Movies Ltd

Αμάν Αδελφάκι μου!

του zerVo (@moviesltd)

Ακόμη κι αν χωρίς καμία αμφιβολία ορίζει τον πιο σπουδαίο δεσμό αίματος, υπάρχει μια ιδιόμορφη στιγμή στην χρονική του εξέλιξη, που - πλην κάποιων ελαχίστων εξαιρέσεων - όπως και να το κάνουμε έχει τα προβληματάκια και τα ζόρια της. Έστω κι αν χαρακτηρίζεται από την έντονη επιθυμία της συντροφιάς, εννοείται από την πλευρά του ήδη υπάρχοντος τέκνου, η έλευση του καινούργιου παιδιού στην φαμίλια, του νεογέννητου βρέφους, του αδελφού που επιτέλους αποφάσισε η μαμά να χαρίσει στο μέχρι στιγμής μοναχοπαίδι της, συνήθως συνδυάζεται από αντιφατικές σκέψεις και πράξεις από μεριάς του πρωτότοκου, που νοιώθει όλα εκείνα τα προνόμια που τύγχανε ως ώρας να τρεμοσβήνουν. Πάνε περίπατο δηλαδή, οι ολοήμερες αγκαλιές, τα χάδια και τα φιλιά, οι βόλτες και οι εκδρομές, τα παιχνίδια και τα δώρα, την ίδια στιγμή που αρχίζουν να μειώνονται, δραματικά, τα προσωπικά χατίρια όλων των οικείων, αφού πλέον στο παιχνίδι μπαίνει η μοιρασιά. Έχει την πλάκα του φαινόμενο, που για να μην κρυβόμαστε, όχι σε λίγες περιπτώσεις οδηγείται και σε ακραίες εκρήξεις ζήλιας. Ζητηματάκι που όλοι μας λίγο έως πολύ βιώσαμε είτε ως παιδιά, είτε ως γονείς και που αποτελεί την θεματική βάση του νέου animation της Dreamworks, The Boss Baby...

Παραδεισένια είναι η ζωή που περνάει μαζί με τους λατρεμένους του γονείς, Τεντ και Τζανίς, ο επτάχρονος Τίμοθυ Τέμπλετον, μιας και ως μοναχογιός, οι δυο τους ασχολούνται με εκείνον ολημερίς, πραγματοποιώντας του όλες τις επιθυμίες, κάτι που για κανέναν λόγο ο μικρός δεν θα ήθελε να αλλάξει. Μέχρι που εντελώς αναπάντεχα ένα πρωινό, η ονειρική καθημερινότητα του θα αλλάξει ολοκληρωτικά, από την στιγμή που ο πατέρας κι η μητέρα του, θα του ανακοινώσουν τον ερχομό στο σπίτι του λίγων ωρών ζωής, μικρού του αδελφού, ενός μωρού που στο εξής θα πρέπει να προσέχει, να συντροφεύει και να αγαπά, ως ο υπεύθυνος Big Brother της οικογένειας. Χμμμ. Από την πρώτη τους κιόλας συνάντηση όμως, ο Τίμοθυ θα αντιληφθεί πως πίσω από την αθώα μωρουδίστικη φατσούλα του νεοεισερχόμενου στο σπίτι, κρύβεται μια τεράστια απειλή για τα συμφέροντα του...

Και πραγματικά όσο περνά ο καιρός, ο μπόμπιρας που βλέπει την καταστροφή να καταφτάνει, θα καταλάβει πως το βρέφος δεν είναι αυτό που όλοι τριγύρω του πιστεύουν, αλλά ένας πανέξυπνος εχθρός κρυμμένος σε μίνι σωματάκι, που σκέφτεται δαιμόνια, μιλάει απειλητικά και το χειρότερο πράττει ότι μπορεί προκειμένου να μικρύνει τον Τίμοθυ στα μάτια των ανυποψίαστων γονέων, που ούτε καν αντιλαμβάνονται όσα λαμβάνουν χώρα στο παιδικό δωμάτιο. Και φυσικά δεν πρόκειται με τίποτα να αφήσει την κατάσταση να ξεφύγει από τα χέρια του και ο παράξενα συμπεριφερόμενος εισβολέας που του διέλυσε την ηρεμία να εξελιχθεί στον αγαπημένο γιο, τίτλο που είχε κερδίσει μέχρι τώρα με το σπαθί του.

Πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσα η ιδέα της μεταφοράς σε εύθυμο κινούμενο σκίτσο, ενός υπαρκτού ζητήματος, που από λίγο έως πολύ καλούνται να ρυθμίσουν οι τουλάχιστον δίτεκνες φαμίλιες, δοσμένου με την λογική γλαφυρότητα που διέπει τις πολύ νεανικού σινεφίλ κοινού, παραγωγές του είδους. Το πρόβλημα αρχίζει να χωλαίνει όμως από την στιγμή που ο σωστά μελετημένος σεναριακός σπινθήρας, θα πρέπει να περιτυλιχθεί και με πλοκή προκειμένου να στηθεί μια ολοκληρωμένη animation πρόταση μεγάλης χρονικής διάρκειας κι εκεί, ακόμη και για παιδικό ταινιάκι, προορισμένο για να διασκεδάσει δεκάχρονους θεατές, μάλλον ξεπερνά κατά πολύ, ακόμη και τα πλέον ακραία όρια της φαντασίας...

Πραγματικά μπορούμε να αντιληφθούμε σε κάποιο βαθμό την αναταραχή που υπάρχει στο μυαλό ενός μικρού παιδιού, καθώς ο λαμπερός κόσμος του μοιάζει να διαλύεται από τον ερχομό του (εντέχνως αντιπαθητικού εδώ) βρέφους. Αυτή ακριβώς την αποκωδικοποίηση του τι τρέχει, προσπαθεί να επιτύχει η έμπνευση του έμπειρου και με πολυετή πορεία στο genre, από την εποχή του μέγκα χιτ Madagascar, αλλά και του πιο πρόσφατου Megamind, Tom McGrath, που παρουσιάζει τον νεοεισλεθόντα Μπος Μπέιμπυ, σαν έναν κοστουμαρισμένο πράκτορα, που σκέπτεται, μιλά και δρα μεγαλίστικα, απεσταλμένο μιας ιδιόμορφης οργάνωσης, που σκοπό της έχει να συντρίψει την ηρεμία, μεταξύ άλλων, του φουκαρά Τιμ. Γεγονός που έχει σαν αποτέλεσμα η μόστρα του μωρού να στερείται πλήρως της χαριτωμένης έκφρασης των συνομηλίκων του, σχεδόν άμεσα χάρη  στην κυνικών μορφασμών φάτσα του να ορίζεται ως ο αντιπαθητικός και όσο κι αν προσπαθεί το σκριπτ στην πορεία να ρίξει γέφυρες συμμαχίας και συμφιλίωσης μαζί του, κάτι τέτοιο να μην συμβαίνει ποτέ.

Δεν είμαι πάντως βέβαιος αν κάτι τέτοιο θα επιθυμούσε και η παραγωγή, επιλέγοντας να δώσει την αυστηρή φωνή του Alec Baldwin στον άρτι αφιχθέντα μικρομέγαλο διαβολάκο και ταυτόχρονα να εμπλουτίσει τις ατάκες του με λόγια που ο βετεράνος, πια, αστέρας έχει πει στο πρόσφατο κωμικό παρελθόν του στις βραδιές SNL. Από την άλλη μεριά δεν είμαστε και τόσο σίγουροι για το πως μπορεί το ανήλικο μυαλουδάκι όποιου πιτσιρικά παρακολουθήσει το The Boss Baby, να πιάσει τα αστεία του, στις καλά σχεδιασμένες και πολύχρωμες στιγμές δράσης του, εκεί που ενδεχόμενα να δει στο εκράν κάποιες αδικίες που έχει υποστεί και ο ίδιος στον δικό του χώρο. Σε κάθε περίπτωση όμως, έστω κι έτσι ξεχειλωμένα σε ανέκδοτα, αφήγηση και διδακτικές κεντρικές ιδέες, το καρτούν αποτελεί μια αξιοπρεπή πρόταση για επίσκεψη στην αίθουσα, που μάλλον δεν θα ενθουσιάσει όποιον το προτιμήσει, σίγουρα πάντως δεν θα τον απογοητεύσει κιόλας.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Απριλίου 2017 από την Odeon

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	The Boss Baby	Odeon	1	113	23.936	23,936
2	Smurfs: The Lost Village	Feelgood Ent.	2	137	20.723	83.543
3	Ghost In The Shell	UIP	2	70	8.918	36.782
4	Beauty And The Beast	Feelgood Ent.	4	84	8.326	162.836
5	Their Finest	Odeon	1	29	5.025	5.025
6	Get Out	UIP	4	31	4.845	61.217
7	The Secret Scripture	UIP	1	29	3.337	3.337
8	Kong: Skull Island	Tanweer	5	12	2.336	102.508
9	Braqueurs	Odeon	1	18	2.214	2.214
10	Logan	Odeon	6	13	2.105	185.071

Προηγούμενο ΤΟΠ - Επόμενο ΤΟΠ

Nicholas Sparks made in Ireland!

του zerVo (@moviesltd)

Με μια από τις πλέον πολυδιαβασμένες νουβέλες της πρόσφατης αγγλόφωνης λογοτεχνίας, του φημισμένου The Secret Scripture που πήγασε από την έμπνευση του Ιρλανδού συγγραφέα Sebastian Barry επιστρέφει ενεργά στον τόπο του, μετά από εικοσαετή και όχι ιδιαίτερα επιτυχημένη περιπλάνηση στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, ο σκηνοθέτης Jim Sheridan. Ο κινηματογραφιστής δηλαδή που έχει συνεργαστεί όσο κανείς άλλος με τον σπουδαιότερο εν ζωή ηθοποιό, Daniel Day Lewis, σε τρεις δημιουργίες του, με τις δύο εξ αυτών (In The Name Of The Father, My Left Foot) να τον στέλνουν μέχρι τις Οσκαρικές πεντάδες, την μία μάλιστα νικηφόρα και την τρίτη (The Boxer) να ορίζει τον αποχαιρετισμό στο νησί του, με προορισμό μια σπουδαιότερη καριέρα στην λαμπερή Μέκκα του σινεμά, που ποτέ δεν ήλθε όμως, μιας και φιλμς όπως In America, Ger Rich Or Die Tryin, Brothers και κυρίως το παταγώδες φλοπ Dream House ποτέ δεν στάθηκαν αντάξια των έργων της πρώτης φάσης της καριέρας του. Κάπως έτσι, ρηχά και όχι ιδιαίτερα εμπνευσμένα, ο αξιόλογος Άιρις ντιρέκτορας συνεχίζει και επί του παρόντος...

Η ώρα της εκκένωσης της ψυχιατρικής κλινικής του Ρόσκομον, που οσονούπω θα μεταβληθεί σε υπερπολυτελές σπα πλησιάζει και όλοι οι τρόφιμοι του καλούνται να προετοιμαστούν για την ασφαλή τους μεταφορά σε άλλο θεραπευτικό κατάστημα. Γεγονός που θα επιφέρει μια έντονη αναστάτωση στην υπερήλικα και επί μισό περίπου αιώνα τρόφιμο του, Ροζάν Μακ Νάλτυ, που θα δείξει να δυσανασχετεί σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, φέροντας τους υπευθύνους σε δύσκολη θέση, για το πως πρέπει να χειριστούν την περίπτωση της. Μια υπόθεση που θα αναλάβει ο έμπειρος και συγκαταβατικός ψυχίατρος Στίβεν Γκρίν, ο οποίος θα έλθει σε άμεση επαφή με την ζορισμένη ασθενή, αναλαμβάνοντας να την μεταπείσει κι αν χρειαστεί και το κρίνει σκόπιμο, να της δώσει μετά από πενήντα χρόνια, εξιτήριο.

Στις κουβέντες που θα γίνουν, ανάμεσα στην γηραιά κυρία και τον χαμηλών τόνων δόκτορα, εκείνη θα ξετυλίξει το κουβάρι των αναμνήσεων της, οδηγώντας τον μέσα από τα γραπτά απομνημονεύματα της σε κρυφό σημειωματάριο, στις δύσκολες εκείνες ημέρες, των αρχών της δεκαετίας του 40, που βίωσε και είχαν σαν τελικό αποτέλεσμα τον εγκλεισμό της στο ίδρυμα. Ημέρες νιότης και ξενοιασιάς για την νεαρή πρωτευουσιάνα Ρόουζ, που από το Μπέλφαστ θα ταξιδέψει στο επαρχιακό Σλίγκο, για να εργαστεί στο πολυσύχναστο κατάστημα της θείας της, στο κέντρο της κωμόπολης. Από τις πρώτες κιόλας στιγμές στην περιοριστική κοινωνία, η όμορφη κοπελιά θα γίνει το αντικείμενο του πόθου όλων των αντρών της περιοχής, περισσότερο του δυναμικού Μάικλ, που θα ορκιστεί να κάνει τα πάντα για την αποκτήσει και μεταξύ όλων των άλλων και του διπρόσωπου τοπικού ιερέα Παπα Γκοντ, που θα δείξει ένα ιδιόμορφο ενδιαφέρον για εκείνη, αν και ρασοφόρος...

Με ταχύτατο τέμπο, στο πρώτο μέρος του φιλμ, η φιλελεύθερη και αποστασιοποιημένη από τους αυστηρούς θρησκευτικούς κανόνες που διέπουν την καθημερινότητα της μικρής κοινωνίας Ρόουζ, θα κάνει εντέλει την καμίας έκπληξης επιλογή της, αποδεχόμενη για καλό της τον γοητευτικό τσιγαρά, που όμως με την έκρηξη του μεγάλου πολέμου, θα ντυθεί την στολή του πιλότου και θα φύγει μακρυά της, ώστε να υπηρετήσει με σθένος την πατρίδα. Όσα θα επακολουθήσουν, ενόσω η χώρα θα βρεθεί και σε εσωτερικό αναβρασμό, με την άνοδο του ντόπιου απελευθερωτικού μετώπου, θα ορίσουν την ακραία δραματική εξέλιξη της ιστορίας, καθώς οι ανατροπές και οι εκπλήξεις θα διαδέχονται στην πορεία η μία την άλλη, μέχρι να φτάσουμε στην στιγμή που η κατεστραμμένη από τις αλλεπάλληλες απώλειες γυναίκα θα οδηγηθεί πίσω από τους βαριούς λευκούς τοίχους του νοσοκομείου.

Η αφήγηση, που κατά το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα της, λαμβάνει χώρα στο παρελθόν, με κάποιες ολιγόλεπτες εμβόλιμες στιγμές του σήμερα (για την ακρίβεια, κάπου στα 90s μάλλον διαδραματίζεται το παρόν) γίνεται - όπως Τιτανικός - από τα χείλη της τόσο ταλαιπωρημένης γηραίας Κυρίας, της πραγματικά τεράστιας Vanessa Redgrave, που αναμφίβολα με την παρουσία της δίνει μια άλλη διάσταση στην συνολική παραγωγή. Εδώ βρίσκεται και το σημείο που ο πεπειραμένος Sheridan κάνει και την καλύτερη δουλειά επί του συνόλου, καθώς το σωστά μελετημένο μοντάζ δεν μπερδεύει την γραμμή, ούτε προκαλεί κενά στην εξιστόρηση, την ίδια στιγμή που ο γνωστός για την τελειομανία του, βρετανικός σχεδιασμός παραγωγής, δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες, για να στηθεί η αναπαράσταση της εποχής. Και πραγματικά σαν μια εναλλακτική μεταφορά, τυπικού ρομάντζου κοπής Nicholas Sparks, στην περιφέρεια της εν καιρώ πολέμου Ιρλανδίας, το εργάκι μια χαρά στέκεται. Τα προβλήματα ξεκινούν από την στιγμή που στο σενάριο εισέρχονται παράγοντες περιπλοκότητας, όπως ο Καθολικισμός, η άτεγκτη στάση των ανταρτών, τα κλειστά στόματα του στενότατου μικρόκοσμου, που αναπτύσσουν υποιστορίες πέραν του συγκινητικού λαβ στόρι, που δεν κλειδώνουν σωστά με το όλο και δημιουργούν πανεύκολα απορίες για το πως μπορεί να έμειναν κρυφές για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα.

Σαν αντίμετρο της Ντάμας Vanessa, η πραγματικά εκφραστική Rooney Mara, αποδέχεται να παίξει το δύσκολο υποκριτικό πινγκ πονγκ μαζί της και αυτό εντέλει αποβαίνει υπέρ της overall, μιας και είναι πέρα από όμορφη και εξαιρετικής ερμηνευτικής στόφας. Ατυχώς και γι αυτήν από ένα σημείο και μετά, οι βοήθειες που παίρνει από την απολύτως προβλέψιμη πλοκή, είναι ελάχιστες, μην δίνοντας της έτσι την ευκαιρία να αναδείξει σε μεγαλύτερο εύρος το ταλέντο της, ακόμη κι αν οι πάμπολλοι υποστηρικτικοί αρσενικοί χαρακτήρες (που νικητής τους αναδεικνύεται ο γοητευτικός Jack Raynor) στήνουν διαρκώς βατήρες εκτόξευσης του ενδιαφέροντος της ίντριγκας. Εκεί κάπου, στην κλιμάκωση του πάθους, ο Sheridan μοιάζει να χάνει τα ηνία, δεν πακετάρει με την δέουσα προσοχή το προϊόν του και το αφήνει απλώς να εξελιχθεί επίπεδα ίσαμε το φινάλε, όπου το υπό άλλες συνθήκες Shyammyκό τουίστ, μοιάζει ξεκρέμαστο και νωθρό. Όσοι θεατές πάντως θωρήσουν την Μυστική Γραφή, απλώς και μόνο σαν ένα ανολοκλήρωτο φιλμικό ρομάντζο με φόντο τις συννεφιασμένες ακτές της πράσινης νήσου, είναι σίγουρο πως δεν θα απογοητευτούν.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Απριλίου 2017 από την UIP

All the voices in your head calling, Gloria

του zerVo (@moviesltd)

Κι έρχεται εκείνη η δύσκολη στιγμή, αραιά ή και πιο συνηθισμένη ίσως, που κυριευμένος από τα αρνητικότερα συναισθήματα, βλέπεις τον κόσμο μαύρο, κατράμι κι άραχλο κι είσαι πανέτοιμος να εκραγείς και να παρασύρεις σε αυτή την τεχνητή κατολίσθηση που θα προκαλέσεις, ολοκληρωτική καταστροφή γύρω σου. Δεν σε νοιάζει κανένας, δεν σε μέλλει αν τίποτα μείνει όρθιο, δεν σου καίγεται καρφάκι αν θα την σκαπουλάρει έστω κι ένας από την έκρηξη οργής σου. Σε συντριπτικό ποσοστό η λογική φυσικά πρυτανεύει και μετά από δυο γερές ρουφηξιές νικοτίνης και καφέ, αντιλαμβάνεσαι τα πάντα όπως πρώτα, καλμάρεις και μοιράζεις πλέον καλημέρες. Αν κάποια βολά όμως ξεπεραστούν τα όρια, εφόσον επικρατήσει το ακατάλυτο πάθος και όχι η σύνεση, τι φαντάζεσαι μπορεί να συμβεί? Colossal...

Συγγραφέας δηλώνει, αν και έχει καιρό πολύ να γράψει έστω και μισή λέξη, η προβληματισμένη, ανεύθυνη και με τάσεις αδιαφορίας για το περιβάλλον της, Γκλόρια, μια όμορφη Νεοϋορκέζα, που προτιμά να πνίγει τις σκοτούρες της στο αλκοόλ και στα ολονύχτια πάρτι με τις παρέες της, προκαλώντας έτσι την μήνη του επίσημου μνηστήρα της, Τιμ. Με την κατάσταση να φτάνει στο απροχώρητο, εκείνος δεν θα αντέξει και θα πετάξει την έξω από το πολυτελές διαμέρισμα του Μανχάταν που διαμένουν, βάζοντας τελεία και παύλα σε μια σχέση που δεν έδειχνε να έχει κανένα ιδιαίτερο μέλλον. Αποκαμωμένη, απογοητευμένη και σε απόγνωση εκείνη, δίχως εστία και φαμίλια να την καρτερεί, θα πάρει την απόφαση να επιστρέψει στην μικρή επαρχιακή πόλη που μεγάλωσε, κάπου στις μεσιανές Πολιτείες, ψάχνοντας απάγκιο στο παντελώς άδειο πατρικό της σπίτι.

Όχι και τόσο αναπάντεχα, ένα από τα πρώτα πρόσωπα που θα συναντήσει στο χωριό, θα είναι ο παλιόφιλος και συμμαθητής της Όσκαρ, ιδιοκτήτης του μπαρ της περιοχής, που αντιλαμβανόμενος την δύσκολη κατάσταση της, θα θελήσει να την βοηθήσει, προσφέροντας της εκτός από υλική βοήθεια και το πόστο της σερβιτόρας στο κλαμπάκι. Δουλειά που εννοείται δεν θα την βοηθήσει στιγμή να κοντράρει τις τάσεις αλκοολισμού της, φέρνοντας την συνάμα όμως και αντιμέτωπη με μια ακόμη αποκάλυψη: Πως έχει άμεση σχέση επικοινωνίας, με το κολοσσιάιο θηρίο, που εδώ και καιρό καθημερινά απειλεί τον κοσμάκη στην άλλη άκρη της Γης, στην μακρινή Σεούλ, μιας και κάθε της αντίδραση, σημαίνει αυτόματα και την εκτόνωση θυμού του ανίκητου και γιγάντιου Κάιτζου!

Άκου τώρα πως μπορούν να συνδεθούν με μια ευθεία τηλεγραφική γραμμή, αυτές οι δύο τόσο διαφορετικές μεταξύ τους κουκκίδες του χάρτη, η φιλήσυχη και ίχνους φασαρίας τυπική αμερικάνικη περιφερειακή γωνίτσα και η πρωτεύουσα της (καλής, στην συνείδηση των Γιάνκηδων, μιας και υπάρχει και σατανική μεριά στην σχετική ασιατική χερσόνησο) Κορέας. Η κοπελούδα, που έχει από καιρό αφήσει πίσω της το θεσπισμένο ηλικιακό όριο αποκατάστασης (λέγε με και γενέθλιο των 35 χρόνων) βρίσκεται παγιδευμένη σε έναν εφιάλτη, που η ίδια δεν επιζήτησε, δεν απόρριψε όμως κιόλας. Εξού και το γεγονός πως πολύ γρήγορα θα βγάλει από μέσα της καλοσύνη και συμπόνοια, στοιχεία που ομοίως θα ανταποκριθούν και στην συμπεριφορά του Κορεάτη Γκοτζίλα. Μα υπάρχει καλό και φιλάνθρωπο τέρας? Συνήθως συμβαίνει το αντίθετο. Ούτε παραγγελία να το είχες κάνει, νάσουτο και το διαβολικό ρομπότ, που θα εμφανιστεί μονομιάς και για να στήσει την σύγκρουση τιτάνων, αλλά και για να περιπλέξει ακόμη την ψυχική κατάσταση της Γκλόριας...

Επιστημονικά φανταστικός κόσμος δηλαδή που τυλίγει το στόρι που έχει πηγάσει ξανά από την έμπνευση του Σπανιόλου Nacho Vigalondo, σκηνοθέτη που πολύ δύσκολα να έχει λησμονήσει ο θεατής που έχει παρακολουθήσει την αλλόκοτη εκ πρώτης όψης, αλλά με ενδιαφέρουσες προεκτάσεις, δημιουργία του, Los Cronocrimenes. Εδώ ο Ίβηρας, αφήνει εκτός κάδρου τις όποιες καλτ καταβολές του, για να στήσει μέσα στο ίδιο ακριβώς, χαμηλού μπάτζετ κι αυτό είναι προφανές, φιλμάκι του, δύο διαφορετικά genre, το κοινωνικό, δραματικό και ανεξάρτητης ματιάς εξωχολιγουντιανό, που συνήθως συναντάμε κάθε Γενάρη στα χιονισμένα βουνά του Σάντανς, με το άλλο το Ασιανό, το κλασσικό Disaster Movie, που δείχνει τους αλλόφρονες πολίτες να τρέχουν να σωθούν από την ενδεχόμενη επίθεση του σχεδιασμένου πάνω από μισό αιώνα πριν, στα στούντιος της Toho, γίγαντα. Εννοείται πως ιδεολογικά και με στόχο το κτίσιμο της κεντρικής ιδέας, το είδος ενασχόλησης του είναι το πρώτο, που επιχειρεί όμως να το προσεγγίσει με μια ιδιαίτερα καινοτόμα μίξη, προβάλλοντας τις αλληγορικές φλασιές στον νου του, μέσα από μια εντελώς αναπάντεχη (για το ευρύτερο κοινό, που ενδεχόμενα δεν το περιμένει) προσέγγιση. Εντέλει ο άνθρωπος είναι το τέρας, καλόκαρδο ή ανήθικο. Όλοι γνωρίζουμε σαφώς στο τέλος ποιος θα επικρατήσει, εκείνο που μας ενδιαφέρει πάντα είναι και η μέθοδος θριάμβου που θα ακολουθήσει ο ενάρετος Colossal, για να φτάσει στον θρίαμβο!

Δύσκολες ταινίες και όχι σπουδαίας δημοτικότητας διαλέγει η Οσκαρούχα Anne Hathaway (από τις λίγες ηθοποιούς, που δεν έχουν επιλέξει συμμετοχή στα πολυπληθή μαξιλαράκια των φαντασμαγοριών της Marvel, τώρα που κόπασε για εκείνη ο αχός του Dark Knight) κι αυτό ενδεχόμενα να στοιχίσει στο πέρασμα της μπογιάς της. Η όμορφη Μπρουκλινέζα, μέσα στα στενά της απλοικά τζινάκια που συνάδουν με τα ροκ κουρτινάκια στην κόμμωση, ουσιαστικά αναπαραγάγει τον ζορισμένο (και πιο ολοκληρωμένο είναι η αλήθεια) χαρακτήρα που την είχαμε απολαύσει προ δεκαετίας στην Rachel Getting Married, με την διαφορά πως εδώ το επαρχιωτόπουλο που αποδίδει, έχει και κάποια ελαφρώς γλαφυρότερα ψήγματα στην έκφραση του και δεν κινείται μόνιμα σε μονοπάτια κατάθλιψης. Βοήθεια σε αυτό που δίνει ο, έτσι κι αλλιώς, καταπληκτικός ρολίστας Jason Sudeikis, καρατερίστας - χαμαιλέοντας, που είναι εξαιρετικός ως ο επίσης τραυματισμένος εσωτερικά άνδρας, που όμως το μαράζι δεν τον αφήνει να δράσει λογικά. Ιδιαίτερης προσέγγισης το Colossal, εντέλει, σκορπά ερωτηματικά στην πορεία του, που ο θεατής θα κληθεί να τσακώσει και να αποκωδικοποιήσει. Κι αυτό από μόνο του, κινηματογραφικά και ποτέ εισπρακτικά ή ταμειακά, αποτελεί κατόρθωμα...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Απριλίου 2017 από την Odeon

Ένα γέλιο θα τους θάψει!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Το χιούμορ ως ακτιβισμός

Αρχικά, ας παραθέσουμε μερικά βιογραφικά στοιχεία του Στέλιου Κούλογλου, έτσι όπως αυτά παρατίθενται στην ιστοσελίδα του http://stelioskouloglou.gr. Ο Στέλιος Κούλογλου (Αθήνα, 1953) είναι Έλληνας δημοσιογράφος. Είναι απόφοιτος της Φαρμακευτικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και σπούδασε δημοσιογραφία στο Παρίσι, το Τόκιο και την Ινδία. Ξεκίνησε να δημοσιογραφεί το 1981 στο περιοδικό «Aντί» και αργότερα εργάστηκε ως πολιτικός συντάκτης στην εφημερίδα «Το Βήμα». Διατέλεσε ανταποκριτής της εφημερίδας «Αυγή» στο Παρίσι και το 1989 εγκαταστάθηκε στη Μόσχα, απ' όπου κάλυψε τις εξελίξεις στην Σοβιετική Ένωση και τις άλλες πρώην σοσιαλιστικές χώρες για λογαριασμό του ραδιοσταθμού Sky και της εφημερίδας «Η Καθημερινή». (...)

Από το 1996, ο Κούλογλου επιμελούταν και παρουσίαζε την εκπομπή «Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα» στην ΕΡΤ, μια εβδομαδιαία σειρά ντοκιμαντέρ επί διεθνών και ελληνικών ιστορικών και σύγχρονων πολιτικών και κοινωνικών γεγονότων. (...) Από την 1η Νοεμβρίου 2008 ξεκίνησε τη λειτουργία στο διαδίκτυο του ιστοχώρου «TV Χωρίς Σύνορα», με αντικείμενο την ενημέρωση και την πολιτική ανάλυση με διαδραστικό χαρακτήρα μέσω της συμμετοχής των επισκεπτών του. (...) Ο Στέλιος Κούλογλου έθεσε υποψηφιότητα στις ελληνικές ευρωεκλογές 2014 στο ψηφοδέλτιο του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Αρχικά δεν εξελέγη ως ευρωβουλευτής ωστόσο, μετά την παραίτηση του Γιώργου Κατρούγκαλου, ανέλαβε τη θέση του ευρωβουλευτή.

Το 2008 ο Στέλιος Κούλογλου σκηνοθέτησε το ντοκιμαντέρ «Εξομολόγηση ενός Οικονομικού Δολοφόνου», βασισμένο στο αυτοβιογραφικό βιβλίο «Confessions of an Economic Hitman» του Τζον Πέρκινς και σε προσωπική δημοσιογραφική έρευνα, όπου υποστηρίζεται πως οι ΗΠΑ έγιναν οικονομική υπερδύναμη χάρη «σε μια μυστική ομάδα ''οικονομικών δολοφόνων'' - πρακτόρων οι οποίοι χρησιμοποιούσαν ψευδείς οικονομικές αναφορές, εξαγορές, εκβιασμούς, σεξ και φόνους με στόχο να εξαπλωθεί η αμερικανική οικονομική αυτοκρατορία μετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου». Άλλα του ντοκιμαντέρ μεταξύ των άλλων είναι και τα «Ολιγαρχία» (2012) και «Η νονά» (2014).

Η υπόθεση: Τέσσερις παράλληλες ιστορίες με θέμα το χιούμορ σαν όπλο για πολιτική δράση. Στην πρώτη πρωταγωνιστούν οι Yes Men, το διάσημο ζευγάρι Αμερικανών ακτιβιστών: η πλάκα που σκάρωσαν στο BBC, όταν εμφανίστηκαν ως εκπρόσωποι της αμερικανικής εταιρείας που κατέστρεψε την πόλη Μποπάλ της Ινδίας, θεωρείται κορυφαία φάρσα στο κόσμο. Αυτή τη φορά θα οργανώσουν μια αντιπολεμική, μέσα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, με ξεκαρδιστικά αποτελέσματα. Πρωταγωνιστής της δεύτερης ιστορίας είναι ο Μάρτιν Σόνεμπορν κωμικός και εκδότης της εφημερίδας «Τιτανικός». Εκλέχθηκε ευρωβουλευτής με την παράταξη «Το Κόμμα» και τώρα επεξεργάζεται ένα πρωτότυπο σχέδιο για την σωτηρία της Ελλάδας. Στην τρίτη, οι Flashmob εισβάλλουν και διακόπτουν επίσημες εκδηλώσεις υπέρ των εμπορικών συμφωνιών ΤΤΙΡ και CETA. Τραγουδώντας, και πάντα με το χαμόγελο στα χείλη. Στην τέταρτη κάποιοι πεθαίνουν κυριολεκτικά από το «γέλιο». Στην τελευταία συνέντευξη πριν τη δολοφονία του τον Ιανουάριο του 2015, ο Σαρμπ, εκδότης του Charlie Hebdo, προβλέπει ότι μόνο η βία των ισλαμιστών μπορεί να σκοτώσει το χιούμορ. Σε μια συγκλονιστική μαρτυρία, ο μοναδικός επιζών δημοσιογράφος από τη συντακτική ομάδα, περιγράφει λεπτό προς λεπτό την επίθεση στα γραφεία της σατιρικής εφημερίδας.

Η άποψή μας: Κινηματογραφικά, τούτο το ντοκιμαντέρ δεν έχει κάποιο ενδιαφέρον. Ο δημιουργός του κάνει τα απολύτως απαραίτητα προκειμένου να υπάρχει κάποια ροή. Επιμένει στο δημοσιογραφικόν του πράγματος παρά στο καλλιτεχνικόν – εξάλλου, τόσα χρόνια δημιουργούσε τηλεοπτικά ντοκιμαντέρ που βασίζονταν σε ενδελεχείς δικές του δημοσιογραφικές έρευνες. Σε ότι αφορά το μήνυμα της ταινίας: είναι τουλάχιστον ενδιαφέρον. Αν υποθέσουμε ότι λείπει το χιούμορ από τη ζωή μας γενικότερα, απουσιάζει παντελώς από την πολιτική ειδικότερα! Το χιούμορ είναι το πλέον επικίνδυνο όπλο: αφοπλίζει χωρίς να σκοτώνει! Αλλά, όπως απέδειξε και η υπόθεση του Charlie Hebdo, μπορεί να οδηγήσει στο θάνατό σου... Το σίγουρο είναι πως βλέποντας το ντοκιμαντέρ, δεν γελάς. Ίσως θα έπρεπε, δεν ξέρω. Ίσως ο Κούλογλου δεν ήθελε να χαλαρώσει σαν τον Γερμανό συνάδελφό του - φοβούμενος κριτική για τη δημόσια εικόνα του; Τι ωραία να είχαμε περισσότερους πολιτικούς, όπως ο Γερμανός! Είναι ένα από τα θετικά σημεία του συγκεκριμένου ντοκιμαντέρ η παρουσία του.

Σε ότι αφορά καθαρά το δημοσιογραφικό μέρος, επιτυχία αποτελεί το γεγονός ότι ο Κούλογλου έχει μέσα στο ντοκιμαντέρ καταγεγραμμένη την τελευταία συνέντευξη του εκδότη του Charlie Hebdo, Σαρμπ, ο οποίος ήταν ένας από τους 12 νεκρούς - θύματα της επίθεσης που δέχτηκε το σατιρικό περιοδικό. Συγκλονιστική είναι και η αφήγηση ενός από τους επιζώντες της επίθεσης, ο οποίος σώθηκε επειδή κρύφτηκε κάτω από ένα γραφείο! Ωραία είναι και η ιδέα της φάρσας που στήνει ο ίδιος ο Κούλογλου μαζί με τους Yes Men στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, με την... αυτάρκη ελαστική σφαίρα, που μπορεί να μας σώσει (όχι όλους, εννοείται, μόνον τους πλούσιους!) από οποιαδήποτε τρομοκρατική επίθεση! Μόνο που, ενώ φαίνεται πως εξυπηρετούν τον ίδιο σκοπό, τα τέσσερα παράλληλα κομμάτια της αφήγησης, δεν πολυταιριάζουν μεταξύ τους. Μεταξύ μας, προσωπικά, θα τραβούσα με νύχια και με δόντια το θέμα της φάρσας: από μόνο του άξιζε να του αφιερωθεί ολόκληρη ταινία. Σε τμήματα: η σύλληψη της ιδέας, η προετοιμασία, η φάρσα, η συνέχεια. Το πόσο εύπιστοι είμαστε οι πάντες, με ξεπερνά. Άκουγα και έβλεπα τις ερωτήσεις των δημοσιογράφων στη συνέντευξη τύπου για την ελαστική σφαίρα και δεν πίστευα στα αυτιά μου! Μα τόσο άσχετοι; Να μην καταλαβαίνουν τη φάρσα; Και να κάνουν ερωτήσεις ότι να 'ναι;

Θα μου πεις, τα ίδια και χειρότερα δεν γίνονται στις συνεντεύξεις τύπου μεγάλων κινηματογραφικών φεστιβάλ; Χωρίς να υπάρχει στημένο φαρσικό στοιχείο, υπάρχουν άνθρωποι που ρωτάνε ότι μ@λακία τους κατέβει – είναι να λυπάσαι ηθοποιούς και γενικότερα δημιουργούς ορισμένες φορές, για τις ερωτήσεις που δέχονται σε τόσο μεγάλα events. Τεςπα, ξεφύγαμε και δεν ήταν αυτός ο στόχος μας. Εν κατακλείδι: άνισο το τελικό αποτέλεσμα, καλές οι προθέσεις, ενδιαφέρουσα ιδέα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Απριλίου 2017 από την Trianon

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Στο νησί της Αποκάλυψης

Η Άντζελα Ισμαήλου γεννήθηκε στην Αθήνα όπου ολοκλήρωσε τις σπουδές της στη Νομική Σχολή. Στη συνέχεια ασχολήθηκε με την υποκριτική και το θέατρο σπουδάζοντας στο Julliard School στη Νέα Υόρκη όπου και εγκαθίσταται μόνιμα. Όπως μας πληροφορεί το imdb, στη Νέα Υόρκη γεννήθηκε και μεγάλωσε η κόρη της. Η Άντζελα Ισμαήλου μιλάει άψογα ελληνικά, αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά και ιταλικά!

Αυτή είναι η δεύτερη ταινία που σκηνοθετεί. Πέρα από τη σκηνοθεσία, βέβαια, πρωταγωνιστεί, έχει γράψει το σενάριο κι έχει βάλει λεφτά για την παραγωγή της ταινίας. Το μπάτζετ της έφτασε τα επτά εκατομμύρια ευρώ! Η πρώτη ταινία της Ισμαήλου «Μεγάλοι σκηνοθέτες» (Great Directors) ήταν ντοκιμαντέρ και προβλήθηκε μεταξύ άλλων στα φεστιβάλ Καννών, Βενετίας και Στοκχόλμης ενώ διανεμήθηκε κινηματογραφικά σε όλο τον κόσμο. Στο ντοκιμαντέρ της συμμετείχαν πρωτοπόροι του παγκόσμιου κινηματογράφου όπως οι David Lynch, Bernardo Bertolucci, Richard Linklater, Ken Loach, Agnes Varda, Stephen Frears, Todd Haynes.

Η υπόθεση: Η Δάφνη, μια μυστηριώδης γυναίκα, πρώην διάσημη τραγουδίστρια όπερας, έχει επιλέξει να ζει απομονωμένη, ως προσωπική κάθαρση και αυτοτιμωρία, στο ιερό νησί της Πάτμου. Δύο εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους άντρες, ο Θεόντορικ και ο Εστέμπαν, θα βρεθούν στο νησί αναζητώντας τις δικές τους απαντήσεις στα θέματα που τους απασχολούν: Ο πρώτος, ιερέας, αναζητά σπάνια χειρόγραφα στο μοναστήρι του νησιού. Ο δεύτερος, ταυρομάχος, οδηγείται εκεί αναζητώντας καλά κρυμμένα οικογενειακά μυστικά. Όταν τα μονοπάτια των δύο αντρών διασταυρώνονται τυχαία με της Δάφνης, ξυπνούν πρωτόγνωρα και ανεξέλεγκτα συναισθήματα, οδηγώντας σε ακόμα μεγαλύτερες αλήθειες από εκείνες που προσδοκούσαν να βρουν.

Η άποψή μας: Τούτη η ταινία κρύβει την υπόσχεση, τον αντίλαλο, την ηχώ ενός σπουδαίου κινηματογραφικού έργου. Μας παραδίδεται, όμως, ως ένα υπερφίαλο, και εντέλει ψεύτικο, vanity project της γυναίκας που βρίσκεται... παντού σ' αυτήν! Τα φωτογενή κάδρα της καθώς σκηνοθετεί τον εαυτό της είναι περισσότερα από τις ομορφιές της Πάτμου που αποτυπώνονται στην ταινία! Λογικόν, θα μου πείτε, αλλά το νησί μένει ανεκμετάλλευτο. Θέλω να πω: διαλέγεις να γυρίσεις μια ταινία στην Πάτμο μόνο για το συμβολικόν του πράγματος; Ωραία. Μην τη γυρίζεις στην Πάτμο! Ακόμα και από τουριστικής απόψεως να το δει κανείς, χάθηκε μεγάλη ευκαιρία. Ίσως να ήθελε να κρατήσει την ισορροπία, να μην κατηγορηθεί για εστίαση στα περιττά εις βάρος της ουσίας. Ναι, αλλά έφτασε στο άλλο άκρο, με το 90% της ταινίας να είναι γυρισμένη μέσα σε δωμάτια, μέσα σε σπίτια, εσωτερικά δηλαδή. Πετυχαίνει το εξής παράδοξο η Ισμαήλου: να προσπαθεί να μην κατηγορηθεί για σκηνοθετικά κόλπα κι εντέλει να... υπερσκηνοθετεί – και μάλιστα, θεατρικώ τω τρόπω!

Κι όμως, εκεί που αφέθηκε λίγο (στη σκηνή πχ όπου ο ταυρομάχος προς το φινάλε κινηματογραφείται κάθετα από ψηλά και μετά έχουμε ένα κοντινό του όντας ξαπλωμένος στη γη) το οπτικό αποτέλεσμα ήταν αν μη τι άλλο εντυπωσιακό. Πάμε στα σοβαρότερα προβλήματα τώρα. Αυτά που έχουν να κάνουν από τη μια με το σενάριο και από την άλλη με τις ερμηνείες. Το σενάριο δεν προσπαθεί – είναι πομπώδες. Στην προσπάθειά της να πει πάρα πολλά η σεναριογράφος Ισμαήλου φτάνει σε έναν απίστευτο μαξιμαλισμό. Οι διάλογοι φαίνονται ψεύτικοι, στημένοι, υπερβολικοί. Κι ενώ λέγονται ενδιαφέροντα πράγματα για την πίστη, τον έρωτα, τη θυσία, τίποτα δεν περνάει στον θεατή. Και η ίντριγκα; Πώς να πιστέψεις πως δύο άνδρες σαν τα κρύα τα νερά, ένας ατσαλάκωτος παπάς και ένας παθιασμένος σπανιόλος, ερωτεύονται μια εκνευριστικά καταθλιπτική γυναίκα; Με την πρώτη ματιά; Που δεν τους αφήνει και πολλά περιθώρια καθώς κάτι την πνίγει (τι; το μαθαίνουμε αργά κι όταν το μαθαίνουμε δεν είναι ούτε κι αυτό πειστικό). Δυστυχώς, δεν υπάρχει κατά πως φαίνεται γνώση της κινηματογραφικής γλώσσας.

Όλο αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει υλικό για ένα μυθιστόρημα ή ακόμα καλύτερα για ένα θεατρικό έργο. Και σαν να μην έφτανε η αναληθοφάνεια του σεναρίου έρχονται οι ερμηνείες για να αποτελειώσουν οποιαδήποτε ελπίδα. Όλοι οι ηθοποιοί, μηδενός εξαιρουμένου, απαγγέλλουν τις (στα αγγλικά γραμμένες) γραμμές τους: δεν κάνουν κινηματογραφικό διάλογο. Δεν μιλάνε κινηματογραφικά. Μιλάνε με στόμφο ακριβώς επειδή λένε ατάκες που δεν τις πιστεύουν. Κι επειδή καθοδηγούνται έτσι από τη σκηνοθέτιδα Ισμαήλου. Δυστυχώς, αυτή είναι η τελευταία κινηματογραφική εμφάνιση του Γιάννη Βόγλη. Ευτυχώς, υπάρχει η (υπερβολική κι αυτή αλλά ευτυχώς ποτέ δεν ξεφεύγει) μουσική που έχει γράψει ο Jan A.P. Kaczmarek.

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«Go Fast» σαν να λέμε, «Die Young»!

Αυτή είναι η τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία του Julien Leclercq και η πρώτη που βγαίνει σε εμπορική διανομή στις κινηματογραφικές αίθουσες στη χώρα μας. Για την ιστορία οι τρεις προηγούμενές του ήταν οι: «Chrysalis» (2007), «L'assaut» (2010) και «Gibraltar» (2013). Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ της Μπουσάν το 2015 και βγήκε στις γαλλικές αίθουσες τον Μάιο του 2016, κόβοντας στις δύο πρώτες βδομάδες προβολής της περί τις 300 χιλιάδες εισιτήρια!

Η επόμενη ταινία του 38χρονου Leclercq θα είναι εκείνη που (μάλλον) θα τον κάνει ευρύτερα γνωστό κι εκτός Γαλλίας. Μιλάμε για το «Prost», μια βιογραφική ταινία για έναν από τους σπουδαιότερους οδηγούς της Formula 1 όλων των εποχών, τον Alain Prost! Στον πρωταγωνιστικό ρόλο θα δούμε έναν από τους πρωταγωνιστές και τούτης της ταινίας, τον Guillaume Gouix!

Η υπόθεση: Ο Γιανί, ο Ερίκ, ο Νασέρ και ο Φρανκ αποτελούν την πιο αποτελεσματική ομάδα ληστών σε ολόκληρη την περιφέρεια του Παρισιού. Ανάμεσα σε κάθε χτύπημα, ο καθένας από αυτούς προσπαθεί να διαχειριστεί την οικογενειακή του ζωή, ακροβατώντας μεταξύ παράνοιας, απομόνωσης και ανησυχίας των συγγενών τους. Όλα αυτά, μέχρι τη στιγμή που ο πιτσιρικάς αδερφός του Γιανί, ο Αμίν, θα κάνει ένα μεγάλο λάθος, που θα αναγκάσει την ομάδα να βρεθεί υπό την δούλεψη των «βαρόνων» ναρκωτικών της πόλης. Πλέον, η ομάδα δεν έχει να φέρει εις πέρας τις ληστείες τεθωρακισμένων στις οποίες ήταν εξπέρ, αλλά ένα αστραπιαίο «χτύπημα», που έχει να κάνει με εμπόριο ηρωίνης. Σύντομα, ληστές και έμποροι ναρκωτικών θα βρεθούν αντιμέτωποι...

Η άποψή μας: Κοίτα να δεις τώρα: αυτή είναι μια ταινία, που έχει τόσο πολλά να δουλεύουν υπέρ της αλλά τελικά κινείται στον μέσο όρο, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Όντως, μοιάζει (επίτηδες ή κατά... λάθος) με την «Ένταση» (Heat, 1995), μιας εκ των κορυφαίων ταινιών του μυθικού Michael Mann (αλήθεια, τι κάνει αυτή η ψυχή;). Πρόκειται για μια ψύχραιμη και κατά το μάλλον ή ήττον αυθεντική ματιά στο χώρο των σύγχρονων παρανόμων στη Γαλλία. Παράνομοι εξ επιλογής – μάλλον και εξ ανάγκης: τι διεξόδους μπορεί να δώσει η σημερινή γαλλική κοινωνία στους νέους των γκετοποιημένων μεγαλουπόλεων, που κατακλύζονται από γόνους μεταναστών εξ Αφρικής; Τι μέλλον τους υπόσχεται αν ακολουθήσουν τη νόμιμη οδό; Κάπου εδώ η ταινία συναντά ξυστά και το «Μίσος» (La haine, παραδόξως, ίδιας χρονολογίας παραγωγής με την «Ένταση», ήτοι, του 1995!) του Mathieu Kassovitz.

Στην παρανομία λοιπόν. Ναι, αλλά καμία σχέση με την γκλαμουροποιημένη εικόνα που κάποιοι ίσως να έχουν στο μυαλό τους από άλλες... ταινίες! Οι σημερινοί κακοποιοί, μας λέει η ταινία, είναι απαραίτητο να κρατάνε χαμηλό προφίλ. Δεν μπορούν να επιδεικνύουν τα έπαθλα του κόπου τους, τη λεία τους: κάτι τέτοιο δεν θα συνάδει με τις συνθήκες στις οποίες ζουν. Έτσι, ο υπεύθυνος εκρηκτικών της ομάδας πηγαίνει κανονικά στη δουλειά του «θάβοντας» την αμοιβή του μέσα σε γυάλινα δοχεία και ο αρχηγός των πάντων κυκλοφορεί με ένα παλιό Πεζό, ενώ θα μπορούσε να μετακινείται με οποιοδήποτε ακριβό αμάξι θα γούσταρε! Low profile από τη μια, εναντίωση στην εξουσία από την άλλη και η έξαψη του να ζεις κάθε μέρα στα όρια ζωής και θανάτου. Πακέτο. Κανένα πρόβλημα να σκοτώσουμε άλλους αν αυτοί βρεθούν στο δρόμο μας. Από την άλλη, απίστευτη αφοσίωση στην οικογένεια, στους συγγενείς, στους φίλους, στους συνεργάτες. Μέχρι εδώ, όλα καλά.

Η ταινία μπαίνει κατευθείαν στο ζουμί και από το 5ο της λεπτό ήδη βλέπουμε να στήνεται μια εντυπωσιακή σκηνή ληστείας θωρακισμένου οχήματος που μεταφέρει πολύ μεγάλο αριθμό «λευκών» διαβατηρίων, τα οποία στη «μαύρη» αγορά τιμώνται με μερικές χιλιάδες ευρώ το καθένα! Η σκηνή στήνεται στους τόνους του γκρι – μπλε, στα όρια του μαυρόασπρου. Είναι γρήγορη, σε χώνει κατευθείαν μέσα στα πράγματα, σε γεμίζει αδρεναλίνη. Καμία σχέση με μακρόσυρτα build-up: κι έτσι θα φτιάξουμε τη ληστεία και να τα σχέδια επί χάρτου και η προετοιμασία και μπλα μπλα μπλα. Υπάρχει οικονομία εδώ πέρα, δεν «ξεχειλώνει» το πράγμα. Βλέπουμε τρεις ληστείες συνολικά στην ταινία με την μία να είναι πιο εντυπωσιακή από την άλλη. Ως εδώ, όλα καλά (και πάλι!). Μόνο που αυτή η λιτότητα περνάει και στο χτίσιμο των χαρακτήρων. Κανένας τους δεν σκιαγραφείται σε βάθος. Και οι μεταξύ τους σχέσεις μένουν ανεκμετάλλευτες. Πχ, η σχέση του Γιανί με την ξανθιά γυναίκα – προφανώς τον έρωτα της ζωής του: μακριά από ρομαντικές εξιδανικεύσεις the american way, παραείναι «λίγη» για να πείσει. Δίνεται τηλεγραφικά, στην προσπάθεια σκηνοθέτη και σεναριογράφων να χωρέσουν μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, χωρίς να πλατειάζουν, όλα όσα χρειάζεται ο θεατής προκειμένου από τη μια να δει μια χορταστική περιπέτεια και από την άλλη να δει ως πρωταγωνιστές ανθρώπους με σάρκα και οστά κι όχι κινηματογραφικά κατασκευάσματα. Στο δεύτερο αποτυγχάνει – κι ας διαθέτει ως πρωταγωνιστή τον απίστευτα ταιριαστό για το ρόλο του Γιανί Sami Bouajila.

Επίσης, κάτι λίιιιιγο τζιζ, που ενδεχομένως να μην το έπαιρνα χαμπάρι αν δεν έβλεπα μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα και την ταινία του Στέλιου Κούλογλου «Πεθαίνοντας στα γέλια». Υπάρχει μια σκηνή στην ταινία όπου οι κακοποιοί πυροβολούν προς τη μεριά ενός αυτοκινήτου της αστυνομίας, ο οδηγός του οποίου κάνει όπισθεν για να ξεφύγει. Ε, λοιπόν, μοιάζει πάρα πολύ με τα αυθεντικά πλάνα της τρομοκρατικής επίθεσης των φανατικών ισλαμιστών στο περιοδικό Charlie Hebdo, στο Παρίσι! Κατά λάθος; Το ελπίζουμε! Και πάλι, όμως, σου φαίνεται κάπως όλο αυτό το σκηνικό. Και το φινάλε δεν έχει την τόλμη όλων όσων έχουν προηγηθεί. Σαν να λέει πως η φυγή είναι η μόνη λύση. Και τι φυγή, έτσι; Ενδιαφέρουσα περίπτωση που μοιάζει λίγο σαν χαμένη ευκαιρία.

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	Smurfs: The Lost Village	Feelgood Ent.	1	147	52.324	52.324
2	Beauty And The Beast	Feelgood Ent.	3	137	18.391	148.464
3	Ghost In The Shell	UIP	1	105	17.060	17.060
4	Get Out	UIP	3	36	6.322	51.273
5	Ciao Amore...Dalida	Rosebud 21	1	13	4.363	4.363
6	Power Rangers	Odeon	2	39	3.556	19.377
7	El ciudadano ilustre	One From The Heart	1	6	3.480	3.480
8	Kong: Skull Island	Tanweer	4	17	3.220	98.696
9	Logan	Odeon	5	12	2.483	181.037
10	The Shack	Odeon	1	33	2.236	2.236

Προηγούμενο ΤΟΠ - Επόμενο ΤΟΠ

Θα σε ξαναβρώ στον Παράδεισο

του zerVo (@moviesltd)

Ως βιβλίο αποτέλεσε έναν από τους πλέον μοσχοπουλημένους τίτλους των τελών της περασμένης δεκαετίας, καθώς το ομώνυμο έργο φαντασίας του συγγραφέα William P. Young, που κυκλοφόρησε το 2007 για περισσότερο από μια τριετία βρισκόταν στις υψηλότερες θέσεις του σχετικού πίνακα των Times, με πωλήσεις πολλών εκατομμυρίων αντιτύπων. Έκτοτε το The Shack περιστρεφόταν διαρκώς στα σχέδια των κινηματογραφικών παραγωγών, αν και οι τεχνικές δυσκολίες απεικόνισης των γραφομένων στην νουβέλα, αποξαρχής φαίνονταν δύσκολα υλοποιήσιμες, με συνέπεια το πρότζεκτ να παραμένει για περίπου μια δεκαετία στο ψυγείο. Μέχρι που η Summit Πήρε την δύσκολη απόφαση να χρηματοδοτήσει αυτό το blacklisted και όχι αδίκως όπως φάνηκε τελικά σκριπτ, δίνοντας του την ευκαιρία να μεταμορφωθεί σε μια ταινία, που πιθανότατα στερεί σε μεγάλο βαθμό την όποια αίγλη του πρωτότυπου...

Έχοντας ξεπεράσει τα δύσκολα παιδικά χρόνια που γνώρισε, μέσα σε μια οικογένεια που καταδυναστευόταν από την απρόβλεπτη μήνη ενός μέθυσου πατέρα, ο καλοσυνάτος και θρήσκος Μακένζι Φίλιπς, θα βάλει σκοπό της ζωής του να γίνει το ακριβώς αντίθετο για τα δικά του τέκνα, ένας υποδειγματικός, για εκείνα, γονιός. Και πραγματικά, με την αρωγή της λατρεμένης του και επίσης βαθιά θρησκευόμενης συζύγου, Ναν, ο Μακ θα καταφέρει να κερδίσει την αγάπη και την εμπιστοσύνη των τριών ανήλικων παιδιών του, της Κέιτ, του Τζος και της μικρούλας Μίσι, πλέοντας σε πελάγη ευτυχίας γι αυτό. Ανείπωτη χαρά, που η άτιμη η μοίρα θα βάλει σημάδι για να την καταστρέψει, ένα πρωινό που δεν προμήνυε τέτοιο κακό, όταν στο καλοκαιρινό κάμπινγκ που παραθέριζε η φαμίλια, το κοριτσάκι θα εξαφανιστεί από προσώπου γης, μην αφήνοντας πίσω της το παραμικρό ίχνος για το που ακριβώς βρίσκεται.

Τραγωδία που θα ολοκληρωθεί ελάχιστες ημέρες κατοπινά, καθώς σε ερημικό καλύβι στο παρακείμενο δάσος, θα βρεθεί το άψυχο σώμα του άτυχου κοριτσιού, έχοντας πέσει θύμα του παρανοικού σίριαλ κίλλερ που μαστίζει με τις πράξεις του την περιοχή. Οργή, θυμός, απαίτηση εδώ και τώρα για τιμωρία, είναι τα πρώτα συναισθήματα που θα πλημμυρίσουν την ψυχή του Μακ. Και κυρίως τα βέλη θα στραφούν ενάντια στον ίδιο τον Θεό, που δεν προστάτεψε το κοριτσάκι του από τα χέρια του κακούργου. Μέσα στις συνθήκες απόγνωσης που βιώνει ο χαροκαμένος πατέρας, με τους πάντες στο σπίτι να του έχουν στρέψει την πλάτη μη ανεχόμενοι την αλλαγή στην συμπεριφορά του, εκείνος θα δεχτεί ένα παράξενο χειρόγραφο μήνυμα, που θα του ζητήσει να επισκεφτεί και πάλι το καλύβι του θανάτου εκεί που μια έκπληξη, που δεν φαντάζεται, τον περιμένει. Με το μυαλό του να στριφογυρνά σε μονοπάτια μεταξύ της αυτοκτονίας και της εκδίκησης, ο Μακένζι αντί για τον φονιά όπως αρχικά πίστευε, θα έρθει σε επαφή, με την Πάπα, τον Ιησού και την Σαραγιού, σε ένα περιβάλλον φωτεινό, πολύχρωμο και μεθυστικό, σε αντίθεση με το σκοτεινιασμένο, παγωμένο και υγρό που θυμόταν να τυλίγει την παράγκα, που μέσα της απόλεσε το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής του.

Δεν χρειάζεται και πολύ σκέψη για να αντιληφθεί κανείς πως εκείνοι που θα παρουσιαστούν ενώπιον του πικραμένου και πανέτοιμου να ρίξει το ανάθεμα πατέρα, μια έγχρωμη μεσήλικας με το χαμόγελο της καλοσύνης μόνιμα σχεδιασμένο στο πρόσωπο της, ένας γενειοφόρος νεαρότερος της, με απίστευτες ικανότητες περιπατητικής πάνω στο νερό και μια παρθένος ολόφωτη νεαρά δεσποινίς, ορίζουν το σύμβολο της Χριστιανοσύνης, την Αγία Τριάδα, ως ο Πατήρ (Πάπα είναι το όνομα που έδινε η χαμένη πιτσιρίκα στον Θεό), ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα. Παρότι επίσης βαθιά θρησκευόμενος κι εγώ, έχω μελετήσει αμέτρητες πιθανές εκφάνσεις της μορφής που θα μπορούσε να αποσπάσει το συγκεκριμένο τρίπτυχο, πρέπει να ομολογήσω πως ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό μια τέτοια σύσταση, όπως ετούτη που μας παρουσιάζει στην ταινία του, ο όχι και ιδιαίτερα πεπειραμένος σκηνοθέτης Stuart Hazeldine.

Κι όμως η βιτρίνα της Αγίας τριάδος δεν είναι το κυριότερο ζήτημα που έχει να επιλύσει το στρατευμένο σε αυτό το ξεχωριστό είδος των religious movies, The Shack, μιας και προέχει να δούμε τους λόγους που επελέγη ο γεμάτος αμφιβολίες για το αν ο Θεός είναι δίκαιος και σωστός με τα πλάσματα του, Μακένζι. Εννοείται πως ο ψυχικά κατακερματισμένος γονιός (για ακόμη μια φορά επίπεδος και με υπερτονισμένες εκφράσεις ο Sam Worthington) δεν δείχνει ενδιαφέρον αρχικά για το ποιοι μπορεί να είναι οι τρεις μάγοι που έκτισαν ένα ηλιόλουστο θέρος, μέσα στην καρδιά του χειμώνα, με τον πόνο στην ψυχή του να παραμένει ασυγκράτητος και ατέρμονος από τον χαμό της λατρεμένης του θυγατέρας. Εκεί είναι ακριβώς που ξεκινούν οι διδαχές περί του After Life, της αιώνιας ευτυχίας, των Κήπων του Παραδείσου που καρτερούν όλους τους ενάρετους όπως εκείνος, την Αγάπη που Κυρίου που στέλνει δοκιμασίες, ακόμη και ακραίες για να διατηρεί την Πίστη σε εγρήγορση και να μην υπάρχουν χαλαρότητες στην δοξολογία της. Ας μου επιτραπεί να πω πως όλα αυτά είναι η παραμυθένια υπόσταση των θρησκειών, που μάλλον ενδιαφέρει κατά κύριο λόγο όσους έχουν διαβεί το κατώφλι της τρίτης ηλικίας και σπριντάροντας προς το φίνις, κοτσάρονται για θρήσκοι και υπερχριστιανοί, κάνοντας θηριώδεις Σταυρούς μέχρι τα ουράνια για να τους καμαρώσει ο Θεός ως τους υπέρτατους Πιστούς.

Το πέρασμα αυτής της μορφής των ιδεών μέσα στις σελίδες του σινεμά, δεν είχε, ούτε ποτέ θα έχει επιτυχές αποτέλεσμα, εφόσον η Έβδομη Τέχνη δεν είναι το πεδίο για να αναλύσει κανείς την ανάλαφρα γλαφυρή όψη της Πίστης, αντίθετα αποτελεί μιας πρώτης τάξης καμβά για να μελετηθούν πολύ σοβαρά ζητήματα που προκύπτουν πολλές φορές από την λανθασμένη, ακραία ή αιρετική ανάγνωση των Γραφών. Αναζητώντας την Αλήθεια στην ταινία που μόλις είδαμε, διάρκειας σχεδόν δυόμισι βασανιστικών ωρών, μάλλον πολύ μακριά από τον βασικό στόχο βρεθήκαμε, πέφτοντας στον λάκκο με τους ακατάσχετους διδακτισμούς και τις γιρλαντισμένες θεωρίες του Κυριακάτικου ρουτινιάρικου κηρύγματος. Που εύκολα ξεχνιέται όταν ο Κήρυκας δεν έχει σθένος στην έκφραση του και πειθώ να περάσει τα μηνύματα, όσο πανεύκολα θα λησμονηθεί και το The Shack, από όσους πολύ λίγους προβλέπω, θα το προτιμήσουν για την κινηματογραφική τους έξοδο...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Μαρτίου 2017 από την Odeon