Movies Ltd

Μαμά, γερνάω

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Μάνα είναι μόνο μία!

Τα γράφαμε την προηγούμενη εβδομάδα, με αφορμή την έξοδο στη χώρα μας της προηγούμενης ταινίας του Marco Bellocchio «Αίμα από το αίμα μου», εννοείται ότι ισχύουν και στη συγκεκριμένη περίπτωση: 52 ολόκληρα χρόνια έχουν περάσει από τότε που ο Marco Bellocchio έβγαλε την πρώτη του, σπουδαία, μεγάλου μήκους ταινία «Γροθιές στην τσέπη» (I pugni in tasca, 1965) στις κινηματογραφικές αίθουσες. Αισίως, με τούτη εδώ, έχει φτάσει στο να έχει σκηνοθετήσει 25 μεγάλου μήκους ταινίες μυθοπλασίας! Στα 78 του χρόνια ο θρυλικός αριστερός (και μαοϊκός μη σου πω) σκηνοθέτης συνεχίζει ακάθεκτος – στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως, επειδή το σενάριο δεν είναι δικό του και βασίζεται σε άλλη πηγή, δεν υπάρχει ως πλαίσιο δράσης η ιδιαίτερη πατρίδα του, κάτι που είναι σύνηθες στις ταινίες του.

Το σενάριο της ταινίας Fai Bei Sogni (Sweet Dreams) λοιπόν βασίζεται στο ομώνυμο αυτοβιογραφικό best seller (για την Ιταλία) του δημοσιογράφου Massimo Gramellini. Η συγκεκριμένη ταινία αποτέλεσε το φιλμ έναρξης του τμήματος «Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών» στο περασμένο φεστιβάλ των Καννών.

Η υπόθεση: Τορίνο, 1969. Η ειδυλλιακή παιδική ηλικία του 9χρονου Μάσιμο κατακρημνίζεται από το μυστηριώδη θάνατο της πολυαγαπημένης του μητέρας. Κανένας δεν του εξηγεί πως έγινε. Κι ο πιτσιρικάς αρνείται να δεχτεί αυτήν τη βίαια απώλεια, ακόμα και όταν ο παπάς του λέει πως η μητέρα του βρίσκεται πλέον στον παράδεισο. Χρόνια αργότερα, κατά τη δεκαετία του '90, ο Μάσιμο έχει γίνει ένας αναγνωρισμένος δημοσιογράφος, έχοντας κάνει ένα πέρασμα και από τον αθλητικό τύπο. Μετά την παραμονή του στη Βοσνία όπου κατέγραφε τα τεκταινόμενα στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας κι ιδιαίτερα όσα έλαβαν χώρα στο Σαράγιεβο, αρχίζει να υποφέρει από κρίσεις πανικού. Καθώς ετοιμάζεται να πουλήσει το διαμέρισμα των γονέων του ο Μάσιμο αναγκάζεται να ξαναζήσει το τραυματικό παρελθόν του. Η Ελίζα, μια γιατρός με κατανόηση, ίσως να μπορεί να βοηθήσει τον τσακισμένο ψυχολογικά Μάσιμο να ανοιχτεί επιτέλους και να αντιμετωπίσει τα παιδικά του τραύματα.

Η άποψή μας: Οι άντρες του ευρωπαϊκού νότου έχουμε μια ιδιαίτερη σχέση με τη μητέρα μας. Οι Ιταλοί είναι οι πιο διάσημοι «μαμάκηδες» όλου του κόσμου. Λατρεύουν τις μητέρες τους μέχρι τα βαθιά τους γεράματα! Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι λίγο αντεστραμμένα: οι Ελληνίδες μάνες λατρεύουν τους γιους τους. Ανησυχούν όταν βγαίνουν έξω και περιμένουν να επιστρέψει ο κανακάρης τους σπίτι ακόμα κι αν είναι 40 και 50 ετών ο... κανακάρης! «Μπουφάν να βάλεις», σου λέει, «Δεν σε ταΐζουν εκεί που είσαι;» σε ρωτάει ντεμέκ από ενδιαφέρον. Ε, λοιπόν, αυτήν την ιδιαίτερη σχέση μητέρας και γιου αλά ιταλικά σκιαγραφεί εδώ ο Bellocchio. Και μάλιστα το κάνει σε ευθεία... αντίθεση με βασικό στοιχείο πλοκής της πρώτης του ταινίας, «Γροθιές στην τσέπη», όπου ένας νεαρός δολοφονεί τη μητέρα του! Μόνο που εδώ το... παρακάνει! Μια ταινία 134 λεπτών όπου ο βασικός πρωταγωνιστής δεν μπορεί να ξεπεράσει τον χαμό της μητέρας του; Too much!

Υπάρχουν σκηνές που έχουν ενδιαφέρον, όπως εκείνη όπου μητέρα και γιος χορεύουν twist ή που παρακολουθούν μαζί τηλεόραση αλλά το χαλαρό δέσιμό τους και η φλυαρία δεν λειτουργούν υπέρ της ταινίας. Για άλλη μια φορά ο Bellocchio κάνει σινεμά με τους δικούς του όρους, χωρίς παραχωρήσεις στο θεατή. Θέλω να πω, μια χαρά μελόδραμα θα μπορούσε να είναι όλο αυτό, αλλά ο σκηνοθέτης ποσώς ενδιαφέρεται. Δίνει τη δική του οπτική στα δρώμενα και σχολιάζει το γενικό (η κατάσταση της Ιταλίας) με βάση το ειδικό (η πορεία του Μάσιμο) καθώς τέμνει πλαγίως πολλές από τις θεματικές με τις οποίες έχει ασχοληθεί στο παρελθόν. Όπως έχει πει χαρακτηριστικά ο ίδιος: «Η ιστορία με επηρέασε βαθιά γιατί αναγνώρισα πολλά θέματα από τις ταινίες μου. Οικογένεια, μητέρες, πατέρες, το σπίτι σε περίοδο 30 ετών, σε περίοδο ραγδαίων εξελίξεων στην Ιταλία». Κι ενώ στο βιβλίο όλη η αφήγηση γίνεται με ένα συνεχόμενο φλασμπάκ, στην ταινία ο Bellocchio πηγαινοέρχεται μια στο παρόν, μια στο παρελθόν και βλέπουμε τον ήρωα μια όταν είναι 9 χρονών και μεγαλώνει και μια στο σήμερα, όπου προσπαθεί να αντιμετωπίσει τα φαντάσματα του παρελθόντος. Κάτι που επίσης είναι στην κρίση του θεατή στο αν λειτουργεί υπέρ της ταινίας.

Εκείνο που σίγουρα λειτουργεί υπέρ της ταινίας είναι η υπέροχη παρουσία της Berenice Bejo, στο ρόλο της γιατρού. Κάθε φορά που εμφανίζεται στη μεγάλη οθόνη (και δυστυχώς είναι λίγες σε σχέση με ολόκληρη την ταινία) το πράγμα αποκτά ενδιαφέρον. Βέβαια, και πάλι είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς πως ένας τέτοιος ζεστός και τρυφερός άνθρωπος θα μπορούσε ποτέ να βρει ενδιαφέροντα έναν μονίμως μουτρωμένο, καταθλιπτικό και γκρινιάρη άντρα. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Ο Bellocchio λοιπόν δεν έκανε εδώ το θαύμα του. Οι λάτρεις του έργου του δεν θα απογοητευθούν. Οι άμαθοι και οι «είμαι πολύ σινεφίλ, πάω μια φορά το μήνα σινεμά» όμως, θα κλοτσήσουν. Και οι πιο ψύχραιμοι θα βρουν τα καλά αλλά θα υπογραμμίσουν και τα κακά...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 27 Απριλίου 2017 από την Seven Films

του Walter Hill. Με τους Michelle Rodriguez, Sigourney Weaver, Tony Shalhoub, Anthony LaPaglia, Yvette Nicole Brown, Terry Chen, Paul McGillion, Caitlin Gerard, Zak Santiago

Penis / Off

του zerVo (@moviesltd)

Δίχως δεύτερη σκέψη, η περίπτωση της αυτοδικίας, της πράξης δηλαδή που ο θεωρούμενος εαυτόν αδικημένο, αρματώνεται αυτόκλητα την στολή του τιμωρού, αποτελεί την υπ αριθμόν ένα βάση των περιπετειών δράσης, από τον καιρό που το είδος έκανε την εμφάνιση του. Λογικό κι επόμενο είναι σε βάθος χρόνου, να έχουν λίγο πολύ εξαντληθεί σεναριακά όλες οι πιθανές και απίθανες εκδικητικές ιστορίες που θα μπορούσε να φανταστεί το σινεμά στην προσπάθεια του να εκτοξεύσει στα ύψη το σασπένς και την αδρεναλίνη και να αποδώσει ορθότερα το δόγμα του οφθαλμόν αντί οφθαλμού. Σύμφωνοι, στην περίπτωση του The Assignment πάντως, οι ευρηματικοί σκρίπτερς δεν έμειναν απλώς στο βγάλσιμο των ματιών των αντιμαχόμενων, αλλά προχώρησαν, αρκετά πιπεράτα είναι η αλήθεια, στους διαμελισμούς ποινής, κατεβαίνοντας περίπου μισό μέτρο παρακάτω...

Πίσω από τα κάγκελα της φυλακής θα περάσει το υπόλοιπο της ζωής της, η εκκεντρική επιστήμονας και επιδέξια πλαστική χειρουργός Δρ Ρέιτσελ Κέι, έχοντας κριθεί ένοχη για το μακελειό με τους μια ντουζίνα δολοφονημένους μπράβους, που έλαβε χώρα στα έγκατα του εργαστηρίου της. Δίχως ποτέ να έχει πάψει να υποστηρίζει την αθωότητα της, αλλά και επιδεικνύοντας ιδιαίτερη ψυχραιμία για την δύσκολη κατάσταση που έχει περιέλθει, σε βαθμό που να έχει κριθεί από τους υπευθύνους του σωφρονιστικού ιδρύματος που την παρακολουθούν, ως παρανοϊκή, η διακεκριμένη και πάμπλουτη γιατρός μονάχα δυο λέξεις έχει να πει σε όσους την ρωτούν, τι ακριβώς συνέβη εκείνο το μοιραίο βράδυ: Φρανκ Κίτσεν!

Επαγγελματίας δολοφόνος, που σκοτώνει δίχως τύψεις, αρκεί το συμβόλαιο θανάτου που αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας να γράφει πενταψήφιο νούμερο στην επιταγή που το συνοδεύει, είναι ο Φρανκ, ένας μοναχικός εκτελεστής, που πληρώνεται καλά για να βγάλει από την μέση αποβράσματα που μπαίνουν στο στόχαστρο του υποκόσμου. Εν αγνοία του, ένα από τα θύματα του, πριν από καιρό, είναι ο αδελφός της πασίγνωστης χειρουργού Κέι, η οποία ξεσπώντας πάνω του όλη της μανία, θα τον αιχμαλωτίσει και θα τον οδηγήσει στο χειρουργικό τραπέζι, αφαιρώντας του ότι πολυτιμότερο διαθέτει, τον ανδρισμό του και μετατρέποντας τον, με την αρωγή των συμπληρωματικών ορμονών σε μια...κανονικότατη γυναίκα!

Ίσως το σοκ του θεατή στην αντίληψη πως το μόριο του μάτσο και γυναικά Λατίνου έχει με μαεστρία αφαιρεθεί και στην θέση του έχουν τοποθετηθεί θηλυκά όργανα, να είναι μεγαλύτερο και από εκείνο του ίδιου του μισθοφόρου φονιά, την ώρα που καταλαβαίνει πως...κάτι του λείπει. Άλλωστε ελάχιστες στιγμές πιο πριν, στην καθόλου γραμμική αφήγηση που χρησιμοποιεί το φιλμ για να ξετυλίξει την πλοκή του, έχει φροντιστεί κατάλληλα να επιδειχθεί το προικισμένο μέγεθος που του πέους, που εντός ολίγου θα αναπαύεται εν ειρήνη. Έτσι λοιπόν το πρώτο μέρος της αυτοδικίας, όπως την προβάλλει το The Assignement (σε αρκετές αγορές κυκλοφορεί και ως Tom Boy, για χάρη της πρωτότυπης short story που δίνει τον κλώτσο στην υπόθεση να κυλήσει) ολοκληρώνεται αρκετά γοργά στην χρονική εξέλιξη, με την ντοκτορέσσα να στέλνει στην αιώνια κόλαση και όχι να τιμωρεί με θάνατο, αυτόν που στέρησε την ζωή του υπερχρεωμένου τζάνκι αδελφούλη της.

Συνεπώς από το σημείο αυτό και κατοπινά ξεκινά μια δεύτερη διαδικασία, τώρα θα δεις τι θα σου κάνω, που οι ρόλοι αντιστρέφονται και την εκδίκηση πλέον αποζητά η αγριεμένη ομορφούλα πιστολέρο, που μπορεί πια να διαθέτει στήθος και καμπύλες, αλλά η ψυχή ακόμη σκέφτεται αντρίκια και παντελονάτα. Γενικότερα δηλαδή ισχύει αυτή η συνθήκη - λογικό - και δεν περιορίζεται απλώς στα της μανίας, να πληρώσουν με το ίδιο τους το αίμα, όσοι στέρησαν από τα σκέλια του Φρανκ, το μονάκριβο αγαθό. Για να λέμε την αλήθεια, το ειδύλλιο που παίζει στο φόντο των σκοτωμών, μάλλον άχρωμο και καταπραυντικό του δυνατού τέμπο είναι, ενώ δεν δένει και τόσο καλά με την γενικότερη εξέλιξη, που για όσους δεν πολυσκέφτονται την ώρα που παρακολουθούν, τι μπορεί να συμβεί στο τέλος, διαθέτει την μικροεκπληξούλα του λίγο πριν πέσει η αυλαία.

Της παγερής κοψιάς Sigourney Weaver, που ο χρόνος, στα 70 της κοντά, εμφανώς πλέον έχει αφήσει τα σημάδια του στο πρόσωπο της και υποδύεται την γιατρό με τα μαγικά δάκτυλα, ρελάνς παλεύει να κάνει το διπλού φύλου, μελαχρινό και εκφραστικό πρόσωπο της Michelle Rodriguez, της Ρικάνας που κορμάρα έχει, ευκινησία διαθέτει, πειστικότητα δεν της λείπει, πρώτο βιολί όμως δεν θα γενεί ποτές. Η Λέτι, εδώ, ρισκάρει αρκετά, από την μια αποδίδοντας για το μισό έργο έναν χαρακτήρα (εντελώς) άλλου φύλου, ενώ κατοπινά δεν διστάζει ακόμη και να τσαλακώσει την ελκυστική της εικόνα, επιχειρώντας μια ολόγυμνη, πλην καταματωμένη, εμφάνιση. Γενικά το κορίτσι από την πρώτη φορά που το γνωρίσαμε, έμοιαζε αγριεμένο, οπότε για τον συγκεκριμένο ρόλο, μια χαρά κάθισε στην όχι ιδιαίτερα πλούσια παραγωγή της ανεξάρτητης SBS.

Με ψήγματα της Pulp Fiction κουλτούρας στην αισθητική της, ενέσεις θεματικές από μια εκ των κορυφαίων στιγμών του είδους - το Face / Off που φέτος συμπληρώνει είκοσι χρόνια ζωής, είναι πολύ μπροστά στο περιπετειώδες genre, ακόμη και σήμερα - και με την υπογραφή ενός εκ των πιο σημαντικών ντιρεκτόρων του είδους, του Κυρίου 48 Ώρες, μεταξύ άλλων, Walter Hill, η Διπλή Εκδίκηση, στέκει αξιοπρεπέστατα ως ένα πολύ προσεγμένο B-movie. Διαθέτοντας προσωπικότητα και παλμό, ευρηματικές σεκάνς φονικών και ναρέισον που δεν συναντάς εύκολα στις τσάτρα πάτρα περιπετειούλες της σειράς, αλλά κι ένα ερμηνευτικό ντουέτο όμορφα επιλεγμένο, το φιλμ παρέα με τις ακρότητες και τις υπερβολές που το συνοδεύουν, μια χαρά πρόταση ορίζει για το διψασμένο και παλιομοδίτικο πιστολίδι, κοινό.

Ενότητα κόντρα στον φόβο!

του zerVo (@moviesltd)

Ως Patriot's Day ορίζεται μια από τις σημαντικότερες εθνικές γιορτές των ΗΠΑ, κατά την οποία τιμάται η επέτειος της απαρχής των μαχών του Λέξινγκτον και του Κόνκορντ, των πρώτων δηλαδή που έλαβαν χώρα κατά την έναρξη της Αμερικάνικης Επανάστασης. Συνήθως ο εορτασμός έχει σταθερή ημερομηνία, την 19η Απριλίου κάθε χρόνου, εκτός από τις ειδικές περιπτώσεις κάθε Πολιτείας, που έχει καθεμιά παραδοσιακά ορίσει την δική της Πατριωτική Ημέρα. Όπως συμβαίνει στην Μασαχουσέτη, όπου οι εκδηλώσεις έχουν τριήμερη διάρκεια, πραγματοποιούνται πάντα το τρίτο Σαββατοκύριακο του Απρίλη και κορυφώνονται την επερχόμενη Δευτέρα, όπου στην πρωτεύουσα του Στέιτ, την Βοστόνη, διοργανώνεται ο φημισμένος Μαραθώνιος της πόλης, με περισσότερους από 30.000 συμμετέχοντες κάθε χρόνο και περίπου μισό εκατομμύριο θεατές να παρακολουθούν τον άθλο τους, σε όλη αυτή την διαδρομή των 42 χιλιομέτρων...

15 Απριλίου 2013. Η μεγαλύτερη ημέρα του χρόνου ξημερώνει για την Βοστόνη, που δηλώνει πανέτοιμη να φιλοξενήσει το κορυφαίο αθλητικό γεγονός, καθώς μυριάδες δρομείς, επαγγελματίες μα κυρίως ερασιτέχνες, θα ξεχυθούν στις λεωφόρους τους, συμμετέχοντας στην Μαραθώνια κούρσα. Εκατοντάδες αστυνομικοί, αμέτρητοι εθελοντές, γιατροί, νοσηλευτές, όλοι όσοι απαιτούνται για την διεξαγωγή του δρόμου, βρίσκονται στις θέσεις τους, προκειμένου να μην προκληθεί το παραμικρό συμβάν που ενδεχόμενα θα προκαλέσει αναστάτωση στους παρευρισκόμενους, θεατές ή δρομείς. Παρόλη την προετοιμασία των Αρχών, το Κακό θα συμβεί εκεί λίγο πριν τον τερματισμό, όταν δύο αυτοσχέδιοι εκρηκτικοί μηχανισμοί θα πυροδοτηθούν, σκορπίζοντας τον τρόμο στο κοινό, αφήνοντας πίσω τους διαμελισμένους τραυματίες στην άσφαλτο να δίνουν μάχη για την ζωή και τρεις νεκρούς, ανάμεσα τους κι ένα άτυχο παιδάκι μόλις οκτώ ετών...

Για τον πάντοτε αυθόρμητο στις πράξεις του και ορκισμένο να προστατεύει και να υπηρετεί τους πολίτες, αστυνομικό του τμήματος της πόλης, Τόμι Σόντερς, η παρουσία του ως υπευθύνου ασφαλείας στο φίνις της διαδρομής, δεν είναι εκείνο που θα επιθυμούσε ως ένστολος. Η κακή του διαγωγή κατά το πρόσφατο παρελθόν, τον έχει οδηγήσει ένα μόλις βήμα πριν την διαθεσιμότητα, συνεπώς η επιστροφή του στην ενεργό δράση, θα πραγματοποιηθεί μέσα από μικρότερης σημασίας αποστολές, που πρέπει να τις φέρει εις πέρας αδιαμαρτύρητα. Το απρόβλεπτο βομβιστικό συμβάν, που θα το βιώσει από πρώτο χέρι, θα τον οδηγήσει να ζητήσει περαιτέρω πρωτοβουλίες από τους ανωτέρους του, στην εξεύρεση των τρομοκρατών, που έχουν εξαφανιστεί, δίχως να αφήσουν πίσω τους το παραμικρό ίχνος...

Βασισμένη στα πραγματικά περιστατικά που συγκλόνισαν την κοινωνία της ιστορικής μεγαλούπολης, στο πιο αιματηρό εξτρεμιστικό κτύπημα (έως τότε) κατόπιν της μοιραίας 11ης Σεπτεμβρίου, συμπληρωμένη με τους απαιτούμενους φανταστικούς χαρακτήρες (όπως ο κεντρικός ήρωας) προς χάρη της δραματουργίας, είναι η τελευταία σκηνοθετική απόπειρα του Peter Berg, δημιουργού φασαριόζικων φιλμς κατά το παρελθόν, όπως τα Hancock, Battleship, Deepwater Horizon και Lone Survivor. Εκ πρώτης όψης δηλαδή ταινιών που δεν ανήκουν σε ένα και μοναδικό φιλμικό είδος και που διακρίνονται από σημαντική ποιοτική ανισότητα μεταξύ τους. Εδώ πάντως η καλλιτεχνική αξία του κινηματογραφικού χρονικού της μαύρης ημέρας για την Βοστόνη, παίζει κάπου ενδιάμεσα στην σκάλα αξιολόγησης, μιας και το σενάριο μεν είναι αξιοπρεπές, η εκτέλεση του όμως μοιάζει πολύ περισσότερο πατριωτική, από όσο ίσως θα έπρεπε.

Γύρω από τον βασικό άξονα της πλοκής, τον προβληματισμένο από την υποβάθμιση του μπάτσο - o Mark Wahlberg που ηγείται ενός αξιολογότατων ονομάτων υποκριτικού συνόλου - κτίζονται δευτερεύουσες ρουμπρίκες δραματικής έως ηρωικής υφής, που αφορούν στο νεαρό ζευγάρι που ακρωτηριάστηκε, αλλά διατήρησε ακέραιη την αγάπη του, στον πιτσιρικά απαχθέντα Κινεζάκο που βοήθησε τα μέγιστα την επιχείρηση, στον παλαίμαχο όφισερ των προαστίων που λίγο πριν την συνταξιοδότηση του ψάχνει την συμμετοχή του σε μια εκτός της ρουτίνας Mission Impossible, στην διαρκή κόντρα μεταξύ των φορέων αστυνόμευσης, πρακτόρων, FBI, CIA, NSA και ξέρω γω τι άλλο, που η καθεμιά διεκδικεί για πάρτη της, την δόξα της σύλληψης. Στο πολύ μακρινό φόντο, στήνονται οι υπαίτιοι του μακελειού, οι φανατικοί φονταμενταλιστές - τζιχαντιστές - εχθροί, που απλώς συμμετέχουν στην γραμμική αφήγηση, δίχως ποτέ να τους δίνεται ο λόγος εξήγησης των πράξεων τους, ενώ τονίζεται και η έλλειψη τύψεων για τα πεπραγμένα τους, με την στάση τους κατόπιν του χαμού. Λογικό πιστεύω. Ας φτιάξουν οι Κιργίζιοι αντάρτες της δική τους εκδοχή για το συμβάν, που μάλλον δεν θα νοιάξει και κανέναν εδώ που τα λέμε. Εδώ ακολουθώντας πιστά την φόρμα που είδαμε προηγούμενα και στο World Trade Center του Stone, ο σκοπός  είναι να αναδειχθεί η αυταπάρνηση των αρχών ασφαλείας, να τονιστεί το προσωπικό δράμα των αθώων αμάχων που δέχτηκαν αναπάντεχα πυρά, μα το κυριότερο να δειχτεί το πραγματικά δύσκολα αντιμετωπίσιμο κλίμα τρόμου, που βιώνει αυτές τις ημέρες η Δύση. Και που μόνο με την διαχείριση του φόβου ως όπλο, μπορεί να ξεπεραστεί.

Στο κτίσιμο της αναπαράστασης των περιστατικών, με σημαντικές ρολίστικες επιλογές στο κάστινγκ και ερμηνευτές που ομοιάζουν σημαντικά με τους πραγματικούς, όπως και στην ακρίβεια των ντεκόρ του βομβαρδισμένου τοπίου, όπως αποτυπώθηκαν από τις ερασιτεχνικές κατά βάση κάμερες, αλλά και στην κορύφωση της έντασης ενόσω ο κλοιός σφίγγει γύρω από τους φονιάδες, ο Berg παίρνει πολύ καλό βαθμό. Θρίλερ αγωνίας που κρατάει τον θεατή του σε ένταση, ακόμη κι αν γνωρίζει επακριβώς το τι πρόκειται να συμβεί στην πορεία των αληθινών γεγονότων. Το περιτύλιγμα όλου του πακέτου με την δεκάλεπτη ντοκιμαντερίστικη παρουσίαση στο φινάλε των πραγματικών προσώπων της υπόθεσης, είναι περιττό, ιδιαίτερα όταν η χρονική διάρκεια του Patriot's Day έχει ξεφύγει, αδικαιολόγητα, του δίωρου. Εννοείται πάντως, πως δεν πρέπει να λησμονούμε, πως επί της ουσίας πρόκειται για μια made in USA παραγωγή, που απευθύνεται αποκλειστικά και μόνο σε πολίτες της χώρας, τρομοκρατημένους, κατακερματισμένους, συντετριμμένους, που έχουν χάσει - το λιγότερο - τον ύπνο τους, από τις απρόβλεπτες διαστάσεις που έχει πάρει ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος, ο οποίος βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 27 Απριλίου 2017 από την Spentzos Films

Ο κύριος Τίποτα!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Νεο-νουάρ, made in Greece

Ο Κάρολος Ζωναράς γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπουδές κινηματογράφου έκανε στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και εν συνεχεία στο Centro Sperimentale στη Ρώμη, όπου έζησε για 13 συνεχόμενα χρόνια. Έκανε αρκετές μικρού και μεσαίου μήκους ταινίες που συμμετείχαν σε διάφορα φεστιβάλ. Από το 1999 ζει και εργάζεται στην Αθήνα, σκηνοθετώντας ντοκιμαντέρ και διαφημιστικά σποτ. Η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία είχε τίτλο «Ο γιος του Τσάρλυ» και κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους το 2009. Η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία, το «Μπιγκ Χιτ» βγήκε στα σινεμά το 2013. Αυτή είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του.

Τη μουσική της ταινίας Πέντρο Νούλα έχει γράψει ο Σταμάτης Κραουνάκης, ο οποίος έχει συνθέσει (στίχους και μουσική) και το τραγούδι της ταινίας, με τίτλο «Βασανίζομαι», το οποίο ερμηνεύει η Βαλέρια Κουρούπη.

Η υπόθεση: Ένας νεαρός άνδρας διαβάζει ένα νουάρ βιβλίο καθώς ταξιδεύει με ΚΤΕΛ στην Εθνική οδό. Προσπαθεί να αποφύγει τον συνεπιβάτη του, που τον πρήζει με τις παπαριές που του αραδιάζει για την Ελλάδα της κρίσης. Λίγα λεπτά αργότερα λαμβάνει χώρα ένα θανατηφόρο αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Όταν ο νεαρός άνδρας συνέρχεται δεν θυμάται τίποτε! Έχει πάθει αμνησία και δεν ξέρει ποιος είναι. Τα μόνα στοιχεία που διαθέτει στην κατοχή του είναι: ένα ιταλικό διαβατήριο που δηλώνει το υποτιθέμενο όνομά του – Πέντρο Νούλα – ένα σπασμένο κινητό, μια επιταγή και μια φωτογραφία εξωφύλλου από CD λαϊκής τραγουδίστριας. Με βάση αυτά, θα επιχειρήσει την αναζήτηση της ταυτότητάς του, για να βρεθεί μπλεγμένος σε μια εφιαλτική περιπέτεια. Θα καταφέρει να μάθει ποιος πραγματικά είναι; Και κυρίως, θα κατορθώσει να μείνει ζωντανός;

Η άποψή μας: Μου είναι πολύ συμπαθής η περίπτωση του Κάρολου Ζωναρά. Ο άνθρωπος υπηρετεί με συνέπεια το αγαπημένο του κινηματογραφικό είδος: το φιλμ νουάρ. Οι έως τώρα προσπάθειές του στις μεγάλου μήκους ταινίες μυθοπλασίας αποτελούν την... ελληνική εκδοχή πάνω στο λατρεμένο - από πολλούς και από τον γράφοντα - αυτό είδος. Δεν γυρίζονται νουάρ στην Ελλάδα είτε μιλάμε για φιλμ νουάρ είτε για νεο-νουάρ. Κάτι πήγε να κάνει ο συχωρεμένος ο Νικολαϊδης, αλλά και πάλι οι δικες του εκδοχές ήταν και πιο προχωρημένες αλλά και πιο... fusion. Ποιο είναι το... πρόβλημα με τις ταινίες του Ζωναρά; Δεν έχει χρήματα! Δεν είχε ποτέ ως τώρα εκείνο το μπάτζετ που θα τον βοηθούσε να φτιάξει ταινίες πιο άρτιες, πιο πλήρεις, πιο κοντά στο κινηματογραφικό του όραμα. Το αποτέλεσμα είναι να χαντακώνονται εν πολλοίς οι προσπάθειές του.

Πάντως, η αλήθεια είναι πως εξελίσσεται ως δημιουργός. Το καλτ στοιχείο σιγά σιγά υποχωρεί για μια πιο προσεγμένη ματιά. Ο Ζωναράς έχει πλέον καλύτερο έλεγχο πάνω στο υλικό του, αφηγείται πιο στρωτά, το κατέχει το άθλημα καλύτερα. Αυτό βέβαια αφαιρεί τα camp δεδομένα, για τα οποία πολλοί τον είχαν αγαπήσει. Ε, δεν γίνεται λοιπόν: κάτι θα χάσεις και κάτι θα κερδίσεις. Όπως και να έχει οι ταινίες του Ζωναρά είναι σαφέστατα προτιμητέες τόσο από τις κουλτουριάρικες δηθενιές και τις ασκήσεις ύφους όσο και από τα χυδαία εμπορικά (να τα κάνει ο θεός) εμπορικά κατασκευάσματα, που ως επί το πλείστον αποτελούν τη νόρμα σε ότι αφορά το ελληνικό σινεμά. Ο Πέντρο Νούλα του τίτλου, με το ιταλικό διαβατήριο, είναι ο Πέτρος Μηδέν (μιας που νούλα στα ιταλικά σημαίνει ακριβώς αυτό: το μηδέν, το τίποτα).

Και εντάξει, να το πούμε κι αυτό: η ελληνική διανομή μας επιφυλάσσει συχνά πυκνά ενδιαφέρουσες συγκυρίες. Την ίδια Πέμπτη που βγήκε αυτή η ταινία στις αίθουσες βγήκε και μια αμερικάνικη με τον Richard Gere, την οποία η εγχώρια εταιρία διανομής της αποφάσισε να τη βαφτίσει ελληνικά «Ο κύριος Τίποτα»! Δυο... μηδενικά πρωταγωνιστές σε δύο εντελώς διαφορετικές ταινίες! Μάλιστα. Ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης υποδύεται ικανοποιητικά τον κεντρικό ήρωα στη διαδρομή του προς την ανακάλυψη της πραγματικής του ταυτότητας. Δεν υπάρχουν εκπλήξεις, το σενάριο τον ακολουθεί στην προβλέψιμη (σε όσους τουλάχιστον έχουν δει μπόλικες ανάλογες ταινίες) διαδρομή του και υπάρχει μια μεγάλη ανατροπή στο φινάλε, που είναι μεν... απάτη, κι όμως λειτουργεί. Από το καστ ξεχωρίζει με άνεση ο κάποτε κυρίαρχος την εποχή του παλιού ΠΑΣΟΚ, του ορθόδοξου, Παύλος Ευαγγελόπουλος. Γενικώς, αυτή είναι μια ελληνική ταινία, που δεν θα σας κάνει να βρίσετε για το ότι χάσατε δυο ώρες από τη ζωή σας τσάμπα. Δεν είναι σπουδαία ταινία, δεν πουλάει όμως και φύκια για μεταξωτές κορδέλες κι αν μη τι άλλο είναι ειλικρινής στις προθέσεις της και συνεπής σε ότι αφορά το τελικό αποτέλεσμα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Απριλίου 2017 από την New Star

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	The Fate of the Furious	UIP	2	167	62.790	218.733
2	The Boss Baby	Odeon	3	94	24.066	93.037
3	Smurfs: The Lost Village	Feelgood Ent.	4	78	13.266	124.935
4	Life	Feelgood Ent.	1	54	10.516	10.516
5	Rock Dog	Tanweer	1	54	3.659	3.659
6	Beauty And The Beast	Feelgood Ent.	6	33	3.569	178.643
7	Norman	Tanweer	1	20	3.238	3.238
8	Un Sac De Billes	Odeon	2	27	2.206	4.807
9	Get Out	UIP	6	12	2.058	70.435
10	Tour de France	One From The Heart	1	5	2.019	2.019

Προηγούμενο ΤΟΠ - Επόμενο ΤΟΠ

Να αγαπάς; Τι σημασία έχει...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Κουαρτέτο σε τέσσερις κινήσεις...

Ο Tomasz Wasilewski γεννήθηκε στις 26 Σεπτεμβρίου του 1980 στην Πολωνία. Σπούδασε κινηματογραφική και τηλεοπτική παραγωγή στη Σχολή Κινηματογράφου του Λοτζ και κινηματογράφο και τηλεόραση στην Ακαδημία Θεάτρου και Κινηματογράφου της Βαρσοβίας. Συνεργάστηκε με την εταιρεία παραγωγής Zentropa International Poland στις ταινίες «Αντίχριστος» του Lars von Trier και «Η γυναίκα που ονειρεύτηκε έναν άντρα» του Per Fly. Διετέλεσε βοηθός σκηνοθέτης στη μεγάλου μήκους ταινία «33 Scenes from Life» της Malgorzata Szumowska. Είναι ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος του μικρού μήκους ντοκιμαντέρ «One Man Show» και ο σκηνοθέτης, σεναριογράφος και παραγωγός της μικρού μήκους «Nawiść».

Το United States Of Love είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί. Ξεκίνησε με το «Στην κρεβατοκάμαρα» (W sypialni, 2012), που πήρε μέρος σε πολλά φεστιβάλ μεταξύ των οποίων εκείνο του Κάρλοβι Βάρι αλλά και το δικό μας, της Θεσσαλονίκης, όπου αποτέλεσε μέρος του προγράμματος «Ανοιχτοί Ορίζοντες». Η δεύτερη ταινία του, το gay δράμα «Floating Skyscrapers» (Plynace wiezowce, 2013), δεν το είδαμε ποτέ στη χώρα μας, ενώ συμμετείχε επίσης σε μια σειρά από φεστιβάλ, ξεκινώντας από το φεστιβάλ της Tribeca, περνώντας και πάλι από το Κάρλοβι Βάρι και φτάνοντας μέχρι το Γκέτεμποργκ και το Ρέικιαβικ! Τούτη η τελευταία έως τώρα ταινία του έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του περσινού φεστιβάλ Βερολίνου, όπου και τιμήθηκε με το βραβείο σεναρίου!

Η υπόθεση: Χειμώνας 1990, Πολωνία. Σε μια μικρή πόλη γεμάτη εργατικές πολυκατοικίες, οι άνθρωποι ευελπιστούν πως μετά την Πτώση του Τείχους στο Βερολίνο και την αποδέσμευση από το κομουνιστικό καθεστώς, η νέα ελευθερία θα βελτιώσει τα πράγματα σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής τους – ακόμα και στον έρωτα. Τέσσερις φαινομενικά ευτυχισμένες γυναίκες, διαφορετικών ηλικιών αποφασίζουν ότι έχει έρθει η στιγμή να αλλάξουν τις ζωές τους και να εκπληρώσουν τις επιθυμίες τους. Η Αγκάτα είναι μια νεαρή μητέρα, παγιδευμένη σε έναν γάμο όπου δεν είναι ευτυχισμένη, η οποία έχει ερωτευτεί στα όρια της εμμονής με τον τοπικό παπά. Η Ρενάτα είναι μια μεσήλικη δασκάλα ρωσικών, η οποία από τη μια χάνει τη δουλειά της και από την άλλη παρακολουθεί γοητευμένη την γειτόνισσα της, Μαρζένα, ψάχνοντας αφορμή να έρθουν πιο κοντά.

Η Μαρζένα είναι μια παλιά νικήτρια καλλιστείων και νυν δασκάλα αερόμπικ, της οποίας ο σύζυγος εργάζεται στη Γερμανία και η ίδια ψάχνει να βρει την ευτυχία γενικώς. Τέλος, η Ίζα, αδελφή της Μαρζένα είναι μια αυστηρή διευθύντρια σχολείου, επί χρόνια ερωτευμένη με τον πατέρα μιας μαθήτριάς της, που ευελπιστεί πως πλέον θα ζήσει χωρίς να κρύβεται μαζί του τον έρωτά τους, μιας που η γυναίκα του εγκαταλείπει τον μάταιο τούτο κόσμο...

Η άποψή μας: Ο Krzysztof Kieslowski συναντά τον Cristian Mungiu! Πιασάρικο, έτσι; Εννοείται - για όσους τουλάχιστον ξέρουν ποιοι είναι οι δύο συγκεκριμένοι σκηνοθέτες. Για τους πολλούς, πάντως, ο παραπάνω αφορισμός δεν σημαίνει απολύτως τίποτε. Εντάξει, ας μην γελιόμαστε: έτσι κι αλλιώς ένα λεκτικό πυροτέχνημα είναι, με προσδοκία να δημιουργήσει εντυπώσεις και να σε κάνει εσένα, αγαπητέ μου αναγνώστη, να συνεχίσεις να διαβάζεις το κείμενο για να δεις πού το πάω τελικά! Ωραία. Εντάξει, δεν στερείται αλήθειας τελικά η παραπάνω δήλωση (μουάχαχαχαχα). Θέλω να πω, ο Kieslowski, την ίδια προβληματική είχε σχετικά με τις ανθρώπινες σχέσεις – και βεβαίως ήταν συμπατριώτης του Wasilewski. Από την άλλη, ο Mungiu αφήνει τη σκιά του στην ταινία μέσω του διευθυντή φωτογραφίας του, του Μολδαβού Oleg Mutu: ιδίως στην εναρκτήρια σκηνή η κάμερα θαρρείς και ενέχει θέση μουσαφίρη! Δεν καταγράφει απλώς τα δρώμενα: είναι σαν να περιμένει να πάρει το λόγο και να μιλήσει.

Γενικώς, η φωτογραφία είναι από τα δυνατά χαρτιά της ταινίας. Αποχρωματισμένη στα όρια του ασπρόμαυρου, με το γκρίζο να κυριαρχεί και τα χρώματα να φαίνονται σχεδόν αλλόκοτα και αταίριαστα με το όλο κλίμα, δίνει τον τόνο για να περιγραφεί η ψυχολογική κατάσταση των τεσσάρων ηρωίδων. Κι ενώ λιώνουν από έρωτα και πάθος (χμ, εκτός από την Μαρζένα: ο άντρας της είναι μακριά και το μόνο αδιέξοδο στα δικά της αισθήματα είναι πως ενδεχομένως εκείνος την έχει λιγάκι ξεχάσει/ παραμερίσει – καμία σχέση με τις άλλες τρεις γυναίκες δηλαδή) αυτό που εκπέμπει η οθόνη είναι ψυχρότητα. Αυτήν την αντίφαση καταγράφουν και οι σκηνές σεξ. Η Αγκάτα κάνει σεξ με τον άνδρα της αλλά δεν τον γουστάρει. Η Ίζα πηδιέται στις τουαλέτες από έναν παλιό μαθητή της χωρίς να νιώθει απολύτως τίποτε. Η Μαρζένα είναι σε κατάσταση λιώματος από το ποτό όταν ένας φωτογράφος αυνανίζεται και χύνει στο υπέροχο, γυμνό κορμί της – πουθενά ερωτισμός, πουθενά αισθήματα, μονάχα κενό, κενό, κενό. Η Ρενάτα, η γηραιότερη όλων, είναι η μόνη που κάτι σκιρτάει μέσα της με τη ρομαντική έννοια. Η σκηνή όπου χορεύει μαζί με την Μαρζένα είναι μάλλον η καλύτερη της ταινίας. Όπως κι εκείνη όπου σκουπίζει το αντικείμενο του πόθου της και την καθαρίζει από τα φλόκια.

Ο σκηνοθέτης είναι άψογος φορμαλιστής και ικανότατος αφηγητής. Όμως, είναι και... προβοκάτορας. Γι' αυτό εντέλει και δεν πείστηκα εξ ολοκλήρου με το τελικό αποτέλεσμα. Αρχικά, το πιο βασικό «φάουλ»: το γεγονός ότι τοποθετεί την ιστορία του στο συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Οι ειδήσεις μιλούν για την Πτώση του Τείχους και τις προσπάθειες για να ενωθούν οι δύο Γερμανίες, η Δυτική με την Ανατολική. Γενικώς, έχουμε την πτώση του κομουνισμού στο πρώην ανατολικό μπλοκ. Και; Τι σχέση έχει αυτή η πτώση με τα... ερωτικά των συγκεκριμένων γυναικών; Θέλω να πω: αν χρησιμοποιείς τον συγκεκριμένο χωρόχρονο για να τοποθετήσεις το σενάριό σου αυτό σημαίνει πως θέλεις να τονίσεις ότι οι συγκεκριμένες γυναίκες επηρεάστηκαν από τη... σκλαβιά του κομουνισμού! Ωιμέ! Είναι δυνατόν; Το να μας δείξει ο σκηνοθέτης τις αλλαγές στην κοινωνία της Πολωνίας μετά το τέλος του υπαρκτού σοσιαλισμού, θα το καταλάβαινα μια χαρά. Αλλά το ότι το γκρέμισμα του κομουνισμού θα είχε επιπτώσεις στην... ερωτική ζωή και στη συμπεριφορά των γυναικών, ε, αυτό δεν προκύπτει από πουθενά! Σαν να λέμε, στη σημερινή νεοφιλελεύθερη Ελλάδα δεν υπάρχουν γυναίκες ερωτευμένες με παντρεμένους, που κάνουν ότι μπορούν για να τους αποκτήσουν αλλά δεν τα καταφέρνουν! Ή παντρεμένες γυναίκες ερωτευμένες με παπάδες! Οι γυναίκες ερωτευμένες με άλλες γυναίκες! Όχι, ο κομουνισμός στην περίπτωση της ταινίας, επηρέασε τις συμπεριφορές τους! Tragic! Η ερωτική συμπεριφορά έχει περισσότερο να κάνει με θρησκευτικά δεσμά και υποδείξεις παρά με την πολιτική κατάσταση, λέω εγώ τώρα! Επίσης: απίστευτα προβοκατόρικη είναι μια σκηνή με την Ίζα και την κόρη του εραστή της, που είπαμε είναι και μαθήτριά της, κι ένα παγωμένο ποτάμι. Έλεος κάπου.

Αν ο σκηνοθέτης αποφασίσει να μην χαϊδεύει το αντικομουνιστικό μένος των δυτικών θεατών, που ολοφάνερα έχει ως target group των ταινιών του, τα πράγματα θα είναι πολύ καλύτερα για εκείνον. Ταλέντο υπάρχει. Το πως το χρησιμοποιούμε και πως το πλασάρουμε χωρίς να το ξεπουλάμε είναι αυτά που κάνουν όλη τη διαφορά...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Απριλίου 2017 από την Weird Wave

Nothing else matters...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ταινία... διχασμένη!

52 ολόκληρα χρόνια έχουν περάσει από τότε που ο Marco Bellocchio έβγαλε την πρώτη του, σπουδαία, μεγάλου μήκους ταινία «Γροθιές στην τσέπη» (I pugni in tasca, 1965) στις κινηματογραφικές αίθουσες. Αισίως, με τούτη εδώ, έχουμε φτάσει στην 24η (!!!) μεγάλου μήκους ταινία του – και την ερχόμενη εβδομάδα θα δούμε στις ελληνικές αίθουσες την 25 μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας του! Στα 78 του χρόνια ο θρυλικός αριστερός (και μαοϊκός μη σου πω) σκηνοθέτης συνεχίζει ακάθεκτος, χρησιμοποιώντας, ως συνήθως, ως πλαίσιο και χώρο δράσης αυτών που κινηματογραφεί, την ιδιαίτερη πατρίδα του.

Τούτη η ταινία του 2015, έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βενετίας της ίδιας χρονιάς! Και μάλιστα τιμήθηκε με το βραβείο της διεθνούς ένωσης κριτικών FIPRESCI!

Η υπόθεση: Μεσαίωνας. Στο μοναστήρι της Αγίας Κιάρας, στη μικρή πόλη Μπόμπιο της επαρχίας Εμίλια-Ρομάνα, στην Ιταλία, η μοναχή Μπενεντέτα κατηγορείται ως μάγισσα, ως έχουσα σχέση με τον σατανά. Αυτός είναι και ο λόγος, όπως φαίνεται, που ο εραστής της, ένας παπάς στο μοναστήρι, έχει αυτοκτονήσει. Έχει διαπράξει δηλαδή ένα από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα. Ο δίδυμος αδελφός του, ο Φεντερίκο, πηγαίνει στη Μονή με στόχο να πείσει τον ηγούμενο Πάτερ Κατσιαπουότι να θαφτεί ο αποθανών σε αγιασμένο χώμα. Για να τα καταφέρει, θα πρέπει να αποδείξει πως η Μπενεντέτα επηρεάστηκε από τον διάβολο για να ξελογιάσει τον αδελφό του, επομένως η αυτοκτονία του δεν ήταν πράξη έλλογη, άρα η ψυχή του δεν ήταν υπεύθυνη, άρα αθώος, άρα μπορεί να θαφτεί κατά πως πρέπει! Η Μπενεντέτα πρέπει να υποβληθεί σε τρεις δοκιμές, που έχουν να κάνουν με το νερό, τα δάκρυα και τη φωτιά: αν καταφέρει να τις ξεπεράσει χωρίς να ομολογήσει, είναι αθώα! Ο Φεντερίκο, ωστόσο, «παρασύρεται» από την Μπενεντέτα. Και ο Κατσιαπουότι αποφασίζει να την «χτίσει» μέσα σε ένα μικρό δωματιάκι της Μονής...

21ος αιώνας, σήμερα. Το ίδιο μοναστήρι (με τη φυλακή του), έχει αφεθεί στην τύχη του εγκαταλελειμμένο κατά τα φαινόμενα. Ένας Ιταλός εφοριακός ονόματι Φεντερίκο, όμως, λειτουργεί ως ενδιάμεσος προκειμένου το κτίσμα να αγοραστεί και να αξιοποιηθεί από τον Ρώσο εκατομμυριούχο Ιβάν Ρικάλκοφ. Αυτό προκαλεί την αντίδραση ενός παράξενου γέρου, γνωστού μόνον με το παρατσούκλι «Ο Κόμης». Ο Κόμης ζει στη Μονή για χρόνια, κρυφά, ινκόγνιτο και βγαίνει μόνο τη νύχτα, παρακολουθώντας τη ζωή των συμπολιτών του. Δεν θέλει με τίποτε να πουληθεί το κτίριο, καθώς μετά θα αναγκαστεί να ξεσπιτωθεί. Ενώ του πονάνε οι... κυνόδοντες, καταστρώνει ένα σχέδιο για να εμποδίσει τη συγκεκριμένη αγοραπωλησία, προσπαθώντας να ξεσκεπάσει τον Φεντερίκο και τον ύποπτο ρόλο του...

Η άποψή μας: Ιδιοσυγκρασιακός (και λίγα λες) θεωρείται – και είναι – ο σπουδαίος κάποτε Ιταλός σκηνοθέτης, που μόνο έλλειψη τόλμης δεν μπορείς να του καταλογίσει κανείς. Όλες οι ταινίες του κατασκευαστικά είναι άψογες and then some! Σε επίπεδο σεναρίου, όμως, και «τα κάνω όλα λιανά για τους θεατές» τα πράγματα διαφέρουν. Ποτέ δεν είναι εύκολο να «αποκρυπτογραφήσεις» μια ταινία του μετρ. Πάρτε για παράδειγμα τούτη την ταινία. Είναι τρελό κατά μία έννοια αλλά μιας που τα έφερε έτσι η τρέχουσα κινηματογραφική συγκυρία, εμένα μου θύμισε τον πίνακα του Ιερώνυμου Μπος «Ο Κήπος των Επίγειων Απολαύσεων»! Θέλω να πω, το πλαίσιο είναι συγκεκριμένο και αναγνωρίσιμο, υπάρχουν πράγματα που τα γνωρίζεις και τα θαυμάζεις αλλά υπάρχουν και κάτι αλλόκοτα και αποκοτιές, που θα ήθελες να δώσεις απάντηση στις ερωτήσεις που τίθενται χωρίς να μπορείς να τα καταφέρεις! Μένεις με το στόμα ανοιχτό αλλά δεν ξέρεις γιατί! Κι ενώ ο πίνακας του Μπος είναι τρίπτυχο, εδώ έχουμε να κάνουμε με... δίπτυχο: δύο ταινίες στη συσκευασία της μίας! Τις δύο ιστορίες της ταινίας δεν τις ενώνει τίποτε άλλο παρά μόνο το γεωγραφικό πλαίσιο, το ότι δηλαδή και οι δύο διαδραματίζονται στην πόλη Μπόμπιο, έχουν ως κέντρο της αφήγησής τους το μοναστήρι της Αγίας Κιάρας, το ότι ο πρωταγωνιστής και των δύο ιστοριών ονομάζεται Φεντερίκο και τον υποδύεται ο ίδιος ηθοποιός (ο γιος του σκηνοθέτη, ο Pier Giorgio Bellocchio) και το ότι και στις δύο ιστορίες έχουμε κλεισμένη μέσα σε έναν τοίχο από τούβλα, μια όμορφη, γυμνή γυναίκα! Από εκεί και πέρα ακόμα και το ύφος και η κατηγοριοποίηση των επιμέρους ταινιών στην αταξινόμητη τούτη προσπάθεια, διαφέρει. Οι δύο ιστορίες «τρώνε» χρονικά ίδιο χρόνο, σαν να λέμε, η ταινία είναι χωρισμένη ακριβώς στη μέση. Η πρώτη είναι εν πολλοίς ένα βαρύ δράμα, με μπόλικο κατηγορώ ενάντια στην Καθολική Εκκλησία, τους σκληρούς της νόμους, το μίσος της για κάθε τι ανθρώπινο και όμορφο. Εδώ υπάρχει και αρκετός ερωτισμός. Και σκηνές οπτικά μεγαλοπρεπείς. Πχ η πρώτη δοκιμασία στην οποία υποβάλλεται η Μπενεντέτα, την οποία οι ταγοί της Εκκλησίας την ρίχνουν από έναν βράχο, αλυσοδεμένη, μέσα στο νερό μιας λιμνούλας, είναι υπέροχη! Η δεύτερη ιστορία είναι ταυτόχρονα μια κοινωνική σάτιρα, μια κωμωδία ηθών κι ένα κλείσιμο ματιού στον βαμπιρικό μύθο, τύπου «Μόνο οι εραστές μένουν ζωντανοί»! Εδώ, γελάμε, παρά το γεγονός ότι δεν υπάρχει ρεαλιστικός ειρμός – μόνον ονειρικός! Όλη η σκηνή με τον βρικόλακα στον οδοντίατρο, βγάζει γέλιο. Όλη η κουβέντα με το κόψιμο των αποδείξεων, βγάζει γέλιο. Όλη η συνομιλία για το πόσοι κουτσοί, τυφλοί και άλλοι, το «παίζουν» για να παίρνουν συντάξεις, βγάζει γέλιο. Αλλά, η ταινία δεν είναι κωμωδία. Η ταινία είναι ένα μυστήριο όπου ο θεατής καταλαβαίνει κομμάτια της αλλά πανάθεμά με αν βγάζει κανείς άκρη για το όλον! Ο υπέροχος αναχρονισμός του να ακούγεται συχνά πυκνά το «Nothing else matters» των Metallica από θρησκευτική χορωδία παιδιών είναι απολύτως πετυχημένος. Και το φινάλε με τα περιπολικά σε «πιάνει» χωρίς – και πάλι – να μπορείς να καταλάβεις ακριβώς το γιατί. Δυνατή ταινία, με επιφυλάξεις.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Απριλίου 2017 από την Ama Films

Yo! Allons Enfants! Bang Bang!

του zerVo (@moviesltd)

Μετά την ταινία του Rengaine, τα γυρίσματα της οποίας είχαν διάρκεια περίπου εννέα χρόνια, ο πρώην μποξέρ και νυν κινηματογραφιστής και ηθοποιός Rachid Djaidani, προσθέτει με το Tour De France μια ακόμη, την δεύτερη, μυθοπλαστική στιγμή, στο παλμαρέ του, δίπλα στα επίσης δύο και πάλι κοινωνικού προβληματισμού, ντοκιμαντέρ που έχει υπογράψει. Έχοντας σαν παρακαταθήκη το βραβείο FIPRESCI που απέσπασε στις Κάννες στο ιδιαίτερο ντεμπούτο του, o Αλγερινής καταγωγής 40χρονος σκηνοθέτης, παρουσιάζει μια καθαρόαιμη road movie, όπου δύο εκ πρώτης όψης ασυμβίβαστοι χαρακτήρες, καλούνται από τις συνθήκες να συμβιώσουν, επιχειρώντας με κάθε μέσον έναν άτυπο Tour De France. Ένα φιλμ, πάντως, που φιλμαρισμένο με πενιχρά μέσα και σε μικρό χρονικό διάστημα, θα μπορούσε να κοστίσει ελάχιστα στο στούντιο, αν η παραγωγή δεν επέλεγε να το πουσάρει σε ευρύτερο κοινό, με την συμμετοχή σε αυτό του διασημότερου εν ζωή Φραντσέζου σούπερ κινηματογραφικού αστέρα...

Από τους διασημότερους και πλέον ταλαντούχους τραγουδιστές της ραπ, στην ραγδαία ανερχόμενη, χάρη στην προώθηση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, σκηνή των φτωχών προαστίων της πρωτεύουσας, είναι ο δεύτερης γενιάς μετανάστης Φαρούκ, μοναχικός κι απόμακρος καλλιτέχνης, που προτιμάει τα πιστεύω του να τα εκφράζει μέσα από τις σκληρές και καυστικές του ρίμες. Μια στάση αυτοπεριθωριοποιήσης που πολλές φορές δημιουργεί προστριβές με το περιβάλλον του, όπως τώρα, λίγες ημέρες πριν την προγραμματισμένη του συναυλία στην Μασσαλία, που θα έρθει σε ρήξη με εξίσου ονομαστό, συνομήλικο του, καλλιτέχνη, παρεξήγηση που όπως φαίνεται θα λυθεί, σύμφωνα με τους κανόνες του γκέτο, με την χρήση των όπλων.

Προκειμένου να προλάβει τα χειρότερα, ο ιμπρεσάριος του Μπιλάλ, θα του ζητήσει για λίγες ημέρες να εγκαταλείψει την γειτονιά, μέχρι να καταλαγιάσουν τα πνεύματα. Θα του δώσει μάλιστα και αποστολή να συντροφεύσει τον πατέρα του σε ένα ταξίδι ανά την Γαλλία, σε μια απόπειρα εκείνου να αναβιώσει το εικαστικό έργο του φημισμένου ζωγράφου του 18ου αιώνα Βερνέ. Για εκείνο που δεν είναι καν έτοιμος ο μουσουλμάνος ράπερ, είναι πως ο στρυφνός ως απόμακρος ηλικιωμένος γερο Σερζ, έχει αντιλήψεις ρατσιστικές, αρνούμενος να αποδεχτεί τις συνήθειες που έχουν φέρει στον τόπο του οι με καταγωγή από τις Αραβικές πρώην αποικίες Μωαμεθανοί. Που εντελώς κυνικά και μη συζητήσιμα, τους θεωρεί αποκλειστικά και μόνο πολεμοχαρείς εξτρεμιστές και βρωμερούς εγκληματίες. Όσο για τους τραγουδιστές της ραπ? Δεν είναι τίποτα παραπάνω από εξοργισμένοι φασαριόζοι, που απλώς κράζουν χωρίς λόγο...

Φαινομενικά λοιπόν αυτοί οι δύο ταξιδιώτες, μέσα στο προϊστορικό βανάκι, που αναζητούν το ένα μετά το άλλο τα λιμάνια, που πανέμορφα σκιτσάρησε μια φορά κι έναν καιρό ο πασίγνωστος για τα θαλασσινά του τοπία, Βερνέ, δεν έχουν το παραμικρό κοινό στοιχείο στις προσωπικότητες τους και μάλλον πολύ σύντομα η φιλόδοξη βόλτα τους θα τερματίσει μέσα σε καυγάδες και φασαρίες. Η αλήθεια θα είναι εντελώς απρόσμενη και διαφορετική από την προβλεπόμενη, μιας και οι δύο θα δείξουν τάσεις υποχωρητικές και δεν θα ωθήσουν την κατάσταση στα άκρα, δείχνοντας πως ο καθένας επιθυμεί να πάρει από τον άλλο εκείνο που του λείπει. Ο γκρινιάρης γέρος, φανατικός πατριώτης συντηρητικών πεποιθήσεων, που έχει διακόψει σχέσεις με το παιδί του από τον καιρό που ασπάστηκε το Ισλάμ, θα ενθουσιαστεί από το πάθος που θα δείξει ο πιτσιρικάς, αλλά και από το ανανεωτικό βλέμμα με το οποίο αντιλαμβάνεται τον κόσμο. Από την μεριά του ο στερημένος την πατρική αγκαλιά, εικοσάχρονος δημοφιλής ράπερ, θα αποσπάσει από τον έμπειρο άντρα δίπλα του, συμβουλές συμπεριφοράς, που άμεσα θα τον κάνουν καλύτερο.

Μέσα από προφανείς αλληγορίες που χρησιμοποιεί ο σκηνοθέτης στην πορεία της κάμερας του από το Αράς μέχρι την Μαρσίλια, επιχειρείται το κτίσιμο αυτού του χάσματος γενεών που χαρακτηρίζει την πολυπολιτισμική κοινωνία της Γαλλίας, που πρέπει πλέον να φέρει κοντύτερα το κονσερβαρισμένο παλιό με το ανατρεπτικό καινούργιο. Ώστε οι μεν σοφοί με την πείρα τους να στείλουν μήνυμα συμπαράστασης στους ερχόμενους, οι δε φρέσκοι, ειδικά οι όχι από πάππου προς πάππου ντόπιοι, να πάρουν τις ευκαιρίες που τους αρμόζουν, δίχως να νιώθουν σαν ξένοι στον τόπο τους.

Όμορφο, ανθρώπινα δομημένο και λιγότερο δραματικό από όσο δείχνει το φιλμ, διαθέτει όχι και λίγα χιουμοριστικά στοιχεία που σπάνε τις εντάσεις - ειδικά ο κυνισμός του Σερζ είναι απίθανος - παρεμβαλλόμενα μεταξύ των ατελείωτων χιλιομέτρων και των μπιτ των τραγουδιών που παίζουν στο φόντο. Δίχως να διαθέτει σπουδαίο υποκριτικό υπόβαθρο ο ταλαντούχος Sadek, στην ουσία υποδύεται αξιοπρεπώς τον εαυτό του, όντας και ο ίδιος παιδί μεταναστών, που γεννήθηκε στις πάμφτωχες και τίγκα στην εγκληματικότητα "φαβέλες" πέριξ των Παρισίων. Τα λεφτά όλα όμως, μετά από καιρό που εμφανιζόταν ντεφορμέ, είναι ο Gerard Depardieu, του οποίου την χοντράδα (και σε μόστρα και σε συμπεριφορά) εκμεταλλεύεται άριστα το σενάριο, προβάλλοντας τον σαν τον τυπικό και άνευ λόγου και αιτίας διαμαρτυρόμενο για την έλευση στα μέρη του ξένων, που νομίζει πως θα του αλλάξουν τις συνήθειες. Και όπως συμβαίνει παντού, αυτό δεν αφορά όλους τους ξένους, αφού το δεξιόστροφο μυαλό του ζορισμένου ψυχικά από τις απώλειες, ασούμπαλου ερασιτέχνη painter, δεν τους θωρεί όλους το ίδιο. Άλλοι υπάρχουν για να του δώσουν, άλλοι του επιτίθενται για να του αποσπάσουν. Τι σημαντικό που την αλήθεια την κατάλαβε μόνος του στο φινάλε, σε μια φιλμική έξοδο που μακάρι όσα ουμανιστικά αποτυπώνει να συνέβαιναν και στην πραγματικότητα...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Απριλίου 2017 από την One From The Heart

Ο πιο σπουδαίος πίνακας της Αναγεννησιακής Τέχνης;

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

The Truth Lies in the Eyes of the Beholder

Δανειζόμαστε μερικά στοιχεία για τον Ιερώνυμο Μπος από την Βικιπαίδεια:
«Ο Ιερώνυμος Μπος (Hieronymus van Aken, περ. 1450 - 9 Αυγούστου 1516) ήταν σημαντικός Ολλανδός ζωγράφος, που έζησε την περίοδο του μεσαίωνα. Στην εποχή του θεωρήθηκε ένας "επινοητής τεράτων και χιμαιρικών οπτασιών" ενώ περίπου στα 1600 ο ιστορικός τέχνης Κάρελ φαν Μάντερ χαρακτήρισε τους πίνακες του Μπος ως "θαυμαστές και παράξενες φαντασιώσεις, συχνά ανατριχιαστικές". Στον 20ό αιώνα, αρκετοί μελετητές του έργου του Μπος απέδωσαν ένα βαθύτερο νόημα στη ζωγραφική του και προσπάθησαν να ερμηνεύσουν τις καταβολές της. Έχει χαρακτηριστεί ως ένας υπερρεαλιστής του 15ου αιώνα ενώ για άλλους, το έργο του αντανακλά απόκρυφες πρακτικές του μεσαιωνικού κόσμου όπως η αλχημεία ή η μαγεία».

Η ταινία El Bosco. El Jardin De Los Suenos ήταν το 2017 υποψήφια για βραβείο Goya (τα ισπανικά Oscar) στην κατηγορία των ντοκιμαντέρ που γυρίστηκαν το 2016. Μεταξύ των πολλών και ενδιαφερόντων ανθρώπων της τέχνης που εμφανίζονται – έστω για λίγο – στο ντοκιμαντέρ είναι οι συγγραφείς Salman Rushdie και Orhan Pamuk και ο μουσικός Ludovico Einaudi.

Η υπόθεση: «Μυστήριο μέσα σε ένα μυστήριο», ο πίνακας «Ο Κήπος των Επίγειων Απολαύσεων» είναι ο πιο διάσημος και σπουδαίος πίνακας του Ιερώνυμου Μπος. Το 2016 με αφορμή τα 500 χρόνια από τον θάνατό του, το Μουσείο Πράδο της Μαδρίτης δίνει αποκλειστική πρόσβαση στον σκηνοθέτη José Luis López-Linares για να φέρει στο φως το έργο αυτό. Μέσα από μοναδικές εικόνες - σαν κάποιος να γίνεται μάρτυρας της ακτινογράφησης της ζωγραφιάς και της αποκατάστασής της - η ταινία διερευνά και ζητά την αποκάλυψη όλων εκείνων των αναπάντητων ερωτημάτων γύρω από τον ίδιο τον ζωγράφο και τη ζωγραφική και εξηγεί την έμπνευση που μετέδωσε σε συγγραφείς, ζωγράφους και μουσικούς από όλο τον κόσμο.

Η άποψή μας: Δεν χαμπαριάζω γρι από ζωγραφική, το δηλώνω και αμαρτίαν ουκ έχω! Δεν γνωρίζω από κινήματα και τεχνοτροπίες, από σημαίνοντα και σημαινόμενα. Υπάρχουν, όμως, ζωγράφοι των οποίων δηλώνω φανατικός οπαδός. Ο ένας είναι ο Σαλβαδόρ Νταλί. Και ο άλλος είναι ο Ιερώνυμος Μπος. Γιατί συμβαίνει αυτό; Προσπαθώντας να δώσω απάντηση σε αυτό το ερώτημα κατέληξα σε μία και μοναδική πρόταση: μα είναι οι πιο... κινηματογραφικοί από τους ζωγράφους! Θέλω να πω, οι ζωγραφιές τους είναι τόσο αλλόκοτες και τόσο φορτωμένες με σύμβολα. Κουβαλούν όμως, το νιώθεις, κάτι το συγκεκριμένο κι όχι κάτι αφηρημένο. Βλέπεις λοιπόν το τρίπτυχο «Ο Κήπος των Επίγειων Απολαύσεων» και δεν μπορείς να μείνεις αδιάφορος, όσο... άσχετος κι αν είσαι στα εικαστικά! Κάθε λεπτομέρεια μέσα στον πίνακα είναι φανταστική! Κάθε μικρή εικόνα μέσα στη μεγάλη εικόνα σε κάνει να νιώθεις οικεία. Είναι αυτό που πετυχαίνουν τα αριστουργήματα: σε μαγεύουν χωρίς να μπορείς να προσδιορίσεις ακριβώς το γιατί. Βλέπεις τον πίνακα και νιώθεις ταυτόχρονα θαυμασμό, ευφορία, ηδονή, αλλά και δέος, τρόμο και μια απόκοσμη αίσθηση πίστης.

Το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ πετυχαίνει να κάνει γνωστές στην πλατιά μάζα των θεατών πληροφορίες που αφορούν τον ιδιαίτερο αυτόν πίνακα και την ιστορία του αλλά και τον δημιουργό του. Παράλληλα, βάζει διάσημους αλλά και άσημους, γνώστες της τέχνης αλλά και απλούς πολίτες, να εκφράσουν τη γνώμη τους, τα συναισθήματά τους, την έλξη που τους προκαλεί ο φοβερός και τρομερός αυτός πίνακας. Είναι συγκλονιστική η σκηνή όπου άνθρωποι με σύνδρομο Down ζωγραφίζουν τις δικές τους οπτικές πάνω στον πίνακα, μιλώντας για αυτόν με έναν τρόπο απίστευτο πραγματικά! Γενικά, το ντοκιμαντέρ πετυχαίνει το σκοπό του και με το παραπάνω, φροντίζοντας να φέρει στο φως όλα όσα αφορούν τον πίνακα αλλά παράλληλα φροντίζοντας να είναι και κατασκευαστικά άψογο σε επίπεδο εικόνας και μουσικής.

Δεν ξέρω κατά πόσο είναι άδικη αλλά εγώ θα την κάνω τη σύγκριση: τι σχέση έχει αυτό το ντοκιμαντέρ με το πρόσφατο ελληνικό, με τίτλο «Ο καλλιτέχνης Βασίλης Θεοχαράκης», που επικεντρώνεται στο ζωγραφικό έργο του γνωστού Έλληνα επιχειρηματία; Απολύτως καμία! Αυτό είναι ένα ντοκιμαντέρ που μπορεί να συνεπάρει ακόμα και άσχετους με τη ζωγραφική. Να είστε σίγουροι γι' αυτό!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Απριλίου 2017 από την Neo Films

του Daniel Espinosa. Με τους Jake Gyllenhaal, Rebecca Ferguson, Ryan Reynolds, Hiroyuki Sanada, Ariyon Bakare, Olga Dihovichnaya, Alexander Nguyen, Hiu Woong-Sin

Από την Ανακάλυψη στην Αποκάλυψη...

του zerVo (@moviesltd)

1979 ήταν όταν ο μεγάλος και τρανός Ridley Scott, με το πιασάρικο είναι η αλήθεια μοτό "Στο Διάστημα κανείς δεν θα ακούσει την κραυγή σου" και με συγκλονιστικά ανατριχιαστική σε σύλληψη και σχεδιασμός ιδέα, έθετε με το Alien το ορόσημο του κινηματογραφικού είδους, του εξωγήινης μορφής, διαστημικού τρόμου. Έκτοτε δεν είναι και λίγες οι φορές που αρκετοί φιλόδοξοι κινηματογραφιστές επιχείρησαν να αναπλάσουν και να αναπροσαρμόσουν τον θρύλο, σπανίως πηγαίνοντας τον πολλά βήματα παραπέρα - το σίκουελ του Cameron είναι εξίσου εκπληκτικό - τις περισσότερες φορές όμως αντιγράφοντας τον, σε κόπιες που δεν έμειναν και για πολύ καιρό στην μνήμη. Μια τέτοια περίπτωση αναπροσαρμογής του βασικού θεματικού πλάνου αποτελεί και το Life, που κόστισε στην Sony και την παρέα της κοντά στα 60 εκατομμύρια δολάρια και περιέργως για τα σουπερσταρικά ονόματα που συμμετέχουν σε αυτό, δεν έχει κατορθώσεις ακόμη να γυρίσει πίσω ούτε μισά. Κι όμως πρόκειται για έναν, τουλάχιστον, αξιοπρεπή Αλιενικό κλώνο...

Η μη επανδρωμένη αποστολή στον Άρη, με την επιστροφή της στον διαστημικό σταθμό θα φέρει καινούργια ευρήματα από το έδαφος του κόκκινου πλανήτη, προς αξιολόγηση, στους απεσταλμένους ερευνητές. Που, προς τεράστια έκπληξη τους, θα αντιληφθούν πως ανάμεσα στα ρινίσματα της σκόνης, υπάρχει ζωντανός μικροσκοπικός οργανισμός, που ενδεχόμενα μπορεί να αποκαλύψει περαιτέρω λεπτομέρειες για τις εξωγήινες μορφές ζωής. Μαντάτο που θα γίνει αποδεκτό με ενθουσιασμό από ολόκληρη την ανθρωπότητα, καθώς εκείνη θα το πληροφορηθεί, σε τέτοιο βαθμό ώστε να οργανωθούν πανηγυρικές ονοματοδοσίες για την αμοιβάδα, που απέδειξε το προφανές: Δεν είμαστε πλέον μόνοι!

Κατά την διάρκεια των μελετών όμως, οι επιστήμονες θα ανακαλύψουν πολύ σύντομα καινούργιες ιδιότητες του Νόρμαν (!!!) όπως το ότι έχει αντίληψη, έχει αίσθηση του περιβάλλοντος, αισθάνεται, αντιδρά. Το πιο σπουδαίο όμως είναι πως μεγεθύνεται και μάλιστα ραγδαία. Ανίκανοι και απροετοίμαστοι οι διαστημικοί βιολόγοι στο να υπολογίσουν την δύναμη του καινούργιου επισκέπτη, με τρόμο θα αντιληφθούν τις επιθετικές του διαθέσεις, που μέσα σε ελάχιστες μόνο ώρες θα πάρουν φονική μορφή. Εγκλωβισμένοι στον δορυφόρο και με ελάχιστη επικοινωνία με το επίγειο κέντρο αποφάσεων, θα κληθούν να έρθουν αντιμέτωποι με το ταχύτατα αναπτυσσόμενο και ευφυέστατο θηρίο, που στόχο του δεν έχει απλώς να αφανίσει την ολιγομελή ομάδα, αλλά να φτάσει ακόμη και στην Γη, ώστε να επιδείξει την καταστροφική ισχύ του.

Τουλάχιστον σε ότι αφορά στον βασικό σεναριακό σπινθήρα δεν υπάρχει η παραμικρή έκπληξη, αφού από τις πρώτες στιγμές που ο ερυθρός κόκκος άμμου θα μπει στον δοκιμαστικό σωλήνα, φαντάζεται ο θεατές πως αργά ή γρήγορα θα επέλθει η Αποκάλυψη. Το πλάσμα δε από την μεριά του, με τεράστια ευκολία, ευλυγισία και πονηριά θα καταφέρει να σπάσει τα στεγανά του σκάφους και να μοιράσει τον δολοφονικό του τρόμο στους άμαθους από ανοιχτό πόλεμο σάιεντιστς. Οπότε ξεκινάει ένα αγωνιώδες και κλειστοφοβικό "ο σώζων εαυτόν σωθήτω", που τουλάχιστον για τους παλιότερους και πιο έμπειρης ματιάς πάνω στο genre, θα έχει προβλέψιμη κατάληξη. Παρότι στην θεωρία και αντιφατικά, αυτή δεν θα είναι η Χολιγουντιανά Happyendίστικη που ενδεχόμενα οι λιγότερο γνώστες θα καρτερούσαν.

Έξυπνα σκεπτόμενος ο Daniel Espinosa (σκηνοθέτης που μου είχε προκαλέσει αλγεινή εντύπωση με το πιο πρόσφατο πόνημα του Child 44, το οποίο χάρη στις προκλητικά ανιστόρητες του απόψεις, αρνήθηκα να σχολιάσω) χειρίζεται ένα σκριπτ ελάχιστων προσώπων στην σύνθεση του, μετρημένων έξι κοσμοναυτών, όπως ακριβώς συμβαίνει και στα horror b-movies, όταν αντίστοιχου αριθμού ατόμων φράξιες, πέφτουν στα νύχια παρανοϊκών φονιάδων. Ομοίως συμβαίνει κι εδώ, με τον δολοφόνο να καθορίζεται από την εισαγωγή σχεδόν και τους φουκαράδες εσώκλειστους στο κονσερβοκούτι, να αντιμετωπίζουν πλέον κατάματα την επερχόμενη συμφορά, χωρίς να έχουν την ικανότητα να αντισταθούν. Το μόνο που αλλάζει είναι πως τα πάντα λαμβάνουν χώρα στο αντιβαρυτικό πεδίο και όχι σε μια εγκαταλελειμένη παράγκα, από όπου όλοι σχεδόν γνωρίζουν πως κανείς δεν θα ξεφύγει από την οργή του ρεντνέκ με το αλυσοπρίονο.

Δανειζόμενο αποξαρχής το Alienικό σασπένς, που με ευκολία κρατά τον θεατή στην άκρη του καθίσματος του, τιγκαρισμένο στην αγωνία για το αν θα κυριαρχήσει το χταπόδι ή οι συνάνθρωποι του, το Life αγκαλιάζει και το πεδίο του σπλάτερ, προβάλλοντας, αν μη τι άλλο, ευρηματικές εικόνες φονικών, απόρροια δηλαδή της αριστοτεχνικής σκέψης του (όχι πράσινου, κοντού και πανάσχημου) Αρειανού. Και η θεόρατη ανατροπή έχει να κάνει με το γεγονός πως απέναντι του δεν έχει τίποτα παρακατιανούς ηθοποιίσκους, αναλώσιμους φιλμικά ως παγκοσμίως αγνώστους, αλλά μερικά από τα πλέον καλοπληρωμένα και δημοφιλή αστέρια της σόου μπιζ. Οπότε τι λες, υπάρχει περίπτωση ακόμη κι αυτοί οι άφθαρτοι να γίνουν βορά του εισβολέα?

Ο Jake Gyllenhaal μετά από μια δεκάδα περίπου εμφανίσεων πολύ υψηλού ερμηνευτικού κύρους, εδώ μοιάζει να αναπνέει, ανέμελος και άνετος, γνωρίζοντας πως απλά συμμετέχει σε μια καλοστημένη μεν, αλλά προορισμένη να λιώσει μέσα στα δάκτυλα της πλατείας, το ποπ κορν, b-movie. Ομοίως συ,βαίνει και με τον έτερο σουπερστάρ Ryan Reynolds, που επίσης πραγματοποιεί ένα χαμηλών απαιτήσεων μίνι διάλειμμα από τις πολύ πιο σοβαρές σουπερ ηρωικές του υποχρεώσεις. Την ίδια στιγμή που όλο το υπόλοιπο ιντερνάσιοναλ καστ - ο Γιαπωνέζος Sanada, η Σουηδέζα Ferguson, ο Αφροεγγλέζος Bakare και η Ρωσίδα (μμμ...) Dihovichnaya - μάλλον παίρνει την υπόθεση πολύ πιο σοβαρά από ότι θα έπρεπε. Σε γενικές γραμμές πάντως, χάρη στις διαρκείς εφευρέσεις του σκριπτ, που δεν αφήνουν ποτέ το τέμπο να ησυχάσει (οκ, σύμφωνοι, το Χιούστον, παραμένοντας ολόβουβο, πλάθει την σχετική απορία) το Life στέκεται άξια ως παραστάτης του μυθικού ορίτζιναλ. Προετοιμάζοντας με επιτυχία - είπαμε όχι εμπορική - το έδαφος για την άφιξη εντός ολίγου του Covenant, δια χειρός του αληθινού Πλάστη...

του Jean-Patrick Benes. Με τους Ola Rapace, Micha Lescot, Thierry Hancisse, Hélène Fillières, Ruth Vega Fernandez, Éva Lallier, Louis-Do de Lencquesaing, Elina Solomon

Κόστος? Όσο ένα τριακοστό του Hunger Games...

του zerVo (@moviesltd)

Πόσο κόστισε δηλαδή ένα και μόνο επεισόδιο, εκείνης της πολυδιαφημισμένης, αναίτια κατά την γνώμη μου, αλλά και πολυπρομοταρισμένης σειράς τεσσάρων τευχών, που λάμβανε χώρα σε έναν κόσμο μετα-αποκαλυπτικό, έφερε τον βαρύγδουπο τίτλο Hunger Games και κοντά δύο χρόνια μετά την ολοκλήρωση της, εκτός από τους (όχι και τόσους πολλούς στα μέρη μας) μέγκα φανς της, ελάχιστοι μπορούν να θυμηθούν με ακρίβεια όσα συνέβησαν στην πλοκή της? 120 εκατομμύρια κατά μέσο όρο! Όπερ σημαίνει κοντά μισό δις η τετράς. Καλά να είναι η Lionsgate, όπως και το κάθε στούντιο δηλαδή, να επενδύουν με χρυσάφι σε τέτοιους πιασάρικους τίτλους, τα χρήματα τους άλλωστε, τα πήραν πίσω με το παραπάνω και πολλαπλάσια. Το ζήτημα είναι στο αποτέλεσμα που πρόσφερε η παραγωγή, αν πραγματικά ανταποκρινόταν στο κόστος του και φυσικά αν ο λόγος τελικής απόδοσης / τιμής αποδεικνύει πως άξιζε εντέλει τα λεφτά του. Και μετά να αναρωτηθούμε το ίδιο, για ένα πανομοιότυπης Sci-fi θεματικής καθαρόαιμο b-movie, όχι όποιας κι όποιας κοπής, αλλά της δεύτερης σημαντικότερης παγκοσμίως, της φραντσέζικης, που χρησιμοποίησε αποκλειστικά και μόνο Γάλλους σε όλα του τα συνεργεία, δεν εξορίστηκε στην Ανατολική Ευρώπη για φορολογικούς σκοπούς και στο φινάλε, η αθροιστική συχνότητα των ευρώ που βγήκαν από την τσέπη των χρηματοδοτών, έδειξε το νούμερο 4 εκατομμύρια! Το ένα τριακοστό μιας και μοναδικής εμφάνισης της Κατνίς Έβερντίν! Εντέλει παίζουν μπάλα τα λεφτά? Καμιά φορά ναι, παίζουν. Ο μαχητικός Ares εδώ, μάλλον αποδεικνύει το αντίθετο...

Γαλλία, έτος 2035. Η παγκόσμια οικονομική ύφεση, δεν θα ήταν δυνατόν να μην έχει προκαλέσει αβάσταχτες ζημιές και στο, μια φορά κι έναν καιρό, πανίσχυρο φραντσέζικο στάτους, καθώς οι άνεργοι, μόνο στην μαραζωμένη πλέον Πόλη του Φωτός, ξεπερνούν σε αριθμό τα δέκα εκατομμύρια. Γεγονός που έχει σαν αποτέλεσμα την δημιουργία τεράστιων παραγκουπόλεων πέριξ του παρελθοντικού συμβόλου της ισχύος, του Πύργου του Άιφελ, ώστε να καλυφθούν οι ανάγκες των αστέγων, μια θλιβερή εικόνα που έρχεται σε άμεσο κοντράστ με τα μεγαθήρια που στεγάζουν τους τεχνολογικούς κολοσσούς και θησαυρίζουν εις βάρος της λαϊκής μάζας. Η  - και με τον Νόμο πλέον - δυνατότητα που δίνεται στους βουτηγμένους στην απόγνωση πολίτες, να πωλούν μέρη ή ακόμη και το σύνολο της ύπαρξης τους, έχει καταντήσει την αξία της ανθρώπινης οντότητας ίση με το μηδέν. Και οι ακτιβιστικές φωνές ολοένα και μειώνονται...

Ανάμεσα σε εκείνους που δέχονται να παραστήσουν το ινδικό χοιρίδιο, έναντι γερών χρηματικών ανταλλαγμάτων, είναι ο Ρεντά, μεσήλικας μοναχικός Παριζιάνος, κάποτε πρωταθλητής της ελεύθερης πυγμαχίας με το μαχητικό ψευδώνυμο Αρές, που ένας οδυνηρός τραυματισμός του κόστισε την μεγάλη καριέρα που οραματιζόταν και πλέον από τις κατώτερες βαθμίδες της παλαιστικής ιεραρχίας, μάχεται στο μόνιμα online σε λάιβ μετάδοση, ρινγκ, περισσότερο για να δοκιμάσει τις ντόπες που βάζουν στο σώμα του οι κυρίαρχες φαρμακευτικές μπράντες. Η σύλληψη της αγαπημένης του αδελφής από την Αστυνομία, με την κατηγορία της αντιεξουσιαστικής δράσης, θα τον αναγκάσει από την μια στιγμή στην άλλη, να αναλάβει την κηδεμονία των δύο ανήλικων θυγατέρων της, αλλά και στο να βρει τον τρόπο, ακόμη και παράνομα, να την βγάλει από τα κάγκελα της βάναυσης φυλακής. Την ίδια στιγμή που η συνεργαζόμενη με αυτόν χρυσοφόρα φάμπρικα Donevia, θα επιχειρήσει να δοκιμάσει στο σώμα του το καινούργιο της στεροειδές...

Σε έναν κόσμο που στην πρώτη του όψη θυμίζει έντονα εκείνον τον υγρό, σκοτεινό, φοβιστικό και βίαιο του πρωτοπόρου Blade Runner μας ταξιδεύει η ματιά του σκηνοθέτη Jean Patrick Benes, πουλέν του διανύοντα πλέον διεθνή καριέρα Louis Letterier, για ορίσει την ατμόσφαιρα της εξαθλίωσης και της ανέχειας, αποτέλεσμα της ακραίας φτώχειας που ήδη βιώνουμε στις μέρες μας. Ένα περιβάλλον νοσηρό, τιγκαρισμένο στην εγκληματικότητα και την αδικία, που η υπόσταση του ανθρώπου δεν έχει την παραμικρή αξία και στην οποία βασιλεύει ο κανόνας του ισχυρού, του παραλή, που πλέον έχει υποκαταστήσει τις δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις. Σε αυτό το βροχερό και μουντό ντεκόρ, κινείται η φιγούρα του γιγαντόσωμου Αρές, που αηδιασμένος από τις συμπεριφορές του κόσμου, έχει κλειστεί στον εαυτό του και νοιάζεται, όπως η συντριπτική πλειοψηφία, μόνο για την δική του επιβίωση. Τα πάντα γύρω του μοιάζουν καχύποπτα και αρπαχτικά, ο ίδιος όμως έχει τόσο το ατομικό σθένος, όσο και τις διασυνδέσεις για να δει και το επόμενο ξημέρωμα ζωντανός.

Η ανατροπή στην ισορροπία της καθημερινότητας του θα έλθει όταν θα κληθεί να συντηρήσει τα δύο φοβισμένα κορίτσια, να βγάλει από το φρέσκο την σίμπλινγκ του, αλλά και να δοκιμάσει το καινούργιο ναρκωτικό που θα τον τονώσει με υπεράνθρωπες δυνάμεις. Μαζί με τις απρόσμενες νίκες στο μέχρι τελικής πτώσης κατς, θα έλθουν και οι χρηματικές ανταμοιβές, πολύ σύντομα όμως θα κατανοήσει πως το να κρύβεται πίσω από την βιτρίνα του πειραματόζωου δεν είναι η λύση. Και τότε θα εκκινήσει ενός διαφορετικού είδους μάχη, που στην καρδιά της φέρει τις σφραγίδες της τιμωρίας και της εκδίκησης.

Αισθητικά και λαμβάνοντας υπόψη το κόστος του, το φιλμ παίρνει άριστα και με αμέτρητους τόνους. Από το Παρίσι που γνωρίζουμε, όρθια έχουν μείνει μόνο τα γνώριμα αξιοθέατα, που έχουν υποστεί την ανάλογη μετάλλαξη ένεκα της κατάρρευσης του γενικότερου συστήματος, αποδιδόμενα μάλιστα σε βερσιόν που προκαλούν σοκ στην θωριά τους. Ειδικά η πλατεία Κονκόρντ... Η πλοκή δε του Ares σφιχτοδεμένη και δοσμένη σε τέμπο ακατάπαυστο, μέσα σε χρονικό εύρος σκάρτων ογδόντα λεπτών, πέραν των σοσιολογικών προβληματισμών για το που ακριβώς οδηγείται η Ηνωμένη Ευρώπη, δίνει προς το φινάλε της κι ένα σύνθημα αντίστασης σε όσους αποφασίζουν εκ του ασφαλούς για το σύνολο, αρχής γενομένης από την αποτίναξη του παρτακικού δενβαριεσισμού που χαρακτηρίζει τον καθένα στην εποχή μας.

Υπόδειγμα οικονομίας, πρακτικής και φιλμικής, η Γαλλική ταινία αποτελεί μια πραγματική έκπληξη με τον τρόπο που διαλέγει να εισχωρήσει στην ματιά του θεατή της. Με έναν πειστικό Σκανδιναβό ηθοποιό στον βασικό ρόλο (ο Ola Rapace, πρώην κύρης και δότης του επωνύμου του, στην φημισμένη παντού πια, Noomi) να ορίζει τον ιδανικό Άρη, έναν αγέλαστο, ανέκφραστο, άβουλο κατ ουσίαν παλαιστή και έναν κεφάτο καρατερίστα στα εξαπτέρυγα (ο Micha Lescot ως πανέξυπνος διεμφυλικός) να μιξάρει το αντιφατικό μπρομάνς, η ταινία έχει διαρκώς εκείνον τον αποδοτικό ερμηνευτικά παλμό, που δεν την αφήνει ποτέ να κάνει κοιλιά. Και να πείσει εντέλει πως στην επανάσταση χρήσιμοι είναι όλοι, ακόμη και οι περιθωριοποιημένοι και οι κοινωνικά αποκαλούμενοι μηδενικοί. Βίαιο, σκληρό, απότομο, ανατριχιαστικό ενίοτε, σίγουρα ακατάλληλο για ευαίσθητους, το φιλμ, φαντάζει ως μια μελετημένη προοπτική του τι ακριβώς έρχεται. Όσο στεκόμαστε εθελούσια ψεκασμένοι ε..?