Movies Ltd

O Θρύλος είναι μεγαλύτερος από ένα όνομα! Μετά την εμπορική επιτυχία της πρώτης ταινίας - που χάρισε στον μοναδικό Sylvester Stallone μία υποψηφιότητα για Όσκαρ Β’ Ανδρικού Ρόλου και μία Χρυσή Σφαίρα- ο εξαιρετικός Michael B. Jordan επιστρέφει στον ρόλο του εκρηκτικού πυγμάχου Άντονις Κριντ. Αυτή τη φορά, ο – κυριολεκτικά- γιγάντιος αντίπαλος ξυπνάει δαίμονες από το παρελθόν του Ρόκι και του Κριντ, καθώς η ανάγκη για εκδίκηση-εξιλέωση πυροδοτεί έναν φορτισμένο αγώνα επιβίωσης μέσα και έξω από το ρινγκ. Στο Κριντ ΙΙ (Creed II), το κοινό θ’ ανακαλύψει ξανά όλα εκείνα τα στοιχεία που κάνουν κάποιον πρωταθλητή και θα θυμηθεί ότι ανεξάρτητα από τον προορισμό, κανείς ποτέ δεν μπορεί να ξεφύγει από το πεπρωμένο του. Η ζωή έχει γίνει ένας διαρκής αγώνας ισορροπίας για τον Άντονις Κρίντ. Εν μέσω προσωπικών υποχρεώσεων και προπόνησης για τον επόμενο μεγάλο αγώνα του, βρίσκεται απέναντι στη μεγαλύτερη πρόκληση της ζωής του: αυτή τη φορά θα πρέπει να αντιμετωπίσει στο ρινγκ έναν αντίπαλο που έχει βλάψει την οικογένεια του. Ο Ρόκι Μπαλμπόα βρίσκεται στο πλευρό του και μαζί θα αντιμετωπίσουν το κοινό τους παρελθόν, θ’ αναρωτηθούν για εκείνα που αξίζει να αγωνίζεται κανείς και θ’ ανακαλύψουν ότι τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από την οικογένεια.

Στη γεμάτη αγωνία και συναίσθημα ταινία, εμφανίζεται ο αξέχαστος χαρακτήρας του Ιβάν Ντράγκο (Dolph Lundgren), που άφησε το σημάδι του στο Ρόκι ΙV ως απίθανος κακός. Τη σκηνοθεσία αναλαμβάνει ο Steven Caple Jr. (The Land), ενώ το σενάριο συνυπογράφει ο Sylvester Stallone με τον Juel Taylor.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Νοεμβρίου 2018 από την Tanweer!

Για το Ψαλίδι!

του zerVo (@moviesltd)

Χωρίς δεύτερη σκέψη, η Σκανδιναβική χώρα που έχει μείνει πιο πίσω από όλες στην παραγωγή ταινιών επιπέδου, ακόμη και από την πολύ μακρινή Ισλανδία, είναι η Φινλανδία. Ένας τόπος που για δεκαετίες παρέμενε προβληματισμένος και μετέωρος, για το αν πραγματικά ανήκει στην βορειοευρωπαική χερσόνησο ή ορίζει μια ακόμη δημοκρατία της Σοβιετικής Ενώσεως, που μοιάζει σαν να μην έχει θέματα πολιτικά, κοινωνικά, πρακτικά να επεξεργαστεί προβάλλοντας τα στις μεγάλες διεθνείς διοργανώσεις. Και πραγματικά αν εξαιρέσει κανείς τον international πλέον Aki, δεν θα βρει εύκολα καλλιτεχνικά δείγματα γραφής από τους Σουόμι, που να χρήζουν ιδιαίτερης συζήτησης, αναλογικά με τους γειτονικούς σινεμάδες, της Νορβηγίας, της Δανίας και της Σουηδίας ας πούμε, που έχουν κάνει άλματα προόδου. Και σίγουρα σε καμία περίπτωση η ταινία που θα μου αλλάξει αυτή την άποψη δεν θα είναι το Tuftland...

Προβληματισμένη από την αναπάντεχα απογοητευτική τροπή που έχει πάρει η ζωή της, ζορισμένη στο να βρει εργασία πάνω στον τομέα της και άρτι εγκαταλελειμμένη από τον αγόρι της, η Ιρίνα, σπουδάστρια κλωστουφαντουργίας στην Φινλανδική πρωτεύουσα, θα ακούσει την συμβουλή της κολλητής φιλενάδας της και θα αποδεχτεί την πρόταση για καλοκαιρινή δουλειά, σε βιοτεχνία παραγωγής ρούχων, στην αποκομμένη περιφέρεια της χώρας. Μετά από ολοήμερο οδικό ταξίδι, διασχίζοντας ολάκερη την τούνδρα και περπατώντας χιλιόμετρα δασώδους έκτασης, η κοπελιά επιτέλους θα φτάσει στον τελικό της προορισμό, εκεί που θα βιώσει την πρώτη έκπληξη, αφού δεν υφίσταται καμία μονάδα, παρά μια αγροτική οικία, όπου οι ένοικοι της, ολημερίς πλέκουν στο χέρι μάλλινα φουντάκια.

Ακόμη κι έτσι η Ιρίνα δεν θα δείξει απογοήτευση, αφού στην πρώτη τους αυτή συνάντηση οι άνθρωποι που την υποδέχθηκαν, έδειξαν φιλόξενοι και καλοσυνάτοι. Προσωπείο ψεύτικο όμως, που σταδιακά θα αρχίσει να αποσυντίθεται, εμφανίζοντας το πραγματικό που κρύβεται από πίσω, μιας και τα μέλη της ιδιόμορφης αυτής σέχτας θα επιδείξουν συμπεριφορές παράξενες και μυστηριώδεις. Και πολύ σύντομα η μικρή θα καταλάβει πως πίσω από όλο αυτό το ολιγαρκές και πέραν του πολιτισμού παραμύθι, οι καινούργιοι της σύντροφοι κρύβουν καλά ένα σκοτεινό μυστικό.

Και η αφετηρία του όλου δεν είναι άσχημη θα έλεγα, κινείται στα μέτρα εκατοντάδων άλλων, ευρωπαϊκής συνήθως κοπής, φιλμς που αναφέρονται στον υπάρχοντα προβληματισμό των νέων για το μέλλον τους, την επαγγελματική τους αποκατάσταση, αλλά και το στήσιμο μιας σωστής αισθηματικής σχέσης που ενδεχόμενα θα θέσει και τις βάσεις για την δημιουργία οικογένειας. Αυτή η απόγνωση της κοπελιάς είναι που θα την οδηγήσει στην απόφαση να εγκαταλείψει τα πάντα στην μεγαλούπολη για να πάρει το μακρινό διάβα προς το ολοκληρωτικά άγνωστο, μέσα από μια ταξιδιάρικη, όμορφη διαδρομή μέσα στα δέντρα και πλάι στις χιλιάδες λίμνες, που έτσι κι αλλιώς δίνουν το στίγμα της όμορφης γωνίας του Βορρά. Είναι το σημείο που ο σκηνοθέτης ξετυλίγει τις δημιουργικές του δυνατότητες, φωτογραφίζοντας τα εκπληκτικά αυτά τοπία που το μοναχικό λεωφοριάκι διασχίζει, παίρνοντας μαζί του και την μοναδική - εκτός ενός περίεργου ακόμη τύπου στην γαλαρία - επιβάτιδα. Δυστυχώς αυτές όπως φαίνεται είναι και οι μοναδικές του...

Από την πρώτη κιόλας στιγμή στο αινιγματικό καλύβι γίνεται σαφές ακόμη και στον πιο αδαή πως τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται και πως πολύ σύντομα θα ξεσπάσουν οι εκπλήξεις. Από το σημείο αυτό και κατοπινά η ταινία δεν αφήνει ούτε μισό κλισέ αντίστοιχης δυτικοφερμένης ταινίας, που κάποιος μοναχικός τύπος παγιδεύεται στο συρματόπλεγμα μιας ιδιόμορφων πεποιθήσεων φράξιας - είναι σαχλό να χρησιμοποιήσω την αντιστοίχηση του Wicker Man, όπως πράττει το διαφημιστικό δελτίο τύπου - και με κανέναν τρόπο δεν γίνεται να αποδράσει. Μόνο που ακόμη κι αυτό το κοπιάρισμα το πετυχαίνει με τον πλέον χοντροκομμένο και κουτό τρόπο, του τύπου "μαζεύτηκε η παρέα μας, έχουμε και μια καλή κάμερα, άντε να γυρίσουμε κι ένα ταινιάκι μέσα στο Σου Κου".

Μια μάνα - αφεντικό που μιλάει διαρκώς με γρίφους, μια τύποις κολλητή ο ορισμός της παραξενιάς, ένας μουρλός ίδιος ο Σαλταπήδας που κυλιέται στα πατώματα, δυο κοκκινολαίμηδες βγαλμένοι από συναυλία του χειρότερου τρας μέταλ γκρουπ και ταττάαααμ η μεγάλη έκπληξη που κρύβει η κουρτίνα τρία και που θα παρακαλούσες να ήταν ο Ζονκ επί επτά! Κι όμως ακόμη και υπό τέτοιες συνθήκες, η κορασίδα ακόμη δεν έχει πειστεί πως τάχιστα θα χρησιμοποιηθεί ως ο αγνός αμνός στην θυσία που σταδιακά στήνεται τριγύρω της, νομίζοντας πως όλα βαίνουν καλώς και αποτελούν μέρος της καθημερινότητας αυτής της ξεχωριστής σοσιετέ. Η μεγάλη πλάκα είναι που στην πατρίδα της Nokia λίγο πριν περάσουμε στην τρίτη μετά μιλένιουμ δεκαετία, τα κινητά δεν πιάνουν πουθενά και ποτέ, οπότε το φιλμ αφήνεται να ολοκληρωθεί λες και βρισκόμαστε στα πρωτόγονα 60s...

Κανένας τρόμος, αφού πιο πολύ με αστεία μοιάζει η πλοκή, καμία σοβαρή ανατροπή, η παραμικρή έκπληξη δεν συνοδεύει το πάμφτωχο σενάριο και μηδενικό ενδιαφέρον χαρακτηρίζουν την περίπτωση του ερασιτεχνικού Tuftland (Κύρσυα η μαρκίζα στην τοπική διάλεκτο, δηλαδή η απομακρυσμένη περιοχή του τόπου που στήνεται η υπόθεση). Οι όποιες κοινωνικοπολιτικές αλληγορίες παλεύει να συνδυάσει το ασυνάρτητο θέμα πηγαίνουν από νωρίς περίπατο, αντάμα με τις παρείστικες ερμηνείες των (μάλλον όχι επαγγελματιών) ηθοποιών που οι μισοί, ντυμένοι σαν παλιάτσοι, το μόνο που καταφέρνουν είναι να οδηγήσουν την πλατεία στο μειδίαμα. Όχι, δεν...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Νοεμβρίου 2018 από την Filmboy

Πλαστογραφημένες ζωές...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Τι μπορούν να κάνουν της γης οι κολασμένοι;

Ο Gentian Koçi γεννήθηκε στα Τίρανα της Αλβανίας το 1979. Αποφοίτησε από την Κινηματογραφική ακαδημία «Marubi» ως σκηνοθέτης το 2009. Η πρώτη του ταινία μικρού μήκους, «Antenna» (2008) παίχτηκε σε πολλά φεστιβάλ κι απέσπασε δύο βραβεία. Η δεύτερη του μικρού μήκους, «Jinx in a Jiffy» (2009), παίχτηκε σε πάρα πολλά φεστιβάλ επίσης κι απέσπασε πολλά βραβεία. Μέσα σε αυτά και το καλύτερης ταινίας στο SwiKos Film Festival στη Βασιλεία, στην Ελβετία. Ο Gentian Koçi επίσης έχει σκηνοθετήσει πολλά ντοκιμαντέρ με πορεία ανάλογη των μικρών του μήκους. Αυτή εδώ είναι η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας.

Η ταινία Το ξεκίνημα της μέρας (Dita zë fill / Daybreak) έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ του Σαράγιεβο, τον Αύγουστο του 2017, όπου η πρωταγωνίστρια Ornela Kapetani τιμήθηκε με το βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας. Τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς προβλήθηκε στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, στο τμήμα «Ματιές στα Βαλκάνια». Αποτέλεσε την επίσημη πρόταση της Αλβανίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ πέρσι.

Η υπόθεση: Η Λέτα, στα τριάντα της, ζει με τον ενός έτους γιο της, σε ένα μικρό νοικιασμένο διαμέρισμα στα περίχωρα των Τιράνων. Είναι νοσοκόμα, απολυμένη από τη δουλειά της, και τα βγάζει δύσκολα πέρα. Χρωστάει πολλά ενοίκια και ο σπιτονοικοκύρης την απειλεί με έξωση. Μοναδική πηγή εσόδων της είναι όσα βγάζει φροντίζοντας μια κατάκοιτη, γηραιά κυρία, τη Σοφία, δουλεύοντας part time. Μια μέρα, η κόρη της Σοφίας, η Αριάνα, ανακοινώνει στην Λέτα πως πρέπει να φύγει στο Παρίσι για να σώσει τον γάμο της με τον Γάλλο σύζυγό της και πως έχει προσλάβει και μια άλλη κοπέλα για να φροντίζει τη μητέρα της το βράδυ.

Σύντομα, η Λέτα γίνεται full time ακριβώς πάνω στην ώρα: ο σπιτονοικοκύρης της, της κάνει έξωση και η Λέτα μετακομίζει με τον γιο της στο σπίτι της Αριάνας. Τα πράγματα δείχνουν να βελτιώνονται για τη Λέτα. Η Αριάνα της έχει δώσει κάποια χρήματα ως προκαταβολή και η Λέτα περιμένει να της στείλει κι άλλα από τη Γαλλία, ενώ παράλληλα η Λέτα παίρνει τη σύνταξη της Σοφίας: της την παραδίδει σε μετρητά κάθε μήνα ο ταχυδρόμος, με την προϋπόθεση να διαπιστώνει πως η Σοφία είναι ζωντανή. Τα πράγματα λοιπόν είναι απλά: για να κρατήσει η Λέτα τη δουλειά της και τη νέα της στέγη, πρέπει να κρατήσει τη Σοφία στη ζωή με κάθε κόστος. Μήπως όμως δεν είναι και τόσο απλά τελικά;

Η άποψή μας: Σημασία έχει και η συγκυρία. Πολλές φορές μια ταινία είναι καλή και περνάει στα αζήτητα λόγω λάθους timing. Άλλες φορές μια ταινία είναι μέτρια αλλά ανεβαίνει επίπεδο γιατί τυγχάνει να ασχολείται με κάτι που συντονίζεται με αυτό που απασχολεί μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης την εποχή κατά την οποία βγαίνει στις αίθουσες. Στα social media, που τείνουν να γίνουν το δεύτερο σπίτι μας, πολύ ψηλά στην ατζέντα των trending θεμάτων (σημείωση: εντάξει, έχει παραγίνει το κακό με τη χρήση των αγγλικών, αλλά να σε πω κάτι; βγαίνει πιο εύκολα το κείμενο έτσι) είναι εκείνο της καθαρίστριας, που πλαστογράφησε απολυτήριο δημοτικού κι έφαγε από την τυφλή δικαιοσύνη να πούμε, δέκα χρονάκια κάθειρξη! Και της σβήσανε και όλα τα ένσημα από είκοσι χρόνια δουλειάς! Μόνο στους Γιάννηδες – Αγιάννηδες αυτού του κόσμου να ισχύει λοιπόν το «dura lex, sed lex». Άδικος κόσμος, ναι το ξέρουμε, το τραγουδάμε κιόλας («Παραπονεμένα λόγια έχουν τα τραγούδια μας γιατί τ' άδικο το ζούμε μέσα από την κούνια μας»), αλλά μπάστα ρε μαν, κρατήστε λίγο και τα προσχήματα. Ελπίζω, βεβαίως βεβαίως, να ακυρωθεί λίαν συντόμως η άθλια ποινή και να αποκατασταθεί η γυναίκα.

Η αλήθεια είναι πως εντέλει έτσι δεν θα διορθωθεί καθόλου ο κόσμος μας. Για κάθε μία καθαρίστρια που (ελπίζουμε να) δικαιώνεται, υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι, που αδικούνται και δεν μπορούν να κάνουν τίποτε γι' αυτό. Γίνεται μια υπόθεση σημαία και συνεχίζουμε τη ρουτίνα μας. Νικάμε αδέλφια αλλά «αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ» ρε Κεμάλ. Από την άλλη, αν δεν μπορείς να τους σώσεις όλους, δεν αξίζει να σώσεις έστω έναν; Εννοείται ότι αξίζει. Αρκεί μετά να μην επαναπαύεσαι. Να μην θεωρείς ότι έχει εξαντληθεί το χρέος σου. Να μην πιστεύεις ότι εσύ το έκανες το καθήκον σου. Υπόθεση με την υπόθεση κερδίζεται ο πόλεμος. Μάχη με τη μάχη. Για την καθαρίστρια. Για τον Ζακ. Για την πρωταγωνίστρια της ταινίας μας; Ναι ρε παιδιά, μην την κρίνετε σκληρά, για να μην κριθείτε. Το ίδιο θα μπορούσαμε να πούμε και για την ίδια την ταινία στο σύνολό της. Θέλω να πω, υπό άλλες συνθήκες, κάποιος όχι και τόσο καλοπροαίρετος, θα μπορούσε να μιλήσει για αποθέωση της μιζέριας. Κάποιος πιο ψύχραιμος θα μπορούσε να μιλήσει για ταινία η οποία δεν ισορροπεί τα θέλω με τα πρέπει της.

Τι είναι αυτή η ταινία; Ένα κοινωνικό δράμα στο οποίο παρακολουθούμε τον αγώνα μίας γυναίκας να μην βουλιάξει στον ηθικό βόθρο και στις σηπτικές ανάγκες ενός κόσμου που αδιαφορεί παντελώς για την ίδια και για το μωρό της, χρησιμοποιώντας τρόπους αν μη τι άλλο... συζητήσιμους. Η Λέτα της Kapetani για να μπορεί να είναι «καλή» μητέρα πρέπει να γίνει «κακός» άνθρωπος, με την χύδην και αγοραία έννοια του καλού και του κακού. Προχωράει σε επιλογές σχεδόν αυτοματοποιημένα, χωρίς πολύ σκέψη, σίγουρα με πολύ πίεση. Το πρόσωπό της είναι σκληρό, ανέκφραστο. Το στήθος της δεν μπορεί να βγάλει γάλα, όσο και να το πιέζει. Εικόνα – κλειδί αυτή για την ανάγνωση όλης της ταινίας. Οι συνθήκες γύρω της είναι τέτοιες που ότι και να κάνει, δεν θα καταφέρει να πετύχει αυτό που θέλει. Να ζήσει με αξιοπρέπεια. Από την άλλη, έχουμε τη Σοφία, τη γηραιά κυρία. Εκείνη το μόνο που θέλει είναι να πεθάνει με αξιοπρέπεια. Δεν θέλει να είναι ένα φυτό που ζει χάρη στα μηχανήματα. Το ανεστραμμένο είδωλο της Λέτα: εκείνη δεν είναι σε θέση να επιλέξει – ας ζει κι ας ζει σαν φυτό. Τουλάχιστον να μείνει κοντά στο παιδί της. Τουλάχιστον αυτό.

Το ύφος της ταινίας είναι επηρεασμένο από το σινεμά των αδελφών Dardenne αλλά θαρρείς πως ο σκηνοθέτης μπερδεύεται. Καί θέλει ο θεατής να είναι αποστασιοποιημένος, οπότε δεν χρησιμοποιεί φτηνά μελοδραματικά κόλπα, καί ταυτόχρονα θέλει να δικαιώσει την ηρωίδα του, όχι δίνοντάς της άφεση αμαρτιών, αλλά καταλαβαίνοντάς την. Ή μάλλον καταλαβαίνοντας τις πράξεις της. Κάτι που δεν είναι πάντοτε κατορθωτό. Η Kapetani είναι ατρόμητη στο ρόλο της, ο οποίος όμως, η αλήθεια είναι, θα μπορούσε να είναι πιο καλογραμμένος. Λίγα λόγια, καθόλου μουσική, δύσκολα ηθικά διλήμματα, παλαντζάρισμα σε τεντωμένο σκοινί και εντέλει... η συγκυρία. Εσείς τι θα κάνατε στη θέση της Λέτα; Κι ακόμα πιο κυρίαρχο: είστε σίγουροι ότι μπορείτε να την καταδικάσετε;

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Νοεμβρίου 2018 από την Seven Films!

Εσύ, πού βάζεις την κόκκινη γραμμή σου;

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Άνθρωπος δαγκώνει «σκύλο»

Αυτή είναι η ένατη μεγάλου μήκους ταινία του Ιταλού σκηνοθέτη Matteo Garrone και η τέταρτή του που παίρνει διανομή στη χώρα μας. Οι προηγούμενες οι οποίες προβλήθηκαν στο εμπορικό κύκλωμα στην Ελλάδα είναι οι εξής: «Πρώτος έρωτας» (Primo amore, 2004), «Gomorra» (2008) και «Το παραμύθι των παραμυθιών» (Tale of Tales, 2015). Το «Reality» (2012) βγήκε κατευθείαν σε dvd. Μία ταινία του έχει συμμετάσχει στο φεστιβάλ Βερολίνου, δύο στο φεστιβάλ Βενετίας και πέντε έχουν συμμετάσχει στο φεστιβάλ των Καννών. Τόσο το «Gomorra» όσο και το «Reality» έχουν τιμηθεί με το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στις Κάννες, μετά τη συμμετοχή τους στο διαγωνιστικό τμήμα.

Η ταινία Dogman βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, που έλαβαν χώρα στην Ιταλία κατά τη δεκαετία του '80 κι έμειναν γνωστά στην ιστορία ως «Delitto del Canaro». Ο Πιέτρο Ντι Νέγκρι δολοφόνησε τον γείτονά του, πρώην μποξέρ, Τζιανκάρλο Ρίτσι, αφού τον βασάνισε σκληρά, για να τον εκδικηθεί για τα χρόνια bullying που έτρωγε από εκείνον... Το φιλμ έλαβε μέρος στο περασμένο φεστιβάλ των Καννών, όπου συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα, κερδίζοντας τελικά το βραβείο ανδρικής ερμηνείας για τον Marcello Fonte. Έναν πρωτοεμφανιζόμενο στην ουσία, ερασιτέχνη ηθοποιό, ο οποίος συμμετείχε ως κομπάρσος στις «Συμμορίες της Νέας Υόρκης» του Scorsese, και είχε ρόλο στην ταινία του Daniele Luchetti «Io sono Tempesta» (2018), όπου υποδυόταν τον... Έλληνα! Η ταινία αποτελεί την επίσημη πρόταση της Ιταλίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ. Και η επόμενη ταινία του Garrone θα είναι μια live action μεταφορά του «Πινόκιο» με πρωταγωνιστή τον... Roberto Benigni (στον οποίο πρόσφερε τον πρωταγωνιστικό ρόλο για τούτη την ταινία!!!), που έχει ξαναπαίξει το ρόλο στη δική του μεταφορά (ήταν σκηνοθέτης δηλαδή) του 2002!!!

Η υπόθεση: Στις παρυφές μιας παραλιακής πόλης στη Νότια Ιταλία, που φαίνεται σαν βομβαρδισμένη, ζει ο Μαρτσέλο, ένας μικροκαμωμένος, καλόκαρδος τύπος. Ο Μαρτσέλο, στα 40 και βάλε του, είναι χωρισμένος, έχει μια 9χρονη κόρη που υπεραγαπά και βγάζει τα προς το ζην διαθέτοντας ένα κομμωτήριο σκύλων αλλά και κάνοντας μικροαπατεωνιές! Στο δρόμο που έχει το μαγαζί του, υπάρχει ένα εστιατόριο, ένα μπιλιαρδάδικο και δίπλα του ακριβώς, ένα χρυσοχοείο. Η ζωή θα μπορούσε να κυλά ειρηνικά και όμορφα σε αυτό το άσχημο μέρος αν δεν υπήρχε ο Σιμόνε. Ο Σιμόνε, πρώην πυγμάχος, είναι ο νταής της περιοχής. Είναι άσβερκος και «ντουλάπα». Μια δύναμη της φύσης, που κανείς δεν μπορεί να αντιμετωπίσει.

Προκαλεί προβλήματα στους πάντες κι αν κάποιος του εναντιωθεί, τον σπάει στο ξύλο. Γιατί μπορεί. Όλοι τον φοβούνται. Όπως και ο Μαρτσέλο. Που τον βλέπει, όμως, κι ως ένα είδος φίλου. Όταν ο Μαρτσέλο μπει στη φυλακή εξαιτίας του Σιμόνε και ιδίως όταν ο Σιμόνε αθετήσει μια προφορική συμφωνία που είχαν συνάψει, ο Μαρτσέλο, αποφασισμένος να προφυλάξει την αξιοπρέπειά του, μετά από τις συνεχείς ταπεινώσεις, καταστρώνει σχέδιο εκδίκησης με αναπάντεχη έκβαση...

Η άποψή μας: Μακάριοι εκείνοι, που δεν βίωσαν ποτέ bullying στη ζωή τους. Μακάριοι εκείνοι, που δεν είχαν στον περίγυρό τους, στο σχολείο τους, στην εργασία τους, στο χωριό τους, στη γειτονιά τους, κάποιον νταή. Κάποιον που είχε τη δύναμη να επιβάλλει τα θέλω του με το... έτσι θέλω! Κάποιον που προσπαθείς να αποφεύγεις συνέχεια – κι αν δεν τα καταφέρνεις, ελπίζεις πως θα είναι στις καλές του, θα πείτε ένα «γεια» και δεν θα σου ζητήσει κάτι. Γιατί αν σου ζητήσει κάτι και δεν του το δώσεις, αλίμονό σου. Ο Garrone γυρίζει μια ταινία για το σημείο βρασμού. Για το σημείο εκείνο στο οποίο η χύτρα εκρήγνυται. Για το σημείο εκείνο που ένας κανονικός άνθρωπος περνάει από την άλλη πλευρά. Περνάει τον Ρουβίκωνα. Κυρίως, όμως, ο Ιταλός σκηνοθέτης εξετάζει την πορεία μέχρι εκείνο το σημείο.

Ο Μαρτσέλο υποκύπτει συνεχώς στις πιέσεις του αγροίκου Σιμόνε. Ο Σιμόνε του ζητάει κόκα – του τη δίνει. Ο Μαρτσέλο ζητάει από το Σιμόνε να μην κάνει τη μυτιά στο μαγαζί του, μιας που είναι η κόρη του εκεί, ο Σιμόνε τον αγνοεί. Ο Σιμόνε του ζητάει κι άλλη κόκα – ο Μαρτσέλο ενδίδει – ο Σιμόνε τον πηγαίνει σε ένα κωλοχανείο – καμιά φορά έχει και τα καλά του το να ενδίδεις, το να τα έχεις καλά με τον νταή της περιοχής. Ναι, αλλά οι εξευτελισμοί είναι συνεχείς. Ναι, αλλά το ξύλο είναι άγριο. Όλες αυτές οι μικρές υποχωρήσεις σε οδηγούν στο σημείο της απώλειας του αυτοσεβασμού. Ο Μαρτσέλο δεν έχει πρόσωπο να αντικρίσει την κόρη του. Δεν υπάρχει χειρότερο για εκείνον. Οπότε, κατά μία έννοια, φταίει και ο ίδιος για την κατάστασή του. Θα μπορούσε να πει μερικά όχι. Θα μπορούσε να πει μερικά όχι; Δύσκολα. Πολύ δύσκολα.

Εδώ, σε μια μικρή πράξη βίας προβαίνει, αγανακτισμένος (η σκηνή με τη μοτοσικλέτα) και τιμωρείται με αλλαγή γεωγραφίας του προσώπου του! Μόνο η μάνα του Σιμόνε μπορεί κάπως να τον ελέγξει. Μόνο αυτή – μία από τις αστείες σκηνές σε μια κατά τα άλλα βαθιά γκρίζα ταινία. Έχει κι άλλες αστείες σκηνές, ιδίως εκείνες της περιποίησης των σκύλων. Χρειάζονται αυτές για να αποφορτίζεται ο θεατής, να μην νιώθει το διαρκές πλάκωμα, να μην εξουθενώνεται από τη βία. Ο Μαρτσέλο χαίρεται επειδή τον αγαπούν στη γειτονιά. Χαίρεται επειδή αγαπάει τη δουλειά του. Και λατρεύει την κόρη του. Και νιώθει υπέροχα όταν κάνουν μαζί καταδύσεις (από τις πολύ όμορφες σκηνές της ταινίας οι συγκεκριμένες). Φάπα, φάπα, φάπα, θα έρθει και η ώρα της εκδίκησης. Θα έρθει η στιγμή που ο ανθρωπάκος, ωσάν ελατήριο που πιέστηκε, πιέστηκε, πιέστηκε, θα απελευθερωθεί. Και η συσσωρευμένη πίεση θα ξεχυθεί ως απόλυτη ενέργεια, που θα μπορέσει να νικήσει ακόμα κι αυτόν τον τερατώδη κακό. Μόνο που το κακό νικιέται μόνον με το κακό.

Ο Garrone στήνει ένα έξοχο ψυχολογικό δράμα με κοινωνικές συνιστώσες. Ήδη από τη σκηνογραφία ο θεατής βιώνει την παρακμή: η γειτονιά θαρρείς κι έχει επιβιώσει «μετά την καταστροφή». Τα κτίρια είναι άθλια, δοκάρια εξέχουν, συνθήματα, καμία ομορφιά, καμία διέξοδος. Ακόμα και η παιδική χαρά μικρή χαρά προσφέρει. Η φωτογραφία είναι μουντή, σκοτεινή: δεν υπάρχει κάτι φωτεινό εδώ. Βροχή, καπνοί από τσιγάρα, παρακμή. Η κάμερα κεντράρει στον Μαρτσέλο. Το πορτρέτο του σκιαγραφεί. Το πορτρέτο ενός ανθρώπου μόνου στην ουσία. Μοναξιά μου όλα, μοναξιά μου τίποτα. Κι άντε να μπορέσει να βρει ισορροπία ανάμεσα στον χαρακτήρα του και την έξωθεν βία, που τον οδηγεί σε λάθος επιλογές. Ο Μαρτσέλο είναι ένας άνθρωπος, που το μόνο που θέλει είναι να τον αγαπούν. Το μόνο που θέλει είναι η αποδοχή. Έτσι αποκτά υπόσταση. Με ένα «amore» στο στόμα πασχίζει να τα φέρει πέρα – κι αν ο ίδιος καταλαβαίνει πως δεν μπορεί να καλυτερέψει τη ζωή του, υπάρχει η ελπίδα για μια καλύτερη ζωή: αυτήν που θα ζήσει η κόρη του.

Ο Garrone ευτυχεί στο κάστινγκ. Ο Marcello Fonte είναι σπουδαίος στο ρόλο του. Μου θύμισε την κουτοπόνηρη μιζέρια που έβγαζε ο Dustin Hoffman ως (Ιταλοαμερικάνος, σωστά;) Ratso στον έξοχο «Καουμπόι του μεσονυχτίου» του Schlesinger. Αυθεντικός, ανθρώπινος, λειτουργικότατος, δεν σκέφτεσαι στιγμή ότι είναι ηθοποιός, που υποδύεται έναν ρόλο. Τρομερός όμως είναι και ο Edoardo Pesce, στο ρόλο του Σιμόνε. Αυτός μου θύμισε ένα άλλο ιερό τέρας του αμερικάνικου σινεμά: τον Robert De Niro, στο ρόλο του Jake LaMotta (κι άλλος Ιταλοαμερικάνος ρε φίλε!) στο φοβερό και τρομερό «Οργισμένο είδωλο» του Scorsese – στις σκηνές που έχει εγκαταλείψει την πυγμαχία, έχει παχύνει και είναι και καλά stand up comedian! Ερμηνείες που καλύπτουν και με το παραπάνω μικρές αστοχίες του φιλμ.

Αστοχίες που έχουν να κάνουν με την «τελική ανταμοιβή». Όπως και να έχει, πάντως, μιλάμε για ένα φιλμ στρωτό, για ένα σινεμά δυνατό, για ένα «ηθικό δίδαγμα» συγκλονιστικό. Τα σκυλιά, τα εξημερωμένα αυτά αγρίμια, παρακολουθούν από τα κλουβιά τους, έναν άνθρωπο να σκοτώνει έναν άλλο. Έναν άνθρωπο να αποκτηνώνεται. Και να απελευθερώνεται από τους δαίμονές του. Και να θέλει να (επι)δείξει σε όλους αυτήν τη μεγάλη του νίκη. Σκότωσε, αυτός, ένας μικρός, το κακό που είχε η γειτονιά τους. Το κακό που υπήρχε γύρω τους και σκότιζε τη ζωή τους. Φευ. Εντέλει, έγινε εκείνο που μισούσε...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Νοεμβρίου 2018 από την Feelgood Ent.!

Steve Goes to Hollywood

του gaRis (@takisgaris)

Εσύ μπορεί να ξέρεις τον Steve McQueen από το πολιτικώς ορθότατο slavery porn 12 Years a Slave (2013) που ξέπλυνε την Ακαδημία στα καθαγιασμένα ύδατα του κινηματογραφικού Σιλωάμ. Ίσως ως επαϊέστερος να τον έχεις περί πολλού, επαρκώς αιτιολογημένα, για την τριλογία ψυχοσωματικής κακουχίας η οποία ολοκληρώθηκε με το Σκλάβο, μετά τα Hunger (2008) και Shame (2011). Ο McQueen είναι ο κατ’εξοχήν υπεύθυνος για την καριέρα του συναρπαστικού Michael Fassbender καθότι τον χρησιμοποίησε και στις τρεις μεγάλου μήκους ταινίες του. Αυτά είναι τα παγκοίνως γνωστά. Από τα οποία αναγκάζομαι να πάρω απόσταση, όχι γιατί τον θεωρώ «σκουπιδιάρη πορτιέρη» όπως θρυλείται πως τον έκραξε κάποτε ο διαβόητος (επίσης μαύρος) κριτικός Armond White στη βράβευσή του από το NYFC (για τη σκηνοθεσία του στο Slave) αλλά για τον ακριβώς αντίθετο λόγο: Εκκινώντας από το σεβασμό για το προ-κινηματογραφικό του βιογραφικό. Με άκλειστα τα πενήντα του, ο Steve βγήκε γερά στο σινεμά στα τριανταοχτώ, ενώ ήδη είχε αναγορευτεί σε Office of the Order of the British Empire (και κατοπινά, στα 2011 σε Commander of the Order of the British Empire) από την Ελισάβετ της Αγγλίας για το καλλιτεχνική του συμβολή στο πεδίο των visual arts. Των Καλών Τεχνών ο τυπάς δηλαδή που πέρασε κάποτε από το Tisch (NY) για να μάθει σκηνοθεσία και δεν την έβγαλε καθαρή ούτε ένα εξάμηνο.

Που μας πάει το πουλμανάκι; Πάρε - διάβασε τις συνεντεύξεις του όπου ευδιάκριτα αναδεικνύεται ως ο Λονδρέζος παρίας του Χόλιγουντ που ονειροπόλα ποιεί τέχνη πέρα από τον φασοναρισμένο αμερικανικό ζουρνά εκβιομηχάνισης εικόνων. Εξ’ού και τα αργόσυρτα πλάνα που πιέζουν το κακό σπυρί ταμπού καταστάσεων και εκθέτουν ανεπανόρθωτα την κυνική μηδαμινότητα των καταστροφικών μας ενστίκτων. Ειδικά στο Shame, μια αληθινά σημαντική ταινία, καρφώνει σπίρτα ανάμεσα στα βλέφαρα, φορτώνοντας αρές την επικυρίαρχη πορνογραφία της συλλογικά εκτεθειμένης μας μοναξιάς. Κι έρχεται ο Σκλάβος, το όσκαρ, οι ανοιχτές πόρτες και η κριτική προσκύνησις. Περιμένεις λοιπόνε την επόμενη περπατησιά. Περνούν πέντε χρόνια και η επιστροφή συντελείται δια ανθυπομετρίου παλπ-ίσματος της Gillian Flynn των Gone Girl και Sharp Objects. To story πατάει πάνω στην ομότιτλη βρεταννική σειρά που έπαιξε στην τηλεόραση στις αρχές των 80s. Οι χήρες πρόσφατα πεσόντων επί τω έργω κακοποιών σκαρώνουν heist για να αρπάξουν πέντε μύρια και να εξασφαλίσουν την εκ των πραγμάτων επαπειλούμενη επιβίωσή των.

Καμβάς στην εδώ διασκευή το Σικάγο που είναι διαχρονικά το άντρο της συμμορίτικης βίας. Όμως ο McQueen δεν είναι Michael Mann ή Scorsese του Departed (εξεπίτηδες η επιλογή ως επίσης remake) που ζέχνει απάκρου εισάκρον Βοστωνίλα. Ο καλλιτέχνης προτιμά να πλανάρει τον αντικατοπτρισμό της φυλωσσιάς στο παρπρίζ του τζηπ ή το ζουμαριστό στην κάφτρα του τσιγάρου για να μην ξεχάσω την εναρκτήρια σεκάνς με Liam Neeson και Viola Davis να γλωσσοφιλιούνται αντικριστά στο συζυγικό κρεββάτι. Η χήρα Viola είναι η badass που απειλείται για κλεψιμαίικα του νεκρού Liam η οποία θα ψάξει να βρει τις αποδέλοιπες συφοριασμένες Michelle Rodriguez και Elizabeth Debicki για να αρπάξουν τα λεφτά από τα χέρια διεφθαρμένου τζακιού πολιτικών (πειστικότατο το δίδυμο Robert Duval - Collin Farrell ως αδίστακτος ρατσιστής πατέρας - πραγματιστής γιος) κι εδώ έρχεται -και - δε - δένει η άβολη σύγκριση με το Oceans 8, τουτέστιν η επαναδιήγηση του ανδρικού σπορ όπως εισήλθε στην κινηματογραφία στα 50sτο heist, ως ανατροπή των όρων δια της γυναικείας κατίσχυσης. Έλα όμως που ο Steve είναι φύσει αγέλαστος και υψιπετής στις αναζητήσεις του. Έτσι, χωρίς γκριμάτσες, χώνει και έναν πολιτικό συμμοριτισμό τον οποίο υπηρετεί με κλισεδιάρικη αγριότητα ο Daniel Kaluuya (Get Out) ώστε να φέρει τάχαμου προς τα αριστουργήματα του Coppola και του De Palma το αφήγημα.

Εκτιμώ τον McQueen και την αποκαλυπτική ωμότητα των εικόνων του όταν το όραμά του υπηρετεί μια σκληρή αλήθεια. Δεν υπολήπτομαι όμως επουδενί αναμασήματα – ξεράσματα ποπκόρν διατροφικής αξίας, με την προβιά μετα-φεμινιστικής πλειοδοσίας και πολιτικής της ράτσας για να βγει στο δια ταύτα τι; Αν προσέξεις το τελευταίο δίλεπτο το πως πακετάρει το φιλμ η κάμερα, παίρνεις όρκο πως η μονταζιέρα έπαιξε ερήμην του σκηνοθέτη, ώστε να βγουν τα $40Μ+ της παραγωγής. Δυο ώρες σιχασιάς και έλλειψης εμπιστοσύνης στην ανθρωπιά για να ακουμπήσει εντέλει το πηγούνι στο πάτωμα από το απροκάλυπτο φρουί γλασέ. Δεν το λες ξεπούλημα, νερό στο κρασί πάντως είναι αφού.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Νοεμβρίου 2018 από την Odeon!

Όλοι οι δρόμοι οδηγούν κάπου... Το Tuftland είναι μια ταινία μυστηρίου με γενναίες δόσεις από βουκολικό τρόμο αλλά και μαύρο χιούμορ βγαλμένο από το Twin Peaks. Είναι μια Σκανδιναβική εκδοχή ταινιών όπως το The Wicker Man και το Rosemary’s Baby, τοποθετημένο στα πανέμορφα και αχανή τοπία της Φινλανδίας. Έχει ως κεντρικό γνώμονα τη γυναίκα, και ακολουθώντας τη μεταφυσική οδό, όχι μόνο αναμιγνύει τα κινηματογραφικά είδη αλλά καταπιάνεται και με τρέχοντα θέματα όπως τα δικαιώματα της γυναίκας, τη σχέση του ανθρώπου με τη φύση και τη νεανική ανεργία. Το Tuftland είναι ένα από τα χαρακτηριστικά δείγματα της Φινλανδικής κινηματογραφικής επανάστασης, της οποίας ηγείται η ανερχόμενη ανεξάρτητη σκηνή. Η ταινία είναι βασισμένη στο ομώνυμο θεατρικό έργο της Neea Viitamäki. Βρισκόμενη εν μέσω μιας αποτυχημένης σχέσης, αδιάφορων σπουδών και οικονομικών προβλημάτων, η πεισματάρα φοιτήτρια κλωστοϋφαντουργίας Ιρίνα, αποφασίζει να δεχτεί μια πρόταση για καλοκαιρινή εργασία στο απομονωμένο αλλά αυτάρκες χωριό Κυρσύα. Ενώ η Ιρίνα καταφέρνει να βρει τα πατήματά της και αρχίζει να συνηθίζει τη ζωή στη μέση του απέραντου δάσους, οι εκ πρώτης όψεως άκακοι αλλά ιδιόρρυθμοι κάτοικοι του χωριού, αποκαλύπτουν το αληθινό τους πρόσωπο.

Σκηνοθετεί ο Roope Olenius και πρωταγωνιστούν οι Veera W. Vilo, Saara Elina, Miikka J. Anttila.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Νοεμβρίου 2018 από την Filmboy!

When the arcade closes, the fun begins! Οι αξιαγάπητοι Ραλφ και Βανέλοπη - το απροσάρμοστο δίδυμο με τη χρυσή καρδιά και τα μοναδικά ταλέντα- επιστρέφουν έξι χρόνια μετά την επιτυχημένη πρώτη ταινία που μας ταξίδεψε σε πρωτόγνωρες 2-bit περιπέτειες. Το Ραλφ Εναντίον Ίντερνετ (Ralph breaks the Internet), δημιούργημα κι αυτό της ομάδας που μας χάρισε την πρώτη αριστουργηματική περιπέτεια και τη βραβευμένη με Όσκαρ Ζωούπολη, αφήνει πίσω του τα videogames και τολμά να χαρτογραφήσει τον αχανή και εντυπωσιακό κόσμο του διαδικτύου, που με τη σειρά του θα αποδείξει αν μπορεί να αντέξει τις «καταστροφές» του Ραλφ. Στην ταινία εμφανίζονται καινούριοι ήρωες που κατοικούν στο διαδίκτυο, αλλά και όλες οι πριγκίπισσες της Disney σε μία από τις πιο ξεκαρδιστικές σκηνές στην ιστορία του animation. Πιστή στα νοήματα της πρώτης, η ταινία αγκαλιάζει τη διαφορετικότητα και τιμά τη φιλία, που όσα εμπόδια κι αν συναντήσει είναι το συνδετικό υλικό που κρατάει τους ήρωες μαζί για πάντα. Ο καταστροφέας Ραλφ και η πάντα ανήσυχη φίλη του Βανέλοπη ταξιδεύουν στον απίθανο κόσμο του διαδικτύου, αναζητώντας ένα ανταλλακτικό για να σώσουν το βιντεοπαιχνίδι της Βανέλοπη. Στην πορεία, οι δυο τους θα στηριχτούν στους κατοίκους του διαδικτύου, σε ένα ιντερνετικό επιχειρηματικό μυαλό, αλλά και στο πάνθεον των πριγκιπισσών της Disney, για να βρουν τον δρόμο τους.

Ακούγονται οι φωνές των John C. Reilly, Sarah Silverman, Gal Gadot, Taraji P. Henson, Jack McBrayer, Jane Lynch, Alan Tudyk και στην ελληνική μεταγλώττιση ακούγονται οι Βασίλης Αξιώτης, Δανάη Σκιάδη, Σοφία Τσάκα, Νίκος Παπακωνσταντίνου, Όθων Μεταξάς, Ιφιγένεια Στάικου, Ανδρέας Ευαγγελάτος, Ηλίας Ζερβός, Βασίλης Μήλιος.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Νοεμβρίου 2018 από την Feelgood Ent.!

Ζωή σαν φυλακή! Μία ανύπαντρη μητέρα που αγωνίζεται σκληρά για να τα βγάλει πέρα, βρίσκει δουλειά ως ελεγκτής διαβατηρίων σε αεροδρόμιο της Ισλανδίας. Κατά τη διάρκεια κάποιας βάρδιας, μια επίσης ανύπαντρη μητέρα από την Γουινέα-Μπισάου επιχειρεί να ταξιδέψει παράνομα προς τον Καναδά. Οι ζωές των δύο γυναικών διασταυρώνονται απρόσμενα και παρά τις πολιτισμικές διαφορές και τις αντιξοότητες, ο ευαίσθητος δεσμός που αναπτύσσεται ανάμεσά τους θα αποτελέσει τη μόνη τους ελπίδα απέναντι σε ένα απρόσωπο και άδικο σύστημα. Στιβαροί γυναικείοι χαρακτήρες, ανθρωπιά που δεν ενδίδει ποτέ σε μελοδραματισμούς, δυο θαυμάσιες πρωταγωνίστριες κι ένα ρεαλιστικό σινεμά πιστό στην παράδοση του Κεν Λόουτς και των αδερφών Νταρντέν, συνθέτουν το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Ísold Uggadóttir Ανάσα Ελευθερίας (And Breathe Normally) που απέσπασε το Βραβείο Σκηνοθεσίας στο φετινό Φεστιβάλ του Σάντανς.

Η Ísold Uggadóttir είναι βραβευμένη σκηνοθέτις από την Ισλανδία. Οι μικρού μήκους της έχουν προβληθεί σε πολλά φεστιβάλ, όπως αυτό του Σάντανς και το Telluride Film Festival. Οι διακρίσεις της περιλαμβάνουν πολλαπλές υποψηφιότητες για τα Edda Awards της Ισλανδίας και δύο βραβεία για μικρού μήκους. Πρωταγωνιστούν οι Kristín Þóra Haraldsdóttir, Babetida Sadjo, Patrik Nökkvi Pétursson.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Νοεμβρίου 2018 από την AMA Films!

Όλη η γειτονιά με συμπαθεί! Ο δύο φορές βραβευμένος με το Μέγα Βραβείο της Επιτροπής στις Κάννες Matteo Garrone (Reality, Gomorra) επιστρέφει με το Dogman, που αποτελεί την επίσημη πρόταση της Ιταλίας για το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας στην επικείμενη τελετή τον Φεβρουάριο του 2019. Η ιστορία, η οποία βασίζεται σε ένα πραγματικό περιστατικό που συγκλόνισε την Ιταλία και τον διεθνή τύπο με την αγριότητα της, βρίσκει στη μεθοδική προσέγγιση του Garrone μία ανεπιτήδευτη εξιστόρηση. Με φόντο τις παρακμιακές και την ίδια στιγμή καθηλωτικές παρυφές μιας μεγάλης πόλης, ο σκηνοθέτης επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος –μία διαδρομή που ξεκίνησε με τη διαβόητη ιταλική μαφία στο Gomorra - για να εστιάσει σε ένα πιο μικρής κλίμακας δράμα για τη συντριβή της αξιοπρέπειας και την εκδικητικότητα που γρυλίζει μέσα από τα δόντια του πιο αδύναμου κρίκου. Στις παρυφές μιας μητρόπολης, όπου ισχύει μόνο ο νόμος του πιο δυνατού, ο Marcello, ένας μικροκαμωμένος και ευγενικός άντρας, μοιράζει τις μέρες του ανάμεσα σε ένα κομμωτήριο για σκύλους, την αγάπη του για την κόρη του και μία αμφιλεγόμενη σχέση υποταγής με τον Simone, έναν πρώην πυγμάχο που τρομοκρατεί όλη τη γειτονιά. Αποφασισμένος να προφυλάξει την αξιοπρέπεια του, μετά από συνεχή ταπείνωση, ο Marcello καταστρώνει σχέδιο εκδίκησης με αναπάντεχη έκβαση.

Μια δραματική ταινία  με πρωταγωνιστή τον εξαιρετικό Marcello Fonte που απέσπασε το Βραβείο Αντρικής Ερμηνείας στις Κάννες. Πρωταγωνιστούν επίσης οι Edoardo Pesce, AlidaBaldari Calabria, Nunzia Schiano, Adamo Dionisi.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Νοεμβρίου 2018 από την Feelgood Ent.!

Έμειναν χωρίς τίποτα, είναι ικανές για τα πάντα! Βασισμένη στην ομώνυμη δημοφιλή βρετανική τηλεοπτική σειρά της Λίντα Λα Πλάντε, η ταινία Οι Χήρες (Widows) έρχεται σε σκηνοθεσία, σενάριο και παραγωγή του βραβευμένου με Όσκαρ® Steve McQueen (12 Χρόνια Σκλάβος, Όσκαρ® Καλύτερης Ταινίας). Σε συνεργασία με τη συν-σεναριογράφο και κορυφαία σε πωλήσεις συγγραφέα Gillian Flynn (Το Κορίτσι που Εξαφανίστηκε), έρχεται ένα ιλιγγιώδες, σύγχρονο θρίλερ με φόντο την εγκληματικότητα, το πάθος και τη διαφθορά: «Οι Χήρες» είναι η ιστορία για τέσσερις γυναίκες που δεν έχουν τίποτα κοινό μεταξύ τους παρά μόνο τα χρέη που τους άφησαν οι νεκροί σύζυγοί τους από τις εγκληματικές τους δραστηριότητες. Τοποθετημένο στο σύγχρονο Σικάγο, μέσα σε μια περίοδο αναταραχής, εντάσεις θα δημιουργηθούν όταν η Βερόνικα, η Άλις, η Λίντα και η Μπελ παίρνουν τη μοίρα τους στα χέρια τους και συνωμοτούν για να χτίσουν ένα μέλλον σύμφωνα με τους δικούς τους όρους.

Η βραβευμένη με Όσκαρ Viola Davis επιλέχθηκε για τον ρόλο της Βερόνικα Ρόουλινς, της χήρας που προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια της αφού ο σύζυγός της Χάρι (Liam Neeson) πεθαίνει σε μια αποτυχημένη ληστεία. Η Michelle Rodriguez υποδύεται τη Λίντα, μια αθώα και πιστή χήρα που προσπαθεί να κρατήσει ενωμένη την οικογένειά της μετά τον θάνατο του άντρα της. Στον ρόλο της Άλις, της Πολωνής μετανάστριας και καταπιεσμένης συζύγου, είναι η Elizabeth Debicki. Η τελευταία χήρα που συμπληρώνει την ομάδα είναι η Μπελ που την υποδύεται η Cynthia Erivo. Ο βραβευμένος με Χρυσή Σφαίρα Colin Farrell υποδύεται τον Τζακ Μάλιγκαν, έναν πολιτικό που ανακαλύπτει το πλάνο των πρωταγωνιστριών και γιο του Τομ Μάλιγκαν (Robert Duvall).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Νοεμβρίου 2018 από την Odeon!

Το τέρας που δημιούργησα

του zerVo (@moviesltd)

Η δραματική νουβέλα φαντασίας Frankenstein or The Modern Prometheus, κυκλοφόρησε στο Λονδίνο από τον εκδοτικό οίκο Lackington, Hughes, Harding, Mavor & Jones την 1η ημέρα της χρονιάς 1818 και μέσα στις 280 σελίδες του περιέγραφε με κάθε λεπτομέρεια, το ανορθόδοξο πείραμα του μυστηριώδη επιστήμονα Βίκτορ Φρανκενστάιν, για να επαναφέρει στην ζωή ένα πραγματικό τέρας, χρησιμοποιώντας τους απλούς κανόνες της φυσικής. Η αποδοχή του έργου από κοινό και κριτικούς υπήρξε ενθουσιώδης, εκτοξεύοντας στα ύψη τις πωλήσεις του βιβλίου, αλλά και προκαλώντας έκδηλο ενδιαφέρον για το ποιος ακριβώς κρύβεται πίσω από την συγγραφή του, μιας και στην πρώτη του κυκλοφορία, το όνομα του δημιουργού παρέμενε κρυφό. Έπρεπε να περάσει καιρός και το έργο να επανακυκλοφορήσει φέροντας στην μαρκίζα του την υπογραφή μιας γυναίκας λογοτέχνιδας, της Mary Shelley, που μεγάλο μέρος της διαδρομής της ζωής της, παρακολουθούμε στην ομώνυμη βιογραφική ταινία της Haifaa al-Mansour.

Αγγλία, αρχές του 19ου αιώνα. Μεγαλωμένη με φιλελεύθερες αρχές, από τον φημισμένο βιβλιοπώλη της πρωτεύουσας, Ουίλιαμ Γκόντγουιν, η ασυμβίβαστη Μαίρη, από πολύ μικρή ηλικία έδειξε την έφεση της στον σχεδιασμό ιστοριών με πρωταγωνιστές φαντάσματα και στοιχειά, χρησιμοποιώντας άλλωστε ως κοινό για την αφήγηση τους, τα ετεροθαλή αδέλφια της, την μικρότερη Κλερ και τον πιτσιρίκο Ουίλ. Κυνηγημένη από το πνεύμα μιας μητέρας - φεμινιστικό σύμβολο στην εποχή της, που ουδέποτε γνώρισε, αφού εκείνη έσβησε λίγο καιρό αφού την έφερε στον κόσμο, η Μαίρη, έφηβη ακόμη, θα δείξει τάσεις φυγής από την πατρική εστία και θα αναζητήσει την αφορμή για να κάνει το μεγάλο της όνειρο πραγματικότητα.

Στήριγμα που θα βρει στην εμφάνιση του νεαρού, ευγενικού, ιδιαίτερα γοητευτικού, αλλά και με ήδη έναν γάμο στο ενεργητικό του, ποιητή Πέρσι Σέλλεϋ. Μια γνωριμία που τάχιστα θα εξελιχθεί σε φλογερό πάθος, με αποτέλεσμα στα δεκαέξι της μόλις χρόνια, η ερωτοκτυπημένη Μαίρη να εγκαταλείψει το σπιτικό της, για να τον ακολουθήσει, ώστε να γίνουν ένα, ακολουθώντας πλάι του, μποέμικη ζωή, με στερήσεις και δίχως ανέσεις, μα με πνεύμα αχαλίνωτο και υπερήφανο. Ο ερχομός της μικρής τους κόρης, θα γεμίσει με ευτυχία το ζευγάρι των φιλόδοξων συγγραφέων, έστω και αν στην πορεία θα αποδειχθεί πως, άποροι και απένταροι, δεν θα μπορέσουν να προσφέρουν στο παιδί, ούτε την στοιχειώδη φροντίδα για να μεγαλώσει. Και ατυχώς μέσα στο κρύο και τις κακουχίες, θα αφήσει την τελευταία του πνοή, σκορπώντας την θλίψη και την απόγνωση στην ματιά της ούτε καν ενήλικης Μαίρη...

Αυτό ακριβώς είναι και το σημείο μηδέν, της ολοκληρωτικής έκρηξης που θα λάβει χώρα στον ψυχισμό της χαροκαμένης Κυρίας Σέλλεϋ, που σαν να μην την φτάνει το κακό που την βρήκε, έχει την υποχρέωση να ακολουθεί τις προσταγές ενός σταδιακά εξελισσόμενου σε μέθυσο, συζύγου, αλλά και τις νευρώσεις της κοκορόμυαλης αδελφής της, που επιθυμεί διακαώς να ακολουθήσει τα δικά της χνάρια. Και για να το επιτύχει θα την παρακινήσει να φύγουν όλοι μαζί, αντάμα, για την μακρινή Γενεύη, προκειμένου να περάσουν ένα καλοκαίρι ξενοιασιάς στην πολυτελή έπαυλη, του πάμπλουτου (και άσωτου) Λόρδου Μπάιρον, με τον οποίο διατηρεί ερωτικό δεσμό. Είναι η στιγμή, που η σχεδόν είκοσι χρόνων αδόκιμη γραφιάς, πάνω στα σκιάχτρα που ορίζουν τον περίγυρο της, θα κτίσει τα θεμέλια της συγγραφής του μυθιστορήματος που θα την κάνει ξακουστή σε όλο τον κόσμο. Τι πραγματικά τέρατα μπορεί να δημιουργήσει από την μια στιγμή στην άλλη ο ίδιος ο άνθρωπος?

Η πραγματικότητα είναι πως περίμενα με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον το δεύτερο δημιουργικό, μυθοπλαστικό βήμα, της πρώτης σκηνοθέτιδας από την περιοριστική σε ότι έχει να κάνει με τα δικαιώματα των γυναικών, Σαουδική Αραβία, κατόπιν της καθηλωτικής Wadjda, που υπήρξε μια από τις πιο καλογραμμένες κινηματογραφικές στιγμές του 2013. Σχεδόν βέβαιος πως η πρώτη αγγλόφωνη απόπειρα της δεν θα τύγχανε εφάμιλλης έμπνευσης, διατήρησα ζωντανή μια σχετικά αρνητική προδιάθεση ακόμη και στις στιγμές που το φιλμ εξελισσόταν και οι ρυθμοί του αργοί, υπνωτιστικοί, απίστευτα χαλαροί, δεν αναδείκνυαν την ουσία που η Ασιάτισσα δημιουργός ήθελε να τονίσει. Η νεανική απροσεξία της ματαιόδοξης πιτσιρίκας, θα πληρωθεί με το πιο ακριβό τίμημα και καμία ανοχή, άφεση αμαρτιών ή συγχώρεση δεν θα της δοθεί απλόχερα και από κανέναν. Αποκαμωμένη και απογοητευμένη, θα νιώσει πως οι πειραματικές δράσεις του ερευνητή Τζον Ουίλιαμ Πολιντόρι, που με την υψηλή τάση του ρεύματος καταφέρνει να κινεί κορμιά νεκρών, μπορούν να της δώσουν την ώθηση προς δημιουργία που πάντοτε, από τον καιρό που έλεγε σχημάτιζε παραμυθάκια με πεθαμένους, είχε ανάγκη.

Σαν δείγμα τυπικής γραφής του BBC, μολονότι δεν έχει καμία σχέση με την παραγωγή το βρετανικό τηλεοπτικό κανάλι παρά μόνο το ινστιτούτο σινεμά της μεγαλονήσου, μοιάζει στην υφή του το Mary Shelley. Ιδιόμορφα συγκινητικό, καθώς μια περίεργη, αλλόκοτη πραγματικότητα πλανάται στον αέρα, ειδικά τις δύσκολες στιγμές της απώλειας του βρέφους, το πόνημα της al-Mansour, ουδέποτε αγγίζει τις συγκλονιστικές στάθμες του Απαγορευμένου Ποδηλάτου, ούτε και πετυχαίνει να ενώσει με ακρίβεια την γραμμή που συνδέει τον ρεαλισμό με την αλληγορία. Συνεπώς αυτό που απομένει προκειμένου να μην πνιγεί μέσα στα ίδια του τα ονείρατα το biopic, είναι η για μια ακόμη φορά έξοχη εμφάνιση της εκφραστικής Elle Fanning, που κάνει ολόδικο της τον δύσκολο ρόλο της τρομαγμένης Μαίρης, χωρίς να χάνει δευτερόλεπτο τον έλεγχο, απόντων των αξιοπρεπών, έστω, υποστηρικτικών παρουσιών στο πλευρό της. Ήθελα να με πείσει το φιλμ, για τα κίνητρα της εκκολαπτόμενης πεζογράφου, δεν το πέτυχε απόλυτα δραματουργικά, δεν μηδενίζεται όμως η προσπάθεια, που αποξαρχής έμοιαζε δύσκολη, στα άπειρα χέρια μια ντιρέκτορος που δεν έχει γαλουχηθεί μέσα στις αρχές της κλασικής εγγλέζικης γραμματείας.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Νοεμβρίου 2018 από την Odeon

Ελέφαντες και Γάιδαροι

του zerVo (@moviesltd)

Ενδεχόμενα να μην έπιασε το εισπρακτικό ρεκόρ, ακόμη και του λιγότερο πετυχημένου επεισοδίου του Χαριποτερικού σίριαλ - μολονότι επέστρεψε στα ταμεία της Warner τα πενταπλάσια από τα 175 εκατομμύρια δολάρια που κόστισε - το εισαγωγικό όμως μέρος του σε εξέλιξη, πενταπλού κτυπήματος της συγγραφέως J.K, Rowling από τις πρώτες κιόλας στιγμές του απέδειξε πως μπορεί να σταθεί επάξια δίπλα στον εκδοτικό (και κατοπινά κινηματογραφικό) θρύλο. Και μάλιστα ακολουθώντας μια νοοτροπία εντελώς διαφορετική από εκείνη την παιδικο-εφηβική του διοπτροφόρου απρέντις, κινούμενο σε μονοπάτια σκοτεινότερα, πιότερο μουντά και περιπετειώδη, ρίχνοντας ταυτόχρονα μια κλεφτή ματιά σε ζητήματα πολιτικοκοινωνικά, μιας και το πλαίσιο που εντάσσεται το στόρι, συμβαδίζει με μια από τις πλέον δύσκολες στιγμές στην νεαρή αμερικάνικη ιστορία. Φανταστικά ζώα, μέρος δεύτερον λοιπόν...

Έχοντας μόλις συλληφθεί από τις δυνάμεις του Αμερικάνικου οργανισμού Μαγείας, που έχουν αντιληφθεί τις ανήθικες και ακραία καταστροφικές για το κοινό καλό φιλοδοξίες του, ο δαιμόνιος αρχιερέας Γκέλερτ Γκρίντελβαλντ, κατά την διάρκεια της μεταγωγής του στο σωφρονιστικό ίδρυμα που θα τον φιλοξενήσει, θα κατορθώσει με επιδέξιο, όσο και φονικό τρόπο, να αποδράσει, πετώντας στα ουράνια της Νέας Υόρκης. Και ελεύθερος πλέον, να θέσει σε εφαρμογή το ρυπαρό πλάνο του, να συγκεντρώσει δίπλα του, όσο περισσότερους χαρισματικούς μάγους μπορεί, μοιράζοντας τους ψεύτικες και παραπλανητικές υποσχέσεις, γύρω από την επιθυμία του να κτίσει έναν κόσμο φιλήσυχο και ειρηνικό, που τα ξόρκια και τα γητέματα θα μπορούν να λειτουργήσουν μόνον υπέρ της ανθρωπότητας.

Αντιλαμβανόμενος το επαίσχυντο σχέδιο του Γκρίντελβαλντ, ο Καθηγητής Άλντους Ντάμπλντορ, διακεκριμένο στέλεχος της κοινότητας των μάγων, θα στρατολογήσει τον ήδη δοκιμασμένο στις δύσκολες αποστολές, παλιό μαθητή του, Νιουτ Σκαμάντερ, που δείχνοντας και πάλι άγνοια του πραγματικού κινδύνου, θα πάρει το ρίσκο να ριχτεί στο κατόπι του διπρόσωπου λαϊκιστή. Έχοντας πάντοτε στο πλευρό του τον πιστό, μα και ερωτοκτυπημένο, φίλο του Τζέικομπ Κοβάλσκι, ο Νιουτ θα αναζητήσει τα ίχνη του μυστηριώδη, όπως σημαντικών μαγικών ικανοτήτων, Κρίντενς Μπέρμποουν, που αποτελεί τον υπ αριθμό ένα στόχο του Γκέλερτ για την σύσταση της ομάδας του.Την ώρα που οι εκπλήξεις στο διάβα του νεαρού, φιλόδοξου, αλλά και ατρόμητου θαυματοποιού, δεν θα έχουν τελειωμό.

Ταξίδεμα καινούργιο λοιπόν, μακριά από τον κόσμο τον απλοϊκό, τον επίπεδο και μονοδιάστατο, σε ένα περιβάλλον που για να το νοιώσει έστω κανείς, θα πρέπει να ανοίξει διάπλατα τους νοητικούς του ορίζοντες. Βόλτα, δεύτερη επί συνόλου πέντε εξαγγελθέντων από την παραγωγή, πρικουελική των όσων μας αφηγήθηκε εκεί κάπου στις αρχές του μιλένιουμ ο "Γουινγκάρντιουμ Λεβιόσα", που μας μεταφέρει χρονικά στην ζόρικη δεκαετία του 20', εποχή που το κραχ, διέλυσε ολοσχερώς την οικονομική και κοινωνική υπόσταση του Νέου Κόσμου. Στοιχείο ιστορικό, που δηλώνει το παρόν σε κάθε επιμέρους πλάνο του έργου, από της σύστασης του μάλιστα, δυο χρόνια πριν, καθώς η πλοκή είναι κτισμένη πάνω στα δεινά που προκάλεσε η χρηματιστηριακή καταστροφή. Φούσκα μαγική, που στήθηκε από τον κόσμο που δεν κρατά στο χέρι ραβδί, όπως άλλωστε και ο πόλεμος που πέρασε και ακόμη πιότερο αυτός που έρχεται. Κι εκεί ακριβώς στηρίζεται ολόκληρη η φιλοσοφία του δεδηλωμένου Σωτήρα Γκρίντελβαλντ, στην προπαγανδιστική μάχη του να πείσει τους αδαείς για το ανάξιο των πράξεων της αμαγείας και τις απεριόριστες δυνατότητες που έχει η δική του(ς) ομήγυρη, καθώς αποπειράται να σώσει τον κόσμο από κάθε λογής συμφορά. Διαχρονικό το κόλπο? Ακριβώς!

Κι εκεί εντοπίζεται μέσα σε ατούτο τον φαντασμαγορικό χαμό η ειδοποιός διαφορά της προσέγγισης του θέματος, επί χάρτου από την Rowling και επί σκηνής από τον, αν μη τι άλλο άριστο γνώστη της it's a kind of magic κατάστασης, David Yates, που αναπαριστά απίστευτα, όχι ρεαλιστικά, μα άκρως εντυπωσιακά, την ατμόσφαιρα της εποχής, μιξαρισμένη με τους εφετζίδικους τόνους που ταιριάζουν στην περίσταση. Η διαφοροποίηση καθώς δείχνει το μονοπάτι που κινείται το πρότζεκτ των Φανταστικών Ζώων, σε σχέση με τον Μικρό Χάρι, είναι πως αποτινάσσεται ο μανδύας της προσωποκεντρικότητας, αφού η αφήγηση δεν διαθέτει έναν και μοναδικό ήρωα στο μέσον της, που με τα κολπάκια του στο φινάλε θα βγει ο μεγάλος νικητής. Σταδιακά και όσο βαδίζουμε στην ολοκλήρωση του δεύτερου αυτού επεισοδίου, καταλαβαίνουμε πως το πλάνο αποκτά μια πιο ομαδική χροιά, με τα αντίπαλα στρατόπεδα - σε μια Marvelικού τύπου αναγωγή - να ορίζονται σιγά σιγά, προτού περάσουμε στα προσεχή και ενδεχόμενα πιο φασαριόζικα και ιντριγκαδόρικα μέρη.

Πιο περίπλοκα λες από αυτό εδώ το αστραφτερό adventure? Που αν δεν δώσεις σημασία ακόμη και στην πιο ασήμαντη σκηνούλα έχεις απολέσει και το αυγό και το πασχάλι, μιας και η παρέλαση των προσωπικοτήτων από το εκράν λαμβάνει μορφή καταιγίδας? Ιδίωμα άλλωστε της γραφής της J.K. η κομφουζιώδης κατάσταση που αποζητά το κάρφωμα του βλέμματος της πλατείας στην οθόνη, αλλιώς η μπάλα φεύγει εκτός γηπέδου ακόμη. Πέραν των ήδη γνώριμων προσώπων που μας συστήθηκαν στο part one (η όμορφη μάγα, λατρεμένη του Νιουτ, Τίνα - Katherine Waterstone, η μαγεμένη αδελφούλα της Κουίνι - Alison Sudol) εισέρχονται στο τερέν παίκτες καινούργιοι, που ο καθείς αναμένεται να δώσει την δική του ώθηση στο παραμύθι για να τσουλήσει κατά πως πρέπει. Με κυριότερη προσθήκη τον (ιδιαίτερο...) Νταμπλντορ, που υποδύεται ο Jude Law, αλλά και πολύ σημαντικά συν τις μορφές του διωκτικού Θησέα, αδελφού του Νιουτ (Callum Turner), του φίλιου όπως φαίνεται μάγου Γιουσούφ (William Nadylam), της μπερδεμένης Λέτα Λεστρέιντζ (η θυγατέρα Kravitz), μέχρι και της Ναγκίνι, που το όνομα σωστά παραπέμπει στο κομπανιέρο ερπετό του Λόρδου Βόλντεμορτ κι εδώ αποδίδεται στην ανθρώπινη φόρμα της από την Κορεάτισσα Claudia Kim.

Πέρα από τον κατακλυσμό των ονομάτων, που ορίζει και το μεγαλύτερο ζήτημα στην φιλμική αφήγηση, είναι σαφές πως οι δυνάμεις σταδιακά συσσωρεύονται στο πλευρό των αρχηγών της κάθε παράταξης. Κι αν στην κεκαλυμμένα διαβολική, είναι απόλυτα σίγουρο πως ηγέτης δεν είναι άλλος από τον Γκρίντελβαλντ, τον απρόβλεπτο Johnny Depp δηλαδή σε ακόμη ένα ιδιόρρυθμο μασκάρεμα, στην απέναντι τα γάντια ετοιμάζεται να φορέσει, ακόμη κι αν δεν το ξέρει ούτε ο ίδιος, ο χαμογελαστός ακόμη και σε συνθήκες δύσκολες Νιουτ, που φέρει την μορφή του πάντα αξιόλογου Eddie Redmayne, κερδίζοντας από νωρίς την μάχη της συμπάθειας. Πρωταγωνιστώντας σε σεκάνς ελκυστικές και γοητευτικές στο μάτι, που παρασέρνουν σε έναν κόσμο άλλο, μαγευτικό και ονειρώδη, πάντοτε όμως δεμένο με έναν πανίσχυρο κρίκο με τον δικό μας τον ρεαλιστικό. Σαν σε αλληγορία ένα πράγμα. Και αυτό είναι το μεγάλο κέρδος των Beasts τώρα που πάτησαν το κουμπάκι του Pause, δίνοντας εκ νέου ραντεβού σε δυο Νοέμβρηδες από τώρα. Θα αξίζει και πάλι η αναμονή, είμαι απόλυτα βέβαιος!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Νοεμβρίου 2018 από την Tanweer