Movies Ltd

«This is definitely going to end badly». Ναι, έχεις απόλυτο δίκιο Jimmy μου, δυστυχώς...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Μια ταινία για ζωντανούς νεκρούς ή μια ταινία ζωντανή νεκρή;

Αυτή είναι η 13η μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετεί ο 66χρονος (!!!) πλέον Jim Jarmusch, η απόλυτη θεότητα του ανεξάρτητου αμερικάνικου σινεμά. Παραθέτουμε τις προηγούμενες 12 σε τίτλους για να τις θυμηθείτε: «Διακοπές διαρκείας» (Permanent Vacation, 1980), «Πέρα από τον Παράδεισο» (Stranger Than Paradise, 1984), «Στην παγίδα του νόμου» (Down by Law, 1986), «Mystery Train» (1989), «Μια νύχτα στον κόσμο» (Night on Earth, 1991), «Ο νεκρός» (Dead Man, 1995), «Ghost Dog: Ο τρόπος των σαμουράι» (Ghost Dog: The Way of the Samurai, 1999), «Καφές και τσιγάρα» (Coffee and Cigarettes, 2003), «Τσακισμένα λουλούδια» (Broken Flowers, 2005), «Στα όρια του ελέγχου» (The Limits of Control, 2009), «Μόνο οι εραστές μένουν ζωντανοί» (Only Lovers Left Alive, 2013) και «Paterson» (2016).

Η 13η ταινία του γκουρού ήταν η ταινία με την οποία άνοιξε επίσημα το περασμένο φεστιβάλ των Καννών, συμμετέχοντας μάλιστα και στο διαγωνιστικό τμήμα. Και είναι η πρώτη του ταινία που βγήκε σε wide release στις ΗΠΑ: σε πάνω από 600 αίθουσες!!! Οι εισπράξεις της στις ΗΠΑ έφτασαν τα 6,5 εκατομμύρια δολάρια και οι εκτός ΗΠΑ εισπράξεις της ταινίας The Dead Don’t Die (Οι Νεκροί Δεν Πεθαίνουν) έως τώρα έχουν φτάσει τα 5,5 εκατομμύρια δολάρια.

Η υπόθεση: Βρισκόμαστε στην ήσυχη, σχεδόν αόρατη πόλη του Σέντερβιλ στην ενδοχώρα των ΗΠΑ. Όλα εκεί φαίνονται ήσυχα και ασφαλή, όμως κάτι δεν πάει καθόλου καλά. Το φεγγάρι τις τελευταίες μέρες φέγγει πιο έντονα και μοιάζει να έχει κατέβει ανεξήγητα χαμηλά. Οι ώρες της ημέρας μπερδεύονται, φαίνεται να μην σκοτεινιάζει ποτέ, ενώ τα ζώα συμπεριφέρονται παράξενα. Οι δημοσιογραφικές ανταποκρίσεις είναι ανησυχητικές και οι επιστήμονες απορούν. Για κάποιον λόγο φαίνεται πως έχει διαταραχθεί ο άξονας της Γης. Κανείς όμως δεν μπορεί να προβλέψει την κατάρα που θα έρθει να σκεπάσει σύντομα αυτήν τη μικρή πόλη.

Σε λίγο οι νεκροί δεν θα πεθαίνουν. Θα γίνονται αιμοδιψή ζόμπι και θα σηκώνονται απ’ τους τάφους για να κάνουν άγριες επιθέσεις στους ζωντανούς. Οι κάτοικοι της επαρχιακής πόλης, καθώς και οι επισκέπτες της, πρέπει να παλέψουν για την επιβίωσή τους απέναντι στη βαρβαρότητα των ζωντανών νεκρών. Το Σέντερβιλ είναι μια μικρή πόλη, με το diner της, την εκκλησία της και το αστυνομικό της τμήμα. Μια πόλη όπου όλοι γνωρίζονταν με όλους. Θα κατορθώσει ο τοπικός αρχηγός της αστυνομίας, Κλιφ Ρόμπερτσον, μαζί με τους βοηθούς του, τον Ρόνι Πίτερσον και την Μίντι Μόρισον, να σταματήσουν το κακό;

Η άποψή μας: Ακόμα και οι πιο αγαπημένοι μας σκηνοθέτες έχουν το δικαίωμα στην αποτυχία. Κι όταν αποτυγχάνουν, ευχής έργο είναι να αποτυγχάνουν μεγαλειωδώς. Να, ας πούμε όπως την πάτησε ο αγαπημένος μας Τζιμάκος (λες και είμαστε κολλητοί από τον στρατό, αλλά να, επειδή όσο να πεις συναναστρεφόμαστε τον Δημήτρη Κερκινό, που είναι πλασμένος κατ' εικόνα και ομοίωση του Jarmusch, έχουμε μιαν άλφα οικειότητα) με τούτη την ταινία. Δεν μπορείτε να φανταστείτε το μέγεθος του φιάσκου. Άλλο να σας το λέω κι άλλο να το βλέπετε μπροστά στα μάτια σας. Όλα ξεκινούν από το σενάριο, όπως πάντα. Και από τις προθέσεις. Που στην προκειμένη περίπτωση μπορεί να είναι οι καλύτερες. Αλλά η σκηνοθετική προσέγγιση και προβολή τους είναι εντελώς φάουλ. Ένα θα σας πω: για πρώτη φορά στην ιστορία των ταινιών του Jarmusch, φαίνεται... διδακτικός! Ποιος; Ο Jarmusch!

Και ο προβληματισμός του νηπιακός. Και προφανής. Και εντέλει ενοχλητικός. Ναι παιδιά, για τέτοιο πράμα μιλάμε. Ο άνθρωπος χρησιμοποιεί τα δημοφιλή ζόμπι για να μιλήσει για τους ζωντανούς νεκρούς, που είμαστε... όλοι μας! Άβουλα, καταναλωτικά ζόμπι, που, εντάξει, πεινάνε για σάρκα και αίμα, αλλά επαναλαμβάνουν μονότονα και σε λούπα ό,τι έχει δημιουργήσει ο καπιταλισμός για να μας... κοιμίσει, να έχει το μυαλό μας σε κατάσταση αδράνειας. Όχι ότι αν δεν μας... ψέκαζαν ή αν είχαμε απελευθερωθεί από τον υπερκαταναλωτισμό – αυτόν, που έχει πλέον πάρει υπαρξιακές διαστάσεις, του στυλ «ψωνίζω, άρα υπάρχω» - θα είχε καμία διαφορά για το σύστημα και το παγιωμένο status quo των πραγμάτων. Θα... επαναστατούσαμε λέτε; Έστω χι ότι ναι, η επανάσταση είναι εν δυνάμει και σίγουρα όχι αλά καρτ – εδώ μετά μπαίνουν οι βίαιες δυνάμεις καταστολείς. Οπότε, ο καταναλωτισμός είναι τα προληπτικά μέτρα του συστήματος: προσέχουμε για να έχουμε και καλύτερη η πρόληψη παρά η... θεραπεία.

Είναι χαρακτηριστικές οι σκηνές όπου τα ζόμπι περπατάνε και λένε πράγματα όπως καφές, κόκα (κόλα), μόδα, τέτοια. Ο καθείς και το... ναρκωτικό του. Ο Jarmusch επιτίθεται στην Αμερική του Τραμπ (το καπελάκι που φοράει ο ρατσιστής Steve Buscemi γράφει χαρακτηριστικότατα «make America white again»!) αλλά το κάνει με τρόπο αδιανόητα παρωχημένο. Χρησιμοποιεί λάθος την ταινία είδους, την φορτώνει με τόσες πολλές αναφορές – περισσότερες από όσες μπορεί να αντέξει, κάνει τις παραπομπές του από τη «Νύχτα των ζωντανών νεκρών» μέχρι τον Samuel Fuller, μέχρι και αυτοαναφορικός γίνεται υπέρ το δέον, αλλά παραγεμίζει την ταινία με «κλεισίματα ματιών» που εντέλει... δεν βλέπει τι γίνεται!

Η ταινία δεν αποκτά ποτέ ρυθμό, οι πολιτικές αιχμές γίνονται πουρές, οι οικολογικές ανησυχίες καταντούν δηθενιές, και οι άπειροι (σε αριθμό, όχι σε επαγγελματισμό) αγαπημένοι ηθοποιοί – και όχι μόνον – χρησιμοποιούνται ως κάτι αντίστοιχο του namedropping: χωρίς ρόλους, χωρίς σκοπό, χωρίς όρεξη. Ο Bill Murray θαρρείς και δεν έχει ζωή μέσα του, ο Adam Driver το παλεύει αλλά δεν, ο Tom Waits μένει αναξιοποίητος και καταντά γραφικός, μιας και αποτελεί το alter ego του σκηνοθέτη μέσα στην ταινία, ο Iggy Pop απλά κάνει ένα πέρασμα αλά Coffee and Cigarettes και αυτό είναι όλο, η Selena Gomez είναι όμορφη παρουσία (και ωραία κωλομάγουλα, σόρι, δεν άντεξα, ο σωβινίσταρος) αλλά ως εκεί, η μόνη που το διασκεδάζει είναι η... εξωγήινη Tilda Swinton, αλλά δεν αρκεί.

Το τραγούδι του Sturgill Simpson που δίνει τον τίτλο της ταινίας, ακούγεται τόσες πολλές φορές που παύει να είναι αστείο και μερικά πράγματα γίνονται απλά επειδή ακούγονται ωραία, όπως πχ «dead hipsters from Pittsburgh»! Πού είναι η ποίηση του «Paterson» βρε Jim μου; Και να σου πω κάτι; Στο «Μόνο οι εραστές μένουν ζωντανοί», την άλλη ταινία είδους (θα μπορούσαμε να πούμε) που έχει κάνει, μιας που οι... εραστές του τίτλου είναι βρικόλακες, ο Jarmusch ήταν απείρως πιο εύστοχος στο πολιτικό του σχόλιο. Και μόνο η βόλτα του αυτοκινήτου στους άδειους δρόμους του Ντιτρόιτ, με τα ερειπωμένα σπίτια, είχε πολλά περισσότερα να πει από όσα λέγονται εδώ. Τέλος πάντων, ελπίζουμε να ξεπεράσει γρήγορα αυτήν την αποτυχία και να ξαναβρεί τη φόρμα του. Κι αν σκηνοθετούσε άλλος την ταινία, τα αστεράκια θα ήταν... λιγότερα. Αμαρτία εξομολογημένη, δεν είναι αμαρτία...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Ιουλίου 2019 από την Tulip Ent.!

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	Qu'est-ce qu'on a encore fait au bon Dieu?	Odeon	1	62	27.871	27.871
2	Spider-Man: Far From Home	Feelgood Ent.	2	119	21.148	130.109
3	Toy Story 4	Feelgood Ent.	4	78	10.275	144.025
4	Annabelle Comes Home	Tanweer	3	41	5.689	71.809
5	Yesterday	Tulip Ent.	3	23	4.858	49.999
6	Child's Play	Odeon	1	47	3.509	3.509
7	Mi obra maestra	Rosebud 21	1	10	3.083	3.083
8	Murder by Death	Seven Films	3	14	2.576	10.261
9	Aladdin	Feelgood Ent.	7	28	2.466	144.666
10	Gloria Bell	Feelgood Ent.	2	15	2.283	11.964

Προηγούμενο ΤΟΠ - Επόμενο ΤΟΠ

Και κάπως έτσι προέκυψε το Σύνδρομο της Στοκχόλμης

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ληστεία αλά σουηδικά

Από το δελτίο τύπου της ταινίας που μας έστειλε η εγχώρια εταιρία διανομής, αντιγράφουμε όσα πολύ ενδιαφέροντα γράφονται σχετικά με το Σύνδρομο της Στοκχόλμης:

Ο όρος αυτός προήλθε μετά την ληστεία που έγινε σε υποκατάστημα της τράπεζας Kreditbanken στο Νόρμαλμστοργκ, στην Στοκχόλμη της Σουηδίας, τον Αύγουστο του 1973. Δύο ένοπλοι άνδρες, οι Γιαν-Έρικ Όλσον και Κλαρκ Όλοφσον εισέβαλαν σε αυτήν και απήγαγαν τέσσερις υπαλλήλους της τράπεζας, τους Ελίζαμπετ Όλντγκρεν, Κρίστιν Ένμαρκ, Μπιργκίτα Λούντμπλαντ και τον Σβεν Σάφστρομ, κρατώντας τους για έξι μέρες σε θησαυροφυλάκιο της τράπεζας Sveriges Kreditbank. Ήταν η πρώτη ποινική εκδήλωση στη Σουηδία που καλύφθηκε ζωντανά από την τηλεόραση. Μετά τη σύλληψη των δραστών, οι όμηροι προσπάθησαν να συλλέξουν χρήματα, για να ενισχύσουν οικονομικά τον δικαστικό αγώνα των απαγωγέων τους και αρνήθηκαν μάλιστα να καταθέσουν εναντίον τους- συνέχιζαν να επαναλαμβάνουν ότι ήταν περισσότερο φοβισμένοι από την αστυνομία παρά από τους ληστές κατά την διάρκεια της εξαήμερης ομηρίας τους. Είχαν σαφέστατα συμπαθήσει τους απαγωγείς τους, κάτι το οποίο έδωσε ακαδημαϊκό ενδιαφέρον στο ζήτημα.

Ο όρος «Σύνδρομο της Στοκχόλμης» επινοήθηκε από τον εγκληματολόγο Nils Bejerot. Οι κινήσεις των αστυνομικών και άλλων κυβερνητικών αρχών, σε συνδυασμό με την έλλειψη απειλητικής συμπεριφοράς από τον Olofsson, θέτει υπό αμφισβήτηση την ευστοχία του όρου. Οι όμηροι, παρότι απειλήθηκαν από τον Olsson, δεν έδειξαν σημάδια εχθρότητας ούτε προς την αστυνομία, ούτε αναμεταξύ τους. Ούτε ταυτίστηκαν, ούτε εντάχθηκαν με τη λογική των απαγωγέων τους. Απλά είχαν εκνευριστεί με τις απερίσκεπτες προσπάθειες της αστυνομίας για την γρήγορη επίλυση της κατάστασης, και μερικοί κατέθεσαν υπέρ του Olofsson γιατί δεν ήταν μάρτυρες καμίας απόδειξης της ενοχής του ή συνέργειας στο έγκλημα. Το «Σύνδρομο της Στοκχόλμης» μπορεί να θεωρηθεί ως μια μορφή τραυματικής «συγκόλλησης», η οποία δεν απαιτεί απαραιτήτως ένα σενάριο ομηρείας, αλλά η οποία περιγράφει ισχυρούς συναισθηματικούς δεσμούς, που αναπτύσσονται μεταξύ δύο ατόμων, όπου ένα πρόσωπο παρενοχλεί περιοδικά, χτυπάει, απειλεί, κακοποιεί ή εκφοβίζει το άλλο.

Η ταινία Η Ληστεία της Στοκχόλμης (Stockholm) βασίστηκε σε άρθρο του δημοσιογράφου Ντάνιελ Λανγκ, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα New Yorker το 1974, με τίτλο «The Bank Drama». Το άρθρο εξιστορούσε πώς το 1973 οι όμηροι σε μια ληστεία τράπεζας στην Στοκχόλμη, δέθηκαν με τους απαγωγείς τους και στράφηκαν εναντίον των αρχών.

Αυτή είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Robert Budreau, μετά από τις ταινίες «That Beautiful Somewhere» (2006) και «Η επιστροφή ενός θρύλου» (Born to Be Blue, 2015), ταινία στην οποία ο Ethan Hawke υποδύεται τον τζαζ θρύλο Chet Baker. Αυτή είναι η πρώτη ταινία του Budreau, που βγαίνει σε κινηματογραφικές αίθουσες στην Ελλάδα. Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ Tribeca τον Απρίλιο του 2018. Στην ταινία, όλα τα ονόματα των συμμετεχόντων έχουν αλλαχθεί, καθώς πολλοί από αυτούς είναι ακόμα ζωντανοί. Το μόνο όνομα που έχει κρατηθεί αυτούσιο είναι εκείνο του Σουηδού πρωθυπουργού εκείνη την εποχή, του Olof Palme.

Η υπόθεση: 1973, Σουηδία. Ο κακοποιός Λαρς Νίστρομ, Σουηδός μεγαλωμένος στις ΗΠΑ, «μεταμφιέζεται» στον κακοποιό Κάι Χάνσον, ορμάει οπλισμένος στην Τράπεζα Πίστεως της Στοκχόλμης, διώχνει αρκετό κόσμο αλλά κρατάει και δύο (εντέλει, τρεις) ομήρους, και ζητάει την αποφυλάκιση ενός άλλου κακοποιού, του Γκούναρ Σόρενσον, ένα εκατομμύριο δολάρια κι ένα αμάξι διαφυγής, διαφορετικά απειλεί να σκοτώσει τους ομήρους. Η αστυνομία, έχοντας την κάλυψη του πρωθυπουργού, Ούλοφ Πάλμε, δείχνει ένα σκληρό και ανένδοτο πρόσωπο. Από την άλλη, μία από τις ομήρους, η τραπεζική υπάλληλος Μπιάνκα Λιντ, αρχίζει να νιώθει πολύ θετικά συναισθήματα για τον κακοποιό που την κρατάει όμηρο και μακριά από τον σύζυγο και τα δύο παιδιά της…

Η άποψή μας: Όταν από τις πρώτες σκηνές της ταινίας βλέπεις τον Ethan Hawke «μασκαρεμένο», με περούκα, ψεύτικο μουστάκι, τρομερά γυαλιά ηλίου και γκροτέσκο ντύσιμο, καταλαβαίνεις πως κάτι διασκεδαστικό σε περιμένει στη συνέχεια. Αυτός ο τύπος, ένας συνδυασμός βγαλμένος από το «Easy Rider», όντας και ο Peter Fonda και ο Dennis Hopper ομοουσίως και ταυτοχρόνως σε παρασύρει τόσο πολύ που, είναι στιγμές, που περιμένεις να ακούσεις το «Born to be wild» από τους Steppenwolf! Αντ' αυτού, μπόλικος Bob Dylan γεμίζει το σάουντρακ σε άλλη μια επίδειξη σοφιστικέ επιλογών σε ότι αφορά την αναπαράσταση της εποχής, των πραγματικών γεγονότων και του πλασίματος μύθων. Οι παλιότεροι θα θυμηθούν την υπέροχη (και σαφώς πολύ, πολύ ανώτερη) «Σκυλίσια μέρα». Οι νεώτεροι, «εκπαιδευμένοι» καθώς είναι από το «Casa de papel» σε μπουκαρίσματα σε τράπεζες και καταστάσεις ομηρίας, θα τσιμπήσουν επίσης. Και καλά θα περάσουν, η αλήθεια είναι αυτή. Και τι ωραία συγκυρία: ο τρίτος κύκλος της ισπανικής σειράς που έχει κάνει μεγάλο γκελ παντού στον κόσμο και ιδιαιτέρως στην Ελλάδα, θα αρχίσει να προβάλλεται στο Netflix μια μέρα μετά την έξοδο τούτης της ταινίας στις ελληνικές αίθουσες.

Το ξεκίνημα της ταινίας είναι ορμητικό και σε παρασέρνει. Οι ηθοποιοί ως ονόματα είναι μια χαρά, υπάρχει μια πολύ έξυπνη εκμετάλλευση των seventies, γίνονται πολύ έξυπνες (και χρήσιμες) παραπομπές σε ότι αφορά τόσο την πολιτική κατάσταση της εποχής, όσο και και τον ιδιαίτερο ρόλο που έπαιζαν (και συνεχίζουν να παίζουν εσαεί) τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Η αλήθεια είναι πως από κάποιο σημείο και μετά η ταινία ξεφουσκώνει. Δεν συνεχίζει με την τρέλα της αρχής. Δεν συνεχίζει να τρέχει με χίλια. Κι ας υπάρχουν εκπλήξεις. Και ανατροπές. Και ενδιαφέρουσα σκιαγράφηση σχέσεων.

Παραδόξως, ο Mark Strong, ο πιο ταλαντούχος στα χαρτιά ηθοποιός από την πρωταγωνιστική τριάδα, είναι ο πιο υποτονικός από όλους και δίνει ίσως την πιο αδιάφορη ερμηνεία της καριέρας του: κι ας έχει παίξει και στην αλήστου μνήμης «Πρακτοράντζα»! Άσε που η (αναγκαία για τον ρόλο) περούκα δεν του πάει με τίποτε: μοιάζει σαν τον Gru από το «Εγώ ο απαισιότατος»!!! Ο Ethan Hawke είναι ο πιο φανφαρόνος της παρέας και τα πάει μια χαρά, καθώς από τη δική του ερμηνεία κρέμεται η επιτυχία ή η αποτυχία της ταινίας. Φαίνεται να το διασκεδάζει πραγματικά. Καλύτερη όλων, πάντως, αποδεικνύεται η Noomi Rapace – κι ας είναι ο ρόλος της αρκετά σχηματικός και κλισεδιάρικος. Εκμεταλλεύεται όλες τις δυνατότητές του και βγαίνει ασπροπρόσωπη.

Έχει αγωνία η ταινία, έχει σασπένς, δεν ξέρεις που θα καταλήξουν όλα αυτά (εκτός κι αν έχεις διαβάσει για την πραγματική ληστεία – αν και πάλι, οι δημιουργοί αλλάζουν αρκούντως τα πράγματα, για να προκύψει μια πιο ελεύθερη θεώρηση των γεγονότων), έχει και χιούμορ, όλα καλά. Απλά, αν καθίσεις και τα βάλεις τα πράγματα κάτω, εντέλει η διαχείριση από μέρους του σκηνοθέτη δείχνει ατολμία. Και μπέρδεμα. Ήθελε να το πάει το όλο πράγμα εντελώς προς την κωμωδία; Ήθελε να έχει στην ταινία του μια ντοκιμαντερίστικη αυθεντικότητα; Ήθελε να είναι καταγγελτικός; Φαίνεται πως δεν το έχει ξεκαθαρισμένο. Βεβαίως, μπορεί να ήθελε να τα κάνει και τα τρία. Σωστό κι αυτό. Όπως και να έχει, μια χαρά ταινία είναι αυτή. Και διασκεδαστική. Και μαθαίνεις και δυο, τρία πράγματα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Ιουλίου 2019 από την Seven Films!

Ο Βασιλιάς επέστρεψε! Ο Βασιλιάς των Λιονταριών (The Lion King), το αριστούργημα της Disney, είναι μία από τις πιο επιτυχημένες ταινίες κινουμένων σχεδίων όλων των εποχών. Απέσπασε Όσκαρ Καλύτερου Τραγουδιού για το τραγούδι «Can You Feel the Love Tonight» (Elton John, Tim Rice) και Όσκαρ Καλύτερης Μουσικής (Hans Zimmer), καθώς και δύο βραβεία Γκράμι, με το επίσημο soundtrack της ταινίας να έχει πάνω από 14 εκατομμύρια πωλήσεις. Το 1997, η θεατρική εκδοχή της ταινίας έκανε ντεμπούτο στο Μπρόντγουεϊ, κερδίζοντας 6 βραβεία Τόνι. 19 χρόνια μετά, παραμένει ένα από τα πιο επιτυχημένα , με παραστάσεις σε όλον τον κόσμο. Η κλασική ταινία της Disney από το 1994, ζωντανεύει ξανά, αυτή τη φορά σε μια CGI και liveaction εντυπωσιακή κινηματογραφική μίξη. Τα ηνία αυτού του φιλόδοξου και απαιτητικού εγχειρήματος αναλαμβάνει ο εξαιρετικός Jon Favreau, που έχει ήδη κλέψει την παράσταση με το εντυπωσιακό Βιβλίο της Ζούγκλας, το οποίο απέσπασε Όσκαρ Οπτικών Εφέ. 25 χρόνια μετά, ο Βασιλιάς επιστρέφει μεγαλοπρεπής, μαγεύει με τις ολοζώντανες, σπαρταριστές εικόνες του και συγκινεί μικρούς και μεγάλους. Ο μικρός Σίμπα είναι ο διάδοχος του πατέρα του, Μουφάσα. Δεν είναι όλοι, όμως, χαρούμενοι στο βασίλειο με την έλευση του μικρού λιονταριού. Ο Σκαρ, ο αδερφός του Μουφάσα - και μέχρι πρότινος διεκδικητής του θρόνου - έχει άλλα σχέδια. Το μονοπάτι για τον θρόνο χαράζεται με προδοσία, οδηγώντας την κατάσταση σε τραγωδία, με αποτέλεσμα να εξοριστεί ο Σίμπα. Με τη βοήθεια των καινούργιων φίλων του, ο Σίμπα θα σταθεί στο ύψος του και θα διεκδικήσει αυτά που του ανήκουν δικαιωματικά.

Ο νέος Βασιλιάς των Λιονταριών τιμά το DNA του και μας ταξιδεύει στην αφρικανική σαβάνα με όχημα μία από τις πιο συγκινητικές ιστορίες του σινεμά, προσφέροντας μας ένα καθηλωτικό θέαμα. Μερικά από τα μεγαλύτερα ταλέντα του σύγχρονου θεάματος και της μουσικής βιομηχανίας δίνουν τις φωνές τους στους αξέχαστους ήρωες, ανάμεσα τους οι Donald Glover, Beyoncé Knowles - Carter, James Earl Jones, Chiwetel Ejiofor, Alfre Woodard και Seth Rogen.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Ιουλίου 2019 από την Feelgood Ent.!

Η ληστεία είναι η εύκολη υπόθεση! Μία συναρπαστική περιπέτεια, μία εξωφρενικά απλή στον σχεδιασμό της ληστεία, βασισμένη σε πραγματικά περιστατικά, που διαδραματίστηκαν στο βουτηγμένο στο έγκλημα Ρόουντ Άιλαντ της δεκαετίας του ’70 είναι η περίπτωση της ταινίας Η Ληστεία της Μαφίας (Vault) που σκηνοθετεί ο Tom DeNucci. 1975. Μία συμμορία από μικροεγκληματίες αποπειράται να κάνει τη μεγαλύτερη ληστεία στην ιστορία της Αμερικής, κλέβοντας πάνω από 30 εκατομμύρια δολάρια από τη μαφία στην πιο μικρή πολιτεία των ΗΠΑ, το Ρόουντ Άιλαντ. Για την εποχή της, ήταν η δεύτερη μεγαλύτερη ένοπλη ληστεία στην ιστορία των ΗΠΑ, με κάποια στοιχεία να λένε ότι έκλεψαν πάνω από 30 εκατομμύρια δολάρια σε ρευστό, χρυσό, ασήμι και κοσμήματα. Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν ξέρει ακριβώς πόσα χρήματα υπήρχαν στο θησαυροφυλάκιο. Μέχρι σήμερα, οι αρχές δεν έχουν ανακαλύψει την περιουσία που κλάπηκε εκείνο το ήσυχο πρωινό του καλοκαιριού του 1975.

Πρωταγωνιστούν οι Chazz Palminteri, William Forsythe, Clive Standen, Samira Wiley, Theo Rossi, Don Johnson.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Ιουλίου 2019 από την Tanweer!

Στο πρώτο του άκουσμα, το μαντάτο μοιάζει ως σημαντικά μη αναμενόμενο, είναι όμως πέρα για πέρα αληθινό. Η νέα live action ταινία της Barbie, ρόλο που εδώ και καιρό έχει οριστεί να κρατήσει η συγκλονιστικά αγγελικής θωριάς, κατάξανθη σταρ Margot Robbie, μόλις απέκτησε σεναριογράφους, που δεν είναι εκείνοι που θα περίμενε κανείς. Μιας και την συγγραφή του σκριπτ ανέλαβε από κοινού το υπεύθυνο για τις καλλιτεχνικές επιτυχίες των Frances Ha και Mistress America, δίδυμο των Noah Baumbach και Greta Gerwig. Είναι δε πολύ πιθανό, η και ηθοποιός Gerwig να αναλάβει και την σκηνοθεσία της ταινίας, από την στιγμή που ακόμη δεν έχει ανακοινωθεί επίσημα, ποιος θα έχει την γενική επίβλεψη του φιλμικού στόρι της διαβόητης κούκλας της Mattel. Με αυτή του την ετερόκλητη επιλογή, είναι προφανές πως το στούντιο της Warner Bros, θα επιχειρήσει μια διαφορετική από την τυποποιημένη προσέγγιση στον μύθο του παιχνιδιού, που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στα 1959, για να γίνει ανάρπαστο από τα κοριτσάκια, πάσης ηλικίας.

Η Gerwig πραγματοποίησε το σκηνοθετικό της ντεμπούτο με την αξιόλογη Lady Bird, ενώ αυτή την στιγμή βρίσκεται στο στάδιο της οργάνωσης της νέας της δημιουργίας, ενός ακόμη ριμέικ του κλασικού Little Women. Από την μεριά του ο Baumbach έχει στα σκαριά μια, ατιτλοφόρητη ακόμη, ταινία, με τους Adam Driver και Scarlett Johansson, που θα κυκλοφορήσει μέσα από τον δίαυλο του τηλεοπτικού καναλιού Netflix. Η αλήθεια πάντως είναι πως η επιλογή στο πρόσωπο τους για το σενάριο της Μπάρμπι, δημιουργεί ερωτηματικά για το πως θα προβάλλουν μέσα από την ιδιαίτερη ματιά τους το θέμα, αλλά και προσδοκίες, εφόσον είναι γνωστή η ικανότητα αμφότερων στην κινηματογράφηση.

του zerVo (@moviesltd)

Αποκλήθηκε από την κοινή γνώμη ως Granny Spy, καθώς συνελήφθη από τις διωκτικές αρχές σε ηλικία 87 (!) ετών, εποχή που το όνομα της καταγράφηκε σε απομνημονεύματα Ρώσου πράκτορα, ως ένα από τα πλέον ενεργά στην διακίνηση εμπιστευτικών, έως και άκρως απορρήτων εγγράφων, κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Στην πραγματικότητα η ίδια η KGB, αναγνώρισε την Λετονικής καταγωγής Melita Stedman Norwood, ως την πλέον χρήσιμη Βρετανίδα κατάσκοπο στα χρονικά της, αλλά και την πιο μακροχρόνια ενεργή στην Γηραιά Αλβιόνα. Στην αληθινή υπόθεση της γυναίκας που επί 3 και πλέον δεναετίες τροφοδοτούσε με κρίσιμες και χρήσιμες πληροφορίες το Ανατολικό μπλοκ, στηρίζεται το φιλμ Η Κόκκινη Τζόαν (Red Joan). Που εντέλει αποδεικνύεται πολύ λίγο, μπροστά στις σχετικά υψηλές προσδοκίες που γέννησε...

Ένα μουντό απόγευμα του 1999 ήταν, όταν η γηραιά Κυρία Τζόαν Στάνλει, συνελήφθη στον κήπο του σπιτιού της στο Λονδίνο από τις υπηρεσίες ασφαλείας και οδηγήθηκε στην κεντρική διεύθυνση, προκειμένου να δώσει την απολογία της, κατηγορούμενη για κατασκοπεία, από τον καιρό που νεαρό κορίτσι σπούδαζε στο Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ. Εκεί που βρέθηκε, αθώο κορίτσι, την περίοδο του Μεσοπολέμου, έχοντας στόχο να εξελιχθεί σε σπουδαία επιστήμονα, με ειδίκευση στον τομέα της Φυσικής. Παρότι απόμακρη και δίχως παρέες, προσηλωμένη αποκλειστικά και μόνο στις σπουδές της, η Τζόαν σύντομα θα παρασυρθεί από την γοητευτικά παρορμητική συμφοιτήτρια της Σόνυα και θα εισχωρήσει σε μια ομάδα φιλοκομουνιστικών πολιτικών αντιλήψεων και ιδεών, αποτελούμενη από άτομα προερχόμενα κατά κύριο λόγο από την μακρινή Σοβιετική Ένωση.

Μια φράξια νεανική, που θα σταθεί αφορμή να γνωρίσει τον όμορφο Λέο, εξάδελφο της κολλητής της, τον οποίο σύντομα θα ερωτευτεί χάρη στον ένθερμο, μαχητικό και απρόβλεπτο χαρακτήρα του. Ανατροπή συμπεριφοράς, που θα κατανοήσει γοργά, καθώς εκείνος θα αφήσει μονομιάς πίσω την αγάπη τους, για να μετοικήσει στον Καναδά. Χώρα που θα στεγάσει με την έκρηξη του πολέμου, τα επιστημονικά όνειρα και της Τζόαν, που αγκαζέ με τον μέντορα της και επιβλέποντα το πρόγραμμα της διάσπασης του ατόμου για την Βρετανική Κυβέρνηση, καθηγητή Μαξ, θα συνεργαστεί με το αντίστοιχο επιτελείο των Αμερικάνων συμμάχων. Με κύριο σκοπό, τον ταχύτατο σχεδιασμό της πολυπόθητης ατομικής βόμβας, που θα δώσει αυτόματα το πάνω χέρι στους Allies ενάντια στις ορέξεις των Ναζί.

Μόνο που για την χαμηλοβλεπούσα, άρα και ελάχιστα υποκινούσα τις υποψίες της αντικατασκοπείας, δεσπινοίδα, σύμμαχος θεωρείται και η Σοβιετική Ένωση, που σταθερά βρίσκεται ένα βήμα πίσω σε ευρήματα, πάνω στο πυρηνικό πλάνο. Και με αφορμή τις σχέσεις της με τους παλιούς συντρόφους - και έρωτες - δεν θα διστάσει να μοιράσει απόρρητα σχέδια από την κατασκευή του υπερόπλου, εκτιμώντας πως έτσι θα διατηρηθεί η δυναμική ισορροπία μεταξύ των υπερδυνάμεων. Όχι και 100 τοις εκατό πειστική η δικαιολογία δηλαδή που προέβαλλε η Κόκκινη Τζόαν, για να αποτινάξει από πάνω της το προσωπείο του προδότη και να μοιάσει με το ακριβώς αντίθετο, ο υπερήρωας, που φρόντισε άπαντες οι ισχυροί να έχουν ταυτόχρονα στα χέρια τους και από μία φονική βόμβα. Είτε την χρησιμοποιήσουν, όπως έπραξαν ήδη οι Γιάνκηδες, με εκατοντάδες χιλιάδες θύματα στην Ιαπωνία, κάτι που προκάλεσε την απέχθεια και την αποστροφή της φιλόδοξης ερευνήτριας, είτε όχι. Την πιστεύετε?

Εγώ πάλι όχι! Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, δεν με νοιάζει κιόλας η αντίδραση της. Συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις οι απαντήσεις είναι δύο. Ή το διέπραξα υπερήφανος το σφάλμα, γιατί μου κεφάρει ο Στάλιν και το Κρεμλίνο και είμαι σοσιαλίστρια μέχρι το μεδούλι ή δεν έχω κάνει τίποτα απολύτως και ψάξτε να βρείτε τον ένοχο. Μας προέκυψε ανθρωπίστρια, το κοριτσάκι, που η ζωή του όλη ήταν οι μακροσκελείς τύποι στον μαυροπίνακα. Και που στις συγκεντρώσεις του κόμματος, χασμουριόταν ή παρατηρούσε μόνο τις κινήσεις του παρτιζάνου μορφονιού Λέο. Συγχωρείστε με, Κύριοι Πράκτορες, αλλά δεν θα μπορούσα να προβλέψω το 1940, πως είκοσι χρόνια μετά, οι εξ Ανατολών Κόκκινοι, θα εξελίσσονταν χειρότεροι οχτροί από τον Χίτλερ. Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά...

Για όποιον λοιπόν είχε κατά νου πως θα παρακολουθήσει μια εναλλακτική κινηματογραφική υπόθεση Enigma, να τον προϊδεάσω πως δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Το μοναδικό κοινό στοιχείο των δύο πολεμικού σκηνικού, κατασκοπικής προέκτασης έργων, είναι πως αμφότερα αποτελούν εγγλέζικες παραγωγές, άρα σκίζουν στον τομέα της καλλιτεχνικής διεύθυνσης και της ολόσωστης αναπαράστασης της εποχής. Το Red Joan, όμως, ξεφεύγει υπερβολικά νωρίς από την ράγα του θρίλερ, ασχολούμενο διαρκώς με τους αγαπητικούς της κοπελιάς, καταλήγοντας έτσι ως ένα άρρυθμο, σε παρατώ, με παρατάς, Άρλεκιν, που εστιάζει στο πάθος και τις ιδρωμένες από λαγνεία αγκαλιές, παρά στο ανατριχιαστικό σασπένς, μην τυχόν και αποκαλυφθεί ποτέ η πραγματική ταυτότητα της double agent.

Επιλογή του σκηνοθέτη Trevor Nunn, είναι το θέμα του να αναπτυχθεί σε δύο διαφορετικές χρονικές γραμμές. Στο σήμερα (δηλαδή το 1999) και στο χθες, μοιράζοντας πλήρως ανισομερώς - λογικό - την χρονική διάρκεια σε κάθε ντάνα. Στο παρόν, η μορφή της μυθικής Judi Dench, αναπαριστά την εικόνα της ηλικιωμένης Στάνλει, ρόλος που στα μικράτα της ανήκει στο κούκλινο αστεράκι με το όνομα Sophie Cookson. Κατ ουσίαν η Ντάμα λειτουργεί με την αξιοσέβαστη θωριά της, ως το λίγων δευτερολέπτων στέρεο γεφυράκι που ενώνει τις δεκαπεντάλεπτες περίπου σκηνές του παρελθόντος, έχοντας όμως την τιμή να λέει την πρώτη και την τελευταία ατάκα της ταινίας. Όπως συμβαίνει συνήθως πάντως, τα διαρκή αυτά φλασμπάκς, δεν καταστρέφουν το τέμπο με τις παρεμβολές τους, πολύ απλά γιατί δεν υφίσταται ένα σταθερά αυξανόμενο μπιτ στην αφήγηση. Παρά μόνο μια καθησυχαστική νηνεμία, καθεστώς ανάρμοστο για έργο με διπλούς πράκτορες, αυτομολήσεις και μηχανορραφίες, που το πιο πιθανό είναι να νανουρίσει, μέχρι αποκοιμήσεως την πλατεία, παρά να της ανεβάσει τους αγωνιώδεις παλμούς της περιπέτειας.

Μια γιγαντιαία σεναριακή έκπληξη έχουν στα σκαριά οι παραγωγοί του ολοκαίνουργου - και ακόμη ατιτλοφόρητου - Bond 25, που αναμένεται να προκαλέσει θύελλες ανατροπών στο θρυλικό Franchise. Κι αυτό, διότι σύμφωνα με την Daily Mail, τον ρόλο του πράκτορα 007 αναμένεται να κρατήσει για πρώτη φορά μια γυναίκα, η έγχρωμη κούκλα Lashana Lynch, που έχει γίνει γνωστή στο ευρύ κοινό μέσα από την συμμετοχή της στο πρόσφατο κομικένιο Captain Marvel. Για να τα βάζουμε τα πράγματα σε μια σειρά, είναι ήδη γνωστό πως στην έναρξη τους εικοστού πέμπτου επεισοδίου του διασημότερου κινηματογραφικού σίριαλ όλων των εποχών, ο 007 με την μορφή του Daniel Craig όπως γνωρίζαμε μέχρι ώρας, έχει αποσυρθεί από την ενεργό δράση και πλέον απολαμβάνει την ηρεμία του, μακριά από τις ριψοκίνδυνες αποστολές της ΜΙ6 στις τροπικές παραλίες της Τζαμάικα. Στην ανατρεπτική εισαγωγική σεκάνς του φιλμ, ο τμηματάρχης Μ (Ralph Fiennes) καλεί στο γραφείο του τον 007 και αντί της γνώριμης εικόνας, εισέρχεται η εντυπωσιακών στοιχείων μαύρη καλλονή.

Που πλέον θα επιφορτιστεί με την ευθύνη να αναζητήσει τον Τζέιμς Μποντ - που και βέβαια παραμένει ο Τζέιμς Μποντ - και κατοπινά να τον πείσει να επανέλθει στο προσκήνιο, μια θεματική ιδέα που βαρύθνει κατά κύριο λόγο την συν-σεναριογράφο Phoebe Waller-Bridge. Με το φιλμ να βρίσκεται ήδη στα γυρίσματα κάτω από απόλυτη μυστικότητα, είναι δεδομένο πως δεν έχει γίνει ακόμη καμία επίσημη αναγγελία γύρω από την ιδιόμορφη αυτή εναλλαγή, που προσδίδει ένα καινούργιο ενδιαφέρον στην πλοκή. Ούτε φυσικά αν η καινούργια 007 θα λειτουργήσει ως Bond-girl, έχοντας ταυτόχρονη σκηνική παρουσία με τον κεντρικό ήρωα, προετοιμάζοντας το έδαφος για την αλλαγή πρωταγωνιστικής σκυτάλης όπως έχει ήδη εξαγγελθεί. Το σίγουρο πάντως είναι πως τις απαντήσεις πλήρως θα πάρουμε όλοι οι φανς της σειράς, από τις 8 Απριλίου 2020, όταν ο Bond 25 θα κυκλοφορήσει και επίσημα στις αίθουσες όλου του κόσμου.

Προδότρια ή Ηρωίδα; Βασισμένη στην αληθινή ιστορία της κατασκόπου Μελίτα Νόργουντ, αυτή η μεστή και ατμοσφαιρική περιπέτεια κατασκοπείας και αγάπης που σκηνοθετεί ο Sir Trevor Nunn, Η Κόκκινη Τζόαν (Red Joan) μας παρουσιάζει την ιστορία της Βρετανίδας κατασκόπου που κατηγορείται πως έδωσε το κλειδί της ατομικής βόμβας στους Σοβιετικούς. Η Τζόαν Στάνλεϊ ζει μια ήρεμη ζωή, ως συνταξιούχος, στα προάστια. Μέσα σε μια βδομάδα τα πάντα θα ανατραπούν, καθώς η ΜΙ5 την συλλαμβάνει και την κατηγορεί πως δρούσε ως κατάσκοπος των Ρώσων. Έτσι μεταφερόμαστε στο Κέιμπριτζ της δεκαετίας του ’30, όπου η νεαρή Τζόαν απολαμβάνει τον έρωτά της με έναν Ρώσο, αλλά και στη δεκαετία του ’40, όπου ως καταξιωμένη επιστήμονας η Τζόαν, συγκλονισμένη από τον όλεθρο της ατομικής βόμβας, ορκίζεται να κάνει τα πάντα ώστε ο κόσμος να γίνει καλύτερος.

Η ταινία μας χαρίζει δύο θαυμάσιες ερμηνείες τόσο από την Judi Dench όσο και από την Sophie Cookson, που υποδύονται την Στάνλει σε δύο διαφορετικές περιόδους της ζωής της.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Ιουλίου 2019 από την Weird Wave!

Μια παράλογη αληθινή ιστορία! Βασισμένη στη απίστευτη κι όμως αληθινή ιστορία που δημιούργησε τον ψυχολογικό όρο «Σύνδρομο της Στοκχόλμης», η ταινία του Robert Budreau, είναι ένα αγωνιώδες αστυνομικό θρίλερ με ανατροπές και χιούμορ, που θα μας κάνει να ξεχάσουμε όλα τα heist movies που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Υπάρχει η ληστεία του Μπρούκλιν που ενέπνευσε την «Σκυλίσια Μέρα», και υπάρχει και η περίπτωση της ληστείας στη Σουηδική πρωτεύουσα το 1973, απ’όπου προέκυψε ο όρος «το σύνδρομο της Στοκχόλμης». Η Ληστεία της Στοκχόλμης (Stockholm), εξιστορεί την παράλογη, αλλά αληθινή, ιστορία που έκανε τους ψυχολόγους του κόσμου να αναρωτιούνται γιατί οι υπάλληλοι της τράπεζας επέμεναν να υπερασπίζονται τον άνθρωπο που τους κρατούσε ομήρους. Στοκχόλμη, 1973. O Λαρς, ένας Αμερικανός πρώην κατάδικος, εισβάλλει στη μεγαλύτερη τράπεζα της Σουηδικής πρωτεύουσας με σκοπό, όχι μόνο να αδειάσει το χρηματοκιβώτιο, αλλά και να απαιτήσει από τις αρχές να ελευθερώσουν τον φυλακισμένο φίλο του. Γοητεύοντας σταδιακά τους ομήρους υπαλλήλους της τράπεζας με την χαρισματική, ευαίσθητη, αλλά και λίγο ανισόρροπη προσωπικότητά του, θα τους κάνει, όχι μόνο να τον υπερασπιστούν, αλλά να θελήσουν να τον βοηθήσουν να ξεφύγει απ’ τον στενό κλοιό της αστυνομίας και να δραπετεύσει με εκατομμύρια. Μία από τις υπαλλήλους μάλιστα, θα αρχίσει να τρέφει αισθήματα απέναντί του.

Ο Ethan Hawke πρωταγωνιστεί ως Λαρς, ένας γοητευτικός, κάπως αφελής απατεώνας, που αγαπάει ιδιαίτερα το Μπομπ Ντύλαν και δημιουργεί τρομερή σύγχυση στους ομήρους και την αστυνομία με τις απαιτήσεις του- όπως αυτή να αποφυλακιστεί άμεσα ο συνεργός και φίλος του, Γκάναρ (Mark Strong). Καθώς οι όμηροι συνειδητοποιούν ότι ο Λαρς δε θα πείραζε ούτε μύγα, καταστρώνουν όλοι μαζί ένα πλάνο για να παρατείνουν την αναμονή και να αποδράσουν όλοι μαζί με εκατομμύρια. Συμπρωταγωνιστεί και η Σουηδέζα Noomi Rapace.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Ιουλίου 2019 από την Seven Films!

Η αγαπημένη Ιουλιάτικη σινεφίλ συνήθεια, επιστρέφει φέτος για όγδοη συνεχόμενη χρονιά, μιας και για μια ολόκληρη εβδομάδα, τα φιλαράκια μας εκεί στο freecinema.gr, που αγαπούν, όπως κι εμείς τα φιλμς του κλασικού ρεπερτορίου, πιστά στο ετήσιο ραντεβού τους, θα περιμένουν το κοινό της πρωτεύουσας, για νύχτες δροσερά ψυχαγωγικές, στο φιλόξενο περιβάλλον της Ριβιέρας, στα Εξάρχεια. Με γενικό τίτλο του φετινού αφιερώματος, "Η Ζωή σε Άσπρο + Μαύρο", το μπουκέτο των ταινιών που θα παρουσιαστούν από τις 18 μέχρι τις 24 του μήνα αποτελείται από δώδεκα διαμάντια που υπόσχονται ταξίδια σε μαυρόασπρους κόσμους μαγικούς, αλλά και μια τετράχρωμη πανελλήνια πρώτη, που ήδη συζητείται ως μια από τις πλέον αναμενόμενες της περιόδου. Πρεμιέρα του προγράμματος με το Ζήτημα Ζωής και Θανάτου (A Matter of Life and Death, 1946) των Michael Powell και Emeric Pressburger και κλείσιμο με το πολυδιαφημισμένο - Πανελλήνιο ντεμπούτο!! - Μεσοκαλόκαιρο (Midsommar, 2019) του Ari Aster, που έχει προκαλέσει ξεχωριστή αίσθηση, όπου έχει προβληθεί. Το Ξαφνικά, πραγματοποιείται με την ευγενική υποστήριξη της Ταινιοθήκης της Ελλάδας και καθημερινά θα έχει δύο παραστάσεις, βραδινές στις 9 και στις 11, με γενική τιμή εισόδου τα 6€ ή double bill τα 10€.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΡΟΒΟΛΩΝ

ΠΕΜΠΤΗ 18 ΙΟΥΛΙΟΥ

ΖΗΤΗΜΑ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΥ (A MATTER OF LIFE AND DEATH) (1946) 104′ (21:00)
των Michael Powell, Emeric Pressburger
Στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, ένας Βρετανός πιλότος ξεγελά τον θάνατο και παραμένει στη Γη, παρενοχλώντας τη συμπαντική ροή της μοίρας. Ο «πάνω κόσμος» θα του ζητήσει τον λόγο κι εκείνος θα απαιτήσει προσφυγή στο… ουράνιο δικαστήριο! Η τετραχρωμία της θνητής ευτυχίας συναντά το μαυρόασπρο της μεταθανάτιας ζωής, σε ένα από τα σημαντικότερα αριστουργήματα του κινηματογράφου, από το περίφημο δημιουργικό δίδυμο των «Κόκκινων Παπουτσιών» (1948).

ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ (DER HIMMEL ÜBER BERLIN) (1987) 128′ (23:00)
του Wim Wenders
Ένας άγγελος που παρατηρεί τους ανθρώπους από τον ουρανό, επιθυμεί να μετατραπεί σε κοινό θνητό για να ζήσει τον έρωτα. Ο Wenders ξεψαχνίζει την ψυχή μας και αναζητά τις αιτίες της αγάπης που παρασύρει τους αγγέλους στον γήινο κόσμο μας. Ο Henri Alekan φωτογραφίζει εκπληκτικά ένα ασπρόμαυρο Βερολίνο, με το εγκόσμιο πέρασμα να γίνεται φαντεζίστικα έγχρωμο, αλλά το τοπίο να παραμένει θλιβερό. Λες και ο έρωτας είναι ένα μαγικό ψέμα. Η πιο μεγάλη ανθρώπινη προδοσία.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 19 ΙΟΥΛΙΟΥ

ΦΛΟΓΑ ΚΑΙ ΠΑΘΟΣ (A FOREIGN AFFAIR) (1948) 116′ (21:00)
του Billy Wilder
Το 1947 Επιτροπή του Κογκρέσου των Ηνωμένων Πολιτειών καταφθάνει στο βομβαρδισμένο και υπό κατοχή Βερολίνο για να ελέγξει τα αμερικανικά στρατεύματα που έχουν σταθμεύσει εκεί. Φυσικά, υπάρχει και η ρομαντική υποπλοκή, όμως η προτεραιότητα του Wilder εδώ είναι ένας κωμικά αμοραλιστικός κυνισμός (με διαχρονική σημασία) απέναντι στις πολιτικές των υπερδυνάμεων που εξευτελίζουν λαούς με τα παιχνίδια (πολέμου) τους. Εξαιρετική και μνημειώδης η παρουσία της Marlene Dietrich.

Ο ΤΡΙΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ (THE THIRD MAN) (1949) 104′ (23:10)
του Carol Reed
Αμερικανός συγγραφέας καταφθάνει στη μεταπολεμική Βιέννη σε αναζήτηση παιδικού φίλου που του είχε προτείνει δουλειά εκεί. Θα τον βρει… στην κηδεία του, και η παραμονή του στην πόλη θα έχει πια σκοπό να αναζητηθούν τα μυστηριώδη αίτια του θανάτου του. Η ατμόσφαιρα του φιλμ νουάρ συναντά ιδανικά το πένθιμο μαυρόασπρο (Όσκαρ καλύτερης φωτογραφίας) της αυστριακής πρωτεύουσας που ούτε και τη νύχτα μπορεί να κρύψει τα σημάδια από το πέρασμα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

ΣΑΒΒΑΤΟ 20 ΙΟΥΛΙΟΥ

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ (WOMAN OF THE YEAR) (1942) 114′ (21:00)
του George Stevens
Εκείνη ανταποκρίτρια διεθνών υποθέσεων, εκείνος αθλητικογράφος. Εργάζονται στην ίδια εφημερίδα αλλά φθονούν ο ένας τον άλλον μέσα από τις στήλες τους. Θα συναντηθούν, θα ερωτευτούν κεραυνοβόλα και… θα παντρευτούν! Μπορεί να στεριώσει ο γάμος ανάμεσα σε δύο καριερίστες; Υπόδειγμα ρομαντικής κωμωδίας με περιεχόμενο (Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου) για τον πόλεμο των δύο φύλων. Katharine Hepburn και Spencer Tracy λιώνουν από έρωτα στην οθόνη.

ΓΙΑ ΟΛΗ ΤΗ ΝΥΧΤΑ (ALL NIGHT LONG) (1962) 91′ (23:10)
του Basil Dearden
Κατά τη διάρκεια γιορτής για την επέτειο του γάμου ενός μουσικού και της διάσημης τραγουδίστριας συζύγου του που έχει αποσυρθεί από το επάγγελμα, ένας υπερφιλόδοξος drummer μηχανορραφεί εναντίον του ζεύγους ώστε να το διαλύσει. Ο σαιξπηρικός «Οθέλλος» σε ελεύθερη «μετάφραση» στους λονδρέζικους δρόμους των jazz clubs των ‘60s περιλαμβάνει εμφανίσεις θρυλικών μουσικών του είδους όπως οι Charlie Mingus, Dave Brubeck, Tubby Hayes, John Scott, John Dankworth κ.α.

ΚΥΡΙΑΚΗ 21 ΙΟΥΛΙΟΥ

ΥΠΟΨΙΕΣ (SUSPICION) (1941) 99′ (21:00)
του Alfred Hitchcock
Ακαταμάχητος playboy «τυλίγει» γοητευτική κληρονόμο, παντρεύονται, όμως σταδιακά εκείνη υποψιάζεται ότι ο μοναδικός του στόχος είναι να τη σκοτώσει. Ρομαντικό θρίλερ του maître του σασπένς, γεμάτο ύπουλες ψυχαναλυτικές πτυχές για τον έγγαμο βίο. Ο Cary Grant εμφανίζεται για πρώτη φορά σε πρωταγωνιστικό ρόλο χιτσκοκικού φιλμ, ενώ η Joan Fontaine βραβεύτηκε με το Όσκαρ καλύτερης γυναικείας ερμηνείας (ήταν ξανά υποψήφια για τη «Ρεβέκκα» έναν χρόνο πριν).

ΤΟ ΠΟΡΤΡΕΤΟ ΤΗΣ ΤΖΕΝΙ (PORTRAIT OF JENNIE) (1948) 86′ (23:00)
του William Dieterle
Φτωχός ζωγράφος συναντά όμορφο νεαρό κορίτσι στο Σέντραλ Παρκ. Θα του ζητήσει να της κάνει το πορτρέτο, μα σε κάθε επόμενη συνάντησή τους εκείνη θα δείχνει… μεγαλύτερη σε ηλικία! Από τα ρομαντικά φιλμ που μας έδωσε το Χόλιγουντ, σίγουρα η πιο παράδοξα σουρεαλιστική ιστορία ενός έρωτα «απέθαντου», που δοκιμάζει να αναμετρηθεί με το τι είναι αληθινό και το σε τι μπορούμε να ελπίζουμε… πέρα από το αληθινό. Ένα συγκινητικό αριστούργημα που τιμήθηκε με Όσκαρ καλύτερων εφέ.

ΔΕΥΤΕΡΑ 22 ΙΟΥΛΙΟΥ

ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΔΙΑΒΑΣΙΣ (DARK PASSAGE) (1947) 106′ (21:00)
του Delmer Daves
Καταδικασμένος για τη δολοφονία της συζύγου του, ο Βίνσεντ αποδρά από τις φυλακές του Σαν Κουέντιν, σε μία απεγνωσμένη απόπειρα ν’ αποδείξει την αθωότητά του. Η τρίτη κινηματογραφική συνεργασία του ζεύγους των Humphrey Bogart και Lauren Bacall είναι ένα παραγνωρισμένο και εξαιρετικά σκηνοθετημένο νουάρ ανατροπών, με πρωτότυπα υποκειμενικά πλάνα του κεντρικού ήρωα που κάνει πλαστική εγχείρηση στο πρόσωπο για να μην ταυτοποιηθεί από τις Αρχές του Σαν Φρανσίσκο.

ΦΛΟΓΙΣΜΕΝΑ ΠΑΘΗ (CHAMPION) (1949) 99′ (23:00)
του Mark Robson
Η πορεία ενός ανερχόμενου πυγμάχου που θα αναρριχηθεί προς την κορυφή πατώντας επί πτωμάτων και προδίδοντας τους πάντες γύρω του, μη λογαριάζοντας τον ρόλο του οργανωμένου εγκλήματος στο παιχνίδι. Δραματικό φιλμ νουάρ το οποίο έδωσε ουσιαστική ώθηση στην καριέρα του Kirk Douglas και τον μετέτρεψε σε star (του χάρισε και την πρώτη του οσκαρική υποψηφιότητα). Η ταινία τιμήθηκε με το Όσκαρ καλύτερου μοντάζ και τη Χρυσή Σφαίρα καλύτερης (ασπρόμαυρης) φωτογραφίας.

ΤΡΙΤΗ 23 ΙΟΥΛΙΟΥ

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ (THE LAST PICTURE SHOW) (1971) 118′ (21:00)
του Peter Bogdanovich
Σε μια μικρή πόλη του Τέξας, στις αρχές του ‘51, τα πάντα δείχνουν να αργοπεθαίνουν, τόσο πολιτιστικά όσο και οικονομικά. Κατακλείδα, το επερχόμενο λουκέτο που θα βάλει το τοπικό σινεμά, ελλείψει θεατών. Δυσβάσταχτα ρεαλιστική προσέγγιση χαρακτήρων από τον Μπογκντάνοβιτς, μέσα σε μαυρόασπρα κάδρα ερήμωσης, σε ένα από τα πιο συγκλονιστικά έργα που μας έδωσε ο αμερικανικός κινηματογράφος στη δεκαετία του ’70. Όσκαρ δεύτερων ρόλων για τους Ben Johnson και Cloris Leachman.

ΝΕΜΠΡΑΣΚΑ (NEBRASKA) (2013) 115′ (23:10)
του Alexander Payne
Ο γερασμένος πατέρας θέλει να ταξιδέψει από τη Μοντάνα ώς τη Νεμπράσκα για να εισπράξει «φανταστικό» κουπόνι αξίας ενός εκατομμυρίου δολαρίων. Ο αποξενωμένος γιος του υποχρεώνεται να τον συντροφεύσει σε αυτό το άδοξο road trip. Η μετάλλαξη του αμερικανικού ονείρου τής ευημερίας, με σκληρές εικόνες της επαρχιακής αγροτικής ερήμωσης, που λες και νοσταλγούν το σπαταλημένο πέρασμα του χρόνου όπως μας το έδειξε με πίκρα ο Peter Bogdanovich στην «Τελευταία Παράσταση».

ΤΕΤΑΡΤΗ 24 ΙΟΥΛΙΟΥ

ΜΕΣΟΚΑΛΟΚΑΙΡΟ (MIDSOMMAR) (2019) 140′ (21:00) (SPECIAL SCREENING / ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΠΡΕΜΙΕΡΑ)
του Ari Aster
Μετά από μία οικογενειακή τραγωδία, η Ντάνι ακολουθεί τον αγαπημένο της και την παρέα του σε ένα ταξίδι μυσταγωγίας στη Σουηδία, παρακολουθώντας ένα ντόπιο, σχεδόν παγανιστικό πανηγύρι που αρχικά δείχνει ειδυλλιακό, μα κρύβει κάτι το αναπάντεχα απειλητικό. Η δεύτερη ταινία του Aster, μετά την περσινή Διαδοχή (Hereditary), επιβεβαιώνει ένα τεράστιο ταλέντο για το σύγχρονο σινεμά. Το σοκ τού καινούργιου θα σας κάνει να παραμιλάτε μετά το τέλος της προβολής, ακόμη και για μέρες μετά...

À La France!

του zerVo (@moviesltd)

Τεράστια έκπληξη, όχι πάντως και εντελώς απρόβλεπτη, καθώς οι Φραντσέζοι δεν είναι λίγες οι φορές που έχουν συρρεύσει στις αίθουσες για να τιμήσουν μια κομεντί που φοράει την τρικολόρ στολή. Σαφώς βέβαια και δεν έχουν φτάσει τα 12 εκατομμύρια, όσα εισιτήρια έκοψε δηλαδή στην πρώτ του εμφάνιση το Θεέ μου τι σου κάναμε, ακριβώς πριν από πέντε καλοκαίρια. Και τονίζω την περίοδο της εξόδου στις αίθουσες, μιας και πρόκειται για το φιλμ που άλλαξε έκτοτε σε σημαντικό βαθμό τον θερινό προγραμματισμό της διανομής - πανευρωπαϊκά, όχι μόνο στην Γαλλία - καθώς ούτε λίγο, ούτε πολύ, τουλάχιστον μια ντουζίνα φαμπρίκ εν Φρανς, κωμωδίες, κάνουν την πρεμιέρα τους με το που μπει ο Ιούνης, ίσαμε τα πρωτοβρόχια. Στοχεύοντας κι εκείνες στο εισπρακτικό Τζακ Ποτ. Δεν είναι εύκολο...

Κι εκεί που το ηλικιωμένο αντρόγυνο του δεδηλωμένου συντηρητικού Κλοντ και της καλοσυνάτης Μαρί Βερνέιγ, πίστεψε πως τα προβλήματα του λύθηκαν, με την απροσδόκητη παντρειά της πιο μικρής τους θυγατέρας, νέοι μπελάδες άρχισαν να διαφαίνονται στον ορίζοντα. Και όλα αυτά ξεκίνησαν από την στιγμή που οι απογοητευμένοι, με την τροπή που έχει πάρει η ζωή τους στην Γαλλία, που τους φιλοξενεί ως δεύτερης γενιάς μετανάστες, γαμπροί, σκέφτονται πολύ σοβαρά να μετακομίσουν συν γυναιξί και τέκνοις στο εξωτερικό.

Κι όλα αυτά από την στιγμή που ο Εβραίος επιχειρηματίας Νταβίντ, σύζυγός της Οντίλ, νοιώθει πως η νέα του εμπορική ιδέα δεν βρίσκει ευρεία ανταπόκριση, ο Αλγερινής καταγωγής και φυσικά Μουσουλμάνος Ρασίντ, άντρας της Ιζαμπέλ, εκτιμά πως ως δικηγόρος, έχει σαν εντολείς μόνον άτομα που σχετίζονται με την θρησκεία του, ο Κινέζος τραπεζικός υπάλληλος Τσάο, στεφάνι της Σεγκολέν, τρέμει στην ιδέα μιας πιθανής, φονικής τρομοκρατικής επίθεσης και ο Ιβοριανός Σαρλ ο 1ος, το άλλο μισό της κυοφορούσας Λορ, δεν μπορεί ως ηθοποιός να αρπάξει έναν ρόλο της προκοπής, περιοριζόμενος να υποδύεται μόνο, περιφερειακούς χαρακτήρες, που ταιριάζουν με το μαύρο χρώμα του δέρματος του. Συνεπώς η επιστροφή στις ρίζες για τον καθένα - πλην του τελευταίου, που στοχεύει να μεταναστεύσει στην Ινδία, εκτιμώντας πως του ταιριάζει μια καριέρα στο Μπόλιγουντ - θα σημάνει συναγερμό για τους φουκαράδες συνταξιούχους Βερνέιγ, που θα κάνουν ότι περνά από το χέρι τους για να κρατήσουν παιδιά κι εγγόνια σιμά τους για πάντα.

Η πλάκα δηλαδή, στην περίπτωση του σίκουελ, σταδιακά και μετά από ένα υπερβολικά αργό, στην απόπειρα του να παρουσιάσει πληρέστερα τις προσωπικότητες των εξ αγχιστείας υιών, πρώτο μέρος, περνά από την μόστρα του υπερβολικού και ακραίου Γκολικού πεθερού, στις αντιδράσεις της ετερόκλητης τετράδας, που αντιλαμβάνεται τις ημέρες στην Πόλη του Φωτός ως λιγοστές και μετρημένες. Στην ουσία δηλαδή το αντρικό κουαρτέτο είναι εκείνο που αποσπά την μερίδα του λέοντος της χρονικής διάρκειας, περιορίζοντας σημαντικά την παρουσία των κυριών τους, που εδώ φαίνεται να εμφανίζονται πιότερο ως άβουλες και έτοιμες να πακετάρουν βαλίτσες, απλά και μόνο γιατί κάτι τέτοιο διάλεξε ο Κύρης. Και άντε, να υπήρχε λόγος σοβαρός να το δεχτούμε, στις περισσότερες των περιπτώσεων, τα κίνητρα για τον επερχόμενο οικογενειακό ξεριζωμό, δεν έχουν κάποια ισχυρή υπόσταση.

Κατ αυτόν τον τρόπο οδηγούμαστε λοιπόν στο δεύτερο ημίχρονο, όπου επανέρχονται για τα καλά στο κάδρο οι γονείς, δηλαδή ο Christian Clavier, που έχει εκτοξεύσει την σταρική του αναγνωρισιμότητα στα ύψη στα σιμά 70 του χρόνια και η καταπληκτική ως πειθήνια αν και χαμηλότονη, μητέρα φαμίλιας Chantal Lauby, για να αλλάξουν παντί τρόπω τα μυαλά των προκομμένων. Ακόμη κι αν χρειαστεί να πέσει στο τραπέζι και ο χρηματισμός του περίγυρου, μπας και καταλάβουν άπαντες πως το μέλλον τους δεν είναι πουθενά αλλού, παρά μόνο στην Γαλλία των ατελείωτων ευκαιριών. Από την μια μεριά δηλαδή, την σεναριακή εξίσωση στηρίζουν οι κοινωνικές ανισότητες και τα σοσιολογικά ζόρια μιας χώρας που έχει βρεθεί για τα καλά στο επίκεντρο της πολιτικο-οικονομικής κρίσης, από την άλλη όμως, με ύμνο το Αλοζανφάν Ντε Λα Πατρί, έρχεται η τελική λύση - λύτρωση, που θα κρατήσει όλους τους παγκοσμιοποιημένους ήρωες μονοιασμένους Α Παρί, μια και καλή!

Η αξιοπρέπεια στην συνέχεια, είναι το στοιχείο που χαρακτηρίζει το Encore, που και βέβαια δεν φτάνει σε έμπνευση, πρωτοτυπία και εκπλήξεις τα επίπεδα του πρώτου μέρους. Ο De Chauveron, έχοντας υπογράψει δύο ακόμη μέτριες φάρσες παρόμοιας καυστικής περί ρατσισμού και ξενοφοβίας αισθητικής, από τον καιρό του Bon Dieu (Άμεση Αποβίβαση (Débarquement Immédiat!) και Βρε καλώς τους! (À bras ouverts)) δεν δείχνει και τόσο ευρηματικός στα ανέκδοτα του σκριπτ του, καθώς εκείνο αλληθωρίζει επικίνδυνα προς μια απλώς γλαφυρή απεικόνιση μιας σύγχρονης γαλλικής πραγματικότητας, που δεν ανταποκρίνεται καθώς φαίνεται και πολύ στην αλήθεια.

Οι μελέτες άλλωστε πάντοτε τοποθετούσαν πολύ ψηλά το προοδευτικό φρόνημα της φραντσέζας κοινής γνώμης. Σε τέτοιο βαθμό, που η πιο πραγματικά αστεία έκφανση του έργου, να έχει να κάνει με τον γάμο της μοναχοκόρης του αφρικάνου παλαιών αρχών αριστοκράτη, που ακολουθεί κατά γράμμα την αυστηρή γονική προσταγή του: Να παντρευτεί άτομο ιδίου χρώματος, ίδιας θρησκείας και εννοείται κοινής πατρίδας. Που να φανταζόταν ο κεραυνοβολημένος πατήρ, να προσθέσει στην χάρτα του και τον όρο "έτερου φύλου"! No offense, για μοντέρνους Γάλλους μιλάμε, που δεν ταράζονται στιγμή από τα τζιβιτζιλίκια, σε βαθμό που να τα εισάγουν ως διασκεδαστικό στοιχείο στα θέματα τους και ουδείς να τους ψέγει για σεξισμό και λοιπές ανοησίες της μόδας. Αποτέλεσμα? Έξι εκατομμύρια μπιλιέτα στον ντόπιο μποξόφη το Part Deux. Ζενιάλ!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Ιουλίου 2019 από την Odeon!