Movies Ltd

12 μέρες για την εξιχνίαση ενός φόνου

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Μια «εξαφάνιση» όλο μυστήριο

Αυτή είναι η δεύτερη ταινία που έχει γυρίσει για την τηλεόραση ο Terry Loane, μετά το «At Water's Edge» (2012). Έχει γυρίσει και μια ταινία για τον κινηματογράφο. Τίτλος της: «Mickybo and Me» (2004).

Είναι η δεύτερη φορά που μια ταινία προσπαθεί να «φανταστεί» τι έκανε η διάσημη Άγκαθα Κρίστι τον Δεκέμβρη του 1926, όταν για 12 μέρες είχε εξαφανιστεί μυστηριωδώς. Η πρώτη ήταν το «12 μέρες μυστηρίου» (Agatha) του 1979, σε σκηνοθεσία του Michael Apted, με πρωταγωνιστές την Vanessa Redgrave (στο ρόλο της Κρίστι) και τον Dustin Hoffman. Στην τηλεταινία μια κάρτα στην αρχή ενημερώνει πως ποτέ δεν έγιναν γνωστοί οι πραγματικοί λόγοι για την εξαφάνιση της Κρίστι. Εντέλει, είναι πλέον κοινή γνώση πως η Κρίστι είχε καταφύγει σε ένα σπα στην επαρχία, προκειμένου να αντιμετωπίσει ψυχολογικά τον χωρισμό της. Το γεγονός, όμως, δεν καταγράφηκε ποτέ στην αυτοβιογραφία της, και η οικογένειά της το αποσιώπησε προκειμένου να αποφευχθεί το σκάνδαλο.

Η υπόθεση: Δεκέμβριος 1926. Η Άγκαθα Κρίστι μόλις έχει εκδώσει ένα ακόμα βιβλίο της, με τίτλο «The Murder of Roger Ackroyd», το οποίο σημειώνει τεράστια εμπορική επιτυχία. Η ίδια όμως κάθε άλλο παρά χαρούμενη είναι. Από τη μια, ο σύζυγός της, της ζητάει να χωρίσουν, καθώς είναι ερωτευμένος με τη γραμματέα του. Η Άγκαθα, όμως, αρνείται να του δώσει διαζύγιο, γιατί τον αγαπά ακόμα. Από την άλλη, νιώθει δημιουργικά στείρα. Φοβάται πως η γραφή της είναι πλέον προβλέψιμη: όλοι ξέρουν πως στο τέλος των βιβλίων της, ο δολοφόνος είναι εκείνος που κανείς δεν σκέφτεται από την αρχή πως θα είναι ο δολοφόνος! Όταν την επισκέπτεται η νοσοκόμα Μέιμπλ Ρότζερς για να ζητήσει τη βοήθειά της, η Άγκαθα αρχικά την αποπαίρνει.

Εντέλει, όμως, αποφασίζει να βοηθήσει την Μέιμπλ να εξιχνιάσει την προ έξι ετών δολοφονία της – επί 26 χρόνια – συντρόφου της, Φλόρενς Νάιτινγκεϊλ Σορ, η οποία δολοφονήθηκε πάνω σε ένα τρένο. Η Μέιμπλ μετά από τόσα χρόνια έρευνας έχει καταλήξει σε έναν αριθμό υπόπτων. Και η Άγκαθα της προτείνει έναν τρόπο για να βρουν ποιος είναι πραγματικά ο δολοφόνος. Για να το πετύχουν, όμως, θα πρέπει να στήσουν μια ολόκληρη πλεκτάνη και να υποδυθούν άλλα πρόσωπα. Η Αγκάθα φεύγει από το σπίτι της χωρίς να ενημερώσει κανέναν για το που πηγαίνει. Για 12 ολόκληρες μέρες όλη η Αγγλία προσπαθεί να βρει πού χάθηκε η πιο αγαπημένη της συγγραφέας. Για 12 ολόκληρες μέρες η Αγκάθα προσπαθεί να εξιχνιάσει μια δολοφονία. Και στην πορεία οι δολοφονίες γίνονται δύο...

Η άποψή μας: Στην Ελλάδα την αγαπάμε την Άγκαθα Κρίστι και τις ταινίες που είτε βασίζονται σε βιβλία της είτε αφορούν τη ζωή της με τον έναν τρόπο ή τον άλλο. Τα παραδείγματα είναι πολλά - και μάλιστα υπάρχουν και πολύ πρόσφατα. Κατά τη διάρκεια της περσινής κινηματογραφικής περιόδου (2017 – 2018) η ανάγνωση του Kenneth Branagh πάνω στο Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές (Murder On The Orient Express) αποτέλεσε την πιο εμπορική ταινία της σεζόν! Αλλά και το «Δέκα ύποπτοι για φόνο», που όπως και η τωρινή ταινία, δεν είχε την «αναγνώριση» από το επίσημο Ίδρυμα που διαχειρίζεται το έργο της σπουδαίας Βρετανής συγγραφέα, και παίχτηκε στο εξωτερικό σχεδόν κατευθείαν στην tv, χωρίς να έχει καριέρα στις κινηματογραφικές αίθουσες, στη χώρα μας έσκισε στα θερινά – κι ας είχε βγει το torrent πολύ πριν την έξοδο στους κινηματογράφους, στις διάφορες, αγαπημένες, πλατφόρμες.

Όπερ σημαίνει πως οι Έλληνες θεατές, που δεν πολυβλέπουν σινεμά, ας μην γελιόμαστε (τουλάχιστον όχι στους κινηματογράφους), όταν ακούνε Άγκαθα Κρίστι έλκονται όπως οι πεταλούδες στο φως. Οπότε, θεωρητικά, κι αν μιλούσαμε με τους περσινούς όρους, τούτη εδώ η ταινία είχε όλα τα εχέγγυα να γίνει ένα καλοκαιρινό σουξεδάκι. Ίσως όχι όσο το «Δέκα ύποπτοι για φόνο» αλλά παρ' όλα αυτά. Παρά το γεγονός ότι είναι τηλεταινία. Παρά το γεγονός ότι δεν παίζουν διάσημοι ηθοποιοί. Παρά το γεγονός ότι οι συνάδελφοι κριτικοί δεν θα της βάλουν πάνω από 2 αστεράκια, ακριβώς επειδή είναι τηλεταινία κι αυτό... φαίνεται. Υπάρχει ίντριγκα, υπάρχει μυστήριο, υπάρχει σασπένς, καλές ερμηνείες, προχώ καταστάσεις (λεσβίες), και μικρές λεπτομέρειες, όπως η αναρώτηση αν αξίζει η θανατική ποινή ως σωφρονιστικό εργαλείο ή αν, προκειμένου να πιάσεις έναν δολοφόνο, μπορείς να φτάσεις στο σημείο να του φορτώσεις μια δολοφονία διαφορετική από εκείνη που διέπραξε.

Η συνομιλία κατά τη διάρκεια του γκολφ με τον Άρθουρ Κόναν Ντόιλ, τον συγγραφέα του Σέρλοκ Χολμς, έχει επίσης πλάκα. Γενικά, συμπαθέστατη ταινία, κι ακόμα κι αν λινκάρει, που θα λινκάρει, μια χαρά θα τα πάει. Ή μάλλον, θα τα πήγαινε. Γιατί πλέον, πέρα όλων των άλλων, η ελληνική διανομή έχει να αντιμετωπίσει κι ένα θεριό που ονομάζεται Netflix. Που ήρθε για να δώσει τη χαριστική βολή σε ότι αφορά το σινεμά στη χώρα μας – και μάλλον παγκοσμίως. Το σινεμά καλείται να αντιμετωπίσει μια νέα πρόκληση. Τα όρια μεταξύ του «κινηματογραφική ταινία» και «ταινία για την τηλεόραση» έχουν μπερδευτεί πάρα πολύ. Ελπίζουμε πως η νίκη θα είναι και πάλι για την Έβδομη Τέχνη. Και για να κλείσουμε και με την ταινία: δεν πρόκειται για κάτι σπουδαίο – ίσα ίσα στη μετριότητα κινείται. Και είναι και τηλεταινία – δηλαδή γυρίστηκε επί τούτου για τηλεοπτική κατανάλωση. Έχει όμως κάτι... τέρατα εκεί έξω, που μια χαρά μπορεί να καταναλωθεί...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Ιουνίου 2019 από την Spentzos Films!

Sex and drugs and rock and... troll!!!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Μια ταινία απίστευτο... τρολοκομείο!

Η ταινία αυτή, συμπαραγωγή Σουηδίας και Δανίας, αποτελεί το δεύτερο μεγάλου μήκους φιλμ που σκηνοθετεί ο παλαιστινιακής καταγωγής Ali Abbasi, μετά το «Shelley», μια ταινία που προβλήθηκε στην Berlinale του 2016. Το «Σύνορο» το είδαμε στο φεστιβάλ των Καννών του 2018, όπου προβλήθηκε στο τμήμα «Ένα Κάποιο Βλέμμα», κερδίζοντας μάλιστα το βραβείο καλύτερης ταινίας στο συγκεκριμένο τμήμα. Στο περασμένο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης προβλήθηκε στο τμήμα «Ανοιχτοί Ορίζοντες».

Η ταινία Σύνορα (Gräns / Border) αποτέλεσε την επίσημη πρόταση της Σουηδίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ της περσινής χρονιάς! Το σενάριο της ταινίας βασίζεται στο ομώνυμο διήγημα του John Ajvide Lindqvist.

Η υπόθεση: Η Τίνα είναι ένα μοναχικό άτομο αλλά και μία εξαιρετική τελωνειακός, που δουλεύει σε ένα πορθμείο. Έχει την ικανότητα να εντοπίζει εύκολα τους λαθρεμπόρους. Τους... μυρίζεται. Κυριολεκτικά! Έχει τρομερή αίσθηση της όσφρησης – τόσο τρομερή που μπορεί να μυρίζει τα ανθρώπινα... συναισθήματα. Στην προσωπική της ζωή, όμως, τα πράγματα δεν είναι καλά. Η 40χρονη Τίνα είναι κάτι παραπάνω από άσχημη. Ο πατέρας της ζει πάσχοντας από Αλτσχάιμερ σε έναν οίκο ευγηρίας. Η ίδια ζει με έναν άνδρα, ο οποίος ουσιαστικά την εκμεταλλεύεται κι έχει μεγαλύτερο πάθος για τα ροτβάιλερ που εκτρέφει (πηγαίνοντάς τα σε διαγωνισμούς) παρά για εκείνην. Για να το θέσουμε πιο σωστά, αδιαφορεί για εκείνην.

Μια μέρα, ένας ύποπτος άνδρας βγαίνει από το πορθμείο. Καθώς δεν μπορεί να εντοπίσει τι κρύβει, η Τίνα αποκτά εμμονή με αυτόν τον άνδρα και την ανησυχητική αύρα που αποπνέει. Η έρευνά της πετυχαίνει πολύ περισσότερα από τα αναμενόμενα και σύντομα αναγκάζεται να αντιμετωπίσει τρομακτικές αποκαλύψεις για τον εαυτό της αλλά και για την ανθρωπότητα. Γιατί είναι τόσο άσχημη; Γιατί έχει αυτό το σημάδι στο ύψος των γοφών της; Γιατί της αρέσουν τα έντομα; Γιατί νιώθει άνετα στη φύση κι όχι με τους ανθρώπους; Γιατί τραβάει επάνω της κεραυνούς; Και γιατί ο ύποπτος άνδρας της μοιάζει τόσο πολύ;

Η άποψή μας: Γενικά, είμαι καλόβολος κριτικός. Ρωτήστε όποιον θέλετε. Πολύ δύσκολα θα με βρείτε να είμαι κακός με ταινίες. Να τις θάβω δίχως να υπάρχει αύριο. Μερικές ταινίες, όμως, με βγάζουν έξω από τα ρούχα μου (σχεδόν κυριολεκτικά) και, ομολογουμένως, αυτό δεν είναι πάρα πολύ ωραίο θέαμα! Μια τέτοια ταινία είναι τα Σύνορα. Μια ταινία που δείχνει πολύ ενδιαφέρουσα στα χαρτιά αλλά εντέλει δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια... τρολάρα ολκής! Όποιοι θέλετε να έχετε μιαν ανόθευτη και spoiler-free κινηματογραφική εμπειρία, σταματήστε εδώ το διάβασμα. Γιατί θα σποϊλάρω την ταινία μέχρι θανάτου!

Ναι, η ταινία μπορεί να έχει τις καλύτερες προθέσεις αλλά τελικά δεν υποφέρεται! Η Τίνα λοιπόν είναι... τρολ!!! Κανονικό τρολ, όχι τρολάκι, από αυτά στα social media και στα media γενικότερα. Τρολ από αυτά της σκανδιναβικής μυθολογίας. Τρολ από αυτά που έχουμε δει σε ταινίες κινουμένων σχεδίων, όπως το «Frozen» και οι «Ευχούληδες»! Εννοείται, πως στις ταινίες κινουμένων σχεδίων τα τρολ ήταν άσχημα μεν, συμπαθητικά δε. Εδώ δεν υπάρχει καμία συμπάθεια για τα τρολ!!! Το σενάριο της ταινίας βασίζεται σε ένα διήγημα του John Ajvide Lindqvist, του ανθρώπου που σε βιβλίο του βασίστηκε το υπέροχο «Άσε το κακό να μπει» (Let the Right One In, 2008).

Ναι, αλλά ο Tomas Alfredson είναι εκατομμύρια φορές καλύτερος σκηνοθέτης από τον Ali Abbasi. Και τα βαμπίρ εκείνης της ταινίας λειτουργούν σε πολλά περισσότερα επίπεδα από τα τρολ τούτης της ταινίας. Εδώ, ο σκηνοθέτης κάνει ότι μπορεί για να απωθήσει τον θεατή, να τον κάνει να σιχαθεί, να τον κάνει να αισθανθεί άσχημα. Να τον πετάξει από την ταινία εντέλει. Μα τόσο καταγραφή ασχήμιας και σιχαμάρας πια; Εντάξει, το πιάσαμε το υπονοούμενο. Από την πρώτη φορά. Δεν χρειάζεται η επανάληψη. Κουράζει. Και εκνευρίζει. Κι εντέλει, όλη αυτή η... συμβολική χρήση του γκροτέσκου λειτουργεί εναντίον της ταινίας και θολώνει το μήνυμά της. Υπερβολική επιτήδευση.

Ο τίτλος της ταινίας είναι σαφής ευτυχώς: σύνορα. Μιλάμε για τα σύνορα ανάμεσα στον Άνθρωπο και το Τέρας, στο Ηθικό και το Ανίερο. Η Τίνα βρίσκεται πάνω σε αυτά τα σύνορα. Μη γνωρίζοντας την πραγματική της ταυτότητα είναι ανθρώπινη παρά το εξωτερικό παρουσιαστικό της. Την πιάσατε την αλληγορία, έτσι; Δεν θέλουμε εμείς οι άνθρωποι να βλέπουμε ασχήμια, μας χαλάει, μας τρομάζει, μας φοβίζει. Θέλουμε όλα γύρω μας να είναι όμορφα, μοσχομυριστά, υπέροχα, σαν να ζούμε σε ένα ροζ συννεφάκι. Ναι, αλλά οι όμορφοι άνθρωποι είναι ικανοί για άσχημα πράγματα. Όπως η παιδοφιλία. Και οι Άσχημοι, τα τέρατα, τα Freaks, είναι ικανοί για πράξεις εντελώς ανθρώπινες. Όπως το να εξαρθρώσουν ένα κύκλωμα παιδεραστίας. Να πολεμήσουν τη διαφθορά. Εντάξει φίλε μου, το πιάσαμε το υπονοούμενο. Υπάρχουν τα τρολ επαναστάτες, που θέλουν να ρίξουν τη διεφθαρμένη τυραννία των ανθρώπων. Και υπάρχει και η Τίνα, που εντέλει επιλέγει την... ανθρώπινη πλευρά.

Μπορεί κάποιες στιγμές να γελάς παρακολουθώντας την ταινία, αλλά είναι από αμηχανία. Και υπάρχουν και σκηνές που φτάνουν σε επίπεδο θυμηδίας. Ένα θα σας πω: σύμφωνα με την ταινία, τα θηλυκά τρολς βγάζουν... πέος όταν διεγείρονται ερωτικά, ενώ τα αρσενικά τρολς έχουν αιδοίο, κυοφορούν και γεννάνε! Η πλήρης αντιστροφή! Γιατί; Γιατί έτσι! Τέτοια πράγματα, ωραία, συμβαίνουν στην ταινία. Που χάνει το... δίκιο της από νωρίς. Α, και προσέξτε: αν πάτε ποτέ στη Φινλανδία, υπάρχει μια ολόκληρη αποικία από τρολς! Τι, δεν γελάτε; Δίκιο έχετε. Άσε μας κουκλίτσα μου...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Ιουνίου 2019 από την Seven Films!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Δεν έχουν όλοι τα προσόντα για να γίνουν γονείς

Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί Vanessa Filho. Έχει δουλέψει και ως second unit director στην ταινία Το κόλπο της ζωής μας (The Love Punch) του 2013, όπου πρωταγωνιστές ήταν οι Pierce Brosnan και Emma Thompson. Το σενάριο της ταινίας το υπογράφει η ίδια η σκηνοθέτιδα μαζί με τον Diastème. Η ταινία έλαβε μέρος στο τμήμα «Ένα Κάποιο Βλέμμα» του περσινού φεστιβάλ των Καννών.

Στη Γαλλία η ταινία Ένα Αγγελικό Πρόσωπο (Gueule d' Ange / Angel Face) βγήκε στους κινηματογράφους πολύ κοντά χρονικά με την παρουσία της στο φεστιβάλ των Καννών και στο πρώτο της τριήμερο, στα τέλη του Μάη του 2018, την είδαν περί τις 50 χιλιάδες θεατές σε ολόκληρη την χώρα.

Η υπόθεση: Η οχτάχρονη Ελί ζει μαζί με τη μητέρα της, τη Μαρλέν, σε μια μικρή πόλη στη γαλλική Ριβιέρα. Η Ελί δεν έχει γνωρίσει ποτέ τον πατέρα της: είναι ο καρπός που παράχθηκε μετά από ένα one night stand. Η Μαρλέν ετοιμάζεται να παντρευτεί, κάτι που δείχνει πως, επιτέλους, θα δώσει την απαραίτητη σταθερότητα στην Ελί και θα κλείσει μια για πάντα τις υποψίες των κοινωνικών λειτουργών, που ανησυχούν για τη σωστή ανατροφή της μικρής, μιας που η μητέρα της δείχνει σημάδια ανευθυνότητας. Εντέλει, το ίδιο κάνει με το γάμο. Ουσιαστικά, τον διαλύει, ανίκανη να αντιμετωπίσει τους δαίμονές της. Ψάχνει καταφύγιο στο ποτό και στα ξενύχτια. Κι ένα βράδυ ξενυχτιού απλώς αποφασίζει να μην γυρίσει πίσω στο σπίτι. Η Ελί μένει μόνη της. Παραπάνω από μία μέρες. Δέχεται τη χλεύη των συνομηλίκων της. Και δεν μπορεί να διαχειριστεί τη μοναξιά της. Θα προσκολληθεί στον γιο ενός γείτονά της, παλιό πρωταθλητή καταδύσεων, ο οποίος καλείται να αντιμετωπίσει και τα δικά του προβλήματα...

Η άποψή μας: Δεν είναι κακή ηθοποιός η Marion Cotillard. Καθόλου κακή. Αλλά, ρε παιδί μου, εντέλει, δεν μπορεί να παίξει τα πάντα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτή η ταινία. Υποδύεται μιαν ανώριμη μητέρα με πρόβλημα αλκοολισμού, με πρόβλημα συναισθηματικής εμπλοκής, με πρόβλημα διαχείρησης των θέλω της, αποπροσανατολισμένη, φτωχή, ουσιαστικά αγράμματη, αυτό που οι Αμερικάνοι αποκαλούν white trash. Κολλάει στην τηλεόραση και βλέπει μαλακίες, στο γάμο της γαμιέται με έναν άγνωστο, πίνει και δίνει και στην ανήλικη κόρη της να πιεί, τέτοια. Καθόλου δεν πείθει όμως. Ούτε στο ελάχιστο. Η διαφορά με την Bria Vinaite, την ερασιτέχνη ηθοποιό που υποδύθηκε εντελώς ανάλογο ρόλο στο υπέροχο The Florida Project είναι χαώδης! Και δεν φταίνε τα τατουάζ της δεύτερης (και η Cotillard έχει κάνει για την ταινία). Είναι το γεγονός ότι η μία είναι πειστική και η άλλη όχι.

Περισσότερο παρασυρόμαστε και προσέχουμε την εμφάνιση της ηθοποιού, τα ρούχα της, τα μαλλιά της, το επιτηδευμένο μακιγιάζ της, τα χρωματιστά σουτιέν που τονίζουν το υπέροχο στήθος της (δεν άντεξα, το είπα!) παρά τον χαρακτήρα που υποδύεται. Μεγάλη αποτυχία. Έτσι χάνεται το μισό στοίχημα της ταινίας. Από την άλλη, υπάρχει η πιτσιρίκα που υποδύεται την μικρή Ελί, η Ayline Aksoy-Etaix. Κάνει πολύ καλύτερη δουλειά, αλλά και πάλι δεν φτάνει με την καμία τα επίπεδα φυσικότητας και ερμηνείας της Brooklynn Prince, που υποδύονταν την υπέροχη πιτσιρίκα Μούνι στην ταινία του Sean Baker. Μέχρι και αναλογία στους δεύτερους ανδρικούς ρόλους έχουμε! Εκεί όπου ο Willem Dafoe έθελγε στην αμερικάνικη ταινία ως πατρική φιγούρα, ο Alban Lenoir, έτσι κι αλλιώς περιορισμένων δυνατοτήτων ηθοποιός, προσπαθεί, είναι καλύτερος από άλλες φορές, αλλά δεν...

Η σκηνοθέτιδα εκτός από το ότι έχει διαλέξει λάθος καστ, το οποίο δεν το διευθύνει και όσο πρέπει καλά για να διορθώσει τις αστοχίες, έχει κι άλλα προβλήματα, τα οποία δημιουργεί η ίδια και το σενάριό της. Ας πούμε, η παρουσίαση της Cotillard γίνεται με μόνον μελανά χρώματα. Δεν της δίνει κανένα ελαφρυντικό. Είναι ένας χαρακτήρας που χτίστηκε με τέτοιον τρόπο, γεμάτο στερεότυπα, έτσι ώστε οι θεατές να λένε: «Κοίτα να δεις τώρα την πουτάνα, μα μητέρα είναι αυτή; Κάποιοι δεν πρέπει να γίνονται γονείς». Ισχύει: κάποιοι δεν πρέπει να γίνονται γονείς. Εδώ οι πολλοί που θέλουν να γίνουν γονείς και έχουν τις καλύτερες προθέσεις πολλές φορές μόνον από τύχη δεν διαλύουν συναισθηματικά τα παιδιά τους, ανατρέφοντας παράλυτους και λειψούς ανθρώπους. Εδώ, λοιπόν, το μόνο «ελαφρυντικό» που δίνει στη μητέρα, είναι ότι κατά βάθος... αγαπάει το παιδί της. Κι ας είναι πολλές φορές το παιδί εκείνο που συμπεριφέρεται ως γονέας απέναντί της.

Χαρακτηριστική είναι μια σκηνή από τις αρχικές του φιλμ, όπου η Μαρλέν έχει γυρίσει «κομμάτια» από νυχτερινή έξοδο και ζητάει από τη μικρή να της τραγουδήσει για να κοιμηθεί! Η οποία μικρή τη χαϊδεύει ακριβώς όπως ένας γονέας κάνει στο παιδί του. Σε ότι αφορά κάποια έστω μικρή κοινωνική κριτική, αυτή εξαντλείται στο πως από μικροί καταδικάζουμε την διαφορετικότητα. Η Ελί βιώνει σχεδόν καθημερινό μπούλινγκ από τους συμμαθητές της επειδή η μητέρα της είναι, ας πούμε, χαλαρών ηθών για τη συντηρητική κοινωνία στην οποία ζουν. Κι ενώ για το ένα τρίτο της διάρκειας της ταινίας (ίσως και παραπάνω) η (κακή, τα 'παμε) Cotillard εξαφανίζεται από το κάδρο, η απουσία της λειτουργεί ακόμα πιο αρνητικά για το φιλμ. Γιατί το back story με τον δύτη δεν μπορεί να ισορροπήσει ή ακόμα και να βελτιώσει την κατάσταση. Μέτρια πράγματα λοιπόν, στο σύνολό της η ταινία, δεν είναι καθόλου... αγγελικά πλασμένη!

Ένας φόνος αναστατώνει τα Πριγκιπόνησα! Ο Hiner Saleem επιστρέφει στην νέα του δημιουργία Ποιος Σκότωσε τη Λαίδη Γουίνσλεϊ; (Who Killed Lady Winsley?), με μια ιστορία γεμάτη εκκεντρικούς χαρακτήρες, άρωμα από Τουρκία και άφθονο μυστήριο γύρω από έναν αναπάντεχο φόνο όπου κανένα μυστικό δεν θα μείνει κρυμμένο! Η Λαίδη Γουίνσλεϊ, μία Αμερικανίδα συγγραφέας, δολοφονείται σε ένα από τα Πριγκιπόννησοι. Ο διάσημος επιθεωρητής Φεργκάν, απόμακρος αλλά και μεθοδικός στην δουλειά του, καταφθάνει από την Κωνσταντινούπολη για να αναλάβει την έρευνα. Γρήγορα θα βρεθεί αντιμέτωπος με καλά κρυμμένα μυστικά σε αυτό το πανέμορφο νησί, όπου τα ταμπού αφθονούν, οι οικογενειακοί δεσμοί παραμένουν δυνατοί και οι παραδόσεις είναι ισχυρότερες απ’ οτιδήποτε άλλο...

Με τους Mehmet Kurtulus, Ergun Kuyucu, Ezgi Mola, Turgay Aydin, Arin Kusaksizoglu, Mesut Akusta.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Ιουνίου 2019 από την Rosebud 21 και την Seven Films!

Ένας ανεκπλήρωτος έρωτας! Ένα μοναδικό πορτρέτο του Καζανόβα μέσα από τη γοητευτική ματιά του Benoît Jacquot (Αντίο, Βασίλισσα μου) με ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, ερωτισμό και βάθος είναι το φιλμ Καζανόβα, η τελευταία αγάπη (Casanova, Dernier Amour). Μία τολμηρή ταινία με εκπληκτικές ερμηνείες που απογυμνώνει τον μύθο του μεγάλου καρδιοκατακτητή, καθώς ερωτεύεται, για πρώτη και τελευταία φορά στη ζωή του, τη μοναδική γυναίκα που του αντιστέκεται. Λονδίνο, 18ος αιώνας. Ο Καζανόβα, διάσημος για το πάθος του για τις απολαύσεις και τον τζόγο, υποχρεώνεται σε εξορία μακριά από το Παρίσι. Μη γνωρίζοντας τίποτα για το Λονδίνο, συναντά μία νεαρή πόρνη, τη Μαριάν ντε Σαρπιγιόν. Τον γοητεύει σε τέτοια βαθμό που αγνοεί τις γυναίκες γύρω του. Ο θρυλικός γόης είναι έτοιμος να κάνει τα πάντα για να την αποκτήσει, αλλά η Σαρπιγιόν καταφέρνει να ξεφύγει από τα δίχτυα του με διάφορα τεχνάσματα. Τον προκαλεί λέγοντας του ότι θα την αποκτήσει μόνο, όταν θα σταματήσει να την ποθεί!

Πρωταγωνιστεί ο Vincent Lindon (Ο Νόμος της Αγοράς) πλάι στη Stacey Martin (Nymphomaniac).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Ιουνίου 2019 από την Tanweer!

Phoenix Will Rise - X Men Will Fall! Στην κορύφωση των 20 χρόνων της επικής σειράς ταινιών, οι X-Men επιστρέφουν για να αντιμετωπίσουν τον πιο επικίνδυνο εχθρό τους στην ταινία X-Men: Ο Μαύρος Φοίνικας (X-Men: Dark Phoenix). Αυτή είναι η ιστορία της αγαπημένης ηρωίδας των X-MEN, Τζιν Γκρέι, καθώς εξελίσσεται στον εμβληματικό Μαύρο Φοίνικα. Κατά τη διάρκεια μιας επικίνδυνης αποστολής διάσωσης στο διάστημα, η Τζιν βάλλεται από μια κοσμική δύναμη που τη μεταμορφώνει στην πιο ισχυρή μεταλλαγμένη που έχει υπάρξει ποτέ. Παλεύοντας με την ασταθή και αυξανόμενη δύναμή της αλλά και τους προσωπικούς της δαίμονες, η Τζιν βγαίνει εκτός ελέγχου και φέρνει στο χείλος της διάλυσης την οικογένεια των X-MEN αλλά και ολόκληρο τον πλανήτη. Αυτή είναι η πιο έντονη και συναισθηματική ταινία X-MEN που έγινε ποτέ. Είναι η κορύφωση των 20 χρόνων ταινιών X-MEN, με την οικογένεια των μεταλλαγμένων που γνωρίζουμε και αγαπάμε να πρέπει να αντιμετωπίσει τον πιο ολέθριο εχθρό μέχρι τώρα - έναν από αυτούς.

Ο σκηνοθέτης, σεναριογράφος και παραγωγός Simon Kinberg (X-Men, Λόγκαν, Η Διάσωση), ως μεγάλος φαν των κόμιξ ένιωσε ότι ήταν σημαντικό να πει αυτή την ιστορία στη μεγάλη οθόνη με έναν τρόπο που θα δικαίωνε το βιβλίο. Ο Κίνμπεργκ, που ήταν είτε σεναριογράφος είτε παραγωγός (ή μερικές φορές και τα δύο) σε όλες τις ταινίες X-Men, πίστευε ότι είχε έρθει η ώρα για μια πιο σκοτεινή και τολμηρή ταινία. Τον βασικό πρωταγωνιστικό χαρακτήρα υποδύεται η περιζήτητη πια Sophie Turner, έχοντας στο πλευρό της σύσσωμο το γνώριμο καστ που αποτελούν οι James McAvoy, Michael Fassbender, Jennifer Lawrence, Nicholas Hoult, Tye Sheridan, Alexandra Shipp, Jessica Chastain.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Ιουνίου 2019 από την Odeon!

Η απάτη είναι γένους θηλυκού! Η ιδέα της κομεντί Η Κομπίνα (The Hustle) του Chris Addison, βασίζεται σε δυο παλιότερες ταινίες. Είναι στην ουσία μια φρέσκια συνέχεια στην ταινία Ιστορίες του Κρεβατιού (Bedtime Story, 1964) με τον Marlon Brando και τον David Niven, όπου ένας απατεώνας αποσπούσε χρήματα από πλούσιες κυρίες στην Γαλλική Ριβιέρα, και το Απατεώνες και Τζέντλεμεν (Dirty Rotten Scoundrels, 1988) με τον Michael Caine και τον Steve Martin στο ρόλο δυο αντρών που έστηναν αδιανόητες απάτες εις βάρος ανυποψίαστων, ευκατάστατων ηλικιωμένων κυριών. Και οι δυο ταινίες βασίζονταν σε μια ιδέα του Stanley Shapiro και του Paul Henning, η οποία εδώ αναβιώνει χάρη στην φρέσκια σεναριακή πένα του Dale Lonner και του Zach Syfer. Η Τζόσεφιν Τσέστερφιλντ είναι η μοιραία γυναίκα με τη χλιδάτη ζωή και το κομοπολίτικο lifestyle, η οποία λειτουργεί σαν κομψό αρπακτικό, ξαφρίζοντας διαμάντια και περιουσίες ευκατάστατων αντρών, οι οποίοι πέφτουν στη γοητεία της μέσα από τις ευρηματικές της κομπίνες. Στο δρόμο της θα βρεθεί η Πένι Ραστ, η οποία ειδικεύεται σε αυτοσχέδιες μικροκομπίνες, χωρίς στρατηγική και ιδιαίτερες φιλοδοξίες - αρκεί η αρπαχτή να φτάνει για να τα βγάζει πέρα. Η γοητευτική Τζόσεφιν θα δει κάτι στην άξεστη και αχαλίνωτη συμπεριφορά της Πένι και μαζί θα δημιουργήσουν ένα αταίριαστο ντουέτο με στόχο την περιουσία ενός δισεκατομμυριούχου.

Στην απολαυστική κωμωδία η Anne Hathaway και η Rebel Wilson θα βάλουν τα γυαλιά στους… απατεώνες άντρες και θα τους δείξουν ποιος είναι το αφεντικό στην τέχνη της απάτης! Οι δυο γυναίκες συμπρωταγωνίστριες διαθέτουν απίστευτη χημεία στην οθόνη. Η στυλάτη και αριστοκράτισσα Hathaway με την πληθωρική και ατσούμπαλη Wilson, αλληλοσυμπληρώνονται άριστα και απογειώνουν τους ρόλους τους. Το κωμικό timing συναντά τα καλύτερα στοιχεία των buddy movies, της σλάπστικ κωμωδίας αλλά και μερικών heist movies, σε ένα διασκεδαστικό και ανάλαφρο μείγμα ψυχαγωγικού σινεμά, πάντα σε στυλ θηλυκό.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Ιουνίου 2019 από την Tulip Ent.!

Κάποιοι άνθρωποι διαθέτουν την γεύση του εγκλήματος! Μια αυθεντική ταινία μυστηρίου βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, είναι η περίπτωση του βρετανικού έργου Αγκάθα η εξιχνίαση ενός φόνου (Agatha and the truth of a murder), που σκηνοθετεί ο Terry Loane, σε σενάριο του Tom Dalton. 1926. Με την προσωπική της ζωή στην χειρότερη φάση, και το συγγραφικό της έργο σε παύση, η νεαρή Αγκάθα Κρίστι εμπλέκεται σε ένα μυστηριώδες άλυτο έγκλημα. Η Φλόρενς βρίσκεται νεκρή σε ένα τρένο για το Χέιστιγκς και η έρευνα για τον δολοφόνο που ακολουθεί αποβαίνει άκαρπη. Η νονά της, απελπισμένη απευθύνεται στη Αγκάθα με την ελπίδα να πετύχει αυτό που η αστυνομία δεν κατάφερε, να βρει τον δολοφόνο. Η νεαρή συγγραφέας προσπαθεί να λύσει το μυστήριο βασισμένη στις γνώσεις της από τα μυθιστορήματα , σύντομα όμως καταλαβαίνει ότι ο δολοφόνος είναι πολύ πιο κυνικός και επικίνδυνος από οποιοδήποτε φανταστικό της ήρωα.

Με τους Ruth Bradley, Bebe Cave, Dean Andrews.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Ιουνίου 2019 από την Spentzos Films!

Όσφρηση χαρακτήρων! Το Σύνορα (Gräns / Border), είναι η ταινία που έκανε την μεγαλύτερη αίσθηση στο περασμένο φεστιβάλ των Καννών κερδίζοντας το μεγάλο Βραβείο στο τμήμα «Ένα Κάποιο Βλέμμα». Με πάνω από 10 συμμετοχές σε Διεθνή Φεστιβάλ, 16 βραβεία και μία υποψηφιότητα για OSCAR, η δεύτερη ταινία του Ιρανού σκηνοθέτη Ali Abbasi που ζει στη Σουηδία, σε σενάριο που συνυπογράφει με τον John Ajvide Lindqvist (τον συγγραφέα του «Ασε το Κακό να Μπει»), είναι ό,τι πιο απροσδόκητο έχει έρθει από την Σκανδιναβική χώρα τα τελευταία χρόνια. Η Τίνα έχει την ικανότητα να μυρίζει τα ανθρώπινα συναισθήματα, μια ιδιότητα που τη βοηθάει πολύ ως συνοριοφύλακα. Μια μέρα εμφανίζεται ένας μυστηριώδης άντρας χωρίς μυρωδιά. Βαθιά ταραγμένη, θα αναγκαστεί να έρθει αντιμέτωπη με τον ίδιο της τον εαυτό.

Με τους Eva Melander, Eero Milonoff.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Ιουνίου 2019 από την Seven Films!

Γονιός, εφ όρου ζωής υποχρέωση! Υποψήφια στην κατηγορία «Ένα Κάποιο Βλέμμα» στο τελευταίο Φεστιβάλ Καννών, βρέθηκε η δραματική ταινία Ένα Αγγελικό Πρόσωπο (Gueule d' Ange / Angel Face) που σκηνοθετεί η Vanessa Filho. Η Μαρλέν, μια νεαρή μητέρα, ζει και μεγαλώνει μόνη την οκτάχρονη κόρη της Έλι. Όταν γνωρίζει έναν γοητευτικό άνδρα, αποφασίζει να τον ακολουθήσει άνευ όρων αδιαφορώντας για το ανήλικο παιδί της. Η μικρή Έλι, αρχίζει έναν αγώνα επιβίωσης και προσπάθειας για να ενωθεί και πάλι με την μητέρα της.

Η Marion Cotillard είναι η σύγχρονη γυναίκα που προσπαθεί να ανταποκριθεί στους κοινωνικούς της ρόλους, χάνοντας τον εαυτό της και πληγώνοντας τους άλλους, ενώ η ερμηνεία της μικρής πρωταγωνίστριας είναι συγκλονιστική.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Ιουνίου 2019 από την Weird Wave!

Κα(ημενα)ιτζου!

του zerVo (@moviesltd)

Λατρεμένη μορφή. Ως συνδεδεμένη άρρηκτα με εκείνα τα πρώτα, μονοψήφια σινεφιλικά χρόνια, όταν στο δημοτικό σινεάκ κάθε Δευτέρα προβαλλόταν και από ένα επεισόδιο της θρυλικής ασπρόμαυρης σειράς της Toho. Κι επειδή φυσικά τα τεύχη δεν ήσαν και τόσα πολλά, κάθε νηοστή επανάληψη των περιπετειών του γιγάντιου Γκοτζίλα, αυτόματα σήμαινε και απαρχή της προσμονής για τις τρομερές μάχες ενάντια στα ισοϋψή του θεριά. Τι εποχές! Τότε που οι μορφές των τεράτων δεν ήταν τίποτα παραπάνω από πλαστικά κουκλάκια, που βάδιζαν μέσα σε κυματώδεις πισίνες. Η ψυχή εκείνων των πρωτόγονων φιλμς ήταν αρκετή για να τα δει κανείς ακόμη και δεκαπέντε φορές το καθένα. Κάτι που λείπει από τον πανζουρλισμό του σήμερα, που δεν τον αντέχεις μέχρι τέλους ούτε για μία!

Πέντε χρόνια μετά την μάχη που ισοπέδωσε το Σαν Φρανσίσκο, οι υπηρεσίες ασφαλείας βρίσκονται σε συναγερμό καθώς η δυναμική βιολόγος Δρ Έμμα Ράσσελ, σύζυγος του επιστήμονα Μαρκ Ράσελ και μητέρα του αδικοχαμένου, την ώρα του πανικού, ανήλικου Άντριου και η θυγατέρα της, Μάντισον, θα πέσουν θύματα απαγωγής του παρανοϊκού Τζόνα Άλαν. Ενός εξτρεμιστή που έχοντας πάρει στην κατοχή του την συσκευή Όρκα, δημιούργημα της Ράσσελ, που μέσω ραδιοκυμάτων επιτυγχάνει την επικοινωνία μεταξύ των τεράτων, θα επιδιώξει και πάλι να σκορπίσει τον τρόμο και τον θάνατο, προκαλώντας μια ακόμη σύγκρουση γιγάντων.

Ειδικά από την στιγμή που έχουν ξυπνήσει από τον μακρύ λήθαργο τα ισομεγέθη θηρία του Γκοτζίλα, η Μόθρα, ο Ρονταν, η τρικέφαλη Γκιντόρα, δίνοντας ραντεβού μαζί του, σε μια ακόμη πολυπληθή αμερικάνικη μεγαλούπολη επιδιώκοντας να την ισοπεδώσουν. Με τις στρατιωτικές αρχές να μην έχουν την παραμικρή δυνατότητα αντιμετώπισης των πανίσχυρων γιγάντων, μόνον ένας μπορεί να σώσει την ανθρωπότητα από τον επερχόμενο όλεθρο, ακόμη κι αν απαιτηθεί να θυσιαστεί γι αυτό: Ο σκουριασμένος από την απραξία μα αποφασισμένος να βάλει μια για πάντα τέλος στις ορέξεις των ομοίων του κάιτζου.

Δεν χωρά καμία αμφιβολία το γεγονός πως το ριμπούτ που επιχειρήθηκε στα 2014 δια χειρός του Gareth Edwards, ακόμη και αν επιδεχόταν κι άλλες βελτιώσεις υπήρξε μια σημαντικότατη εξέλιξη σε σύγκριση με την μετριότητα της χολιγουντιανής απόπειρας του Emmerich του 98. Σε σημείο που να περιμένει κανείς το πράγμα να μπει σε μια καινούργια, καλοστημένη και πιο εμπνευσμένη ράγα, με βάση τα ορίτζιναλ του παλιού καλού Γιαπωνέζικου καιρού, έχοντας συνάμα ως ανταμοιβή τα περισσότερα από μισό δις δολάρια που κατάφερε η ταινία στα παγκόσμια box office. Ανταυτού μια πενταετία μετά, χρονικό διάστημα τεράστιο για να διαλυθούν οι θύμησες της αναγέννησης, το μόνο που πετυχαίνει το πρώτο σίκουελ King Of Monsters είναι μια παταγώδης, υπερμεγέθης φλόπα, ένα ρεσιτάλ φασαρίας, σκόνης και κουρνιαχτού, που πηγαίνει το πλάνο πολλά βήματα πίσω. Και θέτοντας σε αμφισβήτηση την ύπαρξη του ήδη προγραμματισμένου να κυκλοφορήσει στις αρχές του 20, τρίτου μπλοκμπάστερ, εκεί που η τεράστια σαύρα δίνει ραντεβού μονομαχίας με τον Βασιλιά Κονγκ.

Μια μπερδεψοδουλειά που πιστώνεται σχεδόν ολοκληρωτικά ο βασικός υπεύθυνος του σχεδίου Michael Dougherty, ο οποίος στηριγμένος από τα θετικά σχόλια που συνόδεψαν τον Krampus του, πήρε τα κλειδιά από την Legendary, για να πραγματοποιήσει στο εκράν οτιδήποτε φανφαρόνικο του περνούσε από τον νου. Αποτέλεσμα του πενιχρών ιδεών σεναρίου (εκεί που έβαλε το χεράκι του και ο στενός του συνεργάτης, Zack Shields) είναι ένα ασύνταχτο παζλ, όπου μηδενικοί και αδιάφοροι χαρακτήρες, πρέπει να καθοδηγήσουν τους Τιτάνες κατά τέτοιο τρόπο ώστε να αποφευχθεί ο αρμαγεδδών. Τα πάντα, σκηνικά, ζώα, καταστροφές, σχηματισμένα στα πανίσχυρα κομπιούτερς, δίνουν την εντύπωση ενός επαναλαμβανόμενου για ένα δίωρο τρανσφόρμερς ανιαρού μακελειού, που δεν βγάζει και ιδιαίτερο νόημα κανείς, ούτε καν ο πιο φανατικός οπαδός του Γκότζου. Οπότε πηγαίνουν πακέτο περίπατο, εκτός από τα μίτινγκ της παλιοπαρέας των τεράτων και όλες εκείνες οι υποσχέσεις του πανάκριβου ιντερνάσιοναλ καστ, που περιέχει από Zhang Ziyi και Watanabe, ίσαμε Farmiga, Sally Hawkins και David Strathairn. Η πρώτη κολοσσιαία - κυριολεκτικά - απογοήτευση του φετινού φιλμικού καλοκαιριού.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Μαΐου 2019 από την Tanweer!

Από άλλο πλανήτη!

του zerVo (@moviesltd)

Ξέρεις, το να παρακολουθείς κάποιον σπουδαίο και τρανό αρτίστα στην λάιβ συναυλία του, είναι και μια πρώτης τάξης μέθοδος για να τον απομυθοποιήσεις. Είτε γιατί ενδεχόμενα θα πέσει σε σφάλματα απόδοσης, που θα σου τσακίσουν την εικόνα του τέλειου,, είτε γιατί μπορείς να τον αγγίξεις, να τον φτάσεις, συνεπώς και χάνεται η μαγεία του ως τοτέμ, είτε γιατί ακολουθεί με τέτοια πιστότητα τις νόρμες του κονσερβοποιημένου σόου, οπότε είναι πολύ πιθανό να χαλαστείς, που δεν τον νιώθεις σαν ανθρώπινο καλλιτέχνη παρά ως ρομπότ. Δεν μπορώ να σκεφτώ και πολλούς αστέρες του πενταγράμμου, που δεν είχα την τύχη να καμαρώσω στο σανίδι. Μα ελάχιστοι, μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού είναι εκείνοι που παρέμειναν στην σφαίρα του μύθου, κατόπιν της πτώσης των φώτων του κονσέρτου τους. Ένας από εκείνους τους λίγους είναι χωρίς καμία αμφιβολία ο Έλτον. Νταλακαλόκαιρο, 93', μπροστά στην σκεπαστή, με κόσμο πολύ λίγο στην αρένα, συγκριτικά με το θεόρατο όνομα του, πλουμιστός και ιντριγκαδόρος, να αιωρείται στο στέιτζ, ακουμπώντας στην γη, μόνο με τα δάχτυλα του. Που με μανία βαρούσαν το κύμβαλο στο τέμπο του Crocodile Rock, δίνοντας σου την εντύπωση πως μαζί του ολόκληρα τα Φιλαδέλφεια πετούν στο μαγικό κενό. Και χωρίς κανένα πρόγραμμα, άνευ σετλίστ, βίντεο γουόλ στα φόντα, μπαλόνια - γουρουνάκια στον αέρα, φωτισμούς εξωπραγματικούς ή ταρατατζούμ περιττές φανφάρες. Εκείνος κι εμείς, για την πάρτη μας. Από άλλο πλανήτη, μαγικός, αλλά και εύθραυστος συνάμα. Και τι σύμπτωση ε, από πίσω του τα κίτρινα αεκτζίδικα τουβλάκια της κερκίδας, να του δημιουργούν μια τεχνητή νοερή λεωφόρο για τα αστέρια? Rocketman!

Από τα μαθητικά του χρόνια ο Ρέτζι είχε δείξει πως διαθέτει ένα ξέχωρο ταλέντο στα πλήκτρα. Ποιος όμως να του το αναγνωρίσει, μέσα σε αυτή την ερειπιώδη οικογένεια Ντουάιτ? Η μαμά Σίλα, που ολημερίς βολτάρει στην γειτονιά ντυμένη στην πένα, μπας και τραβήξει τα βλέμματα κανενός καινούργιου νταβραντισμένου γκόμενου? Ο αόρατος πατέρας Στάνλευ, που ουδέποτε έχει προσεγγίσει τον μικρό με στοργή, θεωρώντας τον κι εκείνον υπαίτιο του καταστροφικού του γάμου? Ευτυχώς για τον δεκάχρονο που η καλοσυνάτη, αν και δίχως φωνή στο σπίτι, γιαγιά του, θα πάρει την ευθύνη και θα τον γράψει στο ωδείο της περιοχής, για να αποκτήσει την σωστή μουσική εκπαίδευση...

...σε σημείο που μια δεκαετία κατοπινά, άριστος πιανίστας πλέον, να αναζητήσει την τύχη του στον χώρο του πενταγράμμου, μέσα στα ημιφωτισμένα κλαμπάκια του Μίντλσεξ, περιμένοντας την ευκαιρία του, αν πέσει στην αντίληψη κάποιου παραγωγού. Και πραγματικά, η αξία του δεν θα αργήσει να γίνει γνωστή στους κύκλους της δισκογραφικής μπράντας του Ντικ Τζέιμς, που βλέποντας την παρορμητικότητα του νεαρού Έλτον Τζον, θα του δώσει την δυνατότητα να κυκλοφορήσει το πρώτο του μεγάλο άλμπουμ. Αλλά και να ταξιδέψει στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, ξεκινώντας μια σειρά εμφανίσεων, που στόχο θα έχουν να γνωστοποιήσουν σε όλο τον πλανήτη πως ένα νέο, πληθωρικό, εμπνευσμένο και γεμάτο άγνοια κινδύνου, αστέρι, μόλις γεννήθηκε!

Σε γενικές γραμμές η διαδρομή του ενός και μοναδικού Elton John, είναι γνωστή στο σύνολο σχεδόν του μουσικόφιλου κοινού. Με απαρχή τσακισμένη μέσα στο οικογενειακό δράμα και την καταπίεση, συνέχεια όμως θριαμβευτική αν και μοναχική, αφού ο δεδηλωμένος σόλο Βρετανός ποτέ του δεν διέθετε την φήμη του ομαδικού, συλλογικού, κομπανιέρικου. Κι αυτή η μοναξιά, ακόμη κι αν η δόξα που βιώνει το υποκείμενο, αγγίζει τα όρια της λατρείας, έρχεται η στιγμή που θα πρέπει να πληρωθεί. Είναι η ώρα που αναζητάται διέξοδος από τον τρόμο, στις ουσίες, στο αλκοόλ, στην αυτοκτονική ίσως απόπειρα.

Με βατήρα αυτό ακριβώς το zero point, ο σκηνοθέτης Dexter Fletcher, που προέρχεται από τον ολοκληρωτικό εμπορικό και οσκαρικό θρίαμβο του (όχι ανάλογα καλού) Bohemian Rhapsody, θέτει τον πυλώνα που πάνω του θα κτίσει την ιστορία του. Εντελώς διαφορετικά από όπως του προέκυψε με τον Mercury όμως, όχι βαδίζοντας πάνω σε μια γραμμή, δίσκο - δίσκο και επιτυχία - επιτυχία, αλλά με την μουσικοχορευτική μέθοδο που αξίζει σε έναν αληθινό Sir. Η αφετηρία της αφήγησης πραγματοποιείται σε ένα μικρό δωμάτιο, που κυκλικά είναι καθήμενοι πάσης φύσεως Ανώνυμοι Εθισμένοι. Στο πιοτί, στον τζόγο, στα ναρκωτικά. Και νάσου από το πουθενά, ντυμένος ως συνήθως στα άκρα του μπιζάρ ο Ρέτζι, μόνος, παρατημένος, εγκλωβισμένος στην φήμη του, να καταφτάνει για να πει την δική του πικρή εμπειρία. Που και βέβαια είναι λουσμένη στα φώτα, στα λεφτά, στις ιαχές των εκατοντάδων χιλιάδων οπαδών που ρυθμικά φωνάζουν το όνομα του, της λείπουν όμως βασικά υλικά για να μοιάσει ολοκληρωμένη: Η αγάπη. Η στοργή. Η έστω και για το Θεαθήναι, αποδοχή από τους οικείους του.

Δραματική η έκβαση του biopic και με έντονα συγκινησιακές κορυφώσεις όσο πλησιάζουμε στην έξοδο του όπου ο μεγάλος σε εμφάνιση, αλλά νήπιο ακόμη στην καρδιά Elton, επιτέλους θα λυτρωθεί. Συντροφιά σε όλο αυτό το φρενήρες βιογραφικό - και ουχί αγιογραφικό, άλλωστε δεν είναι και από τις προσωπικότητες ο John που υπέπεσε σε τίποτα φοβερά και τρομερά σκάνδαλα, το outing του το είχε φροντίσει δημοσίως να το πράξει από πολύ νωρίς - πλανάρισμα, οι μελωδικές συνθέσεις του, που δεν πλασάρονται με την απόλυτη χρονική σειρά κυκλοφορίας τους. Οι στίχοι τους όμως μοιάζουν ταιριαστοί με την σεναριακή συνέχεια, κάπως όπως είχε συμβεί με την εξίσου σπουδαία περίπτωση της Dalida. Το ιδιαίτερο επί της παρούσης είναι που σε όλο αυτό το εύρος πορείας τεσσάρων δεκαετιών, όλα κι όλα τα πρόσωπα που περιβάλλουν τον ποπ σταρ, δεν είναι πάνω από δέκα. Κάποιοι υποτιθέμενοι γονείς, μερικοί μάνατζερ - εραστές, μια σύζυγος περιστασιακή κι ένας πραγματικός φίλος, όπως ο στιχουργός Μπέρνι Τόπιν, που στον δρόμο απαξιώθηκε κι αυτός. Θλίψη μέσα σε τόνους από χρώμα, γκλάμουρ, στρας...

Ο Taron Egerton φυσικά και δεν είναι ο Elton John όπως διατείνεται το προωθητικό πόστερ της ταινίας. Δεν μπορεί κανείς ερμηνευτής να γίνεται ένα με την μορφή που αποδίδει, απλά να πλησιάσει όσο το δυνατόν περισσότερο στο στόχο του, να του ομοιάσει, δίχως ποτέ να εξελιχθεί σε κακέκτυπο ή καρικατούρα. Και χωρίς τίποτα μπολιάσματα και προσθετικά, όπως στους Queen που το πρόσωπο του πρωταγωνιστή άλλαξε σχεδόν ολοκληρωτικά, ο ταλαντούχος 30χρονος Λονδρέζος, πιάνει άριστα τον σφυγμό του ιδιότροπου Έλτον. Αέρινος, παθιασμένος, μελαγχολικός. Αν o Rami Malek τιμήθηκε - ελλείψει σοβαρού αντιπάλου - με το βραβείο της Ακαδημίας παίζοντας τον Φρέντι, ο Kingsman δικαιούται μια ντουζίνα από δαύτα τα αγαλματίδια. Του αρκεί φαντάζομαι και μόνο το ειλικρινέστατο συγχαρίκι που του απέδωσε ο ίδιος ο Θρύλος, απονέμοντας του τα εύσημα κυρίως για τον τρόπο που απέδωσε τα τραγούδια του. Απλά καταπληκτικός!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Μαΐου 2019 από την Odeon!