Movies Ltd

4/3/18

Το σπίτι δίπλα στη θάλασσα (La villa / The House by the Sea) - Review / Κριτική

Το σπίτι δίπλα στη θάλασσα

του Robert Guédiguian. Με τους Ariane Ascaride, Jean-Pierre Darroussin, Gérard Meylan, Jacques Boudet, Anaïs Demoustier, Robinson Stévenin, Yann Tregouët, Geneviève Mnich, Fred Ulysse

Τρία αδέλφια τότε, τρία αδέλφια τώρα

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«Η καρδιά αριστερά, το μυαλό δεξιά»...

Αυτή είναι η 20η μεγάλου μήκους ταινία του Robert Guediguian. Ο γεννημένος στη Μασσαλία στις 3 Δεκεμβρίου του 1953 σκηνοθέτης είναι αρμενικής καταγωγής από την πλευρά του πατέρα του και γερμανικής καταγωγής από την πλευρά της μητέρας του. Την πλειοψηφία των ταινιών του την έχει γυρίσει στην περιοχή της Μασσαλίας. Και στην πλειοψηφία των ταινιών του πρωταγωνιστούν οι ίδιοι τρεις ηθοποιοί: Ariane Ascaride, Jean-Pierre Darroussin και Gérard Meylan. Μάλιστα, με την Ascaride είναι παντρεμένος.

Αν δεν κάνω λάθος, η πρώτη του ταινία που διανεμήθηκε εμπορικά στην Ελλάδα ήταν το εξαιρετικό «Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο» (Les neiges du Kilimandjaro, 2011, βγήκε στην Ελλάδα στις 8 Μαρτίου του 2012)!!! Ακολούθησε το «Ο μίτος της Αριάν» (Au fil d'Ariane, 2014) το οποίο βγήκε στην Ελλάδα στις 17 Ιουλίου του 2014, αν δεν κάνω λάθος όμως, δεν προβλήθηκε ποτέ στη Θεσσαλονίκη! Επόμενη ταινία του ήταν το «Η ιστορία ενός τρελού» (Une histoire de fou, 2015), που στη χώρα μας βγήκε κατευθείαν σε dvd. Και η 20η του ταινία λοιπόν είναι τούτη, με την οποία ασχολούμαστε τώρα, η οποία έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βενετίας του 2017.

Η υπόθεση: Σε μια μικρή ακτή κοντά στη Μασσαλία βρίσκεται ένα σπίτι που ανήκει σε έναν ηλικιωμένο άντρα, τον Μορίς. Ένα εγκεφαλικό επεισόδιο θα τον αφήσει ουσιαστικά φυτό. Οπότε, τα τρία παιδιά του θα πρέπει να διευθετήσουν το ζήτημα της κληρονομιάς και κυρίως το τι θα γίνει με το πατρικό σπίτι. Οπότε, συγκεντρώνονται εκεί τα τρία παιδιά του για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια. Είναι η Ανζέλ, μια ηθοποιός που ζει στο Παρίσι και είχε ορκιστεί να μην ξαναγυρίσει εδώ και 20 χρόνια, από τότε που ένα τραγικό γεγονός τη σημάδεψε για πάντα. Είναι ο Ζοζέφ, που απολύθηκε σκαιώς μετά από χρόνια σε μια υψηλόμισθη εργασία και είναι στα χωρίσματα με μια γυναίκα που έχει τα μισά του χρόνια.

Και είναι και ο Αρμάν, ο μόνος από τα τρία αδέλφια που έμεινε στη γενέτειρά τους, που από τη μια φρόντιζε τον πατέρα τους και από την άλλη λειτουργεί το μικρό οικογενειακό εστιατόριο. Τα τρία αποξενωμένα αδέλφια, θα μοιραστούν συναισθήματα, αναμνήσεις ενοχές και μυστικά και θα αναμετρηθούν με όσα έχουν κληρονομήσει από τα ιδανικά του πατέρα τους. Μέχρι που ένα απρόσμενο γεγονός, θα τους κάνει να αναθεωρήσουν τα πάντα.

Η άποψή μας: Δεν μπορώ να κρατήσω... κακία στον Guédiguian. Ακόμα κι όταν κάνει μαζεμένα λάθη σε μια ταινία όπως τούτη, που φτιάχτηκε με όλες τις καλές προθέσεις. Είχε τον «Βυσσινόκηπο» στο μυαλό του ο συμπαθής δημιουργός όταν αποφάσισε να γυρίσει τούτη την ταινία. Το τελικό αποτέλεσμα πάντως δεν τον δικαιώνει. Κι ας έχει η ταινία (και ο δημιουργός της) την καρδιά στο σωστό σημείο – αριστερά – και το κάδρο στο ύψος των ανθρώπων. Ξεκινάει όμορφα η ταινία: το παραθαλάσσιο χωριό είναι όμορφο χωρίς να χαρακτηρίζεται γραφικό με την... κακή έννοια, τα τρένα πάνω από την γέφυρα πηγαίνουν και έρχονται – όπως και οι αναμνήσεις – λέγονται ατάκες που έχουν μεγάλο ενδιαφέρον, υπάρχει ίντριγκα, όλα καλά.

Κάπου στο ημίωρο, όμως, τα πράγματα αλλάζουν. Η ταχύτητα πέφτει, ο πιο ενδιαφέρον χαρακτήρας από όλους, ο πικρόχολος Ζοζέφ, αρχίζει και επαναλαμβάνεται. Ο λόγος για τον οποίο η Ανζέλ έχει βάλει το μέρος στη μαύρη λίστα κινηματογραφείται ψιλοάθλια, ιδίως από τη στιγμή που, υποτίθεται, κανείς δεν είδε πως εξελίχθηκε το τραγικό γεγονός: είναι έτσι αποτυπωμένο στη μνήμη της Ανζέλ; Χάλια. Κι όλο αυτό με τον νεαρό ψαρά που τη θαυμάζει και ξέρει απ' έξω εδάφια από θεατρικά έργα... too much – και γίνεται και... χειρότερο. Ενδιαφέρον στοιχείο είναι άλλο: το γεγονός ότι ο Guédiguian, έστω και άτσαλα, θαρρείς και κάνει ένα best of των ταινιών του. Καθόλου τυχαία και εντελώς ταιριαστά, βάζει μια σκηνή από την ταινία του «Ki lo sa?» από το 1986, 32 χρόνια πριν (!!!) δηλαδή, με τους τρεις πρωταγωνιστές της σημερινής του ταινίας, εντελώς νέους τότε, να πηγαίνουν για μπάνιο, στην ίδια περιοχή, υπό τους ήχους του «I Want You» του Bob Dylan! (σημείωση: όχι, δεν έχουμε δει εκείνη την ταινία, απλά, προσέξαμε την ομοιότητα των ηθοποιών, το ψάξαμε, και το... βρήκαμε το συγκεκριμένο τρίβια, μέσω του «connections» του imdb, να τα λέμε αυτά)!!!

Τα τρία αδέλφια, σε κρίσιμη ηλικία στη ζωή τους, καλούνται να αφήσουν πίσω το παρελθόν και όσο παράξενο κι αν ακούγεται αυτό, να κάνουν μια νέα αρχή, με το βλέμμα σταθερά στο μέλλον. Το τελικό... εύρημα με τα προσφυγόπουλα, που επιβιώνουν από ένα μοιραίο ταξίδι και είναι κι αυτά τρία αδέλφια, ένα κορίτσι και δύο αγόρια, είναι πάρα πολύ καλό. Ναι μεν, αλλά... Έρχεται πολύ αργά στην εξέλιξη των δρωμένων της ιστορίας. Κι ενώ έχει όλες τις σωστές αναγνώσεις, παραπομπές και προβολές (τα παιδιά ήρθαν από τη θάλασσα, εκεί όπου πχ έχασε την ελπίδα και τη θέληση για ζωή η Ανζέλ, είναι το νέο που έρχεται όταν το παλιό πεθαίνει, είναι το μέλλον, που ήρθε για να μείνει) μοιάζει λίγο μηχανίστικο όλο αυτό. Λίγο φορσέ. Λίγο σαν την τελευταία στιγμή ο σκηνοθέτης και δημιουργός της ταινίας να αποφάσισε πως η έως εκείνη τη στιγμή δραματουργία δεν ήταν αρκετή για να ικανοποιήσει τους θεατές, οπότε χρειαζόταν το κάτι παραπάνω, το οποίο όμως μοιάζει να έρχεται από άλλη ταινία.

Ας είναι, το είπαμε και στην αρχή. Δεν μπορούμε να κρατάμε κακία σε έναν δημιουργό με τόσο ανθρωποκεντρικό βλέμμα όσο ο Guédiguian. Και οι φωνές και οι αντίλαλοι κάτω από τη γέφυρα θα κρατήσουν ζωντανό το καταδικασμένο σε μαρασμό χωριό. Απλώς, θα έρχονται από άλλους ανθρώπους. Νέους. Με θέληση για ζωής. Από τους μετανάστες...

Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Μαρτίου 2018 από την Weird Wave

Περισσότερα... »

σχόλια (0)

Στρίγγλες (a.k.a. StringLESS) - Review / Κριτική

Στρίγγλες

του Άγγελου Κοβότσου

Τεντώστε τ' αυτιά σας!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Είναι από τη Θεσσαλονίκη και μας αρέσουν!

Οι StringLESS είναι ένα φωνητικό σχήμα με έδρα τη Θεσσαλονίκη. Το όνομά τους είναι ένα λογοπαίγνιο με διττή ανάγνωση: μία στα αγγλικά με την έννοια «without strings» (χωρίς έγχορδα) και μία στα ελληνικά, «στρίγγλες», τα μυθικά πλάσματα της ελληνικής παράδοσης. Στο ρεπερτόριό τους ακούγονται παραδοσιακά τραγούδια από τα Βαλκάνια, την Ήπειρο, τον Πόντο, τη Μακεδονία, την νεότερη αστική μουσική της Σμύρνης, τα ρετρό του 30 και τα ρεμπέτικα. Η πολυφωνική ενορχήστρωση είναι το ζητούμενο ακόμα και σε κομμάτια που δεν είναι από τη φύση τους πολυφωνικά. Όλες οι ενορχηστρώσεις γίνονται από το γκρουπ δημιουργώντας άλλοτε μια εντελώς πρωτότυπη και διαφορετική πρόταση για κάποιο τραγούδι, άλλοτε είναι απλώς μια μεταγραφή των μουσικών οργάνων που συνοδεύουν μια μελωδία σε ήχο που μπορεί να παράγει το ανθρώπινο σώμα, είτε σαν πνευστό είτε σαν κρουστό. Τις StringLESS την ώρα που ολοκληρώθηκε το ντοκιμαντέρ αποτελούσαν οι: Αλμπένα Ιβάνοβα Κούτοβα, Βασιλική Αλεξίου, Δωροθέα Μιχαήλ, Έλσα Μουρατίδου και Κατερίνα Μαυροφρύδου. Από το αρχικό σχήμα λείπουν οι Ελιόνα Σινιάρι και η Αλεξία Χρυσομάλλη. Στο ντοκιμαντέρ δεν εμφανίζεται καθόλου η Στέλλα Γιαλτζή. Τέλος, μάνατζερ του συγκροτήματος είναι η Χριστίνα Κωστάκη.

Η ταινία έκανε την πρώτη της εμφάνιση στο κοινό της Θεσσαλονίκης, στη διάρκεια του 19ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και τιμήθηκε με την μαζική προσέλευση του κοινού (sold out και στις δυο προβολές) και με το Βραβείο Κοινού για ελληνική παραγωγή μεγάλου μήκους.

Η υπόθεση: Μια ορχήστρα αποτελείται από: μία κιθάρα, ένα μπάσο, ένα πιάνο και τύμπανα. Α! Και μία φωνή! Σωστά; Λάθος! Μια ορχήστρα μπορεί να αποτελείται από φωνές που κάνουν τα πάντα! Έξι γυναίκες! Έξι ζωές σε μια δημιουργική πορεία αλλά και σε μια δύσκολη καθημερινότητα, αγωνίζονται να επιβιώσουν στο σύνθετο καλλιτεχνικό περιβάλλον της Θεσσαλονίκης. Προσπαθούν να κρατηθούν ενωμένες δημιουργώντας μια μουσική εναλλακτική με γυναικεία ταυτότητα... Θα τα καταφέρουν;

Το κουβάρι της ιστορίας των «Στριγγλών» ξετυλίγεται στη διάρκεια τριών χρόνων. Οι δυσκολίες, τα εμπόδια, οι έριδες, οι γέννες, ακόμη και οι θάνατοι σημάδεψαν την ύπαρξη αυτού του σχήματος, που ενώ έχει τη λογική και την πειθαρχία της ομάδας, ταυτόχρονα ακτινοβολεί και την προσωπικότητα της κάθε μιας από τις γυναίκες - μέλη του. Το ντοκιμαντέρ επιχειρεί, εισχωρώντας στη καθημερινή ζωή τους και παρακολουθώντας την προσωπική διαδρομή της κάθε μιας, να αναδείξει το ζήτημα της γυναικείας ταυτότητας με όχημα τη μουσική.

Η άποψή μας: Εντάξει, αυτό το ντοκιμαντέρ είναι πάρα πολύ καλό. Εντελώς κινηματογραφικό. Και με προφανή... μουσικότητα, όχι μόνον εξαιτίας του θέματος, αλλά κυρίως εξαιτίας και του τρόπου με τον οποίο διαχειρίζεται το υλικό του ο δημιουργός. Τι καταφέρνει το ντοκιμαντέρ; Να μας κάνει να νοιαστούμε γι' αυτές τις γυναίκες. Όχι σαν κουτσομπόληδες ή κουτσομπόλες (που λένε και οι ίδιες, διασκευάζοντας το κομμάτι του Κραουνάκη, σε δημόσια εμφάνισή τους στην Αθήνα): όχι, δεν μας νοιάζει «ποια άπλωσε τα ρούχα στην ταράτσα». Μας νοιάζει όμως η καθεμιά ξεχωριστά και όλες μαζί. Βρε παιδί μου, τελειώνει το ντοκιμαντέρ και τις βλέπεις τις κοπέλες σαν φίλες, ότι ήρθαν και σου κράτησαν δυο ώρες σπουδαία παρέα και σκέφτεσαι πού θα τις ξαναβρείς για να τα... πείτε. Έτσι, να μην χανόμαστε! Να δεις, τι κάνει τώρα η τρελιάρα η Αλμπένα με τη γιόγκα της; Η γλυκύτατη Έλσα με την κορούλα της; Η νέα δύναμη Δωροθέα με τα... αισθηματικά της; Η ευαίσθητη Βασιλική με τις... κουπ της; Και το πουλέν μου, η Κατερίνα, με τα παιδάκια που διδάσκει;

Εντάξει, την Κατερίνα την γνώρισα καλύτερα και από τη συμμετοχή μας στον ραδιοφωνικό σταθμό ΜΗΝΥΜΑ 107,7, όπου βεβαίως συνεχίζει να κάνει τη φοβερή και τρομερή εκπομπή «Βούτυρο στο ψωμί μας» κάθε Σάββατο και Κυριακή, 11.00 με 13.00, με τη... διόσκουρή της, την Μαρία Ζαμπέτη! Οπότε, μια αδυναμία την έχουμε περισσότερο στη φλογερού ταμπεραμέντου κοκκινομάλλα μας! Πέρα από τα πορτρέτα των σύγχρονων αυτών γυναικών, παρακολουθούμε κι όλο αυτό το «πόσο δύσκολο είναι να μπορείς να δημιουργείς στην Ελλάδα της κρίσης, του 21ου αιώνα». Αλλά και πως, ναι, τελικά, ιστορία γράφουν οι παρέες. Με τις αντιθέσεις και τις κουβέντες τους. Με τη δυναμική και τους εγωισμούς τους. Με τα πάθη και τα λάθη τους. Με τον αυθορμητισμό και τις υποχωρήσεις τους. Με τους θριάμβους και τις ήττες τους. Με τα αστεία και τις λύπες τους. Όλα τα έχει το ντοκιμαντέρ. Όλα. Και ίσως προσωπικά να με άγγιξε πιο πολύ από άλλους συναδέλφους γιατί με έφερε αντιμέτωπο και με την πονεμένη ιστορία, που κάποτε λέγονταν «εξώστης», μετά έγινε «φιλμ νουάρ»...

Μια ιστορία που ξεκίνησε ο Τάσος Μιχαηλίδης, όπου, όπως και στις Stringless, κόσμος έμπαινε και κόσμος έβγαινε, με κοινή την αγάπη για το σινεμά και τη γραφή κειμένων. Τον αγαπήσαμε με πάθος τον «εξώστη», νομίζω όλοι όσοι γίναμε μέλη του. Όπως τα κορίτσια τις Stringless. Και κάποια στιγμή ήρθε η πραγματικότητα και τα ρήμαξε όλα. Τα φράγκα. Η δυσκολία επιβίωσης. Κι εκεί, δυστυχώς, έρχεται η στιγμή που ζυγίζεις τα πράγματα. Θα συνεχίσεις να είσαι ρομαντικός ή θα γίνεις ρεαλιστής; Ελπίζω τα κορίτσια να αντέξουν τους κραδασμούς και να φτάσει η στιγμή να απολαύσουν την επιτυχία που τους αξίζει. Στο ντοκιμαντέρ είναι κι εκείνες οι μικρές λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά. Η μπλούζα της Έλσας με το «SOS Χαλκιδική», ενάντια στην εξόρυξη χρυσού. Το μάθημα της Κατερίνας στα παιδιά, στο Δενδροπόταμο. Η συγκίνηση της συναυλίας για τον Ψοφογιώργο. Γιατί είπαμε, το ντοκιμαντέρ τα έχει όλα: και γέλια και δάκρυ. Οι φοβερές εναέριες λήψεις του διευθυντή φωτογραφίας, με drones παρακαλώ, που μου θύμισαν τις ανάλογες από το επίσης πολύ καλό ντοκιμαντέρ «Οι γάτες της Κωνσταντινούπολης».

Και βεβαίως, τα τραγούδια! Γούσταρα τρελά όλα τα έθνικ, τα παραδοσιακά, τα λυπημένα τους: το ποντιακό «Της Τρίχας το γιοφύρι», το ηπειρώτικο «Αλησμονώ και χαίρομαι», το βουλγάρικο «Tim tiri babo», το ουγγαρέζικο «Kis ketche laniom», το σλάβικο «Karai maicho» και κυρίως το τούρκικο «Dostum» (το μόνο – έχει σημασία αυτό – που βλέπουμε τους στίχους του να αποδίδονται στα ελληνικά). Μετανάστευση, ανεργία, δημιουργία, γυναίκες σε κρίση, γυναίκες με έμπνευση, στρίγκλες. Με την καλή έννοια. Με την καλύτερη. Δείτε την ταινία. Ωραία πράγματα!

ΥΓ: Τελικά, Κατερίνα, όντως, πολύ καθυστέρησα να τη δω την ταινία. Τέλος καλό, όλα καλά!!!!

Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Μαρτίου 2018 από την New Star

Περισσότερα... »

σχόλια (0)

3/3/18

90th Academy Awards 2018 - Τελικές Προβλέψεις by gaRis

90th Academy Awards Final Predix: The Best Original Screenplay Wins

Τα παλαιά, ωραία χρόνια ήταν μια Ακαδημία πεντακισχιλίων WASPιτών που ψήφιζαν ωραιότατα oscar baits παραγωγής επί το πλείστον του βρωμερού και τρισαθλίου HarveyWeinstein. Οι οσκαρικές υποψηφιότητες και έτι μάλλον οι περηφανείς νίκες πουσάριζαν τον μποξόφι και το σύστημα δούλευε μαλακωσιά. Ώσπου εκεί κοντά στα τέλη της περασμένης 10ετίας, έγινε μια στραβή με το Νολανικό The Dark Night, η απουσία του οποίου έβγαλε στο κλαρί την εγνωσμένη αδυναμία των γεροντίων να συμπλεύσουν με τη μέηνστρημ ποιοτική δραματουργία. Ξεφτιλιζασιόν λιμιτάπια που εξανάγκασαν εν πρώτοις το άνοιγμα του κλαμπ των καλύτερων ταινιών από πέντε σε δέκα και μετά σε αυτό το έγκλημα το Preferential Ballot. Σειρά κατάταξης κατά προτίμηση των πέντε υποψηφίων που γίνονται από (περίπου) 8-10 (συνήθως 9) στο δεύτερο γύρο όπου ψηφίζεται η νικήτρια, ξανά με σειρά κατάταξης. Τα αποτελέσματα οδυνηρά έως τραγικά. Μετά το 2009 δε νικά η καλύτερη, αλλά εκείνη που διχάζει λιγότερο (άρα βρίσκεται κυρίως με σειρά προτίμησης μεταξύ των θέσεων 1-4 του ballot).

Θες να βγει η δικιά σου πρώτη; No problem ψηφοφοράκο μου. Βρες το αντίπαλο δέος, παραχώστο στην τελευταία θέση και καθάρισες. Και νάτη η μοιρασιά των βραβείων με μέσο όρο τα 3-4 αγαλματίδια για την τελική νικήτρια με τελευταίο ξεφτιλίκι τα 2 (σενάριο + ταινία) που τσάκωσε τα πρόπερσι το Spotlight. To split (άλλη ταινία να κερδίζει σκηνοθεσία κι έτερη την καλύτερη ταινία) να είναι πλέον καθεστώς. Το μοντάζ τελείως ανεξάρτητο από την ταινία και τη σκηνοθεσία, παρότι υπήρξε διαχρονικά παρακολούθημά τους. Αλλού τα Big 8 (ταινία, σκηνοθεσία, σενάριο, μοντάζ και τέσσερις ερμηνείες) κι αλλού τα crafts/below the line (τεχνικές κατηγορίες). Με ευκολία να βλέπεις παραγωγές (πχ, Mad Max: Road of Fury)να σαρώνουν στα τεχνικά και να κερδίζουν ποσοτικά σε όσκαρ τη νικήτρια. Και φτάνουμε στον περσινό τραγέλαφο με La La Land να μαζεύει 14 τεμάχια υποψηφιοτήτων, να κερδίζει σκηνοθεσία + 5 oscars αλλά να χάνει τελικά από το άσημο Moonlight που δεν κέρδισε καμιά Ένωση παρά μόνο τους σεναρίστες (WGA).

Η εξίσωση είναι πολυπαραγοντική και η πολιτική αναστάτωση στην Αμερική έντονα απεικονισμένη στις επιλογές των Μελών. Μετά το #OscarsSoWhite, πήγανε γεροντάκια σπίτι, μπήκαν persons of color (POC), μη λευκοί δηλαδή, φέτο η ανανέωση τράβηξε κατά Ευρώπη μεριά. Οι πεντακισχίλιοι φτάσαμαν τους επτακισχιλίους και βάλε. Τώρα πια, είναι ξεκάθαρο το χάσμα μεταξύ παλαιάς φρουράς και νέου αίματος. Οι παλιοί ξερογλείφονται για Dunkirk, Darkest Hour, The Post, Phantom Thread. Τα νεούδια τρελαίνονται για Get Out, Lady Bird, Call Me by Your Name. Και στη μέση τα φαβορίτια, The Shape of Water και Three Billboards outside Ebbing, Missouri, με τον ούριο άνεμο των κινημάτων #MeToo και #TimesUp. Κάθε Απονομή και μια μπάτσα στον Trump, από La Streep ως Oprah. Ο περσινός νικητής Cassey Affleck δε θα παρουσιάσει όπως είθισται τη βράβευση για Best Actress, για τον ίδιο λόγο που ο James Franco μαυρίστηκε την τελευταία στιγμή και δε βγήκε υποψήφιος.

Κατάλαβέ το. Ζούμε εποχές που ΔΕΝ βραβεύεται μόνο το καλλιτεχνικό επίτευγμα αλλά σε ολοένα μεγαλύτερο βαθμό το ηθικό προφίλ του υποψηφίου. Δες πόσο εύκολα ο Sir Ridley καθάρισε στεγνά τον Spacey και αυτόματα ο Plummer χρίστηκε υποψήφιος για το All The Money in the World. Τσέκαρε πόσο άνετα οι Timothee Chalamet και η Greta Gerwig πέταξαν τον Woody Allen κάτω από τις ρόδες του λεωφορείου για να μη χαλάσουν τις οσκαρικές τους καριέρες. Τελειωμό δεν έχουν τα politics και η φασίζουσα υπερβολή της σεξουαλικής ορθότητας (περίπτωση Aziz Ansari). Κοίτα, δεν έχω όρεξη για κουτσομπολιό. Έφαγα τα νιάτα μου στα οσκαρικά σταυρόλεξα και δεν κρύβω πως είμαι ένα βήμα πριν την αντιηρωική έξοδο. Καίτοι αηδιασμένος με κάτι Lisa Taback και Cynthia Swartz που είναι μανούλες στο PR πόκερ (φέτος τρέχουν το Lady Bird, πέρσι Moonlight, πρόπερσι Spotlight, σου φτάνει ή να συνεχίσω;)εξακολουθώ να τρέχω στατιστικά σενάρια που καπότενες λέγανε όλη την αλήθεια και τώρα πια γεωμετρικά κρασάρουν το ένα-πάνω-στο-άλλο. Πάρε ανάσα και προχωράμε λάου-λάου, να μη σε χάσω.

2018 Best Picture Nominees Box Office
14. Dunkirk ($188 million)
15. Get Out ($174 million)
43. The Post ($73 million)
51. Darkest Hour ($51 million)
54. The Shape of Water ($50 million)
58. Three Billboards Outside Ebbing, Missouri ($45 million)
59. Lady Bird ($45 million)
113. Phantom Thread ($16 million)
116. Call Me by Your Name ($14 million)

Με μια εύκολη ματιά αντιλαμβάνου ότι εκτός των Dunkirk – Get Out, οι αποδέλοιποι μάλλον δε βγάλανε τα έξοδά τους. Ένα το κρατούμενο. Όπως επίσης μην ξεχνάς πως τα ratings του σώου της οσκαρικής βραδιάς στο NBC πνέουν τα λοίσθια τα τελευταία χρόνια. Με άλλα λόγια, τα Oscar τείνουν να γίνουν irrelevant ακόμη και για το μέσο αμερικανό κινηματογραφόφιλο, που σε αντίθεση με τον Έλληνα της μιάμισης φοράς ετησίως το dinner + moviedate το έχει στο dna του. Και για να σε πονηρέψω: Ποιος σε βεβαιώνει ότι το περσινό μάλε-βράσε με τον φάκελο στο τέλος δεν έγινε για τα νούμερα;Άστο στην άκρη, πάμε για τα ουσιώδη μια ξανά ακόμη. Να παίξουμε μπαλίτσα δηλαδή. Πως έχει η κούρσα που έφτασε αισίως στο τέλος της τούτη τη στιγμή; Θα το ξεδιπλώσω ανάστροφα δαύτη τη φορά, ώστε να κρατήσω το άγιο δισκοπότηρο για φινάλε.

Τα Σιγουράκια (16/24 Κατηγορίες)
Best Director – Guillermo Del Toro (The Shape of Water)
Best Actress – Frances Mc Dormand (Three Billboards outside Ebbing, Missouri)
Best Actor – Gary Oldman (Darkest Hour)
Best Supporting Actress – Allison Janney (I, Tonya)
Best Supporting Actor – Sam Rockwell (Three Billboards outside Ebbing, Missouri)
Best Adapted Screenplay – Call Me By Your Name
Best Costume Design – Phantom Thread
Best Makeup and Hairstyling – Darkest Hour
Best Production Design – The Shape of Water
Best Cinematography –Blade Runner 2049
Best Score – The Shape of Water
Best Editing – Dunkirk
Best Sound Editing – Dunkirk
Best Sound Mixing – Dunkirk
Best Animated Feature – Coco
Best Foreign Language Film – A Fantastic Woman

Οι Μεγάλες Μάχες (6/24)
Best Song – Remember Me (Coco) vs This Is Me (The Greatest Showman)
Best Visual Effects – War for the Planet of the Apes vs Blade Runner 2049
Best Documentary Feature – Faces Places vs Icarus
Best Animated Short – Dear Basketball vs Garden Party
Best Documentary Short –Edith+Eddie vs Heaven is a Traffic Jam on the 405
Best Live Action Short – DeKalb Elementary vs The Silent Child

Σημειωτέον ότι είμαι ο μοναδικός Έλληνας κριτικός κινηματογράφου που έχω δει ΑΠΑΣΕΣ τις υποψηφιότητες. Η πλάκα βέβαια ότι τα περισσότερα Μέλη με δικαίωμα ψήφου παίζεται αν έχουν δει καν τις εννέα (9) υποψήφιες για Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας. Καμία έκπληξη λοιπόν δεν προξενούν οι συνεχόμενες εντελώς απρόβλεπτες βραβεύσεις σε Ξενόγλωσση, Ντοκιμαντέρ και Μικρομηκάδικα επειδή είναι υποχρεωτική η παρακολούθηση όλων των υποψηφίων οπότε ελάχιστοι «κατορθώνουν» να φέρουν εις πέρας αυτή την αποστολή (χαχαχα).

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΤΑ ΣΚΛΗΡΑ

Τι αφήσαμε για το τέλος; Τον μέλανα ζωμό. Το χαβιάρι. Πρωτότυπο Σενάριο και φυσικά την Καλύτερη Ταινία. Εδώ κρίνονται τα πάντα. Ο παραδοσιακός ειδικός αναλυτής του Θεσμού θα βάλει κάτω τα κιτάπια και θα τσεκάρει τις υποψηφιότητες για Σκηνοθεσία + (Πρωτότυπο/Διασκευασμένο) Σενάριο+ Ερμηνείες και τις αντίστοιχες Σωματειακές βραβεύσεις (PGA,DGA,SAG,WGA)ώστε να βρεθεί μια άκρια. Να συνυπολογίσει και τα βρετανικά BAFTAsπου ειδικά φέτο συνέπεσαν μεσούσης της ψηφοφορίας (που διήρκεσε μόλις μια εβδομάδα μια και πλέον γίνεται κυρίως ηλεκτρονικά) για να δέσει το γλυκό. Τι έχουμε εδώ το λοιπό; Περίπου ισοπαλία.PGA/DGA=The Shape of Water. SAG/BAFTA= Three Billboards outside Ebbing, Missouri. Στη γωνιά το ανέλπιστο blockbuster, horror genre του περασμένου Φλεβάρη με ιδεολογία #BlackLivesMatter, Get Out που κέρδισε στα WGA (Πρωτότυπο Σενάριο), εν απουσία του Three Billboards που δεν ήταν επιλέξιμο για τεχνικούς λόγους (παλιά πονεμένη ιστορία αυτή).

Αρχίζει λοιπόν η έρευνα: Από τα 1927 ως τα σήμερα έχουν συμβεί περίπου τα πάντα. Μετά το 2009 και δώθε παρατηρούνται τα εξής: Έντονο φαινόμενο απονομής βραβείου ταινίας σκηνοθεσίας (split) σε διαφορετική ταινία, με συνηθέστερα επικρατέστερη αυτή που κερδίζει και το σενάριο ή έστω σε μια από τις 4 κατηγορίες ερμηνειών. To The Shape of Water έχει τρανές υποψηφιότητες (13), θα πάρει τη σκηνοθεσία αλλά απουσιάζει κατά άπασα πιθανότητα από νίκη σε σενάριο ή σκηνοθεσία. Το Get Out στην καλύτερη των περιπτώσεων θα νικήσει ΜΟΝΟ στο Πρωτότυπο Σενάριο. Θα αντιτείνεις, το ίδιο δεν έκανε και το Spotlight; Εκείνο όμως είχε συνολικά 6 υποψηφιότητες εκ των οποίων και για Καλύτερο Μοντάζ. Το Get Out όχι μόνο απουσιάζει παντελώς από τις τεχνικές κατηγορίες αλλά οι μόλις 4 υποψηφιότητες του συνολικά είναι περίπου απαγορευτικές για να κερδίσει αφού την τελευταία φορά που συνέβη αυτό ήταν 84 χρόνια πίσω. Μένει μοναχά πλέον το Three Billboards. Δεν προτάθηκε καν για Καλύτερη Σκηνοθεσία = Πρόβλημα. Το Argo όμως (2012) το ξεπέρασε αυτό. Ο McDonagh είναι μάλλον ο μόνος ικανός να πάρει το Καλύτερο Πρωτότυπο Σενάριο από τον Jordan Peele, καθότι φαίνεται ότι η Greta Gerwig και το Lady Bird (παρά το απίστευτο πουσάρισμα) δεν κατάφερε να κερδίσει ούτε καν στα WGA. Χώρια ότι η #MeToo #TimesUp βίαιη (κατά άλλους διχαστική, άρα επίφοβη για το αναγκαίο consensus που απαιτεί το preferential ballot) ρητορική του φοριέται γάντι αντικατοπτρίζοντας το σημερινό zeitgeist.Ακόμη κι αν το Get Out κερδίσει (ο Peele έχει τριπλή υποψηφιότητα για Ταινία+Σενάριο+Σκηνοθεσία κι ενδεχομένως του δοθεί ως αναγνώριση), επιμένω για Three Billboards ως Καλύτερη Ταινία. Επομένως, αυτή η κούρσα έχει τρία γκανιάν και δε θα εκπλαγώ (απλά αν επικρατήσει το Get Out θα συγχυστώ ξανά) οποιοδήποτε νικήσει. Το Shape είναι επίτευγμα σκηνοθετικού οράματος που ευωδιάζει κινηματογραφικά. Το Billboards είναι σεμινάριο υποκριτικής και ενσάρκωσης αξέχαστων χαρακτήρων που γυρεύουν λύτρωση. Αν μπορούσα να ψηφίσω, θα ένωνα τη φωνή μου με τους πολλούς που ακούγεται ότι ψήφισαν Phantom Thread παρότι βγήκε εγκληματικά αργά μέσα στη σεζόν. Για το Get Out αντίθετα νεότερα Μέλη παραπονέθηκαν ότι τα γερόντια αρνήθηκαν έστω να δουν το screener.

Δευτέρα θα επανέλθω με τα τι-ποιος-πως-γιατί της 90ς Απονομής. Με τεράστια, ομολογώ, ανακούφιση. Με την ελπίδα να κατορθώσω, έπειτα από κοντά 30 χρόνια ενασχόλησης, 17 γράφοντας για τα Όσκαρς, να βιώσω μια κάποια αποστασιοποίηση από τον οπαδισμό που με κατατρύχει. Δε θα πάψω σίγουρα ποτέ να αντιμάχομαι το Preferential Ballot, η κατάργηση του οποίου θα συντείνει στο να επανακτήσουν τα Academy Awards τη χαμένη τους αίγλη. Ακολούθει με στο Twitter: @TakisGaris. Livetweeting αποκλειστικά για το @MoviesLtd.Ακολουθούν οι τελικές μου προβλέψεις. Άντε και καλό ταμείο οι μερακλήδες του στοιχήματος!

gaRis

Περισσότερα... »

σχόλια (0)

1/3/18

Tad: Το Μυστικό του Βασιλιά Μίδα (Tadeo Jones 2:;Inti El secreto del Rey Midas) - Review / Κριτική

Tad: Το Μυστικό του Βασιλιά Μίδα

των David Alonso, Enrique Gato. Με τις φωνές των Óscar Barberán, Michelle Jenner, Adriana Ugarte, Luis Posada, Miguel Ángel Jenner, José Corbacho, Roser Batalla και στην ελληνική μεταγλώττιση των Παναγιώτη Καποδίστρια, Στέφανου Γεωργόπουλου, Στεφανίας Φιλιάδη, Κατερίνας Χόλη, Σωτήρη Δουβρή

Animation Ίντι 2, από την Αλάμπρα στην Καππαδοκία

του zerVo (@moviesltd)

Από την πρώτη φορά που έκανε την εμφάνιση του στην μεγάλη οθόνη η ζωγραφισμένη φιγούρα του φτυστού ο Ιντιάνα, τουλάχιστον στην κοψιά, Θαδδέου Τζόουνς, είχαμε διαπιστώσει πως τουλάχιστον στο σχεδιαστικό κομμάτι, οι κοινής μας θάλασσας Σπανιόλοι, μια χαρά τα πήγαν στην δοκιμασία του να παρουσιάσουν μια ολοκληρωμένη προσπάθεια, πάνω στον δύσκολο στίβο του μοντέρνου κινούμενου σκίτσου. Η πρώτη ταινία με τον Tad, δεν τα πήγε καθόλου άσχημα ούτε στα (ντόπια, με την έννοια των Ισπανικών) box office, αφού επέστρεψε στα ταμεία της Telefonica Studios πολλαπλάσιο νούμερο από το κόστος της παραγωγής, με συνέπεια οι ιθύνοντες να επιστρέψουν για την πρώτη συνέχεια με τον ίδιο κεντρικό ήρωα, μια πενταετία σχεδόν από τότε. Σίκουελ που φαντάζει ακόμη πιο φιλόδοξο από το ορίτζιναλ και που μας ταξιδεύει στην δράση τους, από άκρο εις άκρου της Νότιας Ευρώπης, από την μαγευτική Αλάμπρα, ίσαμε την Αναντολού Καππαδοκία.

Ένα καινούργιο, μοναδικό εύρημα που ανακάλυψε στην πιο πρόσφατη ριψοκίνδυνη αποστολή της η διάσημη μέχρι τα πέρατα του κόσμου αρχαιολόγος Σάρα Λαβρόφ, είναι πανέτοιμη να παρουσιάσει σε μια λαμπερή εκδήλωση που θα λάβει χώρα στο κοσμοπολίτικο Λας Βέγκας. Πρόκειται για τον πάπυρο που επιβεβαιώνει την ύπαρξη του μυθικού Βασιλιά Μίδα, του ανθρώπου που ο Θεός Απόλλωνας του έδωσε το μαγικό χάρισμα του χρυσοφόρου αγγίγματος, με συνέπεια οτιδήποτε έπιανε στα χέρια του αυτόματα να μετατρέπεται σε πανάκριβο αντικείμενο. Και που ο χάρτης του οδηγεί στα τρία σημεία της υδρογείου, όπου κρύβονται τα αντίστοιχα στοιχεία που σχηματίζουν το περιδέραιο του, το οποίο όποιος το φορέσει αυτομάτως θα αποκτήσει εκτός από το διαβόητο Midas Touch και ανυπολόγιστα υπεράνθρωπη ισχύ.

Εμφάνιση δημόσια της Σάρας που αποτελεί μια πρώτης τάξης ευκαιρία για τον επίδοξο εξερευνητή Ταντ Τζόουνς, που τρέφει για εκείνη αισθήματα τρυφερά, να την συναντήσει και πάλι μετά από καιρό και αν είναι δυνατόν, να της εκφράσει την ανομολόγητη αγάπη του. Συνάντηση που δεν θα έχει αίσια έκβαση όμως, καθώς ο υπερφίαλος κακίστρος Τζακ Ράκαμ, παρακινούμενος από την απληστία του να αποκτήσει το πολύτιμο περιδέραιο, θα στήσει παγίδα για να αποκτήσει τον πάπυρο, απαγάγοντας συνάμα την δυναμική κοπέλα, απαιτώντας να τον καθοδηγήσει μέχρι τον θησαυρό. Είναι η στιγμή που ο Σούπερ Ταντ θα κληθεί να ορθώσει ανάστημα και με την βοήθεια της πολυλογούς Μούμιας να αναζητήσει τα ίχνη της λατρεμένης του, πανέτοιμος να περάσει κάθε δοκιμασία μέχρι να τα εντοπίσει.

Μια καινούργια πρόκληση περιμένει λοιπόν τον μπουλούκο, ασούμπαλο, αγαθό, όχι ιδιαίτερα τολμηρό, ούτε άφθαρτο, ερωτοκτυπημένο μέχρι τα μπούνια μυτόγκα, που φορά τιράντες, μπότες και φυσικά μπεζ καπέλο για να ντυθεί ως διασκεδαστική κόπια του ήρωα που δόξασε ο Spielberg και Harrison Ford, σε μια βερσιόν που απευθύνεται κατά κύριο λόγο σε πολύ νεανικό, γυμνασιακό ηλικιακά κοινό. Ως είθισται δε, η πορεία της αφήγησης ακολουθεί κατά γράμμα και τις μεθόδους που ακολούθησε στις πρωτότυπες ταινίες ο The Beard, με τον αναγνωρισμένο στην πατρίδα του μετρ του computer animation, Enrique Gato, να μην αφήνει ούτε μισή βοήθεια αναξιοποίητη. Λογικό κι επόμενο ο φρενήρης πανζουρλισμός που εξελίσσεται επί της οθόνης, να μην περιορίζεται απλώς σε τυχαίες τοποθεσίες, αλλά να χρησιμοποιεί πραγματικά, λεπτομερέστατα στην απεικόνιση τους τοπία, σαν κι εκείνα της παραμυθένιας Νότιας Ισπανίας ή της μυστικιστικής Ανατολίας.

Σε αντίθεση όμως με τον πολύ καλό σχεδιασμό των ανθρώπινων (και όχι μόνο, αφού μαζί με τον Ταντ συνυπάρχουν στο στόρι και ζωάκια, μούμιες και θηρία) μορφών και των πολύχρωμων σκηνικών, το στόρι, μέτριας έμπνευσης και επίπεδο, παίρνει μονοκοπανιά την γνώριμη ρότα της φήμης του Ιερού Δισκοπότηρου, αντικαθιστώντας την απλώς εδώ από τον θρύλο του Βασιλιά της Φρυγίας, που κολυμπώντας στην ματαιοδοξία του, την πάτησε ακουμπώντας και μεταλλάσοντας σε χρυσαφένια την ίδια του την θυγατέρα. Χαρακτήρες που δεν κεντρίζουν το ενδιαφέρον και του πιο ενήλικου κοινού, πέραν της εξέλιξης του adventure, με το εκκολαπτόμενο ειδύλλιο να ως υποιστορία να μοιάζει σημαντικά ξεκρέμαστο ενώσω στο περιβάλλον χάνεται ο κόσμος.

Για να μην κάνω αναφορά στον απρόσεκτα στημένο funny partner του καλόκαρδου Ταντ, που με την μορφή της Μούμιας από την αρχαία φυλή του Μάτσου Πίτσου, δεν σταματά δευτερόλεπτο να μιλά, μια ακατάσχετη πολυλογία που ξεπερνά ακόμη κι εκείνη την εκνευριστικά ανεξέλεγκτη του μαύρου μπάτσου στο Rush Hour. Σε γενικές γραμμές πάντως, η πιτσιρικαρία δεν θα περάσει και άσχημα στα ενενήντα λεπτά που ο καρτουνένιος Τζόουνς θα του κρατήσει συντροφιά, χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα καρτερεί πως και πως την βέβαιη, κατά τα φαινόμενα, μελλοντική τρίτη κινηματογραφική εμφάνιση του.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Φεβρουαρίου 2018 από την UIP!

Περισσότερα... »

σχόλια (0)

28/2/18

Ταξιδεύοντας με τον Εχθρό μου (Hostiles) - Review / Κριτική

Ταξιδεύοντας με τον Εχθρό μου

του Scott Cooper. Με τους Christian Bale, Rosamund Pike, Wes Studi, Jesse Plemons, Adam Beach, Rory Cochrane. Ben Foster

Αμερικάνικη Ψυχή: Σκληρή, άφιλη, στωική και δολοφόνος!

του zerVo (@moviesltd)

Η ιστορική αναφορά κάνει λόγο για την μεγαλύτερη σε έκταση γενοκτονία που έλαβε χώρα ποτέ πάνω στον πλανήτη. Μόνο από τα χέρια του στρατού του ποντοπόρου Χριστόφορου Κολόμβου, εξοντώθηκαν περισσότεροι από ένα εκατομμύριο ιθαγενείς, με το τελικό νούμερο να αγγίζει το εξωπραγματικό των εκατό εκατομμυρίων σε ένα χρονικό εύρος μισής χιλιετίας. Όσο ακριβώς διήρκεσε ο Πόλεμος των 500 ετών, το μακροβιότερο Ολοκαύτωμα στην ιστορία της Ανθρωπότητας, με θύματα τους Ινδιάνους, κατοίκους των Δυτικών Ινδιών, πολύ καιρό πριν εκείνες ανακαλυφθούν από τους Ίβηρες. Μια αναφορά στις γραφές δε, κάνει λόγο για επακριβές στήσιμο των στρατοπέδων εξόντωσης των Εβραίων από τους Ναζί, πάνω στην ίδια μορφή των καμπ που οι κατακτητές της Αμερικής πίσω στον 15ο αιώνα αιχμαλώτισαν τους ελεύθερους τω πνεύματι ερυθρόδερμους. Όπως τους αποκαλούσαμε μια φορά κι έναν καιρό, άμαθα παιδιά, μαθαίνοντας την "αλήθεια" μέσα από τα φτηνιάρικα νεανικά κόμικ...

1892, Οχυρό Μπέρινγκερ, Νέο Μεξικό. Έχοντας πολεμήσει με μανία για δεκαετίες τους Ινδιάνους, πράττοντας το στρατιωτικό του καθήκον και λίγο πριν αποσυρθεί από την δράση, ο έμπειρος Λοχαγός Τζόσεφ Μπλόκερ, θα υποχρεωθεί σε μια ύστατη αποστολή, εκτελώντας την εντολή του ίδιου του Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών: Να συνοδεύσει μέχρι τα πάτρια εδάφη τον ορκισμένο του εχθρό και υπαίτιο για τους θανάτους πολλών συντρόφων του, τον εξασθενημένο αρχηγό της φυλής των Σεγιέν, Κίτρινο Γεράκι, μαζί με την οικογένεια του, προκειμένου να αναπαυθεί ειρηνικά στον τόπο των προγόνων του. Συνοδεία έφιππου αποσπάσματος ο Μπλόκερ θα πρέπει να διανύσει μια πορεία μεγαλύτερη των χιλίων ριψοκίνδυνων μιλίων ίσαμε την Μοντάνα, τον τελικό προορισμό, που ταυτόχρονα θα σημάνει και την απαρχή της δικής του συνταξιοδότησης.

Στο διάβα του το καραβάνι θα βρεθεί μπροστά στο αποτρόπαιο θέαμα, της σφαγής από τους αφιονισμένους Κομάντσι, μιας ολόκληρης φιλήσυχης οικογένειας αγροτών, από την οποία επέζησε μόνο η χαροκαμένη μάνα, τσακισμένη κι εκείνη να σπαράζει πάνω από τα άψυχα κορμιά των παιδιών της. Έχοντας πλέον αναλάβει και την ευθύνη, να οδηγήσει σε τόπο ασφαλή, την δίχως στον ήλιο μοίρας Ρόζαλι, ο Κάπτεν καλείται πλέον να περάσει εδάφη αφιλόξενα, όπου παραμονεύουν οι ματοβαμμένοι από την κορυφή μέχρι τα νύχια απρόβλεπτοι ιθαγενείς. Και σε αυτή την γεμάτη ρίσκο πορεία του, θα βρει απρόσμενο σύμμαχο, τον ίδιο τον αδυσώπητο εχθρό του, τον σοφό γέροντα ινδιάνο, που μοιάζει εξασθενημένος, δεν δείχνει όμως τάση να αφήσει την ψυχή του να τον εγκαταλείψει, πριν φτάσει στον τόπο που έχει ο ίδιος ορίσει για τάφο του.

Και με αυτή την How The \West Was Won αισθητική ορίζεται ο καμβάς πάνω στον οποίο ζωγραφίζεται ένα σπουδαίο σύγχρονο γουέστερν, που η θεματική του βάση δεν διαφέρει από κάποια (πολλά) προηγούμενα, ούτε υψώνει καμία σημαία σπουδαίας πρωτοτυπίας, αντίθετα στον καθορισμό των σεναριακών του πυλώνων διατηρεί αυτούσια την συνταγή που έχουμε δει τόσες και τόσες φορές στο παρελθόν. Ο μοναχικός άντρας που φέρει επάνω του όλες τις ευθύνες, καλείται να φέρει εις πέρας μια αποστολή που του ανατίθεται από πολύ ψηλά, υποκύπτοντας στην αρχική του δυσανασχέτηση. Στο διάβα όμως, μέχρι τον τελικό προορισμό, παρότι πιστεύει κι ο ίδιος πως έχει βιώσει σχεδόν τα πάντα στην στρατιωτική του καριέρα, καινούργιες συνθήκες και νέα συμβάντα θα αναποδογυρίσουν τα συναισθήματα, κυρίως αρνητικά, που είχαν πλημμυρίσει μέχρι πρότινος την ψυχή του.

Λιγομίλητος, συνοφρυωμένος, δίχως ποτέ να εκδηλώνει όσα νιώθει μέσα του, ο Μπλόκερ έχει έκδηλες αμφιβολίες για να πραγματοποιήσει το ταξίδι, τρέφοντας την πεποίθηση πως εκείνοι που πρέπει να συνοδεύσει δεν το αξίζουν, δεν το δικαιούνται, είναι εχθροί του, έχουν πραγματοποιήσει εγκλήματα κατά των συντρόφων του κι αυτό από μόνο του είναι αρκετό για να τους βλέπει καχύποπτα. Δεν είναι όμως όλοι οι Ινδιάνοι το ίδιο. Θα το πάρει γοργά αυτό το μάθημα ο Λοχαγός, ενόσω στο τακτικό μυαλό του θα σχηματίζεται και η ενοχή πως μάλλον κάτι δεν έχουν κάνει καλά οι λευκοί, καταδιώκοντας τους από μέρη που τους ανήκαν εδώ και αιώνες. Και ακριβώς τότε, με την βοήθεια της διάχυτης ινδιάνικης αύρας που αιωρείται πανταχού στον αέρα και γαληνεύει ακόμη και τις πιο ζόρικες και επικίνδυνες καταστάσεις, θα ολοκληρωθεί κι εκείνος ως χαρακτήρας. Αποφασίζοντας να πράξει το επόμενο βήμα, μιας στάσιμης όπως αντιλήφθηκε έως τα σαράντα και πλέον χρόνια ζωής του.

Πολύ όμορφη και βαθύτατα διδακτική η ματιά του Scott Cooper, που τηρεί πιστά τους κανόνες ενός κινηματογραφικού είδους με βίο επί του εκράν μεγαλύτερο του αιώνα. Κινηματογράφηση υποδειγματική των άγριων περιοχών που διασχίζει η fellowshhip, της αφιλόξενης μη κατακτημένης Δύσης, με έξοχη προσέγγιση των προσωπικοτήτων της ιστορίας, μα κυρίως πραγματική προσέγγιση της ράτσας εκείνης που εδώ βρίσκεται καταδιωκόμενη, ρημαγμένη, κατεστραμμένη, καθώς από τους ιθαγενείς σταδιακά αφαιρείται το ντύμα των απολίτιστων και μοχθηρών ανθρωποφάγων. Μετατιθέμενο σταδιακά προς την έτερη πλευρά, την κυρίαρχη λευκή, που ορίζει την Νέα Αμερικάνα Ψυχή, σκληρή, άφιλη, στωική και φονική όπως την καθρεφτίζει στην εισαγωγή η ρήση του D.H, Lawrence.

Μια ακόμη σπουδαία πρωταγωνιστική ερμηνεία προσθέτει στο παλμαρέ του ο Christian Bale, υποδυόμενος να πρόσωπο ξένο σε όσα μας έχει συνηθίσει στο παρελθόν. Με βασικό στοιχείο της υποκρισίας του εδώ ο Dark Knight, την ουδετερότητα των εκφράσεων του, ακόμη και μπροστά στα πιο αποτρόπαια εγκλήματα, βγάζοντας μια μόστρα μπερδεμένου loner / αποφασιστικού αξιωματικού, δεν αφήνει ούτε μισή απαίτηση χωρίς τελικά να αποζημιωθεί από το ταλέντο του. Έκπληξη η περιφέρεια που τον τυλίγει υποστηρικτικά, όχι τόσο από το ινδιάνικο καστ που άλλωστε έχουμε συνηθίσει λίγο πολύ να αποδίδει πανομοιότυπους ρόλους (με κυρίαρχο τον ιδανικά επιλεγμένο Wes Studi) αλλά κυρίως από την Rosamund Pike, που εύκολα στην καλύτερη στιγμή της καριέρας της, φορά πένθιμο ρούχο της ανεπανόρθωτα τραυματισμένης πεντάρφανης χήρας, που την έχουν κτυπήσει όλα τα δεινά.

Αντάξιο του genre που υπηρετεί και πανάξιο αναφοράς το Hostiles, εκτός από την κλιμακωτή αύξηση της έντασης του μέχρι το όχι και τόσο προβλέψιμο, λυτρωτικό φινάλε, κερδίζει με άνεση μια θέση στην λίστα των νεότερης κοπής γουέστερν. Προσφέροντας πέραν των συνηθισμένων εικόνων που δεν γίνεται να απουσιάζουν, πιστολίδια, σκαλπ, έφιππες μονομαχίες, σημαντικό υλικό για σκέψη, μεταβλητού πεδίου μελέτης. Στην θέση των Ινδιάνων, μπορεί κανείς να τοποθετήσει τον οποιονδήποτε το Γερακίσιο Νύχι έχει βάλει στο στόχαστρο και - πιστέψτε με - το αποτέλεσμα, δεν θα είναι ιδιαίτερα διαφορετικό.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Φεβρουαρίου 2018 από την Odeon!

Περισσότερα... »

σχόλια (0)

26/2/18

Αναχώρηση για Παρίσι 15:17 (The 15:17 to Paris) - Review / Κριτική

Αναχώρηση για Παρίσι 15:17

του Clint Eastwood. Με τους Spencer Stone, Anthony Sadler, Alek Skarlatos, Mark Moogalian, Isabelle Risacher Moogalian, Judy Greer, Jenna Fischer

Εκτροχιασμός!

του zerVo (@moviesltd)

Παρότι υπάρχουν δεκάδες στιγμές εδώ, που ένας καταξιωμένος, σε επίπεδα θρύλου, κινηματογραφιστής, όπως αυτός που υπογράφει το φιλμ The 15:17 To Paris, βλέποντας το και πάλι στο εκράν, θα επιθυμούσε να το στείλει αν όχι για re-shoot τουλάχιστον στον κοπτοράπτη (και μετά να δω τι θα απέμενε, όταν συνολικά δεν ξεπερνά την μιάμιση ώρα σε διάρκεια) υπάρχει μία τουλάχιστον, που σίγουρα θα έκανε τον Μπλόντι να δαγκωθεί. Και με τι συγκυρία ε? Την ώρα που η αμφιλεγόμενη Κυβέρνηση των Ρεπουμπλικάνων (των οποίων ο Clint ορίζει τον πιο ονομαστό των υποστηρικτών τους) δέχεται δριμύτατη κριτική, γύρω από τον νόμο περί οπλοκατοχής, ειδικά στις νεαρές ηλικίες, κατόπιν και του πολύ πρόσφατου αιματηρού περιστατικού στο λύκειο του Πάρκλαντ, ο βασικός του ήρως στο έργο, δεν είναι παρά ένας κοινός εθισμένος της σκανδάλης. Πως να διατηρηθεί ως κοινωνικό πρότυπο λοιπόν, κάποιος που στα 12 του χρόνια, ανοίγει την ντουλάπα του και από μέσα βγάζει ένα ολάκερο πανάκριβο οπλοστάσιο (!) με ρέπλικες, τόμιγκαν στην πραγματικότητα, ακριβή αντίγραφα των πιο εξελιγμένων πολυβόλων που δουλειά τους είναι να σκορπούν τον θάνατο? Και να ήταν μονάχα αυτό το κακό...

Δεν είναι και τα καλύτερα παιδιά του σχολείου που φοιτούν, εν έτι 2005, οι καρδιακοί φίλοι, Σπένσερ Στόουν και Άλεξ Σκαρλάτος, γειτονόπουλα που περνούν όλη την ημέρα αντάμα, συναγωνίζοντας ο ένας τον άλλο στο σημάδι και ελπίζοντας πως κάποια στιγμή θα κάνουν το ίδιο με αληθινά όπλα, φορώντας την στολή του πεζοναύτη, γι αυτό και δεν υπάρχει ημέρα που να μην περάσουν από το γραφείο -- και ύστερα από το ποινολόγιο - του γυμνασιάρχη. Δίδυμο που πολύ σύντομα θα εξελιχθεί σε τρίο, από την στιγμή που στην ομάδα θα προστεθεί ο έγχρωμος συνομήλικος τους Άντονυ Σάντλερ, που μπορεί να μην δείχνει το ίδιο ενδιαφέρον με εκείνους για τον στρατό, θα τους ανοίξει όμως πιο κεφάτους δρόμους δράσης και διασκέδασης. Τρεις κολλητοί, αδέλφια σχεδόν, που στην πάροδο του χρόνου, ακόμη κι αν η μοίρα τους έχει στείλει σε ασύνταχτα σημεία του πλανήτη, θα διατηρήσουν την φιλία τους ολοζώντανη, δίνοντας αραιά και που, ραντεβού αντάμωσης και νεανικής καλοπέρασης.

Όπως τώρα καλή ώρα, ντάλα καλοκαίρι του 2015, όταν ο εκπαιδευόμενος στην αεροπορία Σπένσερ μαζί με τον φοιτητή Άντονυ, θα ταξιδέψουν ίσαμε την Ευρώπη, για να περάσουν λίγες ημέρες διακοπών, παρέα με τον Άλεξ, που ως κομάντο, υπηρετεί την στρατιωτική του θητεία στα μέτωπα της Μέσης Ανατολής και έχει πάρει την άδεια του. Δυστυχώς για το δίχως την παραμικρή αίσθηση του φόβου αγορίστικο τρίο, η τελευταία τους διαδρομή με τελικό προορισμό το Παρίσι, θα κρύψει μια μοιραία έκπληξη, καθώς στο τρένο που επιβαίνουν, έχει εισέλθει πάνοπλος εξτρεμιστής, που απειλεί να τινάξει την αμαξοστοιχία στον αέρα στο όνομα της Τζιχάντ!

Με αυτή την αναμφίβολα ηρωική στιγμή, που έλαβε χώρα το απόγευμα της 21ης Αυγούστου 2015 και συγκλόνισε για ακόμη μια φορά την καθημερινότητα της Γαλλίας, της πλέον χτυπημένης από τους φανατικούς ισλαμιστές ευρωπαϊκής χώρας, ασχολείται στην καινούργια του δημιουργική στιγμή ο τόσο αγαπημένος για όλα όσα έχει καταφέρει κινηματογραφικά Clint Eastwood. Δίνοντας σε ετούτη την δραματοποίηση του συμβάντος την σκυτάλη, από την εξιστόρηση μιας ακόμη θρυλικής υπόθεσης διάσωσης, όπως την περιέγραψε στο προηγούμενο του πόνημα, το επίσης στηριγμένο σε συγκλονιστικά περιστατικά Sully. Η ειδοποιός διαφορά των δύο φιλμικών προϊόντων, έχει να κάνει όμως με την πλήρως διαφορετική προσέγγιση που επιχείρησε πάνω τους ο 87χρονος σκηνοθέτης, καθώς την αεροπορική τραγωδία την προέβαλλε εν είδει χρονικού, καυτηριάζοντας την αντίδραση του συστήματος της Υπερδύναμης προς το πρόσωπο του σωτήρα πιλότου, ενώ εδώ ουσιαστικά γίνεται ένα πάλεμα να δειχτεί το πως γίνεται από ένα Αγκάθι, όπως ο αταίριαστος σύγχρονος Αμερικάνος τινέιτζερ, μπορεί να προκύψει Ρόδο. Που όχι πολύ καιρό μετά τις συνεχείς τιμωρίες που θα δεχτεί χάρη στον αντιδραστικό και περιθωριακό του χαρακτήρα, θα ανέβει στην κορυφή της εκτίμησης της κοινής γνώμης, χάρη στο ανδραγάθημα που κατάφερε.

Το μείζων πρόβλημα στην όχι γραμμική, με κάποια παράξενης υφής παρεμβαλλόμενα φλας (όχι μπακ) από τα όσα διαδραμτίζονται στο βαγόνι του τρόμου, είναι που η ιστορία στο σύνολο της, δεν διανθίζεται από στοιχεία αγωνίας που ενδεχόμενα θα οδηγήσουν σε ένα αξιοπρεπέστατο και ρυθμικό θρίλερ του τύπου Unstoppable ή The Taking Of Pelham 123. Ο Eastwood αντίθετα λειτουργώντας πλήρως του (γέρικου) κεφαλιού του, αποφασίζει να ξεκινήσει το κουβεντολόι του, από τα πολύ μικράτα του τριγώνου του, επιθυμώντας να αναδείξει, υπερβολικά ρηχά και με μια αδικαιολόγητη πομπή, διαρκή σοσιολογικά ζητήματα που απασχολούν τους εφήβους: Χωρισμένοι γονείς, οικονομική δυσπραγία, ελλιπής εκπαίδευση, καθεστώς σχολικού φόβου. Παρουσίαση περιστατικών που δεν έχουν παρά την ελάχιστη σχέση με το συμβάν, στην πραγματικότητα κτίζοντας την περσόνα των φίλων, σε σημείο τέτοιο που να επιθυμούν να δώσουν και την τελευταία ρανίδα του αίματος τους για την πατρίδα. Η οποία μέχρι τα χθες δεν έχει δώσει παρά μόνο ένα ολοστρόγγυλο μηδενικό σε εκείνους. Once Born American για Πάντα Αμερικάνος όπως διατείνεται με την γνώριμη Λιμπεράλα ματιά του ο Eastwood, υπερμάχεται καρέ καρέ του αποδιδόμενου από τον πιο φημισμένο Ντέμοκρατ Πρόεδρο ρητού "μην ρωτάς τι μπορεί να κάνει η χώρα σου για σένα, αλλά τι μπορείς να κάνεις εσύ γι αυτήν". Σύμφωνοι αγαπητέ μου Ξανθέ, το επιμύθιο πιο ακριβώς είναι?

Το μέγιστο φάουλ που υποπίπτει εδώ ο Clint είναι στην τελική του επιλογή - εδώ κι αν μιλάμε για αγύριστο κεφάλι - να μοιράσει τους ρόλους στους ίδιους (!!!!) τους πρωταγωνιστές της εξόντωσης του τρομοκράτη, που δεν είναι φυσικά ηθοποιοί, αλλά τύποι καθημερινοί και από το πρώτο κιόλας πλάνο είναι εμφανές πως δεν γίνεται ερμηνευτικά να τους υποστηρίξουν. Ο έμπειρος ντιρέκτορας, καθώς εισάγει τις φιγούρες τους στο δεύτερο μισό του έργου του, αλλάζει μονομιάς και στυλ κάνοντας το πιο ντοκιμαντερίστικο, ακολουθώντας τους με κινούμενη κάμερα στην βόλτα τους ανά την Ευρώπη - Ρόμα, Βενετιά, Μόναχο, Άμστερνταμ από όπου εκκινεί και το τρένο - στα κλαμπάκια, στα αξιοθέατα, στους περιπάτους, υποτίθεται για να εξανθρωπίσει κατά κάποιο τρόπο τους Σούπερμεν όπως τους ανέδειξε η έκβαση της περιπέτειας τους πάνω στις ράγες.

Είναι τρομακτικά άνισο όμως αυτό που επιχειρεί να πραγματοποιήσει ο Clint, αν μη τι άλλο σε σχέση με τις φορές που το σέρβιρε στο παρελθόν, από το πολεμικό δίπτυχο της Ίβο Τζίμα ίσαμε το αδικημένο του Gran Torino. Τα δεκαπέντε σκάρτα λεπτουδάκια που διαρκεί ο πανικός σε καμία περίπτωση δεν ανταμείβουν τον θεατή που ενδεχόμενα η ενδιαφέρουσα ιστορία θα τραβήξει την ματιά του, ώστε να κόψει το μπιλιέτο στον γκισέ. Για να μην σταθώ στο ενδεχόμενο, που με πειράζει πολύ και έχει να κάνει με την πιθανότητα αυτό εδώ να είναι το κύκνειο του άσμα. Καλλιτεχνικά. Γιατί αν το μυαλό πηγαίνει αλλού, ήδη όλοι γνωρίζουν καλά, πως ο Eastwood είναι Αθάνατος!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Φεβρουαρίου 2018 από την Tanweer!

Περισσότερα... »

σχόλια (0)

24/2/18

Berlinale 2018 Live - Episode VII: Εμείς είμαστε με την Jennifer Lawrence!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη

68η Berlinale: Τετάρτη 21 Φεβρουαρίου
Εμείς είμαστε με την Jennifer Lawrence!

Ε, ναι ρε παιδιά τώρα. Βγήκε ο κοπελάρα με το βαθύ ντεκολτέ, το αποκαλυπτικό, το σωστό, το πρόστυχο ενώ είχε μείον 40 βαθμούς θερμοκρασία για την πρεμιέρα της ταινίας της «Red Sparrow» (θα αρχίσει να προβάλλεται και στη χώρα μας την 1η του Μάρτη – το πόσο αδυσώπητα κοντά είναι η επιστροφή στην καθημερινή ρουτίνα, δεν περιγράφεται...) και έπεσαν όλοι να τη φάνε! Γιατί μανδάμ; Εσείς κρυώνατε; Αυτή κρύωνε. Δικαίωμά της δεν είναι να φοράει ότι θέλει; Κι αν πάθει πνευμονία, να την πάθει; Ρε τι πάθαμε...

Κι επειδή πλέον πλησιάζουμε προς το τέλος της παρουσίας μας στην Berlinale κι επειδή η κούραση έχει συσσωρευτεί κι επειδή θέλουμε να μπουρδουκλώσουμε λίγο τα πράγματα, σκέφτηκα να κάνουμε σ' αυτό το κείμενο την κριτική αποτίμηση δύο ταινιών, από τις πιο... άθλιες στο διαγωνιστικό τμήμα, να ανεβούμε λίγο με την ταινία του Soderbergh και να κρατήσω για το επόμενο κείμενο το πολύ καλό μεξικάνικο που είδαμε στο διαγωνιστικό τμήμα, μήπως και οι δύο αυριανές (αυτές που θα παιχτούν την Παρασκευή δηλαδή και θα είναι οι τελευταίες του διαγωνιστικού τμήματος) προκύψουν καλές και κάνουμε έτσι μια δυνατή τριάδα, μιας που αν είναι καλές επαναλαμβάνουμε, θα έχουν δώσει καλές εντυπώσεις στο φινάλε σε όλο το διαγωνιστικό, μιας που οι τελευταίες εντυπώσεις είναι αυτές που μένουν...

Στο πλαίσιο λοιπόν του ότι μπορούμε να «μπερδέψουμε» πλέον τις ταινίες για τις οποίες γράφουμε κι όχι να ακολουθήσουμε τη χρονολογική σειρά με την οποία τις είδαμε, ξεκινάμε με ό,τι χειρότερο παίχτηκε φέτος στην Berlinale στο διαγωνιστικό τμήμα. Και δεν λέω πχ παίχτηκε από καταβολής Berlinale ή από καταβολής κόσμου (!!!) γιατί... ε, δεν μπορούμε να το... επιβεβαιώσουμε για ευνόητους λόγους. Τίτλος της ταινίας: «Mein Bruder heisst Robert und ist ein Idiot» του Philip Gröning, που στα ελληνικά ο τίτλος θα μπορούσε να αποδοθεί με ακρίβεια ως «Τον αδελφό μου τον λένε Ρόμπερτ και είναι ηλίθιος». Μάλιστα. Ήδη από τον τίτλο λοιπόν παίζει μαζί μας ο σκηνοθέτης. Η προηγούμενη ταινία μυθοπλασίας του με τίτλο «Die Frau des Polizisten» είχε διάρκεια 175 λεπτά (να σημειώσουμε πως η τωρινή του έχει 174 λεπτά!!!) και είχε κερδίσει το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής στο φεστιβάλ Βενετίας του 2013. Πριν από εκείνη την ταινία μυθοπλασίας είχε γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ με τίτλο «Die grosse Stille» πίσω στο 2005. Διάρκεια; 169 λεπτά! Θέμα: Η καθημερινότητα μοναχών σε ένα μοναστήρι στη Γαλλία όπου οι μοναχοί δεν μιλάνε! Κι αυτό έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στη Βενετία, παίχτηκε όμως και στο φεστιβάλ ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης! Αυτός ο ανοικονόμητος (σημείωση: ξεκινάμε με τα ευγενικά επίθετα – μετά το πράγμα θα χοντρύνει) έχει γυρίσει και ταινίες... μικρού μήκους, να ξέρετε...

Η υπόθεση: Καλοκαίρι. Στη μέση του πουθενά, δίπλα σε ένα χωράφι με καλαμπόκια, κοντά σε ένα απομονωμένο βενζινάδικο, ο Ρόμπερτ βοηθάει την Έλενα να προετοιμαστεί για την τελευταία της εξέταση φιλοσοφίας στο σχολείο, προκειμένου να πάρει το περίφημο abitur, το απολυτήριο λυκείου σαν να λέμε. Τα αδέλφια είναι δίδυμα και ζουν κυριολεκτικά στον κόσμο τους. Κάποιες φορές είναι τρυφερά μεταξύ τους, κάποιες άλλες σφαλιαρίζονται στο πρόσωπο. Του Ρόμπερτ του αρέσει να πίνει μπύρα και να μιλάει για τον Brentano και τον Heidegger. Τους ενώνουν κάποιες συγκεκριμένες συμπεριφορές, κάποια παιχνίδια, κάποιοι κανόνες και τους αρέσει να βάζουν στοιχήματα.

Η Έλενα ζηλεύει την καλύτερή της φίλη και θέλει να μάθει από τον Ρόμπερτ αν κοιμήθηκαν μαζί, εκείνος όμως δεν της λέει. Κι ως αντίδραση, του βάζει ένα στοίχημα: μέχρι την αποφοίτησή της θα κοιμηθεί με κάποιον, με οποιονδήποτε, και θα χάσει την παρθενιά της. Αν δεν τα καταφέρει και χάσει, ο Ρόμπερτ μπορεί να πάρει το αμάξι που της είχαν υποσχεθεί οι γονείς τους. Αν τα καταφέρει και κερδίσει, ο Ρόμπερτ μπορεί να της ζητήσει οτιδήποτε, αρκεί να μην είναι υλικό. Έχουν 48 ώρες για να προετοιμαστούν, να δουν την έκβαση του στοιχήματος και να πλησιάσουν οριστικά στο τέλος της αθωότητας...

Η άποψή μας: Εντάξει, υπάρχουν οι σπουδαίοι σκηνοθέτες, οι κορυφαίοι, οι δάσκαλοι, οι επαγγελματίες, οι μέτριοι, οι διεκπεραιωτές, οι ατάλαντοι και υπάρχουν κι αυτοί που έχουν σκατά στο μυαλό τους! Ο Γερμανός «φίλος» ανήκει στην τελευταία κατηγορία! Τι κι αν κάποια πλάνα του είναι πραγματικά υπέροχα; Τι κι αν η φωτογραφία του σε ορισμένες σκηνές είναι κυριολεκτικά μαγική; Τι κι αν φαίνεται η κινηματογραφική του παιδεία; Είναι ρε παιδί μου σαν να έχεις πάρει τους καλύτερους, να έχεις προσέξει την κάθε αισθητική λεπτομέρεια, να είναι και πολύ προχώ το όλο πράγμα και να δείχνεις έναν άνθρωπο να χέζει! Κλάνοντας, με θορύβους, με όλα τα συμπαρομαρτούντα. Είναι από τις ταινίες που ήδη από τα πρώτα δευτερόλεπτα καταλαβαίνεις ότι θα δεις μαλατσία! Μιλάμε, πέρασε ένα λεπτό, ακούστηκε η πρώτη ατάκα και αναστέναξα βαθιά. Αλλά εκεί εγώ, βράχος.

Και αρχίζει η... φιλοσοφία εφηβικών διαστάσεων, για αρχαρίους: «Τι είναι ο χρόνος;». «Πώς βιώνουμε τον χρόνο;». «Τι είναι το παρόν, τι το παρελθόν, τι το μέλλον;». «Υπάρχει ο χρόνος;». «Πώς βιώνεται;». Τέτοια. Από την αρχή. Και σε λούπα. Και σε επανάληψη. Και φτου και από την αρχή. Κι ενώ δίνονται απαντήσεις (κι αυτές σε πολλές, πολλές επαναλήψεις, για να το καταλάβουμε και οι πιο ηλίθιοι από εμάς, που δεν φύγαμε από την αίθουσα από τα πρώτα τρία λεπτά), ο θείος κρατάει τα πλάνα του να κρατάνε αιώνες! Ο χρόνος ντε! Δοκίμιο για τον χρόνο κάνει. Υπαρξιακόν! Δυο έργα σεξ (άσχετο;). Ένα ζωύφιο τόσο δα προσπαθεί να επιβιώσει όντας επάνω στο νερό. Μυρμήγκια περπατάνε πάνω στα ιδρωμένα σώματα των παιδιών, ανάμεσα στις στάλες του ιδρώτα. Ένας τζίτζικας (ή μήπως ακρίδα;) μπαίνει και βγαίνει μέσα σε ένα πακέτο τσιγάρα – γαργαλιστική λεπτομέρεια: ακούγεται Σαρλ Γκενσμπούρ από πίσω.

Πάμε πάλι. Και φτου και από την αρχή. Από καμιά φορά (τι καμιά φορά δηλαδή, συνέχεια) τα παιδιά (!!!) πηγαίνουν στο βενζινάδικο. Για να αγοράσουν μπύρες κατά βάση. Στα κουφώματα από τις πόρτες του βενζινάδικου υπάρχουν γραμμένα τα ονόματά τους και μετρημένα τα ύψη τους καθώς μεγάλωναν. Ποιοι είναι οι γονείς αυτών των παιδιών; Πού είναι το σπίτι τους; Γιατί αυτή η ιδιαίτερη σχέση με το βενζινάδικο; Εσείς περιμένετε απαντήσεις τώρα, έτσι; Μμμ, σιγά. Ο άνθρωπος κάνει τέχνη κυρίες και κύριοι. Και τα παιδιά λίγο βαριούνται. Και από καμιά φορά βλέπουμε και κάποια φλασμπάκ. «Θα έρθεις εσύ σε μένα ή εγώ σε σένα;». Κι αυτό, πολλές φορές, σε επανάληψη. Το λέει ο ένας στον άλλο, όταν ανάβουν τα αίματα! Γουάου! Βαθυστόχαστο! Σε ένα παράλληλο σύμπαν θα μπορούσε να το γράψει ο Ευθύμης Φιλίππου. Αλλά τουλάχιστον μαζί με τον Λάνθιμο δεν μας πρήζουν τ' αρχίδια!!!!

Στις πρώτες δύο ώρες, είπαμε, τα πάντα συμβαίνουν σε λούπα. Και τι ωραία που είναι η φύση, βρε και μπας τα δύο παιδιά είναι οι πρωτόπλαστοι και είναι λίγο πριν την έξοδό τους από την Εδέμ; Αν καταφέρεις να μην έχεις κοιμηθεί, λες «πού θα το πάει όλο αυτό;». Κάτι ψυλλιάζεσαι... Ε, και οι χειρότεροι φόβοι σου γίνονται πραγματικότητα! Βία χωρίς λόγο, το βενζινάδικο ως κοιτίδα καπιταλισμού (!!!), αιμομιξία, σεξ, ξανά βία, δολοφονία χωρίς λόγο, χωρίς νόημα, χωρίς... Haneke (πολύ θα το ήθελε ο μάγκας αλλά ούτε μια τρίχα από τα balls του), μόνο επίδειξη, μόνο υπερφίαλο εγώ, μόνο αηδία και ξέρασμα. Κάνει και το λάθος να έχει ένα φινάλε πριν το φινάλε, όπου κλείνει με μαύρο – εκεί ακούστηκαν τα πρώτα δυνατά γιουχαΐσματα! Αλλά είχε κι άλλο η ταινία! Άλλα πέντε λεπτά! Όπου η συγκινημένη (!!!) Έλενα, εξηγούσε στην τάξη της τα σχετικά με τον... χρόνο! Άσε μας κουκλίτσα μου!

Βεβαίως, στο Βερολίνο βρισκόμαστε, οπότε καθόλου δεν θα μου κάνει εντύπωση αν η ταινία κέρδιζε την Χρυσή Άρκτο. Μια μαλακία! Και μισή! Ένας Ιταλός συνάδελφος ούρλιαζε «pretentious prick»! Να αγιάσει το στόμα του. Αυτά! Τα είπα και ξαλάφρωσα!

Δεύτερη ταινία από το διαγωνιστικό για σήμερα η ταινία «Touch me not» της Adina Pintilie από τη Ρουμανία. Όσο και να έψαξα, δεν βρήκα να αναφέρεται πουθενά η πιθανότητα συγγένειάς της με τον σπουδαίο Ρουμάνο σκηνοθέτη Lucian Pintilie. Απλή συνωνυμία, που λένε. Όπως απλή «συνωνυμία» θα πρέπει να θεωρήσουμε το γεγονός ότι και οι δυο αναφέρονται ως σκηνοθέτες!!! Άλλη μια ταινία τσακίσματος νεύρων του θεατή. Έλεος! Τέλος πάντων, αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας (!!!!!) της σκηνοθέτιδας, κι επειδή είδαμε πολλές παπαριές φέτος στο διαγωνιστικό τμήμα, μάλλον δεν είχαν να διαλέξουν από πολλές ταινίες, μεγάλοι σκηνοθέτες δεν έχουν έτοιμες τις ταινίες τους ή τις κρατάνε για τις Κάννες, δεν μπορώ να καταλάβω, πολύ μαύρο χάλι! Σημείωση: τις υποθέσεις που γράφουμε για τις ταινίες, τις παίρνουμε από το επίσημο site του φεστιβάλ και τις μεταφράζουμε, συμπληρώνοντας ή αφαιρώντας πράγματα όπου το κρίνουμε απαραίτητο, για να σας μεταφέρουμε καλύτερα αυτά που συμβαίνουν στην εκάστοτε ταινία, μιας που τις έχουμε δει πριν γράψουμε γι' αυτές. Εδώ, μεταφέρουμε την υπόθεση αυτούσια...

Η υπόθεση: «Πες μου πώς με αγαπάς, για να καταλάβω πώς να αγαπήσω»... Μια σκηνοθέτιδα και μερικοί άνθρωποι τους οποίους έχει επιλέξει, αφιερώνονται σε ένα σχέδιο προσωπικής αναζήτησης σχετικά με την οικειότητα. Στο ρευστό μεταίχμιο ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη μυθοπλασία, η ταινία ακολουθεί τα συναισθηματικά ταξίδια της Λάουρα, του Τόμας και του Κρίστιαν, προσφέροντας μια βαθιά και εμφατική ματιά στις ζωές τους. Λαχταρώντας την οικειότητα αλλά ταυτόχρονα τρέμοντας στην ιδέα της, οι παραπάνω χαρακτήρες παλεύουν να ξεπεράσουν παλιές συμπεριφορές, αμυντικούς μηχανισμούς και ταμπού, να κόψουν τον ομφάλιο λώρο και να είναι επιτέλους ελεύθεροι...

Η άποψή μας: Και το κακό... συνεχίζεται! Εδώ έχουμε τη... γυναικεία υπερφίαλη αντιμετώπιση των πραγμάτων. «Πώς αισθάνθηκες όταν σε ακούμπησε;». Τι να σου πω ρε φιλενάδα, εγώ ένα γαμησάκι ήθελα να ρίξω, αυτά με τα τι αισθάνθηκες και τέτοια δεν τα καταλαβαίνω! Δεν θυμάμαι τη διάρκεια τούτης της ταινίας αλλά και πάλι φάνηκε αιώνας! Η σκηνοθέτιδα βάζει πολύ τον εαυτό της μέσα σε αυτό. Φαίνεται στα πλάνα, κάνει ερωτήσεις, φαίνεται το συνεργείο της, οι κάμερες, τα πάντα. «Α, κάτι μεταξύ ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας». Ε, και; Ποιο είναι το πόιντ ρε φίλη μου, τι θέλεις να μας πεις, γιατί μας ζαλίζεις τον έρωτα; Μιλάμε, όλα όσα λέγονται στην ταινία δεν αποτελούν θέμα συζήτησης ούτε για 15χρονα παιδιά. Ευαισθησία του κώλου!

Μια γυναίκα (ε, δεν μπορώ, θα ξεφύγω κι άλλο, κι ας με πούνε σεξιστή, το δέχομαι, καταδικάστε με), άσχημο πρόσωπο, κοντά στα 50 της αλλά βυζάρες, δεν αντέχει να την αγγίζουν! Νοικιάζει αγόρια, τα βάζει να αυνανίζονται μπροστά της και μετά μυρίζει τα σεντόνια! Τι τρυφερό! Ναι ρε, κοροϊδεύεις, η γυναίκα έχει πρόβλημα. Ας μην είχε να φάει, ναι, θα είχε πρόβλημα. Ας μην είχε δουλειά, ναι, θα είχε πρόβλημα. Τώρα, το πρόβλημα είναι πως δεν έχει πρόβλημα. Οπότε, ας κάνουμε μια ψυχανάλυση on camera. «Πώς αισθάνθηκες όταν σε ακούμπησε;». Τζίζους, όταν ακούω κάτι τέτοια (όχι μόνον στις ταινίες, είναι new age σκατά όλο αυτό) αισθάνομαι ότι μόλις έχω κατέβει από τον πλανήτη Άρη στη Γη και ότι δεν ανήκω στο ανθρώπινο είδος, ότι είμαι εξωγήινος. Να αναλύσουμε, να υπεραναλύσουμε, μέχρι ξερατού!

Κι όλο αυτό για μια ταινία που πέρασε από εργαστήρια και πέρασε από 40 κύματα και την τσέκαραν δεκάδες ειδικοί πριν γυριστεί, πριν δοθεί το πράσινο φως, πριν βρεθεί στη μεγάλη οθόνη! Έλεος κάπου! Κάποτε υπήρχε ως κινηματογραφική έκφραση το «σινεμά του δημιουργού», αυτό όμως είναι σκέτος αυνανισμός. Μια σοβαροφάνεια, ένα ύφος χιλίων καρδιναλίων, αλλά και μια στειρότητα, μια αποστασιοποίηση, ένα χειρουργικό πράγμα, ενώ υποτίθεται πως η ταινία ενδιαφέρεται πέρα και πάνω από όλα για... συναισθήματα! Αν η κυρία γύρισε την ταινία για να μας δείξει πως στη σημερινή εποχή δεν υπάρχουν πλέον συναισθήματα, και πάλι δεν έπιασα το αστείο, δεν κατάλαβα τις προθέσεις της ή πολύ απλά διάλεξε λάθος τρόπο για να μας τις δείξει! Βεβαίως έχουμε και σκηνές σεξ και παρτούζες και τέτοια, ε, πως θα ψαχθείς για τα συναισθήματά σου αν δεν γαμηθείς, έτσι, χωρίς... συναισθήματα. Και τι ένιωσες που έλαβες μέρος σε παρτούζα; Ξέρω 'γω, ωραία ήταν. Να το ξανακάνουμε μωρέ, να γνωρίσουμε και καναν άνθρωπο! Α, υπάρχει κι ένας άνθρωπος με ειδικές ικανότητες (πολιτική ορθότητα παιδιά), έτσι, για να είναι όλοι μέσα! Επιτήδευση και άγιος ο Θεός! Να, δείτε τι καλά κάνω σινεμά, εσείς δεν ξέρετε.

Κανένα ενδιαφέρον για τον θεατή, καμιά συμπάθεια για τον διάβολο, κανένα ίχνος ταπεινότητας και σεμνότητας. Μετά από μένα, το χάος. Συγνώμη, αλλά αυτό το πράγμα δεν είναι ταινία. Αυτό το πράγμα δεν είναι σινεμά! «Πώς αισθάνθηκες όταν σε ακούμπησε;». Μια σιχασιά την αισθάνθηκα τελικά.

Κι επειδή έπεσε πολύ κακομοιριά και «γαμωσταυρίδι» με τις δύο προηγούμενες ταινίες, ας περάσουμε σε κάτι πολύ, πολύ, πολύ πιο ευπρόσδεκτο. Ένα θρίλερ που σε κρατάει σε αγωνία. Η νέα ταινία του απρόβλεπτου Steven Soderbergh (νομίζω πως μαζί με τον Michael Winterbottom διαθέτουν τις πιο μη προβλέψιμες φιλμογραφίες) λέγεται «Unsane» και προβλήθηκε στην Berlinale στο διαγωνιστικό τμήμα αλλά εκτός συναγωνισμού. Ο άνθρωπος που είχε πει ότι θα εγκαταλείψει το σινεμά, επέστρεψε πλέον για τα καλά λοιπόν με ένα μικρό project αλλά εντελώς ενδιαφέρον. Όλη η ταινία γυρίστηκε με την κάμερα ενός iphone (!!!) και ο σκηνοθέτης δήλωσε πως πλέον μόνο τέτοιες ταινίες θα γυρίζει. Καλά, σε ότι αφορά τις δηλώσεις του, δεν είναι και ο πιο αξιόπιστος άνθρωπος του κόσμου...

Η υπόθεση: Η Σόγιερ Βαλεντίνι είναι μια νεαρή γυναίκα η οποία εγκαταλείπει την πόλη της και αλλάζει δουλειά προκειμένου να ξεφύγει από το παρελθόν της. Συγκεκριμένα, προσπαθεί να ξεφύγει από τον stalker της, έναν άνδρα που δηλώνει ερωτευμένος μαζί της και την παρενοχλεί συνέχεια, με όλους τους πιθανούς και απίθανους τρόπους, χωρίς να την αφήνει σε ησυχία. Έχει βγει δικαστική διαταγή να μην την πλησιάζει και η μετακόμιση σε νέο μέρος ηρεμούν για λίγο τη Σόγιερ. Όμως, τα νεύρα της δεν είναι στην καλύτερη κατάσταση. Θα ζητήσει βοήθεια και θα πάει σε μια ψυχιατρική κλινική. Εκεί, χωρίς να το πολυκαταλάβει, θα βρεθεί εγκλωβισμένη και χωρίς να μπορεί να φύγει από το κτίριο, αρχικά για μια μέρα και μετά για μια βδομάδα! Και σαν μην έφτανε αυτό, στη συγκεκριμένη κλινική εργάζεται εκείνος που την παρενοχλεί παντού! Είναι αλήθεια όμως αυτό ή της παίζει παιχνίδια το μυαλό της; Και αν είναι αλήθεια, πώς θα πείσει τους γύρω της να την πιστέψουν, χωρίς να νομίζουν πως είναι απλά τρελή;

Η άποψή μας: Ρε παιδί μου, αυτό είναι σινεμά. Εντάξει, δεν είναι και «Το νησί των καταραμένων», δεν είναι και όλοι Scorsese, έτσι; Αλλά ο σκηνοθέτης έχει μια ιστορία να πει, τη λέει, μας κρατάει σε αγωνία, υπάρχει η ίντριγκα, το σασπένς, οι ανατροπές, το χιούμορ, η υπερβολή. Θρίλερ χωρίς υπερβολή, λίγο δύσκολο. Αλλά ο Soderbergh έχει αποδείξει πως μπορεί να γυρίσει το οτιδήποτε. Ο τύπος έχει γυρίσει 27 ταινίες μέχρι τώρα, μεγάλου μήκους, πλάκα πλάκα. Και το ότι γυρίζει πχ μια σκηνή με iphone, που είναι μέσα από το πορτ μπαγκάζ αυτοκινήτου (κι αυτό το έχει ξανακάνει ο μπαγάσας), ε, του αναγνωρίζεις πως μαζί του δεν βαριέσαι ποτέ. Κι αυτή η καλώς εννοούμενη πολυπραγμοσύνη του. Θέλω να πω, αν του ζητηθεί να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ για την ερωτική ζωή της αμοιβάδας, θα το κάνει.

Αν του ζητήσουν μια μαύρη κωμωδία με στημένους αγώνες ποδοσφαίρου, θα το κάνει. Ένα δράμα για το σκάνδαλο Novartis, θα το κάνει! Ναι, και μεγάλη ευχαρίστηση μάλιστα το τελευταίο, καθώς με τις φαρμακευτικές εταιρίες και τις ασφαλιστικές εταιρίες, έχει θέμα. Το έκανε στο «Παρενέργειες», το έκανε και σε τούτη την ταινία. Είναι καταγγελτικός και καλά κάνει! Αλλά κυρίως είναι φαν ρε παιδί μου όλο αυτό. Πειραματίζεται με το μέσο χωρίς να αδιαφορεί για τους θεατές του. Ναι, γύρισε την ταινία με το iphone και φαίνεται μια χαρά σινεμά, ατόφιο, ωραίο, ευχάριστο! Η Claire Foy στον πρωταγωνιστικό ρόλο είναι άψογη. Γιατί έχει αυτήν τη δυνατότητα να πείθει πως ίσως να είναι λογική ίσως όμως και να είναι τρελή και τα φαντάζεται όλα αυτά. Το θέμα του stalker και του τι σημαίνει σεξουαλική παρενόχληση και τι όχι, είναι και εντελώς επίκαιρο, οπότε σε αυτό το σημείο και στην εποχή του #metoo, ταιριάζει απόλυτα η ταινία. Μια ταινία που υπηρετεί τις επιταγές των b-movies, με ρυθμό, κλειστοφοβική, αγωνιώδης. Δεν θέλω να προχωρήσω σε σπόιλερ, εξάλλου η ταινία θα βγει λίαν συντόμως στις ελληνικές αίθουσες οπότε θα μπορέσετε να την παρακολουθήσετε. Και καθόλου δεν θα μετανιώσετε που θα το κάνετε. Κι ας κάνει μερικά φάουλ ο σκηνοθέτης. Ας είναι. Του τα συγχωρούμε. Όλα καλά!

Θοδωρής Γιαχουστίδης

Περισσότερα... »

22/2/18

Κάθε Μέρα Μία Άλλη Μέρα (Every Day) - Trailer / Τρέιλερ

Κάθε Μέρα Μία Άλλη Μέρα (Every Day) Poster

Κάθε μέρα σε άλλο σώμα. Κάθε μέρα μια άλλης ζωή. Κάθε μέρα ερωτεύεσαι το ίδιο κορίτσι. Βασισμένο στο βραβευμένο από τους New York Times μπεστ-σέλερ μυθιστόρημα του Ντέιβιντ Λέβιθαν, το Κάθε Μέρα Μία Άλλη Μέρα (Every Day) αφηγείται την ιστορία της Ριάνον, ενός 16χρονου κοριτσιού που ερωτεύεται μια μυστηριώδη ύπαρξη με το όνομα «Α», η οποία κατοικεί σε διαφορετικό σώμα κάθε μέρα, για εκείνη τη μέρα και μόνο. Αισθανόμενοι μια ακατανίκητη έλξη, ο «Α» και η Ριάνον συνεργάζονται κάθε μέρα για να βρουν ο ένας τον άλλον, χωρίς να γνωρίζουν ποιόν ή τί θα τους φέρει η επόμενη μέρα. Όσο περισσότερο ερωτεύονται, τόσο περισσότερο συνειδητοποιούν τις δυσκολίες του να αγαπάς κάποιον που αλλάζει μορφή κάθε 24 ώρες, κι έτσι η Ριάνον και ο «Α» έρχονται τελικά αντιμέτωποι με την πιο σκληρή απόφαση που έχουν πάρει ποτέ τους. Μια γλυκιά ιστορία αγάπης που ξεπερνά την εξωτερική εμφάνιση και τους περιορισμούς που αυτή φέρνει, μια ιστορία αγάπης για το πώς είναι να αγαπάς κάποιον μόνο και μόνο για το σημαντικότερο κομμάτι του: την ψυχή.

Κάθε Μέρα Μία Άλλη Μέρα (Every Day) Movie

Το φιλμ υπογράφει ο σκηνοθέτης Michael Sucsy, που στο παρελθόν έχει παρουσιάσει ταινίες όπως τις The Vow και Grey Gardens, ενώ το καστ αποτελούν οι ηθοποιοί Angourie Rice, Justice Smith, Debby Ryan, Maria Bello.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Φεβρουαρίου 2018 από την Odeon!

Περισσότερα... »

Αναχώρηση για Παρίσι 15:17 (The 15:17 to Paris) - Trailer / Τρέιλερ

Αναχώρηση για Παρίσι 15:17 (The 15:17 to Paris) Poster

Η πραγματική ιστορία. Οι αληθινοί ήρωες. Μετά τις επιτυχημένες ταινίες «Ελεύθερος Σκοπευτής» και «Sully», ο βετεράνος και βραβευμένος με Όσκαρ δημιουργός, Clint Eastwood, ενορχηστρώνει μία ακόμη αληθινή ιστορία και ανεβάζει τον πήχη πιο ψηλά, επιλέγοντας να σκηνοθετήσει τους πραγματικούς ήρωες ενός συγκλονιστικού περιστατικού που αναμεταδόθηκε σε ολόκληρο τον κόσμο. Το σενάριο της Ντόροθι Μπλίσκαλ διασκευάζει για τη μεγάλη οθόνη το βιβλίο «The 15:17 to Paris: The True Story of a Terrorist, a Train, and Three American Heroes» των Άντονι Σάντλερ, Άλεκ Σκαρλάτος, Σπένσερ Στόουν και Τζέφρι Ι. Στερν, που ξετυλίγει τα γεγονότα όπως προηγήθηκαν και διαδραματίστηκαν κατά τη διάρκεια της τρομοκρατικής επίθεσης στο τρένο Thalys #9364 στις 21 Αυγούστου του 2015 με προορισμό το Παρίσι. Στις 21 Αυγούστου του 2015, όλος ο κόσμος παρακολουθούσε καθηλωμένος την είδηση ότι μια τρομοκρατική επίθεση στο τραίνο Thalys #9364 με προορισμό το Παρίσι είχε αποτραπεί χάρη σε τρεις θαρραλέους νεαρούς Αμερικάνους που ταξίδευαν στην Ευρώπη. Όλη η πορεία της κοινής τους ζωής, από την παιδική ηλικία μέχρι την ενηλικίωση, και πολλά απίθανα περιστατικά τους οδήγησαν σ’ αυτή τη στιγμή ηρωισμού. Μέσα από αυτή την τρομαχτική δοκιμασία, η φιλία τους αποδείχτηκε το μεγαλύτερο όπλο, που τους επέτρεψε να σώσουν τις ζωές παραπάνω από 500 ανθρώπων.

Αναχώρηση για Παρίσι 15:17 (The 15:17 to Paris) Movie

Πλάι στους αληθινούς ήρωες των γεγονότων, όπως αφηγούνται στο Αναχώρηση για Παρίσι 15:17 (The 15:17 to Paris), τον σπουδαστή κολλεγίου Άντονι Σάντλερ, τον Άλεκ Σκαρλάτος της Εθνοφρουράς του Όρεγκον και τον αεροπόρο της πολεμικής αεροπορίας Σπένσερ Στόουν, που υποδύονται τους εαυτούς τους, εμφανίζονται οι Τζούντι Γκριρ («Ο πλανήτης των πιθήκων: Η σύγκρουση»), Τζένα Φίσερ («The Office»), Ρέι Κορασάνι («The Long Road Home»), Τόμας Λένον («Transformers 4: Εποχή αφανισμού») και ο Τόνι Χέιλ («Veep»).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Φεβρουαρίου 2018 από την Tanweer!

Περισσότερα... »

Mudbound: Δάκρυα στον Μισισιπή (Mudbound) - Trailer / Τρέιλερ

Mudbound: Δάκρυα στον Μισισιπή (Mudbound) Poster

Όταν σκέφτομαι την φάρμα, σκέφτομαι λάσπη. Τα όνειρα μου ήταν λασπωμένα. Η σκηνοθέτης Dee Rees (Pariah) μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το μυθιστόρημα της Hillary Jordan και ζωντανεύει μία βαθιά ανθρώπινη, σκληρή αλλά και αναπάντεχα τρυφερή, συγκλονιστική ιστορία. Δύο οικογένειες στον αγροτικό αμερικάνικο Νότο, οι λευκοί ιδιοκτήτες γης και οι μαύροι αγρότες που την καλλιεργούν, βρίσκονται στο επίκεντρο αυτής της επικής, ανθρώπινης, ταινίας για όλα όσα χωρίζουν και ενώνουν τους ανθρώπους. Οι δυνατές ερμηνείες και η κεντημένη αφήγηση ρίχνουν φως σε μία σκοτεινή περίοδο του αμερικάνικου νότου που μαστιζόταν από τις φυλετικές διακρίσεις αλλά και τις συνέπειες του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, όπως αποτυπώνονται σε όσους επιβίωσαν και επέστρεψαν. Η οικογένεια McAllan έχει μόλις αφήσει την ήρεμη, πολιτισμένη ατμόσφαιρα του Μέμφις και βρίσκεται εντελώς απροετοίμαστη απέναντι στις σκληρές απαιτήσεις της αγροτικής ζωής στο δέλτα του Μισισιπή. Παρά τα μεγαλεπήβολα όνειρα του Henry McAllan, η γυναίκα του Laura παλεύει να διατηρήσει την πίστη της στο μάταιο εγχείρημα του συζύγου της και να μεγαλώσει τις δύο κόρες της. Εν τω μεταξύ, ο Hap και η Florence Jackson, οι μαύροι μισθωτοί καλλιεργητές που έχουν δουλέψει τη γη για χρόνια, παλεύουν να πετύχουν το δικό τους μικρό όνειρο παρά τους αμείλικτους κοινωνικούς περιορισμούς. Ο πόλεμος ανατρέπει τα σχέδια των δύο οικογενειών με την επιστροφή των αγαπημένων τους, του Jamie McAllan και του Ronsel Jackson, οι οποίοι αναπτύσσουν μία δυνατή φιλία που προκαλεί την κοινωνία στην οποία ζουν.

Mudbound: Δάκρυα στον Μισισιπή (Mudbound) Movie

Τη Florence Jackson ενσαρκώνει εντελώς αναπάντεχα η Βασίλισσα της hip hop και της soul, Mary J. Blige. Για τον ρόλο της Laura McAllan, η σκηνοθέτης επέλεξε την υποψήφια για Όσκαρ Carey Mulligan. Ο Jason Clarke υποδύεται τον Henry McAllan, τον ιδιοκτήτη φάρμας που έχει στη δούλεψη του τους Jacksons. Στον ρόλο του Ronsel, εμφανίζεται ο ανερχόμενοςJason Mitchell, ενώ θέση στο καστ κατέχουν ακόμη και οι Garrett Hedlund και Jonathan Banks. To Mudbound: Δάκρυα στον Μισισιπή τιμήθηκε με την διπλή υποψηφιότητα για την Mary J. Blige, τόσο για την ερμηνεία στην ταινία (Β’ Γυναικείου ρόλου), όσο και για το Mighty River, το τραγούδι που έγραψε, την φωτογραφία και το (διασκευασμένο) σενάριο των Virgil Williams και Dee Rees.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Φεβρουαρίου 2018 από την Feelgood Ent.!

Περισσότερα... »

Winchester: Το Σπίτι των Φαντασμάτων (Winchester) - Review / Κριτική

Winchester: Το Σπίτι των Φαντασμάτων

των The Spierig Brothers. Με τους Helen Mirren, Jason Clarke, Sarah Snook, Finn Scicluna-O'Prey, Angus Sampson, Laura Brent, Tyler Coppin, Eamon Farren

Τρελογιατρέ...

του zerVo (@moviesltd)

Ούτε ένα, ούτε δύο, ούτε καν δέκα, αλλά τριάντα οκτώ συναπτά έτη το έκτιζε το φημισμένο σπιτικό της στα περίχωρα της Γκόλντεν Στέιτ, η Κυρά Γουίντσεστερ. Μια από τις πλέον ονομαστές κληρονόμους στα χρονικά των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, που τσέπωσε μετά τον θάνατο του ζάπλουτου ανδρός της, περί τα τέλη του 19ου αιώνα, το ποσό ρεκόρ των 20 εκατομμυρίων δολαρίων (τότε, σημερινά λεφτά, κάτι περισσότερα από μισό δις!). Επηρεασμένη ψυχικά από το γεγονός πως η μπράντα του συζύγου της, σήμα κατατεθέν της βιομηχανίας όπλων, ήταν συνυφασμένη με τον θάνατο, η Μππλακ Γουίντοου, υπέθεσε στο μαραμένο της μυαλό, πως με τον τρόπο αυτό, την ανέγερση ενός μεγάρου χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων, θα έβρισκαν το απάγκιο που έψαχναν τόσο καιρό οι ψυχές των θανόντων από βόλι. Για τους ζωντανούς ούτε σέντσι δεν πρόσφερε, λένε, η Μαντάμ! Τρελογιατρέ...

Κατακερματισμένος από τον πρόσφατο, απροσδόκητο θάνατο της γυναίκας του, ο αναγνωρισμένος σε ολόκληρη την Πολιτεία της Καλιφόρνια, γιατρός Έρικ Πράις, έχει εγκαταλείψει ολοσχερώς το λειτούργημα του και ξεσπάει τον πόνο του, σε ολονύχτιες ασωτίες, βουτηγμένες στο καταπραυντικό λάβδανο και τις εφήμερες αγκαλιές των ιερόδουλων. Επηρεασμένος από τον εθισμό του στις ναρκωτικές ουσίες, δεν θα αντιληφθεί εύκολα τους λόγους που ο κολοσσός της Γουίντσεστερ, της κορυφαίας κατασκευάστριας φάμπρικας οπλισμού, θα τον επιλέξει για να συντάξει απλά και μόνο μια διάγνωση. Που αφορά στην ηλικιωμένη Σάρα, χήρα Ουίλιαμ Ουίρτ, ιδιοκτήτη της φίρμας, που πλέον υπό τον έλεγχο της βρίσκεται η μυθική του περιουσία, αλλά και το 51 τοις εκατό των μετοχών της εταιρίας και πρέπει πάση θυσία να κριθεί διανοητικά ανίκανη, προκειμένου να της αποσπαστούν νομίμως οι τίτλοι.

Πράγμα όχι και ιδιαίτερα δύσκολο, από την στιγμή που η μαυροφορεμένη γυναίκα, έχει αποφασίσει να επενδύσει μεγάλο μέρος των χρημάτων της, στην ανέγερση ενός πανάκριβου και υπερπολυτελούς γιγάντιου ξενώνα στην περιφέρεια του Σαν Χοσέ, που όπως υποστηρίζει θα την εξιλεώσει για όλα τα φονικά δεινά που έχουν προκαλέσει οι καπνισμένες κάννες από τις καραμπίνες που έχει κατασκευάσει η Winchester Co. Κίνηση που εξ ορισμού μοιάζει παρανοϊκή, ενόσω η αινιγματική γυναίκα, πιστεύει διακαώς πως το κτίριο της δύναται να αποτελέσει ένα είδος πανσιόν ανάπαυσης των ψυχών των δολοφονημένων για τους οποίους αισθάνεται ηθική αυτουργός. Από τις πρώτες ώρες της επίσκεψης του στις εγκαταστάσεις που το κτίσιμο τους βρίσκεται σε διαρκή εξέλιξη, ο Δόκτορας θα αντιληφθεί πως οι τοίχοι του κρύβουν, πολλά και ανατριχιαστικά μυστικά...

Ή μήπως λες για όλα τα παροράματα που βιώνει, στις σκάλες, στις υπόγειες αποθήκες, ακόμη και στο ίδιο του το δωμάτιο ο Δρ Πράις, υπαίτιο να είναι το αψέντι που έχει τιγκάρει τις φλέβες του? Μια κατάσταση που θα εκτραχυνθεί ακόμη πιότερο, από την στιγμή που ο μονάκριβος γιος της (όμορφης, μοναχικής, μα και διαχυτικής) ανιψιάς της Αφεντικίνας, θα επιδείξει ακραίες τάσεις υπνοβασίας, αλλά και δολοφονικά ένστικτα που επ ουδενί συνάδουν με την ηλικία του. Οπότε δεδομένα κάτι μεταφυσικό συνυπάρχει με τους ενοίκους και το προσωπικό (βαλέδες, σερβιτόρους και αμέτρητους εργάτες) μέσα στο απέραντο μπλοκ βιλών, με τα εκατοντάδες δωμάτια, που φαντάζουν ικανά να κρύψουν μέσα τους όλα τα φαντάσματα αυτών που έπεσαν νεκροί εξαιτίας της trade mark καραμπίνας! Αστείο...

Πράγμα που εξελίσσεται ακόμη πιο ανεκδοτικό, από την στιγμή που στην θεματική σούμα, εισέρχονται εκτός από τα αναμενόμενα "μπου", που πλέον μετά από τόσες δεκάδες haunted house movies προβλέψιμα δεν κοψοχολιάζουν κανέναν και στοιχεία που έχουν να κάνουν με την μετεμψύχωση (οκ, ασούμε αποδεκτόν) αλλά και την αναπαράσταση στο τώρα, σαν υπαρκτό ντέζα βου, στιγμών του παρελθόντος. Καταστάσεις αλλοπρόσαλλες που και μπερδεύουν και ασυνέχεια προκαλούν στην ματιά του θεατή, ο φουκαράς οποίος μια χαρά παρακινήθηκε από την αληθινή βάση του στόρυ, που μεταξύ μας αποτελεί και το μοναδικό κέρδος για όποιον επιθυμήσει να παρακολουθήσει το Σπίτι των Φαντασμάτων, καθώς είναι βέβαιο πως επιστρέφοντας στην εστία του, είναι βέβαιο πως θα θελήσει να μάθει περισσότερα στοιχεία γι αυτή την τουριστική, πλέον, ατραξιόν που κατασκεύασε ενάμισι αιώνα πριν η μαυροφορεμένη Γουίντσεστερ.

Και που εδώ παρουσιάζεται με τον πλέον απρόσμενα επίπεδο τρόπο από το αδελφικό σκηνοθετικό δίδυμο των Spierig Bros, που πολύ διαφημίζονται ως ταλαντούχοι από τα προμόσιονς, δίχως να έχουν καταφέρει και τίποτα σοβαρό, στα έξι ταινιάκια που έχουν μέχρι στιγμής υπογράψει (στα μέρη μας έχουμε "απολαύσει" τα Jigsaw και Daybreakers). Αφήνοντας κατ αυτόν τον τρόπο να περάσει ανεκμετάλλευτο όχι μόνο το σίγουρο buzz που προκαλεί στην πλατεία η περίπτωση του υπαρκτού στοιχοιωμένου καμπ, ειδικά με τον τρόπο και την αφορμή που εκείνο στήθηκε, αλλά και το όπως και να το κάνουμε, υψηλότατου επιπέδου στάρινγκ, που εδώ καλείται να αποδώσει ρολάκια της σειράς, χωρίς καμία υπόσταση, χωρίς κανένα απολύτως ενδιαφέρον, που δεν δίνουν σε κανέναν έστω μισό κίνητρο να γνοιαστεί κανείς για το αν θα τερματίσουν στο φιλμ, ζωντανοί για πεθαμένοι...

Τσεκ συνταξιοδότησης για την Ντάμα Helen Mirren, που ακόμη και σε εξακόσιες τέτοιες χαζοταινίες να την δούμε στο μέλλον, φυσικά και θα την δικαιολογήσουμε, δεν έχει άλλωστε να αποδείξει το παραμικρό, για την αδιαμφισβήτητη αξία της. Δεν μπορώ να πω το ίδιο πάντως και για τον Jason Clarke, που πιθανότατα έχει μοιράσει περισσότερες προσδοκίες από όσες μπορεί να κάνει πραγματικότητα, εφόσον εδώ, στην αλήθεια ως ο βασικός πρωταγωνιστής, ήρωας, εξορκιστής, Βαν Χέλσινγκ και εκείνος που κατέχει τον μεγαλύτερο on screen χρόνο, είναι το λιγότερο απογοητευτικός. Μαθαίνοντας, δε, για την πορεία του φιλμ στα box office, που δεν έσκισε κιόλας, ίσως να μιλάμε για ένα φιλόδοξο horror πλάνο με πολλές συνέχειες, που έσβησε νωρίς. Αν και εκτιμώ πως στην μικρή οθόνη, με λίγη ακόμη προσοχή στο κτίσιμο του κλίματος εποχής, ένα πιθανό TV Series μια χαρά συντροφιά θα κρατούσε στους φανατικούς των σίριαλς.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Φεβρουαρίου 2018 από την Odeon!

Περισσότερα... »

σχόλια (0)

Ταξιδεύοντας με τον Εχθρό μου (Hostiles) - Trailer / Τρέιλερ

Ταξιδεύοντας με τον Εχθρό μου (Hostiles) Poster

Δεν υπάρχει ειρήνη, χωρίς θυσίες... Αφότου έγινε διάσημος παγκοσμίως χάρη στην ταινία του Crazy Heart, ένα ερμηνευτικό σόλο του Jeff Bridges, ο σκηνοθέτης Scott Cooper, επιχείρησε να διατηρηθεί στο υψηλό επίπεδο, χωρίς επιτυχία πάντως, με τις ακόλουθες δημιουργίες του Out Of The Furnace και Brack Mass. Δίχως να το βάζει κάτω ο ταλαντούχος ντιρέκτορας, συνεχίζει ακριβώς στο ίδιο μοτίβο, με την πιο πρόσφατη ταινία του, Ταξιδεύοντας με τον Εχθρό μου (Hostiles), που μόλις έκανε την επίσημη παρουσίαση της στο φεστιβάλ Telluride, με θετικότατη ανταπόκριση από το κοινό που είχε την τύχη να την παρακολουθήσει. Στο γουέστερν που αυτή την φορά επιμελείται ο δημιουργός και εκτυλίσσεται την εποχή του Αμερικάνικου Εμφυλίου Πολέμου, κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας είναι ένας αξιωματικός του ιππικού των Βορείων που θα πάρει το ρίσκο να συνοδεύσει έναν ιθαγενή Τσεγιέν και την οικογένεια του, στα μέρη που γεννήθηκε και έζησε για δεκαετίες η φυλή του, στα δάση της Μοντάνα. Χαρακτηριστικό του εισαγωγικού τρέιλερ, του φιλμ που ακόμη δεν έχει βρει διανομέα στις ΗΠΑ, είναι το εξαιρετικά υψηλό επίπεδο κινηματογράφησης, καθώς την διεύθυνση φωτογραφίας υπογράφει ο στενότατος συνεργάτης του Cooper, Masanobu Takayanagi, από τα πλέον δυνατά ονόματα του συγκεκριμένου δύσκολου χώρου, αν φέρουμε κατά νου και την μαγευτική δουλειά που είχε κάνει στο The Grey.

Ταξιδεύοντας με τον Εχθρό μου (Hostiles) Movie

Το κάστινγκ πάντως δεν φείδεται αστέρων, καθώς ο επιλεκτικός τελευταία Christian Bale, που εδώ κρατά με την γνώριμα πειθήνια έκφραση του τον ρόλο του ζορισμένου ψυχικά από όσα έχουν δει τα μάτια του, ένστολου. Στο πλευρό του επίσης βρίσκονται και οι Rosamund Pike, Wes Studi, Adam Beach, Ben Foster, Jesse Plemons, Rory Cochrane και Q’orianka Kilcher.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Φεβρουαρίου 2018 από την Odeon!

Περισσότερα... »

Movies Ltd

Το σπίτι δίπλα στη θάλασσα (La villa / The House by the Sea) - Review / Κριτική

Στρίγγλες (a.k.a. StringLESS) - Review / Κριτική

90th Academy Awards 2018 - Τελικές Προβλέψεις by gaRis

Tad: Το Μυστικό του Βασιλιά Μίδα (Tadeo Jones 2:;Inti El secreto del Rey Midas) - Review / Κριτική

Ταξιδεύοντας με τον Εχθρό μου (Hostiles) - Review / Κριτική

Αναχώρηση για Παρίσι 15:17 (The 15:17 to Paris) - Review / Κριτική

Berlinale 2018 Live - Episode VII: Εμείς είμαστε με την Jennifer Lawrence!

Κάθε Μέρα Μία Άλλη Μέρα (Every Day) - Trailer / Τρέιλερ

Αναχώρηση για Παρίσι 15:17 (The 15:17 to Paris) - Trailer / Τρέιλερ

Mudbound: Δάκρυα στον Μισισιπή (Mudbound) - Trailer / Τρέιλερ

Winchester: Το Σπίτι των Φαντασμάτων (Winchester) - Review / Κριτική

Ταξιδεύοντας με τον Εχθρό μου (Hostiles) - Trailer / Τρέιλερ

Oppenheimer

1η ΠΡΟΒΟΛΗ