Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Όσοι βίωσαν την πραγματικά ξεχωριστή δεκαετία του 80, δεδομένα θα πρέπει να θυμούνται πως το σινεμά - κατά βάση με μέσον την βιντεοκασέτα - μέσα από νεανικές κωμωδίες τύπου Porky's, αλλά και στις πιο σοβαρές προσπάθειες του αείμνηστου John Hughes, άνοιξαν στο εγχώριο μεταεφηβικό κοινό ένα απίστευτα πληροφοριακό παράθυρο επικοινωνίας, με έναν κόσμο εντελώς διαφορετικό από εκείνον που ζούσε στο δικό του φοιτητικό περιβάλλον. Καταστάσεις τρομακτικά μακρινές από τις κονσερβατικές που ίσχυαν στα πολύ πιο λιτά και περιορισμένων ελευθεριών δικά μας πανεπιστημιακά κάμπους, που σε όλες τους τις εκφάνσεις προκαλούσαν την ζήλια των τότε 18άρηδων, για κάτι που δεν θα ζήσουν ποτέ πέραν της μεγάλης (ή τις μικρής) οθόνης. Συνεπώς η απόπειρα του νοσταλγικού ταξιδέματος που παλεύει η νέα ταινία του Richard Linklater, Everybody Wants Some!!, μπορεί να μην εμπεριέχει (τον πραγματικό) ρεαλιστικό αντίκτυπο για εμάς τους Έλληνες, σίγουρα όμως θα ξυπνήσει στον νου εκείνες τις μνήμες που παρέες ολόκληρες μαζεύονταν γύρω από το βίντεο για να πάρουν μια ιδέα για τον ιδιαίτερα ξεχωριστό, του δικού μας, τρόπο που οι Αμερικάνοι μεταπηδούσαν από την εφηβεία στην ενηλικίωση.

Πρώτη ημέρα στο Πανεπιστήμιο για τον νεαρό και φιλόδοξο αθλητή Τζέικ Μπράντφορντ και σχεδόν τίποτα δεν έχει κυλήσει όπως ακριβώς το περίμενε. Μπορεί τα προνόμια που δίνει το ίδρυμα τα στελέχη της ομάδας μπέιζμπολ να μοιάζουν με πολυτέλειες, σε σχέση με όσους μαθητές ζουν στην εστία, αλλά και το οκταθέσιο δίπατο κοινόβιο δεν είναι δα και το υπερσύγχρονο σπίτι που πάντα ονειρευόταν. Άσε που και στην πρώτη συνάντηση με τις παλιοσειρές, που ήδη γνωρίζουν τα κατατόπια και έχουν όρεξη για καψόνια στους καινούργιους, δεν σχημάτισε και την καλύτερη γνώμη για τους νέους του συγκάτοικους.

Κι όμως το εισαγωγικό αρνητικό συναίσθημα πολύ σύντομα θα πάει περίπατο, καθώς τρεις μόλις ημέρες πριν ξεκινήσουν τα μαθήματα, εισερχόμενος και επίσημα στην κομπανία των φημισμένων Τσερόκις του Κολεγίου του Νοτιοανατολικού Τέξας, θα πάρει μια πρώτη ιδέα για το πρόκειται να ζήσει από κοντά τα επόμενα χρόνια. Ξέφρενα πάρτι μέχρι το πρωί, ατελείωτα λίτρα μπύρας, καυτά κορίτσια που περιμένουν χάδια και αγκαλιές. Αυτή είναι ζωή, αυτό είναι το φοιτητικό μεθύσι, ειδικά αν δεν περιμένουν τον μορφονιό Τζέικ, ιδιαίτερα ζόρια διαβάσματος, έχοντας επιλέξει τον πολύ πιο βατό του επιστημονικού, δρόμο του πρωταθλητισμού.

Και μιλάμε απλώς και μόνο για ένα (όχι τυχαίο αφού είναι το εναρκτήριο) απλό Παρασκευοσαββατοκύριακο! Ένα τριήμερο που παλικάρια και κορασίδες, μαζεύουν τα όσα λιγοστά πράγματα πήραν μαζί από το πατρικό, για να στήσουν το πρόχειρο τσαρδί που θα τους φιλοξενήσει την επόμενη τετραετία. Και που φυσικά κόντρα στις δεδομένες απαγορεύσεις θα μετατρέψουν λέσχες, κλαμπ, ντισκοτέκ και δωμάτια σε τόπους ξέφρενου και ατελείωτου πανηγυριού. Σε πλήρη κόντρα όπως είναι αντιληπτό με την απαίτηση της καινούργια ταυτότητας τους, εκείνης του φοιτητή, που απαιτεί πλέον από τους ενήλικες σοβαρότητα, συγκέντρωση, πάθος για τον τελικό στόχο, δίψα για μάθηση. Εδώ η μοναδική δίψα που επικρατεί είναι εκείνη για την γευστική πραγματικά Budweiser, που η ροή της κατά έναν ανεξήγητο τρόπο, δεν σταμάτα ποτέ...

Συνεπώς κάπου σε αυτό εδώ το σημείο πέφτει και ο προβληματισμός, που θέτει ο δημιουργός, για τι ακριβώς επιθυμούν οι νέοι από το πανεπιστημιακό ίδρυμα. Τα χρόνια που έρχονται θα είναι εκείνα που θα κτίσουν δυνατούς χαρακτήρες, ολοκληρωμένους επιστήμονες, σωστούς πολίτες? Για είναι μια πρώτης τάξης ευκαιρία για πάρτι, γκομενάκια και μουσικοχορευτικές πίστες? Μετά από δύο ώρες διαδρομής σε Μπαρμπαρέλες και Κάντρι Κλαμπς, με την συντροφιά ήχων από Blondie μέχρι Rapper's Delight, που δεν γίνεται παρά να σε κρατήσουν ξύπνιο αιώνια, φτάνουμε κάποια στιγμή επιτέλους στο εναρκτήριο λάκτισμα του μαθήματος. Και τότε πέφτουμε βαριεστικά στην αγκαλιά του Μορφέα, αφού οι ρήσεις και τα γνωμικά, δεν έχουν την ίδια βαρύτητα με τα σορτσάκια και τα στράπλες!

Δεν πρόκειται για μια από τις καλύτερες στιγμές στην καριέρα του πολύ σπουδαίου Linklater, στην απόπειρα του να πετύχει μια άτυπη συνέχεια του Dazed And Confused. Οι χαρακτήρες που επεξεργάζεται, που γυροφέρνουν τον βασικό πυλώνα Τζέικ (απίθανα αληθινός ο σωματώδης με το έντονο χαμόγελο Blake Jenner), δεδομένα μελετώνται άψογα από τον Τεξανό, συνθέτοντας έτσι τον μικρόκοσμο μιας κοινωνίας σχεδόν πανομοιότυπης με εκείνη που περιμένει τους φοιτητές κατοπινά. Εγωιστές, μεγαλομανείς, φοβισμένοι, ματαιόδοξοι, παράνομοι, αδιάφοροι, χαμηλότονοι, ανεύθυνοι, παλαβοί, ισορροπημένοι, δυναμικοί, όλοι συνυπάρχουν στο σπίτι / σοσιετέ. Το ζήτημα είναι πως άπαντες δεν μοιάζουν ούτε Μπερδεμένοι ούτε Ζαλισμένοι στον βασικό τους στόχο, που δεν είναι επ ουδενί το μέλλον τους, αλλά η καλοπέραση του παρόντος...

Πολύ μικρή σχέση έχει με την ελληνική πραγματικότητα το χρονικό που περιγράφει ο δημιουργός της τριλογίας των Befores όμως. Συνεπώς και το (προφανώς αυτοβιογραφικό) νοσταλγικό του ταξίδεμα στο παρελθόν, δύσκολα μπορεί να αγγίξει ψυχικά το εγχώριο κοινό, που δεν έχει ζήσει ποτέ του, τέτοιες ανεξέλεγκτες νεανικές Boogie Nights. Σε αντίθεση δηλαδή με το Midnight που ένεκα Καρδαμύλης τσίμπησε ποντάκια γαλανόλευκου νοιαξίματος, εδώ πέρα από τις θύμησες που θα ξυπνήσει στους εφήβους του '85 που καταδιασκέδασαν με τις σέξι περιπέτειες του Πόρκι, δεν βλέπω ποιο άλλο επίτευγμα μπορεί να κατορθώσει...

Toy Story for Pet Lovers

του gaRis (@takisgaris)

Θαρρείς έχω πρόβλημα να το υποστηρίξω; Είναι ή όχι γνωστό τοις απαντάπασι πως ούλοι-συμπούρμπουλοι οι κριτικάτσηδες έχουν ένα λαλά με την Pixar, στο βαθμό που οτιδήποτε άλλο ξεπέφτει δεύτερο και παρακατιανό; Το κόλπο πλέον καταφανές – ολοένα πιότερο ενέσιμο ενήλικο δράμα και it’s -good-to feel-sad (Inside Out) μάν-τρα. Το ζήτημα όμως είναι ότι το κατεξοχήν κοινό του animation είναι μπομπίρια μέχρι 10-12 χρονών. Κι εγώ φιλάρα θέλω που-και-που να πάρω τη θυγατέρα και να χαρεί το παιδί με φανταχτερό σκίτσο Looney Tunes και λεπτομέρεια στο μπαγκράου ασκαρδαμυκτίζουσας ενδελέχειας. Με μηνύματα φυσικά. Τι κάνουν τα οικόσιτα ζωάκια όταν ο ιδιοκτήτης (τι καλά) δεν είναι σπίτι; Ποια η απόσταση που τα χωρίζει αναφορικά με τα αδέσποτα; Τι συμβαίνει όταν ένας Max που ζει σκυλίσια ζωή χαρισάμενη αντικρίζει μια πρωία το νιόφερτο από την κυρά κι αρχόντισσα «αδελφάκι» του, έναν Duke, μεγαλόσωμο, χύμα και αλητρόνι του πάρκου;

Από τους ΝΥ μαγεμένους ουρανοξύστες στα καλντερίμια του ίνερσίτι, το Secret Life of Pets διαθέτει δυνατό σπηκάζ από Louis CK (Max), Albert Brooks (το αετόπουλο Tiberius που μαθαίνει να κυνηγά δίχως να χυμά στα κατοικίδια φιλαράκια του) και Kevin Hart στο ρόλο του κακού λαγούδου των υπονόμων με τις σοσιο-δηκτικές φανφάρες του. Η σταθερή αποκάλυψη φέτο Jenny Slate (Zootopia) ως η χτυπημένη από έρωτα για τον Max σκυλίτσα που πρωτοστατεί στην εκστρατεία ανεύρεσης του διδύμου σε ένα ρόλερ κόουστερ σκηνικό που τόσο κλασσάτα μοστράρει η Illumination του Despicable Me - Minions franchise, δια χειρός δημιουργού Chris Renaud. Γεγονός ένα, ότι το καλύτερο κομμάτι είναι το πρώτο εικοσάλεπτο – σφιχτό, γοητευτικό και μπιγκ μπάντ μελωδικό (ο Alexandre Desplat ίσως ό,τι χορταστικότερο ορχηστρικά ταλέντο κυκλοφορεί στο Χόλιγουντ την ώρα που μιλάμε), Δεύτερο, το σορτάκι με τα μίνιονς να το παίζουν κηπουροί της συμφοράς που προηγείται γκελάρει πειστικότερα στο λιλιπούτειο τάργκετ γκρουπ. Τρίτο, μη περιμένεις κλάψα και ποιος-είμαι-και-που-πάω νοηματούχα σκηνικά.

Το The Secret Life of Pets δεν εξηγεί ιδιαίτερα τον τίτλο του αλλά δεν παύει να πείθει με τρισχαριτωμενιά και καθαρή φαν εις τον κύβο διάθεση. Toy Story για ζωόφιλους που συγκινεί όσο πατά η γάτα (η οποία εμφατικά τίθεται στο περιθώριο στην πάλη με τον καλύτερο φίλο του ανθρώπου είτε ως βίλαιν ή ως απλά εγωπαθής και αδιάφορη) και μια χαρά ηθικό δίδαγμα για το πώς οι αδερφοκαβγάδες θεραπεύονται μπρος την πρόκληση του κοινού κινδύνου. Τώρα πάλι αν ζητάς να το διασκεδάσεις όσο το μικρό σου, ξεχνάς ότι για σένα έχει Star Wars, Star Trek, X-Men, Marvel και DC για να απανθίσω μερικά από τα man-child χούγια σου. Και μετά, αφού αναφώνησες «τι παιδικές σάχλες είναι αυτές!» ξεχύθηκες όξω για να παραστήσεις ένα από τα χιλιάδες ζόμπι που παίζουν Pokémon Go στο σμαρτφόνι.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Αυγούστου 2016 από την UIP

Η... Γερτρούδη της Αραβίας!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Μπορεί μια γυναίκα να αλλάξει τη ροή της ιστορίας;

Άμα σας πω πού γύρισε την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας ο τρελός Γερμανός Werner Herzog, θα πάθετε πλάκα: στην Κω αν έχετε το θεό σας! Το 1968, σχεδόν 50 χρόνια πριν, ξεκίνησε την καριέρα του με την ταινία «Σημάδια ζωής» (Lebenszeichen). Τότε ήταν 26 ετών. Πάντα (σε ποσοστό... 99%!) στο κέντρο της προβληματικής του βρίσκονται άντρες μεγαλεπήβολοι, φιλόδοξοι, στα πρόθυρα της τρέλας, που καλούνται να αντιμετωπίσουν τεράστιες προκλήσεις, που σχεδόν τους φέρνουν στα όριά τους, μέσα σε αφιλόξενα περιβάλλοντα. Από τότε γύρισε άλλες 17 ταινίες μυθοπλασίας, αμέτρητα ντοκιμαντέρ κι έχει κερδίσει κι ένα Όσκαρ - το 2009 - για το ντοκιμαντέρ του «Encounters at the End of the World» (2007)

Στα 74 του χρόνια, η Queen Of The Desert είναι η 18η μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας του. Με αυτήν πήρε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βερολίνου του 2015, έξι χρόνια μετά την προηγούμενη ταινία μυθοπλασίας του, το «My Son, My Son, What Have Ye Done» (2009). Και τώρα, στο φεστιβάλ του Τορόντο θα προβληθεί η 19η ταινία μυθοπλασίας του, το «Salt and Fire» (2016) με τους Gael García Bernal και Michael Shannon.

Η υπόθεση: Αγγλία, 1892. H 24χρονη Γερτρούδη Μπελ, μια από τις πρώτες γυναίκες που αποφοίτησαν από το πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, παρακαλεί τον πατέρα της να την απαλλάξει από την αριστοκρατική και βαρετή ζωή της στην Αγγλία και να τη στείλει οπουδήποτε. Ο πατέρας της συμφωνεί και τη στέλνει στην Τεχεράνη, όπου ο θείος της εργάζεται για τη βρετανική πρεσβεία. Μαγεμένη, η Γερτρούδη απολαμβάνει τη νέα της ζωή, ιδίως όταν συναντά τον Χένρι Καντόγκαν, έναν υπάλληλο της πρεσβείας, τον οποίο ερωτεύεται σφοδρά. Όμως, η οικογένειά της δεν δίνει την ευχή της να παντρευτεί τον «κατώτερό της» άνδρα.

Για να γιατρέψει την καρδιά της η Γερτρούδη αρχίζει να ταξιδεύει σε μέρη που και άντρες από τη Δύση δυσκολεύονται να βρεθούν. Καθώς η Οθωμανική Αυτοκρατορία πνέει τα λοίσθια η Γερτρούδη γοητεύεται από τον τρόπο ζωής, τα ήθη και τα έθιμα των Αράβων, για τους οποίους προβλέπει πως σύντομα θα δημιουργήσουν τα δικά τους κράτη. Θα γνωρίσει τόσο τον Τ.Ι. Λόρενς (τον περίφημο «Λόρενς της Αραβίας») και τον Τσαρλς Ντάουτι-Γουάιλι, είναι άτυχη όμως στον έρωτα. Αντίθετα, θα διαπρέψει ως εξερευνήτρια, αρχαιολόγος και κατάσκοπος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Και θα κερδίσει τον σεβασμό των λαών της Μέσης Ανατολής...

Η άποψή μας: Κρίμα βρε κύριε Herzog μας. Ξεκινήσατε να κάνετε μια βιογραφική ταινία για μια γυναίκα – σύμβολο, που θα μπορούσε να είναι ένας φεμινιστικός «Λόρενς της Αραβίας» για τον 21ο αιώνα και καταλήξατε να κάνετε ένα φιλόδοξο σε προθέσεις αλλά τόσο μα τόσο άνευρο φιλμ, που είναι να απορεί κανείς αν βρίσκεστε εσείς ο ίδιος στη θέση του σκηνοθέτη. Τι να φταίει, τι να φταίει, που δεν πήγαμε μπροστά; Μήπως φταίει η πρωταγωνίστρια; Η Nicole Kidman είναι μεγάλη σταρ και τα πάει μια χαρά στο ρόλο της. Επαίνεσε μάλιστα τον σκηνοθέτη της, δέχτηκε χωρίς γκρίνιες να γυρίσει σκηνές μέσα στην έρημο και μάλιστα υπό συνθήκες δυνατού ανέμου και αμμοθύελλας (κάτι που πραγματοποιήθηκε πρώτη φορά για ταινία μυθοπλασίας) και τον έπεισε να γυρίσει και μια σκηνή όπου η Γερτρούδη Μπελ κάνει μπάνιο, στη μέση της ερήμου, φορώντας τα ρούχα της (αλλά όχι εσώρουχα, χε χε χε) μέσα στην ποτίστρα των καμηλών.

Τι να το κάνεις, όμως, χρειάζεται και μπόλικη δόση αληθοφάνειας, έτσι; Ο James Franco, που υποδύεται τον μεγάλο έρωτα της Μπελ, είναι 11 χρόνια μικρότερος από την Kidman και ο Damian Lewis, που υποδύεται τον δεύτερο μεγάλο έρωτά της, είναι 4 χρόνια μικρότερος από την Kidman. Τουλάχιστον με τον Pattinson, που υποδύεται τον Λόρενς, έχει περίπου την ίδια διαφορά που είχε η Μπελ με τον εμβληματικό για τους Άραβες Εγγλέζο: 19 χρόνια! Εντέλει γυρίζει μια ταινία με έντονα πολιτικά στοιχεία και κινήσεις που άλλαξαν τον κόσμο με τη λογική ενός ρομάντζου του Ivory, χωρίς τις δαντέλες! ¨η και Άρλεκιν μην σας πω!

Ναι, η Μπελ θαυμάζει τους Άραβες και τον αραβικό τρόπο ζωής αλλά αυτό δεν το καταλαβαίνουμε από τις εικόνες αλλά είτε από όσα γράφει στο ημερολόγιό της είτε από όσα λέει. Ναι, τα γυρίσματα έχουν γίνει σε αυθεντικούς χώρους ως επί τω πλείστον αλλά φαντάζουν σαν να έχουν γίνει όλα σε στούντιο. Ναι, τα όρνια στη σκηνή με τους σκελετούς πήγαν να τσιμπήσουν τη Nicole και τα λιονταράκια με τα οποία βγαίνει φωτό μπροστά από την Σφίγγα στην Αίγυπτο η Μπελ μαζί με τον Λόρενς και τον Τσόρτσιλ είναι πραγματικά αλλά το όλον πράγμα «μυρίζει» artificial.

Ο James Franco φαίνεται πως... βαριέται που ζει και ο Robert Pattinson μπορεί να προκαλέσει το γέλωτα (άθελά του) αμά τη εμφανίση! Τεράστιος σκηνοθέτης ο Herzog, δικαιούται να γυρίζει και ταινίες που δεν φτάνουν στο ύψος του μύθου του. Τούτη εδώ είναι μια μικρή αποτυχία αλλά και πάλι μας συστήνει έναν άνθρωπο, την Γερτρούδη Μπελ, για την οποία οι περισσότεροι γνωρίζαμε ελάχιστα (έως καθόλου μη σας πω) και μέσω της ταινίας μπορούμε να μάθουμε περισσότερα. Δεν είναι αμελητέο αυτό – και η περσική ποίηση νομίζω πως αξίζει τον κόπο να ασχοληθείς μαζί της, έτσι; Αλλά αφελές σενάριο σε συνδυασμό με «μπερδεμένη», διεκπεραιωτική σκηνοθετική ματιά δεν είναι το υλικό από το οποίο φτιάχνονται όνειρα...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Αυγούστου 2016 από την Seven / Spentzos

του zerVo (@moviesltd)

Μέχρι και φέτος η 14η του Ιούλη, θεωρούταν γα τους Γάλλους, ως η υπέρτατη ημέρα γιορτής, η ηρωική επέτειος εκείνη που τιμώνται με πανηγυρισμούς σε όλη την χώρα, οι πρωτεργάτες της λαϊκής εξέγερσης ενάντια στην μοναρχία και την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που αποτέλεσε την εκκίνηση της Επανάστασης πίσω στα 1789. Από τώρα και στο εξής όμως τα πάντα θα είναι αλλιώς. Η συγκεκριμένη ημέρα θα μοιάζει περισσότερο με μνημόσυνο αθώων θυμάτων, πολιτών που έπεσαν ανυποψίαστοι στο πεδίο της μάχης του ακήρυχτου (ακόμη) πολέμου, ανάμεσα στους φανατικούς του Ισλάμ και τους μπερδεμένα ανυποχώρητους της Ευρώπης. Συμπτωματικά ένα 24ωρο πριν τα δραματικά γεγονότα της Νις, στους κινηματογράφους της Γαλλίας έκανε πρεμιέρα η περιπέτεια δράσης Bastille Day, που κατά κάποιον τρόπο, λειτούργησε προφητικά για όσα τραγικά θα λάμβαναν χώρα κατά την διάρκεια των εκδηλώσεων γιορτής.

Παραμονή της εθνικής επετείου, στο κέντρο του Παρισιού, η έκρηξη ενός βομβιστικού μηχανισμού θα σκορπίσει τον θάνατο σε τέσσερις αθώους και τον φόβο σε όλο τον πληθυσμό της Γαλλικής πρωτεύουσας. Τα πρώτα μηνύματα από την πολιτική ηγεσία μπορεί να είναι καθησυχαστικά, τα σύννεφα του τρόμου έχουν σκεπάσει όμως ολάκερη την Πόλη του Φωτός,. που απειλείται από τους τρομοκράτες με εκ νέου τυφλό κτύπημα κατά την διάρκεια των εορτασμών της Μέρας της Βαστίλης. Ανησυχία που έχει φτάσει μέχρι τα γραφεία της CIA, στα οποία έχει σημάνει συναγερμός για τον εντοπισμό και την εξολόθρευση των εξτρεμιστών, προτού ο κόσμος θρηνήσει καινούργια θύματα.

Εντολή που θα πέσει πάνω στις πλάτες του νεοφερμένου στο Παρίσι πράκτορα Σον Μπράιαρ, που έμπειρος από τέτοιου είδους αποστολές, πολύ σύντομα θα αποκαλύψει την ταυτότητα εκείνου που τοποθέτησε τον μηχανισμό στο κέντρο της πόλης. Και που προς μεγάλη του έκπληξη είναι Αμερικάνος, τυχοδιώκτης σε έναν τόπο ξένο που πρέπει το συντομότερο δυνατόν να συλληφθεί και να οδηγηθεί στις Αρχές. Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ διαφορετική, αφού ο καταζητούμενος Μάικλ Μέισον, δεν είναι παρά ένας κοινός πορτοφολάς, που ελάχιστες στιγμές πριν την έκρηξη είχε αποσπάσει την τσάντα με τον μηχανισμό από τα χέρια της προβληματισμένης ακτιβίστριας που τον είχε στην κατοχή της, αρνούμενη να τον ενεργοποιήσει...

Το πρόβλημα που καλείται να λύσει λοιπόν αυτή την στιγμή ο δυναμικός agent είναι πολλαπλό. Ποιοι κρύβονται πραγματικά πίσω από το φονικό? Ποια σχέση ους συνδέει με το κίνημα αντίστασης κατά του συστήματος? Πόσο μπορεί να σχετίζεται το προγραμματισμένο μακελειό με τις διαδηλώσεις που έχουν σηκώσει στο πόδι ολόκληρο το Παρίσι? Και πόσο μπορεί ο ίδιος και οι σύντροφοι του να αποτελούν στόχους παράπλευρους, εφόσον δεν συμμετέχουν στο βρώμικο αυτό παιχνίδι που έχει σαν θύματα μόνο αθώους και αμάχους? Εκτός έδρας κινούμενος, οι συνήθεις τεχνικές βοήθειες που έχει στα χέρια του είναι περιορισμένες, οπότε πρέπει μόνος, με την ευστροφία και την εμπειρία του, να ξετυλίξει το νήμα φτάνοντας μέχρι τον πραγματικό θύτη, τον κορυφαίο των τρομοκρατών.

Η παραγωγή της Canal Plus στην ουσία δεν διαφέρει σε τίποτα από τις αναλόγου ύφους ταινίες της Europa Corp και του δαιμόνιου Luc Besson, που με κατά βάση πρωταγωνιστή τον Liam Neeson, σάρωσαν εμπορικά την τελευταία δεκαετία, ορίζοντας ένα υβριδικό είδος action movies που συνδυάζει το μοντέρνο ταχύτατο τέμπο με την καθαρόαιμη μοναχική περιπέτεια περασμένων δεκαετιών. Αν σε κάποιο σημείο θα έπρεπε καλά και σώνει να εντοπίσω εναλλαγές στο μοτίβο, είναι που εδώ παίζει και ένας υποτυπώδης κοινωνικός προβληματισμός, που έχει άμεση σχέση με το πως κατευθύνονται οι μάζες από τις άκρως επικίνδυνες στρατιές του παρακράτους, που έχει σαν ελατήρια του διάφορα κίνητρα είτε εθνικιστικά, είτε θρησκευτικά, είτε πολλές φορές οικονομικά για να βάλουμε στο παιχνίδι και τον κυριότερο λόγο των σημερινών εχθροπραξιών.

Η σκηνοθεσία του James Walkins, του Βρετανού που μέχρι ώρας έχει δοκιμαστεί μόνο στον τομέα του ανατριχιαστικού θρίλερ, με δείγματα εξαιρετικά όπως τα Eden Lake και The Woman In Black, είναι κοφτή και γρήγορη, δημιουργώντας συνθήκες θρίλερ επιπέδου Taken, χωρίς να τον ζορίζει που ο θεατής υποχρεώνεται κάθε λίγο και λιγάκι σε υποχωρήσεις αφέλειας, προκειμένου να πάρουν μπροστά οι διαρκείς ανατροπές. Ας μην ξεγελιόμαστε, σε καμία περίπτωση Die Hard, Lone Wolf ή Above The Law δεν υπήρξε ποτέ συνοχή ρεαλισμού και κινούμενης εικόνας. Δεν θα συμβεί λοιπόν κάτι διαφορετικό τώρα που το είδος δεν περνά και τις καλύτερες του ημέρες παραγωγικά. Εφόσον όμως έχει λείψει από τους παλαιότερους σινεφίλ, το πιστολίδι, η φανφάρα, ο επί του εκράν χαμός, καλό θα ήταν οι λιγοστές αναλαμπές να είναι καλογυρισμένες, φροντισμένες στο θέμα τους και να διαθέτουν στο επίκεντρο της πλοκής ήρωα τέτοιο, που να εγγυάται του σωστού αποτελέσματος.

Και το Bastille Day, στο πρόσωπο του Idris Elba, το έχει και μάλιστα σε υπερθετικό βαθμό. Ελλείψει τωρινών Sly και Willis που λειτουργούσαν καθηλωτικά σε κάθε περίπτωση, πρέπει να ομολογήσω πως ο Εγγλέζος που έχει ήδη κτίσει ένα σημαντικό όνομα χάρησ τις συμμετοχές του στα μπλοκμπάστερς της Marvel, εδώ παίζει με άνεση τον ρόλο του "Ενός αλλά Λύκου". Άγριος όσο απαιτείται, αεικίνητος κατά το δοκούν της ηλικίας του (43), ανθρώπινος και όχι σούπερ ήρωας που δεν τον πετυχαίνει σφαίρα ποτέ. Σκεπτόμενος πως μπορεί στο μέλλον να υπάρξει περίπτωση επανάληψης του παρόντος ρόλου, με πιο πειθήνιο κακό αντίπαλο, αλλά και λιγότερο λαπά αστείο συνεργάτη από τον Richard Madden, μάλλον είμαστε στην απαρχή ενός διαφαινόμενου franchise που δεν θα φέρει βεβαίως στην μαρκίζα πομπώδεις αναφορές στην Ισότητα και την Αδελφότητα, μα που θα έχει σαν διαρκή στόχο την εξολόθρευση της παγκόσμιας τρομοκρατίας. Του Παρακράτους να προσθέσω...

Μετά από χρόνιες διαβουλεύσεις της παραγωγής, τελικά το σχέδιο του ριμέικ του φημισμένου θεατρικού του Μπρόντγουέι, A Star Is Born πήρε το πράσινο φως και μπαίνει σε στάδιο Pre production, καθώς η Warner Bros κατέληξε στο σχήμα των βασικών συντελεστών, που θα κληθούν να το φέρουν εις πέρας. Κι αν το όνομα της Beyonce Knowles από την πρώτη στιγμή που ρίχτηκε στο τραπέζι η ιδέα, έπαιζε δυνατά ως εκείνο που θα κρατήσει τον βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο, της ηθοποιού Έσθερ Μπλότζετ, που με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Βίντο Λέστερ θα δει το άστρο της να ανεβαίνει ραγδαία στον λαμπερό ουρανό της σόου μπιζ, εντούτοις η βασική της ανταγωνίστρια στον στίβο του πενταγράμμου, Lady Gaga θα είναι εκείνη που θα υποδυθεί την ταλαντούχα αρτίστα. Οι αρχικές βλέψεις μάλιστα έφερναν πίσω από την κάμερα τον πεπειραμένο και πολυβραβευμένο Clint Eastwood, τελικώς όμως την γενική διεύθυνση του μιούζικαλ θα έχει, πραγματοποιώντας το δημιουργικό του ντεμπούτο, ο περιζήτητος Bradley Cooper. Ο οποίος πολύ λογικά θα ερμηνεύσει τον ανδρικό ρόλο της πλοκής, τον αναγνωρισμένο ηθοποιό Νόρμαν Μέιν, που μαγεύεται από την ομορφιά και τις ικανότητες της Βίντο, γίνεται μαζί της ζευγάρι τόσο στην ζωή όσο και στην σκηνή, σύντομα όμως θα αντιληφθεί πως η δική του λάμψη φθίνει σημαντικά, σε σύγκριση με την παρτενέρ του. Τα γυρίσματα της νέας αυτής εκδοχής του δημοφιλούς έργου, αναμένεται να εκκινήσουν στις αρχές του 2017 στην Καλιφόρνια, όταν και θα έχει επισημοποιηθεί το ποιοι θα συμμετάσχουν στο καστ αλλά και στις υπόλοιπες θέσεις της παραγωγής.

Είναι η τέταρτη φορά αυτή που το A Star Is Born μεταφέρεται στην μεγάλη οθόνη, μετά την πρώτη ταινία παραγωγής David O. Selznick και σκηνοθεσίας William Wellman το 1937, την πιο γνωστή και επιτυχημένη ποτέ, με την Judy Garland και τον James Mason του 1954 και την πιο πρόσφατη με την εκπληκτική Barbra Streisand και τον Chris Kristofferson του 1970.

Εντέλει ένα κινηματογραφικό πλάνο που για χρόνια γυρόφερνε ως ιδέα στα συρτάρια των μεγάλων στούντιος παίρνει μπροστά. Η κωμική εκδοχή των απίθανων περιπετειών μυστηρίου του κορυφαίου Βρετανού συγγραφέα Sir Arthur Conan Doyle, που στο επίκεντρο τους βρίσκεται ο φημισμένος ντετέκτιβ Σέρλοκ Χολμς και ο διαβόητος βοηθός του Γουότσον, πρόκειται να γίνει πραγματικότητα, με την Sony να κρύβεται πίσω από το σχέδιο που το σενάριο του έχει ετοιμάσει από καιρό ο Etan Cohen (του Tropic Thunder) με τις εκτιμήσεις να κάνουν λόγο πως θα πραγματοποιήσει εδώ και το σκηνοθετικό του ντεμπούτο. Το Holmes And Watson, όπως τιτλοφορείται το φιλμ, μάλιστα εκτιμάται να εκκινήσει τα γυρίσματα του το συντομότερο δυνατόν, ακόμη και τις πρώτες ημέρες του ερχόμενου έτους, καθώς τα πάντα είναι έτοιμα, εφόσον οι προεργασίες είχαν ξεκινήσει γι αυτό, ούτε λίγο ούτε πολύ από το 2008, όταν το αντίστοιχο πόνημα του Guy Ritchie είχε πετύχει πραγματικό θρίαμβο στα box office. Και μάλιστα έχοντας επιλέξει δύο από τους πιο αγαπημένους κωμικούς του κοινού για να αναλάβουν τους βασικούς ρόλους, τον Will Ferrell και τον John C. Reilly, που ήδη έχουν συνυπάρξει στο ίδιο πλατό κατά το παρελθόν, τόσο στο Talladega Niights όσο και στους διασκεδαστικούς Step Brothers.

Αρχικά οι φήμες είχαν κάνει λόγο για συνεργασία του Ferrell, που από τις πρώτες στιγμές θεωρούταν το φαβορί για να υποδυθεί τον Χολμς, με τον επίσης ανατρεπτικά αστείο Sacha Baron Cohen, με το χρίσμα να πηγαίνει εντέλει στον εξαιρετικό ρολίστα Reilly, που εδώ θα ερμηνεύσει με γλαφυρή πενιά τον στενό συνεργάτη και δεξί χέρι του ερευνητή, Δόκτορα Γουότσον. Το μόνο που απομένει είναι να δούμε το πως θα προσεγγίσουν αμφότεροι οι κωμικοί, ως Αμερικάνοι, την βρετανική χροιά, που αν μη τι άλλο σε οποιαδήποτε φιλμική βερσιόν του Sherlock, έχει αποτελέσει βασικότατο συστατικό.