Movies Ltd

του Afonso Poyart. Με τους Anthony Hopkins, Colin Farrell, Jeffrey Dean Morgan, Abbie Cornish, Jordan Woods-Robinson, Kenny Johnson, Janine Turner

Άγγελοι Θανάτου

του zerVo (@moviesltd)

Πολλές φορές, λένε, πως οι σημαντικότερες πράξεις αγάπης, είναι και οι δυσκολότερες στην εκτέλεση τους. Πράξεις που προκειμένου να αποδώσουν λατρεία προς το πρόσωπο που θα τις υποδεχτεί, ενδεχόμενα να κρύβουν μέσα τους ανείπωτο πόνο, εξαιτίας μιας μοιραίας απόφασης που πρέπει να παρθεί, λόγω ενός διλήμματος που καλείται να αποφασιστεί, χάρη σε μια κίνηση που δεδομένα στο εφεξής, θα αλλάξει ριζικά την ζωή εκείνου που θα την κατευθύνει. Πράξεις που ενδεχόμενα θα ισορροπήσουν πάνω στην λεπτή κλωστή που χωρίζει θάνατο και επιβίωση, που πιθανόν να ευφράνουν μια ψυχή, μα σίγουρα θα συνθλίψουν κάποια άλλη, κατά βάση εκείνου που θα φορέσει το ντύμα του Θεού, κοντράροντας τον Πλάστη στα ίσα, για τις πολλές κατάφορες αδικίες που μοιράζει στα δημιουργήματα του.

Το τρίτο, σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, φονικό περιστατικό, με ακριβώς πανομοιότυπο τρόπο, θα πείσει τις διωκτικές αρχές της Ατλάντα, πως βρίσκονται μπροστά σε μια αιματηρή υπόθεση κατά συρροήν δολοφόνου. Καθώς τα ευρήματα για την ταυτότητα του δράστη είναι σχεδόν μηδενικά, ο πράκτορας του FBI Τζο Μέριγουέδερ, θα ζητήσει την αρωγή του παλιού στενού του συνεργάτη και φίλου, Δόκτορα Τζον Κλάνσυ, ενός βετεράνου ψυχιάτρου που διαθέτει μεταφυσικές ικανότητες, χάρη στην ιδιαίτερη αντίληψη αλλά και την ικανότητα του να προβλέπει τις θα συμβεί στο μέλλον. Η αρχική αντίδραση του γιατρού, θα είναι αρνητική, έχοντας εθελοντικά αποσυρθεί στην φάρμα του, αμέσως μετά τον χαμό της λατρεμένης του θυγατέρας, μετά από διετή πάλη με την επάρατη νόσο.

Το ύφος της υπόθεσης όμως και ο τρόπος δράσης του σίριαλ κίλλερ, θα εξάψουν την περιέργεια του ιατρού / μέντιουμ, με συνέπεια να απαντήσει θετικά στον παλιόφιλο του και να ενταχθεί στην ομάδα του, μαζί με την όμορφη, πλην απόμακρη, απότομη και αγέλαστη πράκτορα Κάουλς, που δεν θα δείξει συμπάθεια προς το πρόσωπο του. Καθώς οι φόνοι θα συνεχιστούν, όμως κι ενώ ο Κλάνσυ θα δείχνει διαρκώς στοιχεία των μαντικών ικανοτήτων του, άπαντες θα αντιληφθούν πως ο φονιάς βρίσκεται πολύ κοντά τους, τους παρακολουθεί, παίζει μαζί τους, ευρισκόμενος πάντοτε ένα βήμα μπροστά από εκείνους...

Πανεύκολα λοιπόν μπορεί να κατανοήσει ο θεατής πως βρισκόμαστε μπροστά σε μια συνάντηση κορυφής πνευματιστών, που ο ένας όμως υπερέχει σαφέστατα του άλλου, πρωτίστως από άποψη ισχύος, ακολούθως λόγω της δυνατότητας του αιφνιδιασμού. Κι αυτός δυστυχώς για την καλή αστυνομία δεν είναι ο ηθικός γεράκος, που σπαράζει για την απώλεια της κόρης, αλλά ο ανήθικος μακελάρης, που δολοφονεί τα θύματα του, χωρίς εκείνα να νιώσουν τον παραμικρό πόνο. Σε αυτό ακριβώς το σημείο πέφτει στο τραπέζι λοιπόν το ζήτημα Αρχής που θέτει στο ενδιαφέρον, ενός πρώτου ημιχρόνου αστυνομικού κι ενός δεύτερου πιο υπαρξιακού, θρίλερ του ο Alfonso Poyart. Ο Βραζιλιάνος σκηνοθέτης στην παρθενική αγγλόφωνη δουλειά του, δείχνει αξιοσημείωτες ικανότητες στο κτίσιμο ατμόσφαιρας σασπένς, κύρια λόγω του κοφτού μοντάζ θολών εικόνων ασύμμετρης χρονικής τροχιάς, που παραπέμπουν άμεσα σε ύφος Fincher, που όμως περιβάλλει ένα σενάριο γεμάτο κενά και απορίες, που χρειάζεται πολλή θέληση από τον θεατή για να αποδεχτεί έστω ένα μέρος της ίντριγκας του.

Με σαφώς ποιοτικότερο μέρος εκείνο της έρευνας, το Solace, που φυσικά δεν μεταφράζεται σε Χάρισμα, όπως διατείνεται η διανομή, αλλά στην πολύ πιο ρεαλιστική για την έκβαση του έργου έννοια της παρηγοριάς, χάρη στο ταχύτατο τέμπο που βυθίζει σταθερά ο κοινό του στην αίσθηση του μυστηρίου, ακόμη και με τρύπες στην αφήγηση, κρατάει την ματιά στο εκράν χωρίς ποτέ να την βαραίνει. Η β΄πράξη όμως, μοιάζει σαν να έχει στηθεί πρόχειρα και στο πόδι, παρότι εκεί θα χρειαζόταν πολύ μεγαλύτερη προσοχή και σεβασμός στην προβολή εκείνων των πράξεων, που μπορεί να διαθέτουν ανθρώπινο και ανακουφιστικό κίνητρο, έχουν όμως διχάσει τις κοινωνίες, για το αν πρέπει ή όχι να εκτελούνται.

Κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας, ο Δόκτορας Μάντης, είναι και το δυνατότερο στοιχείο του σκριπτ, εφόσον από ένα σημείο και μετά γίνεται αντιληπτό πως δεν υπάρχει ουδέν κρυπτόν υπό της θωριάς του. Έναν ιδιαίτερο και ξεχωριστό μελετητή της ψυχής, με την πλευρά των καλώς επί της παρούσης, που αποδίδει για ακόμη μια φορά με την γνώριμη μέθοδο του σοφού μέντορα ο Σερ Anthony Hopkins, 24 ολόκληρα χρόνια μετά τον θρίαμβο των Αμνών. Ο Βρετανός πραγματικά διαθέτει κάποιες πολύ καλές στιγμές, ειδικά όταν παίρνει το σοβαρό, εκρηκτικό του ύφος, όπως στο πλάνο, παλιά μου τέχνη κόσκινο, που σμπαραλιάζει ολάκερο το είναι μιας άμαθης πλην φιλόδοξης απόφοιτου του Λάνγκλευ (αν με πιανς...) Την οποία αποδίδει η Αυστραλιανή κόπια της Charlize, Abbie Cornish, όχι με καμιά ιδιαίτερη δυσκολία, όπως δύσκολο δεν είναι και το έργο του συνήθως σκληροτράχηλου, όχι όμως κι εδώ μέχρι τέλους, Bardem των φτωχών, Jeffrey Dean Morgan.

Για πες: Τι σου μένει ως απορία λοιπόν? Μα και βέβαια πως κάπου στο καστ έχεις αναγνώσει το όνομα του Colin Farrell και ακόμη δεν έχεις κατανοήσει ποιον ακριβώς ρόλο στην διανομή κρατά. Ο εκφραστικός Ιρλανδός όταν καλείται να αποδώσει ρόλους παρανόιντ είναι μέχρι απίθανο να μην φέρει εις πέρας την αποστολή του. Το έχει το κόλπο, πάει και τέρμα. Το άδικο γι αυτόν είναι πως εισβάλλει στην ταινία την στιγμή που τα πάντα δυσκολεύουν, όταν το αστυνομικό genre έχει παραδώσει την σκυτάλη σε ένα απροσδόκητο μιξάζ θρησκευτικό-σοσιάλ και η δουλειά του δεν είναι να κρατήσει εκείνος τα γκέμια, αλλά να βοηθήσει στην πιο ομαλή έξοδο στο ταπί. Τα γόνατα λυγίσαν όμως, υπήρξε και παραπάτημα, οπότε όσο αξιοπρεπής κι αν ήταν η γυμναστική επίδειξη, το φινάλε δεν άφησε και την πιο θετική των γεύσεων...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Σεπτεμβρίου 2015 από την Seven / Spentzos

“For Every Smile, A Tear” – Walt Disney

του gaRis (@takisgaris)

It’s Father’s Day τώρα δα που τα δάχτυλα μουτζαλώνουν τον κειμενικό προσέσορα. Επιστροφή από τον ζωολογικό κήπο, όπου μαζί με την σχεδόν 8χρονη μοναχοκόρη μου περάσαμε δυο φουλαριστές ώρες φυσικής ξεγνοιασιάς στη μαγεία της φυλακισμένης άγριας φύσης. Έχουμε ένα 24ωρο μετά τη θέαση του Inside Out, αυτής της Pixar no15 μεγαλομήκους πανδαισίας και το μυαλό δεν έχει σταματήσει να δακρύζει χαρά και να δολώνει καλάμια αλίευσης μνήμης και ευωχίας, παιδικού σπαραγμού και νηπιακής φαντασμαγορίας. O Carl Jung καταθέτει πως δε νοείται μια χαρούμενη ζήση χωρίς μια μεζούρα σκότους, καθώς η λέξη ευτυχής θα έχανε το νόημά της αν δεν εξισορροπείτο από τη Λύπη. Είναι πολύ καλύτερο να αποδεχόμαστε τα πράγματα όπως έρχονται με υπομονή και ισόποση θετική προδιάθεση. Και τον κλείνω με το ακόλουθο κλασικό του και μεγαλειώδες: Η ενόραση ξεκαθαρίζει μόνο όταν ατενίζεις ευθυτενώς την ίδια σου την καρδιά. Όποιος κοιτάζει εκτός, ονειρεύεται. Όποιος κοιτάζει εντός του, αφυπνίζεται.

Εδώ πατά η Pixar. Το εσχάτως υιοθετημένο τέκνο της Disney, το ταπεινό εργαστήρι ουρανομήκους ευθυβολίας στην εκσκαφή των θεμελιωδών στοιχείων της ανθρωπιάς μας. Κοιτάς το βιογραφικό του συνονόματου Pete Docter και αλληθωρίζεις. Ο σκηνοθέτης του εξαιρετικού Monsters INC και του αριστουργηματικού (ανεξαρτήτως κινηματογραφικών καταχωρίσεων) UP! και η γραφίδα πίσω από το θρυλικό Toy Story και το μνημειώδες Wall-E. Η σύλληψη εδώ ανατριχιαστικά απλή. Ένα 11χρονο μοναχοκόριτσο αφήνει τη Μινεσότα για να πάει με τσι γονιοί στο Σαν Φρανσίσκο. Τι συμβαίνει μέσα του; Που σκάνε οι μπίλιες (στην κυριολεξία) μέσα στην τρικυμισμένη προεφηβική ψυχούλα; Με οδηγό πέντε βασικά cineσθήματα, Χαρά - Λύπη - Φόβο - Θυμό - Αηδία και βάρκα τα οργανωμένα βασίλεια κάθε λογής Μνήμης - Εμπειρίας η ταινία σε παίρνει από το χεράκι και σε…κοίτα: Πως ο κορκόδειλας πιάνει στις σιαγόνες του το θύμα και του δίνει το τράνταγμα που το σπαραλιάζει με μια εναέρια τούμπα; Έτσι μπράβο. ΔΕΝ υπάρχει κακός εδώ. ΔΕΝ υπάρχουν δοξολογίες διαβητοσακχαρωδών χαρμόσυνων καταλήξεων. Ο γοητευτικότερος, συγκλονιστικότερος χαρακτήρας, ξεπερνώντας τη μέστηνκαλήχαρά Amy Poehler (Joy) είναι η Λύπη (με την αποκάλυψη Phyllis Smith του The Office) γιατί είναι το μέτρο της αγωνιώδους ευτυχίας. Η αμφιβολία που ασφαλτοστρώνει την Πίστη.

Το ινσέψιο είναι μακεταρισμένο από τη Χιονάτη και τους Επτά Νάνους (1937) και δανείζεται από το άγνωστο στους πολλούς τηλεοπτικό Herman’s Head (1991-94) την ιδέα για τη διαπάλη των cineσθημάτων στο πιο ώριμό του ηλικιακά. Το animation είναι κάντυ οφθαλμών ενώ η μουσική του βέτεραν Michael Giacchino (οσκαρούχου για το Up) σφίγγει την καρδιά αρμέγοντας δάκρυα αγαλλίασης. Το Inside Out δεν είναι απλά η ολική επαναφορά της Pixar στην πρωτοκαθεδρία της παγκόσμιας κινηματογραφικής παραγωγής. Είναι η φλόγα που σκορπίζει το κάμα στην πυριτιδαποθήκη της πιο αγνής μας εσώτερης γωνίτσας, εκεί που μια μικρή, να, σα την Τινούλα μου (καλή της ώρα που θα το διαβάσει αυτό κάποτε μια μέρα σα τη σμερνή) φωνάζει από τα άγια σώψυχα (όπως τα crazy end credits της ταινίας): KIDS.DON’T. GROW UP. EVER.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Σεπτεμβρίου 2015 από την Feelgood Entertainment

του Max Joseph. Με τους Zac Efron, Emily Ratajkowski, Shiloh Fernandez, Alex Shaffer, Jonny Weston, Wes Bentley

Με κολλημένο pitch control...

του zerVo (@moviesltd)

Πόσο έχει αλλάξει τελικά σε βάθος χρόνου αυτό το επάγγελμα / χόμπι / ιδιότητα? Από το τότε μέχρι το τώρα, τα μόνα κοινά στοιχεία του είναι η αφετηρία και το κίνητρο, που δεν είναι άλλα από την αγάπη για την μουσική και ο σκοπός, που φυσικά είναι η διασκέδαση του κόσμου. Μια φορά κι έναν καιρό ο DJ, είχε σαν στόχο μετά από πολλή προπόνηση να πετύχει την αρμονικότερη μίξη των κτύπων της μελωδίας, που θα οδηγούσε τους καθιστούς θαμώνες της Disco στην πίστα, είχε μια κάποια αναγνωρισιμότητα από το κοινό του, ήταν όμως και προσβάσιμος στον καθένα που θα του ζητούσε να παίξει κάποια στιγμή το αγαπημένο του τραγούδι. Στις μέρες μας ο Disc Jockey είναι ένας σούπερ αστέρας, ακριβοθώρητος και τοποθετημένος στο ψηλότερο σημείο της αλάνας σαν Θεός, που παίζει για εκατονταπλάσιο κόσμο από ότι κάποτε ο Leo στην Station One και για αναλογικά πιο φουσκωμένο μεροκάματο. Δεν είναι τυχαίο που τόσοι πολλοί φιλόδοξοι μπόμπιρες, λοιπόν, σκίζονται να πάρουν θέση στα decks, ακολουθώντας τα βήματα των καλοπληρωμένων και δοξασμένων ινδαλμάτων τους!

Ξεκινώντας από τα φτωχικά προάστια του Λος Άντζελες, η τετραμελής ομάδα των κολλητών φίλων, οραματίζεται κάποια στιγμή να πιάσει την καλή και να φτάσει μέχρι την λαμπερή γειτονιά των αστεριών στο Χόλιγουντ. Πιο φιλόδοξος μα και πιο ταλαντούχος μεταξύ τους, ο wanabe σπουδαίος DJ, Κόουλ Κάρτερ, που προς το παρόν όμως, προερχόμενος από εργατική φαμίλια, αναγκάζεται να κάνεις διάφορες άλλες δουλίτσες, προκειμένου να βγάλει τα προς το ζην. Η στιγμή που θα αλλάξει ολοκληρωτικά την ζωή του, θα είναι εκείνη της γνωριμίας του με τον πάλαι ποτέ σπουδαίο πάνω από τις κονσόλες και νυν κυνηγό ταλέντων Τζειμς Ριντ, που θα τον πάρει υπό την προστασία του, δείχνοντας του τα μυστικά του επαγγέλματος και δίνοντας του την υπόσχεση πως κάποια στιγμή θα τον φτάσει ψηλά...

Όπως γίνεται συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις σχέσεων μέντορα / μαθητευόμενου - για έναν πολύ παράξενο λόγο μου ήλθε στο μυαλό εκείνη η προ δεκαετιών του Tom Cruise με τον Brian Brown στο Cocktail, εποχή που οι πιτσιρικάδες είχαν άλλο ντριμ, να σταθούν πίσω από την μπάρα - θα εμφανιστεί ο καταλύτης που θα προκαλέσει την ρήξη και που φυσικά έχει θηλυκή και μάλιστα πολύ προκλητική, μέσα στα α-σούτιενα ραντάκια της Miss Blurred Lines, όψη. Το κορίτσι του δασκάλου - προστάτη - μάνατζερ θα κάνει παιχνίδι και με τον μικρό, οπότε η εμπιστοσύνη των δύο αντρών πηγαίνει περίπατο, μαζί με τις προσδοκίες του πιτσιρικά για επίτευξη των στόχων του.

Φυσικά πρόκειται για την πολλοστή περίπτωση προσέγγισης του Αμερικάνικου ονείρου, σε ένα φιλμ που επιδιώκει να δείξει πολύ πιο προχωρημένο στην σκηνοθετική του υφή, από όσο στην πραγματικότητα είναι. Η κλαμπάτη αισθητική του ανερχόμενου ντιρέκτορα Max Joseph, τονισμένη από τα διαρκή μπιτ που βαράνε στο φόντο, ακολουθεί πιστά τις προσταγές της νέας καλιφορνέζικης φιλμικής σκηνής, που μάλλον δεν έχει ιδιαίτερη πέραση στο ευρωπαϊκό σινεφίλ κοινό. Κιτρινισμένες αποχρώσεις, ηλιόλουστες μα σαν ξεθωριασμένες, όπως τις ζωγράφισε πρώτη η θυγατέρα Coppola στις δικές της αναζητήσεις στην Πόλη των Αγγέλων, συνδυάζονται με την φόρμα των παραγωγών James Franco, ιδιαίτερα των Palo Alto και Spring Breakers (κυρίως) που πέρασαν, μερικοί αναίτια τις αποθέωσαν, αλλά δεν ακούμπησαν.

Φυσικά και υπάρχουν θετικά στοιχεία στην δημιουργική ματιά του Joseph, ειδικά όταν επιχειρεί να ντυθεί εναλλακτικός Linklater, δίνοντας μαρκαδορίστικη όψη στους μπαφ-ιασμένους ήρωες του εν είδει Waking Life. Οι χαρακτήρες του όμως, ειδικά οι δευτερεύοντες, όπως οι αόρατοι της κομπανίας του DJ, εκείνοι που ανταποκρίνονται πιότερο στον ρεαλισμό, είναι χάρτινοι και επίπεδοι και δεν βοηθούν στο περιτύλιγμα του βασικού στόρι. Το οποίο αδυνατίζει εμφανώς στην πορεία, επαναλαμβάνεται σαν λούπα του ενός και μοναδικού κομματιού που συνήθως γεμίζει το τρίωρο παίξιμο ενός καλλιτέχνη των ντίτζιταλ πικάπ και σταδιακά χάνει μπιτς ανά λεπτό, οδηγούμενο από την φρενίτιδα του ηλεκτρονικού τέκνο, σχεδόν στην άπνοια του χασμουρητικού σλόου...

Για πες: Είναι υποτιμημένος ηθοποιός ο Zac Efron, καθώς στην μικρή μέχρι τώρα πρωταγωνιστική του πορεία, έχει επιδείξει ένα κάποιο τάλαντο και δραματικό και κωμικό και μουσικοχορευτικό. Το άδικο γι αυτόν συνεχίζεται εδώ, όχι διότι το We Are Your Friends, με τον λανθασμένο τίτλο, δεν είναι αντάξιο του λέβελ του - ερμηνείας που σημειωτέον τονίζεται υποστηρικτικά και από μια εξαιρετική επανεμφάνιση του Wes Bentley - μα επειδή καταγραφόμενο ως μια από τις μεγαλύτερες εμπορικές φλόπες στην ιστορία του US Box Office, θα σημάνει ένα σκουριασμένο κρικάκι στην καριέρα του 27χρονου...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Σεπτεμβρίου 2015 από την Odeon

του Camille Delamarre. Με τους Ed Skrein, Ray Stevenson, Loan Chabanol, Gabriella Wright, Tatjana Pajković, Wenxia Yu, Radivoje Bukvić, Lenn Kudrjawizki, Anatole Taubman, Noémie Lenoir

Audi με Zastava μοτέρ...

του zerVo (@moviesltd)

Είναι ο τίτλος, που με έναν (τριπλό) σμπάρο, πέτυχε αντίστοιχη τριπλή διάνα, κατά την διάρκεια της πρώτης, εξάχρονης διαδρομής του στα εκράν. Πρωτίστως γιατί ουσιαστικά έδειξε με την σαρωτική του επιτυχία στα γκισέ, τον ορθάνοικτο εμπορικό δρόμο που θα έπρεπε να ακολουθήσει το καμάρι του Besson, Europacorp, στο κτίσιμο περιπετειών δράσης, χολιγουντιανής φιλοσοφίας, ασιανής αισθητικής και ευρωπαϊκού παρφάμ. Ακολούθως διότι κατέστησε σε διεθνή αστέρα κορυφαίου βεληνεκούς, τον Jason Statham, που ως τότε βολόδερνε στα φόντα των προχώ φιλμακίων του Ritchie. Και τέλος εφόσον συνέστησε στον κόσμο τα σκηνοθετικά ονόματα των Louis Letterier (κυρίως) και Olivier Megaton, που πλέον ακολουθούν καριέρα άλλου, πολύ υψηλότερου λέβελ. Βαριά η κληρονομιά για τον καινούργιο Transporter, που θα έπρεπε να ρι-φουλάρει το τεπόζιτο με βενζίνη πολύ υψηλών οκτανίων για να αγγίξει αν όχι εφάμιλλες, έστω κοντινές ταχύτητες...

Δουλειά του πρώην καλά εκπαιδευμένου και μπαρουτοκαπνισμένου πεζοναύτη, Φρανκ Μάρτιν, είναι να μεταφέρει με ασφάλεια "πακέτα" στον τόπο προορισμού που του ορίζεται και χωρίς να κάνει περιττές ερωτήσεις για το τι περιλαμβάνουν ή τι καπνό φουμάρουν. Το τελευταίο αγώι που θα αναλάβει να πραγματοποιήσει όμως, θα τον καταστήσει, εντελώς απροσδόκητα, συνεργό μιας τετραμελούς γυναικείας σπείρας, που θα ληστέψει με ευρηματικό τρόπο, τα ταμεία μιας τράπεζας της Κυανής Ακτής. Προς μεγάλη του έκπληξη κι ενώ θα φέρει εις πέρας την αποστολή του, δεν θα έχει την δυνατότητα να πάρει τον δρόμο του, αφού το κουαρτέτο, έχει πιάσει όμηρο τον μπον βιβέρ πατέρα του, ζητώντας την βοήθεια του, ώστε να πετύχει έναν σκοπό, πολύ μεγαλύτερο από εκείνον που αρχικά διαφαινόταν...

Που δεν είναι άλλος από το να πάρουν εκδίκηση από τον μοχθηρό και απάνθρωπο Ρώσο προαγωγό τους, που από παιδική ηλικία τις έριξε στην πορνεία, καταστρέφοντας συνάμα την παιδική τους αθωότητα και το μέλλον τους, πετώντας τις στο βούρκο. Μια πληρωμένη όσο και ριψοκίνδυνη απάντηση που θα του δώσουν, αδειάζοντας τον λογαριασμό του από τα βρώμικα εκατομμύρια που έχει κονομήσει με παράνομες μεθόδους και η οποία για να έχει επιτυχή έκβαση, απαιτεί τις γνώσεις και την πείρα του Τρανσπόρτερ στις κόντρες με τον υπόκοσμο.

Μπορεί γενικότερα οι πιο πρόσφατες παραγωγές που υπογράφει ο φοβερός και τρομερός Luc να διακρίνονται για την προσχηματική θεματική τους βάση, εδώ όμως η έμπνευση του επιτελείου του, παραμένει σε όλο το 90λεπτο σε πολύ ρηχά επίπεδα. Τόσο στην ανάπτυξη του σπινθήρα και στην έκπληξη (?) που αποκαλύπτεται μόλις τα πολυεθνικά κορίτσια βγάζουν τις ξανθιές τους περούκες, όσο κατά βάση στο ζωγράφισμα των σεκάνς αδρεναλίνης, που και λίγες είναι αναλογικά, μα και υστερούν θεαματικά σε χορογραφία και εκτέλεση. Πέραν της ληστείας, δηλαδή, μια περιορισμένων δυνατοτήτων σεκάνς στο αεροδρόμιο, που πρέπει να είχαμε ξαναδεί προ πολλών δεκαετιών σε φιλμάκι του Seagal και ένα πεντάλεπτο στενόχωρο μπουνίδι μεταξύ φοριαμών, εκεί που ο driver δείχνει τις πραγματικές του ικανότητες στο ξύλο.

Στην ουσία η περισσότερη φαιά ουσία καταναλώθηκε στο πως θα κτιστεί η καινούργια περσόνα του Φρανκ Μάρτιν, που και βέβαια είναι ατσαλάκωτη μέσα στο μαύρο κοστούμι που του δίνει έναν αέρα κοσμοπολίτη και αριστοκράτη, ακόμη κι αν το πρόσωπο του είναι γεμάτο μώλωπες και μελανιές, από το ξύλο που έχει παίξει με τους (αμέτρητους) κτιστούς μπράβους. Χαμηλών τόνων, ευρηματικός και πανέξυπνος, με το βολάν να ορίζει προέκταση των μυωδών του μπράτσων, ο οδηγάρας φυσικά δεν ρωτά, πλαγίως όμως πληροφορείται για το τι ακριβώς παίζεται με τα ικανά για τα πάντα, ελευθερίων ηθών κορίτσια και το πλάνο τους, σημείο που παραδοσιακά παίρνει μπροστά ο ηθικός μοχλός στο μυαλό του και λογικά ρισκάρει κι εκείνος μαζί τους.

Επ ουδενί Statham ο Ed Skrein, επ ουδενί όμως. Ο βετεράνος πλέον Βρετανός είναι εύρημα του δαιμόνιου Γάλλου και ορίζει τον τύπο του κορυφαίου σύγχρονου action performer, συνεπώς η οποιαδήποτε σύγκριση μόνο εις βάρος μπορεί να αποβεί, για τον κατά δεκαπέντε χρόνια νεότερο του συμπατριώτη. Από την άλλη μεριά αν το δει κανείς πέραν της δεδομένης κόντρας, ο 32 Μαΐων Λονδρέζος δεν είναι κακός ως κοψιά άνετου μπράβου, είναι ψηλός, όμορφος, γοητευτικός, με χαμόγελο και μυς που θα γονατίσει τις κυρίες και με ελάχιστη προσοχή, ίσως και να καταφέρει να κρατήσει στους γερούς του ώμους ενδεχόμενο μελλοντικό franchise. Που θα διαθέτει έναν πραγματικό και σεβαστό κακό και όχι έναν μπουνταλά Ανατολικοευρωπαίο απέναντι του, που δεν πείθει ως νταβατζής, ούτε δεκάχρονο. Όσο για τα μοντέλα στο σκηνικό που αλλάζουν ρουχαλάκια και εσωρουχάκια διαρκώς on screen, βαδίζοντας με την άνεση του μανεκέν ακόμη και στην πασαρέλα του φονικού ναρκοπέδιου, παλιά μου τέχνη κόσκινο για τον Besson, που δείχνει πως δεν στήνει περιπέτεια χωρίς εκείνες.

Για πες: Λιγομίλητος εκεί που πρέπει, αλλά και διαχυτικός όταν το ρομάντζο το επιτρέπει, ο Transporter είναι ένα αμυδρό πολύ νεότερο ηλικιακά κλωναράκι του Μπράιαν Μιλλς, με ικανότητες στην μάχη αλά Τζέισον Μπορν και πέραση στο άλλο φύλο, του τύπου Τζέιμς Μποντ. πακέτο συνδυασμένο με τους καλοκτισμένους του κοιλιακούς, ιδανικό για πατατάκι και αναψυκτικό, μάλλον πιότερο για το Dolby Atmos οικιακό, παρά για το παραδοσιακό, σινεμαδάκι.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Σεπτεμβρίου 2015 από την Odeon

των Jonathan Goldstein, John Francis Daley. Με τους Ed Helms, Christina Applegate, Leslie Mann, Chris Hemsworth, Chevy Chase, Beverly D'Angelo

Μα, χωρίς βιντεοκάμερα στο μπάνιο?

του zerVo (@moviesltd)

Θρυλικό το ορίτζιναλ. Ειδικά για το κοινό στην απέναντι μεριά του Ατλαντικού, αφού αποτέλεσε μια καθαρόαιμη φαμιλιάρικη Αμερικανιά, από εκείνες που στην παρακολούθηση τους σημαδεύουν ψυχές, ξυπνώντας αναμνήσεις από ατέρμονα ταξίδια, με δεκάδες ώρες οδήγησης, στους long and winding roads της αχανούς χώρας. Και στα μέρη μας πάντως, με την άνθηση του βίντεο τότε, η βολταρία του ατσούμπαλου Chevy Chase και των συν αυτώ από την μια άκρη της ηπείρου στην άλλη, έγινε θερμότατα αποδεκτή, αφήνωντας σαν ζωντανές θύμησες, το προσπέρασμα με την κατακόκκινη κούρσα της αιθέριας Christie Brinkley ή την ερασιτεχνική βιντεοσκόπηση της ώριμης μαντάμ, εν ώρα μπανιαρίσματος, από τα χέρια του καλού της. Κι αν το προκλητικό κορίτσι εδώ επιστρέφει - με καινούργια μορφή φυσικά, αλλά όχι και για πολλή ώρα - δυστυχώς οι υπεύθυνοι δεν φρόντισαν, για χάρη της νοσταλγίας, να προσφέρουν πιπεράτη σεκάνς με κάμερα στα ιδιαίτερα. Κρίμα, την περίμενα πως και πως...

Πιλότος ξεπεσμένης, πάμφθηνης και ριψοκίνδυνης αεροπορικής εταιρίας, έγινε εντέλει ο μεγάλος γιος του Κλαρκ και της Έλεν Γκρίσγουολντ, Ράστυ, ένα επάγγελμα που του δίνει την δυνατότητα, να συντηρεί με αξιοπρέπεια, την τετραμελή του οικογένεια, δίχως όμως να μπορεί να της προσφέρει κάποιες μικρές πολυτέλειες, που θα έκαναν τον βίο τους ευτυχέστερο. Αντιλαμβανόμενος την μελαγχολία της καλής του Ντέμπι, που δεν την πήγε μια βόλτα ποτέ και πουθενά, θα πάρει την μεγάλη απόφαση να διανύσουν όλοι μαζί, συν τα δυο τους παιδιά Τζέιμς και Κέβιν, δυο χιλιάδες μίλια, οδικώς, προς την Γουόλυ Γουόρλντ, επαναλαμβάνοντας το καθιερωμένο ετήσιο ταξίδι που έκανε μια φορά κι έναν καιρό και ο ίδιος, συνοδεύοντας τους δικούς του γονείς.

Από την πρώτη στιγμή όμως το σχέδιο πορείας θα εμφανίσει ρωγμές στην ανάπτυξη κι εκτέλεση του, πως αλλιώς άλλωστε θα κτίζοντας και οι κωμικές προοπτικές, για όλα όσα φαιδρά θα συναντήσει η τετράδα στο διάβα της? Με αφετηρία την επιλογή του σούπερ, μοντέρνου, πλην αμφιβόλου αξίας και ποιότητας υβριδικού SUV ως εκείνου που θα μεταφέρει τον Ράστυ και την φαμίλια στην Γη της Επαγγελίας, αντιλαμβάνεται κανείς πως τα προβλήματα στην διαδρομή θα είναι ουκ ολίγα, μα συνάμα γλαφυρά και διασκεδαστικά.

Ας μην γελιόμαστε όμως, αν κανείς είναι ο ιδανικός για να μετατρέψει μια κούρσα αναψυχής σε πραγματικό εφιάλτη, αυτός είναι ο απόγονος του φοβερού και τρομερού Κλαρκ, ο οποίος δεν έχει αφήσει ούτε μισό γονίδιο του, που να μην έχει κληρονομήσει. Ξερόλας μέγιστου βαθμού, σε σημείο που να μην υπάρχει ούτε ένα πράγμα που να ξεφεύγει του γνωστικού του πεδίου, με την ασχετοσύνη του όμως στην πραγματικότητα να είναι εμφανής - άσχετα αν δεν το παραδέχεται ποτέ - και σε συνδυασμό με την επιμονή του να επιβάλλει την δική του άποψη της αυθεντίας, να δημιουργούνται φαιδρές καταστάσεις, που σίγουρα θα κάνουν το χειλάκι να χαμογελάσει. με πέντε - έξι τέτοια περιστατικά, που λαμβάνουν χώρα σε διαφορετικά σημεία του χάρτη ενόσω πλησιάζουμε τον τελικό προορισμό κτίζεται πάνω στο γνώριμο πατρόν και το σύγχρονο σπιν οφ του Vacation που μπορεί να μοιάζει μοντέρνο, όχι όμως και ιδιαίτερα εμπνευσμένο.

Οι συγκρίσεις με το πρωτότυπο του Harold Ramis από το 1983, δεδομένα φέρνουν την καινούργια βερσιόν σε δύσκολη θέση, τόσο από πλευράς αφήγησης και κεφάτων ευρημάτων, όσο - κυρίως - από μεριάς απόδοσης των χαρακτήρων του στόρι. Το κυριότερο μισμάτς έχει να κάνει με τον περιορισμό των υπόλοιπων τριών μελών της οικογένειας σεναριακά, σε κάτι πιο αδιάφορο και αόρατο, ιδίως σε ότι αφορά τα τέκνα, σε βαθμό που να μην καταλαβαίνει κανείς αν βρίσκονται στο αμάξι. Ο μεγάλος, που κρατά μια κάποια υποιστορία με το ρομαντζάκι του, άντε κάπου φαίνεται, ο μικρός, όμως, δεν σηκώνει βλέμμα από το τάμπλετ, οκ, στοιχείο ρεαλισμού, όχι όμως και κινηματογραφικά ελκυστικό, ούτε αποδεκτό. Όσο για την κυρά, έχει κι εκείνη την δική της στιγμή, άμα τη επιστροφή στο κολέγιο που σπούδασε κάποτε, το σκριπτ όμως δεν εκμεταλλεύεται - ούτε κατοπινά - την ιδέα της πάλαι ποτέ τρελιάρας εφήβου, για να κάνει το πράγμα πιο σέξι και αποκαλυπτικό.

Αν ήμουν μια φορά όμως στην θέση της παραγωγής, δύσκολα θα επέλεγα άλλον για τον ρόλο του μπαμπά, ώστε να διαδεχτεί τον Chase από τον Ed Helms, έναν κωμικό που ήδη έχει αποκτήσει την στάμπα του λούζερ από την συμμετοχή του στο τρίπτυχο του Hangover. Αρούκατος, χάχας, αδέξιος, μα ταυτόχρονα ερωτιάρης, παθιασμένος και ενίοτε γονικός μέντορας, ο Γκρίσγουολντ ο νεότερος είναι αξιοπρεπής, σε καμία περίπτωση δεν φτάνει στο λέβελ του National Lampoon. Ομοίως και η εναλλακτική Beverly D'Angelo, Christina Applegate, το Κελλάκι που υπήρξε ο βασικός λόγος για να μην χάσεις ποτέ επεισόδιο της καλύτερης κωμικής τηλεοπτική σειράς ever, είναι συνεπής ως 45άρα (πια) μαμά, δεν έχει όμως το ερμηνευτικό κύρος και την θωριά της προκατόχου.

Για πες: Αν είναι κάτι βέβαιο, αυτό είναι πως το νέο Τρελό Θηριοτροφείο, δεν παίζει ποιοτικά στο ίδιο επίπεδο με το ομώνυμο προγονάκι του, δεν είναι όμως ιδιαίτερα μείον σε σχέση με τις συνέχειες του, που ουσιαστικά αποτέλεσαν μια παραλλαγή πάνω στο ίδιο θέμα. Και βέβαια υπάρχουν στιγμιότυπα που θα διασκεδάσουν την πλατεία, από βιασύνη όμως η New Line και η Warner, φρόντισαν να τα αποκαλύψουν σε μεγάλο μέρος τους στο τρέιλερ, οπότε χάλασαν και την όποια έκπληξη...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Σεπτεμβρίου 2015 από την Tanweer

Η παραγωγή του πέμπτου επεισοδίου των περιπετειών με κεντρικό ήρωα τον υπερ-κατάσκοπο Τζέισον Μπορν, βρίσκεται σε εγρήγορση, αναζητώντας τους αστέρες εκείνους που θα περιστοιχίσουν τον δεδομένο στον βασικό ρόλο, Matt Damon. Στην επιλογή του κακού χαρακτήρα του Bourne 5, που θα σκηνοθετήσει ο έμπειρος πάνω στο θέμα Paul Greengrass, κτύπησε καθώς φαίνεται διάνα, καθώς θα τον υποδυθεί ένας από τους σημαντικότερους Ευρωπαίους σταρς, ο Vincent Cassel. Ο Γάλλος θα είναι εκείνος που θα προστεθεί στην ήδη μακρά λίστα όσων αντιμετώπισαν κατά το παρελθόν τον δυναμικό πράκτορα, που ήδη συμπεριλαμβάνει ονόματα όπως οι Clive Owen, Karl Urban και Edgar Ramirez. Μια εξαιρετική προσθήκη στην ήδη υπάρχουσα ερμηνευτική ομάδα, στην οποία το παρόν δηλώνουν ήδη η Alicia Vikander, ο Tommy Lee Jones και η Julia Stiles. Τα γυρίσματα αναμένεται να ξεκινήσουν μέσα στον χειμώνα στην Ελλάδα, για να ολοκληρωθούν στο Λας Βέγκας και θα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να δούμε το πως θα προσεγγίσει ο Βρετανός σκηνοθέτης το θέμα, μετά από τις δύο εξαιρετικές του προσπάθειες, στην πρώτη περιπέτεια του ήρωα, αμέσως μετά την αποκάλυψη του σκανδάλου Σνόουντεν, που συγκλόνισε την κοινή γνώμη των ΗΠΑ. Η επίσημη ημερομηνία εξόδου του φιλμ στις αίθουσες έχει προγραμματιστεί για τις 29 Ιουλίου 2016.