Movies Ltd

Fast & Ridiculous! O Γουίλι (Wheely) είναι ένα αυτοκίνητο με μεγάλα σχέδια. Εργάζεται ως ταξί, αλλά ονειρεύεται να τρέξει σε αγώνες αυτοκινήτων. Ήταν άλλωστε πρωταθλητής της τοπικής σκηνής και υπήρξε θρύλος. Όμως μετά από αυτό, τι του έχει απομείνει; Μία πρωινή δουλειά και ένα αφεντικό που δεν μπορεί να εγκαταλείψει. Μέχρι που ερωτεύεται ένα σπορ αυτοκίνητο και η ζωή του ανατρέπεται. Τις φωνές τους στο καστ δανείζουν οι ηθοποιοί Ogie Banks, Gavin Yap, Bill J. Gottlieb, Brock Powell.

Το περιπετειώδες κινούμενο σχέδιο σκηνοθετεί ο Μαλαίσιος Yusry Abd Halim.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Ιανουαρίου 2019 από την Tanweer!

Πεθαίνουν να παίξουν! To Escape Room είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ που παρακολουθεί έξι αγνώστους μπλεγμένους σε καταστάσεις πέρα από τον έλεγχο τους. Για να επιβιώσουν, πρέπει να σκαλίσουν το μυαλό τους, αλλιώς δε θα βγουν ζωντανοί από το δωμάτιο-γρίφο. Κατασκευασμένο σαν επιτραπέζιο παιχνίδι, όπου υπάρχουν κανόνες, παίκτες, πιόνια, τιμωρίες και έπαθλα, το Escape Room χτίζει με μαεστρία την αγωνία μιας ομάδας, με παίκτες που δε γνωρίζεται μεταξύ τους, αλλά καλούνται όχι μονάχα να βρουν την τελική έξοδο, αλλά να την ανακαλύπτουν σε κάθε ένα δωμάτιο που ανοίγει μπροστά τους ή κλείνει πίσω τους. Γιατί τους διάλεξαν; Πως συνδέονται οι ιστορίες τους; Ποια είναι η επόμενη πίστα; Πόσους ακόμα γύρους θα αντέξουν να τρέξουν; Το θρίλερ του Adam Robitel (Παγιδευμένη Ψυχή: Το τελευταίο κεφάλαιο) βάζει νέους κανόνες σε ένα κινηματογραφικό είδος, που μοιάζει να επαναπροσδιορίζεται και να αναδιομορφώνεται εκ νέου.

Χωρισμένο σε κλειδωμένα κεφάλαια, όπου το ένα δωμάτιο οδηγεί σε ένα έτερο δωμάτιο με διαφορετικό γρίφο, οι έξι «άγνωστοι» φίλοι κινούνται ομαδικά από δωμάτιο σε δωμάτιο, προσπαθώντας να βρουν την έξοδο σε ένα παιχνίδι που από την αρχή έμοιαζε επικίνδυνο. Χτισμένο πάνω σε κανόνες και οδηγίες, το παιχνίδι αυτό, κινείται ανάμεσα σε κρυμμένα μυστικά του παρελθόντος και στα άγρια ένστικτα των συμμετεχόντων, που με την ώρα παίρνουν μια τροπή, που ούτε και οι ίδιοι δε φαντάζονταν. Θα χρειαστεί να συνεργαστούν, να παραβλέψουν ομοιότητες και διαφορές και να κινηθούν μεθοδικά για να ελιχθούν, όσο γρηγορότερα γίνεται. Πρωταγωνιστούν οι Taylor Russell, Loga Miller, Deborah AnnWoll, Jay Ellis, Tyler Labine, Nik Dobani, Yorick van Wageningen, Adam Robitel.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Ιανουαρίου 2019 από την Feelgood Ent.!

Αν αγαπάς αυτό που κάνεις, επιβιώνεις παντού! Η Άγρια Αχλαδιά (Ahlat Agaci / The Wild Pear Tree) αποτελεί την πρόταση της Τουρκίας για τα Όσκαρ καλύτερης ταινίας 2019. Το αριστούργημα του Nuri Bilge Ceylan (Χειμερία Νάρκη, Κάποτε στην Ανατολία, Τρεις Πίθηκοι) παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο διαγωνιστικό τμήμα του πρόσφατου φεστιβάλ Καννών. Ήρωας στην Άγρια Αχλάδια» είναι ένας νεαρός ο οποίος επιστρέφει απρόθυμα μετά τις σπουδές του στο χωριό που μεγάλωσε, και στο σπίτι των γονιών του, φιλοδοξώντας να αποφασίσει τι θα κάνει με το μέλλον του και να προσπαθήσει να εκδώσει το πρώτο του βιβλίο. Καθώς οι μέρες περνούν, ο Σινάν (όπως είναι το όνομα του ήρωα) περιπλανιέται στον σχεδόν ασφυκτικό μικρόκοσμο του χωριού του, συναντά συγγενείς και φίλους και σιγά-σιγά συνειδητοποιεί τόσο την αντιπάθειά του για το μέρος που τον περιβάλλει όσο και για τον πατέρα του - έναν ανεύθυνο καθηγητή και οικογενειάρχη, πνιγμένο στα χρέη και με αδυναμία στον τζόγο.

Πρωταγωνιστούν οι Dogu Demirkol, Murat Cemcir, Bennu Yildirimlar.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Ιανουαρίου 2019 από την AMA Films!

Το ταλέντο της ήταν αληθινό. Το βιογραφικό της όχι! O μετρ του είδους Peter Segal (Ασκήσεις Ηρεμίας, Κάθε Φορά Πρώτη Φορά, Get Smart) φέρνει στη μεγάλη οθόνη την διασκεδαστική κομεντί Μια Δεύτερη Ευκαιρία (Second Act) που θυμίζει κάτι ανάμεσα στo «Εργαζόμενο Κορίτσι» και την «Καμαριέρα». Η 43χρονη Μάγια είναι μια ιδιοκτήτρια καταστήματος λιανικής πώλησης που παλεύει με τα απωθημένα και τα ανεκπλήρωτα όνειρά της. Μέχρι που αποκτά την ευκαιρία να αλλάξει τρόπο ζωής και να αποδείξει στους γιάπηδες της Μάντισον ότι το «σχολείο της ζωής» έχει την ίδια αξία με τα ακριβά κολέγια και πως ποτέ δεν είναι αργά για μια δεύτερη ευκαιρία. Το σενάριο ανήκει στον βετεράνο συνεριογράφο Justin Zackham (Επιθυμίες στο... Παρά Πέντε) και στην Elaine Goldsmith-Thomas.

Η Goldsmith-Thomas φανταζόταν εξ’αρχής την Jennifer Lopez στον ρόλο της Μάγια. Εκείνη με τη σειρά της είχε επίσης κάποιον στο μυαλό της για τον ρόλο του Τρέι, του προπονητή baseball που είναι ερωτευμένος με τη Μάγια, ο οποίος δεν είναι άλλος από τον Milo Ventimiglia. Την «κολλητή» της Μάγια, υποδύεται η δίκη της κολλητή φίλη Leah Remini, ενώ την Χίλντι, την συνάδελφο της Μάγια που την αντιμετωπίζει σαν απειλή ενσαρκώνει η Annaleigh Ashford, και την Ζόε, την κόρη του CEO, που την η Vanessa Hudgens.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Ιανουαρίου 2019 από την Odeon!

Nobody Runs Forever! Ο κάτοχος τεσσάρων Όσκαρ Clint Eastwood (Million Dollar Baby) επιστρέφει δυναμικά για δεύτερη φορά ως σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής μετά το Gran Torino (2009). Το Βαποράκι (The Mule) αφηγείται μία συναρπαστική ιστορία βασισμένη σε πραγματικά περιστατικά. Με εξαιρετική σκηνοθεσία, διεύθυνση φωτογραφίας και μουσική, η ταινία αποδεικνύει τη ζωντάνια και το αγέραστο ταλέντο του δημιουργού της που ξέρει ακόμα να γράφει ιστορία στις σελίδες του σινεμά, κι ας έχει φτάσει τις 37 ταινίες στο ενεργητικό του. Ο ογδοντάχρονος Ερλ Στόουν είναι απένταρος, μόνος και αντιμέτωπος με τη χρεοκοπία της επιχείρησής του, όταν του προσφέρεται μία δουλειά, στην οποία - φαινομενικά- πρέπει απλά να οδηγεί. Στην πραγματικότητα,γίνεται μεταφορέας στην υπηρεσία του μεξικάνικου καρτέλ ναρκωτικών. Τα πάει καλά, τόσο καλά που οι «παραγγελίες» ολοένα και αυξάνονται και ο ίδιος σύντομα ανεβαίνει στην ιεραρχία της «επιχείρησης». Δεν αργεί ωστόσο να τον εντοπίσει το ραντάρ του σκληρού πράκτορα της υπηρεσίας για την καταπολέμηση των ναρκωτικών Κόλιν Μπέιτς. Έτσι, παρόλο που τα οικονομικά του προβλήματα ανήκουν στο παρελθόν, τα προηγούμενα λάθη του αρχίζουν να τον βαραίνουν σε τέτοιο βαθμό που είναι αβέβαιο αν θα έχει το χρόνο να τα διορθώσει, πριν βρεθεί ενώπιον της επιβολής του νόμου ή των αρχηγών του καρτέλ.

Δίπλα στον Eastwood εμφανίζεται o τέσσερις φορές υποψήφιοw για Όσκαρ Bradley Cooper (American Sniper). Το καστ συμπληρώνει ο υποψήφιος για Όσκαρ Lawrence Fishburne (What’s Love Got to Do with It) μαζί με τους Michael Pena (Narcos), Diane Wiest (Hannah and Her Sisters), Andy Garcia (The Godfather: Part III), Alison Eastwood (Rails & Ties), Taissa Farmiga (The Nun).Το αγωνιώδες σενάριο του Nick Schenk (Gran Torino) βασίζεται στο άρθρο των New York Times “The Sinaloa Cartels’ 90-Year-Old Drug Mule”.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Ιανουαρίου 2019 από την Tanweer!

Δεν υπάρχει τίποτα να χάσεις, όταν ήδη έχεις χάσει τα πάντα! Για αρκετά χρόνια ο σεναριογράφος και παραγωγός Phil Hay μαζί με τον συν-σεναριογράφο του Matt Manfredi μάζευαν ιδέες για ένα σενάριο βασισμένο στην αμοιβαία αγάπη τους για τις περιπέτειες και το Λος Άντζελες. Κατέληξαν στον κεντρικό χαρακτήρα που ήθελαν να είναι ένας μοναχικός αστυνομικός γεμάτος επαγγελματικά και προσωπικά μυστικά. Με τη βοήθεια της καταξιωμένης Karyn Kusama (βραβευμένη στο φεστιβάλ Καννών και στο Sundance για το «Girlfight») που είχε ήδη συμφωνήσει να αναλάβει τη σκηνοθεσία της ταινίας Destroyer, κατέληξαν ότι αυτή έπρεπε να είναι η ιστορία μιας γυναίκας. Αλλά είναι επίσης ένα θρίλερ για κάποια που όταν ήταν νέα μπλέχτηκε σε μια επικίνδυνη κατάσταση που δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει και έκτοτε ζει με τις συνέπειες. Πριν από 16 χρόνια, η ντετέκτιβ του αστυνομικού τμήματος του Λος Άντζελες Έριν Μπελ πήγε σε μυστική αποστολή στην Καλιφόρνια με σκοπό να εισχωρήσει σε μια συμμορία με αρχηγό τον τρομακτικό Σίλας. Όταν μια από τις βίαιες ληστείες τους αποτυγχάνει, η κάλυψη της Έριν χάνεται και ο Σίλας διαφεύγει. Αρκετά χρόνια αργότερα, ο Σίλας επιστρέφει πιο δυνατός και πιο επικίνδυνος από ποτέ, έχοντας καταστρώσει το σχέδιο της μεγαλύτερης τραπεζικής ληστείας στην ιστορία των ληστειών. Αυτή τη φορά όμως η Έριν θα τον σταματήσει.

Η αναζήτηση της ιδανικής Έριν Μπελ ολοκληρώθηκε σχεδόν πριν ξεκινήσει. Η αναζήτηση είχε μόλις αρχίσει όταν η βραβευμένη με Όσκαρ (για την ερμηνεία της στις «Ώρες») Nicole Kidman ζήτησε να συναντηθεί με την Kusama μετά την ανάγνωση του σεναρίου. Στον καθοριστικό ρόλο του Κρις, του συνεργάτη και εραστή της Μπελ, συναντάμε τον ταλαντούχο Sebastian Stan. Τον Σίλας, τον αρχηγό της συμμορίας και στόχο της Μπελ, ενσαρκώνει ο Toby Kebbell.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Ιανουαρίου 2019 από την Odeon!

Βασισμένη σε μια αληθινή φιλία! Έχοντας αποσπάσει το Βραβείο Κοινού στο πρόσφατο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο και με πέντε υποψηφιότητες στις Χρυσές Σφαίρες (Καλύτερης Ταινίας στην κατηγορία κωμωδία ή μιούζικαλ, καλύτερης Σκηνοθεσίας, Καλύτερου Σεναρίου, Καλύτερου Α' και Β' Ανδρικού Ρόλου) έρχεται η καινούργια ταινία του Peter Farrelly, Το Πράσινο Βιβλίο (The Green Book). 1960. O Tony Lip, πορτιέρης από μία Ιταλο-αμερικανική γειτονιά του Bronx, προσλαμβάνεται ως οδηγός του Dr. Don Shirley, ενός παγκοσμίου φήμης αφροαμερικάνου πιανίστα, για να τον συνοδεύσει σε μία περιοδεία από το Manhattan στον βαθύ Αμερικάνικο Νότο. Θα πρέπει να κινηθούν στηριζόμενοι στο «Πράσινο Βιβλίο», που θα τους υποδείξει τα ελάχιστα καταλύματα, εστιατόρια κτλ που ήταν τότε ασφαλή για τους Αφροαμερικανούς.

Πρωταγωνιστούν οι Viggo Mortensen, Mahershala Ali, Linda Cardellini, Sebastian Maniscalco, Dimiter D. Marinov, P.J. Byrne.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Ιανουαρίου 2019 από την Spentzos Films!

του zerVo (@moviesltd)

Μπατσικό ντουέτο. Δεν υπάρχει πιο εξαντλημένη περίπτωση στο σινεμά, αφού στο διάβα του χρόνου, έχουμε δει τα πάντα, από την πιο απλή, ίσαμε την πλέον εξεζητημένη συνύπαρξη. Κομπανιέροι κανονικοί, δύο λευκοί, ένας λευκός κι ένας μαύρος, δύο μαύροι, εναλλαγές με κανέναν πορτορικάνο, δίδυμο αντρικό, γυναικείο, μεικτό ενίοτε, δίδυμο με μαύρο και κινέζο, δίδυμο με αγαθό και διεφθαρμένο, δίδυμο με κουστουμάτο και μις αμέρικα, δίδυμο με οικογενειάρχη και έναν που το μάτι του γυαλίζει, δίδυμο με αστυνομικό και υπόδικο, δίδυμο με υπαστυνόμο και με σκύλο, δίδυμο με γιάνκη και σοβιετικό, δίδυμο με γήινο και άλιεν, μέχρι και δίδυμο επιθεωρητή με ζωγραφισμένο κούνελο έχει υπάρξει. Τι πιθανολογείς, πως σώθηκε η λίστα? Όχι δα, αφού οι μια φορά κι έναν καιρό αγαπημένοι μας Σίσαμι Στριτ, στην διάδοχη κατάσταση τους πια, δεν είχαν πει ακόμα την τελευταία τους λέξη.

Κάτω από τον καυτό ήλιο του Λος Άντζελες, της μητρόπολη της Καλιφόρνια, εδώ και χρόνια συνυπάρχουν, όχι και τόσο αρμονικά, άνθρωποι και μαριονέτες, σε μια κοινοτική μίξη που μόνιμα έχει σαν αποτέλεσμα τις κόντρες και τις προστριβές ανάμεσα στα δύο είδη. Έχοντας αποπεμφθεί από το Σώμα για ένα τεράστιο σφάλμα που υπέπεσε εν ώρα καθήκοντος, ο ζορισμένος ψυχικά όσο και μοναχικός ιδιωτικός ντετέκτιβ, κούκλος Φιλ Φϊλιπς, θα δεχτεί εντελώς αναπάντεχα στο γραφείο του την επίσκεψη μιας ελκυστικής ομοίου του, ζητώντας του την βοήθεια του για να αποκαλύψει ποιοι κρύβονται πίσω από τα απειλητικά μηνύματα που εκείνη λαμβάνει. Τα πράγματα θα χειροτερέψουν, ενόσω το ένα μετά το άλλο τα μέλη του καστ μιας παλιάς τηλεοπτικής εκπομπής με λούτρινους, θα δολοφονηθούν βίαια, με εκείνον ανήμπορο να μην μπορεί να αποτρέψει το μοιραίο.

Είναι προφανώς η στιγμή που θα κληθεί να ενώσει και πάλι τις δυνάμεις του με την πρώην συνεργάτιδα του, αστυνομικό Κόνι Έντουαρντς, που τα χνώτα τους δεν ταιριάζουν πια, για να λύσουν από κοινού τον γρίφο, φτάνοντας μέχρι τον δολοφόνο. Κατόρθωμα που για τον σκυθρωπό Φιλ φαντάζει σαν λύτρωση, μιας και αποτελεί μιας πρώτης τάξης ευκαιρία να αποκαταστήσει το όνομα του στην πιάτσα. Πέφτοντας πανεύκολα στην ερωτική παγίδα της φαμ φατάλ Σάντρα, θα πέσει σε συνεχόμενα λάθη, που θα τον αποπροσανατολίσουν από τον τελικό του στόχο.

Κάτω λοιπόν από αυτή την ιδιόμορφη περίσταση, έχοντας να αποδεχθείς το γεγονός πως χιούμανς και πάππετς ορίζουν μέλη πια της ίδιας κοινωνίας, ξετυλίγεται ένα νέο νουάρ, που μοιάζει βγαλμένο μέσα από τις σελίδες του Elmore Leonard, στόχο του όμως δεν έχει να στήσει μια (πειραγμένη έστω) ίντριγκα της προκοπής, μα να σατιρίσει καταστάσεις, με τρόπο αδέξιο και ενίοτε απρεπή. Στο επίκεντρο της πλοκής, βρίσκεται ένας τύπος στημένος κατ εικόνα και ομοίωση του Κολόμπο, που περιφέρεται φορώντας μια τριμμένη, βρώμικη μπεζ καπαρντίνα και ουσιαστικά αποτελεί κακό μαντάτο για όποιον τον συναντήσει. Πολύ απλά διότι στην επόμενη σεκάνς, με τρόπο βάναυσο - για κούκλα - θα βρεθεί νεκρός! Το βασικό πρόβλημα είναι που οι υπεύθυνοι της παραγωγής, εκτίμησαν πως αυτά τα φονικά, μπορούν να προβάλλουν ως ανέκδοτο, ανεβάζοντας το κέφι του κοινού, που ανάθεμα αν κατάλαβε τι πρόκειται να παρακολουθήσει, αποφασίζοντας να κόψει μπιλιέτο για να εισέλθει στην σκοτεινή αίθουσα.

Κανένα αστείο, καμία πλάκα, ούτε καν η dumb and dumber αχτένιστη φάτσα του private investigator μπορεί να ορίσει κάτι τέτοιο, ειδικά όταν ο χαρακτήρας του πέφτει σε συνεχείς χοντράδες που μάλλον αποκρουστικές μοιάζουν, παρά διασκεδαστικές. Η σχέση δε που αναπτύσσεται με την πάρτνερ του στην δίωξη του εγκλήματος, μόνο ως άγαρμπη μπορεί να οριστεί, από την ώρα που την υπεράνω (με τάσεις ρατσιστικές στην πρώτη της εμφάνιση) αστυνομικίνα, υποδύεται η ασυμπάθιστη Melissa McCarthy του πενιχρού κωμικού ταλέντου, σε αντίθεση με το υψηλό γκελ που έχει κατορθώσει στο (αμερικάνικο και μόνο) κοινό.

Σκηνοθετημένο με την ελάχιστη έμπνευση από τον Brian Henson, έναν τύπο που η τύχη του τον όρισε ως κληρονόμο της μυθικής Jim Henson Co., της μπράντας που όσο καμία άλλη όρισε στις δεκαετίες των 70 και 80 την έννοια της ευρηματικής κωμωδίας μέσα από τα επεισόδια (και τα κατοπινά φιλμικά τεύχη) των Μάπετς, το The Happytime Murders αποτυγχάνει παντελώς στο πλάνο του, να ορίσει έναν νέο, μοντέρνο δρόμο για τις δημοφιλέστατες μαριονέτες. Με υπόθεση καταφανώς αντιγραμμένη από το επαναστατικό για την εποχή του Who Framed Roger Rabbit, το πολύ άσχημα στημένο στο πόδι νουαράκι δεν αποκτά ποτέ του το παραμικρό ενδιαφέρον, κάνοντας ακόμη και τα σκάρτα 80 λεπτά της διάρκειας του να μοιάζουν αιώνας. Και είναι κρίμα που ένα τέτοιο θρυλικό όνομα σαν του Henson τσαλαπατιέται με τέτοιο άσχημο τρόπο στον βωμό της εμπορικότητας. Φάουλ...

Don't Say A Prayer For Me Now...

του zerVo (@moviesltd)

Απολογισμός: Το franchise καταμετρά ήδη πέντε επεισόδια, άπαντα υπογραφής του μια φορά κι έναν καιρό Μίδα της καταστροφολογικής περιπέτειας Michael Bay, που είναι κι ο βασικός υπεύθυνος της φιλμικής μεταφοράς στην μεγάλη οθόνη των μορφών των πολύχρωμων παιχνιδιών της Hasbro. Στο άθροισμα των μεγεθών του κόστους και της εμπορικής απόδοσης του κάθε τσάπτερ, προσμετρούμε τα του ορίτζιναλ Transformers (150 εκ / 700 εκ), του Revenge Of The Fallen (200 εκ / 850 εκ), του Dark Of The Moon (195 εκ / 1,1 δις), του Age Of Extinction (210 εκ / 1,1 δις) και του The Last Knight (260 εκ / 600 εκ) για να βγάλουμε το συνολικό αποτέλεσμα δαπάνης 900 εκατομμυρίων δολαρίων, με απόδοση στα ταμεία μεγαλύτερη από 4μισι δισεκατομμύρια!!!! Αναμφίβολα αναφερόμαστε σε έναν από τους πιο προσοδοφόρους τίτλους στα χρονικά, οπότε ακόμη κι αν το ρεκόρ της πέμπτης στην σειρά ταινία δεν ήταν και το πιο επιθυμητό, δεν θα ήταν δυνατόν η Paramount να εγκαταλείψει ένα τέτοιο χρυσό τζακ ποτ στην τύχη του, μη επιχειρώντας ακόμη ένα γερό ριμπούτ. Και με τον Bumblebee, τουλάχιστον ως αναβάθμιση του περιορισμένου ενδιαφέροντος της θεματικής, κατόπιν της πεντάδας που τα είπε και τα έδειξε όλα, το στούντιο δεν τα πήγε και άσχημα.

Στον μακρινό πλανήτη Σάιμπετρον, ο εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα στους Ότομποτς και τους Ντισέπτικονς καλά κρατεί, με τους δεύτερους να έχουν αποκτήσει το πάνω χέρι στην κούρσα της τελικής επικράτησης. Λίγο πριν σημάνουν την υποχώρηση ο ηγέτης των Ότομποτς, Όπτιμους Πράιμ, θα αποφασίσει να αποστείλει στην Γη τον έμπιστο ανιχνευτή του B-127, δίνοντας του την εντολή να ανακαλύψει τις ικανές συνθήκες εκείνες που θα επιτρέψουν στο είδος του να κτίσει μια βάση ανασύνταξης σε έναν καινούργιο κόσμο. Η αποστολή αυτή, ελεγχόμενη από τον πανίσχυρο και ανελέητο εχθρό, θα στεφθεί με ολοκληρωτική αποτυχία, καθώς το ρομπότ ανιχνευτής, ευρισκόμενο σε μειονεκτική θέση και κόντρα σε δύο αντιπάλους, θα τεθεί εκτός λειτουργίας, μια για πάντα.

Η χρονιά είναι το 1987 και η ανήσυχη έφηβη Τσάρλι Γουάτσον, δίχως να έχει συνέλθει ακόμη από τον αιφνίδιο χαμό του πατέρα της, προσπαθεί να ορθοποδήσει, ξοδεύοντας τον ελεύθερο της χρόνο στο αγαπημένο σημείο του σπιτιού της, το ξεχασμένο γκαράζ με τα εργαλεία. Το δώρο γενεθλίων του καλού της θείου και μαντρά αυτοκινήτων Χανκ, ένα ταλαιπωρημένο κατακίτρινο κατσαριδάκι της Βόλκσβάγκεν, θα της δώσει την χαρά που τόσο καιρό αναζητούσε, αλλά και την ευθύνη να το συνεφέρει προκειμένου να το κάνει και πάλι κινήσιμο. Προς τεράστια έκπληξη της όμως, θα αντιληφθεί πως δεν πρόκειται για ένα οποιοδήποτε μπιτλ, από εκείνα που κινούνται κατά μυριάδες στους δρόμους, αλλά για το μεταλλικό προκάλυμμα που έχει χρησιμοποιήσει ο B-127 για να κρύψει το κουφάρι του από τους Ντισέπτικονς, το οποίο και θα επαναφέρει σε λειτουργία. Με την μόνη διαφορά πως πλέον το ρομπότ έχοντας απολέσει πέρα από την μνήμη και την πλακέτα της φωνής, δεν μπορεί να επικοινωνήσει με την μικρή με την κανονική λαλιά του, αλλά μέσω ακανόνιστων συριστικών ήχων και θορύβων.

Κι έτσι θα γεννηθεί το όνομα Μπάμπλμπι, στην σκέψη της ορφανής πιτσιρίκας, ώστε να βαφτίσει με αυτό τον καινούργιο, τεράστιο φίλο της που κρύβει στο υπόγειο της μονοκατοικίας, μακρυά από τα βλέμματα της αδιάφορης μάνας, του ενοχλητικού πατριού και του ασυμπάθιστου, μικρότερου αδελφού της. Ενεργοποιώντας μάλιστα με τα εργαλεία της, το ένα μετά το άλλο τα κατεστραμμένα τμήματα του πολυμορφικού ρομπότ, θα το φέρει σε επαφή με τους συμμάχους του, δίνοντας του τις πληροφορίες που χρειάζεται για να επαναδραστηριοποιήσει την αποστολή του. Μόνο που τα σήματα θα κινητοποιήσουν και τους κακούς Ντισέπτικονς, καθώς αφού τα λάβουν κι εκείνοι, θα βάλουν μπροστά το σχέδιο εξόντωσης του μοναχικού απεσταλμένου...

Τίποτα το καινούργιο θεματικά δεν έχει να μας προσφέρει ετούτο εδώ το πρίκουελ των περιπετειών που αναφέρθησαν στον πρόλογο και λαμβάνει χώρα κατά την πιο όμορφη χρονιά, της πιο αξέχαστης δεκαετίας. Ή τουλάχιστον αυτό καταμαρτυρά η σύνοψη, που φέρνει ξανά στο προσκήνιο την μακρά ρήξη των καλοσυνάτων Ότομποτς με τους ανήθικους Ντισέπτικονς. Όμως... Μια και μόνο ματιά στα κρέντιτς, ορίζει μια μικρή ελπίδα διαφοροποίησης από τα αναμενόμενα, καθώς το όνομα του σκηνοθέτη Travis Knight, δεν είναι ακριβώς αμελητέο. Για την ακρίβεια πρόκειται για ένα από τα πιο σπουδαία δημιουργικά στελέχη του στοπ μόσιον animation κινήματος της Laika, που το ντεμπούτο του στην καρέκλα του ντιρέκτορα, το πραγματοποίησε μέσα από το καταπληκτικό κινούμενο σχέδιο Kubo And The Two Strings, το οποίο δυο έτη πριν, άδικα έχασε το οσκαρικό τρόπαιο, πάνω στο νήμα, από την Zootopia. Συνεπώς το ζήτημα στην περίπτωση μας ήταν αν και κατά πόσον, η προσωπικότητα του, θα ήταν ικανή να δώσει ένα διαφορετικό πνεύμα στο καινούργιο αυτό ξεκίνημα των Τρανσφόρμερς. Και η απάντηση στο ερώτημα, αν μη τι άλλο, είναι περισσότερο θετική από όσο θα περίμενα.

Κι αυτό γιατί τοποθετώντας την πλοκή χρονικά στα 80s, με πλοηγό το νοσταλγικά πετυχημένο πατρόν των Guardians Of The Galaxy, ο Knight περιτυλίγει το φαντασμαγορικό, όσο και θορυβώδες κατά τόπους πόνημα του, με ένα σωρό αναφορές της ποπ κουλτούρας της περιόδου. Αρχής γενομένης από το έξοχο compilation των τραγουδιών που ορίζουν την κασέτα του σάουντρακ (και στίχους τους χρησιμοποιεί ο άλαλος Bumblebee για να συνομιλήσει με την κολλητή του) που αποτελείται από θρυλικά χιτς των Duran Duran, των Smiths, των Cure, των Culure Club, των Tears For Fears. Και πηγαίνοντας την αναφορά του σε δημοφιλή στοιχεία της περιόδου, πηγαίνει το πράγμα ένα βήμα παραπέρα, δανειζόμενος χαρακτηριστικές στιγμές από ταινίες που σημάδεψαν την δεκαετία, σαν το Breakfast Club ή το Weird Science, στολίζοντας το εκρηκτικό πανηγύρι του με ένα σωρό θύμησες από το τότε. Για τους παλιότερους, δηλαδή, αφού οι νεότεροι, ως φανς της σειράς, μάλλον ικανοποιούνται από μια ακόμη επανάληψη του στόρι Cybertron Civil War.

Αυτές οι προσθήκες, σε συνδυασμό με την αξιοπρεπή μελέτη του χαρακτήρα της κοπελιάς (και πάλι καλή η Hailee - True Grit - Steinfeld) που συνθέτει την βάση της στενής φιλικής της σχέσης με την ψυχωμένη μηχανή, δίνουν έναν τόνο πιο εύπεπτο στο δίχως αρχικές προσδοκίες, γνώριμο προϊόν. Που κατά τα άλλα, συνδυάζει τα και πάλι αριστοτεχνικά καμωμένα ειδικά εφέ, με το κοφτό μοντάζ στις ουκ ολίγες σεκάνς μάχης, που πλησιάζοντας προς το φινάλε, οριοθετούν τα θεμέλια των δεδομένων συνεχειών που θα ακολουθήσουν τα προσεχή χρόνια. Ευελπιστώ πάνω στο ίδιο ρυθμικό μουσικά μοτίβο, που δίνει στο ξεχειλωμένο από κάθε άποψη πρότζεκτ, έστω μια πνοή αναζωογόνησης. Κι ενός κάποιου ενδιαφέροντος για να ασχοληθεί κανείς μαζί του, έχοντας εξαντλήσει κάθε πιθανή ίντριγκα, από τον καιρό που τα Transformers έσκασαν μύτη στο εκράν, το 2007.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Δεκεμβρίου 2018 από την Odeon!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Άλλη μια βαρετή ημέρα στη δουλειά... not!

Ο Gustav Möller γεννήθηκε το 1988 στο Γκέτεμποργκ της Σουηδίας. Είναι δηλαδή μόλις 30 ετών. Αποφοίτησε από την Εθνική Σχολή Κινηματογράφου με την ταινία «In Darkness», η οποία κέρδισε το βραβείο Next Generation Award της πόλης Χάουγκεσουντ. Αυτή είναι η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία. Μια ταινία που έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περασμένο φεστιβάλ του Σάντανς, όπου κέρδισε το βραβείο κοινού στο τμήμα World Cinema. Μια ταινία που προβλήθηκε σε μπόλικα φεστιβάλ από τότε κι έφτασε και στη Θεσσαλονίκη για να διεκδικήσει τον Χρυσό Αλέξανδρο καλύτερης ταινίας. Τελικά, στη Θεσσαλονίκη τιμήθηκε με το βραβεία καλύτερης ανδρικής ερμηνείας για τον Jakob Cedergren και με το βραβείο κοινού.

Η ταινία Ο ένοχος (Den skyldige / The Guilty) αποτελεί την επίσημη πρόταση της Δανίας για το μη Αγγλόφωνο Όσκαρ. Και μάλιστα είναι ανάμεσα στις εννέα ταινίες που επιλέχθηκαν στην περίφημη shortlist από την οποία θα προκύψουν οι τελικές πέντε ταινίες, που θα διεκδικήσουν το βαρύτιμο βραβείο. Και κάτι ακόμα, που μας μεταφέρει στη σφαίρα των… μέντιουμ: στις 6 Νοεμβρίου, μετά τη θέαση της ταινίας στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, γράφαμε στην ανταπόκρισή μας: «Πάρα πολύ καλό θρίλερ που νομίζω μέσα στο 2020 το αργότερο θα είναι έτοιμο για να δούμε και το αμερικάνικο ριμέικ του. Αποκλείεται να το αφήσουν ανεκμετάλλευτο τέτοιο διαμαντάκι οι χολιγουντιανοί». Και στις 10 Δεκεμβρίου – έναν μόλις μήνα μετά δηλαδή – διαβάσαμε άρθρο στο Variety που έλεγε ακριβώς αυτό: έχουν ήδη αγοραστεί τα δικαιώματα για να γυριστεί ριμέικ, με τον Jake Gyllenhaal να προαλείφεται για τον πρωταγωνιστικό ρόλο! Αυτά είναι...

Η υπόθεση: Ο Άσγκερ είναι ένας αστυνομικός που, καθώς εκκρεμεί έρευνα εναντίον του για κάτι στο οποίο έχει μπλέξει, κάτι στα όρια του νόμιμου, παίρνει δυσμενή (έτσι φαίνεται στον ίδιο τουλάχιστον) μετάθεση και κάνει βάρδιες στο τηλεφωνικό κέντρο της Άμεσης Δράσης στην Κοπεγχάγη. Είναι μια δουλειά που δεν τη γουστάρει: θέλει να βρίσκεται έξω, στους δρόμους, εκεί όπου υπάρχει δράση, εκεί όπου μπορεί να σταματήσει το κακό. Ένα απόγευμα, το τελευταίο πριν περάσει από ακρόαση για την πράξη για την οποία ελέγχεται, δέχεται ένα τηλεφώνημα από μια γυναίκα. Ο Άσγκερ καταλαβαίνει πως η γυναίκα έχει πέσει θύμα απαγωγής. Καθηλωμένος στην καρέκλα του, αναγκάζεται να πείσει άλλους να γίνουν τα μάτια και τα αυτιά του, καθώς αποκαλύπτεται σταδιακά το μέγεθος του εγκλήματος. Αλλά και το ποιος είναι πραγματικά ο ένοχος...

Η άποψή μας: Ό,τι έχετε διαβάσει για το συγκεκριμένο φιλμ είναι αληθινό! Πρόκειται για μια από τις πιο συναρπαστικές ταινίες που έχουμε δει τελευταία, με το σασπένς να βαράει κόκκινο σε κάθε δευτερόλεπτο. Προσωπικά, είμαι λάτρης αυτού του είδους ταινιών - ας τις βαφτίσω κλειστοφοβικά θρίλερ. Όλη (ή η περισσότερη) δράση περιορίζεται μέσα σε έναν πεπερασμένο χώρο, απ' όπου δεν υπάρχει καμία διαφυγή (κυριολεκτικά ή μεταφορικά). Στην ταινία «Buried» ο Ryan Reynolds προσπαθούσε να βγει ζωντανός από ένα φέρετρο θαμμένο στη γη, χωρίς να μπορεί να γνωρίζει ούτε καν που βρισκόταν ακριβώς! Στην ταινία «Σε λάθος χρόνο» ο Tom Hardy προσπαθούσε να διορθώσει όλα τα κακώς κείμενα της ζωής του μέσα σε μια νύχτα, ευρισκόμενος μέσα στο αμάξι του, οδηγώντας. Ακόμα ακόμα στην ταινία «Τηλεφωνικός θάλαμος» ο Colin Farrell προσπαθούσε να μείνει ζωντανός και να σώσει κι άλλους ευρισκόμενος καθηλωμένος στον τηλεφωνικό θάλαμο, κάπου στη Νέα Υόρκη, μιλώντας με τον «κακό» της ταινίας.

Στην περίπτωσή μας ο Άσγκερ (τρομερή δουλειά από τον Jakob Cedergren) βρίσκεται κλεισμένος μέσα στα γραφεία της Άμεσης Δράσης. Και πρέπει να σώσει μια γυναίκα που έχει πέσει θύμα απαγωγής. Αλλά έχει να αντιμετωπίσει και το δικό του δράμα, τη δική του ψυχική αναταραχή: είναι ανήσυχος, με εκρήξεις βίας, καθόλου ευγενικός, απότομος, τρώγεται με τα ρούχα του, τον κατατρώνε οι Ερινύες: παλεύει με τη συνείδησή του. Πέρα από το γεγονός ότι από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό ο σκηνοθέτης μας έχει καρφωμένους στην καρέκλα, υπάρχει μια ανατροπή που οδηγεί την ταινία σε ακόμα υψηλότερες επιδόσεις. Είναι ο καταλύτης που την οδηγεί σε υπαρξιακές αναζητήσεις και σε τρομερές αναρωτήσεις σχετικά με το τι είναι σωστό και τι λάθος. Τι είναι ηθικό και τι ανήθικο. Ποιος είναι αθώος και ποιος ένοχος.

Δεν είναι χωρίς ψεγάδια η ταινία, αλλά ρε παιδιά, ο άνθρωπος έκανε μια ταινιάρα με δυνατότερο όπλο του το σενάριο! Είναι αυτή μια ακριβή ταινία; Αδυνατώ να φανταστώ ότι δεν θα μπορούσε να γυριστεί με ελάχιστο μπάτζετ από τον οποιονδήποτε. Το σενάριο όμως είναι… όλα τα λεφτά. Και η σκηνοθετική αντιμετώπιση και το μοντάζ, εντάξει, εννοείται. Πολύ εύκολα το εξαιρετικό σενάριο θα ξευτιλιζόταν ή θα οδηγούσε στην κούραση αν ο σκηνοθέτης δεν έβρισκε τρόπους να κρατάει τον θεατή σε εγρήγορση, τόσο παρακολουθώντας το ξεδίπλωμα της ιστορίας όσο και σε ότι αφορά το οπτικό επίπεδο. Διάφορες γωνίες τοποθέτησης της κάμερας, πολλά κοντινά (να βλέπουμε τον ιδρώτα του ήρωά μας, την αγωνία του, τον πόνο του, να καταλαβαίνουμε πως πρέπει να σώσει τη γυναίκα αυτή, πρέπει να το κάνει για να εξιλεωθεί ο ίδιος, γιατί τα έχει κάνει λίγο σκατά), μικρά ιντερλούδια για να πάρουμε και μια ανάσα – ακόμα και το πέταγμα ενός αναβράζοντος δισκίου φαρμάκου σε ένα ποτήρι νερό δίνει την απαραίτητη ανάσα, να ξαποστάσουμε λίγο και μετά βουρ και πάλι στον ίλιγγο – μέχρι και το χιούμορ επιστρατεύει πολύ έξυπνα ο σκηνοθέτης (και συνσεναριογράφος) για να χαλαρώνουν οι θεατές.

Το περιστατικό με την ποδηλάτισσα δηλαδή δίνει στον θεατή το δικαίωμα να κάψει λίγη αδρεναλίνη, να μην κινείται μονίμως στα κόκκινα. Η μεγαλύτερη επιτυχία του νεαρού σκηνοθέτη είναι ακριβώς αυτή: δίνει πάσα στους θεατές να κάνουν εικόνα όλα όσα ακούει ο Άσγκερ από την άλλη άκρη του τηλεφώνου. Και ο κάθε θεατής φτιάχνει τη δική του εικόνα. Στο τέλος, οι ένοχοι είναι περισσότεροι του ενός. Και παραδόξως, το γεγονός ότι δεν κατακρίνεται by the way και η άτιμη κοινωνία, δεν λειτουργεί αρνητικά για την ταινία. Ίσα ίσα. Δεν χρειάζεται εδώ να δοθεί πολιτική ή κοινωνική χροιά στα τεκταινόμενα. Δεν χρειάζεται γιατί δεν προσφέρει κάτι παραπάνω. Δεν χρειάζεται να μας πουλήσει φύκια για μεταξωτές κορδέλες ο άνθρωπος. Και μπράβο του.

Το τελικό αποτέλεσμα τον δικαιώνει απόλυτα. Και ικανοποιεί τους θεατές στο μέγιστο βαθμό.

Στα χνάρια του Τσιμ Τσιμ Τσιρί...

του zerVo (@moviesltd)

Ενδεχόμενα να κάνουμε λόγο και για τον θρυλικότερο τίτλο, που γέννησε ποτέ η παραμυθένια μπράντα του Μάστρο Walt, με κατορθώματα που καμία άλλη ταινία τους στούντιο της Disney δεν έχει ακόμη ξεπεράσει. Βγαλμένη από την συγγραφική έμπνευση της μυθιστοριογράφου P. L. Travers, η μουσικοχορευτική πανδαισία Mary Poppins έκανε την εμφάνιση της στις πανέτοιμες να αναδείξουν μια τέτοια παραμυθένια ιστορία φαντασίας, αίθουσες, το 1964 και κυριολεκτικά σάρωσε τα πάντα στο πέρασμα της, από ταμεία ίσαμε βραβεία. Με κόστος το υπέρογκο ποσόν των 5 εκ, δολαρίων (τότε) επέστρεψε στα ταμεία 25 φορές τον προϋπολογισμό της, συνοδεία 13 υποψηφιοτήτων της Αμερικάνικης Ακαδημίας Σινεμά, εκ των οποίων οι 5 μεταφράστηκαν σε αγαλματίδιο. Καλύτερης μουσικής επένδυσης, καλύτερων ειδικών εφέ, καλύτερου μοντάζ, καλύτερης γυναικείας ερμηνείας, στο πρωταγωνιστικό ντεμπούτο της γυναίκας σύμβολο των χρυσών ημερών του Χόλιγουντ, Julie Andrews και φυσικά καλύτερου τραγουδιού για το μελωδικό Chim Chim Cher-ee. Που για τις δυο ώρες παρακολούθησης του μισού αιώνα και βάλε κατοπινού σίκουελ, γυρνούσε διαρκώς στο μυαλό μου, ταξιδεύοντας με στα χρόνια εκείνα τα παιδικά, που η Mary στόλιζε με την αέρινη λάμψη της τα όνειρα μου.

Λονδίνο, 1935. Ακριβώς στην καρδιά της γιγάντιας οικονομικής κρίσης, ανάμεσα στις οικογένειες που ζορίζονται να βρουν τα απαιτούμενα προς το ζην, είναι κι εκείνη του ονειροπόλου Μάικλ Μπανκς, που έχοντας πρόσφατα χηρέψει αγωνίζεται να προσφέρει τα αναγκαία στα τρία ανήλικα παιδιά του, τον Τζον, την Άναμπελ και τον μικρούλη Τζόρτζι. Ατυχώς για εκείνον τα πολλαπλασιαζόμενα χρέη στην τράπεζα του του άπληστου Ουίλιαμ Ουίλκινς, έχουν φτάσει σε σημείο που να μην είναι ικανός να τα αποπληρώσει, γεγονός που σημαίνει την άμεση έξωση της οικογένειας του από το σπίτι που διαμένει. Με το χρονικό περιθώριο που έχει ορίσει ο άκαρδος τραπεζίτης να εξαντλείται, δίχως στον ορίζοντα να διαφαίνεται η παραμικρή ηλιαχτίδα, ο συνεσταλμένος πατέρας έχει εναποθέσει τις ελπίδες του σε ένα θαύμα. Κι εκείνο θα έλθει από τον ουρανό.

Όπως ακριβώς είχε συμβεί όταν εκείνος ήταν δεκάχρονο παιδάκι, από τους αιθέρες της βρετανικής μεγαλούπολης θα εμφανιστεί με αλεξίπτωτο την μαγική ομπρέλα της, η χαρισματική νταντά Μαίρη Πόπινς, προκειμένου να αναλάβει δουλειά ξανά, δίνοντας την υπόσχεση να σώσει και πάλι την δύσκολη κατάσταση. Βάζοντας άμεσα τάξη στο αναστατωμένο σπιτικό του Μάικλ, θα σχεδιάσει πλάνο αντίδρασης στις ορέξεις του πλεονέκτη Ουίλκινς, θυμίζοντας την ύπαρξη των μετοχών της τράπεζας που έχει στο όνομα της η φαμίλια Μπανκς και είναι ικανές να μηδενίσουν την τεράστια οφειλή. Αρκεί τα έγγραφα να βρεθούν μετά από τόσο καιρό, στην ανακατωμένη αποθήκη του σπιτιού, μέχρι την ώρα που το ρολόι του Μπιγκ Μπεν θα σημάνει μεσάνυχτα, οπότε και εκπνέει η προθεσμία.

Με θέμα που στηρίζεται στα εναπομείναντα επτά βιβλία με κεντρική ηρωίδα την χαρισματική γκουβερνάντα, συνέχειες υπογεγραμμένες από την ίδια συγγραφέα - που υποδύθηκε με όμορφο τρόπο η Emma Thompson στο αξιόλογο Saving Mr Banks - η κινηματογραφική κάμερα επιστρέφει και πάλι στην μονοκατοικία του αριθμού 17 της Τσέρι Τρι Λέιν, υποσχόμενη αν όχι ένα εφάμιλλο, τουλάχιστον έναν αξιοπρεπή διάδοχο του μύθου. Εκεί που ακριβώς στην κορύφωση του Great Depression, τα αδηφάγα ιδρύματα έχουν εξαπολύσει αγώνα δρόμου, για να πάρουν στην κατοχή τους όσο το δυνατόν περισσότερα ακίνητα μπορούν, από τους φτωχούς πολίτες που ελέω ανεργίας και ανέχειας, δεν είναι ικανοί να αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους. 1935 γράφει λες το ημερολόγιο? Και 2018 να το πεις δεν θα σε ψέξει κανείς φίλε μου πάντως, μιας και ο κυριότερος λόγος της επανεμφάνισης της δεσποινίδας Πόπινς, είναι προφανής. ίδιες οι συνθήκες, παρότι οι απανταχού στον πλανήτη γελοίες και ανάξιες να αντιδράσουν στο σύστημα "πρώτες φορές αριστεράς", δεν πέτυχαν ποτέ τους να κάνουν πράξη το σύνθημα με το "σπίτι" και τον ¨τραπεζίτη".

Κάτω από ετούτες τις τραγικές για την ύπαρξη των Μπανκς συνθήκες, η όμορφη και πάντοτε αισιόδοξη γυναίκα, θα εμφανιστεί σαν...Νάνα εξ ουρανού για να βάλει το μαγικό της χεράκι, δείχνοντας μονοπάτι απόδρασης, από το αδιέξοδο. Φυσικά όλα αυτά τα ανακατωμένης Disneyικής φιλοσοφίας, live action και κινουμένου σχεδίου αντάμα, λαμβάνουν χώρα μέσα σε ένα περιβάλλον γιορτινό, σουρεαλιστικό, παιχνιδιάρικο, εννοείται τιγκάτο σε μουσικές και τραγούδια, στήνοντας την φυσική συνέχεια του πρωτότυπου. Σε αυτό το σημείο όμως είναι που παίζει και το βασικότερο μισμάτς στην δεδομένη κόντρα με το ένα και μοναδικό ορίτζιναλ. Του οποίου η δυναμική υπήρξε αυτή η τραγουδιστική χροιά, κομματιών το ένα καλύτερο από το άλλο, δοσμένα από την πενιά των αδελφών Sherman, που δημιούργησαν ένα - αν όχι ΤΟ ένα - από τα σπουδαιότερα σάουντρακ στην ιστορία του σινεμά. Άνιση η σύγκριση με το παρόν που επιμελείται ο έμπειρος, με περισσότερες από εκατό καταγραφές του ονόματος του δίπλα στο Music By, αλλά και πεντάκις οσκαρικός νομινάς Marc Shaiman. Που ακολουθεί πιστά την πιασάρικη πεπατημένη, δεν έχει όμως την τύχη να συνθέσει ούτε καν κάτι κοντινό του Τσιμ Τσιμ Τσιρί ή του ανεκτίμητου Σουπερκαλιφρατζιλιστιεξπιαλισντόσιους.

Συνεπώς τα βάρη πέφτουν πάνω στον όμορφο σχεδιασμό της παραγωγής, που αναπλάθει σωστά την μελαγχολική, πάντοτε συννεφιασμένη Λόνδρα της εποχής, περικυκλώνοντας τους όχι και λίγους, Εγγλέζους κατά βάση, χαρακτήρες της πλοκής που φέρει την σφραγίδα του πεπειραμένου από το Finding Neverland, David Magee. Αλλού η παραγωγή πέτυχε τον στόχο της στο κάστινγκ, αλλού βάρεσε περιστέρια όμως. Η επιλογή της τόσο εκφραστικής Emily Blunt, για να κρατήσει την φτερωτή ομπρέλα, είναι καλή, αφού η όμορφη πρωτευουσιάνα, μια ντουζίνα έτη μετά την Prada, δεν είναι πλέον η δευτεροκλασάτη γραμματέας, έχοντας αποδείξει πως μπορεί να φέρει εις πέρας και πιο δύσκολες, στάρινγκ αποστολές. Εδώ κι αν οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτα θεμιτές με την Μαντάμ Julie, αλλά η τουλάχιστον ενός παρασάγγη απόσταση αστερόσκονης που τις χωρίζει, δεν επιτρέπει σε κανέναν να μπει σε αυτή την διαδικασία. Σίκουελ που φέρει βαρύ ονομαστικό φορτίο είναι, καλό θα ήταν να αποφύγουμε τα κάθε λογής τσάλεντζ.

Από το συνολικό ερμηνευτικό τιμ, τα τρία παιδάκια είναι εκείνα που θα κερδίσουν το περισσότερο παλαμάκι από τους συνομηλίκους θεατές τους, οι οποίοι μάλλον θα αδιαφορήσουν για τους άχρωμους υποκριτικά, ενήλικους πια Μπανκς - Ben Whishaw / Emily Mortimer - που μια φορά κι έναν καιρό υπήρξαν κι εκείνοι ανέμελα πιτσιρίκια υπό την επίβλεψη της αειθαλούς Μαίρης, μα στο πέρασμα του χρόνου τα ζόρια τους στέρησαν την αθωότητα τους. Εντελώς άλλη οντότητα στο πόνημα του Rob Marshall, που προσωπικά ανήκω στην πλευρά των υποστηρικτών του μιούζικαλ έργου του, δίνει το Mamma Mia τριπλό ριγιούνιον, των Colin Firth (Σάλλας), Julie Walters (γηραιά καμαριέρα) και La Streep (η εξαντρίκ μάγισσα Τόπσυ), με την μεγάλη έκπληξη, κυρίως τραγουδιστικά να ορίζει ο Αμερικάνος Lin Manuel Miranda, ως ο ανάφτης των φανών, σε ένα ρεπρίζ του ρόλου του καμιναδοκαθαριστή Μπερτ / Dick Van Dyck.

Το βέβαιο είναι πως κανείς δεν γίνεται να μην προσάψει στο Mary Poppins Returns το θετικό στοιχείο του σεβασμού που επέδειξε προς το μνημειώδες μιούζικαλ του 64, όσο και του εκμοντερνισμένου σοσιολογικού υπαρκτού προβληματισμού του. Αυτό από μόνο του όμως, δεν είναι ικανό να καταστήσει την καινούργια αυτή βερσιόν ούτε ως ξεχωριστή, ούτε ως αλησμόνητη, παρά σαν μια ακόμη αχρείαστη επαναφορά ενός τίτλου που κανονικά δεν θα επιτρεπόταν από κανέναν να τον αγγίξει. Για την Τρίγωνα Κάλαντα περίοδο είναι μια χαρά επιλογή, αν και οι παλαιότεροι από τους τίτλους έναρξης κιόλας θα νοσταλγήσουν και θα επιχειρήσουν να ακούσουν ξανά, προφανώς στο οικιακό τους σινεμαδάκι, το Τσιμ Τσιμ Τσιρού...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Δεκεμβρίου 2018 από την Feelgood Ent.!

Κάποιος απήγαγε την κόρη της. Ποιος και γιατί;

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

… κρατάς κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα...

Ο Asghar Farhadi γεννήθηκε στις 7 Μαΐου του 1972 στο Ιράν. Το 2003 έγραψε το σενάριο και σκηνοθέτησε την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία με τίτλο «Raghs dar ghobar» (Dancing in the Dust). Ήδη από την πρώτη του ταινία ο Farhadi άρχισε να μαζεύει βραβεία: για τη συγκεκριμένη, το σημαντικότερο ήταν το βραβείο καλύτερης ανδρικής ερμηνείας στο φεστιβάλ της Μόσχας. Έναν χρόνο αργότερα ο Farhadi γύρισε την ταινία «Shah-re ziba» (Beautiful City, 2004). Κι αυτή η ταινία είχε σπουδαία φεστιβαλική καριέρα, με σπουδαιότερο από τα βραβεία που απέσπασε το Μεγάλο Βραβείο στο φεστιβάλ της Βαρσοβίας. Η πρώτη ταινία του Farhadi που είδαμε στην Ελλάδα ήταν η τέταρτη της καριέρας του. Ήταν το «Τι απέγινε η Έλι;» (Darbareye Elly, 2009). Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ Βερολίνου, στο διαγωνιστικό τμήμα, όπου τιμήθηκε με το βραβείο σκηνοθεσίας.

Η μεγάλη επιτυχία του Farhadi σημειώθηκε με την επόμενη ταινία του, που τον καθιέρωσε παγκοσμίως. Μιλάμε για την ταινία «Ένας χωρισμός» (Jodaeiye Nader az Simin, 2011). Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της επίσης στο Βερολίνο, όπου τιμήθηκε με τη Χρυσή Άρκτο καλύτερης ταινίας και για τα βραβεία τόσο ανδρικής όσο και γυναικείας ερμηνείας, για όλους τους άνδρες και τις γυναίκες ηθοποιούς της ταινίας! Αυτή ήταν μόνον η αρχή μιας λίστας που περιέλαβε τελικά πάνω από 70 βραβεία παγκοσμίως, μεταξύ των οποίων ήταν η Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας, το Σεζάρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας και βεβαίως το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας. Η επιτυχία της ταινίας «Ένας χωρισμός» και στην πατρίδα μας οδήγησε στο να βγει το 2012, με έξι χρόνια καθυστέρηση, και η τρίτη ταινία του Farhadi με τίτλο «Πυροτεχνήματα την Παρασκευή» (Chaharshanbe-soori, 2006). Ταινία που μεταξύ των άλλων είχε λάβει μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ του Λοκάρνο. Η επόμενη ταινία του ήταν η πρώτη που γύρισε έξω από το Ιράν και συγκεκριμένα στη Γαλλία. Μιλάμε για «Το παρελθόν» (Le passé, 2013). Η ταινία έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Καννών, όπου τιμήθηκε με τα βραβεία της Οικουμενικής Επιτροπής και καλύτερης γυναικείας ερμηνείας για την Bérénice Bejo.

Ο Farhadi επέστρεψε στο Ιράν προκειμένου να γυρίσει την επόμενη ταινία του με τίτλο «Ο εμποράκος» (Forushande, 2016). Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στις Κάννες όπου συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα, κερδίζοντας τα βραβεία σεναρίου και ανδρικής ερμηνείας για τον Shahab Hosseini. Και με αυτό το φιλμ ο Farhadi κέρδισε για δεύτερη φορά Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας.

Η ταινία Το ξέρουν όλοι (Todos lo saben / Everybody Knows) είναι η όγδοη μεγάλου μήκους της καριέρας του και η δεύτερη που γύρισε εκτός Ιράν. Αποτέλεσε την ταινία με την οποία έγινε η επίσημη έναρξη του περασμένου φεστιβάλ των Καννών, όπου συμμετείχε κανονικά και στο διαγωνιστικό τμήμα. Μια ταινία που γυρίστηκε εξ ολοκλήρου στην Ισπανία και στα ισπανικά.

Η υπόθεση: Η Λάουρα επιστρέφει στη γενέτειρά της, μια μικρή πόλη έξω από τη Μαδρίτη, στην πατρίδα της, την Ισπανία, μετά από σχεδόν 20 χρόνια απουσίας στην Αργεντινή, προκειμένου να παραβρεθεί στο γάμο της μικρότερης αδελφής της, της Άννας. Μαζί της είναι η 16χρονη, πανέμορφη κόρη της, η Ιρένε, και ο πιτσιρικάς γιος της, ο Ντιέγκο. Μαζί της δεν είναι ο σύζυγός της, ο Αλεχάντρο, ο οποίος αναβάλλει την παρουσία του στο γάμο την τελευταία στιγμή, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων. Η Λάουρα έχει και μία μεγαλύτερη αδελφή, τη Μαριάνα, που είναι η ιδιοκτήτρια ενός μικρού ξενοδοχείου στην πόλη, το οποίο διαχειρίζεται μαζί με τον σύζυγό της, Φερνάντο. Η κόρη τους, η Ρόσιο, ζει μαζί τους και φροντίζει τη μικρή της κόρη – με τον σύζυγό της είναι χωρισμένη.

Η Λάουρα είναι πραγματικά χαρούμενη που βλέπει όλους του αγαπημένους συγγενείς της αλλά και τον φίλο της από τα παλιά, τον Πάκο. Με το Πάκο υπήρξαν εραστές στο παρελθόν. Πλέον, ο Πάκο είναι παντρεμένος με μια άλλη γυναίκα, την Μπέα, με την οποία είναι τρελά ερωτευμένος. Είναι πλέον ιδιοκτήτης ενός αμπελώνα, που δίνει δουλειά σε πολλούς ανθρώπους στην περιοχή. Η Ιρένε, που πάσχει από άσθμα, δείχνει ιδιαίτερη συμπάθεια στον ανιψιό του Πάκο, τον Φελίπε και περνούν πολλές ώρες μαζί. Και μετά, έρχεται η τελετή. Όλα πηγαίνουν μια χαρά στο γάμο. Και στο πάρτι που ακολουθεί το κέφι εκτινάσσεται στα ύψη. Ακόμα και η διακοπή ρεύματος που συμβαίνει αναπάντεχα, δεν φαίνεται να επηρεάζει κανέναν. Η εξαφάνιση της Ιρένε, όμως, συγκλονίζει τη Λάουρα. Ποιος την έχει απαγάγει; Για ποιον λόγο; Και με αφορμή την απαγωγή, πόσα μυστικά και ψέματα θα αποκαλυφθούν;

Η άποψή μας: Κοίτα τώρα τι συμβαίνει σε αυτήν την περίπτωση. Ο Farhadi είναι ένας σκηνοθέτης (και σεναριογράφος, μην το ξεχνάνε ποτέ αυτό) ο οποίος μας έχει συνεπάρει με το έργο του. Τον γνωρίσαμε στην Ελλάδα με το άψογο, αντονιονικό «Τι απέγινε η Έλι;». Υπέγραψε την καλύτερή του ταινία αμέσως μετά: μιλάμε για το «Ένας χωρισμός». Έδειξε τα πρώτα σημάδια ύφεσης με «Το παρελθόν», την πρώτη του ταινία την οποία δεν γύρισε στη μητρική του γλώσσα. Ακολούθησε ο «Εμποράκος», με τον οποίο επέστρεψε σε φόρμα, και τώρα τούτο εδώ. Που είναι μια πάρα πολύ καλή ταινία. Είναι όμως μάλλον η πιο μέτρια στη φιλμογραφία του (να διευκρινίσουμε εδώ ότι δεν έχουμε δει τις δύο πρώτες του ταινίες). Κι όμως, η πιο μέτρια ταινία ενός σπουδαίου δημιουργού συνεχίζει να αποτελεί κάτι πολύ καλύτερο να δεις από τις καλύτερες ταινίες μέτριων και ατάλαντων ανθρώπων, που το παίζουν και μούρες. Εδώ, ο δημιουργός φαίνεται ότι την «πάτησε» κατά μία έννοια επειδή ίσως έβαλε λίιιιγο περισσότερο νερό στο... κρασί του (#diplhs).

Έχοντας στη διάθεσή του ένα καστ με ό,τι καλύτερο (και ό,τι πιο όμορφο!) έχει να προσφέρει η Ισπανία (και η Αργεντινή!) αυτήν τη στιγμή, θέλησε να φτιάξει κάτι που να συνδυάζει το δεδομένο του ταλέντο στην εξιστόρηση καθημερινών, ανθρώπινων ιστοριών που αγγίζουν σχεδόν το επίπεδο του θρίλερ, με κάτι που θα είναι εντελώς φιλικό με το μεγάλο κοινό, ενώ παράλληλα θα καλύπτει και τον εγωισμό των ηθοποιών του. Ένα μελόδραμα με στοιχεία φιλμ νουάρ για τις μάζες. Μια ταινία που, ενώ επικεντρώνεται σε μια οικογένεια, κάνει αναφορές στη μεγάλη εικόνα: είναι η κοινωνία όπου στην επιφάνεια, όλα είναι καλά, αλλά λίγα εκατοστά κάτω από την επιδερμίδα κρύβεται ατελείωτη, κακοφορμισμένη σήψη. Το τελικό αποτέλεσμα είναι μέσα στους στόχους που είχε θέσει ο Farhadi. Για πρώτη φορά, το πολύ μεγάλο κοινό θα τον ανακαλύψει – και θα το ευχαριστηθεί, γιατί να το κρύψομεν άλλωστε.

Όμως, οι πιο σινεφίλ, οι παλιοί του πιστοί, εκείνοι που έπιναν νερό στο όνομά του, καθώς κι εμείς, οι λεγόμενοι «επαγγελματίες» του χώρου (και βάζω τη λέξη σε εισαγωγικά μιας που τουλάχιστον στη χώρα μας, ελάχιστοι πλέον έχουν απομείνει όσοι πληρώνονται για να γράφουν για σινεμά), θα δείτε ότι θα είμαστε οι γκρινιάρηδες της παρέας. Εκείνοι με τις πιο πολλές αντιρρήσεις. Εκείνοι με τις πιο πολλές επιφυλάξεις. Κι αυτό επειδή ο άνθρωπος μας έχει καλομάθει τόσα χρόνια... Η ταινία ξεκινάει πολύ εντυπωσιακά και πολύ όμορφα. Μέσα σε έναν φωτισμένο από τον ήλιο κλειστό χώρο, υπάρχει μια κατασκευή, που κινείται και δημιουργεί ήχο. Υπάρχει κι ένα τεράστιο ρολόι – με μια μικρή τρύπα. Τόσο μικρή για να χωράνε σπουργίτια κι άλλα τοσοδούλικα πουλάκια, δεν χωράνε όμως περιστέρια. Ή εν πάση περιπτώσει, ένα περιστέρι που βρίσκεται στο χώρο αδυνατεί να βγει έξω. Είναι εγκλωβισμένο. «Είδε φως και μπήκε» αλλά δεν ξέρει πως να βγει.

Σαν τους ήρωες του μπουνιουελικού «Εξολοθρευτή άγγελου» - μπορεί να ακούγεται βλάσφημο αυτό, αλλά νομίζω πως κολλάει μια χαρά... Ο χώρος αυτός είναι το καμπαναριό μιας εκκλησίας. Θα το καταλάβουμε όταν ανοίξει το πλάνο και δούμε τις καμπάνες να χτυπούν. Αυτή είναι μία σκηνή που «προσφέρει» ο σκηνοθέτης στους παλιούς οπαδούς του. Και είναι η πρώτη από λίγες αλλά καίριες χριστιανικές – θρησκευτικές επισημάνσεις. Η θρησκεία σε εγκλωβίζει. Ok. Πολύ ωραία εικόνα, πολύ ωραία σκηνή, αλλά λίγο... άσχετη με ότι ακολουθήσει. Ή μήπως όχι; Ίσως, ίσως λέω, να σώζεται από το γεγονός ότι ο Farhadi θέλει να μιλήσει περισσότερο για την ηθική. Ηθική που σμιλεύεται από τη θρησκεία. Εξ ου το πρώτο πλάνο. Εξ ου και το τελευταίο πλάνο, στο οποίο ένα λάστιχο ρίχνει με δύναμη νερό στον σταυρό που δεσπόζει στο κέντρο της πλατείας όπου λαμβάνει χώρα το μικρό μας δράμα...

Ο δημιουργός παίρνει το χρόνο του για να μας συστήσει τους χαρακτήρες, να τους δώσει βάθος και υπόσταση. Είναι όλοι τους τόσο καλοί, τόσο όμορφοι, τα πάντα είναι ηλιόλουστα, «σήμερα γάμος γίνεται». Ναι, η χαρά όλων είναι μεγάλη, οι παραγωγοί κρασιού έχουν τη φάτσα του Bardem (μέχρι και τρακτέρ οδηγάει ο άτιμος!), τα κορίτσια είναι υπέροχα και ατίθασα, τα αγόρια γεμάτα ζωή και κάλλος. Πολύς φιλμικός χρόνος όμως περνάει. Πολύς. Για να γίνει πιο έντονη η αντίθεση με ότι θα ακολουθήσει; Μάλλον. Χρειαζόταν όμως καλύτερη διαχείριση. Κάποια στιγμή γίνεται ο γάμος, ακολουθεί γλέντι, η Ιρένε (η κόρη της Cruz στην ταινία) τα παίζει, πάει να ξαπλώσει κι όταν το γλέντι τελειώνει, η Ιρένε δεν είναι πουθενά. Τι απέγινε η Ιρένε; Γιατί η πόρτα του δωματίου όπου βρίσκονταν, ήταν κλειδωμένη από μέσα; Ποιος άφησε τα αποκόμματα από τις εφημερίδες που αναφέρονται σε παλιότερη περίπτωση απαγωγής, στο δωμάτιο όπου κοιμόταν ο αδελφός της Ιρένε; Γιατί ναι, για απαγωγή μιλάμε. Το πρώτο sms φτάνει στο κινητό της μητέρας: οι απαγωγείς ζητούν 300 χιλιάδες ευρώ ως λύτρα για να απελευθερώσουν την Ιρένε. Πού και πώς θα βρεθούν τα λεφτά;

Να πούμε πως η απαγωγή λαμβάνει χώρα όταν αρχίζει να βρέχει καταρρακτωδώς. Και οι απαγωγείς είχαν σκεφτεί μέχρι και να κόψουν το ρεύμα. Το σκηνικό αλλάζει. Κι ενώ ως τη στιγμή της απαγωγής νιώθαμε ότι βλέπαμε μια φωτογενή οικογενειακή κομεντί, λουσμένη στο φως, αμέσως μετά την απαγωγή, νιώθουμε ότι βλέπουμε κάτι που θα έγραφε η Αγκάθα Κρίστι αν ποτέ της έλεγαν ότι μια ταινία βασισμένη σε βιβλίο της θα παρουσιαζόταν στο κουλτουριάρικο (με ή χωρίς εισαγωγικά) φεστιβάλ των Καννών. Ποιοι είναι οι απαγωγείς; Πως μπόρεσαν να καταφέρουν κάτι τόσο δύσκολο ενώ στο σπίτι, την ώρα του γλεντιού, υπήρχαν τόσοι πολλοί καλεσμένοι; Μήπως είναι τα παιδιά από το κέντρο της απεξάρτησης, που προσλήφθηκαν να γυρίσουν το βίντεο του γάμου με κάμερα drone; Μήπως είναι κάποιοι από τους μετανάστες, που δουλεύουν στο αμπέλι του Πάκο; Μήπως ο... εχθρός βρίσκεται εντός των τοιχών;

Ξυπνάει ο Σέρλοκ Χολμς μέσα μας. Και μετά αρχίζουν οι αποκαλύψεις. Απανωτές. Δυνατές. Η μία μετά την άλλη. Το ξέρουν όλοι, λέει ειρωνικά ο τίτλος της ταινίας – που παραπέμπει φαλτσαριστά και στον Leonard Cohen. Μπα, κανείς δεν ξέρει, είναι το σωστό. Και ιδίως οι θεατές! Που βρίσκονται εξαπίνης να χρειάζεται να διαχειριστούν πολύ μεγάλο όγκο πληροφοριών, για τους ήρωες της ταινίας, τους οποίους νόμιζαν ότι γνώριζαν! Όχι όμως. Οι αποκαλύψεις είναι απανωτές. Και οι ανατροπές. Κι εδώ είναι η άλλη παγίδα στην οποία πέφτει ο Ιρανός. Οι απανωτές αποκαλύψεις και ανατροπές οδηγούν τον θεατή σε αντίδραση που ξεκινάει από ένα σημείο και μετά από την αδιαφορία και φτάνει μέχρι την απαξίωση. Γιατί μετά από τόσο build-up, στο φινάλε έχεις μια αίσθηση τύπου «αυτό ήταν;». Και υπάρχουν και σκηνές όπως πχ εκείνη όπου ο Πάκο είναι σε ένα καφέ, μιλάει με τον γαμπρό της Λάουρα, και βλέπει στο μπαλκόνι ενός ξενοδοχείου μια γυναικάρα με τεράστια στήθη. Η οποία τον βλέπει που τη βλέπει και του χαμογελάει! Γιατί έπρεπε να μείνει στο μοντάζ; Για να μας δείξει ο Farhadi ότι ο Πάκο είναι γκομενιάρης, οπότε ήταν γκομενιάρης και στο παρελθόν; Μα το γνωρίζουμε ήδη από άλλα στοιχεία...

Αν έπρεπε να διαλέξουμε μία παράμετρο της ταινίας που πιάνει άριστες επιδόσεις, αυτή δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από τη διεύθυνση φωτογραφίας. Ο José Luis Alcaine, εκ των μονίμων συνεργατών του Pedro Almodovar, κάνει θαύματα σε οποιεσδήποτε συνθήκες του ζητήθηκε να γυρίσει. Μπράβο του. Εν κατακλείδι, αυτή είναι μια ταινία που θα καταγραφεί ως η πιο εμπορική του Farhadi έως σήμερα, όντας κάτι σαν ένα best of του. Ωραία πράγματα δηλαδή και γνωστά αλλά όχι κάτι καινούριο που θα σε αιφνιδιάσει. Για όσους άκουγαν «Ιρανός σκηνοθέτης» κι έφευγαν τρέχοντας, εδώ το φωτογενές ζευγάρι Cruz – Bardem θα λειτουργήσει ως κράχτης για να ανακαλύψουν τον συγκεκριμένο. Και να τον εκτιμήσουν.

Και το επιμύθιο: όσο καλά κι αν φροντίσεις να κρύψεις κάτι από το παρελθόν για το οποίο δεν είσαι περήφανος, τόσο εκείνο θα βρει τρόπο να αποκαλυφθεί στο παρόν. Νομοτέλεια. Και μετά την αποκάλυψη τίποτε δεν μένει ίδιο. Ε;

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Δεκεμβρίου 2018 από την Seven Films!