Movies Ltd

του gaRis (@takisgaris)

Κακός δεν είμαι - παραπονιάρης όμως, πολύ. Το ότι μπαμπάλιασα δεν το αιτιολογεί (τόσο) διότι το φετινό μοιάζει χωρίς προηγούμενο: Μπαράζ μπλοκμπαστεριωμένης φόλας στο ανήλεό του, γιατί εσείς το επιβραβεύσατε. Είναι επισήμως η επόκ της Μετά Nolan κατάστασης, αυτή η λάμια η μπατμανική τιτανοτεράστια νεκρανάστα που ήφερε εξάρες και στην ουσία δημιούργησε αυτά τα 30χρονα παρά-και-κάτι χιπστερόνια που έχουν έρθει στα πράματα και διαμορφώνουν κλίμα. Αυτό δαύτο συμπαρασύρει και τη μεγαλύτερη ηλικιακά γενιά κριτικών που οφείλει να κλείσει γόνυ στον Marvelo-DιCι-κοσμο ώστε να δειχτεί relevant. Για να πάμε βέβαια και στις στρατιές μπλογκεράδων που ελαύνουν στις ετήσιες Κόμικον για να πάρουν λούτμπαγκς και μεμοραμπίλια, η πλειοψηφία των οποίων δεν έχει δει ταινία πριν το 1985 και θεωρεί πως η Marvel είναι η Pixar του ενήλικου σινεμά και η DC οικτρή δευτεράνζα. Αποτέλεσμα στη φετινή μονομαχία; To υβριδικό Αβέντζερς δια Κάπταιν Αμέρικα: Age of Ultron εργάρα (βαρέθηκα) ενώ το Batman Vs Superman κολοσσιαία καταστροφάντζα. Σοβαρά, eh?

Ο Ayer δεν είναι πανηγυρτζής (τρελαίνομαι για πανήγυρη, ειδικά 15Αύγουστο) σα τον Zach Snyder. Είναι ο σεναρίστας του Training Day και του Fury, έχει κάνει Ναυτικό και φορτώνει γκάζια ανθρωπίλας σε ανύποπτο χρόνο (End of Watch). Θα μου ειπής, τόχει το κόμικ; Δεν τόχει. Του χρειάζονται δυο και βάλε ώρες να κάνει το ιντροντάξιο, μιας αρμαθιάς κακούληδων, ψυχωσικών κακοποιών όμως που συμπληρώνουν δυσαρμονικά το διπολικό Μπάτμαν - Σούπερμαν σύμπαντο. Τραβάει του φλάσμπακ τον ανήφορο, έχει κατάδηλα τα προντούσια της Warner να κρέμονται στο λαιμό ζητώντας lightάδα, χιούμορ και κλαμπατζιμπανιστάν για να δείξουν τα $175Μ της πορτοφόλας. Το κοστουμάκι εκόπη βιαστικά ώστε να πιαστεί το deadline της 5ης Αυγούστου και οι καρφίτσες φαίνονται στη φόδρα. Και τσιμπάνε άσχημα. Χώρια το ότι εκεί που νομίζεις ότι το τελευταίο X-Men έχει το πλέον μάπα βιλαινικό από καταβολής genre, έρχεται το Squad με την περίπου ανύπαρκτη πλοκή να κοτσάρει ένα εξώκοσμο μιξ ξωτικών με εξωγήινο The Thing και νοιώθεις το όντι Απόκαληψ. Μονοκοντυλιά, άλλη μια σαβούρα σε μια ανύπαρκτη φιλμική χρονιά. Τουλάχιστο κατά το ήμισυ.

Γιατί υπάρχει και η άλλη όψη που σε κρατά άνετα διασκεδασμένο στο κάθισμα. Καστ ζουμερό, με τον χαρισματικό (ένα σκαλί κάτω από τον Tom Cruise, τόσο ψηλά) Will Smith ως Deadshot, να σου πιέζει το λυγμό ως πιστολέρο που αμάρτησε για την κοράκλα του. Η Viola Davis σε κόντρα (επιτέλους) ρόλο αρχικακιάς κυβερνητικής μανιπουλεύτρας αλλά αυτό που κυριαρχεί, έστω και σε μικρές δηλητηριώδεις γουλιές, είναι το Μπόνυ και Κλάιντ των κομικόσμου: Ο κατά Jared Leto Joker που με τρία cameos παίζει Άμλετ (γιατί τι είναι ο ρόλος για τα μέτρα των κομικατζήδων, τίποτις λιγότερο;) με βιωματική παράνοια που θα με κάνει να μην γράψω Heath Ledger σαυτό τουτονί το κείμενο. Η δε συμπαραγώγα – Margot Robbie ξετρελαίνει ως φεύγα ντοτορέσσα που έγινε Harley Quin για την εμορφιά του παλιάτσου, νάμα προστυχιάς και παιδούλας – έγκλημα. Με άλλα λόγια το Suicide Squad βγάνει μπόλικο ψωμί χαρακτηρολογικά αλλά ως συγκροτημένη ταινία δεν ακουμπά καν. Φυσικά, τίποτε δεν έχει την παραμικρή σημασία όταν το φραντσάιζ προόρισται δια να ζήσει και θα ζήσει όσο υπάρχει το ζαβλακωμένο κομικο κοινό που όλα τούτα τα καταπιώνει αμάσητα.

Ορκίζομαι να είπω την αλήθεια...

του zerVo (@moviesltd)

Μου λείπουν εκείνες οι παλιές καλές ημέρες, που ανά τακτά χρονικά διαστήματα έσκαγε στις αίθουσες ένα δικαστικό θρίλερ αξιώσεων, με ευφυή Grishamική εξέλιξη, με αγωνιώδη πλοκή, με επιδέξιες κινήσεις συνηγόρων και εισαγγελέων, που διατηρούσαν το επίπεδο του σασπένς στα ουράνια μέχρι την ετυμηγορία του φινάλε. Πλέον το ασθμαίνων genre, έχοντας βρει λιμάνι περισσότερο στην μικρή, παρά στην μεγάλη οθόνη, δεν απαντάται και τόσο συχνά στην φιλμική διανομή κι όποτε συμβεί αυτό, το τελικό αποτέλεσμα δεν ξεπερνά την μετριότητα. Κανόνας που ισχύει και στην φιλόδοξη περίπτωση του The Whole Truth, που αν μη τι άλλο μια ματιά αν ρίξει κανείς στις πρώτες ύλες του, είναι πολύ πιθανό να παρασυρθεί και να πιστέψει πως με το χαμήλωμα των φώτων θα παρακολουθήσει ένα ξεχωριστό court drama...

Συντριπτικά είναι τα στοιχεία που αποδεικνύουν την ενοχή του 17χρονου Μάικ Λάσιτερ, του φερόμενου ως δολοφόνου του πατέρα του Μπουν, διακεκριμένου νομικού, σε τέτοιο βαθμό που για την κοινή γνώμη, η ακροαματική διαδικασία, θεωρείται τυπική διαδικασία. Δύσκολο έργο της υπεράσπισης του, που θα κληθεί να φέρει εις πέρας ο φημισμένος δικηγόρος Ρίτσαρντ Ράμσευ, στενός φίλος της οικογένειας του θύματος, που έχοντας δώσει προσωπική υπόσχεση στην μητέρα του έφηβου, Λορέτα, θα κάνει ότι περνά από το χέρι του, για να τον γλυτώσει από τα διαφαινόμενα ισόβια δεσμά. Τιμωρία που τον περιμένει εφόσον κριθεί ένοχος ανθρωποκτονίας από πρόθεση.

Και δεν είναι μόνο τα ατράνταχτα δεδομένα που οι αστυνομικές αρχές έχουν φροντίσει να γεμίσουν τον φάκελο του μικρού, αλλά και το γεγονός πως κατόπιν του φονικού, ο θύτης δεν δείχνει την παραμικρή διάθεση να ανοίξει το στόμα του, ρίχνοντας φως στο μυστήριο. Είτε για να διεκδικήσει με όσες ελπίδες του απομένουν την αθώωση του, είτε για να αποκαλύψει το κίνητρο της δολοφονίας, που ενδεχόμενα θα αποτελέσει ελαφρυντικό στην λήψη της τελικής απόφασης των ενόρκων.

Πολύ περίεργη ετούτη η υπόθεση, όχι τόσο θεματικά, όσο κινηματογραφικά. Κι αυτό διότι στα ενενήντα λεπτά που διαρκεί η δίκη, τουλάχιστον στα 2/3 της δεν συμβαίνει το παραμικρό, ούτε ο σεβάσμιος your honour, ούτε οι παριστάμενοι, ούτε οι δώδεκα αποφασίζοντες και φυσικά ούτε οι θεατές προσθέτουν το παραμικρό από όσα εξαρχής γνωρίζουν: Ο πιτσιρικάς έμπηξε το μαχαίρι στο στήθος του γονιού του! Πάει και τελείωσε, οι μάρτυρες έρχονται και παρέρχονται πετώντας ακόμη περισσότερο λάδι στην αναμμένη φωτιά που έχει τυλίξει τον κατηγορούμενο και η αφοσιωμένη υπεράσπιση του, δεν πράττει το παραμικρό, ούτε μια ερώτηση, ούτε μια ένσταση, ούτε ένα ξέσπασμα βρε αδελφέ για να αναστατωθεί κατάτι το τέμπο του νυσταγμού.

Μέσα από προχειροφτιαγμένα και μετρίως ενταγμένα στο γενικότερο σύνολο φλασμπάκ, ουσιαστικά πληροφορούμαστε για τις όχι και τόσο αγαστές σχέσεις της τριμελούς φαμίλιας και για μια ενδεχόμενη αγριότητα που επεδείκνυε ο μακαρίτης (ο Jim Belushi, είναι αυτός, που μια φορά κι έναν καιρό είχε λανσάρει εαυτόν σαν αστεία μπατσική περσόνα) σε σύζυγο και παιδί, χωρίς όμως ποτέ να ξεπερνά τα όρια, σε βαθμό που να παίρνει μπροστά το άλλοθι του "εν βρασμού ψυχής". Οπότε την πλατεία εκτός από το χασμουρητό τριβελίζει και η έγνοια για το πως μπορεί το μαθητάκι να γλυτώσει το φρέσκο, ως με την βούλα πατροκτόνος. Με την κάμερα ποτέ να μην αποχωρεί από την ημιφωτισμένη αίθουσα, η υποψήφια για Όσκαρ σεναρίου το 2009 για το Frozen River (που είχε επιμεληθεί σκηνοθετικά) Courtney Hunt επιχειρεί το επόμενο φιλμικό της βήμα, σε ένα απαιτητικό είδος, έχοντας θεωρητικά την εμπειρία από κάποια επεισόδια του Law And Order που υπέγραψε, χωρίς όμως να νοιαστεί ιδιαίτερα για το πως θα κρατήσει τον ρυθμό ζωντανό σε όλο το χρονικό εύρος της αφήγησης της.

Λογικό είναι λοιπόν όταν επιχειρείται το ανατρεπτικό ξέσπασμα, που εκτιμάται πως θα ταράξει τα νερά, η κουραστική σαν ορθοστασία εξιστόρηση να μην έχει αφήσει και πολύ όρεξη στο κοινό για τουίστ και βόμβες, ώστε να παρακαλά να ειπωθούν όπως όπως τα πεπραγμένα και να φτάσουμε στο απόλυτα προβλεπόμενο ρεζουμέ της ζουρύ. Και τότε ξάφνου ξεκινά μια πολύ μικρού μήκους, τρίλεπτη και ούτε, προ credits εμβόλιμη ταινιούλα, που λέει, όσα δεν καταγράφηκαν στα πρακτικά ολάκερης της δικογραφίας την προηγούμενη μιάμιση ώρα. Εν ολίγοις κάπου υπήρξε λάθος στον σχεδιασμό του The Whole Truth και το πλάνο δεν πήγε κατά πως θα έπρεπε, ούτε όπως υπολογιζόταν.

Δεν ήταν άλλωστε και λίγα τα ζητήματα που ταλάνισαν το πρότζεκτ, μετά την φυγή του Daniel Craig από το σετ, που οδήγησε το απωανατολίτικο στούντιο να επιλέξει τον Keanu Reeves για να φορέσει ξανά το άχαρο κοστούμι που είχε ντυθεί κάποτε στον Devil's Advocate. Ακόμη κι αν ο Μάτριξ δεν είναι χειρότερος άλλων πρόσφατων εμφανίσεων του, το ερμηνευτικό ειδικό βάρος δεν πέφτει πάνω του κατά κύριο λόγο, αφού υπάρχουν δύο άλλες περιπτώσεις που θα συζητηθούν, για διαφορετικές αιτίες όμως. Αρχικά η ζορισμένη παρουσία κάποιου νεαρού ονόματι Gabriel Basso, που την έχει δει Ed Norton στο Primal Fear σκορπίζοντας το γέλιο ως, σύμφωνα με τους πάντες, φονιάς. Και κατοπινά η αναπάντεχη όψη της Renee (μία...ήταν η Renee) που ισοσκελίζει με τραγικό τρόπο την ζυγαριά, σε σημείο τέτοιο που μια σιωπηλή θλίψη να βουρκώνει τα μάτια, στην σκέψη πως μόλις δέκα χρόνια πριν, υπήρξε ότι πιο ταλαντούχο και πολύπλευρο είχε να επιδείξει ο πλανήτης Χόλιγουντ. Πόσο κρίμα...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Αυγούστου 2016 από την Spentzos Films

του zerVo (@moviesltd)

Το έχω ξεκαθαρίσει στο παρελθόν και για πολύ ακόμη καιρό θα το στηρίζω, πως στην εποχή μας δεν υπάρχει κανένας άλλος καλύτερος, για να ντυθεί την στολή του action performer από τον Jason Statham. Ο Εγγλέζος, φυσικά δεν φτάνει καν ούτε σαν σκέψη σε μέγεθος τα μεγαλεία του Sly ή του Schwarz, έχει όμως καταφέρει σε μια μακροχρόνια πορεία και συμμετέχοντας σε μεγάλο αριθμό περιπετειών, να διατηρεί ένα σταθερό τέμπο στις εκρηκτικές του πρωταγωνιστικές επιλογές, που τον ανεβάζουν στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου, σε σύγκριση με τον σπουδαιότερο αντίπαλο του, μα κολλημένο σχεδόν αποκλειστικά στο πρότζεκτ των Furious, Vin Diesel. Άποψη μου για τον Transporter, Crank, Parker, Blitz, Expendable και δεν συμμαζεύεται, που δεν αλλάζει, κατόπιν του παρόντος φασαριόζικου Mechanic 2, που το θεωρώ ως το πιο αδύναμο όλων όσων έχει συμμετάσχει.

Αποτραβηγμένος από τις επικίνδυνες αποστολές, που τον έχουν καταστήσει ως υπ αριθμόν ένα επαγγελματία εκτελεστή, στην ηρεμία του Ρίο Ντε Τζανέιρο, επιμένει εδώ και χρόνια ο Άρθουρ Μπίσοπ, αποφεύγοντας και την παραμικρή παράνομη δραστηριότητα. Ηρεμία που δεν θα διατηρηθεί όμως για πολύ ακόμη, από την ώρα που απροσδιόριστης, για εκείνον, προέλευσης συμμορία, θα εντοπίσει την καινούργια του ταυτότητα και θα τον θέσει άμεσα στο στόχαστρο επιδιώκοντας την εξόντωση του.

Απειλή που θα σημάνει καινούργια διαφυγή για τον σκληροτράχηλο πιστολά, νέος δρόμος που θα τον οδηγήσει ίσαμε τις τροπικές παραλίες της Απωανατολικής Ασίας. Εκεί που καλά κρυμμένος σε φιλικό θέρετρο, θα γνωρίσει και θα νιώσει μέσα του την φλόγα του έρωτα για την πανέμορφη Τζίνα, ακτιβίστρια που μάχεται κατά της εμπορίας λευκής σαρκός. Η οποία συνάμα, εν αγνοία του, όμως, αποτελεί δόλωμα του ανήθικου πρώην συνεργάτη του Κρέιν, για να τον ωθήσει και πάλι να αρματωθεί και να φέρει εις πέρας τρεις θανάσιμες αποστολές, εξοντώνοντας απειλητικούς και πανίσχυρους εχθρούς, κάνοντας τους θανάτους τους να φανούν σαν ατύχημα. Και το παραμικρό λάθος που ενδέχεται να υποπέσει ο παγιδευμένος Μπίσοπ, μπορεί να αποβεί μοιραίο για την ζωή της αγαπημένης του.

Το θετικό είναι που η εξέλιξη της πλοκής, ταξιδεύει την κάμερα σε μετρημένες μια χούφτα γωνιές του πλανήτη, καθιστώντας το φιλμ, αν μη τι άλλο σαν έναν πολύ ενδιαφέροντα τουριστικό οδηγό. Και τίποτα περισσότερο όμως, αφού γενικότερα το όλο θέμα, δεν διαθέτει ούτε ικανό σεναριακό σπινθήρα, ούτε σοβαρή με την έννοια του έστω και ελάχιστα πιστευτού πορεία. Οι απιθανότητες, από το τύπου Μποντ intro κιόλας χορεύουν καρσιλαμά, με κίνδυνο απώλειας κώμης, αμά τη πτώση του σούπερ ήρωα, από ουρανοξύστη της Olympic City, στα φτερά διερχόμενου parapente, ως εκ τούτου δεν περιμένει και κανείς η συνέχεια να ανεβάσει ποτέ το συναίσθημα του ρεαλισμού. Μάλιστα το ημίωρο του μελώματος, στα γαλαζοπράσινα νερά του Κο Σαμούι, πριν περάσουμε στο δεύτερο ημίχρονο των Mission Impossible, μάλλον χαρακτηρίζεται ως πολύ γλυκανάλατο για τα μέτρα του Statham.

Με την έννοια του εδώ καράβια χάνονται και βατραχάνθρωποι μας έχουν κυκλώσει, εμείς χεράκι χεράκι θα βαδίσουμε στην άμμο χορεύοντας σάμπα, με την καλή μας Jessica Alba, που εντάξει είναι πειρασμός απίθανου βεληνεκούς, για να πάρεις ρίσκο και να μην πέσεις στην αγκάλη της, οτιδήποτε κι αν είναι εκείνο που γνωρίζεις πως κρύβει. Νυσταγμένος λοιπόν ο απορημένος για τι ακριβώς παρακολουθεί, θεατής, σίγουρα θα ξυπνήσει στην επανάληψη που το θέαμα ζωηρεύει εντυπωσιακά, δύσκολα όμως μπορεί να αποδεχθεί το Resurrection σαν ένα ολοκληρωμένο πακέτο δράσης και σασπένς. Προφανώς το ντεμπούτο του Γερμανού σκηνοθέτη στο Χόλιγουντ Dennis Gansel (δημιουργού του Die Welle παρακαλώ) δεν είναι το αναμενόμενο, στην απόπειρα του να φτιάξει κάτι σαν Mission Impossible και Bourne Identity μαζί.

Ο Jason από την μεριά του το παλεύει και μάλιστα δυνατά να κρατήσει την φήμη του ψηλά, σαλτάρωντας από τον ένα πύργο στον άλλο, σε σεκάνς που σίγουρα θα φέρουν στο μυαλό το επίτευγμα των Abrams / Cruise στην κορυφή του Μπουρζ Καλίφα. Όμως η ζημιά έχει γίνει πάνω στο κτίσιμο της ιστορίας νωρίτερα, με την παρεμβολή που ούτε ρομαντικά στέκει, ούτε ρυθμικά, ούτε καν βεβαίως συναρπαστικά. Συνεπώς η επιστροφή του Mechanic, που ανεξήγητα διατήρησε τον συγκεκριμένο τίτλο έργο που υπήρξε προ ετών ως ριμέικ παλιότερης ταινίας με τον Bronson, μάλλον φέρνει σε ευκαιρίακή επιθυμία του στούντιο να επαναλάβει το ημι-χιτ (κόστισε 40 απέφερε 60 εκατομμύρια) της πρώτης φοράς, από το να βάλει γερές τις βάσεις ενός franchise στιβαρού και δυναμικού, όπως ας πούμε υπήρξε εκείνο του Bessonικού Transporter.

Το Κακό ξαναγεννιέται! Ήταν 1998 όταν ο σπουδαίος Γιαπωνέζος σκηνοθέτης Hideo Nakata, έγραφε ιστορία παρουσιάζοντας μια από τις ανατριχιαστικότερες στιγμές του παγκόσμιου σινεμά, παρουσιάζοντας το ευρηματικό Ringu. Το φιλμ χάρη στην τεράστια επιτυχία που γνώρισε, απέκτησε ουκ ολίγα σίκουελς και σπιν οφς, αλλά και αγγλόφωνες διασκευές, που ποτέ όμως δεν έφτασαν στο επίπεδο του ορίτζιναλ. Σήμερα 18 χρόνια μετά την πρώτη κυκλοφορία, ο μύθος που δημιούργησε η τρομακτική Σαμάρα ξαναγυρίζει σε μια ταινία που υπογράφει ο Ισπανός F. Javier Gutierrez σε σενάριο των David Loucka, Jacob Estes και Akiva Goldsman. Στην πλοκή μια νεαρή γυναίκα ανησυχεί ιδιαίτερα για το μέλλον του μνηστήρα της όταν εκείνος της εξομολογείται την μεταφυσική δυνατότητα μιας βιντεοκασέτας, που όποιος παρακολουθήσει το περιεχόμενο της, επτά ημέρες μετά θα θανατωθεί με φρικτό τρόπο. Προκειμένου να σώσει τον αγαπημένο της από την βέβαιη τραγωδία, θα θυσιάσει η ίδια τον εαυτό της βλέποντας το βίντεο, ερχόμενη όμως μπροστά σε μια τεράστια αποκάλυψη, πως υπάρχει μια ξεχωριστή ταινία μέσα στην ήδη υπάρχουσα, που κανείς προηγουμένως δεν είχε αντιληφθεί. Το εισαγωγικό τρέιλερ από την Paramount, πιο ανατριχιαστικό από ποτέ, ανοίγει την όρεξη των φανατικών φίλων του horror που θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν το καινούργιο Rings από τις 4 Νοεμβρίου 2016 όταν και θα πραγματοποιήσει την παγκόσμια πρεμιέρα του.

Όχι και τόσο γνωστά τα ονόματα που όπως συνήθως παρελαύνουν ως πρωταγωνιστές από το φιλμ, με τους Matilda Lutz, Alex Roe, Johnny Galecki, Aimee Teegarden, Bonnie Morgan και Vincent D’Onofrio να συνθέτουν το καστ.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Φεβρουαρίου 2017 από την UIP!

"Follow me this way…" Για κάποιον που παρακολουθεί από κοντά τα δρώμενα των μεγάλων φιλμικών ραντεβού της Γηραιάς Ηπείρου, το όνομα του Sergei Loznitsa όχι απλώς δεν είναι άγνωστο, αλλά είναι και τοποθετημένο στα υψηλότερα ράφια των σπουδαίων σύγχρονων σκηνοθετών. Αιτία γι αυτό αποτελούν οι ίδιες του οι ταινίες, που αποτελούν διαμάντια πραγματικά της μοντέρνας κινηματογραφίας, καθώς οι τίτλοι My Joy, In the Fog, Revue, Blockade, Bridges of Sarajevo, είναι πραγματικά πολύ υψηλού επιπέδου. Ο Ουκρανός μάλιστα έχει επιδείξει ξεχωριστή έφεση και στην δημιουργία αιχμηρών ντοκιμαντέρ, με τα εξαιρετικά Maidan και The Event, έργο που συνεχίζει φέτος με το φιλμ τεκμηρίωσης Austerlitz, που περιστρέφει την θεματική του γύρω από τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως των Ναζί κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Και πιο συγκεκριμένα με την ιδιόμορφη έφεση των σημερινών ανθρώπων να τα επισκέπτονται ως τουριστικό προορισμό κατά τις διακοπές τους. Η κάμερα του Loznitsa επιχειρεί να μελετήσει αυτό το φαινόμενο, του να ξοδεύουν τον χρόνο τους επισκεπτόμενοι φούρνους και κρεματόρια, αντί για πιο διασκεδαστικά και πιο τουριστικά μέρη. Αν και η προσωπική μου άποψη διαφέρει εκτιμώντας πως - πλην ελαχίστων εξαιρέσεων - οι επισκέπτες των καμπ αποτίουν φόρο τιμής με κατάνυξη στα θύματα του Ολοκαυτώματος, εντούτοις θα έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον η προσέγγιση του Loznitsa, ένα μικρό δείγμα της οποίας παίρνουμε από το ασπρόμαυρο τρέιλερ που μόλις κυκλοφόρησε.

Η ταινία έχει ήδη προγραμματιστεί να κάνει τις πρώτες της εμφανίσεις; αποτελώντας μέρος του επίσημου προγράμματος, στα επερχόμενα φιλμικά φεστιβάλς της Βενετίας και του Τορόντο, ενώ ακόμη δεν έχει πάρει από καμία διανομή επίσημη ημερομηνία εξόδου στις αίθουσες.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί...

Έχοντας κατακτήσει την διεθνή σινεφίλ κοινότητα, με μια από τις ποιοτικότερες ταινίες που προβλήθηκαν μέσα στην χρονιά, τον περιβόητο The Lobster, ο Γιώργος Λάνθιμος έχει ήδη σαλπάρει για το επόμενο δημιουργικό του βήμα, που τιτλοφορείται The Killing Of A Sacred Deer. Κι ενώ ήδη έχουν δηλώσει συμμετοχή στο πρότζεκτ πολύ σπουδαία ονόματα του βεληνεκούς των Nicole Kidman, Barrfy Keoghan, Colin Farrell και Sunny Suljic, έχουμε ακόμη τρεις σημαντικές προσθήκες στο καστ, που ανεβάζουν ακόμη περισσότερο το κύρος του. Κι αν τα αστέρια των Bill Camp (Jason Bourne) και Rafey Cassidy (Tomorrowland) δεν είναι και τα πλέον λαμπερά, τι να πει κανείς για την Alicia Silverstone, που στα σαράντα της χρόνια μπορεί να μην είναι το κουκλίνο κοριτσάκι του Clueless και του The Crush, είναι όμως μια δυναμική ακτιβίστρια που δίνει διαρκώς μάχες στο πλευρό της ΜΚΟ Peta. Είναι αλήθεια πάντως πως η κατάξανθη Καλιφορνέζα, έχει απουσιάσει εδώ και πολλά χρόνια, περισσότερο από μια δεκαετία, από το ραντεβού της με την επιτυχία, αφού η τελευταία της ας το πούμε γνωστή παραγωγή που εμφανίστηκε, ήταν το Beauty Shop στα 2005. Συνεπώς εδώ δίνεται μια πρώτης τάξης ευκαιρία στην όμορφη Alicia για να επανακάμψει στην καριέρα της.

Το σενάριο του φιλμ ανήκει όπως συνήθως στον μόνιμο συνεργάτη του Λάνθιμου, Ευθύμη Φιλίππου και στο επίκεντρο του ψυχολογικού θρίλερ με τις μεταφυσικές προεκτάσεις, που βασίζεται σε τραγωδία του Ευριπίδη, βρίσκεται ένας χαρισματικός χειρουργός, που βλέπει την τέλεια ζωή του να παίρνει μια απροσδόκητη τροπή από την στιγμή που θα γνωρίσει την μυστηριώδη φαμίλια ενός νεαρού ασθενή του.