Movies Ltd

Κανείς δεν ξέρει τίποτα! Αφού έχει ήδη ασχοληθεί κινηματογραφικά με διασκευές έργων του Cormac McCarthy και του William Faulkner, δεν είναι και κανένας κόπος πια για τον ανατρεπτικό James Franco να ασχοληθεί στην φιλόδοξη σκηνοθετική του καριέρα και με το Zeroville, το φημισμένο βιβλίο του Steve Erickson που παρωδει τις σημερινές καταστάσεις στον κόσμο του Χόλιγουντ. Η ιστορία παρακολουθεί την πορεία του Άικ"Εφημέριου" Τζέρομ, που στα 1969 που βρισκόμαστε, μόλις μετακόμισε στην Μέκκα του σινεμά αναζητώντας μια καινούργια τύχη. Με δηλωμένα τα ινδάλματα του, τον Μοντγκόμερι Κλιφτ και την Ελίζαμπεθ Τέιλορ που τους έχει καταχωρημένους με ανεξίτηλη μελάνη στο ξυρισμένο κρανίο του, ο Βίκαρ εκφράζει την αγνή και αθώα λατρεία του για το σινεμά, ο ερχομός του στην Πόλη των Αγγέλων θα τον οδηγήσει σε απογοητεύσεις. Το πρώτο τρέιλερ μιας πλοκής που περιλαμβάνει από σχιζοφρενείς ιμπρεσάριους και πεπειραμένους παραγωγούς, μέχρι αδίστακτους χρηματοδότες και μοιραίες γυναίκες μόλις έκανε την πρώτη του εμφάνιση αναζητώντας την εταιρία διανομής που θα αναλάβει να μοιράσει την ταινία στις διεθνείς αίθουσες.

Πράγμα ιδιαίτερα πιθανό να συμβεί, ασχέτως του ιδιόμορφου της αφήγησης, αφού εκτός από τον Franco που βεβαίως κρατά τον βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο, στο φιλμ συμμετέχει πλειάδα διάσημων αστεριών όπως οι Will Ferrell, Seth Rogen, Craig Robinson, Danny McBride, Megan Fox, Jacki Weaver, ενώ από τα πλάνα του κλιπ κάνει κι ένα καμέο ο Wim Wnders.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί...

του zerVo (@moviesltd)

Καλό θα είναι στην εισαγωγή μας να χρησιμοποιήσουμε την επιστημονική εξήγηση της νόσου που θα μας απασχολήσει στην συνέχεια, μιας και το ένα εκ των δύο προσώπων που στηρίζουν ως πυλώνες το θέμα, πάσχει από αυτή: "Το σύνδρομο Asperger είναι μια ήπια παραλλαγή αυτισμού, που επηρεάζει κυρίως την ικανότητα επικοινωνίας και τις κοινωνικές σχέσεις του ατόμου. Ανήκει στις διάχυτες αναπτυξιακές διαταραχές και για καιρό υπήρχαν διαφωνίες σχετικά με το αν αποτελεί ξεχωριστή διαταραχή ή πρόκειται για αυτισμό σε ελαφριά μορφή." Συνεπώς, αν βρίσκεσαι σε οποιοδήποτε ζόρι και περιμένειας από "κανονικό" άνθρωπο να σου στείλει χέρι βοήθειας, μάλλον θα πρέπει να στραφείς στον "διαφορετικό" που τουλάχιστον θα το παλέψει όσο περνά από το χέρι του, για να το κάνει το θαύμα του!

Από την ημέρα, που εντελώς αναπάντεχα, έχασε τον αγαπημένο της άντρα και στήριγμα του σπιτιού της, η όμορφη Λουίζ, έχει αναλάβει μόνη της να φέρει βόλτα την μικρή αγροτική φάρμα που διατηρεί στην Γαλλική ύπαιθρο. Τίποτα δεν είναι εύκολο όμως και τίποτα δεν πρόκειται να την χαριστεί, απλά και μόνο επειδή από την μια στιγμή στην άλλη βρέθηκε με το μαχαίρι στο λαιμό. Τα δάνεια της τραπέζης τρέχουν απλήρωτα και στον ορίζοντα δεν διαφαίνεται το παραμικρό φως που ενδεχόμενα θα μετατρέψει σε αισιόδοξη την κατάσταση. Κι αν οι δόσεις δεν καταβληθούν το αγρόκτημα ή θα καταλήξει στα κοράκια είτε θα το αποσπάσει ο εύπορος γεροντοπαλικαράς γείτονας που την ζαχαρώνει την χήρα και προτίθεται να βάλει το χέρι στην τσέπη, αρκεί να τον στεφανωθεί...

Ακόμη πιο μυστηριωδώς όμως ένα ήρεμο βράδυ, το αυτοκίνητο ενός αγνώστου, θα αράξει έξω από την πόρτα της Λουίζ. Ενός παράξενου άντρα, του Πιερ, που εκείνη για να του παράσχει τις πρώτες βοήθειες θα τον μπάσει στο σπιτικό της ως όφειλε. Πέρα από την απροσδόκητη συμπεριφορά του, τις διαρκώς επαναλαμβανόμενες κινήσεις του και την μανία του με την τάξη και το συγύρισμα, ο άγνωστος άντρας κρύβει πίσω του αμέτρητα μυστικά που δεν δείχνει διατεθειμένος να αποκαλύψει. Όπως δεν δείχνει την παραμικρή τάση να αφήσει πίσω του την θαλπωρή της αγροικίας, εγκαταλείποντας την σωτήρα του στην αγωνία της, για το πως θα σώσει το σπιτικό της και θα μεγαλώσει σωστά τα δυο παιδιά της.

Οπότε ο περίεργος Πιερ που θα φέρει την προς καλού αναστάτωση είναι αυτό που λέμε Godsend. Είναι ο από μηχανής Θεός, που από την πρώτη στιγμή της παρουσίας του στο ράντσο διαφαίνεται πως κάτι εντελώς διαφορετικό πρόκειται να συμβεί στο προσεχές μέλλον. Γιατί η δική του ματιά βλέπει τα πάντα αλλιώς, γιατί η δική του η συλλογιστική είναι παντελώς απρόβλεπτη, γιατί οι πράξεις του διακρίνονται από ξεχωριστά κίνητρα. Ούτε να κερδίσει κάτι επιθυμεί ούτε κάποιο συμφέρον (ειδικά ερωτικό) κρύβει η επίμονη δράση του, που σημειωτέον έχει κερδίσει και με το παραπάνω την καρδιά των βαρόμετρων, που δεν είναι άλλα από τα δύο χαριτωμένα πιτσιρίκια της αγρότισσας. Το ζήτημα που πέφτει στο τραπέζι είναι αν μπορείς να δείξεις εμπιστοσύνη σε έναν άνθρωπο, που ιατρικά τουλάχιστον, δεν κρίνεται ως υγιής. Ποιος στ' αλήθεια όμως μπορεί πλέον σε ετούτη την άρρωστη κοινωνία, να ορίσει το ποιοι χαίρουν άκρας υγείας και ποιοι είναι οι μολυσμένοι?

Ζεστή σε υπέρμετρα ανοιξιάτικο βαθμό η σκηνοθεσία του ικανού Φραντσέζο σκηνοθέτη Eric Besnard, που με την χάρη της πρασινάδας, των δέντρων, των σπαρτών στο φόντο, με ανθρωπιά το βασικό του θέμα, που δεν είναι όπως αρχικά φαίνεται η σωτηρία του ζορισμένου, αλλά η αλληλεγγύη που εκείνος ζητά και ποιος τελικώς είναι αυτός που του την προσφέρει. Η αφήγηση διαθέτει και χιουμοριστικές (όταν ο Πιερ μένει μονάχος ειδικά για δράση) και δραματικές εκφάνσεις και αισιόδοξο χαμόγελο και ρομαντική στο φινάλε συμπεριφορά. Ούτε οι σεναριακές εναλλαγές υπάρχουν που θα κρατήσουν το ενδιαφέρον αμείωτο μέχρι τέλους, ούτε και το στόρι εντέλει είναι εκείνο αλησμόνητο που δεν θα ξεχάσει κανείς ποτέ του. Όμως η ψυχή του θεατή παραμένει σε όλο το δίωρο θερμή και ικανοποιημένη, επειδή βασιλεύει το πραγματικά φυσικό και όχι το κακεντρεχές χειμωνιάτικο.

Ουσιαστικά το Le Gout Des Merveilles μας συστήνει και διεθνώς στην πρώτη αληθινά πρωταγωνιστική της στιγμή, την καινούργια κουκλίνα του τρικολόρ σινεμά Virginie Efira, που τουλάχιστον τα προσωπικά της χαρακτηριστικά είναι αγγελικά πλασμένα, έστω κι αν κρύβονται πίσω από το μακιγιάζ της αγροτικής σκληραγώγησης. Η ξανθιά Παριζιάνα είναι μια κούκλα, σε βαθμό που είναι απίθανο να την βγάλεις από τα όνειρα σου, σε ότι αφορά το εμφανισιακό κομμάτι. Διότι ερμηνευτικά μάλλον έπεται σε απόδοση εδώ, του εξαιρετικής τεχνικής κατάρτισης στην Comedie Francais, Benjamin Lavernhe, που επιχειρεί κι αυτός το δικό του κινηματογραφικό introduction, στον ρόλο του ιδιότροπου Ασπεργκικού που ήρθε για να μείνει.

Όταν το «οφθαλμός αντί οφθαλμού» τους αφήνει όλους τυφλούς

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Η Μαφία της Καλαβρίας

Αυτή είναι η 3η μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος στη Ρώμη (και συγκεκριμένα στο Λάτσιο) Ιταλός σκηνοθέτης. Προηγήθηκαν οι ταινίες: «Saimir» (2004) και «Il resto della notte» (2008). Με τούτη την ταινία του έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βενετίας του 2014, όπου τιμήθηκε με διάφορα βραβεία – όχι όμως από τα επίσημα. Εκεί που διέπρεψε ήταν στα ιταλικά Όσκαρ (τα βραβεία David di Donatello) όπου ήταν υποψήφια για 15 (!!!) βραβεία, κερδίζοντας τελικά 9, μεταξύ των οποίων καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας και σεναρίου. Η ταινία προβλήθηκε και στο 55ο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (του 2014) συμμετέχοντας στο τμήμα «Ανοιχτοί Ορίζοντες».

Το σενάριο της ταινίας Anime Nere βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Gioacchino Criaco.

Η υπόθεση: Άφρικο, βουνά Ασπρομόντε, Καλαβρία, ιταλικός νότος. Το ορεινό χωριό βρίσκεται στην περιοχή όπου δραστηριοποιείται η ‘ndrangheta («ξαδέλφη» κατά μία έννοια της σικελικής mafia και της καμπανέζικης camorra). Είναι και ο γενέθλιος τόπος της οικογένειας Καρμπόνε. Ο πάτερ φαμίλιας δολοφονήθηκε στο παρελθόν από μέλη της αντίπαλης οικογένειας των Μπαράκας. Από τότε μια εύθραυστη ισορροπία τρόμου συνδέει τις δύο οικογένειες. Μόνο ο Λουτσιάνο Καρμπόνε έχει μείνει στο χωριό από τους γιους του δολοφονηθέντος. Και ζει τη ζωή ενός αγρότη: παράγει κρασί από τα αμπέλια του και φτιάχνει τυρί ρικότα από τις γίδες του, μακριά από το οργανωμένο έγκλημα.

Τα μικρότερα αδέλφια του, όμως, ο Λουίτζι και ο Ρόκο, ασχολούνται με το εμπόριο κοκαϊνης. Η βάση των επιχειρήσεών τους είναι ο ιταλικός βοράς και συγκεκριμένα το Μιλάνο. Οι δουλειές πάνε καλά έως ότου ο αψύς Λέο, γιος του Λουτσιάνο, πυροβολεί τα τζάμια και την ταμπέλα ενός μπαρ στο χωριό του, το οποίο βρίσκεται στη σφαίρα επιρροής της οικογένειας Μπαράκας. Ο Λέο βρίσκεται σε κόντρα με τον πατέρα του και θαυμάζει τους δύο κακοποιούς θείους του. Οι απερίσκεπτες κινήσεις του και η «ατιμωρησία» του από την οικογένειά του, αναμοχλεύουν μια βεντέτα τριών γενεών

Η άποψή μας: Στο πρόσφατο ιταλικό «Που πάω Θεέ μου;» ο βασικός πρωταγωνιστής ήθελε να γίνει δημόσιος υπάλληλος από μικρό παιδί. Η ταινία ήταν κωμωδία. Στις «Σκοτεινές ψυχές», ο πρωταγωνιστής εκείνος που θέτει σε κίνηση τη δραματουργία είναι ένας έφηβος του οποίου βράζει το αίμα, δεν θέλει να παραμείνει «φάρμερ» όπως ο πατέρας του – αντιθέτως, επιθυμεί να γίνει μέλος του οργανωμένου εγκλήματος, όπως οι θείοι του. Η ταινία είναι δράμα. Πέρα και πάνω από όλα, είναι μια πάρα πολύ καλή ταινία. Με (αναγκαστικές) ομοιότητες τόσο με τον γκλαμουράτο «Νονό» όσο και με το πιο down to earth «Γόμορρα» η ταινία παρουσιάζει ένα πορτρέτο του τι σημαίνει να είσαι ή να θέλεις να γίνεις μέλος της καλαβρέζικης ‘ndrangheta.

Παράλληλα, αποτελεί ένα εύστοχο σχόλιο για τη σύγχρονη ιταλική πραγματικότητα. Με μια επαρχία, που ερημώνει χωρίς καμία κυβερνητική μέριμνα. Με μια αστυνομία, που κάνει τα κλειστά μάτια καθώς δεν θέλει να μπλέκει σε πράγματα τα οποία την υπερβαίνουν. Με ένα κράτος, που οι αιρετοί του αντιπρόσωποι βγαίνουν με τη βοήθεια του οργανωμένου εγκλήματος με το οποίο υπάρχουν στενές σχέσεις. Με μια νεολαία, που πλήττει: η αλήθεια είναι πως άλλη... αίγλη έχει να βόσκεις γίδες κι άλλο να πυροβολείς και να σκοτώνεις ανθρώπους. Άλλο να φοράς ρούχα ότι να'ναι κι άλλο να φοράς την τελευταία λέξη της μόδας. Άλλο να κινείσαι με μηχανάκια της κακιάς ώρας κι άλλο με γυαλιστερά και πανάκριβα αυτοκίνητα.

Ο Munzi παίρνει το χρόνο του. Δεν βιάζεται να μας (επι και από)δείξει πράγματα προς εντυπωσιασμό. Προτιμά να περιγράψει τις οικογενειακές σχέσεις, τις επαγγελματικές σχέσεις, το πως κερδίζεται ο σεβασμός σε εκείνα τα μέρη της Ιταλίας όπου μιλούν μια εντελώς δική τους διάλεκτο, το πως δείχνεται ο σεβασμός, το ποιοι είναι οι άγραφοι νόμοι και πως πληρώνονται πάντα με τον ίδιο, αρχαίο τρόπο: με αίμα. Άνθρωποι εγκλωβισμένοι σε κάτι μεγαλύτερο από αυτούς, που τους δεσμεύει και τους ακολουθά σε όλη τους τη ζωή. Ένας κύκλος αίματος και βίας από τον οποίο είναι πολύ δύσκολο να ξεφύγεις. Ο μεγαλύτερος αδελφός, ο – ας τον πούμε – πασιφιστής καταλαβαίνει το αδιέξοδο. Δεν θέλει να μπλέξει ο γιος του καθώς γνωρίζει πως με μαθηματική ακρίβεια αν ξυπνήσει τη βεντέτα θα κληθεί να πληρώσει το τίμημα.

Κι εδώ έρχεται η μεγάλη ανατροπή. Ενώ η ταινία δεν διαφέρει ουσιαστικά σε τίποτε από όλες εκείνες τις ταινίες οργανωμένου εγκλήματος και φόνων τιμής και βεντετών, δεν κομίζει κάτι νέο σε όλη τη διαδικασία, στο φινάλε κάνει την έκπληξη. Κλείνει τον κύκλο της βίας... βίαια, με έναν τρόπο που κανείς εθισμένος θεατής δεν μπορεί να προβλέψει. Γιατί, πιστέψτε με, είμαστε τόσο ποτισμένοι και οι ίδιοι με την εκδίκηση ως πρώτη μας αντίδραση στην αδικία, που περιμένουμε όλοι οι αδικημένοι αυτού του τόπου είτε στο σινεμά είτε στην πραγματική ζωή, να αντιδράσουν επιζητώντας εκδίκηση. Σπουδαία ταινία, που ειλικρινά αξίζει τον κόπο να παρακολουθήσετε.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Αυγούστου 2016 από την Neo Films

του zerVo (@moviesltd)

Όσοι βίωσαν την πραγματικά ξεχωριστή δεκαετία του 80, δεδομένα θα πρέπει να θυμούνται πως το σινεμά - κατά βάση με μέσον την βιντεοκασέτα - μέσα από νεανικές κωμωδίες τύπου Porky's, αλλά και στις πιο σοβαρές προσπάθειες του αείμνηστου John Hughes, άνοιξαν στο εγχώριο μεταεφηβικό κοινό ένα απίστευτα πληροφοριακό παράθυρο επικοινωνίας, με έναν κόσμο εντελώς διαφορετικό από εκείνον που ζούσε στο δικό του φοιτητικό περιβάλλον. Καταστάσεις τρομακτικά μακρινές από τις κονσερβατικές που ίσχυαν στα πολύ πιο λιτά και περιορισμένων ελευθεριών δικά μας πανεπιστημιακά κάμπους, που σε όλες τους τις εκφάνσεις προκαλούσαν την ζήλια των τότε 18άρηδων, για κάτι που δεν θα ζήσουν ποτέ πέραν της μεγάλης (ή τις μικρής) οθόνης. Συνεπώς η απόπειρα του νοσταλγικού ταξιδέματος που παλεύει η νέα ταινία του Richard Linklater, Everybody Wants Some!!, μπορεί να μην εμπεριέχει (τον πραγματικό) ρεαλιστικό αντίκτυπο για εμάς τους Έλληνες, σίγουρα όμως θα ξυπνήσει στον νου εκείνες τις μνήμες που παρέες ολόκληρες μαζεύονταν γύρω από το βίντεο για να πάρουν μια ιδέα για τον ιδιαίτερα ξεχωριστό, του δικού μας, τρόπο που οι Αμερικάνοι μεταπηδούσαν από την εφηβεία στην ενηλικίωση.

Πρώτη ημέρα στο Πανεπιστήμιο για τον νεαρό και φιλόδοξο αθλητή Τζέικ Μπράντφορντ και σχεδόν τίποτα δεν έχει κυλήσει όπως ακριβώς το περίμενε. Μπορεί τα προνόμια που δίνει το ίδρυμα τα στελέχη της ομάδας μπέιζμπολ να μοιάζουν με πολυτέλειες, σε σχέση με όσους μαθητές ζουν στην εστία, αλλά και το οκταθέσιο δίπατο κοινόβιο δεν είναι δα και το υπερσύγχρονο σπίτι που πάντα ονειρευόταν. Άσε που και στην πρώτη συνάντηση με τις παλιοσειρές, που ήδη γνωρίζουν τα κατατόπια και έχουν όρεξη για καψόνια στους καινούργιους, δεν σχημάτισε και την καλύτερη γνώμη για τους νέους του συγκάτοικους.

Κι όμως το εισαγωγικό αρνητικό συναίσθημα πολύ σύντομα θα πάει περίπατο, καθώς τρεις μόλις ημέρες πριν ξεκινήσουν τα μαθήματα, εισερχόμενος και επίσημα στην κομπανία των φημισμένων Τσερόκις του Κολεγίου του Νοτιοανατολικού Τέξας, θα πάρει μια πρώτη ιδέα για το πρόκειται να ζήσει από κοντά τα επόμενα χρόνια. Ξέφρενα πάρτι μέχρι το πρωί, ατελείωτα λίτρα μπύρας, καυτά κορίτσια που περιμένουν χάδια και αγκαλιές. Αυτή είναι ζωή, αυτό είναι το φοιτητικό μεθύσι, ειδικά αν δεν περιμένουν τον μορφονιό Τζέικ, ιδιαίτερα ζόρια διαβάσματος, έχοντας επιλέξει τον πολύ πιο βατό του επιστημονικού, δρόμο του πρωταθλητισμού.

Και μιλάμε απλώς και μόνο για ένα (όχι τυχαίο αφού είναι το εναρκτήριο) απλό Παρασκευοσαββατοκύριακο! Ένα τριήμερο που παλικάρια και κορασίδες, μαζεύουν τα όσα λιγοστά πράγματα πήραν μαζί από το πατρικό, για να στήσουν το πρόχειρο τσαρδί που θα τους φιλοξενήσει την επόμενη τετραετία. Και που φυσικά κόντρα στις δεδομένες απαγορεύσεις θα μετατρέψουν λέσχες, κλαμπ, ντισκοτέκ και δωμάτια σε τόπους ξέφρενου και ατελείωτου πανηγυριού. Σε πλήρη κόντρα όπως είναι αντιληπτό με την απαίτηση της καινούργια ταυτότητας τους, εκείνης του φοιτητή, που απαιτεί πλέον από τους ενήλικες σοβαρότητα, συγκέντρωση, πάθος για τον τελικό στόχο, δίψα για μάθηση. Εδώ η μοναδική δίψα που επικρατεί είναι εκείνη για την γευστική πραγματικά Budweiser, που η ροή της κατά έναν ανεξήγητο τρόπο, δεν σταμάτα ποτέ...

Συνεπώς κάπου σε αυτό εδώ το σημείο πέφτει και ο προβληματισμός, που θέτει ο δημιουργός, για τι ακριβώς επιθυμούν οι νέοι από το πανεπιστημιακό ίδρυμα. Τα χρόνια που έρχονται θα είναι εκείνα που θα κτίσουν δυνατούς χαρακτήρες, ολοκληρωμένους επιστήμονες, σωστούς πολίτες? Για είναι μια πρώτης τάξης ευκαιρία για πάρτι, γκομενάκια και μουσικοχορευτικές πίστες? Μετά από δύο ώρες διαδρομής σε Μπαρμπαρέλες και Κάντρι Κλαμπς, με την συντροφιά ήχων από Blondie μέχρι Rapper's Delight, που δεν γίνεται παρά να σε κρατήσουν ξύπνιο αιώνια, φτάνουμε κάποια στιγμή επιτέλους στο εναρκτήριο λάκτισμα του μαθήματος. Και τότε πέφτουμε βαριεστικά στην αγκαλιά του Μορφέα, αφού οι ρήσεις και τα γνωμικά, δεν έχουν την ίδια βαρύτητα με τα σορτσάκια και τα στράπλες!

Δεν πρόκειται για μια από τις καλύτερες στιγμές στην καριέρα του πολύ σπουδαίου Linklater, στην απόπειρα του να πετύχει μια άτυπη συνέχεια του Dazed And Confused. Οι χαρακτήρες που επεξεργάζεται, που γυροφέρνουν τον βασικό πυλώνα Τζέικ (απίθανα αληθινός ο σωματώδης με το έντονο χαμόγελο Blake Jenner), δεδομένα μελετώνται άψογα από τον Τεξανό, συνθέτοντας έτσι τον μικρόκοσμο μιας κοινωνίας σχεδόν πανομοιότυπης με εκείνη που περιμένει τους φοιτητές κατοπινά. Εγωιστές, μεγαλομανείς, φοβισμένοι, ματαιόδοξοι, παράνομοι, αδιάφοροι, χαμηλότονοι, ανεύθυνοι, παλαβοί, ισορροπημένοι, δυναμικοί, όλοι συνυπάρχουν στο σπίτι / σοσιετέ. Το ζήτημα είναι πως άπαντες δεν μοιάζουν ούτε Μπερδεμένοι ούτε Ζαλισμένοι στον βασικό τους στόχο, που δεν είναι επ ουδενί το μέλλον τους, αλλά η καλοπέραση του παρόντος...

Πολύ μικρή σχέση έχει με την ελληνική πραγματικότητα το χρονικό που περιγράφει ο δημιουργός της τριλογίας των Befores όμως. Συνεπώς και το (προφανώς αυτοβιογραφικό) νοσταλγικό του ταξίδεμα στο παρελθόν, δύσκολα μπορεί να αγγίξει ψυχικά το εγχώριο κοινό, που δεν έχει ζήσει ποτέ του, τέτοιες ανεξέλεγκτες νεανικές Boogie Nights. Σε αντίθεση δηλαδή με το Midnight που ένεκα Καρδαμύλης τσίμπησε ποντάκια γαλανόλευκου νοιαξίματος, εδώ πέρα από τις θύμησες που θα ξυπνήσει στους εφήβους του '85 που καταδιασκέδασαν με τις σέξι περιπέτειες του Πόρκι, δεν βλέπω ποιο άλλο επίτευγμα μπορεί να κατορθώσει...

Toy Story for Pet Lovers

του gaRis (@takisgaris)

Θαρρείς έχω πρόβλημα να το υποστηρίξω; Είναι ή όχι γνωστό τοις απαντάπασι πως ούλοι-συμπούρμπουλοι οι κριτικάτσηδες έχουν ένα λαλά με την Pixar, στο βαθμό που οτιδήποτε άλλο ξεπέφτει δεύτερο και παρακατιανό; Το κόλπο πλέον καταφανές – ολοένα πιότερο ενέσιμο ενήλικο δράμα και it’s -good-to feel-sad (Inside Out) μάν-τρα. Το ζήτημα όμως είναι ότι το κατεξοχήν κοινό του animation είναι μπομπίρια μέχρι 10-12 χρονών. Κι εγώ φιλάρα θέλω που-και-που να πάρω τη θυγατέρα και να χαρεί το παιδί με φανταχτερό σκίτσο Looney Tunes και λεπτομέρεια στο μπαγκράου ασκαρδαμυκτίζουσας ενδελέχειας. Με μηνύματα φυσικά. Τι κάνουν τα οικόσιτα ζωάκια όταν ο ιδιοκτήτης (τι καλά) δεν είναι σπίτι; Ποια η απόσταση που τα χωρίζει αναφορικά με τα αδέσποτα; Τι συμβαίνει όταν ένας Max που ζει σκυλίσια ζωή χαρισάμενη αντικρίζει μια πρωία το νιόφερτο από την κυρά κι αρχόντισσα «αδελφάκι» του, έναν Duke, μεγαλόσωμο, χύμα και αλητρόνι του πάρκου;

Από τους ΝΥ μαγεμένους ουρανοξύστες στα καλντερίμια του ίνερσίτι, το Secret Life of Pets διαθέτει δυνατό σπηκάζ από Louis CK (Max), Albert Brooks (το αετόπουλο Tiberius που μαθαίνει να κυνηγά δίχως να χυμά στα κατοικίδια φιλαράκια του) και Kevin Hart στο ρόλο του κακού λαγούδου των υπονόμων με τις σοσιο-δηκτικές φανφάρες του. Η σταθερή αποκάλυψη φέτο Jenny Slate (Zootopia) ως η χτυπημένη από έρωτα για τον Max σκυλίτσα που πρωτοστατεί στην εκστρατεία ανεύρεσης του διδύμου σε ένα ρόλερ κόουστερ σκηνικό που τόσο κλασσάτα μοστράρει η Illumination του Despicable Me - Minions franchise, δια χειρός δημιουργού Chris Renaud. Γεγονός ένα, ότι το καλύτερο κομμάτι είναι το πρώτο εικοσάλεπτο – σφιχτό, γοητευτικό και μπιγκ μπάντ μελωδικό (ο Alexandre Desplat ίσως ό,τι χορταστικότερο ορχηστρικά ταλέντο κυκλοφορεί στο Χόλιγουντ την ώρα που μιλάμε), Δεύτερο, το σορτάκι με τα μίνιονς να το παίζουν κηπουροί της συμφοράς που προηγείται γκελάρει πειστικότερα στο λιλιπούτειο τάργκετ γκρουπ. Τρίτο, μη περιμένεις κλάψα και ποιος-είμαι-και-που-πάω νοηματούχα σκηνικά.

Το The Secret Life of Pets δεν εξηγεί ιδιαίτερα τον τίτλο του αλλά δεν παύει να πείθει με τρισχαριτωμενιά και καθαρή φαν εις τον κύβο διάθεση. Toy Story για ζωόφιλους που συγκινεί όσο πατά η γάτα (η οποία εμφατικά τίθεται στο περιθώριο στην πάλη με τον καλύτερο φίλο του ανθρώπου είτε ως βίλαιν ή ως απλά εγωπαθής και αδιάφορη) και μια χαρά ηθικό δίδαγμα για το πώς οι αδερφοκαβγάδες θεραπεύονται μπρος την πρόκληση του κοινού κινδύνου. Τώρα πάλι αν ζητάς να το διασκεδάσεις όσο το μικρό σου, ξεχνάς ότι για σένα έχει Star Wars, Star Trek, X-Men, Marvel και DC για να απανθίσω μερικά από τα man-child χούγια σου. Και μετά, αφού αναφώνησες «τι παιδικές σάχλες είναι αυτές!» ξεχύθηκες όξω για να παραστήσεις ένα από τα χιλιάδες ζόμπι που παίζουν Pokémon Go στο σμαρτφόνι.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Αυγούστου 2016 από την UIP

Η... Γερτρούδη της Αραβίας!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Μπορεί μια γυναίκα να αλλάξει τη ροή της ιστορίας;

Άμα σας πω πού γύρισε την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας ο τρελός Γερμανός Werner Herzog, θα πάθετε πλάκα: στην Κω αν έχετε το θεό σας! Το 1968, σχεδόν 50 χρόνια πριν, ξεκίνησε την καριέρα του με την ταινία «Σημάδια ζωής» (Lebenszeichen). Τότε ήταν 26 ετών. Πάντα (σε ποσοστό... 99%!) στο κέντρο της προβληματικής του βρίσκονται άντρες μεγαλεπήβολοι, φιλόδοξοι, στα πρόθυρα της τρέλας, που καλούνται να αντιμετωπίσουν τεράστιες προκλήσεις, που σχεδόν τους φέρνουν στα όριά τους, μέσα σε αφιλόξενα περιβάλλοντα. Από τότε γύρισε άλλες 17 ταινίες μυθοπλασίας, αμέτρητα ντοκιμαντέρ κι έχει κερδίσει κι ένα Όσκαρ - το 2009 - για το ντοκιμαντέρ του «Encounters at the End of the World» (2007)

Στα 74 του χρόνια, η Queen Of The Desert είναι η 18η μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας του. Με αυτήν πήρε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βερολίνου του 2015, έξι χρόνια μετά την προηγούμενη ταινία μυθοπλασίας του, το «My Son, My Son, What Have Ye Done» (2009). Και τώρα, στο φεστιβάλ του Τορόντο θα προβληθεί η 19η ταινία μυθοπλασίας του, το «Salt and Fire» (2016) με τους Gael García Bernal και Michael Shannon.

Η υπόθεση: Αγγλία, 1892. H 24χρονη Γερτρούδη Μπελ, μια από τις πρώτες γυναίκες που αποφοίτησαν από το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, παρακαλεί τον πατέρα της να την απαλλάξει από την αριστοκρατική και βαρετή ζωή της στην Αγγλία και να τη στείλει οπουδήποτε. Ο πατέρας της συμφωνεί και τη στέλνει στην Τεχεράνη, όπου ο θείος της εργάζεται για τη βρετανική πρεσβεία. Μαγεμένη, η Γερτρούδη απολαμβάνει τη νέα της ζωή, ιδίως όταν συναντά τον Χένρι Καντόγκαν, έναν υπάλληλο της πρεσβείας, τον οποίο ερωτεύεται σφοδρά. Όμως, η οικογένειά της δεν δίνει την ευχή της να παντρευτεί τον «κατώτερό της» άνδρα.

Για να γιατρέψει την καρδιά της η Γερτρούδη αρχίζει να ταξιδεύει σε μέρη που και άντρες από τη Δύση δυσκολεύονται να βρεθούν. Καθώς η Οθωμανική Αυτοκρατορία πνέει τα λοίσθια η Γερτρούδη γοητεύεται από τον τρόπο ζωής, τα ήθη και τα έθιμα των Αράβων, για τους οποίους προβλέπει πως σύντομα θα δημιουργήσουν τα δικά τους κράτη. Θα γνωρίσει τόσο τον Τ.Ι. Λόρενς (τον περίφημο «Λόρενς της Αραβίας») και τον Τσαρλς Ντάουτι-Γουάιλι, είναι άτυχη όμως στον έρωτα. Αντίθετα, θα διαπρέψει ως εξερευνήτρια, αρχαιολόγος και κατάσκοπος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Και θα κερδίσει τον σεβασμό των λαών της Μέσης Ανατολής...

Η άποψή μας: Κρίμα βρε κύριε Herzog μας. Ξεκινήσατε να κάνετε μια βιογραφική ταινία για μια γυναίκα – σύμβολο, που θα μπορούσε να είναι ένας φεμινιστικός «Λόρενς της Αραβίας» για τον 21ο αιώνα και καταλήξατε να κάνετε ένα φιλόδοξο σε προθέσεις αλλά τόσο μα τόσο άνευρο φιλμ, που είναι να απορεί κανείς αν βρίσκεστε εσείς ο ίδιος στη θέση του σκηνοθέτη. Τι να φταίει, τι να φταίει, που δεν πήγαμε μπροστά; Μήπως φταίει η πρωταγωνίστρια; Η Nicole Kidman είναι μεγάλη σταρ και τα πάει μια χαρά στο ρόλο της. Επαίνεσε μάλιστα τον σκηνοθέτη της, δέχτηκε χωρίς γκρίνιες να γυρίσει σκηνές μέσα στην έρημο και μάλιστα υπό συνθήκες δυνατού ανέμου και αμμοθύελλας (κάτι που πραγματοποιήθηκε πρώτη φορά για ταινία μυθοπλασίας) και τον έπεισε να γυρίσει και μια σκηνή όπου η Γερτρούδη Μπελ κάνει μπάνιο, στη μέση της ερήμου, φορώντας τα ρούχα της (αλλά όχι εσώρουχα, χε χε χε) μέσα στην ποτίστρα των καμηλών.

Τι να το κάνεις, όμως, χρειάζεται και μπόλικη δόση αληθοφάνειας, έτσι; Ο James Franco, που υποδύεται τον μεγάλο έρωτα της Μπελ, είναι 11 χρόνια μικρότερος από την Kidman και ο Damian Lewis, που υποδύεται τον δεύτερο μεγάλο έρωτά της, είναι 4 χρόνια μικρότερος από την Kidman. Τουλάχιστον με τον Pattinson, που υποδύεται τον Λόρενς, έχει περίπου την ίδια διαφορά που είχε η Μπελ με τον εμβληματικό για τους Άραβες Εγγλέζο: 19 χρόνια! Εντέλει γυρίζει μια ταινία με έντονα πολιτικά στοιχεία και κινήσεις που άλλαξαν τον κόσμο με τη λογική ενός ρομάντζου του Ivory, χωρίς τις δαντέλες! ¨η και Άρλεκιν μην σας πω!

Ναι, η Μπελ θαυμάζει τους Άραβες και τον αραβικό τρόπο ζωής αλλά αυτό δεν το καταλαβαίνουμε από τις εικόνες αλλά είτε από όσα γράφει στο ημερολόγιό της είτε από όσα λέει. Ναι, τα γυρίσματα έχουν γίνει σε αυθεντικούς χώρους ως επί τω πλείστον αλλά φαντάζουν σαν να έχουν γίνει όλα σε στούντιο. Ναι, τα όρνια στη σκηνή με τους σκελετούς πήγαν να τσιμπήσουν τη Nicole και τα λιονταράκια με τα οποία βγαίνει φωτό μπροστά από την Σφίγγα στην Αίγυπτο η Μπελ μαζί με τον Λόρενς και τον Τσόρτσιλ είναι πραγματικά αλλά το όλον πράγμα «μυρίζει» artificial.

Ο James Franco φαίνεται πως... βαριέται που ζει και ο Robert Pattinson μπορεί να προκαλέσει το γέλωτα (άθελά του) αμά τη εμφανίση! Τεράστιος σκηνοθέτης ο Herzog, δικαιούται να γυρίζει και ταινίες που δεν φτάνουν στο ύψος του μύθου του. Τούτη εδώ είναι μια μικρή αποτυχία αλλά και πάλι μας συστήνει έναν άνθρωπο, την Γερτρούδη Μπελ, για την οποία οι περισσότεροι γνωρίζαμε ελάχιστα (έως καθόλου μη σας πω) και μέσω της ταινίας μπορούμε να μάθουμε περισσότερα. Δεν είναι αμελητέο αυτό – και η περσική ποίηση νομίζω πως αξίζει τον κόπο να ασχοληθείς μαζί της, έτσι; Αλλά αφελές σενάριο σε συνδυασμό με «μπερδεμένη», διεκπεραιωτική σκηνοθετική ματιά δεν είναι το υλικό από το οποίο φτιάχνονται όνειρα...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Αυγούστου 2016 από την Seven / Spentzos