Movies Ltd

Ένας καταραμένος χορός με το πεπρωμένο

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Η πρώτη πολύ μεγάλη ταινία της σεζόν!

Ο Samuel Maoz γεννήθηκε στη Χερζλίγια του Τελ Αβίβ, στο Ισραήλ, στις 23 Μαΐου του 1962. Στα 13 του χρόνια πήρε ως δώρο μια κάμερα 8mm κι ένα αντίστοιχο ρολό φιλμ. Ήθελε να αναπαράξει μια σκηνή ανταλλαγής πυροβολισμών που είχε δει σε ένα γουέστερν κι έβαλε την κάμερά του πάνω σε σιδηροδρομικές γραμμές, ενώ πλησίαζε ένα τρένο. Εννοείται ότι η κάμερά του διαλύθηκε. Παρ' όλα αυτά, μέχρι που έγινε 18 ετών, γύρισε δεκάδες ταινιάκια. Όντας νεαρός φαντάρος ήταν μέλος του πληρώματος ενός τανκ. Εκπαιδεύτηκε ως σκοπευτής, ειδικός στο να πυροβολεί βαρέλια γεμάτα καύσιμα, τα οποία και εκρήγνυνταν σαν βεγγαλικά. Το όλο σκηνικό του έμοιαζε σαν να έπαιζε παιχνίδι στο Λούνα Παρκ. Όταν όμως ξέσπασε πόλεμος τον Ιούνιο του 1982 έμαθε τη φρίκη του τι σήμαινε να είναι σκοπευτής. Το 1987 ολοκλήρωσε τις κινηματογραφικές του σπουδές, αλλά χρειάστηκαν 20 ολόκληρα χρόνια για να γυρίσει τελικά την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας, το «Λίβανος». Έχει φορέσει κοστούμι μόλις δύο φορές στη ζωή του. Η πρώτη ήταν στο Bar-Mitzva * του και η δεύτερη όταν κέρδισε τον Χρυσό Λέοντα στο φεστιβάλ Βενετίας για την ταινία «Λίβανος». Οχτώ χρόνια αργότερα έγραψε το σενάριο και σκηνοθέτησε τη δεύτερη ταινία του, το «Foxtrot».

* Bar-Mitzva: Η ονομασία των δέκατων τρίτων γενεθλίων ενός αγοριού. Από τη μέρα αυτή το αγόρι αναλαμβάνει να τηρήσει τους εβραϊκούς νόμους ως ενήλικας. Συνήθως η ημέρα γιορτάζεται με μια ειδική τελετή στη συναγωγή κατά την οποία το αγόρι διαβάζει ένα απόσπασμα από την Τορά μπροστά σε όλους τους προσευχόμενους. Η τελετή γίνεται το πρώτο Σάββατο μετά τα γενέθλια του παιδιού και, σύμφωνα με το έθιμο, ακολουθεί ένα εορταστικό γεύμα.

Η ταινία Foxtrot είχε την παγκόσμια πρεμιέρα της στις 28 Αυγούστου 2017 στο Τελ-Αβίβ. Λίγες μέρες μετά, στις 2 Σεπτεμβρίου, έγινε η προβολή της στο φεστιβάλ Βενετίας, όπου συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα, κερδίζοντας το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής. Έλαβε μέρος σε πάρα πολλά ακόμα φεστιβάλ: του Τορόντο, του Τέλουραϊντ, της Βαγιαδολίβ, του Λονδίνου, της Λουμπλιάνας και του Σάντανς μεταξύ των άλλων. Η πανελλήνια πρεμιέρα της ταινίας δόθηκε στο πλαίσιο του φεστιβάλ Αθηνών «Νύχτες Πρεμιέρας», όπου συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα και τιμήθηκε με το Βραβείο Σκηνοθεσίας της Πόλης των Αθηνών. Η ταινία ήταν υποψήφια για 13 βραβεία της Ισραηλινής Ακαδημίας Κινηματογράφου και τελικά κέρδισε τα 8, ανάμεσά τους εκείνα της καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, σεναρίου και α' ανδρικού ρόλου. Τέλος, αποτέλεσε την επίσημη υποψηφιότητα του Ισραήλ για το ξενόγλωσσο Όσκαρ, κατόρθωσε να φτάσει στις τελικές 9 υποψήφιες ταινίες, δεν μπήκε όμως στην πεντάδα, προς μεγάλη ανακούφιση της Υπουργού Πολιτισμού του Ισραήλ, που χαρακτήρισε την ταινία αντι-ισραηλινή χωρίς να την έχει δει, σύμφωνα με δήλωσή της!

Η υπόθεση: Ο Μίκαελ και η Ντάφνα χάνουν το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια τους όταν η πόρτα του σπιτιού τους χτυπάει και δύο αξιωματικοί τους ανακοινώνουν ότι ο γιος τους, ο Γιόναταν, πέθανε ενώ υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία. Απηυδισμένος από τις υπερβολικές εκδηλώσεις πένθους των συγγενών και από τη στρατιωτική γραφειοκρατεία, ο Μίκαελ βυθίζεται σ’ ένα αυτοκαταστροφικό παραλήρημα θυμού για να βιώσει τελικά ένα αδιανόητο μπαράζ ανατροπών, το οποίο συναγωνίζεται σε σουρεαλισμό τις στρατιωτικές εμπειρίες του χαμένου για πάντα παιδιού του.

Η άποψή μας: Ειδικά για αυτήν την ταινία, παρά το γεγονός ότι δεν είναι θρίλερ μυστηρίου, και δεν ψάχνουμε κάποιον... δολοφόνο, θα πρέπει να ενημερώσω και να επισημάνω πως θα υπάρξουν σπόιλερς. Μπορεί να άφησα την αντίστοιχη παράγραφο με την υπόθεση της ταινίας λιτή όσο χρειάζεται, αλλά για να την απολαύσει κανείς καλύτερα, θα πρέπει να μην γνωρίζει πολλά γι' αυτήν. Από την άλλη, δεν μπορείς να γράψεις για την ταινία χωρίς να αποκαλύψεις πράγματα γι' αυτήν! Οπότε, σπόιλερ αλέρτ και προχωράμε! Η ταινία του Maoz είναι δομημένη σε τρία ξεκάθαρα οριοθετημένα μέρη. Στο πρώτο μέρος έχουμε την ανακοίνωση του θανάτου του υπαξιωματικού του ισραηλινού στρατού, Γιόναταν Φέλντμαν στους γονείς του: τον αρχιτέκτονα, Μίκαελ Φέλντμαν και την πρώην φοιτήτρια ιστορίας της τέχνης, Ντάφνα Φέλντμαν. Βλέπουμε πως αντιμετωπίζουν το σοκ, ιδίως ο Μίκαελ, καθώς η Ντάφνα για το μεγαλύτερο μέρος αυτού του τμήματος, βρίσκεται ναρκωμένη στο κρεβάτι.

Στο δεύτερο μέρος βλέπουμε πως περνάει τη θητεία του ο Γιόναταν στην άκρη του πουθενά! Τοποθετημένος υπηρεσιακά να ελέγχει τη διέλευση σε έναν έρημο δρόμο όπου περνάνε καμήλες (!) και ελάχιστοι Άραβες, βιώνει την απόλυτη βαρεμάρα, καθώς το κοντέινερ στο οποίο διαμένει με άλλους τρεις φαντάρους, γέρνει λίγο λίγο, αλλά ολοένα και περισσότερο, σαν τον Πύργο της Πίζας! Και στο τρίτο μέρος... Στο τρίτο μέρος βλέπουμε τις συνέπειες του γεγονότος ότι ο Γιόναταν «έπεσε», λίγους μήνες μετά. Το πως πλέον η αμετάκλητη απώλεια βιώνεται από τους γονείς του. Γιατί ενδιαμέσως, υπάρχει και μια ανατροπή. Και μια ειδεχθής πράξη βίας με θύματα Παλαιστινίους. Μια πράξη, απότοκο του φόβου. Μια πράξη, που... θάβεται. Εντέλει, μια πράξη, που έκανε έξαλλη την Υπουργό Πολιτισμού του Ισραήλ, η οποία κατηγόρησε τον Maoz και την ταινία πως παρουσιάζουν άθλια τον πιο τίμιο (!!!!!!!!) στρατό του κόσμου! Άλλο ένα σημάδι ότι ο Maoz έκανε όχι απλά μια σπουδαία ταινία αλλά έναν τεράστιο άθλο: τον κατηγορούν οι αρχές στη χώρα του! Μάλιστα.

Κάθε τμήμα της ταινίας είναι γυρισμένο θαρρείς με διαφορετικό τρόπο. Το πρώτο μέρος είναι συγκλονιστικό, χωρίς να... αποφεύγει τα στοιχεία της μαύρης κωμωδίας. Όλος ο πόνος αποτυπώνεται στο πρόσωπο του πατέρα και της μητέρας. Το παιδί τους σκοτώθηκε! «Έπεσε» εν ώρα καθήκοντος. Η μητέρα λιποθυμά. Ο πατέρας προσπαθεί να το καταπιεί όλο αυτό. Είναι τρομερή η σκηνή στο μπάνιο με το καυτό νερό. Είναι ο τρόπος του πατέρα να κάνει το σώμα του να πονέσει για να φύγει ο πόνος από την ψυχή. Όπως εξομολογήθηκε ο Maoz, γενικότερα έμπνευση για την ταινία πήρε από ένα γεγονός που του συνέβη του ίδιου. Νευριασμένος από τα καπρίτσια της κόρης του, που δεν ξυπνούσε στην ώρα της και ζητούσε χρήματα για ταξί προκειμένου να φτάσει στην ώρα της στο σχολείο, την ανάγκασε να πάρει μια μέρα το λεωφορείο, όπως όλος ο κόσμος. Λίγη ώρα μετά έμαθε πως το συγκεκριμένο λεωφορείο και οι επιβαίνοντες σε αυτό, έπεσαν θύματα τρομοκρατικής επίθεσης, με πολλούς νεκρούς! Η μία ώρα μέχρι να μάθει ότι η κόρη του ήταν ζωντανή, καθότι δεν πρόλαβε το λεωφορείο (!!!!!) ήταν η χειρότερη της ζωής του! Έτσι και ο Μίκαελ. Βιώνει τις χειρότερες ώρες της ζωής του. Με τον μεγαλύτερο αδελφό του να παίρνει πρωτοβουλίες χωρίς να του ζητάει την άδεια. Με την κόρη του να μην απαντάει στις κλήσεις από το κινητό του. Με την πάσχουσα από Αλτζχάιμερ μητέρα του, μία από τις γυναίκες που επιβίωσαν από το Άουσβιτς, να καταλαβαίνει «τα πάντα και τίποτε» και να απαντάει σε άψογα γερμανικά παρά το γεγονός ότι ο Μίκαελ της μιλάει στα εβραϊκά. Με την υπενθύμιση στο κινητό: «πιείτε ένα ποτήρι νερό» ανά μία ώρα! Με τον σκύλο να ζητάει λίγα ψίχουλα αγάπης. Με τις τύψεις. Με τις ενοχές. Με τις συναντήσεις με ανθρώπους από τον στρατό, που τον ενημερώνουν για τα διαδικαστικά της κηδείας.

Ναι, αλλά πτώμα υπάρχει; Κι αν υπάρχει, ποιανού είναι το πτώμα; Και να 'σου τα πουλιά, χιλιάδες πουλιά, πάνω από τον ουρανό του Τελ Αβίβ... Δεύτερο μέρος: σουρεαλισμός. Πώς να περάσουν οι ατελείωτες ώρες κάθε μέρας σε ένα μέρος ξεχασμένο από τον θεό, όπου δεν συμβαίνει τίποτε; Πόσες φορές πια μπορείς να ανεβάσεις και να κατεβάσεις την μπάρα για να περάσει μια καμήλα; Πόσες φορές μπορείς να φας κρέας κονσέρβα; Πώς ξοδεύεις την ώρα σε έναν πόλεμο που υπάρχει μόνο στο κεφάλι των ανωτέρων σου; Το κοντέινερ βουλιάζει μέσα στη λάσπη (από τα πιο αστεία χιουμοριστικά επαναλαμβανόμενα μοτίβα μέσα στην ταινία). Και αραιά και που, έλεγχοι. Σε Άραβες. Σε Παλαιστινίους. Που πάνε στη δουλειά τους. Που πάνε σε γάμους. Που απλώς, πάνε. Που διασκεδάζουν τα νιάτα τους. Πραγματικά συγκλονιστική η σκηνή όπου ο Γιόναταν και οι συμφάνταροί του βγάζουν για τον καθιερωμένο έλεγχο ένα ζευγάρι Παλαιστινίων από το αμάξι τους, κι αρχίζει να βρέχει! Και χαλάει η κόμμωση της κυρίας, που βρίσκεται σε κατάσταση απελπισίας. Και δεν ξέρει τι να κάνει με τα χέρια της, για τα πράγματα από το τσαντάκι της που είναι καταγής και βρέχονται, για τα μαλλιά της. Και ο σύντροφός της να της συμπαραστέκεται. Χωρίς λόγια. Με ένα χαμόγελο. Τι σκηνάρα ρε παιδιά! Και οι φαντάροι να κάνουν τους ελέγχους τους. Βαρεμένοι. Και πολύ νέοι για να παίρνουν αποφάσεις ζωής και θανάτου. Και δεν αργεί η παρεξήγηση. Που σκορπά το θάνατο. Και που δεν μπορεί παρά να θαφτεί.

Η σκηνή όπου ο Γιόναταν αφηγείται την τελευταία ιστορία που του είπε ο πατέρας του για να κοιμηθεί (The Last Bedtime Story) είναι κομβική για την ταινία. Συνδέει το πολύ πριν με το πριν, με το τώρα, με το μετά και με το πολύ μετά! Μας λέει πως μια ιερή παλαιά διαθήκη ανταλλάχθηκε με ένα περιοδικό τύπου... playboy! Πώς το τραγικό παρελθόν μπορεί να ξεπουληθεί για ένα πυρετώδες μα εφήμερο παρόν – κι άντε χωρίς μνήμη να αντιμετωπίσεις το μέλλον. Το μέλλον που δεν μπορεί να προβλεφθεί. Το μέλλον που προσπαθείς να το φέρεις στα μέτρα σου. Το μέλλον που κάνει τα δικά του... Και στο τρίτο μέρος, η μπαναλιτέ της καθημερινότητας. Εδώ ο Maoz δεν κάνει κάτι ιδιαίτερο σκηνοθετικά. Ούτε περίεργες θέσεις της κάμερας ούτε πλάνα από πάνω (εξαιρετικά στο πρώτο μέρος) ούτε παστέλ χρώματα ουρανού και ιδρωμένες υγρές νύχτες (από το δεύτερο μέρος). Μόνο ένα απέραντα άδειο σπίτι, που λέει και ο Ραπτόπουλος. Άδειο από ζωή κι ας ζουν εκεί μέσα άνθρωποι. Ζουν; Προσπαθούν. Η απώλεια έχει τσακίσει το ζευγάρι. Η απώλεια και πως έβαλε το χέρι του άθελά του ο Μίκαελ για να συμβεί! Το (πρώην;) ζευγάρι αποκαλύπτει. Τόσο η Ντάφνα (κυρίως) όσο και ο Μίκαελ αποκαλύπτουν πράγματα από το παρελθόν τους, καθώς ο Γιόναταν βρίσκεται ανάμεσά τους μέσω των σκίτσων που είχε σχεδιάσει σε ένα τετράδιο το οποίο κουβαλούσε επάνω του, στη θητεία του.

Κι έχουμε και μια υπέροχα απλή σκηνή κινουμένων σχεδίων εδώ. Βέλη του Γιόναταν για τον Μίκαελ (του ανθρώπου που έχει τα μάτια του καλυμμένα με ένα τεράστιο Χ), βέλη της Ντάφνα για τον Μίκαελ, βέλη του Μίκαελ για τον Μίκαελ. Μα γιατί ζει; Πως κατάφερε να ζει αυτός, όταν η μητέρα του ήταν να πεθάνει στο Άουσβιτς; Πως κατάφερε να ζήσει αυτός, όταν στο στρατό πήρε, χωρίς να καταλάβει, μια απόφαση που τον έσωσε – με τίμημα; Πώς ζει αυτός και δεν ζει ο Γιόναταν; Και πως πέθανε ο Γιόναταν; Κι ενώ λοιπόν παρακολουθείς και λες, εντάξει, μια χαρά τα πήγε ο σκηνοθέτης ως τώρα, θα κλείσει εντελώς συμβατικά, σου έρχεται και η... κατραπακιά του φινάλε - φινάλε! Γαμημένη μοίρα. Τίποτα δεν κρατάμε στα χέρια μας. Τίποτα. Τίποτα δεν μπορούμε να ελέγξουμε. Ειρωνεία. Και υπό τους ήχους της λατρεμένης μουσικής του Arvo Part (ίσως η μοναδική ευκολία στην οποία υποκύπτει ο σκηνοθέτης). Βρε μέχρι και ο τίτλος της ταινίας είναι επιλεγμένος μεθοδικά και είναι ενταγμένος στο σύμπαν της κατά πως πρέπει. Foxtrot. Ο πιο εύκολος χορός. Ο χορός που σου δίνει την αίσθηση πως κινείσαι, αλλά βρίσκεσαι διαρκώς στο ίδιο μέρος! Με μια λέξη: τη λάτρεψα την ταινία! Εντελώς σας αρχαία ελληνική τραγωδία...

ΥΓ: ο Lior Ashkenazi, που υποδύεται τον Μίκαελ, υπήρχαν πλάνα που φαινόταν ντάλε κουάλε ίδιος ο Steve Carell! Just sayin'...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 8 Μαρτίου 2018 από την Seven Films

Τσίου, τσίου, τσίου, ο σολίστ του κρύου...

του zerVo (@moviesltd)

Από την εποχή της κορύφωσης του ψυχρού πολέμου, ειδικότερα σε όλο το εύρος της διπρόσωπης δεκαετίας του 80, μια σειρά ταινιών που στην μαρκίζα τους πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιζε ο προσδιορισμός Red έκαναν την εμφάνιση τους, έχοντας σαν βάση σεναριακή τους την διαρκή ρήξη ανάμεσα στις δύο υπερδυνάμεις. Φυσικά η Κόκκινη αυτή απόχρωση, στις Δυτικής κοπής παραγωγές, υποδήλωνε την Σοβιετική προέλευση του βασικού υποκειμένου / αντικειμένου / ενδιαφέροντος του στόρι, που είχε ως αναφορά, από πληρώματα υποβρυχίων (Red October) μέχρι καλά εκπαιδευμένους από την KGB μπάτσους (Red Heat) και από κυνηγητά με υπερ-κομάντος (Red Scorpion) ίσαμε φανταστικές πολεμικές επιχειρήσεις του Ρωσοκουβανικού μετώπου (!!!) επί αμερικάνικου εδάφους (Red Dawn). Ευτυχώς σε βάθος χρόνου η ψύχρα καταλάγιασε και μαζί η συνήθως σαχλαμαριστική απεικόνιση της στο πανί. Δίχως αυτό να σημαίνει πως το Red αραιά και που δεν επανεμφανίζεται στον τίτλο, επιχειρώντας να αναστήσει κατά κάποιο τρόπο την πολιτική παγωνιά, όπως καλή ώρα σε αυτό το μέτριας έμπνευσης, οργάνωσης και τελικού σερβιρίσματος περιπετειάκι.

Από τις πλέον χαρισματικές χορεύτριες των Μπαλσόι, η πρίμα μπαλαρίνα Ντομίνικα Ιγκόροβα, θα δει την φιλόδοξη καριέρα της να γκρεμίζεται μονομιάς, εξαιτίας ενός μοιραίου και επώδυνου ατυχήματος στην σκηνή του θεάτρου. Απογοητευμένη από το κτύπημα που της επιφύλασσε η τύχη και δίχως την οικονομική δυνατότητα να φροντίσει την ασθενή μητέρα της, η νεαρή και όμορφη, πρώην, πλέον, χορεύτρια, έναντι αδράς αμοιβής, θα αποδεχθεί την πρόταση του θείου της και στελέχους της Μυστικής Υπηρεσίας Ασφαλείας, Ιβάν, να πάρει μέρος σε μια άγνωστου ρίσκο αποστολή, που θα έχει σαν αποτέλεσμα τον θάνατο του προσώπου που θα κληθεί να αποπλανήσει με την σαγήνη της.

Ως μάρτυρας του φονικού, άσχετα αν δεν τον προκάλεσε, η άμαθη νεαρή πρέπει να υποστεί την εσχάτη των ποινών, προκειμένου το σόμα της κλείσει για πάντα, με την παρέμβαση του βαθμοφόρου συγγενή της όμως, δεν θα τιμωρηθεί παρά θα κληθεί να θητεύσει στο ιδιότυπο σχολείο των Σπουργιτιών, εκεί που απροσάρμοστα κορίτσια παίρνουν ακραία μαθήματα συμπεριφοράς, προκειμένου να χρησιμοποιηθούν μελλοντικά από την υπηρεσία ως πράκτορες. Αποφοίτηση που θα έλθει πολύ γρήγορα για την εύστροφη και ευφυή Ντομίνικα, που άμεσα θα λάβει εντολή για να ριχτεί στην κατασκοπική μάχη, ένα διεθνές παιχνίδι διπλωματικό και ιδιαίτερα ριψοκίνδυνο, από το οποίο πολύ δύσκολα μπορεί να διαφύγει χωρίς απώλειες...

Πόσω μάλλον όταν στο κόλπο για την εντυπωσιακής κορμοστασιάς νεαρά εισβάλλει απότομα και ο έρως για τα όμορφα μάτια Αμερικάνου υπερspy που βρίσκεται στο στόχαστρο των Ρώσων, έχοντας επαφές με διπλό πράκτορα που δεν μπορεί κανείς να τον εντοπίσει. Αρμοδιότητα να βρεθεί ο άμεσα ο σπιούνος, που θα πέσει κι αυτή στην ράχη της κοπελιάς, φέρνοντας την σε ακόμη πιο δυσχερή θέση, καθώς μέσα της τα συναισθήματα θα ανακατευτούν, ενόσω το πατριωτικό καθήκον θα μπλεχτεί με το ερωτικό σκίρτημα κάνοντας την κατάσταση ακόμη πιο μπερδεμένη. Και όχι μόνον για το κορίτσι που μέχρι πρότινος λικνιζόταν στο τέμπο του Τσαικόφσκι και πλέον μετά την αφόρητά βίαιη εκπαίδευση έχει εισέλθει σε δύσβατα μονοπάτια που ούτε καν φανταζόταν, μα κυρίως για τον θεατή που καλείται να παρακολουθήσει ετούτο το τάχαμου τζειμσμποντικό κομφούζιο.

Που μέσα από το βαρύγδουπο ίντρο του, που βαστά δεν βαστά ένα τετράλεπτο, ικανό όπως πιστεύουν οι σεναριογράφοι να μετατρέψει μια καλλιτέχνιδα σε πραγματικό δράκο, οδηγείται σταδιακά σε ένα γαϊτανάκι εγκλημάτων, τιμωριών, εκτελέσεων και προδοσιών, δίχως αρχή και τέλος, δίχως σαφήνεια στον ειρμό και δίχως καμία τάξη. Οι αναίτια πάμπολλοι χαρακτήρες που εισέρχονται στην πλοκή, αντί να στήσουν ένα cold war θρίλερ αξιώσεων με σκοπό την αποκάλυψη του ρουφιάνου, οδηγούν σε ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα, αποσπούν το βλέμμα της πλατείας από την τρέχουσα ίντριγκα και δεν δένουν ποτέ με την υποτίθεται No Way Out έξοδο, που λογικά αφήνει ουκ ολίγες εκκρεμότητες προς συζήτηση.

Κι όμως μια ακόμη απόπειρα να στηθεί κατασκοπικό κινηματογραφικό παραμύθι που στο επίκεντρο του βρίσκεται θηλυκό, όπως τα κατάφερε μια χαρά ας πούμε η Salt και ακόμη πιο σπουδαία η Atomic Blonde, δεν στερείται παράδων στον σχεδιασμό της παραγωγής του, ταξιδεύοντας ως είθισται την κάμερα σε ουκ ολίγες γωνιές της Ευρώπης. Από την πολύ όμορφα φωτοηγραφημένη Βουδαπέστη, που λειτουργεί σαν κάντρο των υπόγειων επιχειρήσεων, μέχρι την Βιέννη και το Λονδίνο, ο φακός του υπερεκτιμημένου ντιρέκτορα Francis Lawrence ακολουθεί κατά πόδας την ηρωίδα του, που πολύ θα ήθελε αυτή η πρώτη της φορά να αποτελέσει την απαρχή μιας νέας σειράς περιπετειωδών σινέ επεισοδίων. Δεν το βλέπω για να μην πω το αποκλείω!

Από την μεριά της, πάντως, η J law κάνει ότι περνά από την κορμάρα της για να μην αφήσει το τρένο να καβαλήσει τις ράγες, πετάει σε πρώτη ευκαιρία τα εφαρμοστά της σατινένια φορέματα, υποδυόμενη μια περσόνα σεξοβομβική έκπληξη, χιλιάδες χιλιόμετρα πιο μακρινή από εκείνη των τρομερών υποσχέσεων χαμηλότονη του Winter's Bone ή την οσκαρικά αβανταδόρικη του Silver Linings. Βιολί που μάλιστα το συνεχίζει σε κάθε δημόσια εμφάνιση της, ενόψει προφανώς του προμόσιον, το οποίο την αποζητά προκλητικότερη και αποκαλυπτικότερη από ποτέ! Ο χρόνος θα δείξει, αν και από τέτοιου είδους υποκριτικά λακουβάκια / παγιδάκια δεν κατάφεραν να αποδράσουν στο παρελθόν ηθοποιοί με υψηλότερη αξία από την Jennifer.

Που παρόλα αυτά, ως πυλώνας ενός καταπληκτικού στα χαρτιά καστ, είναι και η μοναδική που δικαιούται να ομιλεί για ολοκληρωμένη παρουσία ως είτε μελαχρινό, είτε κατάξανθο Ρωσιδάκι Red Sparrow, καθώς τα βαρύγδουπα ονόματα της διανομής, κυρίως τα αντρικά, μάλλον μοιάζουν να κάνουν αγγαρεία, αρχής γενομένης από τον ανόρεχτο Joel Edgerton με κατάληξη δια μέσου των αόρατων πεπειραμένων Irons και Hinds, σε έναν κακομακιγιαρισμένο Matthias Schoenaerts, που νομίζεις πως τον έχουν μπογιατίσει για να παίξει τον σωσία του Πούτιν! Μοσχοβίτη στα χαρτιά, όπως και το σύνολο των χαρακτήρων που περιβάλλουν το τρομαγμένο Σπουργιτάκι, στο απογοητευτικό εντέλει φιλμ, που μια χαρά (...) ομιλούν την Ρωσική, με τον γνωστό τρόπο της απόδοσης των Αγγλικών λες και η γλώσσα έχει πιαστεί στον οισοφάγο. Εν έτι 2018. Δεν το δέχομαι!

Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Μαρτίου 2018 από την Odeon!

του zerVo (@moviesltd)

Ενδεχόμενα να αποτελεί και την μεγαλύτερη παγίδα, σε πιθανό τεστ γνώσεων γεωγραφίας, στο ερώτημα για το "ποια είναι η πρωτεύουσα της Πολιτείας της Καλιφόρνια". Ο νους των συντριπτικά περισσοτέρων θα βαδίσει προς τις μητροπόλεις του Λος Άντζελες, του Σαν Ντιέγκο και του Σαν Φραντσίσκο, άντε να ποντάρει στα αουτσάιντερς του Όκλαντ ή του Φρέσνο, αγνοώντας πως η capital city της Γκόλντεν Στέιτ είναι το, όχι παραλιακό, Σακραμέντο. Μια πόλη που στεγάζει κοντά στο μισό εκατομμύριο ψυχές, με ιδιαίτερη καλλιτεχνική κουλτούρα, υπερηφάνεια για το ιστορικό παρελθόν της γενέτειράς τους, έντονη φιλοδοξία για εμπορική και οικονομική πρόοδο της, μα και ένα σημαντικό μισμάτς: Την άμεση σύγκριση με όλη αυτή την λαμπερή βιτρίνα που εδρεύει σιμά τους, στοιχείο που κάπου στα ψυχικά τους βάθη, δημιουργεί το συναίσθημα του κοντο-επαρχιώτη.

Την τελευταία της χρονιά στο σχετικά αυστηρών αρχών χριστιανικό κολέγιο που φοιτά, διανύει η ευαίσθητη και συνεσταλμένη Κριστίν, μια δεκαεπτάχρονη που ξυπνητή οραματίζεται την στιγμή που θα καταφέρει να αποδράσει από το μουντό Σακραμέντο, για να ξεφύγει μακρυά από την ρουτίνα του, προς τόπους πιο ενδιαφέροντες, ρυθμικούς και ζωντανούς, όπως φαντάζουν στην νεανική της αντίληψη. Τροχοπέδη στις φιλοδοξίες της, μοιάζει να στέκεται η στάση της ίδιας της, της υπερπροστατευτικής της φαμίλιας, μιας νοσοκόμας μάνας που ούτε καν διανοείται πως το κορίτσι της ενδέχεται να ξεμυτίσει από την εστία, ενός πατέρα που ελάχιστα πριν την σύνταξη έχασε την εργασία του κι ενός αλλοπρόσαλλου αδελφού, που μπορεί να έχει καταφέρει να πάρει πτυχίο πανεπιστημιακών σπουδών, μα το ξοδεύει πίσω από τον πάγκο του ταχυφαγείου, που του αποδίδει ένα πενιχρό μεροκάματο.

Ακόμη σκληρότερη θα είναι η αντιμετώπιση από το ίδιο το λύκειο της προβληματισμένης νεαρής - που η επιθυμία της είναι ο περίγυρος να την αποκαλεί Λέιντι Μπερντ, όχι σαν παρατσούκλι, μα σαν το κανονικό της όνομα - που μεθοδικά θα ψαλιδίσει τα φτερά της για το επικείμενο άλμα προς στο γιουνιβέρσιτυ της Νέας Υόρκης, πείθοντας την πως ούτε το μαθησιακό, ούτε το οικονομικό υπόβαθρο διαθέτει για ένα τέτοιο ταξίδι. Και καθώς ο καιρός περνά, οι ημέρες της αποφοίτησης πλησιάζουν, όπως και η διορία για να πάρει απάντηση από τα ιδρύματα, παρέα με τα άγχη της ενηλικίωσης και τα πρώτα δυνατά ερωτικά σκιρτήματα, η Πασχαλίτσα θα καταλάβει, πως μόνο αν στηριχτεί στις ολόδικες της δυνάμεις, θα καταφέρει να πραγματοποιήσει την τεράστια υπέρβαση.

Με την κλεψύδρα να αδειάζει εις βάρος της, ενόσω τα μαντάτα που μαζεύει τριγύρω της δεν μοιάζουν και τόσο ενθαρρυντικά, με τους οικογενειακούς τσακωμούς να ορίζουν αναπόσπαστο στοιχείο της καθημερινότητας και τα ζόρια με τους δεσμούς που μοχθεί για να διατηρήσει ζωντανούς, ερωτικούς τε και φιλικούς, η εύστροφη τινέιτζερ, με όπλο την, σταδιακά και διαρκώς εξελίξιμη,  αποφασιστικότητα της, θα κληθεί να πάρει γενναίες αποφάσεις. Ποιους θα κάνει πέρα και ποιους θα κρατήσει στον κύκλο της, που ολοένα και στενεύει. Ποιοι δικαιούνται την αγάπη της και ποιοι την εκμεταλλεύονται, με τα φαινόμενα εκ πρώτης όψης να απατούν και ελλείψει εμπειρίας να της δίνουν λανθασμένες εντυπώσεις. Ποιοι, τέλος, είναι εκείνοι που ακόμη κι αν δεν το δείχνουν, συμμαχούν με το οπτιμιστικό της πλάνο, που θα σπάσει τα Σακραμέντια δεσμά και ποιοι της στήνουν παγίδες ώστε να παραμείνει το αιώνιο βλαχάκι.

Εμφανώς με παρμένα στοιχεία από προσωπικά βιώματα των νεανικών της χρόνων στην Καλιφορνέζικη γενέτειρα της και με το ανεξάρτητο δημιουργικό πνεύμα του καλού της Noah Baumbach διάχυτο σε κάθε της φιλμική άρθρωση, η indie screen queen της τελευταίας δεκαετίας, Greta Gerwig, πραγματοποιεί το σκηνοθετικό της ντεμπούτο, με ένα φιλμ αντάξιο των προσδοκιών που άφησε να διαφανούν. Τοποθετώντας το στόρι, πίσω στα 2003, για να σημάνει την αναπαράσταση της δικής της ζόρικης εφηβικής περιόδου, στιγμές που η αγωνία κτυπούσε κόκκινο για το αν θα πετύχει εντέλει το μεγαλεπήβολο πλάνο της, η χαριτωμένη ξανθομάλλα ντιρέκτορας, γραπώνει με άνεση στον γλαφυρό φακό της, την θολής λογικής πραγματικότητα που τυλίγει διαχρονικά τους σε εσωτερική ανισορροπία νέους των μοντέρνων δυτικών κοινωνιών, καθώς βρίσκονται μπροστά στο κρίσιμο ερώτημα ζωής: Και τώρα τι?

Προσωπικά εκτιμώ πως τα δραματικά, φορτισμένα συγκινησιακά στοιχεία του Lady Bird, υπερτερούν των χιουμοριστικών, αν και η δόσεις που σερβίρονται αμφότερα είναι τόσο όμορφα μελετημένες, που τα όρια μεταξύ τους, εντέχνως δυσδιάκριτα, φωτογραφίζουν ουσιαστικά τον ψυχικό κόσμο των 18άρηδων, που δεν πιάνουν μονομιάς αν κάτι στο διάβα τους συμβαίνει για καλό ή για κακό τους. Ελπιδοφόρα φωτισμένη ατμόσφαιρα, θερμή, έντονα χρωματισμένη και ξάστερη, αποξαρχής δημιουργεί κλίμα για το λυτρωτικά αναμενόμενο happy end, ώρα που η θυγάτηρ, επιτέλους θα αποτινάξει από πάνω της την ασπίδα προστασίας του nickname, για να προχωρήσει μπροστά, με πυγμή και πάθος, με ηθικές αρχές και πίστη στις δυνάμεις της, για να επιτύχει τον μεγάλη της σκοπό.

Ακόμη μια σπουδαία πρωταγωνιστική στιγμή, για την, δεν την λες και κούκλα, σίγουρα την αποκαλείς εκφραστικότατη όμως, Saoirse Ronan, μια ολόκληρη δεκαετία μετά την σύσταση της στο εξαιρετικό Atonement, που της χαρίζει την τρίτη Οσκαρική της nod, ελάχιστο καιρό μετά από αυτή στο επίσης αβανταδόρικο ρολιστικά Brooklyn. Κι όλα αυτά η κουκλίτσα από το Μπρονξ, τα έχει επιτύχει πριν καν συμπληρώσει τα 25 της έτη, στοιχείο που δείχνει πως το μέλλον, με τόσες πολλές και προσεγμένες επιλογές, ολοκληρωτικά της ανήκει. Όπως ανήκει και στην μέντορα της εδώ, που της δάνεισε το ντύμα των αναμνήσεων της, ώστε να την αναπαραστήσει, καθρεφτίζοντας στην μορφή της Lady Bird τόσες και τόσες μυριάδες αδύναμες εντομούλες, που κάθε άνοιξη ονειρεύονται να εξελιχθούν σε Sacramento Queens. Χαρά στην νιότη τους, ενάντια σε όποια αντιξοότητα, ποτέ να μην το βάλουν χάμω!

90th Academy Awards Aftermath: Olé, Olé, Olé E Viva Mexico

Alfonso Cuarón, Alejandro González Iñárritu, Guillermo Del Toro. Χρειάστηκε μια 5ετία, από το Gravity στα Birdman και The Revenant για να γίνει αυτό το ανεπανάληπτο 4/5 (με ένα διαλειμματάκι πέρσι με το La La Land να παίρνει σκηνοθεσία) της Μεχικάνικης παροικίας του Hollywood. O ποιητικός ρεαλισμός των “Bad Hombres” (τάδε έφη Donald Trump) μαγεύει την Ακαδημία που εξαπανέκαθεν όμνυε επί των ιερών δογμάτων Σενάριο - Ερμηνείες. Η μεγάλη (και πανάξια) νικήτρια των 90ων Όσκαρς, The Shape of Water (με το πενιχρό σκορ των 4 αγαλματιδίων για Ταινία -Σκηνοθεσία - Σκηνικά - Μουσική) έπρεπε να τσακίσει το από την εποχή του Braveheart (1995) ακατάρριπτο αγκάθι της έλλειψης υποψηφιότητας για Best Ensemble στα SAGS, σημάδι της αγάπης των ηθοποιών που σταμπάρει τον νικητή. Όπως και στο σενάριο, είχαμε - αν αφαιρέσεις το The Artist (2012) που δεν είχε διάλογο - χρειάστηκαν 13 χρόνια για να νικήσει ταινία χωρίς επικράτηση σε ορίτζιναλ/διασκευασμένο. Πρόσθεσε το ότι ταινία με κύριο πρωταγωνιστή γυναίκα είχε να χτυπήσει χρυσάφι πάλι από το Million Dollar Baby (2004).


Όταν είσαι οσκαρικός προγνωστικατζής, η δουλειά πάει λιγάκι περίπατο μετά και το φετινό. Διότι όλα περίπου γίνονται. Είναι και το ρημάδι το Preferential Ballot που χτυπά καραμπόλες ωσότου κάτσει η μπίλια στο ζερό. Τα στατιστικά ήταν ξεκάθαρα υπέρ του Three Billboards outside Ebbing, Missouri (2 βραβεύσεις για McDormand - Rockwell), με το Get Out (πρωτότυπο σενάριο, πρώτη φορά σε μαύρο υποψήφιο και μάλιστα τρίτο στην ιστορία που κάνει το trifecta της τριπλής υποψηφιότητας σε Ταινία - Σκηνοθεσία - Σενάριο με την πρώτη του ταινία αλλά Όρσον Γουέλς) να ετοιμάζεται στο φτερό για heist α λα Spotlight. Το gutfeeling μου είναι πως τα Shape – Billboards ήταν κοντά - κοντά με το μεν να τικάρει όλα τα θεματικά στοιχεία που γαργαλούν το Ακαδημαϊκό υπογάστριο (εθνικές, κοινωνικές, σεξουαλικές μειονότητες, στοιχεία παραμυθιού που αποτίνει homage στο παλιό, κλασικό Hollywood) και το δε να ξεμπροστιάζει το καύκαλο της βίαια ρατσιστικής, εξοργισμένης αμερικάνα. Έτσι το Shape φιγουράρισε σταθερά στις προνομιούχες θέσεις 1-4 ενώ το Billboardsήταν ή του ύψους ή του βάθους στη λίστα προτιμήσεων για Καλύτερη Ταινία. Αυτά φυσικά θα τα ακούσεις κι αλλού. Λίγα δράμια μπαλίτσα να γνωρίζεις, σούρχεται αυτόματα στο νου το ποιήμα. Εγώ όμως σε ζμπρώχνω λίγο πιο μέσα.

Ρίξε ένα βλέφαρο σε δαύτη τη φωτό. Σου παρουσιάζω τις πραγματικές νικήτριες της 90ης Απονομής. Τις γνωρίζεις τις κυρίες; Είναι η ομάδα οσκαρικής προώθησης της Fox Searchlight. Δηλαδή, τα θηλυκά μυαλά πίσω από The Shape of Water ΚΑΙ Three Billboards outside Ebbing, Missouri. Της οποίας μεγάλος αντίπαλος δεν ήταν το Get Out όσο το Ladybird με τη dreamteam LisaTaback-Cynthia Swartz που σαρώνει τις τελευταίες δεκαετίες (από τα χρόνια της Miramax του Harvey Weinstein ο οποίος έπεσε μάλλον στα μαλακούτσικα αν κρίνεις από τα χλιαρά αστειάκια του Jimmy Kimmel) αλλά και πρόσφατα επί Preferential Ballot. Lady Bird = 0 oscars, παρά το τρομερό πουσάρισμα και ποντάρισμα στο woman card λόγω Greta Gerwig. Οι εικονιζόμενες κυρίες προμοτάρισαν αμφότερα πουλέν διακριτικά (φερειπείν δεν ανέδειξαν τη #MeToo - #TimesUp ρητορική του Billboards γιατί είδαν ότι κλωτσάει σεναριακά ως προς τις αντιδράσεις του πολιτικού καθωσπρεπισμού) , ώστε να μην αλληλοαναιρεθούν στην τελική ψηφοφορία. Μπράβο τους.

Όταν μου βγαίνουν και τα 16 / 16 σιγουράκια προβλέψεων θα πρέπει να νοιώθω ημίθεος. Το συνολικό 20 / 24 (83,3%) με βρίσκει να χάνω τις άδικες βραβεύσεις του Λος Αντζελίνου Cobe Bryant (Animated Short) και του Remember Me (Best Song, Coco) με το This Is Me να έχει λίγα λεπτά πριν σείσει το Kodak Theater. Τα άλλα δυο είναι όμως που πονάνε και με ξεγυμνώνουν από κάθε υποψία προβλεπτικής δόξης. Ταινία - Πρωτότυπο Σενάριο πήγαν πακέτο στράφι γιατί πόνταρα στη θεωρία Σενάριο = Ταινία. Κι αν το καλοσκεφτείς από τον Τιτανικό (1997) είχαμε να δούμε τέτοια κεσάτια (καλύτερη ταινία χωρίς νίκη σε σενάριο και ερμηνείες). Ο Cameron όμως χτύπησε ρεκόρ 11 αγάλματα και ο Del Toro βολεύτηκε με 4 / 13 τεμάχια σα φτωχός συγγενής. Εδώ έρχεται και κουμπώνει το ζήτημα λοιπόν: Ωραίες και δίκαιες οι βραβεύσεις του Roger Deakins (Blade Runner 2049) στην 14η υποψηφιότητα και του υπέργηρου (89 ετών) James Ivory (Call Me By Your Name) και το late night show freebies καλαμπουράκι στην αίθουσα των ανυποψίαστων σινεφίλων στο δρόμο απέναντι. Αλλά ο Θεσμός χρειάζεται αλλαγή στρατηγικής για να αποκαταστήσει την επαφή του με το κοινό. Τα ratings της χθεσινής Απονομής έπεσαν σε νέο ιστορικό χαμηλό -4% από τα πέρυσι. Η περιβόητη γκάφα με τον φάκελο δεν προσέλκυσε νέο κοινό παρά την επανεμφάνιση των Warren Beatty – Faye Dunaway στο τέλος για να σώσουν τα προσχήματα.

Οφθαλμοφανέστατο είναι πια ότι όλοι πιέζουν για άνοιγμα (εγώ το λέω ξεχείλωμα) της Ακαδημίας στα blockbuster. Δεν είναι τυχαίο (δες τι κάνει η Marvel με Ryan Coogler / Black Panther ή η Disney (στην οποία ανήκει η Marvel) με Ava DuVernay / A Wrinkle In Time) το νεότευκτο χαρμάνι αναγνωρισμένων δημιουργών ώστε να μπει στα σαλόνια η μαζική κινηματογραφική κατανάλωση (χορό που άνοιξε ο Nolan με το Dark Night, η Δουνκέρκη του οποίου ειρήσθω εν παρόδω σκόραρε τη στιβαρή τριπλέτα Μοντάζ - Ηχητικό Μοντάζ - Μίξη Ήχου εψές) γιατί εντέλει όλα καταλήγουν στον μποξ όφι. Η νέα γενιά χίπστερ κριτικών είναι στα πράγματα και θα επιδιώξει βραβευτική στροφή στα Get Out και Lady Bird του μέλλοντός μας. Θα υποδουλωθεί η πρεστιζάτη Ακαδημία στην ποπ κουλτούρα των καιρών; O καιρός γαρ εγγύς.

Ανδρική Ερμηνεία
GARY OLDMAN Darkest Hour
TIMOTHÉE CHALAMET Call Me by Your Name
DANIEL DAY-LEWIS Phantom Thread
DANIEL KALUUYA Get Out
DENZEL WASHINGTON Roman J. Israel, Esq.

Ανδρική Υποστηρικτική Ερμηνεία
SAM ROCKWELL Three Billboards outside Ebbing, Missouri
WILLEM DAFOE The Florida Project
WOODY HARRELSON Three Billboards outside Ebbing, Missouri
RICHARD JENKINS The Shape of Water
CHRISTOPHER PLUMMER All the Money in the World

Γυναικεία Ερμηνεία
FRANCES MCDORMAND Three Billboards outside Ebbing, Missouri
SALLY HAWKINS The Shape of Water
MARGOT ROBBIE I, Tonya
SAOIRSE RONAN Lady Bird
MERYL STREEP The Post

Γυναικεία Υποστηρικτική Ερμηνεία
ALLISON JANNEY I, Tonya
MARY J. BLIGE Mudbound
LESLEY MANVILLE Phantom Thread
LAURIE METCALF Lady Bird
OCTAVIA SPENCER The Shape of Water

Animation
COCO Lee Unkrich and Darla K. Anderson
THE BOSS BABY Tom McGrath and Ramsey Naito
THE BREADWINNER Nora Twomey and Anthony Leo
FERDINAND Carlos Saldanha and Lori Forte
LOVING VINCENT Dorota Kobiela, Hugh Welchman and Ivan Mactaggart

Φωτογραφία
BLADE RUNNER 2049 Roger A. Deakins
DARKEST HOUR Bruno Delbonnel
DUNKIRK Hoyte van Hoytema
MUDBOUND Rachel Morrison
THE SHAPE OF WATER Dan Laustsen

Ενδυματολογία
PHANTOM THREAD Mark Bridges
BEAUTY AND THE BEAST Jacqueline Durran
DARKEST HOUR Jacqueline Durran
THE SHAPE OF WATER Luis Sequeira
VICTORIA & ABDUL Consolata Boyle

Σκηνοθεσία
THE SHAPE OF WATER Guillermo del Toro
DUNKIRK Christopher Nolan
GET OUT Jordan Peele
LADY BIRD Greta Gerwig
PHANTOM THREAD Paul Thomas Anderson

Ντοκιμαντέρ
ICARUS Bryan Fogel and Dan Cogan
ABACUS: SMALL ENOUGH TO JAIL Steve James, Mark Mitten and Julie Goldman
FACES PLACES Agnès Varda, JR and Rosalie Varda
LAST MEN IN ALEPPO Feras Fayyad, Kareem Abeed and Søren Steen Jespersen
STRONG ISLAND Yance Ford and Joslyn Barnes

Ντοκιμαντέρ Μικρού Μήκους
HEAVEN IS A TRAFFIC JAM ON THE 405 Frank Stiefel
EDITH+EDDIE Laura Checkoway and Thomas Lee Wright
HEROIN(E) Elaine McMillion Sheldon and Kerrin Sheldon
KNIFE SKILLS Thomas Lennon
TRAFFIC STOP Kate Davis and David Heilbroner

Μοντάζ
DUNKIRK Lee Smith
BABY DRIVER Paul Machliss and Jonathan Amos
I, TONYA Tatiana S. Riegel
THE SHAPE OF WATER Sidney Wolinsky
THREE BILLBOARDS OUTSIDE EBBING, MISSOURI Jon Gregory

Μη Αγγλόφωνη Ταινία 
A FANTASTIC WOMAN Chile
THE INSULT Lebanon
LOVELESS Russia
ON BODY AND SOUL Hungary
THE SQUARE Sweden

Μακιγιάζ και Κομμώσεις
DARKEST HOUR Kazuhiro Tsuji, David Malinowski and Lucy Sibbick
VICTORIA & ABDUL Daniel Phillips and Lou Sheppard
WONDER Arjen Tuiten

Μουσική Επένδυση
THE SHAPE OF WATER Alexandre Desplat
DUNKIRK Hans Zimmer
PHANTOM THREAD Jonny Greenwood
STAR WARS: THE LAST JEDI John Williams
THREE BILLBOARDS OUTSIDE EBBING, MISSOURI Carter Burwell

Τραγούδι
REMEMBER ME from Coco; Music and Lyric by Kristen Anderson-Lopez and Robert Lopez
MIGHTY RIVER from Mudbound; Music and Lyric by Mary J. Blige, Raphael Saadiq and Taura Stinson
MYSTERY OF LOVE from Call Me by Your Name; Music and Lyric by Sufjan Stevens
STAND UP FOR SOMETHING from Marshall; Music by Diane Warren; Lyric by Lonnie R. Lynn and Diane Warren
THIS IS ME from The Greatest Showman; Music and Lyric by Benj Pasek and Justin Paul

Ταινία
THE SHAPE OF WATER Guillermo del Toro and J. Miles Dale, Producers
CALL ME BY YOUR NAME Peter Spears, Luca Guadagnino, Emilie Georges and Marco Morabito, Producers
DARKEST HOUR Tim Bevan, Eric Fellner, Lisa Bruce, Anthony McCarten and Douglas Urbanski, Producers
DUNKIRK Emma Thomas and Christopher Nolan, Producers
GET OUT Sean McKittrick, Jason Blum, Edward H. Hamm Jr. and Jordan Peele, Producers
LADY BIRD Scott Rudin, Eli Bush and Evelyn O'Neill, Producers
PHANTOM THREAD JoAnne Sellar, Paul Thomas Anderson, Megan Ellison and Daniel Lupi, Producers
THE POST Amy Pascal, Steven Spielberg and Kristie Macosko Krieger, Producers
THREE BILLBOARDS OUTSIDE EBBING, MISSOURI Graham Broadbent, Pete Czernin and Martin McDonagh, Producers

Σχεδιασμός Παραγωγής και Σκηνικά
THE SHAPE OF WATER Production Design: Paul Denham Austerberry; Set Decoration: Shane Vieau and Jeffrey A. Melvin
BEAUTY AND THE BEAST Production Design: Sarah Greenwood; Set Decoration: Katie Spencer
BLADE RUNNER 2049 Production Design: Dennis Gassner; Set Decoration: Alessandra Querzola
DARKEST HOUR Production Design: Sarah Greenwood; Set Decoration: Katie Spencer
DUNKIRK Production Design: Nathan Crowley; Set Decoration: Gary Fettis

Animation Μικρού Μήκους
DEAR BASKETBALL Glen Keane and Kobe Bryant
GARDEN PARTY Victor Caire and Gabriel Grapperon
LOU Dave Mullins and Dana Murray
NEGATIVE SPACE Max Porter and Ru Kuwahata
REVOLTING RHYMES Jakob Schuh and Jan Lachauer

Μικρού Μήκους
THE SILENT CHILD Chris Overton and Rachel Shenton
DEKALB ELEMENTARY Reed Van Dyk
THE ELEVEN O'CLOCK Derin Seale and Josh Lawson
MY NEPHEW EMMETT Kevin Wilson, Jr.
WATU WOTE/ALL OF US Katja Benrath and Tobias Rosen

Ήχος
DUNKIRK Richard King and Alex Gibson
BABY DRIVER Julian Slater
BLADE RUNNER 2049 Mark Mangini and Theo Green
THE SHAPE OF WATER Nathan Robitaille and Nelson Ferreira
STAR WARS: THE LAST JEDI Matthew Wood and Ren Klyce

Μίξη Ήχου
DUNKIRK Gregg Landaker, Gary A. Rizzo and Mark Weingarten
BABY DRIVER Julian Slater, Tim Cavagin and Mary H. Ellis
BLADE RUNNER 2049 Ron Bartlett, Doug Hemphill and Mac Ruth
THE SHAPE OF WATER Christian Cooke, Brad Zoern and Glen Gauthier
STAR WARS: THE LAST JEDI David Parker, Michael Semanick, Ren Klyce and Stuart Wilson

Ειδικά Οπτικά Εφέ
BLADE RUNNER 2049 John Nelson, Gerd Nefzer, Paul Lambert and Richard R. Hoover
GUARDIANS OF THE GALAXY VOL. 2 Christopher Townsend, Guy Williams, Jonathan Fawkner and Dan Sudick
KONG: SKULL ISLAND Stephen Rosenbaum, Jeff White, Scott Benza and Mike Meinardus
STAR WARS: THE LAST JEDI Ben Morris, Mike Mulholland, Neal Scanlan and Chris Corbould
WAR FOR THE PLANET OF THE APES Joe Letteri, Daniel Barrett, Dan Lemmon and Joel Whist

Διασκευασμένο Σενάριο
CALL ME BY YOUR NAME Screenplay by James Ivory
THE DISASTER ARTIST Screenplay by Scott Neustadter & Michael H. Weber
LOGAN Screenplay by Scott Frank & James Mangold and Michael Green; Story by James Mangold
MOLLY'S GAME Written for the screen by Aaron Sorkin
MUDBOUND Screenplay by Virgil Williams and Dee Rees

Πρωτότυπο Σενάριο
GET OUT Written by Jordan Peele
THE BIG SICK Written by Emily V. Gordon & Kumail Nanjiani
LADY BIRD Written by Greta Gerwig
THE SHAPE OF WATER Screenplay by Guillermo del Toro & Vanessa Taylor; Story by Guillermo del Toro
THREE BILLBOARDS OUTSIDE EBBING, MISSOURI Written by Martin McDonagh

gaRis

Τρία αδέλφια τότε, τρία αδέλφια τώρα

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«Η καρδιά αριστερά, το μυαλό δεξιά»...

Αυτή είναι η 20η μεγάλου μήκους ταινία του Robert Guediguian. Ο γεννημένος στη Μασσαλία στις 3 Δεκεμβρίου του 1953 σκηνοθέτης είναι αρμενικής καταγωγής από την πλευρά του πατέρα του και γερμανικής καταγωγής από την πλευρά της μητέρας του. Την πλειοψηφία των ταινιών του την έχει γυρίσει στην περιοχή της Μασσαλίας. Και στην πλειοψηφία των ταινιών του πρωταγωνιστούν οι ίδιοι τρεις ηθοποιοί: Ariane Ascaride, Jean-Pierre Darroussin και Gérard Meylan. Μάλιστα, με την Ascaride είναι παντρεμένος.

Αν δεν κάνω λάθος, η πρώτη του ταινία που διανεμήθηκε εμπορικά στην Ελλάδα ήταν το εξαιρετικό «Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο» (Les neiges du Kilimandjaro, 2011, βγήκε στην Ελλάδα στις 8 Μαρτίου του 2012)!!! Ακολούθησε το «Ο μίτος της Αριάν» (Au fil d'Ariane, 2014) το οποίο βγήκε στην Ελλάδα στις 17 Ιουλίου του 2014, αν δεν κάνω λάθος όμως, δεν προβλήθηκε ποτέ στη Θεσσαλονίκη! Επόμενη ταινία του ήταν το «Η ιστορία ενός τρελού» (Une histoire de fou, 2015), που στη χώρα μας βγήκε κατευθείαν σε dvd. Και η 20η του ταινία λοιπόν είναι τούτη, με την οποία ασχολούμαστε τώρα, η οποία έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βενετίας του 2017.

Η υπόθεση: Σε μια μικρή ακτή κοντά στη Μασσαλία βρίσκεται ένα σπίτι που ανήκει σε έναν ηλικιωμένο άντρα, τον Μορίς. Ένα εγκεφαλικό επεισόδιο θα τον αφήσει ουσιαστικά φυτό. Οπότε, τα τρία παιδιά του θα πρέπει να διευθετήσουν το ζήτημα της κληρονομιάς και κυρίως το τι θα γίνει με το πατρικό σπίτι. Οπότε, συγκεντρώνονται εκεί τα τρία παιδιά του για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια. Είναι η Ανζέλ, μια ηθοποιός που ζει στο Παρίσι και είχε ορκιστεί να μην ξαναγυρίσει εδώ και 20 χρόνια, από τότε που ένα τραγικό γεγονός τη σημάδεψε για πάντα. Είναι ο Ζοζέφ, που απολύθηκε σκαιώς μετά από χρόνια σε μια υψηλόμισθη εργασία και είναι στα χωρίσματα με μια γυναίκα που έχει τα μισά του χρόνια.

Και είναι και ο Αρμάν, ο μόνος από τα τρία αδέλφια που έμεινε στη γενέτειρά τους, που από τη μια φρόντιζε τον πατέρα τους και από την άλλη λειτουργεί το μικρό οικογενειακό εστιατόριο. Τα τρία αποξενωμένα αδέλφια, θα μοιραστούν συναισθήματα, αναμνήσεις ενοχές και μυστικά και θα αναμετρηθούν με όσα έχουν κληρονομήσει από τα ιδανικά του πατέρα τους. Μέχρι που ένα απρόσμενο γεγονός, θα τους κάνει να αναθεωρήσουν τα πάντα.

Η άποψή μας: Δεν μπορώ να κρατήσω... κακία στον Guédiguian. Ακόμα κι όταν κάνει μαζεμένα λάθη σε μια ταινία όπως τούτη, που φτιάχτηκε με όλες τις καλές προθέσεις. Είχε τον «Βυσσινόκηπο» στο μυαλό του ο συμπαθής δημιουργός όταν αποφάσισε να γυρίσει τούτη την ταινία. Το τελικό αποτέλεσμα πάντως δεν τον δικαιώνει. Κι ας έχει η ταινία (και ο δημιουργός της) την καρδιά στο σωστό σημείο – αριστερά – και το κάδρο στο ύψος των ανθρώπων. Ξεκινάει όμορφα η ταινία: το παραθαλάσσιο χωριό είναι όμορφο χωρίς να χαρακτηρίζεται γραφικό με την... κακή έννοια, τα τρένα πάνω από την γέφυρα πηγαίνουν και έρχονται – όπως και οι αναμνήσεις – λέγονται ατάκες που έχουν μεγάλο ενδιαφέρον, υπάρχει ίντριγκα, όλα καλά.

Κάπου στο ημίωρο, όμως, τα πράγματα αλλάζουν. Η ταχύτητα πέφτει, ο πιο ενδιαφέρον χαρακτήρας από όλους, ο πικρόχολος Ζοζέφ, αρχίζει και επαναλαμβάνεται. Ο λόγος για τον οποίο η Ανζέλ έχει βάλει το μέρος στη μαύρη λίστα κινηματογραφείται ψιλοάθλια, ιδίως από τη στιγμή που, υποτίθεται, κανείς δεν είδε πως εξελίχθηκε το τραγικό γεγονός: είναι έτσι αποτυπωμένο στη μνήμη της Ανζέλ; Χάλια. Κι όλο αυτό με τον νεαρό ψαρά που τη θαυμάζει και ξέρει απ' έξω εδάφια από θεατρικά έργα... too much – και γίνεται και... χειρότερο. Ενδιαφέρον στοιχείο είναι άλλο: το γεγονός ότι ο Guédiguian, έστω και άτσαλα, θαρρείς και κάνει ένα best of των ταινιών του. Καθόλου τυχαία και εντελώς ταιριαστά, βάζει μια σκηνή από την ταινία του «Ki lo sa?» από το 1986, 32 χρόνια πριν (!!!) δηλαδή, με τους τρεις πρωταγωνιστές της σημερινής του ταινίας, εντελώς νέους τότε, να πηγαίνουν για μπάνιο, στην ίδια περιοχή, υπό τους ήχους του «I Want You» του Bob Dylan! (σημείωση: όχι, δεν έχουμε δει εκείνη την ταινία, απλά, προσέξαμε την ομοιότητα των ηθοποιών, το ψάξαμε, και το... βρήκαμε το συγκεκριμένο τρίβια, μέσω του «connections» του imdb, να τα λέμε αυτά)!!!

Τα τρία αδέλφια, σε κρίσιμη ηλικία στη ζωή τους, καλούνται να αφήσουν πίσω το παρελθόν και όσο παράξενο κι αν ακούγεται αυτό, να κάνουν μια νέα αρχή, με το βλέμμα σταθερά στο μέλλον. Το τελικό... εύρημα με τα προσφυγόπουλα, που επιβιώνουν από ένα μοιραίο ταξίδι και είναι κι αυτά τρία αδέλφια, ένα κορίτσι και δύο αγόρια, είναι πάρα πολύ καλό. Ναι μεν, αλλά... Έρχεται πολύ αργά στην εξέλιξη των δρωμένων της ιστορίας. Κι ενώ έχει όλες τις σωστές αναγνώσεις, παραπομπές και προβολές (τα παιδιά ήρθαν από τη θάλασσα, εκεί όπου πχ έχασε την ελπίδα και τη θέληση για ζωή η Ανζέλ, είναι το νέο που έρχεται όταν το παλιό πεθαίνει, είναι το μέλλον, που ήρθε για να μείνει) μοιάζει λίγο μηχανίστικο όλο αυτό. Λίγο φορσέ. Λίγο σαν την τελευταία στιγμή ο σκηνοθέτης και δημιουργός της ταινίας να αποφάσισε πως η έως εκείνη τη στιγμή δραματουργία δεν ήταν αρκετή για να ικανοποιήσει τους θεατές, οπότε χρειαζόταν το κάτι παραπάνω, το οποίο όμως μοιάζει να έρχεται από άλλη ταινία.

Ας είναι, το είπαμε και στην αρχή. Δεν μπορούμε να κρατάμε κακία σε έναν δημιουργό με τόσο ανθρωποκεντρικό βλέμμα όσο ο Guédiguian. Και οι φωνές και οι αντίλαλοι κάτω από τη γέφυρα θα κρατήσουν ζωντανό το καταδικασμένο σε μαρασμό χωριό. Απλώς, θα έρχονται από άλλους ανθρώπους. Νέους. Με θέληση για ζωής. Από τους μετανάστες...

Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Μαρτίου 2018 από την Weird Wave

Τεντώστε τ' αυτιά σας!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Είναι από τη Θεσσαλονίκη και μας αρέσουν!

Οι StringLESS είναι ένα φωνητικό σχήμα με έδρα τη Θεσσαλονίκη. Το όνομά τους είναι ένα λογοπαίγνιο με διττή ανάγνωση: μία στα αγγλικά με την έννοια «without strings» (χωρίς έγχορδα) και μία στα ελληνικά, «στρίγγλες», τα μυθικά πλάσματα της ελληνικής παράδοσης. Στο ρεπερτόριό τους ακούγονται παραδοσιακά τραγούδια από τα Βαλκάνια, την Ήπειρο, τον Πόντο, τη Μακεδονία, την νεότερη αστική μουσική της Σμύρνης, τα ρετρό του 30 και τα ρεμπέτικα. Η πολυφωνική ενορχήστρωση είναι το ζητούμενο ακόμα και σε κομμάτια που δεν είναι από τη φύση τους πολυφωνικά. Όλες οι ενορχηστρώσεις γίνονται από το γκρουπ δημιουργώντας άλλοτε μια εντελώς πρωτότυπη και διαφορετική πρόταση για κάποιο τραγούδι, άλλοτε είναι απλώς μια μεταγραφή των μουσικών οργάνων που συνοδεύουν μια μελωδία σε ήχο που μπορεί να παράγει το ανθρώπινο σώμα, είτε σαν πνευστό είτε σαν κρουστό. Τις StringLESS την ώρα που ολοκληρώθηκε το ντοκιμαντέρ αποτελούσαν οι: Αλμπένα Ιβάνοβα Κούτοβα, Βασιλική Αλεξίου, Δωροθέα Μιχαήλ, Έλσα Μουρατίδου και Κατερίνα Μαυροφρύδου. Από το αρχικό σχήμα λείπουν οι Ελιόνα Σινιάρι και η Αλεξία Χρυσομάλλη. Στο ντοκιμαντέρ δεν εμφανίζεται καθόλου η Στέλλα Γιαλτζή. Τέλος, μάνατζερ του συγκροτήματος είναι η Χριστίνα Κωστάκη.

Η ταινία έκανε την πρώτη της εμφάνιση στο κοινό της Θεσσαλονίκης, στη διάρκεια του 19ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και τιμήθηκε με την μαζική προσέλευση του κοινού (sold out και στις δυο προβολές) και με το Βραβείο Κοινού για ελληνική παραγωγή μεγάλου μήκους.

Η υπόθεση: Μια ορχήστρα αποτελείται από: μία κιθάρα, ένα μπάσο, ένα πιάνο και τύμπανα. Α! Και μία φωνή! Σωστά; Λάθος! Μια ορχήστρα μπορεί να αποτελείται από φωνές που κάνουν τα πάντα! Έξι γυναίκες! Έξι ζωές σε μια δημιουργική πορεία αλλά και σε μια δύσκολη καθημερινότητα, αγωνίζονται να επιβιώσουν στο σύνθετο καλλιτεχνικό περιβάλλον της Θεσσαλονίκης. Προσπαθούν να κρατηθούν ενωμένες δημιουργώντας μια μουσική εναλλακτική με γυναικεία ταυτότητα... Θα τα καταφέρουν;

Το κουβάρι της ιστορίας των «Στριγγλών» ξετυλίγεται στη διάρκεια τριών χρόνων. Οι δυσκολίες, τα εμπόδια, οι έριδες, οι γέννες, ακόμη και οι θάνατοι σημάδεψαν την ύπαρξη αυτού του σχήματος, που ενώ έχει τη λογική και την πειθαρχία της ομάδας, ταυτόχρονα ακτινοβολεί και την προσωπικότητα της κάθε μιας από τις γυναίκες - μέλη του. Το ντοκιμαντέρ επιχειρεί, εισχωρώντας στη καθημερινή ζωή τους και παρακολουθώντας την προσωπική διαδρομή της κάθε μιας, να αναδείξει το ζήτημα της γυναικείας ταυτότητας με όχημα τη μουσική.

Η άποψή μας: Εντάξει, αυτό το ντοκιμαντέρ είναι πάρα πολύ καλό. Εντελώς κινηματογραφικό. Και με προφανή... μουσικότητα, όχι μόνον εξαιτίας του θέματος, αλλά κυρίως εξαιτίας και του τρόπου με τον οποίο διαχειρίζεται το υλικό του ο δημιουργός. Τι καταφέρνει το ντοκιμαντέρ; Να μας κάνει να νοιαστούμε γι' αυτές τις γυναίκες. Όχι σαν κουτσομπόληδες ή κουτσομπόλες (που λένε και οι ίδιες, διασκευάζοντας το κομμάτι του Κραουνάκη, σε δημόσια εμφάνισή τους στην Αθήνα): όχι, δεν μας νοιάζει «ποια άπλωσε τα ρούχα στην ταράτσα». Μας νοιάζει όμως η καθεμιά ξεχωριστά και όλες μαζί. Βρε παιδί μου, τελειώνει το ντοκιμαντέρ και τις βλέπεις τις κοπέλες σαν φίλες, ότι ήρθαν και σου κράτησαν δυο ώρες σπουδαία παρέα και σκέφτεσαι πού θα τις ξαναβρείς για να τα... πείτε. Έτσι, να μην χανόμαστε! Να δεις, τι κάνει τώρα η τρελιάρα η Αλμπένα με τη γιόγκα της; Η γλυκύτατη Έλσα με την κορούλα της; Η νέα δύναμη Δωροθέα με τα... αισθηματικά της; Η ευαίσθητη Βασιλική με τις... κουπ της; Και το πουλέν μου, η Κατερίνα, με τα παιδάκια που διδάσκει;

Εντάξει, την Κατερίνα την γνώρισα καλύτερα και από τη συμμετοχή μας στον ραδιοφωνικό σταθμό ΜΗΝΥΜΑ 107,7, όπου βεβαίως συνεχίζει να κάνει τη φοβερή και τρομερή εκπομπή «Βούτυρο στο ψωμί μας» κάθε Σάββατο και Κυριακή, 11.00 με 13.00, με τη... διόσκουρή της, την Μαρία Ζαμπέτη! Οπότε, μια αδυναμία την έχουμε περισσότερο στη φλογερού ταμπεραμέντου κοκκινομάλλα μας! Πέρα από τα πορτρέτα των σύγχρονων αυτών γυναικών, παρακολουθούμε κι όλο αυτό το «πόσο δύσκολο είναι να μπορείς να δημιουργείς στην Ελλάδα της κρίσης, του 21ου αιώνα». Αλλά και πως, ναι, τελικά, ιστορία γράφουν οι παρέες. Με τις αντιθέσεις και τις κουβέντες τους. Με τη δυναμική και τους εγωισμούς τους. Με τα πάθη και τα λάθη τους. Με τον αυθορμητισμό και τις υποχωρήσεις τους. Με τους θριάμβους και τις ήττες τους. Με τα αστεία και τις λύπες τους. Όλα τα έχει το ντοκιμαντέρ. Όλα. Και ίσως προσωπικά να με άγγιξε πιο πολύ από άλλους συναδέλφους γιατί με έφερε αντιμέτωπο και με την πονεμένη ιστορία, που κάποτε λέγονταν «εξώστης», μετά έγινε «φιλμ νουάρ»...

Μια ιστορία που ξεκίνησε ο Τάσος Μιχαηλίδης, όπου, όπως και στις Stringless, κόσμος έμπαινε και κόσμος έβγαινε, με κοινή την αγάπη για το σινεμά και τη γραφή κειμένων. Τον αγαπήσαμε με πάθος τον «εξώστη», νομίζω όλοι όσοι γίναμε μέλη του. Όπως τα κορίτσια τις Stringless. Και κάποια στιγμή ήρθε η πραγματικότητα και τα ρήμαξε όλα. Τα φράγκα. Η δυσκολία επιβίωσης. Κι εκεί, δυστυχώς, έρχεται η στιγμή που ζυγίζεις τα πράγματα. Θα συνεχίσεις να είσαι ρομαντικός ή θα γίνεις ρεαλιστής; Ελπίζω τα κορίτσια να αντέξουν τους κραδασμούς και να φτάσει η στιγμή να απολαύσουν την επιτυχία που τους αξίζει. Στο ντοκιμαντέρ είναι κι εκείνες οι μικρές λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά. Η μπλούζα της Έλσας με το «SOS Χαλκιδική», ενάντια στην εξόρυξη χρυσού. Το μάθημα της Κατερίνας στα παιδιά, στο Δενδροπόταμο. Η συγκίνηση της συναυλίας για τον Ψοφογιώργο. Γιατί είπαμε, το ντοκιμαντέρ τα έχει όλα: και γέλια και δάκρυ. Οι φοβερές εναέριες λήψεις του διευθυντή φωτογραφίας, με drones παρακαλώ, που μου θύμισαν τις ανάλογες από το επίσης πολύ καλό ντοκιμαντέρ «Οι γάτες της Κωνσταντινούπολης».

Και βεβαίως, τα τραγούδια! Γούσταρα τρελά όλα τα έθνικ, τα παραδοσιακά, τα λυπημένα τους: το ποντιακό «Της Τρίχας το γιοφύρι», το ηπειρώτικο «Αλησμονώ και χαίρομαι», το βουλγάρικο «Tim tiri babo», το ουγγαρέζικο «Kis ketche laniom», το σλάβικο «Karai maicho» και κυρίως το τούρκικο «Dostum» (το μόνο – έχει σημασία αυτό – που βλέπουμε τους στίχους του να αποδίδονται στα ελληνικά). Μετανάστευση, ανεργία, δημιουργία, γυναίκες σε κρίση, γυναίκες με έμπνευση, στρίγκλες. Με την καλή έννοια. Με την καλύτερη. Δείτε την ταινία. Ωραία πράγματα!

ΥΓ: Τελικά, Κατερίνα, όντως, πολύ καθυστέρησα να τη δω την ταινία. Τέλος καλό, όλα καλά!!!!

Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Μαρτίου 2018 από την New Star

90th Academy Awards Final Predix: The Best Original Screenplay Wins

Τα παλαιά, ωραία χρόνια ήταν μια Ακαδημία πεντακισχιλίων WASPιτών που ψήφιζαν ωραιότατα oscar baits παραγωγής επί το πλείστον του βρωμερού και τρισαθλίου HarveyWeinstein. Οι οσκαρικές υποψηφιότητες και έτι μάλλον οι περηφανείς νίκες πουσάριζαν τον μποξόφι και το σύστημα δούλευε μαλακωσιά. Ώσπου εκεί κοντά στα τέλη της περασμένης 10ετίας, έγινε μια στραβή με το Νολανικό The Dark Night, η απουσία του οποίου έβγαλε στο κλαρί την εγνωσμένη αδυναμία των γεροντίων να συμπλεύσουν με τη μέηνστρημ ποιοτική δραματουργία. Ξεφτιλιζασιόν λιμιτάπια που εξανάγκασαν εν πρώτοις το άνοιγμα του κλαμπ των καλύτερων ταινιών από πέντε σε δέκα και μετά σε αυτό το έγκλημα το Preferential Ballot. Σειρά κατάταξης κατά προτίμηση των πέντε υποψηφίων που γίνονται από (περίπου) 8-10 (συνήθως 9) στο δεύτερο γύρο όπου ψηφίζεται η νικήτρια, ξανά με σειρά κατάταξης. Τα αποτελέσματα οδυνηρά έως τραγικά. Μετά το 2009 δε νικά η καλύτερη, αλλά εκείνη που διχάζει λιγότερο (άρα βρίσκεται κυρίως με σειρά προτίμησης μεταξύ των θέσεων 1-4 του ballot).

Θες να βγει η δικιά σου πρώτη; No problem ψηφοφοράκο μου. Βρες το αντίπαλο δέος, παραχώστο στην τελευταία θέση και καθάρισες. Και νάτη η μοιρασιά των βραβείων με μέσο όρο τα 3-4 αγαλματίδια για την τελική νικήτρια με τελευταίο ξεφτιλίκι τα 2 (σενάριο + ταινία) που τσάκωσε τα πρόπερσι το Spotlight. To split (άλλη ταινία να κερδίζει σκηνοθεσία κι έτερη την καλύτερη ταινία) να είναι πλέον καθεστώς. Το μοντάζ τελείως ανεξάρτητο από την ταινία και τη σκηνοθεσία, παρότι υπήρξε διαχρονικά παρακολούθημά τους. Αλλού τα Big 8 (ταινία, σκηνοθεσία, σενάριο, μοντάζ και τέσσερις ερμηνείες) κι αλλού τα crafts/below the line (τεχνικές κατηγορίες). Με ευκολία να βλέπεις παραγωγές (πχ, Mad Max: Road of Fury)να σαρώνουν στα τεχνικά και να κερδίζουν ποσοτικά σε όσκαρ τη νικήτρια. Και φτάνουμε στον περσινό τραγέλαφο με La La Land να μαζεύει 14 τεμάχια υποψηφιοτήτων, να κερδίζει σκηνοθεσία + 5 oscars αλλά να χάνει τελικά από το άσημο Moonlight που δεν κέρδισε καμιά Ένωση παρά μόνο τους σεναρίστες (WGA).

Η εξίσωση είναι πολυπαραγοντική και η πολιτική αναστάτωση στην Αμερική έντονα απεικονισμένη στις επιλογές των Μελών. Μετά το #OscarsSoWhite, πήγανε γεροντάκια σπίτι, μπήκαν persons of color (POC), μη λευκοί δηλαδή, φέτο η ανανέωση τράβηξε κατά Ευρώπη μεριά. Οι πεντακισχίλιοι φτάσαμαν τους επτακισχιλίους και βάλε. Τώρα πια, είναι ξεκάθαρο το χάσμα μεταξύ παλαιάς φρουράς και νέου αίματος. Οι παλιοί ξερογλείφονται για Dunkirk, Darkest Hour, The Post, Phantom Thread. Τα νεούδια τρελαίνονται για Get Out, Lady Bird, Call Me by Your Name. Και στη μέση τα φαβορίτια, The Shape of Water και Three Billboards outside Ebbing, Missouri, με τον ούριο άνεμο των κινημάτων #MeToo και #TimesUp. Κάθε Απονομή και μια μπάτσα στον Trump, από La Streep ως Oprah. Ο περσινός νικητής Cassey Affleck δε θα παρουσιάσει όπως είθισται τη βράβευση για Best Actress, για τον ίδιο λόγο που ο James Franco μαυρίστηκε την τελευταία στιγμή και δε βγήκε υποψήφιος.

Κατάλαβέ το. Ζούμε εποχές που ΔΕΝ βραβεύεται μόνο το καλλιτεχνικό επίτευγμα αλλά σε ολοένα μεγαλύτερο βαθμό το ηθικό προφίλ του υποψηφίου. Δες πόσο εύκολα ο Sir Ridley καθάρισε στεγνά τον Spacey και αυτόματα ο Plummer χρίστηκε υποψήφιος για το All The Money in the World. Τσέκαρε πόσο άνετα οι Timothee Chalamet και η Greta Gerwig πέταξαν τον Woody Allen κάτω από τις ρόδες του λεωφορείου για να μη χαλάσουν τις οσκαρικές τους καριέρες. Τελειωμό δεν έχουν τα politics και η φασίζουσα υπερβολή της σεξουαλικής ορθότητας (περίπτωση Aziz Ansari). Κοίτα, δεν έχω όρεξη για κουτσομπολιό. Έφαγα τα νιάτα μου στα οσκαρικά σταυρόλεξα και δεν κρύβω πως είμαι ένα βήμα πριν την αντιηρωική έξοδο. Καίτοι αηδιασμένος με κάτι Lisa Taback και Cynthia Swartz που είναι μανούλες στο PR πόκερ (φέτος τρέχουν το Lady Bird, πέρσι Moonlight, πρόπερσι Spotlight, σου φτάνει ή να συνεχίσω;)εξακολουθώ να τρέχω στατιστικά σενάρια που καπότενες λέγανε όλη την αλήθεια και τώρα πια γεωμετρικά κρασάρουν το ένα-πάνω-στο-άλλο. Πάρε ανάσα και προχωράμε λάου-λάου, να μη σε χάσω.

2018 Best Picture Nominees Box Office
14. Dunkirk ($188 million)
15. Get Out ($174 million)
43. The Post ($73 million)
51. Darkest Hour ($51 million)
54. The Shape of Water ($50 million)
58. Three Billboards Outside Ebbing, Missouri ($45 million)
59. Lady Bird ($45 million)
113. Phantom Thread ($16 million)
116. Call Me by Your Name ($14 million)

Με μια εύκολη ματιά αντιλαμβάνου ότι εκτός των Dunkirk – Get Out, οι αποδέλοιποι μάλλον δε βγάλανε τα έξοδά τους. Ένα το κρατούμενο. Όπως επίσης μην ξεχνάς πως τα ratings του σώου της οσκαρικής βραδιάς στο NBC πνέουν τα λοίσθια τα τελευταία χρόνια. Με άλλα λόγια, τα Oscar τείνουν να γίνουν irrelevant ακόμη και για το μέσο αμερικανό κινηματογραφόφιλο, που σε αντίθεση με τον Έλληνα της μιάμισης φοράς ετησίως το dinner + moviedate το έχει στο dna του. Και για να σε πονηρέψω: Ποιος σε βεβαιώνει ότι το περσινό μάλε-βράσε με τον φάκελο στο τέλος δεν έγινε για τα νούμερα;Άστο στην άκρη, πάμε για τα ουσιώδη μια ξανά ακόμη. Να παίξουμε μπαλίτσα δηλαδή. Πως έχει η κούρσα που έφτασε αισίως στο τέλος της τούτη τη στιγμή; Θα το ξεδιπλώσω ανάστροφα δαύτη τη φορά, ώστε να κρατήσω το άγιο δισκοπότηρο για φινάλε.

Τα Σιγουράκια (16/24 Κατηγορίες)
Best Director – Guillermo Del Toro (The Shape of Water)
Best Actress – Frances Mc Dormand (Three Billboards outside Ebbing, Missouri)
Best Actor – Gary Oldman (Darkest Hour)
Best Supporting Actress – Allison Janney (I, Tonya)
Best Supporting Actor – Sam Rockwell (Three Billboards outside Ebbing, Missouri)
Best Adapted Screenplay – Call Me By Your Name
Best Costume Design – Phantom Thread
Best Makeup and Hairstyling – Darkest Hour
Best Production Design – The Shape of Water
Best Cinematography –Blade Runner 2049
Best Score – The Shape of Water
Best Editing – Dunkirk
Best Sound Editing – Dunkirk
Best Sound Mixing – Dunkirk
Best Animated Feature – Coco
Best Foreign Language Film – A Fantastic Woman

Οι Μεγάλες Μάχες (6/24)
Best Song – Remember Me (Coco) vs This Is Me (The Greatest Showman)
Best Visual Effects – War for the Planet of the Apes vs Blade Runner 2049
Best Documentary Feature – Faces Places vs Icarus
Best Animated Short – Dear Basketball vs Garden Party
Best Documentary Short –Edith+Eddie vs Heaven is a Traffic Jam on the 405
Best Live Action Short – DeKalb Elementary vs The Silent Child

Σημειωτέον ότι είμαι ο μοναδικός Έλληνας κριτικός κινηματογράφου που έχω δει ΑΠΑΣΕΣ τις υποψηφιότητες. Η πλάκα βέβαια ότι τα περισσότερα Μέλη με δικαίωμα ψήφου παίζεται αν έχουν δει καν τις εννέα (9) υποψήφιες για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας. Καμία έκπληξη λοιπόν δεν προξενούν οι συνεχόμενες εντελώς απρόβλεπτες βραβεύσεις σε Ξενόγλωσση, Ντοκιμαντέρ και Μικρομηκάδικα επειδή είναι υποχρεωτική η παρακολούθηση όλων των υποψηφίων οπότε ελάχιστοι «κατορθώνουν» να φέρουν εις πέρας αυτή την αποστολή (χαχαχα).

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΤΑ ΣΚΛΗΡΑ

Τι αφήσαμε για το τέλος; Τον μέλανα ζωμό. Το χαβιάρι. Πρωτότυπο Σενάριο και φυσικά την Καλύτερη Ταινία. Εδώ κρίνονται τα πάντα. Ο παραδοσιακός ειδικός αναλυτής του Θεσμού θα βάλει κάτω τα κιτάπια και θα τσεκάρει τις υποψηφιότητες για Σκηνοθεσία + (Πρωτότυπο/Διασκευασμένο) Σενάριο+ Ερμηνείες και τις αντίστοιχες Σωματειακές βραβεύσεις (PGA,DGA,SAG,WGA)ώστε να βρεθεί μια άκρια. Να συνυπολογίσει και τα βρετανικά BAFTAsπου ειδικά φέτο συνέπεσαν μεσούσης της ψηφοφορίας (που διήρκεσε μόλις μια εβδομάδα μια και πλέον γίνεται κυρίως ηλεκτρονικά) για να δέσει το γλυκό. Τι έχουμε εδώ το λοιπό; Περίπου ισοπαλία.PGA/DGA=The Shape of Water. SAG/BAFTA= Three Billboards outside Ebbing, Missouri. Στη γωνιά το ανέλπιστο blockbuster, horror genre του περασμένου Φλεβάρη με ιδεολογία #BlackLivesMatter, Get Out που κέρδισε στα WGA (Πρωτότυπο Σενάριο), εν απουσία του Three Billboards που δεν ήταν επιλέξιμο για τεχνικούς λόγους (παλιά πονεμένη ιστορία αυτή).

Αρχίζει λοιπόν η έρευνα: Από τα 1927 ως τα σήμερα έχουν συμβεί περίπου τα πάντα. Μετά το 2009 και δώθε παρατηρούνται τα εξής: Έντονο φαινόμενο απονομής βραβείου ταινίας σκηνοθεσίας (split) σε διαφορετική ταινία, με συνηθέστερα επικρατέστερη αυτή που κερδίζει και το σενάριο ή έστω σε μια από τις 4 κατηγορίες ερμηνειών. To The Shape of Water έχει τρανές υποψηφιότητες (13), θα πάρει τη σκηνοθεσία αλλά απουσιάζει κατά άπασα πιθανότητα από νίκη σε σενάριο ή σκηνοθεσία. Το Get Out στην καλύτερη των περιπτώσεων θα νικήσει ΜΟΝΟ στο Πρωτότυπο Σενάριο. Θα αντιτείνεις, το ίδιο δεν έκανε και το Spotlight; Εκείνο όμως είχε συνολικά 6 υποψηφιότητες εκ των οποίων και για Καλύτερο Μοντάζ. Το Get Out όχι μόνο απουσιάζει παντελώς από τις τεχνικές κατηγορίες αλλά οι μόλις 4 υποψηφιότητες του συνολικά είναι περίπου απαγορευτικές για να κερδίσει αφού την τελευταία φορά που συνέβη αυτό ήταν 84 χρόνια πίσω. Μένει μοναχά πλέον το Three Billboards. Δεν προτάθηκε καν για Καλύτερη Σκηνοθεσία = Πρόβλημα. Το Argo όμως (2012) το ξεπέρασε αυτό. Ο McDonagh είναι μάλλον ο μόνος ικανός να πάρει το Καλύτερο Πρωτότυπο Σενάριο από τον Jordan Peele, καθότι φαίνεται ότι η Greta Gerwig και το Lady Bird (παρά το απίστευτο πουσάρισμα) δεν κατάφερε να κερδίσει ούτε καν στα WGA. Χώρια ότι η #MeToo #TimesUp βίαιη (κατά άλλους διχαστική, άρα επίφοβη για το αναγκαίο consensus που απαιτεί το preferential ballot) ρητορική του φοριέται γάντι αντικατοπτρίζοντας το σημερινό zeitgeist.Ακόμη κι αν το Get Out κερδίσει (ο Peele έχει τριπλή υποψηφιότητα για Ταινία+Σενάριο+Σκηνοθεσία κι ενδεχομένως του δοθεί ως αναγνώριση), επιμένω για Three Billboards ως Καλύτερη Ταινία. Επομένως, αυτή η κούρσα έχει τρία γκανιάν και δε θα εκπλαγώ (απλά αν επικρατήσει το Get Out θα συγχυστώ ξανά) οποιοδήποτε νικήσει. Το Shape είναι επίτευγμα σκηνοθετικού οράματος που ευωδιάζει κινηματογραφικά. Το Billboards είναι σεμινάριο υποκριτικής και ενσάρκωσης αξέχαστων χαρακτήρων που γυρεύουν λύτρωση. Αν μπορούσα να ψηφίσω, θα ένωνα τη φωνή μου με τους πολλούς που ακούγεται ότι ψήφισαν Phantom Thread παρότι βγήκε εγκληματικά αργά μέσα στη σεζόν. Για το Get Out αντίθετα νεότερα Μέλη παραπονέθηκαν ότι τα γερόντια αρνήθηκαν έστω να δουν το screener.

Δευτέρα θα επανέλθω με τα τι-ποιος-πως-γιατί της 90ς Απονομής. Με τεράστια, ομολογώ, ανακούφιση. Με την ελπίδα να κατορθώσω, έπειτα από κοντά 30 χρόνια ενασχόλησης, 17 γράφοντας για τα Όσκαρς, να βιώσω μια κάποια αποστασιοποίηση από τον οπαδισμό που με κατατρύχει. Δε θα πάψω σίγουρα ποτέ να αντιμάχομαι το Preferential Ballot, η κατάργηση του οποίου θα συντείνει στο να επανακτήσουν τα Academy Awards τη χαμένη τους αίγλη. Ακολούθει με στο Twitter: @TakisGaris. Livetweeting αποκλειστικά για το @MoviesLtd.Ακολουθούν οι τελικές μου προβλέψεις. Άντε και καλό ταμείο οι μερακλήδες του στοιχήματος!

gaRis

Animation Ίντι 2, από την Αλάμπρα στην Καππαδοκία

του zerVo (@moviesltd)

Από την πρώτη φορά που έκανε την εμφάνιση του στην μεγάλη οθόνη η ζωγραφισμένη φιγούρα του φτυστού ο Ιντιάνα, τουλάχιστον στην κοψιά, Θαδδέου Τζόουνς, είχαμε διαπιστώσει πως τουλάχιστον στο σχεδιαστικό κομμάτι, οι κοινής μας θάλασσας Σπανιόλοι, μια χαρά τα πήγαν στην δοκιμασία του να παρουσιάσουν μια ολοκληρωμένη προσπάθεια, πάνω στον δύσκολο στίβο του μοντέρνου κινούμενου σκίτσου. Η πρώτη ταινία με τον Tad, δεν τα πήγε καθόλου άσχημα ούτε στα (ντόπια, με την έννοια των Ισπανικών) box office, αφού επέστρεψε στα ταμεία της Telefonica Studios πολλαπλάσιο νούμερο από το κόστος της παραγωγής, με συνέπεια οι ιθύνοντες να επιστρέψουν για την πρώτη συνέχεια με τον ίδιο κεντρικό ήρωα, μια πενταετία σχεδόν από τότε. Σίκουελ που φαντάζει ακόμη πιο φιλόδοξο από το ορίτζιναλ και που μας ταξιδεύει στην δράση τους, από άκρο εις άκρου της Νότιας Ευρώπης, από την μαγευτική Αλάμπρα, ίσαμε την Αναντολού Καππαδοκία.

Ένα καινούργιο, μοναδικό εύρημα που ανακάλυψε στην πιο πρόσφατη ριψοκίνδυνη αποστολή της η διάσημη μέχρι τα πέρατα του κόσμου αρχαιολόγος Σάρα Λαβρόφ, είναι πανέτοιμη να παρουσιάσει σε μια λαμπερή εκδήλωση που θα λάβει χώρα στο κοσμοπολίτικο Λας Βέγκας. Πρόκειται για τον πάπυρο που επιβεβαιώνει την ύπαρξη του μυθικού Βασιλιά Μίδα, του ανθρώπου που ο Θεός Απόλλωνας του έδωσε το μαγικό χάρισμα του χρυσοφόρου αγγίγματος, με συνέπεια οτιδήποτε έπιανε στα χέρια του αυτόματα να μετατρέπεται σε πανάκριβο αντικείμενο. Και που ο χάρτης του οδηγεί στα τρία σημεία της υδρογείου, όπου κρύβονται τα αντίστοιχα στοιχεία που σχηματίζουν το περιδέραιο του, το οποίο όποιος το φορέσει αυτομάτως θα αποκτήσει εκτός από το διαβόητο Midas Touch και ανυπολόγιστα υπεράνθρωπη ισχύ.

Εμφάνιση δημόσια της Σάρας που αποτελεί μια πρώτης τάξης ευκαιρία για τον επίδοξο εξερευνητή Ταντ Τζόουνς, που τρέφει για εκείνη αισθήματα τρυφερά, να την συναντήσει και πάλι μετά από καιρό και αν είναι δυνατόν, να της εκφράσει την ανομολόγητη αγάπη του. Συνάντηση που δεν θα έχει αίσια έκβαση όμως, καθώς ο υπερφίαλος κακίστρος Τζακ Ράκαμ, παρακινούμενος από την απληστία του να αποκτήσει το πολύτιμο περιδέραιο, θα στήσει παγίδα για να αποκτήσει τον πάπυρο, απαγάγοντας συνάμα την δυναμική κοπέλα, απαιτώντας να τον καθοδηγήσει μέχρι τον θησαυρό. Είναι η στιγμή που ο Σούπερ Ταντ θα κληθεί να ορθώσει ανάστημα και με την βοήθεια της πολυλογούς Μούμιας να αναζητήσει τα ίχνη της λατρεμένης του, πανέτοιμος να περάσει κάθε δοκιμασία μέχρι να τα εντοπίσει.

Μια καινούργια πρόκληση περιμένει λοιπόν τον μπουλούκο, ασούμπαλο, αγαθό, όχι ιδιαίτερα τολμηρό, ούτε άφθαρτο, ερωτοκτυπημένο μέχρι τα μπούνια μυτόγκα, που φορά τιράντες, μπότες και φυσικά μπεζ καπέλο για να ντυθεί ως διασκεδαστική κόπια του ήρωα που δόξασε ο Spielberg και Harrison Ford, σε μια βερσιόν που απευθύνεται κατά κύριο λόγο σε πολύ νεανικό, γυμνασιακό ηλικιακά κοινό. Ως είθισται δε, η πορεία της αφήγησης ακολουθεί κατά γράμμα και τις μεθόδους που ακολούθησε στις πρωτότυπες ταινίες ο The Beard, με τον αναγνωρισμένο στην πατρίδα του μετρ του computer animation, Enrique Gato, να μην αφήνει ούτε μισή βοήθεια αναξιοποίητη. Λογικό κι επόμενο ο φρενήρης πανζουρλισμός που εξελίσσεται επί της οθόνης, να μην περιορίζεται απλώς σε τυχαίες τοποθεσίες, αλλά να χρησιμοποιεί πραγματικά, λεπτομερέστατα στην απεικόνιση τους τοπία, σαν κι εκείνα της παραμυθένιας Νότιας Ισπανίας ή της μυστικιστικής Ανατολίας.

Σε αντίθεση όμως με τον πολύ καλό σχεδιασμό των ανθρώπινων (και όχι μόνο, αφού μαζί με τον Ταντ συνυπάρχουν στο στόρι και ζωάκια, μούμιες και θηρία) μορφών και των πολύχρωμων σκηνικών, το στόρι, μέτριας έμπνευσης και επίπεδο, παίρνει μονοκοπανιά την γνώριμη ρότα της φήμης του Ιερού Δισκοπότηρου, αντικαθιστώντας την απλώς εδώ από τον θρύλο του Βασιλιά της Φρυγίας, που κολυμπώντας στην ματαιοδοξία του, την πάτησε ακουμπώντας και μεταλλάσοντας σε χρυσαφένια την ίδια του την θυγατέρα. Χαρακτήρες που δεν κεντρίζουν το ενδιαφέρον και του πιο ενήλικου κοινού, πέραν της εξέλιξης του adventure, με το εκκολαπτόμενο ειδύλλιο να ως υποιστορία να μοιάζει σημαντικά ξεκρέμαστο ενώσω στο περιβάλλον χάνεται ο κόσμος.

Για να μην κάνω αναφορά στον απρόσεκτα στημένο funny partner του καλόκαρδου Ταντ, που με την μορφή της Μούμιας από την αρχαία φυλή του Μάτσου Πίτσου, δεν σταματά δευτερόλεπτο να μιλά, μια ακατάσχετη πολυλογία που ξεπερνά ακόμη κι εκείνη την εκνευριστικά ανεξέλεγκτη του μαύρου μπάτσου στο Rush Hour. Σε γενικές γραμμές πάντως, η πιτσιρικαρία δεν θα περάσει και άσχημα στα ενενήντα λεπτά που ο καρτουνένιος Τζόουνς θα του κρατήσει συντροφιά, χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα καρτερεί πως και πως την βέβαιη, κατά τα φαινόμενα, μελλοντική τρίτη κινηματογραφική εμφάνιση του.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Φεβρουαρίου 2018 από την UIP!

Αμερικάνικη Ψυχή: Σκληρή, άφιλη, στωική και δολοφόνος!

του zerVo (@moviesltd)

Η ιστορική αναφορά κάνει λόγο για την μεγαλύτερη σε έκταση γενοκτονία που έλαβε χώρα ποτέ πάνω στον πλανήτη. Μόνο από τα χέρια του στρατού του ποντοπόρου Χριστόφορου Κολόμβου, εξοντώθηκαν περισσότεροι από ένα εκατομμύριο ιθαγενείς, με το τελικό νούμερο να αγγίζει το εξωπραγματικό των εκατό εκατομμυρίων σε ένα χρονικό εύρος μισής χιλιετίας. Όσο ακριβώς διήρκεσε ο Πόλεμος των 500 ετών, το μακροβιότερο Ολοκαύτωμα στην ιστορία της Ανθρωπότητας, με θύματα τους Ινδιάνους, κατοίκους των Δυτικών Ινδιών, πολύ καιρό πριν εκείνες ανακαλυφθούν από τους Ίβηρες. Μια αναφορά στις γραφές δε, κάνει λόγο για επακριβές στήσιμο των στρατοπέδων εξόντωσης των Εβραίων από τους Ναζί, πάνω στην ίδια μορφή των καμπ που οι κατακτητές της Αμερικής πίσω στον 15ο αιώνα αιχμαλώτισαν τους ελεύθερους τω πνεύματι ερυθρόδερμους. Όπως τους αποκαλούσαμε μια φορά κι έναν καιρό, άμαθα παιδιά, μαθαίνοντας την "αλήθεια" μέσα από τα φτηνιάρικα νεανικά κόμικ...

1892, Οχυρό Μπέρινγκερ, Νέο Μεξικό. Έχοντας πολεμήσει με μανία για δεκαετίες τους Ινδιάνους, πράττοντας το στρατιωτικό του καθήκον και λίγο πριν αποσυρθεί από την δράση, ο έμπειρος Λοχαγός Τζόσεφ Μπλόκερ, θα υποχρεωθεί σε μια ύστατη αποστολή, εκτελώντας την εντολή του ίδιου του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών: Να συνοδεύσει μέχρι τα πάτρια εδάφη τον ορκισμένο του εχθρό και υπαίτιο για τους θανάτους πολλών συντρόφων του, τον εξασθενημένο αρχηγό της φυλής των Σεγιέν, Κίτρινο Γεράκι, μαζί με την οικογένεια του, προκειμένου να αναπαυθεί ειρηνικά στον τόπο των προγόνων του. Συνοδεία έφιππου αποσπάσματος ο Μπλόκερ θα πρέπει να διανύσει μια πορεία μεγαλύτερη των χιλίων ριψοκίνδυνων μιλίων ίσαμε την Μοντάνα, τον τελικό προορισμό, που ταυτόχρονα θα σημάνει και την απαρχή της δικής του συνταξιοδότησης.

Στο διάβα του το καραβάνι θα βρεθεί μπροστά στο αποτρόπαιο θέαμα, της σφαγής από τους αφιονισμένους Κομάντσι, μιας ολόκληρης φιλήσυχης οικογένειας αγροτών, από την οποία επέζησε μόνο η χαροκαμένη μάνα, τσακισμένη κι εκείνη να σπαράζει πάνω από τα άψυχα κορμιά των παιδιών της. Έχοντας πλέον αναλάβει και την ευθύνη, να οδηγήσει σε τόπο ασφαλή, την δίχως στον ήλιο μοίρας Ρόζαλι, ο Κάπτεν καλείται πλέον να περάσει εδάφη αφιλόξενα, όπου παραμονεύουν οι ματοβαμμένοι από την κορυφή μέχρι τα νύχια απρόβλεπτοι ιθαγενείς. Και σε αυτή την γεμάτη ρίσκο πορεία του, θα βρει απρόσμενο σύμμαχο, τον ίδιο τον αδυσώπητο εχθρό του, τον σοφό γέροντα ινδιάνο, που μοιάζει εξασθενημένος, δεν δείχνει όμως τάση να αφήσει την ψυχή του να τον εγκαταλείψει, πριν φτάσει στον τόπο που έχει ο ίδιος ορίσει για τάφο του.

Και με αυτή την How The \West Was Won αισθητική ορίζεται ο καμβάς πάνω στον οποίο ζωγραφίζεται ένα σπουδαίο σύγχρονο γουέστερν, που η θεματική του βάση δεν διαφέρει από κάποια (πολλά) προηγούμενα, ούτε υψώνει καμία σημαία σπουδαίας πρωτοτυπίας, αντίθετα στον καθορισμό των σεναριακών του πυλώνων διατηρεί αυτούσια την συνταγή που έχουμε δει τόσες και τόσες φορές στο παρελθόν. Ο μοναχικός άντρας που φέρει επάνω του όλες τις ευθύνες, καλείται να φέρει εις πέρας μια αποστολή που του ανατίθεται από πολύ ψηλά, υποκύπτοντας στην αρχική του δυσανασχέτηση. Στο διάβα όμως, μέχρι τον τελικό προορισμό, παρότι πιστεύει κι ο ίδιος πως έχει βιώσει σχεδόν τα πάντα στην στρατιωτική του καριέρα, καινούργιες συνθήκες και νέα συμβάντα θα αναποδογυρίσουν τα συναισθήματα, κυρίως αρνητικά, που είχαν πλημμυρίσει μέχρι πρότινος την ψυχή του.

Λιγομίλητος, συνοφρυωμένος, δίχως ποτέ να εκδηλώνει όσα νιώθει μέσα του, ο Μπλόκερ έχει έκδηλες αμφιβολίες για να πραγματοποιήσει το ταξίδι, τρέφοντας την πεποίθηση πως εκείνοι που πρέπει να συνοδεύσει δεν το αξίζουν, δεν το δικαιούνται, είναι εχθροί του, έχουν πραγματοποιήσει εγκλήματα κατά των συντρόφων του κι αυτό από μόνο του είναι αρκετό για να τους βλέπει καχύποπτα. Δεν είναι όμως όλοι οι Ινδιάνοι το ίδιο. Θα το πάρει γοργά αυτό το μάθημα ο Λοχαγός, ενόσω στο τακτικό μυαλό του θα σχηματίζεται και η ενοχή πως μάλλον κάτι δεν έχουν κάνει καλά οι λευκοί, καταδιώκοντας τους από μέρη που τους ανήκαν εδώ και αιώνες. Και ακριβώς τότε, με την βοήθεια της διάχυτης ινδιάνικης αύρας που αιωρείται πανταχού στον αέρα και γαληνεύει ακόμη και τις πιο ζόρικες και επικίνδυνες καταστάσεις, θα ολοκληρωθεί κι εκείνος ως χαρακτήρας. Αποφασίζοντας να πράξει το επόμενο βήμα, μιας στάσιμης όπως αντιλήφθηκε έως τα σαράντα και πλέον χρόνια ζωής του.

Πολύ όμορφη και βαθύτατα διδακτική η ματιά του Scott Cooper, που τηρεί πιστά τους κανόνες ενός κινηματογραφικού είδους με βίο επί του εκράν μεγαλύτερο του αιώνα. Κινηματογράφηση υποδειγματική των άγριων περιοχών που διασχίζει η fellowshhip, της αφιλόξενης μη κατακτημένης Δύσης, με έξοχη προσέγγιση των προσωπικοτήτων της ιστορίας, μα κυρίως πραγματική προσέγγιση της ράτσας εκείνης που εδώ βρίσκεται καταδιωκόμενη, ρημαγμένη, κατεστραμμένη, καθώς από τους ιθαγενείς σταδιακά αφαιρείται το ντύμα των απολίτιστων και μοχθηρών ανθρωποφάγων. Μετατιθέμενο σταδιακά προς την έτερη πλευρά, την κυρίαρχη λευκή, που ορίζει την Νέα Αμερικάνα Ψυχή, σκληρή, άφιλη, στωική και φονική όπως την καθρεφτίζει στην εισαγωγή η ρήση του D.H, Lawrence.

Μια ακόμη σπουδαία πρωταγωνιστική ερμηνεία προσθέτει στο παλμαρέ του ο Christian Bale, υποδυόμενος να πρόσωπο ξένο σε όσα μας έχει συνηθίσει στο παρελθόν. Με βασικό στοιχείο της υποκρισίας του εδώ ο Dark Knight, την ουδετερότητα των εκφράσεων του, ακόμη και μπροστά στα πιο αποτρόπαια εγκλήματα, βγάζοντας μια μόστρα μπερδεμένου loner / αποφασιστικού αξιωματικού, δεν αφήνει ούτε μισή απαίτηση χωρίς τελικά να αποζημιωθεί από το ταλέντο του. Έκπληξη η περιφέρεια που τον τυλίγει υποστηρικτικά, όχι τόσο από το ινδιάνικο καστ που άλλωστε έχουμε συνηθίσει λίγο πολύ να αποδίδει πανομοιότυπους ρόλους (με κυρίαρχο τον ιδανικά επιλεγμένο Wes Studi) αλλά κυρίως από την Rosamund Pike, που εύκολα στην καλύτερη στιγμή της καριέρας της, φορά πένθιμο ρούχο της ανεπανόρθωτα τραυματισμένης πεντάρφανης χήρας, που την έχουν κτυπήσει όλα τα δεινά.

Αντάξιο του genre που υπηρετεί και πανάξιο αναφοράς το Hostiles, εκτός από την κλιμακωτή αύξηση της έντασης του μέχρι το όχι και τόσο προβλέψιμο, λυτρωτικό φινάλε, κερδίζει με άνεση μια θέση στην λίστα των νεότερης κοπής γουέστερν. Προσφέροντας πέραν των συνηθισμένων εικόνων που δεν γίνεται να απουσιάζουν, πιστολίδια, σκαλπ, έφιππες μονομαχίες, σημαντικό υλικό για σκέψη, μεταβλητού πεδίου μελέτης. Στην θέση των Ινδιάνων, μπορεί κανείς να τοποθετήσει τον οποιονδήποτε το Γερακίσιο Νύχι έχει βάλει στο στόχαστρο και - πιστέψτε με - το αποτέλεσμα, δεν θα είναι ιδιαίτερα διαφορετικό.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Φεβρουαρίου 2018 από την Odeon!

Εκτροχιασμός!

του zerVo (@moviesltd)

Παρότι υπάρχουν δεκάδες στιγμές εδώ, που ένας καταξιωμένος, σε επίπεδα θρύλου, κινηματογραφιστής, όπως αυτός που υπογράφει το φιλμ The 15:17 To Paris, βλέποντας το και πάλι στο εκράν, θα επιθυμούσε να το στείλει αν όχι για re-shoot τουλάχιστον στον κοπτοράπτη (και μετά να δω τι θα απέμενε, όταν συνολικά δεν ξεπερνά την μιάμιση ώρα σε διάρκεια) υπάρχει μία τουλάχιστον, που σίγουρα θα έκανε τον Μπλόντι να δαγκωθεί. Και με τι συγκυρία ε? Την ώρα που η αμφιλεγόμενη Κυβέρνηση των Ρεπουμπλικάνων (των οποίων ο Clint ορίζει τον πιο ονομαστό των υποστηρικτών τους) δέχεται δριμύτατη κριτική, γύρω από τον νόμο περί οπλοκατοχής, ειδικά στις νεαρές ηλικίες, κατόπιν και του πολύ πρόσφατου αιματηρού περιστατικού στο λύκειο του Πάρκλαντ, ο βασικός του ήρως στο έργο, δεν είναι παρά ένας κοινός εθισμένος της σκανδάλης. Πως να διατηρηθεί ως κοινωνικό πρότυπο λοιπόν, κάποιος που στα 12 του χρόνια, ανοίγει την ντουλάπα του και από μέσα βγάζει ένα ολάκερο πανάκριβο οπλοστάσιο (!) με ρέπλικες, τόμιγκαν στην πραγματικότητα, ακριβή αντίγραφα των πιο εξελιγμένων πολυβόλων που δουλειά τους είναι να σκορπούν τον θάνατο? Και να ήταν μονάχα αυτό το κακό...

Δεν είναι και τα καλύτερα παιδιά του σχολείου που φοιτούν, εν έτι 2005, οι καρδιακοί φίλοι, Σπένσερ Στόουν και Άλεξ Σκαρλάτος, γειτονόπουλα που περνούν όλη την ημέρα αντάμα, συναγωνίζοντας ο ένας τον άλλο στο σημάδι και ελπίζοντας πως κάποια στιγμή θα κάνουν το ίδιο με αληθινά όπλα, φορώντας την στολή του πεζοναύτη, γι αυτό και δεν υπάρχει ημέρα που να μην περάσουν από το γραφείο -- και ύστερα από το ποινολόγιο - του γυμνασιάρχη. Δίδυμο που πολύ σύντομα θα εξελιχθεί σε τρίο, από την στιγμή που στην ομάδα θα προστεθεί ο έγχρωμος συνομήλικος τους Άντονυ Σάντλερ, που μπορεί να μην δείχνει το ίδιο ενδιαφέρον με εκείνους για τον στρατό, θα τους ανοίξει όμως πιο κεφάτους δρόμους δράσης και διασκέδασης. Τρεις κολλητοί, αδέλφια σχεδόν, που στην πάροδο του χρόνου, ακόμη κι αν η μοίρα τους έχει στείλει σε ασύνταχτα σημεία του πλανήτη, θα διατηρήσουν την φιλία τους ολοζώντανη, δίνοντας αραιά και που, ραντεβού αντάμωσης και νεανικής καλοπέρασης.

Όπως τώρα καλή ώρα, ντάλα καλοκαίρι του 2015, όταν ο εκπαιδευόμενος στην αεροπορία Σπένσερ μαζί με τον φοιτητή Άντονυ, θα ταξιδέψουν ίσαμε την Ευρώπη, για να περάσουν λίγες ημέρες διακοπών, παρέα με τον Άλεξ, που ως κομάντο, υπηρετεί την στρατιωτική του θητεία στα μέτωπα της Μέσης Ανατολής και έχει πάρει την άδεια του. Δυστυχώς για το δίχως την παραμικρή αίσθηση του φόβου αγορίστικο τρίο, η τελευταία τους διαδρομή με τελικό προορισμό το Παρίσι, θα κρύψει μια μοιραία έκπληξη, καθώς στο τρένο που επιβαίνουν, έχει εισέλθει πάνοπλος εξτρεμιστής, που απειλεί να τινάξει την αμαξοστοιχία στον αέρα στο όνομα της Τζιχάντ!

Με αυτή την αναμφίβολα ηρωική στιγμή, που έλαβε χώρα το απόγευμα της 21ης Αυγούστου 2015 και συγκλόνισε για ακόμη μια φορά την καθημερινότητα της Γαλλίας, της πλέον χτυπημένης από τους φανατικούς ισλαμιστές ευρωπαϊκής χώρας, ασχολείται στην καινούργια του δημιουργική στιγμή ο τόσο αγαπημένος για όλα όσα έχει καταφέρει κινηματογραφικά Clint Eastwood. Δίνοντας σε ετούτη την δραματοποίηση του συμβάντος την σκυτάλη, από την εξιστόρηση μιας ακόμη θρυλικής υπόθεσης διάσωσης, όπως την περιέγραψε στο προηγούμενο του πόνημα, το επίσης στηριγμένο σε συγκλονιστικά περιστατικά Sully. Η ειδοποιός διαφορά των δύο φιλμικών προϊόντων, έχει να κάνει όμως με την πλήρως διαφορετική προσέγγιση που επιχείρησε πάνω τους ο 87χρονος σκηνοθέτης, καθώς την αεροπορική τραγωδία την προέβαλλε εν είδει χρονικού, καυτηριάζοντας την αντίδραση του συστήματος της Υπερδύναμης προς το πρόσωπο του σωτήρα πιλότου, ενώ εδώ ουσιαστικά γίνεται ένα πάλεμα να δειχτεί το πως γίνεται από ένα Αγκάθι, όπως ο αταίριαστος σύγχρονος Αμερικάνος τινέιτζερ, μπορεί να προκύψει Ρόδο. Που όχι πολύ καιρό μετά τις συνεχείς τιμωρίες που θα δεχτεί χάρη στον αντιδραστικό και περιθωριακό του χαρακτήρα, θα ανέβει στην κορυφή της εκτίμησης της κοινής γνώμης, χάρη στο ανδραγάθημα που κατάφερε.

Το μείζων πρόβλημα στην όχι γραμμική, με κάποια παράξενης υφής παρεμβαλλόμενα φλας (όχι μπακ) από τα όσα διαδραμτίζονται στο βαγόνι του τρόμου, είναι που η ιστορία στο σύνολο της, δεν διανθίζεται από στοιχεία αγωνίας που ενδεχόμενα θα οδηγήσουν σε ένα αξιοπρεπέστατο και ρυθμικό θρίλερ του τύπου Unstoppable ή The Taking Of Pelham 123. Ο Eastwood αντίθετα λειτουργώντας πλήρως του (γέρικου) κεφαλιού του, αποφασίζει να ξεκινήσει το κουβεντολόι του, από τα πολύ μικράτα του τριγώνου του, επιθυμώντας να αναδείξει, υπερβολικά ρηχά και με μια αδικαιολόγητη πομπή, διαρκή σοσιολογικά ζητήματα που απασχολούν τους εφήβους: Χωρισμένοι γονείς, οικονομική δυσπραγία, ελλιπής εκπαίδευση, καθεστώς σχολικού φόβου. Παρουσίαση περιστατικών που δεν έχουν παρά την ελάχιστη σχέση με το συμβάν, στην πραγματικότητα κτίζοντας την περσόνα των φίλων, σε σημείο τέτοιο που να επιθυμούν να δώσουν και την τελευταία ρανίδα του αίματος τους για την πατρίδα. Η οποία μέχρι τα χθες δεν έχει δώσει παρά μόνο ένα ολοστρόγγυλο μηδενικό σε εκείνους. Once Born American για Πάντα Αμερικάνος όπως διατείνεται με την γνώριμη Λιμπεράλα ματιά του ο Eastwood, υπερμάχεται καρέ καρέ του αποδιδόμενου από τον πιο φημισμένο Ντέμοκρατ Πρόεδρο ρητού "μην ρωτάς τι μπορεί να κάνει η χώρα σου για σένα, αλλά τι μπορείς να κάνεις εσύ γι αυτήν". Σύμφωνοι αγαπητέ μου Ξανθέ, το επιμύθιο πιο ακριβώς είναι?

Το μέγιστο φάουλ που υποπίπτει εδώ ο Clint είναι στην τελική του επιλογή - εδώ κι αν μιλάμε για αγύριστο κεφάλι - να μοιράσει τους ρόλους στους ίδιους (!!!!) τους πρωταγωνιστές της εξόντωσης του τρομοκράτη, που δεν είναι φυσικά ηθοποιοί, αλλά τύποι καθημερινοί και από το πρώτο κιόλας πλάνο είναι εμφανές πως δεν γίνεται ερμηνευτικά να τους υποστηρίξουν. Ο έμπειρος ντιρέκτορας, καθώς εισάγει τις φιγούρες τους στο δεύτερο μισό του έργου του, αλλάζει μονομιάς και στυλ κάνοντας το πιο ντοκιμαντερίστικο, ακολουθώντας τους με κινούμενη κάμερα στην βόλτα τους ανά την Ευρώπη - Ρόμα, Βενετιά, Μόναχο, Άμστερνταμ από όπου εκκινεί και το τρένο - στα κλαμπάκια, στα αξιοθέατα, στους περιπάτους, υποτίθεται για να εξανθρωπίσει κατά κάποιο τρόπο τους Σούπερμεν όπως τους ανέδειξε η έκβαση της περιπέτειας τους πάνω στις ράγες.

Είναι τρομακτικά άνισο όμως αυτό που επιχειρεί να πραγματοποιήσει ο Clint, αν μη τι άλλο σε σχέση με τις φορές που το σέρβιρε στο παρελθόν, από το πολεμικό δίπτυχο της Ίβο Τζίμα ίσαμε το αδικημένο του Gran Torino. Τα δεκαπέντε σκάρτα λεπτουδάκια που διαρκεί ο πανικός σε καμία περίπτωση δεν ανταμείβουν τον θεατή που ενδεχόμενα η ενδιαφέρουσα ιστορία θα τραβήξει την ματιά του, ώστε να κόψει το μπιλιέτο στον γκισέ. Για να μην σταθώ στο ενδεχόμενο, που με πειράζει πολύ και έχει να κάνει με την πιθανότητα αυτό εδώ να είναι το κύκνειο του άσμα. Καλλιτεχνικά. Γιατί αν το μυαλό πηγαίνει αλλού, ήδη όλοι γνωρίζουν καλά, πως ο Eastwood είναι Αθάνατος!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Φεβρουαρίου 2018 από την Tanweer!