Movies Ltd

Και κάπου εκεί που οι φανς του τίτλου, είχαν την εντύπωση πως ο ένας και μοναδικός Wesley Snipes θα επέστρεφε στον ρόλο που στιγμάτισε την καριέρα του, ήρθε η επίσημη ανακοίνωση της Marvel, στα πλαίσια της έκθεσης Comic-Con του Σαν Ντιέγκο για να βάλει τα πράγματα στην θέση τους. Στο πολυαναμενόμενο ριμπούτ του Blade, του υπερήρωα που είναι μισός άνθρωπος και μισός βαμπίρ, τον βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο θα κρατήσει ο τιμημένος με Όσκαρ ερμηνείας Mahershala Ali (The Green Book, Hidden Figures, Moonlight). Δήλωση που αυτόματα θέτει τις βάσεις για την εκκίνηση των διεργασιών του περιπετειώδους φιλμ, που θα αποτελέσει μέρος του καινούργιου κύματος στο Σύμπαν της ερυθρόλευκης μπράντας των κόμικ. Αυτή μάλιστα δεν είναι η πρώτη φορά που ο Ali συνεργάζεται με το στούντιο, καθώς στο παρελθόν έχει υποδυθεί τον κακό Κόττονμάουθ στην πρώτη σεζόν του Luke Cage.

Ο Blade δημιουργήθηκε από το δίδυμο των Mary Wolfman και Gene Colan και έκανε το ντεμπούτο του στο δέκατο τεύχος του The Tomb Of Dracula τον Ιούλιο του 1973 ως ένας υποστηρικτικός χαρακτήρας. Κατοπινά όχι μόνον λόγω της δημοτικότητας του απέκτησε τον δικό του τίτλο κόμικ, αλλά και ένα εντυπωσιακά επιτυχημένο τρίπτυχο ταινιών, αποτελούμενο από το Blade (1988), το Blade II (2002) και το Blade: Trinity (2004). Όπως άλλωστε και μια λιγότερο δημοφιλή τηλεοπτική μεταφορά, το 2006, που τον ήρωα υποδύθηκε ο Sticky Fingaz.

Ένας έρωτας που γεννιέται στο διαδίκτυο, μπορεί να κρύβει πολλά μυστικά! Αφού πρωτοπαρουσιάστηκε στοτελευταίο Φεστιβάλ του Βερολίνουσε Special Gala Screening το Ποια Νομίζεις Ότι Είμαι (Celle que vous croyez) του Safy Nebbou ξεκινάει την καριέρα του και στη χώρα μας. Η ταινία συνδυάζει μια οξυδερκή σπουδή χαρακτήρων με τις ανατροπές ενός καλοκουρδισμένου θρίλερ για να πει μια επίκαιρη ιστορία για τον χρόνο που περνά, τις σχέσεις και την ερωτική επιθυμία, στην εποχή όπου βασιλιάς είναι ένας: το Διαδίκτυο. Η Κλερ είναι μία χωρισμένη μητέρα δύο παιδιών και καθηγήτρια πανεπιστημίου, η οποία μόλις έχει χωρίσει από τον νεαρό εραστή της, Λουντό. Στο διαδίκτυο, όμως, έχει επινοήσει μία άλλη, πιο επιθυμητή περσόνα για να κατασκοπεύσει τον πρώην της: αυτή είναι η Κλάρα, μία όμορφη και ξέγνοιαστη 20άρα, που σύντομα θα γνωριστεί με τον φίλο και βοηθό του Λουντό, Άλεξ. Η επικοινωνία τους ξεκινά αθώα, γρήγορα όμως η έλξη τους είναι ακαταμάχητη και ο Άλεξ πιέζει την Κλερ να συναντηθούν από κοντά. Εγκλωβισμένη στο πλασματικό της «πρόσωπο», η Κλερ είναι σε αδιέξοδο. Πού, όμως, σταματά το ψέμα και πού ξεκινά η αλήθεια;

Έχοντας από την πρώτη στιγμή στο μυαλό του την Juliette Binoche για το ρόλο της περίπλοκης, διχασμένης Κλερ, ο Nebbou ευτύχησε να την κάνει πρωταγωνίστριά του και να την δει να παραδίδει μια ακόμη εξαιρετική ερμηνεία. Συμπρωταγωνιστούν οι François Civil, Nicole Garcia, Marie-Ange Casta, Jules Houplain, Jules Gauzelin, Charles Berling, Claude Perron.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Ιουλίου 2019 από την Rosebud 21!

Ο έρωτας ανάβει τις νύχτες! Τοποθετημένη στις αρχές της δεκαετίας του ’90, και με τον συμβολικό τίτλο Φαντασία, η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του Αλέξη Καρδαρά (Γκίνες, Η Ληστεία), είναι ένας ύμνος στον έρωτα, αλλά και ένας φόρος τιμής στον κόσμο του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού. Το μοιραίο ερωτικό τρίγωνο ανάμεσα σε μία νεαρή τραγουδίστρια, τον μπουζουξή - μέντορά της και τον καταξιωμένο λαϊκό - ποπ τραγουδιστή της Αθηναϊκής νύχτας, πυροδοτεί τη δράση, καθώς το πάθος των πρωταγωνιστών κλιμακώνεται μέσα από επανεκτελέσεις τραγουδιών του Χιώτη, του Μητσάκη και του Μανίσαλη, αλλά και καινούρια τραγούδια συνυφασμένα με το ύφος της διασκέδασης εκείνης της εποχής. Μιας εποχής που αποτέλεσε σημείο καμπής της ελληνικής λαϊκής μουσικής κουλτούρας, αλλά και ενός ολόκληρου lifestyle. Οκτώβριος 1993. Το ΠΑΣΟΚ έχει κερδίσει τις εκλογές, στην ελληνική τηλεόραση προβάλλεται το Ciao Antenna και στο πρόγραμμα του κατάμεστου Διογένης Παλλάς ακούγονται επιτυχίες όπως το «είμαι πολύ φερέγγυος, μείνε μαζί μου έγκυος». Μια νεαρή τραγουδίστρια, η Φωτεινή με μοναδική φωνή καταφθάνει στην Αθήνα από την επαρχία για να τραγουδήσει στο μαγαζί ενός βετεράνου μπουζουξή, του Χρηστάκη, τις Χάντρες. Ένας λαϊκο - ποπ τραγουδιστής, ο Κόκκινος,θα συναντήσει και θα ερωτευτεί παράφορα την Φωτεινή. Η συνάντηση αυτή θα αλλάξει τις ζωές των τριών για πάντα.

Στην ταινία πρωταγωνιστούν η πρωτοεμφανιζόμενη στο χώρο του κινηματογράφου Ρένα Μόρφη στον ρόλο της Φωτεινής, μιας ταλαντούχας τραγουδίστριας και κόρης, ως ενήλικη, της Βίκυς Παπαδοπούλου, επίσης αναγνωρισμένης τραγουδίστριας της εποχής της και μητέρα της 11χρονης Φωτεινής, ο Στέλιος Μάινας στο ρόλο του καταξιωμένου μπουζουξή και διάσημου συνθέτη Χρηστάκη και ο Γιάννης Στάνκογλου (Κόκκινος) ως το επιτυχημένο αστέρι της λαϊκό - ποπ κουλτούρας.

Στην ταινία παίζουν επίσης,η Άννα Καλαϊτζίδου, ο Αντίνοος Αλμπάνης, ο Γιάννης Νταλιάνης, ο Γιώργος Καφετζόπουλος, και πολλοί άλλοι ηθοποιοί ενώ το καστ συμπληρώνουν φιλικές συμμετοχές του Δημήτρη Μοθωναίου, της Ελένης Πετρουλά, του Αντώνη Καρπετόπουλου και άλλων.

Ο Αλέξης Καρδαράς έχει γράψει και το σενάριο, ενώ τη μουσική και τα τραγούδια υπογράφει ο Μίνως Μάτσας.

Στις δικές μας αίθουσες? Τον Χειμώνα του 2019 από την Feelgood Ent.!

του zerVo (@moviesltd)

Τι μπουκέτο έχει φτιάξει ο μπαγάσας. Τριάντα χρόνια τώρα τα μαζεύει ένα, ένα τα κρινάκια του ο Φραντσέζος δαίμονας, που από δω το πάει, από κει το φέρνει, δεν χάνει ποτέ του την ευκαιρία να δοξολογήσει (στις ταινίες σκηνοθετικής υπογραφής του, το ισχυρό, το έχει αφήσει μόνο για τις παραγωγές του) το όμορφο φύλο. Από τον καιρό της La Femme Nikita, που θέσπισε πρωταγωνίστρια για καιρό των νεανικών μας ονείρων την Anne Parillaud, ο Besson φτιάχνει μια συλλογή γυναικείων μορφών, που εκκινώντας από μια δεδομένα προβληματική φάση, καταλήγουν στο φινάλε θριαμβεύτριες του ματς. Θαυμαστής των ωραίων κυριών όπως φαίνεται, μας έχει προσφέρει ένα αλμπουμάκι ξεχωριστών θηλυκών μορφών, αντάμα με την Λιλού του 5ου Στοιχείου (Millara forever), την προστατευτική Angel-A (Rie Rasmussen), την μυστηριώδη Adele (Louise Bourgoin), την ηγετική The Lady (Michelle Yeoh), έως και την πιο πρόσφατη, εκδικητική Lucy (Scarlett Johansson). Στο κόλπο θα προσθέσουμε, το λοιπόν, ακόμη μια ανακάλυψη του Απέραντα Γαλάζιου Παριζιάνου, που στα 60 του, δεν δείχνει να το βάζει κάτω, την αεικίνητη Anna.

Ένας εφιάλτης δίχως τέλος, μοιάζει η καθημερινότητα της ζορισμένης Μοσχοβίτσσας Άννα Πολιατόβα, που παγιδευμένη ανάμεσα στις ναρκωτικές ουσίες, την παρανομία και έναν μνηστήρα βίαιο, σαδιστή και παρανοϊκό, δεν μπορεί να διακρίνει μια αχτίδα ελπίδας μέσα στο διαρκές της σκοτάδι. Μέχρι την στιγμή που θα ανατρέψει όλα τα αρνητικά δεδομένα της ύπαρξης της, καθώς αντί να ακολουθήσει την ρότα προς το σωφρονιστικό ίδρυμα, θα αποδεχτεί την πρόταση του στρατολόγου Άλεξ Τζένκοφ, να περάσει την ξεχωριστή εκπαίδευση και να ενταχθεί ως μυστική πράκτορας στις τάξεις της KGB. Χάρη στην κούκλινη εξωτερική της εμφάνιση, αλλά και την αποφασιστικότητα της σε καταστάσεις κρίσιμες και επικίνδυνες, η Άννα θα εξελιχθεί σε ένα από τα ισχυρότερα όπλα της υπηρεσίας πληροφοριών, γεγονός που θα ικανοποιήσει τόσο τον διοικητή της, Στρατηγό Βασίλιεφ, όσο και την βετεράνο προϊσταμένη της Όλγκα, που αποξαρχής δεν την έχει πάρει με καλό μάτι.

Τρία χρόνια μετά την ένταξη της στην Ασφάλεια, θα έρθει η στιγμή για να φέρει εις πέρας διεθνείς αποστολές, κάτω από την ταυτότητα συγκάλυψης του τοπ μόντελ, που ακολουθεί καριέρα στις πασαρέλες της Πόλη του Φωτός. Κουρασμένη και ταλαιπωρημένη από τα αλλεπάλληλα φονικά που θα προκαλέσει, καταζητούμενων εχθρών της Σοβιετικής κυριαρχίας, θα επιζητήσει από την ηγεσία της Κά Γκε Μπε την ελευθερία της, παίρνοντας μια απόλυτα αρνητική απάντηση. Και σαν να μην έφτανε αυτό, θα αντιληφθεί πως η μυστική της ταυτότητα, ενδεχόμενα έχει αποκαλυφθεί στους Αμερικάνους αντιπάλους, καθώς θα καταλάβει πως η CIA και ο απεσταλμένος της στο Παρίσι, Λέοναρντ Μίλλερ, βρίσκονται στο κατόπι της.

Διανύουμε τις ύστατες ημέρες του Ψυχρού Πολέμου, κοντά στα τέλη της δεκαετίας του 80', περίοδος που ο ένας μετά τον άλλο οι ένθεν κακείθεν κατάσκοποι εξαφανίζονται από προσώπου γης, παίρνοντας μαζί τους τα άκρως απόρρητα στοιχεία που συνέλεξαν κατά την διάρκεια της θητείας τους. Σε αυτό το ιντερνάσιοναλ αιματηρό αλισβερίσι, λαμβάνει μέρος και η γοητευτική κοπελιά, που υποδυόμενη την καλοπληρωμένη βίζιτα, που ζητώντας το κάτι παραπάνω από τα έσοδα των φωτογραφήσεων, εισχωρεί στα μυστικά δωμάτια των προδοτών του Έθνους και τους εξολοθρεύει δίχως δεύτερη σκέψη. Είναι όμως δυνατόν αυτό το δολοφονικό, όσο και επικηρυγμένο, εργαλείο να παραμείνει ζωντανό, ενόσω παραμονεύουν τα μοχθηρά γεράκια, για να την συλλάβουν και της αποσπάσουν ζωτικής σημασία πληροφορίες για την δράση της Οργάνωσης?

Φυσικά στις ταινίες δράσης του Besson, κανείς δεν διανοείται να τα βάλει με την ηρωίδα, ακόμη κι αν η θέση της μοιάζει - και είναι - απελπιστικά δυσχερής. Γνωρίζει πολύ καλά ο Παριζιάνος πως να ζωγραφίσει στις εικόνες του, την badass περσόνα, που μπορεί να κρύβεται πίσω από ένα αγγελικό πρόσωπο, ένα θεσπέσιο κορμί, μια αέρινη οπτασία. Ακόμη κι αν χρειάζεται για να ορίσει αυτόν τον χαρακτήρα - τιμωρό, να ακολουθήσει ακόμη και την παραμικρή σεναριακή κλισεδιά, από εκείνες που ευδοκίμησαν στις πιο εμπορικές, made in USA περιπέτειες, όταν οι άχαστοι Hawks κατατρόπωναν στο πανί, τους προσηλωμένους στην ιδέα Reds. Εδώ πάντως δεν παίζει πολιτικό υπόβαθρο, μιας και ποτέ δεν επιχειρείται διαχωρισμός καλών και κακών, μεταξύ Ρώσων και Γιάνκηδων. Σταδιακά όλοι τους εξελίσσονται σε (φίλιας μόστρας) οχτρούς της ατρόμητης Άννας, που έχει καταλάβει καλά πως θα επιβιώσει, μονάχα αν πάρει την κατάσταση στα χέρια της.

Η ταινία έρχεται λοιπόν να προστεθεί σε μια μακρά αλυσίδα πρακτορικών adventures με ηρωίδες κοριτσόπουλα σαν τα κρύα τα νερά, που όσο αγαπησιάρες δείχνουν στην όψη, άλλο τόσο δηλητηριώδεις μοιάζουν στο δάγκωμα τους. Σε αυτό το κατασκοπικό υποείδος, ήδη την υψηλότερη θέση στο βάθρο κατέχει η καταιγιστική Atomic Blonde και δεν βλέπω το πως θα βρεθεί σύντομα άλλη φιλμική πληρωμένη δολοφόνος για να την εκθρονίσει. Κάτι που δεν πετυχαίνει ούτε η φιλόδοξη Anna, παρότι ακολουθεί πιστά κάποιες από τις δομικές προσταγές της: Τις καλοστημένες χορογραφικές σεκάνς, συνοδευόμενες από γνώριμες μουσικές επιτυχίες, την πολυσεξουαλικότητα του υποκειμένου, τα βολταρίσματα της κάμερας σε διάφορα, ελκυστικά μέρη της υφηλίου. Αχίλλειος πτέρνα της αφήγησης του πολυλογά, μιας και θα μπορούσε να περιορίσει το πόνημα του, τουλάχιστον κατά μισή (από τις δύο, συνολικά) ώρα, Besson, τα ακατάπαυστα φλασμπακς, που δυσκολεύουν την παρακολούθηση, σε σημείο που να νομίζεις πως το έργο δοκιμάζει τον θεατή του, στο να καταλάβει τι τρέχει και πότε.

Διαφεύγοντας όμως από τα στενά όρια της ρήξης ανάμεσα σε Δύση και Ανατολή, προτάσσοντας την κόντρα της γκόμενας - φαρμάκι ενάντια στους πάντες, το φιλμ παρουσιάζει το δικό του ενδιαφέρον, που θα ικανοποιήσει σίγουρα τους υποστηρικτές του soft spy movie, που δεν διεκδικεί πανύψηλες δάφνες ποιότητας, στηριζόμενο σε μια ορίτζιναλ ιδέα του μοναδικού John Le Carre. Απλά πραγματάκια, του τύπου Ένας αλλά Λύκος, με την διαφορά πως στο επίκεντρο δεν υπάρχει ένας μπρατσάτος γορίλας, μα ένα ασταμάτητο θήλυ, που φέρει λάβαρο, το μόνη μου το πέρασα κι αυτό. Και στα σημεία, παρότι θα επιθυμούσα να μιλούσαν περισσότερο την Ρωσική λαλιά - που το κάνουν, αλλά σε περιορισμένο εύρος οι...Ρώσοι του στόρι - η Anna του Luc βγαίνει νικήτρια από την άτυπη κόντρα της, με την πανομοιότυπη, μα πολύ περισσότερο προμοταρισμένη Red Sparrow.

Αχ! Sasha Luss! Από την άλλη άκρη της Ερυθρής Αχανίας στην Καμτσάτκα, προσγειώθηκε στα ντεφιλέ της Chanel και του Dior και από εκεί στην αγκάλη του γνωστού μπερμπάντη ντιρέκτορα, που μια χαρά την προώθησε ως το νέο του πουλέν, αφού πρωτίστως της έδωσε το πρώτο της ρολάκι στον φασαριόζο Valerian. Τι ξανθιά, τι μαυρομαλλούσα, η Ρωσίς έξοχα ανταποκρίνεται στις (οκ, όχι και σπουδαίες) απαιτήσεις, πετώντας τα μάτια έξω των πάντων, περιφερόμενη μονίμως μέσα στα ανύπαρκτα μίνι ως την μέση, με τις απαιτούμενες ζαρτιέρες για συνοδευτικό. Δεν είναι γλάστρα το κορίτσι, δεν πάει ούτε και για Όσκαρ. Από δαύτα ξέρει καλύτερα ο υποστηρικτικός περίγυρος της, η αγέραστη Mirren, δηλαδή, που φαίνεται πως κάνει κέφι τέτοια διπρόσωπα payroll γκεστ, αλλά και το δίδυμο των μνηστήρων της, που στήνουν ο Ουαλός Luke Evans και ο Ιρλανδός Cillian Murphy. Ελπίζουμε, σε σύντομη επάνοδο της στο εκράν, προς τέρψην οφθαλμών κι όχι να καρτερήσουμε να την ματαδούμε στο επόμενο πόνημα του Γάλλου.

«This is definitely going to end badly». Ναι, έχεις απόλυτο δίκιο Jimmy μου, δυστυχώς...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Μια ταινία για ζωντανούς νεκρούς ή μια ταινία ζωντανή νεκρή;

Αυτή είναι η 13η μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετεί ο 66χρονος (!!!) πλέον Jim Jarmusch, η απόλυτη θεότητα του ανεξάρτητου αμερικάνικου σινεμά. Παραθέτουμε τις προηγούμενες 12 σε τίτλους για να τις θυμηθείτε: «Διακοπές διαρκείας» (Permanent Vacation, 1980), «Πέρα από τον Παράδεισο» (Stranger Than Paradise, 1984), «Στην παγίδα του νόμου» (Down by Law, 1986), «Mystery Train» (1989), «Μια νύχτα στον κόσμο» (Night on Earth, 1991), «Ο νεκρός» (Dead Man, 1995), «Ghost Dog: Ο τρόπος των σαμουράι» (Ghost Dog: The Way of the Samurai, 1999), «Καφές και τσιγάρα» (Coffee and Cigarettes, 2003), «Τσακισμένα λουλούδια» (Broken Flowers, 2005), «Στα όρια του ελέγχου» (The Limits of Control, 2009), «Μόνο οι εραστές μένουν ζωντανοί» (Only Lovers Left Alive, 2013) και «Paterson» (2016).

Η 13η ταινία του γκουρού ήταν η ταινία με την οποία άνοιξε επίσημα το περασμένο φεστιβάλ των Καννών, συμμετέχοντας μάλιστα και στο διαγωνιστικό τμήμα. Και είναι η πρώτη του ταινία που βγήκε σε wide release στις ΗΠΑ: σε πάνω από 600 αίθουσες!!! Οι εισπράξεις της στις ΗΠΑ έφτασαν τα 6,5 εκατομμύρια δολάρια και οι εκτός ΗΠΑ εισπράξεις της ταινίας The Dead Don’t Die (Οι Νεκροί Δεν Πεθαίνουν) έως τώρα έχουν φτάσει τα 5,5 εκατομμύρια δολάρια.

Η υπόθεση: Βρισκόμαστε στην ήσυχη, σχεδόν αόρατη πόλη του Σέντερβιλ στην ενδοχώρα των ΗΠΑ. Όλα εκεί φαίνονται ήσυχα και ασφαλή, όμως κάτι δεν πάει καθόλου καλά. Το φεγγάρι τις τελευταίες μέρες φέγγει πιο έντονα και μοιάζει να έχει κατέβει ανεξήγητα χαμηλά. Οι ώρες της ημέρας μπερδεύονται, φαίνεται να μην σκοτεινιάζει ποτέ, ενώ τα ζώα συμπεριφέρονται παράξενα. Οι δημοσιογραφικές ανταποκρίσεις είναι ανησυχητικές και οι επιστήμονες απορούν. Για κάποιον λόγο φαίνεται πως έχει διαταραχθεί ο άξονας της Γης. Κανείς όμως δεν μπορεί να προβλέψει την κατάρα που θα έρθει να σκεπάσει σύντομα αυτήν τη μικρή πόλη.

Σε λίγο οι νεκροί δεν θα πεθαίνουν. Θα γίνονται αιμοδιψή ζόμπι και θα σηκώνονται απ’ τους τάφους για να κάνουν άγριες επιθέσεις στους ζωντανούς. Οι κάτοικοι της επαρχιακής πόλης, καθώς και οι επισκέπτες της, πρέπει να παλέψουν για την επιβίωσή τους απέναντι στη βαρβαρότητα των ζωντανών νεκρών. Το Σέντερβιλ είναι μια μικρή πόλη, με το diner της, την εκκλησία της και το αστυνομικό της τμήμα. Μια πόλη όπου όλοι γνωρίζονταν με όλους. Θα κατορθώσει ο τοπικός αρχηγός της αστυνομίας, Κλιφ Ρόμπερτσον, μαζί με τους βοηθούς του, τον Ρόνι Πίτερσον και την Μίντι Μόρισον, να σταματήσουν το κακό;

Η άποψή μας: Ακόμα και οι πιο αγαπημένοι μας σκηνοθέτες έχουν το δικαίωμα στην αποτυχία. Κι όταν αποτυγχάνουν, ευχής έργο είναι να αποτυγχάνουν μεγαλειωδώς. Να, ας πούμε όπως την πάτησε ο αγαπημένος μας Τζιμάκος (λες και είμαστε κολλητοί από τον στρατό, αλλά να, επειδή όσο να πεις συναναστρεφόμαστε τον Δημήτρη Κερκινό, που είναι πλασμένος κατ' εικόνα και ομοίωση του Jarmusch, έχουμε μιαν άλφα οικειότητα) με τούτη την ταινία. Δεν μπορείτε να φανταστείτε το μέγεθος του φιάσκου. Άλλο να σας το λέω κι άλλο να το βλέπετε μπροστά στα μάτια σας. Όλα ξεκινούν από το σενάριο, όπως πάντα. Και από τις προθέσεις. Που στην προκειμένη περίπτωση μπορεί να είναι οι καλύτερες. Αλλά η σκηνοθετική προσέγγιση και προβολή τους είναι εντελώς φάουλ. Ένα θα σας πω: για πρώτη φορά στην ιστορία των ταινιών του Jarmusch, φαίνεται... διδακτικός! Ποιος; Ο Jarmusch!

Και ο προβληματισμός του νηπιακός. Και προφανής. Και εντέλει ενοχλητικός. Ναι παιδιά, για τέτοιο πράμα μιλάμε. Ο άνθρωπος χρησιμοποιεί τα δημοφιλή ζόμπι για να μιλήσει για τους ζωντανούς νεκρούς, που είμαστε... όλοι μας! Άβουλα, καταναλωτικά ζόμπι, που, εντάξει, πεινάνε για σάρκα και αίμα, αλλά επαναλαμβάνουν μονότονα και σε λούπα ό,τι έχει δημιουργήσει ο καπιταλισμός για να μας... κοιμίσει, να έχει το μυαλό μας σε κατάσταση αδράνειας. Όχι ότι αν δεν μας... ψέκαζαν ή αν είχαμε απελευθερωθεί από τον υπερκαταναλωτισμό – αυτόν, που έχει πλέον πάρει υπαρξιακές διαστάσεις, του στυλ «ψωνίζω, άρα υπάρχω» - θα είχε καμία διαφορά για το σύστημα και το παγιωμένο status quo των πραγμάτων. Θα... επαναστατούσαμε λέτε; Έστω χι ότι ναι, η επανάσταση είναι εν δυνάμει και σίγουρα όχι αλά καρτ – εδώ μετά μπαίνουν οι βίαιες δυνάμεις καταστολείς. Οπότε, ο καταναλωτισμός είναι τα προληπτικά μέτρα του συστήματος: προσέχουμε για να έχουμε και καλύτερη η πρόληψη παρά η... θεραπεία.

Είναι χαρακτηριστικές οι σκηνές όπου τα ζόμπι περπατάνε και λένε πράγματα όπως καφές, κόκα (κόλα), μόδα, τέτοια. Ο καθείς και το... ναρκωτικό του. Ο Jarmusch επιτίθεται στην Αμερική του Τραμπ (το καπελάκι που φοράει ο ρατσιστής Steve Buscemi γράφει χαρακτηριστικότατα «make America white again»!) αλλά το κάνει με τρόπο αδιανόητα παρωχημένο. Χρησιμοποιεί λάθος την ταινία είδους, την φορτώνει με τόσες πολλές αναφορές – περισσότερες από όσες μπορεί να αντέξει, κάνει τις παραπομπές του από τη «Νύχτα των ζωντανών νεκρών» μέχρι τον Samuel Fuller, μέχρι και αυτοαναφορικός γίνεται υπέρ το δέον, αλλά παραγεμίζει την ταινία με «κλεισίματα ματιών» που εντέλει... δεν βλέπει τι γίνεται!

Η ταινία δεν αποκτά ποτέ ρυθμό, οι πολιτικές αιχμές γίνονται πουρές, οι οικολογικές ανησυχίες καταντούν δηθενιές, και οι άπειροι (σε αριθμό, όχι σε επαγγελματισμό) αγαπημένοι ηθοποιοί – και όχι μόνον – χρησιμοποιούνται ως κάτι αντίστοιχο του namedropping: χωρίς ρόλους, χωρίς σκοπό, χωρίς όρεξη. Ο Bill Murray θαρρείς και δεν έχει ζωή μέσα του, ο Adam Driver το παλεύει αλλά δεν, ο Tom Waits μένει αναξιοποίητος και καταντά γραφικός, μιας και αποτελεί το alter ego του σκηνοθέτη μέσα στην ταινία, ο Iggy Pop απλά κάνει ένα πέρασμα αλά Coffee and Cigarettes και αυτό είναι όλο, η Selena Gomez είναι όμορφη παρουσία (και ωραία κωλομάγουλα, σόρι, δεν άντεξα, ο σωβινίσταρος) αλλά ως εκεί, η μόνη που το διασκεδάζει είναι η... εξωγήινη Tilda Swinton, αλλά δεν αρκεί.

Το τραγούδι του Sturgill Simpson που δίνει τον τίτλο της ταινίας, ακούγεται τόσες πολλές φορές που παύει να είναι αστείο και μερικά πράγματα γίνονται απλά επειδή ακούγονται ωραία, όπως πχ «dead hipsters from Pittsburgh»! Πού είναι η ποίηση του «Paterson» βρε Jim μου; Και να σου πω κάτι; Στο «Μόνο οι εραστές μένουν ζωντανοί», την άλλη ταινία είδους (θα μπορούσαμε να πούμε) που έχει κάνει, μιας που οι... εραστές του τίτλου είναι βρικόλακες, ο Jarmusch ήταν απείρως πιο εύστοχος στο πολιτικό του σχόλιο. Και μόνο η βόλτα του αυτοκινήτου στους άδειους δρόμους του Ντιτρόιτ, με τα ερειπωμένα σπίτια, είχε πολλά περισσότερα να πει από όσα λέγονται εδώ. Τέλος πάντων, ελπίζουμε να ξεπεράσει γρήγορα αυτήν την αποτυχία και να ξαναβρεί τη φόρμα του. Κι αν σκηνοθετούσε άλλος την ταινία, τα αστεράκια θα ήταν... λιγότερα. Αμαρτία εξομολογημένη, δεν είναι αμαρτία...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Ιουλίου 2019 από την Tulip Ent.!

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	Qu'est-ce qu'on a encore fait au bon Dieu?	Odeon	1	62	27.871	27.871
2	Spider-Man: Far From Home	Feelgood Ent.	2	119	21.148	130.109
3	Toy Story 4	Feelgood Ent.	4	78	10.275	144.025
4	Annabelle Comes Home	Tanweer	3	41	5.689	71.809
5	Yesterday	Tulip Ent.	3	23	4.858	49.999
6	Child's Play	Odeon	1	47	3.509	3.509
7	Mi obra maestra	Rosebud 21	1	10	3.083	3.083
8	Murder by Death	Seven Films	3	14	2.576	10.261
9	Aladdin	Feelgood Ent.	7	28	2.466	144.666
10	Gloria Bell	Feelgood Ent.	2	15	2.283	11.964

Προηγούμενο ΤΟΠ - Επόμενο ΤΟΠ

Και κάπως έτσι προέκυψε το Σύνδρομο της Στοκχόλμης

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ληστεία αλά σουηδικά

Από το δελτίο τύπου της ταινίας που μας έστειλε η εγχώρια εταιρία διανομής, αντιγράφουμε όσα πολύ ενδιαφέροντα γράφονται σχετικά με το Σύνδρομο της Στοκχόλμης:

Ο όρος αυτός προήλθε μετά την ληστεία που έγινε σε υποκατάστημα της τράπεζας Kreditbanken στο Νόρμαλμστοργκ, στην Στοκχόλμη της Σουηδίας, τον Αύγουστο του 1973. Δύο ένοπλοι άνδρες, οι Γιαν-Έρικ Όλσον και Κλαρκ Όλοφσον εισέβαλαν σε αυτήν και απήγαγαν τέσσερις υπαλλήλους της τράπεζας, τους Ελίζαμπετ Όλντγκρεν, Κρίστιν Ένμαρκ, Μπιργκίτα Λούντμπλαντ και τον Σβεν Σάφστρομ, κρατώντας τους για έξι μέρες σε θησαυροφυλάκιο της τράπεζας Sveriges Kreditbank. Ήταν η πρώτη ποινική εκδήλωση στη Σουηδία που καλύφθηκε ζωντανά από την τηλεόραση. Μετά τη σύλληψη των δραστών, οι όμηροι προσπάθησαν να συλλέξουν χρήματα, για να ενισχύσουν οικονομικά τον δικαστικό αγώνα των απαγωγέων τους και αρνήθηκαν μάλιστα να καταθέσουν εναντίον τους- συνέχιζαν να επαναλαμβάνουν ότι ήταν περισσότερο φοβισμένοι από την αστυνομία παρά από τους ληστές κατά την διάρκεια της εξαήμερης ομηρίας τους. Είχαν σαφέστατα συμπαθήσει τους απαγωγείς τους, κάτι το οποίο έδωσε ακαδημαϊκό ενδιαφέρον στο ζήτημα.

Ο όρος «Σύνδρομο της Στοκχόλμης» επινοήθηκε από τον εγκληματολόγο Nils Bejerot. Οι κινήσεις των αστυνομικών και άλλων κυβερνητικών αρχών, σε συνδυασμό με την έλλειψη απειλητικής συμπεριφοράς από τον Olofsson, θέτει υπό αμφισβήτηση την ευστοχία του όρου. Οι όμηροι, παρότι απειλήθηκαν από τον Olsson, δεν έδειξαν σημάδια εχθρότητας ούτε προς την αστυνομία, ούτε αναμεταξύ τους. Ούτε ταυτίστηκαν, ούτε εντάχθηκαν με τη λογική των απαγωγέων τους. Απλά είχαν εκνευριστεί με τις απερίσκεπτες προσπάθειες της αστυνομίας για την γρήγορη επίλυση της κατάστασης, και μερικοί κατέθεσαν υπέρ του Olofsson γιατί δεν ήταν μάρτυρες καμίας απόδειξης της ενοχής του ή συνέργειας στο έγκλημα. Το «Σύνδρομο της Στοκχόλμης» μπορεί να θεωρηθεί ως μια μορφή τραυματικής «συγκόλλησης», η οποία δεν απαιτεί απαραιτήτως ένα σενάριο ομηρείας, αλλά η οποία περιγράφει ισχυρούς συναισθηματικούς δεσμούς, που αναπτύσσονται μεταξύ δύο ατόμων, όπου ένα πρόσωπο παρενοχλεί περιοδικά, χτυπάει, απειλεί, κακοποιεί ή εκφοβίζει το άλλο.

Η ταινία Η Ληστεία της Στοκχόλμης (Stockholm) βασίστηκε σε άρθρο του δημοσιογράφου Ντάνιελ Λανγκ, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα New Yorker το 1974, με τίτλο «The Bank Drama». Το άρθρο εξιστορούσε πώς το 1973 οι όμηροι σε μια ληστεία τράπεζας στην Στοκχόλμη, δέθηκαν με τους απαγωγείς τους και στράφηκαν εναντίον των αρχών.

Αυτή είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Robert Budreau, μετά από τις ταινίες «That Beautiful Somewhere» (2006) και «Η επιστροφή ενός θρύλου» (Born to Be Blue, 2015), ταινία στην οποία ο Ethan Hawke υποδύεται τον τζαζ θρύλο Chet Baker. Αυτή είναι η πρώτη ταινία του Budreau, που βγαίνει σε κινηματογραφικές αίθουσες στην Ελλάδα. Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ Tribeca τον Απρίλιο του 2018. Στην ταινία, όλα τα ονόματα των συμμετεχόντων έχουν αλλαχθεί, καθώς πολλοί από αυτούς είναι ακόμα ζωντανοί. Το μόνο όνομα που έχει κρατηθεί αυτούσιο είναι εκείνο του Σουηδού πρωθυπουργού εκείνη την εποχή, του Olof Palme.

Η υπόθεση: 1973, Σουηδία. Ο κακοποιός Λαρς Νίστρομ, Σουηδός μεγαλωμένος στις ΗΠΑ, «μεταμφιέζεται» στον κακοποιό Κάι Χάνσον, ορμάει οπλισμένος στην Τράπεζα Πίστεως της Στοκχόλμης, διώχνει αρκετό κόσμο αλλά κρατάει και δύο (εντέλει, τρεις) ομήρους, και ζητάει την αποφυλάκιση ενός άλλου κακοποιού, του Γκούναρ Σόρενσον, ένα εκατομμύριο δολάρια κι ένα αμάξι διαφυγής, διαφορετικά απειλεί να σκοτώσει τους ομήρους. Η αστυνομία, έχοντας την κάλυψη του πρωθυπουργού, Ούλοφ Πάλμε, δείχνει ένα σκληρό και ανένδοτο πρόσωπο. Από την άλλη, μία από τις ομήρους, η τραπεζική υπάλληλος Μπιάνκα Λιντ, αρχίζει να νιώθει πολύ θετικά συναισθήματα για τον κακοποιό που την κρατάει όμηρο και μακριά από τον σύζυγο και τα δύο παιδιά της…

Η άποψή μας: Όταν από τις πρώτες σκηνές της ταινίας βλέπεις τον Ethan Hawke «μασκαρεμένο», με περούκα, ψεύτικο μουστάκι, τρομερά γυαλιά ηλίου και γκροτέσκο ντύσιμο, καταλαβαίνεις πως κάτι διασκεδαστικό σε περιμένει στη συνέχεια. Αυτός ο τύπος, ένας συνδυασμός βγαλμένος από το «Easy Rider», όντας και ο Peter Fonda και ο Dennis Hopper ομοουσίως και ταυτοχρόνως σε παρασύρει τόσο πολύ που, είναι στιγμές, που περιμένεις να ακούσεις το «Born to be wild» από τους Steppenwolf! Αντ' αυτού, μπόλικος Bob Dylan γεμίζει το σάουντρακ σε άλλη μια επίδειξη σοφιστικέ επιλογών σε ότι αφορά την αναπαράσταση της εποχής, των πραγματικών γεγονότων και του πλασίματος μύθων. Οι παλιότεροι θα θυμηθούν την υπέροχη (και σαφώς πολύ, πολύ ανώτερη) «Σκυλίσια μέρα». Οι νεώτεροι, «εκπαιδευμένοι» καθώς είναι από το «Casa de papel» σε μπουκαρίσματα σε τράπεζες και καταστάσεις ομηρίας, θα τσιμπήσουν επίσης. Και καλά θα περάσουν, η αλήθεια είναι αυτή. Και τι ωραία συγκυρία: ο τρίτος κύκλος της ισπανικής σειράς που έχει κάνει μεγάλο γκελ παντού στον κόσμο και ιδιαιτέρως στην Ελλάδα, θα αρχίσει να προβάλλεται στο Netflix μια μέρα μετά την έξοδο τούτης της ταινίας στις ελληνικές αίθουσες.

Το ξεκίνημα της ταινίας είναι ορμητικό και σε παρασέρνει. Οι ηθοποιοί ως ονόματα είναι μια χαρά, υπάρχει μια πολύ έξυπνη εκμετάλλευση των seventies, γίνονται πολύ έξυπνες (και χρήσιμες) παραπομπές σε ότι αφορά τόσο την πολιτική κατάσταση της εποχής, όσο και και τον ιδιαίτερο ρόλο που έπαιζαν (και συνεχίζουν να παίζουν εσαεί) τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Η αλήθεια είναι πως από κάποιο σημείο και μετά η ταινία ξεφουσκώνει. Δεν συνεχίζει με την τρέλα της αρχής. Δεν συνεχίζει να τρέχει με χίλια. Κι ας υπάρχουν εκπλήξεις. Και ανατροπές. Και ενδιαφέρουσα σκιαγράφηση σχέσεων.

Παραδόξως, ο Mark Strong, ο πιο ταλαντούχος στα χαρτιά ηθοποιός από την πρωταγωνιστική τριάδα, είναι ο πιο υποτονικός από όλους και δίνει ίσως την πιο αδιάφορη ερμηνεία της καριέρας του: κι ας έχει παίξει και στην αλήστου μνήμης «Πρακτοράντζα»! Άσε που η (αναγκαία για τον ρόλο) περούκα δεν του πάει με τίποτε: μοιάζει σαν τον Gru από το «Εγώ ο απαισιότατος»!!! Ο Ethan Hawke είναι ο πιο φανφαρόνος της παρέας και τα πάει μια χαρά, καθώς από τη δική του ερμηνεία κρέμεται η επιτυχία ή η αποτυχία της ταινίας. Φαίνεται να το διασκεδάζει πραγματικά. Καλύτερη όλων, πάντως, αποδεικνύεται η Noomi Rapace – κι ας είναι ο ρόλος της αρκετά σχηματικός και κλισεδιάρικος. Εκμεταλλεύεται όλες τις δυνατότητές του και βγαίνει ασπροπρόσωπη.

Έχει αγωνία η ταινία, έχει σασπένς, δεν ξέρεις που θα καταλήξουν όλα αυτά (εκτός κι αν έχεις διαβάσει για την πραγματική ληστεία – αν και πάλι, οι δημιουργοί αλλάζουν αρκούντως τα πράγματα, για να προκύψει μια πιο ελεύθερη θεώρηση των γεγονότων), έχει και χιούμορ, όλα καλά. Απλά, αν καθίσεις και τα βάλεις τα πράγματα κάτω, εντέλει η διαχείριση από μέρους του σκηνοθέτη δείχνει ατολμία. Και μπέρδεμα. Ήθελε να το πάει το όλο πράγμα εντελώς προς την κωμωδία; Ήθελε να έχει στην ταινία του μια ντοκιμαντερίστικη αυθεντικότητα; Ήθελε να είναι καταγγελτικός; Φαίνεται πως δεν το έχει ξεκαθαρισμένο. Βεβαίως, μπορεί να ήθελε να τα κάνει και τα τρία. Σωστό κι αυτό. Όπως και να έχει, μια χαρά ταινία είναι αυτή. Και διασκεδαστική. Και μαθαίνεις και δυο, τρία πράγματα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Ιουλίου 2019 από την Seven Films!

Ο Βασιλιάς επέστρεψε! Ο Βασιλιάς των Λιονταριών (The Lion King), το αριστούργημα της Disney, είναι μία από τις πιο επιτυχημένες ταινίες κινουμένων σχεδίων όλων των εποχών. Απέσπασε Όσκαρ Καλύτερου Τραγουδιού για το τραγούδι «Can You Feel the Love Tonight» (Elton John, Tim Rice) και Όσκαρ Καλύτερης Μουσικής (Hans Zimmer), καθώς και δύο βραβεία Γκράμι, με το επίσημο soundtrack της ταινίας να έχει πάνω από 14 εκατομμύρια πωλήσεις. Το 1997, η θεατρική εκδοχή της ταινίας έκανε ντεμπούτο στο Μπρόντγουεϊ, κερδίζοντας 6 βραβεία Τόνι. 19 χρόνια μετά, παραμένει ένα από τα πιο επιτυχημένα , με παραστάσεις σε όλον τον κόσμο. Η κλασική ταινία της Disney από το 1994, ζωντανεύει ξανά, αυτή τη φορά σε μια CGI και liveaction εντυπωσιακή κινηματογραφική μίξη. Τα ηνία αυτού του φιλόδοξου και απαιτητικού εγχειρήματος αναλαμβάνει ο εξαιρετικός Jon Favreau, που έχει ήδη κλέψει την παράσταση με το εντυπωσιακό Βιβλίο της Ζούγκλας, το οποίο απέσπασε Όσκαρ Οπτικών Εφέ. 25 χρόνια μετά, ο Βασιλιάς επιστρέφει μεγαλοπρεπής, μαγεύει με τις ολοζώντανες, σπαρταριστές εικόνες του και συγκινεί μικρούς και μεγάλους. Ο μικρός Σίμπα είναι ο διάδοχος του πατέρα του, Μουφάσα. Δεν είναι όλοι, όμως, χαρούμενοι στο βασίλειο με την έλευση του μικρού λιονταριού. Ο Σκαρ, ο αδερφός του Μουφάσα - και μέχρι πρότινος διεκδικητής του θρόνου - έχει άλλα σχέδια. Το μονοπάτι για τον θρόνο χαράζεται με προδοσία, οδηγώντας την κατάσταση σε τραγωδία, με αποτέλεσμα να εξοριστεί ο Σίμπα. Με τη βοήθεια των καινούργιων φίλων του, ο Σίμπα θα σταθεί στο ύψος του και θα διεκδικήσει αυτά που του ανήκουν δικαιωματικά.

Ο νέος Βασιλιάς των Λιονταριών τιμά το DNA του και μας ταξιδεύει στην αφρικανική σαβάνα με όχημα μία από τις πιο συγκινητικές ιστορίες του σινεμά, προσφέροντας μας ένα καθηλωτικό θέαμα. Μερικά από τα μεγαλύτερα ταλέντα του σύγχρονου θεάματος και της μουσικής βιομηχανίας δίνουν τις φωνές τους στους αξέχαστους ήρωες, ανάμεσα τους οι Donald Glover, Beyoncé Knowles - Carter, James Earl Jones, Chiwetel Ejiofor, Alfre Woodard και Seth Rogen.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Ιουλίου 2019 από την Feelgood Ent.!

Η ληστεία είναι η εύκολη υπόθεση! Μία συναρπαστική περιπέτεια, μία εξωφρενικά απλή στον σχεδιασμό της ληστεία, βασισμένη σε πραγματικά περιστατικά, που διαδραματίστηκαν στο βουτηγμένο στο έγκλημα Ρόουντ Άιλαντ της δεκαετίας του ’70 είναι η περίπτωση της ταινίας Η Ληστεία της Μαφίας (Vault) που σκηνοθετεί ο Tom DeNucci. 1975. Μία συμμορία από μικροεγκληματίες αποπειράται να κάνει τη μεγαλύτερη ληστεία στην ιστορία της Αμερικής, κλέβοντας πάνω από 30 εκατομμύρια δολάρια από τη μαφία στην πιο μικρή πολιτεία των ΗΠΑ, το Ρόουντ Άιλαντ. Για την εποχή της, ήταν η δεύτερη μεγαλύτερη ένοπλη ληστεία στην ιστορία των ΗΠΑ, με κάποια στοιχεία να λένε ότι έκλεψαν πάνω από 30 εκατομμύρια δολάρια σε ρευστό, χρυσό, ασήμι και κοσμήματα. Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν ξέρει ακριβώς πόσα χρήματα υπήρχαν στο θησαυροφυλάκιο. Μέχρι σήμερα, οι αρχές δεν έχουν ανακαλύψει την περιουσία που κλάπηκε εκείνο το ήσυχο πρωινό του καλοκαιριού του 1975.

Πρωταγωνιστούν οι Chazz Palminteri, William Forsythe, Clive Standen, Samira Wiley, Theo Rossi, Don Johnson.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Ιουλίου 2019 από την Tanweer!

Στο πρώτο του άκουσμα, το μαντάτο μοιάζει ως σημαντικά μη αναμενόμενο, είναι όμως πέρα για πέρα αληθινό. Η νέα live action ταινία της Barbie, ρόλο που εδώ και καιρό έχει οριστεί να κρατήσει η συγκλονιστικά αγγελικής θωριάς, κατάξανθη σταρ Margot Robbie, μόλις απέκτησε σεναριογράφους, που δεν είναι εκείνοι που θα περίμενε κανείς. Μιας και την συγγραφή του σκριπτ ανέλαβε από κοινού το υπεύθυνο για τις καλλιτεχνικές επιτυχίες των Frances Ha και Mistress America, δίδυμο των Noah Baumbach και Greta Gerwig. Είναι δε πολύ πιθανό, η και ηθοποιός Gerwig να αναλάβει και την σκηνοθεσία της ταινίας, από την στιγμή που ακόμη δεν έχει ανακοινωθεί επίσημα, ποιος θα έχει την γενική επίβλεψη του φιλμικού στόρι της διαβόητης κούκλας της Mattel. Με αυτή του την ετερόκλητη επιλογή, είναι προφανές πως το στούντιο της Warner Bros, θα επιχειρήσει μια διαφορετική από την τυποποιημένη προσέγγιση στον μύθο του παιχνιδιού, που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στα 1959, για να γίνει ανάρπαστο από τα κοριτσάκια, πάσης ηλικίας.

Η Gerwig πραγματοποίησε το σκηνοθετικό της ντεμπούτο με την αξιόλογη Lady Bird, ενώ αυτή την στιγμή βρίσκεται στο στάδιο της οργάνωσης της νέας της δημιουργίας, ενός ακόμη ριμέικ του κλασικού Little Women. Από την μεριά του ο Baumbach έχει στα σκαριά μια, ατιτλοφόρητη ακόμη, ταινία, με τους Adam Driver και Scarlett Johansson, που θα κυκλοφορήσει μέσα από τον δίαυλο του τηλεοπτικού καναλιού Netflix. Η αλήθεια πάντως είναι πως η επιλογή στο πρόσωπο τους για το σενάριο της Μπάρμπι, δημιουργεί ερωτηματικά για το πως θα προβάλλουν μέσα από την ιδιαίτερη ματιά τους το θέμα, αλλά και προσδοκίες, εφόσον είναι γνωστή η ικανότητα αμφότερων στην κινηματογράφηση.

του zerVo (@moviesltd)

Αποκλήθηκε από την κοινή γνώμη ως Granny Spy, καθώς συνελήφθη από τις διωκτικές αρχές σε ηλικία 87 (!) ετών, εποχή που το όνομα της καταγράφηκε σε απομνημονεύματα Ρώσου πράκτορα, ως ένα από τα πλέον ενεργά στην διακίνηση εμπιστευτικών, έως και άκρως απορρήτων εγγράφων, κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Στην πραγματικότητα η ίδια η KGB, αναγνώρισε την Λετονικής καταγωγής Melita Stedman Norwood, ως την πλέον χρήσιμη Βρετανίδα κατάσκοπο στα χρονικά της, αλλά και την πιο μακροχρόνια ενεργή στην Γηραιά Αλβιόνα. Στην αληθινή υπόθεση της γυναίκας που επί 3 και πλέον δεναετίες τροφοδοτούσε με κρίσιμες και χρήσιμες πληροφορίες το Ανατολικό μπλοκ, στηρίζεται το φιλμ Η Κόκκινη Τζόαν (Red Joan). Που εντέλει αποδεικνύεται πολύ λίγο, μπροστά στις σχετικά υψηλές προσδοκίες που γέννησε...

Ένα μουντό απόγευμα του 1999 ήταν, όταν η γηραιά Κυρία Τζόαν Στάνλει, συνελήφθη στον κήπο του σπιτιού της στο Λονδίνο από τις υπηρεσίες ασφαλείας και οδηγήθηκε στην κεντρική διεύθυνση, προκειμένου να δώσει την απολογία της, κατηγορούμενη για κατασκοπεία, από τον καιρό που νεαρό κορίτσι σπούδαζε στο Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ. Εκεί που βρέθηκε, αθώο κορίτσι, την περίοδο του Μεσοπολέμου, έχοντας στόχο να εξελιχθεί σε σπουδαία επιστήμονα, με ειδίκευση στον τομέα της Φυσικής. Παρότι απόμακρη και δίχως παρέες, προσηλωμένη αποκλειστικά και μόνο στις σπουδές της, η Τζόαν σύντομα θα παρασυρθεί από την γοητευτικά παρορμητική συμφοιτήτρια της Σόνυα και θα εισχωρήσει σε μια ομάδα φιλοκομουνιστικών πολιτικών αντιλήψεων και ιδεών, αποτελούμενη από άτομα προερχόμενα κατά κύριο λόγο από την μακρινή Σοβιετική Ένωση.

Μια φράξια νεανική, που θα σταθεί αφορμή να γνωρίσει τον όμορφο Λέο, εξάδελφο της κολλητής της, τον οποίο σύντομα θα ερωτευτεί χάρη στον ένθερμο, μαχητικό και απρόβλεπτο χαρακτήρα του. Ανατροπή συμπεριφοράς, που θα κατανοήσει γοργά, καθώς εκείνος θα αφήσει μονομιάς πίσω την αγάπη τους, για να μετοικήσει στον Καναδά. Χώρα που θα στεγάσει με την έκρηξη του πολέμου, τα επιστημονικά όνειρα και της Τζόαν, που αγκαζέ με τον μέντορα της και επιβλέποντα το πρόγραμμα της διάσπασης του ατόμου για την Βρετανική Κυβέρνηση, καθηγητή Μαξ, θα συνεργαστεί με το αντίστοιχο επιτελείο των Αμερικάνων συμμάχων. Με κύριο σκοπό, τον ταχύτατο σχεδιασμό της πολυπόθητης ατομικής βόμβας, που θα δώσει αυτόματα το πάνω χέρι στους Allies ενάντια στις ορέξεις των Ναζί.

Μόνο που για την χαμηλοβλεπούσα, άρα και ελάχιστα υποκινούσα τις υποψίες της αντικατασκοπείας, δεσπινοίδα, σύμμαχος θεωρείται και η Σοβιετική Ένωση, που σταθερά βρίσκεται ένα βήμα πίσω σε ευρήματα, πάνω στο πυρηνικό πλάνο. Και με αφορμή τις σχέσεις της με τους παλιούς συντρόφους - και έρωτες - δεν θα διστάσει να μοιράσει απόρρητα σχέδια από την κατασκευή του υπερόπλου, εκτιμώντας πως έτσι θα διατηρηθεί η δυναμική ισορροπία μεταξύ των υπερδυνάμεων. Όχι και 100 τοις εκατό πειστική η δικαιολογία δηλαδή που προέβαλλε η Κόκκινη Τζόαν, για να αποτινάξει από πάνω της το προσωπείο του προδότη και να μοιάσει με το ακριβώς αντίθετο, ο υπερήρωας, που φρόντισε άπαντες οι ισχυροί να έχουν ταυτόχρονα στα χέρια τους και από μία φονική βόμβα. Είτε την χρησιμοποιήσουν, όπως έπραξαν ήδη οι Γιάνκηδες, με εκατοντάδες χιλιάδες θύματα στην Ιαπωνία, κάτι που προκάλεσε την απέχθεια και την αποστροφή της φιλόδοξης ερευνήτριας, είτε όχι. Την πιστεύετε?

Εγώ πάλι όχι! Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, δεν με νοιάζει κιόλας η αντίδραση της. Συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις οι απαντήσεις είναι δύο. Ή το διέπραξα υπερήφανος το σφάλμα, γιατί μου κεφάρει ο Στάλιν και το Κρεμλίνο και είμαι σοσιαλίστρια μέχρι το μεδούλι ή δεν έχω κάνει τίποτα απολύτως και ψάξτε να βρείτε τον ένοχο. Μας προέκυψε ανθρωπίστρια, το κοριτσάκι, που η ζωή του όλη ήταν οι μακροσκελείς τύποι στον μαυροπίνακα. Και που στις συγκεντρώσεις του κόμματος, χασμουριόταν ή παρατηρούσε μόνο τις κινήσεις του παρτιζάνου μορφονιού Λέο. Συγχωρείστε με, Κύριοι Πράκτορες, αλλά δεν θα μπορούσα να προβλέψω το 1940, πως είκοσι χρόνια μετά, οι εξ Ανατολών Κόκκινοι, θα εξελίσσονταν χειρότεροι οχτροί από τον Χίτλερ. Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά...

Για όποιον λοιπόν είχε κατά νου πως θα παρακολουθήσει μια εναλλακτική κινηματογραφική υπόθεση Enigma, να τον προϊδεάσω πως δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Το μοναδικό κοινό στοιχείο των δύο πολεμικού σκηνικού, κατασκοπικής προέκτασης έργων, είναι πως αμφότερα αποτελούν εγγλέζικες παραγωγές, άρα σκίζουν στον τομέα της καλλιτεχνικής διεύθυνσης και της ολόσωστης αναπαράστασης της εποχής. Το Red Joan, όμως, ξεφεύγει υπερβολικά νωρίς από την ράγα του θρίλερ, ασχολούμενο διαρκώς με τους αγαπητικούς της κοπελιάς, καταλήγοντας έτσι ως ένα άρρυθμο, σε παρατώ, με παρατάς, Άρλεκιν, που εστιάζει στο πάθος και τις ιδρωμένες από λαγνεία αγκαλιές, παρά στο ανατριχιαστικό σασπένς, μην τυχόν και αποκαλυφθεί ποτέ η πραγματική ταυτότητα της double agent.

Επιλογή του σκηνοθέτη Trevor Nunn, είναι το θέμα του να αναπτυχθεί σε δύο διαφορετικές χρονικές γραμμές. Στο σήμερα (δηλαδή το 1999) και στο χθες, μοιράζοντας πλήρως ανισομερώς - λογικό - την χρονική διάρκεια σε κάθε ντάνα. Στο παρόν, η μορφή της μυθικής Judi Dench, αναπαριστά την εικόνα της ηλικιωμένης Στάνλει, ρόλος που στα μικράτα της ανήκει στο κούκλινο αστεράκι με το όνομα Sophie Cookson. Κατ ουσίαν η Ντάμα λειτουργεί με την αξιοσέβαστη θωριά της, ως το λίγων δευτερολέπτων στέρεο γεφυράκι που ενώνει τις δεκαπεντάλεπτες περίπου σκηνές του παρελθόντος, έχοντας όμως την τιμή να λέει την πρώτη και την τελευταία ατάκα της ταινίας. Όπως συμβαίνει συνήθως πάντως, τα διαρκή αυτά φλασμπάκς, δεν καταστρέφουν το τέμπο με τις παρεμβολές τους, πολύ απλά γιατί δεν υφίσταται ένα σταθερά αυξανόμενο μπιτ στην αφήγηση. Παρά μόνο μια καθησυχαστική νηνεμία, καθεστώς ανάρμοστο για έργο με διπλούς πράκτορες, αυτομολήσεις και μηχανορραφίες, που το πιο πιθανό είναι να νανουρίσει, μέχρι αποκοιμήσεως την πλατεία, παρά να της ανεβάσει τους αγωνιώδεις παλμούς της περιπέτειας.

Μια γιγαντιαία σεναριακή έκπληξη έχουν στα σκαριά οι παραγωγοί του ολοκαίνουργου - και ακόμη ατιτλοφόρητου - Bond 25, που αναμένεται να προκαλέσει θύελλες ανατροπών στο θρυλικό Franchise. Κι αυτό, διότι σύμφωνα με την Daily Mail, τον ρόλο του πράκτορα 007 αναμένεται να κρατήσει για πρώτη φορά μια γυναίκα, η έγχρωμη κούκλα Lashana Lynch, που έχει γίνει γνωστή στο ευρύ κοινό μέσα από την συμμετοχή της στο πρόσφατο κομικένιο Captain Marvel. Για να τα βάζουμε τα πράγματα σε μια σειρά, είναι ήδη γνωστό πως στην έναρξη τους εικοστού πέμπτου επεισοδίου του διασημότερου κινηματογραφικού σίριαλ όλων των εποχών, ο 007 με την μορφή του Daniel Craig όπως γνωρίζαμε μέχρι ώρας, έχει αποσυρθεί από την ενεργό δράση και πλέον απολαμβάνει την ηρεμία του, μακριά από τις ριψοκίνδυνες αποστολές της ΜΙ6 στις τροπικές παραλίες της Τζαμάικα. Στην ανατρεπτική εισαγωγική σεκάνς του φιλμ, ο τμηματάρχης Μ (Ralph Fiennes) καλεί στο γραφείο του τον 007 και αντί της γνώριμης εικόνας, εισέρχεται η εντυπωσιακών στοιχείων μαύρη καλλονή.

Που πλέον θα επιφορτιστεί με την ευθύνη να αναζητήσει τον Τζέιμς Μποντ - που και βέβαια παραμένει ο Τζέιμς Μποντ - και κατοπινά να τον πείσει να επανέλθει στο προσκήνιο, μια θεματική ιδέα που βαρύθνει κατά κύριο λόγο την συν-σεναριογράφο Phoebe Waller-Bridge. Με το φιλμ να βρίσκεται ήδη στα γυρίσματα κάτω από απόλυτη μυστικότητα, είναι δεδομένο πως δεν έχει γίνει ακόμη καμία επίσημη αναγγελία γύρω από την ιδιόμορφη αυτή εναλλαγή, που προσδίδει ένα καινούργιο ενδιαφέρον στην πλοκή. Ούτε φυσικά αν η καινούργια 007 θα λειτουργήσει ως Bond-girl, έχοντας ταυτόχρονη σκηνική παρουσία με τον κεντρικό ήρωα, προετοιμάζοντας το έδαφος για την αλλαγή πρωταγωνιστικής σκυτάλης όπως έχει ήδη εξαγγελθεί. Το σίγουρο πάντως είναι πως τις απαντήσεις πλήρως θα πάρουμε όλοι οι φανς της σειράς, από τις 8 Απριλίου 2020, όταν ο Bond 25 θα κυκλοφορήσει και επίσημα στις αίθουσες όλου του κόσμου.