Movies Ltd

Κόψε...

του zerVo (@moviesltd)

Συνήθως συνόδευε μια μικρή έκρηξη εκνευρισμού και πάντοτε λάμβανε χώρα μεταξύ των πιο κολλητών, εκείνων που ξημεροβραδιάζονταν αντάμα στην ίδια αλάνα, ασχολούμενοι ολημερίς με το ίδιο παιχνίδι και που το καληνύχτα τους, ταυτόχρονα σήμαινε καλημέρα, τράβα για ύπνο να τα πούμε ξανά λίγο μετά το χάραμα. Με προτεταμένο το χέρι και ενωμένες τις κορυφές του δείκτη και του μέσου ζητούσες από τον "κακό φίλο" να σπάσει τον δεσμό, να χωρίσει στα δύο την σχέση, να τερματίσει την ένωση που σας συνδέει. Κόψιμο διάρκειας συνήθως από μερικές στιγμές, μέχρι και καμιά δεκαριά δευτερόλεπτα, αφού σύντομα στην όψη της ξεπετσιασμένης, γαμώ τη φτώχεια μας, μπάλας ή της αμάδας, η επανένωση επιτυγχάνονταν άμεσα και με συνοπτικές διαδικασίες. Κανένα εξωγενές, τρίτο συμφέρον δεν θα ήταν ικανό, πιστεύαμε να σπάσει ετούτο το δέσιμο, καμία περίπτωση δεν υπήρχε ποτέ να διαλυθεί η παιδική κολεγιά, για χάρη του οποιουδήποτε θα το ζητούσε ή θα το προσδοκούσε. Είμαστε πραγματικοί, με όλη την σημασία της έννοιας, Μικροί Κύριοι...

Θλίψη έχει σκορπίσει στην οικογένεια του μεσήλικα Μπράιαν Τζάρντιν, ηθοποιού που μετά από χρόνια πορείας στις εκτός Μπρόντγουέι σκηνές, δεν έχει βρει τον δρόμο του, ο αιφνίδιος χαμός του πατέρα του, ενός ηλικιωμένου που διαβίωνε ολομόναχος, σε διαμέρισμα στο κέντρο του Μπρούκλυν. Ένα σπίτι στην καλή γειτονιά της Νέας Υόρκης, που πλέον θα περιέλθει στα χέρια του Μπράιαν, για ιδιοκατοίκηση, γεγονός που θα σημάνει την άμεση μεταφορά της φαμίλιας του, της όμορφης και πετυχημένης ψυχοθεραπεύτριας συζύγου του, Κάθυ και του μοναχικού και με καλλιτεχνικές τάσεις 13χρονου γιου του, Τζέικ, στην νέα και άγνωστη για όλους περιοχή.

Από την πρώτη στιγμή στην καινούργια τους εστία, ο μικρός θα εντοπίσει τον φίλο που έψαχνε για καιρό, στο πρόσωπο του σαφώς δυναμικότερου και εξωστρεφούς από εκείνον, Τόνι Καλβέλι, μεταναστόπουλου που ονειρεύεται κάποια στιγμή να ακολουθήσει καριέρα ηθοποιού και που είναι ο γιος της προερχόμενης από την Χιλή ράφτρας, φτωχής νοικάρισσας του καταστήματος στο ισόγειο του δυόροφου κτιρίου που κληρονόμησε ο Μπράιαν και που χρησιμοποιεί ως μπουτίκ για να προωθεί τις σχεδιαστικές της δημιουργίες. Στο διάβα του χρόνου η φιλία των δύο αγοριών με τις κοινές ανησυχίες και προβλήματα μοιάζει πανίσχυρη και κανείς δεν φαίνεται να μπορεί να την διαταράξει. Μέχρι την στιγμή που τα οικονομικά συμφέροντα κάνουν την εμφάνιση τους και ο με διάφορα ζόρια στην τσέπη σπιτονοικοκύρης απαιτήσει από την μοδίστρα Λεονόρ, τριπλασιασμό του ενοικίου, ποσό που εκείνη αδυνατεί να πληρώσει!

Είναι η ώρα που στο τραπέζι πέφτουν τα μικροσυμφέροντα, που στον κόσμο των μεγάλων, των υποτίθεται σοφών κι ενήλικων, εκείνων που στο μυαλό δεν παίζουν και τόσο σημαντικό ρόλο οι συναισθηματισμοί, δεν αλλάζουν και πολύ την διάθεση ή την τακτική, μιας και ο κυνισμός βασιλεύει και δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια για οπισθοχωρήσεις, που αυτόματα θα σημάνουν μειωμένα έσοδα στο ταμείο. Τι συμβαίνει όμως με τις ψυχές των πιτσιρίκων που έχουν κτίσει ολόκληρο κόσμο ονειρικό με τα πρόσωπα τριγύρω τους, πιστεύοντας πως ούτε τα λεφτά, ούτε οι μεγάλες καριέρες, ούτε ο θεός ο ίδιος δεν θα καταφέρει ποτέ να τους τις γκρεμίσει? Κι αν για τους μεν ενήλικες, μια χιλιάδα δολάρια ακόμη τον μήνα, συν στον οικογενειακό προυπολογισμό, αυτόματα σημαίνει ποιοτικότερη διαβίωση, πως να το εξηγήσεις ετούτο στον μπόμπιρα που τους αρκούν λίγα σεντς στο πορτοφόλι, μιας και του αρκεί που έχει σιμά του έναν τέτοιο καλό φίλο, πραγματικό χρυσάφι. Το δίλημμα δεν μοιάζει να ζορίζει κανέναν από τους γονείς, που ενδεχόμενα δεν αντιλαμβάνονται πως το παιδί τους, άμεσα θα χάσει ότι πιο πολύτιμο διαθέτει στον κόσμο, το κολλητάρι που σημαίνει στο δύσκολο εφηβικό μονοπάτι που προχωρά, ότι πιο σημαντικό. Από την μεριά του, πως θα καταφέρει ο μικρός Τζέικ να πείσει τους δικούς του να μην προχωρήσουν στην απάνθρωπη διαδικασία της έξωσης, που εννοείται θα ορίσει και την απότομη διακοπή της φιλίας με τον μοναδικό άνθρωπο που τα βρίσκει, τον αδελφό που ποτέ του δεν απέκτησε?

Ανθρώπινο και βγαλμένο από την ζωή, είναι το ανεξάρτητης κοπής δράμα του Αμερικάνου σκηνοθέτη Ira Sachs, που στο όγδοο δημιουργικό του βήμα, ακολουθώντας πιστά τις indie καταβολές του, εστιάζει περισσότερο στην ανάπτυξη των χαρακτήρων του σεναρίου του, ιδίως των τινέιτζερς που ουδείς φαίνεται να δίνει αξία στις απαιτήσεις τους. Μια ιστορία όχι ιδιαίτερης πρωτοτυπίας, πλούσιας όμως σε φίλινγκ, από πλευράς των παιδιών που καταλαβαίνουν μέσα από το νεανικό τους πρίσμα εντελώς διαφορετικά τον μικρόκοσμο, την κουκκίδα στο μέσον της πολύβουης μητρόπολης που διαβιώνουν, από εκείνη την παντελώς ισοπεδωτική άποψη των μεγάλων. Που οκ, δεν πα να χοροπηδάει ο τσόγλανος μην χάσει το κελεπούρι, ούτε καν αμερικανάκι,  φιλαράκι, το μαγαζί - φιλέτο, να νοικιάσουμε και γρήγορα μάλιστα, μην χαθεί άδικα καμιά δεκάρα...

Επιλεγμένα σωστά τα δύο πρόσωπα, από το κάστινγκ, που υποδύονται τους νεαρούς κομπανιέρους Little Men, δηλαδή ο μελαγχολικός Theo Taplitz και ο σαφώς πιο εκδηλωτικός Michael Barbieri, με ευκολία κερδίζουν την ματιά και το χειροκρότημα του θεατή, όπως και των μεγαλοπαραγωγών του Χόλιγουντ θα πρόσθετα, για πιο σταρική καριέρα, με τον δεύτερο ήδη να έχει κλείσει πόστο στην επόμενη εκδοχή του Spider Man. Από την ενήλικη διανομή, εξαιρετικός για μια ακόμη φορά ο ρολίστας Greg Kinnear, υποδυόμενος εν μέρει και τον εαυτό του, καθώς εδώ και καιρό το παλεύει και ο ίδιος στα λιγότερο εμπορικά σανίδια, αφήνει στίγμα ως μπερδεμένος πατέρας / σύζυγος / καλλιτέχνης και εσχάτως ιδιοκτήτης, όπως αξιοσημείωτη είναι και η εντέχνως παγωμένη εκφραστικά στην θλίψη της Τσιλένα Paulina Garcia που είχε συγκλονίσει στην λατινόφωνη Gloria. Ανεκμετάλλευτη και ερμηνευτικά, αλλά κυρίως σεναριακά, περνά η μόστρα της όμορφης Jennifer Ehle, που θα περίμενε κανείς να παίξει σημαντικότερο ρόλο στην πλοκή, τόσο ως μητέρα, κυρίως όμως ως γυναίκα. Ιδιότητα (φύλο είναι βασικά, με πολύ πιο άμεση σκέψη και δράση) που συνήθως τέτοια ζητήματα τα επιλύει πυροσβεστικά, ακολουθώντας το τέχνασμα της (ψευδο)οπισθοχώρησης, αρκεί η ψυχή της να μην αντρίζει καταστροφικά, οπότε η κάθε υποψία συμπόνοιας και σφαιρικού οίκτου, πηγαίνει, απαισιόδοξα, περίπατο.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Μαΐου 2017 από την Neo Films

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	Guardians of the Galaxy Vol. 2	Feelgood Ent.	1		35.156	35.156
2	The Fate of the Furious	UIP	4		7.794	289.254
3	The Boss Baby	Odeon	5		6.413	115.994
4	Smurfs: The Lost Village	Feelgood Ent.	6		3.334	136.264
5	L'économie du couple	Feelgood Ent.	1		1.742	1.742
6	Life	Feelgood Ent.	3		1.737	26.838
7	Fallen	Seven Films	1		1.689	1.689
8	Geumul / The Net	Filmtrade	1		1.671	1.671
9	Mean Dreams	Odeon	1		1.197	1.197
10	Patriots Day	Spentzos Films	2		1.038	6.597

Προηγούμενο ΤΟΠ - Επόμενο ΤΟΠ

We've got five years, that's all we've got!

του zerVo (@moviesltd)

Χρειάζεται μεγαλείο ψυχής για να πάρεις, σαν κηδεμόνας που πάνω του πλέον πέφτει όλη η ευθύνη, μια τέτοια απόφαση. Καλύτερα, που λένε, να μου βγουν τα μάτια, να μην ξημερωθώ, να με πάρει μονομιάς το δρεπάνι, από να έλθω σε αυτή την θέση. Λογικό κι επόμενο, για μένα, από τους σχεδόν μια ντουζίνα χαρακτήρες που επεξεργάζεται με επιτυχία, η ευαίσθητη Γαλλική ταινία Reparer Les Vivants, η προσωπική μου ταύτιση είναι να γίνει με εκείνους τους δύσμοιρους γονιούς, που πρέπει, επιβάλλεται να αποφασίσουν άμεσα για την τύχη των υγειών οργάνων του παιδιού τους, που η ζωή του αργοσβήνει. Ούτε σαν σκέψη, μαχαιριά. Κι όμως πάντοτε, στο πίσω μέρος του μυαλού όλων, θα πρέπει να είναι γραμμένο εκείνο το σύνθημα του μαχητικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων που λέει "δεν είναι ανάγκη να σου συμβεί για να πεισθείς". Για τα πάντα θα πρέπει πάντοτε να είμαστε προετοιμασμένοι.

Τραγική κατάληξη θα έχει για τα τρία παλικάρια, η αχάραγη βόλτα στον ωκεανό, για να πιάσουν το πρώτο δυνατό κύμα πάνω στις σανίδες τους, καθώς στον δρόμο της επιστροφής στην Χάβρη, θα πέσουν θύματα τροχαίου δυστυχήματος. Ο πιο μικρός της τριάδας, ο γεμάτος ζωντάνια μέχρι τα χθες Σιμόν, θα βγει ζωντανός από τα συντρίμμια, με τεράστιες όμως βλάβες σε όλο του το σώμα και αιματώματα στον εγκέφαλο, με αποτέλεσμα να έχει πέσει σε κώμα και οι λειτουργίες του να υποστηρίζονται μηχανικά. Με τις ημέρες που του απομένουν να είναι μετρημένες, οι ψυχικά κατεστραμμένοι γονείς του, πρέπει σε μικρό χρονικό διάστημα να δώσουν την έγκριση τους, προκειμένου η καρδιά του γιου τους, όσο ακόμη χτυπά, να δοθεί σε κάποιον άλλο συνάνθρωπο, που την έχει άμεση ανάγκη. Απόγνωση και προβληματισμός, τυλίγει τα πρόσωπα τους, αναλογιζόμενοι το μοιραίο που αναπόφευκτα έρχεται.

Στην όχι και τόσο μακρινή πρωτεύουσα της χώρας, η μέσης ηλικίας Κλερ, νιώθει τις δυνάμεις της να την εγκαταλείπουν, καθώς η χρόνια ανεπάρκεια της καρδιάς της, δεν της επιτρέπει πλέον να πραγματοποιήσει, ούτε τις βασικές της ανάγκες. Τρόμος για μια ενδεχόμενη ανακοπή, όσο εκείνη βρίσκεται μόνη και αβοήθητη στο σπίτι, που έχει συννεφιάσει την σκέψη των δύο παλικαριών της, όσο όμως και την φοβισμένη ψυχή της συμβίας της, της όμορφης σολίστα πιάνου, με την οποία διατηρεί εδώ και καιρό, μυστικό ερωτικό δεσμό.

Μοιάζει με αντίφαση κι όμως στην περίπτωση της πολύτιμης δωρεάς σώματος, στην κυνική όψη του φαινομένου, ισχύει ένας κανόνας μακάβριος και ανατριχιαστικός: Ο επερχόμενος θάνατος του δότη, αυτόματα σημαίνει την αναπτέρωση των φτερών της ζωής εκείνου που θα λάβει το μόσχευμα. Αυτή είναι η ισοπεδωτική ανάλυση της θεάρεστης πράξης, η καινοφανής, που καμία σχέση έχει με την πραγματικότητα, την τεράστια σημασία της ελπίδας που θα γεννήσει στους απελπισμένους που καρτερούν την σωτηρία, η παροχή των ζωτικών οργάνων. Αυτή την σχέση ανάμεσα στον πάροχο και τον λήπτη επιχειρεί να προσεγγίσει με σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή η τελευταία δημιουργία της Katell Quilevere, που πολύ λογικά, χωρίζει την αφήγηση της σε δύο πράξεις. Στην τραγική, εκείνη που κόβεται μονομιάς το νήμα της ζωής για ένα άμοιρο παιδί, ούτε καν είκοσι χρονών και στην αισιόδοξη, καθώς η αδέσμευτη, φιλελεύθερη και γεμάτη ζωντάνια καρδιά του, θα εισβάλει στο στήθος μιας γυναίκας που τα πάντα γύρω της μοιάζουν ξοφλημένα.

Πέρα από τους μελοδραματισμούς και τις ακραία φορτισμένες συναισθηματικά σκηνές, που εκ των πραγμάτων θα ήταν φορτωμένο το Heal The Living, μέσα από το πολύπλευρο σενάριο του, επιχειρείται η μελέτη των προσωπικοτήτων όλων όσων συμμετέχουν στην κρίσιμη διαδικασία, από την στιγμή που ανακοινώνεται επίσημα, πως ο νεαρός δεν πρόκειται ποτέ να ανανήψει. Εννοείται πως οι τραγικότερες φιγούρες, είναι εκείνες του πατέρα (ο μουσικός Kool Shen, εξαιρετικός στις στιγμές του) και της σπαρακτικής μάνας (το όνειρο των Μαύρων Φεγγαριών του Polanski, Emmanuelle Seigner, στα 51 της πια) που δεν τολμά να πιστέψει το κακό που την βρήκε. Στην πορεία όμως η κάμερα εστιάζει σε όλο τον περίγυρο που ακολουθεί την πορεία της καρδιάς, του νοσηλευτή που έχει στην φύλαξη του το παιδί (καλός όπως πάντα ο Tahar Rahim), του χειρουργού που θα αναλάβει την εγχείρηση (ο Βέλγος Bouli Lanners), της νοσοκόμας, της αγαπημένης του αγοριού κοπέλας, για να μεταβούμε στο δεύτερο μέρος, στην άλλη πλευρά της εξιστόρησης, στην καρδιοπαθή που αποδίδει όμορφα η Anne Dorval, στην μόνιμα δακρυσμένη πιανίστα ερωμένη της (πανέμορφη όμως συνήθως η Alice Taglioni), στα παιδιά της που μοιάζουν χαμένα στο ενδεχόμενο της απώλειας της μάνας.

Πολύ συγκινητική και ζεστή η ματιά της Φραντσέζας, που σε όχι λίγα σημεία, μοιάζει έντονα ποιητική μέσα από τις ονειρικές της παρεμβάσεις και τα βουρκωμένα φλασμπάκς στην καθημερινότητα ενός νέου, που έβλεπε όλο τον ορίζοντα που ανοίγεται μπρος του, ατέρμονο και απέραντο να τον καρτερεί, εικόνες που τονίζονται στην δραματουργία τους, από τις μελαγχολικές νότες του χαρισματικού κι επιδέξιου μαέστρου Alexandre Desplat. Αισιόδοξο το μήνυμα που αφήνει εντέλει, παρόλη την τραγικότητα της απαρχής του, το Reparer Les Vivants, με το τελευταίο πλάνο, της ορθάνοιχτης καινούργιας ματιάς, που στηρίζεται από την καινούργια καρδιά, υπό τους ήχους του αθάνατου Bowie, να ορίζει τον επίλογο της μεγαλειώδους ανθρώπινης κίνησης.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Μαΐου 2017 από την Rosebud 21

«Προσωπιδοφόροι μες στον άλλον αιώνα τις θηλιές ετοιμάζουν»

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Εσένα σε αγχώνει η αγχόνη;

Τούτη η ταινία μας με τον τίτλο Tu Xing (Apprentice) έρχεται από τη Σιγκαπούρη, οπότε είναι ευκαιρία να πούμε δυο – τρία πράγματα για τη συγκεκριμένη χώρα. Πρόκειται ουσιαστικά για μια χώρα που αποτελείται από μια πόλη – μεγαθήριο, η οποία είναι χτισμένη σε ένα κεντρικό νησί, το Πουλάου Ουτζόνγκ (Pulau Ujong), αλλά και σε άλλα 62 μικρότερα νησιά, από τα οποία τα μεγαλύτερα είναι τα Jurong Island, Pulau Tekong, Pulau Ubin και Sentosa. Κάτι σαν τη Νέα Υόρκη της Ασίας δηλαδή! Βρίσκεται νότια της Μαλαισίας κι έχει πληθυσμό που ξεπερνά τα 5,5 εκατομμύρια κατοίκους! Ο πληθυσμός της έχει πολυεθνική σύνθεση, καθώς περιλαμβάνει Κινέζους, Μαλαισιανούς, Ταμίλ και Ευρωπαίους. Έχει ισχυρή οικονομία και οι κάτοικοί της απολαμβάνουν υψηλό κατά κεφαλήν εισόδημα και βιοτικό επίπεδο. Το σύνταγμα της χώρας ορίζει το πολίτευμα ως κοινοβουλευτική δημοκρατία, στην πράξη όμως ένα και μόνο κόμμα, το Λαϊκό Κόμμα Δράσης, μονοπωλεί την εξουσία από τότε που η χώρα κέρδισε την ανεξαρτησία της.

Αυτή είναι η 3η μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος το 1983 σκηνοθέτης Boo Junfeng. Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περσινό φεστιβάλ των Καννών, όπου προβλήθηκε στο τμήμα «Ένα κάποιο βλέμμα». Και αποτέλεσε την επίσημη πρόταση της Σιγκαπούρης για το ξενόγλωσσο Όσκαρ.

Η υπόθεση: Ο Αϊμάν είναι ένας 28χρονος σωφρονιστικός υπάλληλος, πρώην στρατιωτικός, που μετά από δική του επιθυμία μετατίθεται από τη φυλακή «Commonwealth» στη φυλακή υψίστης ασφαλείας «Lanargan», εκεί όπου βρίσκονται φυλακισμένοι οι θανατοποινίτες. Ζει με τη μεγαλύτερη αδελφή του σε ένα μικρό συγκρότημα κατοικιών. Στο νέο χώρο εργασίας του, γίνεται φίλος με τον 65χρονο Ραχίμ, που, όπως αποδεικνύεται, είναι ο επικεφαλής των δημίων της φυλακής κι ένας από τους πιο δραστήριους εκτελεστές στον κόσμο. Όταν ξαφνικά ο βοηθός του Ραχίμ παραιτείται, ο Ραχίμ προτείνει στον νέο του φίλο να γίνει ο μαθητευόμενός του. Αυτό ταράζει τον Άιμαν, αφού ο Ραχίμ ήταν ο εκτελεστής του πατέρα του! Μπορεί ο Αϊμάν να αγνοήσει τη συνείδησή του και το παρελθόν που τον στοιχειώνει και να γίνει ο μαθητής του δημίου;

Η άποψή μας: Αυτή δεν είναι μια ταινία που καταγγέλλει τη θανατική ποινή. Ευθέως. Ο νεαρός σκηνοθέτης της την παίρνει ως δεδομένο και χτίζει επάνω της ένα δράμα, όπου το ηθικό δίλημμα πέφτει πάνω στους ώμους του πρωταγωνιστή. Όμως, το δίλημμά του δεν είναι το «είναι καλή ή κακή η θανατική ποινή» αλλά το «μπορώ να γίνω δήμιος μαθητεύοντας δίπλα στον άνθρωπο που σκότωσε τον πατέρα μου;». Κι ένα ακόμα δίλημμα με το οποίο παλεύει ο Άιμαν: «μήπως ήταν αθώος ο πατέρας μου;». Οπότε, εξάγονται τα εξής συμπεράσματα: αν ήταν αθώος, κακώς κρεμάστηκε. Αν όμως ήταν ένοχος καλώς κρεμάστηκε!!! Θέλω να πω, κινείται σε πολύ σκοτεινά νερά ο δημιουργός τούτης της ταινίας και ισορροπεί σε τεντωμένο σχοινί. Το τραβάω πολύ ενδεχομένως αλλά είναι σαν να γυρίζεται μια ταινία για το Ολοκαύτωμα και ο σκηνοθέτης της ταινίας να παρουσιάζει αυτόν που έχει το γενικό πρόσταγμα στο κρεματόριο ξέρω 'γω, να είναι καλός άνθρωπος (!) που νοιάζεται να πεθάνουν οι Εβραίοι χωρίς να υποφέρουν (!!) και ψάχνει και κάποιον που να εμπιστεύεται για να του μεταλαμπαδεύσει τη γνώση (!!!). Είναι αυτό που λέμε: και ο δήμιος τη δουλειά του κάνει!

Δεν ξέρω, εμένα το συγκεκριμένο δεν μου έκατσε καλά. Από εκεί και πέρα εννοείται πως κατασκευαστικά έχουμε να κάνουμε με μια άρτια φτιαγμένη ταινία. Η ψηφιακή φωτογραφία αποτελεί εύστοχη επιλογή καθώς φλατάρει την εικόνα, δεν δίνει βάθος και κάνει το όλον πιο εφιαλτικό. Όλες οι σκηνές με τα σχοινιά και τους βρόχους είναι ανατριχιαστικές. Και ναι, μερικές φορές και οι δήμιοι μένουν από σχοινί! Που πρέπει να είναι ειδικού πάχους και συγκεκριμένου ύψους, ανάλογα με το βάρος του θανατοποινίτη, για να μην ταλαιπωρηθεί. Εντάξει, βλέπουμε πως αντιμετωπίζουν οι οικογένειες των θανατοποινιτών την όλη κατάσταση. Βλέπουμε πόσο τρόμο έχει ο θανατοποινίτης που βαδίζει προς το θάνατό του. Και βλέπουμε και τις αντιδράσεις όσων συμμετέχουν στη νομικά κατοχυρωμένη σε ορισμένες χώρες του κόσμου κρατική δολοφονία! Η μεγάλη αδελφή του πρωταγωνιστή αποτελεί φιλμικό – σεναριακό κατασκεύασμα, για να μπορεί να εξωτερικεύει κάπου αυτά που νιώθει, αυτά που αισθάνεται ο πρωταγωνιστής. Ο οποίος νιώθει έλξη και παράλληλα απέχθεια για το μακάβριο. Και όχι, η δική του συμπόνια προς τους θανατοποινίτες δεν είναι να τους πει λόγια παρηγοριάς, όπως ο δάσκαλός του.

Δύσκολη ταινία, ενδιαφέρουσα σίγουρα, που πάντως παίζει επικίνδυνα με τη φλόγα και μπορεί να χαρακτηριστεί μέχρι και μεμπτή. Θα μου πείτε, τι ήθελες ρε συ, άλλη μια ταινία καταγγελίας; Όχι βέβαια. Αλλά κι αυτή η σιωπηλή κάτι σαν αποδοχή και η αποστασιοποίηση να πω την αλήθεια, δεν μου έκατσαν καλά...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Μαΐου 2017 από την Weird Wave

Αν κάποτε στα βρόχια του πιαστείς...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Της Κορέας!

Αυτή είναι η 21η (!!!) μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας ενός από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες όλων των εποχών! Κι αυτό μέσα σε 20 χρόνια καριέρας, στην οποία γύρισε κι ένα ντοκιμαντέρ! Από τις ταινίες του, οι 10 βρήκαν διανομή στη χώρα μας – εννοείται πως τις έχω δει όλες! Οι πέντε κορυφαίες του από αυτές, σύμφωνα με τη γνώμη του γράφοντος, είναι οι εξής: 1) «Ολομόναχοι μαζί» (3-Iron, 2004), 2) «Άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας... και άνοιξη» (Spring, Summer, Fall, Winter... And Spring, 2003), 3) «Time» (2006), 4) «Pieta» (2012) και «Το κορίτσι με το αγγελικό πρόσωπο» (Samaritan Girl, 2004). Η «Pieta» ήταν η τελευταία ταινία του που είδαμε στη χώρα μας πριν από τούτη εδώ – και ήταν εκείνη που του χάρισε τον Χρυσό Λέοντα στο φεστιβάλ της Βενετίας. Ενδιάμεσα γύρισε άλλες τρεις ταινίες!

Η τελευταία ταινία toy Kim Ki Duk, The Net, προβλήθηκε επίσης στο (περσινό) φεστιβάλ Βενετίας, το φεστιβάλ που τον αγαπάει περισσότερο από κάθε άλλο! Μάλιστα, ο διευθυντής του φεστιβάλ, Αλμπέρτο Μπαρμπέρα δήλωσε χαρακτηριστικά: «Ένα νέο ξεκίνημα στην καριέρα του Kim Ki-duk. Κάτι που μόνο οι μεγάλοι σκηνοθέτες μπορούν να επιτύχουν». Η ταινία λοιπόν έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της εκεί, εκτός συναγωνισμού, ενώ την ίδια εποχή προβλήθηκε και στο φεστιβάλ του Τορόντο. Η επόμενη ταινία του σκηνοθέτη θα είναι πολεμική κι έχει τον προσωρινό τίτλο «Who is God».

Η υπόθεση: Ένας φτωχός ψαράς από τη Βόρεια Κορέα ξεκινά όπως κάθε πρωί για ψάρεμα. Το δίχτυ του πιάνεται στη μηχανή και η βάρκα του παρασύρεται στα ύδατα της Νότιας Κορέας. Το πόσο επικίνδυνο μπορεί να είναι αυτό το ατυχές γεγονός στην κορεατική χερσόνησο θα φανεί αμέσως μετά, όταν στην άλλη πλευρά της, στη Νότια Κορέα, καλοθελητές αξιωματικοί κάνουν τα πάντα για να τον χρίσουν κατάσκοπο του καθεστώτος της Βόρειας Κορέας. Ανακρίσεις και βασανιστήρια θα κάνουν έναν αγράμματο ψαρά να αναζητά το νόημα στον πολιτισμό και την ελευθερία που διατείνονται και οι δύο πλευρές ότι κυριαρχούν στη χώρα τους.

Η άποψή μας: Πλάκα θα έχει να δείξουν στιγμιότυπα και από αυτήν την ταινία στα δελτία ειδήσεων εγχώριων τηλεοπτικών καναλιών, όπως συνέβη πρόσφατα με το «Interview»! Αν κι έχει καταλαγιάσει λίγο ο κουρνιαχτός, το θέμα της Κορέας παραμένει στην επικαιρότητα. Την μια οι απειλές του Κιμ Γιονγκ Ουν για πυρηνικό χτύπημα στις ΗΠΑ, την άλλη οι βόμβες που ρίχνει ο Τραμπ στο Αφγανιστάν, την τρίτη η αμερικάνικη αρμάδα που τράβηξε για Κορέα και βρέθηκε στην Αυστραλία, ε, όλο και πάντα κάτι ακούγεται από τη συγκεκριμένη πολύπαθη χερσόνησο. Αν δεν κάνω λάθος, η Κορέα και η Κύπρος είναι πλέον οι δύο μοναδικές χώρες στον κόσμο που είναι διαιρεμένες! Και τούτη η ταινία πιάνει το σωστό timing και κάνει την εμφάνισή της στις ελληνικές αίθουσες έχοντας φυσική διαφήμιση από όσα συμβαίνουν εκεί πέρα. Είναι όμως αυτή μια καλή ταινία; Χμ... Σίγουρα, δεν είναι μια ταινία με τη χαρακτηριστική σφραγίδα του Kim Ki-duk. Εννοώ, υπάρχουν πράγματα που αναγνωρίζει κάποιος από το έργο του αλλά πολλά είναι εκείνα που διαφοροποιούνται.

Το βασικότερο πρόβλημα της ταινίας είναι – όσο κι αν φαίνεται παράξενο αυτό – το πολιτικό της μήνυμα. Θέλω να πω, ο σκηνοθέτης επιθυμεί την ένωση των δύο τμημάτων της χώρας του σε μία, μοναδική και αδιαίρετη. Το συγκεκριμενοποιεί αυτό με το τελευταίο πλάνο: το κοριτσάκι κρατάει και τον παλιακό, χιλιομπαλωμένο αρκούδο (Βόρεια Κορέα) και τον νέο, χάιτεκ, που κινείται και μιλάει (Νότια Κορέα). Προφανώς, στο πλαίσιο του ουμανισμού και των σκέψεων του μέσου ανθρώπου, αυτή είναι μια επιθυμία στη σωστή κατεύθυνση. Είναι όμως και ολίγον τι ουτοπικό, έτσι; Είναι ευσεβής πόθος που περνάει στο ντούκου μια σειρά από ζητήματα. Εν πάση περιπτώσει το πρόβλημα της Κορέας θα λυνόταν αλλά δεν είναι τόσο απλό. Οπότε το όλον ως πολιτικό μήνυμα μοιάζει λίγο αφελές. Εδώ συναντιέται η ταινία κάαααπως με το «Ψυχή βαθιά». Θυμάστε τι έλεγε εκεί ο Βέγγος, έτσι; «Έλληνας να σκοτώνει Έλληνα;». Ναι, γίνεται, καθημερινά, και δεν χρειάζεται εμφύλιος πόλεμος, εθνικός διχασμός και διαιρεμένα κράτη για να συμβαίνει αυτό. Οπότε, ναι, Κορεάτης μπορεί να σκοτώσει Κορεάτη.

Σε ότι αφορά τα κατασκευαστικά στοιχεία της ταινίας, αυτά είναι πολύ υψηλών στάνταρ, όπως συμβαίνει μονίμως με τις ταινίες του Κορεάτη φίλου μας. Ο πρωταγωνιστής του – το λέει και ο ίδιος κάποια στιγμή – βρίσκεται άθελά του πιασμένος μέσα σε ένα δίχτυ. Στη Νότια Κορέα τον ανακρίνουν, τον χτυπάνε, τον εκβιάζουν για να εξακριβώσουν αρχικά αν είναι κατάσκοπος και κατά δεύτερον, αν μπορούν να τον χρησιμοποιήσουν ως δικό τους πράκτορα. Στη Βόρεια Κορέα, όταν επιστρέφει, επισήμως τον χρησιμοποιούν ως όργανο προπαγάνδας (να, είδατε, έφτυσε τα καλά του καπιταλισμού), ανεπισήμως όμως τον βάζουν σε μαύρη λίστα. Η σκηνή με την πόρνη στη Νότια Κορέα μας δείχνει τη θλιβερή όψη του καπιταλισμού (το τονίζω, αφελώς) και η σκηνή με την τουαλέτα στη Βόρεια Κορέα μας δείχνει τη διαφθορά του κομουνιστικού συστήματος εκεί (για μια χούφτα σκατωμένα δολάρια). Ο πρωταγωνιστής βρίσκεται ανάμεσα σε συμπληγάδες. Είναι σαν να έχει ξεπηδήσει μέσα από ένα γραπτό του Κάφκα! Και η ερμηνεία του ηθοποιού που τον υποδύεται είναι όσο χρειάζεται δωρική και απέριττη. Ο άνθρωπος θέλει να βρεθεί ξανά μαζί με την οικογένειά του. Ούτε οι παράτες τον ενδιαφέρουν, ούτε τα υλικά αγαθά του καπιταλισμού, ούτε η φαύλη προσήλωση σε έναν πανταχού παρόντα ηγέτη. Δεν τον νοιάζει η πατρίδα ρε παιδιά, δεν είναι εθνικιστής, δεν είναι πατριδοκάπηλος, δεν είναι όμως και προδότης. Η ταινία έχει και σασπένς και ρυθμό και θέτει με ειλικρίνεια τα ζητήματά της και προσπαθεί να πιάσει το όλο ζήτημα από όλες τις πλευρές χωρίς να αδικήσει κάποιον. Τα χώνει εξίσου λοιπόν και στη Νότια και στη Βόρεια Κορέα. Αν κάτι ξενίζει κατασκευαστικά είναι το απότομο φινάλε.

Μετά από τόσο μεγάλη περιπέτεια που περιγράφεται με πολλές λεπτομέρειες πολύ γρήγορα ο ήρωάς μας αποφασίζει να παραβλέψει τις εντολές των ανωτέρων του και να ξαναγυρίσει στη θάλασσα. Δεν υπάρχει ο απαιτούμενος φιλμικός χρόνος δηλαδή για να δεχτούμε φυσιολογικά την πράξη του, που όπως καταλαβαίνετε, έχει συνέπειες. Ενδιαφέρουσα ταινία, εντελώς επίκαιρη, που έχει τα θεματάκια της, αλλά αξίζει να την παρακολουθήσετε.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Μαΐου 2017 από την Danaos Films

You would never break the chain...

του zerVo (@moviesltd)

Οι περισσότεροι καν δεν γνωρίζαμε, δώδεκα, δεκατριών χρονών τότε, τι σήμαινε αυτό το Vol. Κάπου το είχαμε δει σε αλλουνού συλλογή, γραμμένη σε Maxell χρωμίου, από τις ακριβές, μας είχε καλαρέσει και το είχαμε σχεδιάσει και στις δικές μας κασέτες, στην ράχη, έτσι με κόκκινο χρώμα για να διακρίνουμε την αρίθμηση των μουσικών μας compilations. Συνήθως εκείνη που δεν είχε αριθμό, η πρώτη, αυτή που δεν είχε ανάγκη το Vol, ήταν και η επιλογή με τα καλύτερα τραγούδια ή μάλλον με εκείνα που μας έρχονταν πρώτα κατά νου, όταν τα επιλέγαμε από τα ορίτζιναλ βινύλια πριν τα αντιγράψουμε προσεχτικά. Στην δεύτερη, τρίτη, τέταρτη, νηοστή φορά, που γεμίζαμε την εκάστοτε εξηντάρα με νότες, τα κομμάτια σταδιακά γίνονταν και λιγότερο αγαπημένα, με συνέπεια, παρότι κάθε καινούργια mixtape είχε το ξέχωρο ενδιαφέρον της, τον θρύλο εκείνης της πρώτης φοράς να μην τον πιάσει καμία και ποτέ. Εγώ θυμάμαι είχα διαλέξει και την πολύ πρωτότυπη επικεφαλίδα Collection, για να ονοματίσω τις πολύτιμες, τότε, συλλογές μου. Κοίτα να δεις πως ένας Marvelικός πανζουρλισμός μπορεί να ξυπνήσει τέτοια ώρα, λίγο πριν σημάνει 50 o'clock, το νοσταλγικό μου συναίσθημα...

Μόλις έφεραν εις πέρας την τελευταία του αποστολή οι Φύλακες του Γαλαξία, κάνοντας καλά ένα τεράστιο σαρκοφάγο τέρας, όπως τους ζήτησε η Αγιέσα, η ολόχρυση πρωθιέρεια της φυλής των Σόβερειν, δίνοντας τους για αντάλλαγμα, την αιχμάλωτη Νεμπούλα, μια απροσάρμοστη Άλιεν, με καταστροφικές διαθέσεις. Λειτουργώντας παντελώς ανεύθυνα, κατά την διάρκεια της ανταλλαγής, ο απρόβλεπτος και κοψιάς ρακούν Ρόκετ, θα κλέψει τις πανίσχυρες μπαταρίες της φυλής, γεγονός που θα έχει σαν αποτέλεσμα η ομάδα πέριξ του ατρόμητου μαχητή Πίτερ Κουίλ, να κριθεί καταζητούμενη από τις ορδές των τρομερών Σόβερειν και να κυνηγηθεί σε όλα τα πλάτη και τα μήκη του διαστήματος.

Έχοντας βρει πρόσκαιρο κρησφύγετο σε έναν απόμερο πλανήτη και προς τεράστια έκπληξη τους, ο Σταρ Λορντ, η δυναμική Γκαμόρα, ο άφοβος και πάντα κεφάτος, σωματώδης Ντραξ, το ανθρωπόμορφο διαστημικό δεντράκι, ο Γκρουτ και ο αεικίνητος Ρόκετ, θα δεχτούν την αναπάντεχη επίσκεψη του Ίγκο, ενός περιπλανώμενου τυχοδιώκτη, που θα τους αποκαλύψει ένα καλά κρυμμένο για δεκαετίες μυστικό: Πως δεν είναι άλλος από τον βιολογικό πατέρα του Κουίλ, που μετανιωμένος για την εξαφάνιση του τόσο καιρό, επιθυμεί πλέον να τον πάρει κοντά του, στον πλανήτη που ο ίδιος έχει στην κατοχή του και να τον προστατέψει από κάθε λογής εχθρό. Το ταξίδι προς τα παραδεισένια μέρη του Ίγκο, μπορεί να μοιάζει ασφαλές και μακρυά από τους κινδύνους, στην πραγματικότητα όμως κρύβει μια έκπληξη, για την οποία κανείς από τους Guardians δεν είναι προετοιμασμένος!

Κι έτσι με μια πραγματικά φρενήρη εκτόξευση, από αυτό το γοητευτικά περίπλοκο στόρι, ξετυλίγεται η δράση της δεύτερης στην σειρά περιπέτειας των ετερόκλητων μαχητών του διαστήματος, μελών κι αυτών του τελευταίου πανίσχυρου κύματος, της ερυθρόλευκης μαρκίζας, κομικένιας μπράντας. Δράση που από το διασκεδαστικό intro κιόλας δεν χαλαρώνει παλμούς ποτέ, ταξιδεύοντας την κάμερα από αστέρι σε αστέρι με ταχύτητες πολλών ετών φωτός (καλά υπάρχει και σχετική σλάπστικ ταξιδιάρα σεκάνς, που η πιτσιρικαρία θα δώσει τα ρέστα της) ώστε να αποκαλυφθούν όσο γίνεται περισσότερα, μέσα στο δίωρο και κάτι της χρονικής διάρκειας, εμπόδια, προκλήσεις και στιγμές αγωνίας, που οι ήρωες μας πρωταγωνιστούν!

Πυλώνας ανάπτυξης της ιστορίας εδώ, ο παλιός, ο γνώριμος, ο δοκιμασμένα πιασάρικος στο κορυφαίο αστρικό έπος της φιλμικής ιστορίας, δηλαδή η αναζήτηση από τον ηγέτη Κουίλ (αν και με μπόλικα πρακτικά ντεσαβαντάζ για την θέση αυτή) της ομήγυρης, του άγνωστου γονιού του, που ακόμη και την όψη του αγνοεί, νομίζοντας πως φέρνει σε θρυλικό σούπερ σταρ των 80s. Το εύρημα λειτουργεί θετικά, ιδίως όταν και οι συνοδές υποιστορίες, έχουν επίσης φαμιλιάρικη υφή, με τα μπερδεματάκια, όμως, περί Θεού και Πλάστη και εντέλει καταστροφέα των πάντων, να κρύβουν κάπως την μπάλα, που σε κάποια ταχύτατα και εκρηκτικά σημεία χάνεται ακόμη κι από το πιο έμπειρο σε τέτοιου είδους κεφάτο πανηγύρι.

Φιέστα που και στο δεύτερο Volume της σειράς, υπογραφής του μεγαλωμένου με ανατρεπτικά σκηνοθετικά πρότυπα, James Gunn, ακολουθεί πιστά τις προσταγές του ορίτζιναλ, δηλαδή την γλαφυρή και πηγμένη στο χιούμορ αφήγηση, την αλυσιδωτά αναπτυσσόμενη ίντριγκα και κυρίως την συνοδευτική μουσική υπόκρουση, παιγμένη στο ντεμοντέ γουόκμαν του Πίτερ, τιγκαρισμένη από μελωδίες παρελθοντικές μεν, αγαπημένες δε. Εκεί που θα βρεις και George Harrison να κελαηδά και ρομαντικό Sam Cooke και μελαγχολικό Cat Stevens και γυαλιστερούς ELO, αλλά και αγαπημένους Fleetwood Mac, να δίνουν μέσα από το The Chain, τον παλμό στο δέσιμο (ή την ρήξη) του προβληματισμένου γιου με τον μισφίτ πατέρα. Στο όλο κόλπο αν προστεθεί η εκκεντρική για ταινία της Marvel επιλογή της μη διασαφήνισης αποξαρχής του κακού χαρακτήρα της υπόθεσης, που αποκαλύπτεται μόλις στην τρίτη πράξη, για χάρη του, ενός ακόμη, τουίστ, τότε έχουμε ένα συνολικό πακέτο, που είναι απόλυτα βέβαιο πως θα ικανοποιήσει τους αμέτρητους φανς του genre.

Γύρω από την ήδη γνωστή ομάδα που έχει ταιριάξει άριστα από τον καιρό του Vol 1, δηλαδή τον Chris Pratt που πιάνει από τα μαλλιά την ευκαιρία ανάδειξης του σε υπέρ αστέρα, en;osv ψάχνει τον δικό του Βέιντερ στην όψη του αειθαλή Kurt Russell, την βετεράνο των εξωγήινων μεταμφιέσεων και κορμάρα Zoe Saldana, τον θηριώδη Bautista που αρκεί να χαχανήσει για να γελάσεις κι εσύ μαζί του και τον Bradley Cooper που σου αρκεί να τον ακούς, να δίνει την φωνή του στο καλοσχεδιασμένο στα εργαστήρια της Weta Digital, ρακούν, έχουν προστεθεί πρόσωπα που ενδεχόμενα θα παίξουν σημαντικό ρόλο στην πορεία του franchise. Σαν την Karen Gillan ας πούμε, που αποδίδει την διαταραγμένη και κυκλοθυμική Νεμπούλα, την Pom Klementieff, που δίνει υπόσταση στην τύπου X-Men χαρισματική Μάντις, αλλά και τον μυθικό Sly, ως αρχηγικών τάσεων περιθωριακό δολοπλόκο, που τα easter egg στα τελικά κρέντιτς, του δίνουν μπόνους για την θεματική συνέχεια. Αναμφίβολα, την παράσταση κλέβει πάντως ο υποτιμημένος συνολικά, μετά από τριάντα χρόνια καριέρας, Michael Rooker, που δίνει ψυχή στην μορφή του γαλαζόμορφου Γιόντου, τόσο στις σκηνές που η αδρεναλίνη κτυπάει κόκκινο, κυρίως όμως στις πιο συγκινητικές, όταν παντελώς απρόσμενα κρατάει ψηλά την μπαγκέτα.

Το Vol 2, μετά από 140 λεπτά θεάματος που κύλησαν νεράκι, στις λεπτομέρειες και μόνο μοιάζει να υπολείπεται του προκατόχου του, σε ζητήματα που κυρίως έχουν να κάνουν με την αρχική έκπληξη που αβαντάρει πάντοτε τα πρώτα μέρη των σειρών της Marvel και την μέθοδο που ακολουθείται για τον σχηματισμό της άφοβης, ατρόμητης, πάντα νικήτριας ασύμβατης μάζωξης. Το κέφι ρέει άφθονο, οι πλάκες όπως καρτερούσαμε δεν σταματούν ποτέ και όσο οι μπαταρίες δεν αδειάζουν στο κασσετοφωνάκι, η λίστα παίζει ακατάπαυστα σαν σε λούπα, δίνοντας με τα μπιτ της τον τόνο. Εις αναμονή της τρίτης συλλογής, που προβλέπω θα διαθέτει όλες τις ενέσεις εκείνες που θα ανανεώσουν, ξανά, το ενδιαφέρον!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Μαΐου 2017 από την Feelgood Ent.

Τι είσαι διατεθειμένος να κάνεις για την πρώτη σου αγάπη;

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ο νόμος δεν θα σε προστατέψει

Αυτή είναι η προτελευταία ταινία στην οποία βλέπουμε τον Bill Paxton επί της μεγάλης οθόνης. Ο πολύ καλός καρατερίστας ηθοποιός πέθανε τον περασμένο Φεβρουάριο από επιπλοκές μιας χειρουργικής επέμβασης στην οποία υποβλήθηκε. Θα τον δούμε προσεχώς και στο «The Circle» δίπλα στον Tom Hanks.

Για τον σκηνοθέτη Nathan Morlando το Mean Dreams είναι η 2η μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί μετά το «Edwin Boyd» (2011). Μάλιστα, με αυτήν συμμετείχε στο περασμένο φεστιβάλ των Καννών, όπου η ταινία προβλήθηκε στο τμήμα «Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών».

Η υπόθεση: Ο Τζόνας είναι ένας νεαρός έφηβος που ζει απομονωμένος σε μια φάρμα κάπου στην καναδέζικη ενδοχώρα. Έχει σταματήσει το σχολείο, βοηθάει τον πατέρα του κι έχει μια καταθλιπτική μητέρα. Η ζωή του θα αλλάξει όταν στο διπλανό (τρόπος του λέγειν) σπίτι μετακομίσει η Κέισι, μια συνομήλική του κοπέλα, μαζί με τον πατέρα της, τον Γουέιν. Μεταξύ των δύο νέων ένας έρωτας ανθίζει. Ένας έρωτας, όμως, που δεν έχει την έγκριση του πατέρα της. Ο Γουέιν είναι ένας διεφθαρμένος αστυνομικός που πέρα όλων των άλλων, δέρνει την κόρη του, ιδίως όταν πίνει. Ο Τζόνας θα θελήσει να τον σταματήσει μια μέρα αλλά ο Γουέιν σχεδόν τον πνίγει σε μια ποτίστρα.

Οι δύο νεαροί αποφασίζουν πλέον να το σκάσουν. Όταν ένα βράδυ ο Τζόνας κρύβεται στην καρότσα του αμαξιού του Γουέιν, γίνεται μάρτυρας μιας βίαιης συναλλαγής με εμπόρους ναρκωτικών. Κι όταν στα χέρια του βρεθεί μια τσάντα γεμάτη χρήματα από ναρκωτικά, η απόφαση λαμβάνεται γρήγορα: πλέον ο Τζόνας και η Κέισι έχουν τα χρήματα για να το σκάσουν. Και θα το κάνουν! Μόνο που ο Γουέιν δεν μπορεί να αφήσει την κόρη του – αλλά εννοείται και τα χρήματα, μιας που η τσάντα που άρπαξε ο Τζόνας του ανήκουν – να του φύγουν μέσα από τα χέρια του...

Η άποψή μας: Έπαθε... «Badlands» ο σκηνοθέτης – και αν λάβουμε υπόψιν μας και την πρώτη ύλη, και οι σεναριογράφοι – τούτης της ταινίας. Βέβαια, η ταινία του Terrence Malick διέθετε πέρα από όλα τα άλλα, έναν απίστευτο λυρισμό και μια ποίηση που τούτη η ταινία μόνον να μιμηθεί μπορεί. Κι έχουν περάσει και 44 ολόκληρα χρόνια από το 1973 έτσι; Εδώ έχουμε αρκετά slomo, ποιητικά πλάνα δέντρων, όμορφα κάδρα, μια κάμερα που έχει ενδιαφέρουσα κίνηση, αλλά από ουσία, λίγα πράγματα. Και το σενάριο, μη χειρότερα. Δηλαδή, ο Γουέιν, ένας φτωχός κατά πως φαίνεται διεφθαρμένος μπάτσος (;), μετακομίζει (δεν διευκρινίζεται ποτέ το γιατί) κι έρχεται σε μια περιοχή κοντά στη γενέτειρά του, όπου από μια «δουλειά» πάει να καθαρίσει κοντά ένα εκατομμύριο δολάρια! Τι λες ρε φίλε; Και δέρνει την κόρη του, όπως έδερνε και τη συχωρεμένη τη γυναίκα του, έτσι, επειδή έχει νεύρα. Μάλλον έβλεπε πολύ «Big Little Lies» λοιπόν. Η μάνα του πιτσιρίκου έχει κατάθλιψη: προσφέρει αυτό κάτι στη δραματουργία της ταινίας; Όχι. Ο εντοπισμός των δύο φυγάδων μέσα στο λεωφορείο και η εξήγηση που δίνεται για το πως τους βρήκαν οι «κακοί» αγγίζει τα όρια τα γελοιότητας.

Γενικά, το σενάριο προσπαθεί να εξηγήσει τα ανεξήγητα ορισμένες φορές, αλλά το κάνει με τέτοιο τρόπο, που καλύτερα θα ήταν να μην μπει καν στον κόπο να το κάνει. Αμ οι ατάκες; «You wouldn’t know an angel if you beat on one»! Ναι, το λέει ο πιτσιρίκος στον πατέρα της πιτσιρίκας!!! Και ο τίτλος; Ποια είναι τα «Άγρια όνειρα»; Ή για να πάρουμε τον αυθεντικό τίτλο της μετρητοίς, ποια είναι τα «Όνειρα γεμάτα κακία»; Ποιος τα ονειρεύεται; Οι δύο νεαροί εραστές (έστω, προσεχώς, μιας που μόνον ένα φιλί ανταλλάσσουν); Ο πατέρας της Κέισι; Ή μήπως οι θεατές; Ο Bill Paxton παίζει υπερβολικά τον κακό, με camp διάθεση, ο Josh Wiggins υπάρχουν στιγμές και πλάνα που θυμίζει έναν νεαρό Matt Damon και η Sophie Nélisse μας εντυπωσιάζει με το πόσο μεγάλωσε από τις εποχές των ταινιών «O εξαιρετικός κύριος Λαζάρ» (Monsieur Lazhar, 2011) και «Η κλέφτρα των βιβλίων» (The Book Thief, 2013). Όλα κυλούν χωρίς εκπλήξεις, η ενηλικίωση είναι δύσκολο πράγμα και «father I want to kill you» - και η σεμνή τελετή ολοκληρώνεται.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Μαΐου 2017 από την Odeon

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Μάθε μπαλίτσα αγόρι μου!

Αυτή είναι η 6η μεγάλου μήκους ταινία του σκηνοθέτη, σεναριογράφου και ηθοποιού, Mani Haghighi, και η πρώτη που βρίσκει κινηματογραφική διανομή στη χώρα μας. Ξεκίνησε την πορεία της από το περσινό φεστιβάλ Βερολίνου, όπου έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα. Μετά από συμμετοχές σε διάφορα φεστιβάλ προβλήθηκε και στο περασμένο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, στο τμήμα «Ειδικές Προβολές».

Ο Haghighi είναι εγγονός του Ebrahim Golestan, ενός από τους πρωτεργάτες του Νέου Ιρανικού Κύματος. Μάλιστα, κατά τη διάρκεια του A Dragon Arrives!, ο Haghighi συμπεριλαμβάνει και πλάνα από την ιστορική ταινία του παππού του «Khesht va Ayeneh» (The Brick and the Mirror, 1965), που πολύ θα θέλαμε να τη δούμε!

Η υπόθεση: 21 Ιανουαρίου 1965: πυροβολείται ο Ιρανός πρωθυπουργός Hassan Ali Mansur, ο οποίος ξεψυχά λίγες μέρες αργότερα. 23 Ιανουαρίου 1965: πολιτικός κρατούμενος βρίσκεται κρεμασμένος στο κελί του. Όπου... κελί του, ένας χώρος σε ένα τεράστιο, εγκαταλελειμμένο πλοίο, καταμεσής μιας ερήμου, δίπλα σε ένα νεκροταφείο, στο νησί Κουέσμ του Ιράν. Πρόκειται για αυτοκτονία ή για δολοφονία; Την υπόθεση αναλαμβάνει ένας ντετέκτιβ. Μαζί του παίρνει έναν μηχανικό ήχου κι έναν γεωλόγο. Προσπαθεί με τη βοήθειά τους, πέρα από την εξιχνίαση της υπόθεσης, να μάθει αν είναι αληθής ο θρύλος που υπάρχει για την περιοχή. Ότι δηλαδή, κάθε φορά που θάβεται κάποιος στο συγκεκριμένο νεκροταφείο ένας μεγάλος σεισμός λαμβάνει χώρα. Οι έρευνες δεν οδηγούν πουθενά και ο φάκελος κλείνει. Μερικά χρόνια αργότερα, ο ντετέκτιβ ανακρίνεται από την αστυνομία σχετικά με τη συγκεκριμένη υπόθεση. Τι έχει απομείνει από εκείνη την έρευνα; Οι αναμνήσεις σαρώνουν το παρόν με την ορμή μιας πορτοκαλί Σεβρολέ Ιμπάλα που διασχίζει την έρημο...

Η άποψή μας: Τούτη ανήκει στην κατηγορία «ταινία – εμπειρία»! Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι κάνει εδώ ο σπουδαίος Ιρανός σκηνοθέτης! Μιλάμε, υπάρχουν στιγμές που αυτό που βλέπεις αγγίζει τον λυρισμό του ομορφότερου ποιήματος ενώ σε άλλες βγάζει οπτικό εντυπωσιασμό... εντυπωσιακότερα από το πιο ακριβό αμερικάνικο blockbuster! Ο Haghighi φτιάχνει ένα εντελώς δικό του υβρίδιο ταινίας που είναι παράλληλα και ταυτόχρονα ένα mockumentary, μια πολιτική ταινία, μια ταινία φαντασίας και φαντασμάτων και μια ποιητική αλληγορία για την ίδια τη ζωή! Θα πάθετε πλάκα λέμε! Οι σκηνές με το πλοίο στη μέση του πουθενά ενός αχανούς και τεράστιου νησιού είναι απίστευτες! Οι σκηνές των σεισμών κάθε φορά που θάβεται κάποιος στο νεκροταφείο είναι απίστευτες! Το σάουντρακ με την έντονη ηλεκτρική κιθάρα και τον τρομερό ρυθμό με τα έθνικ στοιχεία είναι απίστευτο.

Ο μοναδικός κίνδυνος που υπάρχει κατά την παρακολούθηση αυτής της ταινίας είναι να χάσει ο θεατής τη μπάλα! Να μην μπει γρήγορα στο κλίμα της ταινίας και από πολύ νωρίς να πετάξει λευκή πετσέτα. Ναι, αυτό ισχύει. Γιατί πέρα όλων των άλλων, πέρα από τον οπτικό πυροβολισμό, πέρα από τις ακατάσχετες πληροφορίες, δεν μπορείς να διακρίνεις τι είναι «αληθινό» και τι «ψεύτικο». Και μιλάμε για μέσα στην ταινία, έτσι; Άρα, μια σύγχυση τη νιώθεις, ακόμα κι αν έχεις διαβάσει τα πάντα για την ταινία και πας να τη δεις σαν καλός μαθητής, μελετημένος. Κι εκεί κινδυνεύει να σε χάσει η ταινία. Δεν πρέπει όμως. Γιατί αν επιδείξεις τη δέουσα προσοχή και υπομονή θα ανταμειφτείς με μια μοναδική, ιδιαίτερη και πλούσια κινηματογραφική εμπειρία. Όπου πολλά πράγματα δεν βγάζουν νόημα αλλά όπου αυτό που βλέπεις κι αυτό που ακούς αρκεί και περισσεύει! Η σκηνή με τα πολύχρωμα μπαλόνια που απελευθερώνονται και ίπτανται πάνω από την κίτρινη έρημο είναι σαν να έχει βγει από το καλύτερο τριπάκι! Μας βάζει ο σκηνοθέτης και κάτι «βασισμένη σε πραγματική ιστορία», εμφανίζεται και ο ίδιος ως ομιλούσα κεφαλή να λέει ότι η ταινία αφηγείται την ιστορία του ηχολήπτη του παππού του, που εξαφανίστηκε μυστηριωδώς στη συγκεκριμένη περιοχή για να ανεβεί η πυρετική σύγχυση. Μας λέει ένα ψέμα τόσο μεγάλο που ο θεατής ξύνει το κεφάλι του καθώς δεν μπορεί παρά να βρίσκεται εν πλήρη συγχύσει!

Πολύ μεγάλη ταινία, που μιλάει και για το ίδιο το σινεμά, έτσι όπως μόνο οι σπουδαίες ταινίες το κατορθώνουν!

...Αγίους έβλεπα και Αγγελάκια!

του zerVo (@moviesltd)

Η κληρονομιά είναι ετούτη του μέγκαχιτ, του Twilight Saga. Καλά και σώνει δηλαδή να βρούμε και να επιδείξουμε προβληματισμένο τινέιτζερ ρομαντζαδουράκι, που περνάει μέσα από χίλια μύρια κύματα, σκορπίζοντας τις ανάλογες ανατριχίλες στην νεανική πλατεία κι αν είναι δυνατόν να το (παρα)τραβήξουμε προς όφελος των ταμείων, σε τρία - τέσσερα επεισόδια, όσα δηλαδή και τα τεύχη της young adult νουβέλας. Έτσι λοιπόν μετά από τις 17χρονες κόντρες των Λυκανθρώπων και των Βαμπίρων, των Διαφορετικών και των Αφοσιωμένων, των Πεινασμένων και των Επαναστατών, έρχεται η στιγμή που στην Μονόπολη θα παίξουν οι Προστάτες και οι Έκπτωτοι. Για Αγγέλους μιλάμε, που, ΟΚ, ακόμη πηγαίνουν στο σχολειό! Νομίζω πως το τερματίσαμε!

Πρώτη ημέρα στο, κατά πως φαίνεται, αυστηρών αρχών σχολείο, του Σταυρού και του Ξίφους, για την νεαρή και χαμηλών τόνων Λουσίντα Πράις και από τις ελάχιστες στιγμές της ανάμεσα στους κενούς διαδρόμους του, θα αντιληφθεί πως κάτι παράξενο και ιδιόμορφο συμβαίνει εκεί. Δεν είναι μόνο οι απαγορεύσεις κάθε είδους επικοινωνίας με τα αγαπημένα της πρόσωπα, που μόλις την εγκατέλειψαν στο κατώφλι, πιστεύοντας πως αποτελεί για εκείνη το ιδανικό εκπαιδευτικό ίδρυμα, ούτε οι στερήσεις ακόμη και των πιο απλών προσωπικών ειδών, που μετέφερε στις αποσκευές της. Είναι και η, εκ πρώτης βασικής όψης, περίεργη συμπεριφορά των υπόλοιπών συμμαθητών, που καλείται να συμβιώσει μαζί τους στο υπόλοιπο της χρονιάς, που δείχνουν απροσάρμοστοι, περιθωριακοί, δυσπρόσιτοι και χωρίς να επιθυμούν πολλές, πολλές κουβέντες.

Μέσα στην μοναξιά της η Λους, θα βρει απάγκιο στην επίσης ζορισμένη από τους κανόνες της Σχολής, συγκάτοικο της Πενν, που χάρη στην ευφυΐα της έχει κατορθώσει να εισχωρήσει στα αρχεία του ιδρύματος, κρατώντας στοιχεία προσωπικά για κάθε έναν από τους λιγομίλητους συμμαθητές της. Με όλους τους να κρύβουν ένα εκκεντρικό, ίσαμε παραβατικό παρελθόν, κάτι που ισχύει τόσο για τον ζόρικο Καμ, που θα δείξει ξεχωριστό ενδιαφέρον για την Λους, όσο και για τον μορφονιό Ντάνιελ, που φαίνεται να σνομπάρει την ρούκι της Σχολής, παρόλο που εκείνη νιώθει πως ανάμεσα τους υπάρχει μια περίεργη έλξη. Και που ανά περιόδους ξυπνά στον νου της κοπέλας, φλας από πολύ μακρινές χρονικά στιγμές, που ενδεχόμενα να έχουν άμεση σχέση με τα δικά της προβλήματα, που την έστειλαν να ζήσει - και να θεραπευτεί - εσώκλειστη στο ειδικών συνθηκών κολέγιο...

Και κάπως έτσι, ανάμεσα σε κλεφτές ερωτικές ματιές και λάγνα, αθώα ακουμπήματα, μεταξύ παιχνιδιάρικων ραντεβού στα σκαλάκια του σχολείου και σε ολονύχτια παρτάκια στο κοντινό δάσος, προχωρά ο καιρός, με τις απαραίτητες συστάσεις να γίνονται για την newcomer, που σταδιακά κτίζει τον φιλικό κύκλο της, αλλά και τις λογικές έχθρες μεταξύ των λοιπών εφήβων. Και κάπου εκεί, παντελώς άξαφνα και απότομα, σε συνέχεια του αφηγηματικού intro, οι πάντες αλλάζουν όψη και μορφή, αφού δεν είναι απλώς πιτσιρικάδες που βάσει νόμου, πρέπει να βγάλουν κάποια επίπεδα εκπαίδευσης, αλλά κάτι διαφορετικό (!), επουράνιο (!!), που έχει τις ρίζες του στον αληθινό Παράδεισο (!!!) και προέρχεται από την κορυφαία αναμέτρηση κατά τα Γραφάς, εκείνη μεταξύ των πανίσχυρων Χερουβείμ και των στασιαστών, οπαδών του Λούσιφερ!

Όπερ σημαίνει, πως τα αγοράκια που τριγυρίζουν το μένταλυ ταλαιπωρημένο κοριτσόπουλο, δεν είναι ακριβώς ότι φαίνεται, αλλά κάτι άλλο, μια διαρκής μετάλλαξη των στρατιών των Αγγέλων, που ο καθείς λειτουργεί υπέρ της δικής του φράξιας, είτε της συνετής και ηθικής, που προστατεύει και υπηρετεί, είτε της σατανικής και κολασμένης, που μόνο παρασύρει στην διαβολή και επιδιώκει να μετατρέψει τα πάντα σε Κόλαση! Μπερδεμένα πράγματα είναι η αλήθεια, που δεν ξεκαθαρίζονται ποτέ στην πορεία της πλοκής, με την τάση μονίμως να τείνει προς την διαλεύκανση όλων των αποριών σε ένα ενδεχόμενο επόμενο τσάπτερ, που επίσης θα ξεπηδήσει από το επιτυχημένο και πολυδιαβασμένο μπεστ σέλλερ της Lauren Kate, που μάλλον θα στήσει την βάση της Fallen Saga. Δύσκολα το προβλέπω, αν και συνήθως τα μεγάλα στούντιος όπως αυτό της Lionsgate, δεν καταθέτουν τα όπλα με ευκολία και θα το τραβήξουν το πρότζεκτ όσο πάει, μέχρι να αποδειχτεί πως δεν πρόκειται για φλόπα...

Εδώ λοιπόν μιλάμε για τον πάτο του βαρελιού, για τον Αυστραλό σκηνοθέτη Scott Hicks, δημιουργό μιας εκ των μεγαλύτερων φιλμικών εκπλήξεων της δεκαετίας του 90, του εξαιρετικού Shine, που ανέδειξε διεθνώς το υποκριτικό τάλαντο του μεγάλου Geoffrey Rush. Η ματιά στο κτίσιμο της απαιτούμενης ατμόσφαιρας του Fallen, διαθέτει πραγματικά αισθητικό ενδιαφέρον από τον Αυστραλό, που ακολουθεί πιστά τις προσταγές θαμπάδας του Λυκόφωτος, το ζήτημα όμως που αντιμετωπίζει στην ανάπτυξη του το θέμα, μέσα από τα κενά, τις απορίες, τις τρύπες του σκριπτ, ουδέποτε ξεπερνιέται. Καστ της μόδας, παντελώς άσημο και πρωτοφανέρωτο στο κοινό, με την κοπελούδα να απαγγέλλει σαν ποίημα τις ατάκες της, τον ζόρικο μνηστήρα να κρύβει τις αδυναμίες του πίσω από την φράντζα και το έτερο τίμιο καλόπαιδο να εκκινεί την κούρσα με το αβαντάζ της μόστρας του Backstreet Boy, που μάλλον όταν φτάνει η στιγμή των ειδικών εφέ και τις άφιξης των φτερών στην πλάτη, δεν νοιάζει και κανέναν για το τι πρόκειται να του λάχει. Στην συνέχεια, είπαμε... Που θα εκτιμήσω πως πιθανότατα δεν θα καρτερήσουν ούτε οι πιο φανατικοί των σχετικών σινέ σειρών.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Μαΐου 2017 από την Seven Films

Εταιρική εκκαθάριση...

του zerVo (@moviesltd)

Είναι κάτι στιγμές που οι κυνικοί της παρέας, οι ορθολογιστές και ισοπεδωτές των πάντων, πετούν την εξυπνάδα, που έχουν κάπου κι εκείνοι ακούσει, καθώς η κουβέντα περιπλέκεται γύρω από ζητήματα γαμήλιας συμβίωσης. Μια σύμβαση είναι, μια με την σφραγίδα του νόμου κολεγιά, μια εταιρία. Με δύο συνεταίρους, εσχάτως όχι αναγκαστικά διαφορετικού φύλου, που ο καθείς κατέχει το μερίδιο του και σε βάθος χρόνου καλείται να συνεισφέρει εκείνα που μπορεί για να την διατηρήσει ζωντανή και στα πόδια της, για όσο το δυνατόν μεγαλύτερο διάστημα. Φιλοσοφία με γερή συμβολαιογραφική βάση, μηδενική όμως συναισθηματική κι ανθρώπινη. Ακόμη και στις συμφωνίες δια χειραψίας, το ψυχικό σκέλος είναι εκείνο που παίζει τον πιο βασικό ρόλο, οι οντότητες που δίνουν τα χέρια, οι μορφές τους. Τι συμβαίνει όμως όταν τελειώσει ο έρωτας? Πάει? Πέθανε ο δεσμός? Όχι! Δεν είναι εκείνος ο μοναδικός πυλώνας που πάνω του πέφτουν τα βάρη για να κρατήσει μια σχέση για πάντα στέρεη και δυνατή. Είναι κι άλλοι παράγοντες, ενδεχόμενα πολύ πιο ισχυροί...

Μετά από δεκαπέντε χρόνια γάμου, όπως όλα δείχνουν, ο Μπορίς και η Μαρί, βρίσκονται ένα μόλις βήμα πριν υπογράψουν κοινή συναινέσει το διαζευκτήριο. Εκείνος ανεύθυνος, δίχως ποτέ να έχει γνοιαστεί δευτερόλεπτο για το πως τα βγάζουν πέρα οικονομικά, έχει ανοίξει τρύπες και χρέη παντού, με τους τοκογλύφους να τον αναζητούν ακόμη και μέσα στο ίδιο του το σπίτι. Εκείνη, απόμακρη και ψυχρή, απογοητευμένη από την διαρκώς παιδιάστικη συμπεριφορά του συζύγου της και πολλές φορές παρακινούμενη από τις αρνητικές, για εκείνον, συμβουλές της φιλικής της συντροφιάς, δεν μπορεί πλέον να διανοηθεί πως μπορεί η παρτίδα τους να σωθεί. Και υπάρχουν και δύο παιδιά, δύο κοριτσάκια αγγελικά, που μέσα στην άγνοια της αθωότητας τους, θα ήθελαν πολύ, ο παιχνιδιάρης μπαμπάς τους και η λατρεμένη μαμά που τις φροντίζει να μείνουν για πάντα μαζί...

Ο έρως όμως έχει σβήσει από τις ψυχές των δύο, που μια φορά κι έναν καιρό ενώθηκαν σε σάρκα μία. Δεν υπάρχει πλέον καμία κοινή συνισταμένη στην πορεία τους, δεν βρίσκεται ο παραμικρός λόγος, όπως σθεναρά πιστεύουν (με άνισο καταμερισμό πίστης στον χωρισμό, είναι η αλήθεια και είναι προφανές ποιος αισιοδοξεί από τους δύο περισσότερο πως ο γάμος τους θα επιβιώσει) για να μείνουν μαζί και ακόμη κι αν διαφανεί στον ορίζοντα έστω και μια ηλιαχτίδα ελπίδας, σύντομα θα τρεμοσβήσει εν μέσω φασαριών, καυγάδων ίσως και ενδεχόμενων χειροδικιών. Να υποθέσουμε όμως, πως κάποια στιγμή της ζωής τους, ετούτοι εδώ οι δύο άνθρωποι αγαπήθηκαν, ερωτεύτηκαν, έκαναν σχέδια για το κοινό τους μέλλον, κάτω από την ίδια στέγη, δίνοντας όρκο πως θα μείνουν για πάντοτε μονοιασμένοι και αγαπημένοι? Όχι, κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν, αφού οι εικόνες που με σκληρό τρόπο μας σερβίρει το After Love, πείθουν πως ανάμεσα τους, πάντοτε πρέπει να υπήρξαν συρματοπλέγματα, που καθιστούν την γαμήλια επιλογή τους εξαρχής λανθασμένη...

Όπως λανθασμένη κρίνεται και στην πραγματική, πέραν της κινηματογραφικής, ζωή, η επιπόλαια τάση προς τον γάμο, όπως αναδεικνύει η στατιστική έρευνα, του χωρισμού ολοένα και περισσότερων ζευγαριών στον σύγχρονο Δυτικό κόσμο. Φαινόμενο που δεν γίνεται να εξηγηθεί εύκολα και έχει να κάνει περισσότερο με την αδυναμία κοινής, ομαδικής κρούσης, των ζητημάτων που καθημερινώς μαστίζουν την φαμίλια. Για να είμαι ειλικρινής πάντως, για να επιστρέφω στο επί της παρούσης καθαρόαιμα Φραντσέζικο καλλιτεχνικό πόνημα, χωρίς να υποκινούμαι από καμία τάση της υποστήριξης του ανδρός (ως άνδρας) με την ανευθυνότητα του Μπορίς, αλλά το κέφι, την λατρεία, την φλόγα που βγάζουν τα μάτια του, μπορώ να (συ)ζήσω. Με την μακρόστενη μουτράκλα της Κυράς, που είναι και τόσο αχώνευτα αδύνατη πανάθεμα την, ώστε να εκτοξεύει στα ουράνια την ολοήμερα στρίμα της, δεν διαβιώνεις ούτε δευτερόλεπτο. Τι της βρήκε ο φουκαράς, που για ενενήντα λεπτά δεν βγάζει ούτε μισό χαμόγελο, παραμένει μόνιμα καρφωμένη σε έναν καναπέ διαβάζοντας φιλοσοφικά βιβλία και μπορεί να ταιριάξει χνώτα μόνο με τις αλλεργικές κουμπαρομπεμπέκες?

Είναι πλέον αποδεκτό από την σινεφίλ κοινότητα, πως κάθε καινούργιο έργο που φέρει την υπογραφή του Joachim Lafosse, θα είναι το λιγότερο, πολύ ενδιαφέρον. Ο Βέλγος ντιρέκτορας από την εποχή του Nue Propriete και του Eleve Libre που στα μέρη μας είδαμε μόνο σε φεστιβάλς και πιο πρόσφατα του συνταρακτικής αφήγησης A Perdre La Raison, αλλά και τους πιο ακτιβιστικής δράσης Les Chevaliers Blancs, έχει αποδείξει πως είναι σπουδαίος μάστορας στην ανάπτυξη των ανθρώπινων χαρακτήρων των σεναρίων του. Ιστοριών βγαλμένων μέσα από την ίδια την ζωή και ικανών να μοιράσουν στην πλατεία ερωτήματα τέτοια, που θα τα πάρει μαζί της προς περαιτέρω επεξεργασία, ζορισμένη μην τύχει και κάτι παρόμοιο συμβεί και εντός των δικών της οικογενειακών τειχών.

Με όπλο του τις πανέμορφες ρεαλιστικές ερμηνείες του υπό διάλυση ζευγαριού που τις τελευταίες ημέρες της ύπαρξης του αφηγείται, δηλαδή ενός καταπληκτικού Cedric Kahn ως παλιμπαιδίζοντα κανακάρη, που ούτε καν ξέρει αν έχει μισό ευρώ στην τσέπη και μιας κατά πολύ λιγότερο λαμπερής από την περίοδο του Αρτίστα που την γνωρίσαμε, Berenice Bejo, με μηδενικό μακιγιάζ να αποδίδει την ταλαιπωρημένη "λογίστρια" Μαρί, το L'Economie Du Couple, φωτογραφίζει με σαφήνεια και ακρίβεια, τις δραματικές στιγμές κατάπτωσης ενός μοντέρνου ντουέτου, λίγο πριν επέλθει η οριστική καταστροφή. Του εμείς γι' αλλού κινήσαμε γι΄αλλού ανδρόγυνου, που κάτι τα συμφέροντα, κάτι οι ασυμφωνίες χαρακτήρων το έστειλαν μια ώρα αρχύτερα στην δικηγόρο. Ελλείψει αγάπης και αλληλεγγύης... Για την εταιρική εκκαθάριση. Μακάρι να μην είναι παντού έτσι.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Μαΐου 2017 από την Feelgood Ent.

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	The Fate of the Furious	UIP	3	120	23.007	273.804
2	The Boss Baby	Odeon	4	85	11.034	108.416
3	Life	Feelgood Ent.	2	54	6.140	23.076
4	Smurfs: The Lost Village	Feelgood Ent.	5	72	5.187	132.466
5	Patriots Day	Spentzos Films	1	30	3.668	3.668
6	Rock Dog	Tanweer	2	58	2.205	6.759
7	The Assignment	Odeon	1	29	1.950	1.950
8	The Eagle Huntress	Filmtrade	1	6	1.892	1.892
9	Beauty And The Beast	Feelgood Ent.	7	26	1.845	181.557
10	Norman	Tanweer	2	22	1.565	6.272