Movies Ltd

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	The Boss Baby	Odeon	1	113	23.936	23,936
2	Smurfs: The Lost Village	Feelgood Ent.	2	137	20.723	83.543
3	Ghost In The Shell	UIP	2	70	8.918	36.782
4	Beauty And The Beast	Feelgood Ent.	4	84	8.326	162.836
5	Their Finest	Odeon	1	29	5.025	5.025
6	Get Out	UIP	4	31	4.845	61.217
7	The Secret Scripture	UIP	1	29	3.337	3.337
8	Kong: Skull Island	Tanweer	5	12	2.336	102.508
9	Braqueurs	Odeon	1	18	2.214	2.214
10	Logan	Odeon	6	13	2.105	185.071

Προηγούμενο ΤΟΠ - Επόμενο ΤΟΠ

Nicholas Sparks made in Ireland!

του zerVo (@moviesltd)

Με μια από τις πλέον πολυδιαβασμένες νουβέλες της πρόσφατης αγγλόφωνης λογοτεχνίας, του φημισμένου The Secret Scripture που πήγασε από την έμπνευση του Ιρλανδού συγγραφέα Sebastian Barry επιστρέφει ενεργά στον τόπο του, μετά από εικοσαετή και όχι ιδιαίτερα επιτυχημένη περιπλάνηση στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, ο σκηνοθέτης Jim Sheridan. Ο κινηματογραφιστής δηλαδή που έχει συνεργαστεί όσο κανείς άλλος με τον σπουδαιότερο εν ζωή ηθοποιό, Daniel Day Lewis, σε τρεις δημιουργίες του, με τις δύο εξ αυτών (In The Name Of The Father, My Left Foot) να τον στέλνουν μέχρι τις Οσκαρικές πεντάδες, την μία μάλιστα νικηφόρα και την τρίτη (The Boxer) να ορίζει τον αποχαιρετισμό στο νησί του, με προορισμό μια σπουδαιότερη καριέρα στην λαμπερή Μέκκα του σινεμά, που ποτέ δεν ήλθε όμως, μιας και φιλμς όπως In America, Ger Rich Or Die Tryin, Brothers και κυρίως το παταγώδες φλοπ Dream House ποτέ δεν στάθηκαν αντάξια των έργων της πρώτης φάσης της καριέρας του. Κάπως έτσι, ρηχά και όχι ιδιαίτερα εμπνευσμένα, ο αξιόλογος Άιρις ντιρέκτορας συνεχίζει και επί του παρόντος...

Η ώρα της εκκένωσης της ψυχιατρικής κλινικής του Ρόσκομον, που οσονούπω θα μεταβληθεί σε υπερπολυτελές σπα πλησιάζει και όλοι οι τρόφιμοι του καλούνται να προετοιμαστούν για την ασφαλή τους μεταφορά σε άλλο θεραπευτικό κατάστημα. Γεγονός που θα επιφέρει μια έντονη αναστάτωση στην υπερήλικα και επί μισό περίπου αιώνα τρόφιμο του, Ροζάν Μακ Νάλτυ, που θα δείξει να δυσανασχετεί σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, φέροντας τους υπευθύνους σε δύσκολη θέση, για το πως πρέπει να χειριστούν την περίπτωση της. Μια υπόθεση που θα αναλάβει ο έμπειρος και συγκαταβατικός ψυχίατρος Στίβεν Γκρίν, ο οποίος θα έλθει σε άμεση επαφή με την ζορισμένη ασθενή, αναλαμβάνοντας να την μεταπείσει κι αν χρειαστεί και το κρίνει σκόπιμο, να της δώσει μετά από πενήντα χρόνια, εξιτήριο.

Στις κουβέντες που θα γίνουν, ανάμεσα στην γηραιά κυρία και τον χαμηλών τόνων δόκτορα, εκείνη θα ξετυλίξει το κουβάρι των αναμνήσεων της, οδηγώντας τον μέσα από τα γραπτά απομνημονεύματα της σε κρυφό σημειωματάριο, στις δύσκολες εκείνες ημέρες, των αρχών της δεκαετίας του 40, που βίωσε και είχαν σαν τελικό αποτέλεσμα τον εγκλεισμό της στο ίδρυμα. Ημέρες νιότης και ξενοιασιάς για την νεαρή πρωτευουσιάνα Ρόουζ, που από το Μπέλφαστ θα ταξιδέψει στο επαρχιακό Σλίγκο, για να εργαστεί στο πολυσύχναστο κατάστημα της θείας της, στο κέντρο της κωμόπολης. Από τις πρώτες κιόλας στιγμές στην περιοριστική κοινωνία, η όμορφη κοπελιά θα γίνει το αντικείμενο του πόθου όλων των αντρών της περιοχής, περισσότερο του δυναμικού Μάικλ, που θα ορκιστεί να κάνει τα πάντα για την αποκτήσει και μεταξύ όλων των άλλων και του διπρόσωπου τοπικού ιερέα Παπα Γκοντ, που θα δείξει ένα ιδιόμορφο ενδιαφέρον για εκείνη, αν και ρασοφόρος...

Με ταχύτατο τέμπο, στο πρώτο μέρος του φιλμ, η φιλελεύθερη και αποστασιοποιημένη από τους αυστηρούς θρησκευτικούς κανόνες που διέπουν την καθημερινότητα της μικρής κοινωνίας Ρόουζ, θα κάνει εντέλει την καμίας έκπληξης επιλογή της, αποδεχόμενη για καλό της τον γοητευτικό τσιγαρά, που όμως με την έκρηξη του μεγάλου πολέμου, θα ντυθεί την στολή του πιλότου και θα φύγει μακρυά της, ώστε να υπηρετήσει με σθένος την πατρίδα. Όσα θα επακολουθήσουν, ενόσω η χώρα θα βρεθεί και σε εσωτερικό αναβρασμό, με την άνοδο του ντόπιου απελευθερωτικού μετώπου, θα ορίσουν την ακραία δραματική εξέλιξη της ιστορίας, καθώς οι ανατροπές και οι εκπλήξεις θα διαδέχονται στην πορεία η μία την άλλη, μέχρι να φτάσουμε στην στιγμή που η κατεστραμμένη από τις αλλεπάλληλες απώλειες γυναίκα θα οδηγηθεί πίσω από τους βαριούς λευκούς τοίχους του νοσοκομείου.

Η αφήγηση, που κατά το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα της, λαμβάνει χώρα στο παρελθόν, με κάποιες ολιγόλεπτες εμβόλιμες στιγμές του σήμερα (για την ακρίβεια, κάπου στα 90s μάλλον διαδραματίζεται το παρόν) γίνεται - όπως Τιτανικός - από τα χείλη της τόσο ταλαιπωρημένης γηραίας Κυρίας, της πραγματικά τεράστιας Vanessa Redgrave, που αναμφίβολα με την παρουσία της δίνει μια άλλη διάσταση στην συνολική παραγωγή. Εδώ βρίσκεται και το σημείο που ο πεπειραμένος Sheridan κάνει και την καλύτερη δουλειά επί του συνόλου, καθώς το σωστά μελετημένο μοντάζ δεν μπερδεύει την γραμμή, ούτε προκαλεί κενά στην εξιστόρηση, την ίδια στιγμή που ο γνωστός για την τελειομανία του, βρετανικός σχεδιασμός παραγωγής, δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες, για να στηθεί η αναπαράσταση της εποχής. Και πραγματικά σαν μια εναλλακτική μεταφορά, τυπικού ρομάντζου κοπής Nicholas Sparks, στην περιφέρεια της εν καιρώ πολέμου Ιρλανδίας, το εργάκι μια χαρά στέκεται. Τα προβλήματα ξεκινούν από την στιγμή που στο σενάριο εισέρχονται παράγοντες περιπλοκότητας, όπως ο Καθολικισμός, η άτεγκτη στάση των ανταρτών, τα κλειστά στόματα του στενότατου μικρόκοσμου, που αναπτύσσουν υποιστορίες πέραν του συγκινητικού λαβ στόρι, που δεν κλειδώνουν σωστά με το όλο και δημιουργούν πανεύκολα απορίες για το πως μπορεί να έμειναν κρυφές για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα.

Σαν αντίμετρο της Ντάμας Vanessa, η πραγματικά εκφραστική Rooney Mara, αποδέχεται να παίξει το δύσκολο υποκριτικό πινγκ πονγκ μαζί της και αυτό εντέλει αποβαίνει υπέρ της overall, μιας και είναι πέρα από όμορφη και εξαιρετικής ερμηνευτικής στόφας. Ατυχώς και γι αυτήν από ένα σημείο και μετά, οι βοήθειες που παίρνει από την απολύτως προβλέψιμη πλοκή, είναι ελάχιστες, μην δίνοντας της έτσι την ευκαιρία να αναδείξει σε μεγαλύτερο εύρος το ταλέντο της, ακόμη κι αν οι πάμπολλοι υποστηρικτικοί αρσενικοί χαρακτήρες (που νικητής τους αναδεικνύεται ο γοητευτικός Jack Raynor) στήνουν διαρκώς βατήρες εκτόξευσης του ενδιαφέροντος της ίντριγκας. Εκεί κάπου, στην κλιμάκωση του πάθους, ο Sheridan μοιάζει να χάνει τα ηνία, δεν πακετάρει με την δέουσα προσοχή το προϊόν του και το αφήνει απλώς να εξελιχθεί επίπεδα ίσαμε το φινάλε, όπου το υπό άλλες συνθήκες Shyammyκό τουίστ, μοιάζει ξεκρέμαστο και νωθρό. Όσοι θεατές πάντως θωρήσουν την Μυστική Γραφή, απλώς και μόνο σαν ένα ανολοκλήρωτο φιλμικό ρομάντζο με φόντο τις συννεφιασμένες ακτές της πράσινης νήσου, είναι σίγουρο πως δεν θα απογοητευτούν.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Απριλίου 2017 από την UIP

All the voices in your head calling, Gloria

του zerVo (@moviesltd)

Κι έρχεται εκείνη η δύσκολη στιγμή, αραιά ή και πιο συνηθισμένη ίσως, που κυριευμένος από τα αρνητικότερα συναισθήματα, βλέπεις τον κόσμο μαύρο, κατράμι κι άραχλο κι είσαι πανέτοιμος να εκραγείς και να παρασύρεις σε αυτή την τεχνητή κατολίσθηση που θα προκαλέσεις, ολοκληρωτική καταστροφή γύρω σου. Δεν σε νοιάζει κανένας, δεν σε μέλλει αν τίποτα μείνει όρθιο, δεν σου καίγεται καρφάκι αν θα την σκαπουλάρει έστω κι ένας από την έκρηξη οργής σου. Σε συντριπτικό ποσοστό η λογική φυσικά πρυτανεύει και μετά από δυο γερές ρουφηξιές νικοτίνης και καφέ, αντιλαμβάνεσαι τα πάντα όπως πρώτα, καλμάρεις και μοιράζεις πλέον καλημέρες. Αν κάποια βολά όμως ξεπεραστούν τα όρια, εφόσον επικρατήσει το ακατάλυτο πάθος και όχι η σύνεση, τι φαντάζεσαι μπορεί να συμβεί? Colossal...

Συγγραφέας δηλώνει, αν και έχει καιρό πολύ να γράψει έστω και μισή λέξη, η προβληματισμένη, ανεύθυνη και με τάσεις αδιαφορίας για το περιβάλλον της, Γκλόρια, μια όμορφη Νεοϋορκέζα, που προτιμά να πνίγει τις σκοτούρες της στο αλκοόλ και στα ολονύχτια πάρτι με τις παρέες της, προκαλώντας έτσι την μήνη του επίσημου μνηστήρα της, Τιμ. Με την κατάσταση να φτάνει στο απροχώρητο, εκείνος δεν θα αντέξει και θα πετάξει την έξω από το πολυτελές διαμέρισμα του Μανχάταν που διαμένουν, βάζοντας τελεία και παύλα σε μια σχέση που δεν έδειχνε να έχει κανένα ιδιαίτερο μέλλον. Αποκαμωμένη, απογοητευμένη και σε απόγνωση εκείνη, δίχως εστία και φαμίλια να την καρτερεί, θα πάρει την απόφαση να επιστρέψει στην μικρή επαρχιακή πόλη που μεγάλωσε, κάπου στις μεσιανές Πολιτείες, ψάχνοντας απάγκιο στο παντελώς άδειο πατρικό της σπίτι.

Όχι και τόσο αναπάντεχα, ένα από τα πρώτα πρόσωπα που θα συναντήσει στο χωριό, θα είναι ο παλιόφιλος και συμμαθητής της Όσκαρ, ιδιοκτήτης του μπαρ της περιοχής, που αντιλαμβανόμενος την δύσκολη κατάσταση της, θα θελήσει να την βοηθήσει, προσφέροντας της εκτός από υλική βοήθεια και το πόστο της σερβιτόρας στο κλαμπάκι. Δουλειά που εννοείται δεν θα την βοηθήσει στιγμή να κοντράρει τις τάσεις αλκοολισμού της, φέρνοντας την συνάμα όμως και αντιμέτωπη με μια ακόμη αποκάλυψη: Πως έχει άμεση σχέση επικοινωνίας, με το κολοσσιάιο θηρίο, που εδώ και καιρό καθημερινά απειλεί τον κοσμάκη στην άλλη άκρη της Γης, στην μακρινή Σεούλ, μιας και κάθε της αντίδραση, σημαίνει αυτόματα και την εκτόνωση θυμού του ανίκητου και γιγάντιου Κάιτζου!

Άκου τώρα πως μπορούν να συνδεθούν με μια ευθεία τηλεγραφική γραμμή, αυτές οι δύο τόσο διαφορετικές μεταξύ τους κουκκίδες του χάρτη, η φιλήσυχη και ίχνους φασαρίας τυπική αμερικάνικη περιφερειακή γωνίτσα και η πρωτεύουσα της (καλής, στην συνείδηση των Γιάνκηδων, μιας και υπάρχει και σατανική μεριά στην σχετική ασιατική χερσόνησο) Κορέας. Η κοπελούδα, που έχει από καιρό αφήσει πίσω της το θεσπισμένο ηλικιακό όριο αποκατάστασης (λέγε με και γενέθλιο των 35 χρόνων) βρίσκεται παγιδευμένη σε έναν εφιάλτη, που η ίδια δεν επιζήτησε, δεν απόρριψε όμως κιόλας. Εξού και το γεγονός πως πολύ γρήγορα θα βγάλει από μέσα της καλοσύνη και συμπόνοια, στοιχεία που ομοίως θα ανταποκριθούν και στην συμπεριφορά του Κορεάτη Γκοτζίλα. Μα υπάρχει καλό και φιλάνθρωπο τέρας? Συνήθως συμβαίνει το αντίθετο. Ούτε παραγγελία να το είχες κάνει, νάσουτο και το διαβολικό ρομπότ, που θα εμφανιστεί μονομιάς και για να στήσει την σύγκρουση τιτάνων, αλλά και για να περιπλέξει ακόμη την ψυχική κατάσταση της Γκλόριας...

Επιστημονικά φανταστικός κόσμος δηλαδή που τυλίγει το στόρι που έχει πηγάσει ξανά από την έμπνευση του Σπανιόλου Nacho Vigalondo, σκηνοθέτη που πολύ δύσκολα να έχει λησμονήσει ο θεατής που έχει παρακολουθήσει την αλλόκοτη εκ πρώτης όψης, αλλά με ενδιαφέρουσες προεκτάσεις, δημιουργία του, Los Cronocrimenes. Εδώ ο Ίβηρας, αφήνει εκτός κάδρου τις όποιες καλτ καταβολές του, για να στήσει μέσα στο ίδιο ακριβώς, χαμηλού μπάτζετ κι αυτό είναι προφανές, φιλμάκι του, δύο διαφορετικά genre, το κοινωνικό, δραματικό και ανεξάρτητης ματιάς εξωχολιγουντιανό, που συνήθως συναντάμε κάθε Γενάρη στα χιονισμένα βουνά του Σάντανς, με το άλλο το Ασιανό, το κλασσικό Disaster Movie, που δείχνει τους αλλόφρονες πολίτες να τρέχουν να σωθούν από την ενδεχόμενη επίθεση του σχεδιασμένου πάνω από μισό αιώνα πριν, στα στούντιος της Toho, γίγαντα. Εννοείται πως ιδεολογικά και με στόχο το κτίσιμο της κεντρικής ιδέας, το είδος ενασχόλησης του είναι το πρώτο, που επιχειρεί όμως να το προσεγγίσει με μια ιδιαίτερα καινοτόμα μίξη, προβάλλοντας τις αλληγορικές φλασιές στον νου του, μέσα από μια εντελώς αναπάντεχη (για το ευρύτερο κοινό, που ενδεχόμενα δεν το περιμένει) προσέγγιση. Εντέλει ο άνθρωπος είναι το τέρας, καλόκαρδο ή ανήθικο. Όλοι γνωρίζουμε σαφώς στο τέλος ποιος θα επικρατήσει, εκείνο που μας ενδιαφέρει πάντα είναι και η μέθοδος θριάμβου που θα ακολουθήσει ο ενάρετος Colossal, για να φτάσει στον θρίαμβο!

Δύσκολες ταινίες και όχι σπουδαίας δημοτικότητας διαλέγει η Οσκαρούχα Anne Hathaway (από τις λίγες ηθοποιούς, που δεν έχουν επιλέξει συμμετοχή στα πολυπληθή μαξιλαράκια των φαντασμαγοριών της Marvel, τώρα που κόπασε για εκείνη ο αχός του Dark Knight) κι αυτό ενδεχόμενα να στοιχίσει στο πέρασμα της μπογιάς της. Η όμορφη Μπρουκλινέζα, μέσα στα στενά της απλοικά τζινάκια που συνάδουν με τα ροκ κουρτινάκια στην κόμμωση, ουσιαστικά αναπαραγάγει τον ζορισμένο (και πιο ολοκληρωμένο είναι η αλήθεια) χαρακτήρα που την είχαμε απολαύσει προ δεκαετίας στην Rachel Getting Married, με την διαφορά πως εδώ το επαρχιωτόπουλο που αποδίδει, έχει και κάποια ελαφρώς γλαφυρότερα ψήγματα στην έκφραση του και δεν κινείται μόνιμα σε μονοπάτια κατάθλιψης. Βοήθεια σε αυτό που δίνει ο, έτσι κι αλλιώς, καταπληκτικός ρολίστας Jason Sudeikis, καρατερίστας - χαμαιλέοντας, που είναι εξαιρετικός ως ο επίσης τραυματισμένος εσωτερικά άνδρας, που όμως το μαράζι δεν τον αφήνει να δράσει λογικά. Ιδιαίτερης προσέγγισης το Colossal, εντέλει, σκορπά ερωτηματικά στην πορεία του, που ο θεατής θα κληθεί να τσακώσει και να αποκωδικοποιήσει. Κι αυτό από μόνο του, κινηματογραφικά και ποτέ εισπρακτικά ή ταμειακά, αποτελεί κατόρθωμα...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Απριλίου 2017 από την Odeon

Ένα γέλιο θα τους θάψει!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Το χιούμορ ως ακτιβισμός

Αρχικά, ας παραθέσουμε μερικά βιογραφικά στοιχεία του Στέλιου Κούλογλου, έτσι όπως αυτά παρατίθενται στην ιστοσελίδα του http://stelioskouloglou.gr. Ο Στέλιος Κούλογλου (Αθήνα, 1953) είναι Έλληνας δημοσιογράφος. Είναι απόφοιτος της Φαρμακευτικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και σπούδασε δημοσιογραφία στο Παρίσι, το Τόκιο και την Ινδία. Ξεκίνησε να δημοσιογραφεί το 1981 στο περιοδικό «Aντί» και αργότερα εργάστηκε ως πολιτικός συντάκτης στην εφημερίδα «Το Βήμα». Διατέλεσε ανταποκριτής της εφημερίδας «Αυγή» στο Παρίσι και το 1989 εγκαταστάθηκε στη Μόσχα, απ' όπου κάλυψε τις εξελίξεις στην Σοβιετική Ένωση και τις άλλες πρώην σοσιαλιστικές χώρες για λογαριασμό του ραδιοσταθμού Sky και της εφημερίδας «Η Καθημερινή». (...)

Από το 1996, ο Κούλογλου επιμελούταν και παρουσίαζε την εκπομπή «Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα» στην ΕΡΤ, μια εβδομαδιαία σειρά ντοκιμαντέρ επί διεθνών και ελληνικών ιστορικών και σύγχρονων πολιτικών και κοινωνικών γεγονότων. (...) Από την 1η Νοεμβρίου 2008 ξεκίνησε τη λειτουργία στο διαδίκτυο του ιστοχώρου «TV Χωρίς Σύνορα», με αντικείμενο την ενημέρωση και την πολιτική ανάλυση με διαδραστικό χαρακτήρα μέσω της συμμετοχής των επισκεπτών του. (...) Ο Στέλιος Κούλογλου έθεσε υποψηφιότητα στις ελληνικές ευρωεκλογές 2014 στο ψηφοδέλτιο του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Αρχικά δεν εξελέγη ως ευρωβουλευτής ωστόσο, μετά την παραίτηση του Γιώργου Κατρούγκαλου, ανέλαβε τη θέση του ευρωβουλευτή.

Το 2008 ο Στέλιος Κούλογλου σκηνοθέτησε το ντοκιμαντέρ «Εξομολόγηση ενός Οικονομικού Δολοφόνου», βασισμένο στο αυτοβιογραφικό βιβλίο «Confessions of an Economic Hitman» του Τζον Πέρκινς και σε προσωπική δημοσιογραφική έρευνα, όπου υποστηρίζεται πως οι ΗΠΑ έγιναν οικονομική υπερδύναμη χάρη «σε μια μυστική ομάδα ''οικονομικών δολοφόνων'' - πρακτόρων οι οποίοι χρησιμοποιούσαν ψευδείς οικονομικές αναφορές, εξαγορές, εκβιασμούς, σεξ και φόνους με στόχο να εξαπλωθεί η αμερικανική οικονομική αυτοκρατορία μετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου». Άλλα του ντοκιμαντέρ μεταξύ των άλλων είναι και τα «Ολιγαρχία» (2012) και «Η νονά» (2014).

Η υπόθεση: Τέσσερις παράλληλες ιστορίες με θέμα το χιούμορ σαν όπλο για πολιτική δράση. Στην πρώτη πρωταγωνιστούν οι Yes Men, το διάσημο ζευγάρι Αμερικανών ακτιβιστών: η πλάκα που σκάρωσαν στο BBC, όταν εμφανίστηκαν ως εκπρόσωποι της αμερικανικής εταιρείας που κατέστρεψε την πόλη Μποπάλ της Ινδίας, θεωρείται κορυφαία φάρσα στο κόσμο. Αυτή τη φορά θα οργανώσουν μια αντιπολεμική, μέσα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, με ξεκαρδιστικά αποτελέσματα. Πρωταγωνιστής της δεύτερης ιστορίας είναι ο Μάρτιν Σόνεμπορν κωμικός και εκδότης της εφημερίδας «Τιτανικός». Εκλέχθηκε ευρωβουλευτής με την παράταξη «Το Κόμμα» και τώρα επεξεργάζεται ένα πρωτότυπο σχέδιο για την σωτηρία της Ελλάδας. Στην τρίτη, οι Flashmob εισβάλλουν και διακόπτουν επίσημες εκδηλώσεις υπέρ των εμπορικών συμφωνιών ΤΤΙΡ και CETA. Τραγουδώντας, και πάντα με το χαμόγελο στα χείλη. Στην τέταρτη κάποιοι πεθαίνουν κυριολεκτικά από το «γέλιο». Στην τελευταία συνέντευξη πριν τη δολοφονία του τον Ιανουάριο του 2015, ο Σαρμπ, εκδότης του Charlie Hebdo, προβλέπει ότι μόνο η βία των ισλαμιστών μπορεί να σκοτώσει το χιούμορ. Σε μια συγκλονιστική μαρτυρία, ο μοναδικός επιζών δημοσιογράφος από τη συντακτική ομάδα, περιγράφει λεπτό προς λεπτό την επίθεση στα γραφεία της σατιρικής εφημερίδας.

Η άποψή μας: Κινηματογραφικά, τούτο το ντοκιμαντέρ δεν έχει κάποιο ενδιαφέρον. Ο δημιουργός του κάνει τα απολύτως απαραίτητα προκειμένου να υπάρχει κάποια ροή. Επιμένει στο δημοσιογραφικόν του πράγματος παρά στο καλλιτεχνικόν – εξάλλου, τόσα χρόνια δημιουργούσε τηλεοπτικά ντοκιμαντέρ που βασίζονταν σε ενδελεχείς δικές του δημοσιογραφικές έρευνες. Σε ότι αφορά το μήνυμα της ταινίας: είναι τουλάχιστον ενδιαφέρον. Αν υποθέσουμε ότι λείπει το χιούμορ από τη ζωή μας γενικότερα, απουσιάζει παντελώς από την πολιτική ειδικότερα! Το χιούμορ είναι το πλέον επικίνδυνο όπλο: αφοπλίζει χωρίς να σκοτώνει! Αλλά, όπως απέδειξε και η υπόθεση του Charlie Hebdo, μπορεί να οδηγήσει στο θάνατό σου... Το σίγουρο είναι πως βλέποντας το ντοκιμαντέρ, δεν γελάς. Ίσως θα έπρεπε, δεν ξέρω. Ίσως ο Κούλογλου δεν ήθελε να χαλαρώσει σαν τον Γερμανό συνάδελφό του - φοβούμενος κριτική για τη δημόσια εικόνα του; Τι ωραία να είχαμε περισσότερους πολιτικούς, όπως ο Γερμανός! Είναι ένα από τα θετικά σημεία του συγκεκριμένου ντοκιμαντέρ η παρουσία του.

Σε ότι αφορά καθαρά το δημοσιογραφικό μέρος, επιτυχία αποτελεί το γεγονός ότι ο Κούλογλου έχει μέσα στο ντοκιμαντέρ καταγεγραμμένη την τελευταία συνέντευξη του εκδότη του Charlie Hebdo, Σαρμπ, ο οποίος ήταν ένας από τους 12 νεκρούς - θύματα της επίθεσης που δέχτηκε το σατιρικό περιοδικό. Συγκλονιστική είναι και η αφήγηση ενός από τους επιζώντες της επίθεσης, ο οποίος σώθηκε επειδή κρύφτηκε κάτω από ένα γραφείο! Ωραία είναι και η ιδέα της φάρσας που στήνει ο ίδιος ο Κούλογλου μαζί με τους Yes Men στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, με την... αυτάρκη ελαστική σφαίρα, που μπορεί να μας σώσει (όχι όλους, εννοείται, μόνον τους πλούσιους!) από οποιαδήποτε τρομοκρατική επίθεση! Μόνο που, ενώ φαίνεται πως εξυπηρετούν τον ίδιο σκοπό, τα τέσσερα παράλληλα κομμάτια της αφήγησης, δεν πολυταιριάζουν μεταξύ τους. Μεταξύ μας, προσωπικά, θα τραβούσα με νύχια και με δόντια το θέμα της φάρσας: από μόνο του άξιζε να του αφιερωθεί ολόκληρη ταινία. Σε τμήματα: η σύλληψη της ιδέας, η προετοιμασία, η φάρσα, η συνέχεια. Το πόσο εύπιστοι είμαστε οι πάντες, με ξεπερνά. Άκουγα και έβλεπα τις ερωτήσεις των δημοσιογράφων στη συνέντευξη τύπου για την ελαστική σφαίρα και δεν πίστευα στα αυτιά μου! Μα τόσο άσχετοι; Να μην καταλαβαίνουν τη φάρσα; Και να κάνουν ερωτήσεις ότι να 'ναι;

Θα μου πεις, τα ίδια και χειρότερα δεν γίνονται στις συνεντεύξεις τύπου μεγάλων κινηματογραφικών φεστιβάλ; Χωρίς να υπάρχει στημένο φαρσικό στοιχείο, υπάρχουν άνθρωποι που ρωτάνε ότι μ@λακία τους κατέβει – είναι να λυπάσαι ηθοποιούς και γενικότερα δημιουργούς ορισμένες φορές, για τις ερωτήσεις που δέχονται σε τόσο μεγάλα events. Τεςπα, ξεφύγαμε και δεν ήταν αυτός ο στόχος μας. Εν κατακλείδι: άνισο το τελικό αποτέλεσμα, καλές οι προθέσεις, ενδιαφέρουσα ιδέα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Απριλίου 2017 από την Trianon

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Στο νησί της Αποκάλυψης

Η Άντζελα Ισμαήλου γεννήθηκε στην Αθήνα όπου ολοκλήρωσε τις σπουδές της στη Νομική Σχολή. Στη συνέχεια ασχολήθηκε με την υποκριτική και το θέατρο σπουδάζοντας στο Julliard School στη Νέα Υόρκη όπου και εγκαθίσταται μόνιμα. Όπως μας πληροφορεί το imdb, στη Νέα Υόρκη γεννήθηκε και μεγάλωσε η κόρη της. Η Άντζελα Ισμαήλου μιλάει άψογα ελληνικά, αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά και ιταλικά!

Αυτή είναι η δεύτερη ταινία που σκηνοθετεί. Πέρα από τη σκηνοθεσία, βέβαια, πρωταγωνιστεί, έχει γράψει το σενάριο κι έχει βάλει λεφτά για την παραγωγή της ταινίας. Το μπάτζετ της έφτασε τα επτά εκατομμύρια ευρώ! Η πρώτη ταινία της Ισμαήλου «Μεγάλοι σκηνοθέτες» (Great Directors) ήταν ντοκιμαντέρ και προβλήθηκε μεταξύ άλλων στα φεστιβάλ Καννών, Βενετίας και Στοκχόλμης ενώ διανεμήθηκε κινηματογραφικά σε όλο τον κόσμο. Στο ντοκιμαντέρ της συμμετείχαν πρωτοπόροι του παγκόσμιου κινηματογράφου όπως οι David Lynch, Bernardo Bertolucci, Richard Linklater, Ken Loach, Agnes Varda, Stephen Frears, Todd Haynes.

Η υπόθεση: Η Δάφνη, μια μυστηριώδης γυναίκα, πρώην διάσημη τραγουδίστρια όπερας, έχει επιλέξει να ζει απομονωμένη, ως προσωπική κάθαρση και αυτοτιμωρία, στο ιερό νησί της Πάτμου. Δύο εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους άντρες, ο Θεόντορικ και ο Εστέμπαν, θα βρεθούν στο νησί αναζητώντας τις δικές τους απαντήσεις στα θέματα που τους απασχολούν: Ο πρώτος, ιερέας, αναζητά σπάνια χειρόγραφα στο μοναστήρι του νησιού. Ο δεύτερος, ταυρομάχος, οδηγείται εκεί αναζητώντας καλά κρυμμένα οικογενειακά μυστικά. Όταν τα μονοπάτια των δύο αντρών διασταυρώνονται τυχαία με της Δάφνης, ξυπνούν πρωτόγνωρα και ανεξέλεγκτα συναισθήματα, οδηγώντας σε ακόμα μεγαλύτερες αλήθειες από εκείνες που προσδοκούσαν να βρουν.

Η άποψή μας: Τούτη η ταινία κρύβει την υπόσχεση, τον αντίλαλο, την ηχώ ενός σπουδαίου κινηματογραφικού έργου. Μας παραδίδεται, όμως, ως ένα υπερφίαλο, και εντέλει ψεύτικο, vanity project της γυναίκας που βρίσκεται... παντού σ' αυτήν! Τα φωτογενή κάδρα της καθώς σκηνοθετεί τον εαυτό της είναι περισσότερα από τις ομορφιές της Πάτμου που αποτυπώνονται στην ταινία! Λογικόν, θα μου πείτε, αλλά το νησί μένει ανεκμετάλλευτο. Θέλω να πω: διαλέγεις να γυρίσεις μια ταινία στην Πάτμο μόνο για το συμβολικόν του πράγματος; Ωραία. Μην τη γυρίζεις στην Πάτμο! Ακόμα και από τουριστικής απόψεως να το δει κανείς, χάθηκε μεγάλη ευκαιρία. Ίσως να ήθελε να κρατήσει την ισορροπία, να μην κατηγορηθεί για εστίαση στα περιττά εις βάρος της ουσίας. Ναι, αλλά έφτασε στο άλλο άκρο, με το 90% της ταινίας να είναι γυρισμένη μέσα σε δωμάτια, μέσα σε σπίτια, εσωτερικά δηλαδή. Πετυχαίνει το εξής παράδοξο η Ισμαήλου: να προσπαθεί να μην κατηγορηθεί για σκηνοθετικά κόλπα κι εντέλει να... υπερσκηνοθετεί – και μάλιστα, θεατρικώ τω τρόπω!

Κι όμως, εκεί που αφέθηκε λίγο (στη σκηνή πχ όπου ο ταυρομάχος προς το φινάλε κινηματογραφείται κάθετα από ψηλά και μετά έχουμε ένα κοντινό του όντας ξαπλωμένος στη γη) το οπτικό αποτέλεσμα ήταν αν μη τι άλλο εντυπωσιακό. Πάμε στα σοβαρότερα προβλήματα τώρα. Αυτά που έχουν να κάνουν από τη μια με το σενάριο και από την άλλη με τις ερμηνείες. Το σενάριο δεν προσπαθεί – είναι πομπώδες. Στην προσπάθειά της να πει πάρα πολλά η σεναριογράφος Ισμαήλου φτάνει σε έναν απίστευτο μαξιμαλισμό. Οι διάλογοι φαίνονται ψεύτικοι, στημένοι, υπερβολικοί. Κι ενώ λέγονται ενδιαφέροντα πράγματα για την πίστη, τον έρωτα, τη θυσία, τίποτα δεν περνάει στον θεατή. Και η ίντριγκα; Πώς να πιστέψεις πως δύο άνδρες σαν τα κρύα τα νερά, ένας ατσαλάκωτος παπάς και ένας παθιασμένος σπανιόλος, ερωτεύονται μια εκνευριστικά καταθλιπτική γυναίκα; Με την πρώτη ματιά; Που δεν τους αφήνει και πολλά περιθώρια καθώς κάτι την πνίγει (τι; το μαθαίνουμε αργά κι όταν το μαθαίνουμε δεν είναι ούτε κι αυτό πειστικό). Δυστυχώς, δεν υπάρχει κατά πως φαίνεται γνώση της κινηματογραφικής γλώσσας.

Όλο αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει υλικό για ένα μυθιστόρημα ή ακόμα καλύτερα για ένα θεατρικό έργο. Και σαν να μην έφτανε η αναληθοφάνεια του σεναρίου έρχονται οι ερμηνείες για να αποτελειώσουν οποιαδήποτε ελπίδα. Όλοι οι ηθοποιοί, μηδενός εξαιρουμένου, απαγγέλλουν τις (στα αγγλικά γραμμένες) γραμμές τους: δεν κάνουν κινηματογραφικό διάλογο. Δεν μιλάνε κινηματογραφικά. Μιλάνε με στόμφο ακριβώς επειδή λένε ατάκες που δεν τις πιστεύουν. Κι επειδή καθοδηγούνται έτσι από τη σκηνοθέτιδα Ισμαήλου. Δυστυχώς, αυτή είναι η τελευταία κινηματογραφική εμφάνιση του Γιάννη Βόγλη. Ευτυχώς, υπάρχει η (υπερβολική κι αυτή αλλά ευτυχώς ποτέ δεν ξεφεύγει) μουσική που έχει γράψει ο Jan A.P. Kaczmarek.

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«Go Fast» σαν να λέμε, «Die Young»!

Αυτή είναι η τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία του Julien Leclercq και η πρώτη που βγαίνει σε εμπορική διανομή στις κινηματογραφικές αίθουσες στη χώρα μας. Για την ιστορία οι τρεις προηγούμενές του ήταν οι: «Chrysalis» (2007), «L'assaut» (2010) και «Gibraltar» (2013). Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ της Μπουσάν το 2015 και βγήκε στις γαλλικές αίθουσες τον Μάιο του 2016, κόβοντας στις δύο πρώτες βδομάδες προβολής της περί τις 300 χιλιάδες εισιτήρια!

Η επόμενη ταινία του 38χρονου Leclercq θα είναι εκείνη που (μάλλον) θα τον κάνει ευρύτερα γνωστό κι εκτός Γαλλίας. Μιλάμε για το «Prost», μια βιογραφική ταινία για έναν από τους σπουδαιότερους οδηγούς της Formula 1 όλων των εποχών, τον Alain Prost! Στον πρωταγωνιστικό ρόλο θα δούμε έναν από τους πρωταγωνιστές και τούτης της ταινίας, τον Guillaume Gouix!

Η υπόθεση: Ο Γιανί, ο Ερίκ, ο Νασέρ και ο Φρανκ αποτελούν την πιο αποτελεσματική ομάδα ληστών σε ολόκληρη την περιφέρεια του Παρισιού. Ανάμεσα σε κάθε χτύπημα, ο καθένας από αυτούς προσπαθεί να διαχειριστεί την οικογενειακή του ζωή, ακροβατώντας μεταξύ παράνοιας, απομόνωσης και ανησυχίας των συγγενών τους. Όλα αυτά, μέχρι τη στιγμή που ο πιτσιρικάς αδερφός του Γιανί, ο Αμίν, θα κάνει ένα μεγάλο λάθος, που θα αναγκάσει την ομάδα να βρεθεί υπό την δούλεψη των «βαρόνων» ναρκωτικών της πόλης. Πλέον, η ομάδα δεν έχει να φέρει εις πέρας τις ληστείες τεθωρακισμένων στις οποίες ήταν εξπέρ, αλλά ένα αστραπιαίο «χτύπημα», που έχει να κάνει με εμπόριο ηρωίνης. Σύντομα, ληστές και έμποροι ναρκωτικών θα βρεθούν αντιμέτωποι...

Η άποψή μας: Κοίτα να δεις τώρα: αυτή είναι μια ταινία, που έχει τόσο πολλά να δουλεύουν υπέρ της αλλά τελικά κινείται στον μέσο όρο, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Όντως, μοιάζει (επίτηδες ή κατά... λάθος) με την «Ένταση» (Heat, 1995), μιας εκ των κορυφαίων ταινιών του μυθικού Michael Mann (αλήθεια, τι κάνει αυτή η ψυχή;). Πρόκειται για μια ψύχραιμη και κατά το μάλλον ή ήττον αυθεντική ματιά στο χώρο των σύγχρονων παρανόμων στη Γαλλία. Παράνομοι εξ επιλογής – μάλλον και εξ ανάγκης: τι διεξόδους μπορεί να δώσει η σημερινή γαλλική κοινωνία στους νέους των γκετοποιημένων μεγαλουπόλεων, που κατακλύζονται από γόνους μεταναστών εξ Αφρικής; Τι μέλλον τους υπόσχεται αν ακολουθήσουν τη νόμιμη οδό; Κάπου εδώ η ταινία συναντά ξυστά και το «Μίσος» (La haine, παραδόξως, ίδιας χρονολογίας παραγωγής με την «Ένταση», ήτοι, του 1995!) του Mathieu Kassovitz.

Στην παρανομία λοιπόν. Ναι, αλλά καμία σχέση με την γκλαμουροποιημένη εικόνα που κάποιοι ίσως να έχουν στο μυαλό τους από άλλες... ταινίες! Οι σημερινοί κακοποιοί, μας λέει η ταινία, είναι απαραίτητο να κρατάνε χαμηλό προφίλ. Δεν μπορούν να επιδεικνύουν τα έπαθλα του κόπου τους, τη λεία τους: κάτι τέτοιο δεν θα συνάδει με τις συνθήκες στις οποίες ζουν. Έτσι, ο υπεύθυνος εκρηκτικών της ομάδας πηγαίνει κανονικά στη δουλειά του «θάβοντας» την αμοιβή του μέσα σε γυάλινα δοχεία και ο αρχηγός των πάντων κυκλοφορεί με ένα παλιό Πεζό, ενώ θα μπορούσε να μετακινείται με οποιοδήποτε ακριβό αμάξι θα γούσταρε! Low profile από τη μια, εναντίωση στην εξουσία από την άλλη και η έξαψη του να ζεις κάθε μέρα στα όρια ζωής και θανάτου. Πακέτο. Κανένα πρόβλημα να σκοτώσουμε άλλους αν αυτοί βρεθούν στο δρόμο μας. Από την άλλη, απίστευτη αφοσίωση στην οικογένεια, στους συγγενείς, στους φίλους, στους συνεργάτες. Μέχρι εδώ, όλα καλά.

Η ταινία μπαίνει κατευθείαν στο ζουμί και από το 5ο της λεπτό ήδη βλέπουμε να στήνεται μια εντυπωσιακή σκηνή ληστείας θωρακισμένου οχήματος που μεταφέρει πολύ μεγάλο αριθμό «λευκών» διαβατηρίων, τα οποία στη «μαύρη» αγορά τιμώνται με μερικές χιλιάδες ευρώ το καθένα! Η σκηνή στήνεται στους τόνους του γκρι – μπλε, στα όρια του μαυρόασπρου. Είναι γρήγορη, σε χώνει κατευθείαν μέσα στα πράγματα, σε γεμίζει αδρεναλίνη. Καμία σχέση με μακρόσυρτα build-up: κι έτσι θα φτιάξουμε τη ληστεία και να τα σχέδια επί χάρτου και η προετοιμασία και μπλα μπλα μπλα. Υπάρχει οικονομία εδώ πέρα, δεν «ξεχειλώνει» το πράγμα. Βλέπουμε τρεις ληστείες συνολικά στην ταινία με την μία να είναι πιο εντυπωσιακή από την άλλη. Ως εδώ, όλα καλά (και πάλι!). Μόνο που αυτή η λιτότητα περνάει και στο χτίσιμο των χαρακτήρων. Κανένας τους δεν σκιαγραφείται σε βάθος. Και οι μεταξύ τους σχέσεις μένουν ανεκμετάλλευτες. Πχ, η σχέση του Γιανί με την ξανθιά γυναίκα – προφανώς τον έρωτα της ζωής του: μακριά από ρομαντικές εξιδανικεύσεις the american way, παραείναι «λίγη» για να πείσει. Δίνεται τηλεγραφικά, στην προσπάθεια σκηνοθέτη και σεναριογράφων να χωρέσουν μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, χωρίς να πλατειάζουν, όλα όσα χρειάζεται ο θεατής προκειμένου από τη μια να δει μια χορταστική περιπέτεια και από την άλλη να δει ως πρωταγωνιστές ανθρώπους με σάρκα και οστά κι όχι κινηματογραφικά κατασκευάσματα. Στο δεύτερο αποτυγχάνει – κι ας διαθέτει ως πρωταγωνιστή τον απίστευτα ταιριαστό για το ρόλο του Γιανί Sami Bouajila.

Επίσης, κάτι λίιιιιγο τζιζ, που ενδεχομένως να μην το έπαιρνα χαμπάρι αν δεν έβλεπα μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα και την ταινία του Στέλιου Κούλογλου «Πεθαίνοντας στα γέλια». Υπάρχει μια σκηνή στην ταινία όπου οι κακοποιοί πυροβολούν προς τη μεριά ενός αυτοκινήτου της αστυνομίας, ο οδηγός του οποίου κάνει όπισθεν για να ξεφύγει. Ε, λοιπόν, μοιάζει πάρα πολύ με τα αυθεντικά πλάνα της τρομοκρατικής επίθεσης των φανατικών ισλαμιστών στο περιοδικό Charlie Hebdo, στο Παρίσι! Κατά λάθος; Το ελπίζουμε! Και πάλι, όμως, σου φαίνεται κάπως όλο αυτό το σκηνικό. Και το φινάλε δεν έχει την τόλμη όλων όσων έχουν προηγηθεί. Σαν να λέει πως η φυγή είναι η μόνη λύση. Και τι φυγή, έτσι; Ενδιαφέρουσα περίπτωση που μοιάζει λίγο σαν χαμένη ευκαιρία.

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	Smurfs: The Lost Village	Feelgood Ent.	1	147	52.324	52.324
2	Beauty And The Beast	Feelgood Ent.	3	137	18.391	148.464
3	Ghost In The Shell	UIP	1	105	17.060	17.060
4	Get Out	UIP	3	36	6.322	51.273
5	Ciao Amore...Dalida	Rosebud 21	1	13	4.363	4.363
6	Power Rangers	Odeon	2	39	3.556	19.377
7	El ciudadano ilustre	One From The Heart	1	6	3.480	3.480
8	Kong: Skull Island	Tanweer	4	17	3.220	98.696
9	Logan	Odeon	5	12	2.483	181.037
10	The Shack	Odeon	1	33	2.236	2.236

Προηγούμενο ΤΟΠ - Επόμενο ΤΟΠ

Θα σε ξαναβρώ στον Παράδεισο

του zerVo (@moviesltd)

Ως βιβλίο αποτέλεσε έναν από τους πλέον μοσχοπουλημένους τίτλους των τελών της περασμένης δεκαετίας, καθώς το ομώνυμο έργο φαντασίας του συγγραφέα William P. Young, που κυκλοφόρησε το 2007 για περισσότερο από μια τριετία βρισκόταν στις υψηλότερες θέσεις του σχετικού πίνακα των Times, με πωλήσεις πολλών εκατομμυρίων αντιτύπων. Έκτοτε το The Shack περιστρεφόταν διαρκώς στα σχέδια των κινηματογραφικών παραγωγών, αν και οι τεχνικές δυσκολίες απεικόνισης των γραφομένων στην νουβέλα, αποξαρχής φαίνονταν δύσκολα υλοποιήσιμες, με συνέπεια το πρότζεκτ να παραμένει για περίπου μια δεκαετία στο ψυγείο. Μέχρι που η Summit Πήρε την δύσκολη απόφαση να χρηματοδοτήσει αυτό το blacklisted και όχι αδίκως όπως φάνηκε τελικά σκριπτ, δίνοντας του την ευκαιρία να μεταμορφωθεί σε μια ταινία, που πιθανότατα στερεί σε μεγάλο βαθμό την όποια αίγλη του πρωτότυπου...

Έχοντας ξεπεράσει τα δύσκολα παιδικά χρόνια που γνώρισε, μέσα σε μια οικογένεια που καταδυναστευόταν από την απρόβλεπτη μήνη ενός μέθυσου πατέρα, ο καλοσυνάτος και θρήσκος Μακένζι Φίλιπς, θα βάλει σκοπό της ζωής του να γίνει το ακριβώς αντίθετο για τα δικά του τέκνα, ένας υποδειγματικός, για εκείνα, γονιός. Και πραγματικά, με την αρωγή της λατρεμένης του και επίσης βαθιά θρησκευόμενης συζύγου, Ναν, ο Μακ θα καταφέρει να κερδίσει την αγάπη και την εμπιστοσύνη των τριών ανήλικων παιδιών του, της Κέιτ, του Τζος και της μικρούλας Μίσι, πλέοντας σε πελάγη ευτυχίας γι αυτό. Ανείπωτη χαρά, που η άτιμη η μοίρα θα βάλει σημάδι για να την καταστρέψει, ένα πρωινό που δεν προμήνυε τέτοιο κακό, όταν στο καλοκαιρινό κάμπινγκ που παραθέριζε η φαμίλια, το κοριτσάκι θα εξαφανιστεί από προσώπου γης, μην αφήνοντας πίσω της το παραμικρό ίχνος για το που ακριβώς βρίσκεται.

Τραγωδία που θα ολοκληρωθεί ελάχιστες ημέρες κατοπινά, καθώς σε ερημικό καλύβι στο παρακείμενο δάσος, θα βρεθεί το άψυχο σώμα του άτυχου κοριτσιού, έχοντας πέσει θύμα του παρανοικού σίριαλ κίλλερ που μαστίζει με τις πράξεις του την περιοχή. Οργή, θυμός, απαίτηση εδώ και τώρα για τιμωρία, είναι τα πρώτα συναισθήματα που θα πλημμυρίσουν την ψυχή του Μακ. Και κυρίως τα βέλη θα στραφούν ενάντια στον ίδιο τον Θεό, που δεν προστάτεψε το κοριτσάκι του από τα χέρια του κακούργου. Μέσα στις συνθήκες απόγνωσης που βιώνει ο χαροκαμένος πατέρας, με τους πάντες στο σπίτι να του έχουν στρέψει την πλάτη μη ανεχόμενοι την αλλαγή στην συμπεριφορά του, εκείνος θα δεχτεί ένα παράξενο χειρόγραφο μήνυμα, που θα του ζητήσει να επισκεφτεί και πάλι το καλύβι του θανάτου εκεί που μια έκπληξη, που δεν φαντάζεται, τον περιμένει. Με το μυαλό του να στριφογυρνά σε μονοπάτια μεταξύ της αυτοκτονίας και της εκδίκησης, ο Μακένζι αντί για τον φονιά όπως αρχικά πίστευε, θα έρθει σε επαφή, με την Πάπα, τον Ιησού και την Σαραγιού, σε ένα περιβάλλον φωτεινό, πολύχρωμο και μεθυστικό, σε αντίθεση με το σκοτεινιασμένο, παγωμένο και υγρό που θυμόταν να τυλίγει την παράγκα, που μέσα της απόλεσε το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής του.

Δεν χρειάζεται και πολύ σκέψη για να αντιληφθεί κανείς πως εκείνοι που θα παρουσιαστούν ενώπιον του πικραμένου και πανέτοιμου να ρίξει το ανάθεμα πατέρα, μια έγχρωμη μεσήλικας με το χαμόγελο της καλοσύνης μόνιμα σχεδιασμένο στο πρόσωπο της, ένας γενειοφόρος νεαρότερος της, με απίστευτες ικανότητες περιπατητικής πάνω στο νερό και μια παρθένος ολόφωτη νεαρά δεσποινίς, ορίζουν το σύμβολο της Χριστιανοσύνης, την Αγία Τριάδα, ως ο Πατήρ (Πάπα είναι το όνομα που έδινε η χαμένη πιτσιρίκα στον Θεό), ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα. Παρότι επίσης βαθιά θρησκευόμενος κι εγώ, έχω μελετήσει αμέτρητες πιθανές εκφάνσεις της μορφής που θα μπορούσε να αποσπάσει το συγκεκριμένο τρίπτυχο, πρέπει να ομολογήσω πως ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό μια τέτοια σύσταση, όπως ετούτη που μας παρουσιάζει στην ταινία του, ο όχι και ιδιαίτερα πεπειραμένος σκηνοθέτης Stuart Hazeldine.

Κι όμως η βιτρίνα της Αγίας τριάδος δεν είναι το κυριότερο ζήτημα που έχει να επιλύσει το στρατευμένο σε αυτό το ξεχωριστό είδος των religious movies, The Shack, μιας και προέχει να δούμε τους λόγους που επελέγη ο γεμάτος αμφιβολίες για το αν ο Θεός είναι δίκαιος και σωστός με τα πλάσματα του, Μακένζι. Εννοείται πως ο ψυχικά κατακερματισμένος γονιός (για ακόμη μια φορά επίπεδος και με υπερτονισμένες εκφράσεις ο Sam Worthington) δεν δείχνει ενδιαφέρον αρχικά για το ποιοι μπορεί να είναι οι τρεις μάγοι που έκτισαν ένα ηλιόλουστο θέρος, μέσα στην καρδιά του χειμώνα, με τον πόνο στην ψυχή του να παραμένει ασυγκράτητος και ατέρμονος από τον χαμό της λατρεμένης του θυγατέρας. Εκεί είναι ακριβώς που ξεκινούν οι διδαχές περί του After Life, της αιώνιας ευτυχίας, των Κήπων του Παραδείσου που καρτερούν όλους τους ενάρετους όπως εκείνος, την Αγάπη που Κυρίου που στέλνει δοκιμασίες, ακόμη και ακραίες για να διατηρεί την Πίστη σε εγρήγορση και να μην υπάρχουν χαλαρότητες στην δοξολογία της. Ας μου επιτραπεί να πω πως όλα αυτά είναι η παραμυθένια υπόσταση των θρησκειών, που μάλλον ενδιαφέρει κατά κύριο λόγο όσους έχουν διαβεί το κατώφλι της τρίτης ηλικίας και σπριντάροντας προς το φίνις, κοτσάρονται για θρήσκοι και υπερχριστιανοί, κάνοντας θηριώδεις Σταυρούς μέχρι τα ουράνια για να τους καμαρώσει ο Θεός ως τους υπέρτατους Πιστούς.

Το πέρασμα αυτής της μορφής των ιδεών μέσα στις σελίδες του σινεμά, δεν είχε, ούτε ποτέ θα έχει επιτυχές αποτέλεσμα, εφόσον η Έβδομη Τέχνη δεν είναι το πεδίο για να αναλύσει κανείς την ανάλαφρα γλαφυρή όψη της Πίστης, αντίθετα αποτελεί μιας πρώτης τάξης καμβά για να μελετηθούν πολύ σοβαρά ζητήματα που προκύπτουν πολλές φορές από την λανθασμένη, ακραία ή αιρετική ανάγνωση των Γραφών. Αναζητώντας την Αλήθεια στην ταινία που μόλις είδαμε, διάρκειας σχεδόν δυόμισι βασανιστικών ωρών, μάλλον πολύ μακριά από τον βασικό στόχο βρεθήκαμε, πέφτοντας στον λάκκο με τους ακατάσχετους διδακτισμούς και τις γιρλαντισμένες θεωρίες του Κυριακάτικου ρουτινιάρικου κηρύγματος. Που εύκολα ξεχνιέται όταν ο Κήρυκας δεν έχει σθένος στην έκφραση του και πειθώ να περάσει τα μηνύματα, όσο πανεύκολα θα λησμονηθεί και το The Shack, από όσους πολύ λίγους προβλέπω, θα το προτιμήσουν για την κινηματογραφική τους έξοδο...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Μαρτίου 2017 από την Odeon

του Kelly Asbury. Με τις φωνές των Demi Lovato, Rainn Wilson, Joe Manganiello, Jack McBrayer, Danny Pudi, Michelle Rodriguez, Ellie Kemper, Ariel Winter, Meghan Trainor, Jake Johnson, Mandy Patinkin, Julia Roberts

Γυναικεία Ανασφάλεια. Μα και στα Στρουμφάκια?

του zerVo (@moviesltd)

Για πρώτη φορά τα λατρεμένα μικροκαμωμένα μπλε ανθρωπάκια, που γεννήθηκαν από το πενάκι του μετρ Peyo, έκαναν την εμφάνιση τους στην μεγάλη οθόνη το 2011, με το πολυαναμενόμενο, χάρη και στο τεράστιο προωθητικό μάρκετινγκ εκείνης της εποχής σε όλο τον κόσμο, The Smurfs να σαρώνει τα Box Office, φέρνοντας στα ταμεία της Sony περισσότερα από 200 εκατομμύρια δολάρια, σχεδόν τα διπλάσια από όσα έβγαλε από την τσέπη για την κατασκευή του. Ο εξαιρετικός συνδυασμός animation και live action που πέτυχε τον σκοπό του, είχε σαν αποτέλεσμα την λογική συνέχεια, The Smurfs 2, δύο χρονάκια κατοπινά, που είχε ακριβώς το ίδιο κόστος, όχι όμως και τον αντίστοιχο τζόγο στο κοινό. Μιας και ο τίτλος είναι πιασάρικος, η παραγωγή δεν θα ήταν δυνατόν να τον αφήσει τόσο εύκολα ανεκμετάλλευτο, ακόμη κι αν χρειαζόταν να αποσυρθούν οι ζωντανοί, οι αληθινοί χαρακτήρες από το σενάριο, για να μείνουν μόνο τα σκιτσαρισμένα μουτράκια, που έτσι κι αλλιώς εκείνα είναι που γνωρίζει περισσότερο ο κόσμος. Συνέπεια τούτου, η παρουσίαση ενός τρίτου επεισοδίου, με την μαρκίζα The Lost City, ανεξάρτητου από τα προηγούμενα, σαν αυτοτελές επεισόδιο, που περισσότερο ριμπούτ θυμίζει, παρά καθεαυτού σίκουελ των περασμένων.

Μια χαρά κυλάει στην πλήρη ηρεμία της η καθημερινότητα στο μικρό χωριουδάκι των Στρουμφ, από την στιγμή που όλα τα μέλη της ζωηρής κοινότητας ακολουθούν πιστά τις εντολές του πάνσοφου και δίκαιου Μπάμπα. Μέχρι την στιγμή που η προβληματισμένη από την ιδιαιτερότητα της, ως το μοναδικό κοριτσάκι της συντροφιάς, Στρουνφίτα, θα παρακούσει την οδηγία και θα διαβεί το κατώφλι του Απαγορευμένου Δάσους, αναζητώντας τις ρίζες της, πιστεύοντας πως η προέλευση της είναι ξεχωριστή από όλης της υπόλοιπης φυλής. Δρόμος που θα την οδηγήσει ακριβώς στις παρυφές του πύργου, του κακιασμένου Δρακουμέλ, που παρέα με την κακίστρω γάτα του Ψιψινέλ και τον όχι και τόσο έξυπνο δράκοντα Μόντυ, αναζητά όλα τα Στρουμφάκια του κόσμου για να βάλουν στον αποχυμωτή και με το ζωμό τους να γίνει ο κυρίαρχος του κόσμου.

Κι αν μια φορά με την βοήθεια των τριών κολλητών της, που θα δείξουν την ίδια περιέργεια με εκείνη, του Σπιρτούλη, του Σκουντούφλη και του Προκόπη, θα καταφέρει να ξεφύγει από το κυνήγι του κακού μάγου, δεν θα συμβεί το ίδιο όταν όλοι μαζί θα πάρουν την απόφαση να ψάξουν να βρουν που κρύβεται το Χαμένο Χωριό, που ο θρύλος λέει πως κατοικείται μόνο από στοιχειά πανομοιότυπα με εκείνους, με την διαφορά πως όλα είναι θηλυκά... Έκπληξη που θα περιμένει την κακόμοιρη τετράδα, αν και εφόσον καταφέρει να υπερκεράσει όλους τους κινδύνους που κρύβει η ύπαιθρος, τις ζωντανές λιβελούλες, τα γιγάντια κουνέλια, τα κυματιστά ποτάμια, αλλά και τον ίδιο τον Δρακουμέλ που φυσικά βρίσκεται στο κατόπι τους...

Και κάπως έτσι παίρνει μπροστά η πρώτη, αμιγώς σκιτσαρισμένη καινούργια περιπέτεια των Smurfs, που αυτή την φορά στο επίκεντρο της έχει το ξανθούλι κοριτσόπουλο που όλοι στο Στρουμφοχωριό προσέχουν σαν τα μάτια τους, μια και την έχουν μια και μονάκριβη. Η κακομοίρα η Στρουμφίτα, που κατά την παράδοση είναι δημιούργημα του Δρακουμέλ, ώστε να λειτουργήσει σαν Δούρειος Ίππος στην ανδροκρατούμενη κοινωνία των Στρουμφ, μα που χάρη στην αγάπη όλων έγινε αποδεκτή και αγαπητή από όλους, θα βιώσει την απόλυτη ανατροπή αντιλαμβανόμενη πως πια δεν είναι η μόνη γυναίκα στον κόσμο. Ίσως όμως να είναι η πιο αδύναμη, αλλά και η πιο κοκέτα, καθώς όλες οι Αμαζόνες που διατηρούν ζωντανό το δικό τους χωριουδάκι, είναι ικανότατες πολεμίστριες, άριστες στο τόξο, πανίσχυρες στην μάχη και εκείνες από την μεριά τους, θα την περάσουν την σχετική εκπαίδευση, για να μάθει πως να προστατεύει μόνη της τον εαυτό της.

Με τηλεοπτικό (γιγάντιο χρονικά) επεισόδιο μοιάζει αυτό το τρίτο μέρος της φιλμικής διαδρομής των μινιμάλ φατσουλιών, που υπογράφει σκηνοθετικά ο έμπειρος στο είδος, χάρη στην προϋπηρεσία του σε Shrek 2, Spirit και Gnomeo And Juliet, Kelly Asbury. Πέραν του νεανικώς και κεφάτως παρουσιαζόμενου φεμινιστικού στόρι, για να μην λησμονούμε πως οι βασικοί θεατές του φιλμ, δεν είναι παρά μονοψήφιας ηλικίας θεατές, δεν υπάρχουν ιδιαίτερες σουρπρίζ ούτε στην θεματική εξέλιξη, ούτε στον τρόπο της αφήγησης, προκειμένου να εξελιχθεί Το Χαμένο Χωριό σε κάτι το αξέχαστο, το ξεχωριστό. Όμορφα σκίτσα, τρισδιάστατης υφής, ειδικά όσο διαρκεί το ταξίδεμα μέσα στο άγνωστο του δάσους, με την πολυχρωμία της χλωρίδας και του υγρού στοιχείου να κλέβει την παράσταση, πλακατζίδικες ατάκες, που αν είσαι από τους παλιούς Στρουμφοφάνς δεδομένα έχεις ξανακούσει και μάλλον θα σε κάνουν να χαμογελάσεις, αλλά και περιορισμένη έμπνευση στην πλοκή, που δεν κρύβει ποτέ πίσω της τουίστς και απρόσμενες στιγμές. Για κάποιο Σαββατιάτικο απόγευμα, που θα παίξει δηλαδή στην μικρή οθόνη, μια χαρά πρόταση αποτελεί, για πρόταση εξόδου στην σκοτεινή αίθουσα, μάλλον οι νεαροί σινεφίλ, έχουν καλύτερες επιλογές να κάνουν.

Big In Japan

του zerVo (@moviesltd)

Για πρώτη φορά ο τίτλος εμφανίστηκε στα 1989, βγαλμένος από την έμπνευση και το πενάκι του Masamune Shirow, στο ομώνυμο σέινεν μάνγκα, που αποτέλεσε την απαρχή μιας σειράς ανιμέισον, με τεράστια εμπορική απήχηση σε όλο τον κόσμο, με αφετηρία φυσικά την πατρίδα του την Ιαπωνία. Την Χώρα του Ανατέλλοντος Ήλιου όπου λανσαρίστηκε το 1995 και το πρώτο φιλμ κινούμενων σκίτσων, βασισμένο στην ίδια ιδέα, από τον σκηνοθέτη Mamoru Oshii, σε μια αρκετά πειστική διασκευή του μύθου, που ειδικά στις αγορές της Άπω Ανατολής σάρωσε τα ταμεία. Μετά από αρκετά και ενδιαφέροντα σίκουελς, η Dreamworks κατ εντολή του ίδιου του Spielberg, πήρε το ρίσκο να ασχοληθεί με την πρώτη live action εκδοχή του παγκοσμίου φήμης Ghost In The Shell, φροντίζοντας τα υλικά που θα σχηματίσουν το πρότζεκτ να είναι πρώτης τάξης, από το πάνω ράφι, ώστε να μείνουν ικανοποιημένοι τόσο οι αμέτρητοι φανατικοί του οπαδοί, όσο και οι επενδυτές που αναμένουν σε πολλαπλάσια φόρμα την επιστροφή των χρημάτων που έριξαν στο πλάνο. Κι αν οριακά, έστω και με λίγα παραπανίσια κέρδη, οι δεύτεροι μείνουν ικανοποιημένοι, αφού από την παγκόσμια θα γυρίσουν τα εκατό-κάτι εκατομμύρια του κόστους, οι πρώτοι, ενδεχόμενα να μην χορτάσουν το θέαμα που προσδοκούσαν, στο άκουσμα της ύπαρξης ενός τέτοιου φημισμένου κινηματογραφικού μπλοκμπάστερ.

Στο κοντινό μέλλον, οι επιστημονικοί κολοσσοί, με την αρωγή της τεράστιας εξέλιξης της νανοτεχνολογίας, έχουν προχωρήσει σε μυστικά γενετικά πλάνα, φτάνοντας ακόμη και στο να καταφέρουν να συνδυάσουν μέσα σε μηχανικά κατασκευασμένα κορμιά, τα Κελύφη, την ανθρώπινη νοημοσύνη, όπως εκείνη αποκτήθηκε με τον χρόνο, από υπαρκτά πρόσωπα, τα Φαντάσματα όπως τα αποκαλούν, έχοντας καταφέρει να την αποσπάσουν από σώματα κατεστραμμένα, έτοιμα να αφήσουν την τελευταία τους πνοή. Πρωτοπόρος στον σχεδιασμό τέτοιων ανθρωποειδών, η περίφημη Χάνκα Ρομπότικς, με την βοήθεια της ευφυούς Δρ Ουελέτ, θα προχωρήσει πολλά βήματα παραπέρα, καταφέρνοντας να κάνει πράξη το φιλόδοξο σχέδιο της, παρουσιάζοντας σαν πρώτο αποτέλεσμα των πειραμάτων της, το δυναμικό cyborg που προέκυψε από την ανακατασκευή των μελών μιας νεαρής γυναίκας, της Μίρα Κίλιαν, που μόλις επιβίωσε από βίαιη εξτρεμιστική επίθεση...

Ένα χρόνο κατοπινά, το αποτέλεσμα αυτό των μελετών, έχοντας πάρει το κωδικό όνομα Μέιτζορ, αποτελεί ένα από τα πιο δυναμικά στελέχη της αντιτρομοκρατικής ομάδας του Σέκτορα 9, που σκοπό του έχει την αποκάλυψη και την εξόντωση απειλών για την ανθρωπότητα. Ενόσω οι κεντρικές εγκαταστάσεις και οι βασικοί οργανωτές του Σέκτορα, θα δεχτούν φονική επίθεση από άγνωστης ταυτότητας εγκληματία, καθοδηγητή μιας ολόκληρης στρατιάς ρομπότ με την μορφή γκέισας, η Μέιτζορ, που δεν έχει απαλλαγεί από τις εκλάμψεις των αναμνήσεων του παρελθόντος της, θα ριχτεί στην μάχη της αναζήτησης του, προτού εκείνος καταφέρει και διαλύσει όλα όσα έχει πετύχει μέχρι ώρας το φιλόδοξο πείραμα. Και όσο περισσότερο η προβληματισμένη πράκτορας ρίχνεται βαθύτερα στον πόλεμο κατά των εισβολέων, τόσο οι σβησμένες θύμησες θα ξυπνούν μέσα της, ανακατεύοντας συναισθήματα και πράξεις.

Δεν αναφέρεται κάπου συγκεκριμένα, είναι όμως κάτι παραπάνω από προφανές, πως ο τόπος που εξελίσσεται η πλοκή, είναι μια μετεξέλιξη των τεράστιων Ασιανών μητροπόλεων, τιγκαρισμένων με γιγάντιες ολογραφικές διαφημίσεις και νέον φωτισμούς και γεμάτων από ανισόπεδες κυκλοφοριακές διαβάσεις, που η δαιδαλώδης τους υφή και σχεδιασμός άμεσα παραπέμπει στο μελλοντολογικό τοπίο, όπου εξελισσόταν η πρώτη διδάξασα και κορυφαία φιλμική στιγμή του είδους, το αξεπέραστο Blade Runner. Σε αυτό το γνώριμο φόντο, όπου πλέον είναι δεδομένο πως άνθρωποι και ρομπότ συνυπάρχουν, δίχως να είναι εύκολη στο κοινό μάτι η αποκάλυψη για το ποιος είναι ο πραγματικός και ποιος ο κίβδηλος, λαμβάνει χώρα ο cyber πόλεμος ανάμεσα σε εκείνους που επιζητούν με κάθε τρόπο και με οποιαδήποτε χρήση της τεχνολογικής προόδου την δημόσια ασφάλεια και σε αυτούς που θα την χρησιμοποιήσουν με ανήθικους σκοπούς και προς ίδιον όφελος.

Δίχως άλλο το αριστοτεχνικά δομημένο σκηνικό του 21ου και βάλε αιώνα, αποτελεί ένα πρώτης τάξης πεδίο δράσης για να κυλήσει πάνω του η ανέμη της περιπετειώδους αφήγησης. Εκεί ατυχώς ο ντιρέκτορας Rupert Sanders, επιλέγει να μην ακολουθήσει την προσταγή της πλατείας για ακατάπαυστη action, αεικίνητα χορευτικά και εκρηκτικές σεκάνς, τύπου ας πούμε Matrix, τίτλου που λίγο έως πολύ έχει πανομοιότυπη ιδεολογική βάση, αλλά να εστιάσει στα ζόρια και τους εσωτερικούς προβληματισμούς της ψυχής του ανθρωποειδούς, που μάχεται ανεξέλεγκτα και αλώβητο σωματικά, ελάχιστα απέχει από την ολοκληρωτική συντριβή του όμως νοητικά. Καθώς η παλαιά όψη, η θνητή, η εύθραυστη, η όχι απέθαντη, θα έρθει σε άμεση ρήξη με την υπεράνθρωπη, την άψογη, την σούπερ ηρωική, μηχανικά όμως λειτουργικά κατευθυνόμενη.

Για να είμαι ειλικρινής, αν θα μου ζητούσαν να ορίσω ποια σούπερ σταρ θα επέλεγα για την διανομή του ρόλου της Μέιτζορ / Κίλιαν, πολύ δύσκολα θα πρότεινα κάποια άλλη από την Scarlett Johansson, την νούμερο ένα άλλωστε εξειδικευμένη ηθοποιό, σε συνθήκες έντονης δράσης της εποχής μας, με προϋπηρεσία πετυχημένη στους θριάμβους της Marvel. Με αρκετές CGI παρεμβάσεις, τόσο στην έκφραση, όσο και στο κορμί της, η χυμώδης πρωταγωνίστρια ανατρέπει τον μύθο της σχιστομάτισσας ηγέτιδας του αγώνα, διατηρώντας ζωντανή την σούπερ σέξι χροιά του πρωτότυπου, αλλά και περνώντας την γνώριμη μελαγχολία της, όπως ακριβώς πρέπει δηλαδή, στην human ματιά της. Δυστυχώς όμως τον ολοζώντανο χείμαρρο Scarlett δεν εκμεταλλεύεται ποτέ το πολύ χαμηλού τέμπο, ανεξήγητα χαμηλού για το genre, σενάριο, που πάλεψε αλλά δεν κατόρθωσε ποτέ να κοντράρει στα ίσα πρόσφατες πολύ υψηλότερου κύρους, ιδίας φιλοσοφίας, ταινίες, σαν ας πούμε το σπουδαίο Ex Machina με την Alicia Vikander. Οι πολύ φανατικοί της μαρκίζας, ενδεχόμενα και μόνο στην ολοζώντανη απεικόνιση του αγαπημένου τους θρύλου στην μεγάλη οθόνη, ίσως και να ενθουσιαστούν από το αποτέλεσμα. Η ιστορία που αφηγείται όμως το live action, Ghost In The Shell με την ρηχή της συμπεριφορά και τις ελάχιστες εκρήξεις έμπνευσης στην πορεία της, μάλλον δεν καλύπτει τις απαιτήσεις των υπολοίπων, που στο άκουσμα της κυκλοφορίας ενός τόσο δυνατού τίτλου, σίγουρα περίμεναν περισσότερα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Μαρτίου 2017 από την UIP

Histoire D'Un Amour

του zerVo (@moviesltd)

Τι νοσταλγική ανάμνηση ξυπνάει πάλι αυτή η φιλμαρισμένη βιογραφία? Είναι ένα φεγγάρι εκεί λίγο πριν την έλευση της (καλώς ή καλώς) επαναστατικής Αλλαγής, που πάμπολλα αστέρια του ευρωπαϊκού σανσόν επιλέγουν και τον τόπο μας για τις ηλιόλουστες βόλτες τους, συνδυάζοντας τις με κάποιο αφιέρωμα με τραγούδια τους, στις μικρές τηλεοπτικές οθόνες της πάμφτωχης δικαναλικής εποχής. Όνειρο που γινόταν πραγματικότητα μέσα από τις εκπομπές του Παπαστεφάνου και του Γερμανού, ενόσω πραγματοποιούσαν έφοδο μέσα στο σαλόνι σου άπιαστες μορφές που απλώς τις χάιδευες νοερά στο άκουσμα του χιλιοπαιγμένου δίσκου ή στην χειρότερη του αντιγράφου που στριφογυρνούσε ακατάπαυστα στο μπομπινόφωνο. Ακόμη κι αν το ασπρόμαυρο του πρωτόγονου δέκτη δεν σε άφηνε να απολαύσεις σε όλο τους το εύρος, πολυχρωμίες και πλουμίδια, η φαντασία ταξίδευε και ζωγράφιζε σε κάθε πιθανή απόχρωση φώτα και ντεκόρ, για να παρελάσει εμπρός τους το είδωλο. Ξέχωρη θέση σε ετούτη την ανεξίτηλη παιδική θύμηση, μια δίμετρη Καρυάτιδα, με μαλλί ατελείωτο πυρόξανθο, να λικνίζεται πέρα δώθε, μέσα στην λαμέ τουαλέτα της, στον παλμό του Ντιρλαντά. Στόματα ορθάνοιχτα σε σύσσωμο τον ανδρικό περίγυρο, που κόντευε να χυμήξει στο γυαλί για να την αγκαλιάσει, να την κάνει δική του. Τι Γυναικάρα! Τι Γυναικάρα φίλε! Ετούτη είναι η ιστορία της...

Έχοντας αφήσει πίσω τα δύσκολα παιδικά χρόνια στο πολύβουο μεταπολεμικό Κάιρο, με τον δάσκαλο μουσικής πατέρα της να βρίσκεται σε περιορισμό από τους απελευθερωτές, η Ιταλικής καταγωγής Γιολάντα Τζιλιότι, μαζί με την μητέρα και τα αδέλφια της θα αναζητήσουν μια καλύτερη τύχη στην Ευρώπη. Χάρη στην απαράμιλλη ανατολίτικη εξωτερική της εμφάνιση, που συνδυαζόταν άψογα με την υπέροχη χροιά της φωνής της, η Δαλιδά, όπως είναι πλέον το αρτιστικό της όνομα, θα πέσει πολύ σύντομα στην αντίληψη των μουσικών παραγωγών, που θα την προωθήσουν σαν το επόμενο μεγάλο όνομα του Φραντσέζικου πενταγράμμου. Λίγο πριν εκπνεύσει η δεκαετία του 50', η τραγουδίστρια με τα εξωτικά χαρακτηριστικά και το ιδιαίτερο βαρύ αξάν στην προφορά, θα δει το όνομα της να κυριαρχεί στην κορυφή των τσαρτς, με τις μεσογειακής χροιάς επιτυχίες της, να της χαρίζουν το ένα νούμερο ένα μετά το άλλο.

Δεν υπάρχει ούτε ένας ραδιοφωνικός σταθμός που να μην ξεκινάει το πρόγραμμα του με το μαντολίνο του Bambino, τα γυρίσματα του Come Prima και την λατίνα συγκίνηση του Histoire D'Un Amour, με το άστρο της Δαλιδά να έχει σκαρφαλώσει στα ουράνια του διεθνούς μουσικού στερεώματος και κάθε της εμφάνιση να συνδυάζεται με παραλήρημα από το κοινό. Μαζί με την ραγδαία ανοδική τάση της επαγγελματικής της πορείας, η ερμηνεύτρια θα δει και την προσωπική της ζωή να παίρνει το μονοπάτι της ευτυχίας, καθώς θα σφραγίσει με έναν λαμπερό γάμο, την σχέση της με τον άνθρωπο που την ανακάλυψε, τον δαιμόνιο παραγωγό Λισιέν Μορίς.

Και αυτή είναι η απαρχή μιας καλλιτεχνικής διαδρομής τριών δεκαετιών, ισοδύναμης του θριάμβου καθώς οι δίσκοι της Δαλιδά θα γίνονται ανάρπαστοι παγκοσμίως, την ίδια στιγμή που οι εμφανίσεις της μπροστά στο κοινό, από την στιγμή της ανακοίνωσης τους θα κτυπούν αλλεπάλληλα σολντ άουτ. Μονόδρομος προς το ναδίρ της καταξίωσης, που στον ιδιωτικό της βίο όμως θα έχει παντελώς αντίθετη ρότα, συννεφιασμένη, σκοτεινή, μουντή και σε όλες σχεδόν τις εκφάνσεις της με τραγικό κι αιματηρό φινάλε. Σαν κάποια νεράιδα να άγγιξε με το μαγικό της ραβδί της αύρα της Dalida και καθετί που τραγουδά να γίνεται χρυσάφι, την ίδια στιγμή που ένα αντιστρόφως ανάλογο ξόρκι φρόντιζε να καταστρέφει τον οποιοδήποτε έκανε την καρδιά της να σκιρτά. Και για να τα λέμε όλα, δεν ήταν και λίγοι οι άντρες που η φλογερή Μεσόγεια δόθηκε ψυχή και σώμα, για να πάρει στο σύνολο των περιπτώσεων σαν αντάλλαγμα δάκρυα και πίκρα.

Βασισμένη στα απομνημονεύματα του αδελφού της Ορλάντο, ενός κατά συνθήκη, υπερβολικά φιλόδοξου μάνατζερ, που πρέπει ελάχιστες στιγμές στο σύνολο της τριακονταετίας να μην βρέθηκε στο πλάι της (εδώ τον υποδύεται σε υπερβολικά γκείζουσα φόρμα ο Ιταλιάνος Ricardo Scamarcio) η biopic της τραγουδίστριας, αρχίζει και τελειώνει με μία απόπειρα αυτοκτονίας. Την πρώτη, την αποτυχημένη, οφειλή στον όχι ιδιαίτερα ταλαντούχο, μα ιδεαλιστή περφόρμερ Λουίτζι Τένκο, που δεν άντεξε την απόρριψη του Σαν Ρέμο κι έβαλε τέλος στην ζωή του, οδηγώντας την βασική τους υποστηρίκτρια στην κατάθλιψη και την δεύτερη, την οριστική, που στα 1987 βύθισε στο πένθος ολάκερο τον καλλιτεχνικό κόσμο, τον οποίο η Ντίβα αποχαιρέτησε με δυο θλιμμένες γραμμές στο μπιλιέτο του αντίο της: Δεν αντέχω άλλο, συγχωρέστε με...

Με αρκετές ιδιορρυθμίες στην αφήγηση του, ώστε να το κάνει να ξεχωρίζει από αντίστοιχα μουσικά σινε-αφιερώματα, το φιλμ που φέρει την υπογραφή της Γαλλομαροκινής Lisa Azuelos, σε κανένα σημείο της δράσης του δεν ακολουθεί μια γραμμή, επιθυμώντας σχεδόν πλάνο με το πλάνο να πηγαινοέρχεται μέσα στον χρόνο, φωτίζοντας εναλλάξ ανάκατες καρτ ποστάλ από την πολυτάραχη ζωή της τραγουδίστριας. Στοιχείο που αυτόματα καθιστά πολύ ενδιαφέρουσα την ανάγνωση των - έτσι κι αλλιώς πασίγνωστων στο σύνολο του κοινού που θα παρακολουθήσει το έργο - περιστατικών που στιγμάτισαν την προσωπικότητα της Δαλιδά. Έρωτες θυελλώδεις, βουτηγμένοι όλοι στην έναρξη τους σε έναν πρόσκαιρο ενθουσιασμό, μα που σταδιακά όμως ξεθώριαζαν και έδειχναν αδύναμοι να κρατήσουν ψηλά σε ένταση την ασίγαστη δίψα της για αγάπη. Αυτοχειρίες, εγκαταλείψεις, φυλακίσεις, εκτρώσεις, ξεσπάσματα βίας, ανικανοποίητα πάθη, θάνατος! Και τι ειρωνεία, ούτε μια επαγγελματική επιλογή δεν στράβωσε ποτέ. Πωλήσεις δίσκων στα ουράνια και Παλαί Ντε Σπορ κατάμεστα για να απολαύσει ο κοσμάκης την μελαγχολική Θεά!

Το δεύτερο στοιχείο που καθιστά διαφορετικό το φιλμάρισμα της ζωής της Dalida, είναι που όσο περνά η ώρα το μουσικό αφιέρωμα εξελίσσεται σε καθαρόαιμο μιούζικαλ, εκεί όπου το κάθε τραγούδι παίζει τον δικό του ρόλο στο σενάριο, ανταποκρινόμενο κατά βάση στα εκάστοτε συναισθήματα της ερμηνεύτριας. Εξαιρετική μέθοδος που ξεδιπλώνονται στο πανί δηλαδή τα χιτς το ένα μετά το άλλο, το Je Suis Malade, το Paroles, το Pour Ne Pas Vivre Seul, το Il Venait D'Avoir 18 Ans, αλλά και οι πιο τιγκάτες στην πούλια και το στρας επιτυχίες της τελευταίας, ντίσκο αεικίνητης περιόδου της, σαν τον Gigi και το εκρηκτικό Lessaiz Moi Danser. Κανένα τραγούδι δεν ράβεται τυχαία στον καμβά, ώστε σε μιξάρισμα με το πρωθύστερο της εξέλιξης να σχηματίζει μια γοητευτικά ελκυστική πρόκληση.

Εννοείται σε καμία περίπτωση όμως, γοητευτικότερη από την ανάμνηση της ίδια της Δαλιδά, που ζει και βασιλεύει, από το πρώτο στιγμιότυπο σε μια γωνιά του αχανούς Ορλύ, ίσαμε το τελευταίο εκράν, που η ίδια βυθίζει στο τόσο τρομακτικό για εκείνη σκοτάδι. Λογικό κι επόμενο είναι η επιλογή της πανομοιότυπης μεν σωματικής κοψιάς και αραβικών χαρακτηριστικών προσώπου, Sveva Alviti να μην πετυχαίνει ποτέ να αγγίξει έστω την λαμπάδα και την ενέργεια της Θεότητας. Περισσότερο τοπ μόντελ παρά ηθοποιός, η Ισραηλινή, που επελέγη από την σκηνοθέτιδα από περισσότερες των 200 υποψηφίων, απλώς διεκπεραιώνει επίπεδα τον ρόλο, αφήνοντας νότες, χορευτικά, ιαχές, κλάματα και ξεσπάσματα, να εκτοξεύσουν ορφανά από μόνα τους την δραματουργία, χωρίς την κατάλληλη υποκριτική ώθηση. Πράγμα που κατορθώνουν τα υλικά, πρωτίστως χάρη στα ντιρεκτορικά εφέ της προβολής τους, μα κυρίως λόγω της συγκλονιστικά καταστροφικής δυναμικής τους, εφόσον όλα συνέβησαν στο ίδιο πρόσωπο, που τα προσέλκυσε πάνω του σαν μαγνήτης. Έστω κι έτσι όμως, στρέφοντας ματιά ξανά στις νότες και τις μελωδίες, στην απόλυτα θηλυκή κορμοστασιά και την ασυντόνιστη χάρη, την απρόσμενα μη φρανσέζα προφορά και την καθηλωτική θεατράλε λυγμώδη περφόρμανς, καταλήγουμε ξανά στο ίδιο συμπέρασμα. Μεγάλου έρωτα η ιστορία αυτή Νταλί. Αιώνιου πλέον...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 30 Μαρτίου 2017 από την Rosebud 21