Movies Ltd

Ποιο είναι το στοιχείο που μετατρέπει κάποιον σε δολοφόνο? Στις 10 Ιουλίου 1973, η Olga Hepnarová, μόλις 22 ετών, μπήκε σε ένα φορτηγό στην καρδιά της Πράγας, το ανέβασε σε ένα πεζοδρόμιο και επιτάχυνε προς το πλήθος. Σκότωσε οκτώ άτομα και τραυμάτισε σοβαρά άλλους 12. Δύο χρόνια αργότερα, εκτελέστηκε με απαγχονισμό. Ήταν η τελευταία γυναίκα που καταδικάστηκε σε θάνατο στη τότε Τσεχοσλοβακία. Το βιογραφικό δραματικό θρίλερ των Petr Kazda και Tomás Weinreb Εγώ, η Όλγα (I, Olga) εξετάζει την περίπτωση της ‘ψυχοπαθούς’ Όλγας, προσφέροντας μια νηφάλια αλλά ταυτόχρονα ανατριχιαστική ματιά στη ζωή της και πως οδηγήθηκε στο φρικτό έγκλημα. Μεγαλωμένη στη Πράγα, η Όλγκα Χεπνάροβα ήταν ένα δειλό και προβληματικό παιδί που έπεφτε συχνά θύμα εκφοβισμού από τους συμμαθητές της. Ζώντας σε ένα αυστηρό οικογενειακό περιβάλλον, μόνη και αδύναμη να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της ζωής, σταδιακά αποξενώθηκε. Ένοιωσε ένα ορμητικό μίσος έναντι στην αδιαφορία μιας κοινωνίας που επέτρεψε στους ανθρώπους να την καταστρέψουν. Περιθωριοποιημένη και απορριφθείσα απ’ όλους,ετοίμασε σχολαστικά την εκδίκησή της.

Η καταπληκτική ερμηνεία της Michalina Olszanska δίνει ζωή σε μια γυναίκα, η οποία μέχρι τη τελευταία στιγμή, όταν η ίδια ζητάει τη θανατική ποινή από το δικαστήριο, στέκεται σκληρή, προκλητική και άκαμπτη.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Ιανουαρίου 2019 από την Filmboy!

Θεά Άρτεμις, η προστάτιδα του ιερού και της φύσης! Η πολυβραβευμένη, σε διεθνή φεστιβάλ, ταινία του Benedikt Erlingsson, Γυναίκα σε Πόλεμο (Kona fer í stríð / Woman At War), που απέσπασε και το κινηματογραφικό βραβείο LUX για το 2018, ενθουσιάζοντας κοινό και κριτικούς, έρχεται από την παγωμένη Ισλανδία για να μας ζεστάνει την καρδιά, ισορροπώντας ιδανικά τη δράση με το χιούμορ. Στο Ρέικιαβικ του σήμερα, η 50χρονη Χάλλα ζει μια διπλή ζωή: ο κόσμος την γνωρίζει ως μια διευθύντρια χορωδίας, ενώ ταυτόχρονα εκείνη είναι μια παθιασμένη ακτιβίστρια που έχει κηρύξει, κρυφά, πόλεμο ενάντια στην τοπική βιομηχανία αλουμινίου προκειμένου να διασώσει τη φύση της χώρας της και κατ’ επέκταση τους συνανθρώπους της. Ξεκινώντας από μικρούς βανδαλισμούς, η Χάλλα καταφέρνει να προκαλέσει ένα βιομηχανικό σαμποτάζ, τόσο μεγάλο, που προκαλεί προβλήματα στα επιχειρηματικά σχέδια της ισλανδικής κυβέρνησης. Και ενώ η Χάλλα σχεδιάζει την πιο παράτολμη ακτιβιστική της ενέργεια, λαμβάνει ένα απρόσμενο γράμμα που ανατρέπει όλα όσα είχε προγραμματίσει, καθώς θα κληθεί να πάρει τη σημαντικότερη, και μη αναστρέψιμη, απόφαση στη ζωή της. Ένα πολιτικό «παραμύθι», μια ανθρώπινη περιπέτεια με ψυχή και σθένος, που θέτει υπό αμφισβήτηση τη σημασία και το βάρος της ατομικής δράσης απέναντι στην αδράνεια των αρχών αναφορικά με την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής. Στο φόβο του κρατικού Γολιάθ, άραγε, πόσοι Δαβίδ, και μάλιστα γένους θηλυκού, θα μπορέσουν να αντιταχθούν προκειμένου η Φύση να διασωθεί;

Πρωταγωνιστεί η Halldóra Geirharðsdóttir.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Ιανουαρίου 2019 από την Weird Wave!

Εδώ δεν πεθαίνει ποτέ κανείς, εκτός κι αν παραβιάσει τους κανόνες! Από τον υποψήφιο για Όσκαρ σεναριογράφο και σκηνοθέτη Steven Knight (Σε Λάθος Χρόνο, Επικίνδυνες Υποσχέσεις, Peaky Blinders), τον βραβευμένο με Όσκαρ παραγωγό Greg Shapiro (The Hurt Locker, Zero Dark Thirty) έρχεται το εξ ολοκλήρου γυρισμένο στο νησί του Μαυρίκιου συναρπαστικό θρίλερ Το Νησί της Αποπλάνησης (Serenity) γεμάτο ανατροπές και μυστήριο. Ένας καπετάνιος αλιευτικού που έχει αποσυρθεί σε ένα μικρό νησί της Καραϊβικής θα έρθει αντιμέτωπος με το σκοτεινό παρελθόν του που έρχεται για να τον στοιχειώσει και να τον εγκλωβίσει σε μια νέα πραγματικότητα που δεν είναι αυτό που δείχνει...

Με τους βραβευμένους με Όσκαρ ηθοποιούς Matthew McConaughey (Interstellar, Ο Λύκος της Wall Street, Dallas Buyers Club) και Ann Hathaway (Interstellar, Οι Άθλιοι, Ο Σκοτεινός Ιππότης: Η Επιστροφή)

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Ιανουαρίου 2019 από την Odeon!

Η άγνωστη ιστορία για το πιο διάσημο κωμικό δίδυμο! Η κινηματογραφική βιογραφία Χοντρός Και Λιγνός (Stan & Ollie) σε σενάριο του υποψήφιου για Όσκαρ Jeff Pope (Philomena) και σκηνοθεσία του John C. Beard (Filth) παρουσιάζει ένα εύστοχο πορτρέτο της δυνατής -και τρικυμιώδους- φιλίας των δύο αντρών, ενώ αποτίνει έναν συγκινητικό φόρο τιμής σε αυτούς τους θρύλους της κωμωδίας. Με τη χρυσή εποχή τους ως βασιλιάδες της κωμωδίας στο Χόλιγουντ να ανήκει στο παρελθόν, οι εμβληματικοί Σταν και Όλι περιοδεύουν στη Μεγάλη Βρετανία σε μία απεγνωσμένη απόπειρα να δώσουν νέα πνοή στην καριέρα τους. Μετά από μία συγκρατημένη αρχή, αυτή η κωμική δύναμη της φύσης συγκεντρώνει ορδές θαυμαστών, καινούριων και παλιών, που γοητεύονται από τις ξεκαρδιστικές ερμηνείες των δύο θρύλων. Όμως, καθώς η περιοδεία πλησιάζει στο μεγάλο φινάλε, το δίδυμο αντιμετωπίζει απειλητικά φαντάσματα του κοινού παρελθόντος. Οι δύο άντρες, που νιώθουν ότι το κύκνειο άσμα πλησιάζει, έχουν την ευκαιρία να ανακαλύψουν ξανά πόση αγάπη τρέφει ο ένας για τον άλλον.

Οι εξαιρετικοί John C. Reilly (Chicago) και Steve Coogan (Philomena) ενσαρκώνουν ιδανικά τον Χοντρό και τον Λιγνό καθώς μεταμορφώνονται αριστοτεχνικά στο εμβληματικό κωμικό δίδυμο που έγραψε ιστορία από τα τέλη της δεκαετίας του 1920 μέχρι τα τέλη του 1940.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Ιανουαρίου 2019 από την Tanweer!

Κάποιοι δεν σταματούν πουθενά! Περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας και μυστηρίου είναι η περίπτωση του φιλμ Πιστό Αντίγραφο (Replicas) που σκηνοθετεί ο Jeffrey Nachmanoff σε σενάριο του Chad St. John. Ένας νευροεπιστήμονας χάνει ξαφνικά την οικογένεια του σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Αποφασίζει να κάνει τα πάντα για να τους φέρει πίσω ακόμα και αν αυτό σημαίνει να παραβιάσει ένα υπερσύγχρονο κυβερνητικό εργαστήριο ερευνών, να έρθει αντιμέτωπος με την αστυνομία αλλά και με τους ίδιους τους νόμους της φυσικής επιστήμης.

Τον βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο κρατά ο Keanu Reeves, έχοντας στο πλευρό του και τους Alice Eve,Thomas Middleditch.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Ιανουαρίου 2019 από την Spentzos Films!

Είναι ένας κόσμος για άντρες. Κι εκείνη τον άλλαξε! Σε σκηνοθεσία της Mimi Leder (“Deep Impact,” “The Leftovers”) έρχεται η κοινωνικού περιεχομένου βιογραφική ταινία Η Αρχή της Ισότητας (On The Basis Of Sex), που βασίζεται σε αληθινά περιστατικά που συγκλόνισαν την αμερικάνικη κοινή γνώμη. Η πραγματική ιστορία της Ruth Bader Ginsburg, μιας αγωνίστριας δικηγόρου και νέας μητέρας που αντιμετώπισε πολλές αντιξοότητες αλλά και μια σειρά από εμπόδια στον αγώνα της για ίσα δικαιώματα μεταξύ ανδρών και γυναικών. Η Ρουθ αναλαμβάνει μια επαναστατική φορολογική υπόθεση μαζί με τον σύζυγό της δικηγόρο Martin Ginsburg, με την ελπίδα ότι θα αλλάξει ο τρόπος που τα δικαστήρια αντιμετωπίζουν τις σεξουαλικές διακρίσεις και η καριέρα της θα αλλάξει τελείως πορεία.

Πρωταγωνιστούν οι Felicity Jones, Armie Hammer, Justin Theroux, Kathy Bates, Sam Waterston, Jack Reynor, Cailee Spaeny.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Ιανουαρίου 2019 από την Spentzos Films!

Δυο Βασίλισσες, ένα μέλλον! Η πρωτοπόρος θεατρική σκηνοθέτης Josie Rourke, κάνει το εντυπωσιακό της ντεμπούτο στον κινηματογράφο με την ταινία Μαίρη Η Βασίλισσα της Σκωτίας (Mary Queen Of Scots), η οποία εξερευνά την ταραχώδη ζωή της χαρισματικής Μαίρη Στιούαρτ και βασίζεται στο βιβλίο “Queen of Scots: The True Life of Mary Stuart” του John Guy. Η ιστορία φέρνει στο προσκήνιο λιγότερο γνωστές λεπτομέρειες, τόσο για την Μαίρη όσο και την Ελισάβετ Ι, με μοντέρνο τρόπο γραφής, αλλά και με έμφαση στην κλασσικότητα της αφήγησης, με τρόπο που απευθύνεται άμεσα στις γυναίκες του σύγχρονου κόσμου. Η νεαρή Μαίρη στην ηλικία των 15 ετών, παντρεύτηκε για να κληρονομήσει το θρόνο της Καθολικής Γαλλίας. Στα 18 της όμως έμεινε χήρα και αψήφησε τις πιέσεις να ξαναπαντρευτεί. Αντ' αυτού, επέστρεψε στη μητρική της Σκοτία για να διεκδικήσει τον θρόνο που της ανήκε δικαιωματικά. Στο μεταξύ, η Σκοτία και η Αγγλία βρίσκονται κάτω από την εξουσία της επιβλητικής Ελισάβετ Ι. Οι Προτεστάντες έχουν ξανά τον έλεγχο και ο ετεροθαλής αδελφός της Μαίρη κινεί τα νήματα ερήμην της. Οι δυνάμεις εξουσίας στη Σκοτία θεωρούν ότι μια γυναίκα στο θρόνο είναι μια πράξη ενάντια στη φύση και στο θέλημα του Θεού.

Οι δυο ισχυροί αλλά και κλονισμένοι γυναικείοι χαρακτήρες της ταινίας ενσαρκώνονται ιδανικά από δύο απ’ τα πιο ανερχόμενα αστέρια του Χόλιγουντ. Η Saoirse Ronan (Εξιλέωση) που θριάμβευσε πέρσι στον ρόλο της Ladybird και η Margot Robbie (Ο Λύκος Της Wall Street) που επίσης γνώρισε την καταξίωση πέρσι με το Εγώ, η Τόνια, ανέλαβαν τους ρόλους των δυο ηρωίδων που μάχονται το περιβάλλον τους αλλά παραμένουν εύθραυστες, αληθινές και σάρκινες, δίχως ίχνος υπερβολής και επιτήδευσης.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Ιανουαρίου 2019 από την Tulip Ent.!

Ένα μαγευτικό ταξίδι στην Πόλη του Φωτός έτσι όπως δεν το φαντάστηκες ποτέ! Μας μάγεψε με τις απίστευτες περιπέτειες του πολυαγαπημένου “Κιρικού” και τις ιστορίες που σκαρφίστηκε για τον Αζούρ και τον Ασμάρ. Μας ταξίδεψε στην Αφρική, την Ασία και όλες τις γωνιές του κόσμου. Ένα από τα πλέον μεγάλα και σεβαστά ονόματα του ευρωπαϊκού, και όχι μόνο, animation, ο Michel Ocelot, επιστρέφει με μια ακόμη “χειροποίητη” ταινία, το Η Dilili Στο Παρίσι (Dilili à Paris), γεμάτη Παρίσι, ποίηση, φαντασία και μια καρδιά που όλα τα χωράει. Μπελ Επόκ, σε ένα Παρίσι που σφύζει από ζωή και τέχνη. Με τη βοήθεια ενός φίλου της, η μικρή Ντιλιλί αποφασίζει να εξιχνιάσει τις μυστηριώδεις εξαφανίσεις κοριτσιών, οι οποίες μαστίζουν την μεγαλούπολη. Όσο προχωρά την έρευνά της, στο δρόμο της βρίσκει μία σειρά από απίθανους χαρακτήρες και επιφανείς φιγούρες της επιστήμης, της κοινωνίας και της τέχνης: συναντά τον Μονέ και τον Προυστ, τον Παστέρ και τον Ντεμπισί, γίνεται φίλη με την Μαρί Κιουρί, επισκέπτεται το γραφείο του Γουστάβου Άιφελ στην κορυφή του πύργου και ο Φερδινάνδος φον Ζέπελιν τής δανείζει το αερόπλοιό του. Ο κάθε ένας από αυτούς τής δίνει στοιχεία για να την βοηθήσουν στην αποστολή της… Θα τα καταφέρει;

Στην πρωτότυπη εκδοχή, μιας και η ταινία προβάλλεται και μεταγλωττισμένη στα Ελληνικά, ακούγονται οι φωνές των Prunelle Charles-Ambron, Enzo Ratsito, Natalie Dessay, Elisabeth Duda, Olivier Voisin, Liliane Rovère.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Ιανουαρίου 2019 από την Seven Films / Rosebud 21!

Πολυτεχνίτες κι Ερημοσπίτηδες

του zerVo (@moviesltd)

Πριν από καμιά δεκαπενταριά, είκοσι χρόνια, η αλήθεια είναι πως με πείραζε. Μα ούτε μισό χαμόγελο ολόκληρη ταινία που προμοτάρεται και ως σπαρταριστή κωμωδία? Στο πέρασμα του καιρού άρχισα να συμβιβάζομαι με το γεγονός πως το συγκεκριμένο είδος παγκοσμίως περνά τεράστια κρίση και μάλλον το κόβω και αδύνατον να ανακάμψει σύντομα, αν κρίνω κιόλας από το γεγονός πως ούτε οι τυπικές αμερικάνικες με τα βαριά ονόματα, ούτε κυρίως οι ευρωπαϊκές που κατακλύζουν τα θερινά κάθε χρόνο, δίνουν τον παραμικρό κεφάτο τόνο, μπας και σκάσει κομματάκι το χειλάκι της πλατείας. Συνεπώς ούτε κρύο μου έκαμε, ούτε και καμία ζέστη η παρακολούθηση μιας ακόμη εγχώριας - πενιχρού μπάτζετ - παραγωγής σαν το Περιμένοντας την Νονά, που με έπεισε μετά από τα 90 λεπτά της διάρκειας της, πως οι μόνοι που πέρασαν φίνα μαζί της, ήσαν οι συντελεστές της, μιας και έκαναν ωραιότατες διακοπές σε ένα από τα πιο όμορφα νησιά του καταγάλανου πελάγους...

Φίλοι, τι φίλοι αδέρφια, είναι από τα μικράτα τους ο Αγησίλαος και ο Ηρακλής και μέσα σε όλες αυτές τις δεκαετίες που έχουν περάσει αντάμα, έχουν ζήσει μαζί σχεδόν τα πάντα. Και τώρα που έχουν ζυγώσει τα σαράντα τους, φαίνεται πως έχει αρχίσει να τους βαραίνει το γεγονός πως ποτέ τους δεν πήραν την απόφαση να νοικοκυρευτούν. Και κάπως έτσι έφτασαν μέσα στην ντάλα του καλοκαιριού, άστεγοι, πεινασμένοι και με μόλις 80 ευρώ στην κοινή τσέπη, να ψάχνουν που να γείρουν το κεφάλι τους, αφού όλες οι πόρτες που κτύπησαν είναι ερμητικά σφαλιστές. Και κάπου εκεί θα ακουστεί το κινητό τηλέφωνο...

...για να ενημερώσει τον μικρό το δέμας Ηρακλή, πως η υπερήλικας λατρεμένη του Νονά, που τον ανάθρεψε με όλη της την αγάπη, είναι βαρύτατα άρρωστη και ενδεχόμενα να περνά τις τελευταίες ημέρες της ζωής της, στο σπίτι της στην όμορφη Νάξο. Δίχως πολλή σκέψη, τα φιλαράκια θα σαλπάρουν με το Blue Star και μια και δυο θα φτάσουν στο διαμάντι των Κυκλάδων για να συμπαρασταθούν στην Νονά που περνά δύσκολες στιγμές. Και αφού δεν έχουν ούτε σέντσι στο παντελόνι, θα διαμείνουν για όσο καιρό επιθυμούν, στην καλοδιατηρημένη βιλίτσα της γιαγιάς, πλάι στο κύμα, επιβιώνοντας με τα πεσκέσια που θα τους κερνούν οι συγχωριανοί. Μα και συνάμα για να βγάλουν το χαρτζιλίκι τους, θα κάνουν ότι δουλειά περνά από το χέρι τους, μιας και ο καιρός περνά και η ασθενής ανάδοχος δείχνει να βάζει πλάτη τον Χάροντα...

Ακαμάτηδες δεν τους λες τους κομπανιέρους, ούτε τεμπέληδες, αφού δεν διστάζουν να κουβαλήσουν από μαρμαρόπετρες μέχρι πατάτες, να πιάσουν την μπαντανόβουρτσα, να αρμέξουν γελάδια, ακόμη ακόμη και να παίξουν τους βαστάζους του στεφανιού στις κηδείες των γειτόνων, που μακαβρίως ο ένας μετά τον άλλο αποχαιρετά τα εγκόσμια. Τους λες όμως επιπόλαιους και παλιμπαιδιστές, εφόσον ποτέ δεν κοίταξαν τον κόσμο με την στοιχειώδη σοβαρότητα, δεν έβαλαν ποτέ τους έναν κάποιο σκοπό για να αντιμετωπίσουν το αύριο και τώρα που οι αντιξοότητες βαρούν με ορμή το κατώφλι τους, βρίσκονται μπροστά στο αδιέξοδο. Ώσπου θα εμφανιστεί ο από μηχανής Θεός για να σώσει αυτά τα καλόκαρδα και πάντα γελαστά ανθρωπάκια από την ολοκληρωτική καταστροφή, δείχνοντας τους έναν καινούργιο, δύσκολο μεν, αλλά με γερές ανταμοιβές αν τον προχωρήσουν, δρόμο, μακρυά από την βουή της πρωτεύουσας.

Το βασικό στην οργάνωση μιας ταινίας που διαθέτει - και - κοινωνικό πρόσωπο, θα ήταν κάποιος να καθίσει καιρό πριν τα γυρίσματα, να συντάξει ένα υποτυπώδες σενάριο, που θα εντοπίσει πάνω στην ανθρώπινη απόγνωση του διδύμου, τα ανέκδοτα αυτά που θα του έδιναν την γλαφυρή όψη, πετώντας μακριά την μελαγχολία και αναδεικνύοντας την ελπίδα και την αισιοδοξία. Ανταυτού, μετά από μια απαράδεκτη εισαγωγή, ανάρμοστη για κινηματογραφιστή που κάνει καριέρα για τρεις και βάλε δεκαετίες, το όλο κόλπο ακολουθεί μια συνταγή κουτή, τύπου Dumb And Dumber, με εμβόλιμα σλάπστικ σκετσάκια, τα οποία εννοείται δεν γαργαλούν ούτε τον πιο θετικά προδιατεθειμένο θεατή, ούτε βέβαια σκιτσάρουν έναν σαφή ειρμό εξέλιξης της υπόθεσης. Που για να γίνει και ακόμη πιο ιντριγκαδόρικη, θερμαίνει και μια άψυχη παράλληλη υποιστορία, γύρω από την άφιξη ενός νεαρού ζευγαριού από την μακρινή Κολωνία στο νησί, ενός κρύου Γερμανού και μιας συνεσταλμένης κοπελίτσας, που στον ορισμό της υπερβολής, (δεν) θα δέσει (ποτέ) κατόπιν του κραυγαλέου τουίστ, με το γενικό σύνολο.

Κρατάμε τις αξιώτικες ομορφιές, που ο 74 y.o. Ζαπατίνας φιλμάρει με θέρμη τουριστική, όπως είχε κάμει άλλωστε και στο αναλόγως πενιχρού χιούμορ Φιλί της Ζωής με την Σίφνο, άντε κρατάμε και το κέφι του πρωταγωνιστικού ντουέτου, που φτιάχνει με την χημεία του μια δυάδα ρόλων στο εκράν, που κακή δεν την λες. Κακές όμως, κάκιστες, λες τις ατάκες τους, που από μηδενικές έως ανύπαρκτες, δεν εμφανίζουν την παραμικρή συγγραφική έμπνευση, με αποτέλεσμα τόσο ο μυστακιοφόρος εδώ Τσαλταμπάσης, όσο και ο πιο ευέλικτος Ελευθερίου, να αναγκάζονται να καταφεύγουν σε αυτοσχέδιες σαχλαμάρες, μπας και κλείσει η σεκάνς για να πάμε στα επόμενα. Κι έτσι η Νονά που αποδεικνύεται Λάζαρος, πλανάκι το πλανάκι, γεμίζει το παρατραβηγμένο χρονικό της όριο, βασισμένη στις ορέξεις των δύο συμπαθέστατων στο κοινό ερμηνευτών και μόνο, μιας και στον κοντινό περίγυρο τους - την φωτεινή ποπ σταρ Demy δηλαδή, τον άγνωστο Αλεμάνο και την πειραγμένη Παπουτσάκη, που για τις ανάγκες της πλοκής, μάλλον θα παντρεύτηκε στα...14 - ουδείς άλλος μπορεί να υποστηρίξει πως διαθέτει ταλέντο υποκριτικό.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 17 Ιανουαρίου 2019 από την Odeon!

GREEN ROMA STAR IS THE FAVOURITE

Αν υπήρχε μια χρονιά που θα με συνέφερε να κρυφτώ από τις οσκαρικές μαντεψιές ίσως να ήταν και η φετινή. Σε πρώτο επίπεδο ανάγνωσης αυτό θα σήμαινε ότι η κούρσα είναι αμφίρροπη, δυσπρόβλεπτη και βεβαίως τούτο θα έκαμνε υγεία για το Θεσμό, ναι; Αλλαχού όμως η αλήθεια φίλοι μου γκαρδιακοί: Μια Ακαδημία που παρακολουθώ στενός κορσές 30 χρόνια - τα σχεδόν 20 γραπτώς και (θέλω να πιστεύω) με εγκυρότητα, με έχει μεταβάλλει από αναπολογούμενα θιασώτη σε μίζερο αρνητή (κοντεύω). Πως το λένε, όσο τα σκαλίζεις τόσο σου βρωμάνε; Δαύτο. Προσοχή, δεν επιλέγω άκρο. Ούτε (σίγουρα) εκείνο του υμνητή των εξακισχιλίων πλας (γιατί στην καρατελική ψηφίζουν με βασικό κριτήριο αυτό που τους κάνει να αισθάνονται καλύτερα για τον εαυτό τους - εδώ βάζεις ίματζ, συμφέρον, έστω τη γκάβλα τους βρε αδερφέ). Μήτε αδράχνω μετερίζι των συνωμοσιολόγων που απορρίπτουν τα διασημότερα βραβεία του πλανήτη από ευκολία, πόζα, την ξερολία που είναι μακράν δηλητηριωδεστέρα της αγνοίας άμα λάχει ναούμ. Γιατί ο πρόλογας; Επειδή τώρα πια αδιαφορώ αν πέσω μέσα στα προγνωστικά (ούτως ή αλλιώς κυμαίνομαι πάνω από το 80% κάθε βολά), αν παίζεις οσκαρικό στοίχημα σου τάζω 100% επιτυχία στις 4/5 της κάθε πεντάδας ή 8/10 (ή στις εννιά) στην Καλύτερη Ταινία.

Κι αυτό γιατί μελετάω. Πολύ και καθημερινά. Παρακολουθώ τα ανεμοφυσήματα και τα διαβολοσκορπίσματα της κούρσας από το Σεπτέμβρη των φεστιβαλιώνε, τις ενώσεις των κριτκώνε, τις βραβεύσεις των συντεχνιώνε. Το ακριβές ποσοστό επηρεασμού των Χρυσών Σφαιρών, των βρετανικών BAFTAS, Ηθοποιών, Σκηνοθετών και (κυρίως, λόγω κοινού συστήματος διαβαθμισμένης προτίμησης στην ψηφοφορία) των Παραγωγών. Και έχω καταλήξει σε δυο ασφαλέστατα συμπεράσματα. Το ένα, πως το preferential ballot γεννήθηκε για να κάνει λιγότερο προβλέψιμη τη διαδικασία ανάδειξης Καλύτερης Ταινίας ή ορθότερα της επιλογής κοινού παρονομαστή, δηλαδή της λιγότερο διχαστικής ως αξιολόγηση/μήνυμα παραγωγής. Γεγονός το οποίο στην εποχή του #MeToo και της Woke ιδεολογικής πανώλης επεκτείνεται και στους δυνητικούς υποψηφίους. Το άλλο, ότι ένα μεγάλο μέρος του διαγωνισμού (και το λέω απαλά διότι πρόκειται περί σφαγής πίσω από τις κουίντες) είναι ένα τρελό πανηγύρι δια χειρών Awards Strategists.

Σύντομα και διαφωτιστικά λοιπόν για να μη κουράσω. Η Ακαδημία θέλει να αρέσει (ξανά). Τα ratings κάθε χρόνο βουτάνε στα βαθιά. Ηλεκτρική καρέκλα η θέση του παρουσιαστή. Βρέθηκε η λύση του Kevin Hart που σε δυο μερούλες το LGBTQQIP2SAAκίνημα τον καθάρισε σαν αυγό για ομοφοβικά αστεία/tweets. Ουδείς αντικαταστάτης. Κι από σάλους ένας σωρός ακόμη. To First Man εκράχθη γιατί δεν είχε αρκετά πλάνα με την αστερόεσσα στην κατάκτηση της Σελήνης. Το Green Book γιουχαϊστηκε για τη λέξη νέγρος που ξέφυγε στην παρουσίαση της ταινίας από τον Viggo Mortensen. To σενάριό του που παρουσιάζει τον καλό λευκό να σώζει το δύσμοιρο μαυρούκο. Τον σεναριογράφο του που είχε γράψει tweet που κατηγορούσε τους μουσουλμάνους για την 9/11. Για τον Φαρέλη που προ 20ετίας του άρεζε να δείχνει το πουλί του στο σετ.

Στην περσινή έρευνα του Hollywood Report μόλις το 20% δήλωσε ότι γνωρίζει ποια ταινία κέρδισε το μεγάλο όσκαρ. Έρχεται λοιπόν προ ολίγων μηνών η Ακαδημία (κι όπως ήρθε έστριψε μια προς τα οπίσω) και ανακοινώνει (δοκιμαστικά) τη νέα κατηγορία της Δημοφιλέστερης Ταινίας. Γιατί συνέβη αυτό; Ρίξε ένα μάτι στον παρακάτω πίνακα εισπράξεων που έκαμαν στον αιώνα μας οι νικήτριες ταινίες ανά έτος (πηγή Awardswatch):


Σου βγάνει μάτι ή όχι λοιπόν ότι την τελευταία 5ετία οι είσπραξες ταβανιάζουν στα $65M,περίπου στο 1/3 δηλαδή των προηγουμένων χρόνων; Τυχαίο; Ου νομίζω. Για τον ίδιο λόγο που φέτο θα δούμε μέσα για πρώτη φορά Marveloταινία (Black Panther, με το σπαθί του), ως το ερεβωδώς κάκιστο Bohemian Rhapsody που θα μείνει ως σημείο αναφοράς τύπου «το μεγαλύτερο κοπλιμάν που μπορώ να δώκω στο Glass του Σιάμαλαν είναι πως τουλάχιστον υπερέχει του Bohemian Rhapsody τόσο σκηνοθετικά όσο και ερμηνευτικά».Κι ας το παράτησε ο Singer ατέλειωτο που έχει φρουμάξει το σύμπαν με τα όργια μαζί με ανήλικα αγοράκια στη βίλα του. Δι’ αυτό μηδείς λόγος για σκηνοθεσία. Εκτός πεντάδας κι αυτός μαζί με το πουλί του Farrelly (ευελπιστώ).

Τρέχω στο παρασύνθημα αφού σου αποκλείσω αναγνώστα κάθε ελπίδα να εξηγήσω πως έφτασα στις τελικές μου επιλογές. Αυτά κατόπιν ανακοινώσεων με την ανάλυση των υποψηφιοτήτων. Προτιμώ να κλείσω προκαλώντας σε λίγο με το γνωστό στους παροικούντες οσκαρικό ονοματεπώνυμο: Lisa Taback. Το πουλέν του Harvey Weinstein (RIP) από τα παλιά της Miramax, που έχει επτά (7) άσσους στο μανίκιστα 25 συναπτά έτη στο κουρμπέτιον. Μετράς; English Patient (1996), Shakespeare In Love (1998), Chicago (2002), The King’s Speech (2010), The Artist (2011), Spotlight (2016) με αποθέωση το 2017 όπου ήταν πίσω από Moonlight ΚΑΙ La La Land! Ε, δε θέλεις να μάθεις ποιο φιλμ ζμπρώχνει δις γίαρ; Κάνε μια γκουγκλιά και θα λάβεις την απάντηση. Από την 1η Αυγούστου 2018 το Λιζάκι προσχώρησε με ολόκληρο το winning team στο NETFLIX του Ted Sarantos και μάλιστα κατά αποκλειστικότητα (από φέτος). Και ποιό (ποιό μωρό μου, ποιό;) είναι το πουλέν του στρημάδικου στην κούρσα; Ιδού λοιπόν η ROMA–ιδού και το πήδημα!

Την Τρίτη 22 Ιανουαρίου και ώρα τοπική χαράματα, οι υποψηφιότητες θα ανακοινωθούν σε δύο δόσεις, ΑΚΡΙΒΩΣ με αυτή τη σειρά ανά γκρουπ:



Μολών Λαβέ καρντάσιε τώρα δα μια ολιά και τις δικές μου μαντεψάδες. Δίπλα από κάθε υποψηφιότητα που επιλέγω, οι πιθανότητες συμμετοχής στην Απονομή της 24ης Φεβρουαρίου (σύμφωνα με την οσκαρική Βίβλο Gold Derby.) Το λοιπό: Ραντεβού στα Οσκαράδικα συντρόφια!

gaRis

Το Πείραμα της Φιλαδέλφεια

του zerVo (@moviesltd)

Να εξομολογηθώ κάτι. Δεν ανήκω σε εκείνο το συντριπτικό κομμάτι του σινεφίλ πληθυσμού, που τελειώνοντας μόλις ο Διχασμένος, ένιωσε ρίγη συγκίνησης, σύγκρυο, τα γόνατα του να λυγίζουν και την ραχοκοκαλιά του να τσακίζει, αντιλαμβανόμενος το ανατρεπτικό λινκ με τα από εικοσαετίας - σχεδόν - προηγούμενα. Προσωπικά δεν έβρισκα τον λόγο της διασύνδεσης ενός καλοστημένου ψυχολογικού θρίλερ, με το πιο φιλοσοφημένο πόνημα του ιδίου δημιουργού, που όντας απόλυτα πετυχημένο καλλιτεχνικά, ξεπέρασε το πανδύσκολο εμπόδιο του καμ μπακ μετά το τζακ ποτ της Έκτης Αισθήσεως. Διότι για εμέ ο Άφθαρτος τελείωσε εκεί ακριβώς που έπρεπε να τελειώσει και δεν είχε καμία ανάγκη επαναφοράς σε δεύτερο χρόνο. Πόσο μάλλον σε τρίτο, περιττοσύνη που όχι απλά τσαλαπατά την σταδιακά ανοδική (και πάλι) πορεία του Ινδού, αλλά μου μπέρδεψε όλα όσα είχα βάλει σε τάξη, παρακολουθώντας τον πραγματικά όμορφα δομημένο Unbreakable, εκεί στις παρυφές του μιλένιουμ.

Ελάχιστες ημέρες μετά την απαγωγή των τριών κοριτσιών, που είχε σαν τραγικό αποτέλεσμα την στυγερή δολοφονία των δύο και τον βαρύ τραυματισμό της μοναδικής που κατάφερε να διαφύγει από τον παλαβό απαγωγέα, μια νέα περίπτωση απασχολεί την κοινή γνώμη της Φιλαδέλφεια, καθώς όπως φαίνεται ο ψυχικά διαταραγμένος, υπάλληλος του ζωολογικού κήπου της πόλης, Κέβιν Γουέντελ Κραμπ, έχει αιχμαλωτίσει τέσσερις ακόμη κοπέλες. Αποφασισμένος να βρει την άκρη του νήματος που θα τον οδηγήσει μέχρι την στυγερή Ορδή, τις 24 διαφορετικές προσωπικότητες του Κραμπ, προλαβαίνοντας την ύστατη, κτηνώδη και φονική, ο υπεύθυνος συστημάτων ασφαλείας Ντέιβιντ Νταν, λειτουργώντας μυστικά ως ο διαβόητος τιμωρός Επιτηρητής, με την βοήθεια του γιου του θα αποκαλύψει το κρησφύγετο του, παραδίδοντας τον απειλητικό εγκληματία στις αρχές.

Έστω κι αν γι αυτό χρειάστηκε να αποκαλύψει και ο ίδιος την ταυτότητα του, στοιχείο που θα σημάνει αυτόματα την δική του σύλληψη και τον εγκλεισμό του στην ψυχιατρική μονάδα για περαιτέρω έλεγχο - και εξουδετέρωση - των υπερφυσικών του δυνάμεων. Τρόφιμος στην ίδια κλινική τόσο με τον πολυδιάστατο Κραμπ, όσο όμως και με τον επί δεκαετίες αντίπαλο του Ελάιτζα Πράις, τον φιλάσθενο έμπορο έργων τέχνης, που 19 χρόνια πριν είχε σχεδιάσει και προκαλέσει το πολύνεκρο δυστύχημα της αμαξοστοιχίας, από όπου μόνο εκείνος είχε βγει ζωντανός και κυρίως αβλαβής. Γεγονός που του είχε δώσει να καταλάβει πως η αιώνια αφθαρτοσύνη του δεν εξηγείται ορθολογικά και η συγκεκριμένη τεράστια ικανότητα, τον καθιστά σούπερ ήρωα...

Και κάπως έτσι η αναπάντεχη στροφή που κατάφερε ο πενηντάχρονος, πια, ντιρέκτορας, από το παραθαλάσσιο Πονττσέρι, στον Νότο της Ινδικής Χερσονήσου, στα τελευταία δευτερόλεπτα του Split, δίχως κανείς ομολογουμένως να το περιμένει, μπαίνει στην τελική της ευθεία καθώς οι τρεις βγαλμένοι από την έμπνευση του X-Men, καλούνται πλέον να ενώσουν τις μορφές τους σε εικόνα μία, σε μια κοινή ταινία που θα κλείσει το τρίπτυχο. Που βέβαια ποτέ του δεν συστάθηκε σαν κάτι τέτοιο, μα ενδεχόμενα στην πορεία ο Shyammi πέφτοντας από την μια λούμπα στην άλλη το σκαρφίστηκε σαν τρίκ, τόσο για να επανέλθει στην επικαιρότητα ως επιτυχημένος (ως αποτυχημένο και μάλιστα κραυγαλέα, επί σειρά ετών τον καμαρώσαμε άλλωστε) όσο και για να κεντρίσει το ενδιαφέρον του λαουτζίκου, ειδικά εκείνου που αρέσκεται στο να πληρώνει μπιλιέτο για να απολαύσει τις κομικένιες μεταφορές της Marvel ή της DC στο πανί. Κονκλούζιο? Ενενήντα (ΕΝΕΝΗΝΤΑ!!!!) εκατομμύρια δολάρια πετυχεσά στον παγκόσμιο μποξόφη, σε τρία μόνο μερόνυχτα, με κόστος μόνο ένα εικοσάρι. Δεν το λες και λίγο ε? Μόνο που όσοι βγήκαν από τον σινεμά έτρεχαν να προλάβουν να ενημερώσουν τους επόμενους, για να κρατήσουν το επτάευρω στην τσέπη, αφού το εργάκι ούτε Spider-man είναι, ούτε Hulk, ούτε κυρίως Avengers όπως διαλαλεί το προμόσιον του. Αλλά είναι τι εντέλει?

Καταρχήν είναι ένα ανακατωσούρικο πολυλογίδι στο πρώτο του μισό, όπου πρωταγωνιστές δεν είναι ούτε ο αγαπημένος Overseer, ούτε ο πολύπλοκος Μπιστ, ούτε καν ο τ. λοβοτομημένος Μίστερ Γκλας, που η μορφή του βαφτίζει άλλωστε και το part 3 της υπόθεσης. Αλλά μια ντοτορέσσα, που μονίμως σε πρώτο πλάνο, μιλώντας με όρους επιστημονικούς, ενίοτε και ακαταλαβίστικους, προσπαθεί να πείσει το Dynamic Trio πως άνετα μπορεί να πάρει θέση στο τιμ των Justice League (άντε και οι κακοί των αντιπάλων τους). Με μια φρενίτιδα περί των κόμιξ να πλανάται στον αγέρα διαρκώς, τεύχος εδώ, τεύχος εκεί, εκτός από τους τρεις τροφίμους του υπερσύγχρονου μουρλοκομείου, ασούμε ότι πείθεται και η πλατεία περί τούτου. Σε κομφούζιο όμως και το κοινό, αφού το εν τρίτο του έχει παραμείνει στα πεπραγμένα του yin και yang, Unbreakable, το έτερο μέρισμα στα ημιφωτισμένα δωμάτια φυλακές του Split και το ύστατο περιμένει να απολαύσει κάτι σαν Σούπερμαν εναντίον Άιρονμαν, μέσα σε συνεχόμενο χασμουρητό από το ακατάσχετο κουβεντολόι οδηγείται στο δεύτερο ημίχρονο που με τα χίλια βάσανα ο Glass, βάζει επιτέλους τελεία στην αόριστη φιλοδοξία του.

Μέσα σε έναν συρφετό φιλοσοφιών της αμπέλου για το ποιος είναι ο πραγματικός ήρωας την σήμερον ημέρα, για το πόσο εύκολα μπορεί κανείς να ολισθήσει από την αρετή στην κακία, για το κατόρθωμα των έξυπνων να βάλουν πλάτη τις κατά τόπους λέσχες Μπίλντενμπεργκ, ο M. Night τηρεί μόνο το ένα από τα τρία trade mark του ετούτη την φορά. Που είναι και το πιο ελάχιστης σημασίας δηλαδή, μιας και το καμέο του (και) εδώ είναι μια σαχλαμάρα και μισή. Ούτε σασπένς υπάρχει, αφού ουδείς νοιάζεται για το αν οι (δυο κακοί κι ο ένας καλός) superheroes διαθέτουν φτέρνες του Αχιλλέα, ούτε κυρίως τουίστ ικανό να μείνει στην μνήμη του θεατή ωσότου αποχωρήσει από την αίθουσα. Συνεπώς το μόνο που απομένει για να περισώσει κάπως το σύνολο είναι η εκρηκτική, ξανά, παρουσία του McAvoy, που σε αναγκάζει να φορέσεις μέχρι και 24 καπέλα για να τα βγάλεις ένα προς ένα για την χάρη του. Σε αντίθεση με τους άλλους δυο βαριά στημένους, που σε κάνουν να νιώθεις πως έχουν διαβεί πέντε αιώνες, από τον καιρό που πέταγαν σπίθες στον τρίτο Die Hard. Kαλά για τον Άφθαρτο δεν το συζητώ. Έτσι κι αλλιώς ο Shyamalan μια χαρά μου το τσαλάκωσε όλο εκείνο το όμορφο, που είχα σχηματίσει τότες, με αυτό το ματαιόδοξο σχέδιο του.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 17 Ιανουαρίου 2019 από την Feelgood Ent.!

Το δέντρο που πληγώνανε

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Κανείς δεν μπορεί να σταματήσει την ανθρώπινη βλακεία

Αυτή είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Ισλανδός Hafsteinn Gunnar Sigurðsson. Έχουν προηγηθεί οι ταινίες «Á annan veg» (Either Way, 2011) – ταινία που προβλήθηκε στη Θεσσαλονίκη εκείνη τη χρονιά, στο τμήμα «Ανοιχτοί Ορίζοντες» - και «París Norðursins» (Paris of the North, 2015). Να σημειώσουμε πως το «Either Way» μεταφέρθηκε αλά αμερικάνικα στο ριμέικ του David Gordon Green με τίτλο «Γελαστός πρίγκιπας» (Prince Avalanche, 2013), στο οποίο πρωταγωνιστούσαν οι Paul Rudd και Emile Hirsch.

Την παγκόσμια πρεμιέρα της η ταινία Κάτω από το Δέντρο (Undir Trénu / Under The Tree) την έκανε στο φεστιβάλ Βενετίας του 2017, στο παράλληλο διαγωνιστικό τμήμα «Ορίζοντες». Προβλήθηκε και στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, στο τμήμα «Ανοιχτοί Ορίζοντες» ενώ αποτέλεσε και την επίσημη πρόταση της Ισλανδίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ.

Η υπόθεση: Η Άγκνες διώχνει τον σύζυγό της, τον Άτλι, από το σπίτι τους, όταν τον τσακώνει στα πράσα να είναι έτοιμος να... αυνανιστεί, παρακολουθώντας μια home made τσόντα στην οποία πρωταγωνιστεί ο ίδιος! Ο Άτλι, προς μεγάλη του δυσαρέσκεια, καθώς του απαγορεύεται τίνι τρόπω να βλέπει την τετράχρονη κόρη του, αναγκάζεται να μετακομίσει στο πατρικό του σπίτι, ένα σπίτι το οποίο έχει βιώσει μια μεγάλη απώλεια. Οι γονείς του βρίσκονται σε διαμάχη με τους γείτονες. Αιτία: το τεράστιο δέντρο που κυριαρχεί στην αυλή τους και το οποίο ρίχνει μεγάλη σκιά στην αυλή των γειτόνων, μην αφήνοντας την κυρία του διπλανού σπιτιού να ευχαριστιέται την ηλιοθεραπεία της! Καθώς η ένταση κλιμακώνεται, περιουσίες καταστρέφονται, κατοικίδια εξαφανίζονται, κατοικίδια... βαλσαμώνονται. Το τι τους περιμένει όλους, όμως, κανείς δεν μπορεί να το φανταστεί...

Η άποψή μας: Τούτη η ταινία δεν είναι απλά μαύρη κωμωδία – είναι κατάμαυρη! Κατά μία έννοια, μου θύμισε τον «Πόλεμο των Ρόουζ» του Danny Devito. Εκείνη η ταινιάρα, βεβαίως, επικεντρωνόταν στο τι μπορεί να κάνουν δύο σύζυγοι, ο ένας στον άλλο, όταν η αγάπη στο γάμο τελειώνει. Θα μπορούσαν να χωρίσουν. Απλά. Και να ζήσουν. Πολιτισμένα. Αυτή είναι η κρίσιμη λέξη. Πολιτισμένα. Αμ δε... Στην ισλανδική ταινία ο... πολιτισμός πάει περίπατο. Και ο φίλος μας ο Ισλανδός μας δείχνει μέχρι πού μπορεί να φτάσει η ανθρώπινη βλακεία! Κατά μία άλλη έννοια, οι προβληματισμοί της ταινίας του εφάπτονται με εκείνους των αδελφών Coen στην ταινία «Fargo». Οι αστείοι ανταγωνισμοί, η επιδίωξη ζωτικού χώρου, η απλή και καθαρή ζήλια, οι ματαιώσεις, οι απώλειες, και εντέλει, η ανθρώπινη φύση.

Όχι, μας λέει ο σκηνοθέτης, οι άνθρωποι ως είδος δεν είναι σχεδιασμένοι για να ζήσουμε μαζί, με αρμονία, σε μικρές ή μεγαλύτερες κοινωνίες. Αργά ή γρήγορα θα ξεσπάσει πόλεμος! Και η κλιμάκωση μπορεί να φτάσει στο σημείο χωρίς επιστροφή όταν καλά καλά οι εμπλεκόμενοι δεν μπορούν να θυμηθούν πως ξεκίνησαν όλα αυτά! Δυσλειτουργικοί άνθρωποι σε κοινωνίες που αποδεικνύονται δυσλειτουργικές. Και πού συμβαίνουν όλα αυτά; Στα προάστια μιας μεγαλούπολης, αν έχετε το Θεό σας! Στα πιο βαρετά εξ ορισμού μέρη σε ολόκληρο τον πλανήτη! Η ταινία είναι γυρισμένη στην Ισλανδία, το μέρος όπου λαμβάνουν χώρα όλα τα γεγονότα, όμως, θα μπορούσαν να συμβούν οπουδήποτε στον κόσμο. Ναι, ναι, μπορούν να συμβούν και ανάμεσα σε δύο χώρες, μιας που, από ευτυχή συγκυρία, η ταινία βγαίνει στις αίθουσες σε μια φορτισμένη πολιτικά και ιστορικά στιγμή για τη χώρα μας.

Και μετά, είναι το δέντρο. Αχ, το δέντρο. Το δέντρο της... ζωής. Το δέντρο του... θανάτου. Απλά, φυτρώνει. Απλά, υπάρχει. Απλά, όταν πέφτει ο ήλιος επάνω του, αφήνει μια παχιά, μακριά σκιά. Δεν ξέρει τίποτε για φράχτες. Δεν γνωρίζει τίποτε για αντιπαλότητες. Δεν είναι «καλό» ή «κακό». Προσφέρει οξυγόνο, αγάπη, ομορφιά και... σκιά, αν τη θέλει κάποιος. Αν δεν τη θέλει, μπορεί απλά να την αποφύγει! Δεν χρειάζεται να κοπεί το δέντρο. Ίσως να χρειάζεται κλάδεμα, ποιος ξέρει, ίσως αν το κλάδευαν, τα πράγματα να ήταν καλύτερα. Όμως, το πού θα πέσει ένα δέντρο που κάποιος το κόβει και κάποιος το σπρώχνει δεν είναι ευθύνη του δέντρου! Και ποιος τα άρχισε όλα αυτά; Ποιος ξεκίνησε τον καβγά; Από πού άρχισαν όλα; Και οι κοινωνικοί δεσμοί να καταρρέουν με θόρυβο. Να λιώνουν, αδύναμοι να αντισταθούν, αδύναμοι να αντέξουν, αδύναμοι να σώσουν.

Και ο σκηνοθέτης δεν κωλώνει: τραβάει το πράγμα μέχρι το κατάμαυρο φινάλε του. Ή το κατακόκκινο αν προτιμάτε. Και όλα στο τελευταίο πλάνο καταλαβαίνουμε ότι έγιναν μάταια! Τόσοι άνθρωποι χάθηκαν από μια παρανόηση, από μια παρεξήγηση, από τη φυσική τάση των γάτων να εξαφανίζονται από καιρού εις καιρόν... Οι παραγωγοί του «Δεσμοί αίματος» (Rams, 2015) βρίσκονται και πίσω από τούτη την ταινία, - τις δύο ταινίες τις ενώνει κι ένας εκ των πρωταγωνιστών, ο Sigurður Sigurjónsson. Το καστ είναι εξαιρετικό με ερμηνείες που κινούνται στην κόψη του ξυραφιού, με τις πιο αστείες στιγμές να τις δίνει η άδεια από ζωή αλλά γεμάτη κυνισμό και ειρωνεία Ίνγκα της Edda Björgvinsdóttir. Η μητέρα του Άτλι στην ταινία, η οποία δεν χάνει την ευκαιρία να μειώνει τη νεώτερή της, «πλαστική», δεύτερη σύζυγο του γείτονά της. Απλώς, βιτριολική. Αλλά και... η πιο τραγική όλων!

Πολύ δυνατή ταινία, που βγάζει συχνά πυκνά γέλιο, στο φινάλε όμως κάνει το γέλιο των πάντων να παγώνει στα αποσβολωμένα τους πρόσωπα. Για μια... μαλακία καταστρέφεται ένας γάμος. Για ένα... pussy! Και για μια pussy-cat, καταστρέφονται πολλές, πολλές ζωές. Μπράβο και πάλι μπράβο στον σκηνοθέτη, που δεν λείανε τις γωνίες και μας ανάγκασε να πιούμε το πικρό ποτήριον μέχρι το τέλος. Να τη δείτε: δεν είναι για όλους, αλλά αν ψυλλιαστείτε τι πάτε να παρακολουθήσετε, θα την καταβρείτε! Θα γελάσετε. Και θα πάθετε κολούμπρα. Ταυτόχρονα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 17 Ιανουαρίου 2019 από την Neo Films!