, επιδιώκοντας να τονίσει το γεγονός, πως μπορεί όλα να ήσαν άψογα, μέχρι τα τώρα, από δω και στο εξής όμως τίποτα δεν θα είναι όπως πριν. Μια έκφραση ορόσημο, ανατριχιαστική στην ακρόαση της, που δεν είμαι βέβαιος πως θα την έκαιγα ποτέ, ως τον βασικό τίτλο μιας φραντσέζας (εννοείται) κομεντί, με κοινωνικές προεκτάσεις προβληματισμού, που φυσικά περιστρέφει την θεματική της, γύρω από το μείζων θέμα των αντίθετων μέτρων και σταθμών της διαβίωσης, σε μια σύγχρονη μητρόπολη.

Ο έλεγχος του σώματος δίωξης οικονομικού εγκλήματος, στα γραφεία της επιτυχημένης διαφημιστικής μπράντας Happy Few, θα είναι αμείλικτος και θα φέρει στην επιφάνεια λογιστικές ατασθαλίες, που μπορούν ακόμη και να την απειλήσουν με λουκέτο. Προκειμένου να αποφύγει το κλείσιμο της εταιρίας που με τόσο κόπο και αγωνίες έστησε, ο χαρισματικός επικοινωνιακά ιδιοκτήτης της, Φρεντ Μπαρτέλ, θα πάρει μια απόφαση ρισκαδόρα, αλλά και μοναδικά σωτήρια: Να μεταφέρει την έδρα της επιχείρησης από τα ιλουστρασιόν Ηλύσια Πεδία, στην πιο κακόφημη γειτονιά της πόλης, στην Κουρνέβ, στήνοντας τα γραφεία της εκ του μηδενός, ακριβώς στο επίκεντρο της δράσης του κοινού εγκλήματος!

Πολιτισμικό σοκ θα είναι το αποτέλεσμα για όλους τους κολαριστούς υπαλλήλους, ακόμη και για τον επίμονο πως θα τα καταφέρει μπος, η μετακίνηση από τα Κολωνάκια στην θεόφτωχη συνοικία, που οι πάντες λειτουργούν παραβατικά, από τα δεκάχρονα παιδιά, μέχρι τους ηλικιωμένους συμμορίτες. Και σαν να μην έφταναν όλα τα ζόρια στον προβληματισμένο Φρεντ, στην δύσκολη προσπάθεια του να βάλει μια τάξη, κάτω από το καινούργιο στεγαστικό καθεστώς, ο έφορος, θα προσθέσει επιπλέον απαιτήσεις στον τρόπο λειτουργίας της εταιρίας, κάνοντας το έργο του, από ακόμη πιο δύσκολο, έως και αδύνατο...

Οι μισές και περισσότερες πλέον Φραντσέζικες κινηματογραφικές παραγωγές, στο επίκεντρο της θεματικής τους, κάνουν αναφορά στην τεράστια ταξική διαφορά που διακρίνει τους κατοίκους της Πόλης του Φωτός. Που ως έννοια μπορεί να φαντάζει ως μία, η αλήθεια όμως είναι κατά πολύ διαφορετικότερη, καθώς πίσω από την λάμψη του Τουρ Ειφέλ, της Σαμπς Ελιζέ και της Πλας Βαντόμ, κρύβεται η ανέχεια, η απόγνωση, η συνεχής κοινωνική ώση των κατά βάση μεταναστευτικής προέλευσης πολιτών, στην παρανομία. Στοιχείο που έχει σαν αποτέλεσμα την εδώ και περίπου ένα έτος, πολιορκία της κατά τεκμήριο, ομορφότερης πρωτεύουσας της Ένωσης, από τους δυσαρεστημένους κατοίκους της, που αγανακτισμένοι από τις αδικίες ενός νομιμοφανούς συντάγματος, αντιδρούν βίαια, επιζητώντας να ισχύσει ξανά το τρίπτυχο, που όρισε τις βάσεις της πρωτοπόρας Γαλλικής Δημοκρατίας. Δύσκολα τα πράγματα για την προστατευτική μόνο προς τους χρηματοπιστωτικούς θεσμούς Ευρωπάρα...

Σε ακολουθία από μια ταινία που έκανα αίσθηση, τουλάχιστον με την πρωτοτυπία που επιχείρησε να προσεγγίσει τις διαφορές Ανατολής και Δύσης - Μια Αγελάδα στο Παρίσι (La Vache) - ο Γάλλος με προέλευσης από το Αλγέρι, σκηνοθέτης, Mohamed Hamidi, στήνει ακόμη ένα κοντράστ εικόνων, αυτή την φορά, επιδιώκοντας να αναδείξει το τεράστιο κενό που χωρίζει την αστική αριστοκρατία, από την βρώμικη πλέμπα. Εννοείται πως το έχουν πράξει άλλοι, πολύ καλύτερα από τον αξιόλογο δημιουργό, όπως και πολύ πρωτύτερα του, με συνέπεια στο μεγαλύτερο κομμάτι των σκοτεινιασμένης υφής εικόνων του, να επαναλαμβάνει στοιχεία που έχουμε ματαδεί. Τις ανήλικες γκανγκς που αφαιρούν ρόδες από τα πολυτελή αμάξια, για ένα δεκάευρω, τα πανέτοιμα για τσαμπουκά βαποράκια, που κατέληξαν να πουλούν φούντα, ένεκα της κατακλυσμιαίας ανεργίας, τους παγκόσμιας τάξης πραγμάτων τσιγγάνους, που ακολουθούν κάποιους δικούς τους, εντελώς διαφορετικούς από τους κοινής λογικής, κανόνες λειτουργίας.

Η προσπάθεια του Hamidi, να αναδείξει το υπαρκτό, όσο και φλέγον, ζήτημα, μέσα από ένα χιουμοριστικό πρίσμα, άλλοτε πιάνει, άλλοτε όμως όχι, κυρίως γιατί οι επιλογές του μοιάζουν προβλέψιμες και επαναλαμβανόμενες. Συνεπώς η αστεία έκφανση φθίνει, όσο πλησιάζουμε στο φινάλε που η κατάσταση σοβαρεύει, οδηγείται πιότερο προς το δράμα, ωσότου η τίγκα στην υπεραισιόδοξη αλληλεγγύη των διαφορετικών τάξεων έξοδος, βάλει τα πράγματα και πάλι στην θέση τους, συνοδεία της αιώνια αγαπησιάρικης χροιάς του Let The Music Play. Ως εδώ, όλα κακά. Από δω και πέρα, όλα ανθηρά. Μπα!

Οι υποιστορίες δένουν, όχι άψογα, αλλά ας πούμε ταιριαστά, σαν μικρά μικρά κομματάκια πάνω στον βασικό αφηγηματικό άξονα. Ο ανομολόγητος έρως του φουκαρά αλγερίνου για την ξανθομαλλούσα Ελοντί (καλός ο Malik Bentalha, σε ρολάκι τύπου συμπαθητικού Jamel Debbouze, που σημειωτέον στηρίζει την παραγωγή), ο πρωταρχικός φόβος της υπαρχηγού Λειλά, στο να ξαναγυρίσει μετά από καιρό στα παλιά της λημέρια (θηλυκό βαρέων βαρών, η μελαψή τίγρης Sabrina Ouazani), η μάχη που πρέπει να δώσει μπας και κρατήσει και την φαμίλια του ζωντανή, ο Φρεντ (ο κορυφαίος σύγχρονος τρικολόρ αστέρας, που συνδυάζει σε τόσο υψηλό επίπεδο την απόδοση του, από την κωμωδία στο δράμα, Gilles Lelouche).

Η αλήθεια είναι πως στο μυαλό μου η ταινία επανέφερε μια Ιταλιάνικη κομεντί, πρόσφατη, όπου ένας δεδηλωμένος μπουρζουάς, υποχρεούταν να ταξιδεύει κάθε μέρα στην αντίπερα τρισάθλια όχθη του Τίβερη, για να παρακολουθεί το αμόρε της ανήλικης θυγατέρας του - Δεν Θα Συμπεθεριάσουμε Ποτέ! (Come un gatto in Tangenziale). Τα δεδομένα που συνδέουν τις δύο όμοιας θεματικής κομεντί είναι αρκετά, με κυριότερο την υπερβολή και την ακρότητα, στην προσπάθεια τους να βγάλουν το γέλιο, μέσα από συνθήκες μάλλον τραγικές, έως και θεοσκότεινες. Το γλαφυρό πλησίασμα ετούτων των δύσκολων καταστάσεων, δεν είναι αρνητικό, ίσα ίσα, που χρειάζεται κάποιες φορές να διασκεδάζεται ο πόνος. Η έλλειψη σαφούς πρότασης, είναι που δεν διακρίνει το Jusqu'ici Tout Va Bien, από τον σωρό, να το κάνει να νιώσει ξεχωριστό, σημαιοφόρο.

Ps - Να υποσημειώσω, πως ο εγχώριος τίτλος, είναι άκαιρος, άκυρος, έως και ηλίθιος!

Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Αυγούστου 2019 από την Spentzos Films!

του zerVo (@moviesltd)

Η ατυχής συγκυρία της ταινίας, είναι που χρονικά συμπίπτει με το φευγιό και της δικής μας της μαμάς για διακοπές, καθώς οι υποχρεώσεις των υπολοίπων, αναγκαστικά μας κρατούν στο σπίτι. Ούτε μισό περιστατικό αυτής της απρόσεκτης κομεντί δεν έχει συμβεί εδώ και μία εβδομάδα. Τα πάντα λειτουργούν ρολόι, κυρίως διότι ο καθείς έχει αναλάβει το μερίδιο των εργασιών του και δεν καρτερεί από την "καμαριέρα" να τα πράξει όλα μοναχή της, όπως δηλαδή συμβαίνει όλο τον υπόλοιπο καιρό. Μα θα μου αντιδράσεις, πως τα παιδιά σου είναι μεγάλα, δεν έχεις τίποτα μωρά να φέρεις βόλτα. Εχμ, μάλλον όχι, η έννοια της λέξης "παιδιά" είναι μονοσήμαντη και δεν διαχωρίζεται ανάλογα τις ηλικίες. Όπως μάθουν! Και αυτό το δεκαήμερο, έχουν μάθει αλλιώς. Το ακριβώς αντίθετο από ότι συμβαίνει στο 10 Giorni Senza Mama...

Στα 45 του χρόνια, ο πολυάσχολος με την εργασία του Κάρλο, δεν βρίσκει ούτε μισό λεπτό για να ασχοληθεί με τις δουλειές του σπιτιού και κυρίως με το μεγάλωμα των τριών παιδιών του, γεγονός που έχει φτάσει στα άκρα της, την αγαπημένη του σύζυγο Τζούλια. Και σαν να μην έφτανε αυτό, διαμαρτύρεται κιόλας, έχοντας πειστεί μέσα του, πως θα προτιμούσε να βρίσκεται κατ οίκον και να ασχολείται με τα του νοικοκυριού, από το να φτύνει αίμα καθημερινά στο γραφείο, υποχρεωμένος να ανέχεται ένα αυταρχικό αφεντικό, αλλά και έναν μόνιμα γλυψειματία συνάδελφο. Πέστο κι έγινε! Η απόφαση της Κυράς να φύγει, αντάμα με την - όχι και τόσο συμπαθή στα μάτια του - αδελφή της, για την εξωτική Κούβα, θα τον αφήσει σύξυλο, καθώς θα πρέπει για ένα ολόκληρο δεκαήμερο, να αναλάβει δράση, παίζοντας εκείνος πια τον ρόλο της φευγάτης μητέρας...

Εντάξει, αδικαιολόγητος! Ο φίλος μας, δεν γνωρίζει ούτε τα στοιχειώδη, να ζεστάνει ένα γάλα, να αλλάξει μια πάνα, να σερβίρει ένα φαγητό της προκοπής. Τα αυτονόητα, όταν λες πως είσαι γονιός τριών κουτσούβελων, που για να γίνει το πράγμα (υποτίθεται) πιο σπαρταριστό, μάλλον σε διαόλια φέρνουν. Συνεπώς από το πρώτο κιόλας δευτερόλεπτο που η Μαντάμ έχει αναχωρήσει για Ντορτσεβίτα στην Καραϊβική, τα πάντα θα πάνε στραβά. Και οι μικροί σατανάδες, ούτε σκέφτονται να αλλάξουν κομματάκι την στάση τους και να βοηθήσουν, μπας και περάσει όπως όπως ο καιρός και επιστρέψει για να βάλει τάξη. Εννοείται βέβαια, πως ο Κάρλο δεν έχει μονάχα τους μπόμπιρες να φροντίσει, αλλά και όλα όσα συμβαίνουν στην επιχείρηση, αναποδιές που θα κάνουν ακόμη πιο τεταμένο το κλίμα.

Αν και είναι μια σεναριακή ιδέα, που αν μη τι άλλο στα τηλεοπτικά σίριαλ έχει καταντήσει τυποποιημένη, στην πραγματικότητα πρόκειται για ριμέικ, μιας πολύ μεγάλης εμπορικής επιτυχίας από την Αργεντίνα - του 10 μέρες χωρίς τη μαμά (Mamá se fue de viaje) από τον Ariel Winograd, κοπής 2017. Στην ουσία ο Alessandro Genovesi, στο έκτο δημιουργικό του βήμα από το 2011 που μπήκε στο κινηματογραφικό μετερίζι, δεν αλλάζει και πάρα πολλά πράγματα από το ορίτζιναλ, ακολουθώντας τον γνωστό (για όποιον το έχει παρακολουθήσει) μπούσουλα, απλά τοποθετώντας την δράση πέριξ του Κολοσσαίο. Έτσι για να καταλάβουμε, πως μπορεί ο πατήρ να περνά τα πάνδεινα στην εργασία του, αλλά η ανταμοιβή του δεν είναι και μικρή για να μπορεί να συντηρεί σπιτικό, σε μια από τις πιο ακριβές περιοχές της Αιώνιας Πόλης.

Η κάμερα του Μιλανέζου ντιρέκτορα, εστιάζει σχεδόν αποκλειστικά στα παθήματα του άμαθου μπαμπά, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων, ανεκδοτικά είναι από κρύα έως παγωμένη. Δεν γελάς με τίποτα δηλαδή, με χοντράδες που ούτε μπορώ να διανοηθώ ποιος τις σκαρφίστηκε και κατοπινά επέμεινε να τις φτιάξει σε εικόνα. Και για να ξεφύγω από το επιφανειακό του πράγματος, την διασκέδαση δηλαδή του θεατή και να το πάω στο πιο σοβαρό, την κουβέντα περί των αρμοδιοτήτων που θα έπρεπε να έχουν καταμερισμένες στην εστία τους τα αντρόγυνα, όσα περιγράφει το εργάκι, δεν είναι δίκαια για κανέναν από τους δύο. Ούτε οι άντρες είναι τόσο αδέξιοι και γκαφατζήδες, μα το κυριότερο δεν χαρακτηρίζονται από αυτού του τύπου την ανευθυνότητα σε σχέση με τα τέκνα του, ούτε φυσικά οι γυναίκες, θα έπρεπε να είναι οι δούλες, που ολημερίς υποχρεούνται να μαγειρεύουν, να πλένουν και να σιδερώνουν. Πόσο μάλλον, όταν είναι και πτυχιούχες νομικής, συνεπώς απαρνήθηκαν μια (οποιαδήποτε) καριέρα στα κορτς, προκειμένου να ασχοληθούν με τα Πάμπερς του μωρού.

Όπως συμβαίνει δηλαδή με την απελπισμένη Μάμα της ιστορίας μας, την μπέλα Ιταλιάνα Valentina Lodovini, που αφήνει στα κρύα του λουτρού τον συμβίο της, Fabio De Luigi, αστέρα με σημαντική πορεία στο συγκεκριμένο, τίγκα στην ακατάπαυστη αλεγκρία, φιλμικό είδος. Ελάχιστα αστείος στις εκφράσεις του ο ατζούρο αστέρας, ουδέποτε πιάνει σωστά τον σφυγμό του ρόλου και απλά περιορίζεται σε μορφασμούς αρλεκίνου, μπας και βγάλει γέλιο, κάτι που δεν πετυχαίνει ποτέ! Αντιθέτως πετυχαίνει τον εισπρακτικό της σκοπό η ταινία, καθώς δεν τα λες και λίγα τα σχεδόν 10 εκατομμύρια έσοδα στον ντόπιο μποξόφη, με κόστος μηδενικό. Το μόνο που απομένει για να ολοκληρωθεί λοιπόν το τρίγωνο (της συφοράς), είναι να δούμε τον πάπι να ταλαιπωρείται στο εκράν, ομιλώντας ελληνικά. Παραδίνομαι!

Μηδενική συνοχή

του zerVo (@moviesltd)

Κι εκεί που είσαι καθηλωμένος πάνω από το γραφείο σου, με την χαρτούρα να σε περιβάλλει απειλητική, λειτουργώντας προσεχτικά και με προσοχή μην τυχόν και πράξεις το παραμικρό σφάλμα, που ενδεχόμενα κοστίσει στην ήδη ζορισμένη οικονομικά επιχείρηση σου, χτυπά το κινητό. Πατέρας, γράφει στο καντράν. Γονιός, μεν αγαπημένος, πλην όμως υπερήλιξ και με την γεροντική άνοια να έχει καθηλώσει για τα καλά το μπερδεμένο του μυαλό. Λογικό πως η τηλεφωνική διάλεξη δεν θα έχει την παραμικρή ουσία, καθώς ο ανακατεμένος γέροντας, ούτε που βρίσκεται καταλαβαίνει, ούτε τι συμβαίνει γύρω του, το μόνο που γνωρίζει είναι πως κάλεσε το παιδί του, έτσι, να πουν δυο κουβέντες. Τουρλού... Κι εκείνος μέσα στην σαστιμάρα της εργασίας τον αποπαίρνει, σε βαθμό που αυτός να νιώσει ολομόναχος, να ανέβει στην κορυφή της σκαλωσιάς και να σαλτάρει, δίνοντας τέλος στην ζωή του. Εσωτερικό διλημματικό ερώτημα: Τον κλαις τον πατέρα, που έφυγε, έστω και πλήρης ημερών από κοντά σου? Ή νιώθεις ανακούφιση που η ταλαιπωρία του / σου, μόλις ολοκληρώθηκε? Εδώ κανονικά την ρισπόντα, οφείλει να την δώσει αποκλειστικά και μόνο το αίμα, το μοναδικό άλλωστε που δικαιούται να μιλήσει. La Misma Sangre...

Σε βαθιά απόγνωση, βρίσκεται ο εξηντάχρονος Ελίας, στέλεχος της εβραϊκής παροικίας των προαστίων του Μπουένος Άιρες, καθώς η υποθηκευμένη μικρή γαλακτοκομική μονάδα του, οικογενειακή φάρμα πολλών γενεών, που κληρονόμησε μετά τον αιφνίδιο θάνατο του πατέρα του, πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, με συνέπεια να βρίσκεται ένα βήμα πριν του την αρπάξει η τράπεζα. Η συμβία του επί τριάντα πέντε ολόκληρα χρόνια, Αντριάνα, επιτυχημένη στην δουλειά της, ως ιδιοκτήτης, αλλά και μαγείρισσα η ίδια, τοπικού κέτερινγκ, νιώθοντας πως η σχέση τους έχει τερματίσει οριστικά, αρνείται πεισματικά να τον δανείσει το ποσόν που χρειάζεται για να ξελασπώσει. Υπερασπίζοντας την άποψη της, λέγοντας πως ότι κάνει, το πράττει για τις δυο θυγατέρες της και τον λατρεμένο της εγγονό. Αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο να τον εγκαταλείψει, δημιουργώντας του ακόμη μεγαλύτερο άγχος, καθώς θα τον κάνει να πιστέψει, πως επιθυμεί να βρεθεί και πάλι με τον κάποτε εραστή και νυν συνεργάτη της, Λαουτάρο.

Τα πάντα θα ανατραπούν μονομιάς, την στιγμή που η άτυχη Αντριάνα θα εντοπιστεί νεκρή στο εργαστήρι της, έχοντας πέσει θύμα της κακιάς στιγμής. Ένα γεγονός που θα σκορπίσει την θλίψη σε όλη την φαμίλια και ειδικότερα στην μεγαλύτερη κόρη Κάρλα, που κυριολεκτικά την λάτρευε. Αλλά θα δημιουργήσει και κάποιες αρχικές υποψίες στον άντρα της Σαντιάγκο, διακεκριμένο ιατρό στο επάγγελμα, που εντοπίζει πάμπολλα αναπάντητα ερωτηματικά πίσω από τον θάνατο της πεθεράς του. Και που όλα, υποδεικνύουν, πως η στάση του Ελίας είναι κάπως μυστηριώδης και αινιγματική σε σχέση με το συμβάν.

Λέει ψέμματα? Είναι δυνατόν να έβαλε ο ίδιος χέρι, ώστε να μπλέξει το κολιέ στον αναδευτήρα και να πνίξει την μητέρα των παιδιών του, σκηνοθετώντας το τέλειο έγκλημα? Μάλλον κάτι τέτοιο φαντάζει απίθανο και διόλου λογικά επεξηγήσιμο. Οπότε γιατί το ένα μετά το άλλο - σε συνδυασμό με το μηδενικό του τρισαλί για το φευγιό της Κυράς του - τα στοιχεία δείχνουν πως πρακτικά κάτι κρύβει, μη αποκαλύπτοντας την πλήρη αλήθεια? Αστυνομική, λες, θεατή, η υπόθεση, πότε στις επόμενες πράξεις του έργου, θα διαλευκανθεί αν πρόκειται στην ουσία για έγκλημα ή κακώς κατηγορείται, έστω και στα σιγανά και υποχθόνια, ο ταλαίπωρος, αν και μόνιμα σκυθρωπός, Ελίας.

Κι όμως όχι, η απόφαση που παίρνει ο Αργεντινέζος ντιρέκτορας Miguel Cohan, καθ υπόδειξη του σεναρίου του, είναι να πληροφορήσει άπαντες, το τι στην πραγματικότητα συνέβη πάρα πολύ νωρίς, ξεσκεπάζοντας μονομιάς τον υπαίτιο και δίνοντας χάρη, στα νύχια των χεριών μας, που σιγά σιγά είχαν ξεκινήσει να φαγώνονται στην μακάβρια θωριά της άψυχης σεφ. Τέλος το crime story, πριν καλά καλά μεσιάσει η ταινία ή για να το θέσω καλύτερα, τέλος στο σασπένς στο ερώτημα, τι πήγε επιπλέον στραβά, από την κακή μοίρα της ικανότατης, όσο και εγωιστικά κινούμενης, γυναίκας. Οπότε τι είναι αυτό που μας απομένει στο αγωνιώδες κομμάτι? Αν στην εξέλιξη, όλες αυτές οι αλήθειες, δημοσιοποιηθούν και τις μάθει ολάκερος ο οικογενειακός περίγυρος? Νοιάξιμο για εμάς σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο? Απολύτως κανένα!

Αν κάπου επιβάλλεται να σταθώ, είναι στην μέθοδο που ακολούθησε ο σκηνοθέτης, για να μας σερβίρει την ιστορία του, που προσωπικά εκτιμώ υπό άλλες προϋποθέσεις θα ήταν το λιγότερο ενδιαφέρουσα. Κι αυτό διότι πάνω στο μοιρολόι του χαμού, αποφασίζει να αλλάξει ολοκληρωτικά την ρότα του τάιμ λάιν και να στραφεί στο παρελθόν, να μας δείξει το τραγικό συμβάν σε πλήρες εύρος, μέσα από ένα διαρκές φλας μπάκ. Τόσο διαρκές, που μου δημιουργήθηκε η εντύπωση πως το φιλμάκι, τρέχει σε πορεία ιρεβερσίμπλ, άρα κάπου αλλού επιθυμεί να μας οδηγήσει ο ποιητής, έχει ψωμί ακόμη το πράγμα. Η επαναφορά στο παρόν, η επιστροφή στο χθες ξανά, οι ανακατωσούρικες επαναλαμβανόμενες σκηνές από την θωριά άλλου υποκειμένου, όμως, είναι τεχνικές που στέλνουν την πλοκή να βαδίσει σε σκοινί ισορροπίας για μεγάλο διάστημα. Και θα ήταν απαιτητή η στήριξη από κάποιον σπουδαίο μετρ, για να μην γκρεμοτσακιστεί, μαζί με τις όποιες, μικρές για μεγάλες, φιλοδοξίες της.

Στην ουσία αν πηγάζει κάτι θετικό από την παρακολούθηση των Δεσμών Αίματος, είναι η απεικόνιση μιας υπαρκτής απεχθούς καθημερινότητας, εντός των ορίων των Δυτικών οικογενειών, που διαβολίζει τα μέλη της να πράξουν ενάντια στην συνοχή της, να την κατακερματίσουν, να την κάνουν σμπαράλια, κομμάτια. Το αίμα σαν να γίνηκε νερό δηλαδή, δεν υπάρχουν γονείς, παιδιά, συμβίοι, μόνον η πάρτη μας. Σύμφωνοι, αν κανείς επιδιώκει να μεταφέρει στο εκράν μια περίπτωση τόσο σπάνιας ακρότητας, τότε μάλλον δεν ακολουθεί την συνταγή του Δον Cohan, όμως! Που περισσότερο φέρνει προς το κομφουζιώδης, υπερβολική, παράλογη ενίοτε, ειδικά όταν προτάσσεται η δραματική και όχι η ας πούμε Netflix θρίλερ πλευρά της.

Επιλογές που μπέρδεψαν και τους συμμετέχοντες πρωταγωνιστές, αξιόλογους στο είδος τους ο καθένας, με προεξάρχοντα τον έμπειρο Oscar Martinez, να μοχθεί να βγάλει έστω και μισή συμπάθεια, του χαρακτήρα του, προς την πλατεία, μπας και κανείς σκεφτεί κάποιον καλό λόγο γι αυτόν. Με την καμία όμως, τα πάντα για εκείνον, από πλευράς οίκτου, έχουν ισοπεδωθεί από το υποσχόμενο ίντρο. Η ειλικρινά όμορφη, ως κόρη του, Dolores Fonzi, αλλά και η σπουδαία Paulina Garcia, ως άτεγκτη σύζυγος, είναι όπως πάντοτε δυναμικές στην απόδοση τους, μα αυτό δεν φτάνει ποτέ στην ταινία, για να την κάνει να ορθοποδήσει. Μια ταινία που πολύ θα ήθελα, να εξελιχθεί σε Secreto de sus ojos ή έστω σε La isla minima, όπως το παρόμοιου λατινοαμερικάνικου στυλιζαρίσματος τρέιλερ μου είχε γεννήσει ελπίδες. Παραμείναμε όμως μονάχα στο στυλ, λανθάναμε στην εκτίμηση των δυνατοτήτων μας, πιστέψαμε πως το σκριπτ μας είναι τόσο ισχυρό, ώστε να μην αφήσει περιθώρια για τρύπες ή απορίες, σαλτάραμε ματαιόδοξα και δυο τρεις φορές από το ένα είδος στο άλλο, άρα δεν αποτύχαμε άδικα. Κρίμα...

Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Αυγούστου 2019 από την Tanweer!

Take the money and run!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«Σημασία δεν έχει η πτώση αλλά η πρόσκρουση»...

Αυτή είναι η 13η μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετεί ο Γαλλοκαναδός Denys Arcand – την πρώτη του, το «Seul ou avec d'autres», τη γύρισε το μακρινό 1962 με συνσκηνοθέτες τους Denis Héroux και Stéphane Venne. Στην Ελλάδα βγήκαν εμπορικά, μαζί με αυτήν, μόλις τέσσερις από τις ταινίες του. Οι άλλες τρεις είναι οι: «Stardom» (2000), «Η επέλαση των βαρβάρων» (Les invasions barbares, 2003) και «Τα χρόνια της μαυρίλας» (L'âge des ténèbres, 2007). Η μεγαλύτερή του καλλιτεχνική επιτυχία ήταν «Η επέλαση των βαρβάρων» για την οποία κέρδισε το ξενόγλωσσο Όσκαρ (η ταινία ήταν υποψήφια και για Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου), ενώ στις Κάννες τιμήθηκε με το βραβείο σεναρίου και καλύτερης γυναικείας ερμηνείας.

Η ταινία Η Πτώση της Αμερικάνικης Αυτοκρατορίας (La chute de l'empire américain) έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περσινό φεστιβάλ του Τορόντο. Έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ της Βαγιαδολίδ, όπου κέρδισε το βραβείο των κριτικών της FIPRESCI. Στην ταινία κάνει την πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση η Maripier Morin, η οποία είναι μοντέλο, έχει κάνει καριέρα στην τηλεόραση και για να πάρει τον ρόλο, έκανε μαθήματα υποκριτικής.

Η υπόθεση: Ο 36χρονος Πιέρ-Πολ, ένας ντροπαλός και ανασφαλής διανοούμενος με διδακτορικό στη φιλοσοφία, αναγκάζεται να εργαστεί ως οδηγός κούριερ για να τα βγάλει πέρα. Γενικά, είναι αυτό που λέμε καλός άνθρωπος: δίνει χρήματα στους άστεγους, βοηθάει στο μοίρασμα φαγητού σε απόρους, τέτοια. Μία μέρα, εν ώρα εργασίας, γίνεται αυτόπτης μάρτυρας μίας ένοπλης ληστείας που πάει στραβά: δύο νεκροί και τσάντες γεμάτες εκατομμύρια πεταμένες κάτω. O Πιέρ-Πολ έρχεται αντιμέτωπος με το δίλημμα του να φύγει με άδεια χέρια ή να πάρει τα λεφτά και να φύγει. Τελικά, επιλέγει το δεύτερο. Μια επιλογή που, όπως είναι προφανές, θα έχει πολλές επιπτώσεις.

Αρχικά, νιώθει τύψεις, τις οποίες προσπαθεί να αντιμετωπίσει. Κατά δεύτερον, δύο ντετέκτιβ που έχουν αναλάβει να διαλευκάνουν την υπόθεση, δεν τον αφήνουν σε χλωρό κλαρί. Κατά τρίτον, πρέπει να βρει τρόπο να κρύψει τα χρήματα. Δύο άνθρωποι θα τον βοηθήσουν: η συνοδός κυριών/ πόρνη πολυτελείας με το ψευδώνυμο Ασπασία, η οποία τσιτάρει Ρακίνα στην ιστοσελίδα της, κι ένας μηχανόβιος, άρτι αποφυλακισθείς, ο Σιλβέν, ο οποίος είναι διάνοια στη λογιστική. Το θέμα είναι: μπορεί ο Πιέρ-Πολ να τους εμπιστευτεί, μιας που στην ουσία, του είναι παντελώς άγνωστοι; Και το άλλο θέμα είναι: πόσο κινδυνεύει η ζωή του από τον γκάγκστερ στον οποίο ανήκουν τα χρήματα που εκλάπησαν;

Η άποψή μας: Ο Denys Arcand είναι ο δημιουργός δύο εκ των πλέον αγαπημένων μου ταινιών όλων των εποχών. Μιλάω για την «Επέλαση των βαρβάρων», που αποτελεί το απόλυτο αριστούργημά του και για «Τα χρόνια της μαυρίλας», μια ταινία που παρεξηγήθηκε και δεν πήρε τα εύσημα και την αναγνώριση που της αξίζουν. Οι ταινίες του, λίγο πολύ, έχουν όλες την ίδια λογική: μια βασική σεναριακή ιδέα που ξεδιπλώνεται, όπου η ίντριγκα δεν είναι αυτοσκοπός, και πάνω στην οποία κολλάνε χαλαρά μια σειρά από περιφερικά θέματα, τα οποία μπορούν πολλές φορές να λογιστούν και ως εμμονές του σκηνοθέτη, όπως πχ η κριτική του για την κατάσταση στα νοσοκομεία της παράξενης πατρίδας του, του Κεμπέκ, μέσα στην πατρίδα του, τον Καναδά. Επίσης, αν δεις τις ταινίες του μπορείς να πεις ότι κατά μία έννοια έχουν εκλεκτικές συγγένειες μεταξύ τους: κάποιοι χαρακτήρες από παλιές του ταινίες, εμφανίζονται σε νεώτερες ταινίες, πολλοί από τους ηθοποιούς του αποτελούν σταθερές παρουσίες σχεδόν σε όλα του τα φιλμ και σε τούτη την ταινία προχώρησε ένα βήμα παραπέρα: έφτασε να κάνει παραλλαγή τίτλου προηγούμενης του!

Έτσι, η «Παρακμή της αμερικάνικης αυτοκρατορίας» από το 1986 έδωσε τη θέση της στην «Πτώση της αμερικάνικης αυτοκρατορίας» το 2018! Από την παρακμή στην πτώση και κανένα σημάδι στον ορίζοντα πως η κατάσταση είναι αναστρέψιμη... Από το 2007, οπότε γύρισε «Τα χρόνια της μαυρίλας», μέχρι το 2018, οπότε ήταν έτοιμο τούτο το φιλμ, μεσολάβησαν 11 ολόκληρα χρόνια! Ναι, δεν είναι ιδιαίτερα παραγωγικός ο Γαλλοκαναδός φίλος μας. Ενδιαμέσως, γύρισε άλλη μια ταινία, το «Le règne de la beauté», το 2014, που δεν το είδαμε ποτέ στην πατρίδα μας, αλλά και που γενικώς, δεν πολυπροβλήθηκε στους κινηματογράφους παγκοσμίως. Μεγάλωσε και σε ηλικία, είναι πλέον 78 ετών, αλλά δεν διαθέτει κατά πως φαίνεται την παραγωγικότητα του 84χρονου Woody Allen, με τον οποίον πολλοί βρίσκουν ότι έχουν ομοιότητες στο στυλ.

Τούτη η ταινία ξεκινάει with a bang, που λένε και οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι. Και με μια σκηνή που ενδεχομένως την εμπνεύστηκε ο σκηνοθέτης της από την αντίστοιχη εναρκτήρια σκηνή από το «Social Network» του Fincher. Εδώ, βλέπουμε ένα ζευγάρι σε ένα dinner, να διαλύεται. Ο πρωταγωνιστής μας συναντιέται με την τραπεζικό με την οποία έχει ερωτική σχέση κι αρχίζει μια απροκάλυπτη αλλά τόσο απολαυστική αντιπαράθεση. Όπου εκείνη τον ειρωνεύεται: «αφού είσαι τόσο έξυπνος, γιατί δεν είσαι διευθυντής σε τράπεζα;». Και η αποστομωτική του απάντηση: «παραείμαι έξυπνος». Ο Πιέρ-Πολ (που φέρνει λίγο στον τρόπο που ερμηνεύεται, αλλά και φυσιογνωμικά, στον Jesse Eisenberg του «Social Network») υποστηρίζει πως η ευφυΐα του τον εμποδίζει από το να γίνει πετυχημένος οικονομικά. Πως εν πάση περιπτώσει θέλει μυαλό για να είσαι φτωχός. Και καρδιά. Και αρχίζει να τσιτάρει αγαπημένους του φιλοσόφους. Και να αποδομεί άλλους.

Ναι, ο Σαρτρ είπε πως «Δεν μπορεί να γίνει κανείς άγιος όταν δουλεύει δεκαέξι ώρες την ημέρα» αλλά ήταν σταλινιστής! Ναι, ο Χάιντεγκερ είπε «Το πεπρωμένο δεν μπορεί να αλλάξει αλλά μπορεί να αμφισβητηθεί» αλλά ήταν ναζιστής! Για να πετύχεις στον κόσμο εσύ, κάποιοι άλλοι πρέπει να υποφέρουν, που λέει και ο Βιτγκενστάιν! Και στην τελική «Imbeciles worship cretins» είναι το σχόλιό του για τον θρίαμβο του Ντόναλντ Τραμπ στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ. Ταιριάζει και για την περίπτωση Μητσοτάκη στην Ελλάδα λέτε; Oh well – πάντως, το ζευγάρι χωρίζει. Η ταινία λοιπόν σε πιάνει και σε μαγκώνει μια χαρά. Και λίγο να γουστάρεις τσιτάτα και τέτοια, γουάου, η καλύτερή σου. Και μετά έρχεται η ληστεία. Και τα λεφτά. Και η απόφαση του Πιέρ-Πολ να τα πάρει.

Οι φιλοσοφικές ανησυχίες συνεχίζουν να υφίστανται. Ο χιουμοριστικός τόνος επίσης, αν και σκληρός, πικρός και κατάμαυρος ώρες ώρες. Το θέμα είναι πως... δεν έχουμε ταινία! Η ληστεία ως αφηγηματικός ιστός δεν στηρίζει την ταινία, δεν την κάνει στιβαρή, δεν τη βοηθάει να τσουλήσει. Επιλέγεται προφανώς για να μην κλοτσήσουν όσοι θεατές βρεθούν στην αίθουσα για να πιάσουν τον εαυτό τους, αποσβολωμένο, να νιώθει ότι παρακολουθεί ένα διασκεδαστικό μεν αλλά καθόλου κινηματογραφικό μάθημα φιλοσοφίας. Αλλά το ανακάτεμα δεν δίνει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Τα ξεχωριστά υλικά δεν δίνουν ένα αρμονικό όλον, αλλά θυμίζουν ένα κινηματογραφικό σώμα τέρατος του Φρανκενστάιν. Δεν κολλάνε μεταξύ τους. Κι αυτό είναι το κύριο πρόβλημα της ταινίας. Μιας ταινίας που αν εξαιρέσεις αυτό το πρόβλημα και την αμηχανία που προκαλεί, είναι και αστεία, και διασκεδαστική και λέει πολλές αλήθειες για το σήμερα, που πονάνε. Μια κριτική ενάντια στον καπιταλισμό, τον νεοφιλελευθερισμό και στη σαρωτική επέλαση της μόνης... ηθικής αξίας που έχει απομείνει στον κόσμο μας: του χρήματος. Που οδηγεί στην πτώση της αμερικάνικης αυτοκρατορίας. Της μόνης αυτοκρατορίας. Και κατά πως φαίνεται, του κόσμου ολόκληρου.

Πολύ ωραία όλα αυτά, θεάρα και η Maripier Morin – τώρα που το σκέφτομαι, σε όλες τις ταινίες του Arcand πρωταγωνιστούν πανέμορφες γυναίκες – πλάκα έχει και ο κοτσιδάτος Remy Girard και ο πανούργος Pierre Curzi, εγώ μια χαρά πέρασα με την ταινία, ξέρω όμως πως το δέσιμό της είναι άτσαλο και πως σε πολλά σημεία της κυριαρχεί η αμηχανία. Το πρόσημο πάντως είναι σαφέστατα θετικό.

Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Αυγούστου 2019 από την Feelgood Ent.!

Γεννημένος χορευτής!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Να έχεις ταλέντο και να ντρέπεσαι γι' αυτό – τι κατάρα!

Αυτή είναι η όγδοη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας (χμ, εδώ χωράει μικρός αντίλογος, θα εξηγήσω) που σκηνοθετεί η γεννημένη στις 12 Ιουνίου του 1967 (πρόσφατα γιόρτασε τα 52α γενέθλιά της δηλαδή) Μαδριλένα Icíar Bollaín. Είναι η 4η ταινία της που βλέπουμε εμπορικά στην Ελλάδα και η 4η στην οποία το σενάριο υπογράφει (ή συνυπογράφει) ο σύντροφός της και σεναριογράφος τα τελευταία χρόνια των ταινιών του Ken Loach, Paul Laverty. Τρεις ταινίες είδαμε στην Ελλάδα και είναι υπογεγραμμένες από τον Laverty: «Ακόμα και η βροχή» (También la lluvia, 2010), «Η ελιά» (El olivo, 2016) και η τωρινή. Η πρώτη της ταινία που είδαμε στην Ελλάδα – και δεν διαθέτει στα credits της τον Laverty – είναι το «Μέσα απ' τα μάτια σου» (Te doy mis ojos, 2003) και η μοναδική ταινία της στην οποία το σενάριο υπογράφει ο Laverty και την οποία δεν είδαμε στην Ελλάδα είναι το «Κατμαντού» (Katmandú, un espejo en el cielo, 2011). Η ταινία «Yuli» έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περσινό φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν, όπου τιμήθηκε με το βραβείο σεναρίου. Ήταν υποψήφια για πέντε βραβεία Goya (τα ισπανικά Όσκαρ), χωρίς τελικά να κερδίσει κανένα.

Κι ας αντιγράψουμε μερικά στοιχεία για τον Acosta, από το δελτίο τύπου της εταιρίας διανομής: «Ο (γεννημένος στις 2 Ιουνίου του 1973) Carlos Acosta έχει χορέψει στο Εθνικό Μπαλέτο της Αγγλίας, στο Εθνικό Μπαλέτο της Κούβας, στο Μπαλέτο Χιούστον και στο Αμερικανικό Μπαλέτο. Ήταν μόνιμο μέλος του Βασιλικού Μπαλέτου της Αγγλίας από το 1998 έως το 2015. Προπονούταν στο Εθνικό Σχολείο Μπαλέτου της Κούβας και κέρδισε το χρυσό μετάλλιο το 1990 στο «Prix de Lausanne». Ήρθε στο προσκήνιο στις αρχές του 1990, (ήταν ακόμη έφηβος), όταν αμερικάνικες και ευρωπαϊκές εταιρείες χορού άρχισαν να του προσφέρουν πρωταγωνιστικούς ρόλους. Λόγω της περίφημης χάρης και της φυσικής του κατάστασης, συγκρίθηκε άμεσα με κάποιους από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες του κόσμου. Το 2007, η αυτοβιογραφία του «No way home – a Cuban dancer’s story» (πάνω στην οποία βασίζεται το σενάριο αυτής της ταινίας) δημοσιεύτηκε από τη Harper Collins UK, τη Scribner US και τη Schott στη Γερμανία. Την ίδια χρονιά, εμφανίστηκε στην ταινία που σκηνοθέτησε η Natalie Portman για το «New York, I Love You». Η κουλτούρα και η ιστορία της πατρίδας του Carlos υπήρξαν σημαντικές επιρροές κατά τη διάρκεια της καριέρας του. Έχει ιδρύσει τη δική του εταιρία χορού, «Acosta Danza» στην Αβάνα, κι έχει δημιουργήσει το «Carlos Acosta International Dance Foundation» για να δώσει σε νέους χορευτές και χορογράφους τις δυνατότητες από τις οποίες επωφελήθηκε ο ίδιος παρέχοντας μια εκπαιδευτική πλατφόρμα. Το «Acosta Danza Academy» άνοιξε το Σεπτέμβριο του 2017».

Η υπόθεση: Το Yuli είναι το παρατσούκλι που δόθηκε στον Carlos Acosta από τον πατέρα του, Πέντρο. Ήταν το όνομα ενός γενναίου Ινδιάνου. Η μόνη μόρφωση που έλαβε ο μικρός Yuli ήταν στους δρόμους μιας υποβαθμισμένης γειτονιάς στην Αβάνα. Αλλά ο Πέντρο ήξερε ότι ο γιος του έχει φυσικό ταλέντο στο χορό και ουσιαστικά τον ανάγκασε να πάει στην Εθνική Σχολή Χορού της Κούβας. Ο Yuli το μόνο που ήθελε ήταν να παίζει ποδόσφαιρο. Καθόλου δεν του άρεσε η ιδέα να γίνει χορευτής. Παρά τις αντιδράσεις του, όμως, ο Carlos Acosta εντέλει μαγεύτηκε από τον κόσμο του χορού και δημιούργησε τον δικό του μύθο ως ένας από τους καλύτερους χορευτές της γενιάς του κι ως ο πρώτος μαύρος καλλιτέχνης που ενσάρκωσε τον Ρομέο στο Βασιλικό Μπαλέτο του Λονδίνου, στο οποίο συνέχισε την καριέρα του για 17 ολόκληρα χρόνια. Η ταινία παρουσιάζει την ιστορία του.

Η άποψή μας: Ενδιαφέρον πείραμα είναι τούτη η ταινία. Είναι και βιογραφική ταινία και ντοκιμαντέρ και η ροή της σε κάποια σημεία «διακόπτεται» από μεγάλα κομμάτια αυτούσιων σκηνών από χορογραφίες. Ο ίδιος ο Acosta εμφανίζεται στην ταινία υποδυόμενος τον εαυτό του στο τώρα, ενώ υπάρχουν ένας υπέροχος πιτσιρίκος, ο Edlison Manuel Olbera Núñez, που τον υποδύεται στην παιδική του ηλικία κι ένας συμπαθέστατος νεαρός χορευτής, ο Keyvin Martínez, που τον υποδύεται στα νιάτα του. Η κεντρική ιδέα της ταινίας είναι ότι ο Acosta ετοιμάζει παράσταση χορού με θέμα τη ζωή του και ανάμεσα στις πρόβες κοιτάζει ένα φωτογραφικό άλμπουμ και θυμάται τη διαδρομή του. Και ιδίως την ιδιαίτερα φορτισμένη σχέση με τον πατέρα του. Εννοείται ότι για ταινία μιλάμε, οπότε το σενάριο παίρνει κάποιες απαραίτητες ελευθερίες (πχ ο Yuli στην πραγματικότητα είχε 10 αδέλφια κι όχι μόνο 3, όπως φαίνεται στην ταινία).

Σημασία έχει πως ο Laverty για άλλη μια φορά παραδίδει ένα πολύ ωραίο σενάριο στη σύντροφό του. Υπάρχει η απαραίτητη κοινωνική ματιά, τονίζεται ιδιαίτερα η άθλια κατάσταση στην Κούβα κατά τη διάρκεια της Αποικιοκρατίας, ο τόνος κατά βάση είναι feelgood και η ταινία προσπαθεί – και εν πολλοίς τα καταφέρνει – να μην περιορίζει το εν δυνάμει κοινό της μόνον σε ανθρώπους που αγαπούν τον χορό ή που γνωρίζουν τον Acosta. Με το φινάλε της, σε κάνει να νιώθεις χαρούμενος που τον γνώρισες έστω κι έτσι... Κατά μία έννοια έχουμε ομοιότητες με την ταινία από την Αγγλία, που είχε κάνει πάταγο το 2000 (έχουν περάσει ήδη 19 χρόνια ρε φίλε!): το περίφημο «Billy Elliot». Αλλά και αρκετές διαφορές. Εκείνη η ταινία μιλούσε για έναν φανταστικό ήρωα. Ο μικρός Μπίλι ήθελε να γίνει χορευτής – ο Yuli δεν ήθελε. Ο πατέρας του Μπίλι δεν ήθελε ο γιος του να γίνει χορευτής παρά το ταλέντο που διέθετε – ο πατέρας του Yuli ήθελε ο γιος του να γίνει χορευτής εξαιτίας του ταλέντου που διέθετε. Ο Yuli ήθελε την ελευθερία του, ήθελε να είναι παιδί, να μην διαφέρει, να μην ξεχωρίζει, να μην του μπει η ρετσινιά της «αδελφής».

Αυτή ήταν η μεγαλύτερη μάχη που είχε να δώσει: από τη μία ενάντια στις προκαταλήψεις και από την άλλη ενάντια στον ίδιο του τον εαυτό. Έναν εαυτό που του έβαζε εμπόδια και παραλίγο να του στερήσει μιαν ζηλευτή καριέρα και την ευκαιρία να ανθίσει στις καλύτερες συνθήκες που θα μπορούσε. Ναι, μπορεί να είναι σπάνιο, αλλά αληθινό: κάποιοι άνθρωποι κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους να τα καταφέρουν σε κάποιον χώρο που αγαπάνε, χωρίς να έχουν ταλέντο. Και υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι που κάνουν ότι μπορούν για να θάψουν το ταλέντο τους, να το αφήσουν να πάει ανεκμετάλλευτο, χαράμι, να χαθεί τσάμπα. Είναι συγκινητική η επιμονή του πατέρα, που κάτι μας λέει για τη σύγχρονη παιδαγωγική αντίληψη η οποία υποστηρίζει πως πρέπει να αφήνουμε τα παιδιά μας να κάνουν αυτό που θέλουν, χωρίς ποτέ να τα πιέζουμε. Χμ...

Η σκηνοθεσία είναι στρωτή, οι ρόλοι βγαίνουν καλογραμμένοι, εντάξει, ο Acosta δεν είναι ηθοποιός κι αυτό φαίνεται. Γενικώς, δεν μπορούμε να πούμε πως αυτή είναι μια ταινία χωρίς προβλήματα. Αλλού επικεντρώνεται υπερβολικά πολύ (πχ στην παιδική ηλικία του Yuli) άλλα πράγματα τα ξεπετάει στα γρήγορα (πχ την αυτοκτονία της αδελφής, μια από τις πιο όμορφες σκηνές της ταινίας), γενικά, κουβαλάει προβλήματα που έχουν οι κινηματογραφικές βιογραφίες. Κι ενώ οι σκηνές των χορογραφιών είναι μαγικές και θα τις λατρέψουν οι επαΐοντες, που πίνουν νερό στο όνομα του Acosta, δεν βοηθάνε τον εσωτερικό ρυθμό της ταινίας. Καλό είναι το γεγονός ότι δεν μιλάμε για κλασική κινηματογραφική βιογραφία. Και σίγουρα σούπερ είναι το γεγονός ότι η ταινία είναι προσβάσιμη σε όλους, υποσχόμενη πως θα περάσουν καλά. Και αυτή είναι μια υπόσχεση την οποία τηρεί.

Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Αυγούστου 2019 από την Seven Films!

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	The Lion King	Feelgood Ent.	2	220	35.715	163.788
2	Qu'est-ce qu'on a encore fait au bon Dieu?	Odeon	3	37	11.132	73.303
3	Celle que vous croyez	Rosebud 21	1	16	7.684	7.684
4	Spider-Man: Far From Home	Feelgood Ent.	4	36	5.606	167.332
5	Vault	Tanweer	1	32	4.014	4.014
6	Toy Story 4	Feelgood Ent.	6	29	2.847	160.712
7	Polaroid	Odeon	1	29	2.446	2.446
8	Anna	Odeon	2	26	2.363	10.741
9	Mi obra maestra	Rosebud 21	3	14	2.023	6.246
10	Red Joan	Weird Wave	2	12	1.969	8.340

Προηγούμενο ΤΟΠ - Επόμενο ΤΟΠ

Στην δαγκάνα του ΣΔΟΕ! Μια Γαλλική καλοκαιρινή κωμωδία, δια χειρός του σκηνοθέτη Mohamed Hamidi (One Man and His Cow, Homeland) και από τους παραγωγούς των Les Intouchables, είναι το φιλμ Τα παράπονα σας στον Έφορο (Jusqu'ici Tout Va Bien). Ο Φρεντ είναι ένας πετυχημένος επιχειρηματίας που έχει μπλέξει άσχημα. Μόλις έκλεισε το σπουδαιότερο συμβόλαιο της καριέρας του αλλά οι ελεγκτές της εφορίας απειλούν να του κλείσουν την εταιρία εξαιτίας μίας φορολογικής απάτης…ενώ η λύση του προβλήματος είναι χειρότερη από το ίδιο το πρόβλημα! Ο Φρεντ και οι "trendy” συνεργάτες του, πρέπει να μετακομίσουν την επιχείρηση σε μία οικονομικά υποβαθμισμένη ζώνη έξω από το Παρίσι. Και μόνο η σκέψη να πάνε σε ένα τέτοιο μέρος τους τρομοκρατεί.

Πρωταγωνιστούν οι Gilles Lellouche (C'est la vie!, The Connection), Malik Bentalha (Taxi 5, Le Doudou, One Man and his Cow, Homeland, Good Guys Go to Heaven), Sabrina Ouazani (Taxi 5, On the Other Side of the tracks, Of Gods and Men), Camille Lou (Marry Me, Dude).

Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Αυγούστου 2019 από την Spentzos Films!

Ολική Καταστροφή! Η τρίτη ταινία της επιτυχημένης σειράς Σχέδιο Απόδρασης: Προσωπική Υπόθεση (Escape Plan: The Extractors) υπόσχεται αμέτρητες στιγμές δράσης… σαν τον παλιό καλό καιρό! Θέλοντας να εκδικηθούν τον δημιουργό της φυλακής υψηλής τεχνολογίας από την οποία μόλις απέδρασαν, ο Ρέι Μπρέσλιν και η ομάδα του διασταυρώνονται με τον Σεν, έναν ακόμα περιβόητο δραπέτη και σύμμαχο που αναζητά την απαχθείσα κόρη ενός Κινέζου δισεκατομμυριούχου. Η δίψα τους για εκδίκηση και η νέα τους αποστολή θα συγκρουστούν όταν διαρρήξουν το Devil’s Station, μια αδιαπέραστη γοτθική φυλακή, όπου το κορίτσι κρατείται όμηρος. Μια σκοτεινή φυλακή που δημιουργήθηκε από τον ορκισμένο εχθρό τους.

Ο τρεις φορές υποψήφιος για Όσκαρ Sylvester Stallone (Ρόκι, Ράμπο: Το Πρώτο Αίμα, Βαρομετρικό Χαμηλό, Οι Αναλώσιμοι) μας συνέστησε τον χαρακτήρα του Ρέι Μπρέσλιν για πρώτη φορά το 2013 στην πρώτη ταινία «Σχέδιο Απόδρασης». Η επιτυχημένη ταινία μας χάρισε το 2018 ένα σίκουελ και ήρθε η στιγμή να ολοκληρωθεί η τριλογία με τον πιο κατάλληλο τρόπο. Μαζί του και οι Dave Bautistaα, Jin Zhang, Jaime King, 50 Cent.

Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Αυγούστου 2019 από την Odeon!

Δύο ιστορίες. Μόνο μία αλήθεια! Ένα αγωνιώδες ψυχολογικό θρίλερ με ευφυή πλοκή που ξετυλίγεται μεθοδικά από τον Αργεντίνο σκηνοθέτη Miguel Cohan, έναν από τους εμπορικά πιο επιτυχημένους δημιουργούς της χώρας του, είναι η ταινία Δεσμοί Αίματος (La Misma Sangre). Συναρπαστικές ανατροπές, οικογενειακά μυστικά, εξαιρετικές ερμηνείες είναι στον πυρήνα αυτής της αριστοτεχνικά δομημένης ταινίας με έντονο σασπένς και καταλυτικές λεπτομέρειες. Μετά το θάνατο της συζύγου του Ελίας, η κάποτε στενά δεμένη οικογένεια δοκιμάζεται. Ένας ασφυκτικός ιστός υφαίνεται, όλα μοιάζουν ύποπτα και η αμφιβολία κυριαρχεί.

Πρωταγωνιστούν οι Oscar Martínez, Paulina García, Dolores Fonzi, Luis Gnecco.

Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Αυγούστου 2019 από την Tanweer!

Μετά την παρακμή... Ο βραβευμένος με Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας (Η Επέλαση των Βαρβάρων) Denys Arcand γράφει το σενάριο και σκηνοθετεί την ευφυή ταινία Η Πτώση της Αμερικάνικης Αυτοκρατορίας (La chute de l'empire américain) με επίκεντρο την κυριαρχία των χρημάτων σε μία κοινωνία, όπου όλες οι άλλες αξίες παραγκωνίζονται. Με όχημα έναν απένταρο διανοούμενο που βρίσκεται μπροστά σε μία αναπάντεχη -και καθόλου αθώα- ευκαιρία να πλουτίσει, ο εξαιρετικός Γαλλοκαναδός δημιουργός ξετυλίγει μία καυστική, δραματική κωμωδία με πολλά μηνύματα, ηθικά διλήμματα, ανατροπές και σπαρταριστές στιγμές. Ο 36χρονος Pierre-Paul Daoust, ένας διανοούμενος με διδακτορικό στη φιλοσοφία, αναγκάζεται να εργαστεί ως κούριερ για να τα βγάλει πέρα. Μία μέρα, εν ώρα εργασίας, γίνεται αυτόπτης μάρτυρας μίας ένοπλης ληστείας που πάει στραβά: δύο νεκροί και τσάντες γεμάτες εκατομμύρια πεταμένες κάτω. O Pierre-Paul έρχεται αντιμέτωπος με το δίλημμα του να φύγει με άδεια χέρια ή να πάρει τα λεφτά και να φύγει.

Πρωταγωνιστούν οι Αlexandre Landry, Maripier Morin, Remy Girard, Louis Morissette, Maxim Roy, Pierre Curzi, Vincent Leclerc, Patrick Emmanuel Abellard, Florence Longpre, Eddy King.

Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Αυγούστου 2019 από την Feelgood Ent.!

Οι βασιλείς πέφτουν, τα βασίλεια παραμένουν! Ο κόσμος ενός διεφθαρμένου πολιτικού καταρρέει στο φιλμ Ο Έκπτωτος (El Reino), το νέο πολιτικό θρίλερ του Rodrigo Sorogoyen (“Κανείς δεν Μπορεί να μας Σώσει”) που μιλάει για την τεράστια πολιτική κρίση που έχει ξεσπάσει στην Ισπανία - αλλά ταυτόχρονα είναι ανατριχιαστικά αναγνωρίσιμη σε όλον τον κόσμο. Έξυπνο, συναρπαστικό και επίκαιρο σινεμά, και μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της χρονιάς στην Ισπανία, με επτά βραβεία Γκόγια, μεταξύ των οποίων Καλύτερης Σκηνοθεσίας και Α’ και Β’ Ανδρικής Ερμηνείας.Υποψήφια για το Βραβείο LUX του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Σε μία παραθαλάσσια πόλη της Ισπανίας, μια ομάδα φίλων, μέλη ενός πολιτικού κόμματος της χώρας, περνούν τον χρόνο τους σε εντυπωσιακά γιοτ και ακριβά εστιατόρια. Πίσω από την επιφανειακή βιτρίνα, όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο ρόδινα: η καθημερινότητά τους περιλαμβάνει ξέπλυμα χρήματος, ύποπτες συναλλαγές, περίεργα πάρε-δώσε και ειδικές “χάρες” προς επιχειρηματίες. Ο Μανουέλ, ένας τοπικός γραμματέας του κόμματος, ο οποίος έχει αρκετή επιρροή και είναι ένα από τα φαβορί για να αναλάβει την θέση του Προέδρου, βλέπει την τέλεια ζωή του να απειλείται μετά από την αποκάλυψη ενός μεγάλου σκανδάλου, που εμπλέκει τον ίδιο και τον φίλο του, Πάκο. Ο Μανουέλ προσπαθεί να κρατήσει την ψυχραιμία του, καθώς τα μίντια αρχίζουν να αποκαλύπτουν το σκάνδαλο σε όλη του την κλίμακα. Είναι, όμως, πεπεισμένος ότι η καταιγίδα θα περάσει και ότι το κόμμα θα φέρει τα πράγματα στην θέση του, όπως έκανε πάντα όταν είχε μπλεξίματα κάποιο από τα μέλη του. Όμως, αυτή τη φορά το κόμμα του γυρνά την πλάτη και μόνο ο Πάκο βγαίνει αλώβητος. Μέσα σε μια νύχτα, ο Μανουέλ αποβάλλεται από το “βασίλειο”, στιγματισμένος στα μάτια της δημόσιας γνώμης και προδομένος από εκείνους, οι οποίοι, λίγες ώρες νωρίτερα, πίστευε ότι ήταν φίλοι του. Όμως, παρόλο που το κόμμα σκοπεύει να ρίξει όλο το φταίξιμο πάνω του, ο Μανουέλ δεν δέχεται να πέσει μόνος του. Με μόνη βοήθεια τη στήριξη της γυναίκας και της κόρης του, παγιδευμένος σε μια μάχη για επιβίωση, ο Μανουέλ θα πρέπει να παλέψει ενάντια σε μια καλολαδωμένη μηχανή και ένα κομματικό σύστημα, στο οποίο οι βασιλιάδες μπορεί να γκρεμίζονται - τα βασίλεια, όμως, επιβιώνουν.

Πρωταγωνιστούν οι Antonio de la Torre, Mónica López, Josep Maria Pou.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 8 Αυγούστου 2019 από την Rosebud 21!

Ο Μπαμπάς σηκώνει τα χέρια ψηλά! Μια κωμωδία καταστάσεων, που έσπασε ταμεία στην Ιταλία, είναι η περίπτωση του Όταν λείπει η μαμά (10 Giorni Senza Mama), που σκηνοθετεί ο Alessandro Genovesi. Τι μπορεί να συμβεί όταν η σύζυγος και μητέρα 3 παιδιών αποφασίζει να πάει 10 μέρες διακοπές; Ο Κάρλο και η Τζούλια είναι παντρεμένοι και έχουν τρία παιδιά. Ο Κάρλο είναι εντελώς απορροφημένος από τη δουλειά του και έτσι λείπει συνεχώς από το σπίτι, ενώ η Τζούλια έχει εγκαταλείψει τη δουλειά της για να μεγαλώσει τα παιδιά. Κουρασμένη από την καθημερινότητα, η Τζούλια αποφασίζει να κάνει δώρο στον εαυτό της 10 μέρες διακοπές χωρίς την οικογένεια. Ο Κάρλο θα πρέπει τώρα να αναλάβει το ρόλο της και αυτό δεν είναι εύκολο… Όταν η μητέρα επιστρέψει, τίποτα δεν θα είναι το ίδιο. Καβγάδες, καταστροφές και πολλά ευτράπελα, συνθέτουν μια ξεκαρδιστική καλοκαιρινή κωμωδία για όλη την οικογένεια.

Πρωταγωνιστούν οι Fabio De Luigi, Valentina Lodovini, Angelica Elli.

Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Αυγούστου 2019 από την Weird Wave!