Movies Ltd

Φθινοπωρινή σονάτα...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Όταν ξεπουλάς τα πάντα τι σώζει την αξιοπρέπειά σου;

Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος το 1973 στην Παραγουάη Marcelo Martinessi. Έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της τον περασμένο Φεβρουάριο στο φεστιβάλ Βερολίνου, όπου συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα. Εκεί, τιμήθηκε με τρία βραβεία: Αργυρή Άρκτος Alfred Bauer Κινηματογραφικής Πρωτοπορίας, Αργυρή Άρκτος Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας (για την Ana Brun) και το βραβείο της FIPRESCI.

Το φιλμ Οι Κληρονόμοι (Las Herederas / The Heiresses) τιμήθηκε και με το βραβείο «Χρυσή Αθηνά», Καλύτερης Ταινίας στο 24ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας – Νύχτες Πρεμιέρας. Και είναι και η επίσημη πρόταση της Παραγουάης για το ξενόγλωσσο Όσκαρ.

Η υπόθεση: Η Τσέλα και η Τσικίτα, δύο γυναίκες που προέρχονται από ευκατάστατες οικογένειες της Ασουνσιόν στην Παραγουάη, συμβιώνουν για πάνω από 30 χρόνια. Κάποτε ζούσαν τον έρωτά τους, πλέον είναι όπως κάθε ζευγάρι μετά από τόσα χρόνια συμβίωσης. Το τελευταίο διάστημα η οικονομική τους κατάσταση δεν είναι καλή κι αρχίζουν να πουλάνε κάποια από τα αντικείμενα που έχουν κληρονομήσει. Όταν η Τσικίτα καταδικάζεται για απάτη λόγω των συσσωρευμένων χρεών τους και φυλακίζεται, η Τσέλα αναγκάζεται να βγει από το καβούκι της. Και χρησιμοποιώντας την παλιά Μερσεντές του πατέρα της, καταλήγει να κάνει την οδηγό για μια παρέα ηλικιωμένων και πλούσιων κυριών. Κι ας μην είναι το δίπλωμα οδήγησής της σε ισχύ. Η Τσέλα συνηθίζει σε ένα καινούριο τρόπο ζωής. Τα πράγματα θα γίνουν ακόμα πιο ενδιαφέροντα για την Τσέλα όταν γνωρίσει την Άντζι, μια πολύ πιο νέα γυναίκα. Κάτι ξυπνάει μέσα στην Τσέλα, κάτι κοιμισμένο εδώ και πολύ καιρό. Κάτι που θα την οδηγήσει σε αποφάσεις και κινήσεις τις οποίες ούτε που φανταζόταν λίγο καιρό πριν.

Η άποψή μας: Η Παραγουάη, μαζί με τη Βολιβία και τη Βραζιλία, χαρακτηρίζονται ως η «Καρδιά της Αμερικής» (ομιλώντας για τη Λατινική), ήτοι ως Corazón de América. Αυτή η χώρα, λοιπόν, είναι μία από τις... κορυφαίες σε ότι αφορά την παραμονή δικτατορικού καθεστώτος στην εξουσία! Ο Alfredo Stroessner Matiauda, γιος Γερμανού μετανάστη (!!!) εγκατέστησε χούντα στη χώρα και κυβέρνησε με στρατιωτικό νόμο από το 1954 έως το 1989!!! 35 ολόκληρα χρόνια! Και εννοείται ότι δεν έφυγε από την εξουσία μόνος του. Τον έριξε μια άλλη χούντα! Τέλος πάντων, πλέον υπάρχει δημοκρατία στη χώρα, με διαλείμματα... δικτατορίας! Τα τόσα πολλά χρόνια στρατιωτικής διακυβέρνησης, όμως, άφησαν βαθιά τα σημάδια τους στην κοινωνία της Παραγουάης. Λέγεται πως στη χώρα μπορεί ακόμα να διακρίνει κανείς τις μεγαλύτερες διαφορές ανάμεσα στις τάξεις. Η ανώτερη τάξη απολάμβανε και συνεχίζει να απολαμβάνει απίστευτα προνόμια, την ίδια ώρα που οι φτωχοί ζούσαν σε άθλιες συνθήκες. Η χώρα είναι περίπου 3,5 φορές μεγαλύτερη από την Ελλάδα κι έχει πληθυσμό περίπου τα 3/4 της χώρας μας.

Σ' αυτήν την παράξενη χώρα, λοιπόν, και συγκεκριμένα στην πρωτεύουσα Ασουνσιόν, τοποθετεί τη δράση της ταινίας του ο Martinessi. Ένα χαμηλότονο δράμα χαρακτήρων, με περισσή φροντίδα στις λεπτομέρειες, που υμνείται παντού από τους κριτικούς, πιστεύω όμως πως δεν θα έχει την ίδια δοξαστική αντιμετώπιση και από τους θεατές. Ιδίως τους ανυπόμονους. Εννοείται ότι απευθύνεται σε κοινό των art κινηματογράφων και όχι των μπλοκμπαστεράδικων μούλτιπλεξ. Ακόμα κι αυτό το κοινό, όμως, δύσκολα θα εντυπωσιαστεί από όσα έχει να προσφέρει το φιλμ. Σε πρώτο επίπεδο έχουμε την παρουσίαση του πορτρέτου μιας γυναίκας, της Τσέλα. Στη σχέση της με την Τσικίτα, αυτή είναι η καλομαθημένη του ζευγαριού. Ή καλύτερα, η κακομαθημένη. Ακολουθεί καθημερινά, ευλαβικά τη ρουτίνα της και δεν της αρέσουν οι αλλαγές. Ακόμα και ο δίσκος σερβιρίσματός της περιέχει πάντοτε τα ίδια πράγματα, στην ίδια θέση!

Την πληγώνει πολύ το γεγονός ότι πρέπει να ξεπουλήσουν πράγματα από την περιουσία τους για να επιβιώσουν. Δεν μπορεί όμως να στερηθεί και πράγματα, όπως οι υπηρεσίες μιας οικιακής βοηθού, κι ας είναι άβγαλτη και άπειρη, καθώς έμπειρη, δεν μπορεί να την πληρώσει. Η Τσέλα είναι μια γυναίκα «παγωμένη», στεγνή συναισθηματικά, που αγαπάει την Τσικίτα με μια αίσθηση καθήκοντος περισσότερο παρά με ερωτικό πάθος, που δεν βγαίνει έξω στον κόσμο, που προτιμά την αδράνεια χίλιες φορές από οποιαδήποτε ενεργητική προσπάθεια αλλαγής των δεδομένων της. Είναι κοινωνικά παράλυτη. Η Τσικίτα είναι πιο πρακτική. Πιο προσαρμοστική. Δεν αφήνει το περιβάλλον να την επηρεάζει. Ακόμα και στη φυλακή εντάσσεται μια χαρά. Φροντίζει ώστε όσο βρίσκεται στη φυλακή να μην αλλάξουν και πολύ τα πράγματα για την Τσέλα. Να έχει όση βοήθεια χρειάζεται. Και χρειάζεται πολύ βοήθεια.

Ευτυχώς για την Τσέλα, όμως, ένα τυχαίο γεγονός θα την αλλάξει. Το να βγαίνει με το αμάξι, τη βοηθάει. Το να μιλάει με τις γηραιές κυρίες που μεταφέρει, την κοινωνικοποιεί. Η αστική της ανατροφή δεν της επιτρέπει αρχικά να αμείβεται για τις υπηρεσίες της. Μετά την πρώτη άρνηση, όμως, δέχεται. Γίνεται κάτι σαν υπηρεσία uber, μη έχοντας κανέναν πάνω από το κεφάλι της. Και διασκεδάζει, και βγαίνει από το σπίτι, και ακούει κουτσομπολιά, και κοινωνικοποιείται και βγάζει και χρήματα! Αυτό που την ταρακουνάει περισσότερο, όμως, είναι η επαφή της με την Άντζι. Μια γυναίκα απολύτως αισθησιακή, μια γυναίκα που την ξυπνά ακόμα περισσότερο, μια γυναίκα που της υπενθυμίζει πως είναι ζωντανή κι όχι μια ζωντανή νεκρή. Εννοείται ότι συνεχίζει να επισκέπτεται την Τσικίτα στις φυλακές, αλλά πλέον αποσταθεροποιείται. Μέχρι και τις μέρες του επισκεπτηρίου μπερδεύει! Το... σοκ είναι μεγάλο. Η Τσέλα αρχίζει να προσέχει λίγο περισσότερο τον εαυτό της, να καλλωπίζεται, κυρίως αυτό: να αδημονεί να συναντήσει την Άντζι. Τι θα κάνει, όμως, στο (πρώτο) κρίσιμο σημείο; Και τι θα κάνει όταν η Τσικίτα βγει από τη φυλακή; Τίποτα πλέον δεν θα είναι το ίδιο.

Ο σκηνοθέτης (που υπογράφει και το σενάριο) επιχειρεί το δικό του «Gloria». Και μπορεί ο Sebastián Lelio (από μια άλλη, μικρή χώρα της Λατινικής Αμερικής, τη Χιλή) να έφτιαξε καλύτερη ταινία, πιο ζωντανή, πιο ενεργητική, αυτό δεν σημαίνει πως ο Martinessi δεν δικαιούται επαίνων για τη δουλειά του. Βγάζει μια τρομερή, εσωτερική ερμηνεία από την Ana Brun στο ρόλο της Τσέλα, κι ας είναι αυτή η πρώτη φορά που η Brun παίζει σε ταινία! Έχει την καταπληκτική κι όντως εντελώς sensual Ana Ivanova να βάζει φωτιά στην οθόνη ως η Άντζι.

Κι αν προσέξετε, αυτή είναι μια ταινία από την οποία λείπουν εντελώς οι άνδρες! Ούτε καν στους δρόμους θαρρείς δεν κυκλοφορούν! Δεν θυμάμαι πλάνο της ταινίας στο οποίο υπάρχουν άνδρες! This is a woman's world! Οι ρυθμοί είναι ήσυχοι χωρίς να είναι κουραστικοί. Και σε δεύτερο επίπεδο το πορτρέτο της συγκεκριμένης γυναίκας γίνεται το πορτρέτο μιας ολόκληρης κοινωνίας, μιας ολόκληρης χώρας. Που μένει προσκολλημένη στα περασμένα μεγαλεία και δεν κάνει κάτι για να αλλάξει, να βρεθεί συντονισμένη στα νέα δεδομένα. Όμορφη, γλυκιά ταινία, που ανταμείβει τους υπομονετικούς θεατές.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Νοεμβρίου 2018 από την Weird Wave!

Ένα πορτρέτο των φύλων, της ταυτότητας και της επιμονής

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Γεννιέσαι ή γίνεσαι;

Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο νεαρότατος Βέλγος Lukas Dhont. Την έμπνευση για την ταινία την πήρε όταν έπεσε στα χέρια του ένα άρθρο εφημερίδας που μιλούσε για ένα αγόρι, το οποίο όχι μόνο ήθελε να είναι κορίτσι αλλά ήθελε να γίνει μπαλαρίνα. Το συγκεκριμένο άτομο παραβρέθηκε στην παγκόσμια επίσημη πρεμιέρα της ταινίας στο περασμένο φεστιβάλ των Καννών.

Η ταινία Κορίτσι (Girl) συμμετείχε στο τμήμα «Ένα Κάποιο Βλέμμα» στο περασμένο φεστιβάλ των Καννών, όπου και κέρδισε μια σειρά από βραβεία: Χρυσή Κάμερα (καλύτερη ταινία πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη από όλα τα τμήματα του φεστιβάλ), Queer Palm (καλύτερη queer ταινία από όλα τα τμήματα του φεστιβάλ), καλύτερης ανδρικής ερμηνείας στο τμήμα (για τον Victor Polster) και το βραβείο FIPRESCI του τμήματος. Το φιλμ αποτέλεσε την ταινία λήξης του περασμένου φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Έχει δύο υποψηφιότητες στα Ευρωπαϊκά Βραβεία Κινηματογράφου (καλύτερης ταινίας και ανδρικής ερμηνείας). Κι αποτελεί την επίσημη πρόταση του Βελγίου για το ξενόγλωσσο Όσκαρ.

Η υπόθεση: Η 15χρονη Λαρά είναι αποφασισμένη να γίνει επαγγελματίας μπαλαρίνα. Με την υποστήριξη του πατέρα της, ρίχνεται στην απόλυτη μάχη. Μετακομίζουν προκειμένου να βρεθούν σε μια καλύτερη σχολή χορού. Οι συνθήκες είναι αυτές που πρέπει. Η αγανάκτηση και η ανυπομονησία της Λαρά, όμως, μεγαλώνουν καθώς συνειδητοποιεί ότι το σώμα της δεν ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του κλασικού χορού – κι αυτό επειδή γεννήθηκε αγόρι.

Η άποψή μας: Υπάρχουν άνθρωποι που τρέχουν σε υπερμαραθώνιους. Υπάρχουν άνθρωποι που σκαρφαλώνουν σε απότομες πλαγιές βουνών χωρίς σύνεργα – μόνο με τα χέρια τους. Υπάρχουν άνθρωποι που κολυμπάνε στα στενά της Μάγχης. Υπάρχουν άνθρωποι που περπατούν σε ένα λεπτό σχοινί σε ύψος 100 μέτρων και βάλε από το έδαφος. Δεν είναι κοινοί θνητοί όλοι αυτοί. Είναι σχεδόν υπεράνθρωποι. Ποιο είναι το κοινό τους χαρακτηριστικό; Πιέζουν τον εαυτό τους στα άκρα. Μόνος τους αντίπαλος: ο εαυτός τους. Και η Λαρά (που λεγόταν Βίκτορ) πιέζει τον εαυτό της στα άκρα. Κι έχει ως μόνο αντίπαλο τον εαυτό της. Δεν είναι υπεράνθρωπος. Προσπαθεί όμως να είναι άνθρωπος με τους δικούς της όρους, με τα δικά της στάνταρ.

Ο (ταξιτζής) πατέρας της τη λατρεύει. Στο σχολείο είναι οι πάντες υποστηρικτικοί – μόνο ένα μικρό περιστατικό (στο πάρτι) θα μπορούσε να περιγραφεί ως μπούλινγκ, αλλά όχι τίποτε εξαιρετικά δραματικό. Ο ψυχοθεραπευτής της τη βοηθάει. Οι γιατροί, από κοντά, με κατανόηση και πραγματική διάθεση αρωγής. Ο μικρούλης της αδελφός την αποδέχεται όπως είναι. Όλα βαίνουν καλώς. Καμία σύγκρουση με κανέναν εξωτερικό παράγοντα. Οπότε, γιατί η Λαρά είναι δυστυχισμένη; Μα γιατί δεν της αρέσει αυτό που βλέπει στον καθρέφτη. Κρύβει το πέος της με γάζες – κάτι φοβερά επίπονο – και αποφεύγει να πίνει νερό για να μην πηγαίνει συχνά στην τουαλέτα. Γιατί τότε θα πρέπει να βγάζει τις γάζες. Και να βλέπει εκείνο που μισεί περισσότερο: το μόριό της. Αυτό που την εμποδίζει περισσότερο από καθετί να γίνει γυναίκα. Όπως αισθάνεται. Όπως την έχουν δεχτεί και αποδεχτεί οι πάντες γύρω της. Δεν έχει υπομονή. Βιάζεται. Βιάζεται να γίνει γυναίκα και με τη βούλα. Βιάζεται να γίνει μπαλαρίνα. Καταπονεί το σώμα της, καταπονεί τον εαυτό της, καταπιέζεται με περισσότερους από έναν τρόπους, αλλά εκεί. Κάθε ώρα που περνάει ως αγόρι, της είναι μαρτύριο. Είναι έφηβη. Βιάζεται. Και προκειμένου να πετύχει αυτό που θέλει δεν θα σταματήσει πουθενά…

Αν μη τι άλλο, είναι πολύ ενδιαφέρον αυτό το κινηματογραφικό ντεμπούτο ενός πολλά υποσχόμενου νέου σκηνοθέτη. Κι ενώ πολλά στοιχεία της ταινίας δείχνουν άνθρωπο με ταλέντο και πολύ ώριμο τόσο για την ηλικία του όσο και για την εμπειρία του στο σινεμά, υπάρχουν και αρκετά άλλα, αναμενόμενα σε παρθενική εμφάνιση, που μειώνουν τη δυναμική της ταινίας. Έτσι κι αλλιώς, όμως, οι επιδόσεις είναι υψηλές. Κατασκευαστικά, έχουμε μια υπέροχη δουλειά. Ο διευθυντής φωτογραφίας δεν χρησιμοποιεί τεχνητό φωτισμό, κάτι που προσθέτει στον νατουραλισμό (και την ομορφιά) της ταινίας. Γιατί, δεν θα δείτε πολλές ταινίες εκεί έξω στις οποίες, σε μια σκηνή, το κρύψιμο του ήλιου πίσω από ένα σύννεφο, αποτυπώνεται ξεκάθαρα στη σκηνή! Οι σκηνές του χορού δείχνουν την προσπάθεια και το πείσμα της Λαρά. Ξανά και ξανά και δώστου καταπόνηση και να τα ματωμένα δάχτυλα – εδώ ένα μικρό φάουλ: το να δείχνεις μια φορά μέσω των δαχτύλων την καταπόνηση είναι σεβαστό, όταν επαναλαμβάνεται σημαίνει πως θέλεις να εκβιάσεις συναισθηματικά το κοινό.

Και η αλήθεια είναι πως όταν είδα την ταινία στο «Ολύμπιον», μετά την τελετή λήξης του φεστιβάλ, το κοινό αντιδρούσε σωματικά. Άκουγες τα «αχ» και τα «ωχ» να δονούν την ατμόσφαιρα. Άρα, η ταινία κάνει γκελ στο κοινό. Σε μας τους κριτικούς (καλά, βάλτε το σε εισαγωγικά αν θέλετε τον όρο) δεν μας αρέσουν αυτά. Και υπάρχει και το ζήτημα του φινάλε. Και της πολιτικής ορθότητας. Ο σκηνοθέτης κινείται επί ξυρού ακμής. Είναι η λύση που δίνει ρεαλιστική; Ή είναι χειριστική; Δικαιολογείται η απόφαση της Λαρά από όσα έχουμε δει προηγουμένως; Ή μας τραβάει ο Dhont το χαλί κάτω από τα πόδια μας; Γιατί είναι τόσο κλειστός χαρακτήρας η Λαρά; Γιατί δεν επικοινωνεί με κανέναν; Γιατί λείπει εντελώς η μητέρα από την εικόνα, από την ταινία; – ούτε καν αναφορά γίνεται στην απουσία της. Δικαιολογούνται τα πάντα όλα από την εφηβεία; Δικαιολογούνται όλα από την ορμονοθεραπεία;

Ναι, είναι πάρα πολλά τα ερωτήματα που θέτει η ταινία στον σκεπτόμενο θεατή. Θα υπάρξουν οι lovers, που θα δεχτούν αυτό που βλέπουν ως μια ωδή στη διαφορετικότητα, την αυτοδιαχείριση, το όνειρο. Θα υπάρξουν οι haters, που θα κλοτσήσουν στην βίαιη συμμόρφωση στη νόρμα που επιβάλλουν οι καιροί, όπου όλα δικαιολογούνται στο όνομα της πολιτικής ορθότητας. Θα υπάρξουν οι στενόμυαλοι φασίστες (ναι, υπάρχουν και τέτοιοι – προφανώς δεν θα πάνε να δουν την ταινία αυτοί...). Και θα υπάρξουν και οι ψύχραιμοι, εκείνοι που θα εκτιμήσουν την ταινία για όσα ενδιαφέροντα έχει να πει και τον τρόπο που τα λέει, αλλά δεν θα κλείσουν τα μάτια και στα φάουλ. Το σίγουρο είναι πως αυτή είναι μια ταινία που θα προκαλέσει συζητήσεις και σούσουρο. Το άλλο σίγουρο είναι πως ο (πρωτοεμφανιζόμενος) πρωταγωνιστής Victor Polster δίνει μια απίστευτη, εντελώς πειστική ερμηνεία. Το ακόμα πιο σίγουρο είναι (κι αυτό ισχύει για όλες τις ταινίες): δείτε την για να βγάλετε μόνοι σας τα συμπεράσματά σας, χωρίς ποδηγετήσεις και επηρεασμούς.

ΥΓ: Έχει πλάκα, όμως, αν σκεφτεί κανείς πόσο πρωτοπόρος ήταν στην εποχή του ο Marco Ferreri και «Η τελευταία γυναίκα» του. Μια ταινία, που αν γυριζόταν σήμερα, θα άκουγε τα σκολιανά της...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Νοεμβρίου 2018 από την Seven Films!

Ο μεγαλύτερος της έρωτας ήταν η έμπνευση! 200 χρόνια μετά την έκδοση του «Φρανκενστάιν», η Μαίρη Σέλλεϋ (Mary Shelley) έρχεται για να μας συστήσει τη γυναίκα που βρίσκεται πίσω από τη συγγραφή του βιβλίου που στιγμάτισε την παγκόσμια λογοτεχνία. Η ταινία σκιαγραφεί το ειδύλλιο ανάμεσα στον ποιητή Πέρσι Σέλλεϋ και τη 16χρονη Μαίρη Γουόλστονκραφτ Γκόντγουιν που είχε ως αποτέλεσμα τη συγγραφή της εμβληματικής γοτθικής νουβέλας από την Γκόντγουιν, σε μια εποχή κατά την οποία οι γυναίκες συγγραφείς δεν έχαιραν ιδιαίτερου κύρους. Το σενάριο της «Μαίρη Σέλλεϋ» είναι γυναικεία υπόθεση αφού η συγγραφή του ανήκει σε δύο γυναίκες, την Emma Jensen και συμπληρωματικά την υποψήφια για βραβείο BAFTA σκηνοθέτιδα Haifa Al Mansour.

Για την πρωταγωνίστρια Elle Fanning αυτή η ταινία ήταν η πρώτη της επαφή με το συγκεκριμένο είδος και τα κοστούμια εποχής ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία για εκείνη. Ο Douglas Booth κρατά τον ρόλο του Πέρσι Σέλλεϋ, ο Tom Sturridge ενσαρκώνει τον Λόρδο Βύρωνα και η Bel Powley υποδύεται την Κλερ, αδελφή της Μαίρη.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Νοεμβρίου 2018 από την Odeon!

Το Αιγαίο ανήκει στους ψάρακες του! Το Αιγαίο SOS έρχεται στη μεγάλη οθόνη από τον σκηνοθέτη Πιέρρο Ανδρακάκο (Παρθένα ζωή, Μοντέρνα οικογένεια, Ταμάμ, Οι Βασιλιάδες, Λατρεμένοι μου γείτονες, Safe Sex). Η ταινία αποτελεί την πρώτη κινηματογραφική δουλειά του Πιέρρου Ανδρακάκου ως σκηνοθέτη, αφού έχει συμμετάσχει στο παρελθόν ως βοηθός σκηνοθέτη σε μεγάλες διεθνείς παραγωγές όπως «Το Μαντολίνο του Λοχαγού Κορέλι» και «Lara Croft Tomb Raider: The Cradle of Life». Καλοκαίρι 2018. Ελληνικές και τουρκικές φρεγάτες οργώνουν το Αιγαίο. Ένας μεγάλος σεισμός όμως φέρνει στην επιφάνεια μια βραχονησίδα σε διεθνή χωρικά ύδατα. Έλληνες και Τούρκοι στέλνουν άμεσα στρατεύματα για να καταλάβουν το νησί. H κάθε διμοιρία καταλαμβάνει περίπου…από μισό. Τα αστεία αλλά και σοβαρά περιστατικά μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων δεν αργούν να πάρουν διαστάσεις τσουνάμι.

Στην ταινία συμμετέχουν οι ηθοποιοί Θοδωρής Αθερίδης, Πάνος Βλάχος, Ευαγγελία Συριοπούλου, Μιχάλης Λεβεντογιάννης, Κωνσταντίνος Μπιμπής, Nina Senicar, Νίκος Μίχας, Κωνσταντίνος Γεωργαλής, Σοφία Παυλίδου, Jerome Kaluta, Δήμητρα Κολλά, Κωνσταντίνος Μουταφτσής, Γιάννης Ζωγράφος, Κωνσταντίνος Αρνόκουρος, Fu Yin.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Νοεμβρίου 2018 από την Odeon!

Ποτέ δεν είναι αργά για να ξαναρχίσεις! Οι Κληρονόμοι (Las Herederas / The Heiresses) του Marcelo Martinessi είναι το φιλμ που απέσπασε την φετινή Χρυσή Αθηνά Καλύτερης Ταινίας στο 24ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας – Νύχτες Πρεμιέρας και ακόμη Τρία Βραβεία στο 68ο Φεστιβάλ Βερολίνου: Αργυρή Άρκτος Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας / Αργυρή Άρκτος Alfred Bauer Κινηματογραφικής Πρωτοπορίας / Βραβείο FIPRESCI Διεθνούς Διαγωνιστικού, ενώ αποτελεί και την Επίσημη Πρόταση της Παραγουάης για το Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας 2019. Η Τσέλα και η Τσικίτα, δύο γυναίκες που προέρχονται από ευκατάστατες οικογένειες της Ασουνσιόν στην Παραγουάη, συμβιώνουν για πάνω από 30 χρόνια. Το τελευταίο διάστημα η οικονομική τους κατάσταση δεν είναι καλή κι αρχίζουν να πουλάνε κάποια από τα αντικείμενα που έχουν κληρονομήσει. Όταν η Τσικίτα καταδικάζεται για απάτη λόγω των χρεών και φυλακίζεται, η Τσέλα αναγκάζεται να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα και καταλήγει να κάνει την οδηγό για μια παρέα ηλικιωμένων και πλούσιων κυριών. Η Τσέλα συνηθίζει σε ένα καινούριο τρόπο ζωής, κι όλα αλλάζουν όταν γνωρίζει την αρκετά νεότερή της Άντζι που της κεντρίζει το ενδιαφέρον και την ωθεί να βγει από το καβούκι της και να κάνει την προσωπική της επανάσταση.

Τους βασικούς πρωταγωνιστικούς ρόλους μοιράζονται οι Ana Brun, Margarita Irun, Ana Ivanova.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Νοεμβρίου 2018 από την Weird Wave!

Ένα πορτρέτο των φύλων, της ταυτότητας και της επιμονής. Έχοντας αποσπάσει την Χρυσή Κάμερα του πρόσφατου φεστιβάλ Καννών 2018, το βραβείο καλύτερης ερμηνείας αλλά και το έπαθλο της Fipresci, όπως και 2 Υποψηφιότητες στα Ευρωπαϊκά Βραβεία Κινηματογράφου, Καλύτερης Ταινίας και Καλύτερης Ανδρικής Ερμηνείας η νέα ταινία του Lukas Dhont, Κορίτσι (Girl) αποτελεί την υποψηφιότητα του Βελγίου στην δημοφιλή Οσκαρική κατηγορία των μη αγγλόφωνων. Η 15χρονη Λάρα είναι αποφασισμένη να γίνει επαγγελματίας μπαλαρίνα. Με την υποστήριξη του πατέρα της, ρίχνεται στην απόλυτη μάχη. Η αγανάκτηση και η ανυπομονησία της μεγαλώνουν καθώς συνειδητοποιεί ότι το σώμα της δεν ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του κλασικού χορού- γιατί γεννήθηκε αγόρι.

Τους βασικούς πρωταγωνιστικούς ρόλους μοιράζονται οι Victor Polster και Arieh Worthalter.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Νοεμβρίου 2018 από την Seven Films!

Ποιος θα αλλάξει το μέλλον? Τα Φανταστικά Ζώα: Τα εγκλήματα του Γκρίντελβαλντ (Fantastic Beasts: The Crimes of Grindelwald), είναι η δεύτερη από τις συνολικά πέντε ταινίες του Wizarding World της J. K. Rowling. Αδιαμφισβήτητα μία από τις πολυαναμενόμενες κινηματογραφικές εμπειρίες της χρονιάς, η εντυπωσιακή υπερπαραγωγή φέρει την υπογραφή της συναρπαστικής πένας της J. K. Rowling και της έμπειρης σκηνοθεσίας του David Yates, που επιστρέφει στην καρέκλα που κατέχει ήδη από τις ταινίες του Χάρι Πότερ. Ο κόσμος των μάγων είναι διχασμένος, παλιά και καινούρια νήματα υφαίνονται αριστοτεχνικά και το δεύτερο μέρος προσφέρει χορταστικό θέαμα ανοίγοντας την όρεξη για ακόμα περισσότερη μαγεία με τον τρόπο της Ρόουλινγκ. Στο τέλος της πρώτης ταινίας, ο ισχυρός σκοτεινός μάγος Γκέλερτ Γκρίντελβαλντ συλλαμβάνεται με τη βοήθεια του Νιουτ Σκαμάντερ από το MACUSA (Συνέδριο Μαγείας των ΗΠΑ). Τηρώντας την απειλή του, ο Γκρίντελβαλντ καταφέρνει να διαφύγει. Στόχος του είναι να συγκεντρώσει γύρω του όσους περισσότερους - ανυποψίαστους για τους πραγματικούς σκοπούς του - συμμάχους μπορεί,ώστε να θέσει σ ΄εφαρμογή το σχέδιό του: ν’ αναθρέψει καθαρόαιμους μάγους που θα καταδυναστεύουν όλα τα Άμαγα πλάσματα. Σε μια προσπάθεια ν’ ανατρέψει τα σχέδια του Γκρίντελβαλντ, ο Άλμπους Ντάμπλντορ καλεί τον πρώην μαθητή του Νιουτ Σκαμάντερ, που δέχεται να τον βοηθήσει, αγνοώντας τους αληθινούς κινδύνους. Πολύ γρήγορα οι μάσκες θα πέσουν και οι διαχωριστικές γραμμές θα τεθούν, καθώς δοκιμάζεται η αγάπη και η αφοσίωση, ακόμη και ανάμεσα στους πιο κοντινούς φίλους ή στα μέλη της ίδιας οικογένειας,σ’ έναν κόσμο μαγείας που διχάζεται όλο και περισσότερο.

Στον ρόλο του μαγικοζωολόγου Νιουτ Σκαμάντερ επιστρέφει ο βραβευμένος με Όσκαρ Eddie Redmayne («Θεωρία των Πάντων»). Το δίπολο του καλού και του κακού εκπροσωπείται επάξια από τον Johnny Depp στον ρόλο του σκοτεινού μάγου Γκρίντελβαλντ και την καινούρια, πανέξυπνη προσθήκη του Jude Law που υποδύεται τον πολυαγαπημένο Ντάμπλντορ -σε πιο νεαρή ηλικία από την εποχή του Χάρι Πότερ και τη διεύθυνση του Χόγκουαρτς. Στην περιπετειώδη διαδρομή του Σκαμάντερ μέχρι το Παρίσι, εμφανίζεται η Τίνα και η Κουίνι Γκόλντστιν καθώς και ο Τζέικομπ Κοβάλσκι, αγαπημένοι χαρακτήρες της πρώτης ταινίας, όπως τους ζωντανεύουν οι εξαιρετικοί Katherine Waterston, Alison Sudol και Dan Fogler αντίστοιχα. Ανάμεσα στις νέες προσθήκες συγκαταλέγεται η Zoë Kravitz ως Λίτα Λεστρέιντζ και ο Callum Turner ως Θησέας Σκαμάντερ.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Νοεμβρίου 2018 από την Tanweer!

Μπάτε Σκύλοι...

του zerVo (@moviesltd)

Από τις χώρες που διακρίνονται ιδιαίτερα για τον αρχαίο πολιτισμό τους είναι το Μεξικό, καθώς οι ρίζες των σύγχρονων παροικούντων στα νότια του Ρίο Γκράντε, χάνονται στα βάθη των αιώνων, προερχόμενες από τις διάσπαρτες φυλές που ζούσαν στον καταπράσινο, παρθένο αυτό τόπο. Ρίζες που έχουν αφετηρία το 1500 προ του Άνο Ντόμινι, από τους Ολμέκους, που έκτισαν τους πρώτους συνοικισμούς, τους Ζαποτέκους, που δημιούργησαν τις αρχικές πολιτείες της Μεσαμερικής, τους Τεοτιχουακάν που έδρευαν πολύ κοντά στην σημερινή πρωτεύουσα Μέξικο Σϊτι, τους Μάγια που ανέπτυξαν και το μεγαλύτερο εύρος επιστημονικών θεωριών από όλους, τους Τολτέκους που αναπτύχθηκαν περίπου τον έβδομο αιώνα και φυσικά τους Αζτέκους, που θεωρούνται και είναι οι πατέρες των μεχικάνων (από την εναλλακτική ονομασία τους meh-shee-kah / Mexica, προήλθαν τα βαφτίσια του κεντροαμερικάνικου λαού) που μεσουράνησαν ίσαμε και την άφιξη των Σπανιόλων στα 1490. Με περισσότερους από 30 αρχαιολογικούς χώρους ανακηρυγμένους από την UNESCO ως παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, το Μεξικό μπορεί να είναι υπερήφανο για την παράδοση που του κληροδότησαν οι πρόγονοι του. Διαδικασία που τέθηκε σε αμφιβολία, κοντά τρεις δεκαετίες πριν, όταν κάποιοι υπερβολικά φιλόδοξοι μακρυχέρηδες έβαλαν στο μάτι τα κειμήλια του εθνικού παρελθόντος. Αυτή εδώ είναι η ιστορία τους...

Η ιδέα είχε μπει στο μυαλό του σπουδαστή ακόμα Χουάν Νούνιεζ, από εκείνα τα καλοκαίρια που ως βοηθός φωτογράφου, περιεργαζόταν τους ανεκτίμητους θησαυρούς των Μάγιας και των Αζτέκων, ενόσω ακόμη χτιζόταν το μεγαλοπρεπές κτίριο που θα τους στεγάσει. Και διαρκώς, για έξι ολόκληρους μήνες, στροβιλιζόταν στο μυαλό του, περιμένοντας την στιγμή που θα θέσει σε εφαρμογή του τελικό του πλάνο: Να ξαφρίσει το υπερσύγχρονο και ολοκαίνουργο Μουσείο Ανθρωπολογίας της πρωτεύουσας, μαζί με τον κολλητό, συμφοιτητή και συνεργό του Μπέντζαμιν Γουίλσον. Και ποια ιδανικότερη ώρα για να βάλει σε εφαρμογή την ληστεία, από τα ξημερώματα των Χριστουγέννων του 1985, περίοδο που το ίδρυμα βρισκόταν κλειστό λόγω εορτών και η φύλαξη του ήταν από ελλιπής μέχρι μηδενική.

Και πραγματικά, ο Κοντός, όπως τον φωνάζουν όλοι στην φασαριόζα φαμίλια του, με το που σηκώθηκε από το χριστουγεννιάτικο τραπέζι, ντύθηκε το μαύρο εφαρμοστό κολάν του λωποδύτη και με εργαλεία κοινής χρήσης, από αυτά που πωλούν σε όλα τα χρωματοπωλεία, αφαίρεσε από το Μουσείο πιο πολλά από 130 εκθέματα, από ολόχρυσα κοσμήματα μέχρι μπρούτζινα κτερίσματα, αξίας δισεκατομμυρίων δολαρίων στην μαύρη αγορά. Και πλέον ο σκοπός του είναι να τα διοχετεύσει στον υπόκοσμο του Ακαπούλκο, εκεί που οι γκάνγκστερς γνωρίζουν καλά ποιοι ζάπλουτοι συλλέκτες, μπορούν να δώσουν μια ολόκληρη περιουσία για να τα αποκτήσουν.

Η 25η Δεκεμβρίου εκείνης της περίεργης για την συμπαθέστατη χώρα των Μαριάτσι, αλλά και απεναντίας, των ονομαστών εγκληματιών των Νάρκος του Κόλπου - μην λησμονούμε πως ούτε εκατό ημέρες πριν, ένας Οκτάρης σεισμός είχε ισοπεδώσει τον τόπο, αφήνοντας πίσω του πιο πολλούς από 50 χιλιάδες νεκρούς - είναι και εκείνη που στιγμάτισε όσο καμία άλλη την υπερηφάνεια της σύγχρονης ιστορίας της. Με δέκα ντουζίνες κλεμμένα αντικείμενα από το κάκιστης φρούρησης πολυτελές κατά τα άλλα ίδρυμα, οι αστυνομικές αρχές βρίσκονται μπροστά σε απόγνωση, καθώς δεν υπάρχει ούτε μισό στοιχείο που να μπορεί να οδηγήσει στα χνάρια των δραστών. Και όλα αυτά ενώ έχουν για εβδομάδες σφραγιστεί τα σύνορα και είναι σχεδόν αδύνατον - ακόμη και για τα γνωστά τρύπια μέτρα του Μεξικό - να βγει το παραμικρό στο εξωτερικό. Που να φανταζόταν κανείς πως όλο αυτό το σκηνικό, το είχαν στήσει δύο παιδαρέλια κάτω των τριάντα χρόνων, με ολόλευκο ποινικό μητρώο, που ουδέποτε στο παρελθόν είχαν δώσει δείγματα λωποδυτικής ικανότητας...

Αυτή ακριβώς την υπόθεση που συγκλόνισε συθέμελα, πιότερο και από τον Εγκέλαδο, την κοινή γνώμη της χώρας, μεταφέρει με έναν σχετικά εκκεντρικό τρόπο στην μεγάλη οθόνη, ο γνωστός για την ιδιόμορφη γραφή του σκηνοθέτης Alonso Ruizpalacios. Η προσέγγιση του άλλωστε στο θέμα, μέσω της μακράς γιορτινής εισαγωγής / ενδεχόμενου άλλοθι για τους κλέφτες, της μεσαίας πράξης που λαμβάνει χώρα το ξάφρισμα και η φυγή στην επαρχία και του επίσης μακροσκελούς επιλόγου, όπου συμβαίνουν διάφορα φαιδρά σουρεαλιστικά, πραγματοποιείται με τρόπο γλαφυρό και ενίοτε αστείο, σαν να επιθυμεί να δείξει την διαχρονικά ανεκδοτική διαστρωμάτωση που χαρακτηρίζει τους απογόνους των Αζτέκα. Καιροσκόποι, τυχοδιώκτες, σπιούνοι, κανάγιες, παρτάκηδες, παπατζήδες, ανακατωσούρηδες γενικά, χαρακτηρίζονται από το σενάριο οι Ρα Ρα Ρα. Και μήπως δεν είναι η αλήθεια, άσχετα αν στο ονειρικό βιβλίο του world travel μόνο καντάδες και υπέροχες παραλίες θα συναντήσει κανείς δίπλα στο λήμμα Μεξικό! Το πρόβλημα θα εκκινήσει από την στιγμή που θα θιγεί η εθνική συνείδηση και άπαντες θα θεωρήσουν την απώλεια ως εσχάτη προδοσία. τα πλάνα που επακολουθούν της κλοπής στο σπιτικό του Νούνιεζ, είναι άκρως χιουμοριστικά καθώς όλοι βρίζουν θεούς και δαίμονες, εις βάρος του ληστή που τον έχουν ακριβώς δίπλα τους! Τι ειρωνεία ε? Και τι όμορφη αλληγορία για το τώρα αυτού του φτωχού και βασανισμένου τόπου.

Η συνέχεια όμως δεν χαρακτηρίζεται από εφάμιλλη έμπνευση, μιας και του σχεδόν ημιώρου (σε πραγματικό χρόνο σύμφωνα με τις πληροφορίες) που το ένα μετά το άλλο τα εκθέματα αφαιρούνται από το πόστο τους, προκαλώντας αν μη τι άλλο και μια απορία για την απουσία ακόμη και ενός στοιχειώδους συναγερμού βρε αδελφέ, δεν ακολουθούν παρά συμπληρωματικής πλοκής σεκάνς, βουτηγμένες σε σημαντικό βαθμό στις ναρκωτικές ουσίες και τα ποτά, που με ασύντακτο τρόπο ρίχνονται στο τραπέζι, έτσι απλώς για να γεμίσουν τα 120 λεπτά της χρονικής διάρκειας. Εν ολίγοις για να κατηγοριοποιήσει κανείς το Museo θα φάει πάρα πολύ χρόνο και η προσπάθεια του, σίγουρα θα αποβεί άκαρπη, μιας και δεν μιλάμε ούτε για Italian Job, ούτε για Ocean's 11, αλλά για ένα ακριβό για τα χαμηλότονα μεξικάνικα σταθμά φιλμ, που μάλλον οδηγείται προς το κοινωνικό δράμα με έκδηλες διασκεδαστικές πινελιές.

Χωστός για πολλοστή φορά ο Garcia Bernal, με το μπέιμπι φέις διαρκείας που τον καθιστά ικανό να υποδύεται ρόλους ακόμη και 15 χρόνια ηλικιακά μικρότερους του, όπως αξιόλογος υποστηρικτικά είναι και ο Leonardo Ortizgris, που ενσαρκώνει τον υπαρχηγό του ντουέτου, με αρκετή αφέλεια και αθωότητα στο βλέμμα. Ερμηνείες όμορφες που αντάμα με την ιδιαίτερη μέθοδο κινηματογράφησης των σπαστών καρέ ή των ανάποδων λήψεων, φτιάχνουν το κατάλληλο κλίμα για να αναπτυχθεί η διαφορετική, κυνική και ασυμβίβαστη φιλοσοφία του δημιουργού, πάνω στο πατρόν της τυπικής, ρυθμικής και αγωνιώδους heist movie.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 8 Νοεμβρίου 2018 από την Spentzos Films!

My name is Salander. Lisbeth Salander!

του zerVo (@moviesltd)

Το χρονικό: Η αρχική τριλογία της μπεστ σέλλερ made in Sweden περιπέτειας του Millenium, έκανε την εμφάνιση της κινηματογραφικά, στην δική της μάλιστα γλώσσα, στα τέλη των 00s και παρότι δεν πέτυχε να μεταφέρει αυτούσιο το κλίμα των γεμάτων σασπένς γραπτών του Stieg Larsson στο εκράν, εντούτοις υπήρξε τεράστιο χιτ, ειδικά στην Ευρώπη, συστήνοντας μάλιστα ως διεθνή σταρ την, δεν την λες και όμορφη, Noomi Rapace. Ελάχιστα χρόνια κατοπινά, η Sony ελπίζοντας να ντουμπλάρει την επιτυχία και στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, επιχείρησε το σούπερ σταρικό αγγλόφωνο ριμέικ. με έναν ικανότατο μαέστρο στον πάγκο (Fincher), ένα φρέσκο πρόσωπο για να παίξει το κορίτσι (Mara) και έναν ολόκληρο Τζέιμς Μποντ για να υποδυθεί τον ρεπόρτερ μέντορα της (Craig). Μολονότι το αποτέλεσμα υπήρξε εκπληκτικό, με την διαφορά ποιότητος να προβάλει σαρωτική συγκριτικά με το ορίτζιναλ, το Girl With The Dragon Tattoo, κατέγραψε ένα πρωτοφανές εμπορικό φιάσκο, καθώς ίσα που έβγαλε τα λεφτά που κόστισε. Λογικό κι επόμενο, τα ακόλουθα σκέλη του τριπτύχου να μπουν μια για πάντα στο ψυγείο και να ανάψει κόκκινο για οποιαδήποτε περαιτέρω συνέχεια του σχεδίου, που δεν έδειξε να πιάνει εισπρακτικά. Ώσπου στα τέλη του 2015, έντεκα ολόκληρα έτη μετά τον αιφνίδιο θάνατο του εμπνευστή της σειράς, προστέθηκε ένα τέταρτο βιβλίο στο σίριαλ, το The Girl In The Spider's Web, υπογραφής του επίσης Σουηδού γραφιά David Lagercrantz, σε μια απόπειρα αναβίωσης του θρύλου από τον εκδοτικό οίκο, με ονείρατα, φυσικά, μετέπειτα πορείας και στον σινεμά. Όπερ και εγένετο...

Παγιδευμένη στις πικρές θύμησες της παιδικής της ηλικίας, έχοντας γνωρίσει την σεξουαλική επίθεση του ίδιου της του γονιού, η Λίσμπετ Σαλάντερ, χαρισματική χάκερ με έδρα την Στοκχόλμη, λειτουργεί ταυτόχρονα ως μυστική τιμωρός αντρών που κακοποιούν τις συντρόφους τους. Έχοντας αποκτήσει ιδιαίτερη φήμη για τις ικανότητες της στην αρπαγή ηλεκτρονικών πληροφοριών, θα δεχτεί την κρούση του πρώην εργαζόμενου στην NSA, επιστήμονα Φρανς Μπάλντερ, που έχει μελετήσει και αναπτύξει το Firefall, ένα λογισμικό ικανό να ξεκλειδώσει τους κωδικούς όλων των πυρηνικών οπλοστασίων ανά τον κόσμο. Φοβούμενος πως το σόφτγουερ θα καταλήξει στα λάθος χέρια, θα ζητήσει από την Λίσμπετ να το αρπάξει μέσα από τους απροσπέλαστους σκληρούς δίσκους της Υπηρεσίας και να του το παραδώσει με ασφάλεια.

Παρότι η αποστολή θα εκτελεστεί με ακρίβεια, το πολύτιμο λάφυρο θα βρεθεί στο στόχαστρο της παράνομης και αόρατης οργάνωσης των Σπαίντερς, που λειτουργεί υπόγεια και με απίστευτα βίαιες μεθόδους. Έχοντας βρεθεί στις συμπληγάδες, κυνηγημένη από τους απροσδιόριστης ταυτότητας γκάνγκστερς, την Αμερικάνικη Εθνική Ασφάλεια και τις Αστυνομικές αρχές της χώρας της, η Σαλάντερ, θα σκεφτεί να ζητήσει την βοήθεια του παλιόφιλου και μοναδικού έμπιστου της πρώην συνεργάτη, του ρεπόρτερ της επιθεώρησης Μιλένιουμ, Μίκαελ Μπλομκβιστ, που ενδεχόμενα να γνωρίζει τον τρόπο για να βγει από το επικίνδυνο αδιέξοδο.

Καμία έκπληξη δεν συνοδεύει ούτε ετούτη, την τέταρτη φορά που η κορασίδα με τις αμέτρητες ζωγραφιές στο σώμα και τα ουκ ολίγα περασμένα κρικάκια σε ολόκληρο το κορμί της, παίζει τον βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο μιας καταιγιστικής action adventure, που λαμβάνει χώρα στο κέντρο της όμορφης Σουηδικής πρωτεύουσας, όπως και στην καταπράσινα δασώδη περιφέρεια της. Σαν να έχει ξεπηδήσει από την έμπνευση του Δαίδαλου, η πλοκή ανακατώνει δυο τρεις ντουζίνες διαφορετικά πρόσωπα, που κανένα (εκτός φυσικά των δύο που συμμετέχουν σε όλο το σίριαλ) δεν είναι επακριβώς αυτό που δείχνει. Διαφθορά, πάθος για την εξουσία, ζήλιες, αιώνια πάθη, εκδικητικές έχθρες, μέχρι και οικογενειακό δράμα, διάρκειας περισσότερων των είκοσι χρόνων, συμπεριλαμβάνει στο μίξερ του το ταχύτατου τέμπο θρίλερ. Κάτι το καινούργιο?

Εκτός του γεγονότος πως ο χρόνος που μοιράζεται ανάμεσα στο βασικό ντουέτο της ίντριγκας, πλέον δεν είναι ισομερής, με την μορφονιά να ξεφεύγει παρασάγγες από τον δημοσιογράφο σε έκθεση στο πανί, έτερον ουδέν. Σαν να έχει βγει το διδυμάκι, επακριβώς από την ίδια μήτρα με τα προηγούμενα, γεμάτο πληροφοριακά φλασμπάκ, έντονες ακρότητες και απιθανότητες, ανατροπές επί ανατροπών και φυσικά έξοδο που προδιαθέτει άμεσα για την υπαρξη του επόμενου τσάπτερ, που και βέβαια βρίσκεται στα σκαριά με την μαρκίζα The Girl Who Takes An Eye For An Eye. και θα αναρρωτηθείς εσύ οπαδέ της αμέτρητων οκτανίων περιπέτειας, που ακριβώς βρίσκεται το αρνητικό? Αν σου είναι αρκετή η επανάληψη πάνω στο ίδιο επακριβώς θέμα, με το μόνο που διαφοροποιείται να είναι τα ονόματα και οι φάτσες των υπεράριθμων περιφερειακών περσόνων πηγαίνω πάσο. Η εκτίμηση μου πάντως, με την πτώση των τίτλων της έναρξης, ήταν πως το εργάκι το είχα ματαδεί. και ας μην ανήκε στην βασική τρόικα του Millenium.

Πρακτικά, ενώ το φιλμ διαθέτει καλούς χαρακτήρες, δύο τουλάχιστον που το ποιόν τους έχουμε μάθει και από την καλή και από την ανάποδη, είναι σαφές πως πάσχει από villain, όπως άλλωστε και η συντριπτική πλειοψηφία των 007 κλώνων, συμπεριλαμβανομένων και των πιο πρόσφατων πανάκριβων M.I. για να είμαστε δίκαιοι, που από υπόθεση έπιασαν πολύ πάτο. Κάποιοι παγκόσμιοι τερορίστες, βρίσκουν πρόσβαση στο κόκκινο κουμπί που θα τινάξει στον αέρα ολάκερη την Γη και καμία Μοσάντ, CIA, MI6 δεν καταφέρνει να τους νταντέψει, παρά ένα κοριτσόπουλο που δρα αυτόκλητα, απομονωμένα, αλλά και μεθοδικά, στην παραπάνω γειτονίτσα από εκεί που θέριεψαν οι ΑΒΒΑ. Τι λες? Δεν είναι όμως κάθε μέρα της Αγίας Atomic Blonde για να πειστούμε έστω και στην ψευδαίσθηση της σκοτεινής αίθουσας, πως κάτι τέτοιο είναι έστω πιθανό.

Τεχνικά πάντως ο σκηνοθέτης Fede Alvarez παίρνει προαγώγιμο βαθμό, που ενδεχόμενα θα του ανοίξει την πόρτα για να αναλάβει τα ηνία και του επόμενου τεύχους, καθώς τόσο χειρίζεται την κάμερα επιδέξια στο κτίσιμο των ρυθμικών σεκάνς, όσο φροντίζει και η σωστή κινηματογράφηση των χιονισμένα ολόλευκων περιοχών της Σκανδιναβίας, να τυλίξει με την παγωνιά της την πλατεία, κτίζοντας την ανάλογη ατμόσφαιρα. Η έκπληξη του ριμπούτ πάντως, ακούει στο όνομα Claire Foy, η 34χρονη δηλαδή κοπελιά από το Στόκπορτ, που πιάνει την ευκαιρία από τα μαλλιά, υποδυόμενη την γεμάτη ιδιαιτερότητες Σαλάντερ, με περιορισμένη μεν επιδειξιομανία (που είναι το πίρσινγκ στις ρώγες David?) μα με ανεβασμένη την συναίσθηση πως κάτω από τα πέτσινα του αγοροκόριτσου, μα χαρά ταιριάζει το ντύμα του δίχως licence to kill ερασιτέχνη υπερκατάσκοπου. Ενδιαφέρουσα η στροφή, όχι εξίσου πρωτότυπο το περιεχόμενο της. Πάμε παρακάτω. (- Παρακάτω είναι ο γκρεμός παιδάκι μου θα σκοτωθούμε!)

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 8 Νοεμβρίου 2018 από την Feelgood Ent.!

Ο Μπαμπούλας είναι εκεί έξω...

του zerVo (@moviesltd)

Έτσι συμβαίνει όταν δεν είναι δυνατόν να κατονομαστούν οι φόβοι μας: Δημιουργούμε μέσα στο υποσυνείδητο μας μια συνθήκη τέτοια, που να δίνει σάρκα και οστά στον αόρατο εχθρό, ο οποίος μονομιάς αποκτά υπόσταση, ρόλο, προσωπικότητα και φυσικά τόπο προορισμού. Σε συντριπτικό ποσοστό είναι μακάβριας όψης και αποκρουστικής υφής, σε βαθμό που να μην καίγεσαι και πολύ να έρθεις πρόσωπο με πρόσωπο μαζί του, τολμάς όμως να ριχτείς ξωπίσω του, ελπίζοντας εσύ ο ίδιος να τον αιφνιδιάσεις, προλαβαίνοντας το δικό του το καραούλι. Κι όχι γιατί είσαι τίποτα θαρραλέος και ατρόμητος, μα γιατί παλεύεις με φυσικό πλέον τρόπο να δώσεις σχήμα και μορφή σε όλα όσα αρνητικά, δυσμενή και αντίξοα φαντάζεσαι, για να αποδείξεις, στον δικό σου εαυτό πρωτίστως πως δίκαια έχεις ζωγραφίσει στην ιδέα σου τον οχτρό. Και εννοείται αυτό δεν συμβαίνει τώρα που κινείσαι στην αρχική, μέση ή τελική ενηλικίωση, μα από τα μικράτα σου, όταν το σύνορο με τον έξω κόσμο, όριζε η πόρτα της ντουλάπας. Valley Of Shadows...

Με αργούς και ήρεμους ρυθμούς κινείται η ρουτινιάρικη καθημερινότητα του εξάχρονου Άσλακ, σε μια περιφερειακή κωμόπολη της διαρκώς παγωμένης και ολόλευκης επαρχίας της Νορβηγίας, όπου ζει με την μοναχική μητέρα του, που από καιρό έχει χωρίσει τους κοινούς δρόμους με τον άγνωστο του πατέρα. Η προσωπική αγωνία του για το τι μπορεί να προκάλεσε την αιματηρή σφαγή των αμνών, στο παραδιπλανό της οικίας του κτηνοτροφείο, σε συνδυασμό με τα παραμύθια που ξεφουρνίζει ο ελαφρώς μεγαλύτερος κολλητός του, Λάσσε, θα πείσουν τον πιτσιρίκο πως πίσω από την πυκνόφυτη πλαγιά που σκεπάζει το χωριό του, κρύβεται ένας δαίμονας, ένας λυκάνθρωπος που αργά ή γρήγορα θα ζυγώσει και στο δικό του σπίτι για να εξαπολύσει την οργή του.

Μια κατάσταση που θα εκτραχυνθεί ακόμη περισσότερο, στο (κρυφό) άκουσμα της πληροφορίας των προβλημάτων που περνά ο έφηβος αδελφός του, που θα τσακίσουν ψυχικά την μάνα, χωρίς όμως να μπορεί στο άμαθο μυαλουδάκι του να ξεκαθαρίσει τι μπορεί να σημαίνει παρανομία, μπλέξιμο, λαμογιά. Λες την εξαφάνιση του, όπως άλλωστε και του λατρεμένου του κατοικίδιου σκύλου που επίσης χάθηκε πρόσφατα, να έχει προκαλέσει το θηρίο? Καμία άλλη λύση δεν απομένει παρά να τσεκάρει ο ίδιος τι τρομακτικό έχει στήσει το λημέρι του πέρα από τα χιονισμένα έλατα, εκεί που όπως καλά γνωρίζει δεν έχει πατήσει ανθρώπου πόδι, για να του δώσει την απάντηση που προσμένει. Κι αν το ντεμέκ ατρόμητο φιλαράκι τρέμει και μόνο στην ιδέα του να διαβούν τον συρμάτινο φράχτη, δεν ισχύει το ίδιο και για τον Άσλακ, που μονάχος, με ένα σακίδιο στην πλάτη θα πάρει τον μοναχικό δρόμο αποκάλυψης της αλήθειας.

Παραμύθι νεανικής υφής και χροιάς, τιγκαρισμένο στις αλληγορίες που καλούνται να αποκωδικοποιήσουν οι μεγαλύτεροι σε ηλικία παρατηρητές του είναι το Νορβηγικό φιλμ αναζήτησης Η Κοιλάδα των Σκιών (Skygennes Dal / Valley of Shadows) που υπογράφει ο για πρώτη φορά καθήμενος στην σκηνοθετική καρέκλα σε μεγάλου μήκους μυθοπλασία Jonas Matzow Gulbrandsen. Και στέκομαι ιδιαίτερα σε αυτή την αναφορά μιας και είναι ηλίου (ζωοδότης που από τα πλάνα του φιλμ απουσιάζει πλήρως) φαεινότερο πως ο Σκανδιναβός έχει υπηρετήσει από διάφορα πόστα το ντοκιμαντέρ, μιας και το βλέμμα του καθαρόαιμα λοξοκοιτά προς την τεκμηρίωση. Βοηθούμενο τα μέγιστα από την έξοχη (και δύσκολη, μιας και η κάμερα κινείται μέσα - έξω, από τον χιονιά στις σκιές της καλύβας) κινηματογράφηση του αδελφού του, Marius, αλλά και την δυναμική μουσική επένδυση του μαέστρου Preisner, το φιλμ φτιάχνει μια επιβλητική ατμόσφαιρα, ικανή να στεγάσει τις σινεφίλ προσδοκίες του θεατή του.

Και ως ένα σημείο κατορθώνει να ζωγραφίσει το κατάλληλο κλίμα που γύρω του θα ξετυλιχθεί ο βορειοευρωπαικός αστικός μύθος του werwolf μπαμπούλα, που επί της παρούσης είναι κι εκείνος που τρομάζει όσο τίποτα άλλο τον αθώας συλλογιστικής μπόμπιρα. Με το πέρασμα του στην αντίπερα άκρη της κοιλάδας και με τον ερχομό της ομίχλης, που μεγεθύνει την άγνοια και τον τρόμο που την συνοδεύει, το πόνημα του Βίκινγκ ντιρέκτορα περνά σε μια διαφορετική διάσταση, που μιξάρει το μεταφυσικό με το πραγματικό και το δραματικό με το μυστηριώδες. Όσο όμως και με το αόριστο, καθώς το ταξίδεμα του μικρούλη στο ελπιδοφόρο (?) βαρκάκι, που οδηγεί προς την εξόδιο εξιλέωση, μοιάζει με παράμετρος που ο καθείς μπορεί να μεταβάλλει κατά το δοκούν, ανεβοκατεβάζοντας την στάθμη της προσωπικής του αγωνίας / αμφιβολίας / φιλοδοξίας.

Ενδιαφέρουσα πρόταση, με ελάχιστους διαλόγους και ψηφιακά άψογο απεικονιστικό περιτύλιγμα, μα και με εξέλιξη που θα μπορούσε να ολοκληρωθεί στο μισό χρονικό εύρος της μιάμισης ώρας που το έργο διαρκεί. Και που ως πτυχιακή εργασία είναι βέβαιο θα αρίστευε, αλλά ως ολοκληρωμένο φιλμικό πακέτο, είναι σίγουρο πως κάτι του λείπει για να το αποκαλέσω πλήρες.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 8 Νοεμβρίου 2018 από την Weird Wave!

Μη μου άπτου και... όπου φύγει, φύγει

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«Έχω ένα πρόβλημα για κάθε σου λύση»

Αυτή η ταινία της Adina Pintilie από τη Ρουμανία είναι αυτή που κέρδισε την Χρυσή Άρκτο καλύτερης ταινίας στην περασμένη Berlinale! Μιλάμε για την πιο «γεια σου» Χρυσή Άρκτο των τελευταίων χρόνων! Στη φεστιβάλ Θεσσαλονίκης προβλήθηκε στο επίσημο πρόγραμμα εκτός συναγωνισμού. Όσο και να έψαξα, δεν βρήκα να αναφέρεται πουθενά η πιθανότητα συγγένειας της σκηνοθέτιδας με τον σπουδαίο Ρουμάνο σκηνοθέτη Lucian Pintilie. Απλή συνωνυμία, που λένε. Όπως απλή «συνωνυμία» θα πρέπει να θεωρήσουμε το γεγονός ότι και οι δυο δηλώνουν σκηνοθέτες!!! Έλεος!

Αυτή είναι μία από τις αρκετές ταινίες είναι η αλήθεια, που με εκνεύρισαν περισσότερο στο περασμένο φεστιβάλ Βερολίνου. Γενικά, είδαμε πολλές παπαριές στο διαγωνιστικό τμήμα της Berlinale φέτος, κάτι που δεν μπορώ να εξηγήσω παρά μόνον με την απλή σκέψη πως μεγάλοι σκηνοθέτες δεν έχουν έτοιμες τις ταινίες τους τον Φεβρουάριο (οπότε λαμβάνει χώρα το συγκεκριμένο φεστιβάλ) και πολλοί είναι εκείνοι που προτιμούν να διαγωνιστούν στις Κάννες ή τη Βενετία. Τέλος πάντων, το Μη Με Αγγίζεις (Dokunma Bana / Touch Me Not) είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας (!!!!!) της σκηνοθέτιδας. Κι αφού την επιβράβευσαν με ένα από τα τρία κορυφαία φεστιβαλικά βραβεία ανά τον κόσμο, πολύ φοβάμαι πως έχουν πολλά να δουν ακόμα τα καημένα τα ματάκια μας...

Η υπόθεση: «Πες μου πώς με αγαπάς, για να καταλάβω πώς να αγαπήσω»... Μια σκηνοθέτιδα και μερικοί άνθρωποι τους οποίους έχει επιλέξει, αφιερώνονται σε ένα σχέδιο προσωπικής αναζήτησης σχετικά με την οικειότητα. Στο ρευστό μεταίχμιο ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη μυθοπλασία, η ταινία ακολουθεί τα συναισθηματικά ταξίδια της Λάουρα, του Τόμας και του Κρίστιαν, προσφέροντας μια βαθιά και εμφατική ματιά στις ζωές τους. Λαχταρώντας την οικειότητα αλλά ταυτόχρονα τρέμοντας στην ιδέα της, οι παραπάνω χαρακτήρες παλεύουν να ξεπεράσουν παλιές συμπεριφορές, αμυντικούς μηχανισμούς και ταμπού, να κόψουν τον ομφάλιο λώρο και να είναι επιτέλους ελεύθεροι... (σημείωση: το παραπάνω αποτελεί την ακριβή – θέλω να πιστεύω – μετάφραση της υπόθεσης της ταινίας, έτσι όπως δημοσιεύτηκε στο επίσημο site της Berlinale).

Η άποψή μας: «Πώς αισθάνθηκες όταν σε ακούμπησε;». Τι να σου πω ρε φιλενάδα, εγώ ένα γαμησάκι ήθελα να ρίξω, αυτά με τα «τι αισθάνθηκες» και τέτοια, εγώ δεν τα καταλαβαίνω! Ναι παιδιά, ετοιμαστείτε, αυτήν τη φορά θα γίνω κακός, πολύ κακός, τόσο κακός, μέχρι παρεξηγήσεως. Και ίσως, ίσως λέω, να ακούσω τα σκολιανά μου. Και να με στολίσουν. Και να με κατηγορήσουν. Αλλά ήμαρτον κάπου, δεν μας λυπάται κανείς εμάς τους ταπεινούς σκαπανείς της 7ης Τέχνης; Δεν θυμάμαι τη διάρκεια τούτης της ταινίας (εντάξει, στο imdb λέει πως είναι 123 λεπτά) αλλά μου φάνηκε αιώνας, πραγματικά! Η σκηνοθέτιδα βάζει πολύ τον εαυτό της μέσα σε όλο αυτό. Η παρουσία της αποτυπώνεται στα πλάνα, κάνει ερωτήσεις που ακούγονται, φαίνεται το συνεργείο της, οι κάμερες, τα πάντα.

«Α, κάτι μεταξύ ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας», θα σκεφτεί κάποιος καλοπροαίρετα. Ε, και; Ποιο είναι το πόιντ ρε φίλη, τι θέλεις να μας πεις, γιατί μας ζαλίζεις τον έρωτα; Μιλάμε, όλα όσα λέγονται στην ταινία δεν θα μπορούσαν να αποτελέσουν θέμα συζήτησης ούτε για 15χρονα παιδιά. Ευαισθησία του κώλου! Και επιτήδευση του κερατά. Μια γυναίκα (ε, δεν μπορώ, θα ξεφύγω κι άλλο, κι ας με πούνε σεξιστή, το δέχομαι, καταδικάστε με), άσχημο πρόσωπο, κοντά στα 50 της αλλά με... βυζάρες, δεν αντέχει να την αγγίζουν! Της γυρίζουν τα άντερα ρε παιδί μου, δεν αντέχει, έχει ψυχολογικό! Νοικιάζει αγόρια, τα βάζει να αυνανίζονται μπροστά της και μετά μυρίζει τα σεντόνια! Τι γλυκό! Τι τρυφερό! Αχ μωλέ, γούτσου γούτσου. Ναι ρε, κορόιδευε εσύ, αλλά η γυναίκα έχει πρόβλημα. Σοβαρό πρόβλημα. Χοντρό πρόβλημα, όχι αστεία.

Τόσο πολύ έχουμε εκφυλιστεί πλέον που έχομε χάσει ακόμα κι αυτήν την πολύ σοβαρή έννοια του προβλήματος. Ας μην είχε να φάει, ναι, θα είχε πρόβλημα. Ας μην είχε δουλειά, ναι, θα είχε πρόβλημα. Ας είχε σοβαρό πρόβλημα σωματικής υγείας, ναι, θα είχε πρόβλημα. Τώρα, το πρόβλημα είναι πως... δεν έχει πρόβλημα. Οπότε, ας κάνουμε μια ψυχανάλυση on camera. «Πώς αισθάνθηκες όταν σε ακούμπησε;». Τζίζας, όταν ακούω κάτι τέτοια (όχι μόνον στις ταινίες, είναι new age σκατά όλο αυτό) αισθάνομαι ότι μόλις έχω κατέβει από τον πλανήτη Ποσειδώνα στη Γη και ότι δεν ανήκω στο ανθρώπινο είδος, ότι είμαι εξωγήινος. Να αναλύσουμε, να υπεραναλύσουμε, να το πιάσουμε το θέμα από όλες τις πλευρές, μέχρι εξαντλήσεως των αποθεμάτων! Κι όλο αυτό για μια ταινία που χρειάστηκε επτά ολόκληρα χρόνια για να ολοκληρωθεί, πέρασε από εργαστήρια στα σπάργανά της και πέρασε από 40 κύματα και την τσέκαραν δεκάδες ειδικοί πριν γυριστεί, πριν καν δοθεί το πράσινο φως για να γυριστεί, πριν βρεθεί τελικά στη μεγάλη οθόνη! Έλεος κάπου!

Κάποτε υπήρχε ως κινηματογραφική έκφραση το «σινεμά του δημιουργού», αυτό όμως είναι σκέτος αυνανισμός. Μια σοβαροφάνεια σκεπάζει τα πάντα, ένα ύφος χιλίων καρδιναλίων, αλλά και μια στειρότητα, μια αποστασιοποίηση, ένα χειρουργικό πράγμα, ενώ υποτίθεται πως η ταινία ενδιαφέρεται πέρα και πάνω από όλα για... συναισθήματα! Αν η κυρία γύρισε την ταινία για να μας δείξει πως στη σημερινή εποχή δεν υπάρχουν πλέον συναισθήματα, και πάλι δεν έπιασα το αστείο, δεν κατάλαβα τις προθέσεις της ή πολύ απλά διάλεξε λάθος τρόπο για να μας τις δείξει! Βεβαίως έχουμε και σκηνές σεξ και παρτούζες και τέτοια στην ταινία, ε, πως θα ψαχθείς για τα συναισθήματά σου αν δεν γαμηθείς, έτσι, χωρίς... συναισθήματα. Και τι ένιωσες που έλαβες μέρος σε παρτούζα; Ξέρω 'γω, ωραία ήταν. Να το ξανακάνουμε μωρέ, να γνωρίσουμε και καναν άνθρωπο! Α, υπάρχει κι ένας άνθρωπος με ειδικές ικανότητες στην ταινία (πολιτική ορθότητα παιδιά), έτσι, για να είναι όλοι μέσα! Επιτήδευση και άγιος ο Θεός! Να, δείτε τι καλά κάνω σινεμά, εσείς δεν ξέρετε. Είναι πολύ meta όλο αυτό, τόσο προχώ που δεν το καταλαβαίνετε ρε βλαχάρες!

Κανένα ενδιαφέρον για τον θεατή, καμιά συμπάθεια για τον διάβολο, κανένα ίχνος ταπεινότητας και σεμνότητας. Μετά από μένα, το χάος. Συγνώμη, αλλά αυτό το πράγμα δεν είναι ταινία. Αυτό το πράγμα δεν είναι σινεμά! «Πώς αισθάνθηκες όταν σε ακούμπησε;». Μια τάση προς έμετο την αισθάνθηκα τελικά.

ΥΓ: Τρέμω την ώρα και τη στιγμή που θα βγει κάποτε σε λίγα χρόνια, όταν η ταινία (ε, χμ) θα είναι κλασική, το director's cut! 250 ώρες υλικού μάζεψε η κοπέλα!!!!!!!! Κι έχει δηλώσει έτσι κι αλλιώς πως το όλον είναι ένα καλλιτεχνικό project, που θα παρουσιαστεί υπό διάφορες μορφές και σε διάφορες πλατφόρμες. Ρε τι πάθαμε...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 8 Νοεμβρίου 2018 από την Feelgood Ent.!

Yankees vs Zombies

του zerVo (@moviesltd)

Κάτω από την αιγίδα του φημισμένου και για τα προπολεμικά του κατορθώματα, Γερμανικού Ινστιτούτου Ερευνών, τέθηκε σε λειτουργία το πρόγραμμα ανθρώπινων μελετών, που θα λάμβανε χώρα με ολοζώντανα ανθρώπινα πειραματόζωα, ατελείωτα σε μέγεθος και αριθμό, που θα προέρχονταν από τις κατακτημένες από την μπότα χώρες. Στην κορυφή της ιεραρχίας του μυστικού αυτού πλάνου, ο διαβόητος παρανοϊκός δόκτορας Μένγκελε, δείχνοντας ιδιαίτερη έφεση στην διαλογή ξεχωριστών περιπτώσεων όπως οι πανομοιότυποι δίδυμοι, όσοι εμφάνιζαν το φαινόμενο της ετεροχρωμίας στους οφθαλμούς, οι νάνοι, γενικά όσοι εκ γενετής διέθεταν σωματικές ανωμαλίες, θα εξοντώσει μυριάδες κόσμου, στην προσπάθεια του να εντοπίσει την γενετική εκείνη βάση, που θα αποτρέπει κάθε λογής παρατυπία στην εξέλιξη του οργανισμού. Κανονικά αυτή η δράση θα μπορούσε να τροφοδοτήσει δεκάδες σενάρια κινηματογραφικά. ιδίως αν ανήκουν στην κατηγορία του χόρορ, το σινεμά όμως πλην ελαχίστων εξαιρέσεων δεν έδειξε να ενδιαφέρεται και πολύ για την δράση του Αγγέλου του Θανάτου. Μια από τις καλύτερες τέτοιες στιγμές, σερβίρει με την γνωστή του μαεστρία από την θέση του οργανωτή, ο J. J. Abrams. Overlord...

Ελάχιστες ημέρες πριν την συμμαχική απόβαση στην Νορμανδία, προκειμένου να μπουν οι σωστές βάσεις εκτέλεσης της τελικής αντεπίθεσης, είναι προαπαιτούμενη η ανάγκη της απενεργοποίησης στρατηγικών θέσεων του αντιπάλου. Μια εξ αυτών, η μυστική κρύπτη αποστολής και λήψης ραδιοσημάτων, που είναι καλά κρυμμένη σε μεσαιωνικό πύργο σε χωριουδάκι της Βόρειας Γαλλίας, έχει μπει στο στόχαστρο του αμερικάνικου στρατηγείου, που θα αποστείλει καλά εκπαιδευμένη διμοιρία φαντάρων για να την εξολοθρεύσει. Μια mission που από τις πρώτες κιόλας στιγμές της θα αποδειχθεί impossible, καθώς τα Γερμανικά αντιαεροπορικά θα οδηγήσουν το μεταγωγικό στην συντριβή και μαζί στον θάνατο τους περισσότερους από τους φοβισμένους αλλά και πανέτοιμους να πράξουν το καθήκον τους κομάντος.

Από την πτώση μόνο τέσσερις θα επιβιώσουν και κινούμενοι πίσω από τις εχθρικές γραμμές θα αναζητήσουν κάτω από αβάσταχτα αντίξοες συνθήκες τον υψίστης σημασίας ραδιοπομπό. Το διάβα θα οδηγήσει την τετράδα των λοκατζήδων σιμά στον πολύ καλά φυλασσόμενο από τα SS κτίριο και με ορμητήριο την οικία μιας οικογένειας Γάλλων πατριωτών, θα εκπονήσουν σχέδιο επίθεσης. Μόνο που προς τεράστια έκπληξη τους, οι Γιάνκηδες θα αντιληφθούν πως μέσα στο απροσπέλαστο κάστρο συμβαίνουν παράξενα περιστατικά, καθώς ο διοικητής του Ναζί τάγματος, Λοχαγός Βάφνερ, το χρησιμοποιεί ως κέντρο πειραμάτων με θύματα τους φουκαράδες αιχμαλώτους του πολέμου.

Και έχοντας την - εκ Βερολίνου άνωθεν εντολής - φιλοδοξία να παράξει τον υπέρτατο βιολογικό ορό που μπορεί όχι μόνο να μεταλλάξει τις ανθρώπινες ικανότητες σε υπερδυνάμεις και το λογικό ον σε κτήνος, αλλά ακόμη και να επαναφέρει στην ζωή νεκρούς. Δημιουργώντας έτσι στρατιές πανίσχυρων και αήττητων μαχητών, που θα οδηγήσουν στην τελική επικράτηση το Τρίτο Ράιχ! Συνεπώς λοιπόν η ευθύνη της ξεκομμένης από την επαφή της με το αρχηγείο τετράδας των απροετοίμαστων για μια τέτοια πρόκληση φαντάρων, δεν είναι απλώς να σιγήσουν τον ασύρματο, αλλά και να βάλουν ένα οριστικό τέλος στο ανηλεές και απάνθρωπο πρότζεκτ του Χίτλερ. Οι πιθανότητες μοιάζουν συντριπτικά εναντίον τους, ενόσω ο χρόνος μετράει αντίστροφα για τον ερχομό της D-Day.

Ακόμη και αν μέσα σου κρύβονται αναστολές για το τι ακριβώς πρόκειται να παρακολουθήσεις επιλέγοντας για την φιλμική σου βόλτα το - όχι και τόσο διαφημισμένο είναι η αλήθεια - Όβερλορντ, όλες θα πάνε περίπατο από την εισαγωγική κιόλας σεκάνς, της πτήσης του Hercules προς το άγνωστο. Σκηνή που σίγουρα βάζει πλάτη μια πανομοιότυπη στο πρώτο αναγεννημένο Star Trek (του J.J.) και που άμεσα θα σε υποβάλλει στο αγωνιώδες ερώτημα για το αν όσα θα επακολουθήσουν θα κινηθούν στην ίδια ακριβώς ένταση. Περιέργως η πτώση των παλμών καθώς η φράξια των εναπομείναντων λοκ προχωρά προς την φιλήσυχη κατά τα άλλα κωμόπολη που κρύβει το θανάσιμο μυστικό, μοιάζει να εξουδετερώνει τον αρχικό υπερ-εντυπωσιασμό, δεν πρόκειται όμως παρά για την νηνεμία προτού επέλθει ο πραγματικός χαμός.

Είναι ευτύχημα που το παρόν φιλμικό πλάνο ανέλαβε η έμπειρη από τέτοιου είδους τεχνάσματα Bad Robot, που δεν το κράτησε δα τόσο μυστικό όπως εκείνο το αλησμόνητο Cloverfield, δεν άφησε όμως και πολλές λεπτομέρειες από τον σχεδιασμό του να διαρρεύσουν αποκαλύπτοντας πτυχές της εξέλιξης του. Και η τεράστια έκπληξη έχει να κάνει με το γεγονός πως το φιλμ δεν ακολουθεί την πεπατημένη του σωρού των μπλοκμπάστερς με την κάποια αρχή, την ενδιαφέρουσα μέση και το εκρηκτικό φινάλε, μα κάπου εκεί κοντά στο ημιχρόνιο αποφασίζει να αλλάξει ολοκληρωτικά ύφος και από μια κινηματογραφημένη νουβέλα της "Μάχης" και της "Δράσις" να μετασχηματιστεί σε ότι πιο αγωνιώδες gory έχουμε δει πρόσφατα στο εκράν.

Επίτευγμα που πιστώνεται και στον λογαριασμό του Αυστραλέζου Julius Avery, αδόκιμου είναι η αλήθεια στο genre, με μόλις μία ταινία ολοκληρωτικά διαφορετικού ύφους στο ενεργητικό του, το Son Of A Gun από το 2014. Δεν είναι τυχαίο πως η ρεαλιστική αναπαραγωγή του σεναρίου της δυάδας των Billy Ray και Mark L. Smith του έδωσε το χρίσμα του ντιρέκτορα στην επαναφορά του Flash Gordon που ακόμη βρίσκεται στα πολύ πρώτα σκαριά του. Ο Ωκεάνιος διαθέτει μια ξεχωριστή μεθοδικότητα στην ανάπτυξη του θέματος του και στο κτίσιμο εντυπωσιακής ατμόσφαιρας που θα βοηθήσει την ένταση να κλιμακωθεί αργά και σταθερά όσο βαδίζουμε προς το πολλά υποσχόμενο τέλος. Δεν χάνει πάντως ποτέ την ευκαιρία να αποτίσει φόρο τιμής σε σκηνοθέτες που έχουν ασχοληθεί με το (και σε εναλλακτική φόρμα) πολεμικό είδος, αφού στην ματιά του πανεύκολα θα διακρίνει κανείς εικόνες παρμένες από τον Spielberg, τον Ayer μα κυρίως τον Tarantino.

Η μεταποίηση δε από το War στο Terror πραγματοποιείται με το πιο απλό φύσημα του ανέμου, μέσα σε ένα κλίμα κλειστοφοβικό, σιωπηλό ενίοτε, ανατριχιαστικό στην θωριά των πειραμάτων αλλά και καθηλωτικό ταυτόχρονα, εφόσον μιλούμε για σασπένς που δουλεύει στον δεύτερο παγκόσμιο με φόντο την πάντοτε φοβιστική στην όψη της Σβάστικα. Φυσικά και πρόκειται για ένα φιλμ που ξεπερνά κατά πολύ τον μέσο όρο της βιαιότητας και της απεικονισμένης αγριάδας, τόσο όμως όσο οφείλει να είναι ώστε να σταθεί πειστικό στην αναπαράσταση της κόντρας μεταξύ των πεζοναυτών και των νεκροζώντανων. Έξοχοι εφφέδες, εξαιρετικά χορογραφημένες οι στιγμές δράσης, αξιόλογες οι ερμηνείες από το νεανικό καστ, παραπάνω από καλό το τελικό αποτέλεσμα που σε αγκαζάρει και δεν σε αφήνει να φύγεις ρούπι μακρυά του, ίσαμε το (σπαγγέτι γουέστερν, φιλοσοφίας δεν έγινε και τίποτα) κλείσιμο. Και χωρίς ποτέ να πέφτει στην παγίδα του καλτ ή ακόμη χειρότερα του γελοίου, όπως φαντάζει πανεύκολο στο άκουσμα της πλοκής. Έκπληξη! Θετική! Και απρόσμενη...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 8 Νοεμβρίου 2018 από την Odeon!