Movies Ltd

Οι βασιλείς πέφτουν, τα βασίλεια παραμένουν! Ο κόσμος ενός διεφθαρμένου πολιτικού καταρρέει στο φιλμ Ο Έκπτωτος (El Reino), το νέο πολιτικό θρίλερ του Rodrigo Sorogoyen (“Κανείς δεν Μπορεί να μας Σώσει”) που μιλάει για την τεράστια πολιτική κρίση που έχει ξεσπάσει στην Ισπανία - αλλά ταυτόχρονα είναι ανατριχιαστικά αναγνωρίσιμη σε όλον τον κόσμο. Έξυπνο, συναρπαστικό και επίκαιρο σινεμά, και μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της χρονιάς στην Ισπανία, με επτά βραβεία Γκόγια, μεταξύ των οποίων Καλύτερης Σκηνοθεσίας και Α’ και Β’ Ανδρικής Ερμηνείας.Υποψήφια για το Βραβείο LUX του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Σε μία παραθαλάσσια πόλη της Ισπανίας, μια ομάδα φίλων, μέλη ενός πολιτικού κόμματος της χώρας, περνούν τον χρόνο τους σε εντυπωσιακά γιοτ και ακριβά εστιατόρια. Πίσω από την επιφανειακή βιτρίνα, όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο ρόδινα: η καθημερινότητά τους περιλαμβάνει ξέπλυμα χρήματος, ύποπτες συναλλαγές, περίεργα πάρε-δώσε και ειδικές “χάρες” προς επιχειρηματίες. Ο Μανουέλ, ένας τοπικός γραμματέας του κόμματος, ο οποίος έχει αρκετή επιρροή και είναι ένα από τα φαβορί για να αναλάβει την θέση του Προέδρου, βλέπει την τέλεια ζωή του να απειλείται μετά από την αποκάλυψη ενός μεγάλου σκανδάλου, που εμπλέκει τον ίδιο και τον φίλο του, Πάκο. Ο Μανουέλ προσπαθεί να κρατήσει την ψυχραιμία του, καθώς τα μίντια αρχίζουν να αποκαλύπτουν το σκάνδαλο σε όλη του την κλίμακα. Είναι, όμως, πεπεισμένος ότι η καταιγίδα θα περάσει και ότι το κόμμα θα φέρει τα πράγματα στην θέση του, όπως έκανε πάντα όταν είχε μπλεξίματα κάποιο από τα μέλη του. Όμως, αυτή τη φορά το κόμμα του γυρνά την πλάτη και μόνο ο Πάκο βγαίνει αλώβητος. Μέσα σε μια νύχτα, ο Μανουέλ αποβάλλεται από το “βασίλειο”, στιγματισμένος στα μάτια της δημόσιας γνώμης και προδομένος από εκείνους, οι οποίοι, λίγες ώρες νωρίτερα, πίστευε ότι ήταν φίλοι του. Όμως, παρόλο που το κόμμα σκοπεύει να ρίξει όλο το φταίξιμο πάνω του, ο Μανουέλ δεν δέχεται να πέσει μόνος του. Με μόνη βοήθεια τη στήριξη της γυναίκας και της κόρης του, παγιδευμένος σε μια μάχη για επιβίωση, ο Μανουέλ θα πρέπει να παλέψει ενάντια σε μια καλολαδωμένη μηχανή και ένα κομματικό σύστημα, στο οποίο οι βασιλιάδες μπορεί να γκρεμίζονται - τα βασίλεια, όμως, επιβιώνουν.

Πρωταγωνιστούν οι Antonio de la Torre, Mónica López, Josep Maria Pou.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 8 Αυγούστου 2019 από την Rosebud 21!

Ο Μπαμπάς σηκώνει τα χέρια ψηλά! Μια κωμωδία καταστάσεων, που έσπασε ταμεία στην Ιταλία, είναι η περίπτωση του Όταν λείπει η μαμά (10 Giorni Senza Mama), που σκηνοθετεί ο Alessandro Genovesi. Τι μπορεί να συμβεί όταν η σύζυγος και μητέρα 3 παιδιών αποφασίζει να πάει 10 μέρες διακοπές; Ο Κάρλο και η Τζούλια είναι παντρεμένοι και έχουν τρία παιδιά. Ο Κάρλο είναι εντελώς απορροφημένος από τη δουλειά του και έτσι λείπει συνεχώς από το σπίτι, ενώ η Τζούλια έχει εγκαταλείψει τη δουλειά της για να μεγαλώσει τα παιδιά. Κουρασμένη από την καθημερινότητα, η Τζούλια αποφασίζει να κάνει δώρο στον εαυτό της 10 μέρες διακοπές χωρίς την οικογένεια. Ο Κάρλο θα πρέπει τώρα να αναλάβει το ρόλο της και αυτό δεν είναι εύκολο… Όταν η μητέρα επιστρέψει, τίποτα δεν θα είναι το ίδιο. Καβγάδες, καταστροφές και πολλά ευτράπελα, συνθέτουν μια ξεκαρδιστική καλοκαιρινή κωμωδία για όλη την οικογένεια.

Πρωταγωνιστούν οι Fabio De Luigi, Valentina Lodovini, Angelica Elli.

Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Αυγούστου 2019 από την Weird Wave!

No way home – a Cuban dancer’s story! Εμπνευσμένη από τη ζωή του σπουδαίου Κουβανού χορευτή Κάρλος Ακόστα και βασισμένη στην αυτοβιογραφία του, η ταινία Ο χορός της ζωής μου (Yuli) της Icíar Bollaín (“Η Ελιά”, “Ακόμα κι η βροχή”) είναι το χρονικό μιας συγκλονιστικής ζωής. Από τους δρόμους της Αβάνας, στο Βασιλικό Μπαλέτο του Λονδίνου, ο κορυφαίος χορευτής της γενιάς του, που απολαύσαμε πρόσφατα και στην Αθήνα, έπρεπε να ξεπεράσει τεράστιες δυσκολίες και να σπάσει φοβερά ταμπού, για να γίνει ο θρύλος που είναι σήμερα. Το σενάριο (που βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν) υπογράφει ο βραβευμένος σεναριογράφος του Ken Loach, Paul Laverty (“Ο Άνεμος χορέυει το κριθάρι”, “Εγώ ο Ντάνιελ Μπλέικ”). Το «Yuli» είναι το παρατσούκλι που δόθηκε στον Carlos Acosta από τον πατέρα του, Πέντρο. Η μόνη μόρφωση που έλαβε ο μικρός Yuli ήταν στους δρόμους μιας υποβαθμισμένης γειτονιάς στην Αβάνα. Αλλά ο Πέντρο ήξερε ότι ο γιος του έχει φυσικό ταλέντο στο χορό και τον ανάγκασε να πάει στην Εθνική Σχολή Χορού της Κούβας. Παρά την αρχική του αντίδραση, ο Κάρλος Ακόστα μαγεύτηκε από τον κόσμο του χορού και δημιούργησε τον δικό του μύθο ως ένας από τους καλύτερους χορευτές της γενιάς του κι ως ο πρώτος μαύρος καλλιτέχνης που ενσάρκωσε τον Ρομέο στο Βασιλικό Μπαλέτο του Λονδίνου, στο οποίο συνέχισε την καριέρα του για 17 χρόνια. Ο Carlos Acosta έχει χορέψει στο Εθνικό Μπαλέτο της Αγγλίας, στο Εθνικό Μπαλέτο της Κούβας, στο Μπαλέτο Χιούστον και στο Αμερικανικό Μπαλέτο. Ήταν μόνιμο μέλος του Βασιλικού Μπαλέτου της Αγγλίας από το 1998 έως το 2015. Προπονούταν στο Εθνικό Σχολείο Μπαλέτου της Κούβας και κέρδισε το χρυσό μετάλλιο το 1990 στο «Prix de Lausanne». Ήρθε στο προσκήνιο στις αρχές του 1990, (ήταν ακόμη έφηβος), όταν Αμερικάνικες και Ευρωπαϊκές εταιρείες χορού άρχισαν να του προσφέρουν πρωταγωνιστικούς ρόλους. Λόγω της περίφημης χάρης και της φυσικής του κατάστασης, συγκρίθηκε άμεσα με κάποιους από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες του κόσμου.

Ο ίδιος ο Carlos Acosta ερμηνεύει τον εαυτό του στο σήμερα, ενώ ο μικρός – αποκάλυψη Edlison Manuel Olbera Núñez, ενσαρκώνει μοναδικά τον χορευτή στα παιδικά του χρόνια.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Αυγούστου 2019 από την Seven Films!

Ο Άλλος Γκάτσμπι! Ο κορυφαίος σκηνοθέτης Woody Allen επιστρέφει στην αγαπημένη του Νέα Υόρκη σε μια από τις πιο αισιόδοξες στιγμές της φιλμογραφίας του, το Μία Βροχερή Μέρα στη Νέα Υόρκη (A Rainy Day in New York). Οι νεαροί πρωταγωνιστές στη νέα ρομαντική κωμωδία του Γούντι Άλεν είναι ο Γκάτσμπι και η Άσλεϊ. Ο Γκάτσμπι έχει γεννηθεί στη Νέα Υόρκη από εύπορους γονείς αλλά προτιμάει έναν όχι και τόσο συμβατικό τρόπο ζωής. Του αρέσει η παλιά μουσική, οι παλιές ταινίες του Χόλυγουντ και οι βροχερές μέρες στην πόλη. Του αρέσει επίσης να τζογάρει χωρίς να νιώθει κάποια έλξη για τα λεφτά. Δεν έχει τις καλύτερες σχέσεις με τους γονείς του, ειδικά με τη μητέρα του, γιατί είχανε άλλες προσδοκίες γι’ αυτόν. Όπως και ο συνονόματός του στο βιβλίο του Φ.Σ. Φιτζέραλντ, ο Γκάτσμπι είναι μια φιγούρα μιας εποχής που έχει περάσει καιρό πριν και παλεύει να επιβιώσει στο σήμερα. Η Άσλεϊ έχει γεννηθεί στην Αριζόνα και δεν έχει πάει στη Νέα Υόρκη εδώ και πολλά χρόνια. Μεγάλωσε και αυτή σε πλούσια οικογένεια αλλά είναι περισσότερο ανέμελη και ξέγνοιαστη από τον Γκάτσμπι. Έχει αποφασίσει να δουλέψει ως δημοσιογράφος. Είναι μια έξυπνη και ευπρεπής κοπέλα αλλά της είναι λίγο δύσκολο να προσαρμοστεί στη μεγάλη πόλη. Εκτιμά πολύ τα άτομα που θαυμάζει, έχει πάθος για τη δουλειά της και θέλει ο κόσμος γύρω της να την παίρνει στα σοβαρά. Όταν η Άσλεϊ πάει να πάρει συνέντευξη από τον αγαπημένο της σκηνοθέτη Ρόλαντ Πόλαρντ, εκείνος την εμπιστεύεται απόλυτα και της δίνει μια αποκλειστικότητα: έχει χάσει την αυτοπεποίθησή του ως καλλιτέχνης και ετοιμάζεται να παρατήσει τη νέα ταινία που ετοιμάζει. Ο Γκάτσμπι επισκέπτεται έναν παλιό φίλο του, ο οποίος κάνει μια ταινία και τον πείθει να παίξει έναν μικρό ρόλο. Έκπληκτος ανακαλύπτει ότι πρέπει να φιλήσει τη Σαν, αδερφή της πρώην κοπέλας του. Ο Γκάτσμπι και η Σαν καταλήγουν να περάσουν όλη τη μέρα μαζί.

Ο υποψήφιος για Όσκαρ Timothée Chalamet (Να με Φωνάζεις με το Όνομά σου, Καλοκαιρινές Νύχτες) και η Elle Fanning (Η Αποπλάνηση, Ο Νόμος της Νύχτας) δίνουν απολαυστικές ερμηνείες και χαρίζουν μοναδικά στιγμιότυπα στην απόλυτη κινηματογραφική πόλη που μόνο ο Woody Allen ξέρει απ’ έξω και ανακατωτά. Στο καστ της ταινίας επίσης συναντούμε τον δυο φορές υποψήφιο για Όσκαρ Jude Law (Άλφι, Γκάτακα), τον έξι φορές υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα Liev Schreiberρ (Η Απαγωγή, Εναντίωση), τον βραβευμένο στο Φεστιβάλ Βενετίας Diego Luna (Θέλω και τη Μαμά σου, Βίαιη Δικαιοσύνη), την υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα Rebecca Hall (Κυριαρχία, Το Δείπνο) και τη Selena Gomez (Χωρίς Πυξίδα, Ξενοδοχείο για Τέρατα).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Αυγούστου 2019 από την Odeon!

Lancôme Paris

του zerVo (@moviesltd)

Τι θα ήθελα μονάχα. Να μας δείξει το φιλμ, σε μια και μόνο σκηνή, έτσι σε δευτερόλεπτα, μια εικόνα της μεγαλοκοπέλας, ελάχιστα πριν την εγκαταλείψει ο Κύρης της. Να φανταστώ την σεκάνς λοιπόν, εκείνος να επιστρέφει στο σπίτι από την εργασία και αυτή να τον καρτερεί, στην πόρτα, λουσαρισμένη και περιποιημένη, με όλα αυτά τα βαφτικά που στην πορεία του έργου έδειξε να διαθέτει σε αφθονία, να του ανοίγει μια τεράστια αγκαλιά, με χαμόγελο πλατύ αγαπησιάρικο και να πέφτει πάνω του με ορμή και πάθος, σαν να μην υπήρξε χθες, σαν να μην παίζει αύριο. Ή μήπως όχι λες? Το αντίθετο να συνέβη, ούτε πόρτες, ούτε κατώφλια, ούτε φιλιά, ούτε κραγιόν, αλλά νυσταγμένη η Κυρία να του πετά ένα πιάτο ξαναζεσταμένο φαγητό στο τραπέζι και να φεύγει τρέχοντας για το δωμάτιο, μην τυχόν και χάσει το νέο επεισόδιο του Τατουάζ. Γιατί ναι μεν ακούγεται άσχημα η σφραγίδα της εγκαταλελειμένης, πρέπει να γνωρίζουμε όμως και τι προσπάθεια έκανε εκείνη, ώστε να μην την φορέσει φαρδιά πλατιά στο κούτελο.

Πικραμένη για την ατυχή έκβαση της πορείας του γάμου της, από τον καιρό που ο σύζυγός της, την άφησε να μεγαλώσει μόνη της δύο ανήλικα αγόρια, για τα μάτια μιας άλλης, πολύ νεότερης της, η πενηντάχρονη καθηγήτρια Κλερ, παλεύει να αγκιστρωθεί σε ερωτικούς δεσμούς με νεαρούς άντρες, όχι με θετικά αποτελέσματα. Όπως καλή ώρα, η σχέση της με τον Λούντο, που μάλλον δεν οδηγεί πουθενά, καθώς εκείνος δεν δείχνει τον αντιμετωπίζει με την στοιχειώδη σοβαρότητα. Πάνω στην απελπισία της νυχτερινής της μοναξιάς, εκείνη θα αποφασίσει να ανοίξει λογαριασμό στο Facebook, προκειμένου να παρακολουθήσει ονλάιν τις κινήσεις του εραστή της, με ψεύτικα στοιχεία, ως Κλάρα Αντούνιεζ, υποδυόμενη μια κοπέλα, με τα μισά της χρόνια...

Η δημιουργία της διαδικτυακής φιλίας με τον συγκάτοικο του Λούντο, τον συνομήλικο του, επαγγελματία φωτογράφο, Άλεξ, θα της ανοίξει νέους αισιόδοξους, συναισθηματικά, δρόμους, ακόμη κι αν χρειάζεται για να τους κρατήσει ζωντανούς, να παίξει τον ρόλο μιας άλλης, πιτσιρίκας, μοντέλου, που έχει ολόκληρη την ζωή της μπροστά. Οι μεταμεσονύχτιες επικοινωνίες, που σχεδόν πάντα θα έχουν τηλεφωνική οργασμική κατάληξη, σύντομα θα οδηγήσουν στην ανάγκη της συνάντησης των δύο αγνώστων. Κι εκεί θέλοντας και μη, η Κλερ θα κληθεί να αποκαλύψει την πραγματικότητα στον Internet Lover της. Η πραγματικότητα όμως, για εκείνη, θα είναι πολύ πιο δύσκολη από όσο αρχικά φανταζόταν.

Ξανά μανά λοιπόν στον σινεμά, το αιώνιο πρόβλημα της γυναικείας ανασφάλειας, που εκρήγνυται εκεί κάπου στα μιντ 40, ταυτόχρονα με την έλευση της εμμηνόπαυσης, για να προκαλέσει το τεράστιο μπιγκ μπανγκ στον μεσήλικο θηλυκό οργανισμό. Με ποθεί? Πόσοι με ποθούν? Με ποθεί ολάκερος ο κόσμος? Εννοείται πως σε έναν χθεσινό, ντεμοντέ, συμβατικό κόσμο, η απάντηση θα δινόταν μονάχα με μια βόλτα στην παραλιακή ντισκοτέκ ηλικιωμένων (βλέπε Gloria δηλαδή) με την μοναδική διαφορά πως στις μέρες μας, με το πάτημα ενός κουμπιού, δίνεται σε όλους η ευκαιρία της επικοινωνίας μέσω του ηλεκτρονικού διαύλου. Εκεί απαιτεί προσοχή όμως, αφού ο απέναντι δεν είναι παρά μόνο μια (50 - 50, αληθινή ή ψεύτικη) φωτογραφία, άντε δύο, πέντε ή δέκα. Δεν τον πιάνεις, δεν τον ακουμπάς, δεν θωρείς το χαμόγελο του, μπας και καταλάβεις αν είναι αυθεντικός ή σου κάνει πλάκα.

Άμαθη λοιπόν σε αυτό τον ιντεράκτιβ κόσμο, η μαντάμ της ιστορίας μας, θα ξεμυαλιστεί τρόπον τινά, από τα όμορφα λόγια του 25άρη, δίχως όμως να αντιληφθεί πως όλα ετούτα εκείνος, δεν τα στέλνει σε εκείνη, μα στο κατά δυόμισι δεκαετίες νεότερο, άβαταρ της. Το πείσμα να αποδείξει πως η μπογιά της περνά, θα την ωθήσει σύντομα στο να εμφανιστεί μπροστά του, μην υπολογίζοντας όμως τον παράγοντα της αρνητικής έκπληξης. Η ταινία μάλλον προς το δράμα τείνει, αναπαράγοντας ένα ζήτημα, την κρίση της μέσης ηλικίας, που πολλάκις έχει μπλεχτεί σε σενάρια στο παρελθόν. Η εισαγωγή που χρησιμοποιεί ο σκηνοθέτης Safy Nebbou, για να εντάξει την μπερδεμένη ηρωίδα του στον καινούργιο ιντερνετικό της κόσμο, μόνο με μοντέρνα δεν μπορεί να μοιάσει, δεκαπέντε χρόνια πλας, από την έλευση της διασημότερης εφαρμογής κοινωνικής δικτύωσης. Άσε που πρέπει να την έχουμε δει περισσότερες από μια ντουζίνα φορές, κατά κύριο λόγο σε αμερικάνικα χόρρορ, δεύτερης κατηγορίας.

Ακόμη κι αν το παράλληλο υποστόρι, με την διήγηση των περιπετειών της Κλερ / Κλάρας στην ψυχαναλύτρια της - εντέλει δεν παίζει κεντροευρωπαίος, να μην έχει καθίσει στην δερμάτινη καρέκλα του σρινκ - δεν δένει με τα υπόλοιπα, όσο θα πίστευε ο δημιουργός, εντούτοις στην πορεία κτίζεται μια ενδιαφέρουσα εξέλιξη, που εμφανίζει τόσο χιουμοριστικές, όσο κυρίως προς το θρίλερ, εκφάνσεις. Οι ανατροπές του ύστατου τρίτου της διάρκειας, επιβεβαιώνουν πάντως, πως μάλλον για αλλού το εκκίνησε το θέμα του ο Γάλλος και αλλού το ρεύμα τον τράβηξε. Αναγκαστικά το πιο πιθανόν, προκειμένου να βάλει ένα τέλος σε ένα στόρι που έχει ειπωθεί από άλλους πολύ καλύτερα.

Διαφημιστικό πρόμο της Lancome, θυμίζει το Celle Que Vous Croyez, αν το καλοκοιτάξεις. Δεν είναι βλέπεις τυχαίος ο συσχετισμός της κορυφαίας μπράντας καλλυντικών, με την πρωταγωνίστρια του, που εδώ και πολύ καιρό προωθεί τα προϊόντα της, με προνόμιο, αυτό το υπέροχο πρόσωπο που της χάρισε ο Θεός. Το οποίο χωρίς το απαιτούμενο μέικ απ, ε, δείχνει πενηντάχρονο και βάλε, αλλά κάτι οι κρεμούλες, κάτι τα μικρολιφτ, αναζωογονείται για να μοιάσει πολύ πιο ελκυστικό, γοητευτικό, θελκτικό. Στοίχημα, κανείς σοβαρός άντρας δεν θα το παρατούσε, για καμιάς μπάρμπι πιτσιρίκας τα κάλλη, αν ήταν έτσι φροντισμένο διαρκώς... Η κάμερα δεν χάνει καμία ευκαιρία να εστιάσει στα πανέμορφα χαρακτηριστικά της Juliette Binoche, ακόμη κι αν εκείνα κρύβονται πίσω από τζαμένιες, βροχερές συνήθως επιφάνειες, έτσι γι να ανέβει κάπως το θερμόμετρο της Άρλεκιν λίμπιντο. Βιπεράκι που στην ουσία είναι αυτό το, δεν το λες και πρωτότυπο, φιλμάκι, που δίχως άλλο κρατά τον θεατή του κοντά, με τις αφελείς εναλλαγές του μέχρι τέλους. Κι ύστερα το ξεχνάς, δεν βρίσκεις και κάποιον λόγο για να το μνημονεύεις, έτσι κι αλλιώς.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Ιουλίου 2019 από την Rosebud 21!

του zerVo (@moviesltd)

Μια μικρή βραχονησίδα στα βόρεια της Σικελίας, που πλέει στα νερά της Τυρρηνικής θάλασσας απέναντι από τον χερσαίο Ιταλιάνικο Νότο, είναι το Στρόμπολι, που οφείλει την διασημότητα του στο γεγονός πως πάνω του βρίσκεται το ένα από τα τρία ενεργά ηφαίστεια της γειτονικής μας χώρας. Το όνομα του βράχου προέρχεται από την λέξη Στρόγγυλη, ελληνική προέλευσης, όπως ελληνικής κατασκευής ήσαν οι πρώτοι συνοικισμοί της ευρύτερης περιοχής, πριν από πολλές χιλιάδες έτη. Το νησάκι πριν από εξήντα ολόκληρα χρόνια, αποτέλεσε την έδρα της ομώνυμης κινηματογραφικής δημιουργίας του τεράστιου Rossellini, ορίζοντας στο απόγειο του ιταλιάνικου νεορεαλισμού, τον μεσογειακό τόπο, που πάνω στην λάβα του σβήνει ο αδιέξοδος έρωτας. Και μετά πάμε γι άλλες πολιτείες. Καλή ώρα όπως στην Sibyl, που μας παρουσιάζει η ικανή Γαλλίδα σκηνοθέτις  Justine Triet.

Έχοντας μόλις διαβεί τα σαράντα της, δίχως να έχει καταφέρει να βρει διέξοδο σε πάμπολλα ζητήματα που την βασανίζουν, η όμορφη Συμπίλ, μετά από μια δεκαετία εξάσκησης του επαγγέλματος της ψυχοθεραπεύτριας, θα πάρει την απόφαση να το εγκαταλείψει, για να ασχοληθεί με την μεγάλη λατρεία της νιότης της, την μυθιστοριογραφία. Αναζητώντας ιδέες για την βάση του πρώτου της διηγήματος, θα εντοπίσει άφθονες στην περιπέτεια που βιώνει η ασθενής της, Μαργκό, μια εντυπωσιακής όψης νεαρή ηθοποιός που κάνει τα πρώτα της βήματα στο εκράν. Και που βρίσκεται σε απόγνωση, καθώς είναι έγκυος στο παιδί του παρτενέρ της, στην ταινία που συμπρωταγωνιστεί και γυρίζεται αυτή την εποχή στα καταγάλανα νερά της Μεσογείου, μα αδυνατεί να τον ενημερώσει καθώς εκείνος διατηρεί, φανερό, δεσμό με την ιδιότροπη σκηνοθέτιδα του έργου.

Ένας έρως που αναμφισβήτητα θα ξυπνήσει παράξενα συναισθήματα στον εσωτερικό κόσμο της μπερδεμένης Συμπίλ, σε σημείο που να θελήσει όλο και περισσότερο να μάθει λεπτομέρειες για το πρόσωπο που ψυχαναλύει, ακόμη κι αν χρειαστεί να καταγράφει τις συνεδρίες, χωρίς την συγκατάθεση της. Συναντήσεις που θα δείξουν στην εξέλιξη τους, πως οι συναισθηματικοί βίοι των δύο γυναικών είναι παράλληλοι, αν και όχι σε ταυτόσημες χρονικές στιγμές. Πράγμα που σημαίνει πως για την wannabe συγγραφέα, τα πάντα έχουν λήξει, τα όνειρα, τα πάθη, μια αγάπη που πήγε στον βρόντο, αφήνοντας της πίσω ένα παιδί να μεγαλώσει ολομόναχη. Αλλά και σημάδια, πολλά σημάδια, που την έχουν οδηγήσει ίσαμε τις συναντήσεις των Α.Α., μην τυχόν και εκεί βρει την λύση στο πρόβλημα αλκοολισμού που για καιρό την βασανίζει.

Ενδιαφέρουσα, πολύ ενδιαφέρουσα η υφή του παραλληλισμού των ζωών των δύο γυναικών, όπως τον ρίχνει στο τραπέζι η ντιρέκτορας, ορίζοντας σαν βασικό άξονα την παρελθοντική ιστορία της Συμπίλ και κτίζοντας πάνω του παρακλάδια με τις ζωντανές στο τώρα αγωνίες της Μαργκό. Φυσικά, στο μεγαλύτερο κομμάτι του πρώτου μέρους, τα φλασμπάκς από το χθες της ανακατωμένης λογικής ψυχαναλύτριας, εισέρχονται απρόσκλητα στο τώρα και στις κατ ιδίαν συναντήσεις των δύο γυναικών, σαν ανακλητές θύμησες που φουντώνουν την ερωτική της επιθυμία. Θα περίμενε κανείς πάντως το κλίμα να είναι τεταμένο, τύπου αρρωστημένο, ενόσω οι δρόμοι που δεν οδηγούν πουθενά πληθαίνουν, το ύφος που επιλέγει να ταξινομήσει τις εικόνες του το φιλμ όμως, έναν τόνο γλαφυρό τον αναδεικνύει. Τονίζοντας τον ακόμη περισσότερο στην επανάληψη, όταν η πλοκή μεταφέρεται πάνω στο ιστιοφόρο των γυρισμάτων του movie within the movie, εκεί που κανείς δεν μπορεί να διακρίνει αν τα υποκείμενα υποκρίνονται ή ετούτες είναι οι αληθινές τους αντιδράσεις.

Δεύτερη φορά μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα που η Triet συνεργάζεται με την, ραγδαία ανερχόμενη στην ιεραρχία της Γαλλικής σινεματικής σκηνής, Virginie Efira, κατόπιν της Victoria, που παρέα με την Sybil, ορίζει ένα δίπτυχο προσέγγισης εύθραυστων γυναικείων προσωπικοτήτων. Η εκρηκτική στις σκηνές σεξ, 42 Μαΐων κατάξανθη σταρ, μετά από ένα ντεμαράζ πρωταγωνιστικών στιγμών φέτος, σε Le Grand Bain και Un Amour Impossible, δείχνει απόλυτα ικανή να πιάσει τον σφυγμό του ταλαιπωρημένου ψυχικά θηλυκού, που βρίσκεται σε κομφούζιο ανάμεσα στο επαγγελματικό καθήκον και τα προσωπικά άγχη.

Όμορφος ο υποστηρικτικός περίγυρος της, αποτελούμενος από την θελκτική Adele, τον κάπως ρηχό Ulliel, τον ομορφονιό (όπως και στο Amour) Niels Schneider και την αβανταρισμένη από το σκριπτ Sandra Huller, τονίζει την δυναμική της ερμηνεία πάνω σε μια περσόνα / βολκάνο, που από στιγμή σε στιγμή πρόκειται να εκραγεί. Μα που όμως, όπως συμβαίνει πάντα στο τρικολόρ σύμπαν, ο διαρκής από μηχανής Θεός, θα εμφανιστεί κάποια στιγμή να βάλει τα πάντα στην θέση τους, λυτρώνοντας, κυρίως την μεγαλοκοπέλα μας, από τον κατακερματισμό.

Μην κλέβεις τον κλέφτη!

του zerVo (@moviesltd)

Στις αρχές της δεκαετίας του 70, η δράση του οργανωμένου εγκλήματος στην Αμερική έφτασε στο απόγειο της. Η Μαφία δρούσε ανεξέλεγκτα και επιδιδόταν σε σωρεία εγκληματικών πράξεων, δίχως κανείς να την παρενοχλεί καθώς έλεγχε πλήρως την αστυνομία, τους δικαστές και τους πολιτικούς. Η αδιαμφισβήτητη κεφαλή της εγκληματικής οργάνωσης της Νέας Αγγλίας, υπήρξε ο διαβόητος Ρέιμοντ Πατριάρκα, που κινούσε τα υπόγεια νήματα με σιδερένια θέληση. Και αυτό εξακολούθησε να το κάνει, παρότι εσώκλειστος στο σωφρονιστικό ίδρυμα, κατηγορούμενος για συμμετοχή σε απόπειρα ανθρωποκτονίας. Στα 1975 άλλαξαν τα πάντα, μιας και έλαβε χώρα ένα γεγονός, που σήμανε και την αρχή του τέλους για την Κόζα Νόστρα. Αυτό ακριβώς το συμβάν περιγράφει με ιδιαίτερο τρόπο, η ταινία Η Ληστεία της Μαφίας.

Αδέλφια περισσότερο, παρά φίλοι κολλητοί, οι Ιρλανδέζικης καταγωγής Ντιους Ντασό και Τσάκι Φλυνν, από τα 15 τους βουτηγμένοι στην παρανομία, μπαινοβγαίνουν διαρκώς στην στενή, έχοντας ξαφρίσει το σύνολο σχεδόν των τραπεζών του Ρόουντ Άιλαντ. Στους περιοριστικούς διαδρόμους της φυλακής, η φήμη τους θα φτάσει μέχρι τα αυτιά του Φραντσέζου, καθηλωμένου στα δεύτερα κλιμάκια της ιεραρχίας του υποκόσμου, Τζέρι Ουιμέτ, που θα τους αγκαζάρει, απλώνοντας μπρος τους το μεγαλύτερο σχέδιο ληστείας που φαντάστηκαν ποτέ. Να αδειάσουν τις μυστικές κρύπτες του αφανούς θησαυροφυλάκιου της Μαφίας, που κανείς κλέφτης δεν έχει τολμήσει ποτέ του να ζυγώσει, φοβούμενος πως θα έρθει σε ρήξη με τα μεγάλα αφεντικά. Παίρνοντας σαν λεία, κοσμήματα και ομόλογα αξίας μεγαλύτερης των 30 εκατομμυρίων δολαρίων!

Που σε σημερινά λεφτά ισοδυναμούν με περίπου 150, σύμφωνα με την πληθωριστική αναγωγή, που μας παρουσιάζει στον επίλογο του το φιλμάκι. Γι αυτή τους την απίστευτα ρισκαδόρα κίνηση, οι Ιρλανδοί, αντάμα με την ομάδα που θα στήσουν για συνεργείο τους, θα ανταμειφθούν με το ποσόν των 70 χιλιάδων μπακς. Το πρόβλημα για το διαβόητο ντουέτο, δεν είναι το πως θα προσεγγίσουν το ελάχιστα φυλλασσόμενο, μιας και ουδείς διανοείται να το αδειάσει, Vault, αφού έχουν διαπράξει πολύ πιο δύσκολες αποστολές στο παρελθόν, σε μπάνκες με στρατούς μπάτσων στην πόρτα τους, μα το πως θα καταφέρουν να ξεφύγουν από την κατοπινή οργή των Ιταλιάνων, που είναι απόλυτα βέβαιο πως δεν θα τους αφήσουν σε χλωρό κλαρί στο εφεξής.

Για να τα βάζουμε τα πράγματα σε μια τάξη, το σενάριο βασίζεται στην πραγματική ιστορία της διάρρηξης του καλά αποθηκευμένου, στα έγκατα μιας έκθεσης γουναρικών του Πρόβιντενς, θησαυρού, που αποτελεί μια από τις πλέον ονομαστές, αλλά και αποδοτικές, heist στα χρονικά των ΗΠΑ. Για την πραγματοποίηση του πλάνου, που οργανώθηκε εις αντίδραση ενός χαμηλόβαθμου στελέχους της Μαφίας, προς το πρόσωπο του κραταιού Πατριάρκα, χρειαζόταν μόνο ο εντοπισμός, δύο παντελώς αδαών κλεφτρονιών, που θα το έβλεπαν ως επίτευγμα και παράσημο στην λησταρχική καριέρα τους, μην δίνοντας σημασία στις κατοπινές συνέπειες, έχοντας ανοίξει μέτωπο με το συνδικάτο του εγκλήματος.

Με όνειρο ζωής μοιάζει η πραγμάτωση της κινηματογραφικής μεταφοράς της ληστείας, για τον άγνωστο στο ευρύ κοινό σκηνοθέτη Tom DeNucci, γέννημα θρέμμα της μικρότερης σε έκταση (γεωγραφικό τρίβια αυτό) Πολιτείας. Και το αποτέλεσμα που σερβίρει, είναι ανέλπιστα καλό, αν σκεφτούμε πως την ύπαρξη του ελάχιστα προμοταρισμένου φιλμ, δεν την γνώριζαν παρά μόνο οι λιγοστοί σινεφίλ που το παρακολούθησαν στα περιφερειακά ανεξάρτητα φεστιβάλ που προβλήθηκε. Με εισαγωγή, ντοκουμέντων της εποχής, για να μας μπάσει στο κόλπο γοργά, ο ντιρέκτορας σπαταλάει το πρώτο μισό της αφήγησης του, ζωγραφίζοντας τις περσόνες των δύο βασικών στελεχών της ομάδας των κλεφτών, αλλά το κυριότερο αναπαριστώντας έξοχα το σκηνικό της δράσης. Υπόκοσμος, μηδενικές ηθικές αξίες, καρχαρίες που τρώνε τα μικρότερα ψάρια, αλλά και από την άλλη μεριά, μια κοινωνική κατάσταση φτώχειας και εξαθλίωσης, που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια τα μέλη της κοινωνίας στην παρανομία, με μοναδικό στόχο την επιβίωση.

Θα περίμενε κανείς έχοντας παρακολουθήσει ντουζίνες ταινιών του είδους, το έργο να εστιάσει στο συμβάν αμιγώς, στο στήσιμο του επί χάρτου, στην μάζωξη του τιμ, στην με ακρίβεια δευτερολέπτου εκτέλεση του. Η ληστεία κρατά πολύ λίγο και ο λόγος είναι προφανής, όσο και αστείος! Κανείς απολύτως δεν φυλάει τις τοπ σίκρετ θυρίδες!!! Αρκεί και μόνο η σκέπη της Μαφίας, πάνω από το τούβλινο κτίριο που δεν τραβά τις υποψίες των πολιτών, για να μην το προσεγγίσει ουδείς, με την επιδίωξη να το ληστέψει. Και ίσαμε την ώρα της κλοπής, το συναίσθημα που ακολουθεί αφηγηματικά το Vault, μάλλον προς την γλαφυρότητα της σάτιρας παραπέμπει, τόσο χάρη στις αδέξιες κινήσεις του στυλ των με άγνοια του πραγματικού κινδύνου λωποδυτών, όσο κυρίως στις ατάκες που χρησιμοποιούν και μοιάζουν βγαλμένες από τις καλύτερες ημέρες των Coen.

Έκτοτε η φυσιογνωμία της ταινίας αλλάζει, η κάμερα ξανά ακολουθεί το ντουέτο στην κατοπινή του γεγονότος ζωή του, που έχει αλλάξει ριζικά, ρίχνοντας άνισα, πολύ περισσότερο φως στις ενέργειες του κατεστραμμένου από την κόκα Ντιους, που τον αποδίδει με έξοχο τρόπο, ο εκφραστικός Theo Rossi. Κερδίζοντας στα σημεία την άτυπη κόντρα με τον συναγωνιστή του στο κόλπο γκρόσο, Clive Standen, που η άκομψη περούκα του αφαιρεί πολλούς πόντους ερμηνευτικής σοβαρότητας. Το εξαιρετικό ρεπρίζ των σέβεντις, τονισμένο από το πιο φάνκι μπιτάτο σάουντρακ της χρονιάς, μαζί με τις παρουσίες ρολιστών τυποποιημένων στο genre σαν τον Palminteri, τον Johnson και τον Forsythe, αλλά και την σέξι ύπαρξη της μαύρης γαζέλας Samira Wiley, περιτυλίγουν άψογα το χρονικό, με το τελικό συμπέρασμα, παρόλα τα λαθάκια απειρίας στο τέμπο και την συνέχεια, να είναι σαφέστατα θετικό. Έκπληξη!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Ιουλίου 2019 από την Tanweer!

Θάνατος σε ένα κλικ

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Τράβα μου μία... φωτογραφία! Not!

Πριν δύο βδομάδες γράφαμε τα... χειρότερα για την ταινία του Klevberg Η κούκλα του σατανά (Child's Play). Οπότε, κάποια πράγματα μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε κι εδώ. Αυτή λοιπόν είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Νορβηγός Lars Klevberg. Ταινία που βασίζεται στην ομώνυμη μικρού μήκους ταινία του σκηνοθέτη και είναι έτοιμη από το 2017. Απλά, έμεινε πίσω η έξοδός της στους κινηματογράφους επειδή τα δικαιώματά της ανήκαν στην εταιρία του Harvey Weinstein, που όλοι ξέρουμε πως είχε κάτι λίγα δικαστικά προβλήματα (μουάχαχαχα). Η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του ήταν «Η κούκλα του σατανά», που βγήκε στις αίθουσες της χώρας μας δυο βδομάδες νωρίτερα από αυτήν.

Η πρώτη χώρα στην οποία κυκλοφόρησε στις αίθουσες η συγκεκριμένη ταινία ήταν η Γερμανία, τον περασμένο Ιανουάριο. Και είναι μια ταινία που δεν έχει ημερομηνία εξόδου για τις ΗΠΑ, οπότε μάλλον θα την φάει η μαρμάγκα – και δικαίως! Τα γυρίσματα της ταινίας έγιναν στην πόλη Ντάρμουθ της Νέας Σκοτίας, στον Καναδά.

Η υπόθεση: Η ντροπαλή έφηβη Μπερντ παίρνει μια κάμερα polaroid τύπου SX-70 από τον Τάιλερ, που την απέκτησε από ένα παζάρι, κι έχει πάνω της χαραγμένα τα αρχικά «ΡΤΣ». Η Μπερντ φωτογραφίζει τον Τάιλερ και παρατηρεί μια παράξενη μουτζουρωμένη φιγούρα να υπάρχει στη φωτογραφία. Η Μπερντ αργότερα πηγαίνει σε ένα πάρτι με την καλύτερή της φίλη, την Κέισι και συναντάει την υπόλοιπη παρέα της και τον Κόνορ, το αγόρι που πάντα ήθελε να έχει. Η Μπερντ χρησιμοποιεί τη νέα της κάμερα για να βγάλει φωτογραφία την παρέα της. Μια από τις φίλες της βγάζει μια σέλφι με την κάμερα. Εν τω μεταξύ, ο Τάιλερ βρίσκεται δολοφονημένος και ο σερίφης Πέμπροουκ ενημερώνει την Μπερντ για το περιστατικό.

Στο σπίτι μετά, η Μπερντ παρατηρεί πως η μουτζούρα έχει φύγει από τη φωτογραφία του Τάιλερ και πήγε μυστηριωδώς στη φωτογραφία της φίλης της. Πολύ σύντομα, θα βρεθεί κι εκείνη νεκρή. Όταν το μαθαίνει αυτό η Μπερντ, θα προσπαθήσει να καταστρέψει την κάμερα και να προειδοποιήσει τους φίλους της. Η Μπερντ και ο Κόνορ ερευνούν και μαθαίνουν πως η κάμερα ανήκε στον καθηγητή φωτογραφίας Ρόλαντ Τζόζεφ Σέιμπλ (ΡΤΣ) που δούλευε στο σχολείο τους χρόνια πριν. Είχε κατηγορηθεί πως βασάνισε τέσσερις μαθητές και σκότωσε τους τρεις από αυτούς, ενώ τράβηξε και μερικές αποκρουστικές φωτογραφίες. Ένας από τους απαχθέντες κατάφερε και δραπέτευσε και η αστυνομία ύστερα σκότωσε το Ρόλαντ. Η έρευνα της Μπερντ και του Κόνορ θα τους οδηγήσει στην σύζυγο του καθηγητή, που θα τους αποκαλύψει κάποιο μυστικό που θα είναι κρίσιμο για την υπόθεση αυτή. Το σκοτεινό και τραυματικό παρελθόν της οικογένειας θα στοιχειώσει τους νεαρούς ήρωες τη στιγμή που παλεύουν να επιζήσουν από την οντότητα που απελευθέρωσε αυτή η διαβολική κάμερα…

Η άποψή μας: Ξέρω 'γω, αν ήμουν τίποτα 14, 15 χρονών μπορεί να γούσταρα τρελά αυτήν την ταινία, που πουλάει φτηνό τρόμο. Και ο 50χρονος εαυτός μου θα ζήλευε σίγουρα τον 15χρονο εαυτό μου, που θα γούσταρε αυτήν την ταινία. Μόνο που ο 50χρονος εαυτός μου αδυνατεί να βρει κάτι ενδιαφέρον σε αυτό το πράμα. Εν αντιθέσει με μερικές χιλιάδες 15χρονους, που θα πάνε να δουν την ταινία και θα... γουστάρουν. Θα τρομάξουν, ίσως να σκιαχτούν, αν πάνε ζευγαράκια δε, αγοράκια και κοριτσάκια, μερικά αγοράκια μπορεί να το παίξουν και ματσό και να κοροϊδεύουν τις φίλες τους, που θα ουρλιάζουν ή θα βλέπουν ανάμεσα από τα δάχτυλα καθώς οι παλάμες θα σκεπάζουν το πρόσωπό τους.

Ή αν είναι έξυπνοι, θα σιγοψιθυρίζουν «μην φοβάσαι, μια ταινία είναι, εγώ είμαι εδώ» και θα έχουν βρει έναν πολύ γρήγορο δρόμο για την καρδιά της φοβισμένης φίλης. Μπορεί και τα αγοράκια να τρομάξουν έτσι; Και κάποια κοριτσάκια να τους κοροϊδεύουν ή να τους καθησυχάζουν – ώρα είναι τώρα να τα βάλουμε με την πολιτική ορθότητα, ήμαρτον. Να πω πως όταν ήμουν μικρότερος στη Γερμανία, πολύ μικρότερος, καμιά 40αριά χρόνια πριν, θυμάμαι κάποιος στο στενό οικογενειακό – φιλικό περιβάλλον (δεν ξέρω ποιος ακριβώς) είχε πάρει τέτοια κάμερα και είχα τραβήξει μερικές φωτό. Για τα πιτσιρίκια, που ξέρουν να βγάζουν μόνο ψηφιακές φωτό με τα κινητά τους, τούτη η ταινία στην αρχή θα φανεί σαν... εξωγήινη. Όπως πχ αν τύχει να δουν κανένα αναλογικό τηλέφωνο με καντράν, όχι με κουμπιά.

Παλιά λοιπόν, παιδάκια, χρησιμοποιούσαμε φωτογραφίες με φιλμ, δεν μπορούσαμε από πριν να ξέρουμε τι έχουμε τραβήξει, δεν μπορούσαμε να «διαγράψουμε» τις φωτό που δεν μας άρεσαν και είχαμε μια αγωνία μέχρι να εμφανιστεί το φιλμ – εντός βδομάδας συνήθως. Ναι, αλλά τότε, κάθε χάλια φωτό που βγάζαμε, την βάζαμε σε άλμπουμ και η σκηνή έμενε εντυπωμένη για πάντα στη μνήμη μας. Είχαμε 1000 φωτό από όλη τη ζωή μας. Τώρα πας μια βόλτα και σε μια ώρα μπορείς να βγάλεις 1000 φωτό τις οποίες θα ξεχάσεις την επόμενη στιγμή. Έχει χαθεί το δέος ρε παιδί μου. Όταν κάτι βγαίνει σε μικρή ποσότητα, το εκτιμάς περισσότερο. Όταν κάτι παράγεται σε υπερπλεονασμό, ευτελίζεται, χάνει την αξία του, δεν του δίνεις σημασία. Εν πάση περιπτώσει, αν και οι Polaroid που έβγαζαν φωτό που εμφανίζονταν μπροστά σου μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα υπήρχαν από πολύ παλιά, έγιναν μόδα τη δεκαετία του '80. Και τώρα είναι vintage για όλους τους χίπστερ εκεί έξω.

Τεςπα, για να πάμε στην ταινία μας. Τι να πεις γι' αυτό το φιλμ. Οι πιο πολλές ταινίες τρόμου της σειράς κουβαλάνε μιαν ελαφρότητα απίστευτη και σεναριακά βασίζονται σε μαλακίες απιστεύτου μεγέθους. Εδώ αςούμε, ένα κακό πνεύμα έχει μπει μέσα στην Polaroid και όποιος φωτογραφίζεται, πεθαίνει! Τον δολοφονεί το κακό πνεύμα! Ναι, αλλά για να σκοτώσει πρέπει να βρει συνθήκες εμφανιστηρίου. Δηλαδή, σκοτάδι (αν και στα εμφανιστήρια έχει κόκκινο φως, anyway) και όχι υψηλές θερμοκρασίες. Α, και αν πριν προλάβει να σκοτώσει αυτόν που βγαίνει φωτογραφία, τραβηχτεί άλλη φωτογραφία, με άλλο υποκείμενο, το πνεύμα φεύγει από τον πρώτο, χωρίς να τον σκοτώσει, και πάει στον επόμενο. Γιατί... έτσι! Έτσι βόλευε τον σεναριογράφο ρε παιδί μου. Καμία λογική εξήγηση. Έτσι. Γιατί μπορούμε. Για το πως μπήκε το κακό πνεύμα στη μηχανή, δίνεται μια εξήγηση του κώλου, αλλά εν πάση περιπτώσει, κάτι ψιθυρίζεται για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Για τη... μετάβαση, τίποτα.

Μάλλον δεν είδε ο σκηνοθέτης το πραγματικά εξαιρετικό – και με υπαρξιακές ανησυχίες - «Σε ακολουθεί». Τίποτα παιδί μου, εδώ μια χαζομάρα. Και η Grace Zabriskie (της φήμης του «Twin Peaks») σε έναν πολύ μικρό ρόλο, να γουρλώνει κλασικά τα μάτια της για να δώσει μια καλτ διάσταση στην ταινία, που δεν έχει τίποτε άλλο να επιδείξει. Και δεν έχει κανένα βυζί ή λίγο χαβαλέ για να πεις ότι αξίζει τον κόπο. Το έφαγε και η σοβαροφάνεια συν τοις άλλοις. Πολύ φοβάμαι πως θα τον φάμε πολύ στη μάπα τον Νορβηγό σκηνοθέτη, δυστυχώς. Να επιδείκνυε κάποιο ταλέντο, έστω στο φτιάξιμο μιας ατμόσφαιρας. Μπα, ούτε καν αυτό. Που να πάρει, γιατί την είδα την ταινία; Α, για να τη θάψω. Και να μην διαβάσει κανείς το θάψιμο. Ωραίοι τύποι είστε, μπράβο, πάντα τέτοια!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Ιουλίου 2019 από την Odeon!

Μια χαρά την θυμάμαι εκείνη την ημέρα, η διεθνής μάζωξη είχε γίνει με αφορμή την κυκλοφορία του Sin City και είχαν μαζευτεί σχεδόν όλοι οι συντελεστές για την πρες κόνφερανς, o Willis πρώτος, πρώτος, ο Owen, o Del Toro, το τρίγωνο του θανάτου η Alba, η Gugino κι η Dawson, ο άλλος ο μακαρίτης ο γίγαντας από το Πράσινο Μίλι, η επίσης κρίμα που έφυγε νωρίς Britany Murphy, ο Madsen. Μόνο ο Rourke δεν ήταν εκεί.

Από τα χαράματα είχα πιάσει στασίδι πρώτο, πριν ανάψουν καν τα φώτα του χολ, μπροστά μπροστά. Και ο διάολος, έβαλε χέρι, να τον καθίσει απέναντι μου. Αμίλητος, ακίνητος, με τα χέρια σταυρωμένα, στάση που βγάζει έναν τσαμπουκά, παρέμεινε για όλη την ώρα που κράτησε το ιβέντ. Νομίζω δεν δέχτηκε και κάποια ερώτηση από κανέναν.

Η αλήθεια είναι πως εγώ τον παρατηρούσα διαρκώς, ως τον πιο κοντινό μου. Μέχρι που σε κάποια φάση σήκωσε το κεφάλι και μου έριξε γαλανομάτικο βλέμμα Τζον Ράιντερ. Τρία Πάμπερς χρειάστηκα... Είχα την εντύπωση πως θα σηκωθεί να τους αρπάξει όλους και έναν έναν θα τους δέσει ανάμεσα σε νταλίκες και τράκτορες, βάζοντας ταυτόχρονα όλες τις μηχανές μπροστά. Ποιο Sin City και σαχλαμάρες? Κύριε Αστυνόμε, αυτός απέναντι είναι μανιακός δολοφόνος!!!! Πιάστε τον!

Η συνέχεια αποδείχθηκε πολύ διαφορετικότερη, καθώς με την λήξη της συζήτησης κι ενώ όλοι έπεσαν πάνω στον Die Hard, εγώ τον ζύγωσα να πούμε δυο λόγια στο περιθώριο. Απόντος Mickey, αυτός ήταν ο εναπομείναντας Μύθος μου την ώρα εκείνη. Γλυκύτατος, ευγενέστατος, πρόσχαρος, ανοιχτός, κεφάτος, γελαστός. Απρόσμενη εξέλιξη, ανατροπή δεδομένων...

Ο Ολλανδός Θρύλος Rutger Hauer απόψε έφυγε από την ζωή σε ηλικία 75 ετών, αφήνοντας πίσω του, τουλάχιστον δυο ντουζίνες ερμηνειών που θα τις θυμόμαστε για πάντα. Και μια σφραγίδα στο βιβλίο μου με τις χίλιες υπογραφές, για να μου θυμίζει πως υπάρχουν και κανονικοί άνθρωποι, πίσω από εκείνους που εμφανίζονται στο εκράν.

RIP Ναβάρε, Ένας και Μοναδικός!

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	The Lion King	Feelgood Ent.	1	247	71.365	71.365
2	Qu'est-ce qu'on a encore fait au bon Dieu?	Odeon	2	42	15.707	54.382
3	Spider-Man: Far From Home	Feelgood Ent.	3	40	6.928	154.391
4	The Dead Don’t Die	Tulip Ent.	1	32	4.582	4.582
5	Anna	Odeon	1	46	4.223	4.223
6	Red Joan	Weird Wave	1	22	4.183	4.183
7	Toy Story 4	Feelgood Ent.	5	47	3.688	155.272
8	Stockholm	Seven Films	1	23	3.670	3.670
9	Annabelle Comes Home	Tanweer	4	21	2.883	80.819
10	Mi obra maestra	Rosebud 21	2	13	2.721	6.944

Προηγούμενο ΤΟΠ - Επόμενο ΤΟΠ

Θε να γίνω εγώ βασιλιάς!

του zerVo (@moviesltd)

Ορόσημο! Στην ουσία πρόκειται για το φιλμ που άλλαξε ολοκληρωτικά τον τρόπο σκέψης του σπουδαιότερου στούντιο animation, ορίζοντας τους ανανεωτικούς κανόνες οργάνωσης, σχεδιασμού και εκτέλεσης του μοντέρνου κινούμενου σκίτσου. Η πέμπτη δημιουργία του αναγεννησιακού κύματος της Disney, κατόπιν της Άριελ του 89, των αποτυχημένων Μπερνάρ και Μπιάνκα του 90, της Μπελ του 91 και του Αλαντίν του 92, ήταν εκείνη που κυριολεκτικά τίναξε την μπάνκα στον αέρα, φτάνοντας στο παγκόσμιο box office το αστρονομικό για την εποχή νούμερο του ενός δις δολαρίων, τζίρο! Εννοείται πως δεν είναι μόνο το εισπρακτικό κομμάτι, αφού το προ 25 ετών αριστούργημα, τιμήθηκε με δύο Όσκαρς, μουσικής επένδυσης και τραγουδιού, ενώ είναι απόλυτα βέβαιο πως θα σάρωνε την πρωτιά και στην κατηγορία του, αν βεβαίως εκείνη υφίστατο. Και δεν στηνόταν από την Ακαδημία, σχεδόν μια πενταετία μετά, με το The Lion King, να είναι ένας από τους βασικότερους λόγους, που την οδήγησαν σε αυτή την απόφαση...

Αφρική. Αποφασισμένος να μεταλαμπαδεύσει την τιμή, την δικαιοσύνη και την υπερηφάνεια, αρχές που διέπουν την πορεία του ως ο Βασιλιάς της αχανούς σαβάνας, στον μονάκριβο, νεαρό γιο του Σίμπα, είναι ο λέοντας Μουφάσα. Και παρόλες τις ατασθαλίες που ο πιτσιρίκος υποπίπτει, λόγω του νεαρού και άμαθου της ηλικίας του, εκείνος βρίσκεται πάντα στον πλευρό του να τον συμβουλεύει, μα κυρίως να τον προστατεύει από τις κακοτοπιές. Μια από όλες δεν την υπολόγισε σωστά όμως, ο πειθήνιος ηγέτης, καθώς ποτέ του δεν πίστεψε πως η ζηλοφθονία του αδελφού του, Σκαρ, επειδή απόλεσε τα πρωτεία, ξεπερνά τα όρια της λογικής, σε σημείο που να του προκαλέσει ανυπολόγιστο κακό. Σε μια παγίδα που θα στήσουν στον Σίμπα, ο κακίστρος λέων μαζί με τις γλοιώδεις και σιχαμερές ύαινες, ο μικρός ίσα που θα καταφέρει να γλυτώσει από το αφηνιασμένο κοπάδι των αγριογούρουνων. Όχι όμως και ο Μουφάσα, που θα αφήσει την τελευταία του πνοή στην απέλπιδα προσπάθεια να σώσει το παιδί του. Βυθίζοντας το άπειρο και άμαθο λιονταράκι, όχι μόνο στην θλίψη, αλλά και στις αβάσταχτες τύψεις, επειδή με την απροσεξία του προκάλεσε την τραγωδία.

Προσωπικά δεν γίνεται να πιστέψω, πως υπάρχει θεατής, οποιασδήποτε ηλικίας που δεν έχει παρακολουθήσει, έστω και για μία μόνο φορά, τον πρωτότυπο Βασιλιά των Λιονταριών. Μια ιστορία όχι περίπλοκη, μα απλοϊκή, που μέσα από τις εικόνες της, καταφέρνει να οδηγεί την πλατεία σε ακραία συναισθηματική φόρτιση. Οι περισσότεροι σινεφίλ, δε, ενδεχόμενα, εκστασιασμένοι από το επικό ορίτζιναλ, να δυσανασχετήσουν, εκτιμώντας πως τέτοιου επιπέδου ταινίες δεν θα έπρεπε να αγγίζονται, με σκοπό την διασκευή ή την επανάληψη, μη έχουσες κάτι περισσότερο να προσφέρουν στον ήδη υπάρχοντα μύθο. Κι αυτό είναι και σωστό και λογικό. Από την άλλη μεριά, όμως, η ίδια η Disney είναι εκείνη που πήρε εδώ και καιρό την απόφαση της ανακατασκευής σε live action, όλης της θρυλικής animation κληρονομιάς της, συνεπώς από αυτή την τάση του ζωντανού ριμέικ δεν θα γινόταν να ξεφύγει και ο Σίμπα. Είναι όμως έτσι ακριβώς τα πράγματα?

Φυσικά και όχι, μιας και για πρώτη φορά, από την απαρχή του τελευταίου κύματος των νέων βερσιόν, όπως την όρισε η Maleficent to 2014 και την επακολούθησαν τα Cinderella (2015), The Jungle Book (2016), Beauty And The Beast (2017), Dumbo (2019), Aladdin (2019), δεν υπάρχει ούτε ένας αληθινός χαρακτήρας από όσους συμμετέχουν στο έργο. Άπαντες είναι (άριστα) σχεδιασμένοι στον ηλεκτρονικό υπολογιστή, με τα μαγευτικά CGI να τους αποδίδουν σε πλήρη αληθοφάνεια τις ανθρωπόμορφες αντιδράσεις, που μέχρι χθες κατάφερνε η χειροποίητη ζωγραφιά. Και εδώ τα ζωάκια της ζούγκλας, εννοείται πως πάλι ομιλούν, τραγουδούν, χορεύουν, τσακώνονται, αγαπιούνται, αναμειγνύοντας σε ένα υπέρ ρεαλιστικό σκηνικό, το φυσικό με το μιούζικαλ. Όπως ακριβώς τότε. Για την ακρίβεια και για το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας, το Lion King 2019 δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια καρέ προς καρέ ρέπλικα, αυτού του 1994. Και αυτό λοιπόν, είναι κατ ανάγκη αρνητικό για ετούτη την νέα εκδοχή?

Σαφέστατα και όχι, αφού χάρη στην τεχνολογική πρόοδο, τα τεχνάσματα των σπέσιαλ εφέ που ξεπερνούν το άριστα, είναι κατά πολύ εκπληκτικότερα από εκείνα της πρώτης φοράς. Οι κινήσεις των ζώων, οι μορφασμοί, το ανοιγόκλεισμα του στόματος που βρίσκεται στον σωστό συγχρονισμό με τα λεγόμενα, το τρίχωμα της γούνας, παίρνουν πολύ υψηλό βαθμό, ακόμη κι από τον πλέον απαιτητικό θεατή. Παλιά μου τέχνη κόσκινο, για να τα λέμε όλα, για τον σκηνοθέτη Jon Favreau, που έχει ήδη στο ενεργητικό του μια επιτυχημένη αναπροσαρμογή του Βιβλίου της Ζούγκλας. Ο ντιρέκτορας σε κανένα σημείο της αφήγησης του δεν κρύβει τον έκδηλο ενθουσιασμό του, που έχει στα χέρια του ένα τόσο καλογραμμένο πρωτότυπο και του δίνεται η ευκαιρία να το ξαναφτιάξει με πιο σύγχρονα μέσα και μεθόδους.

Συνεπώς έχουμε μπροστά μας ένα τεχνολογικό επίτευγμα, που δίχως καμία αμφιβολία προκαλεί τον θαυμασμό σε όποιον το παρακολουθεί. Ακόμη κι αν η διαδρομή του είναι σχεδόν βήμα προς βήμα κομμένη και ραμμένη πάνω στο αγαπημένο πατρόν. Ένα πρώτο μέρος αγωνιώδες και συναρπαστικό, που η γνωριμία με τους βασικούς ήρωες εξελίσσεται στην κορύφωση του δράματος και στην απομόνωση του μικρούλη "θε να γίνω κι εγώ βασιλιάς", ενώ στην επανάληψη με την προσθήκη των αστείων χαρακτήρων Τιμόν και Πούμπα, που στέκονται αλληλέγγυοι στο πλάι του Σίμπα, το κλίμα παίρνει μια πιο ζωντανή, πιο κωμική, πιο διασκεδαστική τροπή. Το ολοκαίνουργο φωνητικό καστ - με μοναδική εξαίρεση τον James Earl Jones που επαναλαμβάνει με την βαριά του χροιά τον ρόλο του Μουφάσα - αποτελούμενο από προσωπικότητες όπως οι Donald Glover, Beyoncé, Seth Rogen, Billy Eichner, Chiwetel Ejiofor, Alfre Woodard, μοιάζει ταιριαστό στην απόδοση των χαρακτήρων του. Σε κάποια αντίθεση με το παλιό, που μοιάζουν οι ήρωες να είναι χτισμένοι πάνω στις περσόνες που κλήθηκαν να τους υποδυθούν.

Σε γενικές γραμμές έχουμε μπροστά μας μια πολύ όμορφη αναπαραγωγή του αγαπημένου στόρι, μικρών και μεγάλων. Όχι ίδιας συγκινησιακής έντασης με το τότε, κάτι δύσκολο να επαναληφθεί, αφού η συντριπτική πλειοψηφία γνωρίζει τι έχει συμβεί και απουσιάζει το στοιχείο της έκπληξης, μα αξιοπρεπώς στεκούμενο δίπλα στο μάστερπις, ως κοπιαριστός παραστάτης. Περιττό θα πουν πολλοί και δεν θα τους αδικήσω. Όμορφα περιττό να συμπληρώσω, για να είμαστε όλοι ευχαριστημένοι.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Ιουλίου 2019 από την Feelgood Ent.!

Η ζωή της άλλης! Μια κοινωνική, δραματική ταινία είναι η περίπτωση του Sex & Ψυχανάλυση (Sibyl), μια Γαλλοβελγική παραγωγή που σκηνοθετεί η Justine Triet. Η παγκόσμια πρεμιέρα του φιλμ πραγματοποιήθηκε στο πρόσφατο κινηματογραφικό φεστιβάλ των Καννών. Η Σιμπίλ είναι μια ψυχοθεραπεύτρια που έχει κουραστεί να κάνει αυτή τη δουλειά και αποφασίζει να τα παρατήσει και να επιστρέψει σε αυτό που την παθιάζει όσο τίποτα, την συγγραφή. Όμως η τελευταία της ασθενής, η Μαργκό, μια μπερδεμένη ανερχόμενη ηθοποιός αποδεικνύεται ότι αποτελεί μια πολύ ενδιαφέρουσα πηγή έμπνευσης για το βιβλίο της. Ενθουσιασμένη σε βαθμό εμμονής, η Σιμπίλ εμπλέκεται όλο και περισσότερο στην θυελλώδη ζωή της Μαργκό.

Πρωταγωνιστούν οι Virginie Efira, Adèle Exarchopoulos, Gaspard Ulliel, Sandra Hüller, Laure Calamy, Niels Schneider, Paul Hamy, Arthur Harari.
.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Αυγούστου 2019 από την Danaos Films!