Movies Ltd

Ξυπνώντας τις μνήμες του Ολοκαυτώματος, με έναν ιδιαίτερο, ξεχωριστό κινηματογραφικά τρόπο στον συγκλονιστικό Γιο του Σαούλ (Son Of Saul), που του χάρισε δόξες και τιμές σε όλα τα φεστιβάλ όπου προβλήθηκε και ενδεχόμενα θα τον φτάσει μέχρι την Οσκαρική κορύφωση, ο σκηνοθέτης Laszlo Nemes, δεν δείχνει διατεθειμένος να αφήσει από την θεματική των έργων του, τις συνέπειες του πολέμου. Στην επόμενη δημιουργία του, που θα φέρει τον τίτλο Sunset, ο πολυβραβευμένος φέτος Ούγγρος, θα επιστρέψει μερικές δεκαετίες τον χρόνο πίσω από την εποχή των θηριωδιών των Ναζί, την περίοδο λίγο πριν ξεσπάσει ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, τοποθετώντας την ιστορία του στην Βουδαπέστη, εκεί που οι επερχόμενες φλόγες των μαχών θα αλλάξουν ολοκληρωτικά την ζωή μιας νεαρής γυναίκας. Παρουσιάζοντας συνάμα και το πόσο επηρέασαν αυτές οι αιματηρές διαμάχες που έλαβαν χώρα στους δύο μεγάλους πολέμους, την πατρίδα του, που από πολιτιστικό επίκεντρο της Ευρώπης, σε μια εποχή που γνώρισε απίστευτη άνθηση, εξελίχθηκε σε ένα πάμφτωχο κράτος, απομονωμένο από τις διεθνείς εξελίξεις και την παγκόσμια πρόοδο. 

Γιαγιά Δυναμίτης! Έχοντας αποσπάσει δάφνες οπουδήποτε κι αν προβλήθηκε, από το Sundance, μέχρι το πρόσφατο φεστιβάλ του Λονδίνου, το Grandma, είναι το καινούργιο, αθυρόστομο κατά την αποκάλυψη του ευρηματικού του τρέιλερ, κωμικό πόνημα του αγαπημένου Paul Weitz. Ο δημιουργός των About A Boy, In Good Company, Little Fockers και Being Flynn, επιστρέφει δύο χρόνια μετά το Admission, με μια πιπεράτη road movie, που στο επίκεντρο της έχει μια εντελώς διαφορετική από τα συνηθισμένα ηλικιωμένη κυριούλα, την Ελ Ριντ, που δεν έχει ακόμη καταφέρει να συμβιβαστεί με τα χρόνια που κουβαλά στην πλάτη. Αντισυμβατική και χωρίς ταμπού, μόλις μπροστά της εμφανιστεί η αγαπημένη, όσο και απόμακρη, εγγονή της, ζητώντας την βοήθεια της καθώς έχει την άμεση ανάγκη 600 δολαρίων, θα κάνει ότι περνά από το χέρι της, αλλά όχι από την τσέπη της για να την διευκολύνει. Σε αυτή την βόλτα εξεύρεσης του ποσού, οι δυο τους θα έρθουν απίστευτα κοντά και θα μοιραστούν την αγάπη και την αλληλεγγύη που είχαν χάσει για μεγάλο χρονικό διάστημα αποξένωσης, η μια από την άλλη. Πρεμιέρα στις διεθνείς αίθουσες στις 11 Δεκεμβρίου, σε περιορισμένο κύκλωμα αιθουσών στην άλλη άκρη του Ατλαντικού.

Ένας ακόμη μεγάλος ρόλος για την σπουδαία και χαρισματική κωμικό Lily Tomlin, που στα 76 της χρόνια, καταφέρνει ακόμη να συγκινήσει με την υποκριτική της άνεση. Υποδυόμενη εδώ την χωρίς αναστολές γιαγιά, έχει στο πλευρό της την Julia Garner ως εγγονή της, αλλά και πλειάδα διάσημων αστέρων στην υποστήριξη όπως οι Marcia Gay Harden, Judy Greer, Laverne Cox, Elizabeth Pena, Nat Wolff και Sam Elliott.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί

του Francis Lawrence. Με τους Jennifer Lawrence, Josh Hutcherson, Liam Hemsworth, Woody Harrelson, Elizabeth Banks, Julianne Moore, Philip Seymour Hoffman, Jeffrey Wright, Sam Claflin, Jena Malone, Stanley Tucci, Donald Sutherland

No More Games!

του zerVo (@moviesltd)

Γενικά το όλο σίριαλ δεν το είχα πάρει με καλό μάτι αποξαρχής, ίσως να είχε φταίξει και η συμπεριφορά απειρίας της εδώ διανομής, που είχε καταφέρει να γίνει η Ελλάδα, η μοναδική χώρα στον κόσμο, όπου ο τίτλος κάηκε στα γεννητούρια του. Στην πορεία μπορεί η ντιστριμπιούσιον να έδειξε πως βελτιώνεται και οι Αγώνες να ένιωσαν μια συσπείρωση γύρω του, των κατά βάση νεανικών σινεφίλ κοινών, στην ουσία όμως, η εξέλιξη της πλοκής του τετραμερούς εννιάωρου έπους, σκορπισμένου σε ένα εύρος κυκλοφορίας τριών ετών, μάλλον έδειξε να ξεφτίζει από την εισαγωγική φούρια, των φονικών εφηβικών μονομαχιών επιβίωσης στο δάσος του θανάτου. Το τέλος έρχεται λοιπόν λογικά χωρίς εκπλήξεις, για το δημοφιλέστερο πρότζεκτ young adult περιπετειών δράσης, που κατάφερε να γεννήσει στο διάβα του, τουλάχιστον δύο πανομοιότυπης συλλογιστικής και φόρμας, πολύπτυχα κλωνάρια.

Έχοντας αναρρώσει πλήρως από το πιο πρόσφατο, σχεδόν μοιραίο δολοφονικό κτύπημα που δέχτηκε, κατ εντολή του Τυράννου Σνόου, η ατρόμητη πολεμιστής Κάτνις Έβερντιν, θα στρατολογηθεί από τις δυνάμεις του αντάρτικου της φιλόδοξης Άλμα Κόιν και του συμβουλάτορα της Πλούταρχου Χέβενσμπι, που σχεδιάζουν μεθοδικά την επανάσταση, ώστε να γκρεμίσουν την πολυετή δικτατορία. Απογοητευμένη από τον σχετικά περιοριστικό ρόλο που της έχει αποδοθεί ως Mockingjay - συμβόλου της εξέγερσης, η νεαρή επιζών και τελική νικήτρια των προηγούμενων Αγώνων Πείνας, θα σχηματίσει την δική της ομάδα κρούσης, που θα βάλει σαν στόχο την εξόντωση του Σνόου, την επιβολή της ειρήνης και την εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας στην χώρα της Πάνεμ και τις επί μακρά περίοδο σε κατάσταση πολέμου Περιοχές της.

Οδηγώντας τους ψυχωμένους και καλά εκπαιδευμένους στην μάχη συντρόφους της προς την κραταιά Κάπιτολ, η Κάτνις θα αντιληφθεί πως η μοίρα έχει ορίσει μόνο εκείνη να επιτύχει την μεγάλη ανατροπή και πως οι συμπεριφορές όλων όσων την περιβάλλουν, θετικές ή αρνητικές προς το όραμα της, δεν ανταποκρίνονται στα πραγματικά τους πιστεύω. Το έργο που καλείται να φέρει εις πέρας, ριψοκίνδυνο και γεμάτο κρυφές φονικές παγίδες που στην πορεία θα αποκαλυφθούν...

Και κάπως έτσι όπως υποσχέθηκε το μακροσκελές τρέιλερ στην Επαναάσταση Part 1, επέρχεται το πολυαναμενόμενο τέλος μιας από τις πλέον δημοφιλείς φιλμικές σειρές στην ιστορία του σινεμά, που σκόρπισε θύελλα θαυμασμού στους αμέτρητους θαυμαστές του εν αρχή συγγραφικού πονήματος της Suzanne Collins. Εκατόν είκοσι και πλέον λεπτά, εκρηκτικού τέμπο, πλημμυρισμένα με σεκάνς ακατάπαυστων μαχών, που διαδέχονται με καταιγιστικούς ρυθμούς η μία την άλλη, αλλά και σημαντικών εναλλαγών στην ταυτότητα των βασικών συμμετεχόντων στην πλοκή, που πετυχαίνουν θεαματικές ανατροπές, αρχικά στα συναισθήματα της κεντρικής ηρωίδας και κατοπινά στην πλατεία, που συμμετέχει παρέα της στην Στάση.

Έμπειρος πλέον και χωρίς να πρέπει κτίσει άλλες μελλοντικές προσδοκίες για το πρότζεκτ, ο Francis Lawrence, αποδεικνύεται ικανός μάστορας στο φκιασίδωμα μιας περιπέτειας χορταστικής, χωρίς σημαντικά επεξηγηματικά κενά στην αφήγηση που θα ρίξουν τους παλμούς, ολοκληρώνει τον μύθο του Hunger Games, όπως θα ανέμενε ακόμη και ο πιο φανατικός φίλος του. Φροντίζοντας να κτίσει σεκάνς που και την συγκινησιακή φόρτιση ανεβάζουν όσο πλησιάζουμε στην λύτρωση του τέλους, αλλά και να διατηρήσει τον πολιτικό στόχο ξεκάθαρο, ενόσω οι αντάρτες καταφτάνουν στις Πύλες του Προεδρικού Μεγάρου. Φυσικά ελάχιστα από όσα λαμβάνουν χώρα στους φλογισμένους δρόμους της Πρωτεύουσας, στο τέταρτο ετούτο τσάπτερ, θυμίζουν από το που ακριβώς ξεκίνησε το όλο στόρι, ενώ είναι πολύ πιθανό οι λιγότερο μυημένοι και παθιασμένοι Hungerίστας, να έχουν λησμονήσει μέσα στην τριετία που μεσολάβησε, τα κίνητρα που έχουν ωθήσει την δεσποινίδα Έβερντίν στην κορυφή του ιστού της Επανάστασης, καθιστώντας την ως ζωντανή της παντιέρα.

Για ακόμη μια φορά, η μαγευτικών χαρακτηριστικών Jennifer Lawrence, παίζει την ερμηνεία της, πανεύκολα μέσα στα ικανά της δάκτυλα, που μπορεί την μια στιγμή να αγγίζουν το πρόσωπο του ρομαντικού της πόθου (ποιος από τους δύο άραγε) την άλλη δεν διστάζουν να τεντώσουν την χορδή του τόξου, σκορπώντας τον θάνατο. Τέλος και για την JLaw του ενός μπλοκμπάστερ που ενδεχόμενα την απασχολεί από τις πολύ πιο σοβαρές υποκριτικές της επιλογές (οι έτεροι X-Men, πολύ δύσκολα θα ολοκληρωθούν ποτέ) και είσοδος στην πιο δύσκολη περίοδο για κάθε ηθοποιό που έφτιαξε τεράστια καριέρα νωρίς ηλικιακά, καθώς πλέον μπαίνει στην εποχή των pre 30s, όπου θα κληθεί να δείξει μια ακόμη ωριμότερη περσόνα. Όλοι οι λοιποί χαρακτήρες, συμπεριλαμβανομένου και του πότε εδώ και πότε εκεί Πίτα Μέλαρκ (o Josh Hutcherson, εκφραστικός ξανά) μοιράζονται από λίγο έως ελάχιστο χρόνο στο εκράν, λογική αδυναμία του σεναρίου, μιας και ο αριθμός τους είναι τόσο μεγάλος, που είναι κομματάκι αδύνατον να τους δοθεί κάτι περισσότερο. Αντίο, για να μην λησμονούμε, ύστατο και θλιβερό, στον μέγα Seymour Hoffman, που είχε γυρίσει τις δικές του στιγμές, λίγο πριν τον αιφνίδιο θάνατο του, που στέρησε από το σινεμά, ένα από τα πιο ατόφια του ταλέντα...

Για πες: Δεδομένα στην από κει μεριά του Ατλαντικού η τελευταία πράξη των Αγώνων Πείνας, θα διαλύσει οποιοδήποτε ταμείο συναντήσει στο δρόμο της, όντας ένα από τα πιο δημοφιλή σχέδια της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα. Εδώ, που ποτέ δεν ίσχυσε παρόμοια κοσμοσυρροή, ενδεχόμενα οι θεατές να τιμήσουν το final part, ενδεχόμενα και από την αίσθηση αγαλλίασης πως επιτέλους ρίχνει την αυλαία του.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Νοεμβρίου 2015 από την Seven / Spentzos

Το Ξύρισμα

του gaRis (@takisgaris)

Θυμάσαι (αν ζούσες) εκείνο τον πτι κακά αποδιοπομπαίο δίσκαρο του Νιόνιου (ήτανε 1989) με τον τίτλο Το Κούρεμα; Πέρα από τα τσιτάτα Κωλοέλληνες και Μητσοτάκ η εξώφυλλη φωτό κάνει κροτίδα απιστεύτου σημειολογημένου κάλλους: Ο Σαββόπουλος (δι’ εμέ ο ύστατος των μεγίστων τραγουδοποιών στην πτωχή τω σύγχρονο πνεύματι Ελλάδα) έχει κουρέψει την καραφλοχαίτη και έχει ξουρίσει μούσι. Σχώρα με αλλά παρακολουθώντας τη διπλή παρουσίαση του Bridge of Spies του Μούσια σε Scorsese και Paul Anderson (σε Νέα Υόρκη και Λος Άντζελες αντίστοιχα σε κοινό συναδέλφων / μελών της DGA) ένοιωσα αυτή τη θλίψη, την αποκαθήλωση. Ο Spielberg με μια υποψία γενιού, με σπορτέξ πατούμενο και γκρίζο μαλλί – ένα με τη θλίψη. Αυτή που με τρόπο (γιατί ο Steven είναι ιερή αγελάδα στο Χόλυγουντ αλλά και στην Ακαδημία μετά τη Λίστα του Σίντλερ) ψιθυρίζει πως δαύτο το cold era spy drama είναι “lesser Spielberg” κατηγόρια δηλαδή Always, The Terminal και (όχι για μένα) War Horse.

27η ταινία και 4η με τον Καλό Στρατιώτη (μετενσάρκωση του Jimmy Stewart) Tom Hanks. Χωρίς τον John Williams, παρά με τον λίγο Thomas Newman στο ανέμπνευστο σκορ. Με το σεξπηρικό θεατρικό τέρας υποκριτικής Mark Rylance (κάρο τα Tony, ίσως τον θυμάσαι από το Intimacy του Patrice Chereau στα 1991 που το έπαιξε τουρνέ και σοκάρισε με τη γύμνια και την πεολειξία επί σκηνής). Αληθινή ψυχροπολεμική ιστορία, γραμμένη από τον πρωτάρη Matt Charman, περασμένη ένα λούστρο από τους Coen (ο Spielberg τους έκανε παραγωγή στο True Grit) που συμπάθαμε αλλά δε με κέρδισαν ούτε στο περσινό άνοστο Unbroken. Amy Ryan η σύζυγος του Χανκς, η κόρη του Bono (Eve Hewson) ένα από τα παιδιά του στην ταινία που θα δεις από πού ονοματίστηκαν οι U2 και βέβαια η τεράστια μπάντα του ανθρώπου με το κοφτερότερο μάτι στο κάδρο (κατά παραδοχή Marty) με Janusz Kaminski στη διεύθυνση κινηματογράφησης (κι όχι απλά φωτογραφία), Michael Kahn στο κοπίδι και τους μάγους του Wes Anderson σε άρτ ντιρέξιον και διεύθυνση παραγωγής. Αντιλαμβάνεσαι ότι κατασκευαστικά η ταινία σε μπάζει από Μπρούκλυν φίφτιζ – σοβιετοκρατούμενο Ανατολικό Βερολίνο του Τείχους με τα μπούνια, νόου ντάουτ.

Το ξύρισμα του Μούσια είναι αλλαχού μόιν φρόιντ. Ότι, εμφανέστατα μετά το υπερσεβάσμια ανιαρό Lincoln cineχίζεται αυτή η μετάβαση από τη φυσική δράση στους διαλόγους σκοτεινού δωματίου και σχώρα ξανά αλλά ο Παραμυθάς δεν ήταν ποτέ Bergman (καθόλου κακό) με αποτέλεσμα η ένταση να πέφτει κάτω του μετρίου σε μια ιστορία που εκ φύσεως προσφέρεται για ασφυκτική, καθηλωτική ατμόσφαιρα, όχι τύπου Μποντ ή Τζέησον Μπορν προς Θεού αλλά στα χωράφια του αριστουργηματικού Πιανίστα ή (εννοείται) στη «συμβαίνει τώρα» μεγαλουργία της αυτού-του-ιδίου Λίστας. Διόλου τυχαίο το ότι η αναπαράσταση του ανατολικού Μπερλίν είναι όλα τα λεφτά, μια γερή ανάσα από την all american righteous figure του Hanks και την άσπρο - μαύρο παρέλαση γερμανών μετα - νάτζις ή σοβιετικών διπλωματών που κουβαλούσε ο Steven από τα νιάτα του Ίντι Τζόουνς. Αποκάλυψη ο σπανίως στη μεγάλη οθόνη (και BFG στην επόμενη «οικογενειακή» ταινία του Spielberg, προγραμματισμένη για το επόμενο καλοκαίρι) Rylance, περίπου απαθής, στωικά είρων, ευσεβής Ρώσος κατάσκοπος που με εύγλωττες σιωπές και διαπεραστικά βλέμματα μοιράζεται σκηνές με τον υπεραγαπημένο- ναι- δικό μας Θωμά, διορισμένο δικηγόρο του Rylance κι - από σπόντα - διαπραγματευτή ανταλλαγής κατασκόπων που τόσο μου λείπουν οι προ-οσκαρικές του εκλάμψεις κωμικής ευφορίας.

Το Bridge of Spies πολύ θατόθελε να είχε την ευθυβολία του One, Two, Three (1961), σεναριακών ομοιοτήτων κωμωδία του Billy Wilder που αναμενόμενα τριμπιουτάρει ο Spielberg ως μαρκίζα σε βερολινέζικο μούβι θήατερ εδώ. Το όνομα είναι θεόρατο και αρκετές οσκαρικές υποψηφιότητες αναμενόμενες. Εγώ θα επιμείνω Steve άφησε ξανά και πούλα μας άφθονο μούσι – οι παλιοί θα σε λατρέψουμε και τα χιπστερόνια θα βαρέσουν προσοχές.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Νοεμβρίου 2015 από την Odeon

Είναι χοντρά – τα μπούτια του Ρουβά;

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

"A Buddie Movie Without the Buddies"...

Σεβαλιέ είναι το δαχτυλίδι που φοριέται στο μικρό δάχτυλο του χεριού. Η λέξη σεβαλιέ είναι γαλλική (chevalier) και σημαίνει ιππότης. Όταν στη Γαλλία αποκτούσε κάποιος το αξίωμα του ιππότη, του δινόταν κι ένα δαχτυλίδι που συμβόλιζε το αξίωμα που κατέκτησε και φοριόταν στο μικρό δάχτυλο του χεριού. Ο όρος Chevalier προέρχεται από τα «Παλιά» Γαλλικά, από τη μεσαιωνική λατινική λέξη caballārius, που σημαίνει άνθρωπος των αλόγων ή πιο απλά ιππότης! Η ίδια λέξη στα αγγλικά απαντάται ως cavalier και στα ισπανικά ως cavaleros. Μια χαρά ενημερωτική εισαγωγή, έτσι;

Την ταινία της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη την παρακολουθήσαμε στο πρόσφατο 56ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, όπου έλαβε μέρος ως Ειδική Προβολή στο τμήμα των Ελληνικών Ταινιών. Μάλιστα, τιμήθηκε και με το αντίστοιχο βραβείο κοινού.

Το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ήταν το 11ο στη σειρά στο οποίο συμμετείχε ανά τον κόσμο, μετά από εκείνα (μεταξύ των άλλων) του Λοκάρνο, του Αμβούργου, του Σαράγιεβο και του Λονδίνου (το BFI) - στο τελευταίο τιμήθηκε με το βραβείο καλύτερης ταινίας στο διαγωνιστικό τμήμα. Και από τη στιγμή που το σήμα της Match Factory κυριαρχεί στους τίτλους της αρχής, η ταινία - πέρα από τη χώρα μας και στα φεστιβάλ που έλαβε μέρος - θα έχει εμπορική διανομή και στο εξωτερικό. Σε μια χρονιά που οι ελληνικές ταινίες έχουν γενικώς ανεβασμένο επίπεδο, τούτη εδώ ξεχωρίζει για παραπάνω από έναν λόγους...

Η υπόθεση: Χειμώνας. Έξι άντρες βρίσκονται σε ρώτα επιστροφης μετά από χειμερινή εκδρομή ψαρέματος σ’ ένα πολυτελές γιοτ. Όταν μια μηχανική βλάβη τους εγκλωβίζει στο σκάφος, κάπου στον Σαρωνικό, κοντά σε ένα ανολοκλήρωτο ξενοδοχείο, ψάχνουν τρόπο να σκοτώσουν την ώρα τους μέχρι να αποκατασταθεί το πρόβλημα. Εντέλει, συμφωνούν όλοι να συμμετάσχουν σε ένα αυτοσχέδιο παιχνίδι που ονομάζεται «Chevalier». Κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού οι πάντες θα βαθμολογούν τους πάντες. Θα γίνονται συγκρίσεις. Θα γίνονται μετρήσεις. Και στο τέλος ο νικητής θα κερδίσει ένα δαχτυλίδι chevalier και θα αναδειχθεί ο «καλύτερος γενικώς». Το παιχνίδι είναι διασκεδαστικό είναι όμως και βαθιά ανταγωνιστικό. Κανείς δεν θα κατέβει από το σκάφος αν δεν ανακηρυχτεί ο νικητής.

Η άποψή μας: Είμαστε από εκείνους που δεν ενθουσιάστηκαν (για να μην γράψουμε κάτι περισσότερο γαργαλιστικό) από τη βραβευμένη στη Βενετία προηγούμενη ταινία της Τσαγγάρη, το Attenberg. Οπότε προσεγγίσαμε τούτη την ταινία με μια επιφύλαξη. Ευτυχώς, διαψευστήκαμε: τούτη η ταινία είναι σπουδαία! Και ως κωμωδία να την πάρει κανείς, καλά θα περάσει. Κι αν θέλει να την ψάξει σε βαθύτερα επίπεδα δεν θα μείνει ανικανοποίητος. Η βασική σεναριακή ιδέα είναι λίγων μόλις γραμμών: οι σχέσεις των ανδρών είναι ένα παιχνίδι. Οι άντρες είναι ανταγωνιστικοί. Κανένας δεν θέλει να χάσει στο παιχνίδι. Όλοι θέλουν να βγουν νικητές. Προπονούνται γι' αυτό. Χρησιμοποιούν τις γνώσεις τους γι' αυτό. Λένε ψέματα γι' αυτό. Ματώνουν γι' αυτό.

Το σενάριο που συνέγραψαν η Τσαγγάρη μαζί με τον Έλληνα Τσάρλι Κάουφμαν, Ευθύμη Φιλίππου, θα μπορούσε να γίνει ένα πρώτης τάξεων θεατρικό. Η Τσαγγάρη, όμως, κάνει μια εντελώς κινηματογραφική ταινία κρύβοντας τα θεατρικά πατήματα του σεναρίου. Και το κάνει αυτό τόσο έχοντας βελτιωθεί η ίδια ως κινηματογραφίστρια όσο - κυρίως - εκμαιεύοντας κινηματογραφικές ερμηνείες από το σύνολο του καστ της. Και ναι, δεν με ενδιαφέρει πόσες δεκάδες λήψεις χρειάστηκαν ενδεχομένως για να πει ο σταρ της ταινίας, ο Σάκης Ρουβάς, τα λόγια του, αλλά τις λέει σωστά κι έχοντας τη σωστή έκφραση στο πρόσωπο, το σωστό βλέμμα, τη σωστή στάση σώματος. Μεγάλη χαρά να βλέπεις τον Γιώργο Κέντρο ξανά σε κινηματογραφική ταινία, ο Μουρίκης είναι σταθερή αξία, ο Πυρπασόπουλος το ίδιο, ο Πάνος Κορώνης επίσης (είχαν παίξει το ανδρόγυνο με την Τσαγγάρη στο Before Midnight (Πριν τα μεσάνυχτα) του Linklater μα εκείνος που κλέβει την παράσταση με άνεση είναι ο Μάκης Παπαδημητρίου.

Αν δεν πιστέψεις τους ηθοποιούς δεν μπορείς να πιστέψεις την ταινία, κι εδώ τους ηθοποιούς τους πιστεύεις. Τώρα, σε ότι αφορά την επανάληψη: κάποιος θα μπορούσε να πει πως από ένα σημείο και μετά παρακολουθούμε παραλλαγές στο ίδιο θέμα. Επεισόδια ανταγωνισμών στο επίπεδο ανεκδότων. Κι όμως, δεν είναι έτσι. Γιατί ο Φιλίππου κάθε φορά πάει κι ένα βήμα παραπάνω. Κι εν πάση περιπτώσει κάθε φορά που ένας νέος αγώνας εμφανίζεται, μια καινούργια δοκιμασία τίθεται σε ισχύ, μια ακόμα σύγκριση, υπάρχει παράλληλα και κλιμάκωση των δρώμενων. Οι άντρες από αρχαιοτάτων χρόνων τσεκάρουν μεταξύ τους «ποιος την έχει πιο μεγάλη». Έτσι, για την πλάκα. Έτσι, για την κυριαρχία. Και οι άνθρωποι κατ' επέκταση, γιατί μας αρέσουν οι επεκτάσεις. Και οι προεκτάσεις. Η άρχουσα τάξη θα παίξει το παιχνίδι, φιλίες θα ακυρωθούν, αλήθειες θα ξεστομιστούν, ποταπά μέσα θα χρησιμοποιηθούν αλλά από τη στιγμή που θα στεφθεί ο νικητής (πολύ έξυπνα η Τσαγγάρη δεν μας αποκαλύπτει τον νικητή - εξάλλου δεν έχει σημασία, σωστά;) η ζωή θα συνεχιστεί και τα μέλη της άρχουσας τάξης θα συνεχίσουν να είναι συνολικά κυρίαρχα. Την ίδια ώρα, τα χαμηλότερα στρώματα, ο μάγειρας, ο θαλαμηπόλος, θα αντιγράψουν τα παιχνίδια των αφεντικών τους. Και θα φαγωθούν μεταξύ τους, με έπαθλο όχι ένα δαχτυλίδι chevalier αλλά να παραμείνουν για πάντα στη θέση τους, δούλοι.

Εντάξει, το χόντρυνα και είπαμε, η ταινία προσφέρει άφθονο γέλιο. Από την αφίσα με το τιμόνι του γιοτ που είναι φτιαγμένο από πέη, μέχρι τη σκηνή πριν ξεκινήσει το παιχνίδι chevalier, με τον ανανά (που θα μπορούσε κανείς με ζωηρή φαντασία να το συγκρίνει με τη σκηνή με τον Mr. Pink από το «Reservoir Dogs») έως την πιο τρελή τελετή αδελφοποίησης με αίμα που έχετε παρακολουθήσει ποτέ, τούτη η ταινία είναι – το επαναλαμβάνουμε – απολαυστική. Τούτη λοιπόν είναι μία από τις καλύτερες ελληνικές ταινίες της χρονιάς. Το θέμα είναι το εξής: θα τσιμπήσουν το δόλωμα οι ρουβίτσες να πάνε να δουν την ταινία στο σινεμά; (στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης έγινε χαμός με τον Sakis - κάτι μας λέει αυτό!). Κι αν τσιμπήσουν, ευνοώντας την εμπορική προοπτική της ταινίας, πόσο weird θα τους φανεί το όλο σκηνικό; Θα απογοητευτούν; Ή θα το ευχαριστηθούν; Ελπίζουμε να συμβεί το δεύτερο.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Νοεμβρίου 2015 από την Feelgood Entertainment

του Ramin Bahrani. Με τους Andrew Garfield, Michael Shannon, Laura Dern, Noah Lomax, Tim Guinee, Cynthia Santiago, Manu Narayan, Cullen Moss

Στο Δρόμο...

του zerVo (@moviesltd)

Για όποιον ενδεχόμενα δεν γνωρίζει τι μπορεί να σημαίνει έξωση και κατοπινός πλειστηριασμός πρώτης κατοικίας, μέτρο που πρωτοφανερώθηκε στον τόπο μας προσφάτως από την πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση μας, υπάρχει μια ταινία που θα του λύσει την οποιαδήποτε απορία. Μια αμερικάνικη - φυσικά, αφού όλα αυτού του είδους τα αντικοινωνικά εφευρήματα, έχουν εκείνον τον τόπο για αφετηρία - δημιουργία, που σαν σε τύπο ντοκιμαντέρ ξεδιπλώνει στις εικόνες της μερικά παραδείγματα της πραγματικής έννοιας σε πετάω στον δρόμο. Και που δυστυχώς, εκείνος που έχει εδώ το πάνω χέρι, με την κάλυψη του Νόμου βεβαίως, δεν είναι ένας απαιτητικός ιδιοκτήτης, ο οποίος ενδεχόμενα σε κάποια στιγμή να λυγίσει δείχνοντας πρόσωπο οίκτου, αλλά οι αχόρταγες τράπεζες και οι μεσίτες αρπαχτικά, που μπροστά στο κέρδος, δεν έχουν ούτε Ιερό, ούτε Όσιο να υπολογίσουν.

Απλήρωτος για εβδομάδες από τα αφεντικά του, που σχεδόν έχουν χρεοκοπήσει, ο οικοδόμος Ντένις Νας, θα βρεθεί μπροστά στο φάσμα της απόγνωσης, καθώς το δικαστήριο θα αποφανθεί εναντίον του και θα του δώσει προθεσμία τριάντα μόλις ημερών να αδειάσει το σπίτι που κατοικεί μαζί με την μητέρα και τον ανήλικο γιο του, εφόσον δεν έχει την δυνατότητα να καλύψει τις απαιτήσεις της τράπεζας. Στην χαραυγή της αποφράδας ημέρας, την πόρτα του θα κτυπήσουν οι αστυνομικοί που συνοδεύουν τον μεγαλομεσίτη Ρικ Κάρβερ, ο οποίος έχει αναλάβει την διαδικασία των εξώσεων, δίχως να δίνει το παραμικρό χρονικό περιθώριο αντίδρασης, στους φουκαράδες που μόλις έχουν απολέσει κόπους ετών. Απελπισμένοι και χωρίς να έχουν μπίρα στον ήλιο οι τρεις ξεσπιτωμένοι θα εγκατασταθούν πρόχειρα σε μοτέλ, λύση που για πολλούς ομοιοπαθείς της γειτονιάς έχει εξελιχθεί σε χρόνια.

Ελπίζοντας πως κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί στον ίδιο, ο πανέτοιμος να κάνει την οποιαδήποτε εργασία Ντένις, θα αναζητήσει δουλειά και το διάβα της μοίρας θα τον οδηγήσει και πάλι μπροστά στον καρχαρία Κάρβερ. Που όχι απλά θα τον προσλάβει να φέρει εις πέρας τις παράνομες αγγαρείες του, αλλά σύντομα θα του δώσει και επιπλέον αρμοδιότητες, χρήζοντας τον ως εκείνον που θα ξεσπιτώνει τους άμοιρους φτωχούς, που η ανέχεια τους έχει αναγκάσει να μην έχουν να ξεπληρώσουν τους τοκογλύφους. Επάγγελμα αποδοτικότατο για τον μέχρι πρότινος κατατρεγμένο νέο, που σύντομα θα δει την τσέπη να γεμίζει χρήμα, σχετικά εύκολα και άκοπα, όχι όμως και δίχως πόνο ψυχής στο αντίκρυ όλων εκείνων που με ένα νομότυπο χαρτί στο χέρι, έστειλε στους πέντε δρόμους.

Κινηματογράφηση των ημερών της ανέχειας, που βιώνει στην καθημερινότητα της η ταλαιπωρημένη οικονομικά υπερδύναμη, από την στιγμή που η ύφεση σάρωσε σαν τσουνάμι το υποτιθέμενα ακλόνητο και καμαρωτό καπιταλιστικό της σύστημα. Δεν απαιτείται από κανένα introduction να αναφέρει πουθενά πως όλα όσα αφηγείται το 99 Homes, είναι βασισμένα σε πραγματικές ιστορίες, εφόσον κάτι τέτοιο είναι όχι απλά βέβαιο, αλλά πασιφανές. Φροντίζει άλλωστε να το υπερτονίσει με μια υπέρμετρα ρεαλιστική απλότητα στο φιλμάρισμα του, ο εμπνευσμένος σκηνοθέτης Ramin Bahrani, μέσα από σπαραξικάρδια πλάνα που βουρκώνουν την ματιά, όπου οι (σίγουρα ερασιτέχνες ερμηνευτές που τους υποδύονται με απόλυτη αληθινότητα) κακόμοιροι δεν προλαβαίνουν κιχ να βγάλουν, μπροστά στην ετοιμόλογη ορμή του κόρακα που τους αποσπά μονομιάς το βιος.

Είναι σπάνιες οι φορές που φιλμικά πονήματα κριτικάρουν με τόσο έντονο τρόπο τα κακώς κείμενα και τις πομπές του αντικοινωνικού συστήματος των ΗΠΑ, όπως όμως είναι και ανεξήγητη η αδιαφορία που επιδεικνύει το σινεφίλ κοινό γι αυτά, απορρίπτοντας τα παντελώς, σαν να μην τα ζει, να μην τα βιώνει διαρκώς, σαν να μην επιθυμεί την δημοσιοποίηση και διεθνοποίηση τους. Πιθανόν γιατί αποτελεί την υπέρτατη αιδώ για εκείνους, να θεωρούν εαυτό υπερήφανο για μια χώρα διαβρωμένη σε κάθε τομέα, νομοθετικό, δικαστικό κι εκτελεστικό, που λεπτό με το λεπτό μετατρέπει τους πλούσιους σε μεγιστάνες και τους φτωχούς σε ερείπια. Ο δημιουργός του εξίσου καθηλωτικού Man Push Cart, ξεβρακώνει αυτή την χωρίς την παραμικρή ηθική αναστολή σοσιετέ, που βουλιάζει μέσα στην ίδια της την αναξιοπιστία και τους σαθρούς κανόνες που μόνη της θέσπισε.

Για πες: Σε έναν κινηματογραφικό κόσμο που θα βασίλευε η δικαιοσύνη, αυτός ο απίστευτα εκφραστικός μέσα από το πυρακτωμένο του βλέμμα, Michael Shannon, θα είχε φύγει ήδη σφαίρα για όλες τις πιθανές και απίθανες υποκριτικές υποψηφιότητες των μεγαλοβραβείων. Συνεπικουρούμενος από τον εξαιρετικό πιτσιρικά Andrew Garfield, ο οποίος ευτυχώς τίναξε νωρίς από πάνω του τα μασκαριλίκια του Spider-Man και μας δείχνει τις εκπληκτικές ικανότητες που αρχικά είχε υποσχεθεί στο The Social Network. Εδώ, το άλλο μέρος του δίσκου που περιέχει το The Pursuit Of Happyness, είναι πολύ πιο ευθύβολο σε όσα καυτηριάζει, εξίσου μελαγχολικό μα και επιθετικό, μοιράζοντας αφειδώς γροθιές στο στομάχι και στο φινάλε του δεν εστιάζει στην ευτυχία που ενδέχεται να σκορπίσει η κατάκτηση του αμερικάνικου ονείρου, αλλά στον ξεπεσμό των αξιών που πλέον ταυτοποιεί την Land Of The Free...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Νοεμβρίου 2015 από την Tanweer