Movies Ltd

Η αληθινή ζωή! Βασισμένο σε αληθινή ιστορία και την αυτοβιογραφία του Κάλαχαν, το οδυνηρό, αλλά συχνά αστείο δράμα Μην ανησυχείς, δε θα φτάσει μακριά με τα πόδια (Don't worry he won't get far on foot) για τις θεραπευτικές ιδιότητες της τέχνης που σκηνοθετεί ο δις υποψήφιος για Όσκαρ Gus Van Sant. Ο Τζον Κάλαχαν έχει έφεση στο μαύρο χιούμορ και τον αλκοολισμό. Ένα δυστύχημα θα τον αφήσει για πάντα καθηλωμένο σε αναπηρικό αμαξίδιο. Στο ταξίδι της επιστροφής από τον απόλυτο πάτο, ο Κάλαχαν βρίσκει την ομορφιά στον παραλογισμό της ανθρώπινης ύπαρξης. Ο Τζον Κάλαχαν παραλίγο να χάσει τη ζωή του σε ένα τροχαίο και το τελευταίο πράγμα που έχει σκοπό να κάνει είναι να κόψει το ποτό. Όταν δέχεται να κάνει αποτοξίνωση (με την παρότρυνση της κοπέλας του κι ενός χαρισματικού σπόνσορα) ο Κάλαχαν ανακαλύπτει το ταλέντο του να σχεδιάζει προκλητικά σκίτσα για εφημερίδες που τον κάνουν διάσημο παγκοσμίως.

Με τους Joaquin Phoenix, Jonah Hill, Rooney Mara, Jack Black, Τζακ Μπλακ και με την μουσική επένδυση από τον Danny Elfman.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Σεπτεμβρίου 2018 από την Seven Films!

Κάπου στο Αιγαίο κρύβεται το μυστικό της ζωής, της μακροζωίας και της καλοπέρασης! Ο Έλληνας δημιουργός που έχει αιχμαλωτίσει με τον φακό του, όπως κανένας, το ελληνικό καλοκαίρι, τη θερινή ραστώνη, την ανεμελιά και το διονυσιακό ελληνικό φως, επιστρέφει με μία ηλιόλουστη, θυμοσοφική κωμωδία, ποτισμένη από την αλμύρα ενός επινοημένου και ξεχασμένου μικρού νησιού στο Αιγαίο. Με πρωτότυπη πλοκή και σαγηνευτική αφήγηση, η ταινία είναι μία αληθινή ωδή στη ζωή. Στη νέα του ταινία Σ’ Αυτή τη Χώρα Κανείς δεν Ήξερε να Κλαίει - με τίτλο βγαλμένο από τους στίχους του «Ήτανε λέει» του Άκη Πάνου - ο Γιώργος Πανουσόπουλος (Ταξίδι του Μέλιτος, Οι Απέναντι, Μανία, Μ’ αγαπάς;, Ελεύθερη Κατάδυση, Μια Μέρα τη Νύχτα, Τεστοστερόνη) εξερευνά έναν ιδεατό τόπο και τρόπο ζωής στα καθηλωτικά τοπία της Ικαρίας και θέτει, ανέμελα και μεθοδικά μαζί, τις βάσεις για να ζήσουν οι ήρωες του ελεύθεροι. Με φόντο το Αρμενάκι, όπου κανείς δεν ήξερε να κλαίει, οι χαρακτήρες της ιστορίας ξεδιπλώνονται, φιλοσοφούν, γλεντάνε και ερωτεύονται την ίδια τη ζωή με πρωτόγνωρο πάθος.

Τι μαγικό συμβαίνει σε ένα αχαρτογράφητο νησάκι κάπου στο Αιγαίο; Δύο ανυποψίαστοι ξενομερίτες, ένας Γάλλος ευρωβουλευτής (Serge Requet-Barville) και μία νεαρή οικονομολόγος (Μαργαρίτα Πανουσοπούλου), φτάνουν με καΐκι στο ειδυλλιακό Αρμενάκι και έρχονται σε επαφή με τον αλλόκοτο τρόπο ζωής και τις ανατρεπτικές ηθικές αξίες των κατοίκων του. Τα λεφτά είναι ντεμοντέ και όχι μόνο… no banks, nο streets, no cars, no rooms to let. Εκεί θα γνωριστούν με τον αλλοπρόσαλλο δάσκαλο (Μπάμπης Χατζηδάκης) και την πληθωρική χήρα του νησιού (Φωτεινή Τσακίρη), θα παραδοθούν στη δίνη του έρωτα και στον σαγηνευτικό αυτόν τόπο, που μπορεί να αλλάζει τις ζωές των ανθρώπων για πάντα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Σεπτεμβρίου 2018 από την Feelgood Ent.!

Ξεζούμισμα!

του zerVo (@moviesltd)

Κάπου εκεί μετά τα μέσα της δεκαετίας του 80 ήταν, όταν το είδος της (ας πούμε επιστημονικά) φανταστικής περιπέτειας γνώρισε μια ξεχωριστή άνθιση, μολονότι ακόμη δεν είχαν τελειοποιηθεί οι τεχνικές δυνατότητες στον τομέα των ειδικών εφέ. Σε μια περίοδο που οι Aliens, οι Robocop και οι Terminator, τίγκαραν τις απανταχού αίθουσες, μια πολύ λιγότερο προμοταρισμένη προσπάθεια, έμελλε να αποτελέσει ένα από τα δυνατότερα εμπορικά χαρτιά στην ιστορία της 20th Century Fox. Με καθοδηγητή τον σχεδόν πρωτάρη στην σκηνοθετική καρέκλα John McTiernan και πρωταγωνιστή τον Αυστριακό εκκολαπτόμενο σούπερ αστέρα, Arnold Schwarxenegger, ο Predator αποτέλεσε τον ορισμό της απόλυτης έκπληξης, καθώς με κόστος 15 εκατομμύρια δολάρια επέστρεψε στα ταμεία τα τετραπλάσια μόνο από την εγχώρια αμερικάνικη αγορά. Δεδομένα η αλλόκοτη μορφή του Κυνηγού, κάνοντας κλικ στα διψασμένα για δράση κοινά, χρησιμοποιήθηκε κατοπινά σε μια τετράδα σίκουελ, σπιν οφς και ριμπούτς, εκμεταλλευόμενη απόλυτα από την παραγωγή, ενώ τώρα τριάντα χρόνια μετά, επαναφέρεται σε λειτουργία, με όχι όμως και τόσο επιτυχημένα αποτελέσματα..

Η μονομαχία των αστρόπλοιων από άλλους πλανήτες πάνω από την επιφάνεια της γης, θα έχει σαν αποτέλεσμα την κατάρριψη του ενός και την συντριβή του σε μια απόκρημνη θαμνώδη έκταση της αμερικάνικης επικράτειας. Μέσα από τα χαλάσματα θα βγει ζωντανό ένα αποκρουστικής όψης κτήνος, που έχει απολέσει την δυνατότητα της επικοινωνίας του με τα πάτρια εδάφη. Αποκαμωμένος και αποπροσανατολισμένος, ο εξωγήινος αφού εντοπιστούν τα ίχνη του από ομάδα ενόπλων που βρίσκεται σε ειδική αποστολή διάσωσης, θα συλληφθεί και θα οδηγηθεί στο εξειδικευμένο ερευνητικό εργαστήριο για περαιτέρω μελέτη του οργανισμού του.

Ατυχώς για τον δυναμικό ρέιντζερ Κουίν ΜακΚέννα να αποσπάσει μέρος του ολοζώντανου εξοπλισμού του μυστηριώδους άλιεν και να το κρύψει στο σπίτι του, στο διπλανό δωμάτιο από όπου ζει ο μικρούλης και με τάσεις αυτισμού, γιος του Ρόρι, θα ξυπνήσει μια σειρά αλυσιδωτών αντιδράσεων, που θα προκαλέσουν την οργή του πανίσχυρου ξένου. Σε αυτό τον πόλεμο ενάντια στο άγνωστης προέλευσης ον, ο ΜακΚέννα θα έχει την στήριξη τόσο της καλά εκπαιδευμένης ομάδας των πάνοπλων συντρόφων του, όσο και της όμορφης βιολόγου Κέισι Μπράκετ, που περιέργως η μορφή της δεν προκαλεί στο κτήνος αρνητικά συναισθήματα.

Και κάπως έτσι εντελώς αναπάντεχα και απρόβλεπτα για το ευρύ κοινό που έχει καλομάθει τον Κυνηγό να κρύβεται, χάρη στην ικανότητα του να μετατρέπει την ύλη του σε αόρατη, πίσω από τις καταπράσινες φυλλωσιές της ζούγκλας, η δράση μεταφέρεται σε αστικό περιβάλλον, στο μέσον μιας ήσυχης περιφερειακής κωμόπολης που όπως είναι φυσικό σύντομα θα μεταβληθεί σε φλογισμένο πεδίο μάχης. Κι αυτό γιατί τόσο ο Πρεντατορ όσο και οι παράξενη φράξια των μαχητών που μοιάζουν να βγήκαν από το τρελάδικο, αμφότεροι μονάδα και ομάδα το έχουν σκάσει - μέσα από δυο ενθουσιώδεις είναι η αλήθεια σεκάνς - από τα δεσμά τους και δεν το έχουν σε τίποτα να ριχτούν στην κόντρα για το ποιος θα αναδειχθεί ο νικητής. Το δυσμενές στην περίπτωση μας είναι που όλη αυτή η μονομαχία δεν έχει και κανένα σοβαρό εκκινητήριο υπόβαθρο, ειδικότερα όταν...

...η μορφή του Predator στο πέρασμα των ετών μάλλον ως προς το φίλιο τείνει στην θωριά των σινεφίλ, σίγουρα πολύ πιο φιλική από εκείνη του τέρατος Alien, έτσι για να θυμηθούμε εκείνη την περίεργη ρήξη που σκαρφίστηκε μια φορά κι έναν καιρό η Fox για να ρίξει στο ρινγκ ταυτόχρονα τα δύο εμπορικά της χαρτιά. Κι αυτό το συναίσθημα του κοινού δεν γίνεται να το αλλάξει αυτή εδώ η επανεκκίνηση του ίδιου θέματος, που δίχως σαφή προσανατολισμό ανακατεύει στο μίξερ αμέτρητα πρόσωπα, πάμπολλες και διάφορες εξωγήινες μορφές, καλούς και κακούς χαρακτήρες που μεταλλάσσονται αμφίδρομα μονομιάς και που εντέλει δεν αφήνει κάποια γεύση ολοκλήρωσης με το που ακούγεται το σφύριγμα της λήξης. Εκεί που, πιο προβλέψιμα δεν γίνεται, ανακοινώνεται μετά βαίων και κλάδων η επερχόμενη συνέχεια. Από την μύγα ξύγκι...

Ένα απίθανο τρίβια χαρακτηρίζει τον σκηνοθέτη Shane Black, που βάζει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του εδώ πέρα, καθώς ως ηθοποιός κάποτε, είχε διαβεί από τις εικόνες του πρωτότυπου Predator, σε έναν από τους περιφερειακούς ρόλους. Στην τρίτη του δημιουργική απόπειρα, μετά τα Kiss Kiss Bang Bang και Iron Man 3, ο 57χρονος Αμερικάνος ντιρέκτορας, εκδηλώνει πάρα πολύ σύντομα στην αφήγηση του, την τάση για σκηνές πραγματικού μακελειού και πραγματικά χορταίνει το κοινό του με πυροβολισμούς και εφετζίδικους πανικούς. Μια κάποια προσπάθεια πάντως να συνδέσει την αληθινή μοναξιά του εξωγήινου, με την απομόνωση του πιτσιρικά που πάσχει από σύνδρομο Asperger (και πάλι ο μικρούλης Jacob Tremblay σε υπόδυση καρμπόν με τις προηγούμενες του) δεν πετυχαίνει απόλυτα τον σκοπό της, αφού προσεγγίζεται πάρα πολύ επιδερμικά.

Σε γενικές γραμμές ο νέος Predator, δίχως να ακολουθεί τα χνάρια των προηγούμενων, επιχειρεί την αναγέννηση του μύθου, χωρίς να έχει σπουδαίες ιδέες στην φαρέτρα του. Γνώριμα πρόσωπα, αλλά όχι κι από το πάνω ράφι, στο πολυπληθές καστ, όπως ο Boyd Holbrook που προμοτάρεται αρκετά ως action hero, η κούκλα Olivia Munn ως σέξι επιστήμονας, ο Thomas Jane που δεν έπιασε ποτέ του σαν σταρ, αλλά κι ένας συρφετός καρατεριστών που συνθέτουν το πάνελ των funny partners, δείχνουν πως επενδύθηκαν χρήματα στο πρότζεκτ (σιμά 90 εκατομμύρια) αλλά όχι και με εγγυημένα εισπρακτικά αποτελέσματα. Και πράγματι το άνοιγμα του περιπετειώδους sci-fi θρίλερ στα διεθνή box offices, που δεν ήταν και το πιο πανηγυρικό, συμβαδίζει αρκετά με το μέτριο λέβελ μιας ταινίας φιλόδοξης, όχι όμως όσο της αξίζει.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Σεπτεμβρίου 2018 από την Odeon!

Αχ στην αρχή των τραγουδιών, το «αχ» είναι γραμμένο...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Πού πάνε οι ροκ σταρς όταν αποσύρονται;

Αυτή είναι η πέμπτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Jesse Peretz και η πρώτη του που διανέμεται κινηματογραφικά στη χώρα μας. Έχουν προηγηθεί οι ταινίες: «First Love, Last Rites» (1997, βασισμένο σε διήγημα του... Ian McEwan, του οποίου το όνομα συναντάμε συχνά πυκνά τις τελευταίες εβδομάδες), «The Château» (2001), «Fast Track» (2006) και «Our Idiot Brother» (2011). Πριν ασχοληθεί με τη σκηνοθεσία ήταν ένας εκ των ιδρυτών αλλά και μπασίστας του συγκροτήματος The Lemonheads, που έβγαλαν τουλάχιστον ένα σπουδαίο τραγούδι, το « It's a Shame About Ray» από το ομώνυμο άλμπουμ τους, που τους έκανε γνωστούς. Ο Peretz εγκατέλειψε το συγκρότημα πριν βγει αυτό το άλμπουμ (!!!), αλλά συμφώνησε να παραμείνει ο φωτογράφος τους! Από τότε, πέρα από ταινίες, έχει ασχοληθεί πάρα πολύ με την τηλεόραση, υπογράφοντας τη σκηνοθεσία για πολλά επεισόδια δημοφιλών σειρών, αλλά και βιντεοκλίπ για συγκροτήματα όπως οι Foo Fighters!

Το σενάριο της ταινίας Η Τζούλιετ, Γυμνή (Juliet, Naked) βασίζεται σε βιβλίο του Nick Hornby. Αυτή είναι η έκτη ταινία που βασίζεται σε βιβλίο του. Οι προηγούμενες ήταν οι: «Fever Pitch» (1997) του David Evans και το αμερικάνικο ριμέικ της του 2005 των Bobby Farrelly και Peter Farrelly, «High Fidelity» (2000) του Stephen Frears, «Για ένα αγόρι» (About a Boy, 2002) των Chris Weitz και Paul Weitz και «Πέντε δευτερόλεπτα στο κενό» (A Long Way Down, 2014) του Pascal Chaumeil.

Η υπόθεση: Η Άνι ζει εγκλωβισμένη σε μια πόλη της Αγγλίας μικρή για τα όνειρα και τις προσδοκίες της. Έχει μια πολυετή σχέση με τον Ντάνκαν, έναν θεωρητικό του σινεμά, που λατρεύει σε υπερβολικό βαθμό έναν πρώην ροκ σταρ, τον Τάκερ Κρόου και προσπαθεί να καταλάβει τι απέγινε ο ροκ σταρ μετά την μυστήρια εξαφάνισή του 25 χρόνια πριν. Ο Κρόου από την άλλη, έχει «εξαφανιστεί» από τον κόσμο, από πολλές του σχέσεις κι από τα διάφορα παιδιά που έχει αποκτήσει μέσα στα χρόνια με διαφορετικές γυναίκες. Ζει στο γκαράζ της τελευταίας πρώην του, προσπαθώντας να είναι ο καλύτερος πατέρας για τον μικρότερο γιο του κι αναρωτιέται γιατί η ζωή δεν εξελίχθηκε έτσι όπως περίμενε.

Οι ζωές τους θα διασταυρωθούν όταν ο Ντάνκαν, ιδρυτής ενός φαν κλαμπ προς τιμήν του Κρόου, θα θελήσει να δημοσιεύσει μια διθυραμβική κριτική για ένα ακουστικό ντέμο του ειδώλου του, ηλικίας 25 χρόνων που ονομάζεται «Η Τζούλιετ, Γυμνή». Η Άνι όμως σε μια στιγμή επανάστασης, θα δημοσιεύσει τη δική της κριτική η οποία, λίγο για να πικάρει τον Ντάνκαν, λίγο μεγεθύνοντας την άποψή της, είναι ιδιαιτέρως αρνητική για το άλμπουμ. Προς έκπληξή της, ο Τάκερ Κρόου θα επικοινωνήσει μαζί της... συμφωνώντας με την κριτική της! Οι δυο τους θα αρχίσουν να ανταλλάσσουν μηνύματα και να εξομολογούνται ο ένας στον άλλο τα εσώψυχά τους. Μια σχέση εξ αποστάσεως θα δημιουργηθεί. Πώς θα εξελιχθεί;

Η άποψή μας: Ρε γαμώτο είναι πολύ άσχημο να πηγαίνεις να δεις μια ταινία που ψιλοϋποψιάζεσαι εκ πείρας και από τα ονόματα των εμπλεκομένων σε αυτήν πως θα είναι τουλάχιστον συμπαθητική και να είναι μαζί σου στην αίθουσα άλλοι τρεις (3!!!!!!) άνθρωποι! Μάλιστα, αρχικά, όταν έσβησαν τα φώτα και ξεκίνησαν να πέφτουν τα τρέιλερ προσεχών ταινιών, ήμουν εντελώς μόνος! Μετά ήρθε ένα ζευγάρι και καθώς κάθομαι συνήθως πρώτο τραπέζι πίστα, η κοπέλα ανεβαίνοντας για τα ορεινά της αίθουσας, μου είπε κάτι του στυλ «ω, σόρι, σου το χαλάσαμε, δεν θα δεις μόνος σου την ταινία» στο οποίο χαμογέλασα και απάντησα «μου καταστρέψατε την ευκαιρία να έχω όλη την αίθουσα για μένα»! Και πάει ο κόσμος και βλέπει παπαριές τύπου «Η καλόγρια» ρε φίλε και δεν ξέρεις πού να κρυφτείς. Άλλη μια απόδειξη πόσο σε... υπόληψη μας έχει ο κόσμος εμάς τους κριτικούς! Αν θέλει να πάει να δει μια ταινία, όσο και να του λες πως η ταινία είναι για τα σκυλιά, θα πάει. Κατά πάσα πιθανότητα μάλιστα θα πάει όχι επειδή θα αγνοήσει όσα αρνητικά θα διαβάσει για την ταινία: θα πάει χωρίς να διαβάσει τα αρνητικά. Γιατί απλά δεν ενδιαφέρεται να μάθει τι γράφουν οι βλαμμένοι κριτικοί...

Τούτη η ταινία, λοιπόν, δεν πρόδωσε τις προσδοκίες μου. Μια χαρά ταινία είναι, όχι τίποτε σπουδαίο, ούτε ακριβώς πρωτότυπο. Κι όμως, γλυκό, έξυπνο, ειλικρινές και με μια μη φτιασιδωμένη ματιά για τις ματαιωμένες προσδοκίες τριών διαφορετικών ενήλικων. Κεντρικό πρόσωπο είναι η Άνι. Η Άνι που έμεινε πίσω στο κωλοχώρι όπου ζούσε, για να φροντίσει τον πατέρα της όταν αρρώστησε και μετά για να φροντίσει τη λεσβία αδελφή της, βρίσκοντάς της δουλειά. Η Άνι που έμεινε επί χρόνια σε μια σχέση με έναν άνδρα, τον οποίο αρχικά βρήκε χαριτωμένο και είχαν να μιλήσουν για πράγματα και να μοιραστούν σκέψεις, εμπειρίες, συναισθήματα, απόψεις, αλλά εντέλει όλο αυτό ξεθώριασε, μειώθηκε, καταρρακώθηκε και η ίδια δεν είχε τη δύναμη και το κουράγιο να σταματήσει τη ρουτίνα και το τέλμα. Μετά είναι ο Τάκερ. Ο Τάκερ, ο πρώην ροκ σταρ. Ο οποίος τα παράτησε όλα όταν για πρώτη φορά βρέθηκε αντιμέτωπος με ενήλικες ευθύνες. Κι αποφάσισε να απομακρυνθεί από τα φώτα της διασημότητας. Να κρυφτεί. Να μην ασχολείται ο κόσμος μαζί του. Συνέχισε να είναι ανώριμος, να σπέρνει παιδιά χωρίς ουσιαστικά να αναλαμβάνει ευθύνες. Κι έφτασε η στιγμή που ο ίδιος του ο εαυτός επαναστατεί. Πρέπει να αλλάξει χαρακτήρα. Πρέπει να αναλάβει ευθύνες. Πρέπει να ενηλικιωθεί.

Κι έχουμε και τον Ντάνκαν. Ο Ντάνκαν είναι από τις περιπτώσεις εκείνων των ανθρώπων που ειδωλοποιούν στο μέγιστο βαθμό έναν καλλιτέχνη γεμίζοντας την κατά τα άλλα άδεια ζωή τους με κάτι, το οποίο θεωρούν πολύ μεγάλο! Ο Ντάνκαν της ταινίας γνωρίζει (νομίζει...) πολλά περισσότερα για τη ζωή ενός ροκ μουσικού που λατρεύει παρά για τη ζωή της γυναίκας που υποτίθεται πως αγαπά. Αν και ουσιαστικά δεν χρειάζεται «γκόμενα»: συνοπαδό χρειάζεται! Λειτουργεί όμως ως καταλύτης. Είναι εκείνος που, εξαιτίας του, η Άνι και ο Τάκερ θα έρθουν κοντά. Εντάξει, όχι ακριβώς κοντά, μιας που πολύ μεγάλο μέρος της αρχικής τους σχέσης γίνεται μέσω ηλεκτρονικής αλληλογραφίας. Αυτό το «επιστολικό» κομμάτι της ταινίας είναι για μένα και το πιο ενδιαφέρον, όχι κινηματογραφικά, μιας που ως θεατές απλά «ακούμε» αυτά που στέλνει ως γραπτά μηνύματα ο ένας στον άλλο, με τις φωνές τους, αλλά για όσα λέγονται. Για τις ματαιώσεις, τις ακυρώσεις, τα χαμένα όνειρα, τους ατελείωτους συμβιβασμούς.

Οι δύο αυτοί ενήλικες, στο συγκεκριμένο σημείο της ζωής τους, βρίσκουν ο ένας στον άλλο έναν άνθρωπο στον οποίο μπορούν να εξομολογηθούν τα πάντα, τις πιο μύχιες σκέψεις τους, πράγματα που δεν τολμούσαν να τα φέρουν στην επιφάνεια από μόνοι τους προκειμένου να τα αντιμετωπίσουν. Το τι γίνεται από εκεί και πέρα μπορείτε να το φανταστείτε – και δεν είναι κακό αυτό. Αυτή η προβλεψιμότητα, στη συγκεκριμένη ταινία, σφραγίζει το feelgood του πράγματος. Πάμε λίγο στους ηθοποιούς. Ο Ethan Hawke γεννήθηκε για τέτοιους ρόλους. Τελευταία τον βλέπαμε σε... παπαριές (ναι, ξέρω, πάλι αυτή η λέξη) εδώ όμως είναι απίστευτα πιστευτός στο ρόλο του. Μια χαρά παραιτημένος ροκ σταρ. Και τι ωραία που λέει το «Waterloo Sunset» των Kinks, σε μια από τις πιο όμορφες σκηνές της ταινίας, μέσα στο μουσείο, μόνο με ένα αρμόνιο, με τον γιο του, τη σανίδα σωτηρίας του ουσιαστικά, να τον καμαρώνει! Ο Chris O’Dowd συνήθως μου είναι αντιπαθής και επιτηδευμένος. Εδώ είναι άψογος! Και βέβαια, η Rose Byrne, που μάλλον έχει τον πιο δύσκολο ρόλο από τους τρεις πρωταγωνιστές, είναι αξιαγάπητη. Όλοι οι θεατές είμαστε μαζί της. Θέλουμε επιτέλους να της πάει κάτι καλά. Όχι ότι της συμβαίνουν δραματικά πράγματα, τύπου ανεργία, εκμετάλλευση και τέτοια, αλλά ναι, τη συμπαθούμε και της αξίζει να είναι καλά.

Η σκηνή του νοσοκομείου είναι η πιο αστεία της ταινίας, ο δήμαρχος ο πιο απολαυστικός «σας έχω όλους γραμμένους και θα κάνω το κομμάτι μου» χαρακτήρας, αν και το φινάλε δεν ήταν τόσο αμήχανο και μπορούσε να είναι πιο δυνατό, θα μιλούσαμε για μικρό διαμαντάκι. Για ρομαντική κομεντί, η οποία απευθύνεται σε ενήλικες θεατές, πάντως, δεν της αξίζει να την προσπεράσετε.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Σεπτεμβρίου 2018 από την Odeon!

by Takis Garis (@takisgaris)

TIFF 43 Ep.V: DON’T TIFF IT’S OVER!

Έχουν περάσει δυο μόλις λεπτά αφότου το Green Book του Peter Farrelly άρπαξε το Grolsch People’s Choice Award του 43ου Διεθνούς Φεστιβάλ του Τορόντο. Τόβλεπα νάρχεται με φόρα και δεν αποτολμώ να καμωθώ τον σοκαρισμένο. Αλλού είναι ο κρόκος φίλτατε: Πως το παμφημολογούμενο ως φαβορί A Star Is Born κατακρημνίστηκε εκτός τελικής τριάδας, καθώς το βάθρο συμπλήρωσαν τα If Beal Street Could Talk (Barry Jenkins) και Roma (Alfonso Quaron).Ίσως γιατί το σινεφίλτατο τοροντόνιαν κοινό βουλήθηκε να προκρίνει μια λιγότερο εμπορική πρόταση; Να σοβαρευτούμε, εδώ μιλάμε για Farelly του Dumb and Dumber σε Driving Miss Daisy κατάστασες. Μάλλον είναι η λογική του αουτσάιντερ που γοήτευσε σε αποφασιστικό βαθμό. Σε ένα TIFF που έμελλε να ήταν το τελευταίο από τα 38 με τον Piers Handling τιμονιέρη και τον διάδοχο Cameron Bailey να επαναστατεί ήδη με το τρομερό ρεκόρ του 35% ταινιών γυναίκας σκηνοθέτου, κάτι που μόνο η οσκαρική Ακαδημία αναλογικά δύναται να cineγωνιστεί με την ανανέωση κατά 25% των Μελών της κατά την τελευταία 2ετία. Κράτα τα νούμερα κι αφουγκράσου την επιτελούμενη αλλαγή στον κινηματογραφικό χάρτη.

του zerVo (@moviesltd)

Είναι 2014 και πάνω στην ακατάπαυστη διάθεση να ντυθούν το κοστούμι του κινηματογραφικού τιμωρού, σιτεμένοι χολιγουντιανοί υπεραστέρες - Willis, Neeson, Reeves - ένας ακόμη θα πάρει το ρίσκο, να επαναλάβει την μορφή ενός επιτυχημένου τηλεοπτικού ήρωα πολλών δεκαετιών πριν. Και πραγματικά η απόπειρα του έξι φορές υποψήφιου και δις οσκαρούχου Denzel Washington να υποδυθεί τον δίκαιο Equalizer είχε τεράστια επιτυχία, προσφέροντας μια από τις κορυφαίες περιπέτειες δράσης της χρονιάς. Μια τετραετία κατοπινά, με δυο ακόμη nods στο σακούλι του ο Ντι ξαναγυρίζει για ένα σίκουελ που κινείται πάνω ακριβώς στο ίδιο μοτίβο, με τις ίδιες φιλοδοξίες, στις λεπτομέρειες όμως όχι με τα ίδια ποιοτικά αποτελέσματα.

Έχοντας συνταξιοδοτηθεί εδώ και καιρό από την υπηρεσία του, ο πρώην πράκτορας Ρόμπερτ ΜακΚολ, βγάζει τα προς το ζην, ως οδηγός ταξί, κυκλοφορώντας ολημερίς στους αφιλόξενους δρόμους της Βοστόνης. Εκεί που παρακολουθώντας διαρκώς την καθημερινότητα των συμπολιτών του, έχει την δυνατότητα να μαθαίνει τυχόν περιπτώσεις αδικίας και παρανομίας που λαμβάνουν χώρα. Κι έχοντας ο ίδιος αναδείξει εαυτόν ως απονομέα δικαιοσύνης, παρεμβαίνει καίρια και αποτελεσματικά ως αόρατος equalizer, επαναφέροντας τις ισορροπίες και δίνοντας ένα καλό μάθημα στους ανήθικους παρανόμους.

Κι ενώ το έργο του καλά κρατεί, δίχως ποτέ να αποκαλύπτεται η ταυτότητα του και κάτω από την άτυπη στήριξη των παλιών του συνεργατών, τόσο στην πόλη που ζει, όσο και σε εξίσου δύσκολες αποστολές στο εξωτερικό, ο ΜακΚολ θα βρεθεί μπροστά σε μια αναπάντεχη έκπληξη, καθώς η στενή του φίλη και πρώην συνεργάτιδα του, Σούζαν Πλάμερ, θα βρεθεί βάναυσα δολοφονημένη στο δωμάτιο του ξενοδοχείου της. Γνωρίζοντας καλά πως εκείνη βρισκόταν ένα μόλις βήμα πριν την αποκάλυψη των προσώπων που ορίζουν την παράνομη, παρακρατική, στρατιωτική οργάνωση που δρώντας υποχθόνια σκορπά ανεξέλεγκτα τον θάνατο. Ορκισμένος να τιμήσει την μνήμη της συντρόφου, ο μεσήλικας με τις επιδέξιες κινήσεις, θα βάλει σκοπό ζωής να βρει τους φονιάδες και να τους τιμωρήσει με την ίδια μέθοδο που εκείνοι χρησιμοποιούν.

Και κάπως έτσι μετά από ένα όμορφα στημένο στο βαγόνι της τουρκικής αμαξοστοιχίας ίντρο, που μας συνδέει με τα προηγούμενα, στήνεται μια καινούργια ιστορία που στο επίκεντρο της έχει τον αποτραβηγμένο από κάθετι μοναχικό άντρα, που γνωρίζει το καθετί παρατηρώντας το πίσω από το παρμπρίζ του ταξί του. Θυμίζοντας μας το αεικίνητο και αήττητο στυλ του loner, που λίγο πριν μοιράσει πόνο, πατά το κουμπάκι του χρονομέτρου του, για να δει σε πόσα δευτερόλεπτα θα εξολοθρεύσει. τους υπερόπτες αντιπάλους του. Που θωρώντας τον έτσι ηλικιωμένο και συνταξιούχο μάλλον τον έχουν για εύκολη λεία, μαζεμένοι μάλιστα και μπόλικοι μαζί για να του ορμήσουν.

Παρότι όμως στην σκηνοθετική καρέκλα βρίσκουμε και πάλι τον ίδιο ντιρέκτορα όπως και στο πρώτο (μα όχι και ορίτζιναλ μιας και οι περιπέτειες του Equalizer έχουν τις ρίζες τους στο ομώνυμο τηλεοπτικό πρόγραμμα των μέσων των 80s, με τον ασπρομάλλη Edward Woodward στον κεντρικό ρόλο), μετρ στο είδος Antoine Fuqua, είναι προφανές πως οι παράδες στον προϋπολογισμό της συνέχειας δεν είναι ανάλογοι, ώστε να χρησιμοποιηθούν και οι ανάλογοι ειδικές εφφέδες της πρώτης φοράς.  Στοιχείο που έχει σημαντική συνέπεια στην χορογραφία των σεκάνς δράσης, καθώς απουσιάζει η χρήση των ειδικών προοπτικών λήψης που στο εισαγωγικό τσάπτερ είχε κάνει την διαφορά.

Ξεπερνώντας όμως αυτό το τεχνικό μισμάτς, ούτε και στην αφήγηση ο δεύτερος τόμος μπορεί να σταθεί ισάξια με τον προκάτοχο του. Το στόρι διαθέτει αναμφίβολα μια ιδιαίτερη σασπένς δυναμική, που κρατά σε ένταση τον θεατή ίσαμε το έργο να μεσιάσει, από εκεί και πέρα όμως η προβλέψιμη ακόμη και από τους αδαείς ανατροπή, αλλά και κάποια μπερδέματα και ασυνέχειες ελλείψει σοβαρού μοντάζ, προκαλούν εμφανή κοιλιά στον ρυθμό του πολύ ενδιαφέροντος πρώτου ημιχρόνου. Όσο για την υποιστορία, που παίζει παράλληλα, στην οποία ο (κατεστραμμένος οικογενειακά) ΜακΚολ, δείχνει την πατρική του στοργή στο μαύρο ευαίσθητο και λίγο πριν κυλήσει στον βούρκο παλικαράκι, δεν θα έλεγα πως δένει και πολύ με τα υπόλοιπα, ακόμη κι αν εισέρχεται στην συνολική πλοκή λίγο πριν λάβει χώρα, το εν μέσω καταιγιστικού τυφώνα φινάλε.

Στυλιζαρισμένος, δομημένος σωστά ως χαρακτήρας, ακόμη κι αν στην θωριά της κοινής λογικής μοιάζει ως παρατραβηγμένος, συμπαθής ακόμη και στις ακρότητες του, ο Εκουαλάιζερ, με άνεση κερδίζει το στοίχημα, δίνοντας στην πλατεία που διψά για παραμυθένια περιπέτεια, εκείνο ακριβώς που ζητά: Δράση για ένα δίωρο, πάνω στο ελκυστικό πατρόν που χάραξαν τα εντυπωσιακά Taken. Το βασικό ατού του part 2, άλλωστε, ο ίδιος ο Denzel ακόμη και στα 63 του χρόνια, στην τρίτη του συνεργασία με τον Fuqua, μπορεί να μοιάζει γηρασμένος (όπως ταιριάζει βέβαια στην περσόνα του) δένει απόλυτα όμως με την απαίτηση του ρόλου, που όπως αποδεικνύεται τελικώς τον έχει για παιχνιδάκι. Επ ουδενί θα το αποκαλούσα αχρείαστο το σίκουελ, ίσως όμως ο πήχης που έθεσε το ορίτζιναλ να ήταν τόσο ψηλός, που οι ίδιοι συντελεστές, με μια τετραετία παραπάνω φορτισμένη την ράχη, να μην ήταν και τόσο εύκολο να τον ξεπεράσουν.

by Takis Garis (@takisgaris)

TIFF 43 Ep.IV: ALL WAYS LEAD TO ROMA!

Στάσου λιγουλάκι αδερφέ αλλά απορία τόχω: Μια ημέρα πριν τη λήξη του TIFF43 και δε με ρώτησες ακόμη για την ελληνική παρουσία στο Τορόντο. Κι απαντώ: Από ποσότητα οι εξής δύο, δηλαδή το Hector Malot: The Last Day of the Year της Ζακλίν Λέντζου (των φεστιβαλικών μικρομηκάδηκων Αλεπού και Hiwa) 24λεπτο φιλμ όπου εδώ προβάλλεται στα Short Cuts, έχοντας πρωθύστερα δρέψει δάφνες εις τις Κάννες (ριμάρω) στην Εβδομάδα Κριτικής και το Her Job, που το τσεκάρησα στο Discovery, καθότι πρώτη μεγαλομήκης δουλειά του Νίκου Λαμπότ (Χαραλαμπόπουλου) μετά τον Σκύλο και το ντόκου Αθάνατοι στο Νοτιότερο άκρο της Ευρώπης. Ο Νίκος μας λοιπόν μπορεί να φέρνει σε Γάλλο ονομαστικώς, ή ταινία του όμως είναι σκέτο μεδούλι μέσα από το κουφάρι της διαβόητης ελληνικής οικονομικής κρίσης που εκτός μνημονίων παραμένει διασωληνωμένη άγνωστο για πόσες δεκαετίες ακόμη.

Σε ελεύθερη πτώση!

του zerVo (@moviesltd)

Το θεατρικό έργο My Brillant Divorce γράφτηκε από την Βρετανίδα συγγραφέα Geraldine Aron στις αρχές του αιώνα μας κι έκτοτε δεν είναι και λίγες οι περιπτώσεις, που σημαντικές ηθοποιοί πήραν το ρίσκο να το αποδώσουν, ολομόναχες κατά πως προστάζει το σενάριο, στα σανίδια του οφ Μπρόντγουει ή του Λονδίνου. Το παράδειγμα άλλωστε της Glenne Headly και της Melissa Gilbert με επιτυχία ακολούθησε και η δική μας Χρύσα Ρώπα στην διασκευή του βιβλίου, Έτσι Χώρισα, σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιμούλη. Μια ελεύθερη κινηματογραφική απόδοση, όχι σε μοναχικό τόνο, αλλά με υπαρκτό και πλούσιο μάλιστα περίγυρο, επιχείρησε να προσφέρει η πολυτάλαντη Michèle Laroque, που και βέβαια είχε πρωταγωνιστήσει την γαλλική θεατρική εκδοχή, προ μιας δεκαετίας. Το αποτέλεσμα, ατυχώς, δεν δικαιώνει ποτέ την προσδοκία της...

Όχι μια οποιαδήποτε μέρα του χρόνου, αλλά την παραμονή των Χριστουγέννων, θα διαλέξει ο ανεύθυνος και παρτάκιας Μαξ για να ανακοινώσει στην επί είκοσι έτη σύζυγό του, Άντζελα πως την εγκαταλείπει για πάντα, για τα μάτια μιας Λατίνας, νεαρότερης της, μορφονιάς. Αδυνατώντας να πιστέψει το κακό που την βρήκε χρονιάρα μέρα και δίχως την παραμικρή στήριξη από την έφηβη θυγατέρα της, που ούτε καν θα σταθεί στο πλευρό της, φεύγοντας για γιορτινές διακοπές με το αγόρι της, ρίχνοντας της συνάμα αιχμές για την συζυγική της αφέλεια, η σαρανταπεντάχρονη θα αναγκαστεί να ευχηθεί στον εαυτό της τα χρόνια πολλά, ολομόναχη, μαγκούφα, με μοναδικό στήριγμα, σε ένα θεόρατο μα αδειανό διαμέρισμα, τον πιστό της σκύλο.

Απογοητευμένη από την αναπάντεχη τροπή που έχει πάρει η ζωή της, η Άντζελα θα αναζητήσει μεθόδους επιβίωσης από το στραπάτσο, ζητώντας την βοήθεια των πιο στενών της προσώπων, της διαρκώς μειωτικής προς το πρόσωπο της, ηλικιωμένης μητέρας και της εκωφρενικών συμπεριφορών κολλητής φιλενάδας, αλλά και του φίλου της ψυχιάτρου, με τις εκκεντρικές μεθόδους θεραπείας, που μάλλον όμως ο ίδιος αντιμετωπίζει πιότερα ζόρια από ότι οι ασθενείς του. Και έχοντας πάντοτε στο πίσω μέρος του μυαλού της να κάνει την ύστατη προσπάθεια, μήπως και κερδίσει, έστω και τώρα που όλα μοιάζουν ραγισμένα, την καρδιά του προκομένου που την εγκατέλειψε.

Η αλήθεια είναι πως όταν έχεις περάσει μια ολόκληρη ζωή δίπλα στον ίδιο σύντροφο, έχεις μοιραστεί σχεδόν τα πάντα μαζί του και δέχεσαι τέτοια κεραμίδα, δεν είναι και τόσο εύκολο να σκεφτείς ορθολογικά, να βάλεις τα πράγματα κάτω και να κινηθείς με απόλυτο γνώμονα τον ρεαλισμό και όχι το έντονο συναίσθημα που σε διακατέχει. Πόσο μάλλον όταν η μεγαλοκοπέλα της ιστορίας μας βρίσκεται ολοκληρωτικά εκτός τόπου και χρόνου, έχοντας κτίσει τριγύρω της μια κάψουλα, όπως νομίζει προστατευτική, την οποία δεν γίνεται να σπάσει το παραμικρό δεινό. Η υπερβολικά όμορφη, εντυπωσιακής θωριάς για τα χρόνια της γυναίκα, δεν έχει καμία σχέση με το περιβάλλον, είναι η προσωποποίηση του "άλλα αντί άλλων", μια "αβάντα", να πετάει ο νους πάνω από το κεφάλι, που της δίνει άλλωστε το πολύ γεμάτο, καθώς δείχνει, πορτοφόλι αλλά κυρίως η ιδιοσυγκρασία της, που ξεφεύγει κατά πολύ από αυτή της κοινής λογικής.

Συνεπώς και οι αντιδράσεις της δεν είναι ούτε προβλέψιμε, ούτε όμως και απόλυτα ανθρώπινες. Όπως εννοείται πως σε κανένα σημείο, μιας και μιλάμε για κινηματογραφική ταινία, δεν είναι εφικτή η προσέγγιση από τον θεατή αυτού του χαρακτήρα, που δεν μοιάζει να έχει και πολλά κοινά στοιχεία μαζί του, δεν έχει πάνω του κάτι το ελκυστικό που να τον κάνει να ενδιαφερθεί να μάθει την ιστορία του. Σύμφωνοι σαφώς και την συλλυπάσαι την φουκαριάρα που την πέτυχε τέτοια μπιστολιά βαδίζοντας στα απόμαχα πενήντα της, αλλά μην τρελαθούμε κιόλας. Αν το κορίτσι μας δεν ήταν αλαφρόμυαλο - όπως φαίνεται - και τον αντρούλη της μια χαρά θα είχε ακόμη στην αγκάλη της και τους πάντες γύρω της βαλμένους σε μια τάξη. Όχι κανένα ενδιαφέρον!

Και είναι κρίμα γιατί η εκρηκτική ηθοποιός / σκηνοθέτιδα Michèle Laroque, των απίστευτων 58 Μαΐων, που δεν δείχνουν ούτε για 40 - κυριολεκτικά - έχει δώσει την ψυχή της ολόκληρη στο κτίσιμο αυτού του φιλμ, έχοντας ακόμη έναν σκοπό, πέρα από το την αποτυχημένη εντέλει προσέγγιση μιας κυρίας σε περίοδο mid life crisis. Να δώσει μέσα από τις ηλιόλουστες εικόνες της μια νέα πνοή στην γενέτειρα της, Νίκαια, που στο Brillantissime παίζει ως ένα υπέροχα μεσογειακό φυσικό φόντο, μετά από το ισοπεδωτικό τρομοκρατικό κτύπημα που δέχτηκε ένα χρόνο πριν και στην ουσία κατέστρεψε το ίματζ μιας Ριβιερικής άφθαρτης πλούσιας λουτρόπολης. Και άντε ας δεχτούμε πως αυτό το κατορθώνει, άλλωστε η υπέροχη Νις, εδώ και δυόμισι χιλιάδες χρόνια από τον καιρό που την ίδρυσαν οι Έλληνες της Μασσαλίας, ουκ ολίγες καταστροφές μπόρεσε να ξεπεράσει. Με το ανθρώπινο ζήτημα, που είναι και το βασικό στην περίπτωση μας, δεν βλέπω να υπάρχει φως στο τούνελ, έτσι αδέξια και μπερδεμένα που μας σερβίρεται...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Σεπτεμβρίου 2018 από την Strada Films!

Σαλάτα Βιενουά!

του zerVo (@moviesltd)

Το ημερολόγιο έδειχνε την χρονιά 1977, όταν δια χειρός Lewis Gilbert έκανε την εμφάνιση της η 10η, καταιγιστική περιπέτεια με κεντρικό ήρωα τον ανίκητο 007, Thw Spy Who Loved Me, έχοντας για μπροστάρη τον ήδη εδραιωμένο στον ρόλο, από τις δύο επιτυχημένες προηγούμενες εμφανίσεις του, action gentleman, Roger Moore. Η Κατάσκοπος που μ' αγάπησε - στοίχημα πως οι 9 στους 10 ακόμη το αποκαλούν "Ο Κατάσκοπος..." - ως μαρκίζα έκανε τέτοια θραύση, ώστε δεκαετίες κατοπινά, να τον χρησιμοποιήσει μεταλλαγμένο ο κωμικός (?) Mike Myers, στην υπερβολικά γλαφυρού ύφους πιπεράτη περιπετειούλα The Spy Who Shagged Me, πραγματοποιώντας ένα ανέλπιστο εμπορικό τζακ ποτ! Ε, την πορεία της διάνας στην αλυσίδα των τιτλοφορημένων "The Spy...", σπάει ένα έργο που δεν κατάφερα σε κανένα του σημείο να αντιληφθώ τον αληθινό λόγο ύπαρξης.

Ένας ολόκληρος χρόνος έχει περάσει από την ημέρα που η Όντρει, ταμείας σε κατάστημα, γνώρισε τον γοητευτικό Ντρου και έπεσε στον έρωτα του τυφλά και δείχνοντας του αμέριστη εμπιστοσύνη. Με συνέπεια να πιστεύει τα παραμύθια που της ξεφουρνίζει, κρύβοντας της την πραγματική του ταυτότητα, μιας και στ' αλήθεια δεν είναι ο περιφερόμενος πωλητής όπως εκείνη πιστεύει, αλλά ένας δυναμικός μυστικός πράκτορας, που κάθε τρεις και λίγο παίρνει εντολή από την υπηρεσία του, για να φέρει εις πέρας αποστολές επικίνδυνες και φονικές. Στην πιο πρόσφατη από αυτές όμως, στην μακρινή Λιθουανία, το ποτήρι θα ξεχειλίσει για την αποπροσανατολισμένη κοπέλα, καθώς μη έχουσα για ημέρες πάρει μαντάτο του, θα οδηγηθεί στην απόφαση να τον σχολάσει μια για πάντα.

Η αναπάντεχη επανεμφάνιση του, εν μέσω πανικού και πυροβολισμών, για να της μαρτυρήσει ολάκερη την πραγματικότητα, θα βρει την φιλήσυχη Όντρει απροετοίμαστη για αυτή την τεράστια ανατροπή στην ζωή της. Αποδεχόμενη μάλιστα την ύστατη επιθυμία του καλού της, λίγο πριν αφήσει την τελευταία του πνοή, πέφτοντας νεκρός από τα πυρά εχθρού, να μεταφέρει ένα υψίστης σημασίας top secret πακέτο στους συντρόφους του, θα βρει την τριαντάχρονη από την μια στιγμή στην άλλη, στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, στην αυτοκρατορική Βιέννη. Έχοντας για παρέα την καλύτερη της φίλη, συνάδελφο και συγκάτοικο Μόργκαν (Φρίμαν, το επώνυμο...) που δείχνει πολύ πιο τολμηρή και αποφασισμένη να την βοηθήσει, ώστε να φέρουν εις πέρας ετούτη την απρόσμενη mission impossible...

Κι έτσι τα δυο μεγαλοκορίτσα, που μέχρι τα χθες δεν νοιάζονταν για τίποτα παραπάνω από τις αγκαλίτσες και τα φιλάκια των αγοριών τους, θα βρεθούν στο μάτι του κυκλώνα, καθώς φίλοι και οχτροί θα τις ακολουθήσουν κατά πόδας, επιδιώκοντας να αποσπάσουν από τα χέρια τους το πολύτιμο και τιγκάτο στις πληροφορίες στικάκι. Από τα χέρια τους μια κουβέντα δηλαδή, αφού οι κοπελούδες μοιάζουν, αλλά χαζές δεν είναι και έχοντας προβλέψει πως θα τους χυμήξουν τα θηρία, ψάχνοντας το USB, εκείνες το έχουν κρύψει μια χαρά, στην πολύτιμη κρύπτη, ανάμεσα στα πόδια τους. Πως είπατε?

Τέτοιου σαχλαμαρίστικου τύπου λοιπόν χιούμορ, είναι τα ανέκδοτα που χρησιμοποιεί στην εξέλιξη του το όχι και φτηνό σε κόστος φιλμ, που κινείται ως είδος μεταξύ του κατασκοπικού θρίλερ και της ανατρεπτικής buddy movie, που μια φορά κι έναν καιρό θεμελίωσε σαν υπο-genre το εισπρακτικό θαύμα του Rush Hour. Με αστειάκια που περιστρέφονται διαρκώς γύρω από το σεξ - όπως πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις το κολλητάρι είναι πολύ προχώ στην ερωτική του ζωή - συνδυασμένα με πλάνα κοφτού μοντάζ, με συνεχή κυνηγητά και πιστολίδια στα στενά σοκάκια της Αυστριακής πρωτεύουσας, το The Spy Who Dumped Me παλεύει μάταια να κρατήσει κοντά του τον θεατή, παρατραβώντας την χρονική του διάρκεια, κοντά στο ξεχειλωμένο δίωρο.

Εννοείται βεβαίως πως τα τσικάκια, που έως και πέντε λεπτουδάκια πριν το μόνο πιστόλι που είχαν συναντήσει ήταν εκείνο του σεσουάρ, πανεύκολα αρπάζουν το περίστροφο και βαρούν αδιακρίτως πετυχαίνοντας φυσικά μόνο τους κακούς της υπόθεσης. Που ουδείς μπορεί να καταλάβει στην ουσία ποιοι είναι αυτοί, αφού οι τάχαμου ανατροπές, από το μέσον και μετά, παίρνουν την μορφή καταιγίδας, μπερδεύοντας τους πάντες, μέχρι και να φτάσουμε στο εκρηκτικό φινάλε του τσίρκο, όπου λαμβάνει χώρα το μέγκα-τουίστ, το οποίο οι πιο έμπειροι θα είχαν μαντέψει από το δεκάλεπτο. Η αλήθεια είναι πως με κόστος 40 εκατομμύρια δολάρια, με φόντο ταξιδάκι στις όχθες του Δούναβη, άντε και με μια ιστοριούλα να δεχθούμε αξιοπρεπή, δεν χρειαζόταν παρά μόνο μια υποτυπώδης σκηνοθετική καθοδήγηση, κάτι που η άπειρη, άτσαλη και ανέμπνευστη Susanna Fogel δεν προσφέρει ποτέ!

Δεν είμαι και τόσο σίγουρος πως η όμορφη Mila Kunis έχει βρει τον δρόμο της σε ότι αφορά τις πρωταγωνιστικές της επιλογές. Πάντως τα ταμεία σε κάθε της φιλμική εμφάνιση δεν τα αφήνει αδειανά, αν και το χιτ των (δύο, μέτριων επίσης) Bad Moms εδώ δεν το τσίμπησε επ ουδενί. Η ξανθούλα δε Kate McKinnon που μας συστήθηκε στις Ghostbusters (στο εκράν, ήδη η διαδρομή της στο SNL είναι σημαντική) αποδίδοντας με υπερβολή την ατρόμητη κομπανιέρα, παίρνει κομματάκι παραπάνω μπόνους συμμετοχής, αν και όχι το πρώτο όνομα στην μαρκίζα. Σε γενικές γραμμές πάντως η εμπορική αμερικάνικη κωμωδία περνά ημέρες κρίσης και οι θεματικές ενέσεις από τα άλλα είδη, όπως εδώ που δανείζεται αμέτρητα στοιχεία, ακόμη και τον τίτλο από τα τζειμσμποντικά δεδομένα, δεν δείχνουν να βοηθούν ιδιαίτερα το πράγμα...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Σεπτεμβρίου 2018 από την Spentzos Films!

Πατρίδα μου είναι εκεί που μίσησα

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Όταν χρειάζεται να δικάσουμε τη δικαιοσύνη...

Ο Warwick Thornton είναι ένας από τους ελάχιστους Αβορίγινες σκηνοθέτες στον κόσμο! Η ταινία Γλυκιά πατρίδα (Sweet Country) είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετεί. Με αυτήν έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του περσινού φεστιβάλ Βενετίας, όπου κέρδισε το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής. Κι όλα μετά από οχτώ ολόκληρα χρόνια από την πρώτη του ταινία, το «Samson and Delilah», με την οποία έλαβε μέρος στο τμήμα «Ένα κάποιο βλέμμα» του φεστιβάλ Καννών του 2009 και κέρδισε εκεί το βραβείο «Χρυσή Κάμερα» καλύτερης ταινίας από πρωτοεμφανιζόμενο σκηνοθέτη! Στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης του 2017 προβλήθηκε στο τμήμα «Ανοιχτοί Ορίζοντες».

Σε μια σκηνή της ταινίας βλέπουμε να προβάλλεται σε κάτι που προσομοιάζει με ελληνικό θερινό σινεμά, μια ταινία. Δεν πρόκειται για την ταινία «The True History of the Kelly Gang» (όπως διαφημίζεται μέσα στην ταινία) αλλά για την πραγματική ταινία του 1906 «The Story of the Kelly Gang». Το 2007 η συγκεκριμένη ταινία καταχωρήθηκε από την UNESCO ως η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας στην ιστορία του σινεμά παγκοσμίως!

Η υπόθεση: 1920. Ο Σαμ, ένας μεσήλικας Αβορίγινας, εργάζεται για έναν ιεροκήρυκα στην άγονη ενδοχώρα της Βόρειας Επικράτειας της Αυστραλίας. Όταν ο Χάρι, ένας απεχθής βετεράνος πολέμου, μετακομίζει σε ένα γειτονικό ράντζο, ο ιεροκήρυκας στέλνει τον Σαμ, τη γυναίκα του και την ανιψιά του, για να τον βοηθήσουν να στήσει το μαντρί του, μετά από αίτημα του βετεράνου. Ο Χάρι βιάζει τη γυναίκα, χωρίς να το μάθει ο Σαμ και τρομοκρατώντας την να μην αποκαλύψει τίποτε. Λίγο καιρό αργότερα ο Χάρι ζητάει βοήθεια από έναν άλλο λευκό της περιοχής, ο οποίος του στέλνει τον γηραιό επιστάτη του και τον πιτσιρίκο Φίλομακ. Ο Χάρι αλυσοδένει τον Φίλομακ, ο μικρός το σκάει, ο Χάρι τον ψάχνει και τα ίχνη τον οδηγούν στο σπίτι του ιεροκήρυκα.

Πεπεισμένος ότι ο Σαμ κρύβει τον Φίλομακ, είναι έτοιμος να τον σκοτώσει. Ο Σαμ όμως προλαβαίνει, τον πυροβολεί και τον αφήνει στον τόπο! Έτσι, ο Σαμ καταλήγει να είναι καταζητούμενος για τον φόνο ενός λευκού! Έτσι, αναγκάζεται να το σκάσει με τη γυναίκα του διασχίζοντας την επικίνδυνη ενδοχώρα, μέσα από τις επιβλητικές αλλά τελείως αφιλόξενες ερήμους. Ξοπίσω τους, ένας λοχίας (μαζί με μια μικρή ομάδα λευκών) που είναι αποφασισμένος να τον πιάσει και να τον οδηγήσει σε δικαστήριο προκειμένου να αποδοθεί δικαιοσύνη...

Η άποψή μας: «Φοβάμαι για το μέλλον αυτής της χώρας» λέει ο Sam Neill στο φινάλε τούτης της εξαιρετικά ενδιαφέρουσας ταινίας. Κι ενώ ο σκηνοθέτης της και δημιουργός της κουβαλάει ο ίδιος πολύ βάρος από τα όσα έχουν τραβήξει οι ιθαγενείς πρόγονοί του, είναι σαν να μας κλείνει το μάτι και να λέει: «Φοβάμαι για το μέλλον αυτού του κόσμου». Γιατί πολλά έχουν αλλάξει από το 1929 (χρονιά στην οποία ολοκληρώνεται η ταινία) είναι η αλήθεια, αλλά η ουσία παραμένει. Κι ο κόσμος μας ο τωρινός είναι γεμάτος φτώχεια, ρατσισμό, μισαλλοδοξία, βία, και οι ισχυροί επιβάλλουν το νόμο τους στους αδύνατους με κάθε τρόπο – και η δικαιοσύνη υπάρχει μόνο «για τα μάτια του... κόσμου». Έτσι, για να μην αισθανόμαστε στα φανερά πως ζούμε στη ζούγκλα. Ποια ζούγκλα; Χειρότερα είναι τα πράγματα!

Αλλά εννοείται πως το να ζεις υπό τις παρούσες συνθήκες στην Ελλάδα του 2018 είναι καλύτερο από το να ζεις ως ιθαγενής στην Αυστραλία του 1929. Σωστά; Διακρίνω έναν δισταγμό... Ας προχωρήσουμε. Ο Thornton γυρίζει ένα γουέστερν αλά αυστραλέζικα. Ένα γουέστερν όπου τον ρόλο των Ινδιάνων τον έχουν οι Αβορίγινες. Ένα γουέστερν όμως όπου μας παρουσιάζεται με κάθε άθλια λεπτομέρεια το πόσο... υπέροχα συμπεριφέρονταν οι λευκοί κατακτητές στους μαύρους κατακτημένους. Τώρα που το σκέφτομαι, δεν έχουν γυριστεί και πολλά γουέστερν που να κάνουν κάτι αντίστοιχο για τους Ινδιάνους. Ιδίως στα παλιά γουέστερν, οι Ινδιάνοι παρουσιάζονταν απλά ως οι... κακοί! Όχι εδώ, όμως, όχι σε τούτη την ταινία. Εδώ υπάρχει πλήρης αντιστροφή.

Ο μόνος θετικός ήρωας από τη μεριά των λευκών είναι ο ιεροκήρυκας! Και ο δικαστής σε δεύτερο, μικρότερο βαθμό. Σαν να μας λέει ο Thornton πως η δικαιοσύνη αργά αλλά σταθερά κατόρθωσε εντέλει να διαμορφώσει τη σημερινή Αυστραλία, που τόσο πολύ διαφέρει από αυτήν που παρακολουθούμε στην ταινία. Και πάλι ο σκεπτικιστής μέσα μας θα πει το προφανές: «ναι, άλλαξε, αλλά στους τύπους»... Απέναντι στη φύση, την οποία οι Αβορίγινες σέβονταν απόλυτα, οι Λευκοί χρησιμοποίησαν «Law and Order» (εντάξει, και λίγη θρησκεία ως στοιχείο ποδηγέτησης) για να εγκαταστήσουν με επιτυχία την αποικιοκρατία τους, την πρόδρομη μορφή του καπιταλισμού. Εντάξει; Από ένα σημείο και μετά η ταινία γίνεται γουέστερν καταδίωξης δίνοντας στο σκηνοθέτη, που είναι παράλληλα και διευθυντής φωτογραφίας στο φιλμ, να δείξει την αλλόκοτη για το δυτικό μάτι, μα τόσο υπέροχη, μορφολογία της πατρίδας του. Με τα παράξενα δέντρα, τις πεδιάδες τις γεμάτες αλάτι, την ξηρασία που δίνει μια απόκοσμη χροιά σε εκείνον τον κόσμο (να τος και πάλι!).

Η φύση παίζει ρόλο πρωταγωνιστή, ενός πρωταγωνιστή που δεν κρίνει με ανθρώπινα στάνταρ, με τη λογική του καλού και του κακού. Ο φακός του Thornton πιάνει και αστραπή και ουράνιο τόξο. Ωραίος! Μα πιο... ωραίος είναι ο μοντέρ της ταινίας. Σε επιλεγμένες στιγμές της, εισάγει μερικά πολύ λειτουργικά flashback και flashforward, αποκαλύπτοντας την τύχη μερικών περιφερικών ηρώων ή στιγμές τους από παλιότερα χρονικά πλαίσια, τότε που θα μπορούσε να πει κανείς πως ήταν ευτυχισμένοι. Δυνατό φιλμ, με πολύ καλές ερμηνείες συν τοις άλλοις, στο οποίο η συμμετοχή των δύο ιερών τοτέμ του αυστραλέζικου σινεμά, των Bryan Brown και Sam Neill είναι κάτι παραπάνω από ένα απλό κερασάκι στην τούρτα. Αξίζει να τη δείτε πραγματικά!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Σεπτεμβρίου 2018 από την One from the Heart!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ποιος είναι ο μπαμπάς σου;

Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Βερολινέζος Jan Zabeil. Η πρώτη ήταν το «Der Fluss war einst ein Mensch» (2011), πάλι με πρωταγωνιστή τον Alexander Fehling. Εκείνη η ταινία (που είχε γυριστεί στην Μποτσουάνα) είχε συμμετάσχει σε διάφορα φεστιβάλ, ντεμπουτάροντας στο φεστιβάλ του Τορόντο και κερδίζοντας στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν το βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας για πρωτοεμφανιζόμενο σκηνοθέτη.

Τούτη η ταινία, Στις Τρεις Κορυφές (Drei Zinnen), του γεννημένου το 1981 δημιουργού, που είναι περισσότερο γνωστός ως διευθυντής φωτογραφίας σε ντοκιμαντέρ και μικρού μήκους ταινίες (χωρίς να... φωτογραφήσει τις δικές του μεγάλου μήκους ταινίες μυθοπλασίας) συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ του Λοκάρνο του 2017, όπου και τιμήθηκε με το Variety Piazza Grande Award! Εμείς την ταινία την είδαμε στις περσινές «Νύχτες Πρεμιέρας», όπου έκανε την πανελλήνια πρώτη της. Πριν την προβολή της ταινίας είδαμε τον Zabeil να μας χαιρετάει μέσω βίντεο και να προλογίζει την ταινία του κατά μία έννοια. Μα να μην έχει έρθει ποτέ στην Αθήνα; Περίεργο...

Η υπόθεση: Εδώ και κάποια λίγα χρόνια ο Γερμανός αρχιτέκτονας Άαρον είναι ζευγάρι με την όμορφη Γαλλίδα Λεά. Για χάρη του Άαρον η Λεά έχει πάρει διαζύγιο από τον Άγγλο πρώην σύζυγό της, τον Τζορτζ, με τον οποίο είχε αποκτήσει κι έναν γιο, τον Τρίσταν. Όταν χώρισαν οι γονείς του ο Τρίσταν ήταν έξι ετών – πλέον έχει φτάσει τα οχτώ. Αφού περνούν ένα μέρος των καλοκαιρινών τους διακοπών σε ένα παραθαλάσσιο θέρετρο, ο Άαρον προσκαλεί τη Λεά και τον Τρίσταν σε πάνε όλοι μαζί μια εκδρομή στο αγαπημένο του βουνό, στους ιταλικούς Δολομίτες και στην περίφημη περιοχή «Τρεις Κορυφές», που είναι ακριβώς αυτό που λέει το όνομά τους: οι τρεις κορυφές του βουνού.

Ο Άαρον θέλει όσο τίποτε άλλο οι τρεις τους να γίνουν οικογένεια. Και η συμπεριφορά του είναι άψογη: είναι ο καλύτερος πατέρας που θα μπορούσε ποτέ να έχει ο Τρίσταν. Ο Τρίσταν, όμως, ενώ απολαμβάνει όλα όσα του δίνει ο Άαρον, δεν τον θέλει ως σύντροφο της μητέρας του. Το ειδυλλιακό τοπίο που ιδανικά θα φιλοξενούσε την αφετηρία μιας καινούριας ζωής, σύντομα μετατρέπεται σε τερέν ενός σκληρού ανταγωνισμού καθώς οι τρεις τους παλεύουν για μια θέση στη νέα οικογένεια. Και σαν να μην έφτανε αυτό, η εμμονή του Άαρον να κερδίσει την αποδοχή του μικρού αγοριού, πυροδοτεί εντάσεις κι ένα άκρως επικίνδυνο παιχνίδι εξουσίας, το οποίο σύντομα ξεφεύγει από κάθε έλεγχο...

Η άποψή μας: Αυτό που εντυπωσιάζει σε τούτη την ενδιαφέρουσα ταινία είναι από τη μία η χειρουργική ακρίβεια μέσω της οποίας ο δημιουργός ανατέμνει το θέμα του και από την άλλη, το εντυπωσιακό τοπίο και ο τρόπος αποτύπωσής του. Εννοείται ότι μιλάμε για το φυσικό, άγριο κάλλος αλλά (χωρίς να εννοείται) μιλάμε και για τις σκοτεινές πλευρές της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης. Ο δημιουργός κλείνει το μάτι προς την ταινία «Ανωτέρα βία» αλλά προσεγγίζει το ανάλογης λογικής θέμα του από μια άλλη πλευρά. Δεν το σχολιάζει σκωπτικά. Καθόλου. Όχι, τον ενδιαφέρει να παρουσιάσει το πρόβλημα τσεκάροντας και τις τρεις πλευρές του ιδιότυπου αυτού «τριγώνου» για να φτάσει στην καρδιά του προβλήματος.

Τα δύο αρσενικά στη νέα οικογένεια που βρίσκεται στα σπάργανα διεκδικούν την καρδιά της Λεά. Η Λεά είναι ξεκάθαρη: ο Τριστάν έχει πατέρα κι επομένως ο γιος της δεν μπορεί να αποκαλεί τον Άαρον «μπαμπά». «Ναι, αλλά εγώ ως τι προσδιορίζομαι;», αναρωτιέται ο Άαρον. Είναι απλά μια πατρική φιγούρα; Να προσπαθήσει να έρθει κοντά στον Τρίσταν ή μήπως το «πολύ κοντά» θα μπερδέψει τον μικρό; Και ο Τρίσταν; Εννοείται ότι λατρεύει τη μητέρα του. Εννοείται ότι θα ήθελε να τη δει ξανά δίπλα στο πλευρό του πατέρα του. Ναι, δεν θέλει τον Άαρον σε αυτήν την εξίσωση. Αλλά περνάει καλά μαζί του. Πολύ καλά. Μαθαίνει τόσα πολλά πράγματα κοντά του. Και τον θαυμάζει για το πόσους πολλούς... μυς διαθέτει! Περισσότερους από του Τζορτζ!

Οπότε, το ερώτημα που τίθεται βασανιστικά είναι κυρίως αυτό: πώς ορίζεται η πατρότητα; Μπαμπάς είναι μόνο ο βιολογικός γονέας ή εκείνος που αναλαμβάνει την ανατροφή ενός παιδιού; Μπορεί ένας άντρας που δεν είναι πατέρας ενός παιδιού πραγματικά να το αγαπήσει; Κι όταν το παιδί είναι αρκετά μεγάλο για να καταλαβαίνει ποιος είναι ο πραγματικός μπαμπάς του και ποιος ο άντρας που προσπαθεί να τον υποκαταστήσει ή και να τον αντικαταστήσει, πώς αντιδράει; Είναι λογικός ο ανταγωνισμός; Υπάρχει «σωστό» και «λάθος» στη συμπεριφορά; Για να δυσκολέψει κάπως περισσότερο τα πράγματα τούτη η οικογένεια μοιάζει ολίγον τι και με τον... Πύργο της Βαβέλ, μιας που ομιλούνται τα γερμανικά, τα γαλλικά και τα αγγλικά...

Όπως και να έχει, το πράγμα είναι δύσκολο. Εδώ, εκατομμύρια χρόνια ανθρώπινης εξέλιξης και πολιτισμού κι ακόμα σκατά τα κάνουμε τόσο στη δημιουργία οικογενειών όσο και στη σχέση μας με το έτερόν μας ήμισυ και με τα παιδιά μας. Δεν υπάρχει εγχειρίδιο σωστής ανατροφής. Τελεία και παύλα. Μπαίνεις μέσα και, λίγο από ένστικτο, λίγο θέλοντας να αποφύγεις τα λάθη που έκαναν οι δικοί σου γονείς σε σχέση με το δικό σου μεγάλωμα, προχωράς κι εύχεσαι όλα να πάνε καλά τελικά. Να μην πληγώσεις το παιδί σου. Να μεγαλώσεις μια ώριμη, αυτόνομη προσωπικότητα... Πόσο μάλλον όταν θέλεις να είσαι γονιός χωρίς να είσαι ο βιολογικός και βρίσκεις μπροστά σου προσκόμματα, αντιρρήσεις, δυσκολίες, εμπόδια.

Ο σκηνοθέτης κάνει πολύ καλή δουλειά καθώς θέτει τα ερωτήματα, παρουσιάζει τις πιθανές αντιδράσεις και συμπεριφορές αλλά δεν δίνει τις «σωστές» απαντήσεις. Δεν διδάσκει. Αφήνει στο κοινό να αποφασίσει – πρακτική που όταν ότι έχει προηγηθεί είναι χτισμένο κατά πως πρέπει, δίνει με τη σειρά του τα καλύτερα αποτελέσματα. Οι ηθοποιοί του είναι πολύ καλοί και οι τρεις τους – οι τρεις τους εξάλλου είναι αυτοί που βλέπουμε στο 90% της ταινίας και μόνον αυτοί. Από εκεί και πέρα έχει γίνει τρομερή δουλειά τόσο σε επίπεδο φωτογραφίας όσο και σε επίπεδο ηχοληψίας. Βλέπεις το πριόνισμα ενός παχιού κλαδιού και πάνω στην τομή βρίσκεται ένα σκαθάρι – τόσο μικρή λεπτομέρεια μα και τόσο όμορφη. Στον ήχο δε, ακούς τα πάντα – από τις ανάσες που ο ρυθμός τους υποδηλώνει σωματική και ψυχολογική κατάσταση, μέχρι και αντίλαλους που μπορεί να σώσουν, μπορεί και να αποπροσανατολίσουν.

Στο τελευταίο κομμάτι, εκεί που ο Άαρον παίρνει τον Τρίσταν και πάνε στο βουνό για να δουν την ανατολή, η ταινία μπαίνει και σε πεδία που έχουν να κάνουν με την επιβίωση. Παίρνει και χαρακτήρα βαθιά υπαρξιακό. Συν τοις άλλοις στο συγκεκριμένο πλαίσιο εισχωρούν και στοιχεία θρίλερ. Και μπόλικο σασπένς. Και με την ομίχλη να τυλίγει τα πάντα, φεύγουμε και από τον ρεαλισμό και μπαίνουμε σε πεδία συμβολικά και αλληγορικά. Οι Τρεις Κορυφές: ο Μπαμπάς, η Μαμά, το Παιδί! Εκεί θα υπάρξει η... κορύφωση του δράματος. Εκεί θα τεθεί από τον πιτσιρικά επιτακτικά αυτό που θέλει: «άσε ήσυχη τη μητέρα μου». Είναι όμως αυτό που πραγματικά θέλει; Το τελικό πλάνο της ταινίας, με την αλλαγή κατεύθυνσης του Τρίσταν, αποκαλύπτει όλη την αλήθεια. Δυνατή ταινία, που ασχολείται με ένα ιδιαίτερο ζήτημα.

ΥΓ: Η αλήθεια είναι πως υπάρχουμε κι εμείς οι φυγόπονοι: πού να μπλέκω τώρα με γυναίκα με παιδί... Έτσι;

Σήμερα. Η καλύτερη μέρα!

του zerVo (@moviesltd)

Το ημερολόγιο έδειχνε 1926 όταν για πρώτη φορά ο συγγραφέας A. A. Milne σε συνεργασία με τον σκιτσογράφο E. H Shepard, κυκλοφορούσαν για πρώτη φορά σε βιβλίο, τις εικονογραφημένες περιπέτειες ενός ομιλούντα αρκούδου που ζει σε ένα φανταστικό δάσος, ανέμελος και με μοναδική του έγνοια το φαγητό, συντροφιά με τους αγαπημένους του φίλους. Η περίπτωση του Γουίνι εξελίχθηκε σε χρυσοφόρα, στην πάροδο των ετών, για όλους όσους εκμεταλλεύτηκαν την φιγούρα του, είτε μέσα από περιοδικά και πολύχρωμες εκδόσεις, είτε μέσα από τις κινουμένων σχεδίων σειρές τόσο της μικρής όσο και της μεγάλης οθόνης. Υπολογίζεται πως για την Disney, στην οποία ανήκει, μετά από διάφορα ζόρια πνευματικής ιδιοκτησίας, το Trade Mark, ο Γουίνι είναι ο επιπλέον επικερδής παιδικός χαρακτήρας της, μετά από τον Μίκι Μάους. Άρα δεν είναι τυχαίο που διάφορα σπιν οφς γύρω από την βασική του ιστορία, αραιά και που κάνουν την εμφάνιση τους στο σινεμά, όπως συμβαίνει καλή ώρα και με τον Christopher Robin.

Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που ο, πιτσιρικάς τότε, Κρίστοφερ Ρόμπιν, εγκατέλειψε το Δάσος ων Γαλάζιων Ονείρων και μαζί τους καλούς του φίλους που τον συντρόφευσαν σε ολόκληρη την παιδική του ηλικία: Τον Γκαρή, τον Τίγρη, τον Λαγό, το Γουρουνάκι, τον Κουκουβάγια, τον Κάνγκου και τον Ρω, μα κυρίως τον κολλητό του, τον Γουίνι το αρκουδάκι που μιλάει, που του είχε δώσει υπόσχεση να μην τον λησμονήσει ποτέ. Πλέον ο σαραντάχρονος Κρίστοφερ, ζει στο Λονδίνο, μαζί με την αγαπημένη του σύζυγο Έβελυν και την λατρεμένη τους θυγατέρα Μάντλιν, αντιμετωπίζοντας και αυτός, όπως όλοι οι οικογενειάρχες, όλα εκείνα τα προβλήματα της καθημερινότητας που γνωρίζει κάθε σπιτικό.

Και σαν να μην του φτάνουν αυτά, πρέπει να εκπληρώσει τάχιστα και μέσα σε τρεις μόλις ημέρες, την εντολή του αυταρχικού αφεντικού του, Γουίνσλοου, κληρονόμου της ομώνυμης βιοτεχνίας που φτιάχνει βαλίτσες, αποφασίζοντας εκείνος, ποιοι συνάδελφοι του πρέπει να απολυθούν, στα πλαίσια των περικοπών κατά 20 τοις εκατό του κόστους λειτουργίας της εταιρίας. Ευρισκόμενος σε απόγνωση και καθώς η γυναίκα και η κόρη του θα φύγουν στενοχωρημένες από την συμπεριφορά του, για το εξοχικό μόνες τους, δίχως εκείνον, ο Κρίστοφερ θα αναγκαστεί να συντάξει το προσχέδιο που του ζητήθηκε. Κι αν αυτό το εργασιακό πρόβλημα φαντάζει βαρύ στην ηθική λογική του, η επανεμφάνιση του Γουίνι μετά από τόσο καιρό δίπλα του, για να ζητήσει την βοήθεια του, ώστε να βρεθούν οι εξαφανισμένοι του φίλοι, θα έρθει για να προστεθεί στο ήδη αβάσταχτο Σαββατοκύριακο του.

Συνεπώς αντίο βροχερή πρωτεύουσα και ολοταχώς ταξίδι για την επαρχία του Σάσεξ, εκεί που βρίσκεται το μαγικό εκατό εκταρίων δάσος, που στις ομιχλώδεις φυλλωσιές του έχει χαθεί ολόκληρη η ομάδα των πολυλογάδων, μα και φοβισμένων στην πιθανότητα επίθεσης των τρομερών στοιχειών, ζώων. Παρότι η ενήλικη λογική του προστάζει να γυρίσει στα γεμάτα νούμερα, ισοζύγια και κόστη κιτάπια του, μην τύχει και χάσει και ο ίδιος την δουλειά του, ο φόβος μην έχουν πάθει κάτι οι σύντροφοι που κοντά τους πέρασε τις πιο αξέχαστες στιγμές της ζωής του. Έχοντας ταυτόχρονα κατά νου και τα αγαπημένα του πρόσωπα που με την εμμονή του στις εργασιακές υποχρεώσεις, σίγπυρα έχει στενοχωρήσει.

Η βάση της πλοκής στηρίζεται φυσικά στο ορίτζιναλ γραπτό του Winnie The Pooh, η περιπέτεια όμως είναι εξ ολοκλήρου καινούργια και δεν έχει προϋπάρξει σε σκιτσαρισμένη νουβέλα του Milne. Η σύνδεση δε με το πρωτότυπο πραγματοποιείται δια μέσου μιας υπέροχα σχεδιασμένης εισαγωγής, όπου το Live action συνδυάζεται άψογα με το (και ασπρόμαυρο) σχέδιο, εκεί που μέσα σε λίγα λεπτά μαθαίνουμε τα πάντα για τον Κρίστοφερ Ρόμπιν, από τον καιρό που άφησε πίσω το ξύλινο καλύβι του στα βάση των θεόρατων δέντρων: Σχολείο, εφηβεία, σπουδές, γάμος, παγκόσμιος πόλεμος και μέτωπο μα κι ο ερχομός ενός παιδιού που ήταν και το μεγαλύτερο όνειρο του, προτού τον πνίξουν οι υποχρεώσεις που τυλίγουν κάθε υπεύθυνο φαμελιάρη.

Όμορφα δομημένη στην αφήγηση της, ακολουθώντας πιστά κάθε κλισέ εντολή δημιουργίας μιας ταινίας για όλη την οικογένεια είναι η περίπτωση του Κρίστοφερ & Γουίνι. Ο σκηνοθέτης Marc Forster άλλωστε έχει προσφέρει μερικές πολύ αξιόλογες δημιουργίες όπως τα Monster's Ball, World War Z, Stranger Than Fiction και φυσικά το Finding Neverland, που το επιτυχημένο μοτίβο του ακολουθεί πιστά και εδώ, απλώς αντικαθιστώντας την περσόνα του εμπνευστή του Πίτερ Παν με αυτή του μπερδεμένου Κυρίου Ρόμπιν. Το ντεσαβαντάζ στην παρούσα περίπτωση είναι που το ηλικιακό εύρος του κοινού όπου απευθύνεται το κλωνάρι του πρωταρχικού Γουίνι, είναι υπερβολικά μεγαλύτερο, καθώς πρέπει να ευχαριστήσει θεατές που κυμαίνονται από την νηπιακή ίσαμε την πρώτη γονεϊκή περίοδο και ενδεχόμενα η αφέλεια και η επιδερμικότητα που προσεγγίζονται τόσο οι χαρακτήρες όσο και τα σοσιολογικά ζητήματα, μάλλον δεν θα αφήσουν τους μεγαλύτερους πλήρως ικανοποιημένους.

Η δουλειά που έχει γίνει από την Disney και τα εργαστήρια της Framestore και Method στην χρήση των ειδικών εφέ και στην δημιουργία CGI μορφών που συνυπάρχουν με τους αληθινούς είναι έξοχη, σχεδόν αριστεύει και με άνεση παίρνει θέση ανάμεσα στις ποιοτικότερες σχεδιαστικά του είδους. Κάτι που καταλαβαίνει κανείς στις πιο γρήγορες και εντυπωσιακές σκηνές όσο βαδίζουμε στο φινάλε, όπου επικρατεί ένα αγωνιώδες πανδαιμόνιο στα λονδρέζικα καλντερίμια, ενόσω εφετζίδικα ζωάκια και πραγματικοί ηθοποιοί, όπως ο Ewan McGregor και η Hayley Atwell, συνδυάζονται εντυπωσιακά στα ίδια καρέ. Με πολύ μεγαλύτερη ζωντάνια και αληθοφάνεια, από ότι μια φορά κι έναν καιρό, ας πούμε, στον πρωτοπόρο του genre Ποντικομικρούλη. Αν είχε δοθεί και λίγο μεγαλύτερη προσοχή στο ρηχό, με εύκολα νοήματα και με εμφανείς κοιλίτσες, σε αρκετά σημεία, σενάριο, ενδεχόμενα να ελπίζαμε πως θα πλησιάσουμε τα στάνταρντς του Paddington, που έχει θέσει πολύ ψηλά τον πήχη, σε όλους τους τομείς. Μια καλή προσπάθεια, μια αξιοπρεπής family movie, που δεν σκίζει, δεν απογοητεύει όμως κιόλας.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Σεπτεμβρίου 2018 από την Feelgood Ent.!