Movies Ltd

Τσίκεν Σουπ Γουέστερν

του zerVo (@moviesltd)

Μπορεί να μην είναι γνωστό στους περισσότερους, η αποτελούμενη από σχεδόν είκοσι χιλιάδες νησιά, νησάκια και βραχονησίδες χώρα της νοτιοανατολικής Ασίας, είναι η τέταρτη πολυπληθέστερη χώρα στον κόσμο, με κόσμο που αγγίζει το ένα τέταρτο του δισεκατομμυρίου. Διπρόσωπος τόπος όμως η Ινδονησία. Από την μια η οικονομική ευρωστία της, χάρη στις ξένες επενδύσεις την πρόσφατη εικοσαετία, την ώθησαν στο να έχει καπαρώσει για τα καλά μια θέση στις ισχυρότερες G20 της εποχής μας, από την άλλη όμως το συντριπτικό ποσοστό του πληθυσμού της, κυρίως στην απόμακρη περιφέρεια της Τζακάρτας, ζει σε συνθήκες απίστευτης εξαθλίωσης και φτώχειας. Στηρίζοντας τις ελπίδες του αποκλειστικά και μόνο στην βοήθεια του Γιαραμπή, όντας ένα από τα πλέον φανατικά, θεοκρατικά έθνη στον κόσμο, με ακραίες πολλές φορές εκδηλώσεις πίστης στο Κοράνι. Κινηματογραφικά το εμπορικό αυτό πέρασμα των πειρατών, μια φορά κι έναν καιρό, έγινε γνωστό διεθνώς από την τεράστια παγκόσμια επιτυχία του περιπετειώδους θρίλερ The Raid, αλλά και από το δίπτυχο των ντοκιμαντέρ του Oppenheimer (The Act Of Killing, The Look Of Silence) γύρω από τις θηριωδίες του εμφυλίου πολέμου, την πιο μαύρη σελίδα στην ιστορία της χώρας, στα τέλη της δεκαετίας του 60, όταν εκτελέστηκαν εν ψυχρώ 70 χιλιάδες κομμουνιστές από τους παραστρατιωτικούς. Η ταινία Μαρλίνα, η Δολοφόνος σε Τέσσερις Πράξεις (Marlina the Murderer in Four Acts) με μια μέθοδο ασυνήθιστη και πρωτότυπη, επιχειρεί να προσεγγίσει ένα από τα πιο κοινά προβλήματα των ισλαμικών κοινωνιών, τον περιορισμό σε σημείο εκμηδενισμού, της γυναικείας ύπαρξης και προσωπικότητας.

Έχοντας χάσει εντελώς αναπάντεχα τον άντρα της, η δεν την πήραν και τα χρόνια, όμορφη Μαρλίνα, αποφασισμένη να κτίσει την ζωή της από την αρχή, έχει αποτραβηχτεί στην απόμακρη από τον πολιτισμό καλύβα της, ακολουθώντας μια φιλήσυχη αγροτική ζωή. Νηνεμία που θα καταστρέψει μονομιάς η άφιξη στο σπίτι της, της ανηλεούς συμμορίας του λήσταρχου Μάρκους. Κλεφτών που όχι απλώς θα θελήσουν να της αρπάξουν το λιγοστό βιος, πέντε κοτόπουλα και δυο κατσίκες που έχει στο μαντρί για να βγάζει τα προς το ζην, αλλά εντελώς απάνθρωπα θα σχεδιάσουν να την βιάσουν ομαδικά, περνώντας ο ένας μετά τον άλλο πάνω από το αδύναμο να αντιδράσει κορμί της. Ή τουλάχιστον έτσι πιστεύουν οι επτά σιχαμεροί εισβολείς, θεωρώντας πως η μοναχική γυναίκα δεν θα προβάλλει την παραμικρή αντίσταση.

Λάθος που θα πληρώσουν ο ένας μετά τον άλλο με την ζωή τους, καθώς εκείνη θα επιδείξει απίστευτο σθένος και θάρρος, στέλνοντας τους διαδοχικά αδιάβαστους. Φροντίζοντας πριν επιστρέψουν οι συνεργοί, να εγκαταλείψει το σπίτι της, με το κεφάλι του γκάνγκστερ στο δισάκι και ψάχνοντας το πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα, για να αναφέρει το συμβάν. Οι ατυχίες και οι αναποδιές στο διάβα της θα την τρενάρουν τόσο, όσο χρειάζεται για να αποκαλύψουν τα ίχνη της οι εναπομείναντες ζωντανοί κακοποιοί, που θα την βάλουν στο στόχαστρο ως την υπαίτιο του αφανισμού της σπείρας.

Απόλυτο μηδέν! Αυτή ακριβώς είναι η αξία της θηλυκής υπόστασης στο σύνολο (σχεδόν) των κρατών που στεγάζει η μουσουλμανική ημισέληνος. Το έχουμε πληροφορηθεί από όλες σχεδόν τις φιλμικές αναφορές των κινηματογραφιών της Μέσης Ανατολής, το μαθαίνουμε επί της παρούσης και από ετούτο το πειραγμένο γουέστερν που μας έρχεται από την ανερχόμενη βιοτεχνία της νοτιοανατολικής Ασίας, από τα χέρια (φυσικά) μιας γυναίκας δημιουργού της Mouly Surya. Που έχοντας μελετήσει καλά την δουλειά άριστων μαστόρων του είδους σαν τον Peckinpah και τον Leone, όσο και επηρεαστεί από τις ιδιομορφίες που κατά καιρούς έχουν ζωγραφίσει οι Takashi Miike (κυρίως) και ο Tarantino (ακολούθως) μας σερβίρει μια εναλλακτική πρόταση εκδίκησης, που λαμβάνει χώρα στα σκονισμένα, αδειανά από σκηνικά και πάμφτωχα τοπία της Άγριας (Ινδονησιακής) Δύσης.

Στην θέση του τιμωρού δεν βρίσκεται κάποιος ξανθός με σκαμμένο προφίλ και τσιγάρο γωνιαστό στα χείλη, μα μια αδικημένη από την ζωή κυρά, που επέλεξε να αποτραβηχτεί από την βουή της πόλης για να ζήσει με τις πικρές μνήμες της στην αφιλόξενη ύπαιθρο. Και παρότι δεν το δείχνει, ούτε το φοβισμένο της πρόσωπο, ούτε τα αδύναμα της μπράτσα, η καρδιά της είναι τιγκάτη στην παλικαριά για να τα βάλει με την εξυπνάδα και την καπατσοσύνη της κόντρα στο θεριό με τα πολλά κεφάλια. Στόρι που έχει αποτελέσει την βάση εκατοντάδων φιλμς του είδους, μα που δεν χορταίνεται ποτέ, ειδικά όταν παίζει τέτοια εναλλαγή φύλου στον βασικό ρόλο. Χωρισμένο σε τέσσερα - όχι ίδιας δυναμικής, αφού το ταχύτατο εισαγωγικό κλέβει την παράσταση - τμήματα το έργο, σταδιακά από μια ίντριγκα εξιλέωσης, εξελίσσεται πιο πολύ σε κοινωνικό αγωνιώδες θρίλερ, ενόσω η δυναμική φουκαριάρα με το κομμένο κεφάλι ανά χείρας, δεν καταφέρνει να βρει το δίκιο της - προβλέψιμα - ούτε καταφεύγοντας στον ένστολο νόμο. Τραγελαφικοί μπάτσοι, που επιλέγουν να ξεσκάνε στην επιτραπέζια αντισφαίριση, από το να νοιαστούν για το θύμα που φορά φούστα ή να έρθουν σε ρήξη με την πάνοπλη συμμορία.

Πολύ όμορφες, ακίνητες αλλά και πανοραμικές οι λήψεις που χρησιμοποιεί η Ασιάτισσα, για να αναπτύξει το ενδιαφέρον θέμα της, που σταδιακά όμως χάνει την ορμή του, ενόσω εισέρχονται στο κάδρο και δευτερεύουσες υποιστορίες, πάντοτε έχοντας το θήλυ στο επίκεντρο - κορίτσι, εγκυμονούσα ή ηλικιωμένη. Οι σουρεαλισμοί λειτουργούν αποπροσανατολιστικά προς το κτίσιμο της μίας κεντρικής ιδέας, μιας και δεν αποκωδικοποιούνται εύκολα, αγνοία ίσως και της ντόπιας κουλτούρας, παρόλες τις ειλικρινείς προσπάθειες της αληθινών εκφράσεων, κινήσεων και μορφασμών, της σαραντάχρονης σταρ και μοντέλας στα μέρη της Marsha Timothy. Που η εξωτική, ιδιαίτερη (αν και πειραγμένη προς το ταλαιπωρημένο) ομορφιά της δεν απουσιάζει από κανένα πλάνο αυτής της τετράπρακτης αξιόλογης εργασίας αυτοδικίας, πάνω στο αγαπημένο genre.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Νοεμβρίου 2018 από την Weird Wave

Μερικές φορές η σιωπή είναι η πιο δυνατή αντίσταση...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«Οι ζωές των άλλων»... τζούνιορ!

Αυτή είναι η όγδοη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος στις 24 Φεβρουαρίου 1973 σε ένα προάστιο του Τουρίνου, στην Ιταλία, αλλά μεγαλωμένος στην Φρανκφούρτη, στη Γερμανία, Γερμανός, Lars Kraume. Αφού τελείωσε την προβλεπόμενη υποχρεωτική εκπαίδευση, ο Kraume εργάστηκε σε διαφημιστική εταιρία αλλά και ως freelance φωτογράφος. Στη συνέχεια αποφάσισε να σπουδάσει στη Γερμανική Ακαδημία Κινηματογράφου και Τηλεόρασης (Deutsche Film- and Fernsehakademie, dffb) στο Βερολίνο από το 1994 έως το 1998. Το κινηματογραφικό του ντεμπούτο το έκανε το 2001 με την ταινία «Viktor Vogel - Commercial Man». Η πρώτη του ταινία, που πήρε διανομή για την Ελλάδα, ήταν η έκτη μεγάλου μήκους της καριέρας του. Ήταν η ταινία «Υπόθεση Φριτς Μπάουερ» (Der Staat gegen Fritz Bauer) η οποία αν και έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ του Λοκάρνο, τον Αύγουστο του 2015, προβλήθηκε στη χώρα μας τον Ιανουάριο του 2017. Μάλιστα, δύο από τους πρωταγωνιστές εκείνης της ταινίας και συγκεκριμένα οι Burghart Klaussner και Ronald Zehrfeld, έχουν και στη νέα ταινία βασικό ρόλο. Ο Kraume έχει ασχοληθεί πολύ και με την τηλεόραση, γυρίζοντας πολλά επεισόδια για τη θρυλική γερμανική σειρά «Tatort», κάτι σαν την ελληνική «Ανατομία ενός εγκλήματος».

Η ταινία «Η σιωπηλή επανάσταση» έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στην περασμένη Berlinale, όπου συμμετείχε στο τμήμα Berlinale Special Gala. Την πανελλαδική της πρεμιέρα την έκανε στις «Νύχτες Πρεμιέρας», όπου προβλήθηκε στο τμήμα «Τα αγαπημένα των φεστιβάλ». Το σενάριο της ταινίας βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Dietrich Garstka, ο οποίος περιγράφει σε αυτό τις περιπέτειες του ιδίου και των συμμαθητών του, επομένως μπορούμε να πούμε πως η ταινία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα.

Η υπόθεση: 1956. Κατά τη διάρκεια της επίσκεψής τους σε ένα σινεμά του δυτικού Βερολίνου, δυο έφηβοι φίλοι, ο Τέο και ο Κουρτ, βλέπουν επίκαιρα (σημείωση 1: κάτι σαν ειδήσεις που προβάλλονταν στους κινηματογράφους τα παλιά τα χρόνια...) που τους τρομοκρατούν και τους αγχώνουν κι έχουν να κάνουν με τον ξεσηκωμό στην Ουγγαρία και τις κινήσεις των Σοβιετικών να τον καταπνίξουν. Γυρνώντας πίσω στην πόλη τους, το Στάλινσταντ, στην Ανατολική Γερμανία, προσπαθούν να βρουν τρόπο για να αντιδράσουν, να δείξουν τη συμπαράστασή τους στο λαό της Ουγγαρίας και να τα βάλουν για άλλη μια φορά με τους Σοβιετικούς. Αποφασίζουν να κρατήσουν ενός λεπτού σιγή (σημείωση 2: στη Γερμανία κρατάνε δύο λεπτών σιγή) στην τάξη τους, στο πρώτο τους μάθημα της επόμενης μέρας. Και το επιχειρούν. Όμως, η κίνησή τους δεν περνάει απαρατήρητη. Η περιφερειάρχης παιδείας εμπλέκεται και σύντομα στο σχολείο τους εμφανίζεται κοτζάμ υπουργός! Τα παιδιά έχουν αποφασίσει να πουν ψέματα: πως δηλαδή κράτησαν ενός λεπτού σιγή προς τιμής του Φέρεντς Πούσκας, του σπουδαίου Ούγγρου ποδοσφαιριστή, που οι φήμες έλεγαν πως σκοτώθηκε στις αναταραχές. Ο κρατικός μηχανισμός όμως βλέπει σημάδια απειθαρχίας τα οποία βαφτίζει κίνηση με αντεπαναστατικά κίνητρα! Και ο υπουργός Παιδείας τους εκφοβίζει: αν μέσα σε μια βδομάδα δεν κατονομάσουν τον υποκινητή της συγκεκριμένης πράξης, όλα τα παιδιά της τάξης κινδυνεύουν με κάτι που θα καταστρέψει τη ζωή τους. Πώς θα αντιδράσουν;

Η άποψή μας: Κάτι σαν το «Οι ζωές των άλλων», αλλά με πρωταγωνιστές παιδιά φαντάζει τούτη η καλογυρισμένη και φιλική προς το μεγάλο κοινό γερμανική ταινία, που βεβαίως, αναγκαστικά, είναι και εξόχως... αντεπαναστατική – αντικομουνιστική. Ας είναι. Ως κομουνιστές δεν μπορούμε να κρύβουμε το κεφάλι μέσα στην άμμο, ωσάν στρουθοκάμηλοι: στην προσπάθεια εφαρμογής του συγκεκριμένου πολιτικού μοντέλου εκείνα τα χρόνια, με ισχυρή, αντεπαναστατική αντίδραση παγκοσμίως, έγιναν πάμπολλα φάουλ. Δεν μπορούμε να πούμε πως πίσω από το... Σιδηρούν Παραπέτασμα υπήρχε ένα όμορφος κόσμος, αγγελικά πλασμένος. Προς θεού. Ο έμπειρος σκηνοθέτης μας βάζει σωστά και με σαφήνεια στα τεκταινόμενα και το καστ του, που αποτελείται από όλη την ταλαντούχα, πρωτόβγαλτη πιτσιρικαρία του γερμανικού σινεμά (με τους ρόλους των ενηλίκων να τους υποδύονται πιο ηχηρά και αναγνωρισμένα ονόματα) τα πάει μια χαρά σε ότι αφορά τις ερμηνείες.

Και η αφήγηση δεν έχει προβλήματα. Το τόσο δα μικρό περιστατικό μεγεθύνεται, γιγαντώνεται, όχι ακριβώς γι' αυτό που είναι πραγματικά αλλά γι' αυτό που θα μπορούσε να εκκινήσει. Και μετά αρχίζει η τρομοκρατία. Μέσα στην τάξη, οι αρχές ζητούν ονόματα για τιμωρία και παραδειγματισμό. Εκτός τάξης, στα σπίτια τους, οι βασικοί ήρωες καλούνται να αντιμετωπίσουν τις πιέσεις των δικών τους, των οικογενειών τους. Μικρά παιδιά ουσιαστικά, να καλούνται να σηκώσουν στους ώμους τους κάτι τόσο μεγάλο. Αυτό που τίθεται ως δίλημμα είναι απλό: να «καρφώσουν» για να γλυτώσουν τον εαυτό τους; Ή να δείξουν πραγματική αλληλεγγύη μεταξύ τους; Η λέξη Στάζι δεν αναφέρεται πουθενά, αν και η μυστική υπηρεσία της Ανατολικής Γερμανίας, που ρουφιάνευε τους πολίτες της, είχε δημιουργηθεί ήδη από το 1950. Το Τείχος στο Βερολίνο δεν είχε ακόμα χτιστεί. Αλλά η λογική του εκφοβισμού, του εκβιασμού και του παραδειγματισμού είναι πανταχού παρούσα στην ταινία. Μια ταινία, που σε στιγμές έχει και αγωνία, έχει ενδιαφέρουσες αποκαλύψεις, διαθέτει και τις απαραίτητες ανατροπές, αλλά ρε παιδί μου, μας πονάει εμάς τους κομουνιστές ένα τέτοιο θέμα.

Οπότε, λογικό είναι να κλωτσάμε. Γιατί, παρά το γεγονός ότι ένα τέτοιο περιστατικό, μια ακίδα ουσιαστικά μπροστά στα παλούκια - εγκλήματα του καπιταλισμού και του νεοφιλελευθερισμού, λερώνει αυτό που σκεφτόμαστε για μια αταξική, δίκαιη και ευημερούσα κοινωνία. Στις δυτικές, ελεύθερες (μη χέσω) κοινωνίες, διάφοροι επιτρέπεται να κρατούν ενός λεπτού σιγή, αλλά πάντα με υποκρισία, πάντα με ατζέντα από πίσω, πάντα με πισώπλατα μαχαιρώματα... Να σημειώσουμε πως προς το φινάλε έχουμε μια σκηνή ντάλε κουάλε κλεμμένη (άντε, δανεισμένη) από τον «Κύκλο των χαμένων ποιητών», αλλά προφανώς με παραπομπή και στην ταινία «Σπάρτακος»! Προπαγάνδα εναντίον προπαγάνδας, ερωτικά τρίγωνα, φιλίες που χαλάνε, φιλίες που φτιάχνονται, γκέι θείοι απομονωμένοι μα με ραδιόφωνο, σταλινικοί με ναζιστικό παρελθόν, χορός, νεανική αφέλεια, χριστιανικοί συμβολισμοί, κακοποιημένες γυναίκες, εργοστάσια, νεκροταφεία, πολλά κάνει σωστά, πολλά τα λειαίνει ο σκηνοθέτης. Δεν είναι κακή ταινία, ιδίως κατασκευαστικά, αλλά να, είναι λίγο... ύποπτο το timing της δημιουργίας της για εμάς τους κομουνιστές.

Ας είναι. Είμαστε μεγαλόψυχοι. Και αντέχουμε να δούμε και να παραδεχτούμε τα λάθη μας κι όχι να τα κρύψουμε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Την επόμενη φορά θα τα καταφέρουμε πολύ καλύτερα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Νοεμβρίου 2018 από την Seven Films!

Ο αντι-κομφορμίστας!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Μια ταινία – εξομολόγηση εκ βαθέων!

«Ο Ευτυχισμένος Πρίγκιπας» είναι μία από τις ομορφότερες ιστορίες που έχει γράψει ο Oscar Wilde. Αφηγείται την ιστορία της φιλίας ανάμεσα στο άγαλμα ενός πρίγκιπα, που έστεκε σε ένα ψηλό βάθρο, κι ένα χελιδόνι, που στον δρόμο του για την Αίγυπτο αποφασίζει να ξαποστάσει για ένα βράδυ κοντά στο άγαλμα. Από το ψηλό του βάθρο το άγαλμα του πρίγκιπα παρατηρεί τη δυστυχία των φτωχών ανθρώπων της πόλης. Παρατηρεί τον κόσμο και ανακαλύπτει τη φτώχεια, την ασχήμια, τη διαφθορά και την υποκρισία. Κάθε βράδυ δακρύζει για όλα τα δυσάρεστα που συμβαίνουν γύρω του. Ανήμπορο να βοηθήσει αυτούς που πραγματικά το έχουν ανάγκη, ζητά από το χελιδόνι να μοιράσει τα φύλλα χρυσού και τους πολύτιμους λίθους που το στολίζουν σε όλους τους φτωχούς και δυστυχισμένους ανθρώπους. Θα τα καταφέρει το χελιδόνι; Καθόλου τυχαία λοιπόν, ο γνωστός Βρετανός ηθοποιός Rupert Everett, την πρώτη του σκηνοθετική δουλειά, στην οποία υπογράφει και το σενάριο και πρωταγωνιστεί, την ονομάζει (πρωτότυπος τίτλος) The Happy Prince, όταν ο ελληνικός τίτλος της είναι Ευτυχισμένος Όσκαρ.

Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περασμένο φεστιβάλ του Σάντανς. Η ευρωπαϊκή πρεμιέρα της ταινίας έγινε στο φεστιβάλ Βερολίνου, όπου προβλήθηκε στο τμήμα Berlinale Special Gala. Προβλήθηκε και στο πρόσφατο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, στο τμήμα «Ειδικές Προβολές». Ο Rupert Everett πριν λίγες μέρες βρέθηκε στην Αθήνα, στην ειδική avant premiere της ταινίας, προκειμένου να την προμοτάρει. ινία!!!), που έχει ξαναπαίξει το ρόλο στη δική του μεταφορά (ήταν σκηνοθέτης δηλαδή) του 2002!!!

Η υπόθεση: Στα τέλη του 19ου αιώνα, ο Όσκαρ Ουάιλντ ήταν ο πιο διάσημος άνθρωπος στο Λονδίνο! Έξυπνος, ετοιμόλογος, γεμάτος χιούμορ και σκανδαλώδης. Όμως, όταν δικάζεται και καταδικάζεται σε δύο χρόνια φυλάκιση και βαριά, καταναγκαστικά έργα εξαιτίας της ομοφυλοφιλίας του, ο Ουάιλντ κλονίζεται. Μέσα στη φυλακή γράφει ένα από τα πιο σπουδαία έργα του, το «De Profundis». Βγαίνοντας από τη φυλακή, η υγεία του είναι σε κακά χάλια, έχει χωρίσει και τυπικά από τη γυναίκα του και ουσιαστικά δεν του έχει μείνει τίποτε, τόσο από άποψη φήμης όσο και σε σχέση με την περιουσία του. Επιλέγει να αυτοεξοριστεί στο Παρίσι.

Μετά την αποτυχημένη προσπάθειά του να τα ξαναβρεί με τη γυναίκα του, μπλέκει εκ νέου με τον Λόρδο Άλφρεντ Ντάγκλας, γνωστό με το παρατσούκλι Μπόσι, ο οποίος ουσιαστικά ήταν εκείνος που οδήγησε τον Όσκαρ στη φυλακή! Με αλλαγμένο πλέον όνομα – χρησιμοποιεί το ψευδώνυμο Σεμπάστιαν Μέλμοθ – και χωρίς φράγκο στην τσέπη του, ο Ουάιλντ θα πέσει ακόμα πιο χαμηλά εξαιτίας του Μπόσι. Πάντως, πιστοί του φίλοι και πρώην εραστές του προσπαθούν να τον βοηθήσουν και να τον προστατέψουν από τις αυτοκαταστροφικές του τάσεις, κάτι που καταφέρνουν για λίγο, μέχρι το πικρό του τέλος στην ηλικία των (μόλις) 46 ετών...

Η άποψή μας: Μπορεί κανείς εύκολα να καταλάβει γιατί η δημιουργία αυτής της ταινίας αποτέλεσε όραμα ζωής για τον Rupert Everett. Μα επειδή μέσα από την αφηγούμενη ιστορία ο Everett παρουσιάζει όλα όσα τράβηξε και ο ίδιος (όπως ο Ουάιλντ – εντάξει, σε πολύ μικρότερη κλίμακα και υπό διαφορετικές συνθήκες) αλλά και πάμπολλοι άλλοι άνθρωποι, οι οποίοι λοιδορήθηκαν και συνεχίζουν να λοιδορούνται ακόμα και σήμερα, εξαιτίας των σεξουαλικών τους προτιμήσεων. Πόσο εύκολα ένα αγαπημένο από την κοινή γνώμη και από την «καλή κοινωνία» πρόσωπο πέφτει σε δυσμένεια επειδή ταράζει τα λιμνάζοντα ύδατα της καθεστηκυίας τάξης και της αποδεκτής συμπεριφοράς. Ο Everett δεν δημιουργεί μια αγιογραφία. Μας παρουσιάζει τον Ουάιλντ ως αυτό που ήταν στην πραγματικότητα: ένας ιδιοφυής άνθρωπος γεμάτος παρορμήσεις, που οι αποφάσεις που πήρε (σωστές ή λάθος, κρίνοντάς τες από απόσταση) τον οδήγησαν στον αφανισμό του. Έναν άνθρωπο, που σκάρωνε υπέροχες ιστορίες επιτόπου, που πλήρωνε σε καμπαρέ τις... ζημιές του τραγουδώντας, που λύγισε αλλά δεν έσπασε και που πάντα μα πάντα αποζητούσε τις «μωβ ώρες» του, τις στιγμές δηλαδή που έκανε σεξ με νεαρούς άντρες. Τις στιγμές που τον κρατούσαν ζωντανό.

Ο Everett κάνει πολύ καλή δουλειά, δεν χωράει καμία αντίρρηση επί τούτου, επειδή όμως το «Νερούδα» του Pablo Larrain σήκωσε ψηλά τον πήχη των βιογραφιών, λέμε πως στην καταγραφή και την αφήγηση της ιστορίας του είναι κάπως άνισος. Και σε ότι αφορά τον ρυθμό του δεν είναι καλοκουρδισμένος. Σε κάποιες στιγμές, χάσκει και ξεχειλώνει. Η σκηνή με την Ναπολιτάνα, που μπαίνει σε χώρο όπου άρρενες οργιάζουν μεταξύ τους, αναζητώντας γυναίκες-πόρνες, δεν βρίσκει καμία και καθησυχάζεται από αυτό, μιας που άντρας της, που βρίσκεται εκεί, δεν την... κερατώνει, βγάζει πολύ γέλιο! Η καταγραφή της εποχής πετυχαίνεται άψογα. Επίσης, πολύ ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι σπουδαίοι ηθοποιοί κάνουν το χατήρι ουσιαστικά στον Everett και παίζουν σε μικρούς ρόλους. Μιλάμε για τον Colin Firth και την Emma Watson αλλά και τον Tom Wilkinson και την Beatrice Dalle αν έχετε τον θεό σας! Όλοι συντονισμένοι στο κοινό όραμα, όλοι υπηρετώντας το μεγάλο σκοπό. Αγνώριστος ο Everett κάτω από στρώσεις προσθετικών που τον δείχνουν με περισσότερα κιλά και με «φουσκωμένο» κεφάλι, δίνει μια ερμηνεία γεμάτη ευαισθησία και μπρίο, παραίτηση και αιχμηρότητα.

Αυτό όμως είναι το έλασσον. Το μείζον είναι ότι πέρα όλων των άλλων, ο Everett – Ουάιλντ βλέπει τη ζωή σαν παραμύθι ή μάλλον ακόμα καλύτερα, σαν όνειρο! «It's just a dream», μας λέει, απευθυνόμενος κατευθείαν σε μας, τους θεατές. Είναι απλά ένα όνειρο, όπως το σινεμά. Ένα όνειρο όπου κάθε άνθρωπος σκοτώνει αυτό που αγαπά. Παρά τις αδυναμίες της, αυτή είναι μια ωραία δουλειά.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Νοεμβρίου 2018 από την Filmtrade!

Μια ιστορία γυναικείας χειραφέτησης και αυτοπροσδιορισμού! Έχοντας πάρει Επίσημη Συμμετοχή στο Δεκαπενθήμερο Σκηνοθετών – 70ο Φεστιβάλ Καννών και αποτελώντας την Επίσημη Πρόταση της Ινδονησίας για το Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας 2019 έρχεται η ταινία Μαρλίνα, η Δολοφόνος σε Τέσσερις Πράξεις (Marlina the Murderer in Four Acts) της Mouly Surya. Στους έρημους λόφους ενός νησιού της Ινδονησίας, μια συμμορία εισβάλει στο σπίτι της Μαρλίνα, μιας νεαρής χήρας, με κακούς σκοπούς: όχι μόνο της κλέβουν τα ζώα αλλά την αναγκάζουν να τους προσφέρει όλων των λογιών τις «υπηρεσίες». Η Μαρλίνα αντεπιτίθεται: δηλητηριάζει κάποια από τα μέλη της συμμορίας κι αποκεφαλίζει τον αρχηγό τους. Μετά ξεκινάει ένα ταξίδι με τελικό προορισμό τη δικαιοσύνη, τη χειραφέτηση, την εκδίκηση και την εξιλέωση. Όμως, ο δρόμος είναι μακρύς. Ειδικά όταν το φάντασμα του ακέφαλου θύματός της αρχίζει να την καταδιώκει.

Πρωταγωνιστούν οι Marsha Timothy, Yoga Pratama, Egy Fedly, Dea Panendra.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Νοεμβρίου 2018 από την Weird Wave!

Ο θάνατος είναι μόνο η αρχή! Όταν έχεις πεθάνει, θεωρείσαι νεκρός. Μόνο που καμιά φορά, ο θάνατος είναι μόνο η αρχή. Αυτή είναι η μακάβρια ιδέα πίσω από το καταιγιστικό και εξοργιστικά τρομαχτικό θρίλερ Η Δαιμονισμένη Χάνα Γκρέις (The Possession of Hannah Grace) που υπόσχεται να στοιχειώσει τους θεατές για πολύ καιρό. Ένας εξορκισμός εκτροχιάζεται καταλήγοντας στον θάνατο μίας νεαρής κοπέλας. Οι μήνες περνάνε και η MeganReed, που εργάζεται στη νυχτερινή βάρδια ενός νεκροτομείου, παραλαμβάνει μία παραμορφωμένη σορό. Κλειδωμένη και ολομόναχη στους υπόγειους διάδρομους του νεκροτομείου, η Megan αρχίζει να έχει τρομαχτικά οράματα και υποψιάζεται ότι η σορός μπορεί να είναι στοιχειωμένη από μία δαιμονική και σκοτεινή δύναμη. Το δαιμονικό σενάριο της ταινίας φέρει την υπογραφή του Brian Sieve (Boogeyman 2), ενώ τη σκηνοθεσία αναλαμβάνει ο ταλαντούχος Diederik Van Rooijen (Taped).

Τον ρόλο της Χάνα Γκρέις υποδύεται ανατριχιαστικά και πειστικά η Kirby Johnson (5150). Πρωταγωνιστεί η Shay Mitchell (Pretty Little Liars) στον ρόλο του θύματος της δαιμονισμένης και οι Grey Damon (Oldboy) και Stana Katic (Castle) εμφανίζονται σε συμπρωταγωνιστικούς ρόλους.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Νοεμβρίου 2018 από την Feelgood Ent.!

Μερικές φορές η σιωπή είναι η πιο δυνατή αντίσταση! Έξι μαθητές αποφασίζουν να δείξουν την αλληλεγγύη τους στα θύματα μιας εξέγερσης στην Ουγγαρία το 1956, τηρώντας ενός λεπτού σιγή κατά τη διάρκεια ενός μαθήματος. Βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα και τα απομνημονεύματα του Ντίτριχ Γκάρστκα είναι η ταινία Η σιωπηλή επανάσταση (Das schweigende Klassenzimmer) που σκηνοθετεί ο Lars Kraume. Ένα συγκινητικό κεφάλαιο της μεταπολεμικής Γερμανίας. Βρισκόμαστε στο 1956. Κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψης σε κινηματογράφο του Δυτικού Βερολίνου, ο Τέο και ο Κουρτ, μαθητές λυκείου και φίλοι, παρακολουθούν με κομμένη την ανάσα εικόνες από τα τραγικά γεγονότα, που ακολούθησαν μετά την ουγγρική εξέγερση στη Βουδαπέστη. Επιστρέφοντας στη γενέτειρά τους, την πόλη Στάλινσταντ, στην Ανατολική Γερμανία, αποφασίζουν αυθόρμητα να κρατήσουν ενός λεπτού σιγή κατά τη διάρκεια ενός μαθήματος, ως ένδειξη αλληλεγγύης προς τα θύματα της εξέγερσης. Η ενέργειά τους αυτή, όμως, προκαλεί πολύ μεγαλύτερη αναταραχή από την αναμενόμενη. Αρχικά, ο καθηγητής τους προσπαθεί να κατευνάσει τα πνεύματα και να δικαιολογήσει τη συμπεριφορά των μαθητών του ως καπρίτσιο της ηλικίας τους. Οι μαθητές, όμως, τελικά δεν αργούν να γίνουν αντικείμενα εκμετάλλευσης των πολιτικών μηχανισμών της νεοσύστατης χώρας. Ο Υπουργός Παιδείας της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας καταδικάζει την κίνηση ως ξεκάθαρα αντεπαναστατική και απαιτεί να βρεθεί και να κατονομαστεί ο υποκινητής, εκείνος που ηγείται αυτής της στάσης, μέσα σε μια βδομάδα. Οι μαθητές, όμως, αποφασίζουν να μείνουν ενωμένοι, να μην γίνουν «καρφιά». Αυτή τους η απόφαση θα αλλάξει τη ζωή τους για πάντα...

Με τους Leonard Scheicher, Jonas Dassler, Lena Klenke. Παγκόσμια πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Βερολίνου 2018. Πανελλήνια πρεμιέρα στις Νύχτες Πρεμιέρας 2018

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Νοεμβρίου 2018 από την Seven Films!

Ο σημαντικότερος άνθρωπος στο Λονδίνο. Και ο πιο παρεξηγημένος! Η ταινία του Rupert Everett Ευτυχισμένος Όσκαρ (Happy Prince) έκανε πρεμιέρα στο 68ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου και απέσπασε ενθουσιώδεις κριτικές από το κοινό. Η ελληνική πρεμιέρα της ταινίας έγινε στο 59ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης στις 05/11/2018. Σε ένα φτηνό ξενοδοχείο στο Παρίσι, ο Oscar Wilde περνά τις τελευταίες στιγμές της ζωής του και οι εικόνες του παρελθόντος ζωντανεύουν και τον μεταφέρουν σε άλλες εποχές. Κάποτε υπήρξε ο διασημότερος άνθρωπος στο Λονδίνο, ένας καλλιτέχνης που «σταυρώθηκε» από μια κοινωνία που αρχικά τον λάτρευε. Ήταν εκείνος ο εραστής που οδηγήθηκε στη φυλακή, αφέθηκε ελεύθερος, αλλά συνέχιζε μια καταστροφική πορεία ως τα τελευταία κεφάλαια της ζωής του. Υπό το πρίσμα του θανάτου ο Όσκαρ αναστοχάζεται την αποτυχημένη προσπάθειά του να συμφιλιωθεί με την γυναίκα του Κόνστανς, την αναζωπύρωση της ολέθριας ερωτικής σχέσης του με τον Λόρδο Άλφρεντ Ντάγκλας και τον γεμάτο ζεστασιά και αφοσίωση Ρόμπυ Ρος, ο οποίος μάταια προσπάθησε να τον σώσει από τον εαυτό του. Από την Διέππη στην Νορμανδία, την Νάπολη και το Παρίσι, η ελευθερία για τον Όσκαρ Ουάιλντ είναι άπιαστο όνειρο κι εκείνος είναι πια ένας απένταρος περιπλανώμενος, παραγκωνισμένος από τους παλιούς γνωστούς του και αγαπημένος μιας παράξενης ομάδας παρανόμων και περιθωριακών, στους οποίους αφηγείται ιστορίες από τα παλιά με το ασύγκριτο και ακούραστο πνεύμα του.

Από νωρίς ο Everett δεν ήταν βέβαιος για το αν θα έπρεπε να αναλάβει τον πρωταγωνιστικό ρόλο ως Oscar Wilde, αλλά η επιτυχία του Judas Kiss το 2012 τελικά έπεισε και εκείνον αλλά και όλους τους άλλους. Χάρη κυρίως στις εκτεταμένες διασυνδέσεις του Rupert, ο Oscar και ο Reggie συνοδεύονται στην ταινία από μια σειρά συναρπαστικών χαρακτήρων: η Emily Watson (υποψήφια για Oscar με την ταινια Breaking The Waves), υποδύεται την Constance, την δύσμοιρη σύζυγο του Όσκαρ και ο Colin Morgan (Merlin The Living Dead) είναι ο Λόρδος Alfred Douglas, ο ασταθής εραστής του Όσκαρ. Τον αντίζηλό του, τον Robbie ενσαρκώνει ο νεοφερμένος Edwin Thomas. Ο Tom Wilkinson - δύο φορές υποψήφιος για Oscar - έχει τον ρόλο του πάτερ-Dunne, του ιερέα που ακούει την τελική εξομολόγηση του Oscar.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Νοεμβρίου 2018 από την Filmtrade!

Το όνομα του το ξέρετε, την ιστορία του όχι! Ξεκινώντας με ασταμάτητο ρυθμό, ο Ρομπέν των Δασών (Robin Hood) μας ξανασυστήνει τον εμβληματικό παράνομο ως τον σκοτεινό, δυνατό ήρωα μιας ταραχώδους πόλης που τον έχει απόλυτη ανάγκη. Στη συναρπαστική αυτή περιπέτεια, η πρώτη επανάσταση του Ρομπέν ενάντια σε ένα διεφθαρμένο Βασίλειο εξελίσσεται με σκληρές και εντυπωσιακές μάχες, μια απρόσμενη φιλία και ένα διαχρονικό ρομάντζο. Ο κόμης Ρομπέν του Λόξλεϊ, ένας σκληραγωγημένος από τον πόλεμο Σταυροφόρος, και ο Μαυριτανός διοικητής του, Λιτλ Τζον, ξεκινούν μια τολμηρή εξέγερση ενάντια στο διεφθαρμένο αγγλικό στέμμα. Μια συναρπαστική περιπέτεια που περιλαμβάνει σκληρές και καταιγιστικές μάχες, εντυπωσιακά χορογραφημένες σκηνές και έναν έρωτα κλασσικό και διαχρονικό. Την σκηνοθεσία υπογράφει ο Otto Bathurst.

Με τον Taron Egerton να ηγείται ενός δυναμικού καστ, αυτός ο Ρομπέν είναι ένας σύγχρονος ήρωας. Μπορεί να γεννήθηκε με τα προνόμια του τίτλου του Λόρδου του Λόξλεϊ αλλά τώρα επιστρέφει από τον πόλεμο σαν ένας πληγωμένος βετεράνος που έχει χάσει τα πάντα, ακόμα και την αληθινή του αγάπη, Μάριον (Eve Hewson). Με τη βοήθεια του εξίσου «σημαδεμένου» και κάποτε εχθρού του, Τζον (Jamie Foxx), ο Ρομπέν μεταμορφώνεται σε έναν κουκουλοφόρο τιμωρό που αναζητά και επιδιώκει τη δικαιοσύνη για όλους του ανθρώπους.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Νοεμβρίου 2018 από την Odeon!

O Θρύλος είναι μεγαλύτερος από ένα όνομα! Μετά την εμπορική επιτυχία της πρώτης ταινίας - που χάρισε στον μοναδικό Sylvester Stallone μία υποψηφιότητα για Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου και μία Χρυσή Σφαίρα- ο εξαιρετικός Michael B. Jordan επιστρέφει στον ρόλο του εκρηκτικού πυγμάχου Άντονις Κριντ. Αυτή τη φορά, ο – κυριολεκτικά- γιγάντιος αντίπαλος ξυπνάει δαίμονες από το παρελθόν του Ρόκι και του Κριντ, καθώς η ανάγκη για εκδίκηση-εξιλέωση πυροδοτεί έναν φορτισμένο αγώνα επιβίωσης μέσα και έξω από το ρινγκ. Στο Κριντ ΙΙ (Creed II), το κοινό θ’ ανακαλύψει ξανά όλα εκείνα τα στοιχεία που κάνουν κάποιον πρωταθλητή και θα θυμηθεί ότι ανεξάρτητα από τον προορισμό, κανείς ποτέ δεν μπορεί να ξεφύγει από το πεπρωμένο του. Η ζωή έχει γίνει ένας διαρκής αγώνας ισορροπίας για τον Άντονις Κρίντ. Εν μέσω προσωπικών υποχρεώσεων και προπόνησης για τον επόμενο μεγάλο αγώνα του, βρίσκεται απέναντι στη μεγαλύτερη πρόκληση της ζωής του: αυτή τη φορά θα πρέπει να αντιμετωπίσει στο ρινγκ έναν αντίπαλο που έχει βλάψει την οικογένεια του. Ο Ρόκι Μπαλμπόα βρίσκεται στο πλευρό του και μαζί θα αντιμετωπίσουν το κοινό τους παρελθόν, θ’ αναρωτηθούν για εκείνα που αξίζει να αγωνίζεται κανείς και θ’ ανακαλύψουν ότι τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από την οικογένεια.

Στη γεμάτη αγωνία και συναίσθημα ταινία, εμφανίζεται ο αξέχαστος χαρακτήρας του Ιβάν Ντράγκο (Dolph Lundgren), που άφησε το σημάδι του στο Ρόκι ΙV ως απίθανος κακός. Τη σκηνοθεσία αναλαμβάνει ο Steven Caple Jr. (The Land), ενώ το σενάριο συνυπογράφει ο Sylvester Stallone με τον Juel Taylor.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Νοεμβρίου 2018 από την Tanweer!

Για το Ψαλίδι!

του zerVo (@moviesltd)

Χωρίς δεύτερη σκέψη, η Σκανδιναβική χώρα που έχει μείνει πιο πίσω από όλες στην παραγωγή ταινιών επιπέδου, ακόμη και από την πολύ μακρινή Ισλανδία, είναι η Φινλανδία. Ένας τόπος που για δεκαετίες παρέμενε προβληματισμένος και μετέωρος, για το αν πραγματικά ανήκει στην βορειοευρωπαική χερσόνησο ή ορίζει μια ακόμη δημοκρατία της Σοβιετικής Ενώσεως, που μοιάζει σαν να μην έχει θέματα πολιτικά, κοινωνικά, πρακτικά να επεξεργαστεί προβάλλοντας τα στις μεγάλες διεθνείς διοργανώσεις. Και πραγματικά αν εξαιρέσει κανείς τον international πλέον Aki, δεν θα βρει εύκολα καλλιτεχνικά δείγματα γραφής από τους Σουόμι, που να χρήζουν ιδιαίτερης συζήτησης, αναλογικά με τους γειτονικούς σινεμάδες, της Νορβηγίας, της Δανίας και της Σουηδίας ας πούμε, που έχουν κάνει άλματα προόδου. Και σίγουρα σε καμία περίπτωση η ταινία που θα μου αλλάξει αυτή την άποψη δεν θα είναι το Tuftland...

Προβληματισμένη από την αναπάντεχα απογοητευτική τροπή που έχει πάρει η ζωή της, ζορισμένη στο να βρει εργασία πάνω στον τομέα της και άρτι εγκαταλελειμμένη από τον αγόρι της, η Ιρίνα, σπουδάστρια κλωστουφαντουργίας στην Φινλανδική πρωτεύουσα, θα ακούσει την συμβουλή της κολλητής φιλενάδας της και θα αποδεχτεί την πρόταση για καλοκαιρινή δουλειά, σε βιοτεχνία παραγωγής ρούχων, στην αποκομμένη περιφέρεια της χώρας. Μετά από ολοήμερο οδικό ταξίδι, διασχίζοντας ολάκερη την τούνδρα και περπατώντας χιλιόμετρα δασώδους έκτασης, η κοπελιά επιτέλους θα φτάσει στον τελικό της προορισμό, εκεί που θα βιώσει την πρώτη έκπληξη, αφού δεν υφίσταται καμία μονάδα, παρά μια αγροτική οικία, όπου οι ένοικοι της, ολημερίς πλέκουν στο χέρι μάλλινα φουντάκια.

Ακόμη κι έτσι η Ιρίνα δεν θα δείξει απογοήτευση, αφού στην πρώτη τους αυτή συνάντηση οι άνθρωποι που την υποδέχθηκαν, έδειξαν φιλόξενοι και καλοσυνάτοι. Προσωπείο ψεύτικο όμως, που σταδιακά θα αρχίσει να αποσυντίθεται, εμφανίζοντας το πραγματικό που κρύβεται από πίσω, μιας και τα μέλη της ιδιόμορφης αυτής σέχτας θα επιδείξουν συμπεριφορές παράξενες και μυστηριώδεις. Και πολύ σύντομα η μικρή θα καταλάβει πως πίσω από όλο αυτό το ολιγαρκές και πέραν του πολιτισμού παραμύθι, οι καινούργιοι της σύντροφοι κρύβουν καλά ένα σκοτεινό μυστικό.

Και η αφετηρία του όλου δεν είναι άσχημη θα έλεγα, κινείται στα μέτρα εκατοντάδων άλλων, ευρωπαϊκής συνήθως κοπής, φιλμς που αναφέρονται στον υπάρχοντα προβληματισμό των νέων για το μέλλον τους, την επαγγελματική τους αποκατάσταση, αλλά και το στήσιμο μιας σωστής αισθηματικής σχέσης που ενδεχόμενα θα θέσει και τις βάσεις για την δημιουργία οικογένειας. Αυτή η απόγνωση της κοπελιάς είναι που θα την οδηγήσει στην απόφαση να εγκαταλείψει τα πάντα στην μεγαλούπολη για να πάρει το μακρινό διάβα προς το ολοκληρωτικά άγνωστο, μέσα από μια ταξιδιάρικη, όμορφη διαδρομή μέσα στα δέντρα και πλάι στις χιλιάδες λίμνες, που έτσι κι αλλιώς δίνουν το στίγμα της όμορφης γωνίας του Βορρά. Είναι το σημείο που ο σκηνοθέτης ξετυλίγει τις δημιουργικές του δυνατότητες, φωτογραφίζοντας τα εκπληκτικά αυτά τοπία που το μοναχικό λεωφοριάκι διασχίζει, παίρνοντας μαζί του και την μοναδική - εκτός ενός περίεργου ακόμη τύπου στην γαλαρία - επιβάτιδα. Δυστυχώς αυτές όπως φαίνεται είναι και οι μοναδικές του...

Από την πρώτη κιόλας στιγμή στο αινιγματικό καλύβι γίνεται σαφές ακόμη και στον πιο αδαή πως τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται και πως πολύ σύντομα θα ξεσπάσουν οι εκπλήξεις. Από το σημείο αυτό και κατοπινά η ταινία δεν αφήνει ούτε μισό κλισέ αντίστοιχης δυτικοφερμένης ταινίας, που κάποιος μοναχικός τύπος παγιδεύεται στο συρματόπλεγμα μιας ιδιόμορφων πεποιθήσεων φράξιας - είναι σαχλό να χρησιμοποιήσω την αντιστοίχηση του Wicker Man, όπως πράττει το διαφημιστικό δελτίο τύπου - και με κανέναν τρόπο δεν γίνεται να αποδράσει. Μόνο που ακόμη κι αυτό το κοπιάρισμα το πετυχαίνει με τον πλέον χοντροκομμένο και κουτό τρόπο, του τύπου "μαζεύτηκε η παρέα μας, έχουμε και μια καλή κάμερα, άντε να γυρίσουμε κι ένα ταινιάκι μέσα στο Σου Κου".

Μια μάνα - αφεντικό που μιλάει διαρκώς με γρίφους, μια τύποις κολλητή ο ορισμός της παραξενιάς, ένας μουρλός ίδιος ο Σαλταπήδας που κυλιέται στα πατώματα, δυο κοκκινολαίμηδες βγαλμένοι από συναυλία του χειρότερου τρας μέταλ γκρουπ και ταττάαααμ η μεγάλη έκπληξη που κρύβει η κουρτίνα τρία και που θα παρακαλούσες να ήταν ο Ζονκ επί επτά! Κι όμως ακόμη και υπό τέτοιες συνθήκες, η κορασίδα ακόμη δεν έχει πειστεί πως τάχιστα θα χρησιμοποιηθεί ως ο αγνός αμνός στην θυσία που σταδιακά στήνεται τριγύρω της, νομίζοντας πως όλα βαίνουν καλώς και αποτελούν μέρος της καθημερινότητας αυτής της ξεχωριστής σοσιετέ. Η μεγάλη πλάκα είναι που στην πατρίδα της Nokia λίγο πριν περάσουμε στην τρίτη μετά μιλένιουμ δεκαετία, τα κινητά δεν πιάνουν πουθενά και ποτέ, οπότε το φιλμ αφήνεται να ολοκληρωθεί λες και βρισκόμαστε στα πρωτόγονα 60s...

Κανένας τρόμος, αφού πιο πολύ με αστεία μοιάζει η πλοκή, καμία σοβαρή ανατροπή, η παραμικρή έκπληξη δεν συνοδεύει το πάμφτωχο σενάριο και μηδενικό ενδιαφέρον χαρακτηρίζουν την περίπτωση του ερασιτεχνικού Tuftland (Κύρσυα η μαρκίζα στην τοπική διάλεκτο, δηλαδή η απομακρυσμένη περιοχή του τόπου που στήνεται η υπόθεση). Οι όποιες κοινωνικοπολιτικές αλληγορίες παλεύει να συνδυάσει το ασυνάρτητο θέμα πηγαίνουν από νωρίς περίπατο, αντάμα με τις παρείστικες ερμηνείες των (μάλλον όχι επαγγελματιών) ηθοποιών που οι μισοί, ντυμένοι σαν παλιάτσοι, το μόνο που καταφέρνουν είναι να οδηγήσουν την πλατεία στο μειδίαμα. Όχι, δεν...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Νοεμβρίου 2018 από την Filmboy

Πλαστογραφημένες ζωές...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Τι μπορούν να κάνουν της γης οι κολασμένοι;

Ο Gentian Koçi γεννήθηκε στα Τίρανα της Αλβανίας το 1979. Αποφοίτησε από την Κινηματογραφική ακαδημία «Marubi» ως σκηνοθέτης το 2009. Η πρώτη του ταινία μικρού μήκους, «Antenna» (2008) παίχτηκε σε πολλά φεστιβάλ κι απέσπασε δύο βραβεία. Η δεύτερη του μικρού μήκους, «Jinx in a Jiffy» (2009), παίχτηκε σε πάρα πολλά φεστιβάλ επίσης κι απέσπασε πολλά βραβεία. Μέσα σε αυτά και το καλύτερης ταινίας στο SwiKos Film Festival στη Βασιλεία, στην Ελβετία. Ο Gentian Koçi επίσης έχει σκηνοθετήσει πολλά ντοκιμαντέρ με πορεία ανάλογη των μικρών του μήκους. Αυτή εδώ είναι η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας.

Η ταινία Το ξεκίνημα της μέρας (Dita zë fill / Daybreak) έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ του Σαράγιεβο, τον Αύγουστο του 2017, όπου η πρωταγωνίστρια Ornela Kapetani τιμήθηκε με το βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας. Τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς προβλήθηκε στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, στο τμήμα «Ματιές στα Βαλκάνια». Αποτέλεσε την επίσημη πρόταση της Αλβανίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ πέρσι.

Η υπόθεση: Η Λέτα, στα τριάντα της, ζει με τον ενός έτους γιο της, σε ένα μικρό νοικιασμένο διαμέρισμα στα περίχωρα των Τιράνων. Είναι νοσοκόμα, απολυμένη από τη δουλειά της, και τα βγάζει δύσκολα πέρα. Χρωστάει πολλά ενοίκια και ο σπιτονοικοκύρης την απειλεί με έξωση. Μοναδική πηγή εσόδων της είναι όσα βγάζει φροντίζοντας μια κατάκοιτη, γηραιά κυρία, τη Σοφία, δουλεύοντας part time. Μια μέρα, η κόρη της Σοφίας, η Αριάνα, ανακοινώνει στην Λέτα πως πρέπει να φύγει στο Παρίσι για να σώσει τον γάμο της με τον Γάλλο σύζυγό της και πως έχει προσλάβει και μια άλλη κοπέλα για να φροντίζει τη μητέρα της το βράδυ.

Σύντομα, η Λέτα γίνεται full time ακριβώς πάνω στην ώρα: ο σπιτονοικοκύρης της, της κάνει έξωση και η Λέτα μετακομίζει με τον γιο της στο σπίτι της Αριάνας. Τα πράγματα δείχνουν να βελτιώνονται για τη Λέτα. Η Αριάνα της έχει δώσει κάποια χρήματα ως προκαταβολή και η Λέτα περιμένει να της στείλει κι άλλα από τη Γαλλία, ενώ παράλληλα η Λέτα παίρνει τη σύνταξη της Σοφίας: της την παραδίδει σε μετρητά κάθε μήνα ο ταχυδρόμος, με την προϋπόθεση να διαπιστώνει πως η Σοφία είναι ζωντανή. Τα πράγματα λοιπόν είναι απλά: για να κρατήσει η Λέτα τη δουλειά της και τη νέα της στέγη, πρέπει να κρατήσει τη Σοφία στη ζωή με κάθε κόστος. Μήπως όμως δεν είναι και τόσο απλά τελικά;

Η άποψή μας: Σημασία έχει και η συγκυρία. Πολλές φορές μια ταινία είναι καλή και περνάει στα αζήτητα λόγω λάθους timing. Άλλες φορές μια ταινία είναι μέτρια αλλά ανεβαίνει επίπεδο γιατί τυγχάνει να ασχολείται με κάτι που συντονίζεται με αυτό που απασχολεί μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης την εποχή κατά την οποία βγαίνει στις αίθουσες. Στα social media, που τείνουν να γίνουν το δεύτερο σπίτι μας, πολύ ψηλά στην ατζέντα των trending θεμάτων (σημείωση: εντάξει, έχει παραγίνει το κακό με τη χρήση των αγγλικών, αλλά να σε πω κάτι; βγαίνει πιο εύκολα το κείμενο έτσι) είναι εκείνο της καθαρίστριας, που πλαστογράφησε απολυτήριο δημοτικού κι έφαγε από την τυφλή δικαιοσύνη να πούμε, δέκα χρονάκια κάθειρξη! Και της σβήσανε και όλα τα ένσημα από είκοσι χρόνια δουλειάς! Μόνο στους Γιάννηδες – Αγιάννηδες αυτού του κόσμου να ισχύει λοιπόν το «dura lex, sed lex». Άδικος κόσμος, ναι το ξέρουμε, το τραγουδάμε κιόλας («Παραπονεμένα λόγια έχουν τα τραγούδια μας γιατί τ' άδικο το ζούμε μέσα από την κούνια μας»), αλλά μπάστα ρε μαν, κρατήστε λίγο και τα προσχήματα. Ελπίζω, βεβαίως βεβαίως, να ακυρωθεί λίαν συντόμως η άθλια ποινή και να αποκατασταθεί η γυναίκα.

Η αλήθεια είναι πως εντέλει έτσι δεν θα διορθωθεί καθόλου ο κόσμος μας. Για κάθε μία καθαρίστρια που (ελπίζουμε να) δικαιώνεται, υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι, που αδικούνται και δεν μπορούν να κάνουν τίποτε γι' αυτό. Γίνεται μια υπόθεση σημαία και συνεχίζουμε τη ρουτίνα μας. Νικάμε αδέλφια αλλά «αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ» ρε Κεμάλ. Από την άλλη, αν δεν μπορείς να τους σώσεις όλους, δεν αξίζει να σώσεις έστω έναν; Εννοείται ότι αξίζει. Αρκεί μετά να μην επαναπαύεσαι. Να μην θεωρείς ότι έχει εξαντληθεί το χρέος σου. Να μην πιστεύεις ότι εσύ το έκανες το καθήκον σου. Υπόθεση με την υπόθεση κερδίζεται ο πόλεμος. Μάχη με τη μάχη. Για την καθαρίστρια. Για τον Ζακ. Για την πρωταγωνίστρια της ταινίας μας; Ναι ρε παιδιά, μην την κρίνετε σκληρά, για να μην κριθείτε. Το ίδιο θα μπορούσαμε να πούμε και για την ίδια την ταινία στο σύνολό της. Θέλω να πω, υπό άλλες συνθήκες, κάποιος όχι και τόσο καλοπροαίρετος, θα μπορούσε να μιλήσει για αποθέωση της μιζέριας. Κάποιος πιο ψύχραιμος θα μπορούσε να μιλήσει για ταινία η οποία δεν ισορροπεί τα θέλω με τα πρέπει της.

Τι είναι αυτή η ταινία; Ένα κοινωνικό δράμα στο οποίο παρακολουθούμε τον αγώνα μίας γυναίκας να μην βουλιάξει στον ηθικό βόθρο και στις σηπτικές ανάγκες ενός κόσμου που αδιαφορεί παντελώς για την ίδια και για το μωρό της, χρησιμοποιώντας τρόπους αν μη τι άλλο... συζητήσιμους. Η Λέτα της Kapetani για να μπορεί να είναι «καλή» μητέρα πρέπει να γίνει «κακός» άνθρωπος, με την χύδην και αγοραία έννοια του καλού και του κακού. Προχωράει σε επιλογές σχεδόν αυτοματοποιημένα, χωρίς πολύ σκέψη, σίγουρα με πολύ πίεση. Το πρόσωπό της είναι σκληρό, ανέκφραστο. Το στήθος της δεν μπορεί να βγάλει γάλα, όσο και να το πιέζει. Εικόνα – κλειδί αυτή για την ανάγνωση όλης της ταινίας. Οι συνθήκες γύρω της είναι τέτοιες που ότι και να κάνει, δεν θα καταφέρει να πετύχει αυτό που θέλει. Να ζήσει με αξιοπρέπεια. Από την άλλη, έχουμε τη Σοφία, τη γηραιά κυρία. Εκείνη το μόνο που θέλει είναι να πεθάνει με αξιοπρέπεια. Δεν θέλει να είναι ένα φυτό που ζει χάρη στα μηχανήματα. Το ανεστραμμένο είδωλο της Λέτα: εκείνη δεν είναι σε θέση να επιλέξει – ας ζει κι ας ζει σαν φυτό. Τουλάχιστον να μείνει κοντά στο παιδί της. Τουλάχιστον αυτό.

Το ύφος της ταινίας είναι επηρεασμένο από το σινεμά των αδελφών Dardenne αλλά θαρρείς πως ο σκηνοθέτης μπερδεύεται. Καί θέλει ο θεατής να είναι αποστασιοποιημένος, οπότε δεν χρησιμοποιεί φτηνά μελοδραματικά κόλπα, καί ταυτόχρονα θέλει να δικαιώσει την ηρωίδα του, όχι δίνοντάς της άφεση αμαρτιών, αλλά καταλαβαίνοντάς την. Ή μάλλον καταλαβαίνοντας τις πράξεις της. Κάτι που δεν είναι πάντοτε κατορθωτό. Η Kapetani είναι ατρόμητη στο ρόλο της, ο οποίος όμως, η αλήθεια είναι, θα μπορούσε να είναι πιο καλογραμμένος. Λίγα λόγια, καθόλου μουσική, δύσκολα ηθικά διλήμματα, παλαντζάρισμα σε τεντωμένο σκοινί και εντέλει... η συγκυρία. Εσείς τι θα κάνατε στη θέση της Λέτα; Κι ακόμα πιο κυρίαρχο: είστε σίγουροι ότι μπορείτε να την καταδικάσετε;

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Νοεμβρίου 2018 από την Seven Films!

Εσύ, πού βάζεις την κόκκινη γραμμή σου;

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Άνθρωπος δαγκώνει «σκύλο»

Αυτή είναι η ένατη μεγάλου μήκους ταινία του Ιταλού σκηνοθέτη Matteo Garrone και η τέταρτή του που παίρνει διανομή στη χώρα μας. Οι προηγούμενες οι οποίες προβλήθηκαν στο εμπορικό κύκλωμα στην Ελλάδα είναι οι εξής: «Πρώτος έρωτας» (Primo amore, 2004), «Gomorra» (2008) και «Το παραμύθι των παραμυθιών» (Tale of Tales, 2015). Το «Reality» (2012) βγήκε κατευθείαν σε dvd. Μία ταινία του έχει συμμετάσχει στο φεστιβάλ Βερολίνου, δύο στο φεστιβάλ Βενετίας και πέντε έχουν συμμετάσχει στο φεστιβάλ των Καννών. Τόσο το «Gomorra» όσο και το «Reality» έχουν τιμηθεί με το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στις Κάννες, μετά τη συμμετοχή τους στο διαγωνιστικό τμήμα.

Η ταινία Dogman βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, που έλαβαν χώρα στην Ιταλία κατά τη δεκαετία του '80 κι έμειναν γνωστά στην ιστορία ως «Delitto del Canaro». Ο Πιέτρο Ντι Νέγκρι δολοφόνησε τον γείτονά του, πρώην μποξέρ, Τζιανκάρλο Ρίτσι, αφού τον βασάνισε σκληρά, για να τον εκδικηθεί για τα χρόνια bullying που έτρωγε από εκείνον... Το φιλμ έλαβε μέρος στο περασμένο φεστιβάλ των Καννών, όπου συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα, κερδίζοντας τελικά το βραβείο ανδρικής ερμηνείας για τον Marcello Fonte. Έναν πρωτοεμφανιζόμενο στην ουσία, ερασιτέχνη ηθοποιό, ο οποίος συμμετείχε ως κομπάρσος στις «Συμμορίες της Νέας Υόρκης» του Scorsese, και είχε ρόλο στην ταινία του Daniele Luchetti «Io sono Tempesta» (2018), όπου υποδυόταν τον... Έλληνα! Η ταινία αποτελεί την επίσημη πρόταση της Ιταλίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ. Και η επόμενη ταινία του Garrone θα είναι μια live action μεταφορά του «Πινόκιο» με πρωταγωνιστή τον... Roberto Benigni (στον οποίο πρόσφερε τον πρωταγωνιστικό ρόλο για τούτη την ταινία!!!), που έχει ξαναπαίξει το ρόλο στη δική του μεταφορά (ήταν σκηνοθέτης δηλαδή) του 2002!!!

Η υπόθεση: Στις παρυφές μιας παραλιακής πόλης στη Νότια Ιταλία, που φαίνεται σαν βομβαρδισμένη, ζει ο Μαρτσέλο, ένας μικροκαμωμένος, καλόκαρδος τύπος. Ο Μαρτσέλο, στα 40 και βάλε του, είναι χωρισμένος, έχει μια 9χρονη κόρη που υπεραγαπά και βγάζει τα προς το ζην διαθέτοντας ένα κομμωτήριο σκύλων αλλά και κάνοντας μικροαπατεωνιές! Στο δρόμο που έχει το μαγαζί του, υπάρχει ένα εστιατόριο, ένα μπιλιαρδάδικο και δίπλα του ακριβώς, ένα χρυσοχοείο. Η ζωή θα μπορούσε να κυλά ειρηνικά και όμορφα σε αυτό το άσχημο μέρος αν δεν υπήρχε ο Σιμόνε. Ο Σιμόνε, πρώην πυγμάχος, είναι ο νταής της περιοχής. Είναι άσβερκος και «ντουλάπα». Μια δύναμη της φύσης, που κανείς δεν μπορεί να αντιμετωπίσει.

Προκαλεί προβλήματα στους πάντες κι αν κάποιος του εναντιωθεί, τον σπάει στο ξύλο. Γιατί μπορεί. Όλοι τον φοβούνται. Όπως και ο Μαρτσέλο. Που τον βλέπει, όμως, κι ως ένα είδος φίλου. Όταν ο Μαρτσέλο μπει στη φυλακή εξαιτίας του Σιμόνε και ιδίως όταν ο Σιμόνε αθετήσει μια προφορική συμφωνία που είχαν συνάψει, ο Μαρτσέλο, αποφασισμένος να προφυλάξει την αξιοπρέπειά του, μετά από τις συνεχείς ταπεινώσεις, καταστρώνει σχέδιο εκδίκησης με αναπάντεχη έκβαση...

Η άποψή μας: Μακάριοι εκείνοι, που δεν βίωσαν ποτέ bullying στη ζωή τους. Μακάριοι εκείνοι, που δεν είχαν στον περίγυρό τους, στο σχολείο τους, στην εργασία τους, στο χωριό τους, στη γειτονιά τους, κάποιον νταή. Κάποιον που είχε τη δύναμη να επιβάλλει τα θέλω του με το... έτσι θέλω! Κάποιον που προσπαθείς να αποφεύγεις συνέχεια – κι αν δεν τα καταφέρνεις, ελπίζεις πως θα είναι στις καλές του, θα πείτε ένα «γεια» και δεν θα σου ζητήσει κάτι. Γιατί αν σου ζητήσει κάτι και δεν του το δώσεις, αλίμονό σου. Ο Garrone γυρίζει μια ταινία για το σημείο βρασμού. Για το σημείο εκείνο στο οποίο η χύτρα εκρήγνυται. Για το σημείο εκείνο που ένας κανονικός άνθρωπος περνάει από την άλλη πλευρά. Περνάει τον Ρουβίκωνα. Κυρίως, όμως, ο Ιταλός σκηνοθέτης εξετάζει την πορεία μέχρι εκείνο το σημείο.

Ο Μαρτσέλο υποκύπτει συνεχώς στις πιέσεις του αγροίκου Σιμόνε. Ο Σιμόνε του ζητάει κόκα – του τη δίνει. Ο Μαρτσέλο ζητάει από το Σιμόνε να μην κάνει τη μυτιά στο μαγαζί του, μιας που είναι η κόρη του εκεί, ο Σιμόνε τον αγνοεί. Ο Σιμόνε του ζητάει κι άλλη κόκα – ο Μαρτσέλο ενδίδει – ο Σιμόνε τον πηγαίνει σε ένα κωλοχανείο – καμιά φορά έχει και τα καλά του το να ενδίδεις, το να τα έχεις καλά με τον νταή της περιοχής. Ναι, αλλά οι εξευτελισμοί είναι συνεχείς. Ναι, αλλά το ξύλο είναι άγριο. Όλες αυτές οι μικρές υποχωρήσεις σε οδηγούν στο σημείο της απώλειας του αυτοσεβασμού. Ο Μαρτσέλο δεν έχει πρόσωπο να αντικρίσει την κόρη του. Δεν υπάρχει χειρότερο για εκείνον. Οπότε, κατά μία έννοια, φταίει και ο ίδιος για την κατάστασή του. Θα μπορούσε να πει μερικά όχι. Θα μπορούσε να πει μερικά όχι; Δύσκολα. Πολύ δύσκολα.

Εδώ, σε μια μικρή πράξη βίας προβαίνει, αγανακτισμένος (η σκηνή με τη μοτοσικλέτα) και τιμωρείται με αλλαγή γεωγραφίας του προσώπου του! Μόνο η μάνα του Σιμόνε μπορεί κάπως να τον ελέγξει. Μόνο αυτή – μία από τις αστείες σκηνές σε μια κατά τα άλλα βαθιά γκρίζα ταινία. Έχει κι άλλες αστείες σκηνές, ιδίως εκείνες της περιποίησης των σκύλων. Χρειάζονται αυτές για να αποφορτίζεται ο θεατής, να μην νιώθει το διαρκές πλάκωμα, να μην εξουθενώνεται από τη βία. Ο Μαρτσέλο χαίρεται επειδή τον αγαπούν στη γειτονιά. Χαίρεται επειδή αγαπάει τη δουλειά του. Και λατρεύει την κόρη του. Και νιώθει υπέροχα όταν κάνουν μαζί καταδύσεις (από τις πολύ όμορφες σκηνές της ταινίας οι συγκεκριμένες). Φάπα, φάπα, φάπα, θα έρθει και η ώρα της εκδίκησης. Θα έρθει η στιγμή που ο ανθρωπάκος, ωσάν ελατήριο που πιέστηκε, πιέστηκε, πιέστηκε, θα απελευθερωθεί. Και η συσσωρευμένη πίεση θα ξεχυθεί ως απόλυτη ενέργεια, που θα μπορέσει να νικήσει ακόμα κι αυτόν τον τερατώδη κακό. Μόνο που το κακό νικιέται μόνον με το κακό.

Ο Garrone στήνει ένα έξοχο ψυχολογικό δράμα με κοινωνικές συνιστώσες. Ήδη από τη σκηνογραφία ο θεατής βιώνει την παρακμή: η γειτονιά θαρρείς κι έχει επιβιώσει «μετά την καταστροφή». Τα κτίρια είναι άθλια, δοκάρια εξέχουν, συνθήματα, καμία ομορφιά, καμία διέξοδος. Ακόμα και η παιδική χαρά μικρή χαρά προσφέρει. Η φωτογραφία είναι μουντή, σκοτεινή: δεν υπάρχει κάτι φωτεινό εδώ. Βροχή, καπνοί από τσιγάρα, παρακμή. Η κάμερα κεντράρει στον Μαρτσέλο. Το πορτρέτο του σκιαγραφεί. Το πορτρέτο ενός ανθρώπου μόνου στην ουσία. Μοναξιά μου όλα, μοναξιά μου τίποτα. Κι άντε να μπορέσει να βρει ισορροπία ανάμεσα στον χαρακτήρα του και την έξωθεν βία, που τον οδηγεί σε λάθος επιλογές. Ο Μαρτσέλο είναι ένας άνθρωπος, που το μόνο που θέλει είναι να τον αγαπούν. Το μόνο που θέλει είναι η αποδοχή. Έτσι αποκτά υπόσταση. Με ένα «amore» στο στόμα πασχίζει να τα φέρει πέρα – κι αν ο ίδιος καταλαβαίνει πως δεν μπορεί να καλυτερέψει τη ζωή του, υπάρχει η ελπίδα για μια καλύτερη ζωή: αυτήν που θα ζήσει η κόρη του.

Ο Garrone ευτυχεί στο κάστινγκ. Ο Marcello Fonte είναι σπουδαίος στο ρόλο του. Μου θύμισε την κουτοπόνηρη μιζέρια που έβγαζε ο Dustin Hoffman ως (Ιταλοαμερικάνος, σωστά;) Ratso στον έξοχο «Καουμπόι του μεσονυχτίου» του Schlesinger. Αυθεντικός, ανθρώπινος, λειτουργικότατος, δεν σκέφτεσαι στιγμή ότι είναι ηθοποιός, που υποδύεται έναν ρόλο. Τρομερός όμως είναι και ο Edoardo Pesce, στο ρόλο του Σιμόνε. Αυτός μου θύμισε ένα άλλο ιερό τέρας του αμερικάνικου σινεμά: τον Robert De Niro, στο ρόλο του Jake LaMotta (κι άλλος Ιταλοαμερικάνος ρε φίλε!) στο φοβερό και τρομερό «Οργισμένο είδωλο» του Scorsese – στις σκηνές που έχει εγκαταλείψει την πυγμαχία, έχει παχύνει και είναι και καλά stand up comedian! Ερμηνείες που καλύπτουν και με το παραπάνω μικρές αστοχίες του φιλμ.

Αστοχίες που έχουν να κάνουν με την «τελική ανταμοιβή». Όπως και να έχει, πάντως, μιλάμε για ένα φιλμ στρωτό, για ένα σινεμά δυνατό, για ένα «ηθικό δίδαγμα» συγκλονιστικό. Τα σκυλιά, τα εξημερωμένα αυτά αγρίμια, παρακολουθούν από τα κλουβιά τους, έναν άνθρωπο να σκοτώνει έναν άλλο. Έναν άνθρωπο να αποκτηνώνεται. Και να απελευθερώνεται από τους δαίμονές του. Και να θέλει να (επι)δείξει σε όλους αυτήν τη μεγάλη του νίκη. Σκότωσε, αυτός, ένας μικρός, το κακό που είχε η γειτονιά τους. Το κακό που υπήρχε γύρω τους και σκότιζε τη ζωή τους. Φευ. Εντέλει, έγινε εκείνο που μισούσε...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Νοεμβρίου 2018 από την Feelgood Ent.!