Movies Ltd

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Τα κονσερβοκούτια κρύβουν εκπλήξεις

Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετεί ο Allan Mauduit, ο οποίος συνυπογράφει και το σενάριο (μαζί με τον Jérémie Guez, ο οποίος μεταξύ των άλλων, ήταν ένας από τους σεναριογράφους της ταινίας «Η νύχτα που έφαγε τον κόσμο»). Το 2008 μαζί με τον Jean-Patrick Benes είχαν συνσκηνοθετήσει την ταινία «Vilaine».

Η ταινία Σκότωσα το Αφεντικό μου (Rebelles) έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ L'Alpe d'Huez, στη Γαλλία. Βγήκε στις αίθουσες στη χώρα της στις 13 Μαρτίου και οι εγχώριες εισπράξεις της ξεπέρασαν τα επτά εκατομμύρια ευρώ.

Η υπόθεση: Η Σαντρά είναι μια γυναίκα, που συνεχίζει να είναι όμορφη και δροσερή κι ας πατάει πλέον στην τρίτη δεκαετία της ζωής της. Προκειμένου να ξεφύγει από τον βίαιο σύζυγό της, ο οποίος την δέρνει, η Σαντρά αναγκάζεται να εγκαταλείψει τον γαλλικό νότο, όπου ζούσε μαζί του, και να επιστρέψει στη γενέτειρά της, τη Βουλώνη, μια παραθαλάσσια πόλη κοντά στη Μάγχη. Εκεί μεγάλωσε, εκεί έγινε κομμώτρια, εκεί κέρδισε σε καλλιστεία όταν ήταν μικρότερη. Μένει (προσωρινά υποτίθεται) στο τροχόσπιτο της μητέρας της – που δεν τρελαίνεται για την επιστροφή της – και ψάχνει απεγνωσμένα για δουλειά. Και βρίσκει σε ένα τοπικό κονσερβοποιείο ψαριών.

Κι ενώ δεν περνάει πολύ καιρός από τότε που έχει προσληφθεί, την ξεμοναχιάζει και προσπαθεί να τη βιάσει το αφεντικό της. Η Σαντρά αντιστέκεται, μια σειρά από συγκυρίες ακολουθούν και το αφεντικό σκοτώνεται. Αυτόπτες μάρτυρες στο περιστατικό είναι άλλες δύο συναδέλφισσες της Σαντρά, η Ναντίν και η Μεριλίν. Στην προσπάθειά τους να «εξαφανίσουν» τον νεκρό, θα ανακαλύψουν ένα σακ βουαγιάζ γεμάτο χρήματα. Και θα το κρατήσουν. Μόνο που τα χρήματα αποτελούσαν αντίτιμο για εμπόριο κοκαΐνης. Οι Βέλγοι έμποροι (στους οποίους ουσιαστικά ανήκουν τα χρήματα) καταφθάνουν στη Βουλώνη διψώντας για αίμα και ο τοπικός τους συνεργάτης εμπλέκεται με την Σαντρά με παραπάνω από έναν τρόπους, ενώ κι ένας όχι και τόσο καθαρός αστυνομικός περιπλέκει ακόμα περισσότερο την κατάσταση...

Η άποψή μας: «Φόβος και παράνοια στη Βουλώνη» - και όχι στο Λας Βέγκας; «Αποστολή στη Βουλώνη» - και όχι στην Μπριζ; «Οι φυγάδες της Βουλώνης» - και όχι του Μιζούρι; Κάπως έτσι! Τούτη η ταινία πόρρω απέχει από το να τσουβαλιαστεί ως άλλη μία καλοκαιρινή γαλλική κωμωδία, από αυτές που αφθονούν στη χώρα μας με το που ανεβαίνουν οι θερμοκρασίες. Από την άλλη – δυστυχώς – δεν φέρει εις πέρας όλες τις προσδοκίες που δημιουργεί κατά το διάβα της. Από την άλλη... άλλη – ευτυχώς – δεν παίρνει τον εαυτό της ποτέ στα σοβαρά. Το τελικό αποτέλεσμα είναι ένα διασκεδαστικότατο, εντελώς άνισο, συνονθύλευμα, μια ταινία που κάνει πολλά πράγματα πάρα πολύ σωστά και μερικά πάρα πολύ λάθος και κυρίως μια ταινία πολύ τολμηρή, που θαρρείς όμως πως εκεί που ήταν (είναι) έτοιμη να απογειωθεί και να ξεφύγει στην στρατόσφαιρα, κάποιος της τραβάει τα χαλινάρια. Και την ευνουχίζει.

Ναι, η ταινία τραβάει τα πράγματα στα άκρα. Θα ήταν υπέρ της να τα τραβήξει στα άκρα ακόμα περισσότερο. Με μια λέξη κάποιος θα μπορούσε να τη χαρακτηρίσει ως «κουλουβάχατα». Ή αν θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε αγγλοσαξονικό χαρακτηρισμό «a beautiful mess». Ένα πάτσγουορκ στο οποίο συναντούμε στοιχεία από το σινεμά των αδελφών Coen αλλά και στοιχεία από το σινεμά τόσο του Guy Ritchie όσο και του Quentin Tarantino. Κι άλλων, ο αριθμός και τα ονόματα των οποίων ουκ έχει (έχουν) τέλος! Θαρρείς και οι δημιουργοί της καθώς έγραφαν το σενάριο έλεγαν «ας βάλουμε κι αυτό, πλάκα έχει, ας βάλουμε κι αυτό για να δείξουμε κυνικοί, ας βάλουμε κι αυτό για να δείξουμε πόσο υπέρ της γυναικείας χειραφέτησης είμαστε, ας κάνουμε κι ένα σχόλιο για την κανιβαλιστική σύγχρονη κοινωνία, why not».

Η Cécile de France βρίσκεται στα ομορφότερα και στα πιο σέξι της, η Yolande Moreau έχει πλάκα άμα τη εμφανίσει – γενικώς, οι τρεις κυρίες αποτελούν την κινητήρια δύναμη της ταινίας και υπάρχει και ο Simon Abkarian ως μπαλαντέρ, να συμπαρασύρεται κι αυτός στην τρέλα του φιλμ. Η σκηνή που συνδυάζει ένα πέος σε στύση με ένα... φοριαμό είναι ταυτόχρονα γραφική, σοκαριστική, ξεκαρδιστική και σε οδηγεί σε μονοπάτια μαύρης κωμωδίας. Το γεγονός ότι οι τρεις κυρίες επιλέγουν να... κονσερβοποιήσουν το πτώμα προκειμένου να το εξαφανίσουν, σε παραπέμπει σε κατάμαυρη κωμωδία μακάβριων καταστάσεων, με τον κανιβαλισμό να ελλοχεύει. Εκεί ο σκηνοθέτης μάλλον φοβήθηκε και σκέφτηκε «ρε, θα μας δείρουν, το τραβάμε πολύ». Οπότε, οι κονσέρβες με τον νεκρό, αντί να καταναλωθούν από τους... φτωχούς (τρομερό εύρημα ακόμα και ως πιθανότητα, σκεφτείτε το) καταλήγουν άδοξα μέσα στο υγρό στοιχείο, που σκεπάζει και κρύβει τα πάντα.

Μετά, η ταινία μετατρέπεται σε αστυνομικό θρίλερ κατά μία έννοια. Πάντα με υπόνοια χιούμορ από πίσω. Οι σκηνές με την Cécile να παίζει ξύλο με τον Simon, θυμίζουν... βιντεοκλίπ. Και η σκηνή στην παραλία και το παγωτό λεμόνι (η αγαπημένη μου της ταινίας) παραπέμπει σε άλλο σινεμά, σε άλλο ύφος, σε άλλη λογική. Και μετά έχουμε το εν πολλοίς αμήχανο φινάλε: αν η ταινία τελείωνε με το τελευταίο πιστολίδι μέσα στο σπίτι, οι θεατές θα έμεναν μαλάκες, και λογικό, μιας που ενώ υπάρχει κορύφωση, οι τρεις ηρωίδες θα έμεναν εντέλει αδικαίωτες. Γι' αυτό και ακολουθεί το τελικό φινάλε. Που μας κλείνει το μάτι. Εν κατακλείδι: μια χαρά θα περάσετε. Καθόλου δεν θα βαρεθείτε. Θα σκεφτείτε και πράγματα σε δεύτερο επίπεδο. Και ίσως, ίσως λέω, εκεί που θα διασκεδάζετε παρακολουθώντας τα δρώμενα επί της μεγάλης οθόνης, να σκεφτείτε: «κοίτα να δεις, στο τσακ την είχε την μεγάλη επίδοση». Καλά είναι κι έτσι...

Η μεγάλη των Γάλλων σχολή!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Της φυλακής τα σίδερα είναι για τους... αθώους;

Ο Pierre Salvadori έχει γράψει τη δική του ιστορία στη γαλλική κινηματογραφική βιομηχανία. Γεννημένος στην Τύνιδα της Τυνησίας το 1964, είναι ένας από τους πιο εμπορικούς σκηνοθέτες της πατρίδας του. Αυτή είναι η ένατη μεγάλου μήκους της καριέρας του, είναι όμως μόλις η πρώτη που συμμετείχε σε τμήμα του φεστιβάλ των Καννών – στο περσινό, επετειακό, 50ο «Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών»! Στην Ελλάδα έχουμε δει ήδη τρεις από τις προηγούμενες ταινίες του – και από τις συνολικά τέσσερις με τούτη εδώ, που θα έχουν προβληθεί στη χώρα μας, στις τρεις από αυτές βασικό ρόλο – αν όχι πρωταγωνιστικό – κρατάει η Audrey Tautou. Θυμίζουμε τους τίτλους των ταινιών του Salvadori που έχουν προβληθεί στην Ελλάδα: «Μετά από σας...» (Après vous..., 2003), «Κορίτσι για σπίτι» (Hors de prix, 2006) και «Γλυκό ψέμα» (De vrais mensonges, 2010).

Την παγκόσμια πρώτη της λοιπόν η ταινία Το Πρόβλημά μου Είσαι Εσύ! (En liberté!) την πραγματοποίησε στο περσινό φεστιβάλ των Καννών! Εκεί, η ταινία κέρδισε το Βραβείο της SACD για την καλύτερη γαλλική ταινία του τμήματος! Επίσης, ήταν υποψήφια για εννέα Cesar (τα γαλλικά Όσκαρ) μη κερδίζοντας τελικά κανένα! Συνολικά, στη Γαλλία η ταινία έκοψε πάνω από 600 χιλιάδες εισιτήρια.

Η υπόθεση: Η Ιβόν είναι αστυνομικός σε μια πόλη στη γαλλική Ριβιέρα. Κάθε βράδυ λέει και μια ιστορία – πάντα την ίδια – για να κοιμίσει τον πιτσιρικά γιο της. Ήρωας της ιστορίας είναι ο πατέρας του μικρού, ο πιο διάσημος αστυνομικός της πόλης, ο οποίος έπεσε την ώρα του καθήκοντος. Η Ιβόν τονίζει τον ατρόμητο χαρακτήρα του νεκρού συζύγου της, του Σαντί, και με αυτόν τον τρόπο κατορθώνει να μειώσει κάπως τον πόνο από την απώλειά του. Κι ενώ μέχρι και άγαλμα του στήνουν για τη δράση του εναντίον του οργανωμένου εγκλήματος, η Ιβόν μαθαίνει από σπόντα πως ο άνδρας της τελικά, όχι μόνον ήρωας δεν ήταν, αλλά ήταν βρώμικος αστυνομικός, που «λαδωνόταν».

Την ώρα που το μαθαίνει αυτό, αποφυλακίζεται μετά από 7 χρόνια στην ψειρού ένας άνδρας, ο Αντουάν, τον οποίο είχε παγιδεύσει ο Σαντί για τη ληστεία ενός κοσμηματοπωλείου. Ο Αντουάν γυρίζει πίσω στην αγαπημένη του, δεν είναι όμως ο άντρας που ήταν πριν μπει φυλακή. Δεν πιστεύει πλέον καθόλου στη δικαιοσύνη – ίσα ίσα ρέπει προς την παρανομία. Για να εξιλεωθεί απέναντί του και για να τον προστατέψει, η Ιβόν, αφού του συστήνεται με άλλη ταυτότητα από την πραγματική της, γίνεται σκιά του. Κι όλα αυτά ενώ έχει να διαχειριστεί κι ένα ειδύλλιο με έναν ανασφαλή συνεργάτη της και φίλο του νεκρού συζύγου της...

Η άποψή μας: Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τον Salvadori ότι πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Ο άνθρωπος είναι ταγμένος στο εμπορικό σινεμά. Και συνήθως οι ταινίες του είναι καλές για το είδος τους. Είναι διασκεδαστικές. Περνάς καλά βλέποντάς τες και σου μένει και κάτι ως μήνυμα. Στη συγκεκριμένη ταινία ενώ είναι περισσότερο υπερβολικός από ποτέ, το μήνυμα που κομίζει έχει το ενδιαφέρον του. Όπως και να έχει, προσωπικά ποτέ δεν θα επέλεγα τη συγκεκριμένη ταινία να λάβει μέρος σε ένα τόσο σπουδαίο κινηματογραφικό φεστιβάλ. Βέβαια, η αλήθεια είναι πως στα περισσότερα φεστιβάλ, η σοβαροφάνεια περισσεύει, οι πιο πολλές ταινίες θαρρείς ότι κουβαλούν όλο το βάρος του κόσμου και ταινίες όπως αυτή είναι κατά μία έννοια απαραίτητες για να χαλαρώσουν από την πολύ κουλτούρα οι συνάδελφοι, αλλά τούτη... παραείναι εμπορική.

Προσπερνώντας το σκόπελο του κατά πόσο ταιριάζει ή όχι στο πρόγραμμα ενός φεστιβάλ προχωράμε στο δια ταύτα: deep down που λένε και στο χωριό μου, αυτή είναι μια ταινία πάνω στην ανθρώπινη καλοσύνη. Στο πόσο λυτρωτική είναι η αγάπη. Στο πόσο πολύ μπορεί να συντρίψει έναν άνθρωπο η αδικία που βιώνει. Στο πόσο πολύ έχουμε την ανάγκη να πιστέψουμε σε μύθους, είτε όταν είμαστε μικρά παιδιά είτε όταν ενηλικιωνόμαστε. Τη γουστάρουμε την παραμύθα, πως να γίνει. Το τελευταίο αποτελεί και μια έμμεση αναφορά στο ίδιο το σινεμά. Προφανή πράγματα όλα αυτά. Όντως. Αλλά κατά βάση, όμορφα αποτυπωμένα, με μια ματιά που δεν απομακρύνει τον θεατή από την ταινία και τον βάζει και σε διαδικασία σκέψης.

Bingo! Κάθε ένας από τους πρωταγωνιστές έχει μια βασική ανάγκη. Ο ορφανός πιτσιρίκος χρειάζεται τον μύθο του ήρωα πατέρα, ακόμα κι αν αυτός ο ήρωας ήταν διεφθαρμένος. Ο Αντουάν θέλει να βρει τρόπο να του επιστραφούν με κάποιον τρόπο τα επτά χρόνια που πέρασε άδικα στη φυλακή. Η Ιβόν θέλει να βοηθήσει τον Αντουάν για να εξιλεωθεί για τις ατιμίες του συζύγου της. Ο Λουί θέλει την αποδοχή της Ιβόν με την οποία είναι ερωτευμένος από πάντα. Και η Ανιές θέλει η σχέση της με τον Αντουάν να γίνει όπως ήταν παλιά. Οι ηθοποιοί τα πάνε μια χαρά, με άνεση φέρνουν εις πέρας τους ρόλους τους, ιδίως η Adèle Haenel, την οποία δεν θυμάμαι να έχουμε ξαναδεί σε κωμωδία.

Η ταινία κυλάει ομαλά και υπάρχουν σκηνές που βγάζουν μπόλικο γέλιο. Όπως εκείνη με το απαράδεκτο άγαλμα του εκλιπόντος. Ή εκείνη με τον πάτερ που πιάνεται σε ένα όργιο και προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Ή εκείνη με τον... καλοκάγαθο σίριαλ κίλερ, που κανείς δεν του δίνει σημασία - ιδίως ο Λουί, μιας που έχει μάτια και αυτιά και - σώμα - μόνο για την Ιβόν. Ή εκείνη της ληστείας με τα S&M κοστούμια και τις αλλαγμένες φωνές. Μια σκρούμπολ κωμωδία λοιπόν, διασκεδαστική, ότι πρέπει για θερινό σινεμά, χωρίς να δράττει ιδιαίτερες δάφνες ποιότητας, αλλά και χωρίς να πολυνοιάζεται ιδιαίτερα γι' αυτό. Κάτι που είναι σαφώς υπέρ της.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Μαΐου 2019 από την Spentzos Films!

It Must Have Been Love!

του zerVo (@moviesltd)

Από την πρώτη κιόλας ταινία, υπογραφής του από οποιοδήποτε πόστο, του ντιρέκτορα, του παραγωγού, του οργανωτή, το ανατρεπτικό Knocked Up μια ντουζίνα χρόνια πριν, κατάλαβα πως ποτέ δεν θα υπάρξω φαν της σατιρικής ιδιοσυγκρασίας του Μιστερ Evan Goldberg. Προαίσθημα που επιβεβαίωσε η συνέχεια των πράξεων του διαδόχου του Apatow, καθώς αυτό το επιθετικά κωμικό στυλάκι, το αθυρόστομο, το ταχύτατης κοπής, το γεμάτο φασαριόζικα και ιλιγγιώδη γκαγκς κάτω από την επήρεια ουσιών, δεν είναι το ταιριαστό μου. Οι δυο δημιουργίες που επιμελήθηκε πλήρως δε, το αλλόκοτο This Is The End και το εκνευριστικά ενοχλητικό The Interview, σχημάτισαν τόσο ντόρο γύρω από το όνομα του, που μάλλον δεν τον δικαιούται καν. Από το πόστο του producer, ο πολυσχιδής Εβραίος ξαναγυρνά, με ένα ιδιόρρυθμο rom com, που προσωπικά εκτιμώ, αν και δεν είναι και τίποτα το ξεχωριστό, πως ανήκει στις πιο καλές στιγμές του παλμαρέ του. Για να ακριβολογώ στις λιγότερο ανυπόφορες...

Ιδεαλιστής και ρισκαδόρος ρεπόρτερ, ο μάχιμος Φρεντ Φλάρσκι, δίχως να μπορεί να ανεχτεί τον νέο ιδιοκτήτη της εφημερίδας που εργάζεται, έναν δαιμόνιο και πλεονέκτη μεγαλοεπιχειρηματία, θα δηλώσει άμεσα την παραίτηση του, γεγονός που θα τον βυθίσει μονομιάς στην απόγνωση της ανεργίας. Βρίσκοντας αποκούμπι στον απομακρυσμένο εσχάτως, αλλά πρόθυμο να τον βοηθήσει, καλύτερο του φίλο, Λανς, θα δεχτεί την πρόταση του να επισκεφτούν μαζί μια πολιτική δεξίωση, που θα παραβρεθεί ολόκληρη η υψηλή κοινωνία της πόλης, άρα θα του δοθεί και μιας πρώτης τάξης ευκαιρία για νέες γνωριμίες. Εκεί που εντελώς απρόσμενα, θα έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με την υπέρλαμπρη, όσο και απίστευτα δημοφιλή στο κοινό, νεότατη Υπουργό των Εξωτερικών, Σάρλοτ Φιλντ, που μονομιάς στο μυαλό του θα ξυπνήσει μια γεμάτη πάθος νεανική ανάμνηση.

Η Σάρλοτ βλέπεις, μπορεί πλέον να είναι το δεξί χέρι του Πλανητάρχη και ίσως η πιθανότερη επιλογή για να τον αντικαταστήσει, τώρα που εκείνος έχει αποφασίσει να ακολουθήσει καριέρα ηθοποιού του Χόλιγουντ, μια φορά και έναν καιρό, στα 16 της χρόνια, παρίστανε την μπέιμπι σίττερ, του κατά μια τριετία νεότερου της, Φρεντ. Η συνάντηση τους μετά από τόσο καιρό και το ένστικτο της εξωφρενικά αγαπητής στο εκλογικό σώμα, πολιτικού, θα την ωθήσει να επιλέξει τον αξιόλογο δημοσιογράφο, για να στελεχώσει την κενή θέση του συντάκτη των λόγων της. Πίσω από αυτή την επιλογή, δεν μπορεί, όλο και κάποιο μυστικό ερωτικό κίνητρο κρύβεται. Παρότι, εμφανισιακά τουλάχιστον, οι δυο τους, δεν διαθέτουν το παραμικρό κοινό στοιχείο...

Εκείνος ασούμπαλος, συνήθως ατημέλητος, με μια απαράδεκτη φόρμα - πετσί του για πανωφόρι, μονίμως αξουρής και κακοντυμένος, δεν μοιάζει να περνά και ως ο πρώτος γκόμενος, μολονότι το άσχημο παρουσιαστικό του είναι αντιστρόφως ανάλογο της ικανότητας του στις λέξεις. Εκείνη απεναντίας, μια πραγματική Θεά! Μπάτσελορ δεδηλωμένη, μέσα στα καυτά, αν και συντηρητικά πολιτικώς ορθά φορέματα της, τραβά μονίμως τα βλέμματα του περίγυρου, με κυριότερα εκείνα του ευειδή Καναδέζου πρωθυπουργού, Τζειμς Στιούαρτ. Πως τώρα αυτοί οι δυο ακραίοι πόλοι, μπορούν να στήσουν ρομάντζο της προκοπής, είναι αλλουνού ιερέα ευαγγέλιο...

Και πραγματικά προς χάρην της μυθοπλασίας έτσι θα συμβεί, αφού τα δύο πιτσουνάκια, μυστικά ακόμη κι από τα πιο κοντινά τους πρόσωπα, θα απολαύσουν την αγάπη τους, πολυταξιδεμένα μάλιστα, αφού η δουλειά της Σεκρετέρυ οφ δε Στέιτ, ορίζει να μην βρίσκεται για πάνω από μια ημέρα στο ίδιο σημείο της υδρογείου. Φυσικά πίσω από το γεμάτο αστείες στιγμές πάθος του ντουέτου, την εμφάνιση τους κάνουν οι ίντριγκες, οι δολοπλοκίες, οι μηχανορραφίες και οι διαπλοκές που χαρακτηρίζουν το κάθε πολιτικό σύστημα. Και που φυσικά ως ξεχωριστή στο είδος της η κουκλάρα μινίστρα, αρνείται να υπηρετήσει.

Επιδερμική η προσέγγιση στο υπαρκτό αυτό κοινωνικό ζήτημα από την κάμερα του Jonathan Levine, που βεβαίως δεν έχει και διαρκώς στο μυαλό του να ζορίσει το κοινό με προβληματισμούς, μα να το διασκεδάσει με μια κομεντί, μοντέρνα και σύγχρονη, στις εξαγγελίες της τουλάχιστον. Και πραγματικά ο σκηνοθέτης, μπορεί να ακολουθεί την γνώριμα μπρουτάλ φόρμα, που κυρίαρχο λόγο παίζουν τα F Words, οι μπάφοι και τα LSD σπιντάκια, ας πούμε όμως πως πετυχαίνει να ορίσει την έννοια του αταίριαστου διδύμου, που ακόμη και οι πλέον καλοπροαίρετοι δεν γίνεται να πειστούν πως έχει δεσμό. Βασική αιτία γι αυτό, για πολλοστή φορά, η οπτασία από τον Αφρικάνικο Νότο, Charlize Theron, που αποδεικνύει πως και το κωμικό στοιχείο ρέει στο αίμα της, συνδυασμένο μάλιστα με την αγγελική εξωτερική της εμφάνιση, μπορεί να καταφέρει θαύματα. Εν αντιθέσει με την μόστρα του Seth Rogen, που σχεδόν δυο δεκαετίες στο κουρμπέτι και μάλιστα ως αναγνωρισμένος αστέρας, πρέπει να είναι μετρημένες στα δάχτυλα οι φορές που με έχει κάνει να γελάσω. Ασυμπάθιστος με μια λέξη. Και με πολλές, φωνακλάς, ακραίος, όχι τίποτα σπουδαία ταλαντούχος. Ευτυχώς που έχει εδώ σιμά του το κατάξανθο ντιβίνο αντίβαρο και το Long Shot δεν οδηγείται, παρουσία του, ξανά, στην καταστροφή.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Μαΐου 2019 από την Odeon!

Οι φιλίες στην Νέα Υόρκη, είναι σαν τυχαίες συναντήσει σε λεωφορείο! Μία απολαυστική δραματική κομεντί για τη δυνατή φιλία ανάμεσα σε δύο Ευρωπαίες που ψάχνουν την προσωπική τους ευτυχία, ενώ δοκιμάζουν τα όρια της ελευθερίας και της φιλίας τους κατά τη διάρκεια ενός καλοκαιριού στη Νέα Υόρκη, είναι η ταινία Everything is Wonderful. Ζώντας χωρίς οικονομικούς περιορισμούς, η Γερμανίδα Lena πλήττει όλο και περισσότερο με τη φαινομενικά ανέμελη ζωή της στο όμορφο διαμέρισμά της στο Μπρούκλιν. Η Maria, μια πρώην σταρ σε σαπουνόπερες, είναι πλέον σερβιτόρα, απογοητευμένη που το όνειρό της να γίνει ηθοποιός στη Νέα Υόρκη φαίνεται ότι θα μείνει ανεκπλήρωτο• Όταν η Lena διαπιστώνει ότι ο σύζυγός της την απατά, οι δύο φίλες αποφασίζουν να συγκατοικήσουν και να βιώσουν μια εβδομάδα ξέφρενου πάρτι.

Πρωταγωνιστεί η λαμπερή Τόνια Σωτηροπούλου (Skyfall) στο πλάι της ταλαντούχας Pia Mechler, η οποία υπογράφει το σενάριο και τη σκηνοθεσία αυτής της σύγχρονης ματιάς στον γυναικείο ψυχισμό.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Μαΐου 2019 από την Feelgood Ent.!

Κι αν ο Man Of Steel ήταν ιστορία τρόμου? Το Brightburn: Ζωντανή Κόλαση, σε παραγωγή του ταλαντούχου James Gunn, σκηνοθέτη των Guardians of the Galaxy, παρουσιάζει για πρώτη φορά ένα ανατρεπτικό, ριζοσπαστικό κινηματογραφικό είδος: το υπερηρωικό θρίλερ τρόμου. Σκηνοθετημένο από τον David Yarovesky (The Hive), σε σενάριο Brian και Mark Gunn, το φιλμ θυμίζει απολαυστική horror εκδοχή του μύθου του Superman: Τι θα γινόταν αν ένα προικισμένο παιδί από έναν άλλο κόσμο προσγειωνόταν στη Γη, αλλά αντί να γίνει ήρωας προς όφελος της ανθρωπότητας, εξελιχθεί σε κάτι επικίνδυνο και νοσηρό; Μετά από πολλές άκαρπες προσπάθειες να συλλάβει, τα όνειρα της Tori γίνονται πραγματικότητα με τον ερχομό ενός μυστηριώδους μωρού. O Brandon μοιάζει να ενσαρκώνει ό,τι επιθυμούσε η Tori και ο σύζυγος της Kyle. Είναι έξυπνος, ταλαντούχος και γεμάτος περιέργεια για τον κόσμο. Αλλά, όσο πλησιάζει την εφηβεία, ο Brandon εκδηλώνει σκοτεινές δυνάμεις και η Tori αμφιβάλλει για τον ίδιο της τον γιο. Όταν ο Brandon αρχίσει να συμπεριφέρεται τρομαχτικά, οι πιο κοντινοί του βρίσκονται σε μεγάλο κίνδυνο, αφού από παιδί θαύμα μεταμορφώνεται σε μοχθηρό αρπακτικό.

Στην ταινία πρωταγωνιστεί η Elizabeth Banks (Ηunger Games, Pitch Perfect) στο πλάι του ανατριχιαστικά πειστικού, νεαρού Jackson A. Dunn.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Μαΐου 2019 από την Feelgood Ent.!

Δεν υπάρχει μεγαλύτερος μπελάς από τον έρωτα! Σε σκηνοθεσία του Pierre Salvadori έρχεται η διασκεδαστική κωμωδία δράσης Το Πρόβλημά μου Είσαι Εσύ! (En liberté! / The Trouble With You). Η Yvonne είναι μία νεαρή αστυνομικός που χάνει τον άντρα της Σαντί, επίσης αστυνομικό, εν ώρα καθήκοντος. Τον τιμάει σαν ήρωα πιστεύοντας ότι υπήρξε ένας άμεμπτος υπηρέτης του νόμου. Όταν μία μέρα ανακαλύπτει εντελώς τυχαία ότι ο Σαντί δεν ήταν παρά ένας ακόμα διεφθαρμένος μπάτσος ο κόσμος της καταρρέει. Αποφασίσει να αποκαταστήσει όλες τις αδικίες που διέπραξε αυτός και έτσι συναντάει τον Antoine που έμεινε 8 χρόνια αδίκως φυλακισμένος. O Antoine μετά τη άδικη καταδίκη του δεν πιστεύει πια στην δικαιοσύνη και πλέον ρέπει προς την παρανομία, η Yvonne θα κάνει τα πάντα να τον επαναφέρει στον σωστό δρόμο με απρόβλεπτα αποτελέσματα!

Πρωταγωνιστούν οι Adèle Haenel, Pio Marmaï, Audrey Tautou, Vincent Elbaz.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Μαΐου 2019 από την Spentzos Films!

Ένας ολοκαίνουργος κόσμος περιμένει! Μία από τις πιο αγαπημένες ιστορίες στον κόσμο, μία από τις κορυφαίες δημιουργίες της Disney στο κινούμενο σχέδιο, επιστρέφει αυτή τη φορά ως φαντασμαγορική live-action παραγωγή. Τη σκηνοθεσία του Αλαντίν (Aladdin) αναλαμβάνει ο καταξιωμένος Guy Ritchie (Sherlock Holmes, Lock Stock and Two Smoking Barrels) παρουσιάζοντας τις μαγικές περιπέτειες του γοητευτικού αλητάκου του δρόμου Αλαντίν, της θαρραλέας και αποφασιστικής πριγκίπισσας Γιασμίν και, φυσικά, του Τζίνι που καλείται να ξεκλειδώσει το μέλλον τους. Ένα πολύχρωμο ταξίδι γεμάτο μαγικές εικόνες, μουσική, τραγούδια, λαμπερές ερμηνείες, γέλιο και συναίσθημα με την υπογραφή της Disney. Εμπνευσμένος από το παραμύθι Χίλιες και Μία Νύχτες, ο Αλαντίν είναι μία διαχρονική ιστορία που κέντρισε το ενδιαφέρον του στούντιο. Είναι η ιστορία ενός συνηθισμένου ανθρώπου με κλασική αφήγηση και παγκόσμια θεματολογία που αφορά όλες τις ηλικίες.

Το θρυλικό Tζίνι υποδύεται ο δύο φορές υποψήφιος για Όσκαρ Will Smith (Men in Black, The Legend). Ο Mena Massoud (Jack Ryan) υποδύεται τον ομώνυμο ρόλο, η Naomi Scott (Power Rangers) είναι η πριγκίπισσα Γιασμίν και ο Marwan Kenzari (Έγκλημα στο Όριαν Εξπρές) ενσαρκώνει τον δολοπλόκο Τζαφάρ.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Μαΐου 2019 από την Feelgood Ent.!

Αμφιβολία συναισθημάτων! Μία σύγχρονη ρομαντική κωμωδία με γαλλικό αέρα και πρωταγωνιστές λαμπερούς και άκρως γοητευτικούς χαρακτήρες σε σκηνοθεσία του Louis Garrel είναι η ταινία Ένας Πιστός Άντρας (L'homme fidèle / A Faithful Man). Οχτώ χρόνια μετά τον χωρισμό τους, ο Αμπέλ συναντά ξανά τη Μαριάν στην κηδεία του παλιού κολλητού του και συντρόφου της Μαριάν, Πολ. Ο Αμπέλ θεωρεί αυτό το τραγικό γεγονός έναν καλό οιωνό. Ο θάνατος του Πολ του δίνει την ευκαιρία να ξανακερδίσει τη Μαριάν. Κάτι που θα συμβεί μόνο αν ο Ζοζέφ, ο γιος του Πολ και της Μαριάν, και η αδελφή του Πολ, η Εβ, σταματήσουν να μηχανορραφούν για να του στερήσουν κάθε ελπίδα…

Στον απολαυστικό αυτό φόρο τιμής στη nouvellevague, που απέσπασε το Βραβείο Σεναρίου στο Σαν Σεμπαστιάν, πρωταγωνιστεί ο ίδιος ο Louis Garrel (Ονειροπόλοι) μαζί με τις αφοπλιστικές Laetitia Casta (Άλλοθι) και Lily-Rose Depp (Η Χορεύτρια). Το άρτιο σενάριο συνυπογράφει ο σπουδαίος Jean-Claude Carrière (Η Κρυφή Γοητεία της Μπουρζουαζίας).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Μαΐου 2019 από την Tanweer!

Buh Bye Boss! Δέκα χρόνια μετά το Vilaine, ο επιτυχημένος σεναριογράφος Allan Mauduit κάνει το προσωπικό σκηνοθετικό του ντεμπούτο, με την ταινία Σκότωσα το Αφεντικό μου (Rebelles / Rebels). Τρεις ηρωίδες γενναίες, δυνατές, λαμπερές, συγκινητικές και ξεκαρδιστικές. Χωρίς δουλειά ή προσόντα γενικότερα, η Σάντρα, μια πρώην νικήτρια καλλιστείων, μετακομίζει ξανά με τη μητέρα της, μετά από 15 χρόνια. Βρίσκει δουλειά σε ένα τοπικό εργοστάσιο, αλλά δεν τα πάει καλά με το αφεντικό της, τον οποίο… σκοτώνει κατά λάθος. Δύο γυναίκες συνάδελφοί της είναι μάρτυρες. Οι τρεις τους ανακαλύπτουν ότι ο νεκρός έκρυβε μια τεράστια περιουσία, την οποία αποφασίζουν να μοιραστούν. Κάπως έτσι ξεκινούν τα προβλήματα...

Με τις Cécile de France, Yolande Moreau, Audrey Lamy.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Μαΐου 2019 από την Seven Films!

Πρέπει να πέσεις χαμηλά για να πετάξεις! Ο σκηνοθέτης του Spring Breakers Harmony Korine επιστρέφει με ακόμα μία ατίθαση και γεμάτη χρώμα ταινία, με φόντο τη μεθυστική Κούβα και την ηλιόλουστη Φλόριντα. Η ταινία Ο Παραλίας (The Beach Bum) ακολουθεί τις ξεκαρδιστικές περιπέτειες του Μούντογκ, ενός αξιαγάπητου και ασυμβίβαστου συγγραφέα που ζει τη μεγάλη ζωή με τους δικούς του όρους, χωρίς να ακολουθεί κανόνες και «πρέπει». Πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ο Μούντογκ, ένας ξεπεσμένος ποιητής που ζει πλέον ανάμεσα σε ποτάμια αλκοόλ, σύννεφα καπνού χασισιού και τα μαλακά μαξιλάρια της πλούσιας γυναίκας του. Από τη μια στιγμή στην άλλη θα βρεθεί άστεγος και θα πρέπει να τελειώσει το μυθιστόρημά του ώστε να αντιμετωπίσει την οικονομική καταστροφή. Σε αυτό θα τον βοηθήσουν οι φίλοι του: ένας πυρομανής, ένα καπετάνιος με εμμονή στα δελφίνια, ένας ευγενικός ειδήμων του χόρτου και ένας παγκοσμίου φήμης τραγουδιστής που έχει κάνει καριέρα με το στυλ του μποέμ τύπου. Ο κόσμος του Μούντογκ είναι γεμάτος χρώμα, φωτεινά μαγιό, έντονα ηλιοβασιλέματα και τα εκτυφλωτικά φώτα του Μαϊάμι.

Πρωταγωνιστεί ο βραβευμένος με Όσκαρ Matthew McConaughey και ένα all-star καστ που αποτελείται από τους Isla Fisher, Zach Efron, Martin Lawrence, Jimmy Buffett, Jonah Hill και τον Snoop Dogg.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Μαΐου 2019 από την Odeon!

Guns, Lots of Guns!

του zerVo (@moviesltd)

Ξεκαθάρισμα καταρχήν μαζί σου Τζόναθαν. Την πρώτη σου φορά, όταν είχες πέσει σε βαθιά κατάθλιψη αναπολώντας την χαμένη καλή σου κι εξαφάνισες ολάκερη Ρωσική Μαφία για ένα τετράποδο, πιάνοντας μια 90άρα μύρια στον μποξόφη, στο είχα πει, πως δεν τα άξιζες ούτε για πλάκα. Την δεύτερη, που στην ουσία δεν έκανες τίποτα παραπάνω από το να επαναλάβεις το ίδιο κόλπο γκρόσο, διπλασιάζοντας την συγκομιδή δολαρίων, με έκανες να τσιμπιέμαι, που δεν μπορούσα να κατανοήσω τους λόγους ετούτης της εμπορικής επιτυχίας σου. Πλέον μετά και το τρίτο επεισόδιο σου, μπορώ μονάχα να υποβάλλω τα σέβη μου, αφού έχεις καταφέρει να σηκώσεις τόσο εισπρακτικό κουρνιαχτό γύρω από την πάρτη σου, χωρίς στην πραγματικότητα να έχεις κάνει σχεδόν τίποτα. Πλοκή, you know? Θα μου πεις την εποχή του ενός υπέρ ήρωα per week, κάτι τέτοιες απαιτήσεις, μοιάζουν με λεπτομέρειες...

Έχοντας μόλις φέρει εις πέρας ένα από τα πιο δύσκολα συμβόλαια θανάτου της καριέρας του, εξοντώνοντας έναν εκ των κορυφαίων στην ιεραρχία της αδελφότητας του εγκλήματος, ο επαγγελματίας εκτελεστής Τζον Γουίκ, θα βρεθεί εκτός χρόνου επικοινωνίας με την βάση και αυτομάτως θα οριστεί ως επικηρυγμένος, για το ποσό ρεκόρ των 14 εκατομμυρίων μπακς. Δίχως να διαθέτει την πολυτέλεια να οργανώσει την αντίδραση του, καθώς αμέτρητοι κυνηγοί κεφαλών θα ριχτούν μονομιάς στο κατόπι του και με τους συμμάχους να περιορίζονται σημαντικά, ο χήρος Τζον, θα σκεφτεί πως η μοναδική του ελπίδα σωτηρίας, ώστε να καθαρίσει ξανά το όνομα του και να αφαιρεθεί από την λίστα των επικίνδυνων wanted, είναι κρυμμένη στις ερήμους του Μαρόκου.

Δρόμο θα πάρει και δρόμο θα αφήσει, αφού ισοπεδώσει το μισό Μπρούκλιν και καμιά πεντακοσαριά πάνοπλους νοματαίους πριν αναχωρήσει για Καζαμπλάνκα, ψάχνοντας την λύτρωση, αφού δεν είναι δυνατόν να ξεπεράσει ολομόναχος, ολάκερο οργανωμένο συνδικάτο. Το μείζων θέμα για εκείνον, είναι που σε κάθε βήμα του, εμφανίζονται όλο και περισσότεροι διψασμένοι για αίμα αντίπαλοι, μη αφήνοντας του το περιθώριο να υπολογίσει με σαφήνεια το επόμενο του βήμα. Και η νοητή κλεψύδρα γύρω του ολοένα και αδειάζει, σημαίνοντας συναγερμό, πως το τέλος του, όπου νάναι πλησιάζει...

Τι έχει συμβεί τώρα εδώ και που έχει οδηγηθεί ένα πράγμα που ξεκίνησε με όχι και πολλές πολλές φιλοδοξίες, από την ματαιόπονη έφοδο κάποιας συμμορίας μια βραδιά στο διαμέρισμα του Τζονι? Ακούγοντας η παραγωγή τα δικαιολογημένα παράπονα περί μηδενικού πλοτ στα δύο πρότερα τσάπτερς, πήρε την απόφαση να ρίξει στο μίξερ, όσο περισσότερους καινούργιους χαρακτήρες μπορούσε, σχηματίζοντας ένα δαιδαλώδες παζλ διαπλοκής, όπου κανείς δεν είναι στην ουσία ο φίλος ή ο εχθρός που φαίνεται. Φυσικά οι φανς των κινηματογραφικών σκοτωμών, που από δαύτους και ετούτο το μέρος διαθέτει και σε πληθώρα και σε ποικιλία, δεν πολυζορίζονται που το σενάριο δεν βγάζει κάποιο ιδιαίτερο νόημα, ούτε που πηγαίνει σε πολύ μεγάλο βαθμό περίπατο, το άλλοθι του "στυλιζαρισμένου action", ταμπέλα που κατά κόρον χρησιμοποίησε ο ντιρέκτωρ Chad Stahelski, απαντώντας στις βολές περί ανύπαρκτης ίντριγκας.

Με το μπάτζετ να έχει τριπλασιαστεί από την εισαγωγική φορά, στο κόλπο θα μπουν, όχι μόνο τα εξωτικά σκηνικά στις παρυφές του Άτλαντα, αλλά και κάμποσοι διάσημοι αστέρες σαν την Halle Berry, την σιμά στα 70 της πια θυγατέρα Houston ή τον Γαλλομαροκίνο Said Taghmaoui, για να περιβάλλουν τους ήδη γνώριμους από τα προηγούμενα Ian McShane, Laurence Fishburne, Lance Reddick. Το αστείο είναι που στην εξίσωση προστίθεται κι ένας από τους πλέον αναγνωρισμένους Action Man της περιόδου της βίντεο κασέτας, ο φοβερός και τρομερός Marc Dacascos, με προφανή αποστολή να ξυπνήσει τα 80s πάθη της πλατείας, εποχής που το είδος σάρωνε στις αίθουσες. Φάουλ! Για τις χιτάρες τότες δεν ήταν υπαίτιος κανένας Sly, κανένας Schwartz και κανένας από τους δευτεροκλασάτους Van Damme ή Seagal. Έστω κι αν θεωρούνταν προϊόντα βήτα εθνικής τω καιρώ εκείνω, η διατήρηση τους στην μνήμη τόσες δεκαετίες μετά, απέδειξε ακριβώς το αντίθετο, πως είχαν βάση, θέμα, κορμό, ρυθμό, χημεία. Εδώ σου δίνεται η εντύπωση πως το ίδιο παλεύεται να επιτευχθεί με το μπούχτισμα, το χόρτασμα, τον ακατάπαυστο πανικό, τα ειδικά εφέ και το σχιζοφρενικό μοντάζ. Μα δεν είναι έτσι η αγάπη...

Πόσο μάλλον όταν στο επίκεντρο βρίσκεται ένας συμπαθής μεν, όχι και φημισμένος για την ερμηνευτική του πληρότητα σταρ, σαν τον Keanu Reeves, που κάποια μοίρα προφανώς τον έχει σε συμπάθεια, επαναφέροντας τον από τον μαρασμό που είχε ξεπέσει, κατόπιν του σφυρίγματος της λήξης της καριέρας των Wachowski Sisters. Κέφι και όρεξη για να ριχτεί σε νέες προκλήσεις, ακολουθώντας το δόγμα Neeson για τους σιτεμένους περφόρμερς το διαθέτει ο 55χρονος πλέον ηθοποιός, που πλάκα πλάκα μας κάνει παρέα στο εκράν για κοντά μια 35ετία, από τότε που έπαιζε κιθάρα στον αέρα ως έφηβος Τεντ. Κάτι τέτοιο όμως δεν είναι αρκετό από μόνο του, ούτε καν με την βοήθεια της ονομαστής κομπανίας που τον συντροφεύει για να οριστεί ο Τζον Γουίκ του ως μεγάλος και τρανός!

Συνεπώς τα πάντα - και - εδώ εξαντλούνται στις ευρηματικές μεθόδους εξολόθρευσης των οχτρών, στις ικανοποιητικές χορογραφίες, που μαγικές, εξωπραγματικές ή ανεπανάληπτες τις αποκαλεί μόνο όποιος αφελής (και ασεβής) δεν γνωρίζει τι εστί Αγία Τριάδα των Johnnyδων από το Χονγκ Κονγκ - To, Mak, Woo. Οπότε αν μένει κάτι και για εμάς, πέρα από τα εκατομμύρια του τζακ ποτ στα ταμεία της Lionsgate, είναι το ματασυναπάντημα του Νίο και του Μορφέα στο φινάλε - υπόσχεση για coming back soon, έτσι για να φέρουμε ξανά κατά νου, την τριλογία που καθόρισε τον κανόνα της απόλυτης υπεραξίας, όσο καιρό θυμάμαι να υπάρχει σινεμά.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Μαΐου 2019 από την Spentzos Films!

Εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σου μοιάζω!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«Εσείς θέλετε, εμείς μπορούμε»!

Παραθέτει μερικά πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία το δελτίο τύπου για την ταινία και σας τα... παραθέτουμε κι εμείς εδώ:

2006: Ο σκηνοθέτης Κίμων Τσακίρης παρουσιάζει το «Sugartown: Οι Γαμπροί» και προκαλεί το ενδιαφέρον κοινού και MME, καταγράφοντας το σχέδιο του τότε υποψήφιου Δημάρχου της Ζαχάρως, Πανταζή Χρονόπουλου, που σκόπευε να φέρει γυναίκες από τη Ρωσία για να αποκαταστήσει τους εργένηδες του χωριού. Η ταινία συμμετέχει στο φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, κερδίζει το βραβείο κοινού για ταινία τεκμηρίωσης άνω των 45 λεπτών και το Κρατικό Βραβείο Ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους. Ένα χρόνο μετά κυκλοφορεί στους κινηματογράφους.

2010: Ο δημιουργός επιστρέφει με το «Sugartown: Η Επόμενη Μέρα» και καταπιάνεται με τις καταστροφικές πυρκαγιές του Αυγούστου του 2007, εξετάζοντας τα σημάδια που άφησε στους κατοίκους και την πορεία της ανοικοδόµησης των καμένων περιοχών της, με φόντο τις αντιπαλότητες και την τάση για προσωπικό πλουτισµό.

2019: Η άτυπη τριλογία ολοκληρώνεται με το Sugartown: Για Μια Χούφτα Ψήφους. Η ταινία έλαβε μέρος στο περασμένο φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, στο τμήμα «Everything is politics».

Ο υποψήφιος δήμαρχος επέτρεψε στην παραγωγή πλήρη πρόσβαση στη διαδικασία της προεκλογικής του εκστρατείας. Μία ανορθόδοξη απόφαση, αν αναλογιστούμε τα προηγούμενα δύο ντοκιμαντέρ του δημιουργού.

Η υπόθεση: Ο έκπτωτος δήμαρχος της Ζαχάρως Πανταζής Χρονόπουλος καταφέρνει, μία εβδομάδα πριν από τις δημοτικές εκλογές του 2014, να του επιτραπεί να θέσει ξανά υποψηφιότητα για το ανώτατο αξίωμα της πόλης. Αποφασισμένος να νικήσει οριστικά τους αντιπάλους του και «να μην ξαναπατήσουν στην πόλη», βάζει σε λειτουργία τα όπλα που τον κρατούν εδώ και 12 χρόνια απόλυτο άρχοντα της περιοχής.

Η άποψή μας: η ταινία αποτελεί παγκόσμιο φιλμικό παράδοξο! Εδώ λοιπόν έχουμε να κάνουμε για την τρίτη ταινία μιας πετυχημένης – και αναγνωρισμένης θετικά από την κριτική ως επί τω πλείστον – σειράς ντοκιμαντέρ! Πώς είχαμε «Bachelor», «Bachelor 2» και «Bachelor 3»; Ε, αυτό σε ντοκιμαντέρ! Αυτός ο Πανταζής Χρονόπουλος, ο αληθινός πρωταγωνιστής τούτων των τριών ντοκιμαντέρ, είναι τεράστια μούρη! Καταρχάς, έχει φωτογένεια. Και είναι ένας απίστευτος κινηματογραφικός ήρωας! Θέλω να πω, είναι ένας πολιτικάντης από το βαθύ ΠΑΣΟΚ, το ορθόδοξο που λένε και πλέον, μετά από 12 χρόνια στην τοπική αυτοδιοίκηση, μετά από δεκάδες καταδικαστικές αποφάσεις εναντίον του, με 80 χρόνια φυλάκισης (!!!), δεν κωλώνει πουθενά!

Μπροστά στην κάμερα μοιράζει σταυρωμένα ψηφοδέλτια (!!!) στους ψηφοφόρους που είναι να τον ψηφίσουν, μιλάει καθαρά για βοήθεια σε μια κοπέλα, ότι θα της βρει δουλειά στην Αμερική (!!!) με το αζημίωτο, αρκεί να τον ψηφίσει, φτιάχνει... δρόμο στα κατσάβραχα για να «γλυκάνει» ψηφοφόρους του και «ανοίγει τα μάτια» σε συνάδελφό του εξηγώντας του με πολύ απλά ελληνικά πώς θα μπορέσει να κάνει σωστή χρήση τα λίγα χρήματα που παίρνει από την κεντρική εξουσία, προκειμένου να κάνει έργα στον τόπο του. Είναι πολύ απλό: θα καταθέσει σχέδια έργου για περισσότερα πράγματα και με τα χρήματα που θα πάρει εννοείται ότι κάποια δεν θα τα κάνει!!! Ο Πανταζής βρίζει, είναι χυδαίος, είναι άξεστος, είναι ένας από εμάς. Είναι το πρόσωπο της πολιτικής στην Ελλάδα του 21ου αιώνα στα κατώτερα στρώματα.

Έχει φωτογραφία δίπλα στον Μουρίκη – του γνωστού σκανδάλου και κατά πως φαίνεται, έχει εξουσία καθώς μάλλον διαθέτει κρυμμένους άσους στο μανίκι του – για να μην το χοντρύνουμε και βρεθούμε ξαφνικά να προσπαθούμε να αποδείξουμε πως δεν είμαστε ελέφαντες! Όπως μαθαίνουμε, στις 18 Μαΐου θα βγει δικαστική απόφαση για το αν μπορεί να διεκδικήσει εκ νέου τον δημαρχιακό θώκο και σε αυτές τις δημοτικές εκλογές! Εντελώς επίκαιρη λοιπόν η ταινία και έτσι δικαιώνεται εν πολλοίς η απόφαση του Τσακίρη να την παρουσιάσει τώρα – κι ας έχουν περάσει χρόνια από τότε που την ολοκλήρωσε! Σάμπως έχει αλλάξει κάτι στο πολιτικό σκηνικό της χώρας μας; Ο Τσακίρης κατορθώνει με την πανταχού παρούσα κάμερά του να πιάσει στιγμές που από τη μια προκαλούν το γέλιο του θεατή, από την άλλη όμως μπορούν να τον οδηγήσουν και στην απελπισία με το χάλι μας.

Ο σκηνοθέτης είχε ελεύθερη πρόσβαση στα πάντα και φαίνεται να μην σχολιάζει ο ίδιος τα πράγματα: δεν κάνει προπαγάνδα υπέρ ή κατά του Πανταζή. Ενδεχομένως, όμως, τα... πολύ χοντρά να μην μας τα παρουσιάζει. Τέτοιο... κελεπούρι δεν χάνεται. Γιατί να μην γυριστεί και τέταρτη ταινία με τον Πανταζή πρωταγωνιστή; Ο άνθρωπος αυτός αν δεν υπήρχε, θα έπρεπε να... κατασκευαστεί! Μικρή διάρκεια, καλός ρυθμός, επικαιρότητα κι ένας «πρωταγωνιστής» απίστευτος, σε μια κόντρα με διάθεση «take no prisoners» εναντίον του «ξενομερίτη» γιατρού – εντάξει, και του ΚΚΕ, αλλά αυτό μπαίνει σε δεύτερη μοίρα. Κι όμως, υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι γύρω μας. Κι όμως, υπάρχουν άνθρωποι που τους ψηφίζουν. Και μάλιστα, με σταυρωμένα ψηφοδέλτια.

Τίποτε παραπάνω από καταγραφή μιας πραγματικότητας που δεν θέλουμε να αντικρίσουμε κατάματα αποτελεί τούτο το ντοκιμαντέρ. Κι όμως, είναι πολύ σημαντικό όλο αυτό. Και γίνονται και πολύ ενδιαφέρουσες επισημάνσεις. Όπως πχ: δεν είναι καθόλου τυχαία η άνοδος της Χρυσής Αυγής, μας λέει εμμέσως ο σκηνοθέτης, μιας που υπάρχουν τέτοιοι δήμαρχοι! Πέρα από την έκπληξη, πέρα από το γέλιο, πέρα από την πίκρα, υπάρχει όλη η Ελλάδα χωμένη στα λίγα λεπτά αυτού του ντοκιμαντέρ. Προφανώς η ταινία δεν θα κόψει δεκάδες χιλιάδες εισιτήρια, αλλά νομίζω ότι θα είναι τίμιο το αποτέλεσμά της. Και θα ήθελα πραγματικά να μάθω σε ένα επόμενο ντοκιμαντέρ για τη Ζαχάρω, όλα όσα δεν έχουμε μάθει στα τρία προηγούμενα. Χωρίς μοντάζ. Αλήθεια μόνο. Τρέμε «Αποκάλυψη Τώρα»! The horror... The horror...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Μαΐου 2019 από την Feelgood Entertainment!