Movies Ltd

Η παρουσίαση των νέων ταινιών του μήνα, είναι μια προσφορά της κορυφαίας μπράντας ηχητικών συστημάτων KEF!

L'économie du couple / After Love

Δράμα - Γαλλία, Βέλγιο 2016, εγχρ., 100’

Σκηνοθεσία: Joachim Lafosse Σενάριο: Joachim Lafosse, Fanny Burdino, Mazarine Pingeot, Thomas van Zuylen Ηθοποιοί: Bérénice Bejo, Cédric Kahn, Jade Soentjens, Margaux Soentjens, Marthe Keller, Pascal Rogard, Catherine Salée, Ariane Rousseau, Philippe Jeusette, Francesco Italiano, Annick Johnson, Tibo Vandenborre Διανομή: Feelgood Ent.

Μετά από 15 χρόνια μαζί, η Μαρί και ο Μπορίς χωρίζουν. Αλλά ήταν εκείνη που αγόρασε το σπίτι στο οποίο ζουν με τα δύο παιδιά τους, ενώ από την άλλη είναι αυτός που το έχει ανακαινίσει. Τώρα είναι αναγκασμένοι να ζουν μαζί εκεί, αφού ο Μπορίς δεν έχει τα μέσα να πάει κάπου αλλού. Και όπως φαίνεται, κανείς τους δεν θα υποχωρήσει.

The Net

Δράμα - Νότια Κορέα 2016, εγχρ., 114’

Σκηνοθεσία: Kim Ki-duk Σενάριο: Kim Ki-duk Ηθοποιοί: Ryoo Seung-bum, Young-min Kim, Lee Won-keun, Guyhwa Choi Διανομή: Danaos Films

Ένας φτωχός ψαράς από τη Βόρεια Κορέα ξεκινά όπως κάθε πρωί για ψάρεμα. Το δίχτυ του πιάνεται στη μηχανή και η βάρκα του παρασύρεται στα ύδατα της Νότιας Κορέας. Το πόσο επικίνδυνο μπορεί να είναι αυτό το ατυχές γεγονός στην κορεατική χερσόνησο θα φανεί αμέσως μετά, όταν στην ελεύθερη πλευρά της, στη Νότια Κορέα, καλοθελητές αξιωματικοί κάνουν τα πάντα για να τον χρίσουν κατάσκοπο του καθεστώτος της Βόρειας Κορέας.

Ejdeha Vared Mishavad! / A Dragon Arrives

Δράμα - Ιράν 2016, εγχρ., 107’

Σκηνοθεσία: Mani Haghighi Σενάριο: Mani Haghighi Ηθοποιοί: Amir Jadidi, Homayoun Ghanizadeh, Ehsan Goudarzi, Kiana Tajammol, Nader Fallah Διανομή: AMA Films

Ένας ντετέκτιβ ανακρίνεται από την αστυνομία για μια υπόθεση που είχε αναλάβει 50 χρόνια πριν. Στις 23 Ιανουαρίου 1965, μία μέρα μετά τη δολοφονία του Ιρανού πρωθυπουργού, ένας πολιτικός κρατούμενος βρέθηκε κρεμασμένος μέσα σ’ ένα μισοχτισμένο πλοίο, δίπλα σ’ ένα νεκροταφείο στη μέση ενός έρημου νησιού. Ο θρύλος έλεγε πως κάθε φορά που θαβόταν κάποιος στο νεκροταφείο γινόταν σεισμός, κι έτσι ο ντετέκτιβ έπιασε δουλειά έχοντας στο πλευρό του έναν μηχανικό ήχου κι έναν γεωλόγο. Τι έχει απομείνει από εκείνη την έρευνα όταν ο φάκελος ξανανοίγει;

Tout en haut du monde

Animation - Γαλλία, Δανία 2016, εγχρ., 80’

Σκηνοθεσία: Rémi Chayé Σενάριο: Claire Paoletti, Patricia Valeix, Fabrice de Costil Ηθοποιοί: Christa Theret, Audrey Sablé, Rémi Caillebot, Féodor Atkine, Loïc Houdré, Thomas Sagols Διανομή: Weird Wave

Η Σάσα, μία νεαρή αριστοκράτισσα που μεγαλώνει στη Ρωσία στα τέλη του 19ου αιώνα, ονειρεύεται το Μεγάλο Βορρά και αγωνιά για την τύχη του παππού της, του Ολουκίν. Ένας διάσημος επιστήμονας και εξερευνητής της Αρκτικής, που ακόμα όμως δεν έχει επιστρέψει από την τελευταία εκστρατεία του για την κατάκτηση του Βόρειου Πόλου. Ο Ολουκίν έχει περάσει το πάθος του για εξερεύνηση και στη μικρή Σάσα, αλλά οι γονείς της, οι οποίοι έχουν ήδη δρομολογήσει το γάμο της κόρης τους, δεν το εγκρίνουν. Έτσι, η Σάσα επαναστατεί και πάει ενάντια στο πεπρωμένο που της έχουν ορίσει, φεύγει από το σπίτι και αποφασίζει να πάει να βρει τον παππού της στο μακρύ δρόμο για το Βορρά.

Apprentice

Δράμα - Σιγκαπούρη, Γερμανία, Γαλλία, Χονγκ Κονγκ, Κατάρ 2016, εγχρ., 96’

Σκηνοθεσία: Boo Junfeng Σενάριο: Boo Junfeng Ηθοποιοί: Firdaus Rahman, Wan Hanafi Su, Mastura Ahmad, Nickson Cheng, Boon Pin Koh, Crispian Chan, Sean Tobin, Gerald Chew Διανομή: Weird Wave

Ο Αϊμάν είναι ένας 28χρονος σωφρονιστικός υπάλληλος, που πρόσφατα μεταφέρθηκε στη μεγαλύτερη φυλακή της περιοχής. Ζει με τη μεγαλύτερη αδελφή του σε ένα μικρό συγκρότημα κατοικιών. Στο νέο χώρο εργασίας του, γίνεται φίλος με τον 65χρονο Ραχίμ, που, όπως αποδεικνύεται, είναι ο επικεφαλής των δημίων της φυλακής κι ένας από τους πιο δραστήριους εκτελεστές στον κόσμο. Όταν ξαφνικά ο βοηθός του Ραχίμ παραιτείται, ο Ραχίμ προτείνει στον νέο του φίλο να γίνει ο μαθητευόμενος του. Αυτό ταράζει τον Άιμαν, αφού ο Ραχίμ ήταν ο εκτελεστής του πατέρα του. Μπορεί ο Αϊμάν να αγνοήσει τη συνείδησή του και το παρελθόν που τον στοιχειώνει και να γίνει ο μαθητής του δημίου?

Mean Dreams

Θρίλερ - Καναδάς 2016, εγχρ., 105’

Σκηνοθεσία: Nathan Morlando Σενάριο: Kevin Coughlin, Ryan Grassby Ηθοποιοί: Sophie Nélisse, Josh Wiggins, Bill Paxton, Colm Feore Διανομή: Odeon

Η ιστορία του νεαρού Τζόνας και του κοριτσιού που μετακομίζει δίπλα του, Κέισι, την ώρα που ξεκινούν ένα ταξίδι που θα αλλάξει τη ζωή τους για πάντα. Όταν ένας τρυφερός, νεανικός έρωτας ξεσπά μεταξύ των δύο εφήβων, ο Τζόνας θα ανακαλύψει πως η συνεχής, κατ’ οίκον κακομεταχείριση της Κέισι έχει πλέον γίνει επικίνδυνη. Ο Τζόνας κάνει το πρώτο βήμα για την απόδρασή τους, κλέβοντας μία τσάντα που βρισκόταν στην κατοχή του διεφθαρμένου αστυνομικού πατέρα της Κέισι, Γουέιν, γεμάτη χρήματα που προέρχονται από εμπόριο ναρκωτικών. Με τα κλεμμένα μετρητά μοναδικό εφόδιο στην απόπειρά τους για μία καλύτερη ζωή, η Κέισι και ο Τζόνας εγκαταλείπουν τα σπίτια τους και, υπό το ανελέητο κυνήγι του Γουέιν, καλούνται να μάθουν το σκληρό τίμημα της επιβίωσης.

Fallen

Ρομάντζο Φαντασίας - ΗΠΑ, Ουγγαρία 2016, εγχρ., 92’

Σκηνοθεσία: Scott Hicks Σενάριο: Nichole Millard, Kathryn Price, Michael Ross Ηθοποιοί: Addison Timlin, Jeremy Irvine, Harrison Gilbertson, Joely Richardson, Juliet Aubrey, David Schaal, Hermione Corfield, Daisy Head, Malachi Kirby, Lola Kirke, Leo Suter Διανομή: Seven Films

Βασισμένη στο ομώνυμο best- seller, η ταινία αφηγείται την ιστορία της 17χρονης Λουσίντα (ή «Λους» όπως τη φωνάζουν), από τη στιγμή που φτάνει στο αναμορφωτήριο Σουόρντ εντ Κρος. Εκεί, η Λους παλεύει να βρει τη θέση της και δεν ξέρει ποιον να εμπιστευτεί. Βρίσκει τη φιλία στο πρόσωπο της Πεν, που γνωρίζει καλά τα κατατόπια του σχολείου. Σύντομα, την προσοχή της τραβούν δύο γοητευτικοί άντρες- ο Ντάνιελ και ο Καμ. Σε διαρκή αναζήτηση του παρελθόντος, η ντροπαλή Λους ανακαλύπτει ότι οι δύο άντρες είναι έκπτωτοι άγγελοι, που ανταγωνίζονται για τον έρωτα της επί αιώνες. Η Λους πρέπει να αποφασίσει που βρίσκεται η καρδιά της όσο ο παράδεισος αντιτάσσεται στην κόλαση σε μια επική μάχη για την αληθινή αγάπη.

Réparer les vivants

Δράμα - Γαλλία 2016, εγχρ., 103’

Σκηνοθεσία: Katell Quillévéré Σενάριο: Gilles Taurand Ηθοποιοί: Tahar Rahim, Emmanuelle Seigner, Anne Dorval, Bouli Lanners, Kool Shen, Monia Chokri, Alice Taglioni, Karim Leklou Διανομή: Rosebud 21

Όλα ξεκινούν τα ξημερώματα όταν τρεις νεαροί surfers βουτάνε στα θαλάσσια κύματα. Λίγες ώρες αργότερα,
στο δρόμο για το σπίτι, ένα ατύχημα θα συμβεί. Τώρα αποκλειστικά συνδεδεμένος σε ένα μηχάνημα υποστήριξης σε ένα νοσοκομείο στη Χάβρη, η ύπαρξη του Σιμόν είναι λίγο περισσότερο από ψευδαίσθηση. Εν τω μεταξύ,
στο Παρίσι, μια γυναίκα περιμένει τη μεταμόσχευση που θα της δώσει μια νέα ζωή.

Guardians of the Galaxy Vol. 2

Δράμα - ΗΠΑ 2017, εγχρ., 136’

Σκηνοθεσία: James Gunn Σενάριο: James Gunn Ηθοποιοί: Chris Pratt, Zoe Saldana, Dave Bautista, Vin Diesel, Bradley Cooper, Michael Rooker, Karen Gillan, Pom Klementieff, Elizabeth Debicki, Chris Sullivan, Sean Gunn, Sylvester Stallone, Kurt Russell Διανομή: Feelgood Ent.

Η διαγαλαξιακή ομάδα που έκλεψε την παράσταση στην πρώτη ταινία, επιστρέφει με μία καταιγιστική, επική, απόλυτα pop περιπέτεια με χιούμορ, πολλή μουσική (το Awesome Mixtape #2) και τον Peter Quill - γνωστό και ως Star-Lord- να σώζει ξανά το σύμπαν μαζί με τους εκκεντρικούς του φίλους, και κάποιους καινούριους, εξίσου εκκεντρικούς.

Σιγή...

του zerVo (@moviesltd)

Η μία και μοναδική παγκόσμια γλώσσα, η μόνη που γίνεται κατανοητή από τον καθένα, σε οποιαδήποτε γωνιά κι αν βρεθεί σε ετούτο τον πλανήτη, οιαδήποτε διάλεκτο κι αν χρησιμοποιεί στην καθημερινότητα του: Η Σιωπή! Δεν είναι λίγες οι φορές που δεν υπάρχουν, δεν βρίσκονται, δεν έχουν ακόμη ανακαλυφθεί οι κατάλληλες λέξεις για να εκφραστούν συναισθήματα ανάκατα και καθηλωτικά, σπαρακτικά και βασανιστικά, στιγμές που η γλώσσα αδυνατεί να εκφραστεί, δίνοντας την σκυτάλη στην σιγή, που πλέον έχει την δυνατότητα να πει τα πάντα. Δεν είναι δείγμα αδυναμίας, ούτε δειλίας, μηδέ αναισθησίας. Είναι σύνθημα άρνησης από το υποκείμενο, της ταυτότητας του μοναδικού λογικού και ομιλούντος όντος, στην αντίληψη πως συνάμα είναι και το πιο αποκρουστικό, απαίσιο, άψυχο. Απάνθρωπο! The Look Of Silence...

Ως επάγγελμα, ο Άντι, δηλώνει οπτικός και η δουλειά του είναι να περιδιαβαίνει τις πιο φτωχικές περιοχές της χώρας, για να μετρά την όραση των πιο γηρασμένων, συνήθως, κατοίκων, δίνοντας τους την ευκαιρία, να δουν τον κόσμο καλύτερα, μέσα από τα γυαλιά που θα τους προτείνει. Πατέρας δυο μικρών παιδιών και γιος υπερηλίκων απόμαχων αγροτών, ο μεσήλικας, εδώ και χρόνια νιώθει μέσα του το μαράζι να φουντώνει, γνωρίζοντας καλά τον άδικο τρόπο με τον οποίο έχασε την ζωή του, ο μοναδικός του αδελφός, ο Ρανλί, που έπεσε θύμα της φονικής μανίας των παραστρατιωτικών, κατά την διάρκεια του αιματηρού εμφυλίου πολέμου στην χώρα, την βασανισμένη ετούτη γωνιά γης, στην Νοτιοανατολική Ασία.

Ήταν 1965 όταν την διοίκηση της Ινδονησίας ανέλαβε ο στρατός, (αυτο)καλούμενος να επιβάλλει την τάξη υπό τον φόβο της έλευσης των ιδεωδών του ξενόφερτου κομμουνισμού στον τόπο. Υπό την προβοκατόρικη απειλή του κατακερματισμού των αξιών, στην αμιγώς Ισλαμική χώρα, τα τάγματα του θανάτου, θα συλλάβουν με απλές ενδείξεις και θα οδηγήσουν στην σφαγή, περισσότερους από ένα εκατομμύριο "κομμουνιστές", καθαρίζοντας, κατά τα πιστεύω τους, την κοινωνία από τα ζιζάνια, λαμβάνοντας μέρος ταυτόχρονα, σε μια από τις πλέον ανείπωτες και πολύνεκρες θηριωδίες στα χρονικά της ανθρωπότητας. Οι θρύλοι αναφέρουν πως οι όχθες του ποταμού Σνέικ, είχαν βαφτεί κατακόκκινες από το αίμα που έρεε άφθονο από τα άψυχα κορμιά των αποκεφαλισμένων αθώων. Και δίπλα σε αυτά, ένστολοι, με τις ματσέτες στα χέρια, περήφανοι που έστειλαν στον άλλο κόσμο, με τρόπο ντροπιαστικό και προσβλητικό για την ανθρώπινη υπόσταση, πανηγυρίζουν υψώνοντας ψηλά το σήμα της νίκης. Η Ινδονησία τους ανήκει και οποιοσδήποτε έστω κι ελαφρώς παρεκκλίνει από τα νερά τους γνωρίζει καλά το βάσανο που τον καρτερά, πριν ξεψυχήσει στο πεδίο της, άνευ δίκης, εκτέλεσης.

Σε συνέχεια του ανατριχιαστικού The Act Of Killing, που μας γνώρισε μέσα από φρικιαστικές λεπτομέρειες, όλες εκείνες τις στιγμές φονικής τρέλας που έλαβαν χώρα κατά την διάρκεια των εσωτερικών ταραχών στο απομακρυσμένο νησιωτικό σύμπλεγμα του Ινδικού Ωκεανού, έρχεται ένα επιπλέον επεισόδιο, από τα χέρια του ίδιου κινηματογραφιστή, για να αναδείξει την κατάσταση που επικρατεί στο ίδιο μέρος, σήμερα, μισό αιώνα κατοπινά. Κι όμως για τους πρωταγωνιστές της σφαγής τίποτα δεν έχει αλλάξει. Μηδενικές τύψεις, καμία συγκίνηση και μόνο υπερηφάνεια παραμένει μέσα τους να καίει για τα κατορθώματα τους. Καμία ένδειξη συγνώμης, απολογίας, συμπάθειας προς τα πρόσωπα εκείνα που βίωσαν την απώλεια των δικών τους, καμία συναίσθηση του πόνου που προκάλεσαν με τα όπλα τους, κανένας προσωπικός λόγος ανάληψης έστω και ενός μέρους της ευθύνης για τον τρόμο που σκόρπισαν παντού. Και τα πάντα, ακόμη εντός τους, κινούνται από τα νήματα της θρησκευτικής προσταγής - εννοείται πως πουθενά το Ιερό Βιβλίο της πίστης τους, δεν αναφέρει κάτι τέτοιο - όπως εκείνοι την αποκωδικοποιούν, δείγμα παρόμοιας αντίληψης των Γραφών του τότε, με το Τζιχαντιστικό σήμερα.

Άξονας της αφήγησης της ιστορίας είναι ο Άντι, που παρακολουθώντας τα λεγόμενα του προηγούμενου κεφαλαίου, όπως το κατέγραψε η κάμερα δύο χρόνια πριν, θα αποφασίσει συνοδευόμενος από τον οπερατέρ και εμπνευστή της ιστορικής καταγραφής Joshua Oppenheimer, να επισκεφτεί τις οικίες των σφαγέων. Για να συναντήσει εκείνους που στέρησαν το φως της ζωής από χιλιάδες αδύναμους πολίτες, μεταξύ των και του αγαπημένου του αδελφού. Άπαντες οι ογδοντάχρονοι έως και αιωνόβιοι, οι πρώην αξιωματικοί, γείτονες και συγγενείς ακόμη του νεκρού, μισό βήμα πριν παραδώσουν την ίδια την ψυχή τους, αρνούνται πεισματικά την μεταμέλεια και επιμένουν πως τα πάντα έγιναν για το καλό της πατρίδας. Προσβάλλοντας περισσότερο και από την μνήμη του απωλεσθέντος, την ίδια την οντότητα του πιο κοντινού του ανθρώπου, που δεν ζητά εκδίκηση, ούτε την παραδειγματική τιμωρία των εγκληματιών, αλλά μια ένδειξη συμπαράστασης και συμπόνοιας, για το Κακό που προκάλεσαν σε εκείνον, μα κυρίως στους φουκαράδες χαροκαμένους γονιούς του.

Είναι προς τιμήν του Άντι, που δεν εξάπτεται, δεν εκρήγνυται, δεν χειροδικεί, η ώρα που πρέπει να παραμείνει σιωπηλός, να μην πει κουβέντα, άχνα, να μην κραυγάσει τον καημό του, ενάντια στα σιχαμερά καθάρματα που ζωγραφίζουν κιόλας σε μπλοκάκια με στόμφο και καμάρι τα σουβλίσματα και τους ακρωτηριασμούς των Κομμουνιστών, πίνοντας ακολούθως το αίμα τους για να ξανανιώσουν. Αυτό το παραλήρημα της παράνοιας, που παρόμοια έχει βυθίσει στην σιγή ολάκερη την σύγχρονη πραγματικότητα της Ινδονησίας, του παραδεισένιου τουριστικού προορισμού, που δεν επιθυμεί παρά να θάψει στην λήθη όλα όσα συνέβησαν στο μοχθηρό παρελθόν, χωρίς να στείλει ραβασάκια τιμωρίας σε κανέναν θύτη, συνεργό του ολοκαυτώματος. Αντιθέτως, οι ίδιοι φονιάδες ή οι διάδοχοι τους, λογικά κατέχοντες τα υψηλά αξιώματα ακόμη και σήμερα, σπέρνουν παντού τον φόβο της κομμουνιστικής και άθεης απειλής.

Παραπληρωματικά με το Act Of Killing, λειτουργεί, ολοκληρώνοντας τον δίπτυχο κύκλο, το δεύτερο πάνω στο ίδιο θέμα, έργο του πολυβραβευμένου Τεξανού ντοκιμαντερίστα. Που με την αλληγορία της σεναριακής χρήσης του επαγγελματία οπτικού, δίνει μια παραλλαγή του ζητήματος που ήδη επεξεργάστηκε, από μια άλλη διάσταση, πιο τωρινή και λιγότερο παρελθοντική, παρομοίως, ίσως και περισσότερο ανά περιόδους, πιο ανατριχιαστική και horror από την προηγούμενη. Μπορεί οι ιστορικές αναφορές, να μην σοκάρουν το ίδιο, έχοντας ήδη γίνει γνωστές από το πρώτο μισό, δεν είναι αυτός όμως κι ο σκοπός, αλλά η ανάδειξη της διαχρονικότητας του ζητήματος και η σημαντική πιθανότητα, για εξίσου ασήμαντο αφορμή στο κοντινό μέλλον. Οι Ινδονήσιοι με την σιωπή τους, απέφυγαν να διδαχτούν την πικρή αλήθεια, δεν την αντιμετώπισαν πρόσωπο με πρόσωπο, δεν εκτίμησαν τα δεινά που μοίρασε κι ενδεχόμενα κάποια στιγμή θα την επαναλάβουν. Και το άσχημο είναι που γνωρίζω κι άλλους λαούς - όχι μην πηγαίνεις μακρυά - που δεν πήραν το μάθημα τους και γυροφέρνουν σε καταστάσεις γύψινες και ζοφερές. Και αυτούς δεν έχει βρεθεί μηδένας Oppenheimer να παλέψει να τους ξυπνήσει...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 27 Απριλίου 2017 από την Filmcenter Trianon

Φεμινισμός εκεί που δεν τον περιμένεις!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

I believe I can fly

Ο Otto Bell κατάγεται από τη Βόρεια Αγγλία αλλά ζει στο Μανχάτταν. Διατηρεί ένα εμπορικό στούντιο κινηματογραφιστών και σχεδιαστών με έδρα τη Νέα Υόρκη. Έχει σκηνοθετήσει πάνω από δεκαπέντε ταινίες ντοκιμαντέρ σε μακρινές χώρες όπως η Ουγκάντα, η Ιαπωνία, η Αίγυπτος και το Βιετνάμ, για μεγάλες εταιρίες όπως η IBM και η Philips. Σε διάρκεια μιας δεκαετίας, έχει αναλαβει τη σκηνοθεσία και παραγωγή πολυβραβευμένων διεθνών προγραμμάτων, όπως οι «Horizons» στο BBC World News και το «Shûnya» στην Times Now της Ινδίας. Ο Otto είναι απόφοιτος του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης και του Προγράμματος Υποτροφιών WPP.

Αφηγήτρια στην ταινία The Eagle Huntress είναι η Daisy Ridley, η οποία έγινε γνωστή παγκοσμίως ως η πρωταγωνίστρια του «Star Wars: Η δύναμη ξυπνάει». Μάλιστα, της άρεσε τόσο πολύ η ταινία ώστε ζήτησε – και πήρε – credit executive producer! Στους τίτλους τέλους δε ακούγεται ακόμα-ένα-πολύ-όμορφο-τραγούδι-από-την-υπερπαραγωγική-Sia! Ο τίτλος του: «Angel by the Wings».

Σύνοψη: Η Αϊσολπάν είναι ένα 13χρονο κορίτσι, νομάδας του Καζακστάν στα Όρη Αλτάι, που έχει αποφασίσει να γίνει κυνηγός με αετό, σαν τον πατέρα της. Είναι το πρώτο κορίτσι σε 12 γενιές της οικογένειάς της, που θέλει να γίνει κυνηγός με αετό. Για να το πετύχει, αρχικά πρέπει να βρει τον αετό που θα εκπαιδεύσει. Κατεβαίνοντας έναν απόκρημνο βράχο με το σχοινί, η Αϊσολπάν βρίσκει ένα νεογέννητο αετόπουλο στη φωλιά του ενώ η μητέρα του κάνει κύκλους πάνω από το κεφάλι της. Μετά από μήνες προπόνησης, ο πατέρας της είναι έτοιμος να θεσει τις ικανότητές της σε δοκιμασία. Έτσι, η Αϊσολπάν συμμετέχει σε ένα διάσημο διαγωνισμό, το φεστιβάλ του Χρυσού Αετού, και αντιμετωπίζει 70 από τους μεγαλύτερους κυνηγούς του Καζακστάν στη Μογγολία. Όμως, η πιο επίπονη πρόκληση δεν έχει έρθει ακόμη, αφού η ιεροτελεστία για κάθε νέο κυνηγό με αετό είναι να λάβει μέρος σε ένα κυνήγι. Η Αϊσολπάν πρέπει να ιππεύσει μαζί με τον πατέρα της σε επικίνδυνα τοπία, ψηλά στα παγωμένα βουνά, με θερμοκρασίες 40 βαθμών κάτω από το μηδέν, ώστε να αποδείξει ότι είναι μια αληθινή κυνηγός με αετό. Κι αφού τα καταφέρει όλα αυτά, μετά από χρόνια, θα απελευθερώσει τον αετό της μετά από χρόνια, ώστε ο κύκλος της ζωής του να συνεχιστεί.

Η άποψή μας: Ας ξεκινήσουμε με τα θετικά: αυτό είναι ένα... χαρούμενο ντοκιμαντέρ! Κωμωδίες δεν γυρίζονται πολλές πλέον κι όσες γυρίζονται δυστυχώς δεν σε κάνουν να γελάσεις, η πραγματικότητα γύρω μας είναι άθλια, κατήμαυρη και χωρίς πολλές ευκαιρίες για εκτόνωση, οπότε τούτο το μικρό το δέμας φιλμ έρχεται με καταφανή στόχο να... φτιάξει τη μέρα σε όσους το δουν! Η παραγωγή είναι άψογη, τα εναέρια πλάνα σου κόβουν την ανάσα και γενικά ο φακός του σκηνοθέτη μας συστήνει έναν άγνωστο κόσμο. Μια δυσπρόσιτη περιοχή της γης αγέρωχης ομορφιάς, στο αφιλόξενο για τους ανθρώπους περιβάλλον της οποίας ζουν και αναπνέουν μέλη ενός ιδιαίτερου λαού. Ναι, οι άνθρωποι εδώ κάνουν βίωμά τους την αρμονική συνύπαρξη με τη φύση. Ακόμα και η... ληστεία του αετόπουλου από τη φωλιά του και από τη μητέρα του είναι... δανεική: οι νομάδες χρησιμοποιούν τον αετό για εφτά χρόνια και μετά τον επιστρέφουν στη φύση!

Μια τέτοια τελετουργία βλέπουμε την αρχή της ταινίας, σκηνή που βγάζει ατόφια συγκίνηση. Από την άλλη, βλέπουμε μια ιστορία γυναικείας ενδυνάμωσης. Σε ένα χώρο όπου κανείς δεν θα μπορούσε να το διανοηθεί, ένα κορίτσι ονειρεύεται το ακατόρθωτο – και το πετυχαίνει! Έχοντας μάλιστα στο πλευρό του την οικογένειά του! Σπάζοντας παραδόσεις, διαλύοντας ταμπού. Ναι, είναι ένα κορίτσι που μπορεί να βάφει τα νύχια του με τη φτηνή του όζα αλλά τολμάει κάτι που πολλά συνομήλικά του κορίτσια σε χώρες της πολιτισμένης δύσης ούτε που θα το διανοούνταν! Ως εδώ, όλα καλά. Όμως...

Η συνεχής παρουσία της γλυκερής μουσικής σε όλα τα πλάνα της ταινίας είναι το λιγότερο σπαστική. Οι «παρεμβάσεις» των διαφόρων τυπάδων, των γηραιών, εκείνων με τα παλιά μυαλά, θυμίζουν διαγωνιζόμενους στο masterchef ή εν πάση περιπτώσει στο reality της επιλογής σας. Και κυρίως αυτό: νιώθεις λίιιιιγο περισσότερο απ' όσο θα έπρεπε πως όλο αυτό είναι κάαααπως στημένο. Όχι; Αν είστε... καλοί άνθρωποι ή σε καλό mood, αυτό περί στησίματος δεν θα σας νοιάξει καθόλου. Οι υπόλοιποι, ας δούμε κάτι άλλο, ε;

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 27 Απριλίου 2017 από την Filmtrade

Μαμά, γερνάω

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Μάνα είναι μόνο μία!

Τα γράφαμε την προηγούμενη εβδομάδα, με αφορμή την έξοδο στη χώρα μας της προηγούμενης ταινίας του Marco Bellocchio «Αίμα από το αίμα μου», εννοείται ότι ισχύουν και στη συγκεκριμένη περίπτωση: 52 ολόκληρα χρόνια έχουν περάσει από τότε που ο Marco Bellocchio έβγαλε την πρώτη του, σπουδαία, μεγάλου μήκους ταινία «Γροθιές στην τσέπη» (I pugni in tasca, 1965) στις κινηματογραφικές αίθουσες. Αισίως, με τούτη εδώ, έχει φτάσει στο να έχει σκηνοθετήσει 25 μεγάλου μήκους ταινίες μυθοπλασίας! Στα 78 του χρόνια ο θρυλικός αριστερός (και μαοϊκός μη σου πω) σκηνοθέτης συνεχίζει ακάθεκτος – στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως, επειδή το σενάριο δεν είναι δικό του και βασίζεται σε άλλη πηγή, δεν υπάρχει ως πλαίσιο δράσης η ιδιαίτερη πατρίδα του, κάτι που είναι σύνηθες στις ταινίες του.

Το σενάριο της ταινίας Fai Bei Sogni (Sweet Dreams) λοιπόν βασίζεται στο ομώνυμο αυτοβιογραφικό best seller (για την Ιταλία) του δημοσιογράφου Massimo Gramellini. Η συγκεκριμένη ταινία αποτέλεσε το φιλμ έναρξης του τμήματος «Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών» στο περασμένο φεστιβάλ των Καννών.

Η υπόθεση: Τορίνο, 1969. Η ειδυλλιακή παιδική ηλικία του 9χρονου Μάσιμο κατακρημνίζεται από το μυστηριώδη θάνατο της πολυαγαπημένης του μητέρας. Κανένας δεν του εξηγεί πως έγινε. Κι ο πιτσιρικάς αρνείται να δεχτεί αυτήν τη βίαια απώλεια, ακόμα και όταν ο παπάς του λέει πως η μητέρα του βρίσκεται πλέον στον παράδεισο. Χρόνια αργότερα, κατά τη δεκαετία του '90, ο Μάσιμο έχει γίνει ένας αναγνωρισμένος δημοσιογράφος, έχοντας κάνει ένα πέρασμα και από τον αθλητικό τύπο. Μετά την παραμονή του στη Βοσνία όπου κατέγραφε τα τεκταινόμενα στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας κι ιδιαίτερα όσα έλαβαν χώρα στο Σαράγιεβο, αρχίζει να υποφέρει από κρίσεις πανικού. Καθώς ετοιμάζεται να πουλήσει το διαμέρισμα των γονέων του ο Μάσιμο αναγκάζεται να ξαναζήσει το τραυματικό παρελθόν του. Η Ελίζα, μια γιατρός με κατανόηση, ίσως να μπορεί να βοηθήσει τον τσακισμένο ψυχολογικά Μάσιμο να ανοιχτεί επιτέλους και να αντιμετωπίσει τα παιδικά του τραύματα.

Η άποψή μας: Οι άντρες του ευρωπαϊκού νότου έχουμε μια ιδιαίτερη σχέση με τη μητέρα μας. Οι Ιταλοί είναι οι πιο διάσημοι «μαμάκηδες» όλου του κόσμου. Λατρεύουν τις μητέρες τους μέχρι τα βαθιά τους γεράματα! Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι λίγο αντεστραμμένα: οι Ελληνίδες μάνες λατρεύουν τους γιους τους. Ανησυχούν όταν βγαίνουν έξω και περιμένουν να επιστρέψει ο κανακάρης τους σπίτι ακόμα κι αν είναι 40 και 50 ετών ο... κανακάρης! «Μπουφάν να βάλεις», σου λέει, «Δεν σε ταΐζουν εκεί που είσαι;» σε ρωτάει ντεμέκ από ενδιαφέρον. Ε, λοιπόν, αυτήν την ιδιαίτερη σχέση μητέρας και γιου αλά ιταλικά σκιαγραφεί εδώ ο Bellocchio. Και μάλιστα το κάνει σε ευθεία... αντίθεση με βασικό στοιχείο πλοκής της πρώτης του ταινίας, «Γροθιές στην τσέπη», όπου ένας νεαρός δολοφονεί τη μητέρα του! Μόνο που εδώ το... παρακάνει! Μια ταινία 134 λεπτών όπου ο βασικός πρωταγωνιστής δεν μπορεί να ξεπεράσει τον χαμό της μητέρας του; Too much!

Υπάρχουν σκηνές που έχουν ενδιαφέρον, όπως εκείνη όπου μητέρα και γιος χορεύουν twist ή που παρακολουθούν μαζί τηλεόραση αλλά το χαλαρό δέσιμό τους και η φλυαρία δεν λειτουργούν υπέρ της ταινίας. Για άλλη μια φορά ο Bellocchio κάνει σινεμά με τους δικούς του όρους, χωρίς παραχωρήσεις στο θεατή. Θέλω να πω, μια χαρά μελόδραμα θα μπορούσε να είναι όλο αυτό, αλλά ο σκηνοθέτης ποσώς ενδιαφέρεται. Δίνει τη δική του οπτική στα δρώμενα και σχολιάζει το γενικό (η κατάσταση της Ιταλίας) με βάση το ειδικό (η πορεία του Μάσιμο) καθώς τέμνει πλαγίως πολλές από τις θεματικές με τις οποίες έχει ασχοληθεί στο παρελθόν. Όπως έχει πει χαρακτηριστικά ο ίδιος: «Η ιστορία με επηρέασε βαθιά γιατί αναγνώρισα πολλά θέματα από τις ταινίες μου. Οικογένεια, μητέρες, πατέρες, το σπίτι σε περίοδο 30 ετών, σε περίοδο ραγδαίων εξελίξεων στην Ιταλία». Κι ενώ στο βιβλίο όλη η αφήγηση γίνεται με ένα συνεχόμενο φλασμπάκ, στην ταινία ο Bellocchio πηγαινοέρχεται μια στο παρόν, μια στο παρελθόν και βλέπουμε τον ήρωα μια όταν είναι 9 χρονών και μεγαλώνει και μια στο σήμερα, όπου προσπαθεί να αντιμετωπίσει τα φαντάσματα του παρελθόντος. Κάτι που επίσης είναι στην κρίση του θεατή στο αν λειτουργεί υπέρ της ταινίας.

Εκείνο που σίγουρα λειτουργεί υπέρ της ταινίας είναι η υπέροχη παρουσία της Berenice Bejo, στο ρόλο της γιατρού. Κάθε φορά που εμφανίζεται στη μεγάλη οθόνη (και δυστυχώς είναι λίγες σε σχέση με ολόκληρη την ταινία) το πράγμα αποκτά ενδιαφέρον. Βέβαια, και πάλι είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς πως ένας τέτοιος ζεστός και τρυφερός άνθρωπος θα μπορούσε ποτέ να βρει ενδιαφέροντα έναν μονίμως μουτρωμένο, καταθλιπτικό και γκρινιάρη άντρα. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Ο Bellocchio λοιπόν δεν έκανε εδώ το θαύμα του. Οι λάτρεις του έργου του δεν θα απογοητευθούν. Οι άμαθοι και οι «είμαι πολύ σινεφίλ, πάω μια φορά το μήνα σινεμά» όμως, θα κλοτσήσουν. Και οι πιο ψύχραιμοι θα βρουν τα καλά αλλά θα υπογραμμίσουν και τα κακά...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 27 Απριλίου 2017 από την Seven Films

του Walter Hill. Με τους Michelle Rodriguez, Sigourney Weaver, Tony Shalhoub, Anthony LaPaglia, Yvette Nicole Brown, Terry Chen, Paul McGillion, Caitlin Gerard, Zak Santiago

Penis / Off

του zerVo (@moviesltd)

Δίχως δεύτερη σκέψη, η περίπτωση της αυτοδικίας, της πράξης δηλαδή που ο θεωρούμενος εαυτόν αδικημένο, αρματώνεται αυτόκλητα την στολή του τιμωρού, αποτελεί την υπ αριθμόν ένα βάση των περιπετειών δράσης, από τον καιρό που το είδος έκανε την εμφάνιση του. Λογικό κι επόμενο είναι σε βάθος χρόνου, να έχουν λίγο πολύ εξαντληθεί σεναριακά όλες οι πιθανές και απίθανες εκδικητικές ιστορίες που θα μπορούσε να φανταστεί το σινεμά στην προσπάθεια του να εκτοξεύσει στα ύψη το σασπένς και την αδρεναλίνη και να αποδώσει ορθότερα το δόγμα του οφθαλμόν αντί οφθαλμού. Σύμφωνοι, στην περίπτωση του The Assignment πάντως, οι ευρηματικοί σκρίπτερς δεν έμειναν απλώς στο βγάλσιμο των ματιών των αντιμαχόμενων, αλλά προχώρησαν, αρκετά πιπεράτα είναι η αλήθεια, στους διαμελισμούς ποινής, κατεβαίνοντας περίπου μισό μέτρο παρακάτω...

Πίσω από τα κάγκελα της φυλακής θα περάσει το υπόλοιπο της ζωής της, η εκκεντρική επιστήμονας και επιδέξια πλαστική χειρουργός Δρ Ρέιτσελ Κέι, έχοντας κριθεί ένοχη για το μακελειό με τους μια ντουζίνα δολοφονημένους μπράβους, που έλαβε χώρα στα έγκατα του εργαστηρίου της. Δίχως ποτέ να έχει πάψει να υποστηρίζει την αθωότητα της, αλλά και επιδεικνύοντας ιδιαίτερη ψυχραιμία για την δύσκολη κατάσταση που έχει περιέλθει, σε βαθμό που να έχει κριθεί από τους υπευθύνους του σωφρονιστικού ιδρύματος που την παρακολουθούν, ως παρανοϊκή, η διακεκριμένη και πάμπλουτη γιατρός μονάχα δυο λέξεις έχει να πει σε όσους την ρωτούν, τι ακριβώς συνέβη εκείνο το μοιραίο βράδυ: Φρανκ Κίτσεν!

Επαγγελματίας δολοφόνος, που σκοτώνει δίχως τύψεις, αρκεί το συμβόλαιο θανάτου που αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας να γράφει πενταψήφιο νούμερο στην επιταγή που το συνοδεύει, είναι ο Φρανκ, ένας μοναχικός εκτελεστής, που πληρώνεται καλά για να βγάλει από την μέση αποβράσματα που μπαίνουν στο στόχαστρο του υποκόσμου. Εν αγνοία του, ένα από τα θύματα του, πριν από καιρό, είναι ο αδελφός της πασίγνωστης χειρουργού Κέι, η οποία ξεσπώντας πάνω του όλη της μανία, θα τον αιχμαλωτίσει και θα τον οδηγήσει στο χειρουργικό τραπέζι, αφαιρώντας του ότι πολυτιμότερο διαθέτει, τον ανδρισμό του και μετατρέποντας τον, με την αρωγή των συμπληρωματικών ορμονών σε μια...κανονικότατη γυναίκα!

Ίσως το σοκ του θεατή στην αντίληψη πως το μόριο του μάτσο και γυναικά Λατίνου έχει με μαεστρία αφαιρεθεί και στην θέση του έχουν τοποθετηθεί θηλυκά όργανα, να είναι μεγαλύτερο και από εκείνο του ίδιου του μισθοφόρου φονιά, την ώρα που καταλαβαίνει πως...κάτι του λείπει. Άλλωστε ελάχιστες στιγμές πιο πριν, στην καθόλου γραμμική αφήγηση που χρησιμοποιεί το φιλμ για να ξετυλίξει την πλοκή του, έχει φροντιστεί κατάλληλα να επιδειχθεί το προικισμένο μέγεθος που του πέους, που εντός ολίγου θα αναπαύεται εν ειρήνη. Έτσι λοιπόν το πρώτο μέρος της αυτοδικίας, όπως την προβάλλει το The Assignement (σε αρκετές αγορές κυκλοφορεί και ως Tom Boy, για χάρη της πρωτότυπης short story που δίνει τον κλώτσο στην υπόθεση να κυλήσει) ολοκληρώνεται αρκετά γοργά στην χρονική εξέλιξη, με την ντοκτορέσσα να στέλνει στην αιώνια κόλαση και όχι να τιμωρεί με θάνατο, αυτόν που στέρησε την ζωή του υπερχρεωμένου τζάνκι αδελφούλη της.

Συνεπώς από το σημείο αυτό και κατοπινά ξεκινά μια δεύτερη διαδικασία, τώρα θα δεις τι θα σου κάνω, που οι ρόλοι αντιστρέφονται και την εκδίκηση πλέον αποζητά η αγριεμένη ομορφούλα πιστολέρο, που μπορεί πια να διαθέτει στήθος και καμπύλες, αλλά η ψυχή ακόμη σκέφτεται αντρίκια και παντελονάτα. Γενικότερα δηλαδή ισχύει αυτή η συνθήκη - λογικό - και δεν περιορίζεται απλώς στα της μανίας, να πληρώσουν με το ίδιο τους το αίμα, όσοι στέρησαν από τα σκέλια του Φρανκ, το μονάκριβο αγαθό. Για να λέμε την αλήθεια, το ειδύλλιο που παίζει στο φόντο των σκοτωμών, μάλλον άχρωμο και καταπραυντικό του δυνατού τέμπο είναι, ενώ δεν δένει και τόσο καλά με την γενικότερη εξέλιξη, που για όσους δεν πολυσκέφτονται την ώρα που παρακολουθούν, τι μπορεί να συμβεί στο τέλος, διαθέτει την μικροεκπληξούλα του λίγο πριν πέσει η αυλαία.

Της παγερής κοψιάς Sigourney Weaver, που ο χρόνος, στα 70 της κοντά, εμφανώς πλέον έχει αφήσει τα σημάδια του στο πρόσωπο της και υποδύεται την γιατρό με τα μαγικά δάκτυλα, ρελάνς παλεύει να κάνει το διπλού φύλου, μελαχρινό και εκφραστικό πρόσωπο της Michelle Rodriguez, της Ρικάνας που κορμάρα έχει, ευκινησία διαθέτει, πειστικότητα δεν της λείπει, πρώτο βιολί όμως δεν θα γενεί ποτές. Η Λέτι, εδώ, ρισκάρει αρκετά, από την μια αποδίδοντας για το μισό έργο έναν χαρακτήρα (εντελώς) άλλου φύλου, ενώ κατοπινά δεν διστάζει ακόμη και να τσαλακώσει την ελκυστική της εικόνα, επιχειρώντας μια ολόγυμνη, πλην καταματωμένη, εμφάνιση. Γενικά το κορίτσι από την πρώτη φορά που το γνωρίσαμε, έμοιαζε αγριεμένο, οπότε για τον συγκεκριμένο ρόλο, μια χαρά κάθισε στην όχι ιδιαίτερα πλούσια παραγωγή της ανεξάρτητης SBS.

Με ψήγματα της Pulp Fiction κουλτούρας στην αισθητική της, ενέσεις θεματικές από μια εκ των κορυφαίων στιγμών του είδους - το Face / Off που φέτος συμπληρώνει είκοσι χρόνια ζωής, είναι πολύ μπροστά στο περιπετειώδες genre, ακόμη και σήμερα - και με την υπογραφή ενός εκ των πιο σημαντικών ντιρεκτόρων του είδους, του Κυρίου 48 Ώρες, μεταξύ άλλων, Walter Hill, η Διπλή Εκδίκηση, στέκει αξιοπρεπέστατα ως ένα πολύ προσεγμένο B-movie. Διαθέτοντας προσωπικότητα και παλμό, ευρηματικές σεκάνς φονικών και ναρέισον που δεν συναντάς εύκολα στις τσάτρα πάτρα περιπετειούλες της σειράς, αλλά κι ένα ερμηνευτικό ντουέτο όμορφα επιλεγμένο, το φιλμ παρέα με τις ακρότητες και τις υπερβολές που το συνοδεύουν, μια χαρά πρόταση ορίζει για το διψασμένο και παλιομοδίτικο πιστολίδι, κοινό.

Ενότητα κόντρα στον φόβο!

του zerVo (@moviesltd)

Ως Patriot's Day ορίζεται μια από τις σημαντικότερες εθνικές γιορτές των ΗΠΑ, κατά την οποία τιμάται η επέτειος της απαρχής των μαχών του Λέξινγκτον και του Κόνκορντ, των πρώτων δηλαδή που έλαβαν χώρα κατά την έναρξη της Αμερικάνικης Επανάστασης. Συνήθως ο εορτασμός έχει σταθερή ημερομηνία, την 19η Απριλίου κάθε χρόνου, εκτός από τις ειδικές περιπτώσεις κάθε Πολιτείας, που έχει καθεμιά παραδοσιακά ορίσει την δική της Πατριωτική Ημέρα. Όπως συμβαίνει στην Μασαχουσέτη, όπου οι εκδηλώσεις έχουν τριήμερη διάρκεια, πραγματοποιούνται πάντα το τρίτο Σαββατοκύριακο του Απρίλη και κορυφώνονται την επερχόμενη Δευτέρα, όπου στην πρωτεύουσα του Στέιτ, την Βοστόνη, διοργανώνεται ο φημισμένος Μαραθώνιος της πόλης, με περισσότερους από 30.000 συμμετέχοντες κάθε χρόνο και περίπου μισό εκατομμύριο θεατές να παρακολουθούν τον άθλο τους, σε όλη αυτή την διαδρομή των 42 χιλιομέτρων...

15 Απριλίου 2013. Η μεγαλύτερη ημέρα του χρόνου ξημερώνει για την Βοστόνη, που δηλώνει πανέτοιμη να φιλοξενήσει το κορυφαίο αθλητικό γεγονός, καθώς μυριάδες δρομείς, επαγγελματίες μα κυρίως ερασιτέχνες, θα ξεχυθούν στις λεωφόρους τους, συμμετέχοντας στην Μαραθώνια κούρσα. Εκατοντάδες αστυνομικοί, αμέτρητοι εθελοντές, γιατροί, νοσηλευτές, όλοι όσοι απαιτούνται για την διεξαγωγή του δρόμου, βρίσκονται στις θέσεις τους, προκειμένου να μην προκληθεί το παραμικρό συμβάν που ενδεχόμενα θα προκαλέσει αναστάτωση στους παρευρισκόμενους, θεατές ή δρομείς. Παρόλη την προετοιμασία των Αρχών, το Κακό θα συμβεί εκεί λίγο πριν τον τερματισμό, όταν δύο αυτοσχέδιοι εκρηκτικοί μηχανισμοί θα πυροδοτηθούν, σκορπίζοντας τον τρόμο στο κοινό, αφήνοντας πίσω τους διαμελισμένους τραυματίες στην άσφαλτο να δίνουν μάχη για την ζωή και τρεις νεκρούς, ανάμεσα τους κι ένα άτυχο παιδάκι μόλις οκτώ ετών...

Για τον πάντοτε αυθόρμητο στις πράξεις του και ορκισμένο να προστατεύει και να υπηρετεί τους πολίτες, αστυνομικό του τμήματος της πόλης, Τόμι Σόντερς, η παρουσία του ως υπευθύνου ασφαλείας στο φίνις της διαδρομής, δεν είναι εκείνο που θα επιθυμούσε ως ένστολος. Η κακή του διαγωγή κατά το πρόσφατο παρελθόν, τον έχει οδηγήσει ένα μόλις βήμα πριν την διαθεσιμότητα, συνεπώς η επιστροφή του στην ενεργό δράση, θα πραγματοποιηθεί μέσα από μικρότερης σημασίας αποστολές, που πρέπει να τις φέρει εις πέρας αδιαμαρτύρητα. Το απρόβλεπτο βομβιστικό συμβάν, που θα το βιώσει από πρώτο χέρι, θα τον οδηγήσει να ζητήσει περαιτέρω πρωτοβουλίες από τους ανωτέρους του, στην εξεύρεση των τρομοκρατών, που έχουν εξαφανιστεί, δίχως να αφήσουν πίσω τους το παραμικρό ίχνος...

Βασισμένη στα πραγματικά περιστατικά που συγκλόνισαν την κοινωνία της ιστορικής μεγαλούπολης, στο πιο αιματηρό εξτρεμιστικό κτύπημα (έως τότε) κατόπιν της μοιραίας 11ης Σεπτεμβρίου, συμπληρωμένη με τους απαιτούμενους φανταστικούς χαρακτήρες (όπως ο κεντρικός ήρωας) προς χάρη της δραματουργίας, είναι η τελευταία σκηνοθετική απόπειρα του Peter Berg, δημιουργού φασαριόζικων φιλμς κατά το παρελθόν, όπως τα Hancock, Battleship, Deepwater Horizon και Lone Survivor. Εκ πρώτης όψης δηλαδή ταινιών που δεν ανήκουν σε ένα και μοναδικό φιλμικό είδος και που διακρίνονται από σημαντική ποιοτική ανισότητα μεταξύ τους. Εδώ πάντως η καλλιτεχνική αξία του κινηματογραφικού χρονικού της μαύρης ημέρας για την Βοστόνη, παίζει κάπου ενδιάμεσα στην σκάλα αξιολόγησης, μιας και το σενάριο μεν είναι αξιοπρεπές, η εκτέλεση του όμως μοιάζει πολύ περισσότερο πατριωτική, από όσο ίσως θα έπρεπε.

Γύρω από τον βασικό άξονα της πλοκής, τον προβληματισμένο από την υποβάθμιση του μπάτσο - o Mark Wahlberg που ηγείται ενός αξιολογότατων ονομάτων υποκριτικού συνόλου - κτίζονται δευτερεύουσες ρουμπρίκες δραματικής έως ηρωικής υφής, που αφορούν στο νεαρό ζευγάρι που ακρωτηριάστηκε, αλλά διατήρησε ακέραιη την αγάπη του, στον πιτσιρικά απαχθέντα Κινεζάκο που βοήθησε τα μέγιστα την επιχείρηση, στον παλαίμαχο όφισερ των προαστίων που λίγο πριν την συνταξιοδότηση του ψάχνει την συμμετοχή του σε μια εκτός της ρουτίνας Mission Impossible, στην διαρκή κόντρα μεταξύ των φορέων αστυνόμευσης, πρακτόρων, FBI, CIA, NSA και ξέρω γω τι άλλο, που η καθεμιά διεκδικεί για πάρτη της, την δόξα της σύλληψης. Στο πολύ μακρινό φόντο, στήνονται οι υπαίτιοι του μακελειού, οι φανατικοί φονταμενταλιστές - τζιχαντιστές - εχθροί, που απλώς συμμετέχουν στην γραμμική αφήγηση, δίχως ποτέ να τους δίνεται ο λόγος εξήγησης των πράξεων τους, ενώ τονίζεται και η έλλειψη τύψεων για τα πεπραγμένα τους, με την στάση τους κατόπιν του χαμού. Λογικό πιστεύω. Ας φτιάξουν οι Κιργίζιοι αντάρτες της δική τους εκδοχή για το συμβάν, που μάλλον δεν θα νοιάξει και κανέναν εδώ που τα λέμε. Εδώ ακολουθώντας πιστά την φόρμα που είδαμε προηγούμενα και στο World Trade Center του Stone, ο σκοπός  είναι να αναδειχθεί η αυταπάρνηση των αρχών ασφαλείας, να τονιστεί το προσωπικό δράμα των αθώων αμάχων που δέχτηκαν αναπάντεχα πυρά, μα το κυριότερο να δειχτεί το πραγματικά δύσκολα αντιμετωπίσιμο κλίμα τρόμου, που βιώνει αυτές τις ημέρες η Δύση. Και που μόνο με την διαχείριση του φόβου ως όπλο, μπορεί να ξεπεραστεί.

Στο κτίσιμο της αναπαράστασης των περιστατικών, με σημαντικές ρολίστικες επιλογές στο κάστινγκ και ερμηνευτές που ομοιάζουν σημαντικά με τους πραγματικούς, όπως και στην ακρίβεια των ντεκόρ του βομβαρδισμένου τοπίου, όπως αποτυπώθηκαν από τις ερασιτεχνικές κατά βάση κάμερες, αλλά και στην κορύφωση της έντασης ενόσω ο κλοιός σφίγγει γύρω από τους φονιάδες, ο Berg παίρνει πολύ καλό βαθμό. Θρίλερ αγωνίας που κρατάει τον θεατή του σε ένταση, ακόμη κι αν γνωρίζει επακριβώς το τι πρόκειται να συμβεί στην πορεία των αληθινών γεγονότων. Το περιτύλιγμα όλου του πακέτου με την δεκάλεπτη ντοκιμαντερίστικη παρουσίαση στο φινάλε των πραγματικών προσώπων της υπόθεσης, είναι περιττό, ιδιαίτερα όταν η χρονική διάρκεια του Patriot's Day έχει ξεφύγει, αδικαιολόγητα, του δίωρου. Εννοείται πάντως, πως δεν πρέπει να λησμονούμε, πως επί της ουσίας πρόκειται για μια made in USA παραγωγή, που απευθύνεται αποκλειστικά και μόνο σε πολίτες της χώρας, τρομοκρατημένους, κατακερματισμένους, συντετριμμένους, που έχουν χάσει - το λιγότερο - τον ύπνο τους, από τις απρόβλεπτες διαστάσεις που έχει πάρει ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος, ο οποίος βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 27 Απριλίου 2017 από την Spentzos Films

Ο κύριος Τίποτα!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Νεο-νουάρ, made in Greece

Ο Κάρολος Ζωναράς γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπουδές κινηματογράφου έκανε στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και εν συνεχεία στο Centro Sperimentale στη Ρώμη, όπου έζησε για 13 συνεχόμενα χρόνια. Έκανε αρκετές μικρού και μεσαίου μήκους ταινίες που συμμετείχαν σε διάφορα φεστιβάλ. Από το 1999 ζει και εργάζεται στην Αθήνα, σκηνοθετώντας ντοκιμαντέρ και διαφημιστικά σποτ. Η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία είχε τίτλο «Ο γιος του Τσάρλυ» και κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους το 2009. Η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία, το «Μπιγκ Χιτ» βγήκε στα σινεμά το 2013. Αυτή είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του.

Τη μουσική της ταινίας Πέντρο Νούλα έχει γράψει ο Σταμάτης Κραουνάκης, ο οποίος έχει συνθέσει (στίχους και μουσική) και το τραγούδι της ταινίας, με τίτλο «Βασανίζομαι», το οποίο ερμηνεύει η Βαλέρια Κουρούπη.

Η υπόθεση: Ένας νεαρός άνδρας διαβάζει ένα νουάρ βιβλίο καθώς ταξιδεύει με ΚΤΕΛ στην Εθνική οδό. Προσπαθεί να αποφύγει τον συνεπιβάτη του, που τον πρήζει με τις παπαριές που του αραδιάζει για την Ελλάδα της κρίσης. Λίγα λεπτά αργότερα λαμβάνει χώρα ένα θανατηφόρο αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Όταν ο νεαρός άνδρας συνέρχεται δεν θυμάται τίποτε! Έχει πάθει αμνησία και δεν ξέρει ποιος είναι. Τα μόνα στοιχεία που διαθέτει στην κατοχή του είναι: ένα ιταλικό διαβατήριο που δηλώνει το υποτιθέμενο όνομά του – Πέντρο Νούλα – ένα σπασμένο κινητό, μια επιταγή και μια φωτογραφία εξωφύλλου από CD λαϊκής τραγουδίστριας. Με βάση αυτά, θα επιχειρήσει την αναζήτηση της ταυτότητάς του, για να βρεθεί μπλεγμένος σε μια εφιαλτική περιπέτεια. Θα καταφέρει να μάθει ποιος πραγματικά είναι; Και κυρίως, θα κατορθώσει να μείνει ζωντανός;

Η άποψή μας: Μου είναι πολύ συμπαθής η περίπτωση του Κάρολου Ζωναρά. Ο άνθρωπος υπηρετεί με συνέπεια το αγαπημένο του κινηματογραφικό είδος: το φιλμ νουάρ. Οι έως τώρα προσπάθειές του στις μεγάλου μήκους ταινίες μυθοπλασίας αποτελούν την... ελληνική εκδοχή πάνω στο λατρεμένο - από πολλούς και από τον γράφοντα - αυτό είδος. Δεν γυρίζονται νουάρ στην Ελλάδα είτε μιλάμε για φιλμ νουάρ είτε για νεο-νουάρ. Κάτι πήγε να κάνει ο συχωρεμένος ο Νικολαϊδης, αλλά και πάλι οι δικες του εκδοχές ήταν και πιο προχωρημένες αλλά και πιο... fusion. Ποιο είναι το... πρόβλημα με τις ταινίες του Ζωναρά; Δεν έχει χρήματα! Δεν είχε ποτέ ως τώρα εκείνο το μπάτζετ που θα τον βοηθούσε να φτιάξει ταινίες πιο άρτιες, πιο πλήρεις, πιο κοντά στο κινηματογραφικό του όραμα. Το αποτέλεσμα είναι να χαντακώνονται εν πολλοίς οι προσπάθειές του.

Πάντως, η αλήθεια είναι πως εξελίσσεται ως δημιουργός. Το καλτ στοιχείο σιγά σιγά υποχωρεί για μια πιο προσεγμένη ματιά. Ο Ζωναράς έχει πλέον καλύτερο έλεγχο πάνω στο υλικό του, αφηγείται πιο στρωτά, το κατέχει το άθλημα καλύτερα. Αυτό βέβαια αφαιρεί τα camp δεδομένα, για τα οποία πολλοί τον είχαν αγαπήσει. Ε, δεν γίνεται λοιπόν: κάτι θα χάσεις και κάτι θα κερδίσεις. Όπως και να έχει οι ταινίες του Ζωναρά είναι σαφέστατα προτιμητέες τόσο από τις κουλτουριάρικες δηθενιές και τις ασκήσεις ύφους όσο και από τα χυδαία εμπορικά (να τα κάνει ο θεός) εμπορικά κατασκευάσματα, που ως επί το πλείστον αποτελούν τη νόρμα σε ότι αφορά το ελληνικό σινεμά. Ο Πέντρο Νούλα του τίτλου, με το ιταλικό διαβατήριο, είναι ο Πέτρος Μηδέν (μιας που νούλα στα ιταλικά σημαίνει ακριβώς αυτό: το μηδέν, το τίποτα).

Και εντάξει, να το πούμε κι αυτό: η ελληνική διανομή μας επιφυλάσσει συχνά πυκνά ενδιαφέρουσες συγκυρίες. Την ίδια Πέμπτη που βγήκε αυτή η ταινία στις αίθουσες βγήκε και μια αμερικάνικη με τον Richard Gere, την οποία η εγχώρια εταιρία διανομής της αποφάσισε να τη βαφτίσει ελληνικά «Ο κύριος Τίποτα»! Δυο... μηδενικά πρωταγωνιστές σε δύο εντελώς διαφορετικές ταινίες! Μάλιστα. Ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης υποδύεται ικανοποιητικά τον κεντρικό ήρωα στη διαδρομή του προς την ανακάλυψη της πραγματικής του ταυτότητας. Δεν υπάρχουν εκπλήξεις, το σενάριο τον ακολουθεί στην προβλέψιμη (σε όσους τουλάχιστον έχουν δει μπόλικες ανάλογες ταινίες) διαδρομή του και υπάρχει μια μεγάλη ανατροπή στο φινάλε, που είναι μεν... απάτη, κι όμως λειτουργεί. Από το καστ ξεχωρίζει με άνεση ο κάποτε κυρίαρχος την εποχή του παλιού ΠΑΣΟΚ, του ορθόδοξου, Παύλος Ευαγγελόπουλος. Γενικώς, αυτή είναι μια ελληνική ταινία, που δεν θα σας κάνει να βρίσετε για το ότι χάσατε δυο ώρες από τη ζωή σας τσάμπα. Δεν είναι σπουδαία ταινία, δεν πουλάει όμως και φύκια για μεταξωτές κορδέλες κι αν μη τι άλλο είναι ειλικρινής στις προθέσεις της και συνεπής σε ότι αφορά το τελικό αποτέλεσμα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Απριλίου 2017 από την New Star

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	The Fate of the Furious	UIP	2	167	62.790	218.733
2	The Boss Baby	Odeon	3	94	24.066	93.037
3	Smurfs: The Lost Village	Feelgood Ent.	4	78	13.266	124.935
4	Life	Feelgood Ent.	1	54	10.516	10.516
5	Rock Dog	Tanweer	1	54	3.659	3.659
6	Beauty And The Beast	Feelgood Ent.	6	33	3.569	178.643
7	Norman	Tanweer	1	20	3.238	3.238
8	Un Sac De Billes	Odeon	2	27	2.206	4.807
9	Get Out	UIP	6	12	2.058	70.435
10	Tour de France	One From The Heart	1	5	2.019	2.019

Προηγούμενο ΤΟΠ - Επόμενο ΤΟΠ

Να αγαπάς; Τι σημασία έχει...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Κουαρτέτο σε τέσσερις κινήσεις...

Ο Tomasz Wasilewski γεννήθηκε στις 26 Σεπτεμβρίου του 1980 στην Πολωνία. Σπούδασε κινηματογραφική και τηλεοπτική παραγωγή στη Σχολή Κινηματογράφου του Λοτζ και κινηματογράφο και τηλεόραση στην Ακαδημία Θεάτρου και Κινηματογράφου της Βαρσοβίας. Συνεργάστηκε με την εταιρεία παραγωγής Zentropa International Poland στις ταινίες «Αντίχριστος» του Lars von Trier και «Η γυναίκα που ονειρεύτηκε έναν άντρα» του Per Fly. Διετέλεσε βοηθός σκηνοθέτης στη μεγάλου μήκους ταινία «33 Scenes from Life» της Malgorzata Szumowska. Είναι ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος του μικρού μήκους ντοκιμαντέρ «One Man Show» και ο σκηνοθέτης, σεναριογράφος και παραγωγός της μικρού μήκους «Nawiść».

Το United States Of Love είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί. Ξεκίνησε με το «Στην κρεβατοκάμαρα» (W sypialni, 2012), που πήρε μέρος σε πολλά φεστιβάλ μεταξύ των οποίων εκείνο του Κάρλοβι Βάρι αλλά και το δικό μας, της Θεσσαλονίκης, όπου αποτέλεσε μέρος του προγράμματος «Ανοιχτοί Ορίζοντες». Η δεύτερη ταινία του, το gay δράμα «Floating Skyscrapers» (Plynace wiezowce, 2013), δεν το είδαμε ποτέ στη χώρα μας, ενώ συμμετείχε επίσης σε μια σειρά από φεστιβάλ, ξεκινώντας από το φεστιβάλ της Tribeca, περνώντας και πάλι από το Κάρλοβι Βάρι και φτάνοντας μέχρι το Γκέτεμποργκ και το Ρέικιαβικ! Τούτη η τελευταία έως τώρα ταινία του έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του περσινού φεστιβάλ Βερολίνου, όπου και τιμήθηκε με το βραβείο σεναρίου!

Η υπόθεση: Χειμώνας 1990, Πολωνία. Σε μια μικρή πόλη γεμάτη εργατικές πολυκατοικίες, οι άνθρωποι ευελπιστούν πως μετά την Πτώση του Τείχους στο Βερολίνο και την αποδέσμευση από το κομουνιστικό καθεστώς, η νέα ελευθερία θα βελτιώσει τα πράγματα σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής τους – ακόμα και στον έρωτα. Τέσσερις φαινομενικά ευτυχισμένες γυναίκες, διαφορετικών ηλικιών αποφασίζουν ότι έχει έρθει η στιγμή να αλλάξουν τις ζωές τους και να εκπληρώσουν τις επιθυμίες τους. Η Αγκάτα είναι μια νεαρή μητέρα, παγιδευμένη σε έναν γάμο όπου δεν είναι ευτυχισμένη, η οποία έχει ερωτευτεί στα όρια της εμμονής με τον τοπικό παπά. Η Ρενάτα είναι μια μεσήλικη δασκάλα ρωσικών, η οποία από τη μια χάνει τη δουλειά της και από την άλλη παρακολουθεί γοητευμένη την γειτόνισσα της, Μαρζένα, ψάχνοντας αφορμή να έρθουν πιο κοντά.

Η Μαρζένα είναι μια παλιά νικήτρια καλλιστείων και νυν δασκάλα αερόμπικ, της οποίας ο σύζυγος εργάζεται στη Γερμανία και η ίδια ψάχνει να βρει την ευτυχία γενικώς. Τέλος, η Ίζα, αδελφή της Μαρζένα είναι μια αυστηρή διευθύντρια σχολείου, επί χρόνια ερωτευμένη με τον πατέρα μιας μαθήτριάς της, που ευελπιστεί πως πλέον θα ζήσει χωρίς να κρύβεται μαζί του τον έρωτά τους, μιας που η γυναίκα του εγκαταλείπει τον μάταιο τούτο κόσμο...

Η άποψή μας: Ο Krzysztof Kieslowski συναντά τον Cristian Mungiu! Πιασάρικο, έτσι; Εννοείται - για όσους τουλάχιστον ξέρουν ποιοι είναι οι δύο συγκεκριμένοι σκηνοθέτες. Για τους πολλούς, πάντως, ο παραπάνω αφορισμός δεν σημαίνει απολύτως τίποτε. Εντάξει, ας μην γελιόμαστε: έτσι κι αλλιώς ένα λεκτικό πυροτέχνημα είναι, με προσδοκία να δημιουργήσει εντυπώσεις και να σε κάνει εσένα, αγαπητέ μου αναγνώστη, να συνεχίσεις να διαβάζεις το κείμενο για να δεις πού το πάω τελικά! Ωραία. Εντάξει, δεν στερείται αλήθειας τελικά η παραπάνω δήλωση (μουάχαχαχαχα). Θέλω να πω, ο Kieslowski, την ίδια προβληματική είχε σχετικά με τις ανθρώπινες σχέσεις – και βεβαίως ήταν συμπατριώτης του Wasilewski. Από την άλλη, ο Mungiu αφήνει τη σκιά του στην ταινία μέσω του διευθυντή φωτογραφίας του, του Μολδαβού Oleg Mutu: ιδίως στην εναρκτήρια σκηνή η κάμερα θαρρείς και ενέχει θέση μουσαφίρη! Δεν καταγράφει απλώς τα δρώμενα: είναι σαν να περιμένει να πάρει το λόγο και να μιλήσει.

Γενικώς, η φωτογραφία είναι από τα δυνατά χαρτιά της ταινίας. Αποχρωματισμένη στα όρια του ασπρόμαυρου, με το γκρίζο να κυριαρχεί και τα χρώματα να φαίνονται σχεδόν αλλόκοτα και αταίριαστα με το όλο κλίμα, δίνει τον τόνο για να περιγραφεί η ψυχολογική κατάσταση των τεσσάρων ηρωίδων. Κι ενώ λιώνουν από έρωτα και πάθος (χμ, εκτός από την Μαρζένα: ο άντρας της είναι μακριά και το μόνο αδιέξοδο στα δικά της αισθήματα είναι πως ενδεχομένως εκείνος την έχει λιγάκι ξεχάσει/ παραμερίσει – καμία σχέση με τις άλλες τρεις γυναίκες δηλαδή) αυτό που εκπέμπει η οθόνη είναι ψυχρότητα. Αυτήν την αντίφαση καταγράφουν και οι σκηνές σεξ. Η Αγκάτα κάνει σεξ με τον άνδρα της αλλά δεν τον γουστάρει. Η Ίζα πηδιέται στις τουαλέτες από έναν παλιό μαθητή της χωρίς να νιώθει απολύτως τίποτε. Η Μαρζένα είναι σε κατάσταση λιώματος από το ποτό όταν ένας φωτογράφος αυνανίζεται και χύνει στο υπέροχο, γυμνό κορμί της – πουθενά ερωτισμός, πουθενά αισθήματα, μονάχα κενό, κενό, κενό. Η Ρενάτα, η γηραιότερη όλων, είναι η μόνη που κάτι σκιρτάει μέσα της με τη ρομαντική έννοια. Η σκηνή όπου χορεύει μαζί με την Μαρζένα είναι μάλλον η καλύτερη της ταινίας. Όπως κι εκείνη όπου σκουπίζει το αντικείμενο του πόθου της και την καθαρίζει από τα φλόκια.

Ο σκηνοθέτης είναι άψογος φορμαλιστής και ικανότατος αφηγητής. Όμως, είναι και... προβοκάτορας. Γι' αυτό εντέλει και δεν πείστηκα εξ ολοκλήρου με το τελικό αποτέλεσμα. Αρχικά, το πιο βασικό «φάουλ»: το γεγονός ότι τοποθετεί την ιστορία του στο συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Οι ειδήσεις μιλούν για την Πτώση του Τείχους και τις προσπάθειες για να ενωθούν οι δύο Γερμανίες, η Δυτική με την Ανατολική. Γενικώς, έχουμε την πτώση του κομουνισμού στο πρώην ανατολικό μπλοκ. Και; Τι σχέση έχει αυτή η πτώση με τα... ερωτικά των συγκεκριμένων γυναικών; Θέλω να πω: αν χρησιμοποιείς τον συγκεκριμένο χωρόχρονο για να τοποθετήσεις το σενάριό σου αυτό σημαίνει πως θέλεις να τονίσεις ότι οι συγκεκριμένες γυναίκες επηρεάστηκαν από τη... σκλαβιά του κομουνισμού! Ωιμέ! Είναι δυνατόν; Το να μας δείξει ο σκηνοθέτης τις αλλαγές στην κοινωνία της Πολωνίας μετά το τέλος του υπαρκτού σοσιαλισμού, θα το καταλάβαινα μια χαρά. Αλλά το ότι το γκρέμισμα του κομουνισμού θα είχε επιπτώσεις στην... ερωτική ζωή και στη συμπεριφορά των γυναικών, ε, αυτό δεν προκύπτει από πουθενά! Σαν να λέμε, στη σημερινή νεοφιλελεύθερη Ελλάδα δεν υπάρχουν γυναίκες ερωτευμένες με παντρεμένους, που κάνουν ότι μπορούν για να τους αποκτήσουν αλλά δεν τα καταφέρνουν! Ή παντρεμένες γυναίκες ερωτευμένες με παπάδες! Οι γυναίκες ερωτευμένες με άλλες γυναίκες! Όχι, ο κομουνισμός στην περίπτωση της ταινίας, επηρέασε τις συμπεριφορές τους! Tragic! Η ερωτική συμπεριφορά έχει περισσότερο να κάνει με θρησκευτικά δεσμά και υποδείξεις παρά με την πολιτική κατάσταση, λέω εγώ τώρα! Επίσης: απίστευτα προβοκατόρικη είναι μια σκηνή με την Ίζα και την κόρη του εραστή της, που είπαμε είναι και μαθήτριά της, κι ένα παγωμένο ποτάμι. Έλεος κάπου.

Αν ο σκηνοθέτης αποφασίσει να μην χαϊδεύει το αντικομουνιστικό μένος των δυτικών θεατών, που ολοφάνερα έχει ως target group των ταινιών του, τα πράγματα θα είναι πολύ καλύτερα για εκείνον. Ταλέντο υπάρχει. Το πως το χρησιμοποιούμε και πως το πλασάρουμε χωρίς να το ξεπουλάμε είναι αυτά που κάνουν όλη τη διαφορά...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Απριλίου 2017 από την Weird Wave

Nothing else matters...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ταινία... διχασμένη!

52 ολόκληρα χρόνια έχουν περάσει από τότε που ο Marco Bellocchio έβγαλε την πρώτη του, σπουδαία, μεγάλου μήκους ταινία «Γροθιές στην τσέπη» (I pugni in tasca, 1965) στις κινηματογραφικές αίθουσες. Αισίως, με τούτη εδώ, έχουμε φτάσει στην 24η (!!!) μεγάλου μήκους ταινία του – και την ερχόμενη εβδομάδα θα δούμε στις ελληνικές αίθουσες την 25 μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας του! Στα 78 του χρόνια ο θρυλικός αριστερός (και μαοϊκός μη σου πω) σκηνοθέτης συνεχίζει ακάθεκτος, χρησιμοποιώντας, ως συνήθως, ως πλαίσιο και χώρο δράσης αυτών που κινηματογραφεί, την ιδιαίτερη πατρίδα του.

Τούτη η ταινία του 2015, έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βενετίας της ίδιας χρονιάς! Και μάλιστα τιμήθηκε με το βραβείο της διεθνούς ένωσης κριτικών FIPRESCI!

Η υπόθεση: Μεσαίωνας. Στο μοναστήρι της Αγίας Κιάρας, στη μικρή πόλη Μπόμπιο της επαρχίας Εμίλια-Ρομάνα, στην Ιταλία, η μοναχή Μπενεντέτα κατηγορείται ως μάγισσα, ως έχουσα σχέση με τον σατανά. Αυτός είναι και ο λόγος, όπως φαίνεται, που ο εραστής της, ένας παπάς στο μοναστήρι, έχει αυτοκτονήσει. Έχει διαπράξει δηλαδή ένα από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα. Ο δίδυμος αδελφός του, ο Φεντερίκο, πηγαίνει στη Μονή με στόχο να πείσει τον ηγούμενο Πάτερ Κατσιαπουότι να θαφτεί ο αποθανών σε αγιασμένο χώμα. Για να τα καταφέρει, θα πρέπει να αποδείξει πως η Μπενεντέτα επηρεάστηκε από τον διάβολο για να ξελογιάσει τον αδελφό του, επομένως η αυτοκτονία του δεν ήταν πράξη έλλογη, άρα η ψυχή του δεν ήταν υπεύθυνη, άρα αθώος, άρα μπορεί να θαφτεί κατά πως πρέπει! Η Μπενεντέτα πρέπει να υποβληθεί σε τρεις δοκιμές, που έχουν να κάνουν με το νερό, τα δάκρυα και τη φωτιά: αν καταφέρει να τις ξεπεράσει χωρίς να ομολογήσει, είναι αθώα! Ο Φεντερίκο, ωστόσο, «παρασύρεται» από την Μπενεντέτα. Και ο Κατσιαπουότι αποφασίζει να την «χτίσει» μέσα σε ένα μικρό δωματιάκι της Μονής...

21ος αιώνας, σήμερα. Το ίδιο μοναστήρι (με τη φυλακή του), έχει αφεθεί στην τύχη του εγκαταλελειμμένο κατά τα φαινόμενα. Ένας Ιταλός εφοριακός ονόματι Φεντερίκο, όμως, λειτουργεί ως ενδιάμεσος προκειμένου το κτίσμα να αγοραστεί και να αξιοποιηθεί από τον Ρώσο εκατομμυριούχο Ιβάν Ρικάλκοφ. Αυτό προκαλεί την αντίδραση ενός παράξενου γέρου, γνωστού μόνον με το παρατσούκλι «Ο Κόμης». Ο Κόμης ζει στη Μονή για χρόνια, κρυφά, ινκόγνιτο και βγαίνει μόνο τη νύχτα, παρακολουθώντας τη ζωή των συμπολιτών του. Δεν θέλει με τίποτε να πουληθεί το κτίριο, καθώς μετά θα αναγκαστεί να ξεσπιτωθεί. Ενώ του πονάνε οι... κυνόδοντες, καταστρώνει ένα σχέδιο για να εμποδίσει τη συγκεκριμένη αγοραπωλησία, προσπαθώντας να ξεσκεπάσει τον Φεντερίκο και τον ύποπτο ρόλο του...

Η άποψή μας: Ιδιοσυγκρασιακός (και λίγα λες) θεωρείται – και είναι – ο σπουδαίος κάποτε Ιταλός σκηνοθέτης, που μόνο έλλειψη τόλμης δεν μπορείς να του καταλογίσει κανείς. Όλες οι ταινίες του κατασκευαστικά είναι άψογες and then some! Σε επίπεδο σεναρίου, όμως, και «τα κάνω όλα λιανά για τους θεατές» τα πράγματα διαφέρουν. Ποτέ δεν είναι εύκολο να «αποκρυπτογραφήσεις» μια ταινία του μετρ. Πάρτε για παράδειγμα τούτη την ταινία. Είναι τρελό κατά μία έννοια αλλά μιας που τα έφερε έτσι η τρέχουσα κινηματογραφική συγκυρία, εμένα μου θύμισε τον πίνακα του Ιερώνυμου Μπος «Ο Κήπος των Επίγειων Απολαύσεων»! Θέλω να πω, το πλαίσιο είναι συγκεκριμένο και αναγνωρίσιμο, υπάρχουν πράγματα που τα γνωρίζεις και τα θαυμάζεις αλλά υπάρχουν και κάτι αλλόκοτα και αποκοτιές, που θα ήθελες να δώσεις απάντηση στις ερωτήσεις που τίθενται χωρίς να μπορείς να τα καταφέρεις! Μένεις με το στόμα ανοιχτό αλλά δεν ξέρεις γιατί! Κι ενώ ο πίνακας του Μπος είναι τρίπτυχο, εδώ έχουμε να κάνουμε με... δίπτυχο: δύο ταινίες στη συσκευασία της μίας! Τις δύο ιστορίες της ταινίας δεν τις ενώνει τίποτε άλλο παρά μόνο το γεωγραφικό πλαίσιο, το ότι δηλαδή και οι δύο διαδραματίζονται στην πόλη Μπόμπιο, έχουν ως κέντρο της αφήγησής τους το μοναστήρι της Αγίας Κιάρας, το ότι ο πρωταγωνιστής και των δύο ιστοριών ονομάζεται Φεντερίκο και τον υποδύεται ο ίδιος ηθοποιός (ο γιος του σκηνοθέτη, ο Pier Giorgio Bellocchio) και το ότι και στις δύο ιστορίες έχουμε κλεισμένη μέσα σε έναν τοίχο από τούβλα, μια όμορφη, γυμνή γυναίκα! Από εκεί και πέρα ακόμα και το ύφος και η κατηγοριοποίηση των επιμέρους ταινιών στην αταξινόμητη τούτη προσπάθεια, διαφέρει. Οι δύο ιστορίες «τρώνε» χρονικά ίδιο χρόνο, σαν να λέμε, η ταινία είναι χωρισμένη ακριβώς στη μέση. Η πρώτη είναι εν πολλοίς ένα βαρύ δράμα, με μπόλικο κατηγορώ ενάντια στην Καθολική Εκκλησία, τους σκληρούς της νόμους, το μίσος της για κάθε τι ανθρώπινο και όμορφο. Εδώ υπάρχει και αρκετός ερωτισμός. Και σκηνές οπτικά μεγαλοπρεπείς. Πχ η πρώτη δοκιμασία στην οποία υποβάλλεται η Μπενεντέτα, την οποία οι ταγοί της Εκκλησίας την ρίχνουν από έναν βράχο, αλυσοδεμένη, μέσα στο νερό μιας λιμνούλας, είναι υπέροχη! Η δεύτερη ιστορία είναι ταυτόχρονα μια κοινωνική σάτιρα, μια κωμωδία ηθών κι ένα κλείσιμο ματιού στον βαμπιρικό μύθο, τύπου «Μόνο οι εραστές μένουν ζωντανοί»! Εδώ, γελάμε, παρά το γεγονός ότι δεν υπάρχει ρεαλιστικός ειρμός – μόνον ονειρικός! Όλη η σκηνή με τον βρικόλακα στον οδοντίατρο, βγάζει γέλιο. Όλη η κουβέντα με το κόψιμο των αποδείξεων, βγάζει γέλιο. Όλη η συνομιλία για το πόσοι κουτσοί, τυφλοί και άλλοι, το «παίζουν» για να παίρνουν συντάξεις, βγάζει γέλιο. Αλλά, η ταινία δεν είναι κωμωδία. Η ταινία είναι ένα μυστήριο όπου ο θεατής καταλαβαίνει κομμάτια της αλλά πανάθεμά με αν βγάζει κανείς άκρη για το όλον! Ο υπέροχος αναχρονισμός του να ακούγεται συχνά πυκνά το «Nothing else matters» των Metallica από θρησκευτική χορωδία παιδιών είναι απολύτως πετυχημένος. Και το φινάλε με τα περιπολικά σε «πιάνει» χωρίς – και πάλι – να μπορείς να καταλάβεις ακριβώς το γιατί. Δυνατή ταινία, με επιφυλάξεις.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Απριλίου 2017 από την Ama Films