Movies Ltd

Scarface...

του zerVo (@moviesltd)

Η νουβέλα φαντασίας Φονικές Μηχανές, με τον πρωτότυπο ξένο τίτλο Mortal Engines, δια χειρός του εμπνευσμένου Βρετανού συγγραφέα νεανικού ενδιαφέροντος έργων, Philip Reeve, κυκλοφόρησε από τον εκδοτικό οίκο Scholastic, το 2001 και σχεδόν άμεσα σκαρφάλωσε στις κορυφαίες θέσεις της λίστας των μπεστ σέλλερς. Αποσπώντας ουκ ολίγα διεθνή βραβεία, χάρη στην ενδιαφέρουσα πλοκή του, το σύγγραμμα έπεσε τάχιστα στην αντίληψη του δαιμόνιου Peter Jackson, που αγοράζοντας τα δικαιώματα του βιβλίου το 2009, έβαλε άμεσα μπρος την παραγωγική διαδικασία της κινηματογραφικής του μεταφοράς. Σκοπεύοντας βεβαίως να ακολουθήσουν τον κοινό δρόμο και τα τρία ακόλουθα βιβλία του ιδίου, που ορίζουν την θεματική συνέχεια. Οκ, Μίδας, Μίδας ο Νεοζηλανδός, κάποιες φορές τα πράγματα δεν πηγαίνουν τόσο πρίμα όσο θα τα ήθελε...

Κόσμος, Μέλλον. Μετά από τον καταστροφικό παγκόσμιο πόλεμο των Εξήντα Λεπτών, η σχεδόν ισοπεδωμένη γη δεν μπορεί να προσφέρει πλέον τα εχέγγυα σωστής διαβίωσης στους κατοίκους της. Εκτός από τον ολοκληρωτικό αφανισμό των αναγκαίων πρώτων υλών, που καθιστούν αδύνατη την επιβίωση, τα ακραία γεωφυσικά φαινόμενα που ακολούθησαν των αρμαγγεδόνα, έχουν ωθήσει τους ανθρώπους να ζουν σε πόλεις θηριώδεις, που κινούνται ακατάπαυστα πάνω σε τροχούς. Που παρέχουν εκτός από την όποια ασφάλεια, την δυνατότητα αναζήτησης πλουτοπαραγωγικών πηγών, σε περιοχές που άγγιξε λιγότερο η καταστροφή, στις παρυφές της Ανατολικής Ασίας. Και η ισχυρότερη από όλες τις κινούμενες γιγάντιες μηχανές είναι εκείνη που αντιπροσωπεύει το Λονδίνο, την πρώην εγγλέζικη πρωτεύουσα, που ακολουθώντας τον νόμο του δυνατού, καταπίνει την μία μετά την άλλη όλες τις μικρές πόλεις που θα βρεθούν στο διάβα της.

Σε μια τέτοια ένδειξη ισχύος, η κάτω από την εποπτεία του πλεονέκτη και αλαζόνα Ταντέους Βάλεντάιν, μάκινα, υπερισχύοντας επί ενός αδύναμου αντιπάλου, θα πάρει ως λάφυρα τα πενιχρά της πλούτη και ως αιχμαλώτους τους λιγοστούς κατοίκους της. Δίχως να γνωρίζει ο ανήθικος άρχοντας πως ανάμεσα τους βρίσκεται η μασκοφόρος πολεμίστρια Χέστερ Σόου, μια δυναμική κοπέλα που έχει ορκιστεί από τα παιδικά της χρόνια να εκδικηθεί τον αφανισμό της οικογένειας της, για τον οποίο εκείνος είναι ο μοναδικός υπαίτιος. Η αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας του Βάλεντάιν, αυτομάτως θα την θέσει παράνομη, στην απόδραση της όμως από τα νύχια του στρατού του, στα αφιλόξενα και άγνωστα για εκείνη εδάφη, δεν θα είναι μόνο, καθώς στο πλευρό της θα βρεθεί ο έξυπνος και ένθερμος πατριώτης Τομ Νάτσγουόρθυ. Ένας εργάτης από τις χαμηλότερες Λονδρέζικες κοινωνικές τάξεις, που θα εξοριστεί από τον Ταντέους, εξαιτίας της ιδιαίτερης σχέσης που έχει αναπτύξει με την αριστοκράτισσα κόρη του, Κάθριν.

Πεδίο όλης αυτής της ακατάπαυστης επί διώρου δράσης, μια δυστοπική ερημιά, που από την εποχή του πρωτοπόρου Μαντ Μαξ, ουκ ολίγες ντουζίνες παρόμοιας υφής φιλμς έχουν κοπιάρει. Όπως άλλωστε ακολουθείται με ευλάβεια ολάκερη η αφηγηματική πορεία του αυστραλιανού εκείνου έπους, από την στιγμή που όπως εκεί έτσι κι εδώ ως βασικοί πρωταγωνιστές ορίζονται οι βαριές λαμαρίνες με τις αδηφάγες ερπύστριες, με την μοναδική διαφορά πως το μέγεθος τους είναι σημαντικά πολλαπλάσιο. Και φυσικά δεν συντρέχει η παραμικρή ανατροπή στους συσχετισμούς της κοινωνικής ιεραρχίας. Οι πλούσιοι όπως πάντα έχουν το πάνω χέρι, οι φτωχοί δεν κάνουν τίποτα περισσότερο από το να εργάζονται ολημερίς προκειμένου να μην σταματήσει ποτέ η κίνηση του θηρίου, ενώ οι ενδιάμεσες κάστες, όπως οι έμποροι και οι ιστορικοί, έχουν σαν σκοπό την διατήρηση της καθημερινότητας σε ένα βιώσιμο επίπεδο. Δεν απουσιάζουν βεβαίως και οι ακρότητες στους κανόνες αυτού του εκκεντρικού κόσμου, όπως επί παραδείγματι της απόσυρσης των ηλικιωμένων, που μόλις προσπερνούν το όριο, οδηγούνται προς...σαλαμοποίηση, ώστε να καλυφθούν βασικές διατροφικές ανάγκες!!!

Δεν διαφωνώ πως το ορίτζιναλ έργο του λογοτέχνη, είχε κάτι άλλο στο μυαλό του, να θέσει τον προβληματισμό στους αναγνώστες του, για ζητήματα βασικά, σοσιολογικού ή οικολογικού περιεχομένου, μοιράζοντας ένθεν κακείθεν κεντρικές ιδέες και διδακτικά μηνύματα. Η ταινία είναι κάτι άλλο, διαφορετικό, μιας και πολύ σύντομα η ματαιοδοξία (βασικά) των σεναριογράφων οδηγεί σε χάσιμο του ελέγχου, δημιουργώντας μια και μοναδική κατεύθυνση, προς τον εφετζίδικο εντυπωσιασμό και την περιπετειώδη φανφάρα, που προστιθέμενη στις τόσες ίδιες ακόμη, δεν προσθέτει την παραμικρή καινοτομία. Με τους βασικούς χαρακτήρες της πλοκής να προβάλλονται μονοδιάστατα και χωρίς εμβάθυνση στα συναισθήματα τους, είναι πολύ λογικό η βαθμιαία κλιμάκωση προς την ύστατη μάχη της τελικής πράξης, να παραπαίει και να ουσιαστικά να σκάει με ανάλογο κρότο στο έδαφος, στα σημεία που υπό άλλες, πιο προσεγμένες συνθήκες θα έπρεπε να έχει εκτοξευτεί στα ύψη.

Μονομαχίες πομπώδεις και εκκωφαντικές, πολλές φορές δίχως το παραμικρό νόημα ύπαρξης, που ενδεχόμενα να τραβήξουν την ματιά των φανατικών οπαδών του θορύβου και του διαρκώς εργαζόμενου subwoofer, δεδομένα θα αποστασιοποιήσουν όμως εκείνη την (μεγαλύτερη) μερίδα που θα επιζητούσε από τις Mortal Engines το κατιτίς παραπάνω. Που ας πούμε θα μπορούσε να προσφέρει η σημαδεμένων χαρακτηριστικών προσώπου, Ισλανδή γαλανομάτα πιτσιρίκα Hera Hilmar στην πρώτη της αξιοσημείωτη παρουσία στο εκράν και όχι ο πολύς Hugo Weaving, που ως ο κακός της υπόθεσης μάλλον περνά αδιάφορος. Όπως αόρατος καταλήγει τόσο ο ρόλος του Robert Sheehan ως του μορφονιού ευφυούς συντρόφου της μικρής, όσο και αυτός ο διττός της σχιστομάτας πιλότου που αποδίδει η Κορεάτισσα ποπ σταρ Jihae, με στόχο φυσικά την εμπορική προσέγγιση της γιγάντιας κίτρινης αγοράς. Που δεν το κόβω να επιτυγχάνεται, όπως δεν προβλέπω να υπάρχουν και οι συνέχειες, αυτού εδώ του σχεδίου, που μάλλον ξεκίνησε με όνειρα χίλια, για να καταποντιστεί μέσα στην ίδια του την κενότητα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Δεκεμβρίου 2018 από την Tulip Ent.!

Σύνορα η αγάπη δεν γνωρίζει

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ανάσα ανθρωπιάς

Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί η Ισλανδή Ísold Uggadóttir. Την παγκόσμια πρεμιέρα της την έκανε τον φετινό Ιανουάριο στο φεστιβάλ του Σάντανς, όπου τιμήθηκε με το βραβείο σκηνοθεσίας στο τμήμα World Cinema.

Την πανελλήνια πρεμιέρα της η ταινία Ανάσα ελευθερίας (Andið eðlilega / And Breathe Normally) την έκανε στις περασμένες «Νύχτες Πρεμιέρας» στην Αθήνα, όπου κέρδισε το βραβείο κοινού.

Η υπόθεση: Η Λάρα είναι μια νεαρή, ανύπαντρη μητέρα. Είναι άνεργη, ανατρέφει μόνη της τον πιτσιρικά γιο της, τον Έλνταρ, οι υποχρεώσεις της είναι αβάσταχτες, τα χρήματα που μαζεύει είναι ελάχιστα και τα χρέη της αυξάνονται διαρκώς. Μάλιστα, κάποια στιγμή, ο σπιτονοικοκύρης της, της κάνει έξωση κι αναγκάζεται να τη «βγάζει» με το γιο της μέσα στο αμάξι της! Η ελπίδα έρχεται με τη μορφή εργασίας: την προσλαμβάνουν δοκιμαστικά στον έλεγχο διαβατηρίων του αεροδρομίου του Κεφλαβίκ. Κατά τη διάρκεια μιας βάρδιάς της διαπιστώνει κάτι που διαφεύγει από την προσοχή του πιο έμπειρου συναδέλφου της: το διαβατήριο της Άντζα, μιας γυναίκας από τη Γουινέα-Μπισάου, που θέλει να ταξιδέψει στον Καναδά, είναι πλαστό.

Η Άντζα κλείνεται σε ένα ιδιότυπο «καταφύγιο»: δεν είναι φυλακισμένη, δεν μπορεί όμως και να φύγει από τη χώρα, πριν λυθούν μια σειρά από χρονοβόρες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Και πρέπει να φύγει στον Καναδά άμεσα: την περιμένουν εκεί τα παιδιά της! Η Λάρα μετανιώνει που «κάρφωσε» ουσιαστικά την Άντζα, ήδη από τη στιγμή που ανέφερε το πρόβλημα με το διαβατήριο. Οι ζωές των δύο γυναικών πλέον θα είναι άρρηκτα δεμένες. Θα καταφέρουν να κατακτήσουν αυτό που επιθυμούν περισσότερο στον κόσμο;

Η άποψή μας: Τούτη η ταινία από την Ισλανδία βγήκε στις ελληνικές αίθουσες ταυτόχρονα με την ταινία από την Αλβανία που είχε τίτλο «Το ξεκίνημα της μέρας». Είναι πολύ διαφορετικές ταινίες, σίγουρα, και ως ύφος και ως στιλ αλλά έχουν και βασικές ομοιότητες. Πρωταγωνίστριες και στις δύο ταινίες είναι γυναίκες, που προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες, όντας και μητέρες, και χωρίς να έχουν κανέναν να τις βοηθήσει. Σύζυγος δεν υπάρχει πουθενά, συγγενείς δεν υπάρχουν πουθενά, κράτος πρόνοιας, που θα μπορούσε να σταθεί στο πλευρό τους, δεν υπάρχει πουθενά. Και βιώνουν ένα από τα πιο βίαια και αποτρόπαια πράγματα που μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος: την έξωση. Τις διώχνουν από τα σπίτια στα οποία ζουν (με νοίκι), καθώς δεν έχουν χρήματα για να καλύψουν αυτήν τους την υποχρέωση. Για την Αλβανή, ευτυχώς (για λίγο...) σπίτι για την ίδια και το νήπιό της γίνεται το σπίτι της γηραιάς κυρίας που φροντίζει. Για την Ισλανδή, σπίτι για εκείνη και τον πιτσιρίκο γιο της, γίνεται το αυτοκίνητό της!

Πάλι καλά! Και μπαίνει στην εξίσωση και μια... γάτα! Εξαιτίας της οποίας ο Έλνταρ, για να την ακολουθήσει, φεύγει από το αυτοκίνητο την ώρα που η μητέρα του κοιμάται, και τον χάνει! Η αναζήτησή του είναι μία από τις πιο δραματικές σκηνές της ταινίες. Και είναι το σεναριακό όχημα για να συναντηθεί εκ νέου η Λάρα με την Άντζα: ο Έλνταρ, περιπλανώμενος, βρίσκεται κοντά στον καταυλισμό κι εκεί τον περιποιείται η Άντζα. Κι από τη στιγμή που συναντιούνται ξανά, η Λάρα θα κάνει ότι περνάει από το χέρι της για να βοηθήσει την Άντζα. Η Λάρα που, πέρα όλων των άλλων, καλείται να διαχειριστεί και την αισθηματική απόρριψη από τη μητέρα ενός συμμαθητή του Έλνταρ, με την οποία είναι ερωτευμένη...

Η ουμανιστική ματιά του σινεμά των αδελφών Dardenne, του Loach, του Kaurismaki, είναι εδώ, παρούσα σε τούτη την πολύ ενδιαφέρουσα ταινία, που όσα λέει τα λέει σωστά. Απλά, δεν κάνει την έκπληξη. Απλά, δεν πάει ένα βήμα παραπέρα. Και η σκηνοθέτιδα στήνει κάπως άτσαλα κάποιες σκηνές, όπως πχ εκείνη τη βραδιάτικη, με τα κοντέινερ. Και το σενάριό της έχει σαφέστατα πολυδιατυπωμένες κοινοτυπίες. Όπως και να έχει, πάντως, σίγουρα αυτή η ταινία είναι χιλιάδες φορές περισσότερο προτιμητέα από ταινίες όπως το σουηδικό «Border», που τόσο σούσουρο δημιούργησε μετά την πρώτη προβολή της στις Κάννες, αλλά και την προβολή της στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Κι εκεί η πρωταγωνίστρια, ως κρατική λειτουργός εργάζεται, σε ένα λιμάνι (αντί για αερολιμένα) και τσεκάρει όχι διαβατήρια αλλά αυτό το περίφημο «something to declare». Είναι τόσο λοξή η ματιά εκείνης της ταινίας, που εντέλει αλληθωρίζει και πετάει τον θεατή out of focus.

Εδώ τα πράγματα είναι πιο λογικά, πιο βατά, πιο ρεαλιστικά, πιο απλά κι επομένως πιο εύκολα προσβάσιμα. Η πολιτική δήλωση της ταινίας είναι σαφής και ξεκάθαρη: ο ρατσισμός δεν έχει καμία θέση ανάμεσά μας. Η ματιά της δεν λοξοδρομεί: αν βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο με ειλικρίνεια, τότε μόνον ο κόσμος μας έχει μια ελπίδα να γίνει καλύτερος. Αν πρόσεχε λίγο περισσότερο την πλοκή της σε ότι αφορά το πρώτο επίπεδο, και μείωνε τον αριθμό των «τυχαίων» συμβάντων – πράγμα δηλωτικό σεναριακής ευκολίας κι όχι παιδέματος – με τη λογική «αυτό που έχω να πω είναι πολύ πιο σημαντικό από τον τρόπο με τον οποίο το λέω» - το όλον θα ήταν και πολύ καλύτερο και πολύ πιο αποτελεσματικό. Και πάλι, όμως, δεν μπορούμε να απορρίψουμε μια ταινία, που έχει την καρδιά της στο σωστό σημείο.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Νοεμβρίου 2018 από την AMA Films!

Μεταξύ κατεργαρέων… άντε βγάλε άκρη!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ένα όχι και τόσο απλό σχέδιο...

Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας του Romain Gavras, γιου του Κώστα Γαβρά. Η πρώτη του ήταν το «Θα έρθει η μέρα και για εμάς» (Notre jour viendra, 2010). Και στις δύο πρωταγωνιστεί ο Vincent Cassel. Ο υιός Γαβράς έχει γίνει περισσότερο γνωστός για τα βιντεοκλίπ που έχει σκηνοθετήσει για καλλιτέχνες όπως οι Justice και η Μ.I.A. Αλλά και οι διαφημίσεις του για εταιρίες όπως η Adidas, o Dior και ο Yves Saint Laurent.

Η παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας Ο κόσμος σου ανήκει (Le monde est à toi / The World Is Yours) δόθηκε στο περασμένο φεστιβάλ των Καννών, όπου προβλήθηκε στο τμήμα «Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών». Η πανελλήνια πρεμιέρα της ταινίας δόθηκε στο περασμένο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Στη Γαλλία οι εισπράξεις της ταινίας ξεπέρασαν τα 2,5 εκατομμύρια ευρώ: την πρώτη βδομάδα προβολής της (τον περασμένο Δεκαπενταύγουστο) έκοψε πάνω από 150 χιλιάδες εισιτήρια. Σε δηλώσεις του, o Γαβράς αναφέρει ότι στην ταινία κάνουν cameo εμφάνιση ο αγαπημένος του σκηνοθέτης, John Landis, και η σύζυγός του, Deborah. Στο imdb δεν αναφέρεται πουθενά η παρουσία τους. Όσοι πάτε να δείτε την ταινία από εδώ και στο εξής και ξέρετε πως μοιάζει ο Landis, τσεκάρετε την αλήθεια των λεγομένων του σκηνοθέτη. Προφανώς, κάνει πέρασμα κάπου στο τουριστικό θέρετρο.

Η υπόθεση: Ο Φαρές είναι ένας μικροκακοποιός, που έχει κουραστεί τη ζωή που κάνει. Όνειρό του είναι να βγάλει αρκετά χρήματα ώστε να μπει πλέον στον ίσιο δρόμο. Η ιδέα που έχει είναι να γίνει ο επίσημος διανομέας της εταιρίας γρανιτών «Mr. Freeze» στο Μαρόκο (γενικότερα, στη Βόρεια Αφρική) και να τα 'κονομίσει. Όμως, οι ελπίδες του διαλύονται όταν ανακαλύπτει πως η μητέρα του, μια έμπειρη απατεώνισσα, έχει παίξει – κι έχει χάσει – όλες τις οικονομίες του στον τζόγο. Η μόνη λύση που του απομένει για να βγάλει τα λεφτά που χρειάζεται, είναι να δεχτεί την πρόταση του αρχηγού της τοπικής συμμορίας και να αναλάβει μια τελευταία «δουλειά» στην Ισπανία.

Τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο - και η μία γκάφα διαδέχεται την άλλη - όταν η «δουλειά» στραβώνει κι όλος ο περίγυρος του Φαρές βρίσκεται μπλεγμένος στην υπόθεση: η κοπέλα που έχει καψουρευτεί, ο ονειροπαρμένος πρώην της μητέρας του, ο οποίος μόλις έχει βγει από τη φυλακή, δύο αχώριστοι κι ανεκδιήγητοι τύποι που φαντασιώνονται ότι είναι γκάνγκστερ και, τέλος, η πιο επικίνδυνη απ' όλους: η γοητευτική μητέρα του! Θα τα καταφέρει ο Φαρές να πραγματοποιήσει το όνειρό του ενάντια σε όλους και σε όλα;

Η άποψή μας: Αυτή είναι μια ωραία ταινία. Μια ευχάριστη ταινία. Μια διασκεδαστική ταινία. Από τον τίτλο της καταλαβαίνουμε την παραπομπή της στον θρυλικό «Σημαδεμένο», τον Scarface ντε! Γίνεται αναφορά στην ταινία και μέσα στην ταινία! Μόνο που εκεί, στην ταινία του De Palma, όπως είπε ο Γαβράς, ο πρωταγωνιστής Τόνι Μοντάνα θέλει να βρεθεί στην κορυφή του κόσμου. Το μόνο που θέλει ο Φρανσουά της δικής του ταινίας είναι να ζήσει το ταπεινό του όνειρο, χωρίς να τον νοιάζει καμία κορυφή. Ο σκηνοθέτης γυρίζει μια απολαυστική κωμωδία με μπόλικη βία, όχι στο στυλ του Tarantino, όπως λένε και γράφουν πολλοί, αλλά στο στυλ του παλιού, καλού Guy Ritchie, της εποχής που γύριζε το φοβερό και τρομερό «Δυο καπνισμένες κάνες».

Η γραφή του και η σκηνοθετική του προσέγγιση είναι πυκνή και βιντεοκλιπίστικη. Η αισθητική αυτή επιλογή είναι εδώ απολύτως δικαιολογημένη. Η ταινία του Γαβρά είναι... ποπ! Και η σκηνοθεσία, το μοντάζ, η φωτογραφία, η μουσική, υπηρετούν έτσι όπως πρέπει το δημιουργικό όραμα του ταλαντούχου καπετάνιου της ταινίας. Το τελικό αποτέλεσμα δικαιώνει τον Γαβρά: φτιάχνει μια ταινία που ψυχαγωγεί τον θεατή, χωρίς να είναι κενή περιεχομένου. Έχει κάτι να πει. Η μόνη επιλογή η οποία δεν μου κάθισε καλά είναι εκείνη του πρωταγωνιστή. Ο Karim Leklou στο ρόλο του Φαρές δεν γίνεται ποτέ απολύτως αποδεκτός από τον θεατή ως κάποιος που, ενώ δείχνει βουτυρομπεμπές, μπορεί να καταφέρει να στήσει ένα κόλπο τόσο περίπλοκο όσο αυτό που βλέπουμε στην ταινία. Δεν είναι η ερμηνεία του: είναι το παρουσιαστικό του.

Καταλαβαίνω την ανάγκη του σκηνοθέτη να βρει κάποιον που να μοιάζει με έναν τύπο που αρπάζει καρπαζιές αλλά έχει τους κοχόνες να πραγματοποιήσει το όνειρό του against all odds, αλλά δεν ξέρω, τον έβλεπα τον τύπο στη μεγάλη οθόνη και τον ένιωθα ως την μοναδική παραφωνία. Ας πούμε, ο Vincent Cassel, στο ρόλο του πρώην της μάνας του Φαρές, που τον βοηθάει, είναι καταπληκτικός! Μπορεί να είναι και η καλύτερη ερμηνεία του από την εποχή του «Μίσους»! Η ερμηνεία του ως χαζούλης γκάνγκστερ, που επηρεάζεται και «εκπαιδεύεται» να διακρίνει την παγκόσμια συνωμοσία των Ιλουμινάτι στα πάντα, είναι απολαυστική! Δεν είναι ο πρωταγωνιστής, θέτει τον εαυτό του στη διάθεση του σκηνοθέτη του, και δίνει ρέστα! Θεός.

Και βέβαια, Θεά από τις λίγες είναι η Isabelle Adjani, στο ρόλο της μητέρας του Φαρές. Μπορεί να μεγάλωσε, μπορεί να έκανε πλαστικές που την οδηγούν να μοιάζει πια με την Emmanuelle Béart, αλλά... τι ματάρες είναι αυτές ρε παιδιά! Και η γυναίκα λάμπει! Και το διασκεδάζει αφάνταστα στο ρόλο της! Μια ηθοποιός, που δεν εμφανίζεται πλέον πολύ συχνά στον κινηματογράφο. Αν τα λέω σωστά τα γράμματα, πρέπει να έχουμε να τη δούμε σε ταινία στην Ελλάδα από το 2010, τότε που είχε έναν μικρό ρόλο στην (υπέροχη) ταινία «Mamouth», δίπλα στον Gérard Depardieu. Εδώ, κυριαρχεί σε κάθε σκηνή που εμφανίζεται. Αλλά και οι δεύτεροι ρόλοι είναι τρομεροί! Ας πούμε, ο Sofian Khammes, που ερμηνεύει τον γκάνγκστερ Πουτίν, τον τρελαμένο με το κατοικίδιό του (απολαυστική η εναρκτήρια σκηνή, όπου με τα παλικάρια του... απελευθερώνει τον σκύλο του από εκεί που τον έχουν κλείσει: ο θεατής αρχικά πιστεύει πως βλέπει να ξετυλίγεται μπροστά του μια ληστεία!). Ε, τον λατρεύεις! Ή οι δύο τρελαμένοι και υπερβίαιοι Μοχάμεντ, που έχουν... διαφορετικά όνειρα.

Ή ο François Damiens, στον μικρό ρόλο του μυστήριου Ρενέ, που ερωτεύεται τη μητέρα του Φαρές, ερχόμενος σε κόντρα με τον μόνιμο προστάτη της! Ή ο Σκοτσέζος Μπρους, που την «φέρνει» στον Φαρές, και η κορούλα του, η – λατρεία – Μπρίτανι! Η σχέση της Μπρίτανι με τον πατέρα της είναι ανάλογη με εκείνη του Φαρές με τη μητέρα του: αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα. Γι' αυτό οι δυο τους τα πάνε τελικά τόσο πολύ καλά όταν τους δίνετε η ευκαιρία κατά τη διάρκεια της ιδιότυπης... απαγωγής! Ακόμα και το μέρος που έχει γυριστεί η ταινία εντυπωσιάζει! Το Μπενιντόρμ είναι μια παραθαλάσσια πόλη – τουριστικό θέρετρο 70 χιλιάδων μόνιμων κατοίκων στα ανατολικά της Ισπανίας. Το ξέρετε ότι είναι η πόλη με τους περισσότερους ουρανοξύστες ανά κάτοικο στον κόσμο; Ε, το μαθαίνετε κι αυτό εδώ! Και ο Γαβράς δεν χάνει την ευκαιρία να το κινηματογραφήσει σε όλη του τη δόξα.

Η ταινία «Ο κόσμος σου ανήκει» είναι μια ταινία που ανήκει στον κόσμο της. Μη χάσετε την ευκαιρία να αποτελέσετε μέρος του κόσμου αυτού.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Δεκεμβρίου 2018 από την Weird Wave!

To Εξπρές της Άπω Ανατολής

του zerVo (@moviesltd)

Το βιβλίο Μια Προσευχή πριν την Αυγή: Εφιάλτης στην Ταϊλάνδη, που κυκλοφόρησε το 2014 από την Ιρλανδέζικη φίρμα Maverick House, είναι στην πραγματικότητα μια συλλογή αναμνήσεων από τα δύο και κάτι χρόνια που πέρασε, κάτω από συνθήκες απάνθρωπες και αβάστακτες στις διαβόητες για την σκληρότητα τους φυλακές Νακόν Πατόμ, ένας Ευρωπαίος, Βρετανός πολίτης. Ένας μοναχικός άντρας, που αναζητώντας την επαγγελματική τύχη του στον βόθρο αυτό της γης, έπεσε ο ίδιος μέσα στην παγίδα και έζησε ένα τρομακτικό όνειρο χωρίς τελειωμό, που κανείς δεν μπορεί ούτε καν να φανταστεί. Τα απομνημονεύματα του εσώκλειστου, που γράφτηκαν κατόπιν της απέλασης και επιστεροφής του στα πάτρια εδάφη, αποτέλεσαν την ιδανική βάση για το συγκλονιστικής αφήγησης φιλμ A Prayer Before Dawn, που για να το παρακολουθήσει κάποιος, θα χρειαστεί γερό στομάχι. Πολύ γερό!

Απομακρυσμένος από την οικογένεια του και χωρίς ελπίδα για σοβαρό μέλλον στην χώρα του την Ιρλανδία, ο εικοσάχρονος Μπίλι Μουρ, θα αναζητήσει ένα καλύτερο αύριο στον πλέον ανορθόδοξο τόπο αυτού του κόσμου, στην πρωτεύουσα της διαφθοράς Μπανγκόκ. Ικανότατος στο να μοιράζει γροθιές πάνω στο ρινγκ, ως δυναμικός πυγμάχος ελαφρών βαρών, ο Μπίλι πολύ γρήγορα θα εξελιχθεί σε διάσημο μποξέρ συμμετέχοντας σε αγώνες παράνομου στοιχηματισμού, που λαμβάνουν χώρα σε σιχαμερά κατώγια της Ασιανής μεγαλούπολης. Ο εθισμός του στις ναρκωτικές ουσίες, πολύ σύντομα θα τον θέσει στο στόχαστρο των αστυνομικών αρχών, δράση παραβατική που θα οδηγήσει στην σύλληψη του και κατόπιν πολύ σύντομης δίκης στην φυλάκιση του με την ποινή της τριετούς κάθειρξης. Είναι η στιγμή που θα ξεκινήσει για τον ζορισμένο ψυχικά Μπίλι η κάθοδος στην κόλαση...

Κι αυτό διότι ακόμη και η έννοια της περιοριστικής, ακόμη και σκληρής καθημερινότητας, στενής όπως την έχει - ως δυτικός - στο μυαλό του, δεν ισχύει σε αυτό το βρωμερό θάλαμο, όπου θα κληθεί να συμβιώσει με 70 ακόμη συγκρατούμενους. Ο μόνος λευκός, ανάμεσα σε ένα τσούρμο αποβράσματα του υποκόσμου, που δεν δείχνουν τον παραμικρό σεβασμό στην ανθρώπινη υπόσταση και δεν διστάζουν να την αφαιρέσουν για ψύλλου πήδημα. Άντρες μηδενικοί και μηδενισμένοι από ένα κοινωνικό σύστημα απίστευτης ανισότητας, γεννημένοι μέσα στην παρανομία και φτιαγμένοι να την υπηρετούν, όσο χρόνο θα παραμείνουν ποτέ τους έξω από τα κάγκελα, αφού ο προορισμός τους είναι ένας και μοναδικός. να διαβούν το κατώφλι του κολαστηρίου και να μην επιστρέψουν ποτέ στον έξω κόσμο, τουλάχιστον ζωντανοί ή αρτιμελείς. Σίγουρα όχι μετανοημένοι ή έτοιμοι να ενταχθούν ξανά στο κοινωνικό περιβάλλον, το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα δηλαδή από εκείνο που στοχεύει ένα σύγχρονο σωφρονιστικό σύστημα. Και όχι αυτός εδώ ο οχετός, όπου οι ζώντες κοιμούνται - κυριολεκτικά - αγκαλιά με τους πεθαμένους, πάνω σε χαρτόκουτα γεμάτα αίματα και εμετούς, ακριβώς την στιγμή που δίπλα τους συμβαίνει εν ψυχρώ βιασμός - φονικό ή ακόμη χειρότερα αυτοκτονία. Και ο Μεγάλος Αδελφός απλώς στρίβει το βλέμμα αδιάφορος, ικανοποιημένος που όλοι αυτοί οι λεχρίτες με τις μούρες τίγκα στα τατού, δεν κυκλοφορούν παραόξω, χαλώντας την τουριστική εικόνα μιας πόλης, που έτσι κι αλλιώς φημίζεται για την δυσωδία της.

Ενδεχόμενα η σεναριακή βάση να έχει στο επίκεντρο της μια και μοναδική προσωπικότητα, έναν ταλαιπωρημένο ναρκομανή, σχεδόν τελειωμένο από την χρήση του ντόπιου κρακ, του γιάμπα, που μαζί με την ηρωίνη τον έχουν μετατρέψει σε ζόμπι, στην πραγματικότητα όμως η επιθυμία του δημιουργού είναι να αποτυπώσει την φρικαλεότητα του συνόλου. Η κάμερα του άγνωστου μου μέχρι τα χτες Φραντσέζου σκηνοθέτη Jean-Stéphane Sauvaire, που του βγάζω για την ρεαλιστική του ματιά μια καπελαδούρα ίσαμε τον ουρανό, είναι καρφωμένη πάνω στην ράχη του παγιδευμένου Βρετανόπαιδου, προκειμένου να φωτογραφήσει όλα όσα συμβαίνουν μέσα στο φρικαλέο ίδρυμα, μέσα από την δική του POV, την μη συνηθισμένη στο να πρέπει να συμβιώσει με τον οχετό τον ίδιο. Και από την στιγμή που περνά για πρώτη φορά τα σίδερα, το ένα σοκ, λεπτό με το λεπτό, θα δώσει την σκυτάλη σε ένα επόμενο, ακόμη πιο καθηλωτικό. Αρχικά για εκείνον και κατοπινά για τον θεατή που αναγκαστικά πάσχει μαζί του. Δεν μιλούμε για μια ακόμη ταινία φυλακών. Από αυτές πια έχουμε δει τα πάντα, πάθη, συμμαχίες, μάχες, προδοσίες, αποδράσεις... Εδώ είναι κάτι άλλο, κάτι πολύ διαφορετικό. Δεν συζητάμε για την βαναυσότητα του οποιουδήποτε φρέσκου, αλλά για το αληθινά εγκληματικό προσωπείο μιας ολόκληρης αντι-κοινωνίας.

Στην ουσία η μεταφορά των γραπτών του βιβλίου στο εκράν, όχι εν είδει biopic, αφού πολύ σύντομα δεν μας νοιάζει κάτι τέτοιο, με αρκετές δραματουργικές προσθήκες (η ερωτική σχέση με την τρανσέξουαλ για παράδειγμα είναι εμφανές, ίσως και με αδέξια μέθοδο, πως είναι εμβόλιμο στοιχείο του σκριπτ) πετυχαίνει απόλυτα στο να αποδώσει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Η κλειστοφοβική ατμόσφαιρα που ζέχνει κάτουρο και αίμα, πριμοδοτείται από την παρουσία δεκάδων - μπορεί και εκατοντάδων - πρώην πραγματικών φυλακισμένων στο κάτεργο, αλλά και μπάτσων γουρουνιών που βαράνε στο ψαχνό, τυλίγοντας κατά τέτοιο τρόπο το στόρι που παρακαλάς να έρθει το τέλος και να γλυτώσεις κι εσύ ο ίδιος σκάζοντας το από το τρελοκομείο. Φως στο μακρύ σκοτεινιασμένο τούνελ, που δεν διαφαίνεται παρά μόνο στην τρίτη πράξη, όπου το μουάι τάι εισβάλλει στην πλοκή, δημιουργώντας την μοναδική διέξοδο προς την ελευθερία για τον Μουρ.

Υψηλού επιπέδου ερμηνεία, αβανταδόρικη μεν, αλλά και δύσκολα εκτελέσιμη σε όχι λίγα της σημεία, για τον φέρελπι Joe Cole, που οι τηλεορασάκηδες ήδη γνωρίζουν από την μεγάλη επιτυχία του Peaky Blinders. Ο μικρός όχι απλώς τσαλακώνει την ξανθωπή ευαίσθητη μορφή του, καταύμαυρος και γεμάτος μώλωπες από τις αλλεπάλληλες γροθιές που δέχεται, αλλά και αποδίδει συνεπέστατα τον ρόλο του, προτάσσοντας κατά πως πρέπει τις απαιτούμενες υπερβολές. Θυμίζοντας σε αρκετά σημεία την ανάλογα ποιοτική ερμηνεία του Jack O'Connell στο (πιο ολοκληρωμένο ως κινηματογραφικό έργο) Starred Up, ενός ταλέντου που χάθηκε αναίτια, κάτι που ελπίζω να μην επαναληφθεί και με τον τριαντάχρονο Λονδρέζο εδώ. Που με πλήθος δραματικών (έως και πονεμένων) εκφράσεων σηκώνει στις ράχες του αυτή την δύσκολα λησμονίσιμη, ντοκιμαντερίστικης υφής prison movie, που άφησε σύξυλες τις Κάννες λόγω των κτηνωδιών που περιγράφει, δυο Μάηδες πριν.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Δεκεμβρίου 2018 από την Odeon!

Ο Άλλος...

του zerVo (@moviesltd)

Στάσου τώρα. Έρχομαι εγώ και σου λέω να πάμε στο παραδιπλανό μας μούλτισίνεμας για να δούμε μια ταινία τρόμου που: - Λαμβάνει χώρα την περίοδο των Ευχαριστιών, καρααμερικάνικη φιέστα μεν, που ας πούμε έχουμε καταλάβει κι εμείς εδώ οι παρακατιανοί περί τίνος πρόκειται. - Στο φόντο παίζει διαρκώς ένα λούνα παρκ. - Η κεντρική ηρωίδα είναι κοπέλα και ο παρανοϊκός φονιάς, ένας μασκοφόρος μαχαιροβγάλτης. Θα με ρωτήσεις εσύ ο άριστος γνώστης αν το κορίτσι μας το λένε Λόρι Στρόουντ και τον αντεροβγάλτη Μάικλ Μάγιερς? Και με το δίκιο σου κιόλας. Άντε το λοιπόν να σε πείσω από την μεριά μου, πως δεν είναι αυτό που νομίζεις, αλλά το φιλμάκιον αποκαλείται Hell Fest και δεν έχει την παραμικρή σχέση με κάτι άλλο που έχει σκιτσάρει κάποτες ένας που τον λέγανε Carpenter...

Χαλογουίν κατέφτασε για ακόμη έναν χρόνο και σύσσωμη η νεολαία της χώρας έχει ξεχυθεί στους δρόμους για να γιορτάσει το τριήμερο με τα κεράσματα, αλλά και τα τρομακτικά μασκαρέματα. Σε μια γειτονιά του Σινσινάτι, η ζορισμένη από τα προβλήματα που την ακολουθούν από τον καιρό που τελείωσε το κολέγιο Νάταλι, θα επισκεφτεί την παλιά της φίλη Μπρουκ για να περάσουν αντάμα ένα σαββατοκύριακο ξενοιασιάς και κεφιού, δίχως όμως να υπολογίσει πως εκείνη έχει αποκτήσει καινούργιες παρέες και φίλους. Κι εκείνοι πετούν σκούφια για να επισκεφτούν το περιοδεύων ανά την χώρα θεματικό πάρκο Χελλ Φεστ, ελπίζοντας να διασκεδάσουν με τις αμέτρητες ανατριχιαστικές του ατραξιόν. Με την μόνη διαφορά πως ένας σχιζοφρενής φονιάς, καλυμμένος πίσω από ένα αποκρουστικό προσωπείο, έχει βάλει ολάκερη την νεανική κομπανία στο στόχαστρο κι έχει ορκιστεί κανείς τους να μην βγει ζωντανός από την αναπαράσταση της Κόλασης.

Μπου! Τρόμαξες? Αν όχι, τότε δεν έχεις και πολύ μεγάλη ελπίδα να το καταφέρεις παρακολουθώντας ετούτο εδώ το ελάχιστα διαφημισμένο και με πενιχρό κόστος φτιαγμένο ταινιάκι (5 εκατομμύρια το μπάτζετ του, 17 η απόδοση του στα ταμεία, όχι κι άσχημα) που σαν μοναδικό του σκοπό έχει να χρησιμοποιήσει οποιοδήποτε κλισέ έχει αναφερθεί σε φιλμς σαν το πρωτοπόρο Halloween ή τα κατοπινά Scream (κυρίως) και I Know What You Did Last Summer. Με κύριο και βασικότερο την πολυπληθή, επτά οκτώ ατόμων ομήγυρη που απαρτίζουν πιτσιρδέλια που θέλγονται από τους προβολείς, τα σόου και τις πύρινες φλόγες του πανηγυριού και πολύ σύντομα θα αποτελέσουν βορά στις ανήθικες ορέξεις κάποιου εκκεντρικού και χωρίς σαφή ταυτότητα τύπου, που έχει βαλθεί να τους εξολοθρεύσει.

Φυσικά, μιας και μιλάμε για αγοράκια και κοριτσάκια μεταεφηβικής ηλικίας, ο έρως και τα φλερτ παίζουν σε πρώτο πλάνο, αν και από ένα σημείο και μετά, ενόσω οι ολοκληρωτικά αδιάφοροι χαρακτήρες εξαφανίζονται από το κάδρο, είτε σταμπαρισμένοι, είτε με μια βελόνα καρφωμένη στο μάτι, η κάμερα εστιάζει στο αγνό κολλητηλίκι των δυο κοριτσιών, που ως συνήθως δεν δίνουν και καμία δεκάρα για το που μπορεί να βολοδέρνουν οι υπόλοιποι. Κι έτσι αφού η αστυνομία και οι σεκιουριτάδες, τους περνούν για παλαβούς ακούγοντας τα λεγόμενα τους περί ενός περιφερόμενου δράστη - που ντύνεται μια μυστήρια μουτσούνα που δεν έχουμε ξαναδεί ποτέ, αλλά συνάμα είναι και η πιο φορέσιμη σε όλο το καρναβάλι... - εννοείται πως ο Άλλος βρίσκει το πρόσφορο έδαφος που χρειάζεται για να βάλει σε δράση το αιματηρό πλάνο του.

Αφελέστατο το σενάριο, όχι όμως και το χειρότερο που έχουμε παρακολουθήσει τέσσερις δεκαετίες τώρα που το γνώριμο θέμα ανακυκλώνεται, μιας και κάποια από τα φονικά διαθέτουν μια κάποια υποτυπώδη έμπνευση στην εκτέλεση τους, αφού βοηθά σε αυτό και το νοσηρό περιβάλλον, των λαβυρίνθων ή του (και ποιος δεν έχει μπει σε αυτή την σαχλαμάρα?) τρενακίου του φόβου. Φτηνοπράμα όμως η συνολική παραγωγή, οδηγεί το σύνολο σε μια κατάσταση b (μην πω και c) movie, όπου τα κοστούμια και το μακιγιάζ είναι μέτρια, όπως και τα ειδικά εφέ κάτω από την ζώνη του κακού. Το αστείο της όλης υπόθεσης είναι πάντως πως την πιο σημαντική του έμπνευση Το Πάρκο του Τρόμου την επέδειξε στην σεκάνς του φινάλε και αφού τα αίματα έχουν αρχίσει να στεγνώνουν, αφήνοντας μάλλον ανοιχτό το ενδεχόμενο επιστροφής με κάποιο σίκουελ. Αν κάπου πάντως οι εμπειρότεροι πάρουν το μάτι τους σε κάποιο από τα θεάματα του τσίρκο, στιγμιαία, την μόστρα του Tony Todd, είναι πολύ πιθανόν να τους ανοίξει η όρεξη και να ψάξουν να ματαδούν την ταινία που τον έκανε γνωστό στους κύκλους του κινηματογραφικού horror. Γιατί είναι γεγονός πως ο Candyman - που στα μέρη μας βγήκε straight to βιντεοκασέτα τότες - μπορεί να υστερούσε σε προμόσιον και παράδες, είναι από τα φοβιστικά θρίλερ που δεν λησμονείς και τόσο εύκολα αν παρακολουθήσεις...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Δεκεμβρίου 2018 από την Spentzos Films!

Μέρι Κρίστ... ΣΚΑΣΕ!

του zerVo (@moviesltd)

Φιγούρα χαρακτηριστική της εορταστικής Δεκεμβριανής παράδοσης, για κάτι περισσότερο από μισό αιώνα αποτελεί ο μουτρής Γκριντς, που ξεπήδησε από την έμπνευση του ενός και μοναδικού Dr, Seuss στα τέλη των φίφτις και μέσα από την νεανικού ενδιαφέροντος εικονογραφημένη νουβέλα How the Grinch Stole Christmas! Φυσικά και δεν είναι η πρώτη φορά που ο πρασινομούρης κατσούφης περνά από τις σελίδες του βιβλίου στο εκράν, καθώς το 1966 μια εκδοχή κινουμένων σχεδίων με πρωταγωνιστή φωνητικό τον Boris Karloff παίχτηκε από τους τηλεοπτικούς δέκτες, ενώ ακριβώς πάνω στο Μιλένιουμ, η λάιβ άξιον φιλμική βερσιόν του Ron Howard με τον μέγιστο Jim Carrey, δεν θα έλεγε κανείς πως τα πήγε και περίφημα στα box office, τριπλασιάζοντας απλώς το μεγάλο της κόστος των 130 εκατομμυρίων δολαρίων. Περίπου δηλαδή τον λόγο που έχει καταφέρει μέχρι στιγμής στις ΗΠΑ μόνο, η παρούσα κυκλοφορία, που κόστισε στην Universal, ούτε λίγο, ούτε πολύ, ένα 75άρι...

Χριστούγεννα πλησιάζουν και όλοι οι χωρικοί της επαρχιακής Χούβιλ ετοιμάζονται με αστείρευτο κέφι και τέλεια διάθεση να υποδεχθούν τις λαμπερές ημέρες της Γέννησης του Θεανθρώπου. Από άκρου εις άκρο του μικρού χωριού, ακούγονται οι χορωδίες να ψάλλουν τα κάλαντα, όλα τα σπιτάκια είναι κατάφωτα με πολύχρωμα λαμπιόνια, ενώ τα στολισμένα έλατα ορίζουν τον τόπο που ο ερχόμενος Σάντα Κλάους θα εναποθέσει τα δώρα που καρτερούν με ανυπομονησία όλα τα καλά παιδάκια. Δεν υπάρχει ούτε ένα σπιτικό που να μην γιορτάζει, που να μην τραγουδά, που να μην εύχεται το Μέρι Κρίστμας. Ουπς! Μονάχα μια πόρτα παραμένει ερμητικά σφαλισμένη, εκεί στην κορυφή του λόφου, λίγο έξω από τον συνοικισμό, εκεί που κατοικεί, συντροφιά μόνο με τον πιστό του σκύλο, Μαξ, ο σκυθρωπός και γκρινιάρης Γκριντς. Που την λέξη Χριστούγεννα, την έχει διαγράψει εδώ και καιρό από το λεξιλόγιο του. Και ούτε καν διανοείται κανείς να του ευχηθεί τα Χρόνια Πολλά. Αν περνούσε μάλιστα από το χέρι του, θα έκανε τα πάντα να καταστρέψει όλο αυτό το εκνευριστικά γιορτινό πνεύμα. Ή μήπως λες να γίνεται κάτι τέτοιο?

Αν μη τι άλλο έχει την πλάκα του το θέμα. Αστείο, κεφάτο, διασκεδαστικό. Και μολονότι το κάδρο που μέσα του κτίζεται όλη αυτή η ευχάριστη ιστορία φαντάζει ολόιδιο με την προηγούμενη διασκευή του, εντούτοις μοιάζει πολύ διαφορετικό από εκείνη, που σε πολλά της σημεία, σίγουρα έδειχνε τρομακτική για τα ματάκια των ανήλικων σινεφίλ, που αναμφίβολα αποτελούν το βασικό τάργκετ γκρουπ της ταινίας. Εδώ το παραμύθι είναι κυρίαρχο, δεν υπάρχουν κοψοχολιάσματα ούτε φάτσες horror φοβιστικές, το γιορτινό κλίμα ακόμη και την στιγμή που ο μονόχνωτος καλικάντζαρος πετυχαίνει να κλέψει και το ύστατο στολίδι της χιονισμένης πολιτείας παραμένει ζωντανό κι όλα αυτά διότι η μορφή του βασικού πρωταγωνιστή, από το πρώτο κιόλας δευτερόλεπτο της ύπαρξης του, βγάζει γέλιο κι όχι (ενδεχόμενη) αποστροφή.

Η αλήθεια είναι πως μπορεί η περσόνα του Γκριντς να ακολουθεί κατά πόδας εκείνη του εξίσου στρυφνού Σκρουτζ, πολύ σύντομα στην αφήγηση του στόρι όμως, τα πάντα δικαιολογούνται μέσα από φλασμπάκς, που εξιστορούν το πως και το γιατί από νεαρή ηλικία ο τριχωτός φίλος μας ένιωθε αποστροφή για τα Χριστούγεννα. Κι αυτό μονομιάς γεννά μια συμπάθεια στο πίσω μέρος του μυαλού του θεατή, που και βέβαια απελευθερώνεται στο τελικό πλάνο του πανηγυριού και του κεφιού, που τα πάντα έχουν αποκατασταθεί, όπως και ο παρεξηγημένος ερημίτης που μεταλλάσσεται στο πιο κοινωνικό στοιχείο της ομήγυρης. Μοχλό πίεσης για να συμβεί κάτι τέτοιο, αποτελεί και η παράλληλη υποιστορία της μικρούλας καλοσυνάτης Μαριλού, εκείνης δηλαδή που θα αγγίξει πιο πολύ την σφαλισμένη μέχρι τα χτες καρδιά του "μισάνθρωπου", επιλέγοντας να ζητήσει από τον Άι Βασίλη, όχι κούκλες και παιχνίδια - το αντικαταναλωτικό μήνυμα που είχε περιγράψει ο Δόκτορας Σους δηλαδή, βλέποντας τα υλικά αγαθά να υπερκαλύπτουν το αληθινό Χριστουγεννιάτικο νόημα - αλλά λίγο χρόνο ευτυχίας για την ταλαιπωρημένη μητέρα της. Αξιόλογο το σεναριακό εύρημα.

Όπως όμορφο και ακολουθώντας όλους τους πιασάρικους κανόνες είναι το animation της Illumination Entertainment, εντυπωσιακά πολύχρωμο, ρυθμικό στην δράση του, μαζεμένο στην χρονική του διάρκεια και με καλοσχεδιασμένες φιγούρες που έλκουν την παιδική ματιά. Βασικός σκοπός εκπληρώθηκε, δηλαδή. Αβαντάζ της αγγλόφωνης κόπιας, δεδομένα αποτελεί η παρουσία πίσω από την μορφή του The Grinch, του Benedict Cumberbutch, που καταφέρνει με την αυξομειούμενη χροιά της φωνής του να αποδώσει πολύ καλά και τον κυκλοθυμικό χαρακτήρα του ήρωα. Η εγχώρια μεταγλώττιση διάλεξε για τον σκοπό αυτό την γνώριμη φωνή του Γιώργου Καπουτζίδη και αυτό μάλλον θα αρέσει στους μπόμπιρες, αν και κάποια από τα ανέκδοτα του ορίτζιναλ, πηγαίνουν περίπατο, έχοντας χαθεί στην μετάφραση. Έστω κι έτσι πάντως, δεν βλέπω πως μπορεί κανείς να μην ξεδώσει με τα καμώματα του μοναχικού φουκαριάρη που ταιριάζουν απόλυτα με το κλίμα της περιόδου.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Δεκεμβρίου 2018 από την Tulip Ent.!

Από Αρχηγόπουλο... Τελέπας

του gaRis (@takisgaris)

Βρε ΚΑΘΕ βολά που γλιέπω καινούρια φιλμική απόπειρα του Jason Reitman να με πιάνει φρίξη του χαλκού; Σαραντάρησε ο ευγενής γόνος του Ivan (Ghostbusters, Twins) και μυαλό μάλλον...βγάζει. Η κατρακύλα του πάλαι ποτέ πρωτοπόρου στην πολιτικοκοινωνική σάτιρα Jason, παρά την αναζωογονητική Tully του φετινού Sundance παίρνει διαστάσεις χιονοστιβάδας. Μιλάμε για τον Montrealίτη Ιάσονα που με άκλειστα τα 30 είχε υπογράψει το σερί Thank You For Smoking - Juno - Up In The Air πριχού το έμπας της τελευταίας δεκαετίας. Κοντά στα όσκαρ τότε, εξωφυλαρούχας έως τελέπας με τουτονί The Front Runner. Παίρνοντας σειρά από το ανεκδιήγητο Men, Women & Children που την είχε δει περίπου κυβερνοπροφήτης επί των ανθρωπινών σχέσεών. Η πλάκα είναι πως κάθε φορά που σερβίρει ταινιάκι οι ντόπιοι κριτικοί παθαίνουν γκάγκα, προεξοφλώνοντας βραβευτικές υποψηφιότητες.

Έτσι και δώ, οι οιωνοί προδιαγράφονται σπουδαίοι (στο χαρτί), όταν πατάς στο τρού στόρυ του Αμερικανού γερουσιαστή Gary Heart ο οποίος στα μακρινά 80s έτρεξε στα προκριματικά των Δημοκρατικών για το χρίσμα που θα τον έφθανε (λένε) ως τον Οίκο τον Λευκό. Μάντολες. Ο τυπάς, λίγο πριν τον Μπίλυ τον Κλίντον ως τα καθέκαστα του πρόσφατου πλανητάρχη Τράμπ είχε και δαύτος ζήτημα αρκούντως εξωσυζυγικό. Τον έκανε τσακωτό η Herald Tribune και τον έστειλε σπιτάκι του, εκεί στα 1988. Χρυσή ευκαιρία να σκοράρει ο Jasonας, με ωραιότατο κάστινγκ: O Hugh - πότε - θα το - σηκώσω - επιτέλους - Jackman, περιτριγυρισμένος από θαυμάσιους ηθοποιούς χαρακτήρων (sic): Vera Farmiga η κερατού σύζυγος συν τους Alfred Molina (Ben Bradlee της Washington Post) και J.K. Simmons (διευθυντής καμπάνιας του Heart) που μου έχουν μείνει αξέχαστοι από το Spiderman 2 αλλά εδώ υποχρησιμοποιούνται. Ξεκινά Altman-ιστικά (Tanner 88 κανείς;), πατά στο αχνάρι του The Candidate, λοξοκοιτά προς The Ides of March, δυστυχώς βουλιάζει στα απόνερα του γλυκερού The Post και εδώ απλά ξεκινούν τα προβλήματα.

Ο Reitman επιλέγει να υποστηρίξει την ιδιωτικότητα του σεξουαλικού βίου των πολιτικών την εποχή, τωραδά δηλαδή που η Stormy Daniels έχει κάνει ρόμπα ξεκούμπωτη τον Trump και αυτός όχι απλά δεν παίρνει χαμπάρι, αλλά παίζει τα μήντια κομπολόι, κοϊνάρει τον όρο fakenews και γλεντάει την κορεκτίλα, ως γνήσιος χοντρόπετσος νάρκισσος. Ο τρόπος δε που ο Jasonάρας κηρύττει, μετατρέποντας τους χαρακτήρες σε ατακαδόρικους φορείς καλοκάγαθου πολιτικού ορθολογισμού, είναι τόσο μακριά από το ζάιτγκάιστ όσο η κουπ του τίμιου Hackman από την χαρισματική προσωπικότητα του Gary Hart. Μόνο η Farmiga ως Lee Hart κατορθώνει και διασώζει την τιμή μιας πληγωμένης γυναίκας με αξιοπρέπεια από μια σειρά πλάνα τίγκα στην υποτονικότητα, την αοριστία, την έλλειψη εστίασης στον ρυθμό της πλοκής. Το όλο εγχείρημα αποπνέει μούχλα, σα να γυρίστηκε ταυτόχρονα με τα γεγονότα, χώθηκε σε ένα χρονοντούλαπο και ξεβράστηκε επί των κεφαλών μας τριάντα έτη μετά.

Επανέρχομαι το λοιπό και κράζω ότι υπεραδίκως παρεγκωνίσθη το Tully από τον οσκαρικό στίβο και ειδικά η θαυμάσια ερμηνεία της Charlize Theron στον ομώνυμο ρόλο για να προκριθεί αυτή η ξαναζεσταμένη ανοστίλα – χαράμι τόσου ταλέντου στα πίσω-μπρος της κάμερας.To Front Runner (που βγήκε σε λίγες αίθουσες και βάρεσε μύγες αναμενόμενα) είναι ένα ακόμη καμπανάκι πως είναι καιρός να ανακρούσει πρύμναν ο Reitman, να σηκώσει το αϊφόνι, να καλέσει την φίλη-κι-αδερφή Diablo Cody ΞΑΝΑ (ω ναι) μπας και πιάσουμε εκ νέου το νήμα αυτού του φέρελπι που με σύγχρονη ευθύτητα κοίταζε την πραγματικότητα και μας έκανε να τσιτσιριστούμε χαρμόσυνα για το φευγαλέο αδύνατο της ζήσης μας. Ρώτα και τον Shyamalan τι έπαθε όταν την είδε βοηθός Θεού, αρχηγέ μου.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Δεκεμβρίου 2018 από την Feelgood Ent.!

«Shoplifters of the world/ Unite and take over»!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Μια οικογένεια αλλιώτικη από τις άλλες

Αυτή είναι η 13η μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετεί ο Ιάπωνας Hirokazu Kore-eda. Με αυτήν πήρε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του περασμένου φεστιβάλ των Καννών, όπου τιμήθηκε με τον Χρυσό Φοίνικα Καλύτερης Ταινίας! Συνολικά, έχει πάει με ταινίες του στις Κάννες επτά φορές: πέντε φορές στο διαγωνιστικό και δύο φορές στο τμήμα «Ένα κάποιο βλέμμα». Το 2013 για την ταινία του «Πατέρας και γιος» (Soshite chichi ni naru/ Like Father, Like Son) στο ίδιο φεστιβάλ είχε τιμηθεί με το Βραβείο της Επιτροπής και είχε πάρει Ειδική Μνεία από την Οικουμενική Επιτροπή. Εκτός από τις Κάννες, η τελευταία ταινία του Ιάπωνα δημιουργού (στην οποία, εκτός από τη σκηνοθεσία υπογράφει το σενάριο και το μοντάζ) προβλήθηκε στα φεστιβάλ του Τελουράιντ, του Τορόντο και του Σαν Σεμπαστιάν μεταξύ των άλλων, ενώ αποτέλεσε την ταινία επίσημης έναρξης του φετινού φεστιβάλ Θεσσαλονίκης! Η ταινία Κλέφτες καταστημάτων (Manbiki kazoku / Shoplifters) αποτελεί την επίσημη πρόταση της Ιαπωνίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ.

Η επόμενη ταινία του Hirokazu Koreeda θα είναι και η πρώτη που θα γυρίσει εκτός Ιαπωνίας. Τίτλος της: «The Truth». Το σενάριο της ταινίας το υπογράφει ο Koreeda και την απόδοσή του στα γαλλικά (ναι, γαλλόφωνη θα είναι η ταινία) την υπογράφει η Léa Le Dimna. Στην ταινία πρωταγωνιστούν η Catherine Deneuve και η Juliette Binoche, στην πρώτη τους κοινή κινηματογραφική εμφάνιση, σε ρόλους μητέρας και κόρης, ενώ βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο θα έχει και ο Ethan Hawke.

Η υπόθεση: Ο Οσάμου και ο γιος του, ο Σότα, συναντούν ένα μικρό κορίτσι εγκαταλελειμμένο μέσα στο κρύο, επιστρέφοντας στο σπίτι τους μετά από... επιδρομή σε σούπερ μάρκετ, από το οποίο έχουν «οικειοποιηθεί» μπόλικα προϊόντα. Αρχικά, αποφασίζουν να τη φιλοξενήσουν για λίγο, προσωρινά, μέχρι να δουν τι θα κάνουν• όταν όμως καταλαβαίνουν ότι η μικρή αντιμετωπίζει μεγάλα προβλήματα, θα της δώσουν μια κανονική θέση στο σπίτι τους. Αν και η μεγάλη οικογένεια, που περιλαμβάνει τη γιαγιά Χατσούε, τη γυναίκα του Οσάμου, τη Νομπούγιο και την μεγάλη κόρη τους, την Άκι, είναι φτωχή και ίσα ίσα τα βγάζει πέρα με τις δουλειές τους και τις μικροκλοπές, τα μέλη της ζουν ευτυχισμένα όλα μαζί.

Το όνομα της μικρής είναι Γιούρι, αλλά τη βαφτίζουν Λιν κι έτσι τη φωνάζουν. Όλα βαίνουν καλώς, οι εποχές εναλλάσσονται, η Λιν διδάσκεται πως να γίνει κι εκείνη μια πετυχημένη κλέφτρα καταστημάτων, έως ότου μία απώλεια κι ένα απρόσμενο γεγονός αποκαλύπτουν κρυμμένα μυστικά, θέτοντας σε κίνδυνο τους δεσμούς που ενώνουν τη συγκεκριμένη οικογένεια.

Η άποψή μας: Έχει ειπωθεί κι έχει γραφτεί χιλιάδες φορές – άλλη μία λοιπόν δεν πειράζει: ο Hirokazu Koreeda είναι ο σύγχρονος εκφραστής του σινεμά του συμπατριώτη του Yasujirô Ozu. Αν και ο ίδιος έχει δηλώσει παλιότερα ότι πιο λογικό είναι να τον συγκρίνει κανείς με τον... Ken Loach! Δεχόμαστε και τα δύο ως σωστά. Ο άνθρωπος είναι μάστορας στο να στήνει κοινωνικά δράματα, με κωμικά στοιχεία, επικεντρωμένος πάντοτε στην οικογένεια κι έχοντας παράλληλα και επαναστατική διάθεση, να θίξει τα κακώς κείμενα, χωρίς να δείχνει απαραίτητα στρατευμένος, άρα και αγκυλωμένος ιδεολογικά. Όταν το μείγμα πετυχαίνει, η συγκίνηση είναι ατόφια, ειλικρινής, αφιλτράριστη και μεγαλειώδης. Υπάρχουν και οι περιπτώσεις όπου χάνει τον βηματισμό του (όπως στην προηγούμενη ταινία του, «Το τρίτο έγκλημα») συνήθως όμως τα καταφέρνει περίφημα. Και ενίοτε πιάνει πολύ υψηλές επιδόσεις. Το έκανε στο «Κανείς δεν ξέρει». Το πέτυχε και σε τούτη την ταινία.

Αυτό για το οποίο θα πρέπει όλοι να βγάλουμε το καπέλο σε τούτον το σπουδαίο σκηνοθέτη είναι το γεγονός ότι κατορθώνει να παρουσιάσει ουσιαστικά την ανατομία μιας ολόκληρης κοινωνίας χωρίς να προσεγγίζει το θέμα του κλινικά. Ίσα – ίσα, το προσεγγίζει ανθρώπινα, άρα με λάθη, με παραλείψεις, με υπερβολικό ζήλο αλλού. Κανείς δεν μπορεί όμως να τον κατηγορήσει ως στυγνό, στρυφνό και αμέτοχο κριτή των πάντων. Αγαπάει υπερβολικά τους ήρωές του για να προβεί σε μια τέτοια αντιμετώπισή τους. Σε τούτη του την ταινία όλο του το ενδιαφέρον πέφτει σε μια οικογένεια. Μια οικογένεια που από την αρχή της ταινίας δίνονται ψήγματα στον θεατή πως δεν είναι αυτό που θα χαρακτηρίζαμε ως κλασική οικογένεια. Όχι, αυτή δεν είναι μια οικογένεια με την ληξιαρχική έννοια του όρου. Περισσότερο με παζλ μοιάζει. Ένα παζλ που δημιουργήθηκε από κομμάτια που ανήκουν σε άλλα παζλ. Κι όμως, τι ωραίο δημιούργημα!

Ναι, κάθε μέλος αυτής της ιδιότυπης οικογένειας παραβαίνει τον νόμο με περισσότερους από έναν τρόπους. Ναι, κάθε μέλος της οικογένειας προβαίνει σε κινήσεις μεμπτές κάτω από το βλέμμα και το μικροσκόπιο της ηθικής. Ναι, στόχος είναι να εξασφαλιστούν με οποιονδήποτε τρόπο τα απαραίτητα χρήματα και αγαθά για να περάσει κάθε φορά άλλη μια μέρα. Η απατεωνιά απατεωνιά, αλλά και η αγάπη αγάπη. Μια αγάπη τόσο ανιδιοτελής, τόσο θριαμβευτική, τόσο μεγάλη, που σε κάνει να λιώνεις. Μια αγάπη που έρχεται τόσο έντονα σε αντιπαράθεση με μια κοινωνία υποκριτική, σκληρή και αδυσώπητη. Ναι κυρίες και κύριοι, στην Ιαπωνία των ευγενικών ανθρώπων, του καπιταλισμού με... ανθρώπινο πρόσωπο, υπάρχουν άνθρωποι που για να επιβιώσουν, κλέβουν. Υπάρχουν άνθρωποι που δέρνουν τα παιδιά τους. Υπάρχουν άνθρωποι που ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπίσουν τη μοναξιά τους είναι να πηγαίνουν σε peep shows. Μια κοινωνία που δεν μπορεί να προστατέψει τα πιο αδύναμα μέλη της: τα παιδιά. Μια κοινωνία που προχωράει σε ελαστικές μορφές εργασίας, καθώς τα αφεντικά «δεν βγαίνουν». Λιγότερη εργασία για όλους κι όλοι γίνονται λίγο περισσότερο φτωχοί (τρομερή ατάκα, βγαλμένη με κωμικό ύφος, αλλά πονάει σαν μαχαίρι σε πληγή).

«Γιατί μάθαινες στα παιδιά σου να κλέβουν;» ρωτάει ένας αστυνομικός τον Οσάμου. «Δεν ξέρω τι άλλο να τους μάθω» απαντάει εκείνος και μέσα σε αυτή τη φράση κρύβεται η ανθρωπιστική ήττα ενός ολόκληρου πολιτισμού. Μια κοινωνία που κοιτάει τους τύπους και όχι την ουσία: ποιος λέει ότι είναι περισσότερο μητέρα μια γυναίκα που γεννάει απλά ένα παιδί από μια άλλη γυναίκα που το μεγαλώνει με αγάπη; Ο σκηνοθέτης βγάζει απίστευτες ερμηνείες από όλο το καστ του: από τη φλεγματική και «ήρεμη δύναμη» γιαγιά (η εμβληματική Kirin Kiki στον τελευταίο ρόλο της καριέρας της, μιας που απεβίωσε μετά τα γυρίσματα) μέχρι τα δύο πιτσιρίκια που είναι τρομερά φυσικά, με τον φακό να τα λατρεύει, την ατρόμητη Mayu Matsuoka σε έναν δύσκολο και αποκαλυπτικό ρόλο, εκείνη όμως που κλέβει την παράσταση είναι η Sakura Andô. Είναι θεάρα! Τρομερά ρεαλίστρια, το παίζει σκληρή και ατρόμητη αλλά είναι φοβερά ευαίσθητη και τρυφερή και δοτική απέναντι σε όλους. Είναι και αισθαντική και αισθησιακή και αληθινή και η σκηνή της στην ανάκριση είναι ανατριχιαστικά βαθιά. «Εγώ τη βρήκα. Κάποιος άλλος την πέταξε». Γουάου! Η σκηνή στην παραλία δείχνει απλή, απέριττη οικογενειακή ευτυχία! Και η σκηνή με τα πυροτεχνήματα, που όλοι μαζί τα ακούν αλλά δεν μπορούν να τα δουν, στο καταγώγιο που ζουν είναι σκέτο ποίημα. Απλά. «Εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί».

Φτωχοδιάβολοι. Όπου φτωχός κι η μοίρα του. Ένα φιλμ που ζεσταίνει την ψυχούλα σου παρακολουθώντας την, όπως συμβαίνει όταν τρως ένα μπολ γεμάτο λαχταριστά νουντλς. Ρουφώντας τα με θόρυβο!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Δεκεμβρίου 2018 από την One From The Heart!

Κάθε χρόνο χιλιάδες κόσμου μπαίνει για να βιώσει μια απόλυτα τρομακτική εμπειρία. Φέτος ίσως κάποιοι δεν βγουν ζωντανοί! Νεανική ταινία τρόμου ορίζεται η παρούσα Αμερικάνικη σε σκηνοθεσία του Gregory Plotkin. Η Νάταλι είναι φοιτήτρια και επισκέπτεται την παιδική της φίλη Μπρουκ και την συγκάτοικο της Τέιλορ. Αν ήταν μια οποιαδήποτε άλλη εποχή του χρόνου τα κορίτσια θα περνούσαν τον χρόνο τους ανάμεσα σε συναυλίες και bar, είναι όμως Halloween , που σημαίνει ότι όπως όλοι θα πάνε στο Πάρκο του Τρόμου (Hell Fest), ένα περιοδεύον Luna Park με τρενάκια του Τρόμου, και ένα σωρό άλλες τρομακτικές δραστηριότητες. Κάθε χρόνο χιλιάδες κόσμος επισκέπτεται το πάρκο για να ζήσει καλά σκηνοθετημένες τρομακτικές εμπειρίες που ανεβάζουν την αδρεναλίνη στα ύψη. Όμως ανάμεσα στο ενθουσιώδες κοινό υπάρχει ένας επισκέπτης που έχει έρθει στο πάρκο για να διασκεδάσει αλλά για να κυνηγήσει. Ενώ ο κόσμος τον αντιμετωπίζει σαν μια ακόμα ατραξιόν του Πάρκου κανείς δεν μπορεί να φανταστεί ότι στην πραγματικότητα έχουν μπροστά τους έναν εφιάλτη.

Με τους Amy Forsyth, Reign Edwards, Bex Taylor-Klaus.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Δεκεμβρίου 2018 από την Spentzos Films!

Σπάσε τα δεσμά! Βασισμένη στο ομώνυμο best seller, η ταινία αφηγείται την απίστευτη αληθινή ιστορία του Βρετανού Μπίλι Μουρ, ενός νεαρού μποξέρ που οδηγείται σε μια από τις πιο κακόφημες φυλακές της Ταϊλάνδης. Αρνούμενος να πεθάνει στη φυλακή, ο Μπίλι θα αρχίσει να εκπαιδεύεται στη φονική πολεμική τέχνη Μουάι Τάι, μια διαδικασία που θα τον κάνει να ανακαλύψει την έννοια της φιλίας, σε ένα απίστευτο ταξίδι προς τη λύτρωση. Η ταινία Προσευχήσου Πριν Πεθάνεις (A Prayer Before Dawn) βασίζεται στην πραγματική και σοκαριστική ιστορία του Μπίλι Μουρ που εξέτισε την ποινή των τριών χρόνων στις πιο κακόφημες φυλακές της Ταϊλάνδης όταν συνελήφθη για διακίνηση κλεμμένων αγαθών, όπλων και για την υποψία κατοχής ναρκωτικών. Ο σκηνοθέτης της ταινίας Jean-Stéphane Sauvaire (Johnny Mad Dog) γοητεύτηκε από το σενάριο όταν το διάβασε και δέχθηκε αμέσως να ασχοληθεί με την τανία. «Αυτό που με τράβηξε στην ταινία ήταν η αυθεντικότητα, η Ταϊλάνδη, ο κόσμος της φυλακής, ο χαρακτήρας του Μπίλι Μουρ και η αληθινή του ιστορία.

Ο Μουρ βοήθησε στη συγγραφή του σεναρίου και ήταν παρών σε όλη σχεδόν τη διάρκεια των γυρισμάτων για να καθοδηγεί τον πρωταγωνιστή Joe Cole (Peaky Blinders) και το υπόλοιπο καστ καθώς και τη διαδικασία της παραγωγής.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Δεκεμβρίου 2018 από την Odeon!

Η μεγάλη ληστεία των Χριστουγέννων! Η Illumination και η Universal, μετά τις παγκόσμιες επιτυχίες στο χώρο του animation με ταινίες όπως τα Minions και το ΕΓΩ, Ο Απαισιότατος, παρουσιάζουν φέτοςτην 8η μεγάλου μήκους ταινία κινουμένων σχεδίων, τον Γκριντς. Η ταινία Ο Γκριντς (The Grinch) αφηγείται την ιστορία ενός κυνικού γκρινιάρη που θέλει να κλέψει τα Χριστούγεννα και να τα εξαφανίσει μια για πάντα. Όμως η καρδιά τουθα γλυκάνει εξαιτίας του γενναιόδωρου πνεύματος ενός μικρού κοριτσιού. Αστεία, ενθουσιώδης και άκρως ψυχαγωγική, η ιστορία του Γκριντς μιλάει όπως καμία άλλη για την ουσία των Χριστουγέννων, για την αγάπη των γιορτινών ημερών και για τη δύναμη της αισιοδοξίας. Κάθε χρόνο, οι κάτοικοι του Χούβιλ τού χαλάνε την ηρεμία και την απομόνωσή του, καθώς σχεδιάζουν όλο και πιο μεγάλους, όλο και πιο φωτεινούς, όλο και πιο έντονους εορτασμούς των Χριστουγέννων. Όταν έρχεται η στιγμή που οι κάτοικοι δηλώνουν πως θα κάνουν τα Χριστούγεννα 3 φορές μεγαλύτερα, ο Γκριντς φτάνει στα όριά του και συνειδητοποιεί ότι υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να ξανακερδίσει την ηρεμία του: αποφασίζει να ντυθεί Άγιος Βασίλης και να κλέψει τα Χριστούγεννα, παρέα με τον Μαξ και έναν τάρανδο! Στο μεταξύ, στο Χούβιλ, η Σίντι-Λου, ένα κορίτσι που λατρεύει τα Χριστούγεννα, σχεδιάζει με τους φίλους της να παγιδεύσει τον Άγιο Βασίλη, έτσι ώστε να τον ευχαριστήσει από κοντά γιατί βοηθάει την μητέρα της να τα βγάλει πέρα. Θα καταφέρει η Σίντι-Λου να γνωρίσει τον Άγιο Βασίλη καθώς πλησιάζουν οι γιορτές; Θα καταφέρει ο κατεργάρης Γκρίντς να σταματήσει τους εορτασμούς των κατοίκων μια και καλή;

Ο Γιώργος Καπουτζίδης ανέλαβε τον δύσκολο ρόλο του Γκριντς και κατάφερε να βγάλει την ανθρωπιά, τη στρυφνότητα, τη μοναχική φύση, αλλά κυρίως, την καλά κρυμμένη, χρυσή καρδιά του ήρωα. Η φωνή του εκφράζει την κατεργάρικη, την τρυφερή αλλά και την μοχθηρή πλευρά του χνουδωτού, «πράσινου» ήρωα. Δίπλα του, η Έφη Παπαθεοδώρου, 13 χρόνια μετά το τηλεοπτικό «Παρά 5», δίνει τη φωνή της στην επιβλητική δήμαρχο του χωριού, η οποία ανάβει το πελώριο Χριστουγεννιάτικο δέντρο.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Δεκεμβρίου 2018 από την Tulip Ent.!

Μαζί μέχρι το τέλος! Ο καταξιωμένος σκηνοθέτης Thomas Vinterberg επιστρέφει με μια συγκλονιστική αληθινή ιστορία που συντάραξε ολόκληρο τον πλανήτη, σε μια παραγωγή του Luc Besson. Η ταινία Kursk. Η Τελευταία Αποστολή (Kursk) εμπνέεται από την αξέχαστη αληθινή ιστορία του K-141 KURSK, ενός ρωσικού πυρηνικού υποβρυχίου που βυθίστηκε στον πυθμένα της θάλασσας του Μπάρεντς στον ανατολικό Αρκτικό ωκεανό, τον Αύγουστο του 2000. Επρόκειτο για μια απλή ναυτική άσκηση που όμως είχε τραγική κατάληξη, με τη ρωσική κυβέρνηση να αρνείται – για πέντε μέρες – τη βοήθεια από τις ξένες κυβερνήσεις, προτού τελικά συμφωνήσει να δεχθεί τη συνδρομή της βρετανικής και της νορβηγικής κυβέρνησης. Ο δημοσιογράφος Robert Moore δημοσίευσε το 2002 το βιβλίο «A Time to Die: The Untold Story of the Kursk Tragedy» που ερευνά διεξοδικά όλα τα στοιχεία καθώς και τις τελευταίες στιγμές αγωνίας των άτυχων και καταδικασμένων ανδρών που επέβαιναν στο υποβρύχιο KURSK. Το βιβλίο αυτό κίνησε το ενδιαφέρον του υποψήφιου για Όσκαρ (Η Διάσωση του Στρατιώτη Ράιαν, 1998) σεναριογράφου Robert Rodat που θέλησε να το μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη, εστιάζοντας στο δράμα της ανθρώπινης ιστορίας.

Πρωταγωνιστεί ο βραβευμένος με Όσκαρ Α΄ ανδρικού ρόλου Colin Firth (Ο Λόγος του Βασιλιά) μαζί με ένα εντυπωσιακό καστ που συμπεριλαμβάνει τον Matthias Schoenaerts (Το Κορίτσι από τη Δανία), τη Léa Seydoux (Αστακός) και τον Max von Sydow (Η Έβδομη Σφραγίδα).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Δεκεμβρίου 2018 από την Odeon!