Movies Ltd

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«Άσε τους μικρούς να ονειρεύονται»

Τα αδέλφια Fabio και Damiano D’Innocenzo γεννήθηκαν στη Ρώμη το 1988, είναι δηλαδή 30 χρονών και είναι ομοζυγωτοί δίδυμοι! Όπερ σημαίνει, μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό. Πέρασαν την εφηβεία τους στα περίχωρα της ιταλικής πρωτεύουσας ζωγραφίζοντας, γράφοντας ποιήματα και τραβώντας φωτογραφίες. Χωρίς να έχουν σπουδάσει σκηνοθεσία ή γενικώς κινηματογράφο, έχουν γυρίσει βιντεοκλίπς, τηλεταινίες κι έχουν σκηνοθετήσει κι ένα θεατρικό έργο. Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία τους και προβλήθηκε στο τμήμα Panorama του φεστιβάλ Βερολίνου του 2018.

Η ταινία Αδέλφια Εξ Αίματος (La terra dell' abbastanza) είναι υποψήφια για τέσσερα βραβεία David di Donatello (τα ιταλικά Όσκαρ): καλύτερου πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη, σεναρίου, φωτογραφίας και παραγωγών. Η απονομή των βραβείων θα γίνει στις 27 Μαρτίου.

Η υπόθεση: Ο Μίρκο κι ο Μανόλο είναι παιδικοί φίλοι, που ζουν στη Ρώμη, σπουδάζουν σε τεχνικές σχολές τα πρωινά, και τα βράδια δουλεύουν ως ντελίβερι πίτσας. Μια νύχτα, τελειώνοντας τη βάρδιά τους, θα παρασύρουν με το αμάξι τους έναν άνθρωπο και θα τον εγκαταλείψουν. Δεν τους έχει δει κανείς. Και ο πατέρας του Μανόλο τους λέει να μην ανησυχούν και πως όλα θα πάνε καλά. Κι όντως, έτσι πάνε. Γιατί, ο άνθρωπος που σκότωσαν ήταν ένας πρώην μαφιόζος, προστατευόμενος μάρτυρας από την αστυνομία, και μία από τις συμμορίες τον είχε ήδη βάλει στο μάτι για να τον ξεπαστρέψει. Ο πατέρας του Μανόλο, που πήγαινε σχολείο με κάποια από τα μέλη της συμμορίας, λέει πως το παιδί του σκότωσε τον μάρτυρα.

Έτσι, ο Μανόλο αρχικά και ο Μίρκο αργότερα, γίνονται κι αυτοί μέλη (δοκιμαστικά) της συμμορίας. Η... καριέρα τους περιλαμβάνει μια δολοφονία (με όπλα αυτήν τη φορά), ως βάπτισμα του πυρός κι εμπλοκή σε εμπόριο λευκής σαρκός, παιδοφιλία και διακίνηση ναρκωτικών. Ο Μίρκο δεν μπορεί να το χειριστεί άνετα όλο αυτό και η συμπεριφορά του γίνεται ολοένα και πιο βίαιη. Κι όταν μία αποστολή που αναλαμβάνουν οι δύο φίλοι, η οποία θα τους ανεβάσει στην ιεραρχία της συμμορίας, πηγαίνει στραβά, ο Μίρκο καλείται να πάρει σημαντικές αποφάσεις...

Η άποψή μας: Είναι τρελό πόσες πολλές ταινίες μπορούν να γυριστούν στην Ιταλία με θέμα τη μαφία! Και οι μπαγάσες οι ούνα φάτσα ούνα ράτσα, μετά από ένα διάστημα μετριοτήτων, επανήλθαν δριμύτεροι, με ταινίες συγκλονιστικές κυριολεκτικά. Όπως τούτη εδώ! Που δεν σταματάει να θέτει ερωτήματα και ηθικά διλήμματα στον θεατή. Που ξεκινάει ως ανεμοστρόβιλος και σε σφυροκοπάει μέχρι το εξαιρετικό φινάλε! Αρχικά, νομίζεις πως θα δεις μια ταινία για τις συνέπειες ενός hit and run σε δυο αμούστακα αγόρια, τους υπεύθυνους για την ανθρωποκτονία εξ αμελείας, έτοιμα όμως να αρπάξουν τη ζωή που θεωρούν ότι τους ανήκει και να τη ρουφήξουν μέχρι την τελευταία σταγόνα. Μετά, οι σκηνοθέτες κάνουν μια στροφή: εντάξει παιδιά, μαφιόζο φάγατε, δεν τρέχει και τίποτε, έτσι κι αλλιώς σημαδεμένος ήταν, γλιτώσατε και τις σφαίρες που θα ξοδευόταν για τη δολοφονία του!

Η δολοφονία ενός ανθρώπου, λοιπόν, λειτουργεί εντέλει ως... λαχείο για τα δύο παιδιά! Μιας που έστω και κατά λάθος θα βρεθούν να δουλεύουν στο οργανωμένο έγκλημα. Είναι μειράκια αλλά αρχίζουν να βγάζουν καλά φράγκα. Και κατά πως φαίνεται δεν τους νοιάζει ο τρόπος! Αλλάζουν, αναισθητοποιούνται, δεν χαμπαριάζουν τίποτε! Όταν ο πιο ευαίσθητος Μίρκο δείχνει να επηρεάζεται ψυχοσωματικά πχιά από την όλη κατάσταση, ο Μανόλο του λέει: «είναι επειδή σκέφτεσαι: μην σκέφτεσαι». Ναι, μην σκέφτεσαι. Γιατί αν σκεφτείς δεν θα μπορείς να ζήσεις με τον εαυτό σου με αυτά που κάνεις. Ο χαρακτήρας των δύο παιδιών έχει να κάνει και με το με ποιον γονέα μεγάλωσαν. Ο πατέρας του Μανόλο χαίρεται που ο γιος του ανεβαίνει στη μαφία, βγάζει λεφτά, μπορεί επιτέλους να ζήσει τη μεγάλη ζωή. Η μητέρα του Μίρκο, όμως, δεν χαίρεται καθόλου. Ξέρει ότι τα χρήματα είναι βρώμικα. Τα χρειάζεται αλλά δεν τα θέλει.

Όλα αυτά τα παρουσιάζουν οι δύο σκηνοθέτες με τη μορφή του επείγοντος, με τρομερή αυθεντικότητα, με γνώση των κωδίκων του είδους, με καθαρή ματιά και (το είπαμε και πιο πάνω) με συνεχές σφυροκόπημα του θεατή: εσύ τι θα έκανες στη θέση τους; Μάλλον έχουν δει και τον «Δεκαπενταύγουστο» του Γιάνναρη μιας που στο φινάλε πάνε να κλείσουν με κάτι ανάλογο. Όχι όμως. Στην ταινία τους δεν υπάρχει χώρος για σωτηρία, για μετάνοια, για άφεση αμαρτιών. Και το μικρό φινάλε μετά το φινάλε, λίγο ή πολύ καιρό αφού έχουν ολοκληρωθεί τα γεγονότα, μας οδηγεί σε συνάντηση των δύο γονέων: του πατέρα του Μανόλο και της μητέρας του Μίρκο. Τα παιδιά μεγάλωσαν σε μονογονεϊκές οικογένειες: κάτι λέει κι αυτό... Λένε διάφορα λοιπόν οι δύο γονείς, και κάποια στιγμή ρωτάει ο πατέρας του Μανόλο: «και τι θα φάτε για μεσημεριανό»; Για να πάρει την απάντηση: «Αυτά που έχουμε».

Αν δείτε την ταινία, θα καταλάβετε την περήφανη στάση ζωής που κρύβει η τόσο μικρή αλλά τόσο γενναία αυτή φράση. Εύγε στους Ιταλούς. Μπράβο τους. Ναι, αυτή είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία, που δεν πρέπει να τη χάσετε.

Τι μας κρύβουν;

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«Αυτό θα πάει για τρακόσιε χιλιάδε δίσκοι!»

Τον Αμερικάνο David Robert Mitchell τον γνωρίσαμε μέσω της δεύτερης μεγάλου μήκους ταινίας του, που δεν ήταν άλλη από το εξαιρετικό Σε ακολουθεί (It Follows, 2014). Μάλιστα, με εκείνη την ταινία ο 45χρονος σήμερα Mitchell είχε συμμετάσχει στο τμήμα «Εβδομάδα της Κριτικής» του φεστιβάλ των Καννών εκείνης της χρονιάς. Είχε προηγηθεί το «The Myth of the American Sleepover» (2010) κι εκείνο με συμμετοχή στην «Εβδομάδα της Κριτικής» εκείνης της χρονιάς. Ε, με την τρίτη του ταινία πήγε ξανά στις Κάννες, πέρσι, αυτήν τη φορά όμως στο Διαγωνιστικό Τμήμα. Μία ταινία ανά τέσσερα χρόνια. Καθόλου άσχημα. Κι αυτή, η τελευταία του, Το Μυστικό της Ασημένιας Λίμνης (Under The Silver Lake), είναι μια ταινία που γουστάραμε τρελά. Κι ας μην πήγε την τρέλα της ως τα άκρα, όπως το θέλαμε...

Μετά την προβολή της στις Κάννες και τις αντικρουόμενες κριτικές που πήρε, η εταιρία που εξασφάλισε τα δικαιώματά της στις ΗΠΑ άλλαξε πολλές φορές την ημερομηνία εξόδου της. Μάλιστα, κάποια στιγμή, είχε τεθεί ζήτημα να μονταριστεί εκ νέου και να βγει μετά στις αίθουσες. Αρχικά, η ταινία ήταν να βγει στις ΗΠΑ λοιπόν τον Ιούνιο του 2018. Κατόπιν, η ημερομηνία εξόδου μετατέθηκε για τον Δεκέμβρη του 2018, μέσα στην περίοδο που βγαίνουν οι οσκαρικές ταινίες δηλαδή. Εντέλει, η ημερομηνία εξόδου της μετατέθηκε για τις 19 Απριλίου τρέχοντος. Στη χώρα μας δηλαδή θα παιχτεί πριν από την Αμερική. Η πρώτη χώρα στην οποία η ταινία προβλήθηκε εμπορικά ήταν η Γαλλία, τον περασμένο Αύγουστο κι εκεί έκανε εισπράξεις που ξεπέρασαν το 1,5 εκατομμύριο δολάρια.

Η υπόθεση: Καλιφόρνια, 2011/ Ο Σαμ είναι ένας 33χρονος άντρας χωρίς φιλοδοξίες. Ζει σε ένα διαμέρισμα που νοικιάζει σε ένα συγκρότημα κατοικιών στο ανατολικό Λος Άντζελες και περνάει τις μέρες του πηδώντας μια wannabe ηθοποιό, τσεκάροντας με τα κιάλια του τους γείτονες και τις γειτόνισσές του και διαβάζοντας μετά μανίας ένα fanzine με τίτλο «Under the Silver Lake». Δεν έχει δουλειά, δεν τον νοιάζει να πιάσει δουλειά, δεν έχει χρήματα και σε πέντε μέρες θα αναγκαστεί να φύγει από το διαμέρισμά του, καθώς χρωστάει πολλά νοίκια. Μοναδική του σχέση με την οικογένειά του είναι τα τηλεφωνήματα που δέχεται από τη μητέρα του. Τη βαρεμάρα του έρχονται να την ανατρέψουν δύο γεγονότα: κάποιος σκοτώνει σκύλους στην περιοχή του Σαμ (!!!) και μια νέα, όμορφη κοπέλα εμφανίζεται στο συγκρότημα.

Τη λένε Σάρα. Ο Σαμ βγαίνει με τη Σάρα και περνάει υπέροχα το βράδυ μαζί της. Τόσο υπέροχα, που την ερωτεύεται! Την επόμενη μέρα, όμως, η Σάρα εξαφανίζεται μυστηριωδώς και το διαμέρισμα που νοίκιαζε μένει άδειο από πράγματα! Σε έναν από τους τοίχους του διαμερίσματος ο Σαμ βρίσκει αποτυπωμένο ένα παράξενο σχήμα. Παράλληλα, ένας δισεκατομμυριούχος εξαφανίζεται, επίσης μυστηριωδώς. Ο Σαμ θα προσπαθήσει να εξιχνιάσει τι ακριβώς συμβαίνει. Και θα μπει σε έναν κόσμο μυστήριο, γεμάτο από πρόσωπα, πράγματα, σύμβολα, που ποτέ του δεν μπορούσε να φανταστεί ότι υπάρχουν...

Η άποψή μας: Καιρό είχα να δω μια ταινία – rollercoaster με εκατομμύρια ιδέες, με απίστευτη κινηματογραφοφιλία, με χιλιάδες αναφορές στην ποπ κουλτούρα, ένα κράμα όπου το «Λος Άντζελες: Εμπιστευτικό» συναντά το «Mullholland Drive», που συναντάει το «Donnie Darko», που συναντάει την άλλη ταινία του Richard Kelly, το «Southland Tales», που συναντά την «Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων», που συναντά το «Ζουν ανάμεσά μας», που συναντάει το τηλεοπτικό «Leftovers» και το άλλο τηλεοπτικό, το «Twin Peaks» και θα μπορούσα να συνεχίσω έτσι εις το διηνεκές! Ο σκηνοθέτης, πάντα σε δικό του σενάριο, όπως και στις δύο προηγούμενες ταινίες του, επιχειρεί κάτι σαν οπτική και ακουστική εγκυκλοπαίδεια για το τι σημαίνει να είσαι (σχετικά) νέος, άντε, τριαντάρης, τη σήμερον ημέρα. Δείχνει ότι μπορεί να χειριστεί ένα μεγαλύτερο μπάτζετ από αυτό που είχε ως τώρα στις ταινίες του. Δείχνει ότι μπορεί να χειριστεί σημαντικότερους ηθοποιούς – έστω, μεγαλύτερα ονόματα απ' ότι ως τώρα στην καριέρα του. Κι όχι μόνον αυτό, αλλά είναι ηθοποιοί που τον εμπιστεύονται απόλυτα!

Πχ ο Andrew Garfield, o πρωταγωνιστής της ταινίας, ο Σαμ, εμφανίζεται γυμνός (εντάξει, από πίσω) να κάνει σεξ, να είναι βρώμικος και να... μυρίζει (μέχρι και ασβός τον πιτσιλάει ρε φίλε, τραβάει δράμα, άστα). Η διαρκώς ανερχόμενη Riley Keough, σαν να λέμε, η εγγονή του Elvis Presley, είναι επίσης αποκαλυπτική (όχι όσο στο «Το σπίτι που έχτισε ο Τζακ» του Lars von Trier, όπου επίσης συμμετέχει, αλλά και πάλι). Και με κάθε ευκαιρία, κινηματογραφοφιλία. Η σκηνή πχ όπου ο Σαμ πρωτοβλέπει την Σάρα στην πισίνα, είναι ακριβές αντίγραφο ανάλογης σκηνής που είχε η Marilyn Monroe στην τελευταία της ταινία πριν το θάνατό της, η οποία δεν βγήκε ποτέ στους κινηματογράφους, μιας που δεν ολοκληρώθηκε. Μέχρι και σύνδεση με το «2011: Η Οδύσσεια του διαστήματος» υπάρχει, με τρόπο που δεν μπορείτε να φανταστείτε! Πέρα από τα... χοντρά, υπάρχουν και οι μικρές λεπτομέρειες. Πχ, το διαμέρισμα στο οποίο μένει ο Σαμ έχει το νούμερο 23. Το νούμερο 23 κουβαλάει πολλά κρυφά νοήματα πίσω του για τους αριθμολάγνους. Τέτοια.

Δεν προλαβαίνεις να συνέλθεις από τη μία αναφορά και πας στην επόμενη. Αφίσα των Nirvana υπογεγραμμένη. Όχι όμως από τον Kurt Cobain, αλλά από την... κόρη του! Και να' σου το ένα γαμάτο τραγούδι μετά το άλλο (έτσι κι αλλιώς, μιλάμε για το σπουδαιότερο σάουντρακ των τελευταίων χρόνων)! Και να ακούγονται τραγούδια επιλεγμένα όχι μόνο γιατί ταιριάζουν αλλά επειδή οι στίχοι τους μπαίνουν στην πλοκή – γι' αυτό και τους βλέπουμε στη μεγάλη οθόνη. Πχ όταν ακούγεται το «What's the frequency Kenneth» των REM, οι παρακάτω στίχοι είναι βασικής σημασίας για την ίδια την ταινία κι αυτά που θέλει να πει: «I'd studied your cartoons, radio, music, TV, movies, magazines/ Richard said, "Withdrawal in disgust is not the same as apathy"/ A smile like the cartoon, tooth for a tooth/ You said that irony was the shackles of youth». Κι αν όλα όσα νομίζαμε παλιότερα και νομίζουν οι σημερινοί νέοι ως επαναστατικά δεν ήταν παρά στοιχεία για μανιπουλάρισμα; Κι αν το «Smells Like Teen Spirit» δεν γράφτηκε για φασαρισμένη κιθάρα αλλά πάνω σε ένα πιάνο; Η σκηνή με τον «Συνθέτη» είναι από τις πιο σπουδαίες της ταινίας.

Γενικώς, ο Mitchell μπάζει τον θεατή του σε έναν κόσμο που είναι εντελώς αναγνωρίσιμος αλλά ταυτόχρονα και τόσο σουρεαλιστικός. Μόνο που αυτός ο σουρεαλισμός είναι εντελώς... ρεαλιστικός! Όλα όσα λέγονται, γίνονται πιστευτά. Ναι, θα μπορούσαν να γίνουν. Ναι, υπάρχουν κρυφά νοήματα σε βιβλία, τραγούδια, ταινίες, τηλεοπτικές σειρές. Ναι, υπάρχουν νοήματα και σημάδια τα οποία μπορούν να αναγνωρίσουν μόνον οι πλούσιοι – οι φτωχοί μένουν στην απ' έξω. Ναι, το να αποκωδικοποιήσεις κάτι είναι σύνθετο, αλλά αν βάλεις το μυαλό σου να δουλέψει, θα τα καταφέρεις. Δεν χρειάζεται να παίξεις έναν δίσκο ανάποδα για να βρεις μηνύματα από τον... σατανά! Αρκεί να παίξεις με τους αριθμούς και να αποκωδικοποιήσεις πράγματα. Ναι, όλο το μυστικό του σύμπαντος μπορεί να κρύβεται στο πίσω μέρος μιας συσκευασίας δημητριακών! Ο δημιουργός οργιάζει! Σε βάζει στο τριπάκι του χωρίς λεπτό να σε πετάει έξω. Είναι τόσο άψογος κατασκευαστικά, τόσο συνεπής σε ότι αφορά τον ρυθμό, τόσο ενδιαφέροντας αισθητικά και τόσο ιντριγκαδόρος νοηματικά, που δεν βαριέσαι στιγμή!

Η έρευνα του Σαμ σε αυτό το κάτι σαν ειρωνικό νεονουάρ, τον οδηγεί σε υπόγεια τούνελ, σε προτομές του James Dean και σε αγάλματα του Νεύτωνα, σε κατά συρροή δολοφόνους σκύλων και σε παράξενους, έκπτωτους βασιλιάδες και σε τάφους παλιών ηθοποιών, σε ιδιαίτερες σέκτες και σε κωδικοποιημένα μηνύματα, σε έναν κόσμο πέρα από τον κόσμο μας και σε έναν άλλο όπου υπάρχουν... αναχωρητές. Πραγματικά τρομερή ταινία, που δεν σταματά να σε εκπλήσσει ούτε λεπτό. Κι αν το φινάλε σας φανεί... κάπως όταν με το καλό δείτε την ταινία, εγώ νομίζω πως είναι εντελώς ταιριαστό. Καλά είναι να παρατηρείς τον κόσμο «από απέναντι», καλύτερο όμως να συμμετέχεις, να ζεις. Και να απομακρύνεσαι από τη θέση του παρατηρητή. Γιατί εν δυνάμει, αντικείμενο της παρατήρησής σου μπορεί να είναι ο ίδιος σου ο εαυτός. Κι όταν ζεις και πάψεις να παρατηρείς, μπορεί όλα τα παράξενα που τόσο πολύ σου τραβούσαν την προσοχή, να μην έχουν πια καμία σημασία. Κι ας μην καταλάβεις ποτέ τι λέει ο αναθεματισμένος παπαγάλος κι αν κι αυτό που λέει θα μπορούσε να έχει νόημα σε έναν κόσμο εντελώς α-νόητο!

Ναι, του ξεφεύγει κάπου το πράγμα του σκηνοθέτη, από τον ενθουσιασμό του κι από την ανάγκη του να φουσκώσει κι άλλο, να βάλει κι άλλα πράγματα κι άλλες αναφορές, γιατί όχι το «How to Marry a Millionaire», γιατί όχι ο Hitchcock, γιατί όχι ο Nicolas Rey, γιατί όχι ο μύθος του Μεφιστοφελή; Kill your idols. Ιδίως αν πίσω από τα idols βρίσκεται ένας άσχημος γεράκος, που φτιάχνει πιασάρικα «επαναστατικά» τραγουδάκια για το... τσεκ! Μόνο εξωγήινους δεν έχει η ταινία! Ας είναι. Στο επόμενο επεισόδιο!!!

ΥΓ: Εννοείται πως θα την ξαναδώ. Με τρέλα!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Μαρτίου 2019 από την από την Spentzos Films!

Ένα μωσαϊκό του μικρόκοσμου της πατριαρχικής κοινωνίας! Μετά από την Παγκόσμια Πρεμιέρα της ταινίας στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Κάρλοβι Βάρι τον Ιούλιο του 2018, μετά από 20+ συμμετοχές σε σημαντικά Διεθνή Φεστιβάλ Κινηματογράφου σε Ευρώπη, Αφρική, Ασία και Αμερική και μετά από 4 βραβεία (βραβείο FIPRESCI καλύτερης Ελληνικής ταινίας και βραβείο της ΕΡΤ στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, βραβείο της Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου στο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου και βραβείο Emerging Filmmakers στο Hellas FilmBox στο Βερολίνο), η Παύση βγαίνει σε διανομή στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος στην Αθήνα. Μια γυναίκα, διψασμένη για αγάπη και επικοινωνία αλλά παγιδευμένη στη δυστυχία ενός καταπιεστικού γάμου, βρίσκει καταφύγιο σε ένα φανταστικό κόσμο εκδικητικής βίας. Σύντομα, πραγματικότητα και φαντασία συγχέονται. Η ηρωίδα της Τώνιας Μισιαλή, είναι μια γυναίκα σε συζυγική και υπαρξιακή κρίση στο κατώφλι της εμμηνόπαυσης που έρχεται αντιμέτωπη με έναν αδιάφορο και προσβλητικό σύζυγο -ένα αρσενικό «παλαιάς κοπής». Η ταινία τολμά να δείξει τον ερωτισμό μιας γυναίκας σε ώριμη ηλικία...

Πρωταγωνιστούν οι Στέλα Φυρογένη, Αντρέας Βασιλείου και Πόπη Αβραάμ.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Μαρτίου 2019 στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος!

Ποια καταστροφή επέρχεται με τη συγκατάθεση μας? H διεθνώς αναγνωρισμένη Naomi Kawase (Βραβείο Οικουμενικής Επιτροπής στο 70ο Φεστιβάλ Καννών για την Τυφλή Αγάπη) σκηνοθετεί το Κάθε Χίλια Χρόνια (Vision) μία ονειρική, μυστηριώδη και μεταφυσική ιστορία που διαδραματίζεται στα ειδυλλιακά δάση της Ιαπωνίας. Μοναδική ατμόσφαιρα, εξαιρετικές ερμηνείες και πανανθρώπινα μηνύματα. Η Ζαν ταξιδεύει στην Ιαπωνία αναζητώντας ένα σπάνιο ιαματικό φυτό που σύμφωνα με τον θρύλο εμφανίζεται μια φορά κάθε 997 χρόνια υπό σπάνιες συνθήκες. Στο ταξίδι της, συναντά τον Τόμο, έναν δασοφύλακα, που τη συνοδεύει στην αναζήτηση της και τη βοηθάει να ανατρέξει στο παρελθόν της. Είκοσι χρόνια πριν, στο ίδιο δάσος στο οποίο ελπίζει να βρει το θεραπευτικό φυτό, η Ζαν ερωτεύτηκε για πρώτη φορά. Μια ταινία που ρίχνει φως στην αμηχανία της σύγχρονης κοινωνίας, ενώ ενστερνίζεται τις διαφορές μεταξύ μας και προτείνει το επόμενο βήμα για την ανθρωπότητα.

Πρωταγωνιστούν οι Juliette Binoche, Masatoshi Nagase, Takanori Iwata, Mirai Moriyama, Min Tanaka.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Μαρτίου 2019 από την Tanweer!

Η βία είναι, θαρρείς, μια μορφή αυτοδικίας, αλλά το τι καθίσταται Δίκαιο συνεχώς εξελίσσεται! Κορσική, δεκαετία ’90, ένα πεδίο πολύ βίαιων εθνικιστικών συγκρούσεων, που στόχο είχαν την αυτονόμηση του νησιού από τον έλεγχο της Γαλλίας. Δεκάδες νεκροί και ένα νησί παραδομένο στη βία. Ο σκηνοθέτης, Thierry De Peretti, στη δεύτερη ταινία του Ο Κορσικάνος (Une Vie Violente), που προβλήθηκε στις Κάννες, θέλησε να καταδείξει τις ολέθριες επιπτώσεις που είχαν τα εθνικιστικά κινήματα στη γενέτειρά του, αφηγούμενος την ιστορία ενός νεαρού, ο οποίος αναγκάζεται να μεταναστεύσει στη Γαλλία, προκειμένου να ξεφύγει από το βίαιο παρελθόν του, καθώς υπήρξε ενεργό μέλος εθνικιστικών οργανώσεων. Ο θάνατος ενός παλιού συντρόφου, του ξυπνά μνήμες και συνειδητοποιεί όλα όσα τον μεταμόρφωσαν από έναν νέο άνθρωπο της μεσαίας τάξης, γεμάτο όνειρα και σχέδια για το μέλλον σε έναν ριζοσπαστικό, ακτιβιστή επαναστάτη, που περνάει τη ζωή του μόνιμα καταδιωκόμενος. Η απόφαση στο δίλημμα να παραστεί ή όχι στην κηδεία του συντρόφου του στο νησί όπου είναι καταζητούμενος, είναι αυτή που θα καθορίσει το υπόλοιπο της ζωής του. Πρόκειται για ένα ανατριχιαστικό πορτρέτο της ανόδου και της πτώσης ενός νεαρού άνδρα, εκφραστή μιας χαμένης γενιάς, που κινηματογραφικά ισορροπεί περίτεχνα μεταξύ των ταινιών «Γόμορρα» και «Ο Νονός».

Πρωταγωνιστούν: Jean Michelangeli, Henri-Noel Tabary, Cedric Appietto, Marie Pierre Nouveau, Delia Sepulcre-Nativi, Dominique Colombani, Paul Garette.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Μαρτίου 2019 από την Weird Wave!

Γυναικεία δύναμη! Μία επική υπερπαραγωγή με εντυπωσιακό καστ, μία απολαυστική περιπέτεια με το χιούμορ και το συναίσθημα που διακρίνει όλες τις σερί επιτυχίες της ερυθρόλευκης φίρμας των κόμικ, είναι η Captain Marvel. Η πρώτη σόλο ταινία της Marvel με γυναίκα υπερηρωίδα είναι σίγουρα το πολυαναμενόμενο γεγονός της χρονιάς για όλους του λάτρεις του επιτυχημένου κινηματογραφικού σύμπαντος. Η πρωτοτυπία του εγχειρήματος δεν εξαντλείται εδώ, αφού η ταινία έχει για πρώτη φορά στην ιστορία της Marvel γυναίκα σκηνοθέτη. Πρόκειται για την Anna Boden (σενάριο Half Nelson) που συνυπογράφει τη σκηνοθεσία με τον Ryan Fleck (σκηνοθεσία Half Nelson). Μία ολοκαίνουρια περιπέτεια από μία πρωτόγνωρη περίοδο της ιστορίας τoυ MCU, που διαδραματίζεται τη δεκαετία του ’90, παρακολουθεί την Carol Danvers καθώς μεταμορφώνεται σε μία από τις πιο ισχυρές ηρωίδες του κόσμου. Όταν ένας μαινόμενος διαγαλαξιακός πόλεμος ανάμεσα σε δύο εξωγήινες φυλές καταλήγει στη Γη, η Danvers και οι σύμμαχοι της βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα.

Πρωταγωνιστεί η βραβευμένη με Όσκαρ Brie Larson (Room) ενσαρκώνοντας τον ομώνυμο ρόλο που φιλοδοξεί να αφήσει το σημάδι του στην επιτυχημένη σειρά. Στην ταινία παίζουν επίσης οι Samuel L. Jackson, Ben Mendelsohn, Annette Bening, Clark Gregg, Jude Law, Djimon Hounsou, Lee Pace, Lashana Lynch, Gemma Chan, Rune Temte, Algenis Perez Soto, Mckenna Grace και Akira Akba.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Μαρτίου 2019 από την Feelgood Ent.!

Ο Μετρ των Αποδράσεων! Με φόντο το Παρίσι και με ένα εξαιρετικό καστ ηθοποιών, ο βραβευμένος σκηνοθέτης Jean-François Richet συνθέτει την εντυπωσιακή παραγωγή Ο Τυχοδιώκτης του Παρισιού (L' Empereur de Paris) που μοιάζει με ταξίδι στον χρόνο. Στο απόγειο της βασιλείας του Ναπολέοντα, ο Βιντόκ, ο μόνος άνθρωπος που απέδρασε με επιτυχία από δύο φυλακές υψηλής ασφαλείας, είναι ένας θρύλος. Αφού θεωρήθηκε νεκρός μετά από την τελευταία, εντυπωσιακή του απόδραση, ο πρώην κακοποιός κρατάει πια χαμηλό προφίλ, ως ένας απλός έμπορος ρούχων. Το παρελθόν του όμως δεν τον αφήνει ήσυχο, καθώς οι πρώην συγκρατούμενοί του τον κατηγορούν για μια δολοφονία που δεν διέπραξε. Για να αποδείξει την αθωότητα και τις καλές προθέσεις του, κλείνει μια συμφωνία με την αστυνομία: κυνηγά όλους τους κλέφτες και δολοφόνους του Παρισιού με αντάλλαγμα την ελευθερία του. Χωρίς καν να το προσπαθεί, ο Βιντόκ γίνεται από πρώην κατάδικος σερίφης. Ένας συναρπαστικός αληθινός χαρακτήρας - στρατιώτης, κατάδικος, αστυνομικός, συγγραφέας και ιδιωτικός ντετέκτιβ - πηγή έμπνευσης για τον Βοτρέν του Μπαλζάκ, τον Γιάννη Αγιάννη του Ουγκώ και τον Ντυπέν του Έντγκαρ Άλαν Πόε.

Ο Vincent Cassel (Το Μίσος, Ο Μαύρος Κύκνος, Μη Αναστρέψιμος), ο επίσης βραβευμένος με Σεζάρ σπουδαίος Γάλος ηθοποιός Fabrice Luchini (Μολιέρος), η ταλαντούχα Olga Kurylenko (Ο Θάνατος του Στάλιν) κ.ά. επιστρατεύονται για τις ανάγκες αυτής της μεγάλης παραγωγής συνθέτοντας ένα ετερόκλητο και πολυ-πολιτισμικό καστ.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Μαρτίου 2019 από την Odeon και την Audiovisual!

Μια οικογένεια σε κρίση! Υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα Καλύτερου Β’ Ανδρικού Ρόλου υπήρξε η ταινία Ένα Όμορφο Αγόρι (Beautiful Boy) που σκηνοθετεί ο Βέλγος Felix Van Groeningen στην πρώτη αγγλόφωνη προσπάθεια του, σε σενάριο βασισμένο στην νουβέλα Beautiful Boy: A Father's Journey Through His Son's Addiction του David Sheff. Πρόκειται για ένα βαθιά συγκινητικό πορτρέτο της ακλόνητης αγάπης ανάμεσα στα μέλη μιας οικογένειας και της απόλυτης δέσμευσης της απέναντι στην προσπάθεια του νεαρού γιου, για απεξάρτηση. Η ταινία βασίζεται στα απομνημονεύματα του καταξιωμένου δημοσιογράφου David Sheff, καθώς και του γιου του, Nick και περιγράφει μια σκληρή πραγματικότητα: ότι ο εθισμός είναι μια ασθένεια που δεν κάνει διακρίσεις και μπορεί να χτυπήσει οποιαδήποτε οικογένεια ανά πάσα στιγμή. Στα 18 του, ο Νίκολας Σεφ ήταν καλός μαθητής, συντάκτης της σχολικής εφημερίδας, ηθοποιός στις θεατρικές παραστάσεις του σχολείου και μέλος της ομάδας υδατοσφαίρισης. Φανατικός αναγνώστης και ταλαντούχος καλλιτέχνης, ο Νικ ήταν έτοιμος για το κολέγιο. Είχε αρχίσει να πειραματίζεται με τα ναρκωτικά όταν ήταν 12 ετών, αλλά στα τέλη της εφηβείας του δοκίμασε για πρώτη φορά μεθαμφεταμίνη και, όπως έγραψε κι ο ίδιος, «ο κόσμος έγινε ξαφνικά από ασπρόμαυρος, technicolor». Ο Nικ, πολύ γρήγορα μεταμορφώθηκε, από ένα παιδί που απλά δοκίμαζε περιστασιακά ουσίες, σ’ έναν πλήρως εξαρτημένο έφηβο. Ανάμεσα σε αποτυχημένες προσπάθειες αποτοξίνωσης, εξαφανίσεις και υποσχέσεις που δεν τηρήθηκαν και καθώς ο Νικ βυθίζεται όλο και πιο βαθιά στον κόσμο των ναρκωτικών, ο πατέρας του αγωνίζεται να κρατήσει την οικογένεια ενωμένη και με την δύναμη της αγάπης, να σώσει το «όμορφο αγόρι» του από τα συντρίμμια της εξάρτησης.

Με τους Steve Carell, Timothée Chalamet, Maura Tierney, Amy Ryan.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Μαρτίου 2019 από την Seven Films!

Το κλάμα των αγοριών! Η ταινία Αδέλφια Εξ Αίματος (La terra dell' abbastanza) - ο πρωτότυπος ιταλικός τίτλος στα ελληνικά σημαίνει «η γη της επαγγελίας - που σκηνοθετούν οι Damiano & Fabio D' Innocenzo είναι ένα κοινωνικό δράμα που έκανε την πρεμιέρα του στο επίσημο πρόγραμμα του τελευταίου Φεστιβάλ των Καννών. Ο Μίρκο και ο Μανόλο, είναι κολλητοί φίλοι από παιδιά. Ζουν και οι δύο σε μονογονεϊκές οικογένειες που δύσκολα τα βγάζουν πέρα, κάπου στα προάστια της Ρώμης. Περνούν τις μέρες τους στη σχολή και τις νύχτες τους κάνοντας βόλτες με το αμάξι, κάνοντας όνειρα για τις γυναίκες, τον έρωτα, τις δουλειές που θα βρουν, τα χρήματα που θα κερδίσουν και μια καλύτερη ζωή που έρχεται. Ένα βράδυ, παρασύρουν άθελά τους με το αμάξι έναν άγνωστο πεζό και στη συνέχεια τον εγκαταλείπουν αβοήθητο στην άσφαλτο. Αυτό που δεν γνωρίζουν, είναι ότι στην πραγματικότητα έχουν σκοτώσει έναν πληροφοριοδότη της αστυνομίας και ότι με αυτό τον τρόπο έχουν μόλις εξαργυρώσει μια θέση στην τοπική συμμορία μαφιόζων. Οι ανέσεις που τους εξασφαλίζει το εύκολο χρήμα και οι αυταπάτες μιας ακμάζουσας καριέρας στην πυραμίδα της μαφίας, «μεθούν» τους δύο νέους που πολύ σύντομα θα συνειδητοποιήσουν ότι ο κόσμος του οργανωμένου εγκλήματος δεν είναι η γη της επαγγελίας που αναζητούσαν.

Πρωταγωνιστούν οι Andrea Carpenzano, Matteo Olivetti, Milena Mancini, Massimiliano Tortora, Giordano De Plano, Michela De Rossi, Walter Toschi, Luca Zingaretti.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Μαρτίου 2019 από την Danaos Films!

Back To The...Birthday!

του zerVo (@moviesltd)

Φθινόπωρο του 2017 ήταν, όταν με μια ακόμη κίνηση ματ, η μπράντα διαμοιρασμού φιλμικών τρόμων του δαιμόνιου Jason Blum, έπιανε για ακόμη μια φορά το τζακ ποτ, χάρη σε μια φοβιστική ιδέα, μπορεί όχι πρωτότυπη, μα άκρως ενδιαφέρουσα. Το Happy Death Day από την πρώτη ημέρα της κυκλοφορίας του έδειξε πως θα αποτελούσε ακόμη ένα εμπορικό διαμάντι για την κραταιά (πλέον) στο είδος Blumhouse, κατακτώντας πανεύκολα την κορυφή των σχετικών τσαρτς και καταλήγοντας σε ένα τρομερό εισπρακτικό ρεκόρ επιπέδου 125 εκατομμυρίων δολαρίων, 25 φορές περισσότερων από τα μόλις 5 εκ. του αρχικού κόστους. Εννοείται πως οι διεργασίες για το πρώτο σίκουελ ξεκίνησαν άμεσα και κάπως έτσι, μόλις 18 μήνες μετά, το δεύτερο μέρος, ελαφρώς ακριβότερο σε μπάτζετ (9 εκ.) ήρθε για να αποδείξει πως τα Γενέθλια Θανάτου είναι ένα πρότζεκτ που δεν θα το αποχωριστούμε και τόσο εύκολα...

Δίχως να έχει καταφέρει ακόμη να ξεπεράσει το σοκ του μόνιμου εγκλωβισμού της στην χρονική λούπα που την επαναφέρει διαρκώς στο να ξαναζεί την ημέρα των γενεθλίων της, η όμορφη, μα όχι και τόσο αγαπητή στην φοιτητική της κοινότητα, Τερέζα "Τρι" Γκέλμπμαν, θα βρεθεί μπροστά σε μια ακόμη αναπάντεχη έκπληξη, καθώς θα αντιληφθεί πως στην ίδια παγίδα της επανάληψης έχει περιπέσει και όλος ο περίγυρος της. Και πως όλη αυτή η διαδικασία, δεν οφείλεται παρά στο ιδιαίτερο επιστημονικό πείραμα που παλεύει να φέρει εις πέρας μέσα στα πλαίσια της σχολής, ο μεγαλοφυής Ράιαν, ο άριστος σπουδαστής της φυσικής, κολλητός του αγαπημένου της Κάρτερ.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα που έχει να υπερκεράσει η νεανική φράξια, δεν είναι το πως θα καταφέρει να διαφύγει από τον στρόβιλο που ξαναγυρνά διαρκώς το ημερολόγιο στην ίδια ημέρα, την 18η του Σεπτέμβρη, αλλά και το πως θα πετύχει να εξουδετερώσει τον μανιακό φονιά με την μάσκα του Μπέιμπιφέις που έχει βάλει τα μέλη της στο στόχαστρο. Και ο μοναδικός τρόπος για να βρεθεί το ποιος πραγματικά κρύβεται πίσω από την πλαστική μουτσούνα, κρατώντας το μακρύ φονικό λεπίδι στο χέρι, θα είναι η Τρι να ταξιδέψει μέσω της πειραματικής συσκευής σε ένα παράλληλο σύμπαν που θα την βοηθήσει να αποκαλύψει τα ίχνη του. Μόνο που σε αυτό τον εναλλακτικό κόσμο, τα πράγματα θα είναι σημαντικά διαφορετικά από όσα βιώνει στον γνώριμο της πραγματικό...

Όπερ σημαίνει, άλλα ευχάριστα, καθώς θα πληροφορηθεί πως η λατρεμένη της μητέρα που έφυγε από κοντά της νωρίς, είναι και πάλι στην ζωή, συνεπώς θα έχει ξανά την ευκαιρία να βρεθεί σαν παιδί στην αγκαλιά της, άλλα όμως ιδιαίτερα δυσάρεστα, όπως ας πούμε το γεγονός πως ο καλός της, δεν είναι και τόσο καλός της, αφού η καρδιά του ανήκει σε κάποια άλλη μορφονιά από το σχολείο. Τα διλήμματα για την, ζορισμένη πλέον, κοπελιά θα κάνουν την εμφάνιση τους, βάζοντας της το αίνιγμα για το ποιον ακριβώς δρόμο να διαλέξει για να ζήσει, έστω και σε επαναλαμβανόμενη φόρμα, αφού σε κάθε έναν, υπάρχουν στοιχεία που την κάνουν να αισθάνεται ευτυχισμένη. Σε κάθε περίπτωση όμως, ο βασικός σκοπός, που είναι η απελευθέρωση από την λούπα, δεν θα πρέπει να περνά σε δεύτερη μοίρα. Και γι αυτό πρέπει επειγόντως να βοηθήσει τον Ράιαν και τους συνεργάτες του, να καθαρογράψουν τον αλγόριθμο που θα τελειοποιήσει το πειραματικό μηχάνημα!

Μύλος? Τι μύλος? Μυλάρα!!!! Σε σημείο που να μην είναι και τόσο εφικτή η σύνταξη με σαφήνεια των δέκα σειρών της σύνοψης, που ως πλοκή κινείται σε περίεργα εναλλακτικά επίπεδα, χρόνου και χώρου. Κι όμως αυτή η ακαταλαβίστική, ανά στιγμές, ασυνταξία του τι συμβαίνει στο πανί, είναι και το μεγάλο ατού της ταινίας, που στην θεωρία σαν χόρορ ξεκινά και σε sci fi θρίλερ τερματίζει. Το ζήτημα είναι πως στην σφιχτοδεμένη μέσα σε 90 λεπτά διαδρομή των Γενεθλίων Θανάτου 2, το χαρακτηριστικό στοιχείο που ξεχειλίζει στις εικόνες του είναι μια εκκεντρική γλαφυρότητα, που με μακάβριο στυλάκι, αντιδρά στα όσα - υποτιθέμενα - σοβαρά προσπαθεί να σερβίρει μια τυπική ιστορία του genre. Ειδικά οι στιγμές που η κορασίδα αναγκάζεται να προβεί στο απονενοημένο διάβημα, απλά και μόνο για να επανέλθει στιγμιαία στην Groundhog Birthday της, είναι και ευρηματικές, αλλά και διασκεδαστικές.

Σε γενικές γραμμές το Μαρμοτικό ύφος του ορίτζιναλ, εδώ δίνει την σκυτάλη σε μια ακόμη πιο αγαπημένη στιγμή της λαϊκής κινηματογραφικής κουλτούρας, στο Back To The Future του Zemeckis, το οποίο δανείζει αμέτρητα στοιχεία στο σκριπτ για να εξελίξει τις ιδέες του. Φυσικά και υπάρχουν τρύπες και ερωτηματικά που μένουν αναπάντητα, μα ποτέ και σε καμία στιγμή του το φιλμ δεν σου δίνει την εντύπωση πως έχει φτιαχτεί για να ορίσει το απόγειο του ορθολογισμού. Αντιθέτως μέσα από το πλακατζίδικο πατρόν του, τις ανάλαφρες και παρειστικες ερμηνείες του εικοσάχρονου κατά μέσο όρο ηλικίας καστ (ξεχωρίζει ξανά η κουκλίνα Jessica Rothe), αλλά και την ντετεκτιβική αγωνία που κορυφώνεται όσο η ίντριγκα πλησιάζει στο τέλος της, το Happy Death Day 2U ορίζει μια εκπληξούλα θεματική, πέρα από εμπορική. Αναμένοντας σύντομα και την τρίτη πράξη ε?

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Φεβρουαρίου 2019 από την Tulip Ent.!

Σου φαίνεται παράξενο? Λιγάκι! Μια ταινία μυστηρίου που απέσπασε ιδιαίτερα θετικές κριτικές σε όλα τα κινηματογραφικά φεστιβάλς που προβλήθηκε, κυρίως στο πιο πρόσφατο των Καννών, είναι Το Μυστικό της Ασημένιας Λίμνης (Under The Silver Lake) που σκηνοθετεί ο ταλαντούχος δημιουργός David Robert Mitchell. Ο Σαμ είναι ένας απογοητευμένος 33χρονός που βρίσκει μια μυστηριώδη γυναίκα, την Σάρα να «πλατσουρίζει» στη κοινόχρηστη πισίνα του συγκροτήματος που κατοικεί. Όταν αυτή εξαφανίζεται, ο Σαμ ξεκινάει μία σουρεαλιστική αναζήτηση στο Los Angeles για να ανακαλύψει το μυστικό που κρύβεται πίσω από την εξαφάνιση της. Ξαφνικά βρίσκεται χαμένος στα πιο ζοφερά και μυστηριώδη βάθη της παρανομίας του Los Angeles.

Πρωταγωνιστεί ο χαρισματικός ζεν πρεμιέ Andrew Garfield έχοντας στο πλευρό του τους Riley Keough και Topher Grace.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Μαρτίου 2019 από την Spentzos Films!

Μονάδες και Μηδενικά

του zerVo (@moviesltd)

Ούτε η πρώτη φορά είναι, ούτε πιθανότατα και η τελευταία που ένα καίριο - κατά τους εμπνευσμένους σεναριογράφους - ερώτημα, που σχετίζεται άμεσα με την τεχνολογική πρόοδο και ανάπτυξη, πέφτει στο τραπέζι, επιδιώκοντας να τονίσει τα ηθικά διλήμματα που προκύπτουν από την συνύπαρξη του κανονικού με το συνθετικό. Όπου νορμάλ σημειώστε εκείνο το υποκείμενο που προκύπτει μέσω της γέννεσης, όπου μουσαντένιο, βάλτε δίπλα του το δημιουργημένο σε κάποιο χάι τεκ μαγειρείο, με την χρήση των μοντέρνων μεθόδων που έχει ανακαλύψει η γενετική. Από την εποχή του Blade Runner, δεν ήταν και λίγες οι φορές που humans και machines συνυπήρξαν στο ίδιο συναισθηματικό πεδίο, πετώντας στον θεατή το μπαλάκι για να εκφράσει την προσωπική του και μόνον, άποψη, για το αν μια τέτοια σχέση ενδέχεται να εξελιχθεί σε αποδεκτή. Άλλες φορές το δύσκολο βάδισμα πάνω στο τεντωμένο σκοινί είχε κάποια θετικά αποτελέσματα, άλλες πάλι - τις περισσότερες - το κινηματογραφικό πείραμα, άγαρμπα τσακιζόταν στο δίχως προστατευτικό δίχτυ καναβάτσο. Και η περίπτωση του Zoe, από την θέαση του τρέιλερ κιόλας, δεν έδειχνε να έχει και πολλές ελπίδες για να την σκαπουλάρει από την λακκούβα...

Κόσμος, Μέλλον. Χάρη στην ραγδαία εξέλιξη της βιο-τεχνολογίας, τα άκρως τελειοποιημένης μορφής, όσο και σχεδόν άρτια στην έκφραση των συναισθημάτων τους, ανθρωποειδή, αποκτούν σταδιακά ολοένα και μεγαλύτερη θέση στις σύγχρονες κοινωνίες. Κατόρθωμα που πιστώνονται οι ερευνητές των κατασκευαστικών κολοσσών, όπως ο Κόουλ Έινσλι, που έχει αφιερώσει ολόκληρη την καριέρα του στο να σχεδιάσει, να δημιουργήσει και να παρουσιάσει το ιδανικό μοντέλο ρομπότ. Και αυτή την στιγμή βρίσκεται ένα μόλις βήμα πριν καταφέρει να φτάσει στο ζενίθ της επιστημονικής του πορείας, προβάλλοντας το ανδρικό συνθετικό μοντέλο του Ας, που στην μητρική του πλακέτα, έχει τοποθετημένο και το τσιπάκι της συνείδησης. Δυνατότητα που για να την εξελίξει, τον καθοδηγεί βάσει πρωτοκόλλου, η χαρισματική βοηθός του Δρ Έινσλι, Ζόι.

Που διακρίνεται στον τομέα της για τον ιδιαίτερο επαγγελματισμό της, αλλά και για την αφοσίωση της στις εντολές του προϊστάμενου της, κρύβοντας πάντοτε μέσα της βαθιά όμως, μια κρυφή ερωτική επιθυμία, την οποία ακόμη και τώρα που εκείνος έχει χωρίσει από την πρώην σύζυγό του, δεν τολμά να του εκδηλώσει. Μυστικό πάθος για την όμορφη συνεργάτιδα, που θα πρέπει να καταπνίξει, καθώς περνώντας το ειδικό τεστ ταιριάσματος των προσωπικότητων, για άγνωστο της λόγο, ο υπολογιστής θα ορίσει τις πιθανότητες για έναν τέτοιο δεσμό, στο απαγορευτικό 0%.

Αρχικά φαντάζεσαι πως οι δύο περσόνες είναι εκ διαμέτρου αντίθετες, σύμφωνα με το κατά πως μας τις παρουσιάζει στην ολιγόλεπτη εισαγωγή του το φιλμ φαντασίας: Εκείνος, ζορισμένος από το διαζύγιο, αποκομμένος από το περιβάλλον να περνά τις περισσότερες ώρες της ημέρας του στο εργαστήριο, δίχως παρέες και με μοναδικό φίλο το ανθρωποειδές που ο ίδιος κατασκεύασε, δείχνει παντελώς ανήμπορος να βάλει την ζωή του σε μία βασική τάξη. Αντιθέτως η ιδιαιτέρα του, μοιάζει υπέρμετρα τακτική, προσεχτική, χωρίς εξάρσεις στην συμπεριφορά της, προβάλλοντας ήρεμη και γαλήνια τουλάχιστον στον στενό κύκλο που την περιβάλλει. Σε έναν κόσμο που με την χρήση ενός και μόνο χαπιού που σβήνει τέτοιου είδους ασυμβατότητες ανάμεσα σε άρρενες και θήλεα, λέτε να είναι αυτός ο μοναδικός λόγος που ο προβληματισμένος Κόουλ και η μελαγχολική Ζόι, δεν μπορούν να ενωθούν σε ένα, να γίνουν ζευγάρι?

Για να λέμε του στραβού το δίκαιο, είναι κομματάκι απίθανο να μιλήσει κανείς γι αυτό το πειραγμένο sci fi, χωρίς να πέσει στην παγίδα της αποκάλυψης που σκάζει στο εκράν με το φινάλε της πρώτης πράξης. Και σιγά το τουίστ δηλαδή, που οι πιο έμπειροι, εκείνοι δηλαδή που έχουν παρακολουθήσει πέντε, έξι φιλμάκια του τύπου Artificial Intelligence (χρησιμοποιώ ετούτο ως παράδειγμα διότι είναι προφανές πως το παρόν επιθυμεί πολύ να του μοιάσει) το έχουν αντιληφθεί από την πτώση των κρέντιτς αρχής ή ακόμη πρωτύτερα από το προωθητικό κλιπάκι. Ατυχώς με την έλευση αυτή της ανατροπής, η πλοκή αντί να εκμεταλλευτεί το μούδιασμα που θα προξενήσει σε όλους τους άλλους θεατές, τους πιο αφελείς να πω έτσι, βυθίζεται σε μια ακόμη πιο αργού τέμπο αφήγηση, υπνωτιστική και χαλαρή σε εξάρσεις, σαν να θέλει ο δημιουργός να βαδίσει τον δρόμο του υπαρξιακού ρομάντζου και όχι του τεχνολογικής προόδου θρίλερ. Και πράγματι έτσι ακριβώς γίνεται στο διάβα αυτής της υποφωτισμένης και με ουκ ολίγα κενά σεναριακά, φωτονοβέλας.

Που δίχως τις κατάλληλες βάσεις στο κτίσιμο των κύριων χαρακτήρων της, από τον ανάκατης λογικής σκηνοθέτη Drake Doremus (ταλέντο χαρακτηρίστηκε χάρη στις indie εκρήξεις των Spooner και Douchebag, στην πορεία χάθηκε κάπου ανάμεσα στις ματαιόδοξες αναζητήσεις των Like Crazy, Breathe In και Equals) δεν διαθέτει τα εχέγγυα για να σταθεί ως μια μελλοντολογικής υφής ιστορία αγάπης. Ποτέ δεν εξηγούνται από κανέναν τα πάθη του γενετιστή, οι λόγοι της φυγής του από την οικογένεια του, οι εμμονές του με τις ανθρωπόμορφες κούκλες, το ολοκληρωτικό δέσιμο του μαζί τους ακόμη κι αν αποτελούν δοκιμαστικά, την ίδια στιγμή της απάρνησης των ομοίων του, που για να τους κάνει παρέα πρέπει οπωσδήποτε να καταπιεί το μαγικό βοήθημα. Fuzzy ανακατωσούρα που μπερδεύει τους πάντες ακόμη πιο πολύ, με την παρουσία ενός δεύτερου, υπόγειου - όπως πάντα - κόσμου, όπου εκεί καταλήγουν όχι μόνο οι παράνομοι και οι εγκληματίες, αλλά και όλες οι ρέπλικες σκουπίδια που έχουν κατασκευάσει οι μπράντες σαν και αυτήν που υπηρετεί ο Κόουλ...

Ένας πολυμορφικός Σκοτσέζος και μια ξεχωριστή Γαλλιδούλα, συνθέτουν το ντουέτο που το εκκεντρικό του love story παρακολουθούμε. Με δεκαπέντε χρόνια ηλικιακής απόστασης, να τους χωρίζουν, καθώς ο Ewan McGregor δείχνει πλέον πενηντάρης, ενόσω η Lea Seydoux με αισθητά πειραγμένα τα χαρακτηριστικά του προσώπου της, πιθανολογώ λόγω της προσθήκης κάποιων παραπανίσων κιλών, παραμένει μια κούκλα 33 Μαΐων, το ματσάρισμα δεν πολυκολλάει. Ακόμη κι αν ο Βρετανός που έχει ξαναπαίξει παρόμοιο ρόλο στο παρελθόν, στήνεται πολύ πιο άνετα στον φακό από την (όχι ανάλογα με το καλλιτεχνικό της χθες) σέξι Παριζιάνα. Που από την μεριά της όμως, αναγκάζεται να τραβήξει το μονοπάτι των μηδενικών και μοναδιαίων φίλινγκς, δεδομένο που στανταράκι της δημιουργεί ζήτημα στην εκφραστική της απόδοση. Λογικό κι επόμενο λοιπόν και ετούτο το τύπου Ντεκάρτ / Ρέιτσελ αρλεκινάκι, να πέσει πολύ γρήγορα μετά την θέαση του στην λήθη...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Φεβρουαρίου 2019 από την Odeon!